Bij de Nederlandse literatuurprijs 2012

Cohen is de enige Leonard met wie ik graag onder de mensen ben.

Al even naief en vriendelijk, niet vermoedend dat men hem besteelt,

Niet alternatief conservatief maar echt, als hij zingt van Suzanne,

van doden, meisjes, vrienden zonder dat het je ooit verveelt.

Niet zoals Hugo maar op grond van zijn eigen oprechte kwaliteit,

niet vorstelijk als Herman maar gewoon door alles te registreren.

Niet opgeblazen als een cocktailschudder zonder originaliteit,

een Tom die niet wil schofferen door discreet te observeren.

Cohen is de echte Leonard die warmte en pijn verandert in kunst,

 Die niet exclusief door de selecte vriendjesclub wordt gewaardeerd.

De handicaps van taal, tijd en ruimte kunnen mijden is een gunst

en dan wordt in Monaco zelfs een brief naar EDF gehonoreerd

3/12/2012

Bijlagen:
100_2310.JPG (291.4 KB)   

Ik ga slapen(veel te laat)

Vlaamse film op televisie is een stunt.

Acteur, je toont niet wat je kunt.

De winterwind waait weer voorbij.

Een Duitse kapper loopt voor mij.

De wijn is die van 2011,

de wijngaardenier zei het mij zelf.

De schotel roest als ik hem vergeet

Gezonde sla is wat ik van haar eet

Ik wist niet dat Wim Helsen rookte

Soep van prei die overkookte

Saaier dan die blues bestaat wel

Een Engelse klok is met dubbele L

De batterij van de klok is veel te moe

Tik, en zonder tak de oogjes toe

1/12/2012 

01-12-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Helemaal tot het einde

Ik heb je helemaal door

langs achter zowel als langs voor,

Je kan voortaan niets meer voor mij verbergen,

of je nu zingt of beeldhouwt of zit te lezen.

Niets blijft over waarmee je mij kan tergen,

al zit je krampachtig kind te wezen.

Ik voel je helemaal aan,

waar je ook bent of heen wilt gaan,

Niets nieuws kan je nog plannen of verzinnen.

Zelfs al zou je gaan bowlen, studeren of zwerven,

al wens je je leven van voren af aan te herbeginnen,

die ideeën zullen met de uren langzaam sterven.

Je ziet door de spiegel heen

en voelt je weer eens griezelig alleen.

Je kijkt je schaduw zo nostalgisch in de ogen

en fluistert dat je toch niet op verkenning gaat,

Dat van die reis was simpelweg gelogen

en de tickets komen toch te laat.

28/11/2012

28-11-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Oradour

De wouden rijzen boomsgewijs uit de dalen

en geven 't groeien op,

zich zelfgenoegzaam steunend aan malkanders lover,

heuvelend als waren ze een nieuw gebergte.

Centraal tussen Alpen en Oceaan,

groengrijzend glimmend onder miljoenen sterren

zoals alleen nog hier de nacht laat zien,

te ver van leds en spots en natriumlampen,

die de bochten van de E-weg strelen.

Te ver van motoren die rokend klagen

en de stilte van het woud belagen met damp en roet.

Cantal is ruw en zoet, vergeten door de kranten,

de brochures, de stromen zonnebrillen, de shorts en de diva’s.

Praat niet te luid, dat kan hier niet,

denk niet te breed, dat hoeft hier niet.

Ga zitten in de sneeuw en kijk toe hoe je schaduw groeit.

 23/11/2012

23-11-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

T.g.v. het overlijden van mijn vriend en oud klasgenoot
Jean-Marie De Bosscher
begraven op 14/11/12

Terug naar nergens

Ontmoeting in een flits

als een bliksem in de verte,

relatie in toevallige jaren van communicatie,

verdwaald in eindeloze woestijn van gedachten.

Verdwenen in de drukte van metro's, kruispunten en havens,

zo heb ik je een enkele maal teruggezien,

en we slikten, omdat we zo weinig deelden,

behalve die jaren van jeugd en vreugd,

van zoeken in de oases van het leven.

Hoe graag had ik je beter gekend

en had ik meer met jou gewandeld langs het water

waar te veel parallelle paden

doorheen het drijfzand van vergane verwachtingen

ten slotte als in een plotse wervelwind

ons terugbrengen naar de zee

van oneindige afwezigheid.

11/11/2012

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Campo Santo ( revisited)

( Allerzielen 2012 )

Jouw ogen, mama, kijken mij aan,

en de grijzende zorgen van mijn vader

rimpelen de huid die ademt naast je slapen.

Eigenzinnig humeurig of vrolijk wispelturig

borstelen de kroesjes alle kanten uit,

waar wenkbrauwen gewoonlijk sluimeren.

Maar niet bij hem.

Even mild als vaders moeder haar lippen krulde,

zo trillen die nu in de spiegel voor mij,

alsof ze me zeggen willen:

Ze zijn niet alleen van jou, die trekken,

maar ze bronnen in wie jou in hun hart gedragen hebben,

en wier graf je siert met een weemoedig mooie bloem,

Gedragen door de dankbare hymne,

nog vol leven, hardnekkig slagend in het voortbestaan.

(Ik ben zo gelukkig dat mijn mama nog leeft)

1/11/2012

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

,

Campo Santo*       (het waar-gedicht)

Opeens braakt de spot een lichtstraal op het plein

waar ooit koetsen de boerenkarren verdrongen.

Wegens veemarkt halfweg naar de school

waar twee bruggen de weg versperden

en ik geboren ben.

Als de getuigen zijn gestorven, wordt mijn dorp een mysterie

waar alleen mijn moeder nog durft over vertellen.

Maar de mist verstikt het licht.

Zelfs van op het Heilig Kamp is de berg onzichtbaar.

Waar je ook bent

is Amandus ooit geweest, maar niet geboren.

De conceptie van de stad is voorbij,

en de euthanasie is nakend.

21/10/2012
*Kerkhof Sint-Amandsberg

21-10-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Snelwegdroom 2012

Kijk goed uit voor kogels die verdwalen.

Voor egels die de rijweg oversteken,

Dronken kerels en verborgen palen,

voor de dingen die opnieuw ontbreken.

Wacht u voor vermoeidheid die u overvalt,

voor honger naar de veel te verre steden.

Uw gezelschap schreeuwt te haastig halt

met spijt dat het met u is meegereden

Vermijd de bekers met goedkope tranen

of de winkels waar u slechts met bloed betaalt

Politici die zich te snel een keizer wanen

Of de bakker die de hardste noten maalt

Versier een dame met een snelle ijle kus

en zoek een snelweg zonder naam of code

stop niet, respecteer de klandestiene lus.

Van deze boodschap bent u nu de bode

 
19/10/2012

19-10-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Eeuwige liefde

Eeuwig durend is de liefde die geen einde kent

en ooit begonnen is zoals de zon de mist verdrijft,

met warmte die de kille neveldamp verwent

zodat je snel gaat denken dat dit altijd blijft

Stel je voor dat ik voor altijd in jouw buurt mag zijn

en nooit zal weten hoe het is om jou te missen,

dat we samen door het leven razen als een trein

die zich nooit van eindbestemming kan vergissen

omdat eeuwigheid niet doelloos is of schijnt

Maar een doel is van veredeld zuiver romantiek

en lijkt alsof het nooit of nooit verdwijnt

doch verder galmt als ritmezwangere muziek

Zo echt als eeuwigheid ook is in onze dromen,

zo erg is waarheid die ons zegt dat wij ooit sterven

Aan de Liefde van de mensen kan geen einde komen

Als we die van andre mensen zien en erven

12/10/2012 

12-10-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Morgen

Morgen mag ik naar de grote school

en met alle andre kindjes spelen

leer ik zwemmen, voetbal en viool:

geen tijd om me nog te vervelen.

 Morgen reis ik weg van 't oude huis

en ga gezellig met jou samenwonen,

ik hang nergens nog een kruis

en zal mezelf op tijd belonen.

Morgen ga ik nog eens naar het graf

waar mijn ouders samen rusten.

O, hun liefde die was werkelijk af,

zelfs toen z' elkaar wat minder kusten.

Morgen lig ik in de bleke kliniek,

eenzaam en van iedereen verlaten.

En al voel ik me ellendig ziek,

toch komt niemand met me praten.

Morgen is een dag als alle dagen.

Zonder trots, geloof of kracht.

Och God, ik zou u willen vragen

waarom gij altijd naar me lacht.

6/10/2012

06-10-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Antwoord

Vraag me niet waarom ik gedichten ben aan 't schrijven,

als de zon doorheen de wolken boort en lacht naar mij.

Waarom anders zou ik stil genietend binnen blijven,

dan voor dit gevoel vol rust, het maakt me innig blij.

Vraag me niet of al die dingen soms niet gaan vervelen,

dat herhaalde repetitieve wentelen van de tijd,

als ik je huid, je haar, je wang, je mond kan strelen

en dit alles vol wil houden tot in eeuwigheid.

1/10/2012

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Dringend

Hoe meer bekenden ik zie sterven,

des te groter wordt de drang te leven.

Rijkdom wil ik hier niet meer verwerven,

daarnaar hoef ik niet te streven.

Hoe meer oorlog woedt onder de mensen,

des te sterker hunker ik naar vrede.

Niets waardevollers rest er nog te wensen,

dan gezond verstand en rede.

Hoe meer ik lijd door spijt en haat,

des te meer verlang ik te beminnen.

Weldra wordt het ook voor mij te laat,

ik moet er dringend aan beginnen.

 24/9/2012

24-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Voor het concert

Je hoeft niet naar de winkels met me mee te gaan.

Ik ga die ene keer best samen met vriendinnen.

Dat zei je mij, ik had je duidelijk verstaan:

Jij ging dus uit en ik bleef achter binnen.

Een zwaailicht smolt weg in het hemelblauw

dat het loeien van sirenes naar de kosmos stuurde,

Maar geen file staat er eeuwig dus reed ik gauw

weg van de straat die ik al die jaren van je huurde

Je bus verdween bij 't kruispunt aan hotel Zwartblank

en toen is het verkeerslicht net op rood gesprongen.

Een lifter wipte heel behendig op de achterbank

En heeft dan twintig verzen uit de koran voorgezongen.

Je bent bedankt zei hij toen met een Noord-Hollands accent

Hij grabbelde in zijn tas en keek me lachend aan:

Kijk man, rijdt u maar lekker verder door naar Gent,

Hier is een kaartje om eens naar concert te gaan.

Ik had geen zin in dansen en al evenmin in zingen

Dus gooide ik het ticket in 't riool naast me op de stoep

En droomde van toneel of film of andere dingen

Tot ik onverhoeds getrapt heb in wat hondenpoep

De geur van wafels dwong me naar een laan met gras

Maar mijn vieze schoenen wijzigden zowaar hun stappen

Naar de plek waar dat concert al uren gaande was

Voor snuivers, rokers en specialisten biertje tappen.

De kans dat het ging regenen was uitermate klein

Dat kaartje van die lifter kwam ten slotte nog van pas

Dus mengde ik mij onder de aanwezigen op het plein

Zonder te begrijpen wat hiervan toch de bedoeling was.

22/9/2012

22-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Na het concert

Na het concert verdwaalde ik in de puzzle van de stad

niet meer wetend waar ik mijn wagen had gelaten.

Vele onbekenden kruisten loerend zwijgend mijn pad,

en ik herkende geen enkele van al die donkere straten.

Ik kreeg dorst en kocht een blonde carlsberg elephant

om mijn gedachten en een rest geheugen te revalueren,

In de lege zaal leek me niets of niemand interessant

en ik verliet de bar om er later nooit terug te keren

Een dame rende mij toen hevig hijgend achterna

en stamelde: mijnheer, u bent daar iets vergeten.

Toen bromde ze en zei iets wat ik nu nog niet versta

en besloot om vlug een hamburger te gaan eten

Ze at de helft en wou toen met mijn geld betalen

Want een man stond buiten met zijn sleutels te draaien.

Ik dacht och God die kerel is zijn vrouw hier komen halen

En zag de passie in haar ogen als maar feller laaien

De regen deed zijn beeld doorheen de ruit vervagen

En op dat ogenblik voelde ik opeens haar natte zoen

Ik sprak: maar meisje, kon je dat nu echt niet vragen?

In plaats van: Neen kind, dat mag je hier niet doen

Eer ik het besefte had ze naar mij wuivend de zaal verlaten

Maar de kerel van daarnet was ook al lang verdwenen.

Ach had ik maar wat langer met haar kunnen praten

Dan zat ik hier nu niet zonder reden zacht te wenen.

De geur van haar parfum was al langs de airco ontsnapt

En toen ik buiten kwam was alles dieper zwart en kil.

Diep in mijn hart was zowaar iets onbekends geknapt

Twee kattenogen staarden doorheen mijn natte bril

Toen kwam het antwoord van oranje knipperlichten

Ik had verstrooidweg met mijn autosleutels lopen spelen,

En begreep dat ik mij beter daarheen moest gaan richten

En naar huis gaan slapen, jawel, net zoals zovelen.

20/9/2012 

20-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Naar zee

Wat doe je weer, daar in de keuken van ons huisje bij de zee,

of wil je zoals altijd over deze dingen niets verklappen,

en breng je op een mooie dag verrassende recepten mee

Stof voor imitatie en voor goedgemeende flauwe grappen.

Wat deed je in je eentje toen je eens ging shoppen aan de zee

terwijl ik had gehoopt dat we samen zouden uit gaan eten

(Kreeft of een gemarineerde tong met frietjes voor ons twee)

en ik twijfel of jij dat nu werkelijk volkomen bent vergeten

Wat ga je weer verzinnen als we nog eens rijden naar de zee

als ik een gesprek vermijd uit angst voor wat je zou zeggen

en meezing met de radio, verstrooid en tegelijk gedwee

omdat er heel veel overblijft om ooit eens uit te leggen

16/92012

16-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Voor wat nog overblijft

Heb ik nog de tijd om dat boek te lezen

en alle boeken in die zelfde houten kast,

Zou ik misschien een wijzere opa wezen

of wordt dat lezen voor mij een last ?

Kan ik nog die vergeten film bekijken

en alles wat ik ooit eens registreerde ?

Zou dan uiteindelijk kunnen blijken

dat ik beter mijn leven regisseerde ?

Zou ik zoeken naar dat ene melodietje

Dat me charmeerde in mijn jeugd

Of ontdek ik dan alweer zo'n liedje

Van oud verdriet en verkwijnde vreugd ?

Geef me nog wat tijd om je man te zijn

Intenser dan toen we vaker kusten

Nog te praten bij wat rode Franse wijn

En het verleden toch te laten rusten

15/9/2012

15-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Wijnfles

Je was getuige van gezelligheid,

Van vreugde, liefde en plezier,

Van samenzijn in vrolijkheid

Geluk in eenvoud zonder sier.

Je was gekomen uit het zuiden

Luimig losgebloeid van zee en zon

Je liet zowaar de klokken luiden

Tot de drang naar overdaad begon

 Je kreeg gezelschap van collega’s

Die zich schonken aan het feest

Tot de laatste van hen leeg was

en zich schaamde, heel bedeesd

Je hebt gegeven, alles wat je had,

Je inhoud werd sterk gewaardeerd

Nu ben je leeg, je was een schat,

Maar wordt nu wel geliquideerd.

12/9/2012

12-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Escargots d'automne

Ik haal twee slakken van de parasol:

Zou ik ze durven braden of stoven ?

De roeste barbecue staat boordevol,

ik draai hem maar ondersteboven.

De spar werpt schaduw in de vijver

waar de muggen niet meer zonnen.

Wespen echter tonen veel meer ijver

in 't rotte fruit nabij de regentonnen.

 De speeltjes worden weggeborgen

tot een nieuwe lente binnenwaait.

Er komen regenbuien, zegt men, morgen,

als de wind weer naar het westen draait.

10/9/2012

10-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Zaligste stress (meer dan 100)

Ik zal zelf de klok wel luiden, als ze zeggen dat ik niet meer leef,

Ik reis eerst nog naar het zuiden, met jou omdat ik zo veel om je geef.

Je maakt vannacht vast plannen, die ik uitvoer in haast honderd jaren

en al was ik meer dan honderd mannen, had ik nog geen tijd om te verjaren.

 Ik zal de laatste deur wel sluiten, dan kan iedereen naar huis,

Wie rouwt, die gaat best buiten, zo blijf ik met jou hier thuis.

Ik help je vast nog meer verzinnen, voor wel meer dan honderd jaar.

Dan blijven wij gezellig binnen, ons werk, mijn schat, is lang niet klaar.

 Ik zal daarna nog veel bedenken, want met jou gaat 't leven eeuwig door,

Je hebt me nog zo veel te schenken, net zo lang als ik je adem hoor.

Sterven blijft een zorg voor later, daarvoor hebben wij nog lang geen tijd,

Kom speel met mij in 't warme water, en laat me voelen hoe je vrijt.

1/9/2012 

01-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Bij het graf van mijn moeder

 Papa, neen, er is geen mens die in kan schatten wat met jou verloren ging,

Al vond je niet altijd dat ik de zoon was van de dromen toen je trouwde.

Ik dweep niet met een man die opgehemeld wordt doorheen herinnering,

maar koester dromen die me confronteren met de dag dat ik niet rouwde.

   Als je nu nog leefde, peter, was ik alleszins in onmin met al je ideeën

van trouw aan koningshuis en vorst, aan God en bovenal aan 't vaderland.

  Maar niemand kon me ooit zo heerlijk laten dromen van de verste zeeën,

en nooit vergeet ik de verzwakte ferme druk die 'k voelde in je liefdevolle hand

Ik noemde jou bobonne, en een van mijn foto's prijkt hier op het graf

Dat je kocht toen peter was bezweken aan de hartkwaal die hem kwelde,

Je hart was edeler dan goud en God kreeg van jou de kinderen die Hij je gaf,

En Hij beloonde je familie die alle dingen eerden wat je hun vertelde.

 Moeder zoet, bijna honderd jaren ren je, dien je, hou je van ons allen,

Geef je, ween je, lach je, oordeel en vergeef je alles wat wij doen en laten.

Blijf hier nog wat weg, het leven met ons zal je wel nog lang bevallen

Want ik doe niets liever dan met jou te zijn en samen wat te praten.

29/8/2012

29-08-2012 om 00:00 geschreven door Frankie