p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
De lucht is passend grauw, strak en grijs, de regen spetterd somber tegen het glas. De wind zingt daarbij een passende wijs. De daken zijn nu passend glanzend nat.
Mensen gaan achter de rouwstoet aan, noemen dat dan plechtig; gaan werken! Het lijkt steeds op een verplicht gaan, lijken daarbij nooit echt na te denken.
Als ik steeds zo het straatbeeld overzie wat dan laat zien wat er wordt bedreven, dan moet er weinig van zijn bijgebleven, ze leven als uit dwang en eigen melancholie.
Deze ochtend druilt de regen in mijn kop, ook de smid slaat er met zijn hamer op! De regen gaat dan mijn leven ontbinden, gedachten en gevoelens gaat ze verslinden!
Wat geweest is, is verleden; is nu weg, maar het is geen leven wat er nu staat. Alles is in van mijn oude leven nu gewist, alleen alles wat er nu is ;blijft ongewis.
Er zweeft een meeuw boven de Oceaan, hij laat zich wiegen door de thermiek, stijgt, daalt, stijgt, en daalt en daalt, denkt niet; als ik de overkant maar haal!
Zacht hebben de wit geklotste golven, me in een verdrietige sluimering gekust, voelde me dan door gedachten bedolven.
Mijn leven doortrokken met ziekte en dood, geluk lijken restanten die me overschoot, maar de tranen die je "waarom" steeds vergoot, blijken later weer van iedere zin ontbloot!
