Wee de eenzame mens die zijn eenzaamheid koestert. Zou dit de hel zijn?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Geroepen worden is niet één keer heel duidelijk en klaar ja zeggen, maar telkens weer, dag in dat uit, het ‘ja’ op de lippen nemen en het beleven.

Veel geroepenen (welke inhoud of vorm die roeping moge hebben!) zien met weemoed terug naar hun eerste enthousiast ‘ja, X jaren geleden. Wanneer ze constateren met hoeveel pijn en moeite ze er nu nog een ja uit krijgen, blikken ze met gemende gevoelen terug op de fase van hun eerste, soms ietwat naïeve liefde. Hun actueel ‘ja’ wordt ontluisterd door dubbelzinnigheid, lusteloosheid en ernstige terugval. Hun ‘ja’ is een ‘ja maar ‘ geworden of … een grote stilte.

Maar je vindt daarnaast ook mensen die doorheen het leven doorheen het leven sereen en rustig in hun jawoord geworteld staan, zonder fanatisme, zonder hardheid of stugheid, met een grote zin voor de werkelijkheid en een fascinerende mildheid.

Jezus’ was ‘ja’.

‘Begrijpt ge wat ge leest?’ Dit zou ook anders kunnen klinken: ‘Besef je eigenlijk wat je doet? Zie je in water met jou aan het gebeuren is? Realiseer je je goed waar je uitkomt als je zo door holt?’

Durven mensen elkaar voldoende de persoonsgerichte, grondige levensvragen stellen? Mogen mensen die samenleven elkaar bevragen? Of bestaat er een modern taboe dienaangaande. Mogen en kunnen wij in familie elkaar nog corrigeren, elkaar door wederzijdse bevraging tot klaarheid brengen?

Soms zwijgen we elkaar dood.

(…) Natuurlijk heb ik nooit het recht, aan de ander persoonlijke vragen te stellen als ik niet vooraf mensennabij en luisterend met die andere mens omgegaan heb;