Wim was tevreden over mijn voorlees sessie. ‘Ie mot allene wat kalmer an doen’. Dat knoopte ik in mijn oren.

Vanavond was de Kerstviering met onze Passagevrouwen van Zuidbarge/ Rietlanden.

Het was een dag met ups en downs. Eerst vanmiddag de begrafenis van de man van Froukje , een  mede Passagelid. Max zong ook bij Wims Mannenkoor Valerius en zo togen wij vanmiddag naar Schoonoord om in een propvol kerkje het leven van Max te herdenken. De mannen van Valerius zongen a capella drie mooie liederen waarvan ' Abide with me' mijn favoriet is.

Het was ook mijn beurt om met drie andere dames koffie te schenken. Het Dorpshuis Het Hoefijzer in Zuidbarge draait op vrijwilligers en dat werkt perfect. De voormalige kleuterschool van Zuidbarge is al jarenlang in gebruik als vergader, oefen- en studielokaal. Er worden behalve koffie en thee ook uitgebreide lunches verzorgd.

Het was een mooie avond met gedichten, het verhaal van Jezus’ geboorte, en veel zingen. Bijna iedereen had een taak in het geheel. We hebben een vaste begeleider in de vorm van Gerard die alles uit het orgel haalt wat er in zit. En in de pauze kon Elly haar gehaakte engeltjes en andere kerstversiering aan de man brengen. Door ziekte van haar dochter kon die niet op de kerstmarkt staan en mocht Elly de kunstwerkjes hier verkopen ten bate van onze Passage.

En na de pauze, met Wim z’n advies in mijn oren geknoopt, mocht ik het Kerstverhaal van Jan Omvlee in het Drents voorlezen. Ze waren muisstil. Heel even dacht ik weer de verwachtingsvolle ogen van een flinke klas kinderen voor me te zien. Volgens de dames was ik geslaagd. Het Drents uit mijn mond werd goedgekeurd. ‘En….?, vroeg Wim toen ik thuiskwam. Vonden ze het wat?’ Hij kan tevreden zijn. Ik deed er 5 minuten langer over dan gisteravond.

19-12-2013 om 13:12 geschreven door hetty  

Toen ik in 1985 begon met lesgeven aan de brugklassers van de LTS De Zuidoosthoek trof ik leerlingen die vanuit de wijde omtrek naar Emmen kwamen. Mijn taak was om ze Nederlands te geven en ik moet zeggen dat ik het meteen erg leuk vond met zo’n klas met 13 jarigen. Ze spraken nogal verschillend want de streektaal rondom Emmen gaat van het echte Drents over in het Gronings. Ze noemen het ook wel eens Kanaols naar de streek rondom Ter Apel en Stadskanaal. Ze probeerden in elk geval in de les Nederlands te spreken maar daarbuiten was dat snel over. Het toppunt vond ik een leerling uit Erica die een stukje uit een les voorlas. Het stond er echt in het Nederlands, maar hij las het zoals hij zelf praat en zoals je Daniel Lohues soms hoort.

Vanavond ben ik me aan het inlezen in het Kerstverhaal dat ik morgen bij de Passagevrouwen van Zuidbarge/ Rietlanden tijdens onze Kerstviering zal voorlezen. Alie had een goed verhaal voor me, geschreven door een Zuidbarger, Jan Omvlee, en wel in het Drents. Ik dacht eigenlijk dat ik dat wel, net als die knul uit Erica, voor kon lezen in mijn eigen taal. Maar dat viel tegen. dan zou ik het eerst helemaal moeten vertalen en opschrijven. Bovendien begrijpen de dames hier het Drents beter dan mijn Achterhoeks. Daarom lees ik het in het Drents voor. Ik heb het vier keer geoefend en nu denk ik dat ik het zonder veel rare fratsen kan voorlezen. Ik heb natuurlijk al jarenlang Drents aangehoord. Als Wim straks terugkomt van zijn Mannenkoor, mag hij mìjn Drents beoordelen.

Babbelegoegies is het woord van het jaar geworden in het Drents. Het betekent zoiets als: praatjes

18-12-2013 om 16:01 geschreven door hetty  

‘We komen bij HOT leden tekort’, meldde Wim een tijdje terug. ‘Het zou jammer zijn als we wat groepen moeten samenvoegen’. HOT is d afkorting voor Hart Op Tempo, een soort gymclub voor mensen die iets met hun hart gehad hebben. De leeftijd varieert van ongeveer 60 tot…. Wim is er nu een half jaar bij en vindt het erg leuk. Er is een trainer èn een fysiotherapeute aanwezig. Rinus verzorgt een uitgekiende en zeer afwisselende training en Jantje houdt iedereen in de gaten en adviseert. Ik zou naast mijn aqua joggen ook wel iets aan gym willen doen en vroeg Wim: ‘Zouden ze ook leden met een verhoogde bloeddruk willen hebben?’ Hij zou het vragen.

En zo ging ik vorige week voor het eerst mee. En ik ben er achter dat het niet voor niets Hart Op Tempo heet. Ieder doet mee wat hij kan, maar er is een goed schema met een spelelement er in. Ik kreeg alleen last van mijn ene knie waar ik wat slijtage aan heb. Daarom probeerde ik het vandaag nog eens. Vanwege de kerst was er een speciaal programma en hebben we strandvolleybal gespeeld èn korfbal. Hier had ik nergens last van gelukkig. Jantje gaf me nog een oefening mee om de spieren van mijn bovenbeen sterker te maken. Dus… voorlopig blijf ik meedoen.

Bij de koffie werd er nog aan de vrijwilligers gedacht in de vorm van een kerstpakket, aangepast aan de smaak van de mensen, mèt chocola, wijn of een rollade. En na de wensen voor een fijne kerst werd alvast de felicitatie meegegeven aan het oudste lid. Die gaat 4 januari zijn 90^e verjaardag vieren. We kunnen dus nog even door….

17-12-2013 om 21:41 geschreven door hetty  

'Dat kump goed uut’, antwoordt Henk op mijn vraag of we de pups kunnen komen
bewonderen. ‘Ik bun de hele dag thuus, want ik pas op Mirthe’. Het is de eerste
kleindochter van Henk en Anneke. Dat is makkelijk wanneer opa’s en oma’s in de
buurt wonen.
Diny en ik togen dus al gauw richting Lochem om het nest met
jonge Duitse Staande korthaar te gaan bewonderen. Wel even ons vaste adresje
bezoeken, Switch, om te zien of er in deze 2e hands winkel nog iets van onze
zucht Diny. Dan wordt het weer eens tijd.

We zijn al snel klaar want de pups en Mirthe wachten.
Zo leuk om weer zo’n nestje te zien. Moeder Luna heeft er wat mee te stellen, 9 stuks maar
liefst. Henk heeft nu een mooi groot nest gemaakt in de schuur met een
kuikenlamp er boven. Voor pups van bijna 4 weken zien ze er geweldig uit. Wat
een kopjes! We raken niet uitgekeken.
Maar dan gaan we mee naar binnen en wordt Mirthe bewonderd. Ze is al lekker gegroeid en je ziet dat ze opa al goed kent. Ze keuvelt al tegen hem. Diny mag haar even de fles geven. Monique is deze dag ook thuis en we zijn weer helemaal bij met de laatste nieuwtjes.
We komen in Vorden langs de ‘oude Empo fabriek’ waar nu een soort kringloopwinkel in
gevestigd is. Ons nichtje Hennie is als vrijwilligster de veilingmeester zoals
op haar badge staat. Natuurlijk gaan we ook met haar even bijpraten. Diny
ontdekt nog cd’s met kerstmuziek en dan gaan we op huis aan, Ben en Diny’s huis
dan.
Die avond reis ik zonder oponthoud naar Emmen, keurig overal in- en
uitgecheckt!

15-12-2013 om 19:37 geschreven door hetty  

‘Dit was ons doel van de dag: de pups van Luna, bij Henk en
Anneke.

'Als u snel bent kunt u het nog halen’. Ik uitte mijn twijfel aan
de mevrouw naast mij op het perron. Ik sta al op perron 10 in Zwolle te wachten
op de trein naar Roosendaal, want ik ga een dagje naar Diny. Ik heb nog een dag
vrij reizen en ik weet geen betere manier om die te gebruiken dan samen met Diny
op stap te gaan en weer bij te praten.
Ik wist even niet meer of ik goed
uit- en ingecheckt had toen ik uit de trein van Arriva stapte en nu met de NS
verder wilde. Tja… zo’n klein land en dan verschillende treinvervoerders.
Ik
wist zeker dat ik het niet zou redden op en neer te rennen na het advies van de
dame naast mij en dat rennen kan ik wel vergeten als 70 jarige. ‘Nou de boetes
zijn niet mis hoor’, verzekerde de dame nog. 'Ik heb voor een ritje van 1,25 een
boete gehad van 135 euro.'
Dus echt rustig zat ik niet toen de trein
richting Zutphen vertrok. Even later zie ik twee conducteurs die de kaartjes
gaan controleren. Ik ga er toch maar op af en vertel aan de vriendelijkst ogende
conducteur over mijn bezorgdheid over het inchecken. Hij scant mijn ov kaart en
zegt met een twinkeling in zijn oog: ‘Inderdaad niet ingecheckt, nou moet u weer
terug en wijst richting Zwolle ’. Gelukkig zegt hij meteen: ’Straks in Wijhe
gaat u maar even inchecken op het perron’. ‘U wacht dan wel op mij?’, vraag ik
hem. ‘ Ik ben niet zo snel met een half versleten knie.’ Dat zou hij doen. Nog
geen minuut later komt hij weer langslopen en zegt: ’Geef mij uw ov kaart maar
even dan doe ik het wel voor u! Ik zorg dat u hem voor Zutphen terug
hebt.’

Toen we 6 jaar geleden omstreeks deze tijd terug kwamen uit Nieuw
Zeeland en ons met Ben en Riet en al onze koffers in een 1e klas coupé hadden
genesteld kwam ook een conducteur langs. Wij lieten onze vrij reizen kaartjes
zien en Ben en Riet reisden met 40% korting met ons mee terug. Wim grabbelde
gauw naar zijn ov kaart ter controle. 'Nee, dat hoeft niet, zei de beste man. U
kunt die nu niet gebruiken. Het is nog dik voor 9 uur. Hij zag onze
stomverbaasde gezichten en wie weet liepen we van schrik al rood aan want we
hadden al hele verhalen gehoord over te vroeg instappen en de boetes die er op
staan. 'Bent u samen op reis geweest', vroeg hij toen, kijkend naar de enorme
bult bagage. En wij vertelden over onze reis naar Nieuw Zeeland en dat we net
geland waren. Hij keek ons nog eens aan en sprak toen: 'Ik zal jullie vakantie
niet bederven. Goede reis verder.'

Nee je hoort mij niet klagen over de
NS.

15-12-2013 om 09:59 geschreven door hetty  

Ik hou van groen, ik hou van de tuin, ik hou van natuur in huis, maar het
moet me niet te lastig worden. Buurvrouw Wielens heeft de hele vensterbank vol
met cyclamen bijvoorbeeld. Daar hoef ik niet aan te beginnen. Die verpieteren
bij mij waar je bij staat. Ik ben ook gek op azalea’s, vooral de witte. Elk jaar
omstreeks deze tijd koop ik er een en ik begin trouw met een lauw waterbadje om
de paar dagen. Maar dan…. vergeet ik hem soms en als t-ie eenmaal zielig gaat
doen helpt zo’n badje niet echt meer. Het mooie is er dan af. Cactussen zou iets
voor me zijn, maar ik heb een hekel aan cactussen. Ik zie die stekels en denk
aan de hitte van een woestijn en dan moet ik ze al niet meer. Een paar jaar
geleden kreeg ik van buurvrouw Geesje een paar sanseveria’s, vrouwentongen
worden ze ook wel genoemd. Mama had er ook altijd wel een paar in de vensterbank
tussen de geraniums en begonia’s. Vond ik toen ook niks. Maar nu ik dit tweetal
voor het grote raam heb staan, met niet teveel er omheen, vind ik ze wel wat
hebben. Ik kan je zelfs vertellen dat ik ze in bloei kan krijgen. Vorig jaar de
ene en dit jaar de andere. Ik heb het even nagekeken. De bloei van een
sanseveria is bijzonder, wordt gezegd. Niet echt uniek, maar wel bijzonder bij
een juiste verzorging. Er stond bij dat ze het liefst heel weinig water willen,
twee keer per week een scheutje. Dat is dus de plant naar mijn hart.
Gisteren
was buurvrouw Wielens even bij ons en bewonderde de bijzondere bloei van de
sanseveria. ‘Dat he’k nog nooit ezien’, zei ze. Ik groeide ervan!

12-12-2013 om 23:33 geschreven door hetty  

Wat is dat nou weer…? Wim maakt allerlei vreemde gebaren. Ik sta op het
punt om naar mijn schilderochtend bij Ellen te gaan en Wim heeft alvast de auto
klaar gezet en het hek open gedaan. Mijn tas met verf en kwasten heb ik al
achterin. En nu dit weer. Hij wijst eerst op de auto, daarna doet hij net of hij
het stuur van iets vasthoudt en begint daarna naar buiten het hek te
wijzen.
Ik schud maar eens niet begrijpend het hoofd en haal mijn schouders
op. Wim is goed in dit soort toneeltjes, maar zelfs na 50 jaar snap ik dit soort
doventaal niet altijd. Hij begint wat geïrriteerd te raken en doet nogmaals een
poging: wijst op de auto, houdt weer zoiets als een stuur vast en wijst opnieuw
naar iets buiten het hek. Ik laat het raam even zakken en vraag naar de uitleg
van deze actie. “Nah… snap ie dat niet? Toch dudelijk zat. …Gewoon… as ie straks
weerkomt… laot dan de auto maor buten et hekke staon, want ik mot dan papier
wegbrengen…’ Dat doet hij elke eerste dinsdag van de maand voor zijn Mannenkoor
Valerius, alle papier uit de buurt brengt hij naar de container die voor dat
doel in de Bargeres staat.
Ik kan me nog steeds verbazen over dit soort
gebarentaal. Hij trakteert me er vaker op en nog steeds kan ik het lang niet
altijd vertalen.
Bij de koffie voor we beginnen te schilderen doe ik het mijn
medecursisten voor: wijs op de auto, doe of ik autorijdt en wijs naar de straat.
Nee hoor, niemand…! Toen ik vertelde wat het te betekenen had kwamen ze niet
weer bij.
‘Ach…’, beweert Wim altijd, ‘dat he’k nog aover e-hollen van het
varen. In de machinekamer was ’t altied zon gruwelijk lawaai dan mos ie wel met
gebaren praoten.’

11-12-2013 om 12:56 geschreven door hetty  

‘Gao’j met de fietse?’, vroeg Wim donderdagmorgen. Het was mijn zwemochtend en ik pak alleen al de fiets omdat ik het raar vind om de auto te pakken als je gaat sporten. Maar die dag zou het gaan stormen… dus? Maar nee daar merkte ik die morgen nog niet heel veel van, en ik had die wind ook nog in de rug richting Aquarena. Maar toen ik tegen 12 uur de Bargerweg af fietste naar huis was het andere koek. Ik zag Anja in de verte al midden op de weg fietsen doordat ze bij een onverwachte windvlaag zo de sloot in zou waaien. Ik moest er nu pal tegenin en terwijl ik voorovergebogen tegen de stormwind in vocht was het even weer net als toen we vroeger.

Terwijl we naar de middelbare school in Zutphen fietsen moest er ook wel eens flink op de trappers gestaan worden. En ik zag weer even al die gekromde ruggen voor me die weer en wind trotseerden. De trouwe trekkers, Wim Ruiterkamp en Uiltje Woudstra die meestal de groep aanvoerden, voorop.

Op oudejaarsdag 1962 kwam ik ’s avonds vanaf Vorden richting Boomgaard en was het een dubbel gevecht. De sneeuwstorm was zo hevig dat ik af en toe stilstond op de trappers.

In de herfst van 1972 bleek het ook met kinderen en wandelwagen link kan worden. Met een stormvlaag vloog ik vanzelf met de hele handel schuin de weg over. Er was geen houden aan. In de bossen is toen ook heel wat tegen de vlakte gegaan.

Maar 's middags… stond ik voor het raam en keek naar de laatste bladeren die van de grote eik achter de vijver waaiden. Straks kunnen we het laatste blad gaan ruimen.

07-12-2013 om 23:25 geschreven door hetty  

Het is alweer minstens 25 jaar geleden dat  Emmen een visrestaurant had, visrestaurant  Schrik. Wim had al vaak gezegd dat het hem wel wat leek om daar eens te gaan eten, maar er was nog niet van gekomen. Tot pa en tante Gerritje  het een mooie gelegenheid vonden om het eens uit te proberen. Hij was altijd al gek op vis. Met z’n allen togen we die kant op, we hadden er zin in. Het was een perfect uitje, iedereen had wel iets te vertellen. Tussen de bedrijven door vertelde tante Gerritje het verhaal van ‘zunig Jenneken’, dat iemand had  voorgelezen of verteld op de vrouwenvereniging. Ze deed het in het Achterhoeks, een prachtig verhaal. En het was een werkelijk zunig Jenneken, een knieperd.
Zunig Jenneken zou een deel van ons leven worden. Na onze verhuizing naar het Schoolpad veranderden we ook van kerk. Vaak zat er een vrouw voor ons in die kerk, die er heel erg netjes en precies uitzag, en ze had een heel zuinig mondje. Als het eerste lied gezongen moest worden pakte ze een grote witte zakdoek tevoorschijn, vouwde die open en spreidde die op haar keurige witte plissé rokje uit
. Daar werd het psalmboek op gelegd. Ik keek Wim eens aan en fluisterde: ‘Zunig Jenneken’. De keren erna hoefden we elkaar alleen maar aan te kijken en herinnerden ons het het verhaal van tante Gerritje.
Ik heb me altijd afgevraagd waar dat verhaal vandaan kwam. Nu weet ik het. Gisteren struinden Susan en ik rond in ‘Het Goed’ bij de boeken. En… daar stond een boek op een extra opvallend plekje. Het bleek een wat ouder boek te zijn van de Drentse schrijfster Marga Kool die zowel in het Nederlands als in het Drents schrijft. In 1981 kreeg ze al de Johanna van Buren prijs voor haar literaire prestaties in de Nedersaksische taal. Johanna van Buren schreef in het begin van de vorige eeuw al in het Sallands en begon men meer oog te krijgen voor het schrijven in de streektaal.
‘Op-eschoond’ heet het. Het staat vol met losse verhalen en gedichtjes die ze nog ergens had liggen. Toen ik het even opensloeg viel het open en ik zie meteen de titel van het verhaal:  Zunig Jennechie. Het bleek inderdaad het verhaal van tante Gerritje. Je snapt dat ik dit niet kon weerstaan en het ging mee naar huis. Vandaag met dit gure novemberweer hoefde ik me niet te vervelen. Nieuwsgierig geworden?

02-12-2013 om 17:13 geschreven door hetty  

Zoals in R.K kringen de overledenen worden herdacht begin november met Allerzielen, zo gebeurt dat in de Protestantse kerken op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, eind november. Afgelopen zondag werden zo in onze kerk van Emmen Oost, de Schepershof, de overledenen herdacht van afgelopen jaar. En ook is er voor iedereen  gelegenheid om een kaarsje aan te steken voor wie je zelf wilt herdenken.
Dit keer is er weer een liturgische schikking bedacht om het geheel voor in de kerk vorm te geven. Samen met Rien hebben we gebrainstormd en we besloten tot een schikking met stammetjes in veel soorten, sommigen met mos, helemaal zo uit de natuur. Met Wim heb ik de eikentakken, die lagen te wachten tot er brandhout van gemaakt werd, helpen zagen. Rien had weer andere soorten. De rode kornoelje takken die de stammetjes verbinden staan voor de liefde die blijft. De lange klimopslingers die naar het houten kruis slingeren staan voor trouw. Er tussen werden verschillende kaarsjes gezet. De grotere kaarsen die voor de stammetjes staan werden door familieleden aangestoken tijdens de dienst.

01-12-2013 om 13:17 geschreven door hetty  

Afgelopen zomer waren we op memorytour en bezochten we samen met Dick en
Anda de fam. Steeg waar we 40 jaar geleden melk haalden wanneer we in het huisje
in Badenhard waren.

Zoals we afgelopen jaar ook bij het Volkshuis in
Zutphen geholpen werden aan een lekker kopje koffie, geserveerd door een
jongeman met een beperking, zo wordt ook het voormalig Gerechtsgebouw in
Apeldoorn gerund door jongelui die ook een beperking hebben. Er is natuurlijk
begeleiding maar het werk wordt echt door hen gedaan en hoe?
We waren een
dagje bij Dick en Anda in Apeldoorn. Heel wat jaren geleden woonden we op een
steenworp afstand van elkaar, daarna werd er door hen en door ons verhuisd en
besloten we daarom maar samen op vakantie te gaan. De jongens van beide gezinnen
konden het ook best met elkaar vinden. Samen hebben we een deel van Europa
ontdekt tot het mij te heet werd in Italië en we daarna wat koelere streken
opzochten. Maar het contact bleef.
’s Avond werden er in die gezamenlijke
vakanties altijd een paar potjes canasta gespeeld. Bij Wim bracht dat soms wat
ergernissen mee, want die speelt strak volgens de regels. Nee.. niet seinen of
aparte bewegingen… niks zeggen ook. Ik vond het altijd gezellig. Maar wat
schetste mijn verbazing. Toen de jongens niet meer meegingen, kreeg ik Wim met
geen mogelijkheid meer aan het spel. Met moeite sleurde ik hem erbij als Robin
en Eva er wel zin in hadden. Hij probeerde zich altijd te drukken. Gelukkig
heeft hij andere kwaliteiten….
De High Tea waar Dick en Anda ons op
trakteerden in dat Gerechtsgebouw was erg lekker en werd keurig uitgelegd door
de jeugdige bediening. Tegen de tijd dat wij weer op Emmen aan gingen kwamen net
de kleindochters met Ernst ar aan. Er moest opgepast worden. Helemaal geen
probleem, vinden ze. Integendeel. Ik heb ze niet gevraagd of ze ook spelletjes
met ze doen. Ik ben wel benieuwd of Britt en Lynn nu samen in het logeerbed
geslapen hebben, nu Britt 10 jaar geworden is. De laatste tijd besloten de
beiden dat ze in het ‘meisjesbed’ wilden slapen, d.w.z. samen met oma Anda in
het grote bed. En Dick dan, vraag je je misschien af? Die kreeg alle ruimte in
het logeerbed.

28-11-2013 om 20:19 geschreven door hetty  

We hebben van alles genoten tijdens deze dagen op het eiland. Het van
Heeckeren Hotel was prima, het ontbijtbuffet was uit de kunst, met veel fruit en
vers geperst sap. Het eten bij Rixt was al lekker, maar de tweede avond aten we
bij de Heksenketel en dat was helemaal het einde. Meestal eten we geen toetjes
meer, maar de ijskaart lokte zo dat Nies en ik wel een toetje wilden delen. Dus
vroeg ik in navolging van nicht Berdena om één coupe ijs en twee lepels. Ook
hier... geen enkel probleem.
Op weg naar de veerboot doorkruisten we voor de
laatste keer het dorp Nes, bekeken een Galerie en ik ging nog even de hal van de
kerk in waar een kolossaal gevilt wandkleed hing. Ze hadden er een
angstaanjagend geluid bij aangezet met veel wind en geloei. Erg mooi
gedaan.
Toen was ons uitje samen op Ameland voorbij en we besloten
gezamenlijk dat we zoiets nog wel eens weer gaan doen.

Ritskemooi woonde in een hut van wrakhout op het Oerd, de oostkant van
Ameland. Daar zat ze vaak onder haar flarieboom (vlier). Niemand wist waar ze
vandaan kwam. Ze verzamelde hout op het strand en zocht naar kruiden in de
duinen. Daar brouwde ze toverdrankjes van.
Eens per jaar kwam ze naar het
dorp, maar de mensen gingen haar uit de weg, omdat ze dachten dat Rixt een
zeeheks was die met de duivel optrok.
Als vissers en jutters toch op het Oerd
moesten zijn, zeiden ze eerst gebeden op om zich tegen het kwaad te
beschermen.
Op een dag had ze haar op het strand gevonden goederen geruild
tegen een oude koe .
In donkere nachten bond ze het dier een lamp om de nek
en joeg het de duinen over. Schippers kwamen vaak af op het misleidende licht,
zodat de schepen te pletter sloegen op het strand. Rixt ging dan de dag erna op
zoek naar de aangespoelde buit.
Op een stormachtige herfstnacht laat Rixt op
deze manier een schip stranden en al voor de dageraad gaat ze de volgende morgen
naar het strand. Ze ziet een enorme buit van gouden sieraden liggen, groter dan
ooit. Begerig knielt ze op de grond en dan valt haar oog op het lichaam van haar
eigen zoon Sjoerd, die jaren geleden naar zee was gegaan.
Daar ligt hij dood
tussen de wrakstukken. In wanhoop steekt Rixt haar handen omhoog en schreeuwt
het uit:
“Sjoe-oe-oe-oerd, Sjoe-oe-oe-oerd...!”
Van schrik valt ze dood
neer naast haar zoon.
Men zegt dat er toen een barmhartige golf is gekomen,
die de oude vrouw en haar zoon heeft meegevoerd, ver de zee in. Haar vervallen
hut heeft er nog jaren gestaan. En van de vlier sneed men de takken af om ze te
planten in eigen tuin, ter vermaning van al degenen die zich verharden in het
kwaad.
Soms in duistere nachten, hoort men nog de stem van Rixt, weeklagend
om Sjoerd, haar enige zoon.

Het vilten van zo'n groot kleed heeft nogal wat voeten in aarde. Het werd
een hele klus voor een groep mensen. Bij het grote wandkleed van Rixt van 't
Oerd stond aangegeven hoe er gewerkt is. Zover ben ik nog lang niet met mijn
probeersels.

Bij het prachtige wand kleed van Rixt van 't Oerd hing
informatie over het ontstaan van dit kunstwerk. Wie dus zin heeft in flink
stevig handwerk kan het proberen....

-Onbewerkte schapenwol wordt (
eventueel geverfd en gekamd) in lagen op elkaar gelegd.
-Door verschillende
kleuren over elkaar te leggen kun je 'schilderen' met de
wol.

-Dit geheel wordt nat gemaakt met warm zeepsop en plat gedrukt tot alle
wol het sop heeft opgenomen.
-Dan wordt het geheel voorzichtig gewreven
totdat de wol in elkaar grijpt.

-Daarna kun je steeds steviger wrijven en op een gegeven moment zit de
wol zodanig aan elkaar vast dat je het geheel kunt gaan rollen en kneden om te
zorgen dat het stevig wordt.
-Hierbij krimpt het geheel, afhankelijk van de
dikte tot wel 50%!
-Voordat het werk kan drogen moet het eerst uitgespoeld
worden.
De wol kan ook op een stoffen onderlaag ( bv dunne chiffonzijde)
gelegd en heel voorzichtig in vast gewreven worden.

26-11-2013 om 18:38 geschreven door hetty  

We zijn geluksvogels. Gaan we twee nachten naar Ameland en meteen het
mooiste weer dat je maar denken kunt op 21 november. Met de wind in de rug
fietsten we van Nes naar Hollum. Na ons bezoek aan de vuurtoren.. nee we zijn er
niet op geklommen.. fietsten we de kop van Ameland rond met een paar stops om de
zee te bewonderen

En dat moet weer even vastgelegd. Wel iets noordelijker dan Nieuwpoort

De vuurtoren van Hollum gezien vanaf het strand

En ook een plaatje bij de duindoorn die nu prachtig oranje kleurt

En even uitrusten  bij eethuisje De Griffel, een voormalige school- vandaar de naam.

24-11-2013 om 16:31 geschreven door hetty  

‘Natuurlijk, onze eerste ritje was naar de vuurtoren bij
Hollum.

Dat was toch wat… ik schrokke miej kepot. Toe wie bi’j de auto
kwamen…’ Ben belt even en kon er niet over uit. Terug van een paar fantastische
dagen op Ameland scheidden onze wegen zich weer in Holwerd. Ben en Niesje hadden
hun auto op een andere plek gezet dan wij. Ze kwamen bij hun auto en zagen dat
een ruit was afgeplakt met plastic. Wat denk je dan? Inbraak misschien? Nee het
bleek dat de parkeerwacht van Wagenborg zijn raam netjes had afgeplakt dat een
beetje open had gestaan.
‘En toe wie thuuskwamen… hing de bos met sleutels
van ’t huus nog in de schuurdeure’, ging hij verder. En… ik bun mien petje uut
Canada ok nog kwiet ewodden.’ Op de heenweg naar Holwerd hadden ze ook al met
omleidingen te kampen gehad, maar de rest van onze paar gezamenlijke dagen van
ons uitje naar Ameland was perfect. Mooi hotel, mooi weer, lekker eten, eigen
fietsen mee en wat is het een mooi eiland. Het is al bijna 30 jaar geleden dat
ik er met Wim een paar dagen doorbracht. Dit keer ook met Ben en
Niesje.
Misschien hebben jullie me een paar dagen gemist, maar het notebookje
dat ik voor onderweg altijd bij me heb is voor een uitvoerige update naar Bareld
en is nog niet terug. Dat was dus een paar dagen verplicht afkicken van alles
wat internet is. Tja.. Wim en Ben klooiden wat met hun mobieltjes, maar dat
mocht geen naam hebben. We hebben ons nu weer thuis geïnstalleerd. Wel rustig
zonder Storm. Die is nog bij Mark en Jennifer, maar morgen zien we die ook weer
terug. Tot dan….

24-11-2013 om 16:22 geschreven door hetty  

Zo heel vaak zien we elkaar niet eens, Jack en Margie en wij. Toch kennen
we Jack al meer dan 40 jaar. Bij Stork was hij al een medewerker die heel
precies was met de rapportageboeken van de Pijpenbuigerij. Toen Wim bij
Holvrieka iemand met die kwaliteiten en meer zocht, dacht hij meteen aan Jack.
En Jack kwam… met Margie. Ze hebben veel meegemaakt die twee, Wim en Jack. Ze
wisten wat ze aan elkaar hadden.
De pup die ze 15 jaar geleden bij ons
uitzochten was Skipper waar ze een heel fijne tijd mee gehad hebben.

Afgelopen vrijdag waren we bij ze. Veel oude herinneringen kwamen spontaan
naar boven, aan de inspecteurs bij Stork èn Holvrieka, de collega's, Hengelo.
Maar ook over hun eigen interesses en leven in Stadskanaal. We moesten blijven
eten. Dat werd een lekkere Indische maaltijd. Erg gezellig allemaal. Moeten we
vaker doen, mailde Jack vanmiddag. Hij stuurde meteen een paar foto’s van een
paar mooie spreuken die zoals het hoort in hun toilet hingen te pronken. Ik
bewonderde ze maar had zelf geen camera mee.
Een waarheid als een koe… toch?
Bedankt Jack!

23-11-2013 om 22:11 geschreven door hetty  

Het was even zoeken, maar ik vind nog een foto van de fam. Aartsen waar tante Aart bij op staat naast haar nog jonge broer Sjoerd. Het is hier waarschijnlijk 1947, alleen Gerke l. en Heiny staan er pas op.

Tante Aart is 100. Ze is niet eens onze tante Aart maar als zus van oom Sjoerd hoorde ze er in de familie helemaal bij. Ze heeft heel wat hand- en spandiensten verricht in het gezin van oom Sjoerd en tante Hermien en net als haar broer Sjoerd werkte ze in diens kleermakerij. De mooiste mantelpakjes en jurken kwamen uit haar handen. Veel van de leerlingen van de School met den Bijbel aan het Hooge in Vorden hebben, net als ik in de zesde klas, naailes van haar gehad. Ik weet nog dat we eens met heel warm weer naar buiten mochten onder de appelboom om daar te naaien. Een andere leerling herinnert zich dat ze ons al naaiend zelfs het Engelse en Franse volkslied leerde…. nee niet het Duitse, dat woord was nog te beladen, zeker in die tijd.
Toen op 23 december 1953 mijn broer Johan geboren moest worden, waren Diny en ik bij voorbaat ondergebracht bij de fam. Aartsen. Ik sliep die nacht ik bij nichtje Gerke in bed en we maakten er met z’n beiden ’s avonds een potje van. Het hele bed lag door elkaar. Het was nog de tijd van de losse lakens en dekens. Opeens schoot Gerke in de stress, want tante Aart was die avond de oppas en ze hoorde een deur en zag haar al aankomen. ‘Gauw gauw… onder de dekens, als tante Aart deze puinhoop ziet… ze slaat ons voor de blote kont…!’ Het viel mee, tante Aart bleek de kwaadste niet. De volgende morgen ging de telefoon in de gang naast onze slaapkamer.’ ‘Een jonge zoon..?’, hoorde ik tante Hermien zeggen, ’en 10 pond en een ons?’ Dat bleek onze Johan te zijn.
Tante Aart was ook degene die de verjaardagspartijtjes organiseerde voor de kinderen. Die werden vaak in de kleermakerij gehouden. Tante Hermien zorgde voor de versnaperingen en tante Aart deed de rest... mooie herinneringen.
Naast de hulp die ze voor oom Sjoerd en zijn gezin was, werd ze dat later voor haar broer Jan toen zijn vrouw tante Beitske onverwacht overleed. Oom Jan was mijn eerste baas in 1962, toen ik net de Groen van Prinsterer Kweekschool had afgerond. Hij was hoofd van de van Heemstraschool in Hattem. Later werd hij Inspecteur van het Onderwijs in Gorkum en daar ging tante Aart wonen om ook dit gezin te steunen. En nog steeds woont ze daar nu ze de 100 jaar heeft mogen vol maken. Hartelijk gefeliciteerd, tante Aart!

En... wie lang leeft kan veel verhalen. Ze schijnt een boek te hebben geschreven over haar leven, samen met een neef. Ik gok op neef Johan ...? Het zal zeker de moeite waard zijn!

18-11-2013 om 10:28 geschreven door hetty  

Toen ik in het begin van de week in de wachtkamer bij de huisarts zat kwam het gesprek zomaar over hulp in huis van de WMO, huishoudelijke hulp ( Wet Maatschappelijke Ondersteuning) . Nee, de ene dame wilde die niet vaker over de vloer: 'Moet je d'r steeds maar voor thuis blijven'. Een jongeman die ook hulp nodig had gehad merkte op: 'En dan hebt ze soms ok nog haor op de koezen'.
's Middags bezocht ik een lezing en  leerde ik: Mantelzorg staat voor langdurige en onbetaalde zorg voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende naaste: partner, ouder, kind of ander familielid, vriend of kennis.
Er was in het teken van de week van de Mantelzorg een bijeenkomst in de Schepershof door het Contactpunt Mantelzorg Emmen.
Nu weet ik dus dat er 2,6 miljoen mantelzorgers in Nederland zijn die ons land 7 miljard euro besparen. De meeste zorg heeft toch te maken met psychsociale begeleiding, zoals emotionele steun en regeltaken. Er waren een aantal mantelzorgers onder ons die gelukkig ook professionele hulp kregen, maar soms kan het te zwaar zijn en dan is er ook voor hen ondersteuning te krijgen. Ze noemen dat Respijtzorg. Een probleem is soms dat de dementerend zieke geen ander om zich heen wil hebben dan eigen man of vrouw. Zo kwam er raad vanuit ervaringsdeskundigen die zelf mantelzorger waren geweest voor hun partner.
In de gespreksronde na de pauze werd er nagedacht over hoe je vervangende zorg geregeld zou kunnen worden, of jezelf respijtzorg zou kunnen bieden en… of je nagedacht hebt wie jouw mantelzorger zou kunnen of moeten worden als het nodig wordt. Het was een mooie maar ook enerverende middag. En je komt er achter dat de meesten van ons wel betrokken zijn bij een vorm van mantelzorg of respijtzorg. We wisselden nog even van gedachten over wat je wel of niet verwachten mag van een mantelzorger. En heel even zag ik de jongeman weer voor me met z'n ervaring van zijn hulp met haor op de koezen.

17-11-2013 om 10:16 geschreven door hetty  

14-11-2013 om 15:20 geschreven door hetty  

12-11-2013 om 19:35 geschreven door hetty  

10-11-2013 om 20:41 geschreven door hetty