In april '96 gingen LM en ik helpen bij een zus van hem. Zij en haar man zouden met recup-materiaal een soortement veranda bouwen. Dat recup-materiaal was al wel gerecupereerd, maar het moest nog gebruiksklaar gemaakt worden. Daar was volk voor nodig. En dat volk waren LM en ik, want wij waren in die jaren het enige koppel in de familie dat de handen vrij had.
Het raamwerk lag op schragen en moest gestript worden tot op het hout. Alle verflagen en vernis en wat er nog allemaal kon aanhangen mocht allemaal weg. Tot op het hout. Dat deden we in de buitenlucht, want het was mooi weer. Hout is een materiaal waarmee ik heel graag werk, dus in dat stripwerk legde ik mijn ziel en ik vond het zalig.
Er scheen wat zon, dat viel mee. Zo'n Belgisch aprilzonneke, niet eens echt warm. Geen tropenzon, een beetje een fluttig zonneke. Niks om bang voor te zijn. Het woord 'flutzonneke' moet zij-daarboven gehoord hebben want 's avonds waren de bovenranden van mijn oren verbrand.
Waar ik niet aan gedacht had was dat, ook al was de warmte er niet, de UV-stralen waren er wél. Vreselijk verbrand was ik toen. Rauwe pijn van verbrande huid. Knal bovenop de randjes van mijn oren. Door een flutzonneke. De dag erop had ik een hoedje bij, maar toen regende het en werkten we binnen. Aprilse grillen.
als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra T. Woodward
ZEBRA is Amerikaans medisch jargon om te zeggen dat men best eerst de voor de hand liggende denkpistes volgt en dan pas verder denkt. Het is een inkorting van het aforisme waarmee Prof T Woodward in de veertiger jaren zijn ijverige stagiairs intoomde in hun diagnose-bepaling : 'als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra'. Dit zei hij omdat zijn discipelen de neiging hadden vergezochte theorieën aan te brengen, zelfs wanneer de gewone verklaring voor de hand lag. Tegen de jaren zestig was de uitdrukking wijdverspreid in (Engelstalige?) medische middens.
Zo is "Zebra!" al 55 jaar de aanduiding voor iets dat té vergezocht is. Tot op een vrijdag in Vilvoorde : foto van Knack op hol geslagen streepjescodes
“Als er in mijn familie- of vriendenkring een probleem ontstaat dan tracht ik dat onmiddellijk in orde te brengen. Want een (eeuwige) stilte daar houd ik niet van.” zei VG
Dat is een manier natuurlijk, maar bij ons in de familie zou dat niet werken, dat ‘onmiddellijk’. Langs geen kanten. Eerst moet het spektakel zijn beloop hebben. Dat is al 60 jaar zo. Misschien langer en véél langer.
En dan heb ik het nog maar over mijn kant van de familie, twee zussen en een Ma. LM heeft vijf zussen.
Mijn Ma en mijn zus Tina zijn diva’s, zij vertonen op tijd en stond vedette-gedrag. Soms min, soms meer en soms heel veel. Dan hangen Laura en ik er aan voor een uur of twee. ’t Is te zeggen, Laura kan weg. Er is altijd wel een klant of een leverancier of de boekhouder of iemand van de kinderen met wie ze dan ‘een afspraak’ heeft. Maar ik kan niet weg. Vroeger vond ik dat erg. Nu bekijk ik het. Nu aanhoor ik die cascade van flutargumenten en ik bekijk het theater en als ze stilvallen blijft het stil. Dat hebben we allemaal dan nodig ook. Mijn pogingen om te blussen hebben averechts effect, elk woordeke kan nieuwe brandstof zijn.
Dat spektakel zijn zogezegd emotionele ontladingen, -zo wordt dat vertoon toch genoemd- maar eigenlijk gaat het over adrenaline. En adrenaline afbreken kan men ook in stilte. Zeker weten. Een volwassene kan dat. Dat is minder belastend voor de anderen en dat kwetst niemand. Zéker weten.
Wanneer de rust dan weergekeerd is omdat de diva in kwestie haar élan kwijt is valt er dan nog iets te zeggen na die nodeloze cinema, dat tijdverlies, die energieverspilling? Geen idee. ‘k Ben al blij dat de rust en de stilte weergekeerd zijn.
Ter zake komen moet dan nog gebeuren maar ondertussen zijn we wel een uur kwijt. Of twee. Aan een ego. Of twee. Eigenlijk zijn we een hele dag kwijt aan dat onvolwassen gedrag van volwassen vrouwen.
m - EZW-07/2014 – HiH-04/2015 - dit soort situaties is OOK LEVERBAAR in de MANNELIJKE VERSIE
In de lente moeten alle dieren zich verloven, ook de allerkleinste, of er komt geen nageslacht. Die prenuptiale rituelen zijn niet altijd even simpel.
Patsertjes verliezen al eens de kern van de zaak uit het oog, wanneer hun egootjes het overnemen. Want ook in de wereld van de minusculen bestaan schepsels met zó’n groot ego, dat wedijver een doel op zich wordt. Thomas Szabo en zijn ploeg brengen dat duidelijk in beeld.
Szabo is de moderne de La Fontaine, volgens mij. Maar dan universeel, want zijn taal is zonder woorden.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij & Diane en de twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Ik stond met een grote zak hondekorrels in de armen aan te schuiven aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. Ja zeg, waarom zou ik anders hondekorrels kopen? Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten, maar ik was in een baldadige bui. En ik antwoordde dat ik nog eens een hondekorrel-dieet ging volgen, het poedeldieet, -eigenlijk tegen beter weten in want de vorige keer was ik zo in de kliniek beland- maar dat ik toch 25kg was kwijtgeraakt, voor ik wakker werd op Intensieve met tubekes overal en infusen in beide armen.
Ik zei dat hondekorrels eigenlijk een perfect dieet zijn. Al wat men moet doen is een handvol korrels op zak steken en telkens men een hongertje voelt, knabbelt men enkele korrels. De korrels zijn volwaardige voeding en daarom zou ik er de laatste kilo’s mee wegwerken. Ongeveer iedereen in de wachtrij stond nu geboeid te luisteren. Geschrokken vroeg het dametje of ik dan op Intensieve terecht gekomen was door een voedselvergiftiging van de hondekorrels ?
Nee, zei ik, dat kwam omdat ik de stoeprand verlaten had om een rank poedeltje te besnuffelen. Ik werd aangereden door een auto.
De man achter haar lachte zo hard, en met zulke uithalen, dat ik vreesde voor zijn hart.
Wanneer u achter Peter in de wachtrij staat, hij is een zachtaardige man. Maar bereid u voor op een antwoord.
Zo te zien wel. Proefondervindelijk aangetoond, en daarom dus werkelijk waar.
“Een Finse illusionist wou wel eens weten hoe honden reageren als ze gefopt worden. Met een snoepje in de hand krijgt hij de volle aandacht van de viervoeters. Wanneer de honden willen toehappen goochelt Joes Ahonen de lekkernij weg. Resultaat: niks in de handen, alles in de mouwen en een verbouwereerde hond die op zoek gaat.” (…)
De reacties van de honden zijn heel gevarieerd, van speels tot achterdochtig en het hele gamma dat daartussen ligt. Echt knap om zien, zoveel verschillende soorten reacties qua temperament en lichaamstaal, van onderzoekend naar ongeloof en dan knuffels en geruststelling vragen, of juist niet.
Een nieuwe lei nieuwe kansen nieuwe taken ik leef !
Greta Aerts okt 2010
Da's zo'n blije tekst. Waarschijnlijk is het gedicht een zeer persoonlijke ervaring, en ik hoor die tekst bijna gezongen. En ik zie hem ook gedanst. Iets voor een musical.
Iets in de stijl van de jaren 60, swingend zonder brutaal te zijn en met zwierige kledij in levendige kleuren. Zoals sommige choreografieën in West Side Story. Die in de éérste helft van de film natuurlijk. Die optimistische sfeer, daar doet 'Ontwaken' me aan denken, aan een volkomen onbekommerd moment in de vroege ochtend.
Wat de rest van de dag zal brengen is een ander kwestie. Maar dan is het al geen vroege ochtend meer, dan is het moment van ontwaken al voorbij. Dan is een mens wakker genoeg om de dag onder ogen te zien.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt - en als het aan mij ligt, de productie komt uiteindelijk op Broadway. Enkel als Greta dat goed vindt natuurlijk.
Toppié, de dochter van mijn zus Tina heeft bloemensierkunst gevolgd.
haar bloemenmoment
1999 dec 04 ~ huwelijk Flip & Mathil
De bloemen-aankleding werd verzorgd door de Genste Floraliën, (lees ik nu op ‘t Net) en werd natuurlijk ontworpen door Daniël Ost. 't Was door Daniël Ost dat Toppié het prinselijk huwelijk groot nieuws vond, hét evenement van haar jonge jaren. De kathedraal was omzeggens haar overbuur en daar zou de meester, Daniël Ost hemzelf, bloemstukken komen installeren. Maak dat mee in uw jong leven! Wie de huwelingen waren deed er zo niet toe.
Omdat ze toen beneden bij Tina woonde, binnen loopafstand van de kathedraal, was ze er direct bij toen de school vrijwilligers vroeg om te gaan helpen. Toppié had er zich kweeniwa van voorgesteld : stagiair bij de top van de top, bij Daniël Ost hemzelve! In werkelijkheid ging het er iets anders aan toe. Niks stagiair. Gewoon hulpje. En zo waren er verschillende scholen (en firma's) die gratis hulpjes geleverd hadden.
Het echte werk werd door de assistenten van Ost gedaan. De studentjes mochten zelfs niet in de buurt van de werktafels met bloemen komen. Enkel tot aan de tafels met groen. Ze mochten bakken met groen materiaal aan rijden en bakken met snijafval weg rijden. En sleuren met ladders. En stellingen verplaatsen. Gelukkig waren dat rijdende stellingen. De meester zien werken was er niet bij. Hij was er maar af en toe. Zijn assistenten zien werken konden ze ook niet, ze moesten zelf doorwerken.
Er was enorm veel volk bezig om alle stukken intijds gemonteerd te krijgen en ze op hun plaats te zetten en vooral op te hangen. En het was er koud natuurlijk, de bloemwerken moesten fris blijven tot het Grote Moment, 4 december.
Er was beveiliging, maar die was er enkel om kijklustigen en pers buiten te houden. 11 september 2001 was toen nog ver af. De beveiliging was toen nog niet optimaal. Enkel de niet-werkenden buiten houden.
Mijn zus Tina vond dat ze haar dochter tijdens zo’n memorabele werken toch eens moest fotograferen. Toppié had haar gezegd dat ze er niet zou binnen mogen, zonder pasje, maar dan kende ze haar moeder nog niet goed.
Tina is naar de kathedraal geteend, helemaal opgetipt in een mantelpakje, daaronder een gesloten bloes, aan de voeten half-hoge hakken en met discrete make-up. Met het kapsel van die dag zou ze andere dagen niet willen gezien worden, maar die keer had ze een doel. En zelfs de handtas klopte. Dat ze zo’n draak van een handtas nog had liggen!
Met een gemaakt Frans accent zei ze tegen de bewaker van dienst dat ze eens kwam kijken naar de werken en of Monsieur Daniël ‘rreeds toeguekomen ouas’? De jongen wist niet waar hij het had. Een dame, na al die toeristen en kijklustigen die hij had moeten weren. Wie Monsieur Daniël was, daar had hij geen notie van en hij liet Tina passeren, zodat Mevrouw zelf kon kijken hoe-wie-wat.
Tina heeft toen genoeg foto’s kunnen maken van Toppié en van de werken. Maar er is geen enkele foto van haarzelf, in dat tenueke. Jammer, want volgens Toppié was het geheel oké. Misleidend oké. Toppié had haar eigen moeder bijna niet herkend, ze zag er uit als iemand van De Entourage van Het Hof.
Na ongeveer drie kwartier is Tina vertrokken, blauw van de kou, maar heel warm vanbinnen want heel gelukkig met de buit, met de vele foto’s van haar dochter tijdens de voorbereidingen in de kathedraal.
Een man komt langs een bloemenzaak en leest het opschrift: ZEG HET MET BLOEMEN "Ô", denkt hij blij, "dát is de oplossing!" Hij stapt binnen en vraagt een roos. De bloemist vraagt: "Eén roos, Meneer ?" De man, opeens weer kleintjes : "Euh, ja één, eigenlijk ben ik … niet zo’n prater ..."
Er waren 18 expedities nodig, -dat kostte 8 jaar tijd- om 39 extravagante vogelsoorten te filmen die nergens anders leven dan in Nieuw Guinea en omliggende eilanden. (recht boven Australië) Tim Laman, camera Ed Scholes, klank
Met rubberlaarzen en lange mouwen in een tropisch oerwoud? Die film moet zweet gekost hebben. En waarschijnlijk ook bloed, door beten van insecten en andere vieze beesten. En misschien zelfs tranen, van vermoeienis, van frustratie en soms van opluchting ... 8 jaar, vreemde vogels, die makers. Nuja, ze werken voor National Geographic. Dat verklaart het misschien. the birds of paradise
Hier een voorproefje van de film, van de onderneming van Tim Laman, camera & Ed Scholes, klank. Klank aanzetten, niet te luid, voor de Engelse ondertiteling de =knop aanklikken: http://www.youtube.com/watch?v=YTR21os8gTA 05min38 inkijk in een speciale manier van leven, voor het maken van een speciale documentaire.
Mij verbaast het hoe mensen situaties verschillend aanvoelen of ondergaan. Zoals bijvoorbeeld het schoollopen bij 'nonnen', wat sommigen zure oprispingen geeft. Ik heb ook school gelopen (letterlijk een half uur gaans) bij nonnen en ik hou daar de allerbeste, warme herinneringen aan over.
Als men weet hoe het er aan toe ging in de maatschappij 60-70jaar geleden: streng en hard, op alle vlakken, thuis vooral werden geen bloemetjes gestrooid: de opvoeding diende streng te zijn, en dan kwam de oorlog het ook nog eens versterken.
Bij de nonnen echter ondervond ik warmte, vriendelijkheid en begrip. Mijn hart wordt er nog warm van als ik er aan denk. En ook zij hebben bij mij de grondslag gelegd van het geloof. Iedere zaternamiddag kregen wij Gewijde Geschiedenis, dan werd er grote perkamenten prent met bijbelse tekening opgehangen aan het schoolbord en terwijl de zuster vertelde tikte ze met haar stok de beeltenis aan waarover zij het had. Die tik op het perkament zou ik nog kunnen herkennen uit duizend andere. En ja, ik doe (nog) volop mee aan het paasgebeuren, met hart en ziel en overtuiging. MVS
Herinneringen gepolijst door de tijd, net als de mijne.
Uw klaslokaal zie ik voor me, de warmte van de kachel is voelbaar. De klas als cocon. Die uren van rust en geborgenheid zijn zalf voor een kinderziel en ik hoor die zachte tikken op de aanwijsprent.
Maar neem aan dat vijftien à twintig jaar later de situatie gans anders was en dat die tik toen dogmatisch klonk.
Bij onze noorderburen circuleren moppen over domme Belgen. Bij onze zuiderburen hebben ze moppen over les petits Belges. We zijn goed omringd hé. Nuja, zelf zijn we ook geen engeltjes.
En kijk, daar is iemand die Belgische bieren weet te waarderen. ‘k Vind het een mooi filmpje, al was het maar voor de impressie van Parijs.
Oma vroeg aan Kleintje of het zo wat meeviel, nu ze al acht dagen acht jaar oud was. Ja, dat ging. Groot zijn viel best mee.
- En wat hebt ge u voorgenomen? Wat zijt ge zoal van plan. - Ik ga later koningin worden. - Koningin? - Ja, en dan zeg ik : stoppen met oorlog maken. - En stoppen ze dan?
Kleintje knikte.
- Waarom stoppen ze dan? - Omdat ik het zeg. - Omdat gíj het zegt? - Ja. Omdat ik koningin ben. Dan doen ze wat ik zeg.
Zo simpel is wereldvrede. Koningin worden en zeggen : stop daarmee.
Een jaar of dertig geleden (of langer) was er een modelletje van kamerjas in de mode, een korte kimono in synthetisch satijn, in fel rood of fel blauw met op de rug een paar oosterse lettertekens die zeer zeker grote filosofische wijsheden verkondigden.
'k Had er zo twee. Die dingen waren spotgoedkoop en niet kleurvast of vormvast. ‘t Was dus handwas. Dat klonk toch chic zeker, dat ik mijn negligés met de hand moest wassen. In het meervoud dan nog wel! Wat een besogne! Maar ’t was dat of een hoop draden, want in de machine zwierden die dingen kapot, zelfs aan 400 rpm.
Op een dag las ik ergens dat die Oosterse Wijsheden meestal prietpraat waren en soms zelfs gore praat en dat geen ene weldenkende Oosterling die dingen zou dragen, nog in geen duizend jaar. Die spullen waren op de westerse markt gegooid om eens goed te kunnen lachen met de Barbaren. Met ons dus, de Westerlingen. Weg kimono’s.
Een gelijkaardig verhaal zat vanmorgen tussen de mails, eigenlijk enkel de afbeelding maar de prent spreekt voor zich: een jonge vrouw laat op het rechterschouderblad 'Zoekende Ziel' tatoeëren. Wholeness & tutti quanti, maar dan in ’t Chinees. Ik vermoed dat ze met zoekende ziel iets bedoelt in de richting van het verlangen naar volkomenheid in een universele geest. Minder de renaissancemens, de analytische, onderzoekende geest die criteria hanteert, want dan was die tattoo er niet gekomen hé.
Iemand was zo goed voor haar te vertalen wat in haar huid werd geïnkt. Voldoende scrollen, naar n° 29. Om de Chinese tekens aldaar te vergroten, CTRL + muiswieltje:
Pijnlijk hé. In alle betekenissen van het woord, fysiek, financieel en emotioneel. 雞 麵 湯is wat er staat, of voluit雞肉麵條湯. Wat het betekent zien we hier : Afbeeldingen van雞 麵 湯, of ook Afbeeldingen van雞肉麵條湯
Mijn flut-kimonootjes kon ik zonder veel hartzeer wegdoen. Maar hoe moet het met een grote en dure tattoo die men met doorzetting (tanden bijten) en met veel overtuiging laten zetten heeft? Pijnlijk, dat zweverig gedoe van Zoekende Ziel.
Dit filmpje werd gemaakt 'voor ’t geval'. Voor ’t geval de verzekeringsmaatschappij documentatie zou vragen. Maar goed dat het filmpje gemaakt werd, want ...
Stel, de schildpad van de kleindochter en de kleinzoon komt mee logeren. Oma en Opa zijn niet meer zo gewend aan klein gedoe op de vloer. Ooit konden ze soepel slalommen tussen een jonge hond en twee kruipertjes. Later tussen hun Duplo- en de Legoblokjes. Nu willen de gewrichten niet meer zo vlot meer als toen en de hond wordt ook oud.
Maar goed, als de kleinkinderen komen logeren, dan is hun huisdier ook welkom natuurlijk. Het is maar een kwestie van kijken waar men de voeten zet, newaar. En daar hebben ze het volgende op gevonden :
- Mam! Mag ik een slang houden? vroeg Pieter. - Natuurlijk Jongen, zei Laura.
Hij was toen een jaar of dertien en was in de zoveelste fase van verkennen wat thuis kon en wat niet kon. Bij Laura en D kon veel maar er waren ook nog Steven, Lien en kleine Uma. En de hond. Aan hun gemoedsrust en comfort moest ook gedacht worden, ivm mogelijk ontsnappende slangen.
- Natuurlijk Jongen, zei Laura dus. Reken efkes uit wat een terrarium kost, en wat een slang zoal eet aan ratjes en muizen. En wat die beestjes als voer moeten hebben. Want die eten ook natuurlijk, in afwachting … Bereken het totaal en dan laat ik u weten wanneer die slang er komt.
Pieter zag niet zozeer het rekenwerk dat Laura hem oplegde, hij zag vooral een zee van zaken waarmee hij geen rekening gehouden had. Slangen eten levende kost. Geen hondenkorrels. En die levende kost heeft dan ook weer een terrarium met inrichting nodig. Muisjes … een muisje is zoiets als een hamstertje met een staart. Klein en lief en pluizig. Om levend gewurgd te worden. Hij zag dingen waaraan hij niet gedacht had. Obstakels.
Eigenlijk wou hij maar weten of het zou kunnen, een slang in huis. En vermits Laura geen veto stelde en zelfs niet moeilijk deed over een slang in huis, was het voor Pieter eigenlijk al in orde. Er waren wel de praktische bezwaren, zoals levende muisjes voeren aan de slang. Maar voor de rest was het in orde hoor, hij zou eventueel een slang mogen houden. Als hij dat (nog) zou willen. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen, en dat dezelfde dag nog.
--- vele jaren later ---
Na haar verhuis naar het appartement besloot Ma (toen 83) dat ze terug auto zou rijden. Tina was in alle staten. Ik hield mijn hart vast. Laura heeft het opgelost:
- Da’s goed hoor, Mama, het zou zelfs gemakkelijk zijn voor ons dat ge zelf weer auto rijdt. Ge geraakt toch in en uit deze garage? (steile toegang met een bocht) Voor benzine is het wel een omweg natuurlijk, maar voor uw boodschappen is het zeker de oplossing. Eigenlijk is ’t een heel goed idee, deed ze opgetogen. Dan hebben wij weer tijd voor andere dingen, dan kan ik deze week toch al naar de keuring.
Ik hield mijn adem in: was dit niet te doorzichtig? Laura prees het idee zachtjes de hemel in. Ze omarmde het initiatief. Ze knuffelde het dood met 'garage' en 'pompstation' en 'boodschappen'. En terloops had ze ook nog het woord keuring laten vallen. ‘k Was blij dat ze niet over wisselstukken begon.
Eigenlijk wou Ma maar weten hoe het idee zou aankomen 'weer zelf auto rijden'. En ze heeft dat idee ook helemaal zelf laten varen, want er was dat gedoe met de keuring elk jaar hé. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen. En dat de dag zelf nog.
Werken van thuis uit, zonder dat de concentratie verstoord wordt, zonder dat men afgeleid wordt. Geen tussenkomsten van chefs, geen onderbrekingen door collega’s, niemand die zich geroepen voelt te komen 'helpen'. Thuiswerken, al is het maar één dag in de week. Wat een verademing! Thuiskantoor is een droom. Eindelijk zal men bergen werk kunnen verzetten!
SPIJBELEN is volgens mij iets voor scholieren van puberleeftijd. Ofwel doen ze het uit ondernemingszin, omdat de wereld te wijds is om onverkend te blijven, en daar moet dringend tijd voor uitgetrokken worden. Ofwel doen ze het uit baldadigheid, omdat de beklagenswaardige spijbelaars moeite hebben met het verpoppen van wonderwezentjes tot gewone mensen.
BROSSEN, heet het bij studenten. Daar zijn ook een aantal goede redenen voor. Men heeft bijna een lief. Men brost om hem te kunnen zien/ontmoeten. Men heeft een lief. Men brost om bij hem te kunnen zijn. Men heeft geen lief meer. Men brost om de rotzak te kunnen vergeten.
Z’N KAT STUREN. Of daar goede redenen voor zijn weet ik niet. Volgens mij is het gewoon plat verzuim. En laf ook nog. Men durft niet wegblijven en men stuurt dan maar het huisdier :
