EEUWIGHEID IS ELKE DAG JONGxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Jong-zijn is het recht hebben om nieuw te zijn

is weigeren geperst te worden tussen de massa,

noch bovenuit noch onderuit

is het recht hebben op originaliteit,

wat anders is dan extreme mode.

Jong-zijn is de ascese opbrengen te woekeren

met zijn talententkapitaal en het te grabbel

gooien voor de anderen.

Jong-zijn is zich, zelfs op zijn ouwe dag,

kunnen verwonderen over eenvoudige dingen.

Jong-zijn is niet mode, ook al draag je ze.

Ik denk dat het een kracht is uit geest en hart,

onverwoestbaar.Als men geproefd heeft

wat echte liefde is, dingen en mensen gestreeld,

gezoend en verzoend, gekoesterd en gedragen,

dan weet men wat jong-zijn is, leven en doen

leven, volop, met schroom en heilige eerbied.

Je zou alles willen geven, mateloos.

Alleen geest en hart zijn eindeloos en onuitputtelijk

eeuwig, fris en sterk, een stukje God.

Jong-zijn is geen leeftijdsgrens, maar reikt

precies over de grenzen heen, over de dagen

en jaren, over zichzelf. Het is telkens opnieuw,

als het af- en aanrollen van de zee,

nooit genoeg. Wie zegt er dat de zee oud is?

En is ze niet van in eeuwigheid?

Eeuwigheid is elke dag jong. God, wat een wonder!

Durven leven vanuit de kracht die in het diepste van ons leeft, maar het durven ophalen met een alledaagse emmer, als uit een boeren-welput.

Het is durven oud-worden, rijker ervaren,

milder en met meer begrip de ander

ontmoeten, oud-worden om jong genoeg te zijn voor de eeuwigheid.

Jong-zijn is ont-moeten, ontdaan van alle moeten en dwang, bevrijd en bevrijdend. Het

is van binnenuit, vanuit welwillendheid

voortdurend op de dingen ingaan, als nieuwsgierige kinderen.

Dat zijn de kinderen Gods.

En schreeuw het van de daken als de kern van je leven Jezus is die naar de Vader wijst. Als de bast rond die kern een prettige mode is en leuke gewoonten en erg menselijke wetten, geniet ervan! Maak ze morgen nieuw als het moet vanuit een kracht uit geest en hart.

Ik zet mij daarvoor in.

Marcel Ploem – Hugo Roeffaers