Elkaar kunnen missen

Zo ideaal als hierboven beschreven verloopt wel geen enkele ouders-kind-relatie. 
Iedereen maakt dat proces door met wat schade en schande.
Maar het proces als zodanig staat model voor de groei van álle menselijke relaties. Die beginnen altijd met een idealisering (van een ander mens, van een levens-project, van eens stroming of beweging).
Een ontdekking brengt dat nu eenmaal mee: je bent geboeid door het nieuwe, het nog ongeziene. Nadere kennismaking brengt onvermijdelijk ontgoocheling mee.
Pas in de scherven van het idool ontwaar je het werkelijke gezicht van de ander. Dat gebeurt niet één keer invoegde, maar keeromkeer. In een relatie moet daarom naast de nabijheid ook de afstand bewust geleefd worden: allen zo kun je het echte gezicht van de ander ontwaren. De twee tijden waarover Prediker dicht, die van het omhelzen en die van het loslaten, volgen niet allee chronologisch elkaar. Wil een relatie duurzaam en vruchtbaar zijn, dan moeten daarin de twee tijden gelijktijdig aanwezig zijn. In elke goede omhelzing speelt een beleving van loslaten mee. En er is een loslaten dat de innigste vorm van omhelzen. Dat zou ik vriendschap willen noemen.