Parabeltje van een plattelandsdiaken

Handen houden mij in evenwicht

Een oude vrouw komt bij de dokter en zegt: “Ik heb een hand vol klachten. Zal ik ze opnoemen?”

“Laat maar eens horen,” zegt de dokter.

“De eerste vinger, dat is mijn verloren man.

De tweede zijn mijn lichamelijke klachten.

De derde vinger: dat ik zo weinig meer kan doen.

De vierde vinger dat ik me soms zo eenzaam voel.

De vijfde vinger dat er om me heen zoveel bekenden weggevallen zijn.”

Dat is inderdaad een hand vol,” zegt de dokter.

“Maar die andere hand dan?”, vraagt de dokter.

“Dat zijn mijn zegeningen. Wilt u die ook horen?”, vraagt ze.

“Graag”, zegt de arts.

“De eerste vinger, dat ik elke dag voldoende eten heb.

De tweede vinger, dat mijn huisje warm is in de winter.

De derde, dat er mensen om mij heen zijn die me helpen.

De vierde, dat ik de laatste jaren gespaard ben van nog meer ziektes en pijn.

De vijfde vinger, dat ik voldoende geld heb om mijn rekeningen te betalen.”

De dokter kijkt naar haar beiden handen.

De vrouw kijkt hem aan en zegt: “Twee handen die verdriet hebben gedragen, tranen gedroogd en wel eens tot vuisten gebald.

Ook twee handen die weten wat leven is.

En weet u wat ik nu zo mooi vind, wat er gebeurt als ik mijn handen vouw tot een gebed?”

“Nee,” zegt de dokter.

“Als ik bid, gebeurt er iets met mijn handen. Dan gaat mijn hand met de zegeningen naar mijn hand met het verdriet. Dan vouw ik de vingers in elkaar en dan komen de moeilijke dingen tussen de zegeningen in. En de zegeningen houden die narigheid in mijn leven tegen. Biddend breng ik mijn verdriet bij God. Daarna tel ik mijn zegeningen.

Weet je, ik ben dankbaar dat ik twee handen heb, ze houden elkaar in evenwicht.

Ze houden mij in evenwicht en zo is mijn leven minder zwaar.”

De dokter knikt instemmend, vouwt de vingers van de ene hand tussen de vingers van zijn andere hand en blijft even verzonken in zijn eigen gedachten zitten.

Is het niet mooi dat wij te communie gaan met beide handen open. Als ik de communie mag uitdelen zie ik vele handen, handen waarin wij ‘klachten en zegeningen’ kunnen lezen.

Diaken Maurice Temmerman