Een verrassing was het maandagmiddag. Ik moest voor een injectie in mijn schouder naar het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal. Emmen had nog een lange wachtlijst en beiden horen bij Treant, dus gemakkelijk om te switchen. Twee jaar geleden kwakte ik met mijn bovenarm tegen een muur in het toiletgebouw op een camping in Boppard, tevens onze laatste vakantie. Gekneusde bovenarm. Ik heb heel wat pijn geleden, maar ik was meer met Wim bezig. Toen het na een maand of 4 niet erg afzakte begon ik met massage en fysiotherapie. Dat deed weinig. Heel langzaam kwam er verbetering en na een echo geleide injectie een half jaar geleden, geregeld door de orthopeed, knapte ik verder op en nu hoop ik op nog een zetje de goede kant op.
We gingen op tijd weg want ik heb altijd het idee dat Stadskanaal heeeel ver weg is. Is het niet, maar aan die lange rechte weg lijkt geen einde aan te komen. We waren op tijd en voor het eerst in mijn leven deed ik een mondkapje voor want ik zag er wat prutsen met zo’n kapje voor ze naar binnen gingen. Meteen zag ik niks meer door de beslagen bril en had het gevoel dat ik bijna geen lucht meer kreeg. Dat kan nog wat worden de komende tijd. Eenmaal binnen zag ik dat er maar weinigen zo’n ding op hadden deed ik de mijne maar gauw in de tas. Via een lange weg naar Rood 14 kwam ik bij de Radiologie waar de ingreep zou plaatsvinden. Toen kwam de verrassing: dezelfde radiologe als de vorige keer in Emmen zou de spuit zetten: Leusveld is haar naam. Ze bekeek de echo en merkte op dat het gebied waar het om ging nog wat onrustig leek. Ik wist nog dat ze de vorige keer zo netjes prikte dat ik er weinig van merkte. Ook nu weer, met één injectie: verdoving èn een ontstekingsremmer… geloof ik.
Morgen kan het nog wat lastig worden als de verdoving is uitgewerkt maar daarna moet ik verschil gaan merken.
We besloten de middag bij Jack en Margie, oud collega van Wim bij Stork èn bij Holvrieka, die in Stadskanaal woont. Ik bracht hen de laatste bestelling van Tweets van het Schoolpad 3. Het was goed om elkaar weer te zien en lief en leed te delen.

Ik heb nog een klein aantal Tweets van het Schoolpad  3, vol korte verhalen met tal van illustraties waarin ook voor Queeny een rol is weggelegd. Interesse?

09-10-2020 om 21:47 geschreven door hetty  

Een tijdje geleden vertelde ik over de ‘oortjes’ van Wim die hij op proef meekreeg van Schoonenberg. Ik was wat gepikeerd door de offerte die hij hierbij meebracht en waar een bedrag van 1050 euro op stond terwijl mij telefonisch beloofd was dat het niet meer dan 28 euro per stuk zou zijn. Nu kreeg ik van Gerda de vraag hoe het afgelopen was met die ‘oortjes’ van Wim. Tiny wist al te vertellen dat het voor hen beiden 0,0 euro was geweest bij Specsavers en dat geeft toch te denken. Ach…natuurlijk weet ik hoe het verhaal oortjes verder gaat, maar jullie nieuwsgierigheid werd op de proef gesteld….
Nou Gerda, ik heb mijn opwinding even laten zakken en heb de offerte eens goed doorgelezen zodat ik precies wist waar het over ging en belde met de juf van Schoonenberg.
Een groot deel van de rekening besloeg een verzekering voor 5 jaar, wel 550 euro. Daar krijg je dan wel gratis batterijtjes bij. Een ander deel ging over een apart apparaatje om de ringleiding te kunnen regelen in kerk of schouwburg, 150 euro. Daarna legde de juf uit dat er waarschijnlijk nog een deel door de aanvullende verzekering van onze DSW wordt betaald, maar dan moeten we zelf die rekening opsturen. Al met al was het even rekenen en bleef het uiteindelijke wel het bedrag van 56 euro over. De verzekering hoeven we niet en het kastje voor de ringleiding heeft Wim al ingeleverd want hij kan dat zelf ook regelen aan zijn gehoorapparaat zelf.
Dus Gerda... bij deze.. Eind goed al goed.

08-10-2020 om 22:59 geschreven door hetty  

We zullen toch aan de mondkapjes moeten, hier in Nederland. Allemaal voor het goede doel. En dat naast handen wassen en de anderhalve meter regel. Ik probeerde gisteren dus een weggooi mondkapje, beviel slecht. Ik had natuurlijk dat staafje bovenin om de neus moeten drukken.
De naweeën van de injectie kwamen niet en ik kon gewoon meedoen met aqua joggen van morgen. Eenmaal weer thuis en aan de koffie bleek dat er weer een graafincident bij de glasvezel is geweest en lag opnieuw tv, internet en telefoon er uit. Ik ging daarom maar eens kijken of ik zelf zo’n mondkapje kon maken. Er staat op internet een patroon met alle aanwijzingen, moet te doen zijn.
Dus maakte ik er voor mijzelf eentje uit een katoenen sjaal en voor Wim een uit een donkerblauwe herenzakdoek die nog van de vader van buurman Alle geweest is. De eerste was het lastigste en natuurlijk had ik het elastiekje voor om de oren aan de binnenkant zitten. Dat werd uithalen en opnieuw een poging doen. De tweede was toen een makkie. Er is een stukje open gelaten aan de onderkant van het mondkapje om daar nog een papieren tissue tussen te kunnen doen. En klaar was Kees.
Intussen is de glasvezel gerepareerd, en er werd even een vakantie gevoel opgeroepen door naar aardig stukje Escape tot the Country te kijken en even later terwijl het stortregent zitten we aan de bietjesstamppot met karbonade. Zo komen we de tijd wel door…

07-10-2020 om 19:05 geschreven door hetty  

Het zijn van die dagen die je eigenlijk wel zou willen overslaan. Maar eigenlijk werden het dagen met een gulden randje. Robin was al geweest om te helpen met opruimen van de tuin. Er waren lieve berichtjes en vanmorgen kwamen Alle en Anja met de jongens. We hadden het afgesproken na 11 uur i.v.m. de uitzending van onze eigen kerkdienst vanuit de Schepershof. Deze had aanvankelijk nogal wat voeten in aarde voor alles werkte. Het werd uiteindelijk alleen audio. Komt dat nu omdat wij wat uit de richting wonen of omdat er teveel mensen tegelijk willen kijken. In elk geval voel je je toch weer samen.
Het ging perfect met de hele club buiten op het terras, ruimte genoeg. Tim en Daan dwaalden al gauw rond met Storm die maar wat graag de stokken voor hen ophaalde. Het voelt zo vertrouwd met deze buren, een familiegevoel. We hebben de jongens vanaf het begin zien opgroeien en nog steeds zien we ze graag komen. Frank komt komende week nog helpen met verder opruimen van tuin en erf.
Vanmiddag riep Wim ineens: ’Ik zie Hilda…’.
Ik zeg nog: ’Onze Hilda?’, want dat is ze altijd gebleven na haar lange relatie met Mark in haar jonge jaren. Ja, het was Hilda met haar zoontje Finn en warempel ook Willem en Hilly. Gerhard kwam meteen er achteraan en hielp stoelen sjouwen zodat we ook achter bij de wei ruim konden zitten. Het was als vanouds, heel gezellig. Finn is fan van Storm en die had dus een actief uurtje. Natuurlijk kwam het zwarte lam de wei uit en moest geknuffeld worden.
Zo is deze Paasdag een dag met een glans geworden.

12-04-2020 om 21:54 geschreven door hetty  

22-04-2019 om 18:11 geschreven door hetty  

12-03-2019 om 17:47 geschreven door hetty  

Wat een rust! Vorig jaar bracht Rob me een aardig flessenlam met de woorden: ’Ik noem haar Decibel, dat ding maakte me een herrie onderweg, er kwam geen eind aan’. En dat bleef bij ons net zo. Och, je went er aan.
De tweeling die hij me nu bracht is een rustig stel. Daar klopt de stelling van dokter Spock helemaal. Wie weet het nog van de 3 R’s: Rust, Reinheid en Regelmaat? Dat was de kreet van de wijkverpleging en de huisarts wanneer je je eerste kind kreeg. Op tijd slapen, op tijd een schone luier en de voeding en alles op vaste tijden. En vooral doen wat je altijd deed. Niet voorzichtig de trap op sluipen en als je wilt stofzuigen… gewoon doen. Bij Decibel ging dat we behalve dat die altijd aan het blèren was. Deze twee zijn echt zo mak als lammetjes. Ze slapen lekker tegen elkaar aan als de buikjes weer gevuld zijn. Ik neem ze elke dag even mee naar buiten. Ze moeten wennen aan de buitenlucht want straks gaan ze naar de schuur en bij mooi weer naar buiten. Toch is het een levendig stel, drinken goed en beginnen al die sprongetjes te maken zoals je lammeren  in de wei het ook ziet doen met elkaar.
Wim heeft de 3e Chemo en immunotherapie achter de rug. Hij voelt zich goed maar ik denk toch dat het wat met je doet want hij heeft lang geslapen vanmiddag. Nu is hij met loopkruk en honden naar de wei. Op de schommelbank gaat hij 10 minuten auto’s tellen, dan keer 6 en weet hij het aantal per uur. Het is nu spits en zal het wel meer zijn dan ’s morgens. Ik gok op 1200.

10-03-2019 om 21:50 geschreven door hetty  

‘Het kan zijn dat ik na het dekseizoen nog een paar rammen kom brengen’. Rob kijkt keurend over de wei. Er staat nog heel wat gras.
Hij heeft net de ‘zielepietjes’ opgehaald, die nu een aardig gewicht hebben. Tevreden tilde Rob de een na de ander op. We drinken nog even samen een kop koffie bij de wei.
‘Zou mooi zijn want een kale wei vind ik maar niks’, zeg ik.
Een week later komen we thuis en we zien 6 schapen in de verte lopen, helemaal tegen de Bargerweg aan. Rob is dus geweest. Ze hebben alle zes 2 rechte gedraaide horens op hun kop, het zijn Racka’s en geen rammen, maar ooien..
Terwijl de lammeren al op me af kwamen rennen zo gauw ik in beeld kwam, deze blijven op afstand. Ik probeer het met een bak brokjes, maar hoe ik er ook mee rammel, er komt niet een mijn kant op.
Ook een dag later niet. Wanneer ik aan de achterkant van de wei langs fiets kijken ze me na. Wanneer we terugkomen van de verjaardag van Alle probeer ik het nog eens met een rammelende bak brokjes.
‘Laat de honden maar even binnen’, roep ik naar Wim. Dat is het… ze hebben diep ontzag voor de honden. Ik had het kunnen weten!
Intussen lopen ze wat dichterbij en warempel komen ze nu op de brokjes af.. Ik kan ze nu echt bewonderen en ook hier zie je verschil in persoonlijkheid. Maar allemaal vliegen ze weg zo gauw ik één stap verzet. We zullen zien of we ze wat mak kunnen krijgen, Rob! 

01-11-2018 om 17:37 geschreven door hetty  

Het gaat wel heel snel, de twee maanden van de expo van Jopie Brinks  is al om en nu zitten we aan de koffie met de vorige exposant Coby en de nieuwe Geert Rabbers. Truus is voor de gezelligheid meegekomen. Onze expogroep zelf is bijna voltallig aanwezig en de meesten hebben voor het werk hun ega’s meegebracht. Maar we beginnen altijd met koffie en hebben het over de ervaringen van de afgelopen expo en horen en zien meteen wat de nieuwe expositie bevat. Dan is er actie! D.w.z.: de mannen gaan de ladder op en hangen de schilderijen op de goede plek. De dames kijken en geven aanwijzingen. Een beetje naar rechts/ boven/ links enz. En ook nu is het weer een prachtige expo geworden.
Geert was vroeger landbouwer in de Rietlanden waar nu de woonwijk is waar wij ook ons Emmer avontuur begonnen. Zijn leraar had op school zijn tekentalent al ontdekt en gebruikte zijn tekeningen vaak als voorbeeld. Zo ook een vogel, uitgevoerd in o.i. inkt. Deze vorm, alleen groter siert nu hun garagedeur in de Bargeres. Intussen schildert hij al 40 jaar. Geert ontleent zijn onderwerpen aan de natuur, het boerenleven en krijgt inspiratie door er op uit te gaan. Er is zelfs een aquarel bij  die hij maakte naar een foto van een vakantie in de Achterhoek, een paar van het Bargerveen of een zonsondergang aan zee. We kunnen nu weer een paar maanden vooruit. Afgelopen zondag werd deze expo geopend en vertelde Geert zelf na de viering bij de koffie er  iets over.

29-10-2018 om 19:11 geschreven door hetty  

Wat vind ik het leuk dat je dingen over vroeger vertelt’, zo zei een van mijn lezers vanmorgen. Ze herkent er veel van uit haar eigen leven, denk ik. Veel mensen om ons heen zijn van onze leeftijd en dan krijg je dat. Hoe ouder je wordt hoe meer je hebt om op terug te kijken vooral als je bedenkt hoe het leven in de tussentijd is veranderd.
We hadden het na de kerkdienst over het verschil in karakter en manier van vertellen, ik wil het niet preken noemen, dat is zo’n dubbel woord. Onze predikant Jan de Korte kan zo rustig iets uitleggen met een stilte af en toe. De meesten houden hier van. Vanmorgen gaf hij een mooi voorbeeld van troost. Zijn kleinkind had zich zeer gedaan en ging hierbij de hele kring rond om een kusje te halen op de pijnlijke plek. Dat helpt.
Ach…zo helpt het ons bij andere pijnen. Als je zoveel meeleven krijgt van mensen om je heen kan dat ook zo goed voelen. Je kunt er geen genoeg van krijgen vooral als de pijn blijvend is en de ene keer meer zeer doet dan een andere keer.
Rick kan me soms peinzend aankijken en zegt dan: ’Ik zie dat het korstje er weer even af is’.
Wim en ik zijn nog steeds aan de paracetamol. Wim voor z’n pijnlijke heup en dat zal nog een week of zes duren en ik voor mijn gekneusde bovenarm. Al is het nu 7 weken geleden dat ik op de camping tegen een muur knalde, het is nog steeds niet  over.  Hopen hebben we al geslikt. Wat dat betreft is het goed dat we niet in Duitsland wonen. Daar kost een pakje van 20 stuks 2,75 euro. Hier 49 cent.
Gisteren was Rick er weer. Na de koffie ging hij in de weer met de bladblazer, dat zal de komende weken nog wel zo blijven. Het ziet er weer spic en span uit om het huis. Op zijn werk krijgt hij wel complimentjes van de chauffeur die de bergen blad op komt halen die hij bij elkaar geblazen heeft. Rick zorgt er voor dat deze er goed omheen kan rijden. Daar houdt hij echt rekening mee. Rick glimt er van.
Tja, een compliment op zijn tijd doet iedereen goed.

28-10-2018 om 16:06 geschreven door hetty  

We zitten nog even op onze schommelbank bij de wei met koffie. Het is 10 oktober en wat een mooie nazomer hebben we. Jammer, er is geen schaap of lam meer te zien, maar Rob beloofde nog wat aanvoer. Als het dekseizoen geweest is kunnen hier mooi een stel rammen lopen.’, zei hij tevreden terwijl hij de mooie groene weide met kennersoog bekeek.

Toch zien we van alles voorbij komen over de Bargerweg en het Schoolpad. Queeny signaleert het eerst een voorbijganger. ‘Dat is t-r ene die geet straks weer terugge bi-j de weg’, merkt Wim op. En het klopt. Queeny trekt zich terug en blijft waakzaam. We kennen de vaste voorbijgangers, vaak met hond. Meestal steken we even een hand op als groet.

‘Dat is Jans op die tractor’, meldt Wim en ja hoor, hand in de lucht. ‘Da’s dikke Muter, die is effen naor zien pony’s ewest en Lubbers steet daor bi-j zien land dat e van Jans aover enommen hef’.

De kloek komt aan schommelen met haar viertal, ze groeien tegen de klippen op. Als ze me zien willen ze meteen voer. Ik loop mee naar de ren. Daar komt de rest ook op me af. Ik zie dat de voerbak leeg is, vandaar die drukte. Ik neem de voerbak mee naar de schuur en vul hem weer. Even later staan alle kippen en de haan er omheen te smikkelen. Moeder kloek heeft de kleintjes even alleen gelaten. Eten gaat voor. Ze protesteren vanonder een struik. Komt straks wel weer goed met jullie.

12-10-2018 om 18:49 geschreven door hetty  

Het was vlak voordat we weg zouden rijden met caravan, tentje en… Rick natuurlijk. Ik was helemaal aan de lat zoals gewoonlijk wanneer ik gepakt en gepoetst heb voor een vakantie die zo leuk zal worden. Even zag ik het allemaal niet meer, helemaal omdat Wim nog een week op zijn spuit in de heup moest wachten. Al kon het geen Schotland worden dit keer, we zouden er iets van maken met Rick.
Ik deed nog een laatste graai in de brievenbus nadat we Storm en Queeny voor het laatst hadden toegesproken zoals: ‘Goed oppassen jongens, wij komen altijd weer terug. Ria komt zo’. Ik verbeeld me steeds dat ze me begrijpen.
Met die laatste graai haalde ik een bijzondere kaart tevoorschijn. Jan uit Vlieland heeft een bijzondere timing om iets van zich te laten horen. Net na het plotseling overlijden van Mark kwam hij meteen bij ons en zo ook na de uitvaart. Zo’n 3 maanden later kwamen hij en Annemarie opnieuw aan. Ze gingen naar de Retropop zoals ze dat het jaar ervoor met Mark hadden gedaan en ze bij hem overnacht hadden. En opnieuw, wat later op een moment dat het weer wat lastig werd, kwam er een bloemenman met een enorm boeket met blauwe bloemen, van Jan. ‘Omdat Mark af en toe nog bij me komt binnenwaaien’, stond op het kaartje.
Nu maakte ik in de auto snel nog even de envelop open en kwam er opnieuw een boeketje blauwe bloemen tevoorschijn. Hij had het boek MARK gelezen en even gewacht met een reactie. Het had veel met hem gedaan. Een groot deel van hun leven waren ze vrienden, echte vrienden. Het was een speciaal boeketje van Vlieland, minutieus  uitgeknipt door een vrouw op Vlieland. Zo mooi! Daar kan geen kant en klare kaart tegenop.

05-10-2018 om 18:51 geschreven door hetty  

Het was nodig om een dag helemaal tot rust te komen. Vakantie houden is leuk maar kost ook energie. Met het weer van gisteren kostte het ook geen enkele moeite om binnen te blijven.
Gerhard had Wims plaats bovenaan op de Oosttribune van FC Emmen ingenomen en kwam na die tijd verslag uit brengen mèt het badlaken dat beloofd was bij het aanmelden voor een nieuwe seizoenkaart.
En zo konden we weer languit kijken naar een volgende aflevering van Boer zoekt vrouw.
Ik had intussen de nieuwe kuikens al gespot. Moederkloek zorgt er goed voor. En afgelopen nacht zaten ze voor het eerst weer in het hok. Het weer zal er toe bijgedragen hebben dat dit een betere plek is bij dit weer dan ergens onder de struiken. Het begint nu wel een volle boel te worden. De drie oudere hennetjes lopen er ook rond al houdt vader Hendrik ze wel op afstand bij de voerbak.
Bij kippen heerst er een bijzondere hiërarchie. Hendrik zorgt eerst voor zijn twee favoriete hennetjes, daarna mag de rest en helemaal laatst kunnen de teeners een graantje meepikken.
Al zit ons uitzicht op de Rijn nog vers in ons geheugen, dit tafereel doet ook goed.

28-09-2018 om 19:49 geschreven door hetty  

Tsjonge jonge… wat maakt deze er weer een heisa van. Gisteren had ze een vrije dag, maar vanmorgen ging ze als een speer over het gaas naar de legplek op ons terras. Zonet was de klus geklaard en dat liet de dame weten. Het is de kip met een vrij witte staart die ik altijd direct herken aan de staart èn het lawaai dat er uit komt als ze haar eitje gelegd heeft. Ik wou dat ze dat állemaal deden. Er is er nóg eentje met veel kabaal maar die laat dan merken dat ze ruzie heeft of dat er gevaar dreigt. Soms is haar net een andere voor op de plek om haar eitje te leggen en kan ze niet wachten. Man man, wat een spektakel.
Er zijn er gelukkig twee die hun ei netjes in het hok leggen. Nu er een broedse kip op 6 eieren zit is deze favoriete legplek even uit beeld. Je moet er nu wel iets voor over hebben om te scoren want deze twee leggen hun eitje juist in de achterste hoek van het hok. We zijn in de loop der jaren overal op voorbereid. Daarvoor hebben we een grashark klaar staan naast het hokje met een extra verlenging er aan geknoopt. Met een beetje geluk schep je de eieren er mee op en schuif je de hark plus lading voorzichtig terug naar het deurtje.
‘Hier Wim, vers van de bakker’ en ik hou het nog warme eitje even tegen zijn hals. Hij wou al schrikken want meestal is het juist iets kouds waarmee ik hem onverwacht verras. Tja… ik mag dan wel 75 zijn maar af en toe komen de streken weer boven… Ha....je weet het wel... van die vos...

09-09-2018 om 09:47 geschreven door hetty  

foto: Loeder in haar glorietijd

Loeder is weer op jacht. Elke dag komt ze wel met haar buit langs. Gisteren was het een jong vogeltje… niet meer te redden. Eergisteren riep Wim me toe:’ Gauw, gauw, Loeder hef een grote vis in de bek, hee bewaegt nog’. Met stok, vanwege zijn onwillige heup, redt hij het niet op tijd. Dus ik mag rennen.... alweer te laat. 'Lilleke rover', roep ik haar nog na.
Gek is dat, als ze met een vogeltje of vis aan komt zetten krijgt ze er van langs, maar is het een muisje, zoals meestal, dan zeg je: ’Dank je wel Loeder, goed gedaan jochie’.
Elke morgen voeren we de vissen. Het is net of ze op je liggen  te wachten in de hoek waar gevoerd wordt en dan is het een drukte van belang bij het verorberen van het voer. We strooien het wat van de kant af, want…. Inderdaad.. Loedertje zit onder de vlonder op een hoekje van de vijver te wachten of ze ergens bij kan. Wim strooide vanmorgen extra ver uit de hoek en Loeder liep even later verongelijkt weg. Jammer, geen medewerking vandaag…
In haar jonge jaren was ze een dikke stevige poes, maar nu ze toch ongeveer 15 of 16 jaar zal zijn, is ze behoorlijk slanker, maar zoals je merkt: er zit nog flink leven in.
Ik hoor haar net in de keuken mauwen tegen Wim. 'Wim, griep de katte efkes, dan maak ik een foto van jullie beiden, dat past wel mooi bi-j dit stuksken'. Wim grijpt Loeder en ik kom aanlopen met de camera. Dan zie ik dat hij net uit de douche nog in Adamskostuum loopt, al wel gehoorzaam met de kat op de arm.
Dan heb ik het even niet meer... Ik zie die foto al voor me. 'Dat zal ik maar niet op de website zetten', zeg ik.
Wim wijst op de krant:'Daor waarschuwt ze ok veur, anders geet dat 't hele internet aover'.
Och zoiets houden we maar even voor onszelf, toch?

05-09-2018 om 13:26 geschreven door hetty  

‘Je eitje is in wording’, meld ik Wim als ik met de koffie bij de schommelbank bij de wei aankom. We zijn aan koffie toe.
In het voorbijgaan zag ik de ene bruine kip op de bak, bedoeld voor kruiden, zitten. Daar wordt elke morgen vroeg  een ei gelegd. Soms al meteen nadat Wim het kippenhok opendoet. Deze kip trekt dan meteen een sprintje naar het terras. Vanmorgen was het iets later.
Ik begreep ineens waarom. De haan had al een uurtje lawaai staan maken op het terras. De kip zat toen onder de rododendrons. Achteraf wachtten ze tot de kust vrij was. D.w.z. zo gauw  de honden zouden ophoepelen bij de zijdeur. Die zaten natuurlijk weer op ons te wachten. Of ze slippen gauw naar binnen wanneer de deur open gaat of ze lopen met ons mee naar achteren of naar de wei.
Toen ik met de koffie naar de wei liep zag ik hare majesteit dus zitten op haar troon. Geen hond meer in de buurt. ‘Nu ben ik aan de beurt. Eindelijk’, zal de kip gedacht hebben.
Hendrik gaat zich intussen met de rest van zijn harem bemoeien. Er is nog een kip die zijn aandacht krijgt. En de rest? De drie kloeken zijn samen de hele dag in de weer met hun drie kuikens en elke avond zitten ze nog steeds boven op elkaar in het nest met hun kroost onder zich. Die hebben voorlopig even geen tijd voor Hendrik.

14-07-2018 om 17:51 geschreven door hetty  

Oei, de auto gaf service aan en daar houden we niet van. Dus Wim naar de garage. Niks aan de hand, waarschijnlijk toe aan de volgende beurt.
Maar Wim ontdekt wel dat er iets gevreten heeft aan het isolatiemateriaal onder de motorkap. Zou het een steenmarter zijn die hier huisgehouden heeft? Wat moeten we nou?
Ik googelde en dan krijg je de verschrikkelijkste scenario’s voor geschoteld van onverwachte storingen tot  door geknabbelde  remkabels. Meteen worden je ook allerlei huismiddeltjes aangeraden om dat ongedierte te verjagen of tenminste op afstand te houden. Het ging van panty met hondenhaar tot wc blokjes en zelfs een strook gaas onder de auto. Hier zou de steenmarter een hekel aan hebben. Iemand anders beweert dat dit alles geen zin heeft maar dat je ze weg kunt houden door een apparaatje dat een geluidje uitzendt dat mensen niet maar steenmarters wel horen en waar ze een hekel aan hebben.  Nou hebben we sinds een jaar al zo’n apparaatje in de schuur om muizen en eventuele ratten op afstand te houden. En inderdaad vinden we daar geen keuteltjes meer van welk dier dan ook. Dat zal nu de eerste poging worden.

Meer weten over de steenmarter? Klik op https://www.youtube.com/watch?v=7kgecCW7HH0

08-07-2018 om 19:00 geschreven door hetty  

Na het aqua joggen bij de koffie  vertelt een mede aqua jogster: ‘Toen ik op de Kweekschool in Groningen zat was er een leraar die zich verdiept had in het Groninger dialect. Hij vroeg wie van ons het Gronings kende. Nou dat was ik. Hij vroeg toen of ik wilde kijken naar een hele serie Groninger woorden en of ik ze allemaal kende. Ik kende ze maar lang niet alle woorden gebruikten we. De leraar kwam op mijn lagere school waar ik stage liep en vroeg de kinderen in een aparte ruimte om de beurt welke van de woorden ze kenden. Zo was er de pisdouk, het Groningse woord voor luier. Eén jongetje wilde geen antwoord geven op de vraag of hij een pisdouk kende. Nee, hij hield vol dat hij dat woord niet kende, hoe vaak de beste man het probeerde om hem dat te laten zeggen. Hij kende alleen het woord luier.
Toen het jongetje die middag thuiskwam vroeg zijn moeder  hoe het op school geweest was. 'Ach zei het jongetje: 'Dee man wol mij pisdouk laoten zeggen, maor dat he’k mooi neit daon.’
Veel van ons kunnen wel horen aan het accent uit welke streek iemand komt. Het Amsterdams werd nog even aangehaald en voorgedaan door Dinie die er lang heeft gewoond.  Joke daarentegen kwam uit het zuiden en toen ze voor het eerst een weekend bij haar Jans thuis was in Noord Drenthe kon ze er echt niks van verstaan. ‘En dan is een weekend lang hoor’, besloot ze.
En nu we het toch over verschil in taal hadden en hoe er tegen ons in het oosten aangekeken wordt, vertelde de Groningse dat de benedenbuurvrouw van haar dochter in Den Haag zo’n echte oude Haagse dame was. Ze zei haar altijd even gedag. Pas had deze dame opgemerkt: ’Zo, bent u even over uit de provincie?’ 
De tijd ging snel en we wensten elkaar mooie Pinksteren.

18-05-2018 om 14:22 geschreven door hetty  

Deze kleine ooi van de Scottish Blackface heeft het rijk alleen. Daar maakt ze flink gebruik van. Je ziet haar met de dag groeien. Ze kan zomaar rechts of links onder de moeder duiken, maar het liefst doet ze het op deze manier...

16-04-2017 om 14:07 geschreven door hetty  

31-10-2016

Zomaar een plaatje van het uitzicht van ons huis aan het Schoolpad in beginnende herfsttooi.
 
Boer Bloemink komt binnen, de jonge Bloemink wel te verstaan. Hij rooit zijn laatste aardappelen. Als hij met de rooimachine voorbij komt houdt Wim een koffiekopje omhoog en dat begrijpt de jonge boer meteen. 's Avonds zet hij zijn tractor achter onze schuur, zodat die niet opvalt, om de volgende dag weer verder te gaan.
'Goeiemorgen', de jonge boer trekt zijn laarzen uit en zet zich bij ons aan de eetkamer tafel. Na een lange tijd is hij weer eens op de koffie bij ons, letterlijk wel te verstaan. 'Vannach heb ik in de auto slaopen', vertelt hij. ''t Is haoste de meuite niet um hen en weer te rieden naor Schoonlo'. 'Wij hebt hier nog wel een bedde aover', zeg ik hem. Zo langzamerhand heeft mijn Achterhoeks iets Drents gekregen. 'Och nee... ik heb verwarming in de auto en ik kan d'r languut in liggen, lacht hij dan. 'En wat kump d'r volgend jaor in?, en ik wijs even naar buiten, 'toch gien mais hoop ik. Bieten misschien?' 'Nee, gien mais en ok gien bieten. Het wodt weer eerdappels. De bietenwagen wil hier niet hen kommen, is te zwaor'. Veel boeren hier verbouwen suikerbieten voor de suikerfabriek in Ter Apelkanaal. Ook de aardappels gaan naar de aardappelmeelfabriek in die buurt.
Vroeger woonde de familie Bloemink precies op de plek waar in 1968 de brug over de Rondweg aangelegd is. Dat is het huis waar ook buurvrouw Wielens geboren is. Ze heeft het er nog vaak over. Haar zus Jantje bleef er wonen met haar man. De grond hebben ze gehouden maar ze zijn naar een nieuwe boerderij verhuisd in Schoonlo, een dik half uur rijden van hier. Deze jonge boer is haar kleinzoon al weer. De klok tikt door....

03-11-2016 om 12:41 geschreven door hetty