De reddingspost

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />xml:namespace prefix = w ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:word" />
Aan een gevaarlijk stuk kust, waar regelmatig schepen vergaan, stond lang geleden een primitieve kleine reddingspost. Het gebouwtje was niet meer dan een hut en er was één boot. Maar de toegewijde leden, die de reddingsploeg telde, waren altijd op hun post en zonder zich om hun eigen leven te bekommeren, trokken ze er dag en nacht op uit om onvermoeid te zoeken naar de vermisten.

Vele mensen levens werden door deze kleine reddingspost gered, en ze werd daardoor beroemd. Sommigen die gered waren en verschillende anderen die in de omgeving woonden, wilden op één of andere manier met de post verbonden zijn en het reddingswerk met hun tijd, geld en moeite steunen.

 Er werden nieuwe boten gekocht en nieuwe bemanningen opgeleid. De kleine reddingspost werd groter en groter. Sommige nieuwe leden ging het ter harte, dat het gebouwtje zo primitief en armoedig uitgerust was. Ze hadden het gevoel, dat er een meer komfortabel gebouw moest komen, waar de aan land gebrachte drenkelingen konden worden opgevangen. Dus vervingen ze de houten kribben door echte bedden, vergrootten het gebouw en plaatsten er betere meubels in.

Nu werd de reddingspost een populaire vergaderplaats voor haar leden. Omdat ze het als een soort clubgebouw gingen gebruiken, werd het gebouwtje steeds keuriger opgeknapt en luxueuzer gemeubileerd.

Niet alle leden waren nog geïnteresseerd in het reddingswerk en waren in staat of bereid om er zelf met de reddingsboten op uit te trekken. Dus namen zij bemanningen in dienst om voor hen dit werk te doen. Het motief van het reddingswerk overheerste nog steeds in de versiering van het clubgebouw en in de kamer, waarin de nieuwe leden van de club plechtig werden geïnstalleerd, stond een symbolische reddingsboot.

Rond deze tijd gebeurde het, dat een groot schip bij de kust verging, en de in dienst genomen bemanningen brachten scheepsladingen vol koude, natte en half verdronken schipbreukelingen het clubgebouw binnen. Ze waren vuil en ziek en de prachtige nieuw club veranderde in een chaos. Daarom besloot het bestuur onmiddellijk naast het clubgebouw een opvangcentrum te bouwen, waar de schipbreukelingen eerst konden worden opgeknapt, voordat ze werkelijk binnenkwamen. Maar bij de volgende algemene vergadering viel de club in twee partijen uiteen. De meeste leden wilden met het reddingswerk stoppen, omdat het maar onprettig was en erg hinderlijk voor het normale clubleven. Sommige leden hielden aan het reddingswerk vast als hun eerste doel en ze wezen erop, dat de club nog steeds een reddingspost heette. Maar toen het uiteindelijk op stemmen aankwam, bleek de laatste groep in de minderheid te zijn en ze kregen te horen, dat ze maar een eigen reddingspost moesten beginnen als ze dat werk nog steeds wilden voortzetten. Dat deden ze dan ook, een eindje verderop aan dezelfde kust.

Toen de jaren verstreken, gebeurde er met deze nieuwe reddingspost hetzelfde wat er met de oude was gebeurd. Ze ontwikkelde zich tot een club en er werd wéér een andere post gesticht. De geschiedenis bleef zich herhalen.

En als je vandaag de dag aan die kust een bezoek brengt, dan zul je er een aantal exclusieve clubs aantreffen.

Schipbreuken komen nog veel voor in die omstreken, maar de meeste schipbreukelingen verdrinken.

Een parabel van Th.O.Wedel uit The Ecumenical Review, oktober 1953

Ook geciteerd, in andere versie in  Gerben Heitink, Tussen zeggen en zwijgen. Grondwoorden in een geloofsgesprek. Kok Kampen, 2003, 2^de druk.

“Dit verhaal geeft te denken”, zegt G. Heitink. “Het verhaal van een gemeenschap van mensen die zich noemt naar Jezus, redder is zijn naam, maar zo gauw vergeet waar het allemaal om begonnen is: het leven van mensen en de redding van de wereld, waarbij het woord redden niet vergeestelijkt mag worden. Heil is aards heil, vrede en gerechtigheid.

De Kerk wordt zo gauw doel in zichzelf, een instituut, een nette club, een gezelligheidsvereniging. Ze schuift zomaar als een eigen organisatie tussen Jezus en de mens in. Het kruis wordt een ornament, de redders vergeten dat ze zelf geredden zijn en gaan over tot de orde van de dag.

Sinds de Kerk staatskerk werd en deel ging uitmaken van de gevestigde orde, is dat het grote gevaar dat haar bedreigt. Daarom moet ze steeds weer bepaald worden door wat inde gelijkenis door een minderheid “de oorspronkelijke doelstelling” wordt genoemd. De Kerk is er voor anderen.” (blz. 109).

Overgenomen uit Mensen Onderweg, juni 2004, n° 5, p. 24 -25.

Ik zie de problemen die ge schetst in uw tekst, maar kan ze daarmee nog

niet oplossen... Een paar gedachten slechts om er bij te leggen:

- Het verhaal van de reddingspost is een goede eye-opener, maar klopt

niet helemaal. Wij zijn geen verzorgingsinstelling 'zoals Christus ook

deed', maar moeten als Kerk Christus zelf sacramenteel bemiddelen, en er

verder op vertrouwen, als mensen christelijk zijn, dat ze (= Christus

zelf in hen!) diaconaal zullen (= zal) handelen in de wereld.

- dit betekent dat de kerk zichzelf ontvangt van Christus en hem

binnenkerkelijk 'doorgeeft' in woord, sacramenten en ambt,in zijn

drievoudig priesterschap: profetisch ontvangt de K zichzelf in het

woord, priesterlijk in de sacramenten, en koninklijk of herderlijk in

het ambt. Deze drie constitueren de Kerk, daarmee is ze als te ontvangen

gave voltooid.

- Daarmee wordt het ambt de diakonale dimensie in de Kerk zoals ze zich

ontvangt: het ambt betekent precies dat Christus ons zelf komt dienen

omdat wij het niet zelf kunnen. Het ambt is dus dienst ("als ik u de

voeten niet mag wassen, kunt ge mijn leerlingen niet zijn").

- Het diakonale handelen van de kerk is dan niet een van de drie

dimensies, maar het /hele/ handelen van de kerk in haar relatie tot de

wereld: in ons diakonaal zijn mogen wij nooit of te nimmer onderscheid

maken tussen de wereld en de kerk. Een katholieke zieke is niet meer

waard dan een niet katholieke (ook al moet hij misschien eerst bezocht

worden, niet omdat hij de belangrijkste zieke is, maar omdat we onder de

christelijke broeders en zusters bij uitstek moeten waar maken wat in de

wereld nog maar half lukt)

- Voorzover ik kan inschatten heeft het diakonaat als sacrament dan een

dubbele betekenis: a) het is het fundament van het ambt (accent op 'het

behoort tot de wijding, als onderste trap), en b) het stelt present dat

de kerk moet dienen, de diaken is dienaar in persona(!) ecclesiae

(accent op de specificiteit van diakonaat tov priesterschap en

bisschopsambt). IN die laatste betekenis symboliseert de diaken m.i.

veeleer dat de kerk de wereld dient dan dat de kerk haar kerkleden dient.

- Praktisch komt het er op neer dat de kerk zich moet organiseren zoals

ze zich moet ontvangen: vanuit woord, sacrament en ambt. Dat moet

verzekerd zijn. Als ze leeft vanuit die drie zal ze automatisch

diakonaal zijn. Is de kerk niet diaconaal, dan faalt de overdracht van

woord, sacrament en ambt.

- Dan nog zullen er praktische problemen zijn met de hertekening van het

parochielandschap. Maar dat heeft te maken met twee gelijktijdige

dynamieken die moeten worden ontwikkeld: schaalvergroting en

schaalverkleining.