“Een gemoedelijke burgervader speelt de hoofdrol tijdens de voorbereidingen voor Koninginnedag, 2008. De koningin komt op bezoek in zijn gemeente en dan moet alles perfect georganiseerd zijn. Hij houdt toezicht en denkt tot slot opgelucht adem te kunnen halen.” De opbouw van dit filmpje vind ik magnifiek, afwisselend van een gemeenteplein naar Het Paleis. De burgemeester (alvast mét ambtsketting !) mag de startknop testen. Het lichtpaneel geeft aan over wie het gaat. En de startknop is oranje. Volgende test : er landt een parachutist op de oranje startknop, er mag dus wat spektakel mee gemoeid zijn. Ook die test is geslaagd. De burgervader glundert. Dit is allemaal zo gemoedelijk en zo écht!
Op 00min22 begint het ander luik van het verhaal.
Andere omgeving, statig. Met een gans ander soort muziek, plechtig & feestelijk. Op 00min29 komen er twee meisjes in beeld (Amalia & Alexia?)
'k Herinner me dat we als kind, einde jaren '50 was dat, ongeveer alle heren in het Elisabethpark van Koekelberg mochten aanspreken over sigarenbandjes. Zij wikkelden die gewillig los van de sigaar, gaven ons de bandjes en oogstten dankbare glimlachjes van de jonge moeders. Toen had dat park nog charme.
de kinderen van BOB SCHOLTE
'Heeft u een sigarenbandje' - Een liedje dat heel populair was in de jaren '30. Mede omdat het verzamelen van sigarenbandjes een rage was. Dus als je iemand op straat zag met een sigaar vroeg je om het bandje. Deze opnamen stamt uit januari 1936. Werd gezongen door de kinderen van de bekende zanger Bob Scholte. Ab en Greetje hebben de oorlog niet overleefd, zij stierven in een concentratiekamp.
HEEFT U EEN SIGARENBANDJE ?
Bandjes zijn er bij de vleet Soms wel van een vinger breed Rood met goud en allerhande kleuren Zie ik er één om een sigaar Denk ik joh had ik die maar Op de straat mag ik er niet om zeuren Moeder zegt vaak opgepast Doe de mens geen overlast Maar wij hebben er zo op gevlast Want die mooie bandjes hebben we zo graag Daarom zingen wij maar onze vraag.
refrein Heeft U een sigarenbandje Heeft U er één voor mij bewaard? Heeft U een sigarenbandje 'k Heb er al heel wat opgespaard Heeft U een sigarenbandje Ik ben zo blij als U 't mij geeft Al ben ik een bijdehandje Vraag ik het U heel beleefd.
Vader rookt altijd een pijp Iets wat ik maar niet begrijp Waarom rookt hij niet voor mij sigaren Koop sigaren, rook is rook Andere heren doen het ook Want dan kunt U bandjes voor me sparen Moeder zegt als jij weer gaat Bandjes bedelen op de straat Zal je zien wat jou te wachten staat Moeder ik beloof U, dat doe ik niet weer 'k Vraag op straat niet aan een meneer.
refrein Heeft U een sigarenbandje Heeft U er één voor mij bewaard Heeft U een sigarenbandje 'k Heb er al heel wat opgespaard Heeft U een sigarenbandje 'k Ben zo blij als U 't mij geeft Al ben ik een bijdehandje Vraag ik het U heel beleefd.
Hoe meer ik er over lees, over slapeloosheid, hoe meer ik me erger. Doe zus, doe zo, mijd dit, mijd dat, adem in, adem uit (doe ik al heel mijn leven), denk zus, denk zo en denk voorál positief! Maar dat is het nu juist, dat positief gejodel heeft bij mij omgekeerd effect, van die positief-doenerige heilsboodschappen word ik neerslachtig, en als het voorál-positief moet zijn dan ga ik op de sofa liggen met het neerdrukkend vooruitzicht dat ik nooit ofte nimmer nog zelfstandig zal mogen denken in dit leven. Nooit nog. Weet ge wel hoe lang dat duurt, nóóit?
Het stopcontact in het hoofdkussen zegt hoe het moet, de stekker in het hoofd zegt iets gans anders. De realiteit van haar hoofd botst met de voorschriften van het hoofdkussen. Maar wél positief blijven jodelen hoor!
Misschien moet ik eens een rubriekje beginnen, maart antwoordt. Als Ménie Grégoire dat kon, moet ik dat toch ook kunnen.
Vraag: Volgens een Finse expert is een fles wijn per dag niet slecht voor de gezondheid. Morgen wil ik dat testen. Dat moet kunnen. Maar zal ik zat zijn ? JdB
Eerst en vooral, volgens mij kan die Fin dat niet weten, in Finland wil geen ene druif groeien, laat staan een ganse fles. Hebt ge dat daar al eens goed bekeken? Zandgrond en dennenbomen zoals bij ons aan de kust of in de Kempen, maar dan over zoveel breedtegraden dat het monotoon wordt.
Om nu te antwoorden op uw vraag, zal ik zat zijn? als antwoord past hier enkel een bondig JA. Beter kan ik het niet samenvatten. Vervolgens drinkt de vraag zich op : hoe erg vindt u dat zelf? In alle geval succes gewenst met uw eerste dag. En voor morgen : 'Wat is er erg aan een kater? Er is toch altijd water! Lafenis voor nadorst, voor perkamenten keel en borst.'
Het communie seizoen is er weer. Afgelopen weekend kwamen dat ter sprake en er werden herinneringen bovengehaald.
Op de dag van mijn eerste communie dacht ik dat het míjn feest was. We hadden er hard genoeg ons best voor gedaan. We hadden catechismus geleerd, we hadden liedjes geleerd en we hadden de rest van de pantomime geoefend in een koude kerk op biezen zittingen die pijn deden aan onze knieën. Het feest was in mijn ogen gewoon een welverdiende beloning.
Mijn Meter zou komen en mijn Peter en zo nog wat mensen, om in persoon die biezen zittingen te komen voelen. Hoeveel mensen er kwamen weet ik niet meer, maar de verlengstukken van de tafel kwamen er aan te pas, dus dat wou wat zeggen. Van op mijn hoogte gezien werd heel de eethoek verbouwd.
En er was feest-eten met erwtjes en kroketten en met ijskreem en zo. Er was een Tante om te helpen in de keuken en mijn moeder droeg zondagse schoenen in huis. Feest dus. Ik was in schooluniform, met een bloemenkroontje op mijn hoofd, met al twee melktanden kwijt en ik voelde mij een groot meisje.
Na de ijsroom moet het wat saai geworden zijn zeker, of werden er teveel sigaren gerookt, ik trok de tuin in en aan de draad stond de buurjongen, ook in communie-tenue. We zijn naar de steenweg getrokken om auto’s te tellen. Normaal mocht ik de voortuin niet uit zonder het te zeggen aan mama, maar omdat het die dag toch mijn feest was, en omdat ik nu een groot meisje was, was ik er van overtuigd dat ik die dag niks moest en alles mocht. We trokken dus naar de steenweg, de buurjongen en ik. Auto’s tellen.
Het was ’58 of ’59 en het was zondag. Zoveel viel er niet te tellen. (Ge zoudt dat kruispunt vandaag moeten meemaken!) We zaten in de kant wat te frutselen met grassprietjes, paardebloemen en madeliefjes.
Daar heeft de ploeg familieleden ons gevonden. Mijn moeder drukte mij met een krijsende kreet aan haar boezem, stelde me met een ruk op armafstand, keek of ik niets had, of ik ongedeerd was, en gaf me toen een volwassen draai om de oren. Toen had ik ineens wel iets. Deerlijk iets. Een suizend oor, om te beginnen. En geschokt vertrouwen.
Thuis moest ik voor straf de kolenkelder in. Daar ben ik dan wat gaan liggen denken -voor zover mijn oor niet suisde- over hoe vreemd een moeder in mekaar zit. Toen ik de kolenkelder uit mocht was mijn schooluniform naar de bom. Definitief, bleek dan. Mijn Ma had nooit gedacht dat ik op die vettige kolen zou gaan liggen. Maar waarom zou ik niet gaan liggen, ‘k had zoveel te overdenken. Voor dat verruïneerd schooluniform kreeg ik dan nog wat rammel. Soms denk ik nu nóg dat die dag mijn geheugen los gerammeld werd, want het werkt vaak anders dan de rest van mijn bovenkamer.
'k Heb een persoonlijke computerman. LM heeft de zijne. De mijne heet Pascal en is gevestigd te Ekeren. Daar houdt de gelijkenis met- op.
Mijne computerman legt de dingen uit in mensentaal, in verstaanbaar Nederlands voor gewone mensen, op het niveau van de huis-, tuin- en keuken-gebruikster die ik ben. Dat is hij verschuldigd aan de goede reputatie van zijn voornaam, hier in Ekeren en andere werelddelen van België.
Natuurlijk vereenvoudigt hij en hij rondt de hoeken af en hij gebruikt waarschijnlijk te simpele vergelijkingen, maar ik stap er tenminste buiten met het gevoel dat het allemaal nog wel meevalt in mijn bovenkamer, dat ik nog iet-of-wat kan volgen.
De computerman van LM heeft die didactische vaardigheid niet. Wanneer men hem een woordeke uitleg vraagt, schakelt hij van Nederlands over naar rad PeeCees en vloeiend Laptopiaans en begrijpen wij niks nog van wat hij vertelt. Tot wanneer er moet betaald worden. Dat is dan weer Algemeen Verstaanbaar Nederlands.
Enkel jammer dat de muziek niet klopt, De Nachtwacht : 1639-1642, de Negende v Beethoven: 1823/1824, En niet alleen dat. 'Alle mensen worden broeders' terwijl de burgerwacht een schelm achterna zit? Dat eindigt niet op een verbroedering, denk ik.
Een kijkje achter de schermen. Van dit filmpje had ik meer verwacht. 'k Had graag wat meer over de repetities gezien & geweten, hoe vaak, hoe lang, wanneer … En zijn de acteurs acrobaten of stuntlieden? Turners? Of komen zij uit nog andere beroepen? http://www.youtube.com/watch?v=IxPhRsl57dM 04min18
Er loopt een vent in rond die doet of hij de regisseur is, denkt dat hij de spil achter de schermen is. Jeroen de Bovelaar, 'Nachtwacht-kenner'. Op 01min03 wordt hij voorgesteld. Toen ik het filmpje een eerste keer bekeek vond ik hem een irritante moeial, een aandachtsparasiet. De tweede keer vond ik hem een vervelende sukkel. Nu vind ik hem enkel nog een droevig creatuur, een zielige man. Een case-study. Er was blijkbaar niemand in de buurt om hem tegen zichzelf te beschermen in zijn 'moment de gloire'. En de sponsor neemt daar genoegen mee … tenzij het een typetje is natuurlijk. Dan is het personage heel overtuigend gebracht.
Als kind heb ik nog dames met voiles gezien, zussen en generatiegenoten van mijn grootmoeder. Waarvoor dat moest dienen vroeg ik me niet af, ik vond dat zeer deftig, zo’n kippengaas voor de ogen.
foto's van ’t Net
Die dames geurden naar poeder en andere lekkere dingen en ik zou later ook zo’n poederdame worden. Dat was als kind mijn betrachting, die elegantie. Vandaag ben ik al blij dat ik mijn knoken nog in mijn jeans krijg. Later kwam Twiggy. Nog later patchouli. Met de voile is het nooit iets geworden.
Maar het heeft wel iets, vind ik, zo’n lapje tule waardoor de blik zijn focus verliest en waarin de wimpers bijna blijven haken. Voor een bruidstenue bvb, ipv een sluier draagt de bruid een tooi met voile. foto van ‘t Net
Volgens mij mag de neus vrij blijven. Vooral in het pollenseizoen. Stel dat de bruid een paar keer moet niezen. Dan liever het tweede model, een zinnig model, de neus blijft bereikbaar voor het zakdoekje. Voor de moeder van de bruid daarentegen zou ik een hoofdtooi met voile afraden.
foto van ‘t Net
De elegantie van een voile kan geen tranen en gesnotter hebben. Mevrouw de Moeder houdt best neus én ogen bereikbaar voor het fijne depdoekje/neusdoekje. Dus weg met dat gaas.
m – EZW-04/2013, bijgewerkt - alle foto's van 't Net
Mr. Isaac Brumaghim gaat vissen. In zijn kajak. Zo doet hij dat gewoonlijk. En hij zet zijn camera aan. Voor 't geval het een spectaculaire vangst zou worden, dan moeten er beelden van zijn of men noemt het weer een vissersverhaal van 't vissersclubke.
'k Heb het filmpje bekeken met de cursor op de stoptoets:
op seconde 10 heeft hij een tonijntje aan de haak op seconde 11 hapt een HAAI naar de kleine tonijn,
op seconde 16 en 17 haalt Brumaghim de tonijn van de haak en gooit hem terug, in een reflex. Want met een haai discussieert men niet. Toch niet van uit een kajak. En dan begint hem te dagen wat hij zojuist heeft meegemaakt, dat hij aan iets ontsnapt is. 'Holy Sh*t!'
Op seconde 52 wordt het fragment herhaald, vertraagd, maar het had nog iets trager gemogen volgens mij. Gelukkig is er de stoptoets, seconde 10, 11, 16 & 17
We hebben een merel, LM en ik. ’t Is te zeggen, wij hebben hem niet, hij heeft zijn stek gekozen bovenop het glazen windscherm van ons terras achteraan. Daar komt hij elke ochtend en elke avond zitten fluiten om te laten horen aan de andere vogels en aan ons dat dit stukje luchtruim -met al wat er onder ligt en al wat het te bieden heeft- het zijne is.
Tussendoor fluit hij in de notelaar van de buren, ’s ochtends en ’s avonds verkiest hij ons windscherm.
LM en ik wonen 2hoog, maar de vogel is eigenlijk degene die hier recht van spreken heeft. Wij hebben de trap of de lift nodig om bepaalde hoogten te bereiken. Hij niet. Daarom zijn deze luchtlagen de zijne, wegens vanzelf. Daarom blijven wij op bepaalde tijdstippen beleefd weg van het terras, we laten hem de ruimte. Zíjn ruimte.
Gisterenmorgen stapte LM na de douche, heel onnadenkend, in zijn ondergoed de slaapkamer binnen. De Merel merkte beweging en vloog weg.
- Verdomme, fluisterde LM en hij stond stokstijf stil, ik heb hem doen schrikken. - Tja, hoe staat ge daar ook ! … De vogel komt hier toch ook niet in zijn minimumpje. Die houdt het gekleed.
Ellen Cooper, Blackbird Aquarel
Het zal hem niet meer overkomen, dat hij de Merel doet schrikken. Nu leggen we ’s avonds onze kleren voor ’s anderendaags in de badkamer gereed.
Iets voor valavond verkondigt de Merel zijn rechten even kwiek en fanatiek als in de vroege ochtend, want ook in de vogelwereld moet men de duidelijkheid in stand houden over het mijn-en-dijn. In de verte, een aantal tuinen verder, antwoordt dan een ander mannetje. Die doet even stoer & struis en dit duet voor twee heren -een klankduel- is knap om horen.
Bij de oudste zoon (17j) was diabetes geconstateerd en in de week die daarop volgde was er een gezinsvergadering om de drie jongere kinderen te betrekken bij de zaak. Er werd uitgelegd wat toegevoegde suiker was, wat zetmeel was en wat koolhydraten waren. Van de drie anderen knikte de jongste het hardst dat ze het begrepen had. De grote broer was ongeveer haar idool, meer bereikbaar dan papa en minder streng dan mama.
Een dag of drie later zat de oudste te werken op zijn laptop en daar stond de kleinste met een schoteltje waarop drie koekjes. - Hier, voor u speciale koekjes, zei ze. - Dank u Kleine, zei hij afwezig en hij typte verder.
De kleine bleef staan kijken alsof ze een schouderklopje verwachtte. Bij het derde koekje zei de oudste : - Die dingen smaken zo eigenaardig … - Ik heb voor u de suiker er af gelikt, glunderde ze zachtjes.
Toen ik vanmorgen onderstaande afbeelding zag, met al dat blauw en ik las de titel Victorian Dance IV van Alex Powers (USA), -Triomfdans n°4 dus- dacht ik, dit is de overwinning van de blauwe aprilse lentelucht op het wintergrijs, exact, precies en juist zoals de lucht hier vandaag is. Glorieus blauw, echt het weer voor een triomfdans. Vanuit dit raam gezien. Hoe het bij ulle gesteld is weet ik natuurlijk niet.
Alex Powers Victorian Dance IV
MPC meldde ook dat ze dit nu niet meer zou kunnen. Die pose. Pfieuw, erg hoor! dacht ik. Ik heb het nóóit gekund, een ode dansen. Toch niet zo. Welke muziek zou hierbij passen?
'k Heb ooit eens een documentaire gezien over hoe de artikelen van Wikipedia ingediend en bijgewerkt worden. Er was een hele procedure mee gemoeid en ook een heel jargon. Als ik goed onthouden heb kwam het er op neer dat de auteur van een stuk zelf het artikel bewaakt tegen ongewenste wijzigingen én zelf die wijzigingen ongedaan moet maken.
De auteurs van de teksten 'patrouilleren', zij doen regelmatig de ronde van hun artikelen, sommigen doen dat zelfs meerdere keren per dag, naargelang de aard van het artikel. 'k Vond die uitleg zeer interessant, amusant, en tegelijk ook geruststellend : ze zijn er mee bezig.
Vanmorgen was ik op zoek naar de lijst van boeken die Piet Huysentruyt al gepubliceerd heeft en ik kom en passant bij Wikipedia. 'Par acquit de conscience' lees ik de tekst efkes. Halverwege de derde paragraaf verandert plots de toon.
Van gewoon beschrijvende taal gaat het ineens naar pamflettair taalgebruik. 'k Zat daar een beetje op te koekeloeren, op die plotse ommezwaai, en ik begreep ook niet waarom er opeens zoveel fouten stonden. Die lijnen waren duidelijk haastig neergepoot, alsof het een kladversie was. En toen viel mijn cent : waarschijnlijk zijn die vier à vijf lijnen niet van de oorspronkelijke auteur.
De lijnen waarover ik het heb, staan hieronder in het bruin-rood. Los van de inhoud, die tekst loopt ineens zeer mank, kijk zelf :
Restaurant
In het begin had Huysentruyt een restaurant in België, waarmee hij uiteindelijk een Michelinster behaalde. Omdat hij de drukte in Vlaanderen wilde ontvluchten, trok hij in 2003 naar Les Vans in de Ardeche , waar hij zijn nieuwe restaurant Le Lutin Gourmand opende. In 2006 werd het restaurant gesloten omdat het naar verluidt eerder een bedevaartsoord van Vlamingen werd dan een klassezaak. Het restaurant in Les Vans is in juni 2013 na een verbouwing heropend onder de naam Likoké. Zopas demonstreerde hij hoezeer hij zich kan meten met de Chinese topchefs. Ook al hebben die geen enkel respect of mededogen met hun "materiaal" dat vaak bestaat uit levende dieren. Met een duivelse lach op zijn gezicht, recht in de camera, draaide hij levende kreeften de poten uit en grilde ze daarna levend. Een heel slecht voorbeeld ook nog eens zoals door GAYA werd opgemerkt. -een mogelijk gevolg van- Als ouders hun kinderen geen respect bijbrengen voor alle dieren kan het gebeuren dat ze echt niet begrijpen later dat zoiets niet beschaafd is en zien ze later geen probleem in het uit elkaar trekken van een kreeft omdat ze dat als kind al met langpootmuggen meenden te kunnen doen.
Ik vroeg me af wat daar gebeurd was, want het ging over een zeer recent gegeven. En toen las ik in de kleine lettertjes :
"Deze pagina is het laatst bewerkt op 29 apr 2014 om 00:21."
Woeps! Iemand had zich diezelfde nacht toegang verschaft tot het artikel en heeft daar snel een toevoeging neergezet. Alleen was die actie niet zo goed voorbereid. Wat zitten typen, zenuwachtig worden en zo fouten maken die de boodschap afzwakken … Toeslaan & wegwezen vraagt maar een paar seconden: 1/ zich toegang verschaffen tot het artikel (binnenbreken) 2/ de tekst plakken (een tekst die men én voorbereid, én nagelezen én verbeterd heeft) 3/ wegwezen
‘k Vertel dit hier allemaal omdat ik in Wikipedia nog nooit zo'n recente vermelding 'laatst bewerkt' ben tegen gekomen. 'k Vind het wel speciaal. Voor zolang het duurt. Want straks wordt de auteur van het artikel wakker, die gaat patrouilleren en verwijdert de ongewenste toevoeging/bewerking.
Wat ondertussen gebeurd is. De laatste negen lijnen in paragraaf drie waren een paar uren later alweer verwijderd en verder laat men dat blauwblauw. Jammer. Maar het patrouilleren gebeurt dus écht. Dat vind ik dan weer geruststellend.
wat een berenmoeder lijden kan Misschien gebeurt het er wel vaker in de lente en heeft daarom elke pick-uptruck daar een ladder aan boord?
Berejongen klimmen beregoed en langs de klemmen aan de buitenkant van een vuilniscontainer tuimelen ze tot bij het voedselafval dat onderin ligt. En dan, dan zitten ze vast. Want de binnenzijden van de container bieden geen steunpunten voor klimwerk terug naar buiten. En daar staat ge dan als bere-goeie moeier, heel uw kroost zit in de fastfood-val.
‘k Heb het filmke een paar keer bekeken en toen viel mijn cent dat bij de reddingsoperatie de dame van het gezelschap eigenlijk het gevaarlijkste werk doet, daar achterop de truck. De berenmoeder blijft duidelijk vlakbij en ze zou zo wel eens een eigen interpretatie kunnen geven aan een reddingsmanoeuvre met een lawaaierige truck.
Tijdens de eerste helft van het filmpje hoort men enkel het draaien van de motor. Pas wanneer de motor stilgelegd wordt hoort men de mensen praten. ‘k Moest de klank dus LUID zetten om iets te verstaan, maar eigenlijk is dat niet nodig, de beelden spreken voor zich. http://www.youtube.com/watch?v=wDZ60sEvX1Y 01min10
Contant geld heb ik lang niet op zak gehad. Liever niet. Of toch niet als het niet nodig was. Blijheid, vrijheid, Eva zonder zorgen. Tot ik op een dag in 2008 een taxi nodig had en als baar geld had ik welgeteld 5 € bij. Daar rijdt men niet ver mee. ‘k Ben toen toch maar in een taxi gestapt en voor het contant geld heb ik de chauffeur gevraagd tot aan de kerk van Ekeren te rijden. Daar is een geldautomaat.
Onderweg kreeg ik halvelings de slappe lach, door een binnenpret. Wie rijdt er nu per taxi naar de kerk. Iemand die dringend moet gaan biechten. Dringend. Dat moet dan wel een héél zware zonde geweest zijn, en misschien moet een taxi dan wel de siréne opzetten. Voor biecht-urgenties gaan andere wagens opzij, vanzelfs. Maar ’t ging om pecunia naast de kerk, niet om peccata ín de kerk.
Bij de kerk heb ik geld afgehaald. Pas daarna kon ik me thuis laten afzetten. De taxi-teller bleef lopen natuurlijk. Zonde van het geld dat ik niet meer cash op zak had. En toch heb ik nog altijd niet graag contant geld. ‘k Heb het gevoel dat de pikkedieven dwars door mijn handtas kunnen kijken en zien dat er wat in zit. Nochtans hou ik low profile aan, bewust. Maar toch, ik heb niet graag geld op zak.
Sinds 2009 moet het wel. Ik heb 50€ penariegeld voor het geval ik kladderadatsch met een taxi nog eens naar Spoed moet. Sinds ik dat briefje in huis heb, heb ik geen Spoed meer nodig gehad. Hout vasthouden. En dat geluksbriefje in ere houden. Het hangt nu op het prikbord. Of is dat niet zo slim …, misschien niet. Misschien beter op zak hebben hé. Dus toch weer geld op zak. Hou dat stil hé.
Heikel punt hier, voetengedoe. LM zit te knikken en is blij dat hij er niks meer mee te maken heeft. Dit is de kwestie : in de zomer draag ik graag teenslippers.
Wanneer het weer wat beter wordt, haal ik mijn collectie uit de berging en stal ze uit op een van de rekken in de nachthal, zodat ik van bij het opstaan, op weg naar de badkamer, al kan beginnen overwegen welke slippers ik zou aandoen. De rest van het tenue wordt daaraan aangepast. Of is van minder belang, afhankelijk van wat soort dag het is. En als het een trieste zomer wordt dan staat mijn mini³-Marcos-collectie daar voor niks te blinken.
Teenslippers vragen nagellak natuurlijk. Zelfs de sportmodelletjes. En liefst donkere hoogglanslak. Hoe donkerder, hoe liever. Liefst in tinten van brons. Donker-bordeaux mag ook. Edoch, donkere tinten moeten zeer secuur aangebracht worden. De minste onzorgvuldigheid valt op. Nu kan ik qua voetverzorging veel zelf, maar niet de donkere tinten aanbrengen, daarvoor zie ik niet scherp genoeg meer en mijn hand wordt minder vast naarmate ik me zenuwachtig maak.
Ongeveer na lenssterkte 1,75 zou LM mij uit de nood helpen. (zomer 1998 was dat) Hij kan de teenkleuren eigenlijk letterlijk onder de loep nemen. Dat was zeer galant aangeboden maar er is een bijkomend probleem dat we helemaal uit het oog verloren waren: 'k ben é-nórm kietelachtig aan mijn voeten. En dat waren we efkes vergeten. Resultaat : toen ik mijn voet wegtrok uit LM's zorgzame handen, raakte ik met een knie zijn voorhoofd, ter hoogte van de neusbrug. Bril kapot. Hoofd pijn. Neus beschadigd & pijn. En zielepijn, want dat had hij nu echt niet verdiend. Ego geschonden ook. "als ik nog eens iets kan doen voor u..."
Naar een pedicure? Ik? De zomermaanden aan boord was daar geen sprake van. Probleem van de baan. De zomermaanden in België : euh... 'k Durf niet naar de pedicure. Als men nog maar naar een voet van mij wijst schicht mijn been al weg. Eigenlijk zou men mij moeten vastbinden zoals een paard bij de hoefsmid. Dus doe ik het met kleurloze nagellak. De morsige foutjes vallen niet op. Maar bij sommige modellen van slippers zou het écht kleurrijker mogen. Tja.
De zon scheen alsof ze elders niks nuttigs te doen had. De oudste van mijn zusje Laura deed zijn plechtige communie. Na de dienst stapten we in stoet het erf op. Dat was niet zo gepland, dat kwam vanzelf. Laura & D voorop om de deuren te openen.
Ruim daarachter de communicant met in zijn kielzog een slenterende broer (10j) stampend in het grind en achter hen twee treuzelende zusjes (6j & 4j). Daarachter wij, tantes, nonkels, grootouders. Niet gehaast, maar wel in gesloten gelid. In de bocht van inrit naar erf, daar waar de Japanse Kerselaar staat, blies een adempje wind een wolk van bloemblaadjes over de kinderen.
Dat was zó mooi. Enkel over de kinderen. En toen was dat zuchtje wind weg. Enkel over de kinderen. De zegen van een fee?
Als hier plots voor langere tijd -voor meerdere weken- water, gas en elektriciteit zouden wegvallen, worden we misschien geëvacueerd tot de situatie onder controle is. En dan krijgen we kaarsen mee naar huis. Warm eten wordt bedeeld op de straathoeken. Drinkwater krijgen we mee in zakjes.
Maar wat met het water voor andere doeleinden? We moeten toch bord en bestek kunnen proper maken, ons af en toe eens wassen en vooral telkens de WC doorspoelen of er komen ziektes van.
‘k Denk dat LM & ik zouden uitwijken naar andere oorden. Daarom niet op vakantie, maar toch gaan logeren bij de zussen, gesteld dat zij buiten de gevarenzone wonen.
Als heel België gevarenzone is, of heel Europa, dan weet ik het niet meer. Bang afwachten. Heel bang. En een liedje fluiten.
van een lovely idea naar een love idea van lieflijk naar liefdevol
Het begon als een lovely idea, een plezant/vriendelijk idee.
Ongeveer 25 jaar geleden zouden Laura (mijn jongste zus) en haar man D een houtkant aanplanten, bovenop een berm. Heel die structuur moest het terrein van de straat afschermen maar vooral van het geluid van de spoorlijn. Dat was wel een financiële onderneming, omdat de lange rij struiken gekozen was op formaat en ook op afwisseling in bloeitijd en kleur en zo nog een aantal dingen waar ik niks van ken. Hoogstam en zo. Of juist niet. Of afgewisseld.
Toen hebben we elk een struikje geschonken, Ma, Tina en ik. Dat waren er nog maar drie. Struikjes. En het moesten er veel en véél meer worden, om die zijde van het terrein af te boorden. Dat bracht Laura en D op een idee. Bij elke verjaardag en elke feestdag vroegen ze een struik als cadeau. Hun vrienden en kennissen vonden dat toen een origineel idee en de plantenman was er ook zeer blij mee. Die is uiteindelijk zelfs foto’s komen maken. De struikjes zagen er pietluttig uit. Iele twijgjes die elk opgesloten stonden in een harnas van plastic. Dat kokertje moest dienen om hen te beschermen tegen de eetlust van de dieren des velds. Maar de tuinlijst was wel een succes. Laura en D hadden geen huwelijkslijst gehad, omdat ze al negen jaar samen waren toen ze trouwden en dan hadden ze de meubelen en het huisgerief al. Ze hebben ook geen geboortelijsten gehad, omdat alle kinderspullen van bij de zussen van D kwamen. En nu was er eindelijk eens een lijst! Een tuinlijst.
Op de plastic kokers stond de naam van de schenker vermeld, de meter/peter van de struik. De eerste keren na de aanplant ging ik nog wel eens kijken naar de berm maar men raakt daaraan gewend en die struiken groeiden amper, of ze groeiden zonder dat ik dat merkte.
Tien jaar later kwam er met Nieuwjaar een mail die begon met Liefste Meter en Peter. Wij? LM & ik zijn nergens peter of meter … Het waren de nieuwjaarswensen van onze struiken. Ze waren de kokertjes al lang ontgroeid, zag ik op de foto’s.
Het plezierige is dat Laura álle peters en meters een foto van hun struik gestuurd had. Daar is ze vier seizoenen op voorhand mee begonnen, want we kregen de lentetooi, het zomerblad, het herfsttenue en de wintertakken van ons petekind te zien.
Dat ze de moeite gedaan had om per seizoen en per struik een foto te maken en daarvan dan een nieuwjaarsbrief ineen te knutselen voor elke meter en peter, dat vond ik een love idea, hun waardering omgezet in een liefdevolle attentie. LM en ik zijn er ook peter en meter van drie eikjes, die nu 25 jaar oud zijn, maar verder op het terrein. De houtkant bovenop de berm is nu volgroeid en is een groene wand vol leven.
Er zijn zoveel beroepen die een telefoon naast hun bed (moeten) hebben. Al wie van wacht is of opgeroepen kan worden, moet bereikbaar blijven. Artsen, vroedvrouwen, brandweerlieden, veeartsen, dierenartsen … Zelfs dierenartsen worden ’s nachts opgebeld.
Zo was er een bezorgde dame die ’s avonds laat belde en eindelijk, eindelijk ! nam de dierenarts de oproep aan. Ze zei dat haar hondjes na de paring 'vast' zaten en dat ze die oplossing van de emmer koud water wel kende van horen zeggen, maar dat was toch al te wreed, al dat water op de dure tapijten. Bij dat laatste was ze ongeveer in tranen.
- Mevrouw, zet een telefoon of een wekker of iets dat hard rinkelt naast het koppeltje. - Ja … ? - Ja. En laat die bel een hele tijd lang rinkelen. Luid en lang. - Ja … ? - Ja. Het mannetje zal zijn erectie verliezen. - Jáá, is dat écht ? - Ja mevrouw, zuchtte de dierenarts, dat is echt, dat garandeer ik u.
Victorian Dance IV
