Om jullie goesting te doen krijgen méér te lezen van Eric-Emmanuel Schmitt in Oscar en oma Rozerood, citeer ik de bladzijden 19 - 22.
"Beste God,
Geweldig! Dat heb je knap gedaan. Nog voordat ik de brief heb gepost, geef je me al antwoord. Hoe doe je dat?
Vanmorgen was ik met Einstein aan het schaken in de recreatieruimte toen Popcorn me kwam waarschuwen:
'Je ouders zijn er.'
'Mijn ouder? Dat kan niet. Die komen alleen op zondag.'
'Ik heb de auto gezien, een rode jeep met een wit dekzeil.'
'Dat kan niet.'
Ik haalde mijn schouders op en ging door met het potje schaken. Maar omdat ik er niet meer met mijn gedachten bij was, sloeg Einstein al mijn stukken en daar werk ik nog zenuwachtiger van. Dat we hem Einstein noemen, komt niet doordat hij slimmer is dan de rest van ons, maar omdat zijn hoofd twee keer zo groot is als normaal. Het schijnt dat het binnenin vol water zit. Dat is jammer; als het hersenen waren geweest, had hij vast heel knappe dingen kunnen verzinnen, die Einstein.
Toen ik zag dat ik ging verliezen, stopte ik ermee en ging met Popcorn naar zijn kamer, die op het parkeerterrein uitkijkt. Hij had gelijk: mijn ouders waren er.
Je moet weten, God, dat we ver uit de buurt wonen, mijn ouders en ik. Toen ik nog thuis woonde, had ik er geen erg in, maar nu ik er niet meer woon, vind ik het echt ver weg. Daarom kunnen m'n ouders mij maar één keer per week komen opzoeken, op zondag, want op zondag werken ze niet, ik ook niet trouwens.
'Zie je wel dat ik gelijk had?' zei Popcorn. 'Hoeveel krijg ik van je omdat ik je heb gewaarschuwd?'
'Ik heb nog een reep hazelnootchocolade.'
'Heb je geen aardbeien-fruitgums meer?'
'Nee.'
'Okay, dan maar de reep.'
Eigenlijk mogen wij Popcorn helemaal niets te eten geven, want hij is hier juist om magerder te worden. Negen jaar, achtennegentig kilo en een meter tien lang bij een meter tien breed! het enige kledingstuk waar hij helemaal in past, is een Amerikaans sweatshirt met strepen. En dan golven die strepen nog zo op en neer dat je er zeeziek van wordt. Maar omdat geen van mijn vriendjes, en ook ik niet, gelooft dat hij ooit kan ophouden met dik zijn, en het zielig vinden dat hij zo'n honger heeft, geven we hem altijd onze restjes. Wat stelt een reep chocolade nou voor vergeleken bij zo'n massa spek! en als we er verkeerd aandoen, dan moeten die verpleegsters ook maar eens ophouden met hem vol te stoppen met zetpillen.
Ik ging terug naar mijn kamer om op mijn ouders te wachten. Eerst had ik niet in de gaten hoeveel tijd er voorbijging omdat ik buiten adem was, maar op een gegeven moment besefte ik dat ze al vijftien keer de tijd hadden gehad om bij me te komen.
Plotseling had ik door waar ze zaten. Ik sloop de gang in, ging de trap af toen niemand me zag en liep in het halfdonker naar de kamer van dokter Düsseldorf.
Bingo! Daar zaten ze. Ik kon hun stemmen door de deur heen horen. Omdat ik doodmoe was van het naar beneden lopen, wachtte ik een paar tellen tot mijn hartslag weer rustig was geworden en toen ging het helemaal mis. Ik hoorde wat ik niet had mogen horen. Mijn moeder zat te snikken en dokter Düsseldorf zei steeds maar: 'We hebben allles geprobeerd, heus, we hebben alles geprobeerd', waarop mijn vader met een verstikte stem antwoordde: 'Natuurlijk, dokter, natuurlijk.'
Ik bleef met mijn oor tegen de ijzeren deur geplakt staan. Ik wist niet meer wat kouder was, het metaal of ik.
Toe zei dokter Düsseldorf: 'Wilt u hem nog even gedag zeggen?'
'Dat zou ik niet kunnen,' zei mijn moeder.
'Hij mag ons zo niet zien,' voegde mijn vader eraan toe.
En toen begreep ik dat mijn ouders een stelletje lafaards waren. Erger nog: een stelletje lafaards die dachten dat ik een lafaard was!
Omdat er in de kamer geluiden klonken van stoelen die verschoven werden, begreep ik dat ze naar buiten zouden komen en ik deed de eerste de beste deur die ik zag open."
|
