p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
13-07-2009
Zit onder de lommer van de oude Linde, luister stilletjes naar de kommer en kwel; van onze bodes Tante Nel en dikke piet! Ik zat er ook op het zonnetje te wachten, maar het zonnetje kwam wijs geworden, toch maar eens liever een keertje niet! Ik ging en bedacht; ik zie later ook wel weer, echter wil ik, onder die sombere oude Linden, als de dag eens des oordeels en ten einde spoedt, me zelf steeds weer mopperend wedervinden, en mee wenen aan de oude Linden zijn voet? Kom kerel zat ik vermoeid in mezelf te zuchten, ik ga snel op zoek naar een jonge frisse bruid, wil niet wachten tot mijn ziel voor me gaat vluchten, en mijn mond en inktpot zich voor me sluit! Het steeds wachten en luisteren onder deze Linde, is als het wachten, tot mijn grafzerk me zal vinden, dan als een eindpaal van mijn hart en zielsverdriet! Maar ik maak me met angstige haastige schreden, snel weg van deze griezelige bijna verlangde dood, ik wil weer meer rust in mijn hart hier beneden, ook al heeft mijn liefste, me in mijn ziel gedood! 13-07-2009 om 20:02
geschreven door Adrie van Gansen
12-07-2009
Minder vervallen lijkt nu mijn tuin , vrolijk en groen zijn nu de kruinen, de adem van Juli verfrist nu mijn huis, verjongd frisgroen van de natuur mijn tuin. Het windje waait zwoel op bij de fontein, om mussen dan plotseling te verspreiden, ze vliegen dartelend over de frisse weiden, of ze in hun spel even geschrokken zijn! Dan ineens ook het lieve verlegen meisje, sleept dan schuchter haar broertje dichterbij, staan dan wat verdrietig naar mij te staren, op hun snuitjes zichtbare sporen van geschrei! Dat is dus de pijn, die ook in mij is te gast, de schaduw werpt dan echter snel; een dicht web, over mijn verdrietige gedachte, en mijn zangen overstemmen dan snel hun galm! Als me het leven op zo'n aangename manier verrast, dan heb ik weer, om met wijlen Toon te spreken; Ik heb ineens weer moed gevat begin van voren af aan je vraagt je af hoe gaat zo iets waar komt die moed vandaan? ik leef weer, lach weer, fluit en zing geen zucht meer en geen traan en ach, die moed, naar waar hij ging komt hij ook weer snel vandaan! 12-07-2009 om 20:01
geschreven door Adrie van Gansen
07-07-2009
Het regent hard tegen mijn vensterruiten,
de bliksem voert zijn grilligheid op,
en in veel kinderharten de angst ten top.
Donkere wolken hangen over de aarde heen,
en pakken zich als een rouwkleed,
een op een, over de puffende aarde heen!
De Zuiderwind die afwaait naar de Zee,
nam ook de hitte en benauwdheid mee.
Als snelle flitsende, en snijdende dolken,
de bliksem, hard van achteruit de wolken.
De zee met zijn zwarte en wilde vloed,
zag met schrik het geraas komend tegemoet!
07-07-2009 om 18:21
geschreven door Adrie van Gansen
02-07-2009
Schoonheid, waartoe de zon zich verplicht, snel als met een slag verlicht gij de velden, gul verspreidend u puur stralend goude licht, door ons alle weer gulzig aan u borst gemind. Maar terwijl de natuur en zon om het licht gaat, en we gulzig drinken van zijn stralende energie, de kracht die ons hart steeds weer branden laat, zorgen we steeds voor verminking van zijn gelaat, die de aarde naar zijn trieste ondergang jaagt! U zult gaan verlangen vaar het lover van een boom, het zonnetje, nu hoog boven het zonnestrand, het strelende licht als met een liefhebbende hand, naar de schoonheid wat dan wordt tot een droom. 02-07-2009 om 18:33
geschreven door Adrie van Gansen
30-06-2009
Kwam weer van het me toewuivende Park, met haar varens, lijkend op een haardos, licht groen en wijkend voor de felle zon, ze staan er schuw naast elkaar op gepropt, waar die oude vermolmde boomstam staat, gegroefd en verweerd als een oud gelaat, spitst hij nu zijn treurend gelaat naar boven, waar de vogels hem zijn vele bezoekers roven. Hij kijkt verdrietig, niets is hem gebleven, nu rest hem alleen nog een wegrottend leven, dat is al wat hem nu is over gebleven. 30-06-2009 om 19:20
geschreven door Adrie van Gansen
29-06-2009
'O mijn vijver zo kabbelend en liefelijk, over u geschreven zoveel dichten en liedjes, als de maan zijn licht er over laat gaat, verlicht je stralen het kabbelend water snel, als gouden aders op het prachtige blauwe vel. Het is nog steeds om te lachen, als je weer ziet, dat lekkende bladeren, de boom de voeten wast, 'omdat het lijkt, of hij over zijn voeten plast, en ze er mee baadt en ze zo al douchend wast. Vroeger, hoe zalig om bij de vijver te blijven, maar pijnlijk een pak voor je broek te krijgen, ach dat was pijnlijk, maar nu liefdevol verleden, en wordt nu met liefde in lied of dicht gelegd! Maar je hoort me nu later ook nooit meer vitten, over de pijnlijke gevolgen van mijn spel en vermaak, knap zo jongen, deze levenslessen maakte je groot, maar eerlijk, nu kan ik ze het pas echt vergeven, maar nu zijn ze beiden al vele jaren dood! 29-06-2009 om 08:58
geschreven door Adrie van Gansen
27-06-2009
Herinner jij je nog als mijn jeugvriend, dat wij op die mooie zomerse dagen, met lichte en rappe voet en hand, na school de stad verlieten om op het land, enthousiast, de aardbeien te rapen. Herinner je nog, hoe gulzig we waren, het hele veld met aardbeien beplant, we werden dan bruin of rood verbrand! Werden ook bang van de donder slagen. Vergaten steeds wel als gulzige dromers, dat er weinig van het verdiende overschiet, als steeds een gulzige hand in het kistje schiet. Zagen dan te weinig geld, om over te dromen. 27-06-2009 om 17:14
geschreven door Adrie van Gansen
24-06-2009
Hoor galmend het Angelus luidde in de verte, begeleidt door de tonen van een lied van Nel, kan het lied niet spontaan met haar delen, al kon het haar ook niet echt wat schelen. Als ik nu onder de zon naar de mensen kijk, vraag ik me af; heeft het zonnetje dat bereikt, bij regen, weet men niets uit de hals te wringen, nu gaan ze als eerste de toonladder beklimmen. Onder de Zon; lijkt iedereen sneller te gaan, en hoef je minder in lange rijen te staan, stiller ook de stemmen, als door Dirigent geleidt, wanneer de Zon al naar zijn einder glijdt! 24-06-2009 om 21:35
geschreven door Adrie van Gansen
21-06-2009
De vogels zongen al vroeg in het groene lommer, toen de maan net driftig zijn licht had gespreidt; maar had nog geen enkele achterdocht of kommer, niets zweefde er toen in bedrog of oneerlijkheid! Als de zon de wolken maar weer wilde beklimmen, dan komen de mensen ook wel weer naar buiten; zonder te blijven mokken achter de grijze ruiten, wachtend op weer het nachtelijk uur der schimmen. Maar zie in gedachten; een bierkraantje dat lekt, ik was een goede biertapper had men al ontdekt, dus als het zonnetje ook zijn klim af wilde ronden, leef ik op Festival Mondial, tussen de zonden! Ja mijn loop is steeds meer met een kromme gang, maar alleen God weet hoe diep en voor hoe lang! Maar het bierkraantje lekt, en het vaatje loopt, zo heerlijk zoetjes, waar ik de tijd mee omkoop! 21-06-2009 om 17:18
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
