Brief aan de diakens tijdens het jaar van de priesters!
Brief aan de diakens tijdens het jaar van de priesters!
CONGREGATIE VOOR DE CLERUS
Brief aan de permanente diakens 10 augustus 2009-08-26
Beminde permanente diakens,
Steeds meer ontdekt de Kerk de onschatbare rijkdom van het permanente diaconaat. Wanneer de bisschoppen de Congregatie voor de Clerus bezoeken, ter gelegenheid van hun bezoeken ad limina,wordt over het thema van het permanent diaconaat, naast andere zaken, meestal een en ander gezegd. En de prelaten zijn over het algemeen meer dan tevreden en vol hoop ten aanzien van jullie, permanente diakens. Dat vervult ons allen met vreugde. De Kerk dankt jullie, en is erkentelijk voor jullie toewijding en jullie gekwalificeerd ambtelijk werk. Tegelijkertijd wil zij jullie aanmoedigen op de weg van de persoonlijke heiliging, jullie gebedsleven en diaconale spiritualiteit. Op jullie kan men eveneens toepassen wat de paus aan de priesters heeft gezegd, ter gelegenheid van het Jaar van de priesters, te weten: het is noodzakelijk aan te moedigen dat de priesters zich richten op de geestelijke volmaaktheid, waarvan de vruchtbaarheid van hun ambt bovenal afhangt (disc. Van 16.3.09)."
Vandaag, op het feest van de heilige Laurentius, diaken en martelaar, wil ik jullie uitnodigen tot twee overwegingen. De ene over uw dienst van het Woord en de andere over uw dienst van de naastenliefde.
Wij herinneren ons nog steeds met dankbaarheid de Synode over het Woord van God, die wij vierden in oktober van vorig jaar. Wij, de gewijde ambtsdragers, hebben van de Heer, door de bemiddeling van de kerk, de opdracht ontvangen om het Woord van God te prediken tot aan de uiteinden van de aarde, om aan alle schepselen de persoon van Jezus Christus te verkondigen die gestorven en verrezen is, zijn Woord en zijn Koninkrijk. Dat Woord heeft, zoals werd bevestigd door de slotboodschap van de Synode, een eigen stem, de Openbaring, een eigen gezicht, Jezus Christus, en een eigen weg, de zending. De Openbaring kennen, onvoorwaardelijk toebehoren aan Jezus Christus, zoals een gefascineerde en van liefde brandende leerling, op weg gaan vanuit Jezus en met Hem voor de zending, dat is wat men verwacht van een permanent diaken,vastberaden, en zich helemaal gevend zonder enige terughoudendheid. Uit een goede leerling wordt een goede gezondene geboren.
De dienst van het Woord, die, op bijzondere wijze voor de diakens, een groot model vindt in de heilige Stefanus, diaken en martelaar, vereist van de gewijde bedienaars een volgehouden inspanning om dat Woord te bestuderen en het zich eigen te maken, gelijktijdig met het verkondigen aan anderen. De meditatie, volgens de methode van de lectio divina, dat wil zeggen, de biddende lezing, is een weg die vandaag steeds meer wordt bewandeld, en zij wordt aangeraden om het Woord van Gods steeds beter te begrijpen, zich eigen te maken en te beleven. Tegelijkertijd is de intellectuele, theologische en pastorale vorming een uitdaging die het hele leven duurt. Een gekwalificeerde en steeds bijgewerkte dienst van het Woord hangt in hoge mate af van deze verdiepende vorming.
Wij verwachten ook in de nabije toekomst het document van de heilige Vader over de besluiten van de geciteerde Synode. Dit dient ontvangen te worden met openheid van hart en vervolgens met een inspanning om er zich in te verdiepen.
De tweede overweging betreft de dienst van de caritas/naastenliefde, met als grote voorbeeld de heilige Laurentius, diaken en martelaar. Het diaconaat heeft zijn wortels in de kerkelijke organisatie van de caritas, in de vroege Kerk. Te Rome verscheen in de derde eeuw, periode van de grote vervolgingen van de christenen, de buitengewone figuur van de heilige Laurentius, aartsdiaken van de heilige paus Sixtus II en zijn vertrouwenspersoon in het beheer van de kerkelijke goederen. Van de heilige Laurentius zegt onze geliefde paus Benedictus XVI: Zijn zorg voor de armen, de genereuze diensten die hij bewees aan de Kerk van Rome op het gebied van bijstand en liefdadigheid, zijn trouw aan de paus, die hij op het punt stond te willen volgen in de ultieme test van het martelaarschap en de heroïsche getuigenis van zijn bloed, dat slechts een paar dagen later ook werd vergoten, dat alles werd wereldwijd bekend (homilie in de basiliek van de heilige Laurentius, op 30.11.08). Van de heilige Laurentius is ook de uitspraak bekend: De rijkdom van de Kerk zijn de armen. Hij stond hen bij met grote vrijgevigheid. In hem aanschouw je een nog altijd actueel voorbeeld voor de permanente diakens. De armen moeten wij liefhebben met een voorkeursliefde, zoals Jezus Christus. Solidair zijn met hen. Wij moeten proberen een rechtvaardige, broederlijke en vreedzame maatschappij op te bouwen. De recente encycliek van Benedictus XVI, Caritas in Veritate(liefde in waarheid), moge daarin onze hedendaagse gids zijn. In deze encycliek bevestigt de heilige Vader als fundamenteel principe: De liefde is de Koninklijke weg van de sociale leer van de Kerk (n°2). De diakens identificeren zich op heel bijzondere wijze met de caritas. De armen maken deel uit van hun dagelijkse omgeving en vormen het voorwerp van hun onvermoeibare bekommernis. Het zou niet te begrijpen zijn dat een diaken zich niet in eigen persoon onderdompelt in de caritas en in de solidariteit naar de armen toe, die vandaag opnieuw talrijker worden.
Geliefde permanente diakens, God zegene jullie met al zijn liefde en moge jullie gelukkig maken in uw roeping en zending! De echtgenotes en kinderen van degenen onder u die gehuwd zijn, groet ik met respect en bewondering. De Kerk is hen dankbaar voor de steun en de vele vormen van medewerking die zij verlenen aan hun respectievelijke echtgenoten en vaders in de uitoefening van hun diaconaal ambt. Bovendien is het Jaar van het priesterschap een uitnodiging om onze waardering voor onze geliefde priesters uit te drukken, en met hen en voor hen te bidden.
Vaticaanstad, 10 augustus 2009 (Feest van de heilige Laurentius, diaken en martelaar).
Het herstel van het permanent diaconaat door Vaticanum II (1962 1965) kwam op tijd. Velen zagen het toen vooral als een aanloop naar een priesterschap van gehuwden of als een oplossing voor plaatsen waar priesters schaars waren. Op die manier liep men het gevaar het diaconaat af te leiden van zijn oorspronkelijke bedoeling en van wat het in de kerk van vandaag moet zijn. Een permanent diaken mag zijn roeping niet beleven vanuit een sterke verwijzing naar het priesterschap. Hij wordt ook niet allereerst gewijd voor de dienst aan het altaar.
Als ik stel dat dit de tijd van de diakens is, bedoel ik dus wat anders. Natuurlijk kunnen diakens taken van verkondiging en liturgie opnemen. Maar de kern van het diaconaat ligt in de diaconie, het dienstwerk. Welnu, in onze tijd wordt het voor velen duidelijk dat de toekomst van het christendom vooral in dat dienstwerk ligt. Ik lees en herlees graag de Jacobusbrief. Misschien mag ik de lezers uitnodigen regelmatig die korte krachtige brief ook eens opnieuw te lezen? Stel dat een broeder of zuster geen kleren heeft en niets om te eten, en iemand van u zou zeggen: geluk ermee. Houd u warm eet maar goed en hij zou niets doen om in zijn stoffelijke nood te voorzien wat heeft dat voor zin? Zo is ook het geloof, op zichzelf genomen, zonder zich in daden te uiten, dood.
Hier houdt de schrift ons voor, dat wat geloven, verkondigen en in onze samenkomsten vieren ook in ons leven gestalte moet krijgen. Daar komt het uiteindelijk op aan. Dat moet gebeuren door wat we voor medemensen in Gods naam willen betekenen. Laten we daarvan goed doordrongen zijn. Verkondiging noch viering zullen echt aanslaan als ze niet gedragen zijn door onze inzet voor mensen. Onze houding tegenover de medemensen wordt uiteindelijk de beste verkondiging en het echte waarmerk van onze vieringen.
Het zou een goede zaak zijn als we aan vele diakens de opdracht van de animatie van het dienstwerk zouden kunnen toevertrouwen. Zoals de priesters de waarborg zijn voor de geloofsschat, voor de dienst van leiding en de vieringen, zo zouden de diakens vooral de krachten kunnen mobiliseren op het stuk van de naastenliefde. Vrijgestelde priesters zijn altijd een zegen geweest voor het goed functioneren van de kerk. Vrijgestelde diakens kunnen een prachtige rol spelen op het vlak van de dienst aan de mensen. Daarom moeten ze de eigenheid van hun ambt vrijwaren tegenover dat van de priesters.
Bisschop Arthur Luysterman in een tekst voor de decanale conferentie van april 1996: (Be)dienaars in onze kerk, p. 4 5. De volledige tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd in Kerkplein van 1995. Ter gelegenheid van roepingenzondag werd de tekst ter bespreking aan de decanale conferentie voorgelegd.
Op een vrijdagavond moest ik eens kort voor sluitingstijd vlug nog iets kopen in de supermarkt op de Oudenberg . Op één na waren alle kassas al gesloten. Voor die ene kassa stond een tamelijk lange rij van klanten die allen wat ongeduldig waren en ook wel ontstemd omdat de andere kassas al vóór tijd dicht waren. Het viel me wel op dat de mensen vooraan in de rij plezier hadden. Ik dacht: dat is omdat ze nu aan de beurt zijn, en dat was ook zeker één reden. Maar toen ikzelf zover was gekomen, ontdekte ik dat er nog een tweede reden was. De dame die de kassa bediende had namelijk uit een grote doos bonbons een stuk karton gesneden en dat voor zich neergezet. Er stond op: We zijn met liefde gemaakt, behandel ons a.u.b. ook zo. Met die simpele boodschap had ze de geïrriteerde stemming omgetoverd. Iedereen glimlachte vriendelijk. Zon boodschap hebben we vaker nodig.
Ik dacht aan dat gebeuren terug toen ik onlangs de uitspraak hoorde: Ik heb mijn ouders gevraagd of zij mij op de rommelmarkt hebben gekocht.
Niemand van ons is rommel, overschot, tweedehands
De zeventiende-eeuwse priester-dichter Angelus Silesius drukt het op zijn onnavolgbare wijze zo uit: Niets of niemand is schoner dan ik, want God, de schoonheid zelf, is immers op mij verliefd. Dat is wat Jezus wil: dat we weten en beseffen dat we kostbaar zijn in Gods oog; dat God ons naar Zich toe lokt en spreekt tot ons hart, dat het veel voor Hem betekent onze liefde te winnen. Een oude joodse spreuk zegt: acht uzelf niet gering, want God acht u niet gering. Als ik dat toch doe, dan stem ik niet met God overeen, dan stokt en hapert het tussen God en mij. Acht uzelf niet gering, want God acht u niet gering.
Dat stemt overeen met de diepste vraag van elk mensenhart. Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Iedere mens wil gewaardeerd worden.
Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen, hoe goed hij/zij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste.
We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig. Er zijn zoveel soorten liefde als er soorten bloemen zijn. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen is het iets romantisch; voor weer anderen is liefde iets louter seksueels.
Er is echter ook een diepere liefde, de liefde van de aanvaarding.
Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij/zij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.
Welnu, dat is de grondslag van ons christelijk geloven: ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn.
Hoe dikwijls hebben wij niet gehoord dat het belangrijk is God te beminnen. En dit is zeker waar. Maar het is nog veel belangrijker dat God ons bemint! Onze liefde voor God komt op de tweede plaats. Gods liefde voor ons komt eerst: Hierin bestaat de liefde: niet wij hebben God liefgehad maar Hij heeft ons liefgehad (1 Joh. 4, 10). Dit is de grondslag!!!
De preek van meester bestond die dag uit slechts één raadselachtige zin.
Hij glimlachte ietwat geforceerd en begon: "Al wat ik hier doe, is aan de oever van de rivier zitten en rivierwater verkopen."
En daarmee was zijn preek ten einde.
Zijn kraam had hij, deze waterverkoper, opgesteld bij de oever van de rivier en duizenden kwamen bij hem water kopen. Dat zijn handeltje zo goed liep, lag aan het feit dat de mensen de rivier niet zagen. Toen zij die dan toch zagen, was het afgelopen met zijn zaak.
De prediker sloeg aan. Duizenden kwamen om van hem wijsheid te leren. Toen zij de wijsheid verworven hadden, kwamen zij niet langer meer naar zijn preken luisteren. En de prediker glimlachte tevreden. Hij had zijn doel bereikt: zichzelf zo spoedig mogelijk overbodig maken. In zijn hart wist hij immrs dat hij de mensen slechts aanbood wat zij al bezaten, als zij hun ogen maar wilden openen en kijken. 'Als ik niet heenga,' zei Jezus tot zijn discipelen, 'kan de Heilige Geest niet tot jullie komen.'
Als je ermee op zou houden zo fanatiek water te verkopen, zouden de mensen meer kans hebben om de rivier te zien.
Over zichzelf zzegt de' soefi Bayazid: "In mijn jeugd was ik een revolutionair en tot God bad ik alleen maar: Heer, geef ij de energie op de wereld te veranderen."
"Toen ik de middelbare leeftijd bereikte en mij realiseerde dat ik al een half leven had geleefd zonder een enkele ziel veranderd te hebben, ging ik bidden: Heer, geef pij de kracht allen te veranderen die met mij in contact komen. Mocht het alleen bij mijn familie en vrienden blijven, dan nog zou ik tevreden zijn."
"Nu ik oud ben en mijn dagen gereld zijn, begin ik in te zien hoe dwaas ik geweest ben. Nu bid ik alleen maar: Heer, geef mij de kracht om mijzelf te veranderen. Had ik voor die gunst vanaf het begin gebeden, ik zou mijn leven niet verknoeid hebben."
Iedereen droomt ervan de mensheid te veranderen. Slechts een enkele denkt eraan zichzelf te veranderen.
Een toerist zei tot zijn gids: "U mag terecht fier zijn op uw stad. Ik was vooral onder de indruk van het aantal kerken. De mensen moeten hier vast en zeker veel van de Heer houden."
"Wel," antwoordde de cynische gids, "misschien houden zij van de Heer, maar aan elkaar hebben zij de pest als aan de hel."
Het doet denken aan het kleine meisje waaraan men vroeg wat heidenen zijn. Het meisje antwoordde: "Heidenen zijn mensen die geen ruzie maken over godsdienst."
Anthony de Mello - Het lied van de vogel. Met verhalen op verhaal komen, Lannoo 1996
Toen Kroetsjev in de congreszal zijn befaamde aanklacht tegen de Stalinperiode uitsprak, was er ieman - zo wordt vermeld - die riep: "Waar was u, kameraad Kroetsjev, toen al die onschuldige mensen werden afgeslacht?" Kroetsjev staakte zijn rede, keek in de zaal en zei toen: "Wil de man die dat riep, even opstaan?"
Spanning in de zaal. Niemand stond op.
Daarop zei Kroetsjev: "Wel, u hebt uw antwoord nu, wie u ook bent. Ik bevond mij in precies dezelfde positie als u nu."
Hoe maak van je kind een criminele jongere? Raadgevingen van de politie!
Momenteel stellen veel ouders zich vragen over de opvoeding van hun kinderen. Dat verklaart misschien het succes van programmas als Supernanny!? Je kan het ook meemaken dat kleine dreumesen van drie tiranniek hun wil opleggen aan hun ouders.
Dat ouders geconfronteerd worden met opvoedingsproblemen moet ook de politie van Seattle (Washington) opgevallen zijn. Zij bieden, van uit hun ervaring, raadgevingen aan ouders om van hun kind een goede crimineel te maken. Laten wij hun raadgevingen met humor beluisteren!
1.Geef het van af zijn jongste kindertijd alles wat het wenst. Het zal opgroeien met de gedachte dat heel de wereld hem alles schuldig is.
2. Als het ruwe, onbeschofte uitspraken doet, lach er dan mee. Je kind zal denken dat het slim is.
3. Geef het geen enkele geestelijke vorming. Als het twintig jaar is zal het zelf wel kiezen.
4. Zeg nooit tegen je kind: Dat is verkeerd.. Het zou een schuldcomplex kunnen opgezadeld krijgen. En later zal het leven met de overtuiging dat de maatschappij tegen hem is.
5. Ruim zelf op wat ze laten rondslingeren. Zodoende zal het de zekerheid verwerven dat de anderen verantwoordelijk zijn.
6. Laat je kind alles zien, alles lezen, ongegeneerd internet verkennen. Ontsmet je vaatwerk, maar laat toe dat zijn geest zich voedt met vuiligheid.
7. Maak volop ruzie waar het bij is. Op het ogenblik dat je gezin uiteen spat, zal het niet verwonderd zijn.
8. Geef het al het geld waar het om vraagt, zorg er voor dat het het niet zelf moet verdienen. Het zou dezelfde moeilijkheden kunnen ondervinden als jullie zelf.
9. Zorg er voor dat het al zijn wensen op staande voet vervuld ziet: eten en drinken, comfort, , anders zal het gefrustreerd raken.
10. Geef het in alle omstandigheden gelijk. De leerkrachten, de politie hebben een pik op dat kleintje.
11. Als het een nietsnut wordt, verklaar dan dat je er nooit iets mee hebt kunnen aanvangen.
12. Als je alles doet om voor jezelf een leven vol miserie en lijden voor te bereiden, zal je het ook verwerven. ( Uit Sheriff and Police Reporter, Seattle, Washington, USA.)
Ouders die alles doen wat ze kunnen, moeten zich niet laten culpabiliseren door het verleden. Dit moet ook gezegd worden voor al degenen die een gevoel van mislukking zouden kunnen meedragen en voor al degenen die grote inspanningen leveren om hun kinderen op te voeden.
Oktober 1917: de Russische Revolutie begint. De geschiedenis van de mensheid krijgt een nieuwe dimensie.
Er wordt beweerd dat in diezelfde maand de Russisch-orthodoxe Kerk in een concilie bijeen was gekomen, en dat er gepassioneerd gedebatteerd werd over de kleur van het koorhemd dat men bij liturgische plechtigheden moest gebruiken. Sommigen bleven onwrikbaar op hun standpunt staan: het moest wit zijn. (...)
In Schoutte, Roger van en Patoul, Brigitte de (red.), De Vlaamse primitieven, Eerste druk: 1994;tweede druk,1995, Davidsfonds, Leuven, 1994, plaatste Lievens-De Waegh Marie-Léopoldine, een artikel onder de titiel De onderwerpen, (p. 183 215. Ik citeer hier uit blz.212 : In de middeleeuwen kan alles een symbolische waarde krijgen.( ) Alles, tot de liturgische kleding van de engelen toe, verwijst symbolisch naar de eucharistie. De alben of de koormantels van de diakens maken hen tot assistenten van de plechtige hoogmis, die eeuwig door Christus opgedragen wordt sinds zijn menswording. In de 15de-eeuwse schilderkunst zitten zoveel symbolen dat we ze hier onmogelijk kunnen opsommen; we verwijzen dan ook graag naar de iconografische naslagwerken.
Aldus Marie-Léopoldine Lievens-De Waegh.
In een artikel van B.Koet, De diaken als verkondiger. Een drieluik over het diaconaat, verwijst de auteur eveneens naar de voorstelling van diakens als engelen. Ik ging op zoek in bovenstaande boek, De Vlaamse Primitieven. Hieronder vind je het resultaat van mijn speurtocht.
p. 140: Meester van de Morrissontriptiek, Morrissontriptiek, middenpaneel, Toledo (Ohio), Museum of art. Hier: dalmatiek
p. 257: Meester van Flémalle, Annunciatie, middenpaneel van de Merodetriptiek. New York, Metropolitan Museum of Art. Hier: albe en diakenstool.
p. 350: Rogier van der Weyden, Columba-altaarstuk. München, Alte Pinakothek; Links de Annunciatie. Hier albe en diakenstool.
p. 564: Albrechts Bouts: Triptiek van den Tenhemelopneming van Maria. Brussel, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Hier: albe en diakenstool.
Is de diaken een engel?
Oppassen met onze bepaling (definitie) van het woord diaken
In Bijbelse tijden gaf men niet zo maar een definitie (be-paling) zoals wij nu doen. In plaats van een poging, om een exacte beschrijving van een bepaald begrip te geven, werd door een aantal woorden naast en door elkaar te gebruiken een sfeer opgeroepen waaruit het aan te duiden begrip langzaam oprees.
Een van die woorden die in het oude Griekenland niet zomaar te definiëren viel, maar in de context betekenis kreeg is diakonos. De exegeten Collins, Fabien Blanquart en Hentschel laten zien, dat de vaak voor gangbaar gehouden betekenis van nederige dienst niet houdbaar is. Woorden als diakonie en diakonos hebben blijkbaar geen precieze grondbetekenis, maar krijgen betekenis wanneer ze vast komen te zitten in een context. Juist dit drijvend karakter maken die woorden geschikt om gebruikt te worden in zeer verschillende contexten.
De drie exegeten schetsen drie enigszins verschillende betekenisvelden van de diakon-stam: (1) boodschap; (2) bemiddeling of agentschap en (3) dienst en verzorging. Het gemeenschappelijk element daarbij is een activiteit van een in-between soort. De grondbetekenis zou zo iets zijn als bemiddeling en opdracht in de naam van een opdrachtgever. Diakonia is dan mandaat, zending, missie. Het woord diakonia werd dus niet gebruikt om een nederige functie aan te duiden, maar wees vaak juist op een zekere erefunctie. Het was niet een woord uit de volkstaal, maar het behoorde eerder tot de meer formele taal en werd bijvoorbeeld ook in een religieuze context gebruikt.
Is de voorstelling van de engel als diaken in de schilderkunst terecht?
Wanneer er in de vroege Kerk sprake is van diakens, dan blijft zijn binding met het Evangelie van belang. Deze binding heeft op een heel bijzondere manier de iconografie van engelen in de schilderkunst van de middeleeuwen bepaald. Die iconografie is echter niet voor iedereen op het eerste gezicht duidelijk. Wie er oog voor heeft, zal telkens weer engelen afgebeeld zien als diakens. (Zoals omgekeerd de diaken soms vergeleken wordt met engelen. Deze vergelijking komt veel voor in de oosterse tradities.)
Wij citeerden reeds Marie-Léopoldine Lievens-De Waegh:In de middeleeuwen kan alles een symbolische waarde krijgen.( ) Alles, tot de liturgische kleding van de engelen toe, verwijst symbolisch naar de eucharistie. De alben of de koormantels van de diakens maken hen tot assistenten van de plechtige hoogmis, die eeuwig door Christus opgedragen wordt sinds zijn menswording.
Ook Thomas Sternberg wijst er af en toe op dat een engel in de middeleeuwen liturgische kledij krijgt. Steinberg meent dat de verbinding met liturgische taken er ook toe geleid heeft dat engelen werden afgebeeld in historische gewaden. Hij wijst erop dat dalmatiek en koormantel geliefkoosde liturgische kledingstukken waren. Waarom een diaken liturgische kleren krijgt en waarom de engel dan juist een diakenstool draagt en een dalmatiek, het liturgische gewaad bij uitstek van de diaken, wordt echter niet uitgelegd door Sternberg.
Mij stelling nu is, in navolging van B. Koet (Ik speel hier al heel de tijd pikkedief!), dat de engel een diakengewaad krijgt omdat zijn functie in hoge mate verwant is aan die van een diaken. Het zal genoegzaam bekend zijn dat in het Hebreeuws en in het Grieks het woord dat engel aanduidt ook gewoon boodschapper kan betekenen. Wanneer in Lc 9, 52 Jezus zijn boden voor Zich uitzendt, dan zou je dat ook kunnen vertalen: Hij zendt zijn engelen. Pas Hiëronymus gaat een onderscheid maken tussen een boodschapper van mensen (een nuntius) en een boodschapper van God. In het tweede geval gebruikt hij een Latijnse vorm van het Griekse woord angelos: dat wordt dan angelus. Zo is de engel dus vooral iemand die een boodschap komt brengen.
Hierboven zagen we dat een diakonos ook boodschappen overbrengt. Dat hij een go-between is tussen hemel en aarde, de hermeneut van goddelijke boodschappen.
Dus: de voorstelling van engelen als diakens heeft diepe bijbelse wortels!
Onze nood om als persoon erkend te worden, ook in onze geschiedenis!
Parabeltje van een plattelandsdiaken
Onze nood om als een persoon(lijkheid) erkend te worden
Als persoon erkend worden betekent dat men ook in zijn geschiedenis wordt erkend. Erkend worden als persoon is des te meer noodzakelijk naarmate ziekte en ouderdom onze sociale rol doet verbleken. Door onze sociale rol worden wij immers opgenomen in de gemeenschap. Door onze sociale rol krijgen wij betekenis in de gemeenschap. Vandaar de grote nood om erkend te worden in alles wat onze identiteit heeft gevormd.
In Dieppe vond men na de dood van een oude dame in haar nalatenschap een tekst die deze dame ooit schreef. Hij vormt een goede illustratie bij bovenstaande tekst.
Wat zie je, jij die mij verzorgt? Wat zie je als je me bekijkt? Aan wat denk je als je me verlaat? En wat zeg je als je over mij spreekt?
Meestal zie je een zeurige oude vrouw, een beetje gek zelfs, soms met een verwilderde blik, een mensje dat niet meer over al haar mogelijkheden beschikt, die kwijlt als ze eet en die nooit antwoordt als het nodig is.
Een oude dame die voortdurend haar schoenen kwijtraakt, haar kousen verliest en die zich door u laat wassen en voeden om haar grijze dagen te vullen.
Ziedaar, wat je ziet! Welnu, open goed je ogen! Want dat ben ik niet! Ik ga je vertellen wie ik ben. Ik ben de jongste van tien kinderen. Ik had een vader en een moeder, en broers en zussen. Men hield veel van mij.
Op mijn zestiende kreeg ik vleugels en droomde ervan een verloofde te hebben. Ik trouwde als ik twintig jaar was.
Mijn hart klopt van vreugde bij de herinneringen aan de mooie voornemens die wij toen maakten.
En dan word ik op mijn drieëntwintigste moeder van een jongetje. Hij heeft mij nodig om zich te kunnen ontwikkelen.
Dertig jaar: mijn zoon groeit vlug. Wij zijn met elkaar verbonden door eeuwige banden.
Veertig jaar. Mijn zoon verlaat het huis. De ervaring van het legen nest! Maar mijn echtgenoot waakt aan mijn zijde.
Vijftig jaar. Mijn kleinkinderen spelen rondom mij. Mijn welbeminde man en ikzelf genieten van hun vreugdekreten. Daarna komen de sombere dagen. Mijn echtgenoot overlijdt. Ik vrees voor de toekomst, bewust als ik ben dat mijn zoon zijn handen meer dan vol heeft met het zorgen voor de zijnen. Ik denk terug aan de voorbije jaren en aan de liefde die ik mocht genieten. Ik ben nu oud geworden. De natuur is wreed. Zij amuseert er zich mee om de ouderdom te laten doorgaan voor dwaasheid. Mijn lichaam laat mij in de steek. De charme en de kracht verlaten mij. En, naarmate de leeftijd vordert, verhardt mijn hart.
Maar het hart van dat jonge meisje blijft slaan in deze oude karkas. Ik herinner mij de vreugden, ik herinner mij het verdriet. Ik luister naar het leven en ik heb nog altijd behoefte aan liefde. Maar ik aanvaard de onafwendbare, onverbiddelijke werkelijkheid dat niets blijft duren! Er is een tijd van komen en gaan!
Welnu, open je ogen, jij de mij verzorgt. Kijk niet naar de oude zaag. Observeer mij met aandacht, dan zal je ontdekken wie ik werkelijk ben!
Mochten wij leren elke mens te bekijken in heel haar, zijn, diepste zelf. Met heel haar, zijn, geschiedenis.
Het christenworden kent drie fasen. Tenzij wij in de eerste fase blijven hangen
Gewoonlijk beginnen als consumenten christenen. Sommige spreken over deze christenen als christenen op vier wielen: de vier wielen van de kinderwagen waarmee zij naar de kerk gebracht worden voor het doopsel. De vier wielen van de auto ter gelegenheid van de eerste communie. De vier wielen van de prachtig versierde old timer voor het kerkelijk huwelijk. En de vier wielen van de lijkwagen!
Indien de apostelen christenen op vier wielen waren geweest, dan zou men sedert het jaar 33 niet meer over Jezus hebben gesproken en zouden wij, de dappersten onder de Galliërs, Galliërs gebleven zijn die bang waren dat de hemel op ons hoofd zou vallen; onze priesters zouden een soort driïeden zijn die maretakken zouden verzamelen om te proberen te ontsnappen aan de woede van de goden.
In de catechese kan men de kinderen een tekst laten van buiten leren, gemakkelijk te onthouden en die recht naar de kern van het geloof gaat: Christen zijn bestaat er niet alleen te weten dat God bestaat, maar te weten dat ik voor God besta. Er bestaan niet veel mensen die niet weten dat God bestaat. Maar dat ik, klein korreltje zand tussen miljarden andere, besta voor God, dat is echt ongelooflijk. Kinderen begrijpen zeer goed deze uitspraak: Op de vraag: Voor wie besta je?, krijg je onmiddellijk het antwoord: Voor mijn mama.
- Wat wil dat zeggen?
- Dat zij van mij houdt Dat zij met mij inzit.
God kent mij bij mijn voornaam. Hij roept mij bij mijn voornaam. Niet te geloven, maar toch waar! Dat betekent nu juist leerling van Jezus zijn.
En daarna moeten wij apostelen (apostelen betekent getuige) worden. Dat goede nieuws moeten wij verspreiden.
Waarom is het zo belangrijk tegelijkertijd leerling van Jezus te zijn en apostel van Jezus? Paul Ricoeur, christelijke filosoof, overleden in de lente van 2005, zegde dat de bloemen in een vaas op tafel in geen enkel opzicht verschillen met de bloemen die nog in de tuin staan. Uitgezonderd één, zeer groot verschil: zij zijn bezig te sterven.
Hedentendage spreekt men veel over christelijke waarden. Maar indien die van hun wortel, hun bron, zijn afgesneden, hoelang zullen zij het volhouden?
Heer, help ons opdat alle christelijke consumenten uw leerlingen en apostelen worden, zodanig dat uw evangelie deze generatie tot bloei brengt.
Zolang je je rijbewijs niet hebt verworven moet je in ons land, als je wil auto rijden, achteraan op je auto een duidelijk teken dragen: een witte L op blauwe achtergrond. Dat teken maakt aan iedereen bekend dat je nog maar leerling-chauffeur bent. Meestal is het zo, dat als je zon teken tijdens het verkeer op een auto bemerkt, dat je een beetje bang maakt, want deze beginnelingen zijn nog bezig met hun leerschool, en dat vraagt voorzichtigheid en een beetje geduld vanwege de andere chauffeurs.
Ik denk soms dat wij in het leven van elke dag ook zon grote L op onze rug zouden moeten dragen:
- als je tien jaar bent, zou dat willen zeggen: Opgepast! Ik ben een leerling-van-het-leven ;
- als je twintig jaar bent, zou dat willen zeggen: Inderdaad, ik bega stommiteiten: wat betekent dat ik nog veel te leren heb ;
- als je veertig jaar bent: Blijf vriendelijk voor mij, want ik weet nog altijd niet alles ;
- als je zestig jaar bent: Men leert nog elke dag bij wat het leven betekent, en de wijsheid verwerft men slechts geleidelijk ;
- als je tachtig jaar bent: Niets blijkt voor altijd verworven: zie maar de levenslidtekens die ik heb opgelopen, want ik heb niet altijd goed geleefd!
En bij mezelf zeg ik dat ik bij mijn begrafenis zal vragen om op mijn lijkwagen een grote L aan te brengen, om iedereen duidelijk te maken: Ik ga nu weg terwijl ik nog altijd een beginneling ben, om nu al de rest te leren
Heer geef dat wij het geduld en de verdraagzaamheid die wij van anderen ten opzichte van onszelf verwachten, vandaag voor anderen beoefenen!
Het christendom verloopt over drie fasen. Tenzij wij in de eerste fase blijven hangen
Gewoonlijk beginnen wij met de eerste fase, als consumenten christenen. Sommige spreken over deze christenen als christenen op vier wielen: de vier wielen van de kinderwagen waarmee zij naar de kerk gebracht worden voor het doopsel. De vier wielen van de auto ter gelegenheid van de eerste communie. De vier wielen van de prachtig versierde old timer voor het kerkelijk huwelijk. En de vier wielen van de lijkwagen! Indien de apostelen christenen op vier wielen waren geweest, dan zou men sedert het jaar 33 niet meer over Jezus gesproken hebben en zouden wij, de dappersten onder de Galliërs, Galliërs gebleven zijn die bang waren dat de hemel op ons hoofd zou vallen; druïden zouden een soort priesters zijn die maretakken zouden verzamelen om te proberen te ontsnappen aan de woede van de goden.
In de catechese kan men de kinderen een formule laten van buiten leren, gemakkelijk te onthouden en die recht naar de kern van het geloof gaat: Christen zijn bestaat er niet alleen te weten dat God bestaat, maar te weten dat ik voor God besta. Er bestaan niet veel mensen die niet weten dat God bestaat. Maar dat ik, klein korreltje zand tussen miljarden andere, besta voor God, dat is echt ongelooflijk. Kinderen begrijpen zeer goed deze uitspraak: Op de vraag: Voor wie besta je?, krijg je onmiddellijk het antwoord: Voor mijn mama.
- Wat wil dat zeggen?
- Dat zij van mij houdt Dat zij met mij inzit.
God kent mij bij mijn voornaam. Hij roept mij bij mijn voornaam. Niet te geloven, maar toch waar! Dat betekent nu juist leerling van Jezus zijn.
En daarna moeten wij apostelen (apostelen betekent getuige) worden. Dat goede nieuws moeten wij verspreiden. Waarom is het zo belangrijk tegelijkertijd leerling van Jezus te zijn en apostel van Jezus? Paul Ricoeur, christelijke filosoof, overleden in de lente van 2005, zegde dat de bloemen in een vaas op tafel in geen enkel opzicht verschillen met degenen die nog in de tuin staan. Uitgezonderd één, zeer groot verschil: zij zijn bezig te sterven. Hedentendage spreekt men veel over christelijke waarden. Maar indien die van hun wortel, hun bron, zijn afgesneden, hoelang zullen zij het volhouden?
Heer, help ons opdat alle christelijke consumenten uw leerlingen en apostelen worden, zodanig dat uw evangelie deze generatie tot bloei brengt.
Welke bedoeling had God toen hij het heelal schiep? Het was voor hem geen speeltje, geen tijdverdrijf en zeker niet een manier om zich te laten gelden. Hij wil(de) zijn leven mee-delen, zijn volheid van liefde! Hij wil(de) vrije zonen en dochters die hem liefde om liefde geven. Daarom stuurt de Vader zijn Zoon, God uit God, Licht uit Licht. De Zoon wordt de stielman die gedurende dertig jaar druk in de weer is om uit te zeggen hoe zijn Vader zich inspant opdat wij zijn kinderen zouden worden.
Hij kende de kwaliteiten van het hout. Er stonden bomen op de heuvels van zijn omgeving: eiken, esdoornen, cypressen, . Deze bomen leverden goed hout voor de verschillende behoeften van de schrijnwerker. Een schrijnwerker is er goed van op de hoogte dat hij geen groen hout mag bewerken, zeker niet alvorens alle vocht is uitgezweet. Het groene hout moet bewaard worden tot dat het gedroogd is. Pas dan kan hij het bewerken zonder het risico te lopen dat het achteraf gaat vervormen. Hout bewerken eist geduld en een zekere sympathie voor het hout. Een schrijnwerker kent het hout zoals een vriend zijn vriend kent, zoals een echtgenoot zijn echtgenote kent. Hij kent de mogelijkheden van het hout, de knopen, de zwakke plekken en de verschillende kwaliteiten naargelang de soort. Het hout is levend materiaal dat enige verwantschap (gelijkenis) vertoont met het menselijk lichaam, een zekere levensduur, een beperkte weerstand, een eigen soepelheid en hardheid, een eigen waardigheid en schoonheid. Men zegt van het hout dat het aders heeft. Als men groen hout kapt, weent of bloedt het hout.
Ik koester de gedachte dat God ons als een goede schrijnwerker uitkiest, bewerkt, ons met precisie ineenvoegt, om er een werk van te maken dat ons ver te boven gaat.
Beschikken wij over voldoende inschikkelijkheid en geduld om hem toe te laten zijn werk aan ons tot een goed einde te brengen?
Een oude diaken hield er aan te vertellen over een gebed dat hem geweldig had ontroerd. Tijdens zijn ziekenbezoek kwam hij regelmatig bij een hoogbejaarde dame. Op zekere dag vertelde deze totaal afhankelijke vrouw hem het volgende: Mijnheer de diaken, U weet waarschijnlijk niet wat tot God zeg? Ik zeg hem het volgende: U zijt een goede metser, neem dan de steen die ik ben, kap hem naar behoren en plaats hem naar je goeddunken.
Het komt er op aan zich door de goddelijk Bouwer te laten kappen, zich te laten beitelen, opdat wij de goede plaats zouden innemen in de Kerk die hij sedert twintig eeuwen aan het bouwen is op zijn apostelen
Misschien ken je de volgende parabel: van zodra een kind uit het huis van zijn ouders kon ontsnappen, ging het bij hun buur: een kunstenaar beeldhouwer. Het bracht in het atelier van zijn vriend uren achtereen door, zonder een woord te zeggen. Het was gefascineerd door het marmer, de beitels, de geuren, het ritme, de nauwkeurige en delicate handelingen, de oogopslag van de kunstenaar Op zekere dag had de kunstenaar eindelijk zijn kunstwerk af. Er bleef geen grote vormeloze blok marmer over, maar een schitterend werk, echter dan in de natuur. En het kind, in verrukking voor dat wonder kunstwerk, vroeg aan zijn vriend: Hoe wist je dat er een paard verborgen zat in het marmer?
De Heer, onze schrijnwerker-beeldhouwer, weet heel goed wat welke schat verborgen zit onder onze buitenste korst
Interview met Omer Heusdens over pralinekes om het zoet gevoel van de parochie over te brengen
Miskom ligt met haar 600 inwoners midden in het Hageland. Het is één van de kleinste parochies in de federatie Bekkevoort. Tussen de bloesems tref ik er Omer Heusdens over zijn diaconaal werk. Het unieke van zijn werk ligt in de eenvoud en in de volgehouden aandacht voor elke parochiaan. Zo volhardt hij bijvoorbeeld in het huis-aan-huis aanbellen voor Broederlijk Delen en nodigt hij speciaal de 75stig jarigen van de parochie uit. Niets speciaals, of toch wel?
Dag Omer, dit is waarschijnlijk één van de kleinste parochies van het vicariaat?
Ja, dit is een kleine parochie. We hebben zon 600 inwoners. Met nog een kleine kern van oorspronkelijke bewoners en meer en meer inwijkelingen. Veel jonge gezinnen komen hier wonen omdat Miskom rustig is en midden de natuur ligt. We grenzen aan het Begijnenbos. Zij zijn dikwijls weinig geïntegreerd in het leven in hier maar we proberen hen wel bij de parochie te betrekken.
Dat lijkt me niet evident. Hoe slagen jullie erin om als kerkgemeenschap hier iets te betekenen voor alle inwoners van Miskom?
Dat is inderdaad niet evident. Ook omdat we hier geen school hebben. Maar we proberen hen wel te betrekken bij de parochie. We hechten bijvoorbeeld veel belang aan de lichtmisviering. Dat gebeurt in samenwerking met KVLV. We proberen daar echt een kindergebeuren van te maken samen met de jonge ouders. Normaal gezien worden enkel de pas gedoopte kinderen uitgenodigd maar wij nodigen alle kinderen tot 12 jaar uit. We doen daar ook een speciaal briefje bij voor de ouders en grootouders bij. Ook zij zijn welkom en met de grootouders hebben we ergens nog een stukje band. We hebben ieder jaar toch een honderd, honderd twintig mensen in de kerk. Achteraf is er warme chocomelk of fruitsap voor de kinderen en is er rozijnenbrood.
Sedert een paar jaar bellen we ook de nieuwe parochianen op. We vragen of ze eventjes tijd hebben en of we eens mogen langskomen. We geven dan een boekje af met de uren van de misvieringen en de openingstijden van het parochiesecretariaat en we vragen of ze geïnteresseerd zijn in een abonnement voor het parochieblad. We gaan ook altijd rond voor Broederlijk Delen bij hen. De wijk met nieuwe huizen en jonge gezinnen is één van de beste straten die er zijn, daar word je in geen enkel huis wandelen gestuurd. Dat is enorm. Ze zeggen dan: het instituut kerk zegt me niets maar ik sta wel open voor de noden en ik vind het positief dat jullie langskomen want het komt er maar niet van om een storting te doen.
Dat lijkt me nogal tijdsintensief?
Ja, dat is het ook. Maar als je ze niet persoonlijk opzoekt, kom je die jonge ouders niet tegen. Ofwel haal je dan je schouders op, ofwel probeer je ze op te zoeken. We proberen parochie te zijn voor de mensen die hier wonen. Vroeger had je allemaal verschillende en specifieke gebedenboekjes had: voor de jonge landbouwer, de jonge boerendochter, de getrouwde boerendochter, de jonge moeder, . Ieder had zijn specifiek boekje met speciale gebeden. Dat waren soms maar gebedjes van drie of vier regels maar heel de kerngedachte zat erin. Zo een betrokkenheid proberen we vandaag ook te bereiken door in te spelen op wat er leeft hier in Miskom.
Zo hebben we sinds een paar jaar een mis voor duivenmelkers omdat er hier veel duivenmelkers wonen. We hadden een beeld gekregen van één van de parochianen van Catharina Labouré. Dat is de patrones van de duivenmelkers. Wat hebben we onmiddellijk gedaan? De weekmis die het kortst bij haar feestdag valt, opgedragen aan de duivenmelkers. Dan krijg je in die mis 10 of 11 duivenmelkers die zondags praktisch nooit naar de mis komen.
Inspelen op de noden die er zijn?
Ja, we proberen zo ook op tweede kerstdag alle mensen bijeen te brengen die 75 geworden zijn, samen met hun echtgenoot of echtgenote. Tegelijkertijd nodigen we de +65-jarigen uit die alleenstaand zijn. Dat is een echt feest voor de mensen die 75 geworden zijn maar tegelijkertijd zien ze die 65-jarigen. We willen die verbondenheid wat laten voelen, zeker met kerst: Je wordt niet alleen gelaten. De meeste mensen gaan naar familie maar er zijn er ook die alleen zitten. Het zou mooi zijn, mochten we dat op kerstavond zelf kunnen doen maar we kunnen dat niet vragen aan onze vrijwilligers die zich al een heel jaar inzetten.
Of de eerste zondag van oktober bijvoorbeeld. Ik had in het parochieblad gelezen dat de echtgescheidenen een oproep deden om ergens gehoor te krijgen. We besteden daar nu aandacht aan in de liturgie en we geven dan iets kleins: dit jaar pralinekes om het zoet gevoel van de parochie over te brengen.
Jullie hebben een grote openheid naar alle mensen die hier wonen. Is het niet moeilijk om vanuit de parochie te komen? Parochie is niet zo populair
Het komt erop aan om dat beeld wat bij te stellen. De media spelen daar een grote rol in. Had je 10 pedofielen waarvan een priester, dan stond die priester op de voorpagina en over de 9 andere werd gezwegen. Maar dat is ook ergens logisch. Vroeger waren we een grote groep en nu zijn we een minderheid. Minderheden zijn kwetsbaar en mensen geven gemakkelijk kritiek op hen, dat is de gemakkelijkste weg. We willen ons met de parochie kenbaar maken: we laten ons zien, we zijn niet wereldvreemd en we komen met goede bedoelingen.
Jullie willen een tegengewicht bieden aan de media?
Ja, en die media komen ook altijd aan bod op de parochieploeg. Ik lees veel en hou alle krantenknipsels bij die over de kerk gaan. Al die krantenknipsels passeren daar: positief of negatief. Als ze negatief zijn dan is er voor ons werk aan de winkel. Als ze positief zijn dan is de boodschap: mee uitdragen, die boodschap, hé. We praten dan over de standpunten die de Paus inneemt bijvoorbeeld en we proberen die wat te kaderen. Soms hoor je harde standpunten over de Kerk of over het geloof. We proberen altijd het gesprek aan te gaan, we proberen uit te leggen hoe het eigenlijk in elkaar zit en vragen dan opnieuw naar hun mening. Als parochie moet je mee zijn. Vooral ook omdat veel mensen ons afschilderen als wereldvreemd.
Maar jij wil aantonen dat een parochie veel goede kanten heeft?
Ja, want per slot van rekening zou veel van wat er is, er niet geweest zijn als de parochie er niet mee begonnen was.
Klinkt allemaal positief maar
We weten dat we blijven bestaan dankzij de goodwill van de federatie. De liturgie in de federatie is hier één grote puzzel waar de federatiepastoor mee bezig is. Als er iemand wegvalt, moet hij herbeginnen. We zijn in die zin kwetsbaar.
We beseffen ook dat niet iedereen enthousiast is over die Kerk maar ik geloof dat het religieuze niet zal verdwijnen. Onlangs was er hier iemand overleden. Hij was bij de gepensioneerdenbond en daar hebben ze de gewoonte om hun vergadering altijd met een eucharistieviering te beginnen om 14u. Die man ging altijd tegen 14u30 zodat hij zeker niet op die mis moest zijn. Nu is hij overleden en wat die dochter hier aangebracht heeft van paternosters, medaillekes en gebedenboeken, Zon mensen beleven niet het grote kerkgebeuren maar inwendig zit daar veel in. Ze voelen zich niet altijd thuis in die grote kerk maar die directe lijn is er wel.
Een directe lijn met God?
Inderdaad. Ons leven is zo klein. Waarom zou ik me zorgen maken over geld of over mijn tuin. Het leven is veel meer dan eten en drinken. Als ik soms in de zomer aan onze vijver zit, dan zie ik dikwijls libellen. Ze kunnen uren rondzwermen vooraleer ze eventjes gaan zitten Hoe meer je hebt, hoe wantrouwiger je wordt. Je hebt schrik dat ze je komen bestelen en wat doe je? Je maakt van je huis een burcht waar niemand binnen mag. Je krijgt schrik van iedereen die komt aanbellen en de laatste stap is een wapen kopen. En morgen kom ik daar ocharme aanbellen voor het parochieblad Nu is mijn haar wat korter maar vroeger was het langer. Ze zouden onmiddellijk denken een onguur type en het zou erop zitten. Wie is dan het gelukkigste: de rijke industrieel? Of hij die niets heeft maar buitenkomt en daar kan genieten van een bonte specht? Dan ga je terug naar de essentie en kan je genieten van het scheppingsverhaal.
Een parochie moet mensen naar die essentie brengen? Naar de kern van de zaak?
Ja, een parochie moet doen zoals Jezus en goed doen voor de mensen. Maar wanneer kan ze dat? Als je zelf zo bent. Dus laat mij nu de mooiste theorieën aanbrengen, maar als de mensen zien dat dat niet strookt met hoe ik zelf leef Wat je verkondigt, daar moet je achterstaan. Als je dat niet doet, is dat bij mij schijn.
Geen woorden zonder daden?
Inderdaad.
Bedankt Omer.
Evelien Deketele, (overgenomen uit de de diaconale nieuwsbrief van Mechelen-Brussel. Waarvoor dank!)
Een dief had zich een toegang geforceerd tot een huis waarvan hij zeker wist dat de bewoners afwezig waren. Zonder moeilijkheden komt hij in de woonkamer terecht. Hij weet dat de brandkoffer achter een schilderij verscholen zit. Hij installeert zijn snijbrander om de zware deur van de koffer uit te snijden en haakt de schilderij van de muur. Plots hoort hij een stem: Jezus gaat je straffen. Hij springt recht van het verschieten. Hij was er nochtans, zeker en vast, van overtuigd dat er niemand thuis was! Met zijn zaklantaarn tast hij heel de living af en ontdekt dat de stem van een papegaai komt. Gerustgesteld gaat hij opnieuw aan het werk! Maar de papegaai herhaalt zijn dreigement: Jezus gaat je straffen! Geïrriteerd schreeuwt hij de papegaai toe dat hij moet zwijgen en legt zijn anorak over de kooi van de vogel, er van overtuigd dat de papegaai nu wel zijn bek zal houden. Maar de papegaai herhaalt voor de derde keer zijn verwittiging: Jezus zal je straffen! Waarna de dief, een beetje filosoof zijnde, het spel van de papegaai meespeelt:
- In de catechese hebben wij geleerd, toen ik klein was, dat Jezus niet straft.
- Jezus zal je straffen!
En, terwijl de dief bezig is in stilte de eerste deur van de geldkoffer met zijn koevoet te forceren, hoort hij een vreemd geluid achter de deur van de living, het geluid van een regelmatig krabben Daarna het geluid van een deurklink die men kordaat omlaag duwt. De deur gaat open op een kier. En de papegaai zegt: Jezus, dat is onze pit-bull!
Tegenwoordig hoor ik regelmatig beweren dat wij moeten vermijden aan kinderen te leren dat God een straffende God is. Het is beter dat wij volgende uitdrukkingen uit onze gesprekken verbannen: Jezuke zal je straffen of ook Wat heb ik God misdaan?, Hij (Zij) verdient het toch niet van ziek te worden of Als zij hun kind niet laten dopen, zal er hen een ongeluk overkomen.
Ik hoorde ooit de uitspraak (de auteur heb ik vergeten) over aids: God vergeeft altijd. De mens soms. De natuur vergeeft nooit.
Het is waar dat de grootste ongelukken de kwalijke gevolgen zijn van slechte keuzen door de mens die de natuur niet respecteert, van de mens die niet vertrouwt in de gebruiksaanwijzing die God ons geeft. Als wij met lucifers spelen in de nabijheid van vaten brandstof, lopen wij het risico dat de een of andere dag de boel in brand vliegt.
De natuur vergeeft nooit. De mens vergeeft soms, maar God laat niets over zich heen gaan, maar Hij vergeeft altijd de berouwvolle zondaar. Hij is ter zelfder tijd de Waarheid en de Barmhartigheid.
