varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
28-09-2009
DE ZOMER van 2009 !
Eind september, de herfst is nabij. Buiten beginnen de blaadjes aan de bomen hun herfst-uniform aan te trekken. Normaal zouden we dat ook moeten doen, maaaaaaaaaaaaaaaar, nog effe wachten ! Want met twintig graden doe je dat niet. Dan loopt iedereen nog zomers, en fleurt het ganse straatbeeld op. Jongens, wat een kei van een zomer. Ik bleef dit jaar in eigen regio en heb er geen moment spijt van gehad. Trouwens, wat opvalt bij het overzicht van mijn vaarseizoen, ik had geen enkel dag met regen, daarentegen twee dagen met temperaturen boven de 35°. Teveel was dit. Voor de rest waren er meerdere dagen met een strakkere wind. 3 tot 4 bft* kwam geregeld voor, met een uitschieter van één dag van 5/6 bft. Dit jaar vaarde ik gedurende 131 uur en 40 minuten,* gespreid over 28 vaardagen een afstand van 1.311,7 kilometer met daarbij 35 sluizen. Ons bootje deed en doet het nog steeds uitstekend. We kijken allebei terug op een heerlijk vaarseizoen en hopen dat 2010 minstens even goed zal zijn. Nu staan er nog een paar herfsttochtjes op het programma waar we geen sluizen bij nodig hebben of we kiezen voor Nederland, daar kan varen altijd. We hopen zelfs af en toe een winterreisje, maar dan mag het niet winteren zoals dit jaar. Het was heerlijk om al mijn verhaaltjes aan jullie kwijt te kunnen, af en toe onderbroken met een blogvriend die ook even verslingerd was en is op zijn bootje en de verhalen er omheen. Er komt weer een tijd om onderhoud te doen, om zo "in good shape" het volgend jaar weer in te varen. Maar, varen doe je samen, en was het niet dat ik een vrouwtje heb die even verslingerd is op haar bootje, dan wij op elkaar, dan had dit allemaal niet gekund. Daarvoor zeg ik dank aan haar, mijn matroosje, mijn navigator en hulp in alles, zonder wie het varen geen varen zou zijn.
bft = Beaufort, een twaalfdelige windschaal opgesteld in 1808 door de Engelse admiraal Sir Francis Beaufort en in 1927 door de Duitse kapitein aangepast, die het verband legde tussen zeegang en wind. * het aantal aangehaalde uren en minuten zijn motoruren, het aantal vaaruren is duidelijk meer, omdat in de meeste sluizen in Nederland gevraagd wordt om de motor stil te leggen in de sluis tijdens het schutten.
Er rest ons niet veel meer, immers alle sluizen in Vlaanderen en Wallonië werken niet meer vanaf volgende maand, ook al zijn ze bemand. Tussen Nederland en Frankrijk (waar de sluizen allemaal werken) ligt bananenrepubliek België die sinds 1975 (staking binnenschippers) niet meer op zondag schut. Jammer, want met de huidige weersomstandigheden zou het wat mooi zijn om ook in het najaar nog op 't water te zijn. Niks aan te doen, met een flauwe zon en een pittig windje voeren we met onze vrienden Roos en Joël naar Maldegem. Ik had 's morgens al gebeld met VVW Nieuwendorpe en 2 ligplaatsen gereserveerd. Toen we de nieuwe sluis in Evergem verlieten, waar we samen lagen met zes achteropkomende jachten van de KYG (koninklijke jachtclub Gent), en die allemaal richting Maldegem gingen. Zoals gebruikelijk houd iedereen zich aan een volgorde, maar omdat de sluis van Evergem groot genoeg was, liet ik een paar jachten voorgaan. Eénmaal uit de sluis echter liep ik een paar jachten voorbij, om zo mijn plaatsje te houden om de kleine sluis van Schipdonk eerst binnen te lopen. We moesten nog wachten op de twee jachtjes die uit de richting van Eeklo kwamen, ik maakte me klaar om als eerste in de sluis binnen te lopen, maar het jacht voor mij wou dat ook. Toen ik de man duidelijk maakte dat een beurt moest gerespecteerd worden, liet hij me grommend voor. "Als ge er persé opstaat", zei hij nog. We gingen in de sluis helemaal vooraan liggen met Joël achter ons, zodoende konden er nog twee jachten bij van diegene die na ons aangemeld waren. Just is just, zei ons Petra, en gelijk had ze. Vermits diegene die voor mij had gelegen en ook de "Bubbels" grotere jachten waren (15 en 13,5m) moest er nog tweemaal geschut worden.Had ik achter die jongens in de sluis gegaan, had ik nog meer dan een uur voor de sluis gelegen. En dat kon ergens niet. Rustig voeren we op het afleidingskanaal richting Balgerhoeke. Joël en Roos waren in de wolken om zoveel schoonheid en vergeleken het een beetje met het Canal du Midi. We meerden aan en maakten een wandeling tot aan de schutsluis van Balgerhoeke, een flink stuk stappen. We hadden 's avonds een tafeltje voor vier besteld in de Koetshoeve. Weer was die avond te kort, en een geanimeerd gesprek over alles en nog wat besloot deze prachtige dag.We kwamen buiten rond kwart voor twaalf, in een zalige temperatuur en sliepen rustig in, in het vredige Meetjesland. Zondagochtend ontbeten we op ons bootje. Toen we rond half elf gingen luisteren wat de jongens uit Gent van plan waren, zei de ene dat ze om twaalf uur vertrokken, de andere zei één uur en nog een andere zei dat er nog een paar in trance lagen, van de avond voordien. Kortom, ik kwam niets te weten. We spraken af met Joël en nog een koppel uit Oudenaarde om rond elf uur te vertrekken. De Gentenaars konden dan onder hen regelen wanneer ze wel en niet konden. Met z'n drieën in Schipdonksluis samen met nog een huurboot werd er vlot geschut. Ook in Evergem waren met z' tweetjes in het sas. We deden er anderhalf uur minder over dan de heenreis. Het gemiste aperitief van Maldegem, werd vlot verteerd in Spanjeveer. Volgend week-end gingen de vrouwtjes shoppen in Gent. Naar Portus Ganda !
Ik hoorde net dat dit week-end een klein nazomertje zich aandient. Daarbij is september de laatste maand waarbij alle sluizen en bruggen bemand zijn en werken op zondag. Dus wordt het dus nog eens varen. We weten nog niet waarheen, maar onze Enya maakt zich reeds op om nog eens het ruime sop te kiezen. Onze vrienden Joël en Rose zijn ook van de partij, zodat de Wet Dream er ook bij is. Misschien Gent of Eeklo, we zien wel.
We melden ons rond half zeven 's morgens voor de sluis van Lauwersoog, om via Groningen en de sluis van Termunterzijl naar de Eems te varen met als bestemming het schilderachtige Greetsiel. Met in de mast een wissel van Nederlandse naar Duitse gastenvlag voeren we na twee dagen naar ons eerste Duitse waddeneiland Juist (uitgesproken juust). Voordat we de haven konden binnenlopen moesten een ankerstop van 5 uur doen, geen straf met de prachtige weersomstandigheden en een mooi zicht op foeragerende wadvogels. Opnieuw een vernieuwde haven met een plaats aan een langssteiger. De stilte is hier nog meer aanwezig, dit eiland is immers autovrij. Hier was alles nog met paard en kar, de fiets of electrische wagentjes. Hier was de lucht nog zuiver. Op weg van Juist naar Norderney zagen we aan het oostbaken honderden zeehonden liggen. We voeren nauwelijks vijftig meter van de plaats en Sonja kon het nauwelijks allemaal vatten in de lens. Het boek van Erskine Childers, "Het raadsel van de Wadden" kwam me weer voor de geest, en eindelijk werd een langgekoesterde droom waar, IK WAS ER ! De langbewaarde fles champagne werd uit de koeling gehaald en het knallen van de kurk klonk ons als muziek in de oren. We aten heerlijk vis met zicht op de haven en het wad. Zo konden we 100 jaar worden. Met een gelukzalig gevoel vertrokken we enkele dagen later naar Langenoog, het volgende waddeneiland op ons traject, waar we geconfronteerd werden met de resten uit wereldoorlog II. De nog resterende start- en landingsbanen van de Messerschmidt jachtvliegtuigen liggen deels overwoekerd, deels is het nu een fietspad. Vrediger kan nauwelijks. Het dorp ligt 5 km. van de jachthaven, maar een treintje met 3 wagonnetjes brengt je er gratis naar toe. De rit is een aanrader,los door de kwelders van het eiland. We voeren nu door prielen en geultjes, richting Spiekeroog, het mooiste van alle eilanden. Met een door paarden getrokken treintje, net als vroeger, reden we richting kunstacademie waar een jong talent prachtig piano speelde en in de schilderachtige straatjes er omheen jongeren spontaan muziek speelden. Veel visrestaurants en theehuisjes in de straatjes, want 16.00 u. is tea-time. De volgende avond zette in met een knetterend onweer. Knallende donderslagen afgewisseld met vlammende bliksemschichten en felle regen waren ons deel. Een bliksemschicht tot in ons slaapvertrek. Allebei klaarwakker, controleren we direct onze electra. Gelukkig blijkt alles in orde. Bij het wegebben van het onweer komt de verwachtte wind opzetten die alles een ganse nacht door elkaar schut en door het want fluit. Onder een laaghangende bewolking vertrekken we samen met een Duits schip naar Harlesiel / Carolinensiel op het vasteland, waar er na aankomst in het clubhuis duchtig wordt gezongen van :"zum wohle, zum wohle, auf Ludo seine kohle. Met andere woorden is het weer aan mij om een rondje te geven. Bier, schnaps en maatjesharing doen de ronde. Een mooie tocht brengt ons onderlangs Wangerooge en Minseneroog tot op Jade en Hooksiel, waar men blijkbaar nog nooit van internet gehoord heeft. Enkele dagen later, onder een schitterende zon, maar veel wind en tegenstroom (golvan +/- 1m.) lopen we Wilhelmshaven binnen. Met een prachtige aanloop, het schip helemaal onder het zout en toch wel een beetje fier dat we 't geklaard hebben, zijn we op het keerpunt van onze reis. Door de grote zeesluis naar binnen, onder de Kaiser Wilhelmsbrücke door, voorbij de grote oorlogsbodems vinden we een plaats in de haven. De "Catharina" krijgt een verdiende wasbeurt, want ze heeft zich schitterend gedragen en liet ons op geen enkel moment in de steek. We vatten de terugreis aan via het Ems-Jadekanaal (75 km) met een tussenstop in Marcardsmoor (dit "gat" is niet te vinden op een kaart). In Emden bakboord uit, richting Dortmund-Emskanaal naar Oldersum. Een omweg van ca. 5 uur, omdat de zeesluis in Emden defect was, voeren we de Eems op naar Dlfzijl, Groningen. En dan nog met de nodige tegenstroom, godver....dat schoot niks op. Daarna via Grou en Lemmer het IJsselmeer op met mooi weer. Via de radio hoorden we onheilspellende weerberichten met windstoten tot 9 Bft. We kozen voor een veilige route via het Ketelmeer en de Randmeren. In Amsterdam was de keuze snel gemaakt ,de altijd gezellige Sixhaven. Enkele dagen later voeren we met gestreken mast naar de Oude Schans en de Amstel met overnachtingen in Boskoop en Dordrecht. Met de thuishaven in het bereik voeren binnen in de vluchthaven Zijpe op de Oosterschelde. Er staat maar één huis, maar 't is wel een schitterend visrestaurant. We genoten beiden met deze afsluiter van een fantastische reis. Deze reis zou nog lang nazinderen in ons geheugen, dat wisten we zeker.
Dat onze blogvrienden uit Stekene fervente waddenvaarders zijn, moge blijken uit hun reisverhaal naar de Nederlandse en Duitse wadden. Gedurende de acht weken durende reis gingen Ludo & Sonja op zoek naar datgene wat hen sinds jaren fascineerde, de rust en de overweldigende natuur op deze verre eilanden. Vanuit hun thuisbasis Burghsluis vertrokken ze in juni. Ondertussen prijken ze in het clubje van vaste wadvaarders en zijn ze ingewijd in de getijden en diepterekeningen, het droogvallen en de ankerstops, het varen door prielen en het bewonderen van honderden zeehonden op de wadden. Hier komt men als verslaafde stedeling terug dichter bij zijn oorspronkelijke roots : "de natuur in al zijn pracht". Ze vertrokken vanaf hun thuishaven over de Oosterschelde, het Volkerak om daarna op het Hollands Diep in Willemstad te overnachten. Daarna ging het noordwaarts met overnachtingen in Gouda en de Sixhaven in Amsterdam. Via de prachtige Zaanstreek richting Alkmaar en nog noordelijker langs het Noordhollands kanaal naar Den Helder, springplank naar de wadden en thuisbasis van de Nederlandse Marine. Met mooi weer, wel met windkracht 6. Dan maar rustiger weer afwachten en ondertussen het Scheepvaart- en Reddingsmuseum bezocht maar ook het herbouwde Middeleeuwse fregat "Prins Willem". Dit fregat zou enkele weken later volledig uitbranden. We namen ook de fietsjes om wind op kop naar Fort Kijkduin te fietsen. We hadden onze laptop meegenomen, maar moesten ondervinden dat in verscheidene locaties niet kon gewerkt worden. We kregen hun code om in hun systeem te werken, maar werden door de Koninklijke Marine geblokkeerd. "Safety first" moeten ze gedacht hebben bij de Marine, met die Belgen weet je nooit ! Na 3 dagen eindelijk vertrokken richting Vlieland, het was nu echt begonnen. Een mooie gerenoveerde haven bood ons de nodige rust en langzaam ebde de spanning weg. We sloegen Terschelling over, want er was een festival aan de gang dat jaarlijks 50.000 bezoekers trekt, en daarvoor waren we beslist niet gekomen. Dan maar verder naar Ameland, waar we bij ieder laagtij nauwelijks water onder de kiel hielden.Het was genieten van dit prachtige eiland, dat we verlieten bij een Z.0. windje 3 bft, om rond halfzeven 's avonds vast te lopen op het Wierummerwad. Hier bewezen de steunen onder de "Catharina" hun dienst. Laagwater was het rond 21.00 uur. Met rondom ons één grote zandvlakte met hier en daar een overblijvend prieltje water. Luisterend naar de stilte en met een ongekende schoonheid van lucht en zonsondergang kropen we in onze kooien. Vroeg slapen, want rond 03.00 uur zou het water langs het vlak beginnen klotsen, dat in de oren klinkt als hamerslagen. 't Was gedaan met de rust, en stilaan kwam er meer water onder de kiel en dreven we rond vijf uur in het ochtenschemer verder. Nog een paar keer raakten we de grond. Gewoon spannend, was het. En nu richting Lauwersoog.... Wordt vervolgd...
In de Noordzee liggen de Waddeneilanden gespreid over drie landen : Nederland, Duitsland en Denemarken. Een aantal van deze eilanden is bewoond, vele eilanden zijn onbewoond. Sommige eilanden liggen in een schemerzone, en worden met enige regelmaat door het water overvloeit. In Nederland zijn Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonniksoog bewoond door 23.872 inwoners op een oppervlakte van ca. 405 km². 9 eilanden zijn onbewoond. In Duitsland is Borkum, Juist, Norderney, Boltrum, Langenoog, Spiekeroog, Wongerooge, Neuwerk, Pellwam, Nordstrand, Halligen, Amrum, Föhr en Sylt. Dit laatste eiland is nog een schiereiland nadat het verbonden werd door een dam met het vasteland en allemaal bewoond. 10 eilanden zijn dat niet. In het totaal zijn er ca. 53.296 eilanders op 448,5 km² in Duitsland. Helgoland is een rotsachtig eiland dat eigenlijk niet tot de waddeneilanden behoord maar er wel culturele banden mee heeft.Op Helgoland wordt Noord-Fries gesproken. Tenslotte Denemarken met 3 bewoonde eilanden Romo, Mando en Fond en 2 onbewoonde eilanden, samen 194 km² met 4.173 inwoners. Vele van deze waddeneilanden zijn behalve bewoond, ook autovrij.
In een vorig artikel vertelde ik al eens uitgebreid over de belevenissen van Sonja en Ludo, twee fervente wadvaarders. Deze twee vrienden hebben terug een fantastische reis achter de rug met bezoeken aan zowel Nederlandse als Duitse wadden-eilanden. Aangezien ik toelating kreeg om zijn verhaal op mijn blog te zetten evenals de bijbehorende foto's heb ik dan ook geen minuut getwijfeld om ze met vele vrienden te delen. Veel mensen immers, die zelf niet varend zijn, zijn toch altijd geboeid in verhalen over de zee. Die mensen krijgen waar voor hun geld in het volgend verhaal van Sonja & Ludo, wadvaarders in hart en nieren. Nog eventjes geduld, maar alvast een prachtige foto van onze beide wadvaarders
De broker van wie ik ons bootje kocht destijds, had me uitgenodigd om naar de HISWA te komen. Bij alle varende mensen een begrip, het ene jaar de droge HISWA die normaal doorgaat in de RAI in Amsterdam, het andere jaar de natte HISWA die doorgang vindt in IJmuiden. We stonden klaar die zondag, buiten was het goed maar met een felle wind. Het is al gauw drie uur en iets meer rijden tot IJmuiden. Normaal kan het minder, maar onze Garmin Gps heeft ons zowat iedere kant van Nederland getoond. We zijn langs binnenwegen gereden waar de beschaving net gepasseerd was. Maar 't was prachtig en we hadden tijd. De wind was langs de waterkant nog aangewakkerd toen we in IJmuiden aankwamen. Ingangstiketten à 18,5 per persoon plus 6 euro parking. We waren 43 euro kwijt en hadden nog niets gezien. Meteen de laatste keer dat ze me daar nog zien. Maar goed, we waren hier om bootjes te kijken en meteen Lars op te zoeken, want die was genomineerd met de Vivante 43' Cabrio tot boot van het jaar 2009. Links stond het vol met stands over GPS en alle nautische toestellen en beveiligingsapparatuur, motoren, verzekeringskantoren, enz... Rechterkant ofte stuurboord lagen massaal veel zeil- en motorjachten, ook sloepen en RIB's*. De steigers op, waar we ons vergaapten aan al dat moois. De 43-voeter van Vivante lag mooi te wezen op 't water en Lars was blij ons te zien. Toen we hem verklapten, reeds meer dan 80 uur gedraaid te hebben met ons bootje, was hij zichtbaar tevreden. Jullie hebben een goede koop gedaan, zei hij me nog eens. We wisten dat al, Lars, dachten we beiden stilletjes. Na het eten (op z'n hollands, dus niet veel zaaks) verraste Petra me met een glas Champagne in de Champagnebar. Ik was zowaar van mijn melk. Met ons beider gezicht in 't zonnetje en een frisse wind over onze hoofden, onder het drinken van een goed glas Champagne te midden van bootjes en bootjesvolk, wat kon een mens nog meer wensen !!!!!!!!!!!
Wanneer we thuisblijven gedurende het week-end, blijft het water ons toch steeds aantrekken.We waren morgen, zondag, uitgenodigd naar de Hiswa in IJmuiden door Vivante Yachts, waar we destijds ons bootje kochten. Vandaag, zaterdag was dus een vrije dag en niet de moeite om naar ons bootje te gaan. Petra had goesting om naar zee te gaan en er wat winkeltjes te doen en eens lekker uit te waaien. 't Was inderdaad een stevig windje toen we op de "place m'a tu vu ?" uitstapten. Bij Lucassen kochten we kramiek- en suikerbrood en legden het direct terug in de wagen. De Lippenslaan in, en dan winkelen à volonté. Petra ziet alles graag, maar koopt nooit niets. Lastig, vree lastig zulle. Dan maar een pull voor mij en nog een sportieve shirt gekocht. Schoen- en klerenwinkels allerhande, magazijn in en weer uit. 'k Was blij, toen we eindelijk dicht bij de wagen waren en alles in de koffer ploften. Vlakbij, een goed restaurantje en klaar was kees. Een gegrild visje voor mij en voor Petra een slaatje met vis. Bovenop een lekker wijntje en deze jongen kon er weer tegen. Nog een toetje en koffie en we waren klaar voor een wandeling langsheen het water. Met witte koppen en schuimend aanrollend op het strand, het was toch iedere keer prachtig. Telkens hetzelfde en toch zo anders, dacht ik. Petra met blote voeten in het water, en verder langs de kustlijn het water afwandelend kwamen we terug op de dijk. Onze voeten schoonvegen van het zand en terug onze schoentjes aan. Tegen vier terug in de wagen en naar huis. Dit kon niemand ons nog afpakken. We hadden genoten, zoveel was duidelijk !
Telkens wanneer ik naar Sluis ga, loop ik hem oneerbiedig voorbij. Nu ben ik er, en hield eventjes halt bij deze GROTE MAN van onze Nederlandse Taal. Johan Hendrik van Dale werd in Sluis geboren op 15 februari 1828 en overleed er op 19 mei 1872 aan pokken, toen overal een ware epidemie. Zijn ouders waren afkomstig uit Eeklo. Vader van Dale was gevlucht met zijn toen zwangere vrouw naar Sluis vanwege de heersende pokkenepidemie in het Meetjesland. Van Dale werd aangesteld als hoofdonderwijzer, archivaris in Sluis. Hij schreef verscheidene boeken over spraakkunst en paste in 1863 de spelling toe van De Vries & TeWinkel. Hij overleefde enkel de twee eerste drukken van zijn woordenboeken in 1864 en 1872. Vanaf de derde druk was het zijn leerling Jan Manhave die zijn werk voorzette. De laatste uitgave van 2005, de 14e was een speciale, ze werd begeleid met CD-Rom die zowel de eerste uitgave bevatte alsook de laatste. Het is niet de persoon zelf die de "dikke van Dale" genoemd werd, maar wel de omvang van de eerste woordenboeken kregen die naam. Het waren bij het verschijnen toen de dikste boeken in de Nederlandse taal na de Bijbel. Bij deze is eer bewezen aan een man zonder wie het Nederlands zoals het thans gesproken en vooral geschreven wordt, onbestaande zou zijn.
Toen we 's anderendaags van Terneuzen terugkwamen had ik mijn fototoestel aan Rose gegeven met de vraag enkele foto te nemen van onze boot tijdens de vaart. Ze kweet zich uitstekend van haar taak en nam een twaalftal foto's, de mooiste er van wilde ik jullie niet onthouden. Ze werden genomen voor het eiland van Sas Van Gent. Genieten, maar, vrienden.
We hadden afgesproken met onze vrienden Joël en Rose om tijdens het week-end naar Terneuzen te gaan. Vanaf nu moesten we immers profiteren van elk week-end, want eind september was het gedaan met de sluizen-werking op zondag. Door de schippersstaking in 1975 werd de sluiting van alle sluizen in België ingevoerd. Een maatregel die reeds lang zijn doel mist. Want practisch alle beroepsschepen nemen op zondag hun rust. Ook stouwerijen laden of lossen niet graag op zondag wegens te hoge loonkost. Daarentegen werkt zowel Frankijk als Nederland wel op zondag. Maar het domrijk België NIET. De vrije doorgang via het wegennet is voor iedereen, behalve het waterwegennet. Genoeg geklaagd, 't werd nogmaals een schitterende dag, we zouden de zomer van 2009 niet licht vergeten. Hij bracht ons de zon, en dat merkte men ook aan alle mensen. Bij aankomst van Joël moest die eerst nog tanken, 60 liter benzine getankt en we waren klaar. Met een prachtig zonnetje en een matige wind vertrokken we van onze stek. De Enya met in zijn zog de "Wet Dream" verlieten het rustige St. Kruis Winkel om de grotere wateren te verkennen. Voor het opdraaien op het kanaal eventjes opgeroepen of er geen op- of afvaart kwam, maar alles bleek rustig. Met een rustig gangetje liepen we richting Terneuzen. Een vast schip dat je iedere week weer ziet in Gent is de "Tor Pecunia". De Tor Line onderhoud een wekelijkse dienst op de Gentse Haven. Ik kon het niet nalaten enkele foto's te nemen van de Wet Dream tegenover het Tor-schip. Zoals iedere keer meerden we af in de Aricom-haven. Louis bleek nergens te bespeuren en we belden dan maar naar Aricom. "Louis is gaan kaarten, meneer", zei de man aan de telefoon, "maar ik help je wel aan electriciteit". Een half uurtje later was alles in kannen en kruiken. Nadien tijd het aperitief. We spraken honderduit over de droom van Joël over een toekomstig bootje. "Binnen dit en drie jaar zou ik graag een groter bootje willen en net als jullie de rivieren afdweilen", vertelde hij en liet me zijn droom zien. Nimbus, de grote Skandinavische werf, was er één van het beste wat Zweden te bieden had. Mooi van afwerking, maar één nadeel. De loonkost is in Zweden hoog, en dat merkt men aan zijn producten. Maar mensen moeten blijven dromen, want dat houd de wereld recht. Na het eten gingen we de stad in tot groot genoegen van onze vrouwen. Maar we splitten. De vrouwen zouden gaan winkelen en het mansvolk, dat toch niet hield wan winkelen (hoera) bleef thuis. We zouden acherna komen en via gsm wel vernemen waar ze zaten. Ondertussen namen we een wijntje en keuvelden over bootjes en alles wat er rond hangt. Onze beide vrienden werken allebei bij Barco en moeten niet zo lang meer. De gsm gaat en Petra hangt aan de bel. Ze hebben koopjes gedaan en of we die komen bekijken ? Snel naar het afgesproken terras. Het gekochte wordt gekeurd en goed bevonden. De vrouwtjes glunderen. De hoofdstraat in, die gaat richting bootje. We spreken af om te gaan eten op de pier. 's Avonds eten we met zicht op de rivier en de ondergaande zon en op- en afvarende schepen. Kan dit nog beter voor watersporters in hart en nieren ?
Feesten gelijk de beesten, meende ik eerst als titel te gebruiken. Maar dit leek me niet opportuun. Het geeft niet altijd weer wat het in werkelijkheid is. Gezellig is het altijd, maar tussen wijn- en biermakers ben ik een volslagen leek. Die mannen proeven de één na de andere fles, en de stemming stijgt altijd a rato van het aantal geproefde flessen, dus... Dat er bij zulke gelegenheden al eens een ongelukje gebeurd, is aannemelijk, al wijd ik er wegens inacht-genomen discretie NIET over uit. Zulke dingen vallen voor. Het was en blijft gezellig, het bier smaakte trouwens fantastisch !
Vandaag kwamen Petra's ouders op bezoek. Rond de middag was de afspraak, aperitief-tijd zeg maar. Willy iets meer, Nadya veel minder boot-fanaat. Maar goed, éénmaal aan boord wordt de meeste schrik vergeten bij een drankje. Als bier- en wijnmaker spreekt Willy een "Brugse Zot" wel aan. De dames drinken een wit wijntje. 't Is etenstijd en we raden hen, net als gisteren hetzelfde restaurant Dali aan in de Kasteellaan. Snel akkoord want iedereen heeft honger. Een mosterdpuree met een lekker stukje vis. Iedereen zwijgt, dus zal het wel smaken. We praten honderduit over alles en nog wat. Natuurlijk komt de nieuwe mobilhome, die in aantocht is, fel ter sprake. Euforisch lijkt Willy wel wanneer hij over zijn hobby begint, wat zijn plannen allemaal zijn, enz... We zijn allebei een beetje jaloers dat wij zoveel vakantie niet hebben, maar ja, dat wisten we vooraf. En wanneer wij het hebben over onze toekomstplannen met de boot lijken we evenveel in de ban als Willy en Nadya. Om al het lekkere wat te laten zakken, besluiten we om een stadswandelingetje te maken. Gent heeft veel te bieden. Jammer dat ook hier zoveel verknoeid werd. Na de wandeling drinken we in Gent een "Brugse Zot" om de verzoening tussen Gent en Brugge gestalte te geven. Er moeten toch mensen zijn die zich opofferen, niewaar Nadya en Willy, hmm.
Laat in de namiddag hadden we afgesproken met Jackie, een beroepsschipper van een 3150 ton groot binnenschip dat in het Sifferdok gelegen was op ligdagen, zoals dat heet. Drijvend magazijn is een meer verstaanbare taal, het schip ligt dan tegen een dagprijstarief te wachten tot lossing. Dit kan in rechtstreekse overslag in een zeeschip zijn dat nog moet binnenkomen, ofwel in een silo die momenteel nog vol is, maar weldra leegkomt. Dat het sedert het moment dat ik met pensioen ben, slechter en slechter gaat berichtte ik al eerder. Niet dat het ene met het andere te maken heeft, maar de vrachtdaling die de laatste maanden aan de gang is, is niet meer in verhouding tot het geleverde werk en de kosten van het materiaal. Crisis gaat tot op het tandvlees, en het is quasi zeker dat er ook in de binnenvaart falingen zullen vallen. Met name voor de mensen die recent investeerden in nieuw materiaal, worden de komende jaren meer dan moeilijk. Ook Jackie kloeg. De vracht lijkt meer op een tegemoetkoming in de gemaakte kosten dan wel een loon waaraan je iets kunt verdienen, zei hij. Na wat keuvelen over de job probeerde ik zo snel mogelijk wat vrolijkers te bedenken. Alras was het over mijn bootje en de rondleiding begon. Hij was verwonderd dat het zo goed in orde bleek. Ook het motorcompartiment bekeek hij met de nodige aandacht. Zo vernam ik ook dat ook hij draaide op Iveco motoren. Ook Viviane was in de wolken. Bij een glas "Brugse Zot" werden de laatste zwartgallige gedachten weggespoeld. Onze vrouwtjes dronken een wit wijntje. Via via hadden we een adresje gekregen om iets te gaan eten in Gent, heel lekker en betrekkelijk goedkoop. Met de crisisgedachte nog in het geheugen boekten we in restaurant Dali in de Kasteellaan een tafeltje voor 4. Onderweg wist Jackie honderduit te vertellen over de oudere spitsen die in de verbindingsvaart nog lagen, hun vroegere eigenaars, en wat ze vroeger gedaan hadden, enz... Het eten was zeer goed en verzorgd. Hier kom ik nog, mompelde ik en ook Petra en onze gasten waren in hun nopjes. 't Was al laat wanneer onze gasten vertrokken en we hadden er nog een heerlijke avond van gemaakt. 'k Was blij dat mijn vrienden weer wat verse moed hadden en de ongetwijfeld moeilijke dagen die hen nog wachten, misschien beter zouden verteren. Moed houden, schippers, een crisis heeft nog nooit jaren geduurd, en achter ieder benarde tijd komt er een goeie. Nog eventjes...
In 't latijn klink het wel mooier. Aangezien onze club mede-beheerder is van Portus Ganda besloten we van Deinze naar Gent te varen. Toen onze motor draaide, loerde ik nog eventjes beide richtingen om te kijken of er niets afkwam. Niets te zien, zei ik tegen onze vrienden uit Terneuzen en ze gooiden los. Op dat moment kwam een kempenaar (beroepsschip van ca 500 ton) uit de bocht, nauwelijks 60/70 meter van de boxen verwijderd. Terug de box binnen, maar om terug aan te leggen was het te laat. Zo goed als enigszins mogelijk probeerde ik het schip in 't midden van de box te houden met boeg- en hekschroef. Wat verfschade voor- en achteraan waren 't gevolg. Nie aan te doen, maar normaal moet een beroepsschip bij het inlopen van de Oude Leie dit over marifoon melden. Onze marifoon stond aan, maar we hebben niets gehoord. Men kan dit aan de verzekering melden, maar meestal is dit het ene tegen het andere woord en betaald iedereen zijn eigen schade. Ik was de enige die schade had. Alain, onze schilder had weer werk. Ik melde het niet aan de verzekering, want anders gaat mijn premie de hoogte in. Ik geniet nu een -50% regeling omdat ik schadevrij vaar sedert vele jaren, zodoende. Prettig was anders, maar er zijn ergere dingen in 't leven. Het was één van de warmste dagen van 't jaar, en de bedoeling was om minstens twee dagen in Gent te blijven. Jackie, een beroepsschipper belde dat hij kwam buurten, want hij lag in 't Sifferdok met 2800 ton graan, liggen en/of varen in 't jargon, wat betekent dat je als drijvend magazijn bent gehuurd. Kom maar af, antwoorde ik. De telefoon was nog niet koud of men belde opnieuw. Deze keer de ouders van Petra, die ons een dagje kwamen bezoeken in Gent. Ons verblijf zou druk worden. Rustig vaarden we, eerst op 't afleidingskanaal van de Leie, en daarna stuurboord uit op het kanaal Gent - Oostende. Met 1700 toeren liep ons bootje ongeveer 12,5 km/uur met naar schatting 65 decibels aan geluid. Meer dan aanvaardbaar. We moesten zeker voor de middag uit de Ringvaart geraken wilden we nog op tijd zijn om de spoorbrug te halen van 12.15 u tot 12.30u. Het geluk is altijd voor rare mensen, zegt men en misschien is daar wel iets van waar. Wanneer we voor de nieuwe sluis in Evergem kwamen, was de beroepsvaart aan 't invaren. Ik melde me direct en kon nog mee. Volle gas en snel lagen we vast. Tien minuten later liepen we uit de sluis en liepen een traag lopend beroepsschip op voor ons. Volle gas, dré, de tijd dringt spoorde Petra me aan. Met 2000 toeren liepen we 13,8 km/u. Om twee minuten voor twaalf ronden we stuurboord de bocht van de Ringvaart naar het kanaal Gent - Terneuzen. Om kwart over twaalf lagen we voor de spoorbrug, die nog gesloten was. Van timing gesproken ! De spoorbrug die bij de NMBS bekend staat als "Wiedauwkaai/spoorbrug lijn 58-Voorhavenbrug / Muidespoorbrug", was 5 minuten te laat, naar goede gewoonte van de NMBS. Snel er door richting Dampoortsluis, niet meer in werking. Daarna door de tunnel heeft men Portus Ganda voor zich. Met zicht op het vernieuwde Van Eyck zwembad meerden we aan in één van de vrije boxen. Eén van onze leden was van dienst als havenmeester en snel beschikten we over de stick waardoor electra, water en douches voor ons mogelijk waren. Petra begon aan 't eten en ik begon met ons bootje te poetsen. Vanavond en morgen hadden we immers volk en die zouden hun kritiek niet sparen, moest ons bootje niet in optima conditie verkeren.
Een box verder als ons, kwamen twee Nederlandse senioren-koppels aanmeren. We hielpen hen bij het aanleggen en hoorden dat het Zeeuwen waren. Na ons avondeten in Deinze, een koude schotel met verse garnaaltjes, sla, erwtjes, worteltjes, zalm en nog een paar koude vissoorten genoten we van de avond. We besloten ons op het terras van de verlaten kantine te zetten met zicht op het water. Onze buren hadden BBQ onder een boom en hadden net gedaan met eten. Sociaal zoals watersporters zijn begonnen we met een babbeltje en aldra kwam ik te weten, dat ze uit Terneuzen kwamen, maar eigenlijk van geboorte uit Breskens. Dan waren ze bij mij goed terecht. In een vorig leven had ik meer dan 25 jaar een huisje gehad op Napoleonhoeve in Breskens en kende uiteraard veel Bressianen. Ze kwamen bij ons zitten, en we haalden gezamelijk wat bier en wijn boven, kortom het werd een leuke, lange, gezellige avond. Allebei de mannen kwamen uit het bankwezen en hadden beide bij AMRO hun ganse carrière afgewerkt. Nu waren ze met pensioen en genoten met hun vieren van de vrije tijd. De vragen van onze nieuwe vrienden : "en ken je die, en ken je die". Allemaal mensen uit Breskens die me voor de geest kwamen. Een paar pintjes en een paar flessen wijn later besloten we op te kramen. 't Was bijna middernacht, maar best nog goed van temperatuur. Met een wederzijdse goeie nacht, zei 't lampje klik, en 't was uit. We sliepen de slaap der onschuldigen.
Uit mijn jeugd herinner ik mij Deinze, toen het toenmalige Racing Lokeren op verplaatsing moest naar SK Deinze. Een vliegtuigvleugel half in de grond gepland, bracht een ode aan de verongelukte zoon van de voorzitter dhr Torck, baas van een toenmalig fabriek waar kinderwagens werden gemaakt, en aan diens vliegtuigongeluk. Als kind vond ik die vleugel toen indrukwekkend. Het zou mij een gans leven bijbljven. Zoals vele kleine provinciesteden bleef Deinze steken tussen boerendorpen en grootsteden. Het bulkt er, net als in Lokeren, van werkbezorgende kantoren, het één naast het andere. Iedere provinciestad is uitgegroeid tot slaapstad en hangt in grote mate af van werkverschaffing in de grootstad. Wanneer de slechtwerkende bruggen van het Brugse achter ons lagen en de frustratie enigszins afnam vaarden we onder een loden zon richting Deinze. 't Was ruim boven de dertig graden, en ik was al blij dat we voor een kleine trip gekozen hadden. Tweemaal hadden we een kwartier gewacht voor een brug, waar, zei de man met dienst, een tegenligger ging komen. Na 15 à 20 minuten gewacht te hebben, ging plotseling de brug open, wachtend op een tegenligger die niet kwam, om daarna tot spoed aangemaand te worden door dezelfde man. Zo kan ik het beter, dacht ik. Maar goed ! Meer dan anderhalf uur later gingen we stuurboord uit naar het afleidingskanaal. Telkens als er een schutting in St. Baafs Vijve gebeurd was, kwamen twee, drie beroepsschepen ons tegemoet. Ook achterop liggende schepen kwamen uit richting Gent. We hadden de avond voordien gebeld met Deinze om een plaatsje te hebben en prompt werden 5 nummers aangeduid, waar we konden liggen. Net voor we de Oude Leie aan bakboord namen, zagen we aan onze rechterkant een mooie ooievaar. Rustend van de warmte foerageerde hij er lustig op los. We minderden vaart om het dier niet te storen en zagen achter de bocht, de jachthaven. Rond 14.30 uur lagen we vast. De douche in, en een verkwikkend stortbad later, begonnen we aan een stadswandeling. Een coupe met aardbeien ging er vlot in, gevolgd door een pintje voor mij en een wijntje voor Petra. Ondertussen dommelde het stadje verder in....
Verliefden zullen direct denken aan een romantisch avondje uit wanneer ze de titel van dit artikel zien, maar niets is minder waar. 't Is zowaar de naam van een gerenommeerde Brugse familiebrouwerij die twee echte unieke bieren produceert. Met de huidige zesde generatie gaat het goed, dank u. Geen directe staatssteun zoals de banken nodig of subsidies allerhande zoals onze boeren. Neen, niet nodig, de halve maan doet het goed. In 1856 opgericht door "Henri I" zorgde deze eerste "Maes" voor dit echt Brugs familiebedrijf. Hij werd door "Henri II" opgevolgd in 1867, waarna nog "Henri III" in 1919 kwamen en tenslotte in 1950 "Henri IV". Het waren nu modernere tijden en ook de brouwerij evolueerde mee in de gedaante van Veronique Maes, die in 1981 in haar zoon Xavier Vanneste, de juiste opvolging kreeg. Gedurende mijn verblijf in Brugge leerde ik eerder reeds "Straffe Hendrik" kennen van deze brouwerij, maar nu geraakte ik verzot op,....jawel "Brugse Zot". En als klapper op de vuurpijl, beslechte ik enkele dagen later, het pleit tussen twee ruziënde steden : Brugge en Gent. Door onder het oog van de altijd waakzame Jacob Van Artevelde op zijn eigenste marktplein een Brugse Zot te drinken. Al moet ik er eerlijk aan toevoegen dat ik eventjes meende dat Jacob's vermanende vinger in mijn richting wees. Zou dat kunnen ???
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
