Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
09-11-2009
De bogen met bloemen ....
3-3-'65 De bogen met bloemen waren prachtig. Er waren twee klassen bij. De nieuwe klas was de klas van Hannie- groep 5 zouden we nu zeggen. En de oude klas 1 die ik net afgeleverd had wilde er natuurlijk ook bij zijn. Dat waren de kleinste bogen en het kostte wat moeite om daar onderdoor te komen. Maar we vonden alles prachtig
Waar internet al niet goed voor is .Ik kreeg een mailtje van een oud- leerlinge uit mijn allereerste klas van de van Heemstraschool in Hattem. Ik zie haar nog voor me. Het was een heel lief rustig meisje die je met van die grote grijs-blauwe ogen vol verwachting aan kon kijken. Het was een heftig jaar. Ik was net 19 jaar, voor het eerst van huis en moest nog veel leren, maar heb ook veel plezier gehad met deze klas. Er was een band. Ik herinnerde me het potje met dikkopjes die iemand op verzoek voor me meebracht en een watersalamander die iemand anders weer mee had genomen. Ik meende dat zij was van die salamander. Nee vertelde ze, ik bracht de dikkopjes mee. Die had ik, met gevaar voor eigen leven en de angst om gesnapt te worden, gevangen en het slootwater omgeruild voor schoon kraanwater. Mijn bedoeling was om de ontwikkeling van kikkervisje naar kikker samen met ze te kunnen volgen. Het was al bijna half vier toen één van de kinderen naar de glazen pot wees waar geen enkel kikkervisje meer in zat. Ik was ontzet door mn eigen domheid. Die salamander had vast die dikkopjes verorberd. Ik schijn haar de indruk te hebben gegeven dat ze dood waren door het schone drinkwater. Het sneed toen blijkbaar door de kwetsbare kinderziel. Ze weet het nog! Ze moet nu 53 zijn, heeft een leuk gezin met man en drie volwassen dochters. Ik hoop haar binnenkort weer terug te zien. Dat zou ik geweldig vinden. Haar vader heeft ooit een portret van me geschilderd, wel wat geflatteerd, maar het heeft nog steeds een mooi plekje. Vroeger hing het bij pa en mama thuis en nu bij onze werkplek. En . het boek van Pinkeltje dat ik als dank meebracht heeft ze nog steeds.
Thats where internet is for Ive got a mail from a pupil of my very very first class at the van Heemstra school in Hattem. I remember her as a very quit lovely girl with het beautiful grey/blue eyes who looked at me expectantly. It was a heavy year. I was 19, for the first time away from home, had to learn a lot. But also enjoyed it working with these children. It felt good with them. I remember the bowl with polliwogs. I had asked for it to bring them to school to see what would happen the next days. But also one brought a common newt and I put him in it too. It was almost half past three when one of the children pointed to the bowl and said :They are all gone... the polliwogs. I was exhausted by my own stupidity and might have given her the idea it became by the clean water which was used when she had changed the water of the ditch for clear water. I must have hurt the little girl. The common newt must have eaten them. She s 53 now, has a lovely family with husband and three grown up daughters. I hope to meet her soon. I would love it! Her father made a nice portrait and I brought him afterwards a childrens book named Pinkeltje. That portrait has until now a place on the wall, at first at my parents home and now at our studio.
Vanmorgen meldde Het Dagblad van het Noorden dat er in België een vergissing is gemaakt bij de behandeling van twee patiënten. Bij de man die alleen een onderzoek onder narcose moest ondergaan werd door de uroloog iets operatief verwijderd. Wat dat was werd er niet bij verteld en degene die de operatie zou moeten ondergaan kreeg dat volkomen overbodig onderzoek. Dat zal mij niet gebeuren dacht ik toen ik in 1976 voor een blaasonderzoek het Gerardus Majella ziekenhuis in Hengelo in ging. Mijn blaas is mijn zwakke plek en volgens onze huisarts Busschers moest er maar eens verder naar gekeken worden. Het begon al bij de opname: Kleedt u zich maar vast uit en u mag uw bedje in. Ik was hogelijk verbaasd:Nu al ik hoef vanmiddag pas voor het onderzoek. Ik ben hier maar voor één nachtje. Dat maakt de dokter wel uit, kreeg ik toen te horen. Daarna volgden de gewone testjes en die middag werd ik in operatiekledij in zon bed naar de operatiekamer gereden. Ik kwam in de lift te staan met een ander vrouwtje, net als ik klaar voor de operatie met zon stom mutsje op. Gek dat je dan meteen gaat uitwisselen wat er gebeuren gaat. Zij moest aan een liesbreuk geholpen worden. Wij werden gelijk vanuit de lift naar een operatiekamer gebracht. Ik zag geen arts en ze wilden meteen al met de narcose beginnen. Bijna in paniek heb ik twee keer gevraagd of ik hier wel goed was en of die bepaalde specialist er was. Ik werd gerustgesteld. Helemaal goed, de dokter komt eraan. Pas toen ik het vertrouwde gezicht binnen zag komen gaf ik me over. Ja . het bleef bij één nachtje en de blaasspiegeling bracht geen enge dingen aan het licht. Maar toen ik weer thuis was kreeg ik wel een rare donkerblauwe streep aan de binnenkant van mn arm waar het infuus gezeten had. Ik kon meteen aan de antibiotica. Nee ziekenhuizen die moet je niet te vaak van binnen zien.
This morning I read the newspaper and read about a mistake in an hospital in Belgium. A man who only needed a cheque up with narcose has had an operation and a part was removed by an urologist, it was not to be said which part. And the other man who needed that operation had got that redundant medical examination. That will not happen to me, I thought when I had to go to the hospital in 1976 for a look into my bladder. After the several tests they brought me by elevator to that operation room and together with me an other woman went too with the same stupid cap on. A bit strange perhaps but we had a quick conversation during that minute. She would have an operation for an inguinal rupture. Together we were brought to different surgery rooms. I didnt see a doctor and when they want to start with the anaesthesia I asked at least two times for my doctor. The nurses tried to reassure me, but I had to see him by myself. Than it was ok for me. Yes it was for one night indeed and no special scary things were found. No hospitals its much better not to be there too often.
"Er is een bende bezig hier in de Rietlanden!. Gerhard belde gisteravond verontwaardigd op. Hoezo een bende? Overal zijn fietsen weggehaald ook die van mij. Heeft Rick misschien nog een fiets over?. Hebben jullie niks gehoord vannacht. Je hebt zon zware klink aan de schuur. Die mooie ouderwetse deurklink is nog een erfstuk van Wims collega Jan Huisman. En je hebt toch een hond. Die hoort zoiets beslist. .Nou ja Ziva is een Friese stabij en er zit meer jacht- dan waakhond in. Dan komt de aap uit de mouw. Zn fiets stond vóór de schuur, hoewel verstopt achter de auto.En zon oude fiets neemt toch niemand mee .?" Ja dus! Zo maak je het een dievenbende wel gemakkelijk. Even later komt Gerhard hier voorrijden. Wij hebben immers de fiets van Wim nog staan van vóór de E-bike periode. Hij gebruikt hem alleen maar voor de markt vanwege de enorme fietstassen Ik heb hem nog aangeschaft in mijn laatste schooljaar hier op het Carmelcollege, 6 jaar geleden. Ze hebben een regeling dat je van je salaris dat je voor de aankoop van een fiets gebruikt geen belasting hoefde te betalen. Daar kon ik ook voor een fiets voor Wim nog gebruik van maken. Het lijkt erop dat Gerhard hier wel heel blij mee is. Even later.... daar gaat de Carmelfiets . achterop de fietsdrager de tassen wiebelend mee. Slechts één advies thuis in de schuur! Immers: Zo heb je een fiets..... Zo heb je niets! Tegelijk neemt hij de tas met noten van de notenboom op De Boomgaard mee mèt de groeten van Johan en Joke. Kunnen ze al notendoppend nog even aan hun vakantie denken op camping De Boomgaard.
Zo werden de mangels vroeger van het land gehaald. foto: uit de collectie van tante Jo Groot Nuelend.
Het is een drukke tijd voor de boeren in de omgeving. Vandaag zagen we de enorme bietenrooimachine aan het werk en de boer zelf reed met zn tractor af en aan om de ladingen bieten weg te brengen. Er worden hier vooral suikerbieten verbouwd en geen voederbieten, de mangels zoals ze in de Achterhoek werden genoemd. De suikerbieten gaan allemaal naar de Fabriek Suikerunie in Groningen. Er worden in deze streek ook veel aardappelen verbouwd, meest fabrieksaardappelen die naar de Avebe in Ter Apelkanaal gebracht worden waar er van alles van gemaakt wordt wat met aardappelmeel te maken heeft. Buurman Jans heeft zijn aardappels afgeleverd. Vanmorgen om 6 uur werden ze gehaald. Je wordt van te voren uitgeloot of je aardappels vroeg of laat gehaald worden. Als je bij de late groep hoort moet je ze nog goed onderdekken ook, zodat je geen kans loopt dat de boel gaat bevriezen. Nee melkvee zie je hier weinig. Ik meen dat er in Zuidbarge nog 2 melkveebedrijven zijn. De rest is allemaal akkerbouw. Vlakbij ons woont er nog een gepensioneerde hobbyboer Holties. Die had jarenlang één koe, een vleeskoe, een roodbonte blaarkop met zon witte streep op de rug. Die kreeg dan een kalf en aan het eind van het jaar ging dat kalf weg. Een paar jaar terug liet hij het kalf er bij lopen en dit jaar hebben beiden een kalf. Die zijn nu ook al net zo groot als de moeders. Mooi gezicht. Mark probeerde ons al over te halen om een kalf te kopen. Daar beginnen we maar niet aan. Jennifer zag even wat in de pony van haar zus. Wat zeg ik pony? Hij zou een schofthoogte hebben van 1m50. Ze zag hem hier al in de wei. Met paarden hebben we slechte ervaringen. Eén keer hebben we een paard in de wei gehad van iemand anders., een enorm paard. Die man had er geen weide voor en zat in nood. Hij zou ons als tegenprestatie carboleum voor de schuur meebrengen. Dat beest brak telkens uit. De ene keer vluchtten vrienden van ons, die met een tentje op de open plek bij de kota stonden, over de wal weg. De tweede keer kwam het ros rennend het terras op. Wim had het niet meer. Hij beval de eigenaar het paard meteen op te halen. Dat werd niet in dank afgenomen en ja die carboleum hebben we dus ook nooit gezien. Zoals Diny steeds zegt:Iele bunt gien mensen veur peerde. Ach die Shetlandertjes wil nog wel. Ze zijn altijd blij als je even komt tuttelen met een stukje brood of een brokje. Toch jammer dat de lammeren weer weg zijn ..
[b]De afwerking duurde even, maar toch . is de boerderij van Alle en Anja klaar. Het is geen boerderij waar ze op chique gaan, je weet wel zoals je in tijdschriften wel eens ziet. Het is zo gebleven als ze het zelf prettig vinden met een ruime leefruimte voor de kinderen. Wanneer we langskomen worden we bij het hek al opgehaald door Frank die de sluiting even open doet. Dan lopen we achterom over de deel waar de paardenstallen zijn voor Anjas oude paard en de twee Welsh ponys. Ook de hooivoorraad is hier en de rest van de deelruimte wordt in beslag genomen door allerlei stoere tractors van de jongens en de quad van Frank. Ook de katten in allerlei kleuren hebben hier hun plek. Door een origineel deurtje kom je in de keuken. Deze winter heeft Alle eigenhandig een nieuwe kamer voor Frank getimmerd en je kunt zien dat hij gek is op dinos, een echte stoere jongenskamer. Ergens onder het dak huist een kerkuil en zelfs is een steenmarter gespot. Dat is wat minder, maar op een of andere manier is die verdwenen. Anja heeft bijna alle verjaardagen binnen 14 dagen te verwerken. Alle en Tim zijn al geweest. Morgen is ze zelf jarig en binnenkort wordt die kleine Daan al twee. Nee zelf heeft ze er geen zin in. Precies een jaar geleden overleed haar moeder onverwacht. Ze heeft daarom morgen een dagje uit gepland met het gezin, naar de zee, de streek waar ze zelf in haar eerste jaren is opgegroeid. De kinderen zijn al helemaal enthousiast. En... voor dit schilderij hebben ze een mooi plekje bewaard.[/b]
Bernd Schulte l. en Wim bespreken de plannen voor de verdere aanleg van deze strook tuin.-±2000- De kraan haalt de bodem los om de grond beter doorlaatbaar te maken. We hebben hier te maken met een keileemlaag in de bodem.
Onze vijver is zon 12 jaar geleden uitgegraven met een kraantje. Onze hofleverancier Bernd Schulte is een aantal jaren af en toe bij ons geweest voor adviezen en de aanleg van vijver met vlonder en het beplanten van de delen van de tuin met struiken aan de kant van de weg. Nu is alles mooi afgesloten. Deze vijver met goudvissen, goudwindes en nu nog één dikke koi doet het sinds vorig jaar niet meer. Het water was donker grijs/bruin. Dit voorjaar zaten er zelfs geen waterplanten meer in. Je krijgt verschillende adviezen: -- Het water is te zacht. Volgens tuincentrum Omvlee moesten we er een soort kalk in strooien . Dat bracht geen verandering. -- Die vissen en met name de koi produceren te veel afval., volgens Bernd Schulte A-j ziet wat den naor binnen sloekt . Dat kump dr op een andere manier weer uut. We hadden de koi al bijna verpatst, maar ja t is toch wel een prachtig gezicht wanneer hij met die grote brede bek over het water al dat voer in één keer naar binnen schuift. -- Als de hardheid van het water weer op peil is moeten er waterplanten in. We kochten voor een paar tientjes bosjes waterplanten en een bakje eendekroos. Bij ons is de vijver er in een mum mee overdekt, sprak mevr. Omvlee. Na twee dagen was bij ons alles verdwenen. -- Zelf denken wij nu dat het water uit de bron, die een paar jaar geleden is aangelegd, de boosdoener is. Daarmee hebben we vorig jaar de vijver een paar keer bijgevuld. Wanneer je met dit water de planten besproeit worden die eveneens lelijk We begonnen al te denken aan het leegpompen van deze vrij grote vijver. Wim zuchtte al flink. Toen hoorden we dat Susan en Frans een heldere vijver boordevol waterplanten hadden die nodig uitgedund moest worden. "Neem maar gerust een paar emmers vol mee", ging het. Vijf emmers boordevol waterplanten gingen van hun naar onze vijver.
Precies op het punt waar de lijn, die de hoogspanningskabel voorstelt, een scherpe bocht schuin naar beneden maakt, is ons grondstuk.
Wanneer gaan jullie verhuizen, vroeg iemand me pas. Ik had me vorig jaar eens iets laten ontvallen. Telkens wanneer er lichamelijke mankementen optreden doe ik wel eens een uitspraak. Wim zag het onderhouden van huis en haard- lees: sloot en weiland- niet meer zitten en wanneer er bij mij stramme benen, hoofdpijn of blaasontsteking op komt zetten . zeg je wel eens wat. De wegverdubbeling laat in elk geval nog lang op zich wachten of komt er helemaal niet. De riolering die er allang had moeten liggen heeft blijkbaar ook geen haast meer. En nu kregen we ineens bericht dat er een hoogspanningskabel over ons terrein ingegraven zal worden. Op de eerste tekening zou die door de voortuin komen en als je weet dat het kabelleggen 25 meter werkbreedte nodig heeft dan kun je je misschien voorstellen dat ik gauw in de telefoon klom. Een week later kwam er een rentmeester uitleg geven. Hij had al weer een nieuwere tekening bij zich die aangaf dat de kabel voor in de wei binnenkomt en dan naar achteren richting Bargerweg en verderop naar een verdeelstation bij Klazienaveen gaat lopen. Vanavond is Wim met buurman Jans naar Klazienaveen naar restaurant Hoff waar verdere uitleg gegeven zal worden. Ook is er iemand van de gemeente op ons verzoek naar de sloten wezen kijken. Tot Wims opluchting is de sloot van de gemeente en dus ook het onderhoud. Vóór de kerst zal die nog schoongemaakt worden. Alleen de bomen blijven staan. Dat was Wim zon pak van zn hart dat hij niet meer over verhuizen praat. Dat stellen we dus nog even uit! Waar krijg je dit uitzicht en zeg nou zelf . Ons huis is toch eigenlijk niet groter dan een bejaardenwoning?
foto: door de inzet met de baby kun je zien dat dat de voorkant van de vrouw is. Het derde plaatje toonde de onderkant van het bekken van de vrouw. Wel informatief vanzelf, maar toch maar niet hier. Ha!
De avond met de vrouwengroep van Passage Zuidbarge Rietlanden was bijzonder zinvol. Een fysiotherapeute uit Sleen kwam met een collega vertellen en adviseren over (in) continentie. En wanneer je met een vrouwengroep bent van boven de 45 kunnen er velen over meepraten. Na de uitleg over stressincontinentie en aandrangincontinentie en het je laten voelen van verschillende lichaamsdelennee daar hoef je niet om te lachen- leerden de beide dames ons de goede toiletregels. Nooit zo bij nagedacht natuurlijk hoe je zit. Laat nou toch een seniorentoilet niet goed zijn. Dan zit je te hoog. Nou hier komen die regels dan:
- Neem rustig de tijd om naar het toilet te gaan - Zitten met een holle rug bij het plassen, bekken voorover gekanteld, voeten gesteund, -beenspieren ontspannen. - Onderbreek het plassen niet! Dit geeft kans op rest-urine omdat de blaas niet volledig leeg is met kans op blaasontsteking. - Ter controle of de blaas leeg is het bekken een paar keer voor- en achterover kantelen. - Pas als de blaas leeg is even napersen tijdens de uitademing, dus met weinig perskracht. Na het plassen de bekkenbodemspieren goed aanspannen om de blaas goed af te sluiten.
Weten jullie ook waarom een man niet zo gauw last heeft van blaasontsteking? Juist . Omdat die een ± 20 cm langere plasbuis heeft! Ha! En dat die ook bekkenbodemspieren heeft? O... was dat al bekend?
Toen ik thuis kwam moest ik het natuurlijk meteen uitproberen. Ik heb ook geregeld een blaasontsteking en moet rennen om op tijd bij de wc te zijn. Moeder van der Kolk moest vroeger ook vaak het laatste stukje op een draf lopen wanneer ze van hun zondagse wandeling door Molecaten thuis kwamen. De kreet :Zet mien alle deuren lös, werd een bekende uitdrukking die binnen de familie nog wel eens gebruikt wordt.
Zondag deden we een rondje langs de kinderen. We zijn wel niet zo lang weggeweest maar toch. Maar eerst beginnen we bij Tim. Tim is de middelste van de drie jongens bij onze buren Alle en Anja. En Tim wordt drie! Hij moet nog wennen aan het begrip Jarig zijn. Hij heeft een leuk kuifje waar hij trots op is en als ik hem de feesthoed wil opzetten met happy birthday gaat dat mooi niet door. Nee nee .. en hij wijst op zn rechtopstaand kuifje. Maar de autootjes die we meebrachten die je weg kan laten schieten door op een knop te drukken vindt hij prachtig. Bij Gerhard en Judith drinken we even later koffie, bij Rick moet er nog iets aan de nieuwe bank gedaan worden. Samen werken vader en zoon er aan. De oude bank heeft hij in zn eentje naar boven geschoven. Niet te geloven. Die Rick hij is beresterk met zn rechterarm. Ik vraag hem nog :Kwam er niet bij jou een dubbele knup uit toen het je niet meteen lukte? Nee zei hij het ging best gemakkelijk. Ik heb eerst de doorgang gemeten: 83 cm en ik kon hem zo tussen de steunstangen naar boven schuiven. Hij overziet met trots zn nieuwe spullen: nieuw bed, nieuwe bureaustoel, nieuwe bank met chaise longue. Als ik nu ziek wordt ga ik in de slaapzak- ook nieuw- hier op de bank liggen. Wanneer ik hem even later voorstel om samen nog eens Emmen in te gaan om naar een nieuwe trui te kijken is het meteen:Ik koop geen kleren, ik heb genoeg geld uitgegeven. Over zijn financiën hoeven we ons geen zorgen te maken! Even later zitten we bij Mark en Jennifer aan de gezellige grote keukentafel. We hebben de nieuwe ruimte al bekeken die ontstaan is door de muur tussen de voormalige wachtkamer en spreekkamer weg te breken. Wat is er al een werk verzet en wat is het mooi geworden. Tja mompelt Jennifer,,, dit is het laatste .jammer. Dan zijn we helemaal klaar. Ik vind het zo leuk om te doen.
Ik ken veel vlugge mensen maar onze zwager Ben breekt alle records. Tijdens ons tripje had hij alle tijd om de nieuwe indrukken van de reis en onze wederwaardigheden te filmen. Wim nam immers het links rijden op zich. Tijdens onze laatste avond hebben we alles wat hij opgenomen heeft al een keer gezien. Ben zou er nu een mooi geheel van maken door te knippen en te plakken- voor de kenner een bekende uitdrukking- Daarna zou hij er muziek onder te zetten op bepaalde stukken èn hier en daar verduidelijkende tekst. Gistermorgen bracht de TNT een heel klein pakketje de dvd van onze 5 daagse Schotlandtrip. Toen Wim tegen de avond terug was van de opnames voor een nieuwe cd van Valerius zijn we er meteen voor gaan zitten. Zó mooi met het lied Fare well van het Scheldeloodsenkoor aan het begin. Marjan had die laatst toen we bij hen in Vlissingen waren even voor ons gebrand. Haar vader was indertijd één van de oprichters van dat shantykoor. Dat Fare well hoort ook echt bij het vertrek met de boot vanuit Ijmuiden. Natuurlijk beginnen bij de komst aan de Schotse grens net de doedelzakken te spelen. Bij het Schotse landschap heeft hij mooie passende klassieke muziek gezocht en natuurlijk aan het einde bij de terugreis het nummer Sailing Home ja eveneens van het Scheldeloodsenkoor. De bijgevoegde tekst gaf weer waar we waren. Wat een prachtige herinnering. Bedankt Ben!
I know a lot of quick people, but our brother in law Ben beats the record. During our little trip he had enough time to film all impressions of the journey. Wim did the driving on the left side of the road, didnt he? On our last evening together weve seen all filmed pieces. Ben would make a nice dvd by cutting and fixing. Then he would join the music on some parts and a few sentences with text. Yesterday morning the postman brought us that very small packet the dvd of our 5 days trip to Scotland. When Wim came home in the afternoon, after the recording for the coming cd of his mens choir Valerius, we sat down and enjoyed the Scotland trip again. So beautiful.... at the beginning that song Fare well, sung by the Schelde pilot choir ( also shanty songs). It really belongs to that part of leaving by boat from IJmuiden to Newcastle. Of course when we entered Scotland you could hear the bagpipes. And when it showed the landscape of the Highlands you hear nice classical music. Of course when we were on our way back . Yes again that Schelde pilot choir with the song Sailing Home.. The added text told us where and what it was. Our 450 years old Inn, a few tearooms, churches, sheep and that marvellous landscape. What a splendid memory. Thank you Ben!
Village at the east coast of Scotland painted by Rowena Laing
In Aberfeldy bezoeken Diny en ik een Gallery. Er hangen echt mooie schilderijen. Er zijn er zelfs een paar waarvan Diny zegt:Die zol Ben ok mooi vinnen. Dat waren de wat oudere realistische schilderijen. Wim doet intussen zijn namiddagse nap even in de auto en Ben gaat er op uit met zijn camera om nog wat mooie plaatjes te schieten van de omgeving. Intussen kan ik het niet laten. Er worden ook mooie ansichtkaarten verkocht en ik ontdek er een paar van mijn favoriete Schotse schilderes Rowena Laing. Zij is in dit deel van Schotland geboren, in Abroath, en schildert wel echt over Schotland maar op een abstracte manier. Vaak zijn er Suffolkschapen, de kustlijn of Schotse huizen te herkennen. Een aantal jaren geleden was ik met Wim èn caravan wat meer naar het noordoosten en was erg benieuwd naar de Lost Gallery. Vanuit Huntley hebben we meer dan een uur gereden in de middle of nowhere, over een vreselijke hobbelige zandweg dwars door een bos, soms steil naar boven en dan weer naar beneden. Maar we vonden het. De vrouw van het artisten echtpaar dat de gallery runde wist wat we er voor over hadden gehad en kwam met een paar mokken warme thee. Wim is eigenlijk niet zo van de galleries, maar deze vond hij echt de moeite waard. Diezelfde middag gingen we naar het Transport museum in Huntley. Ook mooi! Ach ja je moet af en toe een tegenprestatie leveren. Het bezoek eindigde met een ritje in een oude jeep uit de oorlog en die veteraan reed zo knetters hard dat ik wel het een en ander uitgekraamd heb en verstijfd in de stoel zat. Hij deed het er om. Dat was me het dagje wel.
Kijk maar... dit is Eppe, lijkt Sascha te zeggen. Ben en Diny met hun kleinkinderen Sascha en Olaf. Als je je afvraagt waarom Olaf de andere kant op kijkt.... die is al geboeid door de tv.
Look... this is Eppe, it seems Sascha would like to say. Ben and Diny with both grandchildren Sascha and Olaf.
Die avond gaan gezellig met Ben en Diny kraomschudden bij Berend en José die, na hun kennismaking met Schotland en vooral met elkaar, nu al een tijd samen zijn en net hun tweede baby hebben. Olaf is een prachtig knulletje en Sascha begint er nu aan te wennen dat de aandacht verdeeld moet worden. Diny wordt door Sascha oma Vera genoemd vanwege het paard Vera. Samen brengen we haar naar bed en laten het jonge gezin weer alleen en wensen ze heel veel geluk. Die avond beleven we onze te- korte Schotlandtrip nog een keer door de videobeelden te bekijken die Ben opgenomen heeft. De taken waren verdeeld. Wim nam het rijden op zich en Ben wierp zich met enthousiasme op als cameraman. En wij Diny en ik genoten van alles en leverden commentaar. De volgende dag gaan we op huis aan mèt caravan. We drinken koffie bij Johan en Joke en bespreken alvast een plekje op de camping voor volgend jaar. Het wordt dan wel ná Pinksteren want met Hemelvaart en Pinksteren 2010 is het al volle bak op Camping De Boomgaard.
This last evening we went together with Ben and Diny to Apeldoorn to visit Berend and José who just had got their second baby Olaf. Its a lovely little boy. Diny is called as oma Vera by Sascha, because of their horse Vera. We wish the young family good luck together. Later on at Ben and Dinys home we have a look at the video Ben made from our short Scotland trip. The tasks were divided. Wim was the driver, Ben the camera man and we Diny and I enjoyed it all, we were the backseat drivers which us did remember Berdena when she was here with Curtis and the three of us as the Eggink sisters were sitting at the backseat when we drove to the concert of Valerius in the old church in Emmen .
Next day Wim and I had a nice cup of coffee with Johan and Joke and took our caravan with us to go home. The last 3,5 month it was standing at the campsite, so we could go there when we wanted. But at first we booked again for next year on camping De Boomgaard and just as Johan always says: You know you are welcome all the time, but please after the Whit week. At Ascension and Whitsun week in 2010 Camping De Boomgaard is already fully booked. So we are happy for them.
Na het ontbijt met uitzicht op de River Tay is het weer zover... we gaan richting the King of Scandanavia die in Newcastle op ons ligt te wachten. Toen Berend en José aan het begin van hun relatie een midweekje aan het Rannoch Loch doorbrachten hadden ze de boot op een haar na gemist. We nemen nu maar de snelste route. "Dan bunt dee dames achterin ok gerust", zegt Ben. De snelweg langs de kust is ook de moeite waard en ruim op tijd zijn we bij de haven. Op het laatste moment nemen we nog de Tyne tunnel wat niet de bedoeling was, maar een meneer bij de benzinepomp wijst ons vriendelijk de weg terug wéér door die tunnel. "We made a mistake", roepen we als we aan het eind van de tunnel weer zouden moeten betalen en mogen zo doorrijden. Opnieuw hebben we geluk met het weer tijdens de overtocht. Lekker rustig. Dat ontbijt aan boord mag er ook zijn. We hoeven de eerste dag niets meer.
Nog steeds veel schapen....
Bij de receptie van het Kenmore Hotel brandde steeds de open haard. Daar maken we dankbaar gebruik van. De Noord Spaanse receptioniste wil best even een foto van ons vieren maken. Al het jonge personeel is internationaal: Frankrijk, Letland, Polen en Spanje. Alexandersk vertelt tijdens het bedienen bij het diner over de reis per touringcar vanuit Letland naar Schotland.
At the reception of our hotel there always was an open fire. We loved it to sit there for a moment. Almost all of the young staff was international: France, Polen, Spain and Letland. Alexandersk, our waiter at dinner, told us about his voyage by touringcar all the way from Letland to London and then to Scotland. The lovely receptoniste came from the north of Spain.
Op de terugweg nemen we de route langs de kust, de A1.
De grens Engeland- Schotland ter hoogte van Northumberland
Niet gek hoor om je een paar dagen in de watten te laten leggen. Bij het knappend haardvuur in de ontvangsthal van dit eeuwenoude Hotel Kenmore bespreken we telkens de plannen van de dag en 's avonds besluiten we op de kamer van Ben en Diny de wederwaardigheden met een drankje... je weet wel die Bailey's en Ballantine. De deuren zijn zo laag dat Wim even z'n hoofd moet buigen om zonder "een bult op de kop" binnen te komen. De trap is ongelijk, de ene tree is dikker dan de ander. We wanen ons in een tijd van eeuwen terug. De raad van de waardin van de Inn in Kinross hebben we opgevolgd en het dal van de Glenn Lyon doorgereden tot aan de gezellige tearoom. Op de terugweg stoppen we bij die 5000 jaar oude Yew Tree in Fortingal. Het blijkt een taxus te zijn waarvan al heel wat stukken hout verwijderd zijn aan de binnenkant. Ben ontdekt nog dat Pontius Pilatus hier geboren zou zijn. Zover zijn de Romeinen dus doorgedrongen.We zoeken de Queen's view nog op. Koningin Victoria kon hier maar niet genoeg van krijgen. We zien hier en daar een statig landgoed, maar op de plek zelf een soort nederzetting van stacaravans. De plek is dus bij meer mensen geliefd. Aberfeldy is ook een aardige plaats en we bezoeken de Water Mill, nu een boekhandel/ annex tearoom. ook nooit weg. Diny en ik gaan dan even alleen shoppen en bezoeken een Gallery. Die avond zitten we wat beduusd aan tafel over zoveel moois. Ik denk dat Ben en Diny nu wel begrijpen waarom wij van die standvastige Schotlandgangers zijn. maar Schotland in de herfst hadden wij ook nog nooit gezien. Dit bijzondere land van natuur, schapen en historie.
Het postkantoortje tegenover het hotel
De achterkant van Hotel Kenmore aan de Tay
Ann het eind van de single track troad in de Glen Lyon een gezellige tea room.
Hier zijn we dan in een prachige omgeving van het Kenmore Hotel aan het Loch Tay. Wat kun je veel meemaken in een paar dagen. We hebben een rustige overtocht gehad. Voor alle zekerheid hebben we alle vier een reistabletje genomen en het smeerseltje van Diny op de slapen. Gisteren was het een prachtige dag. Onderweg maakten we regelmatig een stop voor een awfully nice cup of tea or coffee met iets erbij natuurlijk. We doorkruisten Nothumberland, stopten nog even bij de grens met Schotland om van het uitzicht te genieten. Ben en Diny hebben in hun leven al heel wat gezien, maar zijn erg onder de indruk van dit prachtige land in de herfst. Ben had gelezen dat er in Dunkeld zo'n mooie oude kerk is en daar moesten we vanzelf ook even kijken. inderdaad: de kerk in de mooiste entourage van Schotland werd het genoemd. En zo was het. Een prachtig aangelegd park met oude bomen aan de Tay. Diny en ik ontdekten natuurlijk nog een Craftfair en kochten een omslagsjaal. Je moet er toch iets aan overhouden? Onderweg in Kinross gingen we een soort pub in en kregen heel wat adviezen om in de omgeving naar de oudste boom, a Yew Tree te gaan kijken en de Glen Lyon op te gaan via de single track. Ze meldde al dat we in het oudste hotel van Schotland zouden verblijven aan het Loch Tay. En ook dat klopte. Werkelijk een mooi oud origineel gebleven hotel. Wim wilde gisteravond het raam opschuiven, maar hield al bijna een los raam in z'n handen. Het kon nog gered worden. Ben was ook al ongelukkig met een handdoekhanger die hij ineens op onverklaarbare wijze los in de handen hield, maar de schade valt mee. Na een heerlijk diner gingen we op de kamer van Ben en Diny aan de Ballantine en de Bailey's. We hebben dus prima geslapen. En vandaag...? Het regent lichtjes en we maken plannen om over een kwartiertje de omgeving te gaan verkennen. We wensen jullie allemaal vanuit een indrukwekkend mooi Schotland een fijne dag en tot ziens!
Resten van bewoning in Northumberland van 1800 jaar geleden
Daar zit ik dan te wachten tot Ben en Niesje arriveren.
Wim is met een deel van Valerius naar Bedum om met een groter koor te zingen. Hij heeft deze week nog een splinternieuw zwart overhemd gekocht voor de outfit van dit koor. Hij trok hem vanmiddag aan bij zn zwarte pak van Valerius ? Wisten jullie dat er verschillende kleuren zwart zijn. Ik denk dat het in de verte niet opvalt.
We zijn allebei deze week naar de kapper geweest. Toen Wim terug kwam zei hij lachend:Je kunt zo aan de slag bij de kapper. Maar niet heus. Ik had hem in de vakantie bijgeknipt, maar Wim heeft zulk steil en dicht ingeplant haar dat het nog niet zo eenvoudig bleek met mn kleine scherpe schaar. Nee, de kapper heeft hem laten zien dat er behoorlijk in zn haardos gehapt was en heeft zn kapsel aan de kortste lengte aangepast.Ik mag het vast niet nog een keer .
Ons koffertje en een rugzak zijn bijna gepakt en ik kom jullie even gedag zeggen, want ik neem de laptop niet mee. Ook even schrijfvakantie ? Ik zal het nog missen. Maar ik beloof jullie: Ik ga steekwoorden opschrijven en als we donderdag weer terug zijn .kan ik je melden hoe hard het stormde op de Noordzee. Ik heb al twee doosjes tabletten tegen reisziekte gekocht en Dinyeen smeerseltje bij ETOS. Dat moet je op je slapen smeren mag net zo vaak als je wilt. We gaan met de boot naar Newcastle en vandaar met de auto naar Hotel Kenmore aan het Loch Tay. Het is verder dan ik dacht, maar dan zit je ook in de Highlands.
Voor iedereen die ook Vakantie heeft veel plezier. En voor degene die de economie draaiende moet houden: Werk ze ook met plezier!
De schilderijen van Marc Chagall doen me altijd denken aan dromen. Deze heet Bella's wedding.
Ik las pas bij Natoken over een droom waarvan ze graag een uitleg had. Het was een beetje enge droom kan ik me zo voorstellen, wanneer je met allemaal wezenloze mensen en kinderen te maken hebt die je dan wilt gaan helpen. Ze vroeg of iemand een idee had wat dat zou kunnen betekenen.
Vaak weet je s morgens niet meer wat je gedroomd hebt. Wim beweert nog steeds dat hij nooit droomt. Wanneer je echter met het idee al gaat slapen dat je je droom graag wilt onthouden lukt het vaak wel, vooral als je een potlood en papiertje bij de hand houdt om tijdens het wakker worden een paar steekwoorden op te schrijven.
Toen ik 11 jaar geleden een individuele therapie volgde, vanwege stress die me te veel werd, kreeg ik telkens als opdracht mee om mn droom van die nacht te onthouden. Van die eerste nacht wist ik niet anders te melden dan dat ik langs allerlei dikke keien liep waar alleen het cijfer 7 op stond. Toen therapeut Fokke vroeg naar mijn droom wist ik alleen dit in mijn ogen onbelangrijke stukje herinnering te melden. Hij vroeg toen:En wat deed je toen in die droom? Ik zei dat ik gewoon voorbij liep. Die stenen waren immers te zwaar om mee te nemen. Wat zou dat dan voor jou kunnen betekenen? Ja zo werkt het. Op dat moment vond ik alles te zwaar om op te pakken. Een paar dagen later droomde ik dat ik in een roeibootje in een snelstromend riviertje de berg af kwam. Ik roeide me een ongeluk en kwam helemaal afgepeigerd beneden bij de zee. Ik gooide me met laatste krachtsinspanning naast de boot en de roeispannen van me af. Het zweet gutste van me af. Terwijl ik terug keek naar de berg en het snel naar beneden stromende riviertje zag, werd ik wakker en besefte meteen dat ik dat het op dat moment op mezelf sloeg. Wat dom eigenlijk. Ik had niets anders hoeven te doen dan rustig blijven zitten en een beetje bijsturen. Je dromen hebben blijkbaar vaak te maken met de dingen waar je mee bezig bent en leren je soms op een andere manier hiernaar te kijken. En een droom kun je daarom het beste zelf bekijken wat die voor jou op dat moment zou kunnen betekenen.
Er zijn al heel wat boeken over geschreven. En ben je hierin geïnteresseerd? Ann Faraday schreef hierover prettig lezende boeken bv Het spel van onze dromen. Ook het boek Droom bewust van Robert Moss vind ik de moeite waard.
Het duo Jong Belegen. Het decor erachter is van hun oude school waarvoor ze zgn. een reunie gaan opganiseren.
Een dag op stap met de vrouwengroep van Passage Zuidbarge/ Rietlanden naar Hoogeveen voor een jaarlijkse ontmoetingsdag van Gewest Drenthe. Ik had me lang geleden al opgegeven en wist allang niet meer waarover het zou gaan. Ik liet me dus maar verrassen. Het grijze duif gehalte was weer hoog, zou Niesje zeggen en even dacht ik aan ome Wim van Essen uit Wezep met zn vaste uitdrukking:Ach mien lieve grieze köppies, wanneer hij zn schoonzussen begroette. Maar het werd een flitsende dag. Er zat flink leven in dee grieze köppies. De ochtend kreeg haar hoogtepunt door de lezing van Leo Fijen van de KRO over de reis van je hoofd naar je hart. Niks saai! Hij sprak helemaal uit eigen ervaring. Wanneer je te lang bij de traumas in je leven blijft stilstaan word je daar niet gelukkig van. Zijn moeder moest op haar 17e van de kweekschool af om thuis te komen nadat haar moeder overleed en heeft haar hele leven getreurd omdat zij haar kansen gemist had. Hij was zó open over zn eigen leven. Hij raadt iedereen aan om wat tijd te besteden iedere dag met even stil zijn. Ik heb met wildvreemde vrouwen mooie gesprekken gehad. Na de middag kwam het duo Jong Belegen in actie: cabaret van de bovenste plank. Lachen !!! Boordevol herkenning!
Yesterday we went with the women of Passage Zuidbarge Rietlanden to Hoogeveen for a meeting. Passage is a chr.organisation of women with heart for the community, an eye for their neighbour and feeling for culture. Lots of grey pigeons, Niesje would say and for a moment ome Wim van Essen (- van der Kolks family-) came up in my mind who always said: Ach my dear grey little headys , when he met his sisters in law. The morning was a nice one. Leo Fijen from a TV program told about : the voyage from your head into your heart. Not dull at all! He spoke out of his own life experience. When you are staying too long at the traumas of your life you wont be happy at all. His mother had to come home from the school for teachers when on her 17th her mother died. She had to do the household on her fathers farm and all her life she was sad about it since she has had no chance to be a teacher. He was so open about his own life too and advised everybody to take time to be silent each day. Ive had wonderful conversations with complete strange women. So nice. In the afternoon the duo Jong Belegen came: first rate cabaret. Laughing ! Recognizing of all things of life. A great day!
De prachtige bloemstukken gemaakt naar het thema van de lezing: De reis van je hoofd naar je hart.
Het wordt nog een druk weekje voor we op herfstvakantie gaan! Ja we gaan een korte Schotland trip maken samen met Ben en Diny. Het had nog even wat voeten in aarde. Ben en Diny hadden in juni al geboekt n.a.v. een advertentie in de Stentor. Toen wij dat weekend kwamen zeiden ze:Waorumme gaot jullie niet met ons met? Ja waarom niet? Schotland is met stip onze favoriet en we zijn er al een paar jaar niet geweest. Dus achter de computer en meteen ook geboekt. Een paar dagen later ontdekt Ben dat we weliswaar dezelfde trip hebben geboekt, maar een ander hotel hebben. Gelukkig kan Ben hun hotel nog veranderen. Alleen jammer dat de cd opnames van Valerius in die week vallen, dacht ik Dat heb je ervan als je je agenda naast de telefoon laat liggen. Deze week bel ik Diny en het blijkt tot onze opluchting toch iets eerder te zijn dan ik dacht en Wim kan gewoon bij de cd opnames zijn. Een pak van zn hart. Nu nog de boel vakantie klaar maken, huis netjes achterlaten voor onze vaste oppas. Ja, Ben en Niesje komen die week hier. De buren rekenen er al op. O, ik weet het zeker, zei buurvrouw Wolterdina, Die komen de eerste dag meteen al even op de koffie. Morgen ga ik met de Vrouwengroep Passage naar Hoogeveen voor een dagje cultuur èn Robin en Eva worden door Wim opgehaald uit school. Woensdag hebben we nog een vrije reisdag van de NS. Donderdag de boel in orde maken voor de reis en de logées. Vrijdag gaat Wim nog met een groep mannen van Valerius naar Bedum om aan een concert mee te werken en Ben en Niesje komen. En dan . op pad.
It will be a busy week before we go for a little autumn break to Scotland. When we came at Ben and Dinys home in June they told about their short Scotland holiday they had booked for oktober. Why dont you go with us, knowing its our favourite holiday destination. Yes why not. So we made the decision and booked the same trip on the internet site. However a few days later Ben discovered we had booked for the same trip but .. we would stay in an different hotel 50 km further in the Highlands of Scotland. We were glad it could be changed. Coming home again I was anxious about Wim might been missing the recording of the new CD from Valerius. But I thought wrong. He will be there when we are back from Scotland to join his choir on that important moment. Its a load of his mind. Yet we are going on with cleaning and packing. Ben and Niesje will come for a nice week over here to look after everything. Our neighbours are happy with them. Oh, Im sure they will be here as soon as they arrive to have a nice cup of coffee with us, our neighbour Wolterdina said this afternoon. Friday Wim will go to Bedum in Groningen to sing with a couple of men from Valerius to join a great choir and sing in the beautiful church there. And the coming Saturday morning well go to Eefde to Ben and Diny and leave together for IJmuiden where the Prince of Scandinavia is waiting for us to bring us across the North Sea to New Castle.
De grens met Scotland.
