DE TUINMAN EN DE DOOD
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

P.N. van Eyck

Morgenavond geef ik een voordracht over: "Vluchten naar Ispagaan helpt niet!". De betekenis van mijn titel: wij leven in een tijd waarin de dood taboe is. Al worden wij langs de media gebombardeerd met berichten over doden door natuurrampen, revoluties, oorlogen, overstromingen, verkeersslachtoffers,... toch is de dood voor ons gebeuren voor anderen en dan nog meestal oude mensen. Het is een teken van wijsheid bewust te worden dat wegvluchten van de dood, van de dood dood te zwijgen, mensonwaardig is en zeer ongezond.
Het is de bedoeling de mensen bewust te maken dat wij moeten aanvaarden dat de dood een realiteit is die met zekerheid voor iedereen geldt en dat wij de dood gaan (passief) moeten ombuigen tot 'sterven'.
Ook dat mensen niet alleen kunnen leven, maar ook niet alléén kunnen sterven.
Belangrijk is tevens te beseffen dat het onze opdracht onze medemensen bij te staan in hun rouwproces, in hun rouwarbeid!