Groeien naar volheid van leven

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In november vieren we steeds de seniorenweek die dan wordt afgesloten met het feest van de grootouders. Meer en meer gaat de laatste jaren de aandacht – ook van de politiek -  naar de veroudering van de bevolking.

Velen denken dat de eerste helft van het leven ook de schoonste jaren zijn: een onbezorgde jeugd, de prille liefde, het eerste kind, succes in het beroep. Maar is dat wel zo? In Kana had men toch ook de beste wijn voor het laatst bewaard.

Het is een opgave voor de maatschappij om er voor te zorgen dat ook de “ouderdom” mooi kan zijn. Natuurlijk als men zich blind staren op de biologische leeftijd, dan roept “oud” bij vele mensen negatieve associaties op als staande aan de zijlijn van het leven, maar als men aandacht heeft voor de psychologische leeftijd dan kan een tachtiger jeugdiger van geest zijn dan vele veertigers.

Op de Nederlandse Televisie toonde men onlangs een honderdjarige kranige dame die leerde de computer en Internet te gebruiken “want je moet toch meekunnen met je tijd!”
Op hogere leeftijd loopt de motoriek van je lichaam weliswaar trager en je pas wordt voorzichtiger maar men kan dus nog met een frisse blik zichzelf ervaren en nieuwe mogelijkheden ontdekken.

Natuurlijk brengt ouder worden – vooral als meen zeer oud wordt – ook vragen mee: men moet bv. dikwijls afscheid nemen van een vriend(in) die verhuist of die overlijdt. Dat zijn weliswaar pijnlijke ervaringen zoals die oudere man die zei dat hij in straat eigenlijk niemand kende maar die op het kerkhof lagen kende hij allemaal.

Maar hoe de oudere mens wordt hangt voor een deel af hoe we naar hem kijken.

Wat zien we?
Alleen maar grijs haar, rimpels in het gelaat, lastig lopen?
Of tonen we interesse niet in wat ze hebben maar in wat ze zijn.

Ouderen hebben er nood aan dat er met hen gepraat wordt en geluisterd en dat ze nog meetellen.
Geven we hen het gevoel van een verloren voorwerp te zijn waar niemand nog naar zoekt, dan verkommeren ze.
Geven we hen wel de waardering en liefde waarnaar ze uitzien?
Zien we de ouderdom als een waarde en zegen, een mogelijkheid om – na een leven van werken – een stukje vrijheid te veroveren om dingen te doen waar men vroeger niet aan toe kwam, om nieuwe sociale contacten op te bouwen, nieuwe prioriteiten vast te leggen en nieuwe uitdagingen om iets zinvols te doen.

Een grootmoeder zie: “Als ik had geweten wat een vreugde mijn kleinkinderen voor mij zouden zijn, zou ik hen het liefst eerst gekregen hebben.” Heerlijk toch!

Bij het ouder worden gaat men beter zien wat echt belangrijk is, wat in het leven waarde heeft en zich, voor zover het kan, daarvoor inzetten.
Men gaat zich bevrijden van waardeloze dingen die men in de loop van de jaren heeft verzameld – opruimen noemt men dat – om zich te concentreren op dat wat ook thans nog waarde heeft.
We gaan dus andere prioriteiten stellen.
Meer dan in het verleden gaan we zien dat belangrijk is niet wat we hebben maar wat we zijn.
Dan wordt de herfsttij van het leven de tijd van de volheid. 

Dat mogen we dan ook wensen aan al onze bejaarden in de seniorenweek.

Overgenomen uit ‘aktie xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />365’, driemaandelijks tijdschrift n°3, 2005. Uitgever: R. Loyens, Gent.