Psalm 38

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Laat ook Gij het afweten, God,

nu de pijn zich een weg boort naar

het hart van mijn ziel! Ik voel uw

zachte hand niet meer. Hoezeer lijd

ik onder de grilligheid van

uw genade.

Ik ben een open wond van angst.

De geborgenheid waaruit ik

dag aan dag tot leven durf te

komen, vind ik niet meer. Topzwaar

van jaren her.

Ellende breekt mij uit. Verdriet

heit mij in een zwart moeras

van zuchten. Kruipend haal ik net de

avond. Krom van kramp lig ik. Ik

brul: Waarom? Hoever klieft de angst

mij nog open?

Niet aan mij heeft nu nog zin. Mijn

hart loeit. Niemand hoort het. Gij, God,

lieve lotgenoot van vroeger,

Gij kunt toch wel raden dat ik

in mij zelf geen plek meer vind

om bij te komen!

Alwie ik ooit heb liefgehad

is vervlogen. Als ik aan hen

denk, proef ik de bitterheid van

hun verraad. Ik hoor hen niets meer

zeggen. Wat ik nog zeggen wou

dat hoort geen mens.

Gij, Gij, Gij. Ik hamer huilend

met mijn vuisten op uw rug. Laat

mij niet mijn toevlucht zoeken tot

cynisme, mijzelf niet groter

houden dan ik ben. Moe hink ik

U tegemoet.

Vreemd ga ik buiten uw bereik.
Kom om mij heen staan, God, in mijn

trouwe vrienden. Laat mij voelen

in hun armen hoe Gij vader

zijt. Ver van u vandaan kan ik

mijzelf niet zijn.

God, kom gauw.

Paul Begheyn in De Nieuwe Boodschap, Zien zijn, gezond zijn, aug. –sept. –okt. 1984/8, p. 235