varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
22-10-2009
Woensdag 15 juli 2009 - Avelgem (Kerkhove)/Doornik.
met toelating van de auteur Karel Hoet
Als we ontwaken in dit oord van rust stellen we al snel vast dat ons elektriciteit-rantsoen al op is. Vreemd, want gewoonlijk komen we met 1,00 wel toe (lichtje, koelkast en 's morgens scheren en koffiezetten) en nu hebben we er 2 betaald. Ik ga kijken of ik ergens kan bijvullen maar kom van een kale reis thuis. De havenmeester is er natuurlijk nog niet wegens te vroeg, dus wordt het scheren met borstel en scheerzeep.
Om 9u keren we ons bootje in de smalle havengeul en melden ons bij sluis Berchem-Kerkhove, de laatste Vlaamse sluis. De rivier komt hier de bossen uit het open landschap van West-Vlaanderen, Henegouwen in. We varen nu een hele tijd op de taalgrens, en ik vind het best wel spannend om dadelijk het Franse taalgebied in te duiken. Maar nu is het weer ongebreideld genieten van de mooie natuur, en de aansluiting van het kanaal Bossuit - Kortrijk aan stuurboord is heel bijzonder. Wanneer we dan om 10.50u aan "écluse de Hérinnes" komen is het tijd om de taal-knop naar het Frans te switchen en ons aan te melden aan het Waalse Gewest. Je moet niet betalen voor de Waalse waterwegen maar ze willen wel je traject kennen. Daartoe krijg je een M.E.T. nummer dat je blijft behouden tot...in der eeuwigheid. Dat nummer had ik vorig jaar al gekregen bij de passage van de sluis in Lanaye, dus ik houd mijn papieren klaar (kwestie om op alles voorbereid te zijn), haal diep adem en roep de sluis op. "Ecluse de Hérinnes, ici le El Verde".... Ik krijg direct respons. De sluismeester vraagt naar m'n M.E.T. nummer dat ik fier en terstond doorgeef. Mijn trots wordt gelijk de grond ingeboord als de man me minzaam meedeelt dat ik het verkeerde nummer geef : het is het "permis de circulation" ofte "numéro matricule". Maar ik moet maar eens goed op mijn blad kijken (aan de hand van dat nummer weet hij dat ik het in Lanaye heb gekregen - ze weten alles, die Walen), net boven het N° matricule staat het N° M.E.T. en dat is wat hij zo graag hebben wil. Ik vind dat nummer en geef het met tanende zekerheid door. Maar de man is helemal tevreden met wat ik doorgegeven heb en weet meteen de naam, thuishaven en maten van ons bootje te vertellen alsook wie ik wel ben. En of dat allemaal wel klopt, vraagt de sasmeester, pardon : l'éclusier. Als een bus. Ik zou hem niet kunnen verbeteren. 10 op 10 voor de administratie. En vanwaar ik kom en waar ik naartoe ga en via welke weg ? De marifoon krijgt het er warm van, of is dat nu mijn Franse talenknobbel die roodgloeiend komt te staan ? Maar het is in orde, mes excuses pour tous ces questions, monsieur, antwoordt de éclusier nog, maintenant la prochaine fois les papiers seront prêt dès que vous arrive à l'écluse. Alors ce n'est qu'entré, prenez les papiers et partir. De sluiswachter is echt wel vriendelijk hoor. Dus zogezegd, zo gedaan, als het water ingelaten is in de kolk stap ik het sashuis in om mijn permis op te halen. S'il vous plait, monsieur, au revoir et bonne vacance ! Onderweg terug naar mijn bootje bekijk ik het permis, want het ziet er helemaal anders uit dan dat van vorig jaar... en potverdikke ik ben zonder het te eten van naam en voornaam veranderd ! Plotsklaps noem ik nu André, en dat is verdacht veel de naam van mijn vader - zouden ze dat ook al weten . Edoch, het is niet mijn vaders' naam, maar wel de naam van de vorige eigenaar van de El Verde. -1 voor de administratie. Ik keer op mijn stappen terug, de sluismeesterij begrijpt er niets van, kijkt en klikt, gelooft me op mijn woord- wanneer ze mijn identiteitskaart zien en schrapt tenslotte de naam en schrijft mijn gebruikelijke naam en bovenop nog eens mijn adres op het permis. Triomfantelijk krijg ik mijn hand-verbeterde permis terug, ik verwacht nog dat hij met z'n stralende glimlach gaat zeggen "en dat is dan 10,00 meneer", maar dat doet hij niet. Hij wenst me integendeel nog betere vakanties toe en laat de sluisdeuren openzwaaien...we krijgen de vrijheid terug !
Terug naar de Schelde. Ze wordt hier weeral een beetje smaller. En het heuvellandschap breidt uit. Geloof me of niet maar we beleven het dat we hier voor 't eerst bergop varen. Het is gewoon zo dat in dit smalle water het vrachtschip Happiness ons ontmoet en het boeg-of schroefwater (ik ben het vergeten wat het nu juist was) vormt zo'n heuvel op het water dat we echt bergop varen.Dat is nieuw voor mij. We krijgen nog sluis Kain en dan moeten we ons melden voor de doorvaart van Doornik. We krijgen onmiddellijk groen licht zodat we enkele minuutjes later de mooie 13de eeuwse Pont des Troues onderdoorvaren. Het is een monument voorzien van traliehekken die voor de eventuele vijand de doorvaart moest blokkeren, maar wij mogen dit bijzondere bouwwerk ongehinderd voorbij. Een brochure vermeldt en "halte nautique" aan de linkeroever waar we 24u mogen liggen. Die zoeken we op en we meren aan. Het ligt juist aan het einde van de georganiseerde doortocht, vlakbij het stadscentrum. En we kunnen er elektriciteit nemen (bijvulautomaat). Om 13.45u zijn we aangemeerd.
Doornik is een erg mooie stad met zeer gevarieerde (oude) bouwstijlen en een mooie kathedraal, waar het zeker ook de moeite loont om de schatkamer te bezoeken. Uitblazen in een overweldigende hitte doen we in een Bretoens pannenkoekenhuis vlakbij het Belfort. Ik kan niet nalaten de uitbater, een jonge man die ik er van verdenk even "roze" te zijn als wij, te informeren naar zijn drijfveren om een Bretoense zaak te runnen. "Eh ben, je suis Bréton ! Ah, mes ancêtres aussi" en het ijs is meteen gebroken. De kaart van Bretagne wordt bovengehaald en we zijn weg voor een hal uurtje "kaartreizen".
Dinsdag 14 juli 2009 - Merelbeke/Avelgem (Kerkhove)
met toelating van de auteur Karel Hoet
De zon trekt ons naar buiten en we ontbijten op de oever. Een rijk gevulde fruitschaal siert onze picknicktafel en als daar nu niet die knellende astma-crisis was geweest zou ik het leven weeral volmaakt hebben gevonden. Steeds weer als ik de tafel en stoeltjes - die van de vorige eigenaars op de boot gebleven zijn - bovenhaal moet ik aan hen denken. En dan welt een gevoel van dankbaarheid op. Omdat ze ons bootje zo goed verzorgd hebben, omdat ze me mee wegwijs gemaakt hebben op het water. Ik begin dan te filosoferen... ik zie mezelf dan staan in de rij eigenaren van de El Verde (ik geloof dat ik de 5e ben) die allemaal heel hard hebben genoten van datzelfde bootje dat Jachtwerf Oost zo mooi en stevig gebouwd heeft en die er ook allemaal hun beste zorgen aan hebben besteed. En wie zal het na mij zijn ? Dan overvalt me een gevoel van broederschap en ben ik blij en dankbaar er deel van te mogen uitmaken. Er zijn er die het met minder moeten doen ! En dan kijk ik naar 'mijn' ligplaats. Die was gisteren voor iemand anders die er hopelijk even hard van genoot,en wie zal hier vanavond liggen ? Dan ben ik de club die deze steigers beheert weer dankbaar voor hun goede zorgen die maken dat wij er zo vlot gebruik van kunnen maken. Alweer een broederschap... Geen diepzinnige gedachten... om 10.15u varen we uit, steken de Ringvaart over en draaien de Schelde op. Dit stukje hebben we 2 jaar geleden al gedaan, maar het is daarom niet minder mooi. Om 11.50u komen we bij de sluis Asper, we roepen hen op en mogen even later binnen samen met nog een ander jachtje. De sluiswachter vertelt ons dat ze gemiddeld 45 schepen per dag verzetten. Dat is niet mis ! Om 12.07u zijn we weer op weg over onze prachtige rivier. Ze blijft toch echt wel mooi. De Schelde is hier helemaal anders dan het stuk dat we gisteren deden, minder wild misschien, maar nog altijd intens mooi : soms waan ik me van de wereld af, of stel ik me voor dat de Amazone er net zo uit ziet (alleen véél breder), of dat we op de Finse Meren varen. (Enfin, aan verbeeldingskracht ontbreekt het me niet vandaag). Maar het geeft wel een idee hoe mooi het hier nog altijd is. Om 12.30u hebben we zin om te eten en leggen ons in Zingem aan een minuscuul steigertje aan de brug van de 3e Jagers te voet. Ik geloof vast dat we nu in het Paradijs zijn aangekomen.
Na het eten gaan we nog een stapje zetten en ontdekken er enkele mooie stokoude hoeven die het bekijken meer dan waard zijn. De mooie Zwalmstreek maakt haar reputatie er echt wel waar. Om 14u trekken we weer verder om rond 15u sluis Oudenaarde te passeren. Ik meer eerst nog af aan bakboordzijde voor een bezoek aan de hisorische site van Nederame, maar mijn scheepsmaatje verkeert in de nog zaliger oorden van het middagslaapje en wordt zelfs van het aanleggen en afleggen van de motor niet wakker, dus zal dit uitstapje voor een andere keer zijn.
Als we de sluis door zijn maakt het water een drukte van jewelste: voor ons bevindt zich het in-staat-van-ontbinding- verkerende vrachtschp warmee we versast zijn en dat ons in de sluis het leven behoorlijk had zuur gemaakt met z'n brute bewegingen; aan stuurboord is er een ander vrachtschip dat zich vooraan aan de wal heeft vastgemaakt en de kont aan de oever houd met schroef en roer; en tenslotte is er in de vaargeul aan bakboordzijde een schip dat ook woelwater maakt maar waarvan we niet begrijpen wat het doet. Op de marifoon horen we dat de schipper achteruit vaart om in de toegang van de jachthaven te keren. Mij lijkt het een onmogelijke opgave met zo'n lang schip en acheraf horen we ook dat er best wel wat problemen zijn bij dit maneuver. Maar goed, we moeten zelf niet in het aanbevelingswaardige jachthaventje zijn (we waren er vorige keer al en willen nu Kloron eens zien) en we mogen de onfortuinlijke keerder eerst voorbij. De brug van Oudenaarde wordt voor ons opengedaan en de bullebak-kapitein van het aftandse vrachtschip voor ons zet in een ruk volle kracht voouit zodat we alle kanten van Oudenaarde zien passeren door de deining die dit veroorzaakt. Gelukkig is hij snel weg en wordt alles weer rustig. Hopelijk komen we dat schip niet meer tegen !! Opwaarts Oudenaarde speelt de rivier haar charmes kwijt door de combinatie van kanalisering en industrie, maar na enkele kilometers herstelt zich dit euvel weer en zijn we terug helemaal in onze nopjes. Een beetje later zien we de heuvels van Kluisbergen en de Vlaamse Ardennen opduiken op de rechteroever. Dat wil zeggen dat we ons doel voor vandaag bereiken : net voor de sluis Berchem-Kerkhove draaien we stuurboord een oude arm van de Schelde op waarin jachthaven Kloron zich verschanst heeft. Om16.45u nemen we het voorlaatste plaatsje in aan de bezoekerssteiger. Het is een mooie locatie op het einde van deze rivierarm. In de cafétaria gaan we ons aanmelden en voor 7,00 krijgen we een ligplaats en beschikking over douce en wc. Het ziet er allemaal mooi uit. Voor 2 meer krijgen we ook electriciteit, dat bedrag lijkt me wel ruim voldoende. Het enige negatieve punt dat ik weet te vinden is de staat van de steiger : die is bevloerd met plastic latten en ik vrees voor gliberrigheid als dat bedauwd geraakt.
De zon schijnt een heerlijk 22° over ons heen terwijl ik de laatste hand leg aan de aanhechting van de nieuwe roerkabel. Leon schikt de bagage in de boot. Nog even en we kunnen van wal steken, maar dat doen we niet zonder een goeie pousse-café op de steiger met Monique en Bert. Hoe kan je je vakantie beter beginnen : op het water, onder de zon en in goed gezelschap ? Om 16.05u is het tij gekeerd en varen we af met de stuwkracht van het opkomende tij. Het "Formidabeltje" vaart nog mee op tot aan de Durme, maar dan zijn we echt weg. We zullen de tijd tot hoogwater helemaal nodig hebben om sluis Merelbeke te bereiken. Maar eerst wacht ons het prachtige parcours van de meanderende Schelde. In enkele fiets- en wandelverslagen las ik dat dit stuk, tussen Rupelmonde en Dendermonde, het allermooiste is...nou - dat is wel zo, maar verder op de reis en van op het water bekeken zal ik dat relativeren, maar daar komen we later op terug. Ondertussen is het puur genieten van de schitterende beelden van de weelderige oevers vol zomers groen, of de prachtige kerkjes van Mariekerke, SintAmands, Baasrode of Wetteren. De steigers van Sint-Amands en Zele varen we ijskoud (correctie : met een beetje spijt - maar we hebben er nu geen tijd voor) voorbij. Bij Dendermonde vragen we ons zoals gewoonlijk weer af of de steiger aan de stadskant (rechteroever) nu wel of niet toegelaten is voor passanten. In het overdadige bochtenwerk dat de Schelde ons hier geeft is het best wel spannend om de beroepsvaart niet voor de voeten te lopen. Zo is er een groot binnenschip, de Futura die achter ons opdoemt. De beroepsvaart gaat veel sneller dan wij, dus ik vraag mij af hoe hij ons voorbij moet tussen al die bochten die maar weing ruimte overlaten voor maneuvers. Ik roep de schipper op via marifoon om dit te bespreken. Het anwoord is zonder meer duidelijk : "doe maar rustig aan want ik haal je nog zo gauw niet in, op rechte stukken ga ik wel snel, maar in de bochten ben ik dan weer héél traag, dus het duurt nog wel even voor ik aan voorbijlopen toe ben. Ik roep je op als het zover is, en dan zien we wel weer." En inderdaad, een half uur later roept de Futura de El Verde op met de vraag om op het lange rechte stuk even in te houden zodat hij voorbij kan. En zo gebeurt het. Wanneer het lange schip voorbij is, roept hij me nog op, om me nog een goeie vaart te wensen en dat laat zien hoe het prettig samenwerken kan zijn tussen beoeps- en pleziervaart ! Dank je, schipper ! We komen vlot door sluis Meelbeke en om 21u. liggen we bij Yachting Merelbeke aan de steiger. Voor 10 hebben we een ligplaats, onbeperkt electriciteit, wc en douche. We worden heel hartelijk ontvangen door een supervriendelijke havenmeester. We maken nog gebruik van de lange dagen om een mooie avondwandeling te doen en duiken dan ons vakantienestje in.
Onze vrienden Karel en Leon hebben deze zomer de bron van de Schelde opgezocht. Karel, een man met schrijvers-talent, zette zich nadien aan z'n pc en ik kreeg de toelating om zijn dagboek op mijn blog te publiceren, waarvoor dank. In een vorig leven was ik de fiere en gelukkige eigenaar van de El Verde, nu weet ik dat ze in goede handen zijn bij Karel en Leon. Als bijlage aan dit eerste artikel een foto uit mijn archief wanneer de El Verde het sas van Ooigem verlaat. Ik wil dan ook niet nalaten ze met mijn vele blog-vrienden te delen.
Op naar de Scheldebron...
Dit jaar gaat onze reis naar de bron van onze gekoesterde Schelde-rivier. Als Antwerpenaar droom ik er al van mijn 10 jaar van dit te doen, al kon ik toen niet vermoeden dat ik de reis met mijn eigen bootje zou maken. Aanstoker van dit verlangen is Meester Michiels, uit het 5de studiejaar van de Boekstraat in Wilrijk, die ons toen trots zijn dia's liet zien van zijn ontdekkingstocht naar dezelfde bron. Ons bootje is de El Verde, een pittoresk 9m. spitsgatkottertje. We varen vanuit Temse, onze vaste ligplaats, zover mogelijk de Schelde op en dat is tot in Cambrai. Daar gaat het nog enkele kilometers over het Canal de Saint Quentin tot in Honnecourt-sur-Escaut. De laatste 10 km doen we met de fiets over de weg. Hier het verslag. Morgen meer...
Na onze laatste vaart met de vrienden Karel en Leon zijn we gisteren terug naar ons bootje geweest. Voor de winter willen we hem winterklaar maken. Men beloofde een zonnige namiddag, dus haalde ik Petra op aan 't station om naar Spanjeveer te rijden. Onderweg kochten we rijsttaart om in stijl afscheid te nemen van ons bootje. Terwijl Petra 2 senseo's klaarstoomde aan boord begon ik de bakken te plaatsen over onze beide vluchtluiken. Ze bevinden zich vooraan de boot aan dek en zijn zichtbaar op de bijgaande foto's. De koffie was klaar en ons bootje vertoonde meer en meer een desolate aanblik. Maar goed, de rijsttaart smaakte aan boord en vlug begonnen we ons afwasje te doen want het werk wachtte. Petra had binnen alle 5 grote vochtwreters geplaatst en uit de kasten werden handdoeken, washandjes, kussens op de zetel, overtollige kleren, bedovertrekken en slopen van kussens gehaald. Alles dat vochtabsorberend was ging mee naar huis. Ook overschot van voeding, drank en blikjes. Het verdween allemaal in de wagen. De kraan werd opengedraaid en de watertank stroomde leeg. We lieten ook de boiler leeglopen en onze ijskasten en electrisch toilet werden afgezet. Een klein beetje antivries werden in het toilet, douche en wasbak gegoten, om de ondergeplaatste syphons te beschermen. Ik vulde de fueltank volledig, zette het slot er op, zodat geen kondens in de tanks kon. De vensters, zeker de openschuivende, werden afgetaped en de zij- en achterstukken van de kap werden geplaatst. Alle ramen werden goed vergrendeld om water geen kans te geven in te dringen. Met een wrang gevoel stonden we allebei op de steiger. Het seizoen was nu definitief voorbij. Binnen werden alle zetels van de meubilering er afgehaald zodat geen schimmel ze kon beschadigen. Ik keek nog eens rond om alles nog eens na te checken, vergrendelde de deur, sloot de binnentent en de achtertent en schluss. Eens in de wagen keken we nog eens naar ons verlaten bootje, we troosten elkaar met : "Nog 5 maanden en we varen terug, of zou het eerder zijn ?"
Om 10.00 uur zouden ze komen, onze vrienden die eerst "hun stadsplicht" moesten doen door te gaan stemmen tegen die kluns van een brug. Goed gestemd trouwens, wanneer nu ook de politiek nog luistert, komt het goed. Maar ik twijfel, onze rode, groene en blauwe jongens zullen hun wel weer in miljoenen bochten wringen om toch maar niet naar het volk hoeven te luisteren. Geld vermag trouwens alles, nietwaar mr. Vinck. Rond tienen kwam de auto op het terrein van de club gereden, richting Enya. Leon met een bloemetje voorop en kussen voor Petra en de Karel zoals altijd gefascineerd door de bootjes. Handjes geschut en op de rug een paar slagjes en zo van :" 't is weer veel te lang geleden, enzovoort, enzo verder, en onze gasten kwamen aan boord. Na een kundige rondleiding en een drankje, zodat we wat tijd maakten om wat bij te praten, vloog de tijd weer voorbij en in no-time moest er gestart worden. De klok wees al na elf. Onze Iveco bromde. Karel en ikzelf stonden in extase te luisteren. Het gebrom van de motor klonk ons als muziek in de oren. Sabine had woord gehouden, de dag kondigde zich schitterend aan. Ik maakte een paar sfeerbeelden van onze ligplaats. Spanjeveer bleef adembenemend mooi, met opgaande zon en nog enkele nevelslierten die opgewreten werden door de opwarmende zon. Touwen los en voor de zoveelste keer verliet de Enya de wal. Ik zag aan onze vrienden hun gezicht, dat zij gevoelsmatig op dezelfde golflengte zaten als wij. De net aangekomen buren Kristin en Patrick zwaaiden ons uit. Wat verder kwamen ook Robert en Jeanine aan het raam en wuifden ons toe. Achter ons maakte onze schroef kunstige tekeningen op 't water. Opgeschrikte watervogels vlogen heen en weer over de Moervaart. Rustig drijvend, in alle stilte naderden we het kanaal Gent/Terneuzen. Er was net een grote tanker een achterwaartse beweging begonnen van het kanaal naar de Moervaart. Via VHF riep ik hem op en vroeg of ik achter hem door mocht komen. "Ik wacht wel een beetje, kom gerust achter langs" zei de man nog. Ik ging naar 2000 toeren en de motor schoot in een hogere versnelling het kanaal op.We zwaaiden naar elkaar voor het goede begrip dat we hadden gehad. 't Was rustig op het kanaal, zoveel was duidelijk. Het was nu middag en de enige beweging kwam van Sidmar, waar een ertsboot aan 't lossen was. Voorbij de brug van Zelzate kwamen er nog twee binnenschepen en een jachtje, vermoedelijk uit dezelfde schutting. Het zonnetje scheen en Petra met onze vrienden genoten op het achterdek. Bij het naderen van de inloop naar Sas van Gent kwamen er twee zeeschepen af. Om hen niet te storen kruiste ik het kanaal en voer ik aan bakboord, zodat ik geen hindernis vormde voor deze grote jongens.We meerden feilloos af, maar onze magen begonnen lichtjes te knagen. Aan de wal en bij de Chinees een gezellig tafeltje uitgezocht en vertellen maar. Het eten smaakte heerlijk. Na de koffie en nog een toetje "van het huis" gingen we terug aan boord. Enkele minuten later verlieten we 't Sas, richting Zelzate om daarna aan de koeltoren bakboord uit te gaan en terug op onze vertrouwde plaats te liggen. Onze vrienden stonden reeds klaar om te helpen bij 't aanmeren. Misschien is het een oudewets gevoel, maar het doet deugd wanner je vrienden hebt die een handje toesteken en er staan wanneer je ze nodig hebt. Die dag kon voor mij niet meer stuk. Nog een uurtje in de kantine en we namen afscheid van Karel en Leon met de stellige belofte om nu niet meer zo lang te wachten. Nog wat nagebabbeld met de clubleden en we reden huiswaarts. Immers, voor Petra was het morgen werken geblazen. Onderweg over de leuke, gezellige dag verteld en over over onze vrienden. Met hen was het heerlijk toeven en de dagen waren altijd te kort. Karel en Leon, bedankt en tot de volgende !
We verheugen er ons op, om samen met onze vrienden Karel en Leon nog eens uit te varen. Sabine heeft gezegd dat het mooi zal zijn op zondag en o wee als het niet waar blijkt. Onze Antwerpse vrienden zagen nog nooit ons bootje en dat kan niet. Nadat ze "neen" gaan stemmen, hoop ik, tegen het gedrocht dat Antwerpen zou ontsieren en lange wapper heet, komen ze af. We hopen dan met hen tot in 't Sas van Gent te varen en daar een "chineesje" mee te pikken, om daarna met het late namiddagzonnetje terug te drijven naar Spanjeveer. Leon, die fotograaf met dienst is, heeft beloofd enkele fantastische shoots" te maken onderweg. Hij was totaal weg van de toch wel mooie foto's die Lieve maakte toen ze meevoer naar Gent. Ach, fotografen in spé onder elkaar, ze proberen de loef af te steken, geloof ik. We zullen er zeker van genieten. En nu duimen maar tegen zondag. Nog 2 nachtjes slapen en dan weten we het ! Opgelet hé, als ge't spel hierboven durft omschakelen, Sabine.
Met als voorspelling regen, regen en als afwisseling wind met regen denk ik terug aan betere tijden, toen het zonnetje scheen en we met z'n allen op ons bootje naar Portus Ganda voeren. Een vriendin van Petra, Lieve was gewapend met een knots van een fototoestel, het was haar nieuwe hobby. Fier toonde ze allerlei mogelijkheden die het toestel bezat en beloofde ons prachtige foto's van de trip. En vermits belofte schuld maakt, hier de eerste foto's. Niet minder dan 116 foto's kreeg ik toegestuurd van haar, waarvoor mijn dank Lieve. Er was vooreerst een prachtige foto van mijn matroosje en vrouwtje bij. De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat dit de mooiste foto ooit is van Petra. Verder nog een paar foto's van onze ligplaats Spanjeveer en van de toch wel prachtige Moervaart. In de toekomst misschien meer, maar vooreerst dit prachtige dessert van een vervlogen, maar o zo'n prachtige zomer. En zingen maar: " 't is weer voorbij, die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei.....
Het is jullie geraden in het vervolg de waarheid en niets dan de waarheid te vertellen op radio en televisie in verband met weersomstandigheden. Indien jullie nog durven beginnen met windkracht 4 tot 5 en storm aan zee tot 80 km/u afgewisseld met buien en onweer en al dat fraais, zonder grond van waarheid achteraf zet u vele mensen thuis die andere plannen hadden. Wij bijvoorbeeld hadden wat graag een week-end van 3d. gepland naar Zeeland met ons bootje. Nu hebben we hier thuis onze tijd verloren en veel gelegen, gehangen en dergelijke ongezonde bezigheden. Maar ja gedane zaken, enz... Het weze U gezegd !!!!!!
Vorig week-end hadden we een week-endje Gent gepland. Portus Ganda lag vlakbij, en enkel de spoorbrug diende verwittigd te worden om te openen. We waren er rond de middag. Na het eten gingen de vrouwtjes winkelen en wij zouden ons wel bezighouden, zo werd er gesuggereerd. Eerlijk gezegd waren we er niet kwaad om. Naast mij lag een klein speedbootje dat mijn interesse wekte. Op het blauwe dekkleed stond "Arcangeli". Gelukkig kwam de dag daarop de eigenaar. 't Was mooi, heerlijk weer om met het bootje, vader en zoon een tocht met de "Arcangeli" te zien doen. De man vertelde me dat het bouwjaar 1967 was, dus tweeenveertig jaar oud. Hij had alles laten restaureren in de originele staat. Ook de motor was een "Johnson" van hetzelfde jaar. Eens het dekkleed er af, glimde het mahonie-houten bootje op het water. De motor schitterde en de bekleding en het dashboard waren eveneens enig mooi. De motor moest geshoked worden alvorens te starten Twee keer starten en de motor pruttelde, de man ging in achteruit en verdween richting Dampoort. Mijn interesse was nu zeker gewekt. Ik moest weten waar het ding vandaan kwam. Via de nodige opzoekingen kwam ik bij Giuliano Arcangeli, die de stiel van botenbouwer leerde in Zwiserland. Hij keerde in 1956 terug naar zijn geboorteland Italië en werkte een tijdje voor de wereldberoemde werf "RIVA" een naam als een klok in de mahonie-houten boten. In 1960 startte hij zijn eigen werf in Sarnico. Met zestig mensen werden er ongeveer 1500 Arcangeli's gebouwd. Acht jaar later zou de werf wegens de opkomst van goedkopere landen ophouden te bestaan. Het bootje dat naast mij lag was een Arcangeli Super Jolly, waarvan er naar schating nog 15 tot 25 bootjes zouden rondvaren. 5,20m lang en 1,80m breed met een diepgang van 0,40m zijn ze te vergelijken met de Riva Florida, een telg uit de nog steeds beroemdeRiva-werf.
1400 dagen bestaat mijn blogje, met iedere maand verscheidene afleveringen, goeie en minder goeie, maar steeds met een hart (met en t) voor datgene dat ik zo graag beoefen, mijn hobby, watersport in het algemeen met daarrond ook iets over mijn verleden, de binnenvaart. Mijn gedachten zijn dan ook bij hen, de binnenvaartmensen, die in deze huidige moeilijke tijden van crisis, hun job nog altijd graag doen. Maar weet, vrienden, dat achter elke slechte periode er weer een betere komt, die het voorbije leed terug wat zal verzachten.
Eind september, de herfst is nabij. Buiten beginnen de blaadjes aan de bomen hun herfst-uniform aan te trekken. Normaal zouden we dat ook moeten doen, maaaaaaaaaaaaaaaar, nog effe wachten ! Want met twintig graden doe je dat niet. Dan loopt iedereen nog zomers, en fleurt het ganse straatbeeld op. Jongens, wat een kei van een zomer. Ik bleef dit jaar in eigen regio en heb er geen moment spijt van gehad. Trouwens, wat opvalt bij het overzicht van mijn vaarseizoen, ik had geen enkel dag met regen, daarentegen twee dagen met temperaturen boven de 35°. Teveel was dit. Voor de rest waren er meerdere dagen met een strakkere wind. 3 tot 4 bft* kwam geregeld voor, met een uitschieter van één dag van 5/6 bft. Dit jaar vaarde ik gedurende 131 uur en 40 minuten,* gespreid over 28 vaardagen een afstand van 1.311,7 kilometer met daarbij 35 sluizen. Ons bootje deed en doet het nog steeds uitstekend. We kijken allebei terug op een heerlijk vaarseizoen en hopen dat 2010 minstens even goed zal zijn. Nu staan er nog een paar herfsttochtjes op het programma waar we geen sluizen bij nodig hebben of we kiezen voor Nederland, daar kan varen altijd. We hopen zelfs af en toe een winterreisje, maar dan mag het niet winteren zoals dit jaar. Het was heerlijk om al mijn verhaaltjes aan jullie kwijt te kunnen, af en toe onderbroken met een blogvriend die ook even verslingerd was en is op zijn bootje en de verhalen er omheen. Er komt weer een tijd om onderhoud te doen, om zo "in good shape" het volgend jaar weer in te varen. Maar, varen doe je samen, en was het niet dat ik een vrouwtje heb die even verslingerd is op haar bootje, dan wij op elkaar, dan had dit allemaal niet gekund. Daarvoor zeg ik dank aan haar, mijn matroosje, mijn navigator en hulp in alles, zonder wie het varen geen varen zou zijn.
bft = Beaufort, een twaalfdelige windschaal opgesteld in 1808 door de Engelse admiraal Sir Francis Beaufort en in 1927 door de Duitse kapitein aangepast, die het verband legde tussen zeegang en wind. * het aantal aangehaalde uren en minuten zijn motoruren, het aantal vaaruren is duidelijk meer, omdat in de meeste sluizen in Nederland gevraagd wordt om de motor stil te leggen in de sluis tijdens het schutten.
Er rest ons niet veel meer, immers alle sluizen in Vlaanderen en Wallonië werken niet meer vanaf volgende maand, ook al zijn ze bemand. Tussen Nederland en Frankrijk (waar de sluizen allemaal werken) ligt bananenrepubliek België die sinds 1975 (staking binnenschippers) niet meer op zondag schut. Jammer, want met de huidige weersomstandigheden zou het wat mooi zijn om ook in het najaar nog op 't water te zijn. Niks aan te doen, met een flauwe zon en een pittig windje voeren we met onze vrienden Roos en Joël naar Maldegem. Ik had 's morgens al gebeld met VVW Nieuwendorpe en 2 ligplaatsen gereserveerd. Toen we de nieuwe sluis in Evergem verlieten, waar we samen lagen met zes achteropkomende jachten van de KYG (koninklijke jachtclub Gent), en die allemaal richting Maldegem gingen. Zoals gebruikelijk houd iedereen zich aan een volgorde, maar omdat de sluis van Evergem groot genoeg was, liet ik een paar jachten voorgaan. Eénmaal uit de sluis echter liep ik een paar jachten voorbij, om zo mijn plaatsje te houden om de kleine sluis van Schipdonk eerst binnen te lopen. We moesten nog wachten op de twee jachtjes die uit de richting van Eeklo kwamen, ik maakte me klaar om als eerste in de sluis binnen te lopen, maar het jacht voor mij wou dat ook. Toen ik de man duidelijk maakte dat een beurt moest gerespecteerd worden, liet hij me grommend voor. "Als ge er persé opstaat", zei hij nog. We gingen in de sluis helemaal vooraan liggen met Joël achter ons, zodoende konden er nog twee jachten bij van diegene die na ons aangemeld waren. Just is just, zei ons Petra, en gelijk had ze. Vermits diegene die voor mij had gelegen en ook de "Bubbels" grotere jachten waren (15 en 13,5m) moest er nog tweemaal geschut worden.Had ik achter die jongens in de sluis gegaan, had ik nog meer dan een uur voor de sluis gelegen. En dat kon ergens niet. Rustig voeren we op het afleidingskanaal richting Balgerhoeke. Joël en Roos waren in de wolken om zoveel schoonheid en vergeleken het een beetje met het Canal du Midi. We meerden aan en maakten een wandeling tot aan de schutsluis van Balgerhoeke, een flink stuk stappen. We hadden 's avonds een tafeltje voor vier besteld in de Koetshoeve. Weer was die avond te kort, en een geanimeerd gesprek over alles en nog wat besloot deze prachtige dag.We kwamen buiten rond kwart voor twaalf, in een zalige temperatuur en sliepen rustig in, in het vredige Meetjesland. Zondagochtend ontbeten we op ons bootje. Toen we rond half elf gingen luisteren wat de jongens uit Gent van plan waren, zei de ene dat ze om twaalf uur vertrokken, de andere zei één uur en nog een andere zei dat er nog een paar in trance lagen, van de avond voordien. Kortom, ik kwam niets te weten. We spraken af met Joël en nog een koppel uit Oudenaarde om rond elf uur te vertrekken. De Gentenaars konden dan onder hen regelen wanneer ze wel en niet konden. Met z'n drieën in Schipdonksluis samen met nog een huurboot werd er vlot geschut. Ook in Evergem waren met z' tweetjes in het sas. We deden er anderhalf uur minder over dan de heenreis. Het gemiste aperitief van Maldegem, werd vlot verteerd in Spanjeveer. Volgend week-end gingen de vrouwtjes shoppen in Gent. Naar Portus Ganda !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Met als voorspelling regen, regen en als afwisseling wind met regen denk ik terug aan betere tijden, toen het zonnetje scheen en we met z'n allen op ons bootje naar Portus Ganda voeren. Een vriendin van Petra, Lieve was gewapend met een knots van een fototoestel, het was haar nieuwe hobby. Fier toonde ze allerlei mogelijkheden die het toestel bezat en beloofde ons prachtige foto's van de trip. En vermits belofte schuld maakt, hier de eerste foto's. Niet minder dan 116 foto's kreeg ik toegestuurd van haar, waarvoor mijn dank Lieve. Er was vooreerst een prachtige foto van mijn matroosje en vrouwtje bij. De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat dit de mooiste foto ooit is van Petra. Verder nog een paar foto's van onze ligplaats Spanjeveer en van de toch wel prachtige Moervaart. In de toekomst misschien meer, maar vooreerst dit prachtige dessert van een vervlogen, maar o zo'n prachtige zomer. En zingen maar: " 't is weer voorbij, die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei.....
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
