Katholiek christen zonder complexen

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Men kan er niet naast kijken: de officiële samenleving (politieke klasse, media enz.) neemt – zoals nooit tevoren – afstand van de religieuze wereld, en in het bijzonder van de katholieke kerk. Of dit nu geïnterpreteerd dient te worden als ‘katholieken pesten” of als een “subtiele kerkvervolging” laat ik in het midden. Ik weet ook niet of het juist is, wat sommigen beweren, dat bepaalde kringen hebben bereikt wat ze reeds lang beoogden: van de christenen een minderheid maken, zij het een belangrijke.

Het meest bedenkelijke gevolg van dit aangepraat minderheidsgevoel is de vaak onbewuste reflex om zich terug te trekken in de privé-sfeer. Een dergelijke houding is echter uitsluitend defensief. Zij beschouwt de huidige situatie als fataal, minimaliseert de tekenen van de vernieuwing, plaatst het katholicisme op hetzelfde niveau als andere religies die veel meer minoritair zijn in de Vlaamse samenleving. Ze geeft ook teveel krediet aan de kijk van de media op de christelijke wereld als voorbijgestreefd en hypocriet. Katholieken wordt op die manier ook nog een schuldcomplex aangepraat, want de huidige minderheidsstatus zou het gevolg zijn van hun vroegere verregaande machtshonger.

In plaats van zich terug te plooien op een soort bufferzone van waaruit men zich te weer stelt tegen een vijandige omgeving, moeten we een dynamisch antwoord vinden dat twee luiken omvat.

Allereerst de verwijzing van het geloof naar de privé-sfeer kan maar omgekeerd worden door het verstevigen  en het zich persoonlijk eigen maken van de geloofshouding, die noodzakelijk uitmonden zal in gebed en herbronning.

Dit zal inhouden dat men ingaat tegen het heersende “correcte denken”, dat men zonder agressiviteit waagt te getuigen van zijn geloof en het ook aan anderen durft aan te bieden.

En vervolgens: als resultaat van de herwonnen innerlijke kracht van het individuele geloof, zullen wij de aanwezigheid kunnen versterken van de christenen in het openbare debat over de grote waarden waarop onze samenleving dient gebouwd.

Dit veronderstelt voor de zichtbaarheid van het christendom ook een regelmatig – wellicht zelfs geïnstitutionaliseerd contact – tussen de religieuze overheid en de politieke leiders, zoals dat in Nederland wordt gewenst en in Frankrijk onlangs werd afgesproken. Ook wij mogen ons niet neerleggen bij de pogingen van bepaalde politici om godsdienst maatschappelijk onbelangrijk te achten.

Ernest Henau in Het Teken van juli-augustus 2002, p. 33.