Als onderschrift bij ons interview met diaken Laurent geven wij het besluit van een historische studie door de Canadese bisschoppen gevraagd. 
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

“Wij zouden ons historisch onderzoek op de volgende wijze kunnen afsluiten. In de loop van de laatste jaren heeft men op verschillende plaatsen bevestigd dat het motief tot herstel van het diaconaat niet de vermindering van celibataire priesters is.

Nochtans heeft men geen enkele afdoende (overtuigende) reden (uitleg) kunnen aanvoeren (voorstellen) voor het probleem waar de geschiedenis ons mee confronteert (plaatst). De geschiedenis toont inderdaad aan, dat niettegenstaande zijn apostolische instelling, het diaconaat gedurende meer dan duizend jaar niet nodig is geweest, nadat het (wel) gedurende meerdere eeuwen (wel) had bestaan.

Bijgevolg, als men geen echt specifieke (bestaans-) reden voor het diaconaat kan geven en indien men geen echte theologie van het diaconaat, zowel als voor het wijdingssacrament kan opstellen, dan is het zeker dat het herstelde diaconaat niet zal ontsnappen aan het lot van het diaconaat van de eerste eeuwen.

Indien het sacrament niet anders doet dan een ondersteuning geven aan diegenen, die op basis (uitgaande) van andere sacramenten, dezelfde functies (opdrachten) vervullen, dan kan men niet zeggen (beweren) dat het echt nodig is.

Het wijdingssacrament in de kerk heeft niet alleen de bedoeling een genade van ondersteuning te geven, maar eerder de machtiging om functies (opdrachten) te vervullen die iemand zonder het sacrament niet zou kunnen uitoefenen.

Indien het diaconaat een sacrament van de kerk is, en dat is het inderdaad, dan moet het een genade en een machtiging geven, niet enkel om een taak met gemak te vervullen, maar op de eerste plaats en voor alles om ze gewoon te kunnen uitoefenen.

Het succes van het herstel van het permanent diaconaat hangt niet af van de goede of slechte wil van de toekomstige diakens, maar van een juiste theologie van het diaconaat dat eertijds door de eerste kerk werd ingesteld.”

Hier onder vinden jullie de oorspronkelijke Franse tekst:

Nous pourrions conclure notre enquête historique de la manière suivante.

Au cours des dernières années, on a affirmé en divers endroits que le motif de la restauration du diaconat n’était pas la diminution des prêtres célibataires.

Cependant, on n’a apporté aucune raison suffisante pour résoudre la difficulté suivante proposée par l’histoire. L’histoire montre, en effet, qu’en dépit de son institution apostolique, le diaconat n’a pas été nécessaire dans l’’Eglise pendant plus de mille ans après avoir existé pendant plusieurs siècles.

Par conséquent, si l’on ne donne pas une raison réellement spécifique pour le diaconat et si l’on n’élabore pas une réelle théologie du diaconat aussi bien que du sacrament de l’ordre, il est certain que le diaconat restauré n’échappera pas au sort du diaconat des premiers siècles.

Si le sacrement du diaconat ne fait qu’apporter un réconfort à ceux qui, en vertu d’autre sacraments, accomplissent la même fonction, on ne peut dire qu’il est réellement nécessaire.

Le sacrement de l’ordre dans l’’Eglise n’a pas pour but de donner seulement une grâce de soutien, mais plutôt un pouvoir pour accomplir des fonctions que quelqu’n ne pourrait exécuter sans ce sacrement.

Si le diaconat est un sacrament de l’’Eglise, et il l’est réellement, il doit donner une grâce et un pouvoir non seulement pour accomplir une tâche avec aisance mais d’abord et avant tout pour l’accomplir tout court.

Le succès de la restauration du diaconat permanent ne dépend pas de la bonne ou de la mauvaise volonté des diacres futures, mais d’une théologie exacte du diaconat jadis inauguré par l’Eglise primitive.

Uit Le diaconat permanent, Editions de la CCC, 90, avenue Parent, Ottawa 2, 1970, p. 43.