Een van de pijlers van het katholiek geloof, en dus ook van onze cultuur, is: vergeven! Destijds was daar zelfs een prachtig geornamenteerd stuk gereedschap voor: de biechtstoel!

Wel, met vergiffenis heb ik het altijd al moeilijk gehad, en wel om verschillende redenen.

Ten eerste kàn ik niet ‘vergeven en vergeten’ in de letterlijke zin van het woord! Daarvoor zou ik mijn hersenen in een heel tegennatuurlijke bocht moeten wringen, en dan nog zou het blijven knagen. Méér nog dan als ik gewoon niét probeerde te vergeven.

Ten tweede is het een té gemakkelijke oplossing voor verstokte zondaars en bestaat hun leven op de duur enkel nog uit een eindeloze reeks zonden en vergiffenissen.

Als mij iemand iets misdoet kan ik het hoogstens relativeren en voorlopig doorgaan alsof er niets is gebeurd. Geen wrok overhouden, maar vergeven of vergeten is het nooit, en als het zich maar genoeg herhaalt zal ik al gauw afhaken! Kunnen ze fluiten naar mijn vriendschap, hulp, of liefde.

Ik vraag me trouwens af of er wel mensen bestaan die echt kunnen vergeven over de ganse lijn: spons erover en vergeven en vergeten! Alsof het nooit is voorgevallen! Persoonlijk heb ik er in elk geval nog nooit eentje ontmoet. Soms lijkt het wel of iets is vergeven, maar wat er ook van zij, er blijft altijd iets van over. Iets dat zich onwrikbaar in je onderbewustzijn heeft genesteld. Een welgemeend ‘sorry’ kan hier wel wonderen verrichten, maar het gebeurde nooit totaal uitwissen!

En dus, vermits voorkomen ook hier, en vooral hier, beter is dan genezen, probeer ik altijd te vermijden ‘sorry’ te moeten zeggen. Want zodra je dat moet zeggen is het eigenlijk al telaat!

Om écht te kunnen vergeven en vergeten moet je toch wel ernstig aan de ziekte van Altzheimer lijden! Niet verwonderlijk dat iemand ooit zei: “Een goed geweten is het gevolg van een slecht geheugen!”

En daarom ook doe ik altijd mijn uiterste best om niemand op de tenen te trappen of kwaad te doen. Want dat leidt tot een wonde. Een wonde die weliswaar kan worden geheeld, maar er blijft, hoe klein ook, een littekentje. Een littekentje dat alleen de natuur zou kunnen uitwissen, maar de natuur vertikt het. Dat zou namelijk veel te tegennatuurlijk zijn. Omdat we dat littekentje nodig hebben om onszelf te beschermen. Jawél! De natuur weet heus wel wat hij doet!

Daarom mogen we blij zijn die onmogelijkheid tot totale vergeving te bezitten: de natuur beschermt er ons mee en leert ons wie we wél en wie we niét kunnen vertrouwen. En als alle kleine negatieve voorvalletjes telkens weer een klein littekentje achterlaten blijft op de duur één groot litteken bestaan. Een litteken dat je een heel sterk waarschuwingssignaal geeft: “Leg het stil! Doe geen moeite meer! Die persoon is het niet waard!”

Mensen die denken écht en helemaal te kunnen vergeven en vergeten, zijn dan ook sukkels die van de ene valstrik in de andere blijven lopen.

Waarom? Omdat ze hun geest zodanig hebben gemanipuleerd om toch maar tegemoet te komen aan hun ‘geloof’, dat waarschuwingssignalen op de duur wegblijven. Alsof de natuur zélf zegt: “Nu moet je het zelf maar weten en ondervinden”. En reken maar dat ze daar vroeg of laat de gevolgen van zullen moeten dragen!

Als ik dan ook één tegenstrijdigheid mag aanwijzen in wat Christus ons leerde, dan is het wel dat ‘vergeven’. Beter had hij over ‘relativeren’ gepredikt, maar ja, hadden de mensen dit woord wel begrepen? Al ben ik er sterk van overtuigd dat hij relativeren bedoelde, maar daar bestond waarschijnlijk nog geen woord voor.

Hoe het ook zij, dat ‘misverstand’ heeft ons in de loop van de geschiedenis al heel veel ellende bezorgd door mensen die dachten dat alles maar kon. Het werd toch vergeven! Die héérlijke biechtstoel weet je wel? Die hemelse machine om zwarte zieltjes wit te wassen!

Maar ondertussen is toch ook dàt tijdperk voorbij.
Geen ‘soulwash’ meer in de kerk.
Geen files aanschuivende kinderen meer voor de biechtstoel.
Geen rooie oortjes meer in dat beschamende en vernederende helleding!
Geen priester meer die al die heerlijke, maar verboden geneugten wellustig mocht aanhoren zonder zelf iets te mogen doen! (Nou… dat werd toch van hem verondersteld!)
Geen aardse vergiffenis meer.

Ze moeten hierboven nu maar je boekhouding bijhouden.

Willy.