Village at the east coast of Scotland
painted by Rowena Laing

In Aberfeldy bezoeken Diny en ik een Gallery. Er hangen echt mooie schilderijen. Er zijn er zelfs een paar waarvan Diny zegt:”Die zol Ben ok mooi vinnen”. Dat waren de wat oudere realistische schilderijen. Wim doet intussen zijn namiddagse nap even in de auto en Ben gaat er op uit met zijn camera om nog wat mooie plaatjes te schieten van de omgeving.
Intussen kan ik het niet laten. Er worden ook mooie ansichtkaarten verkocht en ik ontdek er een paar van mijn favoriete Schotse schilderes Rowena Laing. Zij is in dit deel van Schotland geboren, in Abroath, en schildert wel echt over Schotland maar op een abstracte manier. Vaak zijn er Suffolkschapen, de kustlijn of Schotse huizen te herkennen.
Een aantal jaren geleden was ik met Wim èn caravan wat meer naar het noordoosten en was erg benieuwd naar de Lost Gallery. Vanuit Huntley hebben we meer dan een uur gereden in de middle of nowhere, over een vreselijke hobbelige zandweg dwars door een bos, soms steil naar boven en dan weer naar beneden. Maar we vonden het. De vrouw van het artisten echtpaar dat de gallery runde wist wat we er voor over hadden gehad en kwam met een paar mokken warme thee. Wim is eigenlijk niet zo van de galleries, maar deze vond hij echt de moeite waard. Diezelfde middag gingen we naar het Transport museum in Huntley. Ook mooi! Ach ja… je moet af en toe een tegenprestatie leveren. Het bezoek eindigde met een ritje in een oude jeep uit de oorlog en die veteraan reed zo knetters hard dat ik wel het een en ander uitgekraamd heb en verstijfd in de stoel zat. Hij deed het er om. Dat was me het dagje wel.

27-10-2009 om 23:59 geschreven door hetty  

Kijk maar... dit is Eppe, lijkt Sascha te zeggen. Ben en Diny met hun kleinkinderen Sascha en Olaf. Als je je afvraagt waarom Olaf de andere kant op kijkt.... die is al geboeid door de tv.

Look... this is Eppe, it seems Sascha would like to say. Ben and Diny with both grandchildren Sascha and Olaf.

Die avond gaan gezellig met Ben en Diny “kraomschudden” bij Berend en José die, na hun kennismaking met Schotland en vooral met elkaar, nu al een tijd samen zijn en net hun tweede baby hebben. Olaf is een prachtig knulletje en Sascha begint er nu aan te wennen dat de aandacht verdeeld moet worden. Diny wordt door Sascha oma Vera genoemd vanwege het paard Vera. Samen brengen we haar naar bed en laten het jonge gezin weer alleen en wensen ze heel veel geluk.
Die avond beleven we onze –te- korte Schotlandtrip nog een keer door de videobeelden te bekijken die Ben opgenomen heeft. De taken waren verdeeld. Wim nam het rijden op zich en Ben wierp zich met enthousiasme op als cameraman. En wij… Diny en ik…genoten van alles en leverden commentaar.
De volgende dag gaan we op huis aan mèt caravan. We drinken koffie bij Johan en Joke en bespreken alvast een plekje op de camping voor volgend jaar. Het wordt dan wel ná Pinksteren want met Hemelvaart en Pinksteren 2010 is het al volle bak op Camping De Boomgaard.

This last evening we went together with Ben and Diny to Apeldoorn to visit Berend and José who just had got their second baby Olaf. It’s a lovely little boy. Diny is called as oma Vera by Sascha, because of their horse Vera. We wish the young family good luck together.
Later on at Ben and Diny’s home we have a look at the video Ben made from our short Scotland trip. The tasks were divided. Wim was the driver, Ben the camera man and we… Diny and I enjoyed it all, we were the backseat drivers which us did remember Berdena when she was here with Curtis and the three of us as the Eggink sisters were sitting at the backseat when we drove to the concert of Valerius in the old church in Emmen .

Next day Wim and I had a nice cup of coffee with Johan and Joke and took our caravan with us to go home. The last 3,5 month it was standing at the campsite, so we could go there when we wanted. But at first we booked again for next year on camping De Boomgaard and just as Johan always says: You know you are welcome all the time, but please after the Whit week. At Ascension and Whitsun week in 2010 Camping De Boomgaard is already fully booked. So we are happy for them.

25-10-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

Bij de receptie van het Kenmore Hotel brandde steeds de open haard. Daar maken we dankbaar gebruik van.
De Noord Spaanse receptioniste wil best even een foto van ons vieren maken. Al het jonge personeel is internationaal: Frankrijk, Letland, Polen en Spanje. Alexandersk vertelt tijdens het bedienen bij het diner over de reis per touringcar vanuit Letland naar Schotland.

At the reception of our hotel there always was an open fire. We loved it to sit there for a moment.
Almost all of the young staff was international: France, Polen, Spain and Letland. Alexandersk, our waiter at dinner, told us about his voyage by touringcar all the way from Letland to London and then to Scotland. The lovely receptoniste came from the north of Spain.

24-10-2009 om 18:53 geschreven door hetty  

De eeuwenoude Yew Tree

Niet gek hoor om je een paar dagen in de watten te laten leggen. Bij het knappend haardvuur in de ontvangsthal van dit eeuwenoude Hotel Kenmore bespreken we telkens de plannen van de dag en 's avonds besluiten we op de kamer van Ben en Diny de wederwaardigheden met een drankje... je weet wel die Bailey's en Ballantine. De deuren zijn zo laag dat Wim even z'n hoofd moet buigen om zonder "een bult op de kop" binnen te komen. De trap is ongelijk, de ene tree is dikker dan de ander.
We wanen ons in een tijd van eeuwen terug. De raad van de waardin van de Inn in Kinross hebben we opgevolgd en het dal van de Glenn Lyon doorgereden tot aan de gezellige tearoom. Op de terugweg stoppen we bij die 5000 jaar oude Yew Tree in Fortingal. Het blijkt een taxus te zijn waarvan al heel wat stukken hout verwijderd zijn aan de binnenkant. Ben ontdekt nog dat Pontius Pilatus hier geboren zou zijn. Zover zijn de Romeinen dus doorgedrongen.We zoeken de Queen's view nog op. Koningin Victoria kon hier maar niet genoeg van krijgen. We zien hier en daar een statig landgoed, maar op de plek zelf een soort nederzetting van stacaravans. De plek is dus bij meer mensen geliefd. Aberfeldy is ook een aardige plaats en we bezoeken de Water Mill, nu een boekhandel/ annex tearoom. ook nooit weg. Diny en ik gaan dan even alleen shoppen en bezoeken een Gallery.
Die avond zitten we wat beduusd aan tafel over zoveel moois. Ik denk dat Ben en Diny nu wel begrijpen waarom wij van die standvastige Schotlandgangers zijn. maar Schotland in de herfst hadden wij ook nog nooit gezien. Dit bijzondere land van natuur, schapen en historie.

23-10-2009 om 11:43 geschreven door hetty  

Aan de thee.

Hier zijn we dan in een prachige omgeving van het Kenmore Hotel aan het Loch Tay. Wat kun je veel meemaken in een paar dagen. We hebben een rustige overtocht gehad. Voor alle zekerheid hebben we alle vier een reistabletje genomen en het smeerseltje van Diny op de slapen. Gisteren was het een prachtige dag. Onderweg maakten we regelmatig een stop voor een awfully nice cup of tea or coffee met iets erbij natuurlijk. We doorkruisten Nothumberland, stopten nog even bij de grens met Schotland om van het uitzicht te genieten. Ben en Diny hebben in hun leven al heel wat gezien, maar zijn erg onder de indruk van dit prachtige land in de herfst. Ben had gelezen dat er in Dunkeld zo'n mooie oude kerk is en daar moesten we vanzelf ook even kijken. inderdaad: de kerk in de mooiste entourage van Schotland werd het genoemd. En zo was het. Een prachtig aangelegd park met oude bomen aan de Tay. Diny en ik ontdekten natuurlijk nog een Craftfair en kochten een omslagsjaal. Je moet er toch iets aan overhouden?
Onderweg in Kinross gingen we een soort pub in en kregen heel wat adviezen om in de omgeving naar de oudste boom, a Yew Tree te gaan kijken en de Glen Lyon op te gaan via de single track. Ze meldde al dat we in het oudste hotel van Schotland zouden verblijven aan het Loch Tay. En ook dat klopte. Werkelijk een mooi oud origineel gebleven hotel. Wim wilde gisteravond het raam opschuiven, maar hield al bijna een los raam in z'n handen. Het kon nog gered worden. Ben was ook al ongelukkig met een handdoekhanger die hij ineens op onverklaarbare wijze los in de handen hield, maar de schade valt mee. Na een heerlijk diner gingen we op de kamer van Ben en Diny aan de Ballantine en de Bailey's. We hebben dus prima geslapen.
En vandaag...? Het regent lichtjes en we maken plannen om over een kwartiertje de omgeving te gaan verkennen. We wensen jullie allemaal vanuit een indrukwekkend mooi Schotland een fijne dag en tot ziens!

22-10-2009 om 22:16 geschreven door hetty  

Daar zit ik dan… te wachten tot Ben en Niesje arriveren.

Wim is met een deel van Valerius naar Bedum om met een groter koor te zingen. Hij heeft deze week nog een splinternieuw zwart overhemd gekocht voor de outfit van dit koor. Hij trok hem vanmiddag  aan bij z’n zwarte pak van Valerius……? Wisten jullie dat er verschillende kleuren zwart zijn. Ik denk dat het in de verte niet opvalt.

We zijn allebei deze week naar de kapper geweest. Toen Wim terug kwam zei hij lachend:”Je kunt zo aan de slag bij de kapper”. Maar niet heus. Ik had hem in de vakantie bijgeknipt, maar Wim heeft zulk steil en dicht ingeplant haar dat het nog niet zo eenvoudig bleek met m’n kleine scherpe schaar. Nee, de kapper heeft hem laten zien dat er behoorlijk in z’n haardos gehapt was en heeft z’n kapsel aan de kortste lengte aangepast.  Ik mag het vast niet nog een keer….

Ons koffertje en een rugzak zijn bijna gepakt en ik kom jullie even gedag zeggen, want ik neem de laptop niet mee. Ook even schrijfvakantie…? Ik zal het nog missen. Maar ik beloof jullie: Ik ga steekwoorden opschrijven en als we donderdag weer terug zijn….kan ik je melden hoe hard het stormde op de Noordzee. Ik heb al twee doosjes tabletten tegen reisziekte gekocht en Diny  een smeerseltje bij ETOS. Dat moet je op je slapen smeren… mag net zo vaak als je wilt. We gaan met de boot naar Newcastle en vandaar met de auto naar Hotel Kenmore aan het Loch Tay. Het is verder dan ik dacht, maar dan zit je ook in de Highlands.

Voor iedereen die ook Vakantie heeft… veel plezier. En voor degene die de economie draaiende moet houden: Werk ze… ook met plezier!

17-10-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

De schilderijen van Marc Chagall doen me altijd denken aan dromen. Deze heet Bella's wedding.

Ik las pas bij Natoken over een droom waarvan ze graag een uitleg had. Het was een beetje enge droom kan ik me zo voorstellen, wanneer je met allemaal wezenloze mensen en kinderen te maken hebt die je dan wilt gaan helpen. Ze vroeg of iemand een idee had wat dat zou kunnen betekenen.

Vaak weet je ’s morgens niet meer wat je gedroomd hebt. Wim beweert nog steeds dat hij nooit droomt.
Wanneer je echter met het idee al gaat slapen dat je je droom graag wilt onthouden lukt het vaak wel, vooral als je een potlood en papiertje bij de hand houdt om tijdens het wakker worden een paar steekwoorden op te schrijven.

Toen ik 11 jaar geleden een individuele therapie volgde, vanwege stress die me te veel werd, kreeg ik telkens als opdracht mee om m’n droom van die nacht te onthouden. Van die eerste nacht wist ik niet anders te melden dan dat ik langs allerlei dikke keien liep waar alleen het cijfer 7 op stond. Toen therapeut Fokke vroeg naar mijn droom wist ik alleen dit in mijn ogen onbelangrijke stukje herinnering te melden. Hij vroeg toen:”En wat deed je toen in die droom”? Ik zei dat ik gewoon voorbij liep. Die stenen waren immers te zwaar om mee te nemen. “Wat zou dat dan voor jou kunnen betekenen”? Ja zo werkt het. Op dat moment vond ik alles te zwaar om op te pakken.
Een paar dagen later droomde ik dat ik in een roeibootje in een snelstromend riviertje de berg af kwam. Ik roeide me een ongeluk en kwam helemaal afgepeigerd beneden bij de zee. Ik gooide me met laatste krachtsinspanning naast de boot en de roeispannen van me af. Het zweet gutste van me af. Terwijl ik terug keek naar de berg en het snel naar beneden stromende riviertje zag, werd ik wakker en besefte meteen dat ik dat het op dat moment op mezelf sloeg. Wat dom eigenlijk. Ik had niets anders hoeven te doen dan rustig blijven zitten en een beetje bijsturen.
Je dromen hebben blijkbaar vaak te maken met de dingen waar je mee bezig bent en leren je soms op een andere manier hiernaar te kijken. En een droom kun je daarom het beste zelf bekijken wat die voor jou op dat moment zou kunnen betekenen.

Er zijn al heel wat boeken over geschreven. En ben je hierin geïnteresseerd? Ann Faraday schreef hierover prettig lezende boeken bv Het spel van onze dromen. Ook het boek Droom bewust van Robert Moss vind ik de moeite waard.

16-10-2009 om 20:51 geschreven door hetty  

Het duo Jong Belegen. Het decor erachter is van hun oude school waarvoor ze zgn. een reunie gaan opganiseren.

Een dag op stap met de vrouwengroep van Passage Zuidbarge/ Rietlanden naar Hoogeveen voor een jaarlijkse ontmoetingsdag van Gewest Drenthe.
Ik had me lang geleden al opgegeven en wist allang niet meer waarover het zou gaan. Ik liet me dus maar verrassen.
Het grijze duif gehalte was weer hoog, zou Niesje zeggen en even dacht ik aan ome Wim van Essen uit Wezep met z’n vaste uitdrukking:”Ach mien lieve grieze köppies”, wanneer hij z’n schoonzussen begroette.
Maar het werd een flitsende dag. Er zat flink leven in dee grieze köppies. De ochtend kreeg haar hoogtepunt door de lezing van Leo Fijen van de KRO over “de reis van je hoofd naar je hart”. Niks saai! Hij sprak helemaal uit eigen ervaring. Wanneer je te lang bij de trauma’s in je leven blijft stilstaan word je daar niet gelukkig van. Zijn moeder moest op haar 17e van de kweekschool af om thuis te komen nadat haar moeder overleed en heeft haar hele leven getreurd omdat zij haar kansen gemist had. Hij was zó open over z’n eigen leven. Hij raadt iedereen aan om wat tijd te besteden iedere dag met even stil zijn.
Ik heb met wildvreemde vrouwen mooie gesprekken gehad. Na de middag kwam het duo Jong Belegen in actie: cabaret van de bovenste plank. Lachen…!!! Boordevol herkenning!

Yesterday we went with the women of Passage Zuidbarge Rietlanden to Hoogeveen for a meeting.
Passage is a chr.organisation of women with heart for the community, an eye for their neighbour and feeling for culture.
Lots of grey pigeons, Niesje would say and for a moment ome Wim van Essen (- van der Kolk’s family-) came up in my mind who always said: ”Ach my dear grey little heady’s “, when he met his sisters in law.
The morning was a nice one. Leo Fijen from a TV program told about : the voyage from your head into your heart”. Not dull at all! He spoke out of his own life experience. When you are staying too long at the trauma’s of your life you won’t be happy at all. His mother had to come home from the school for teachers when on her 17th her mother died. She had to do the household on her father’s farm and all her life she was sad about it since she has had no chance to be a teacher. He was so open about his own life too and advised everybody to take time to be silent each day.
I’ve had wonderful conversations with complete strange women. So nice.
In the afternoon the duo Jong Belegen came: first rate cabaret. Laughing…! Recognizing of all things of life. A great day!

15-10-2009 om 20:12 geschreven door hetty  

Het wordt nog een druk weekje voor we op herfstvakantie gaan! Ja… we gaan een korte Schotland trip maken samen met Ben en Diny. Het had nog even wat voeten in aarde. Ben en Diny hadden in juni al geboekt n.a.v. een advertentie in de Stentor. Toen wij dat weekend kwamen zeiden ze:”Waorumme gaot jullie niet met ons met”? Ja waarom niet? Schotland is met stip onze favoriet en we zijn er al een paar jaar niet geweest.
Dus… achter de computer en meteen ook geboekt. Een paar dagen later ontdekt Ben dat we weliswaar dezelfde trip hebben geboekt, maar een ander hotel hebben. Gelukkig kan Ben hun hotel nog veranderen. Alleen jammer dat de cd opnames van Valerius in die week vallen, dacht ik…… Dat heb je ervan als je je agenda naast de telefoon laat liggen. Deze week bel ik Diny en het blijkt tot onze opluchting toch iets eerder te zijn dan ik dacht en Wim kan gewoon bij de cd opnames zijn. Een pak van z’n hart.
Nu nog de boel vakantie klaar maken, huis netjes achterlaten voor onze vaste oppas. Ja, Ben en Niesje komen die week hier. De buren rekenen er al op. “O, ik weet het zeker”, zei buurvrouw Wolterdina,” Die komen de eerste dag meteen al even op de koffie”.
Morgen ga ik met de Vrouwengroep Passage naar Hoogeveen voor een dagje cultuur èn Robin en Eva worden door Wim opgehaald uit school. Woensdag hebben we nog een vrije reisdag van de NS. Donderdag de boel in orde maken voor de reis en de logées. Vrijdag gaat Wim nog met een groep mannen van Valerius naar Bedum om aan een concert mee te werken en Ben en Niesje komen.
En dan…. op pad.

It will be a busy week before we go for a little autumn break to Scotland. When we came at Ben and Diny’s home in June they told about their short Scotland holiday they had booked for oktober. “Why don’t you go with us, knowing it’s our favourite holiday destination. Yes why not. So we made the decision and booked the same trip on the internet site. However a few days later Ben discovered we had booked for the same trip but….. we would stay in an different hotel 50 km further in the Highlands of Scotland. We were glad it could be changed. Coming home again I was anxious about Wim might been missing the recording of the new CD from Valerius. But… I thought wrong. He will be there when we are back from Scotland to join his choir on that important moment. It’s a load of his mind.
Yet we are going on with cleaning and packing. Ben and Niesje will come for a nice week over here to look after everything. Our neighbours are happy with them. ”Oh, I’m sure they will be here as soon as they arrive to have a nice cup of coffee with us”, our neighbour Wolterdina said this afternoon.
Friday Wim will go to Bedum in Groningen to sing with a couple of men from Valerius to join a great choir and sing in the beautiful church there.
And the coming Saturday morning we’ll go to Eefde to Ben and Diny and leave together for IJmuiden where the Prince of Scandinavia is waiting for us to bring us across the North Sea to New Castle.

15-10-2009 om 00:45 geschreven door hetty  

Niets is er zo mooi als een kindertekening. Toen buurjongetje Frank - 6 jaar-laatst op z’n fietsje bij ons kwam had hij een mooie tekening voor me gemaakt van de wei met de schapen, de sloot aan de Bargerweg kant en de stal. Je kunt Bram, de bonte Texelaar, zelfs herkennen aan z’n gevlekte vacht. En zie je ook de kippen links onder met hun rode kammetjes?
Samen zijn we in het keetje aan het schilderen geslagen. Op een echt doekje. Eerst was hij onzeker en wilde alleen schilderen wanneer ik de contouren getekend had. Ik heb hem flink geprezen natuurlijk en de tweede durfde hij helemaal zelf. Toen Anja met Tim en Daantje hem weer kwam halen kon hij het vol trots laten zien. Ik heb een mand vol speelgoed in het halletje staan en meestal wordt die gezamenlijk naar de kamer gesleept en worden de favoriete auto’s er uit gehaald om mee te spelen. Tim is een motorfan net als vader Alle. Hij trekt ook erg naar Wim. Leuk om te zien.
En… Anja heeft het schilderij van hun boerderij helemaal goedgekeurd. Nu ga ik er de laatste hand aan leggen en kan hij naar de Timmertjes aan de Bargerweg, onze naaste buren op toch nog 400 meter bij ons vandaan.

Nothing is more beautiful than a child's drawing. This one little neighbour boy Frank-6 years- made it for me, even with the sheep, the stable and the ditch. Do you see Bram, the spotted Texeler and the chickens beneath on the left?
Together we went on with painting. Later on Mother Anja came with the other two little boys, Tim-3- and Daan- 1,5-. Tim is a motorfan just as his dad Alle. He loves it to be with Wim. So nice to see.
I’ve a bench full of play tools and together they drag it into the living room to play with all the cars and motors etc., all from former times with our own boys and grandchildren of course.
And I'm happy… Anja approved the painting of their farm house. I’ll finish it yet and in a short time you ‘ll see it at schilderijen( paintings)on the site.

13-10-2009 om 01:01 geschreven door hetty  

Hoe bestaat het... niet eens een foto gemaakt. Deze is nog van 4 jaar geleden toen de Finse kota net gebouwd was.
-Kota is het Finse woord voor huisje-

Zondag--Scott is er nog zoals je ziet. Na vrijdag op de rechtbank onze lijfrente aanvraag te moeten verdedigen, begint de rust  weer te keren na zo’n spannende dag en vanmiddag hebben we de kinderen gevraagd om langs te komen en samen in de kota dat te vieren. We kunnen ons verhaal nog eens beeldend vertellen en samen heffen we het glas op het einde van een onzekere tijd en een nieuw begin. Gezellig met elkaar pratend om een houtvuur.
Jammer dat Gerhard en Judith naar dansles moeten. Judith wil al wel spijbelen, maar Gerhard toont zich standvastig: Hup we zitten op dansen… we gaan dansen. Robin mag nog wel blijven en samen met Eva worden er weer allerlei spelletjes gespeeld. Dinsdagmiddag komen ze allebei weer. Wat gaan we doen? Sjoelen?
De Chinees is een uitkomst op zulke middagen. Niemand maakt zulke lekkere loempia’s als Da Xin aan de Ermerweg!

13-10-2009 om 00:00 geschreven door hetty  

En soms mogen we na die tijd even bubbelen.

Kennen jullie dat… aquajoggen. Het is voor mij de manier om op een leuke manier te bewegen. In het water gaat alles gemakkelijker en met zwemmen gebruik je al je spieren wordt verteld. In ons mooie zwembad Aquarena gingen we vanmorgen met zo’n schuimrubberen slang aan de gang. Die wordt liefkozend zoiets als wellabee genoemd. Het is een leuk hulpmiddel om verschillende oefeningen te doen. De laatste 10 minuten doen we zelfs met z’n tweeën een oefening. We moeten elkaar aan de wellabee al joggend door het water slepen. We voelen ons helemaal weer kind worden en er wordt flink gegiebeld.
Er is één echtpaar bij onze groep, Jenny en Ko Dekker die we nog vanuit onze Rietlanden tijd kennen. Ze wonen nu in de Angelinoflat, een grote ovale flat, wel 12 hoog, die gebouwd is op de plaats waar de Angelino Stichting stond vlakbij het centrum van Emmen. Daar dichtbij is ook de Bosflat waar de ouders van Jennifer nu wonen, genoemd naar de vroegere patatzaak van de familie Bos.
Ja…. Emmen gaat langzamerhand helemaal op de schop. Vééél appartementen voor senioren. Alleen vanwege de crisis is de bouw van een volgende flat gestopt en hebben we al bijna een jaar tegen een bouwput midden in het centrum aangekeken. Jammer. Nu wordt alleen de ondergrondse parkeergarage op die plek afgebouwd. Wij hopen in elk gaval voorlopig nog niet in zo’n appartement te wonen. Ander uitzicht hè.
Misschien moet ik Wim ook maar eens opporren om mee te gaan aquajoggen. Alle beetjes helpen. Toch?

Do you know it… aqua joggen. For me is it the way to keep moving on a nice way. In the water you move easier and to swim is a training for all your muscles, is been said. This morning we were training with a snake of foam, caressing called: wellabee. It’s a nice help to do the several exercises. The last 10 minutes we had to tow each other through the water with two wellabees. That gave a lot of fun and laughing. We felt like kids.
We have one married couple in our group, Ko and Jenny Dekker. We know them from the years we lived in the Rietlanden. They moved from there to the Angelinoflat in the centre of Emmen, a huge oval building at least 12 high. It has been built on the place where the Angelino building used to be ( care centre). Near to that flat is also another building,the same, called the Bosflat after the chips corner of the Bos family.
Yes Emmen is getting new. Lots of apartments for seniors. It’s only they stopped building on an other place in the centre of Emmen thanks to the crisis . Now we have a huge trench. What a pity. Only the parking cellar will be finished yet.
All we hope is not to go there in such an apartment. Different view, isn’t it?
Perhaps I might stimulate Wim to go aqua joggen with me to form the second couple ànd stay healthy.

12-10-2009 om 08:29 geschreven door hetty  

“Die kinderen van tegenwoordig doen niks anders meer dan computerspelletjes”, hoor ik vaak. En inderdaad als je er op gaat letten… zijn ze er ook wel gek op. Wanneer ze alleen zijn staat al gauw speeleiland.nl op de computer of zitten ze op de bank met Nintendo.
Maar wanneer ze wat te doen hebben komt er geen computer aan te pas.
Vanmiddag had Robin wat huiswerk bij zich. Na die tijd gingen we lekker naar buiten walnoten rapen. Hij kroop naar de moeilijkste plekjes tussen de struiken om ze bij elkaar te rapen. Overal lagen van die donkere schillen van de walnoten. Die hebben we ook maar meteen opgeruimd.
“Heb je zin in sjoelen”, vroeg ik hem toen. “Weet je wel dat we een sjoelbak hier hebben staan die Gerhard op z’n 11e verjaardag gekregen heeft?” Ik haalde de bak uit de schuur te voorschijn. Werkelijk… minstens 3 jaar hebben we die niet gebruikt. We hebben hem samen schoongemaakt en glad gepoetst met toiletpoeder. We deden vijf spelletjes en hoewel Wim eerst wat op gang moest komen ging hij toch met de eer strijken. Gefeliciteerd!
En dan….? Kijk maar eens of er nog een leuke video of dvd is die je graag wilt zien”, vroeg ik Robin. Hij had hem gauw gevonden: Harry Potter en de Geheime Kamer. Voor mij was het griezelen, maar Robin waarschuwde telkens als er iets engs aankwam. “Het eind is het spannends hoor”! Samen op de bank met wat te drinken en een zakje chips. Wat is er nou mooier dan zo’n middag samen met je kleinzoon?

Those children nowadays… nothing more than computer games! I often hear it. En when you pay attention on it … you see that they are fond of it. If they are alone Speeleiland.nl has nice games or they are sitting on a couch with Nintendo.
But… when children can do something it’s quite different.
This afternoon Robin was with us and at first he made some homework. Later on we went outside to pick up the walnuts in the garden between the bushes and cleaned afterwards the terrace.
“Do you like sjoelen( gameboard with sliding discs and 4 gates), I asked him. A little bit old fashioned in this modern time, but we played it often with the boys. “And do you know that Gerhard got this sjoelbak at his 11th birthday?” And I showed him our sjoelbak which we left in the shed for several years. We cleaned it and made it smooth with toilet powder. We played 5 games and however Wim took his time to get under way he won after all Congratulations!
And then…? “Take a look if you can find a nice video or dvd you would like to see”, I asked Robin. He found it immediately: Harry Potter and the secret chamber. For me.. it gave me the creeps, but Robin warned me when something scary was coming. “The end is the most tense, oma ”, he said! Together on the coach with something to drink and chips. What is nicer than such an afternoon with your grandson?

11-10-2009 om 09:29 geschreven door hetty  

Deze foto was de aanleiding zonder de boom op de voorgrond.

Ziezo, de boerderij van Alle en Anja is af. Nu maar hopen dat ze hem mooi vinden. Ik ben zelf tevreden. Ook hun oude paard en de beide Welsh pony’s staan er op. Het blijft altijd weer een uitdaging wanneer je iets schildert dat ècht moet lijken wat het is.
Vaak heb ik na een eerste opzet het gevoel: dit wordt het em niet. Dan na een tweede sessie denk ik: Mwahhh! Ik ga nog één keer aan de gang en dan is het of : het wordt goed, of: ik ga er met een grote kwast met verf overheen en begin opnieuw.
Meestal zie ik het na zo’n derde keer helemaal zitten en hoeft het alleen nog afgewerkt te worden.
Met dieren is het iets gemakkelijker. Ha! Dan zie ik het na de tweede keer al.

So the painting of Alle and Anja’s farmhouse is ready. And now I’m so curious about it if they will like it too. Even their pony’s are on it. I’m content myself. It always is a challenge when you have to paint something that has to look like the real animal or home.
After the first try I often think: that’s not what it has to be. Then after the second session: Mwahhh! After the third time it is whether: this is what it has to be, or: I take a big brush and paint it over and try again.
After the third try I’m often happy with the result and only have to finish it.
With animals and special with dogs it’s easier. Ha! After the second try I see it will be a good one.

10-10-2009 om 23:00 geschreven door hetty  

Het is blijkbaar de tijd dat veel vogels nog moeten ontdekken dat ze beter niet in de buurt van ramen kunnen vliegen. Deze week zijn er al wel vier botsingen geweest. Susan heeft pas een merel opgelapt die bij haar tegen het raam vloog en vanmorgen waren een paar goudhaantjes, zo te zien, tikkertje aan het spelen bij de vijver en scheerden vlak langs het grote raam. Eentje pats er tegen aan . Hij dook onder het rieten dak en bleef naar lucht happend in de rand van het kozijn zitten. Hij bleef daar zo lang hangen dat ik dacht dat hij met z’n ene pootje vast zat tussen het lood en het kozijn. Terwijl ik een foto maakte bleef hij tenminste roerloos hangen.
Afijn… Wim er bij geroepen. Die pakte de trap en wilde hem pakken en hem voorzichtig los maken, maar toen die Wim z’n zorgzame handen dichtbij zag komen vloog ons goudhaantje tegen z’n bril en… foets weg was -ie.

It seems to be the time of the year that a lot of young birds have to learn better not to fly close to the windows of houses. This week we’ve had already 4 bumps against the window. Susan just patched up a blackbird who flew against her’s and this morning a couple of gold crests were playing tag, I guess, near the pond and flew very close to the roof. And… one bumped against the window. It flew into the thatched roof, fell a bit and than hung on one leg at the window frame gasping for breath. It was hanging there for such a long time that I thought it might be fastened with that little leg. When I took a picture it stayed hanging there.
So I asked Wim for help. He took a ladder and tried to catch the little gold crest carefully but then... it flew against his spectacles and …. Foets!

10-10-2009 om 09:35 geschreven door hetty  

Drive not faster than your guardian angel can fly! Nee de auto die voor ons reed met deze spreuk op de achter numerplaat reed keurig. Wim maakte me attent op de tekst. Dat mag in de krant. Meestal vallen de naughty drivers hem meer op. “ ’t Zal wel weer zon jonge knul wean”, als d’r één aan komt racen of “Opa schiet is op” of “Weer zon zundagsrieer”, “Jao jao gaot ‘r maor veur langs”. “Heur ie-j dat…. minstens 160”. En Rick heeft dezelfde opmerkingsgave. Die kan net zo foeteren.
Nu gaat het dus veranderen. Er zijn ook keurige rijders die netjes met het verkeer meegaan.
En dat begint gelukkig ook op te vallen.
Deze week was Robin een middag bij ons. Hij trof het want de bieten van de boer op het land voor ons waren gerooid en moesten opgeladen. De grote vrachtwagen die dat zou doen moest even keren op het land en kwam vast te zitten. Boer Bloemink moest er met de tractor aan te pas komen om hem los te trekken.
Robin is nu elf. We vroegen hem of hij wist wat hij wilde worden. “Nog niet precies, maar wel iets met techniek” Dat verbaasde ons niet. Hij was drie toen we met z’n allen naar het voederen van de zeeleeuwen gingen kijken in de dierentuin. Even later zagen we Robin niet meer. Hij stond helemaal achteraan, achterstevoren, te kijken naar het werk met een grote kraan die een nieuw stuk van de dierentuin, het Wilde Westen, aan het bewerken was. En wanneer je hem als kleuter ophaalde van school en naar huis reed zag hij alle maai- en schraap- en asfalteermachines, hijskranen en heftrucks langs de weg.
Volgens mij wordt het weg- en waterbouw!

Drive not faster than your guardian angel can fly.
O no the car before us was a decent driver. Wim called attention to that sentence on the back screen. Otherwise he’ll only notice the naughty drivers .
O that will be a young driver, Opa hurry up, again a Sunday driver, o yes go first, do you hear that… at least 160. And Rick… he is the same. He is grumbling the same way.
But now it seems to be changed. Ha!
This week Robin was with us on Thursday afternoon. He was lucky. On the farmland before our house the sugar beet lifting was done and a huge truck had to load the beets. But at first he had to make a turn on the wet land and was fastened in the mud. So the farmer came with his tractor to pull him out.
Robin is eleven yet and we asked him what he would like to do when he’s grown up.
Ï don’t know exactly”, he answered, “but I’m sure it will be something with technique”.
We were not surprised at all. When he was only three years old we went all together to the zoo and were looking at the feeding of sea lions. At once Robin was missing and we found him far behind looking at the other side to all the lifting tackle and other big mechanical stuff. That part of the zoo was being renewed: The Wild West.
When we kept him as a 4 year old boy from school he was looking at all the mowers etc near the road.

09-10-2009 om 21:26 geschreven door hetty  

08-10-2009 om 18:58 geschreven door hetty  

Katten zijn slim, heel slim. Ze gaan hun eigen gang. Tijdens Wim z’n middagdutje ligt Suze in elkaar gerold in z’n knieholtes. Wanneer ik een keukenla lostrek staan ze allebei al miauwend achter je. Ze willen een blikje of tenminste een stukje kaas.
Ach er mag ook van alles, maar er is één ding wat niet mag…. ! En dat is… het dak op. Ons rieten dak is kwetsbaar. Maar deze twee donderstenen willen ’s nachts naar binnen en komen naar ons dakraam. Wanneer ze gewoon naar binnen kunnen hoor je een bons… en daar is er weer één die zich het liefst op bed nestelt. Zit het raam op een kier dan wordt er zielig gemiauwd en zie ik een pootje tegen het raam tikken. “Blief liggen”, zegt Wim dan. “ Ze komt d’r niet in!” Maar door al die nachtelijke bezoekjes is het riet van het dak deze zomer al weer aardig losgeraakt bij ons dakraam.
Onze rietdekker Kocks is pas geweest en heeft het voor tientallen euro’s keurig hersteld. Dan komt onze onherroepelijke vraag aan de rietdek specialist:”Hoe houden we onze katten van het dak?” We hebben de afgelopen jaren natuurlijk al van alles geprobeerd. Stukken regenpijp op de palen van de houten schutting. Helpt niet! Ze zetten zich er gewoon op af. Prikkeldraad of gaas dan? Idem dito! Cor Kocks had een idee:”Zet d’r van die punten op van de Gamma. Of misschien een spuitbus om honden en katten uit de tuin te houden….?
Dus de andere morgen: Wim naar de Gamma en Karwei.
Diezelfde avond was het hele dak richting dakraam besproeid met anti kattenspul. Toch hoorden we ’s nachts twee keer de bons naast het bed. Dat is ‘em dus niet.
Die pinnen is een ander geval. Iets leuks is er niet te krijgen en zoals je ziet werd het dit. Een vesting is er niks bij!
Maar ja… als het maar helpt. Gisteren gingen de grote pinnen, eigenlijk bedoeld om palen vast in de grond te zetten, de schutting op. Ik zei gisteravond nog:”Laote wi-j Suze vannacht maor binnen hollen”. Maar nee… Wim zou deze tactiek grondig uit proberen.
Vanmorgen was het eerste wat ik vroeg:”En… heb ie-j wat eheurd? ”Jao…”, gromde Wim, “zelfs twee keer”.

Cats are smart… very smart. They are used to go their own way. During Wim’s afternoon nap Suze is lying behind his legs. When I ‘m opening a drawer in the kitchen they both are already behind me and want at least a piece of cheese.
Ach… they may do a lot, but there is one thing they are not allowed…. To go on our thatched roof. That’s vulnerable. But these two little blighters like to come through the window of our bedroom at night. You hear a… bom and there is one again and love it to settle on our bed. When the window is almost closed they are mauling pitiful and we hear a paw ticking on the glass. “Stay lying”, Wim says. “I do not want them to come in”. However after all these nightly visits the thatch of the roof is damaged near our window. Our thatcher Cor Kocks came and repaired it for a few tens. Then we ask him for advise what to do to keep the cats from the roof. We tried a lot the last few years from pieces of rain pipe, barbed wire on the poles of our fence etc. Nothing was settling the question.
Kocks had an idea: “Put on that poles big pins from the Gamma store, I’m sure they won’t go up again. Or buy some spray to keep dogs and cats out of the garden”.
So Wim went to the Gamma and bought both. That day he sprinkled the roof with that anti- cat fluid. That night we heard again that “ bom” near our bed. So that didn’t work!
The pins will be the next . Something nice was not to be found in the store and as you see it has to be like this! Haha! It seems our entrance looks like a fortress.
When it only would work! So it happened. The big pins were put on the poles of the fence. I said to Wim: ”Ach, let we keep Suze in the house tonight”. But no…. Wim wanted this try out.
The first thing this morning was asking :”And …did yòu hear anything tonight”?
“Yes…, Wim grumbled, “even two times”.

07-10-2009 om 23:59 geschreven door hetty  

Mijn favoriete serie James Herriot, de veearts in de Dales die All Creatures great and small schreef, heeft weer het veld moeten ruimen en is Man bijt Hond er weer. Daar mag ik ook met plezier naar kijken zo na het eten.
Er is een onderdeel met bijzondere mensen, zo puur natuur. Heerlijk.
Ook één van de laatste stukjes is Hond aan tafel waarbij ze bij wildvreemde mensen aanbellen om te vragen of ze binnen te mogen komen om de dag door te nemen., is vaak verrassend.
Daarna komt de klapper. De scetch voor twee of drie personen. Je herinnert je misschien die twee kassajuffen in de supermarkt waarbij het steeds begint met:”Zeg.. Dooie?” “Ja… Coby”,
Vaak doet er in zo’n sketch ook een man mee. Soms spelen ze allochtonen die bang zijn dat ze niet mogen blijven. Niks racistisch… gewoon humor! Ze spelen gewoon  in op de hedendaagse gebeurtenissen.
Vorige week.. … als ik er aan denk kom ik al niet weer bij. Ik hou helemaal niet van schuine moppen, maar een beetje nou ja… een beetje… Ik kan maar beter even uitleggen. Wie het gezien heeft….

Zitten die drie naast elkaar aan tafel. Links de vrouw die ook Coby speelde uit de supermarkt. Ze heeft een dikke brace om haar nek. Naast haar zit haar man met een arm in de mitella. Beiden zien er wat verfomfaaid uit. Rechts zit hun teenerdochter—dooie uit de super.
Moeder vraagt: “Hoe was het vandaag?
De teener bekijkt ze stomverbaasd”? “Met mij goed, maar hoe was het vandaag met jullie. Wat is er gebeurd?”
Papa: ”Zeg jij het maar mama”.
Mama wat afwerend: ”Ooh…. Wij zijn naar de beurs geweest”
Teener: ”Nou en….?”
Papa: ”Daar heeft mama een boek gekocht”.
Teener: “Nou en…… Wat voor boek….?”
Papa: “En toen zei mama dat ik m'n kleren... ….dat ik ruggelings op die poef moest gaan liggen”.
Teener spert de ogen wijd open:”Kama Sutra…..”?
Papa: “En toen zei mama…”
Teener doet beide handen tegen de oren en krijst benauwd:”Ik wil het niet weten, ik wil het niet weten…”!!

Sorry... geen plaatje! Ha!

07-10-2009 om 08:49 geschreven door hetty  

Het eerste stelletje van Henk en Anneke.

Toen we pas onze laatste haan vingen zat er ook een hen in de bench en is mee afgevoerd naar buurman Jans en zit nu bij zijn kippen. Een dag later bleek het de moeder te zijn van de 7 kuikens, die nu verweesd op ons erf rondlopen. Ze zijn al groot genoeg om zich te redden en zitten ’s nachts òp het kippenhokje. En ze hebben gelijk.
Toen we net terug waren van de vakantie keek Wim ’s morgens even in het hok en komt zich jeukend en krabbend in z’n haar weer binnen. “Wat heb ik toch op de kop zitten. Kiek es effen goed”. Maar ik kan niets ontdekken. Dus… onder de douche om van die jeuk af te komen. De volgende morgen hetzelfde tafereel. “Ie-j kiekt niet goed”, krijg ik te horen, maar ik zie echt niks. Hup… hij naar Jans!
Even later komt hij terug met een middel om het hok in alle kieren en gaten goed te spuiten. Die kippenluizen zijn zo klein en doorzichtig dat je ze inderdaad niet ziet met het blote oog. Ik zal je vertellen nu ik dit schrijf dat mijn hoofd ook al begint te jeuken.
Of we ook lekkere eitjes krijgen? Nee dit soort multiculturele krielkip gaat meteen broeden. Volgende week gaan we weer aan het vangen. Alles voor Jans en…. volgend jaar halen we gewoon een paar stevige legkippen..
Vriendin Susan heeft er drie: Barney, Tilly en Wendy, opgehaald uit een legbatterij. Ze krijgt trouw 3 eitjes per dag. Vanmorgen bracht ze me de oogst van twee dagen zorgzaam verpakt in bobbeltjes plastic. Deze kippen mogen af en toe de tuin in. Na een tijdje lokt ze de dames weer met gekookte sliertjes spaghetti met olijfolie in de ren. Daar zijn ze n.l. gek op.
Dit soort moeten we hebben net als het eerste koppeltje dat we 15 jaar geleden van Henk en Anneke kregen.

When we caught our last rooster and we transported him with one of the hens to neighbour Jans. The hen lives their between the other chickens. A day later we discovered that this was the mother of the 7 chickens who were left behind. They were big enough to save themselves and overnight they are sitting òn the henhouse, not inside. And they're right.
The morning after we had returned from our holiday Wim was looking inside the chicken house and came back itching and scratching himself in his hair and neck. "What is it on my head. Take a good look”.. " But I couldn’t see anything. So ... he took a shower to get rid of that itch. The next morning the same scene. “You didn’t look well enough ", he said, but really I saw nothing. Hup… he went to neighbour Jans! Moments later he came home with a spray to use in all cracks and holes of the chicken house. Those chicken lice are so small and transparent that really you do not see them with the naked eye. I will tell you ...just while I’m writing about it my head also begins to itch.
If we get some eggs? Nothing at all. Next week we will catch the other hens and chickens. All for Jans..... and next year we ‘ll go and get a few solid layers from a hen battery.
Friend Susan has three of them: Barney, Tilly and Wendy. Every day she gets 3 eggs. This morning she brought me the harvest of two days. These chickens may occasionally in their garden. After a while she lures the ladies back with strips of cooked spaghetti with olive oil. They are fond of it.
This kind of chickens we want to get next year. Just like the first couple we got 15 years ago from Henk and Anneke. It was their present for our new home.

06-10-2009 om 08:01 geschreven door hetty