Een parochie die ‘beweegt’ of een parochie die ‘leeft’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een kegelbal beweegt ook, krachtens de gerichte worp. Een voetbal eveneens, krachtens het doeltreffende schot. Zelfs een lijk beweegt, wanneer men er in een snelle wagen mee door het land rijdt. Maar zij ‘leven’ niet. Want leven is niet slechts ‘bewegen’, maar heel bepaald “zichzelf bewegen” vanuit een eigen innerlijk actie-centrum en beginpunt.

Elk pastoraal werk, elke godsdienstige opvoeding zal er heel bewust op gericht moeten zijn, precies dit moment naderbij de brengen waarop het godsdienstig ‘voort-bewogen-worden’ omslaat in ‘zichzelf-voortbewegen’. Wie dat niet beoogt maakt zichzelf als pastor met zijn parochianen of als ouder met zijn kinderen tot permanente ‘sleep’. Hij dispenseert daarmee iedereen van elk persoonlijk initiatief en sanctioneert in feit de godsdienstige passiviteit.