07-12-2012 om 21:35 geschreven door hetty  

Ik ben al een beetje in de kerstsfeer… Hoe dat komt? Dat komt door Eva. Och je weet hoe dat gaat met die meisjes… een beetje van dit en een beetje van dat om je wat op te tutten. Afgelopen weekend had ze al sinterklaas gevierd met een deel van de familie en ze komt thuis met allerlei opmaakspulletjes, waaronder een leuke rose nagellak met glitters. Ik denk dat ik al geen 40 jaar meer nagellak geprobeerd heb. Het enige wat ik ooit gehad heb waren blanke en heel lichtrose nagellak. ‘A-j hier met van dee rooje naegels ankomt is daor et gat van de deure’, zei vader Hein ooit toen ik een jaar of 15 was en ik verstopte meteen m’n heel lichtrose nagels onder de tafel.
Maar nu kreeg ik een herkansing. Deze glitternagels wilde ik ook wel proberen en Eva deed er meteen maar een dubbele laag op. Ik zag m’n mede – amateurschilders kijken gistermorgen… En ook buurvrouw Wielens had het meteen opgemerkt toen ik daar voor m’n wekelijks koffie bezoekje met praatje was. ‘Ja kleindochter h腒, meldde ik meteen maar. Toen ik de schapen hun brood bracht dacht ik zelfs dat ze even aarzelden voor ze het brood voorzichtig uit die handen met glitters aanpakten.
Zonet probeerde ik voorzichtig om er wat af te krabben, maar nee… dat gaat zo gemakkelijk niet. Ik ga maar eens kijken of dat flesje remover van heel lang geleden er nog ergens is….. of zal ik toch...?

06-12-2012 om 10:29 geschreven door hetty  

Zo vanaf het schoolplein door het hekje naar de fam. van der Kolk.

Die eerste jaren op school had blijkbaar veel indruk gemaakt op de beide meiden van toen. Er kwamen steeds meer herinneringen boven drijven, bij de één dit en de ander dat!
Wanneer ikzelf 50 jaar terugkijk zijn het allemaal flitsen:
- Het moment dat Evert moest nablijven en er stiekem vandoor ging. Ik kon hem nog net grijpen, terwijl hij zich vastgreep aan de kapstok in de gang…. En meteen dacht ik aan mijn eigen geplande ontsnapping aan juffrouw van de Hel. Die haalde mij ook terug bij de kapstok toen ik na moest blijven….
- De woensdagmiddagen met de grotere meisjes die ik handwerkles gaf en waarbij er altijd gezongen werd. Heel gezellig!
- De voor schooltijd keurig opgestelde rijen voor de kinderen naar binnen gingen.
- De sinterklaasviering met collega’s bij Betty Engelsman thuis op een zondagavond waarbij Roelie en ik met een kar van de bushalte afgehaald werden.
- Het weekend in de winter van 1962/63 toen het zo glad was dat er geen bus meer reed en ik met de fam. Aartsen in een taxi naar het station in Zwolle meemocht.
- De schildersessies bij Hannie thuis. Het schilderij hangt hier nog en Hannie heeft nog steeds het boek van Pinkeltje dat ik als tegenprestatie gaf.
- Zwemmen voor schooltijd in het natuurbad zo tussen de dikkopjes.
- De oefening van het Rode Kruis waar ik in die tijd lid van was. Er waren heel wat gewonden die een briefje opgespeld hadden met de aard der verwonding. Sietze en ik moesten een gewonde met een gescheurde balzak eerste hulp verlenen. Die hebben we maar een soort luier omgeknoopt.
- De wandeling tussen de middag langs de oude spoorlijn naar mevr. Sobering en terug naar school.
- Wim die toen vlak bij school me ‘toevallig' tegenkwam op de fiets en er in één sprong naast stond om me mee uit te vragen.
- Knikkeren met Wim na schooltijd met de knikkers die ik afgepakt had.
- Collega/vriendin Roelie en ik die zich af en toe als pubers gedroegen tussen die statige oudere collega’s. Er was een behoorlijke hierarchie. Middenvoor aan het hoofd zat natuurlijk meneer Aartsen, naast hem meneer Dijkema en juffr. Voorhorst. Vaste prik…
- Ik merk dat er steeds flitsen van herinneringen bij komen … dat krijg je ervan als je over vroeger praat.

05-12-2012 om 18:13 geschreven door hetty  

Het laatste voorval werd op onze 25-jarige bruiloft nagespeeld door Mark en buurvtouw Roelie Vellinga die zich voor de gelegenheid had uitgedosd in mijn jurk en met mijn boekentas.

‘Ja… en dan hing je uit het raam als Wim er weer aankwam na een reis!’ De dames ( je weet wel de beide meisjes van toen) weten er blijkbaar nog steeds het fijne van, bleek vorige week. Uiteindelijk hebben zij dat begin van onze nog prille liefde meegemaakt, maar dat het zo’n indruk zou maken! Klassenfoto’s zijn er niet van die eerste jaren op de van Heemstraschool. Ze kunnen zich alleen de foto herinneren van de schoolreis naar Schiphol en dat zal in de hoogste klas geweest zijn.
Nadat Wim en ik getrouwd waren kreeg ik elke zaterdagmorgen bezoek van twee andere meisjes uit die klas: Gerda Mulder en Gerrie Wijnen. Die kwamen bij mij de keuken poetsen, ik zie ze nog schrobben. Ik vond het allemaal best en heel gezellig. Toen Gerhard er was mochten ze na de poets met hem wandelen. Dan hoorde ik later dat ze in één streep naar hun eigen huis gingen en dat Gerhard van de ene arm in de andere ging. Och ik kende alle ouders want bij iedereen was ik al een paar keer op huisbezoek geweest. Maar het bezoek aan de familie Sterk zal ik me mijn leven lang herinneren. Vader Sterk was militair en Wim was één van de jongere kinderen uit dat grote gezellige gezin. Dat ik uiteindelijk een beetje perplex naar huis zou gaan had ik van te voren niet kunnen bedenken.

Op 6- 12- 2009 beschreef ik dit voorval maar voor het gemak volgt het hier:

“Ik heb de zwarte band met judo en ik kan iedereen op de grond leggen”, zei Jan, de broer van Wim Sterk, toen ik daar op huisbezoek was. Dat kon ik niet over mijn kant laten gaan. “Misschien wel veel, maar niet iedereen”, zei ik.
Pa was militair en zat achter de eettafel met z’n modeltrein te spelen. Huisbezoek was voor moeder! Mevr. Sterk was een vrolijk typje. Het was een groot gezin, deze fam. Sterk. Wim en z’n jongere broertje waren nakomertjes. Ze hadden zelfs al getrouwde zussen. Deze Jan was in mijn ogen maar een schriel kereltje.
”Ja, ècht wel”, beweerde hij. “Ik weet zeker dat je mij maar zo niet op de grond krijgt", moest ik gewoon zeggen. Wat een verbeelding had die knul! “O, dat zal ik je wel laten zien”, zei hij toen.
Moeder Sterk moest wel lachen en maakte ruim baan toen ik in de benen kwam en Jan me met een ingewikkelde heupworp probeerde te vloeren. Dat lukte in eerste instantie niet, want ik was in die tijd behoorlijk sterk.
Ik weet niet meer hòe het gebeurde, maar na nog een judogreep vielen we met z’n tweeën tegen een boekenkast met glazen ruitjes. Het glas rinkelde en vloog ons om de oren.
Pa Sterk kwam overeind, zette z’n bril op het puntje van zijn neus en begon te bulderen van het lachen.
Hoewel ik aanbood om de schade te vergoeden werd het afgedaan met : “Ach zo’n ruitje, ha ha ha……!”
Ik weet niet meer of ik dit bijzondere huisbezoek aan dhr Aartsen gemeld heb. Ik denk ………….. van niet!

04-12-2012 om 22:12 geschreven door hetty  

‘Zo… zijn jullie aan het recyclen?’ Ik had amper mijn ontboezeming over de te missen sinterklaasavond met de familie, zoals in vroeger dagen, aan dit blog toevertrouwd of de goedheiligman kwam in eigenste persoon naar Kringloop Het Goed met zijn Pieten. Een paar weken geleden was hij hier al stiekem komen kijken of ze misschien een mooie rode stoel voor hem hadden. En dat hadden ze. Maar als tegenprestatie vroegen ze een bezoekje van de Sint aan de winkel met zijn Pieten, maar nu in werkkledij. En dat gebeurde vanmorgen net toen we met een groepje aan de Winterworkshop meededen. Van lege soepblikken en heel veel lintjes, balletjes en spiegeltjes maakten we een leuke verzameling windlichten voor op de tuintafel. We hadden ons al op tijd opgegeven want een eerdere workshop vliegengordijn maken met stroken stof was een succes gebleken. Dit heeft ook wel wat om midden in de winkel aan een grote tafel te zitten knutselen met z’n zevenen. En dat voor 5 euro terwijl we er nog een kopje koffie bij kregen. De Pieten waren nogal muzikaal en dat was te horen en ze waren nogal zwak in ’t köntje, zoals pa dat vroeger noemde. Ze dansten en sprongen in ’t rond. De kinderen in de winkel waren niet allemaal even enthousiast, te zien aan de ernstige gezichtjes en het kind dat achter de moeder wegkroop. Heel even dacht ik aan de fladderende broekspijpjes van broertje Henk toen hij op verzoek van de sint aan de voordeur een liedje moest zingen….. hééél lang geleden, dat wel!
Na afloop vonden we dat we de tosti in het café van Het Goed wel verdiend hadden en nog wat later gingen we heel tevreden op huis aan.

03-12-2012 om 10:29 geschreven door hetty  

Als je er niet aan denkt dan is ie d’r niet…. Zo denken die kinderen van ons. En dan heb ik het over de goede sint. Wat hebben we een leuke sinterklaasavonden gehad. Op de Haar mochten we de schoen zetten, op de Boomgaard kwam hij te paard, wel met een wit laken over de rug maar dat zag je toch niet vanuit de verlichte keuken. Later werd het gevierd waar de meeste kleinste kinderen waren, eerst bij ons, later bij Ben en Diny en zelfs nog eens bij Johan en Joke. Daarna bleven we met ons eigen clubje. Het werd natuurlijk nieuw leven ingeblazen toen Robin en Eva er waren, maar die zijn nu 14 en de kinderen hebben besloten dat de Kerstman voldoende is. Een afknapper hoor…. Straks zitten Wim en ik alleen achter de chocolademelk met boterletter want 5 december laat ik niet zomaar voorbijgaan…
Hoewel… ik ben al op zoek naar een kerstverhaal en heb internet en de boekenkast al afgestruind. Ze hebben me gevraagd om met de kerstviering van Passage Zuidbarge een kerstverhaal voor te lezen. Maar ja….De ene is te lang, een andere te kort, een derde te zoet of te onwaarschijnlijk. Tot ik in m’n eigen boekenkast een verhaal vond van Toon Kortooms. Hij schrijft zo echt, net of je er bij bent. En ik vermoed dat hij het echt zo heeft meegemaakt. Dat zocht ik… Ik denk dat ik hem op 5 december achter de chocolademelk eerst Wim ga voorlezen. Hij mag beoordelen of het wat is voor onze vrouwengroep en ik heb het meteen even geoefend.

01-12-2012 om 22:51 geschreven door hetty  

30-11-2012 om 19:54 geschreven door hetty  

29-11-2012 om 19:56 geschreven door hetty  

En natuurlijk moet dit even vastgelegd worden, juf Hetty tussen de meisjes van toen, Hannie en Alie.

Ik zie haar nog zitten met haar blauwgrijze ogen en haar mooie crème vestje met borduursel, al mijn woorden indrinkend en ook dat andere heel tengere meisje die ook toen al haar mondje kon roeren. Ik spreek over precies 50 jaar geleden. Mijn allereerste klas met 43 kinderen was aan mij toevertrouwd. Ik had alleen twee weken invallen in de Wildenborch achter de rug en nu zou het echte leven als juf beginnen. Het was een enorme school, die van Heemstraschool in Hattem. Daarom begon er ieder half jaar een nieuwe eerste klas en schoof de rest gewoon op. De kinderen waren 7 jaar en ik 19. Dus reken maar uit…
Vandaag was het een bijzondere dag want die twee meisjes van toen kwamen een dagje naar Emmen toe om mij op te zoeken en bij te praten. Wim had bij gebrek aan ballonnen de vlag aan de weg gezet en dat kwam goed van pas. Het blijft lastig om ons veilig te vinden als je voor het eerst komt. Het werd een geweldig weerzien en wat hadden we veel herinneringen aan die eerste klas van toen. Over Pinkeltje en de kikkervisjes die ze met gevaar voor eigen leven gevangen hadden, over de watersalamander die Johnny meegebracht had en die ik er zo bij in gedaan had. Aan het eind van de middag waren alle kikkervisjes weg. Ik schijn iets gezegd te hebben over kraanwater wat niet goed voor ze zou zijn geweest, maar ik weet zeker dat die salamander ze verorberd heeft.
Maar behalve al die herinneringen werden ook onze levens onder de loep genomen en ik ben ook trots op die beide meiden die zich zo goed door het leven geslagen hebben en zulke mooie vrouwen geworden zijn, met beide benen op de grond. Wim legde eer in met z’n favoriete mosterdsoepje en na het eten maakten we met Jack Russell Jesse en onze Tessa de wandeling door ons bos. Het is wel geen Molecaten in Hattem  maar toch mooi in alle jaargetijden.
Het was een bijzondere dag waar ik nog vaak aan terug zal denken. Bedankt meiden!

27-11-2012 om 08:19 geschreven door hetty  

Jammer... ik had m'n fototoestel in de auto gelaten.. moet ik nooit meer doen, maar dit schilderijtje van Chess had er bij die expositie zo tussen kunnen hangen.

’t Was mistig vandaag. De reis naar Apeldoorn duurde dan ook wat langer dan anders en ik hoorde net van Gerhard dat je hier in Emmen bij DZOH de bal bijna niet te volgen was. Het scheelde niet veel of de wedstrijd van C4 was afgelast. Gelukkig nog net niet en ze wonnen met 5- 0. Dat mag ik graag horen. Robins school- èn computervriend Sjoerd is er het weekend. Zijn zusje vierde haar verjaardag met 12 meiden en Sjoerd leek het beter om daar niet in de buurt te blijven en koos het hazenpad naar Robin.
Eenmaal bij Zwolle trok de mist op en we hebben een bijzonder aangename dag doorgebracht met vrienden van het eerste uur, Dick en Anda. Alle lief en leed delen we sinds de tijd dat onze jongens klein waren. Intussen zijn het alle vijf mannen van middelbare leeftijd geworden, zelfs Stefan is al 40. We hadden de hele dag om alle nieuwtjes uit te wisselen. Ze wonen op een mooi plekje in Apeldoorn, je kunt lopend de stad verkennen. Dat hebben we ook gedaan en hebben het plaatselijk museum bewonderd waar o.a. een leuke expositie was met dierenschilderijen van heel wat amateurs. Er was een wedstrijd aan verbonden en Anda vond dat ik er best tussen had kunnen hangen met een paar van mijn hondenschilderijen. Ik had er geen idee van, ik zal eens beter opletten wanneer er in Nederland weer zoiets wordt uitgeschreven. Na een cappuccino in een gezellig bruin café ging Dick thuis aan het kokkerellen. Wat dat betreft hebben Anda en ik het wel getroffen, allebei een man die van koken houdt èn van hun vrouw want onze huwelijken houden nog steeds stevig stand.

26-11-2012 om 18:33 geschreven door hetty  

25-11-2012 om 17:26 geschreven door hetty  

Wie iets meer over de geschiedenis van ons Emmer Dierenpark wil weten moet een avond Pieter de dierenverzorger van het park vragen. Hij kwam een lezing verzorgen voor ons vrouwen van Passage in het Hoefijzer in Zuidbarge.
We beleefden de hele ontwikkeling van het park mee dat in 1935 geopend werd.
Wat kon die Pieter smeuïg vertellen over de tijd dat de olifanten en apen nog kunstjes vertoonden en ze met de jonge leeuwenwelpen aan een touw een rondje door het dierenpark maakten.
-Over de nijlpaarden Winston en Emiel en de eerste olifanten. In de beginjaren ging de dierentuin ’s winters gewoon dicht.
- Over de 18 onderduikers die tijdens de oorlog verstopt zaten boven de leeuwen.
-De olifanten die eerst gewoon achter een stroomdraadje stonden, gingen ’s winters gewoon naar Artis en de zebra’s, zebu’s en andere runderen gingen naar een boer in Aduard. Pieter vertelde over olifant Sheila die in 1948 koliek had en letterlijk van bovenaf 6 emmers lauw water toegediend kreeg, waardoor er een flinke hoeveelheid zand loskwam.
-Over kakatoe Foefie die in het begin bij de ingang zat op haar stok en later naar de vliegkooi verhuisde, de kinderarts Oord die werd ingeschakeld wanneer er iets met een jong aapje aan de hand was.
- En over Roland de leeuw die ontsnapte.
- In 1988 kwamen er vanuit Birma 7 olifanten en dierenverzorger Rieks Scheve ging die toen ophalen en leerde de commando’s van de Birmezen die met de olifanten meekwamen. Ook die kon je veel leren. Terwijl ze in het begin gewoon tussen de olifanten waren werd dit om de veiligheid veranderd en waren er altijd hekken of tralies tussen.
-Over olifant Annabel… er begon meteen iemand te zingen: ‘Ik kan niet leven zonder jou, Annabel’…. Ze ging ooit met Aleid Rensen mee naar Willem Duys en speelde in een film mee waarin vooral blote dames de hoofdrol hadden. Ze overleed uiteindelijk na een val in de gracht waarbij ze een nekwervel brak. De andere olifanten treurden.
-Leuk was het om te horen dat het jonge olifantje dat meedeed in de reclame van de Rolo’s uit de Emmer dierentuin kwam. In de laatste 20 jaar zijn er 24 jonge olifantjes geboren, Mingalar o was de eerste. Het waren meest mannetjes en in de loop der tijd zijn er veel verhuisd naar andere dierentuinen. Zo ging Nen tin bv naar Leipzig. Toen Pieter eens jaren later tijdens een vakantie in de buurt was moest hij gewoon even kijken hoe het met zijn olifant ging. Hij hoefde maar één keer te roepen en Nen tin kwam er al aan. Ze hebben het wel eens over een geheugen als een olifant, da’s niet voor niks.
-En na de overstroming van de Moldau in Praag in 2002 konden de vrouwtjes olifanten daar op tijd verhuisd worden, maar het mannetje niet en kwam in het water terecht. Maar hij kon zwemmen. Het was te gevaarlijk en ze moesten hem afschieten. Daarom ging er in 2003 een olifant uit Emmen naar Praag. - Indrukwekkend waren ook de foto’s en verhalen over de verhuizing van de olifanten en giraffes. Dat gebeurde in stevige kisten, maar als zo’n kist met een 5000 kilo zware olifant door Tom Hofstra’s kraan over de tijgerkooien getild moesten worden was het een hele klus.
Pieter is een bevlogen dierenverzorger en hij komt in zijn vakanties altijd wel in een buurt waar een olifant of giraffe uit Emmen naar toe is gegaan. Hij heeft zijn vrouw en kinderen moeten beloven: één dierentuin per vakantie. En daar kan hij mee leven.

22-11-2012 om 15:37 geschreven door hetty  

Gerrit en Jantje Dinkelman.

‘It looks just like Emmen on a sundaymorning’, zo zei onze vriend Tom het eens toen we door een rustig Engels dorpje reden. Afgelopen vrijdag wilde ik vóór Henk z’n afscheidsfeestje even de foto van haar grootouders gaan afgeven bij Jannie Dinkelman in het mooie oude stadje Lochem. Ik had haar adres en Lochem is niet groot… dacht ik. Ik kan jullie aanraden nooit op vrijdag in de spits op zoek te gaan in Lochem als je de weg niet kent. Dat is beslist geen Emmen op een sundaymorning, kan ik je verzekeren. Hadden we nu maar de Tom tom bij ons gehad! Eerst zaten we al in de verkeerde wijk. Daarna terug naar de plattegrond aan het begin van dit mooie oude stadje. Toen wisten we het… Maar er waren veel wegen die je niet in mocht. Ik denk dat we aardig in de buurt moeten hebben gezeten en hebben het zelfs nog aan iemand gevraagd. Maar het was intussen aardedonker. Ik had het helemaal gehad. 'Schei astoebleef uut', riep ik tegen Wim, 'ie kroep oe nog vaste in dee smalle sträötjes.'
Dus Jannie… je houdt die foto nog tegoed, de foto die al die tijd bij Herman en Nettie in Iowa heeft gestaan. Het zegt wel wat over de goede verstandhouding die hij met de buren uit zijn jeugd had. Nu was het bij Berdena op de stapel ‘unknown’ beland. Ik heb haar bij een aantal brieven en foto’s uit de brand kunnen helpen maar de mensen op deze foto kende ik niet. Jannie reageerde meteen toen ik deze liet zien. Haar grootouders lieten deze mooie officiële foto maken en natuurlijk hoort zo’n foto in de familie.

21-11-2012 om 09:54 geschreven door hetty  

http://www.youtube.com/watch_popup?v=KcuDdPo0WZk

20-11-2012 om 22:26 geschreven door hetty  

‘Laot de boel toch liggen’, zeg ik geregeld tegen Wim in deze tijd van het jaar. Ik vind al dat blad op het erf best mooi. Ik hou van de herfst met al die mooie kleuren. Maar Wim houdt niet van blad op het gras. Dus elke dag ruimt hij wat op. Het houdt hem lekker in beweging. Hij heeft al heel wat kruiwagens blad afgevoerd naar een plek in een bosje net buiten ons erf. Vooral het eikenblad moet weg, dat verstikt het gras.
Veel blad is nu van de bomen maar de eikenboom bij de vijver begint nu pas zijn blad te verliezen en dat valt in de vijver en dat willen we niet. Wim heeft nu een net met een héle lange stok eraan. Daarmee is hij al weken bezig de vijver schoon te houden, maar nu is er geen houden meer aan. De hele morgen dwarrelen de eikenbladeren naar beneden. Wim kwam net binnen met z’n netje aan een héle lange stok. Het netje was aan één kant wat losgegaan van de stalen ring. ‘Kö-j mien dat netje nog een betje an-ikkeren?’ Hij keek met een bezorgde blik naar de dwarrelende bladeren.
‘Könne wi-j volgend jaor gien net aover de viever hen trekken?’, stel ik hem voor. ‘Hoe wi-j dat dan doen? En hoe kriege wi-j dat der weer af?’, krijg ik als antwoord. De vijver is nogal groot en om er in te gaan is nogal riskant, zelfs met speciale broek. Je moet er ook nog weer uit. Wim ziet dat nog niet zitten, maar ik weet zeker dat hij blijft prakkezeren. Hij is net als zijn broer Ben. Die ligt ook net zolang te broeden tot hij een oplossing voor iets heeft.
Mijn enige zorg zou zijn om een net te vinden dat groot genoeg is. Ik weet zeker dat onze jongens - na de voetbal… dat wel- èn buurman Jans of Alle wel willen helpen. Klaar!

19-11-2012 om 18:58 geschreven door hetty  

18-11-2012 om 09:13 geschreven door hetty  

18-11-2012 om 09:10 geschreven door hetty  

15 jaar geleden kwamen Jack en Margie hun pup halen, Skipper. Ze hebben heel veel plezier met hem gehad.

Wat is er mooier dan herinneringen op te kunnen halen met een collega die dat vanaf het eerste uur al is, zowel bij Stork als Holvrieka. Jack en Margie waren vandaag bij ons. Jack was de man van de fabricageboeken in de Kwaliteitsdienst bij Stork, de man die de brieven in het Duits die de deur uit gingen, nog even nakeek. Hij was pietje precies. Hij leek de rust zelve, maar liet zeker niet over zich lopen. Na de koffie kwamen al gauw de sterke verhalen te voorschijn over inspecteurs, collega’s en verdere belevenissen. De inspecteurs waar de kwaliteitsdienst mee te maken had waren nogal verschillend, soms leuke, soms erg stipte, soms irritante. Toen er eens eentje moest wachten omdat een bepaalde collega er nog niet was begon die uit frustratie met een stapel papieren te gooien. Toen Jack die stapel weer rustig op zijn bureau legde werd hij nog nijdiger en pakte een nietapparaat en niette Jacks mouw dubbel terwijl hij zoiets zei als: Zo doen we dat bij ons bedrijf. Hierop pakte Jack de schaar uit de bureaula, greep de man bij z’n stropdas en knipte die middendoor terwijl hij antwoordde : ‘En zo doen we het hier’.
Toen Wim al een paar jaar bij Holvrieka werkte hadden ze daar zo’n duizendpoot als Jack nodig. Dat hoefde je maar één keer te vragen en Jack kwam. Ook hier beleefden ze samen een goede tijd.
Bij Holvrieka was er een man in de werkplaats die in de middagpauze gewoon voorkroop en voor Jack in de rij bij de kantine ging staan. Jack wees hem erop dat hij daar niet hoorde en dat hij maken moest dat hij wegkwam en net als iedereen in de rij kon gaan staan. Heel intimiderend antwoordde de man die bijna een kop groter en behoorlijk breder is dan Jack: ’Ben je niet bang voor mij?’ Waarop Jack met gloeiende ogen zei: ‘Nee… en als het moet veeg ik de vloer met je aan’. Hierop volgde gegrinnik door de toehoorders. Toen koos de man toch eieren voor z’n geld en ging in de rij staan. We besloten de dag bij een vuurtje in de kota en maakten een afspraak voor een tegenbezoekje in Stadskanaal.

17-11-2012 om 22:56 geschreven door hetty  

17-11-2012 om 15:37 geschreven door hetty  

De kleine blauwe pinguïn, hier in het Antarctisch centrum in Christchurch. In Oamura waar we de little blue pinguïns aan land zagen komen mocht niet gefotografeerd worden.

Hebben jullie het gisteravond ook gezien? Ik bedoel het harde leven van die kleine pinguïns. Ik hoopte dat het ‘onze’ pinguïns zouden zijn die we in Nieuw Zeeland op het Zuidereiland aan land zagen komen in de schemering. Vele kilometers hadden ze afgelegd voor ze hun nesten weer konden opzoeken en in de vroege morgen zouden ze weer vertrekken op zoek naar voedsel. Nee het was op een eiland en ik was te laat om te zien om welk eiland het ging. Hier zaten de toeschouwers ook op een soort tribune te genieten van het spektakel. Ze lieten ons hier wel de harde kant zien van hun survival of the fittest. De roofvogels, de meeuwen, het gevecht van de mannetjes om een vrouwtje op leven en dood, zo te zien. Het bloed spatte er af.
Wij hebben het gemakkelijker. Vroeger werd er nog wel eens gevochten om een meisje wanneer de jongen van een ander dorp onder ‘hun ‘duiven kwam schieten, maar dat is verleden tijd.
Buurman Wielens kende nog een gedichtje uit die tijd:
Wie naar Zwartemeer gaat uit vrijen
Neemt mee een mes om mee te snijen
Daarbij nog een grote knots
Als ‘t moet slaat hij daar mee op los.

Hijzelf koos een meisje uit zijn eigen buurt, hij nam geen risico...

15-11-2012 om 23:49 geschreven door hetty