p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
24-02-2011
Duizenden lichtjes vlamde weer in maneschijn, als op kristallen kronen van het mooiste kristal, schrijven namen in het heelal, als een danspartij. Wemelen in het heelal, van het mooiste kristalglas. Hoor in het het heelal, ook tonen van verliefdheid, zie op de rijkversierde hemel-banken, geliefde op rij. Het liefdes engeltje Amor met zijn boog als talisman, kijkend aan wie hij nu de liefde nu schenken kan. Flirtende dansers schrijven namen op een danskaart, of gaan sierlijk en deftig buigend aan vele voorbij. Kijk en luister eens naar al die flonkerende pracht, wat zich hier nu vertoond in deze heldere winternacht. Aan deze heldere hemel, de glans van ster-gewemel. Zijn betoverend aanzien; vraagt om het eeuwig leven.
24-02-2011 om 21:26
geschreven door Adrie van Gansen
23-02-2011
Ach gij, vele mooie wonderlijke onsterfelijke sterren; buig even over mij heen; mij nu zo gepijnigd hoofd. Waar zijn; de dromen in mijn kinderhoofd al belooft. Och, gij die vele nu zo onbegrijpelijke liefdes-sterren. Hoop dat ik even later alles wat gebeurd is overzie, dat na wat er met mijn lichaam en geest is bedreven, niet zie als; wat disciplinaire onnodige melancholie. O, hoop te zien, mensen die ik lief had om mij heen, als ik gelukkig als een kind, naar huis kan schrijden. Zal dan snel; alle inspanning en pijn zien verglijden, en schop dan snel; die hoop pijnlijke zorgen uit een. Mijn Leven zal dan weer een tijd geen revalidatie zijn, het daglicht, zal niet alleen met zijn schaduw stroken. Ja, zelfs mijn hart wordt weer op juiste koers gericht, zie dan weer snel het leven als Toon zijn malle-molen.
23-02-2011 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
13-02-2011
Waar de horizon reikt, nu gedrapeerd in ijzel en mist, mooie planten en bomen; een plaatje mos en groen. Sombere duisternis, dringt je hart in, nooit te voren, gevecht in mijn diepe zijn, niet te geraken bevroren. Wil bij het ouder worden, er ook van blijven dromen, liefdes en herinneringen worden nooit weg gedaan; als iets wat steeds weer van veel verder gaat komen. Wil in de nacht steeds weer de nieuwe ster zien staan. Wil daarom ook zien, dat het wintert buiten huis, door mist en nevel, bomen en struiken ijzig kalen, en dat het zonnetje weer schittert op zijn schoonst, hoe hij knoppen, bloemen en vruchten laat stralen. Zal in april, het voorjaar weer vorstelijk onthalen.
13-02-2011 om 14:40
geschreven door Adrie van Gansen
11-02-2011
De zon was lief als de Lente; met ons aan het spelen, maar vergat, om dreigende regenwolken weg te vegen. Daardoor schenen haar mooie gouden stralen maar even, al ging; een Regenboog wel mooi weer met ons spelen. Het leek of de weer-goden er uit waren en verdwenen, nu was het Gods wijsheid die het zonnetje liet zwijgen. Maar het zonnetje zijn goud, leek al rijp om te stelen, daarom liet God even snel, vele harten van ons helen. Hoorde ook dat hij; vogels even voor ons zingen laat. Meende zelfs te zien; God's zijn hemelsblauwe kleed. Mijn hart; is warmte verlangend, verder dan vandaag.. Ja was even moe, en zag de Winter niet meer zitten. Wilde het zonnetje zien; zijn lieve stralende smoel, geen zin meer; om dichten over de winter te tikken.
11-02-2011 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
08-02-2011
Hij was een broeder zoals ik nooit zal vergeten,
vergeten; stervende is hij voor ieder geweest.
Met zijn ziekte gedwongen te leven als beest.
Terug getrokken, op zijn hoede; als wolf geleefd.
Modder en vuil, wat zijn eerlijk hoofd verfoeide,
zijdelings, vierde men, steeds een duivels feest.
Als een graf, niet wetend wat voor hem geweest.
Vergeten lijf, wat in de nacht met duister vulde.
Broeder; altijd zo dapper en zo puur gebleven,
naast een blij bezig leven, steeds die zielen pijn,
dat nu mag opbloeien, een rijk vol bloemen en leven.
Het leek wel of de wereld riep; grijp maar, neem!!
08-02-2011 om 14:13
geschreven door Adrie van Gansen
01-02-2011
Waar even mijn dichters-gevoel niet voldoet geen mooie witte winterdag me kan bekoren, gaat door mij heen; verlaat mijn pen voorgoed, plaatsen van dichten gaat me even verloren. Daar ik nu verblijf boven menselijk gedrang, leef ik nu steeds alleen rustig en onbewogen, bezie ik steeds dromerig zon op en ondergang, bezie dan; met mijn herinneringen voor ogen. Zie dan de vele mooie bloemen; blij en bont, die mijn leven kleur en glans hebben gegeven, ook al was het steeds de arts die daar stond, als mijn ziekte weer sores gaf in mijn leven. Licht wel vaak op mijn zwaar voelende benen, om heerlijk te dansen, vrolijk, frank en zo blij, ook al is het nu, dan soms alleen op mijn eentje. Ben dan blij, rond te dansen, vrolijk en nog vrij.
01-02-2011 om 15:19
geschreven door Adrie van Gansen
30-01-2011
Keek langs de Vliet. Zag het riet verstijfd even wuiven, als handjes, tegen mij of de duiven. Treurig hoe een liedje in me schalt, zo verdrietig minnend, en zo zacht. Zie een min loeren tussen het riet, spiegelend in het bevroren water, hoorde haar zacht zingen een lied, voor de duiven; te zien in het water. Hoor en zie nu mensen hun nood, die zich tegen een ieder beklagen, vergaten het verborgen te dragen, straks wordt toch de Lente verloot!
30-01-2011 om 13:35
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
