We hebben een merel, LM en ik. ’t Is te zeggen, wij hebben hem niet, hij heeft zijn stek gekozen bovenop het glazen windscherm van ons terras achteraan. Daar komt hij elke ochtend en elke avond zitten fluiten om te laten horen aan de andere vogels en aan ons dat dit stukje luchtruim -met al wat er onder ligt en al wat het te bieden heeft- het zijne is.
Tussendoor fluit hij in de notelaar van de buren, ’s ochtends en ’s avonds verkiest hij ons windscherm.
LM en ik wonen 2hoog, maar de vogel is eigenlijk degene die hier recht van spreken heeft. Wij hebben de trap of de lift nodig om bepaalde hoogten te bereiken. Hij niet. Daarom zijn deze luchtlagen de zijne, wegens vanzelf. Daarom blijven wij op bepaalde tijdstippen beleefd weg van het terras, we laten hem de ruimte. Zíjn ruimte.
Gisterenmorgen stapte LM na de douche, heel onnadenkend, in zijn ondergoed de slaapkamer binnen. De Merel merkte beweging en vloog weg.
- Verdomme, fluisterde LM en hij stond stokstijf stil, ik heb hem doen schrikken. - Tja, hoe staat ge daar ook ! … De vogel komt hier toch ook niet in zijn minimumpje. Die houdt het gekleed.
Ellen Cooper, Blackbird Aquarel
Het zal hem niet meer overkomen, dat hij de Merel doet schrikken. Nu leggen we ’s avonds onze kleren voor ’s anderendaags in de badkamer gereed.
Iets voor valavond verkondigt de Merel zijn rechten even kwiek en fanatiek als in de vroege ochtend, want ook in de vogelwereld moet men de duidelijkheid in stand houden over het mijn-en-dijn. In de verte, een aantal tuinen verder, antwoordt dan een ander mannetje. Die doet even stoer & struis en dit duet voor twee heren -een klankduel- is knap om horen.
Bij de oudste zoon (17j) was diabetes geconstateerd en in de week die daarop volgde was er een gezinsvergadering om de drie jongere kinderen te betrekken bij de zaak. Er werd uitgelegd wat toegevoegde suiker was, wat zetmeel was en wat koolhydraten waren. Van de drie anderen knikte de jongste het hardst dat ze het begrepen had. De grote broer was ongeveer haar idool, meer bereikbaar dan papa en minder streng dan mama.
Een dag of drie later zat de oudste te werken op zijn laptop en daar stond de kleinste met een schoteltje waarop drie koekjes. - Hier, voor u speciale koekjes, zei ze. - Dank u Kleine, zei hij afwezig en hij typte verder.
De kleine bleef staan kijken alsof ze een schouderklopje verwachtte. Bij het derde koekje zei de oudste : - Die dingen smaken zo eigenaardig … - Ik heb voor u de suiker er af gelikt, glunderde ze zachtjes.
Toen ik vanmorgen onderstaande afbeelding zag, met al dat blauw en ik las de titel Victorian Dance IV van Alex Powers (USA), -Triomfdans n°4 dus- dacht ik, dit is de overwinning van de blauwe aprilse lentelucht op het wintergrijs, exact, precies en juist zoals de lucht hier vandaag is. Glorieus blauw, echt het weer voor een triomfdans. Vanuit dit raam gezien. Hoe het bij ulle gesteld is weet ik natuurlijk niet.
Alex Powers Victorian Dance IV
MPC meldde ook dat ze dit nu niet meer zou kunnen. Die pose. Pfieuw, erg hoor! dacht ik. Ik heb het nóóit gekund, een ode dansen. Toch niet zo. Welke muziek zou hierbij passen?
'k Heb ooit eens een documentaire gezien over hoe de artikelen van Wikipedia ingediend en bijgewerkt worden. Er was een hele procedure mee gemoeid en ook een heel jargon. Als ik goed onthouden heb kwam het er op neer dat de auteur van een stuk zelf het artikel bewaakt tegen ongewenste wijzigingen én zelf die wijzigingen ongedaan moet maken.
De auteurs van de teksten 'patrouilleren', zij doen regelmatig de ronde van hun artikelen, sommigen doen dat zelfs meerdere keren per dag, naargelang de aard van het artikel. 'k Vond die uitleg zeer interessant, amusant, en tegelijk ook geruststellend : ze zijn er mee bezig.
Vanmorgen was ik op zoek naar de lijst van boeken die Piet Huysentruyt al gepubliceerd heeft en ik kom en passant bij Wikipedia. 'Par acquit de conscience' lees ik de tekst efkes. Halverwege de derde paragraaf verandert plots de toon.
Van gewoon beschrijvende taal gaat het ineens naar pamflettair taalgebruik. 'k Zat daar een beetje op te koekeloeren, op die plotse ommezwaai, en ik begreep ook niet waarom er opeens zoveel fouten stonden. Die lijnen waren duidelijk haastig neergepoot, alsof het een kladversie was. En toen viel mijn cent : waarschijnlijk zijn die vier à vijf lijnen niet van de oorspronkelijke auteur.
De lijnen waarover ik het heb, staan hieronder in het bruin-rood. Los van de inhoud, die tekst loopt ineens zeer mank, kijk zelf :
Restaurant
In het begin had Huysentruyt een restaurant in België, waarmee hij uiteindelijk een Michelinster behaalde. Omdat hij de drukte in Vlaanderen wilde ontvluchten, trok hij in 2003 naar Les Vans in de Ardeche , waar hij zijn nieuwe restaurant Le Lutin Gourmand opende. In 2006 werd het restaurant gesloten omdat het naar verluidt eerder een bedevaartsoord van Vlamingen werd dan een klassezaak. Het restaurant in Les Vans is in juni 2013 na een verbouwing heropend onder de naam Likoké. Zopas demonstreerde hij hoezeer hij zich kan meten met de Chinese topchefs. Ook al hebben die geen enkel respect of mededogen met hun "materiaal" dat vaak bestaat uit levende dieren. Met een duivelse lach op zijn gezicht, recht in de camera, draaide hij levende kreeften de poten uit en grilde ze daarna levend. Een heel slecht voorbeeld ook nog eens zoals door GAYA werd opgemerkt. -een mogelijk gevolg van- Als ouders hun kinderen geen respect bijbrengen voor alle dieren kan het gebeuren dat ze echt niet begrijpen later dat zoiets niet beschaafd is en zien ze later geen probleem in het uit elkaar trekken van een kreeft omdat ze dat als kind al met langpootmuggen meenden te kunnen doen.
Ik vroeg me af wat daar gebeurd was, want het ging over een zeer recent gegeven. En toen las ik in de kleine lettertjes :
"Deze pagina is het laatst bewerkt op 29 apr 2014 om 00:21."
Woeps! Iemand had zich diezelfde nacht toegang verschaft tot het artikel en heeft daar snel een toevoeging neergezet. Alleen was die actie niet zo goed voorbereid. Wat zitten typen, zenuwachtig worden en zo fouten maken die de boodschap afzwakken … Toeslaan & wegwezen vraagt maar een paar seconden: 1/ zich toegang verschaffen tot het artikel (binnenbreken) 2/ de tekst plakken (een tekst die men én voorbereid, én nagelezen én verbeterd heeft) 3/ wegwezen
‘k Vertel dit hier allemaal omdat ik in Wikipedia nog nooit zo'n recente vermelding 'laatst bewerkt' ben tegen gekomen. 'k Vind het wel speciaal. Voor zolang het duurt. Want straks wordt de auteur van het artikel wakker, die gaat patrouilleren en verwijdert de ongewenste toevoeging/bewerking.
Wat ondertussen gebeurd is. De laatste negen lijnen in paragraaf drie waren een paar uren later alweer verwijderd en verder laat men dat blauwblauw. Jammer. Maar het patrouilleren gebeurt dus écht. Dat vind ik dan weer geruststellend.
wat een berenmoeder lijden kan Misschien gebeurt het er wel vaker in de lente en heeft daarom elke pick-uptruck daar een ladder aan boord?
Berejongen klimmen beregoed en langs de klemmen aan de buitenkant van een vuilniscontainer tuimelen ze tot bij het voedselafval dat onderin ligt. En dan, dan zitten ze vast. Want de binnenzijden van de container bieden geen steunpunten voor klimwerk terug naar buiten. En daar staat ge dan als bere-goeie moeier, heel uw kroost zit in de fastfood-val.
‘k Heb het filmke een paar keer bekeken en toen viel mijn cent dat bij de reddingsoperatie de dame van het gezelschap eigenlijk het gevaarlijkste werk doet, daar achterop de truck. De berenmoeder blijft duidelijk vlakbij en ze zou zo wel eens een eigen interpretatie kunnen geven aan een reddingsmanoeuvre met een lawaaierige truck.
Tijdens de eerste helft van het filmpje hoort men enkel het draaien van de motor. Pas wanneer de motor stilgelegd wordt hoort men de mensen praten. ‘k Moest de klank dus LUID zetten om iets te verstaan, maar eigenlijk is dat niet nodig, de beelden spreken voor zich. http://www.youtube.com/watch?v=wDZ60sEvX1Y 01min10
Contant geld heb ik lang niet op zak gehad. Liever niet. Of toch niet als het niet nodig was. Blijheid, vrijheid, Eva zonder zorgen. Tot ik op een dag in 2008 een taxi nodig had en als baar geld had ik welgeteld 5 € bij. Daar rijdt men niet ver mee. ‘k Ben toen toch maar in een taxi gestapt en voor het contant geld heb ik de chauffeur gevraagd tot aan de kerk van Ekeren te rijden. Daar is een geldautomaat.
Onderweg kreeg ik halvelings de slappe lach, door een binnenpret. Wie rijdt er nu per taxi naar de kerk. Iemand die dringend moet gaan biechten. Dringend. Dat moet dan wel een héél zware zonde geweest zijn, en misschien moet een taxi dan wel de siréne opzetten. Voor biecht-urgenties gaan andere wagens opzij, vanzelfs. Maar ’t ging om pecunia naast de kerk, niet om peccata ín de kerk.
Bij de kerk heb ik geld afgehaald. Pas daarna kon ik me thuis laten afzetten. De taxi-teller bleef lopen natuurlijk. Zonde van het geld dat ik niet meer cash op zak had. En toch heb ik nog altijd niet graag contant geld. ‘k Heb het gevoel dat de pikkedieven dwars door mijn handtas kunnen kijken en zien dat er wat in zit. Nochtans hou ik low profile aan, bewust. Maar toch, ik heb niet graag geld op zak.
Sinds 2009 moet het wel. Ik heb 50€ penariegeld voor het geval ik kladderadatsch met een taxi nog eens naar Spoed moet. Sinds ik dat briefje in huis heb, heb ik geen Spoed meer nodig gehad. Hout vasthouden. En dat geluksbriefje in ere houden. Het hangt nu op het prikbord. Of is dat niet zo slim …, misschien niet. Misschien beter op zak hebben hé. Dus toch weer geld op zak. Hou dat stil hé.
Heikel punt hier, voetengedoe. LM zit te knikken en is blij dat hij er niks meer mee te maken heeft. Dit is de kwestie : in de zomer draag ik graag teenslippers.
Wanneer het weer wat beter wordt, haal ik mijn collectie uit de berging en stal ze uit op een van de rekken in de nachthal, zodat ik van bij het opstaan, op weg naar de badkamer, al kan beginnen overwegen welke slippers ik zou aandoen. De rest van het tenue wordt daaraan aangepast. Of is van minder belang, afhankelijk van wat soort dag het is. En als het een trieste zomer wordt dan staat mijn mini³-Marcos-collectie daar voor niks te blinken.
Teenslippers vragen nagellak natuurlijk. Zelfs de sportmodelletjes. En liefst donkere hoogglanslak. Hoe donkerder, hoe liever. Liefst in tinten van brons. Donker-bordeaux mag ook. Edoch, donkere tinten moeten zeer secuur aangebracht worden. De minste onzorgvuldigheid valt op. Nu kan ik qua voetverzorging veel zelf, maar niet de donkere tinten aanbrengen, daarvoor zie ik niet scherp genoeg meer en mijn hand wordt minder vast naarmate ik me zenuwachtig maak.
Ongeveer na lenssterkte 1,75 zou LM mij uit de nood helpen. (zomer 1998 was dat) Hij kan de teenkleuren eigenlijk letterlijk onder de loep nemen. Dat was zeer galant aangeboden maar er is een bijkomend probleem dat we helemaal uit het oog verloren waren: 'k ben é-nórm kietelachtig aan mijn voeten. En dat waren we efkes vergeten. Resultaat : toen ik mijn voet wegtrok uit LM's zorgzame handen, raakte ik met een knie zijn voorhoofd, ter hoogte van de neusbrug. Bril kapot. Hoofd pijn. Neus beschadigd & pijn. En zielepijn, want dat had hij nu echt niet verdiend. Ego geschonden ook. "als ik nog eens iets kan doen voor u..."
Naar een pedicure? Ik? De zomermaanden aan boord was daar geen sprake van. Probleem van de baan. De zomermaanden in België : euh... 'k Durf niet naar de pedicure. Als men nog maar naar een voet van mij wijst schicht mijn been al weg. Eigenlijk zou men mij moeten vastbinden zoals een paard bij de hoefsmid. Dus doe ik het met kleurloze nagellak. De morsige foutjes vallen niet op. Maar bij sommige modellen van slippers zou het écht kleurrijker mogen. Tja.
De zon scheen alsof ze elders niks nuttigs te doen had. De oudste van mijn zusje Laura deed zijn plechtige communie. Na de dienst stapten we in stoet het erf op. Dat was niet zo gepland, dat kwam vanzelf. Laura & D voorop om de deuren te openen.
Ruim daarachter de communicant met in zijn kielzog een slenterende broer (10j) stampend in het grind en achter hen twee treuzelende zusjes (6j & 4j). Daarachter wij, tantes, nonkels, grootouders. Niet gehaast, maar wel in gesloten gelid. In de bocht van inrit naar erf, daar waar de Japanse Kerselaar staat, blies een adempje wind een wolk van bloemblaadjes over de kinderen.
Dat was zó mooi. Enkel over de kinderen. En toen was dat zuchtje wind weg. Enkel over de kinderen. De zegen van een fee?
Als hier plots voor langere tijd -voor meerdere weken- water, gas en elektriciteit zouden wegvallen, worden we misschien geëvacueerd tot de situatie onder controle is. En dan krijgen we kaarsen mee naar huis. Warm eten wordt bedeeld op de straathoeken. Drinkwater krijgen we mee in zakjes.
Maar wat met het water voor andere doeleinden? We moeten toch bord en bestek kunnen proper maken, ons af en toe eens wassen en vooral telkens de WC doorspoelen of er komen ziektes van.
‘k Denk dat LM & ik zouden uitwijken naar andere oorden. Daarom niet op vakantie, maar toch gaan logeren bij de zussen, gesteld dat zij buiten de gevarenzone wonen.
Als heel België gevarenzone is, of heel Europa, dan weet ik het niet meer. Bang afwachten. Heel bang. En een liedje fluiten.
van een lovely idea naar een love idea van lieflijk naar liefdevol
Het begon als een lovely idea, een plezant/vriendelijk idee.
Ongeveer 25 jaar geleden zouden Laura (mijn jongste zus) en haar man D een houtkant aanplanten, bovenop een berm. Heel die structuur moest het terrein van de straat afschermen maar vooral van het geluid van de spoorlijn. Dat was wel een financiële onderneming, omdat de lange rij struiken gekozen was op formaat en ook op afwisseling in bloeitijd en kleur en zo nog een aantal dingen waar ik niks van ken. Hoogstam en zo. Of juist niet. Of afgewisseld.
Toen hebben we elk een struikje geschonken, Ma, Tina en ik. Dat waren er nog maar drie. Struikjes. En het moesten er veel en véél meer worden, om die zijde van het terrein af te boorden. Dat bracht Laura en D op een idee. Bij elke verjaardag en elke feestdag vroegen ze een struik als cadeau. Hun vrienden en kennissen vonden dat toen een origineel idee en de plantenman was er ook zeer blij mee. Die is uiteindelijk zelfs foto’s komen maken. De struikjes zagen er pietluttig uit. Iele twijgjes die elk opgesloten stonden in een harnas van plastic. Dat kokertje moest dienen om hen te beschermen tegen de eetlust van de dieren des velds. Maar de tuinlijst was wel een succes. Laura en D hadden geen huwelijkslijst gehad, omdat ze al negen jaar samen waren toen ze trouwden en dan hadden ze de meubelen en het huisgerief al. Ze hebben ook geen geboortelijsten gehad, omdat alle kinderspullen van bij de zussen van D kwamen. En nu was er eindelijk eens een lijst! Een tuinlijst.
Op de plastic kokers stond de naam van de schenker vermeld, de meter/peter van de struik. De eerste keren na de aanplant ging ik nog wel eens kijken naar de berm maar men raakt daaraan gewend en die struiken groeiden amper, of ze groeiden zonder dat ik dat merkte.
Tien jaar later kwam er met Nieuwjaar een mail die begon met Liefste Meter en Peter. Wij? LM & ik zijn nergens peter of meter … Het waren de nieuwjaarswensen van onze struiken. Ze waren de kokertjes al lang ontgroeid, zag ik op de foto’s.
Het plezierige is dat Laura álle peters en meters een foto van hun struik gestuurd had. Daar is ze vier seizoenen op voorhand mee begonnen, want we kregen de lentetooi, het zomerblad, het herfsttenue en de wintertakken van ons petekind te zien.
Dat ze de moeite gedaan had om per seizoen en per struik een foto te maken en daarvan dan een nieuwjaarsbrief ineen te knutselen voor elke meter en peter, dat vond ik een love idea, hun waardering omgezet in een liefdevolle attentie. LM en ik zijn er ook peter en meter van drie eikjes, die nu 25 jaar oud zijn, maar verder op het terrein. De houtkant bovenop de berm is nu volgroeid en is een groene wand vol leven.
Er zijn zoveel beroepen die een telefoon naast hun bed (moeten) hebben. Al wie van wacht is of opgeroepen kan worden, moet bereikbaar blijven. Artsen, vroedvrouwen, brandweerlieden, veeartsen, dierenartsen … Zelfs dierenartsen worden ’s nachts opgebeld.
Zo was er een bezorgde dame die ’s avonds laat belde en eindelijk, eindelijk ! nam de dierenarts de oproep aan. Ze zei dat haar hondjes na de paring 'vast' zaten en dat ze die oplossing van de emmer koud water wel kende van horen zeggen, maar dat was toch al te wreed, al dat water op de dure tapijten. Bij dat laatste was ze ongeveer in tranen.
- Mevrouw, zet een telefoon of een wekker of iets dat hard rinkelt naast het koppeltje. - Ja … ? - Ja. En laat die bel een hele tijd lang rinkelen. Luid en lang. - Ja … ? - Ja. Het mannetje zal zijn erectie verliezen. - Jáá, is dat écht ? - Ja mevrouw, zuchtte de dierenarts, dat is echt, dat garandeer ik u.
In april '96 gingen LM en ik helpen bij een zus van hem. Zij en haar man zouden met recup-materiaal een soortement veranda bouwen. Dat recup-materiaal was al wel gerecupereerd, maar het moest nog gebruiksklaar gemaakt worden. Daar was volk voor nodig. En dat volk waren LM en ik, want wij waren in die jaren het enige koppel in de familie dat de handen vrij had.
Het raamwerk lag op schragen en moest gestript worden tot op het hout. Alle verflagen en vernis en wat er nog allemaal kon aanhangen mocht allemaal weg. Tot op het hout. Dat deden we in de buitenlucht, want het was mooi weer. Hout is een materiaal waarmee ik heel graag werk, dus in dat stripwerk legde ik mijn ziel en ik vond het zalig.
Er scheen wat zon, dat viel mee. Zo'n Belgisch aprilzonneke, niet eens echt warm. Geen tropenzon, een beetje een fluttig zonneke. Niks om bang voor te zijn. Het woord 'flutzonneke' moet zij-daarboven gehoord hebben want 's avonds waren de bovenranden van mijn oren verbrand.
Waar ik niet aan gedacht had was dat, ook al was de warmte er niet, de UV-stralen waren er wél. Vreselijk verbrand was ik toen. Rauwe pijn van verbrande huid. Knal bovenop de randjes van mijn oren. Door een flutzonneke. De dag erop had ik een hoedje bij, maar toen regende het en werkten we binnen. Aprilse grillen.
als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra T. Woodward
ZEBRA is Amerikaans medisch jargon om te zeggen dat men best eerst de voor de hand liggende denkpistes volgt en dan pas verder denkt. Het is een inkorting van het aforisme waarmee Prof T Woodward in de veertiger jaren zijn ijverige stagiairs intoomde in hun diagnose-bepaling : 'als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra'. Dit zei hij omdat zijn discipelen de neiging hadden vergezochte theorieën aan te brengen, zelfs wanneer de gewone verklaring voor de hand lag. Tegen de jaren zestig was de uitdrukking wijdverspreid in (Engelstalige?) medische middens.
Zo is "Zebra!" al 55 jaar de aanduiding voor iets dat té vergezocht is. Tot op een vrijdag in Vilvoorde : foto van Knack op hol geslagen streepjescodes
“Als er in mijn familie- of vriendenkring een probleem ontstaat dan tracht ik dat onmiddellijk in orde te brengen. Want een (eeuwige) stilte daar houd ik niet van.” zei VG
Dat is een manier natuurlijk, maar bij ons in de familie zou dat niet werken, dat ‘onmiddellijk’. Langs geen kanten. Eerst moet het spektakel zijn beloop hebben. Dat is al 60 jaar zo. Misschien langer en véél langer.
En dan heb ik het nog maar over mijn kant van de familie, twee zussen en een Ma. LM heeft vijf zussen.
Mijn Ma en mijn zus Tina zijn diva’s, zij vertonen op tijd en stond vedette-gedrag. Soms min, soms meer en soms heel veel. Dan hangen Laura en ik er aan voor een uur of twee. ’t Is te zeggen, Laura kan weg. Er is altijd wel een klant of een leverancier of de boekhouder of iemand van de kinderen met wie ze dan ‘een afspraak’ heeft. Maar ik kan niet weg. Vroeger vond ik dat erg. Nu bekijk ik het. Nu aanhoor ik die cascade van flutargumenten en ik bekijk het theater en als ze stilvallen blijft het stil. Dat hebben we allemaal dan nodig ook. Mijn pogingen om te blussen hebben averechts effect, elk woordeke kan nieuwe brandstof zijn.
Dat spektakel zijn zogezegd emotionele ontladingen, -zo wordt dat vertoon toch genoemd- maar eigenlijk gaat het over adrenaline. En adrenaline afbreken kan men ook in stilte. Zeker weten. Een volwassene kan dat. Dat is minder belastend voor de anderen en dat kwetst niemand. Zéker weten.
Wanneer de rust dan weergekeerd is omdat de diva in kwestie haar élan kwijt is valt er dan nog iets te zeggen na die nodeloze cinema, dat tijdverlies, die energieverspilling? Geen idee. ‘k Ben al blij dat de rust en de stilte weergekeerd zijn.
Ter zake komen moet dan nog gebeuren maar ondertussen zijn we wel een uur kwijt. Of twee. Aan een ego. Of twee. Eigenlijk zijn we een hele dag kwijt aan dat onvolwassen gedrag van volwassen vrouwen.
m - EZW-07/2014 – HiH-04/2015 - dit soort situaties is OOK LEVERBAAR in de MANNELIJKE VERSIE
In de lente moeten alle dieren zich verloven, ook de allerkleinste, of er komt geen nageslacht. Die prenuptiale rituelen zijn niet altijd even simpel.
Patsertjes verliezen al eens de kern van de zaak uit het oog, wanneer hun egootjes het overnemen. Want ook in de wereld van de minusculen bestaan schepsels met zó’n groot ego, dat wedijver een doel op zich wordt. Thomas Szabo en zijn ploeg brengen dat duidelijk in beeld.
Szabo is de moderne de La Fontaine, volgens mij. Maar dan universeel, want zijn taal is zonder woorden.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij & Diane en de twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Ik stond met een grote zak hondekorrels in de armen aan te schuiven aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. Ja zeg, waarom zou ik anders hondekorrels kopen? Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten, maar ik was in een baldadige bui. En ik antwoordde dat ik nog eens een hondekorrel-dieet ging volgen, het poedeldieet, -eigenlijk tegen beter weten in want de vorige keer was ik zo in de kliniek beland- maar dat ik toch 25kg was kwijtgeraakt, voor ik wakker werd op Intensieve met tubekes overal en infusen in beide armen.
Ik zei dat hondekorrels eigenlijk een perfect dieet zijn. Al wat men moet doen is een handvol korrels op zak steken en telkens men een hongertje voelt, knabbelt men enkele korrels. De korrels zijn volwaardige voeding en daarom zou ik er de laatste kilo’s mee wegwerken. Ongeveer iedereen in de wachtrij stond nu geboeid te luisteren. Geschrokken vroeg het dametje of ik dan op Intensieve terecht gekomen was door een voedselvergiftiging van de hondekorrels ?
Nee, zei ik, dat kwam omdat ik de stoeprand verlaten had om een rank poedeltje te besnuffelen. Ik werd aangereden door een auto.
De man achter haar lachte zo hard, en met zulke uithalen, dat ik vreesde voor zijn hart.
Wanneer u achter Peter in de wachtrij staat, hij is een zachtaardige man. Maar bereid u voor op een antwoord.
Zo te zien wel. Proefondervindelijk aangetoond, en daarom dus werkelijk waar.
“Een Finse illusionist wou wel eens weten hoe honden reageren als ze gefopt worden. Met een snoepje in de hand krijgt hij de volle aandacht van de viervoeters. Wanneer de honden willen toehappen goochelt Joes Ahonen de lekkernij weg. Resultaat: niks in de handen, alles in de mouwen en een verbouwereerde hond die op zoek gaat.” (…)
De reacties van de honden zijn heel gevarieerd, van speels tot achterdochtig en het hele gamma dat daartussen ligt. Echt knap om zien, zoveel verschillende soorten reacties qua temperament en lichaamstaal, van onderzoekend naar ongeloof en dan knuffels en geruststelling vragen, of juist niet.
Een nieuwe lei nieuwe kansen nieuwe taken ik leef !
Greta Aerts okt 2010
Da's zo'n blije tekst. Waarschijnlijk is het gedicht een zeer persoonlijke ervaring, en ik hoor die tekst bijna gezongen. En ik zie hem ook gedanst. Iets voor een musical.
Iets in de stijl van de jaren 60, swingend zonder brutaal te zijn en met zwierige kledij in levendige kleuren. Zoals sommige choreografieën in West Side Story. Die in de éérste helft van de film natuurlijk. Die optimistische sfeer, daar doet 'Ontwaken' me aan denken, aan een volkomen onbekommerd moment in de vroege ochtend.
Wat de rest van de dag zal brengen is een ander kwestie. Maar dan is het al geen vroege ochtend meer, dan is het moment van ontwaken al voorbij. Dan is een mens wakker genoeg om de dag onder ogen te zien.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt - en als het aan mij ligt, de productie komt uiteindelijk op Broadway. Enkel als Greta dat goed vindt natuurlijk.
Toppié, de dochter van mijn zus Tina heeft bloemensierkunst gevolgd.
haar bloemenmoment
1999 dec 04 ~ huwelijk Flip & Mathil
De bloemen-aankleding werd verzorgd door de Genste Floraliën, (lees ik nu op ‘t Net) en werd natuurlijk ontworpen door Daniël Ost. 't Was door Daniël Ost dat Toppié het prinselijk huwelijk groot nieuws vond, hét evenement van haar jonge jaren. De kathedraal was omzeggens haar overbuur en daar zou de meester, Daniël Ost hemzelf, bloemstukken komen installeren. Maak dat mee in uw jong leven! Wie de huwelingen waren deed er zo niet toe.
Omdat ze toen beneden bij Tina woonde, binnen loopafstand van de kathedraal, was ze er direct bij toen de school vrijwilligers vroeg om te gaan helpen. Toppié had er zich kweeniwa van voorgesteld : stagiair bij de top van de top, bij Daniël Ost hemzelve! In werkelijkheid ging het er iets anders aan toe. Niks stagiair. Gewoon hulpje. En zo waren er verschillende scholen (en firma's) die gratis hulpjes geleverd hadden.
Het echte werk werd door de assistenten van Ost gedaan. De studentjes mochten zelfs niet in de buurt van de werktafels met bloemen komen. Enkel tot aan de tafels met groen. Ze mochten bakken met groen materiaal aan rijden en bakken met snijafval weg rijden. En sleuren met ladders. En stellingen verplaatsen. Gelukkig waren dat rijdende stellingen. De meester zien werken was er niet bij. Hij was er maar af en toe. Zijn assistenten zien werken konden ze ook niet, ze moesten zelf doorwerken.
Er was enorm veel volk bezig om alle stukken intijds gemonteerd te krijgen en ze op hun plaats te zetten en vooral op te hangen. En het was er koud natuurlijk, de bloemwerken moesten fris blijven tot het Grote Moment, 4 december.
Er was beveiliging, maar die was er enkel om kijklustigen en pers buiten te houden. 11 september 2001 was toen nog ver af. De beveiliging was toen nog niet optimaal. Enkel de niet-werkenden buiten houden.
Mijn zus Tina vond dat ze haar dochter tijdens zo’n memorabele werken toch eens moest fotograferen. Toppié had haar gezegd dat ze er niet zou binnen mogen, zonder pasje, maar dan kende ze haar moeder nog niet goed.
Tina is naar de kathedraal geteend, helemaal opgetipt in een mantelpakje, daaronder een gesloten bloes, aan de voeten half-hoge hakken en met discrete make-up. Met het kapsel van die dag zou ze andere dagen niet willen gezien worden, maar die keer had ze een doel. En zelfs de handtas klopte. Dat ze zo’n draak van een handtas nog had liggen!
Met een gemaakt Frans accent zei ze tegen de bewaker van dienst dat ze eens kwam kijken naar de werken en of Monsieur Daniël ‘rreeds toeguekomen ouas’? De jongen wist niet waar hij het had. Een dame, na al die toeristen en kijklustigen die hij had moeten weren. Wie Monsieur Daniël was, daar had hij geen notie van en hij liet Tina passeren, zodat Mevrouw zelf kon kijken hoe-wie-wat.
Tina heeft toen genoeg foto’s kunnen maken van Toppié en van de werken. Maar er is geen enkele foto van haarzelf, in dat tenueke. Jammer, want volgens Toppié was het geheel oké. Misleidend oké. Toppié had haar eigen moeder bijna niet herkend, ze zag er uit als iemand van De Entourage van Het Hof.
Na ongeveer drie kwartier is Tina vertrokken, blauw van de kou, maar heel warm vanbinnen want heel gelukkig met de buit, met de vele foto’s van haar dochter tijdens de voorbereidingen in de kathedraal.
Victorian Dance IV
