Of je het nu wilt of niet, het leuk vindt of niet, maar zodra je een hond, zelfs een puppy, in huis haalt verandert je woning in een roedel! Een roedel met strenghiërarchische regels waarvan je niet kunt afwijken zonder in de problemen te komen. Streng natuurlijke regeltjes eigenlijk, die in beginsel ook voor mensen gelden. Maar mensen vonden daar middeltjes op. Met wat ellebogenwerk geraken ze in functies waarin ze wél goed betaald worden maar nog nauwelijks functioneren, met alle problemen vandien.
Zodra Chico in huis was, zocht hij mijn voeten op en nestelde zich daar. En dat blijft zo! Op mijn schoot wil hij enkel maar spelen, stelt zich rusteloos op, en bijt! Speels, maar toch met een duidelijke boodschap. Omdat hij er gewoon af wil. Op de schoot van mijn vrouw daarentegen blijft hij braaf liggen, likt haar handen, of gaat naast haar op de zetel liggen slapen.
Waarom? Daar ben ik, met een beetje hondslogisch denken, achtergekomen. Hij ziet ons als zijn roedel en zoekt daarin onbewust zijn plaats op. Met andere woorden: bij mij zoekt hij de bescherming die hij vindt nodig te hebben. Voelt mij aan als een alfadier. Dus legt hij zich onderdanig aan mijn voeten en voelt zich beschermd. Hoger wil hij niet komen. Elke andere, hogere plaats, breekt die hiërarchie af en daar kan hij niet mee om. Als ik hem op de schoot neem voelt dit bij hem waarschijnlijk aan alsof IK zijn bescherming nodig heb. Waar is dan ZIJN bescherming?
Mijn vrouw daarentegen voelt hij als aan een hondje dat wel wat bescherming en evenwicht kan gebruiken, en dus stelt hij zich voor haar, beschermend, wat hoger op. Zo moet het volgens zijn hondenlogica, en van die regel kan niet worden afgeweken, want zwart is zwart en wit is wit.
Jawél je kunt er van afwijken: hem dingen afleren of aanleren. Maar dan kom je terecht in dezelfde chaotische toestanden als in de mensenwereld, en dat kan ik missen als de pest. Dus laat ik zijn hondenlogica liever de vrije teugel in dergelijke zaken. Op de hiërarchische trede waarop hij zich best thuisvoelt zal hij ook best functioneren denk ik.
Ach, lag het bij mensen ook maar zo eenvoudig! De wereld zou een paradijs zijn.
En toch er zijn enorme punten van overeenkomst tussen honden en mensen. Wat trouwens meteen verklaart waarom honden zich goed voelen bij mensen en ze opzoeken.
Werkt het bij ons niet nét zo? Jawel! Maar wij hebben niet zoveel gevoelens meer, en des te meer woorden. Woorden waarmee we ons leugenachtig een plaats weten op te eisen die ons helemaal niet toekomt. Met als resultaat dat we dan ook helemaal niets bakken van die met leugens opgeëiste leidersplaats! Er een grote janboel van maken! En dan maar moeten terugvallen op het advies van ondergeschikten om de boel weer recht te trekken. Tenminste, áls er tegen dan nog iets recht te trekken valt!
Nepleiders maken zich gemakkelijk van dit probleem af met woorden als Je kunt nu eenmaal niet álles zelf hé: kunnen leiden én kunnen werken? O nee? Ik formuleer het liever anders: als je niet kunt werken kun je ook niet leiden!!!
Kijk dus maar naar de politici en daar heb je meteen een schoolvoorbeeld van waar je geraakt als je het natuurlijke hiërarchische systeem verkracht.
Mijn plaats in de hiërarchie heb ik al vroeg ontdekt: bescheiden op de achtergrond zorgen dat de boel zo goed mogelijk blijft draaien. Daar voelde ik me goed in en daar bleef ik dan ook maar het liefst. Werken vóór de leider. Mits de leider ook echt leider is. Zoniet geef ik er ook de brui aan en gooi er maar naar met de klak. En dan komt de mot erin.
Kijk trouwens ook maar naar sommige gezinnen: waar komen ze terecht als de vrouw zich als alfadier opstelt en enkel nog háár willetje van betekenis is? Maar hier wil ik zéker niet veralgemenen! Want ook sommige mannen hebben een alfadier nodig om te overleven!
En als we de lijn nog wat dichter naar ons toetrekken, komen we uit bij de gezinnen en de kroost! Maar eerst nog even wat ik ondertussen zoal opving op straat als reactie op mijn chihuahua:
Het merendeel van de mensen zegt:
- Ach, die chiwafwafjes zijn zo lief als ze klein zijn! Maar wacht tot binnen een paar jaar! Dan worden het totaal onhandelbare tirannen.
Een minderheid zegt dan weer dat ze nooit nog een andere hond zouden willen dan een chihuahua.
De waarheid zal wel nét dezelfde zijn die je in een gezin terugvindt: die babytjes? Ach, die zijn toch zo lief meneer! En dus worden ze geknuffeld, vanalles toegestopt, al hun willetjes worden voldaan, en ze worden schromelijk verprutst. Resultaat: onhandelbare tirannen op latere leeftijd.
Terug nu naar de chihuahuas: zijn, als puppy, hartveroverend lief en mooi. Gevolg: knuffel knuffel knuffel. Resultaat: het hondje voelt zich baas en wordt, juist dóór de baasjes, omgeschoold tot een alfadier. Een dier dat zijn wetten stelt in de roedel en niet rust tot hij de hele roedel naar zijn hand heeft gezet.
Want een knuffel wordt enerzijds wel als aangenaam ervaren, maar geeft ook macht. De macht om alle anderen te domineren. Werkt dat niet nét zo bij sommige menselijke relaties? Tenminste in dié relaties waarin de geknuffelde het signaal verkeerd begrijpt en ervan profiteert door de macht naar zich toe te halen?
En inderdaad, als je dan wat dieper ingaat op wat mensen vertellen over hun chihuahua, en naar de voorgeschiedenis vist, dan merk je het onmiddellijk: het chihuahuaatje in kwestie werd betutteld, beknuffeld, gespaard van alles, meegedragen in een modieus tasje, of lekker ingepakt in een trendy jasje en faliekant naar de knoppen geholpen!!! En dat kleine mormeltje wordt een monsterlijke tiran!
De baasjes hebben zich schromelijk misrekend! Dachten een poezelig knuffeldiertje in huis te hebben gehaald en eindigen met een betweterig monster. Hebben nooit beseft dat in een chihuahua, hoe klein ook, een grote hond steekt, die ook net als een grote hond reageert. Tegen de tijd dat ze daar achterkomen is het telaat. Wat er daarna met de chihuahua gebeurt heb je het raden naar.
Chihuahuas moeilijke karakters? Helemaal niet, tenzij mensen er moeilijke karakters van maken.
Enfin misschien heb ik wel mooi praten. Mijn chihuahua is nog niet volwassen. Afwachten dus maar of ik al dan niet gelijk heb. Maar als de opvoeding die hij nu krijgt zijn vruchten blijft afwerpen, dan zit ik straks met een pracht van een hond. Duimen dus maar.
Het autorijdend publiek beleeft politiewagens natuurlijk van buiten naar binnen, en voelt zich niet erg op zijn gemak met zon ding in de buurt.
Er al ooit eens bij stilgestaan hoe het is om die auto van binnen naar buiten te beleven? Wel
In de laatste decennia van mijn carrière moest ik me af en toe naar Brussel verplaatsen. Vergaderingen, besprekingen en zo
In het begin deed ik dat met een politieauto. Maar had daar al gauw de pest in! Autowandelen is nooit aan mij besteed geweest en ik hield er graag een beetje vaart en afwisseling in. Maar ja, in een politiewagen moet je het voorbeeld geven hé? Dus: netjes 120, hoewel het flitstijdperk zijn intrede nog niet had gedaan en het verkeer op de autowegen nog normaal zijn gang kon gaan.
Maar dus toch maar: voorbeeldig zijn en netjes tegen 120 naar Brussel!
- Hé? Wat gebeurt er? Het verkeer lijkt plots totaal anders dan als ik met mijn personenauto rijd! Wat is er aan de hand?
Want na enkele kilometer had ik vóór me een zee aan ruimte. Alsof ik in de woestijn reed. Rééd ik trouwens wel nog in België?
Achter me: de drie rijstroken vol! Niemand haalde het in zijn hoofd me in te halen.
- Kom nou jongens, ik ben ook maar een mens hoor! Maar neen! Ze bleven allemaal, wantrouwend, godvrezend en braaf, netjes achter me. En zo sukkelde ik aan de kop van een peloton naar Brussel!
Vond die opeengepakte situatie achter me best vervelend en gevaarlijk! Als ik plots moest remmen of iemand inhalen
- Kom nou! Waarvoor zou ik moeten remmen en wié zou ik moeten inhalen? Vóór me de woestijn, achter me de hel!
Diezelfde hel die nu de algemene regel is!
Heb het twee keer gedaan, en toen had ik er de buik van vol. Nam in het vervolg gemakshalve de trein of mijn eigen wagen en diende kilometervergoeding in.
Wat ik hiermee bedoel is:
1. Zonder het te willen creëerde ik het soort verkeer dat we tegenwoordig allemaal kennen op onze autowegen: zware filevorming omdat iedereen bang is een kilometertje te snel te rijden, en iedereen dus opeengepakt tegen nagenoeg dezelfde snelheid rijdt. Drommels gevaarlijk!!! Wát specialisten ons er ook proberen over wijs te maken.
2. Hoewel het lezen van dit verhaal de angst voor politiewagens zou kunnen wegnemen, wil ik daar geen verantwoordelijkheid in dragen! We leven immers anno 2011, en het jachtseizoen op gevaarlijk autowild is ondertussen al enkele jaren volop geopend. 121 km/u rijden is een levensgevaarlijke misdaad geworden. Niét vanwege de kans op een ongeval, maar vanwege de kans op een onredelijke boete die wel eens je faillissement zou kunnen betekenen! Bovendien weet je ook niet wié in de politiewagen vóór je zit! Het kan een verstandig mens zijn, maar ook een strevertje die er alles voor over heeft om promotie te bekomen of gewoon om zich te doen gelden. Of iemand die nét een azijnfles heeft leeggedronken.
Maar gelukkig zijn dat toch buitenbeentjes. De bevolking praat dan wel over de politie, alsof het over een ras gaat dat over één kam te scheren valt. Maar ik kan jullie verzekeren: net zoals in elk ander beroep vind je er vanalles tussen! Maar ja je zult maar op die ene azijnfles stoten hé? En vermits die éne uit de band springt en opvalt, is de openbare opinie al gauw gemaakt: t zou weer de politie niet zijn.
Maar azijnflessen vind je ook onder schilders, loodgieters, elektriekers, wetenschappers of bouwvakkers! Het enige verschil is dat deze laatsten niet of nauwelijks met het grote publiek in aanraking komen, en dus ook niet de kans krijgen het imago van hun beroep naar de bliksem te helpen.
Het spreekwoord zegt: Wie aan de weg werkt heeft bekijks. En dat klopt. Alleen vooral de negatieve kanten van die wegwerkers zijn de moeite waard om door te vertellen en zo nodig de pers te halen, en vormen dus die beruchte openbare opinie, die meestal aan geen kanten klopt met de werkelijkheid.
Enfin, ik ben weer aan het afdwalen. Wat uit dit verhaal moet blijken is het volgende:
Goedbetaalde (bijna zei ik: knappe) koppen streven ernaar om ons op de meest veilige manier van A naar B te loodsen op de autowegen. En volgens diezelfde ( ) koppen kan dat alleen maar als we allemaal netjes tegen dezelfde snelheid rijden. Dom als een kudde koeien de staart van je voorganger volgen. Niks initiatief, niks afwisseling: alleen maar naar die staart staren en in slaap vallen. Dat is wat ze van ons willen en waar we niet onderuit kunnen.
Veilige tussenafstanden scheppen kan niet meer want daarin komt zich onmiddellijk een andere koe nestelen. Dus, na enkele vertwijfelde pogingen laat je het maar voor de moeite!
Ook als je zeker weet dat, als je voorganger remt, je pardoes op zijn staart zit, moet je het risico maar aanvaarden. Er zit immers niks anders op. Zo willen die heren het van ons.
Ja hoor jongens! We zijn héél veilig bezig. Hoe zou het toch komen dat we desondanks steeds meer en grotere ravage te zien krijgen op de autowegen? Er gaat geen dag voorbij of op TV zien we weer een of andere verhakkelde schroothoop op weer een of andere autoweg in Vlaanderen!
En toch de hoofdschuldigen zitten niet op de weg. Ze zitten te Brussel op de ministeries betwetertje te spelen.
Veel minder flitspalen in Wallonië? Wedden dat ze er ook veel minder dergelijke schroothopen hebben?
Als mijn vader sprak over vroeger, koppelde hij daar nogal dikwijls het getal twintig aan: twintig jaar geleden. Zowat àlles leek voor hem twintig jaar geleden en bleef twintig jaar geleden
Voor mij, als kind, leek dat te verwijzen naar lang vervlogen prehistorische tijden. Toen de dieren nog konden praten. Toen de wereld nog bevolkt was door de dinosaurussen.
Als ik nú denk aan twintig jaar geleden, dan lijkt dat gisteren pas.
Waar zit de logica? Eén jaar is toch één jaar? Of zou dat toch moeten zijn? Blijkbaar niét, want als ik tegenwoordig een jaarkalender koop, moet ik me al haasten om thuis te geraken alvorens hij alweer verlopen is
En tóch moet er logica in dat fenomeen zitten! Heb een beetje zitten denken. Er moet zelfs een formule aan te koppelen zijn!
Want als je tien bent, en je kijkt terug naar de tijd toen je vijf was, dan kijk je terug op de helft van je leven. En dat lijkt ook echt een half mensenleven geleden!
Ben je zeventig en kijkt terug naar de tijd dat je 35 was, dan kijk je ook terug op de helft van je leven. En dié helft, die lijkt nét even lang, hoewel er wél dertig jaar verschil in zit!
Conclusie: het aanvoelen van je eigen levensduur kun je moeilijk uitdrukken in jaren. Je zou het moeten uitdrukken als een wiskundige formule. Beginnend met de breuk leeftijd gedeeld door twee
Vervolgens wat foefelen met vierkantswortels en kwadraten (stof voor wetenschappers), en dan zou je misschien wel tot de juiste formule komen die je aangevoelde leeftijd weergeeft. Misschien moet ook je IQ een rol spelen in die formule, en nog een andere factor die voor zover als ik weet (nog) niet meetbaar is in cijfers: je karakter!
En dan zou je, net als de weermannen soms doen, moeten zeggen: ik ben zeventig maar het voelt aan als tja, als wát hé? Hoe kun je daar een wetenschappelijk bewezen cijfer op plakken?
Hetzelfde fenomeen doet zich voor in je grootte: wat is groot? Wat is klein?
Groot is alles dat groter is dan jou. Klein is alles wat kleiner is dan jij. Als kind van één meter hoog vind je één meter de mensenhoogte. De norm dus waarmee je de rest afmeet. Je meet alles af aan je eigen grootte, die voor jou de normale grootte is. Maar je groeit! Één meter wordt één meter twintig vijftig zeventig En je waarnemingsvermogen van grootte groeit evenredig: nu is een meter zeventig de normale maat!
Ik ben er dus van overtuigd dat voor een klein vogeltje zijn eigen grootte de norm is, en hij ons reuzen buiten alle proporties vindt!
En zo heb ik hier ongewild een paar kluiven geschapen waaraan pakken wetenschappers weer zichzelf zouden kunnen bedruipen onder het mom van onderzoek.
By the way wie betaalt dergelijke wetenschappers eigenlijk voor die onderzoeken? Het resultaat van hun onderzoek mag dan al naar gelang het geval interessant of lachwekkend zijn waar eigenlijk komt de poen vandaan? Want zonder poen verroeren die lui natuurlijk geen vin!
Wie onze wereld een beetje kent weet meteen dat als één pond poen geen twintig pond poen kan opbrengen, het de moeite niet waard is er aan te beginnen. En dus nogmaals: wie betaalt die wetenschappers en met welk doel? Wie heeft er baat bij als iemand na veertig jaar vetbetaald onderzoek weet te stellen dat meerokers doofgerookt worden? Welke industrie wordt daar, naast die wetenschapper zelf, beter van? Wie kan dit onderzoek gebruiken als reclamestunt voor een of ander product? Of kunnen weer andere wetenschappers of technici dan misschien geluidsdempers voor sigaretten uitvinden? Lijkt me trouwens leuk: achteraan een filter, vooraan een geluidsdemper.
Maar het blijft een raadsel wie dergelijke wetenschappers betaalt.
En nu denkt iedereen natuurlijk dat ik hier eventjes een pasklaar antwoord uit de mouw zal schudden.
Mis! Ik weet het ook niet, en dénk er niet aan er mijn hersenen mee te vermoeien. Daarom juist stél ik de vraag! De anderen mogen ook wat doen.
En kijk: ik ben ook al een goede politicus aan het worden: mezelf aan de bak houden met vragen stellen. Nooit oplossingen bedenken. Dat aan anderen overlaten. Mijn hersenen sparen. Laten rusten.
Keerzijde van die medaille: rust roest. En roestige hersenen werken niet meer!
Plons! Samen met het druilerige waterige zomerweer is mijn inspiratie ondergedoken! Tot diep onder de zeespiegel. Dan maar proberen een troosterig gedichtje te plegen misschien?
Waar verdorie zit de zon?
Wie s avonds blijgezind gaat slapen, En s morgens even blij de dageraad begroet; Wie zonneschijn of regen de stemming niet laat maken, Ze allebei aanziet als minstens even goed.
Wie weet hoe we uit onze levensadem Alles kunnen halen wat er écht toe doet, Die zal met mij moeten beamen: De zon? zit in je bloed!
-o-o-o-o-
Een wat melige troost misschien voor deze zompende sponzerige waterzomer, maar toch beter dan niks!
En euh toch maar opletten bij alcoholcontrole, want met de zon in je bloed weet je nooit! Vooral niet als die zon ál te vloeibaar is.
Oef! Eindelijk hebben wetenschappers nog een laatste stelling kunnen opslaan tegen het roken! Een verband kunnen leggen tussen roken en doofheid dit keer! Als dit blog een soap was zou ik nu op het knopje hartelijk gelach moeten drukken! Leve de wetenschap!
Eindelijk komen ze nu toch eens écht origineel uit de hoek. Rook je doof is dus de nieuwe slogan!
Of toch niet? Neen, want als ik verder lees zijn het de PASSIEVE rokers die doof worden. Héél diplomatisch gezegd: passieve rokers, om niet te hoeven zeggen: de niet-rokers.
Met andere woorden en in een juistere context geplaatst: als je rookt heb je minder kans op doof worden! Maar zo mogen die geleerde koppen zich natuurlijk niet uitdrukken. Ze zouden hun eigen ruiten kunnen inslaan.
Wat zegt u?
Anderzijds wie weet? Dat komt ervan als rokers de rook pal in de oren van de niet-rokers blazen, zodat het er aan het andere oor weer uitkomt! Dat moet binnen in die (holle) ruimte tussen de oren een oorverdovend lawaai veroorzaken! En dus hebben die wetenschappers misschien wel gelijk: het is inderdaad weer maar eens de schuld van de rokers.
Gehoord tabaksindustrie? Vraag maar snel sponsering aan bij de hoorapparatenindustrie!
Het knipseltje in kwestie: (bron: Het Laatste Nieuws 25/8)
Onverwachte oorzaken van doofheid: Viagra en sigaretten.
Dat onze oren (en dus ook het gehoor) bedreigd worden, kan niemand ontkennen. Maar de usual suspects zijn ouder worden, luide muziek of een luidruchtige werkomgeving, met boren en machines. Ook ziekten als mazelen kunnen doofheid tot gevolg hebben. Maar kende je deze 11 andere oorzaken al?
1) Viagra Viagra verdubbelt de kans op gehoorverlies, zo bleek uit een Amerikaanse studie van 40 jaar lang bij 11.000 mannen. De medicatie stimuleert de bloedstroom naar bepaalde weefsels in het lichaam, en zou zo ook het oorweefsel beïnvloeden met mogelijk permanent gehoorverlies tot gevolg.
2) Sigaretten Passieve rokers hebben dubbel zoveel kans als andere mensen om doof te worden. De nicotine en koolstofmonoxide verminderen de hoeveelheid zuurstof die naar de weefsels (en dus de oren) vloeit. Nicotine vermindert ook de signalen van de neurotransmitters in de hoorzenuwen. "Het gehoor is een erg delicaat orgaan en veel kwetsbaarder dan iedereen denkt", aldus David McAlpine. Waarom rokers er minder last van lijken te hebben, is niet onmiddellijk duidelijk.Maar er is dus nog slechter nieuws: ook Viagra maakt mensen doof! Doofgevrijd noemt dat dan zeker? Nu snap ik meteen waarom doofheid vooral bij ouderen voorkomt!
Tja, dan zit er voor Viagragebruikers weinig anders op dan tijdens een flinke vrijpartij een vol pakje sigaretten op te roken om het evenwicht te herstellen. Denk ik. Logisch toch? Alleen opletten dat de partner dan niet doof wordt, en haar de rook dus vooral niet in het oor blazen!
Hallo hoor ik daar iemand roken?
De andere negen nieuwe oorzaken van doofheid heb ik maar achterwege gelaten en me beperkt tot de twee voornaamste. Want daaruit kun je dan alweer een verband tussen sigaretten en Viagra leggen! Ze leiden dus allebei tot doofheid. Raar dat ze van sigaretten en niet van pijpen spreken! Want dat zou het verband tussen rook en seks nog een stuk duidelijker stellen. Zijn ze trouwens wel zeker dat de proefpersonen rokers, en geen pijpers waren? Dat het selectieteam die twee woorden niet heeft verwisseld? Zo van:
- Bent u roker meneer?
- Neen! Ik ben pijper!
- Ha, dan kunnen we u gebruiken voor ons onderzoek!
En dan komen we alweer ook tot een nieuw werkwoord: meepijpen, dat de eerste twee oorzaken tot één kan herleiden en
Ach, ik hou er mee op. Zou tot té ver doorgedreven conclusies kunnen komen! En dat mag ik niet, want ik ben geen wetenschapper! Laat het dié lui maar verder uitpluizen.
Een terugblik, mijn eigen terugblik op de twintigste eeuw, kan ik maar omschrijven vanaf de tweede wereldoorlog. Mijn eerste indrukken als ontluikend kind bestonden uit kanonnengebulder, bombardementen, en het geratel van een flakstand op amper tweehonderd meter van ons huis. Uit zoeklichten als priemende wijsvingers naar de hemel op dezelfde locatie, en duidelijk zichtbaar van uit ons raam.
Lichtende wijsvingers die soms plots doofden in mineur, na het helse lawaai van een Spitfire nét boven ons dak en het hevige geratel van zijn machinegeweren. De tientallen Donnerwetters die daarop volgden drongenen door tot bij ons thuis.
Ik vond het allemaal normaal en nogal grappig. Spannend zelfs. Dat bleek dus de wereld te zijn. Als de inslagen van de kanonnen dichter bij het huis kwamen, moesten we allemaal onder tafel van vader. Vond ik gezellig, allemaal op een hoopje, want ik wist toch niet waarom.
En als ik, aan de hand van mama, in een winkel stond waar ze met haar voedselbonnen inkopen deed, keek ik achter me en zag een gedisciplineerde colonne Duitse soldaten kaarsrecht door de hoofdstraat marcheren. Vond ik normaal. Stond er zelfs voor in bewondering. Was blij dat er elke dag weer wat anders te zien viel in die toch wel heel interessante wereld van de volwassenen.
Maanden later waren de uniformen plots Brits en Canadees. Kanonnengebulder hoorden we niet meer. Vond ik alweer normaal. Weer eens iets anders.
Of die colonne Britse tanks die door onze straat reed. Ik zat op de stoep en keek er geïnteresseerd naar. Op een van de tanks zat een gehelmde soldaat die met twee vingers een V-teken maakte naar me. Wat grappig!
Bij een wandeling op zondagnamiddag stonden we op een smal pad plots voor een Amerikaans Jeep. Pal midden op het pad! Daar achtergelaten? Neen. Zei mijn vader toen we naderbij kwamen. Het stuur was afgesloten met een zware ketting. Ik zie die joekel van een ketting nóg voor me. En ik prentte het in mijn kop: een Jeep sluit je dus af met een zware ketting aan het stuur!
Toen we, misschien diezelfde zondag, terugkwamen van de bioscoop, hoorden we plots luid kabaal. Naderbij komend bleek het een bakkerswinkel te zijn waarvan de hele inboedel door woedende burgers op straat kapotgegooid werd. De bakker bleek een zwarte te zijn geweest. Geen probleem wat mij betreft. De buitenwereld was toch wel een stuk spannender dan de film die we net hadden gezien.
En op weer een andere dag zette mijn vader me in de cockpit van een Messerschmidt die in zijn haast naast het vliegveld was geland en door de poten gezakt. Was daar gewoon blijven liggen toen de Duitsers terugtrokken.
Ach jongens, ik vond het allemaal zo normaal als wat. Vond enkel dat mijn wereld toch wel heel snel leek te veranderen. Vol stak van variatie. Ik had, door de (toen nog open) ramen van een dancing, Duitse soldaten zien dansen met meisjes. Nu zag ik door diezelfde ramen Canadese soldaten hetzelfde doen. Waarschijnlijk ook met diezelfde meisjes. Ach wat! Het raakte mijn kouwe kleren niet. Ik stond er bij en keek ernaar. Was nog veel te klein om me met dergelijke zaken te bemoeien.
Het enige verschil bestond er voor mij in dat die Canadezen en Britten, die nu in de stellingen van de Duitsers zaten, toch wel lekkere spullen bijhadden. En ons, kinderen, ook met gulle hand van chocolade en kauwgom voorzagen. Repen chocolade! Jongens toch! Het was waarschijnlijk de eerste chocolade die ik van mijn leven had geproefd. Daarvoor alleen al was ik blij toen ik hoorde dat de Duitsers verslagen waren. Nu zou mijn wereld uit niets anders meer bestaan dan chocolade eten! Want de Duitsers hadden dit blijkbaar niet. Dus maar best dat ze met de noorderzon waren vertrokken.
Ja. Dát was wat oorlog betekende voor mij. Een kinderlijke observatie en een al even kinderlijke gevolgtrekking.
En tussen de regels door diezelfde kinderlijke gevolgtrekking zie ik nu op TV bij de Lybische volwassen bevolking:
Ze voelen zich VRIJ nu! Bevrijd! Bevrijd van wát? Dóór wat? Door wie? En wat zal ervoor in de plaats komen? Nu lijken ze ook te denken dat de rest van hun leven uit chocolade eten zal bestaan! Dachten de Congolezen ook toen ze bevrijd werden van België!!! Naïviteit blijkt dus niet alleen het privilege van kinderen te zijn!
Dat was even een tussendoortje. Terug naar het onderwerp nu:
En als ik dan nu op TV de slagzin hoor van een bepaalde hulpverlenende instantie: Je kunt een kind uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind? dan houd ik mijn hart vast. Daar gaan we weer! Voer voor psychiaters en psychologen Met een kurkentrekker de oorlog uit een kind trekken. Pure, maar kinderlijke idealisten! Intellectuelen die het nog maar eens gaan maken! Weeral een aantal mislukkelingen die aan de slag kunnen als slachtofferhelpers. (Trouwens een zelfbedruipend beroep!) Weeral een stel intellectuelen die dergelijke kinderen nu eens grondig zullen gaan verpesten!
Ja! Dát moeten ze nu juist doen: psychologisch verantwoorde gesprekken voeren om de oorlog uit een kind te halen en het ondertussen allemaal veel erger te maken. Hallucinaties scheppen die het kind zijn leven lang zullen blijven achtervolgen. Daar waar het, zonder die hulp, binnen de kortste tijd de oorlog zou hebben vergeten.
Láát dat kind dat uit de oorlog komt toch zijn eigen gang gaan! Láát hem zijn eigen indrukken toch verwerken, voor zover er tenminste iets te verwerken valt in een kinderbrein! Het zal véél sneller geestelijk gezond worden dan met al die intellectuele blablabla er omheen.
Ik was ook een kind dat uit de oorlog kwam. De oorlog hoéfde niet uit me gehaald te worden. Gelukkig maar dat niemand dat ook maar geprobeerd heeft, want dan zou ik er waarschijnlijk tot heden tendage nog onder hebben geleden.
Hetzelfde fenomeen stelt zich in de gerechtelijke sector: slachtofferhulp. Is er ingebroken bij jou? Voel je je niet meer veilig in je eigen huis? Kom bij ons in therapie om het allemaal te verwerken en te plaatsen. Wel, ik heb grote twijfels over dat soort hulp.
Ook bij mij werd er, tijdens mijn laatste dienstjaren, ingebroken. Op klaarlichte dag! We kwamen thuis van een uitstap De deur van het appartement stond open, slot geforceerd, binnen alle kasten, laden en deuren wagenwijd open Alles leek te wijzen op snel snel, en wegwezen. Niets was echt grondig doorzocht. Gewoon overhaastig enkele zoveel als waardeloze nepsieraden van mijn vrouw meegenomen en verder niets. De oorzaak van die spoedige aftocht kon ik raden: er stonden een aantal fotos van mij in uniform. Dat heeft ze waarschijnlijk afgeschrikt. En zonder vingerwijzen: er was een groep zigeuners gesignaleerd nét in die dagen! Toeval? Ja zo zou ik het genoemd hebben als ik niet beter wist. Want télkens er zigeuners in de omtrek waren verhoogde immers het aantal inbraken, winkeldiefstallen en wisseltrucs!
En, ach ja het geeft je wel een aantal dagen een vreemd gevoel. Er werd binnengedrongen in je privacy. Waarschijnlijk zelfs door mensen van een vreemd ras. In je eigen safe place. Maar dat gevoel geneest zichzelf binnen korte tijd. Tenzij tenzij je in therapie gaat en alles nog eens extra dik, in overdrive, in de verf wordt gezet. Met betuttelende woorden en passe-partout slagzinnen. Met zalven en zemen.
Tekenend voor onze hedendaagse wereld: de hersenen van de hedendaagse watjes zijn niet langer zelfherstellend. Mogen dat eigenlijk ook niet meer zijn. Moeten slachtofferhulp. Beseffen niet dat het eigen herstelvermogen van de geest dat klusje veel sneller zou kunnen klaren. Tenminste, als ze er al de kans toe kregen, want de hulpverleners schieten bij dergelijke toestanden als paddenstoelen uit de grond. Ruiken een kluif! Kunnen zichzelf weer waarmaken! Afkluiven tot op het bot!
Ik denk dat die hulpverleners zelf veel meer hulp putten uit die therapie dan de slachtoffers.
Ik heb mensen gekend die de concentratiekampen hebben overleefd. Wilden er niet over praten. Veel te afschuwelijk! Maar ze leidden verder een heel normaal leven voor zover ze niet lichamelijk waren aangetast erdoor. Hadden, gelukkig voor hen, nog nooit van slachtofferhulp gehoord! Kenden dat woord niet eens. Hadden, dikwijls helemaal op eigen houtje, na de oorlog de thuishaven bereikt en waren daar gelukkig om. Zwegen over wat ze meegemaakt hadden. Te afschuwelijk en te vernederend om over te praten, en ze zouden toch door niemand worden geloofd vonden ze.
Eéntje heb ik gekend, een Amsterdamse professor, die ik toevallig thuis mocht ontvangen, die er één enkele anecdote over kwijt wou en niets méér. Ik hoor het hem nog zeggen:
-Toen ik aankwam in Dachau zag ik in de verte, op een aarden dijk, het silhouet van een broodmager mannetje als een gek achter een zwaarbeladen kruiwagen aan lopen. En achter hem, een forse, geuniformeerde man met een zweep. Ik dacht: Neen. Dat kan niet. Ik droom. Welnu ja, ik droomde inderdaad, maar ben wél vier jaar in die hallucinante droom gebleven!!! Pas na de oorlog weer wakker geworden.
De man heeft zijn werk hervat, geen slachtofferhulp gezien, en is er zonder geestelijke kleerscheuren doorheen gekomen.
Maar toch, wat mij betreft, geen kwaad woord over psychologen. Heb staaltjes gezien van écht psychologisch werk, op een heel ander vlak, dat echt wel het verwachte resultaat opleverde. Ik wil alleen kwijt dat voor een goede psycholoog ernstiger werk te doen valt dan slachtofferhelpertje te gaan spelen en watjes nog wattiger te maken.
In het leven van elke mens gebeuren er nu eenmaal dingen. Dingen die inderdaad een grote impact op de geest kunnen hebben. Dingen die je schijnbaar kapot maken. Maar die je, achteraf bezien, eigenlijk hebben gesterkt. Die je persoonlijkheid weer een stukje minder kwetsbaar hebben gemaakt. Die er telkens weer voor zorgen dat je tegen een stootje méér kunt. Mits je je zelfherstellend brein zichzelf ook láát herstellen en dat klusje niet aan intellectuelen overlaat.
Moet dat alles nu ook al worden tenietgedaan door slachtofferhulp? Streven we écht naar een watterige wereld waarin iedereen zichzelf slachtoffer voelt zodra iets een beetje uit de band gaat springen? Kom nou
Wij mensen denken dat we het meest gesofistikeerde communicatiesysteem ter wereld hebben: de spraak! En inderdaad, waar zouden we staan als we de spraak niét hadden? Van mondelinge overlevering kwamen we later tot de geschreven taal. Dan volgde de boekdrukkunst. Nu konden we communiceren met volslagen vreemden. Gedachten uitwisselen. Technieken uitwisselen. Telefonie en internet maakten de wereld veel later weer een stuk kleiner. We zijn ondertussen bereikbaar geworden voor de hele wereld.
Maar toch hebben we echt wel het hoogst ontwikkelde communicatiesysteem? Ik zou er durven aan twijfelen. Want wát de spraak ons ook heeft bijgebracht, het had zijn prijs! Via spraak konden we eensklaps materieel communiceren. De gevoelens raakten op de achtergrond! En niet alleen de gevoelens. Vooral ook het aanvoelen. We communiceren, op straat, met mensen. Luisteren naar de woorden. Maar wie is de mens achter die woorden? We hebben er het raden naar. Want met spraak kun je alle kanten op. Wat je zegt hoéft niet waar te zijn. Met gevoelens kun je dat niét! En tenzij er nog iets van ons oorspronkelijk aanvoelen is overgebleven moeten we het stellen met de woorden van een ander. En ik heb sterk de indruk dat dit verschilt van mens tot mens.
Denk, of vrees, dat ik wel in zekere mate nog een gevoelsmens ben. Soms, totaal onlogisch, heb ik van bepaalde mensen een afkeer. Kan het gevoel niet plaatsen. Kan er niets materieels aan koppelen. Denk dan dat ik verkeerd ben. Probeer dan, kunstmatig, vriendelijk of minstens toch beleefd te blijven voor die mensen.
Tot en dat gebeurt telkens weer, mijn negatieve gevoelens bewaarheid worden. Dat ik die mensen dingen zie doen die er over zijn. Tot ik vaststel dat die mensen totaal geen meerwaarde betekenen voor de wereld. Integendeel, dat ze parasiteren op de rest van de mensheid of het tóch ver schoppen via ongeoorloofde praktijken! Wat trouwens óók weer neerkomt op parasitisme.
Een doodgewoon praatje op straat woorden in de wind. Je weet niet wie je voor je hebt. Tenzij je het nog weet aan te voelen. En daarvan heb ik gelukkig nog wat overgebleven erfelijk materiaal. En ondervind ik dat ik op de meeste mensen tamelijk neutraal reageer. Op sommige enkelingen dan weer reageer ik heel positief en voel me echt goed in hun gezelschap. Maar ook het tegengestelde gebeurt wel!
En dan denk ik vooral aan de persoon waarop ik in mijn leven het meest negatief reageerde. Zelfs oppervlakkige beleefdheid viel me al heel moeilijk, hoewel ik mijn best deed het te proberen. Het is een persoon die inmiddels overleden is. Dus geen namen, want van de doden niets dan goeds
Het begon al onmiddellijk bij het eerste contact. Vriendelijkheid van weerszijden, maar ik voelde een zwaar geladen spanning. Voelde me hoogst onbehaaglijk. Voelde me als een hooiberg waarin een riek voortdurend alles weer overhoop gooide. Rusteloos, alsof duizend raderen de verkeerde kant op gingen draaien in mijn hoofd. En dat gevoel is er tot het eind gebleven. Zodra dat mens me op minder dan een paar meter naderde voelde ik mijn hersenen als het ware dooreen geschud worden. Alsof ze van ijzervijlsel waren en onder invloed van een (negatieve) magneet kwamen. Het voelde als de angel van een bij. Voelde me uitgezogen worden. Voelde me hoogst onbehaaglijk.
Ik heb er door de jaren heen alles proberen aan te doen om dit gevoel kwijt te raken. Alles geprobeerd. Niets hielp. En door de jaren heen ondervond ik ook dat mijn gevoelens klopten! Want ik hoorde van warenhuisdiefstallen fraude uitbuiten profiteren nooit ook maar iéts positiefs doen. Leven dank zij genadegeld waar anderen hard voor hadden gewerkt. Grove vormen van malade imaginaire om van de ziekteverzekering te kunnen profiteren Vond het ene ziekenhuis niets, dan maar het andere geprobeerd. Het mens kende alle trucs om aan geld te komen zonder te moeten werken. Kreeg ongelooflijke kansen aangeboden, maar zodra ze er ook maar één poot moest voor uitsteken haakte ze af. Te lastig. Te moeilijk! Te zwaar! Te heet! Kortom, ik had, met mijn eerste inzicht, gelijk.
Heb er ooit zelfs een gezegde over gemaakt: Waar ( ) verschijnt, de rust verdwijnt! Want dat was ook zo.
Ben ik dan helderziende? Neen! Ik heb alleen, blijkbaar, nog een sprankeltje van het oorspronkelijke gevoelsleven van de oermens overgehouden in mijn erfelijk materiaal. Het gevoelsleven van de oermens toen spraak nog niet bestond. Toen hij moest afgaan op wat hij voelde, zonder daar woorden aan te kunnen koppelen. Zonder naar spraak te kunnen luisteren.
Een gevoel dat we jammer genoeg aan het kwijtspelen zijn.
Hoe ik er toe kwam dit stukje te schrijven? Mijn hond!!!
Dié reageert inderdaad op gevoelens. Op jouw gevoelens. Gevoelens die als een soort ballon om je heen zweven. De een zijn gevoelens reiken slechts tot een paar centimeter buiten zijn huid, van de ander is dat een paar meter. Negatief of positief!
Tenminste, persoonlijk voel ik het zo aan bij andere mensen: alsof rond elke mens een onzichtbare ballon zweeft. En zodra je binnen het bereik van die ballon komt wordt je er in opgenomen. Op positieve of op negatieve manier. Of gewoon neutraal.
Dieren, en honden vooral, moeten dat zéker wel aanvoelen. Onmiddellijk. Vanaf het eerste contact.
Ik kocht mijn hond, in de eerste plaats voor mijn vrouw. Het moest háár hond worden. Maar de puppy besliste er anders over. Zij geeft hem te eten, zij kamt en verzorgt hem. Ik steek hem s avonds in zijn bench. Zij haalt hem er s morgens uit. Kortom, we doen er alles aan om van mij de boeman en van haar een engel te maken, om het haar hondje te laten zijn.
En inderdaad, hij geeft haar heel veel liefde terug. Maar als we alle twee in huis zijn en hij heeft de keuze dan komt hij bij mij liggen! Gewoon omdat hij bij mij blijkbaar meer veiligheid, rust en kalmte aanvoelt.
En toch, anderzijds, in mijn vingers bijt hij (speels maar ai!!!). In de hare doet hij dat niét. Bij haar likt hij.
En om nu terug te komen op die persoon die ik als de negatiefste uit heel mijn leven beschouw: die heeft zéker vijf honden gehad, want ze wou persé een hond! Telkens voor hoogstens een week toen werden ze agressief, was er geen kot meer mee te houden, en moest ze ze naar het asiel brengen!
Nog maar eens een duidelijke demonstratie van de gevoelens die wij grotendeels kwijt zijn, maar nog altijd voortleven in de honden! Haar honden voelden blijkbaar net hetzelfde als ik voelde in haar gezelschap. Maar die hadden gewoon niet de opvoeding en de beleefdheid om dat gevoel verborgen te houden.
Op straat let ik, uit interesse voor dat fenomeen, altijd heel goed op de reacties van mijn hondje, en probeer ze te analyseren. Want inderdaad de meeste mensen loopt hij zonder enige reactie of aandacht voorbij. Rond anderen dan weer, probeert hij een wijde boog te maken! En nog anderen daar trekt hij onweerstaanbaar naar toe! Trekt koppig aan de leiband. Legt zijn oortjes plat in zijn nek als teken van onderdanigheid, kruipt bijna naar ze toe en probeert die mensen te bereiken! Probeert ze een aaitje te ontstelen. En wonder boven wonder, dat lukt hem nog ook!!!
En dan hebben we een vriendin die af en toe komt binnenwippen. Babbeltje. Zomaar. Niks slecht. Niks goed. Gewoon. Persoonlijk reageer ik totaal niet op haar omdat ze me ook op geen enkele manier interesseert. Heb alleen een beetje medelijden met haar man
Maar toen ze onlangs binnenkwam toen Chico er al was, deed hij niets dan blaffen naar haar! Vreemd. Anders horen we het hondje nooit. Zelfs niet als de postbode binnenwipt.
Vreemd? Eigenlijk niet, want die dame heeft ook een hondje. Thuis. Kan er nergens mee komen. Want het doet niets dan blaffen! Naar mensen, naar dieren, naar alles! Toeval? Of een ballon die ik zelf dan wel niet aanvoel, maar Chico des te beter?
Slimme Chico! Veel mensen hebben van jou nog een lesje te leren!
En dat doet me dan weer vermoeden dat mijn eigen filosofie niet zo heel erg ver van de waarheid zit: we mogen dan wel op aarde leven, materieel denken en bezig zijn, maar veel, om niet te zeggen alles, speelt zich in een totaal onvermoede dimensie af. Een dimensie waarin we lichamelijk niet zoveel inspraak hebben. Een dimensie waarin de zielen thuishoren. En wij eigenlijk thuishoren, hoewel we die dimensie niet kunnen waarnemen. Deels door onze erg beperkte zintuigen, en deels door ons grotendeels afgestompte gevoelsleven!
Ik wist het! Maar het werd nog maar eens bevestigd: mannen zijn logica. Vrouwen moeten het aanleren. En naar gelang het IQ van de vrouw duurt dat voor bepaalde zaken minuten, uren, jaren, of een heel mensenleven.
Neem nu de opvoeding van ons hondje: mijn vrouw, met een hondje in haar achterhoofd, keek al jaren naar alle afleveringen van Cesar Milan, de Mexicaanse hondenfluisteraar. Af en toe keek ik mee en moet bekennen: de man is een fenomeen. Hoe hij honden in een handomdraai tot aangepast gedrag weet te brengen is verbluffend.
Wat IK zag, was eigenlijk vanzelfsprekende pure logica. Logisch denken. Maar dat deed ik al! Hoeft me niet te worden aangeleerd. Alleen ik deed het uit puur menselijk opzicht. Van Cesar leerde ik hoe een hond denkt. Ook logisch, maar eigenlijk nog logischer dan wij, en ook een stuk eenvoudiger. Leert correcties dan ook veel vlugger aan dan mensen omdat hij direct logische conclusies trekt. Niks im frage stelt. Je onvoorwaardelijk gelooft op de manier waarop je het in zijn hersenen laat doordringen.
Voor mij ging het niet om de vraag: wat is logica?. Het ging om de vraag: hoe breng je die logica over op de hondenwereld?
Dàt is wat ik leerde van Cesar: niét de menselijke logica, want dat had ik zelf al ingebouwd. Wél de logica, vertaald naar hondenhersenen. En het blijkt nog prima te werken ook. En dank zij Cesar zitten mijn vrouw en ik op hetzelfde spoor: ik door ingeboren logica naar hond te leren vertalen, zij door de aangeleerde logica.
Ons Chihuahuaatje, hoe klein ook nog, blijkt, de leerstof op dié manier aangebracht, een prima leerling te zijn en een vriend die ik niet meer wil missen!
We kennen ze wel allemaal, die trends: vandaag ben je politiek correct als je socialist bent, de juiste muziek graag(?) beluistert en het juiste merk schoenen draagt. Morgen moet dat dan weer Vlaams belang zijn, weer een ander schoenmerk en andere muziek. En zo kun je nog lange tijd doorgaan. In muziek, in kunst, in kledij ja, zelfs in cultuur.
Wel mensen, ik voel mezelf pas trendy als ik doe wat IK vind dat ik moet doen, in kledij waarin IK me goed voel, en in het stemhokje kies voor een persoon en een ideologie waarmee IK me kan vereenzelvigen.
Trends? Larie. Volg je eigen trend en vergeet elke vorm van indoctrine.
Wie zijn trouwens die trendzetters? Hier ligt het een pak moeilijker! Want die zijn anoniem. Onzichtbaar. Geestverschijningen die eigenlijk juist niét verschijnen. Waar zitten ze? Wat doen ze met ons? Hoé doen ze dat?
Onmogelijk te achterhalen. O ja je hebt er die wel degelijk in de schijnwerper treden: modekoningen, muzikale idolen en zo Maar hoe een volk moet denken om correct te denken dié trendzetters vind je nooit. En toch zijn ze er. Zweven, als een soort collectieve geest, ergens om ons heen. Halen hun brandstof uit een aantal enkelingen met al dan niet goede ideeën meestal minderheden of zangers, of modeontwerpers, en kneden die brandstof om tot ze sterk genoeg is om ons aller geesten te benevelen en ons in de trend te zetten. Of in het gareel te laten lopen.
Maar zelf zijn ze ongrijpbaar en ondefinieerbaar geïntegreerd in het massabewustzijn.
En dan beweert de jeugd dat in het gareel lopen passé is! Dat zijzelf nooit in het gareel zouden willen lopen! Begrijpen niet eens dat juist zij constant in een gareel lopen: het gareel van de trends, die elke vorm van persoonlijke smaak vernietigt en daar de mode voor in de plaats geeft. Smaak speelt dan geen rol meer. Hoéft niet meer. Als je het juiste merk en kleur van kledij en schoenen draagt en je idool de juiste songsinger is, dan héb je persoonlijke smaak! Of juist niét?
Honderden mensen vinden honderden dingen uit, componeren honderden liedjes, maken honderden schilderijen, ontwerpen honderden modestijlen, maar de massa reageert niet.
En dan komt daar plots een snertzanger met een snertlied, gecomponeerd door een snertcomponist die gewoon een aantal noten door mekaar schudde, en floep de massa reageert en het wordt een hit!
Hoe leuk beschrijft Hans Christian Andersen het fenomeen in De nieuwe kleren van de keizer!
De kleermaker, die een fortuin vroeg voor het kostuum, maar maandenlang had zitten niksen en helemaal geen kleren maakte, maakt de keizer én de hofhouding wijs dat het gemaakt is van een stof die enkel kan gezien worden door mensen met smaak. En wie geen smaak heeft het kostuum dus niet zal zien. Niemand durft dus te reageren om niet als zonder smaak gedoodverfd te worden!
Was die kleermaker een trendzetter avant la lettre?
Pfff! Wat ben ik blij dat ik daar nooit ben ingelopen! Dat ik altijd luisterde naar wat MIJ een mooie melodie leek of makkelijke schoenen. Zonder me eerst af te vragen of die smaak ook wel door de massa werd gedeeld en bijgevolg correct was.
Je zou bijna denken dat er tovenarij mee gemoeid is. Gelukkig is het trendfenomeen in de regel heel onschuldig. Er worden wel mensen schandalig rijk mee, sommige fans straatarm, maar als iemand aan dergelijke dingen zijn geld wil verkwisten moet ie dat zelf maar weten.
Erger is het als die anonieme trendzetters ook ons ideologisch denken gaan beïnvloeden! Zo was vaderlandsliefde ooit de
regel. Daar vochten we voor. Daar wilden we ons bloed voor geven. Maar nu is het weer hopeloos voorbijgestreefd. De trendzetters proberen ons nu multicultureel te laten denken. Niét meer vechten voor het vaderland. Integendeel, het vaderland weggeven aan wie er baat bij heeft. De vijand inhuldigen! Hem op een voetstuk plaatsen! Ermee meeheulen! Hoe noemde men dat ook weer in 40/45? Collaboratie toch hé? Wel, nu is collaboratie de trend en vaderlandsliefde noemt racisme.
Ooit ook maakten goede morele waarden deel uit van onze cultuur. Ook die zijn ondertussen al opgeslokt door de nieuwe trends. Moraal is verouderd. Alles moet kunnen. Alles moet mogen. Geen moraal voor je kind. Vooral ook niets verbieden aan de kroost! Verbieden is verboden! Luisteren naar wat ze verlangen en het ze geven is nu de trend. En het evangelie is vervangen door de woorden van de nieuwslezer, wát die ook maar uitkraamt.
Richten de kinderen kattenkwaad uit? Geen oorvijg, maar een diepzinnig gesprek met je kind! Dát werkt
Zeggen de trendzetters. Dáchten de trendzetters!
Nu zien ze ook wel het resultaat van die opvoeding, maar hebben wel al honderd en een excuses bedacht. Het ligt immers altijd aan iets anders. Aan omstandigheden van buitenaf of van binnenuit, van bovenaf of van onderen enfin ze kunnen alle kanten op om hun gelijk bevestigd te zien, uitgenomen de goede kant: de enige kant die echt helpt: Wie niet horen wil moet voelen. Dát begrijpt een moeilijk kind. Al de rest is larie. Het ene oor in, het andere uit.
De meeste kinderen van twintig die ik ken zijn nog niet eens in staat een diepzinnig gesprek te voeren en zullen het, juist dóór dat soort opvoeding, ook nooit worden. Hoe wil je dan dat een kind van zes zoiets wél begrijpt?
Mensen die dergelijke nonsens verkondigen weten echt niet wat moeilijke kinderen zijn. Hebben waarschijnlijk zélf geen kinderen, of hebben het geluk er heel gemakkelijke te hebben. Denken dan dat ze dit aan zichzelf te danken hebben. Aan de goede opvoeding die ze gaven. Mis! Ze hebben alleen maar geluk gehad.
Ik moet ook eerlijk bekennen: ik heb zelden een tik gehad van mijn vader. Maar het was verdorie ook niet nodig! Ik dopte van jongsaf zelf mijn boontjes en zag heus ook wel in als ik een brug te ver dreigde te gaan.
En toch was mijn vader echt wel een strenge! Liet niémand met zijn voeten spelen! Reden te meer voor mij om hem niet al te veel voor de voeten te lopen. Ik had heel vroeg door wat kon en wat niet kon, en als ik iets wat niét kon wél wilde doen, dan ging ik daar eerst een halve dag zitten over nadenken. Over hoé het aan boord te leggen dat hij het niet aan de weet kwam. Pas dán sloeg ik mijn slag.
Trendzetters ach, waren dat maar grijpbare personen! Maar het zijn geesten! Geesten die ergens bij een aantal idioten een vonkje weten te laten overslaan. En als er maar genoeg idioten te vinden zijn, zetten die het virus wel over naar minder idiote mensen en voor je het weet is heel de wereld besmet!
Ach ja, ik weet het! Het is een snertzomer! Maar of we nu klagen of niet, er is toch niks dat we er zelf kunnen aan veranderen, tenzij ons goed humeur bewaren en profiteren van elk zonnestraaltje. En dat is nu precies wat ik hier (dinsdag) aan het doen was:
Quality-time met Chico in het parkje voor mijn deur.
Meer moet dat toch niet zijn?
Gek eigenlijk dat we altijd denken dat de zomers vroeger beter waren! Waarschijnlijk komt dat omdat we alle dingen die we ooit in de zon deden, blijven onthouden. Op zonnige dagen doé je nu eenmaal ook meer. Op regendagen doe je sowieso al niet veel leuke dingen, en dus hebben de regendagen van vroeger weinig of niets dat interessant genoeg is om je te blijven herinneren.
En zo hebben we, dank zij de vele zonnige herinneringen, het idee dat de zomers vroeger beter waren.
Het zou natuurlijk een pak leuker zijn moesten we hier van zuiderse temperaturen kunnen genieten. Maar! Dan zouden we er ook de ongemakken moeten bijnemen: minder landbouwopbrengst, ook minder werklust vanwege de hitte en zo En altijd zon gaat op de duur trouwens ook vervelen! Al met al hebben we het nog goed getroffen met ons klimaat. Konden we maar hetzelfde zeggen over onze regering!
Nog zo eentje uit het nieuws! Wat tegenwoordig toch allemaal schaamteloos kan in Europa!!!
In het gemeentehuis van Sint-Joost heeft een Franse zakenman Rachid Nekkazde boetes betaald van twee minderjarige meisjes die een boerka hadden gedragen op straat. Dat mag niet in België. Volgens de zakenman is een boerkaverbod onaanvaardbaar in een democratie. 16 en 17 jaar zijn ze, Imen en Halima. Ze werden door de politie van Sint-Joost-ten-Node beboet omdat ze een boerka droegen op straat.
Sinds 23 juli mag dat niet meer in België. De twee meisjes begrijpen niet waarom.Nekkazvindt het verbod niet kunnen in een democratische rechtstaat. Hij heeft zelfs een fonds opgericht met één miljoen euro uit eigen zak om alle boetes in Frankrijk en België te betalen. Nikkazoverweegt om naar het Europees Hof voor de rechten van de mens te stappen om de wet aan te vechten.
-o-o-o-o-o-o-o-
Boerkaverbod onaanvaardbaar in een democratie? Dus, incognito, onherkenbaar en onidentificeerbaar moet kunnen in een democratie? Waar haalt die vent dat? Uit de Islam? Wat weet de Islam van democratieën?
Zal ik het even uitleggen aan die meneer, of moet ik er een tekeningetje bij maken om zijn hersencellen een beetje te activeren? Trouwens, hoe kun je nu, met zo weinig verstand, op eerlijke wijze een succesvol zakenman geworden zijn? Heb ik héél serieuze twijfels over!
Héérlijk verborgen en onherkenbaar onder een boerka kun je namelijk alles doen wat je hartje lust: een bank overvallen, meisjes verkrachten, handtassen stelen, inbreken Wie zegt dat onder dat tentzeil een meisje schuilt? Voor een potentiële Dutroux zou het maar een fluitje van een cent zijn om even zon stuk gordijn over zich heen te gooien hoor!
Kan dan lustig zijn gang gaan. En dan moet zon slachtoffer een schuldige aanwijzen tussen een tiental boerkas die net zo goed leeg op een kapstok kunnen hangen dan met een man of vrouw er in?
De twee meisjes die beboet werden begrijpen niet waarom? Ach ja als je maar één hersencel hebt kun je dat inderdaad niet begrijpen. Terug naar school misschien?
Hopelijk wordt dat verbod nooit ingetrokken door een of andere stommeling van een politicus! Alhoewel ik vrees dat de kans er dik in zit.
En dan overweegt die vent nog om naar het Europees hof voor de rechten van de mens te stappen!!!
Hallo hebben eerlijke mensen ook nog rechten? Of zijn die rechten alleen voor criminelen bedoeld?
Moeten eerlijke mensen door gemaskerden straffeloos kunnen overvallen worden?
Als dáár één Europese politicus inloopt dan breekt mijn klomp. En roep ik alle Belgen op om zich dan ook maar onherkenbaar gemaskerd op straat te begeven. De kranten kunnen dan maar vol staan met Wild West verhalen, want dan worden hold-ups een fluitje van een cent!
Hiermee dan ook een waarschuwing aan alle vrouwen: als jullie ooit een boerka tegenkomen op straat, hou dan maar jullie handtas stevig vast, of maak een wijde boog rond dat onherkenbaar wezen dat onder dat gordijn steekt en van alles kan zijn, uitgenomen een eerlijke mens. Want een eerlijke mens durft zijn gezicht te tonen!
Wanneer zullen onze politici doorkrijgen waar die kerels écht op uit zijn?
Het moet ook rond de negentiger jaren zijn geweest dat ik rustig aan het werk was op de pc in mijn kantoor, toen de telefoon rinkelde. Het bleek de burgemeester te zijn. De stem klonk van ver, en met veel achtergrondgeluid. Begreep hem bijna niet.
- Ik bel met mijn autotelefoon. Heb nét in Brussel over een soort omgekeerde caniveau gereden. Ken jij dat? Mag dat?
Nog een geluk dat ik het taaltje van de burgemeester nogal gauw doorhad en gokte dat hij het over een verkeersdrempel had.
- Jawel burgemeester. Dat noemt een verkeersdrempel. En ja, het mag sinds kort. De juiste afmetingen staan trouwens in het verkeersreglement!
- Wel, dat vind ik nu écht effectief om de snelheid te beperken. Ik wil er dertig in de gemeente.
- Ho ho, Burgemeester, er zijn ook nadelen aan hoor! Mag ik die eerst komen uitleggen?
En goed, we maakten een afspraak.
- Verdorie! Er is in heel Brussel waarschijnlijk maar één verkeersdrempel te vinden, en hij rijdt er toch wel over zeker?
Natuurlijk kende ik de pas geboren verkeersdrempels. Had er al een paar terug zien verwijderen in een buurgemeente vanwege het lawaai voor de omwonenden.
Maar hoé ik het hem ook uit het hoofd probeerde te praten, dit keer liet hij zich niet vermurwen. Vond verkeersdrempels geniaal en wilde er dertig. En zuchtend begon ik tegen beter weten in aan een plan waar ze mochten worden ingeplant volgens de wegcode.
Daarna samen met de technische administratie naar een aannemer gezocht en gevonden. Maar toen die enkele weken vóór de aanvang van de werken naar het plan keek: een zuivere sinus van 12cm hoog en 5 meter lang, krabde hij zich in het haar en stond even later in mijn kantoor.
- Zeg, dat steekt toch niet op een paar centimeter hoop ik?
- Dat steekt op een millimeter, jongen!
- Hé, hoe moet ik dat mijn mensen wijsmaken? Dat is geen wegenwerk meer, dat is precisiewerk.
En ja, er zat niks anders op dan dat ondergetekende enkele dagen naar de werkplaats van de aannemer liep om te helpen met een vijf meter lange houten mal. Precies tot op de millimeter. Nu moesten ze enkel nog zien dat de stenen precies onder de mal pasten. Vergissingen waren uitgesloten dácht ik!
Aannemer tevreden, ik tevreden.
De eerste drempels kwamen er en het begon klachten te regenen! Schade aan onderkant chassis, enz.
Aanvankelijk dachten we dat die mensen zich niet aan de toegelaten 30km/u hadden gehouden, maar het waren er toch teveel vond ik. En ik ging het zaakje opmeten en viel achterover!
De laagste was niet eens 10 cm, de hoogste 18 cm!!! Om over zoiets te komen heb je eerder een ladder dan een auto nodig!
De technische administratie stante pede verwittigd en de aannemer werd op het matje geroepen. Zijn uitleg:
- Dat kan wel zijn, maar mijn drempel ligt juist! Het moet de baan zijn die gezakt is!
En ze liepen er nog wel in ook zeker?
Ach ja, de tijd dat alles kon was net begonnen. Als het de chauffeurs maar kon pesten was het al lang in orde! Maar zelf was ik niet eerder gerust dan toen ik de exemplaren die hoger waren dan 12 cm had laten aanpassen. De lagere nou ja, die moesten maar hun tijd meegaan.
Bij mijn weten is er ook nooit één frank schadevergoeding betaald. Al hadden de slachtoffers veel betaald aan de beste advocaten. Maar blijkbaar was geen enkele advocaat op het idee gekomen de drempels even te gaan opmeten!
Nou ja, wat kun je van een geleerde mens zoals een advocaat ook gaan verwachten hé?
Waarom eigenlijk doen de Europese regeringen er alles aan om de waarheid het zwijgen op te leggen? Waarom vinden ze wetten uit die je verplichten te liegen? Als je vaderlandslievend bent, waarom mag je dat niet meer zeggen?
Heel eenvoudig:
De waarheid brengt de politieke misstappen uit heden en verleden aan het licht. En dat mag dus niet!
De waarheid zou hen verplichten actie te ondernemen. En daarvoor zijn ze te laks!
De waarheid zou hen moeten doen bekennen dat ze fout zaten. En dat kunnen ze niet!
De waarheid brengt vooral ook aan het licht dat ze er niks van bakken. Zich gewoon laten meedrijven met de stroom, net als alle dooie vissen.
En dus moet de waarheid zoveel als mogelijk verboden worden om hun imago hoog te houden. Moet de waarheid vervangen worden door verbloemende berichtgeving. En als dat niet meer werkt zelfs door wetten die vaderlandsliefde de kop moeten indrukken. Want wie nog in het publiek durft te zeggen dat hij zijn vaderland lief heeft kan veroordeeld worden als racist. Nog even en De Leeuw van Vlaanderen wordt ook al verboden lectuur. Had dat eigenlijk al een hele tijd moeten zijn, maar blijkbaar durven ze dat (nog) niet. Nog even geduld dus.
De ware betekenis van het woord racisme is eigenlijk vaderlandsliefde. Liefde voor eigen ras. Géén haat tegenover vreemde rassen.
Racisten zijn niet tégen iets.
Racisten zijn vóór iets.
Namelijk voor het behoud van het land, ras, cultuur, en de welvaart waarvoor de voorouders hun bloed gaven.
Misschien dat de dikke Van Dale het anders uitlegt, maar dan zit die verkeerd. Een alcoholist houdt van alcohol! Een seksist houdt van seks. Dus, een racist houdt van rassen! Zonneklaar toch? Racisme veronderstelt dat je elk ras zichzelf laat zijn in eigen cultuur maar vooral ook: in eigen land.
Dat ze er in eigen land niet op vooruit kunnen of willen gaan is hun volste recht, en daar heb ik geen enkel bezwaar tegen. Evenmin tegen het feit dat ze niet willen evolueren naar ons niveau, en dus niets verbeteren of niets uitvinden. Dat is niet onze verantwoordelijkheid en dus hoeven we daar geen kritiek op te uiten. Wie ben ik trouwens om onze technologie en wetenschap heilig te verklaren? Leven kan op duizend manieren, en onze hoogtechnologische maatschappij is er daar maar ééntje van.
In de brousse of in de Sahara zien ze dat helemaal anders, en dat vind ik hun volle recht. Ze leven daar van Allah in plaats van noeste arbeid. Zal, voor hén althans, wel leuk zijn denk ik. Mooi zo jongens. Houden zo! Maar dan in jullie land alstublieft! Onze cultuur is anders: wij werken en strijden voor betere leefomstandigheden. Dát is dan weer ons recht. Ondanks het feit dat onze politici dat lijken te ontkennen, en ons belastingsgeld aan vreemdelingenbelang spenderen.
Pas dán ga ik steigeren en gaat mijn racisme (lees: vaderlandsliefde) de kop opsteken: als vreemden van onze cultuur willen komen profiteren en hem terzelvertijd uithollen door ons ondertussen hún cultuur onder de neus drukken. Mét de onvoorwaardelijke steun van onze regeringen.
Regeringen die preciés doen wat Chamberlain in Engeland deed net vóór wereldoorlog 2: Niks aan de hand hoor in Duitsland Hitler is een toffe jongen waarmee we het wel op een akkoordje zullen kunnen gooien. Slik?
Ondertussen stikt het van de Chamberlains in alle Europese regeringen! Waar zijn de Churchills?
Allemaal dingen die je tegenwoordig niet meer mag zeggen. Natuurlijk niet! Het is de waarheid, en de Wetstraat houdt niet van de waarheid. Vééls te moeilijk. Het is veel makkelijker leugens in stand te houden of beter gezegd jezelf in stand te houden door verspreiding van leugens.
Alleen nog in de rechtbank mag en moet je zweren niets dan de waarheid te zeggen. Voor de rest mag en moet je liegen.
En ja de vis begint altijd te stinken aan de kop en de rest volgt. Ook op straat is de leugen de norm geworden. Het voorbeeld van de leiders wordt gretig gevolgd. Iedereen liegt er maar op los alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Maar helaas ben ik heel erg allergisch aan leugens. Mijn bloeddruk gaat dan omhoog, mijn hart gaat als een razende tekeer, ik krijg de ene niesbui na de andere, tranende ogen, jeukende uitslag op mijn huid, voel me niet meer goed in mijn vel enfin, alle symptomen van een echte allergie.
En dus voel ik me nog het beste heel ver van mensen vandaan.
Ja en liefst dan nog in gezelschap van een diertje dat nooit van leugens heeft gehoord. Ze niet begrijpt. Een diertje dat gewoon zijn instincten volgt en je zijn onvoorwaardelijke liefde geeft. Dat je eerlijk en open in de ogen durft te kijken. Dat niets te verbergen heeft.
Honderd keer hoger in waarde dan het hele Wetstraatzooitje!
Honderd keer intelligenter dan welke politicus ook!
Want eenvoud is en blijft kenmerk van het ware. Wie het pad van de eenvoud verlaat, komt terecht op het pad van de leugens. Leugens om jezelf te verheerlijken. Leugens om alles zo ingewikkeld te maken dat niemand het nog snapt, en je dus ongestoord je gang kunt gaan.
Want als het zo ingewikkeld wordt gemaakt en voorgesteld dat de massa het niet meer snapt, dan kun je ze alles wijsmaken wat je maar wilt. En wordt koning Liegebeest meester in de Europese leugenlanden.
Historicus verklaart rellen: "Blanken zijn zwarten geworden"
In Engeland heeft een historicus voor opschudding gezorgd door op tv te verklaren dat de rellen die het land teisterden te wijten zijn aan een blanke onderklasse (de zogenaamde "chavs") die een cultuurverandering onderging.
David Starkey zei in 'Newsnight' op BBC 2: "De blanken zijn zwart geworden. Een bepaald soort gewelddadige, vernielzuchtige, nihilistische gangstercultuur is de mode geworden. En zwart en wit, man en vrouw spreken samen datzelfde taaltje; een Jamaicaans dialect dat in Engeland is binnengedrongen en de reden is waarom velen van ons letterlijk het gevoel hebben in een vreemd land te leven."
De uitspraken kwamen Starkey op heel wat kritiek te staan. Owen Jones, auteur van het boek 'Chavs: the Demonisation of the Working Classes' en eveneens te gast, sprak zelfs van een "carrière-beëindigend moment". "Hij bezondigt zich aan racistische vooroordelen op een moment van nationale crisis. Op andere momenten zouden deze uitspraken al opruiend zijn. In het huidige klimaat zijn ze ronduit gevaarlijk."
Erg om nog maar eens te zien hoe de wereld tegenwoordig in elkaar steekt:
Een historicus die het kan weten, zegt wat hij denkt en krijgt al onmiddellijk een storm van kritiek over zich heen!
Zijn dàt de nakomelingen van de helden uit de Battle of Britain?
Nochtans, wat die man zegt klinkt heel logisch. Klaar als pompwater: wie met de hond slaapt vangt zijn vlooien! Het zou eerder onnatuurlijk zijn moest dat niét het geval zijn!
Meer wil ik hierover dan ook niet kwijt, tenzij dat nog maar eens is bewezen dat de waarheid niet meer mag gezegd worden in Europa! Daar moeten we mee wachten tot het te laat is.
Misschien ben ik een buitenbeentje. Misschien is mijn geest veel te gevoelig. Misschien is het verbeelding
Maar ik heb altijd een eigenaardig gevoel in gezelschap van bepaalde personen. Soms bij het eerste contact, soms ook pas na langer samenzijn. En zoals altijd, met tijd en zelfonderzoek heb ik geleerd waar het schoentje zou kunnen wringen.
Het is een gevoel dat ik moeilijk kan plaatsen. Een gevoel waarover ik nooit iets heb gelezen. Een gevoel dat waarschijnlijk nergens gecatalogeerd staat. Waar nooit onderzoek werd naar gedaan. En daarom noem ik het maar gemakshalve: het zuigeffect.
Waar het over gaat? Wel, van sommige mensen (misschien 5%?) voel ik een soort uitzuigen van mijn geest. Bij kortstondig samenzijn ondervind ik daar eigenlijk weinig last van, maar voel het toch aan. Bij langduriger contact voel ik wél langzaam maar zeker mijn batterij leeglopen! Dergelijke mensen zuigen hem leeg!
Niét echt door wat ze zeggen. Niet echt door wat ze vragen. Niet echt door wat ze doen. Eerder door wat ze zijn.
Weten ze dat van zichzélf? Ik denk van niet. Tenminste, lichamelijk toch niet. Ik denk eerder dat het hun geest is, die grote tekorten heeft, en die tekorten probeert op te vullen door anderen leeg te zuigen. Dergelijke geesten zijn eigenlijk, om ze een naam te geven, geen bloedzuigers, maar geestzuigers. Het lijkt wel iets dat zich niet op het niveau van het lichaam, maar op dat van de ziel afspeelt: negetief zielscontact?
Aanvankelijk had ik daar geen erg in. Voelde me alleen soms steeds rotter worden, zonder enig verband te leggen met de personen in mijn omgeving. Tot me dingen begonnen op te vallen. Tot ik besefte dat dit rot gevoel kwam en ging met bepaalde personen. Tot ik ook begon door te krijgen dat die mensen me leegzogen. Tot ik dat gevoel ook al begon te ondervinden bij een eerste contact. Dat voelt dan aan als een regelrecht energiestroompje dat van de een naar de ander loopt in één richting: altijd van jou weg.
Voelen anderen dat ook aan? Ik zou het niet weten. Ik denk dat het een kwestie van gevoeligheid is. En ook dat sommige mensen in een soort stalen kooi leven: er komt niets in en er gaat niets uit. Ze zijn gepantserd ten opzichte van hun omgeving.
Wel, ik ben dat niét! Tenminste, niet van nature uit. Maar ik heb wél geleerd de eerste tekenen van uitzuigen te herkennen, en dan trek ik zelf mijn pantser op alvorens ik met een platte batterij kom te zitten.
Jawel hoor! Ik heb de symptomen leren ontdekken door meer op geestelijk dan op lichamelijk niveau te gaan leven. Mensen beïnvloeden elkaar. Zelfs zonder iets te zeggen. Zeker weten. Zodra iemand, gewoon op straat of waar ook, een oppervlakkig babbeltje maakt, is er al van enige psychische wisselwerking sprake. Voel ik ook al direct aan dat het gesprek zich op neutraal en oppervlakkig gebied afspeelt, of naar zuigen neigt.
Die zuigers weten het waarschijnlijk niet eens van zichzelf. Meestal betreft het mensen die weinig kunnen, weinig weten, en weinig werken. Mensen die zich laten leven. Mensen met een laag geestelijk niveau. Of mensen die doén alsof ze een grote lantaarn zijn, maar in werkelijkheid maar een klein lichtje hebben. Een lichtje dat hoogdringend de energie van anderen nodig heeft om te blijven branden.
Waarschijnlijk zijn die mensen best tevreden met zichzelf, maar is er daarboven ergens een ziel die daar niet mee akkoord kan gaan. Die ziel wil méér dan het lichaam en de hersenen presteren. En dan gaat die ziel maar zuigen bij de ziel van de personen waarmee ze in contact komen.
Van sommige mensen krijg ik dat gevoel maar na closer contact; van anderen voel ik het meteen en ga dat soort personen het liefst zo ver mogelijk uit de weg. Maak er een ruime bocht omheen. Ik loop nu eenmaal niet graag op een lege batterij. Ze moeten die van hén maar op een ander gaan bijladen.
Maar soms kun je er niet omheen. Soms zijn dergelijke mensen door omstandigheden aan je geplakt en/of heb je telaat opgemerkt dat het om zuigers gaat. Dán pas ondervind je in de loop der jaren wat een lege batterij écht betekent, en zou je er alles willen aan doen om die batterij weer opgeladen te krijgen. Geoorloofd of niet, maar een lege batterij sméékt om lading, en zodra je die vindt, op welk gebied dan ook, neem je de gelegenheid gretig aan.
Of ik in dergelijke gevallen dan hetzelfde doe als diegenen die mijn eigen batterij leegzogen? Zélf gaan zuigen bij slachtoffers? Helemaal niet! Is ook niet nodig. Ervaren dat er ook nog andere soorten mensen bestaan is al meer dan genoeg. Mensen waar je je goed bij voelt. Mensen die zuigen niet nodig vinden. Mensen die gewoon zichzelf zijn én jou als mens weten te appreciëren.
Sociaal contact, in welke vorm ook, kan heel erg prettig aanvoelen. Maar bij de verkeerde personen kan het ook heel desastreus werken. Zó desastreus dat je jezelf gewoon kwijtraakt. Dat je vaststelt dat je niet langer je eigen leven leeft. Dingen zegt en doet die je normaal niét zou doen.
Die verkeerde personen hoeven niet echt slechte personen te zijn. Verre van. Hun enig nadeel is dat ze hun batterij constant moeten vullen met die van een ander. En wee die ander!
Wie tot hiertoe heeft gevolgd en nog altijd niet weet waarover ik het heb: troost je! Ik weet het ook niet! Kan het gevoel ook moeilijk beschrijven. Gewoon het gevoel je niet goed in je vel te voelen bij bepaalde personen. Het gevoel snel te willen weglopen. Naar waar dan ook. Een klein maar helder alarmbelletje ergens in je achterhoofd.
Een gevoel dat net het omgekeerde is van je echt lekker voelen in bepaald gezelschap. Zo voelen mensen die er verder niet bij stilstaan het waarschijnlijk aan. Iets stoort hen en ze weten niet wat.
De meeste mensen benaderen anderen trouwens vooral door te kijken en te horen: hoe zien ze er uit? Wat vertellen ze? En als dit alles hen dan aanstaat, vinden ze dat ze zich wel goed moéten voelen bij die persoon, en áls ze al ergens een akelig achtergrondgevoel hebben, dan leggen ze dat gewoon het zwijgen op, of begrijpen niet waar dat nare gevoel vandaan komt. Begrijpen ook niet waar na verloop van tijd dat depressieve gevoel vandaan komt
Bij mij werkt het net andersom. Voor mij gaat het er in de eerste plaats om hoe ik me VOEL bij vreemde personen. Wat ze zeggen of hoe ze er uitzien speelt maar een heel ondergeschikte rol.
Tja ik zal dan toch wel een buitenbeentje zijn zeker? Een vergissinkje van de natuur? Een zintuigje teveel?
In elk geval, áls mijn gevoel me niet bedriegt en als het inderdaad zo is dat sommige mensen je geestelijk leegzuigen, vind ik dat toch maar een gevaarlijk fenomeen dat je niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk kan aantasten. Want een gezond lichaam kun je maar hebben in een gezonde geest.
En dan vraag ik me af: hoeveel zieke, depressieve of lusteloze mensen hebben dit te danken aan een of meer zuigers in hun omgeving?
Fred had het weten waar te maken om in de gunst te komen van een Spanjaard. En dat was heel vreemd verlopen.
Elisardo (die Spanjaard) was met zijn vrouwtje huisbewaarder in de enorme villa van een simpele schrijnwerker die het wél had weten waar te maken een alom vermaard postorderbedrijf uit de grond te stampen en nu zijn geld niet meer op kon.
In een impulsieve bui had hij dan ook maar een origineel schilderij van Pieter Breughel aangekocht voor (in de jaren zeventig) vijftien miljoen frank. Het ding hing in zijn villa en was niet op doek, maar op een houten plank geschilderd. Was Nederlandse spreekwoorden geloof ik als ik me goed herinner.
Maar onmiddellijk al stelde zich een probleem: hij kwam enkel maar elk weekend naar de villa, en wou in geen geval dat dieven er met dat kostbare stuk vandoor gingen. Het was dan wel elektronisch beschermd met een luide alarmsirene op het dak van de villa, en Elisardo woonde er ook wel, in een afzonderlijk gebouwtje, maar Elisardo zette wel graag eens een stapje in de wereld. En zijn vrouwtje tja, die zou al weinig kunnen uitrichten tegen dieven.
En toen hoorde de eigenaar van het fenomeen commissaris Hongermaat. Een en ander had als gevolg dat Fred op een mooie dag bij Hongermaat op het matje werd geroepen, de sleutel van de villa in handen gestopt kreeg, met de opdracht dat elke patrouille elke nacht moest controleren of het schilderij er nog hing. Want diefstal van een Breughel schilderij was wel het laatste wat Hongermaat kon gebruiken in zijn spergebied.
Later, toen we die timmerman beter leerden kennen, deelde hij ons ook mee dat de frigos vol staken met frisdranken(hm) en dat hij ze elk weekend weer leeg wilde aantreffen. Waar we natuurlijk geen boodschap aan hadden!
En zo kwam Fred dan in contact met Elisardo, die tot zijn vreugde ook heel erg geïnteresseerd was in de Vlaamse kroegjes. Het werden dus goede toogvrienden, maar er was een probleem: Elisardo sprak redelijk goed Frans, maar verstond geen Nederlands. Maar daar zou Fred nu eens iets aan doen zie!
Eerste zinnetje: Hallo, k heb dorst. Het kostte Fred wel een paar uur om hem dat helemaal met Vlaams streekaccent te leren uitspreken, maar dat had hij er wel voor over.
- Wat betekent dat? Vroeg Elisardo.
- Dat betekent Goede avond antwoordde Fred heel onschuldig.
En ze gingen op kroegentocht. Fred, als ware gentleman, liet het eerste woord natuurlijk aan de vreemde, en dat liep bijzonder goed. Zó goed dat Elisardo tegen het eind van de tocht helemaal was ingenomen met de Vlaamse kroegjes: Hier vragen ze niet eens of je wilt drinken, maar ze vullen al meteen je glas van zodra je goede avond zegt!
Wat er later met het schilderij is gebeurd weet ik niet, maar het werd natuurlijk een onhoudbare toestand voor ons. We hadden andere dingen te doen dan alleen maar op de spullen van Pieter Breughel te letten en dat zag Hongermaat ook wel in.
Bovendien zat de verzekeringsmaatschappij de eigenaar ook al op de hielen: als dat ding dáár bleef hangen wilden ze het niet langer verzekeren.
En de spreekwoorden verhuisden met de stille trom. Hongermaat weer gerust.
Onze job zat er op, maar dat belette Fred en Elisardo niet om verder van de Vlaamse lessen te genieten. Het leuke Spaanse vrouwtje alleen achterlatend.
Even nog speelde ik met de gedachte om dat dan maar een beetje te compenseren door Spaanse les te gaan volgen bij het bloedmooie, maar helaas dikwijls eenzame vrouwtje van Elisardo. Maar ach, zon prille liefde verstoor je toch niet hé? En trouwens, haar eenzaamheid was niet mijn verantwoordelijkheid.
Misschien denken sommige lezers dat ik overdrijf als ik het over strenger opvoeden heb. Wel, hier volgt een triest voorbeeld uit mijn vriendenkring van wat verwennende opvoeding op langere termijn teweegbrengt, en dit is zéker geen uitzondering:
Zij, een zeventigjarige alleenstaande vrouw.
Hij, een alleenstaande man van dezelfde leeftijd.
Samen hebben ze een LAT relatie en kunnen het heel goed vinden met elkaar.
Zij echter, heeft ooit een dochter opgevoed. t Is te zeggen: verwend! Rotverwend! Gevolg:
-Dochtertje (40) vond het niet nodig te studeren.
-Dochtertje vond het niet nodig te sparen.
-Dochtertje vond het niet nodig te werken.
-Dochtertje wist mama wonen als ze geld tekort had, en dat had ze altijd.
-Dochtertje slaat haar mama als die kritiek heeft op haar levensstijl!
-Dochtertje heeft in de loop der jaren en avonturen een zoontje op de wereld gezet: een rotverwend nest van 10 dat aan geen kanten deugt. Een totaal onhandelbaar kreng dat van s morgens tot s avonds zijn eigen willetje moet.
Maar dochtertje evolueerde! Trok eens naar Sri Lanka, en tikte daar een leuke inboorling op de kop. Wie betaalde de reis naar Sri Lanka? Mama natuurlijk!
En sedertdien gaat dochtertje drie à vier keer per jaar naar Sri Lanka. Mama betaalt. Haar ambetante kleinzoontje waar niemand raad mee weet? Geen enkel probleem. Oma van zeventig zorgt er ondertussen voor. Enfin, zorgen moet hier gelezen worden als voortdurend volproppen met snoep en speeltuig om hem nog een heel klein beetje kalm te kunnen houden. En dat weet dat nest verdomd goed!
De Sri Lankees, of hoe dat volkje ook noemen mag, wilde een handeltje opzetten in zijn moederland, + zijn familie onderhouden nu hij een rijke vriendin had. Wie betaalde daar allemaal weer voor? Mama natuurlijk! (Handeltje ondertussen failliet!)
De LAT relatie van de mama van 70?
Is op de klippen aan het lopen! Haar vriend is enkele maanden geleden door de voortdurende stress door dat kleine kreng en zijn onmacht tegenover het toegeeflijk gedrag van zijn vriendin, in coma gevallen. En nu verbieden ZIJN kinderen hem terecht om nog contact te hebben met die madam.
Die madam zelf voldoet gewoon verder aan haar moederinstinct: blijft geld geven, is stilaan haar huis aan het verliezen, want dochterlief dringt aan het te verkopen. En gegarandeerd doet ze dat ooit. Dochtertje kan het immers maar goed hebben in Sri Lanka.
Om al die zorgen aan te kunnen is oma trouwens ook al overtuigde alcoholiste geworden en leeft meer in een alcoholische roes dan in het echte leven!
Waar zal dit eindigen? Daar waar het heel voorspelbaar wel moét eindigen: in de goot!
Voorspelbaar? Natuurlijk! Al van tijdens de opvoeding van haar dochter was een dergelijk scenario voorspelbaar geweest. Maar als je haar dat toén had gezegd, zou je gekruisigd geworden zijn! Als je het haar nu zegt zal ze haar dochter nog altijd zwaar verdedigen, en ondertussen zichzelf in de vernieling helpen.
-Leren dergelijke mensen ooit van hun fouten? Met klem: NEEN!
-Kunnen dergelijke mensen nog op een goede LAT relatie rekenen? NEEN!
-Zijn dergelijke mensen het waard kinderen op de wereld te zetten? NEEN!
-Welke toekomst hebben dergelijke kinderen, eens mama er niet meer is? GEEN!
Waar zit de fout in de tegenwoordige opvoeding? Wel, nét op dezelfde plaats waar ze in zowat alles in onze samenleving zit: kortetermijn denken. Liefde zoeken in je kroost. Graag gezien willen worden door je kroost. Nu! Onmiddellijk! En dus ze maar alles geven waar ze naar jengelen om die liefde af te kopen.
Neen mensen! Beter is op langere termijn te denken. Je niet laten verleiden door kortstondige kinderliefde, maar je oudertaak naar behoren vervullen. En dat is: goede en verantwoordelijke volwassenen maken. En dát, dat is een pak moeilijker dan verwennen en toegeven aan je kortetermijninstincten!!!
Dat vereist grenzeloos veel van je energie! Dat vereist dat je je kind straft of dingen ontzegt, waarmee je in werkelijkheid jezelf veel meer pijn doet. Maar dat loont! Daar kweek je échte volwassenen uit! Dié kinderen zullen opgroeien tot mensen die het leven aankunnen en op eigen benen weten te staan.
De andere, verwende nesten, zullen altijd weer in de schaduw van dát soort volwassenen moeten lopen. Zullen altijd weer van genadegeld moeten leven!
Want enkel een min of meer moeilijke jeugd waarin je niet alles krijgt dat je hartje wenst, leidt tot echte volwassenheid.
-Ten eerste door zelf zo opgevoed geweest te zijn.
-Ten tweede door nog niet lang genoeg te hebben geleefd om de desastreuze gevolgen van een dergelijke opvoeding op latere leeftijd te hebben kunnen meemaken.
-Ten derde door niet begiftigd te zijn met een langetermijnvisie.
-Ten vierde omdat verwennen nu eenmaal veel makkelijker is dan opvoeden, en je met verwennerijen ook een pak minder kritiek krijgt van je omgeving. Helaas! Dat is allemaal van heel korte duur!
Ik denk dat mijn kinderen me dikwijls hebben gehaat in hun jeugd. Want de nieuwe trend was al ingezet: andere ouders begonnen hun kinderen al schromelijk te verwennen. Wij niet. En dus was het constant vechten tegen de bierkaai. Ze zagen best dat anderen betere ouders hadden! Maar we hebben doorgezet, en het is allemaal goed gekomen. Héél goed zelfs.
Zestig jaar geleden vochten de Britten The battle of Britain uit. Hurricanes en Spitfires tegen Messerschmidts en Stukas. Ze wonnen de strijd.
Ze wonnen hem omdat ze wisten dat het oorlog was! Wat Chamberlain, even vóór Churchill, niét bleek te weten of te willen weten!
Velen stierven een heldendood om Engeland uit de handen van de vijand te houden en aan de Britten te laten. Churchill zei achteraf:
Never in the field of human conflict has so much been owed by so many to so few
En wat deden de politici daarna? Net als hier: volkjes en rasjes van verdacht allooi binnenlaten en steeds meer de macht laten overnemen. De macht van de straat dan misschien wel, maar de straat staat model voor de staat. Als het op straat regent, dan druppelt het in het parlement. Wie baas is van de straat is baas van de staat.
Het ziet er naar uit dat zich een nieuwe strijd om Engeland aan het ontplooien is. Maar weten ze dit keer wel dat het oorlog is? Zullen ze, net als toen, wel alle middelen inzetten? Of zal die oorlog dit keer uitgestreden worden met holle politieke woorden? Woorden, alleen maar bedoeld om de ambtstermijnen zo lang mogelijk te rekken. Om daarna misschien net zoals ons parlement zo schandelijk deed in 1940, met de noorderzon te vertrekken.
Ons parlement liet ons over aan de Duitsers. In de volgende oorlog, die eigenlijk al bezig is, zullen de politici hun volk overlaten aan wie meester is op straat. En wie daar meester is tonen de televisiebeelden uit Engeland toch wel duidelijk aan!
Dat is nu eenmaal het gevolg als de politici met alle geweld de vaderlandsliefde veroordelen als racisme en multiculturen de hemel in prijzen. Groot Brittannië bijt nu de spits af reken maar dat andere landen zullen volgen!
En langzaam maar zeker wordt mijn opinie helaas bevestigd: wereldoorlog 3 is al lang begonnen, maar slechts weinigen beseffen het.
Soms vang je, op TV bevoorbeeld, enkele woorden op die je een heel nieuw perspectief bieden op wie je bent. Tenminste, dat overkwam mijzelf deze week toch door een enkel zinnetje van een der gasten van Oprahs praatshow. Eén zinnetje een paar woordjes. De rest hoorde ik al niet meer want ik was het me toegeworpen been al aan het afkluiven.
De man had het over horizontaal of vertikaal leven. Een paar woordjes maar, maar ik was direct mee. En de man had gelijk. En ik acht me gelukkig dat ik tot de horizontale levers behoor. Hij was een succesvol acteur en had een leven geleefd in Holywood. Had alles wat hij wou en vergaarde een vermogen. Tot hij doorkreeg dat het leven dat hij leidde niet het zijne was. Dat dit niet zijn streefdoel was. Tot hij ook leerde dat de mens het enige wezen is dat meer neemt dan hij nodig heeft. Toen verkocht hij zijn luxevilla, ging in een leuk ingerichte stacaravan wonen en schonk een groot deel van zijn fortuin weg. Nam enkel nog wat hij nodig had. En ging horizontaal leven.
Horizontaal leven betekent dat je leeft in het nu. Dat je de taak die je je vandaag werd opgelegd zo goed mogelijk vervult; dat je de mensen om je heen zoveel mogelijk waardeert; dat je vandaag geniet van je maaltijd, van je werk, van je vrije tijd van je hobby en van je vrienden. Dat je vindt dat je voldoende hebt met wat het leven je geeft. Kortom dat je een gelukkige mens bent.
Vertikaal leven dan, betekent dat je voorbijloopt aan vandaag. Dat je de kleine dingetjes van vandaag niet naar waarde weet te schatten. Dat je voorbijloopt aan je geliefden, je vrienden, en vooral aan de mens die je zelf bent. Dat je denkt aan morgen, en hoeveel hoger je morgen op de maatschappelijke ladder wilt geraken. Hoeveel méér geld je wilt gaan verdienen. Hoeveel meer liefde je wilt kopen.
Je leven wordt dan een race. Een race tegen de tijd, tegen jezelf, en tegen de mensen die van je zouden kunnen houden. Je leven is dan niet meer jouw leven. De mens in de mens is het zwijgen opgelegd. Materiele belangen hebben dan prioriteit. Of de drang naar macht!
Maar vertikaal heeft ook twee dimenties: omhoog of omlaag. En vermits niet iedereen omhoog kan blijven gaan, betekent vertikaal leven voor de overgrote meerderheid: omlaag! Tot zelfs in de goot. En dat zijn dan nog de gelukkigsten onder hen. Want die anderen, die inderdaad de top haalden, die hebben geen eigen leven meer. Die worden eigendom van de massa, van de firma, van de show of van de mens die ze in wezen niet zijn! Hebben een nepleven, nepvrienden, nephuizen en nepliefdes. Het lijkt wel of er een vuurtje onder hun kont brandt en ze nooit, al was het ook maar eventjes, in een horizontale reflex, kunnen blijven stilstaan met en genieten van wat ze wél zouden kunnen hebben als die drift er niet was geweest.
Ze doén alsof ze leven, maar eigenlijk leven ze niét in de letterlijke zin van het woord! Ze willen alleen maar presteren, succesvol zijn en domineren. Het is alles of niets: de top of de goot!
En zoals op het schema hiernaast: het blauwe IK bolletje kan omhoog of omlaag. Snel omhoog geraken gaat natuurlijk best zonder rekening te houden met alle ballast die aan de horizontale balk kleeft. Dat is wat strevers doen.
Het IK bolletje gaat dan alleen omhoog en alles wat aan de horizontale balk hangt wordt gewoon verwaarloosd en tenslotte verloren.
Is die ballast je echter meer waard dan je stijgvermogen, dan zul je vaart moeten minderen en in de eerste plaats aan die horizontale balk denken. Kan die al dan niet mee omhoog, of moet je er eerst een heleboel leuke zaken van af schudden? Liefst niet doen! Want wat er voor in de plaats komt is dat meestal helemaal niet waard.
Toch wil ik ook eventjes de handrem aantrekken! Natuurlijk heb ik het hier over mensen die nooit genoeg rijkdom hebben of vinden nooit genoeg macht te hebben. Niét over de mensen die hard studeren en werken om zichzelf en een gezinnetje te kunnen onderhouden!
En natuurlijk het been zou niet volledig afgekluifd zijn als ik er niet als slot een klein zelfonderzoek aan zou hebben toegevoegd.
Een zelfonderzoek dat me mezelf weer een stuk beter deed begrijpen!
Want inderdaad: als jongeling leefde ik wel vertikaal. Vond dat ik, alvorens een nestje te bouwen, een voldoende inkomen moest hebben om dat nest ook te kunnen onderhouden. Maar zodra dat was gebeurd, verdween ook mijn vertikale denkwijze. Promotie? Macht? Interesseerde me bitter weinig.
Haalde vreugde uit mijn werk, door het zo goed mogelijk te doen. Vond ook de magische sleutel om na de diensturen mijn verstand af te sluiten van de job en aan het gezin of aan mezelf te denken.
Aan mezelf? Natuurlijk! En wel in de eerste plaats! Egoisme? Neen! Want enkel als je jezelf op zodanige wijze kunt sturen (door hobbys en zo) dat je gelukkig bent en goed in je vel steekt, kun je voldoende energie opdoen om er ook voor je gezin te zijn. Zoniet raakt je batterij leeg en daar heeft niemand voordeel aan. Vandaar ook het wijze gezegde: help uzelf, zo helpt u god!
Een en ander in ogenschouw genomen vind ik wel dat ik voldoende horizontaal heb geleefd en blijf leven.
En, mañana es otro dia, zoals ze in Spanje zeggen.
Of deze kleine studie psychologisch verantwoord is? Of psychologen iets in die zin voorgeschoteld krijgen aan de univ? Zou ik voor die studenten een onontwarbaar vreemd wezen betekenen? Het zal me worst wezen! Het is zoals ik het zie. Het is ik.
Of dit stukje psychologisch verantwoord is weet ik ook niet en wijs dus elke verantwoordelijkheid in die zin af.
Neem het aan, of laat het vallen. Of drink een eerlijke pint en vergeet het.
Sedert ik een mier heb als huisdier, denk ik met weemoed terug aan de kindertijd van mijn kroost.
Was het opvoeden van kinderen maar zo makkelijk als van een hondje! Luisterden kinderen maar even goed naar de baasjes als een hondje. En... gebruikten die baasjes maar hun gezond verstand bij het opvoeden van hun kroost! Dan zou de wereld een heel ander soort volwassenen zien dan de huidige betwetertjes die onze planeet bevolken.
Eigenlijk zouden alle tegenwoordige ouders eerst een certificaat van gekwalificeerd hondenbaasje moeten kunnen voorleggen alvorens ze aan kinderen mogen beginnen! En zou het opgevoed hondje grondig moeten worden gecontroleerd of het wel degelijk opgevoed of, gemakshalve, verwend is!!!
Op een schaal van een tot tien zou ik een hond opvoeden een twee geven. Kinderen opvoeden een elf! Maar mensen die niet eens die twee kunnen halen, zouden moeten verboden worden kinderen te verwekken en op te voeden! Want daar komt gegarandeerd niets van terecht.
Dergelijke ouders zouden, na hun mislukking met een hond, naar het B.L.O. moeten worden gestuurd, net als bepaalde kinderen. Het daar eerst even met katjes proberen. Katjes die ik op diezelfde schaal misschien een 0,5 zou geven.
Lukt het dan nog niet, dan maar levenslange intrekking van hun paarbewijs. Of toch minstens tot ze enige blijk van volwassenheid te kennen geven en na grondige bijscholing. Of sterilisatie als ze toch hoognodig willen paren.
Voilà. Dat was het dan weer voor vandaag. Ben te druk bezig met opvoeding en zo
Er moet toch iets grondig mis zijn met ons politiek en democratisch stelsel, want het blijkt aan geen kanten te werken. De fout? Een fenomeen dat zich telkens weer manifesteert zodra mensen voldoende macht krijgen om zich boven alle anderen verheven te voelen. Je ziet het onder VIPs, zangers, acteurs en succesvolle zakenlui. Succes is blijkbaar iets waar maar weinig mensen tegen opgewassen zijn.
Je ziet het vooral ook in de politiek! Elke politieke partij begon ooit als een groep idealisten. Vol van goede ideeën, er van overtuigd dat ze een betere samenleving konden realiseren.
En dan krijgen ze succes.
En prompt gaan de kopstukken naast hun schoenen lopen.
En prompt worden de idealen opzij geschoven om in eigen partij de top te halen.
En prompt heerst jaloezie in plaats van idealisme.
En prompt is er meer werk binnen dan buiten de partij. Wordt het politiek binnen de politiek!
Of, wat nog erger is: de top wordt zwaar geïnfiltreerd door opportunisten die goud ruiken en, beter dan de oorspronkelijke idealisten, alle trucs kennen om in wat ook aan de top te geraken!
Verwonderd dat het systeem niet draait zoals het behoort te draaien? Hoeft niet! Het systeem werkt namelijk niet. Het concept is verkeerd. Het concept houdt geen rekening met de factor mens. Het concept houdt geen rekening met opportunisme.
En juist daardoor vertrouw ik geen enkele politieke partij! Wél wetende dat welke partij ook die goed lijkt, een ommezwaai van 180° zal maken zodra ze iets in de pap te brokken heeft. De beloofde veranderingen worden dan prompt naar de achtergrond geschoven, verwateren, en tellen op termijn niet eens meer mee. Enkel nog de innerlijke competitie gaat dan nog een rol spelen. Wat buiten de partij gebeurt is dan van ondergeschikt belang geworden.
Neem nu het communisme: begon heel goed als een idealisme dat in beginsel de rijkdom over de hele bevolking wou spreiden. t Is te zeggen: alles voor de staat en de staat helpt de bevolking.
Waar is het geëindigd?
Wat liep fout?
Nét datzelfde dat altijd weer fout loopt: succes! Mensen aan de top die niet bestand zijn tegen succes. Mensen aan de top die nog maar één doel nastreven: hun eigen persoontje profileren en steeds hoger proberen te geraken. Mensen die macht automatisch omzetten in machtswellust.
En vooral: mensen die plots een mogelijkheid zien zichzelf eindeloos te verrijken. Alles voor de staat? Mooi! Die staat, dat ben IK dus! Ergo: alles voor MIJ! En de persoonlijke verrijking kan beginnen. De bevolking kan de boom in.
Enkel bij eventuele herkiezingen worden ze dan weer een beetje wakker en schudden wat doorzichtige, loze beloftes en holle uitspraken uit de mouw. Eenmaal herkozen kan de innerlijke partijstrijd weer worden voortgezet. Een innerlijke strijd die zoveel energie opslorpt dat er van enig bestuur naar buitenuit geen sprake meer kan zijn.
Welk democratisch stelsel dan wél zou kunnen werken? Zéker niets dat door mensen wordt geleid. Misschien door een computer, die géén eigenbelang kent? Tja daar zou iets kunnen insteken. De hamvraag is dan wél: wie zal die computer programmeren, hoé, en in wiens voordeel?
Dus ook al een idee dat kan afgevoerd worden. Het dan toch maar menselijk houden? Zou kunnen, mits die mensen vooreerst aan een grondig psychologisch onderzoek worden onderworpen. Een onderzoek dat muurvast zou moeten kunnen uitwijzen of de persoon in kwestie al dan niet opgewassen is tegen macht en succes.
En helaas, ik denk dat er maar heel weinigen de eindstreep zouden halen!
Idealisme is één. Kan inderdaad aanstekelijk werken en goede dingen realiseren. Maar of een idealist ook een goede verkoper en zakenman blijkt die de macht niet uit de vingers laat glippen? Die ook zélf opgewassen is tegen de hem toebedeelde macht? Soms wel, maar meestal niét!
En dan ligt het terrein natuurlijk open en bloot voor al wie wél verkoperkwaliteiten heeft, over een vlotte babbel beschikt, mediageil is en de gelegenheid aangrijpt om de hele partij over te nemen.
Resultaat: in geen enkele partij die enig succes heeft weten te vergaren is er nog enig spoor van het aanvankelijk idealisme te vinden.
En dus moet ik helaas besluiten met de droevige vaststelling dat het politiek-democratisch concept van onze samenleving niet werkt!
Lawaai, zo ondervond ik, is een heel subjectief gegeven. Toen ik van Knokke naar Oostende kwam wonen verwonderde ik me heel eventjes over de vele sirenes die je bij dag, en zelfs bij nacht, hier hoort! Eventjes maar toen werd ik er aan gewoon. Want kijk, nu net hoor ik er weer eentje, omdat ik er op toegespitst ben. Anders zou ik het niet eens hebben gehoord. In Oostende noemen ze het gewoon stadsmuziek.
De sirene van een voertuig van de hulpdiensten bij dag, te Knokke, was een zeldzaamheid en betekende écht wel hoogdringendheid en levensgevaar. Bij nacht was het totaal taboe! Hier te Oostende geloof ik niet dat hulpdiensten ooit buitenrijden zonder sirene. En of het middag is of middernacht, het doet er niet toe!
Gaat het dan telkens echt om levensgevaar? Geloof ik nooit! Ik maakte zelf bijna 40 jaar deel uit van de hulpdiensten, en het gaat veeleer om burgerzin en persoonlijke opvoeding! Voor je eigen plezier de bevolking gaan opschrikken vond ik maar niks. Natuurlijk is het veel plezanter om uit te rijden met sirene. Natuurlijk geeft het een kick alle voertuigen te zien uitwijken vóór je uit! Natuurlijk is het plezant om aan je publiek te kennen te geven: Kijk! Hier rijdt wél een held hé? Hebben jullie het allemaal gezien? Ik ga eens eventjes levens gaan redden zie!. Dàt is eigenlijk meestal de boodschap die ze met hun sirenes proberen te verkopen.
Allemaal heel verleidelijk! Vooral voor jong, aankomend personeel. Maar met de juiste opleiding is het echt wel mogelijk om die drang sterk in te perken. Wijzen op burgerzin. Er op wijzen dat de normale mens bij nacht slaapt en geen behoefte heeft aan huilende sirenes. Je personeel motiveren. Dat helpt echt.
Hier te Oostende lijkt die opleiding te ontbreken. En zijn de klachten bij het gemeentebestuur dan ook legio. De reactie van het bestuur in de plaatselijke kranten is dan ook steeds weer: Oostende is een grote stad, er gebeurt veel, en het is allemaal dringend.
Kom nou! Een drogreden! Gewoon een gebrek aan discipline! Gebrek aan burgerzin. Gebrek aan de juiste opleiding en verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar ik persoonlijk, en dat was eigenlijk de reden van mijn column, heb er geen last van. Zit niet de hele dag te luisteren of ik soms écht niet iets kan opvangen dat me stoort, zodat ik kan gaan klagen. Verre van! Sirenes heb ik gewoon leren aanvaarden als de exclusieve achtergrondmuziek van Oostende en hoor ze niet eens meer. Wat mij betreft spelen ze hun spelletje maar voort als dit hen zo amuseert. Ik zal me er in elk geval niét aan ergeren!
Maar je hebt andere lieden! Lieden die zich aan letterlijk alles storen en dan inderdaad eindigen met zware hartproblemen en hoge bloeddruk. En ja, ik kan die professor die onlangs in het nieuws verklaarde dat lawaai inderdaad zware problemen voor hart en bloeddruk kan geven, begrijpen.
Maar! Staat die professor er ook bij stil om welk soort mensen het dan gaat? Beseft, of vermoedt hij ook maar dat ze het voor een groot deel zichzelf aandoen door zich aan letterlijk alles te ergeren? Door als het ware op de uitkijk te staan tot ze iets vinden dat ze stoort?
Ik herinner me uit mijn carrière de vele klachten wegens nachtlawaai. Sommige mensen die niet ver van een dancing woonden, konden niet slapen van de keiharde muziek.
Als we dan, om de verplichte vaststellingen te kunnen doen, het appartement, of zelfs de slaapkamer betraden, dan moesten we al heel erg de oren spitsen om, inderdaad, van héél uit de verte, enig basgeluid te kunnen horen. Maar voor dié mensen was dat blijkbaar voldoende om niet te kunnen slapen! Om dat nauwelijks hoorbaar geluidje? Helemaal niet! Wél door te liggen luisteren óf er soms niets te horen zou zijn en hun slapeloosheid daar dan op te verhalen.
Tja wáár moeten dergelijke mensen dan gaan wonen? In een rustig, landelijk gebied? Vergeet het, want daar zullen ze dan wakker worden van de uilen, ganzen, eenden, koeien, kikkers en weet ik veel. Eigenlijk zou je die mensen moeten aanraden om dan maar op de maan te gaan wonen, maar dat mag je natuurlijk niet zeggen!
Waarmee ik maar bedoel: elk verhaal heeft twee zijden! Het kan gaan om een onverdraagzame luisteraar of om een soort lawaai dat er inderdaad over is. Oordelen kun je dan ook pas door persoonlijke vaststelling ter plaatse.
Nu moet een kinderopvang te Brugge sluiten. Eén buur klaagt. Over welk soort mens gaat het? Hij kán gelijk hebben. Dat weet ik niet. Maar als hij behoort tot het soort dat zich aan alles ergert en van alles een hoge bloeddruk krijgt, dan zou ik eerder geneigd zijn te zeggen: Verhuis dan hé vent, en laat kinderen kinderen zijn!
En vooral het feit dat géén andere buur klaagt, ja, dat er zelfs ééntje meeliep in de betoging om dat opvangtehuis open te houden, zegt al verdacht veel over de klager.
Maar ik oordeel niet. Verkondig gewoon wat ik beroepshalve ondervond van een bepaald soort mensen! Mensen die zichzelf in de vernieling helpen met wélk soort ergernis ook. Ze vinden altijd wel wat.
Je kunt er de laatste jaren niet naast kijken! Wát je ook koopt, als je de handleiding openslaat word je eerst en vooral bladzijden lang om de oren geslagen met waarschuwingen! WARNING hier, WARNING daar Je kunt geëlektrocuteerd worden, je kunt ziektes oplopen, gebroken benen, hersenschuddingen, builen, syfilis en weet ik veel. Je kunt het zo gek niet denken of je vindt er wel een waarschuwing voor.
Ik herinner me de laatste auto die ik kocht. Zodra ik het portier opende grijnsden de stickers me al toe: opletten voor dit opletten voor dat En dan had ik de motorkap nog niet eens geopend!
Je zou bijna de aankoop annuleren als je het allemaal leest. Maar bij iemand als ik stelt zich dan meteen de vraag: Waarom?.
Waarom zag je vroeger al die waarschuwingen niet en nu wel? Welke idioot weet nu niet dat, als je een toestel openhaalt en niet weet wat je doet, je een elektrische schok kunt krijgen? Welke stommerd weet niet dat, als je een autoportier dichtgooit, je er je vingers niet moet tussensteken? Dat je je kunt verbranden aan een kookplaat? Waarom al die waarschuwingen voor wat elke normale sterveling zou moeten weten?
Het antwoord ligt voor de hand: onze watjessamenleving die wél graag dom wil doen, maar de consequenties van zijn of haar onverantwoord gedrag het liefst op een ander wil gooien!
De fabrikanten plaatsen die waarschuwingen dus in de eerste plaats om zichzelf in te dekken voor àls er weer eens zon stommerd....
Ze plaatsen ze vanwege de vele klachten die de samenleving op ze afstuurt. Een onnozelaar laat een strijkijzer vallen, pal op zijn grote teen die prompt breekt. Of hij zichzelf een stommerd zal vinden? Nooit van zijn leven! Het strijkijzermerk is verantwoordelijk! Ze hadden maar een waarschuwing moeten plaatsen dat ook strijkijzers gehoorzamen aan de wetten van de zwaartekracht!
Dat dergelijke klachten weinig aarde aan de dijk brengen voor de klager ligt voor de hand. Maar toch doet hij het, en de fabrikanten moeten er wél een hele antwoorddienst op nahouden, en ook dié moet betaald worden. Plus in veel gevallen ook nog eens een vaste advocaat in dienst nemen voor de vele doordouwertjes onder die watjes. Allemaal kosten die noch voor de fabrikant noch voor het watje in kwestie ook maar iéts opleveren.
En dus hoe lachwekkend ook voor normale stervelingen, worden steeds absurdere waarschuwingen geplaatst, een droevig beeld schetsend van onze verziekte watjesmaatschappij! We verzekeren ons tegen alles, en voor alles waarvoor we niét verzekerd zijn (en te wijten is aan onze eigen stommiteit) proberen we toch een slachtoffer te vinden die ons zal betalen voor het geleden leed
De hand in eigen borst steken? Mea culpa zeggen? Nooit van zijn leven! Dát hebben ze nooit geleerd op school!
Die mentaliteit heb ik ook aan den lijve ondervonden in mijn laatste dienstjaren: een van mijn taken was verkeerstekens laten plaatsen. En daar kun je vele kanten mee uit. Je plaatst ze op ooghoogte, zodat ze voor iedereen duidelijk zichtbaar zijn maar de stommerds onder ons er ook pardoes met de kop kunnen tegen lopen! Of je plaatst ze drie meter hoog en dan heb je prompt klachten van automobilisten die ze niet gezien hebben vanwege de hoogte.
Erger nog was het gesteld met zaken die je moest aanbrengen op voethoogte: lage obstakels bevoorbeeld om voetgangers te beschermen tegen autos die wàt graag op gelijkgronds of bijna gelijkgronds gelegen voetpaden kwamen parkeren.
Daar werd dan prompt over gestruikeld! En as usual het gemeentebestuur verantwoordelijk gesteld!
Gelukkig die mensen haalden het nooit. Maar ze probeerden het wel, en het betekende weeral een heleboel nutteloze energieverspilling om je gelijk te halen.
En dat struikelen dat kan ik nog enigszins begrijpen. Je ogen zitten immers niet in je voeten. Met dergeijke dingen waren we dan ook altijd supervoorzichtig. Maar met je kop tegen een verkeersbord aankwakken? Jawel hoor! Het gebeurt. En véél! En prompt wordt klacht neergelegd tegen de idioot die dat teken daar heeft laten plaatsen
Het sleutelwoord hier is overbescherming! De moderne mens weet zich van zoveel zijden overbeschermd en oververzekerd, dat hij eigen fouten niet meer mogelijk acht, laat staan er zelf voor op te draaien! Wát er ook gebeurt, er moet altijd een schuldige worden gevonden. En daarom ook vindt hij dat hij niet moet uitkijken waar hij loopt. De maatschappij moet dat maar doen voor hem en alle mogelijke hindernissen van zijn pad verwijderen!
Net zoals met krankzinnigen wordt gedaan in een isoleercel vol matrassen om ze tegen zichzelf te beschermen.
En dus moet ook de industrie zich wapenen tegen deze mentaliteit, en hun producten voorzien van alle mogelijke en onmogelijke waarschuwing zodat ook de allergrootste stommerd zijn gebrek aan hersenen niet op de fabrikant kan verhalen. Triest! Pathetisch! Lof der stomheid!
Maar gelukkig, omdat ikzelf wél over nog enkele hersencellen beschik, begin ik de handleidingen altijd op bladzijde 7 of 8, waar ik dan, voorbij de kleuterbladzijden, eindelijk de info vind die ik nodig heb.
En laat ik toch iets op mijn tenen vallen of me elektrocuteren? Wel, eigen schuld, dikke bult! Ik moest maar niet zo stom geweest zijn.
OOSTENDE - Het Oostendse havenbestuur luidt de alarmbel omdat het klanten dreigt te verliezen door de illegalenproblematiek. Het aantal mensen zonder papieren dat via de haven van Oostende Groot-Brittannië tracht te bereiken, was nooit zo groot. Nochtans neemt de haven allerhande voorzorgen: hekkens, elektrische prikkeldraad, een uitgebreide videobewaking en inspanningen van de scheepvaartpolitie. De vluchtelingen gaan ook almaar driester te werk. Ze bezondigen zich aan vandalisme door omheiningen en bewakingscamera's te vernielen, wat voor extra kosten zorgt. Ook voor rederijen kost het illegalenprobleem een smak geld. Zij betalen meer dan 2.000 euro voor iedere illegaal die erin slaagt om de overkant te bereiken aan boord van hun schip. Het havenbestuur dringt daarom aan op een kordater beleid op federaal vlak.
Kordater beleid op federaal vlak! Daar zeg je me wat! Weet het havenbestuur ondertussen nog steeds niet wie in dit landje de scepter zwaait? Niét de regering. Wél de jankende minderheden! Dié zijn het die het land naar de knoppen helpen. Want ach, die illegaaltjes zijn toch zon sukkeltjes. Verdienen alle bescherming. En zoals steeds: de jankende minderheid wordt het meeste gevreesd door de al te labiele politici.
Dat die illegalen sukkels zijn? Dat ze toevallig in een arm werelddeel geboren zijn? Dat geef ik grif toe, maar wat belet ze om in hun geboorteland de handen uit de mouwen te steken en dáár een landje van te maken dat respect verdient? Hebben onze voorvaderen toch ook moeten doen?
Maar dat weten die sukkels natuurlijk niet, of willen het niet weten. Hier en daar wat graantjes proberen mee te pikken is duizend keer makkelijker! Dat ze daarmee het vaderland van andere volkeren ondermijnen? De levenskwaliteit van die volkeren verdelgen? Zal hún wel worst wezen.
En ergens kan ik ze geen ongelijk geven. De Europese regeringen zijn zo laks geworden in hun verwenpolitiek dat je als arme vreemdeling in je arme vaderland wel een grote stommeling zou moeten zijn als je het niét deed! Niet zij zijn schuldig! Onze politici zijn dat.
Waar die illegalen huizen in Oostende? Voornamelijk in het bosje. Een prachtig mini-natuurgebied met vijvers en veel bomen, waar zowel de Oostendenaar als de toerist graag even komt verpozen. Al wandelend, al genietend op een terrasje of bankje, of al joggend.
Drie prachtige vijvers vol kwetterende watervogels vormen een rustgevend decor voor al deze activiteiten. Helaas het bosje ligt op een boogscheut van haven en station en is voor die illegalen een geliefkoosde en voorlopige thuishaven. Tot ze een schip vinden naar Engeland. Waar ze uiteraard al evenmin welkom zijn en de rederij een boete van 2000 euro riskeert als de Engelse Douane hen ontdekt.
Joggers beginnen het bosje te vermijden. Wandelaars voelen zich er niet langer veilig. Het gevolg is dat dit prachtig natuurgebied steeds meer wordt vermeden door normale mensen en steeds meer een tijdelijke woonplaats wordt voor illegalen.
Het zal wel niet de bedoeling geweest zijn van het stadsbestuur om dit prachtig gebied aan te leggen opdat normale natuurliefhebbers het zouden vermijden. En toch is dát wat nu aan het gebeuren is. Dank zij onze politici. Dank zij onze jankerds.
Eén geluk hebben we nog: het zijn transit-illegalen. Groot Brittannië staat op hun verlanglijstje. De klacht van het havenbestuur mag dan al terecht zijn maar beter ware de havenafsluitingen wagenwijd open te zetten. Ze willen naar Engeland? Láát ze naar Engeland reizen! 2000 boete voor de rederijen per gesnapte illegaal? Lijkt me nog een aannemelijk bedrag in vergelijking met de schade en het onveiligheidsgevoel dat ze hier kweken bij de bevolking.
Zolang de Europese regeringen zich niet als één man achter een totale emigratiestop scharen zullen dergelijke fenomenen de kop blijven opsteken en ons elke vorm van recreatie ontzeggen. Bosjes en parkjes zijn bedoeld als ontspanning voor eigen bevolking en toeristen. Niét als kampeerplaats voor illegalen, met alle gevolgen vandien voor zowel het reële als het subjectieve veiligheidsgevoel.
De jankerds? Láten janken! Het wordt hoogtijd dat een nieuwe groep jankerds zich manifesteert! Een groep die zich pretentieloos de antijankerds zou kunnen noemen, met als slogan: Stop het gejank! Zou meer effect hebben op onze levenskwaliteit dan stop het roken!
Jaren tachtig de Beach Boys, toen al een legende, zouden een concert geven op het strand tegenaan het Zwin. De burgemeester had me al op zijn bureel gevraagd en samen hadden we een plan de campagne opgesteld. Parkeerverbod hier eenrichtingsverkeer daar Allemaal goed en wel, maar waar zou het publiek parkeren? Het was een zondag midden in de grote vakantie, en de badstad was dan sowieso al oververzadigd.
Hij keek me hoopvol aan, denkend dat ik een parkeertoren uit de mouw kon schudden, maar dat kon ik nu juist niet.
- Eh die grote weide van u misschien? Vroeg ik langs mijn neus weg.
- Ben je gek? Je weet toch welke problemen we kregen toen ik dat eens deed voor het golftornooi?
Natuurlijk wist ik dat. De groene jongens waren toen in alle staten geweest! Hadden die weide op voorhand onderzocht met loupe en microscoop en daar voorwaar enkele onooglijke zeldzame plantjes in gevonden! Daar mochten zéker nooit autos parkeren!!! (Wijsvingertjes vermanend omhoog). Dat daar dagdagelijks koeien graasden en de plantjes vertrappelden was blijkbaar géén probleem! Gewoon idiote bemoeizucht van lieden die niks anders hadden te doen.
- Jawel, maar toén hadden we toelating gevraagd!
- Bedoel je, niét vragen?
- Inderdaad, burgemeester! Ik kan wachten met de wegwijzers naar de parking tot een paar uur voor het evenement. Wie niet weet niet deert.
- Prima idee. We wagen het er maar op. En, by the way, de BRT komt filmen met een helikopter, maar de piloot vraagt een landingsplaats dicht bij het evenement, maar waar geen publiek kan komen want hij kan niet de hele tijd zijn heli in het oog houden. Wat dacht je van de zwemkom die niet meer gebruikt wordt?
- Lijkt me ruim genoeg en is afgesloten. Dat moet lukken. Geeft u hem de sleutel? (De zwemkom was persoonlijk eigendom van de burgemeester).
- Neen! Ik geef niemand de sleutel. Alleen maar aan jou. Kom hem maar halen bij mij thuis en geef hem niet uit handen. Ook niet aan die piloot. Hij moet jou maar opzoeken als hij wil gaan vliegen.
Een paar maanden verstreken en die zondagmorgen waren ik en Fred reeds vroeg op post om de manschappen te verdelen. Even later hoorde ik het plop plop van de heli en spoedde me naar de zwemkom. Heli netjes binnen het domein van de zwemkom geparkeerd, piloot en BRT cameraman uitgestapt en de deur van het complex netjes achter hen gesloten.
Het werd 11 uur en ik werd toch wat ongerust. Een zondag midden in het seizoen verdorie! Ik was benieuwd of er veel normale toeristen zouden binnenstromen, maar kon vanaf deze locatie natuurlijk de invalsweg niet zien. Ik vervloekte dat het niet in mijn mototijd gebeurde, want dan was ik snel even heen en weer kunnen rijden. Ik wist namelijk perfect dat wat je om 11 uur zag binnenrijden, tekenend was voor de grootte van het publiek dat je die dag mocht verwachten. Aan de hand van die informatie zou ik misschien nog meer maatregelen moeten nemen. Maar verdorie, ik kon niet weg hé?
Maar daar deed zich plots een gelegenheid voor! Daar kwam die helipiloot afgelopen en wenkte me al van ver.
- Wil je ons even binnenlaten in de zwemkom? We gaan even de omgeving filmen vanuit de lucht alvorens het publiek toestroomt.
- Okee, ik ga met je mee. Maar zeg heb je soms geen plaatsje vrij in de heli?
- Jawel hoor! Achteraan zitten een cameraman en een verslaggever. Vooraan heb ik nog plaats. Wil je mee misschien?
- Graag. Tenminste, als het niet teveel gevraagd is ook eens over de N49 te vliegen om te zien wat er zoal binnenkomt.
- Geen probleem. Dat kun je zelfs van hier zien als je voldoende hoog gaat.
En zo vloog ik even later molenwiekend de lucht in en kon tot mijn opluchting vaststellen dat het inkomend verkeer eerder matig was. De publiciteit over de Beach Boys had blijkbaar zijn werk gedaan: wie er niet in geïnteresseerd was bleef maar weg voor die ene zondag.
En nét op dat moment riep Fred me op met de radio en vroeg waar ik was.
- Recht boven je! Antwoordde ik. Keek naar beneden en zag zijn figuurtje daar staan op het kruispunt waar ik hem verlaten had. Ik hoopte dat hij omhoog zou kijken, maar hij had niets van mijn antwoord begrepen. Begrijpelijk, want het plop-plop binnen in een heli is oorverdovend en smoort elk stemgeluid!
Maar de piloot had het door, grijnsde even, en gebaarde van wacht maar even En floep, de heli zakte als een baksteen en bleef nét een vijftal meter boven en naast Fred hangen! En grijnzend keek ik hem aan en gaf hem een teken: binnen vijf minuten ben ik bij je. En hup, in geen tijd zaten we weer op 300 meter hoogte en kon de cameraman zijn werk beginnen.
Dat was de eerste anekdote van het bezoek van de Beach Boys. Maar het mooiste moest nog komen!
Het werd namiddag, de Beach Boys waren al gearriveerd en het concert was begonnen. Fred en ik liepen wat onverrichterzake rond en werden aangesproken door een koppel journalisten van Het Nieuwsblad.
- Naar we vernamen hebben jullie hier de leiding over het verkeer, heren?
- Jawel, antwoordde Fred gretig, maar ik voelde al argwaan. Was ook meer dan Fred journalisten gewoon en wist dat ik verdomd goed op mijn woorden moest letten. Die lui zoeken namelijk geen onbevooroordeelde berichtgeving, maar wél sensatie. Maar het was te laat! De argeloze Fred zei:
- Zin om even rond te rijden en de verkeersmaatregelen te bekijken?
- Graag!
- Ai! Dacht ik. Nu verdomd goed opletten wat ik zeg! En gretig stapten ze in onze politiewagen en reden we ze rond. Wijzend op eenrichtingsverkeer, parkings en ander moois dat ze kon interesseren.
- Mooi uitgewerkt heren! En, wat ik vragen mag, wat is er voorzien voor ná het concert, als al die mensen tegelijk weer moeten vertrekken?
En daar maakte Fred de fout van zijn leven! Natuurlijk hadden we daar helemaal rekening mee gehouden en natuurlijk zou het allemaal van een leien dakje lopen, maar die stomme Fred zag kans om, humoristisch bedoeld, te antwoorden:
- Oh dát? Dat is van later zorg hoor! First things first!
- Lap! Dacht ik. Dáár zullen ze wel iets van maken! Stomme Fred ook!
En inderdaad, de volgende morgen kwam Fred, het Nieuwsblad onder de arm, het kantoor binnengewandeld. Aan zijn gezicht kon ik al direct zien dat wat ik gevreesd had, waarheid was geworden.
Het Nieuwsblad had namelijk een heel artikel gewijd aan de verkeersregeling nogal lovend maar dan die laatste zin: De Hoofdinspecteurs Claeys en Deloddere hebben werkelijk aan alles gedacht, uitgenomen aan het feit dat het publiek die avond ook nog moest vertrekken!
Wel, als ik Fred, op het ogenblik dat ik dat las, had kunnen wurgen, dan had hij nu zeker niet meer tot de levenden behoord! Na alles wat je hebt gedaan om het hele zooitje in goede banen te leiden, dan dát moeten lezen in de krant? Foei Fred!
Voor al wie dit leest heb ik dan ook maar één raad: blijf zo ver als mogelijk weg van journalisten, en als dat niet mogelijk is, let drommels goed op je woorden! Want ze zijn er niét om jouw persoontje te verheerlijken. Ze weten drommels goed dat niemand daarin geïnteresseerd is.
Je afbreken daarentegen dáármee halen ze hun leescijfers!!! Prent dat maar allemaal goed in het hoofd, en vanaf morgen zul je de kranten wel op een andere manier lezen en interpreteren.
Als kind meende ik dat dominante figuren sterke persoonlijkheden waren. Ik heb die mening later toch wel in heel veel gevallen moeten herzien! In zoverre toch dat ondertussen het merendeel van de dominante mensen in mijn ogen zielige persoonlijkheden zijn geworden, die hun gebrek aan zekerheid proberen te verstoppen achter dominant gedrag! Héél erg doorzichtig als je er even bij stilstaat!!!
En dan heb ik het niét over een chef of staatsman die wel moét domineren om zijn taak naar behoren te vervullen. Neen. Ik heb het over gewone mensen, die, zodra ze in contact komen met anderen, die relatie onmiddellijk als een soort competitie gaan aanzien met een winner en een verliezer. En zich dus hoognodig als de dikste, de beste, de grootste en de slimste moeten manifesteren om de winner te zijn. Ze moeten het luidste roepen, de anderen de mond snoeren met hun meestal dom gebabbel.
Wil jij een verhaal vertellen, dan breken ze daar dwars doorheen met hún verhaal, dat in hun ogen veel belangrijker is. Want luisteren doen ze trouwens al evenmin. Het einddoel is: Ik ben de grootste, en alle middelen zijn goed om dat te bereiken.
Waar is dat goed voor? Om de relatie of mogelijke vriendschap maar al meteen te verknallen?
Welk soort mensen vind het nodig dat te doen? Wat streven ze na?
Vragen die me al zowat mijn hele leven achtervolgden. De antwoorden heb ik ondertussen ook al gevonden, en die zijn niet erg vleiend voor de dominanten!
Ik ondervond namelijk dat het in die gevallen vooral over mensen gaat die zich minderwaardig voelen en dat door dominant optreden proberen te verdoezelen.
Want als je goed in je vel steekt, geen minderwaardigheidscomplexen hebt en tevreden bent met je eigen persoontje, waarom in s hemelsnaam zou je het dan nodig vinden anderen te gaan domineren?
Omdat het toevallig, als chef, je job is en het van je verwacht wordt? Dat je job verwacht dat je anderen niet over je heen laat lopen?
Ja dàt is een geldige reden! Maar een andere kan ik echt niet vinden. Het enige wat die andere soort dominerenden bekomen is afkeer door hun omgeving. Want zélfs als je het beroepshalve moet doen, kun je meestal op weinig sympatie rekenen. Waarom zou je het dan als hobby moeten doen?
Als je het namelijk gewoon doet om jezelf een goede score te geven, verpest je op de duur elke mogelijke relatie. Geef je jezelf geen kans op vriendschap of liefde. Of, áls die liefde er al is, dan kun je ze alleen maar grondig afbreken. Liefde is namelijk, wàt idealisten ook beweren, nooit onvoorwaardelijk. Vriendschap al evenmin. En toch blijven sommige mensen dat geloven, met alle gevolgen vandien. Wélke relatie is nu eenmaal gediend met scores? Daar doe je het toch niet voor?
Wat eigenlijk is de kick die dergelijke mensen zoeken?
Doet domineren hen zich beter voelen?
Is het in staat hun eigen onzekerheid te compenseren?
Natuurlijk niet! Maar dat dénken ze wel. En zijn zich totaal niet bewust van de vele kansen op vriendschap en genegenheid die ze zichzelf op die manier ontnemen. Veel huwelijken lopen totaal nutteloos op de klippen door dit ongewenste fenomeen. Niets kan de liefde sneller afbreken dan zich gedomineerd te voelen door de ander. Onvoorwaardelijk? Kom nou!
Hoe ik tot mijn persoonlijke antwoorden op dit fenomeen ben gekomen? Door, als een soort aangeboren natuur, telkens weer de mensen in mijn omgeving te proberen te analyseren. Door vast te stellen dat mannen over het algemeen weinig behoefte hebben aan domineren, tenzij het beroepshalve moét. Dat het, als het zomaar als hobby wordt gebruikt, eerder vrouwen zijn die er trouwe aanhangers van worden.
En vrouwen worden nu eenmaal als het zwakke geslacht afgeschilderd. Reden temeer dus om blindelings op de stellingen te gaan springen! Maar ook mannen die weinig in hun mars hebben bezondigen zich maar al te graag aan dominant optreden.
Vind ik gewoon belachelijk! Van beide geslachten. Het enige wat je er mee onderstreept is je eigen zwakheid.
En trouwens, nu we het er toch over hebben wat is er eigenlijk zwak aan een vrouw? Ze is anders, ja. Heeft andere prioriteiten en vaardigheden. Maar anders betekent helemaal niet minderwaardig. Moest ze zich om te beginnen al tonen zoals ze is en geen behoefte hebben aan enige vorm van domineren, zou ze al veel beter aanvaard worden door veel mannen.
Mannen doen trouwens helemaal niet denigrerend als ze over het zwakke geslacht spreken. Maar vrouwen ervaren dat wél als zodanig, en zo zit de kans er meer in dat een vrouw dominant wordt in een tot mislukken gedoemde poging het tegendeel te bewijzen.
Jammer, want het doet veel relaties op de klippen lopen!
Beter ware de geslachten het zachte en het harde geslacht te noemen. Komt dichter in de buurt vind ik, en onderstreept ook nog eens duidelijk waarom ze mekaar zo nodig hebben ter compensatie.
En nu denk ik al direct aan het nummertje van Robert Long Het leven was lijden, waarin hij het heel raak heeft over de onmogelijkheid van een katholiek opgevoed meisje om zich helemaal te geven vanwege de geïndoctrineerde verzinsels van kerk en ouders! Was destijds inderdaad wel héél erg. En gelukkig grotendeels voorbijgestreefd.
Maar de volgende vijand: domineren, begint nu steeds meer de kop op te steken en vormt alweer hetzelfde obstakel om jezelf de liefde van een partner te gunnen. En dat geldt voor zowel mannen als vrouwen.
Wanneer raken we dié vijand kwijt? En zit er daarna nog eentje om de hoek te loeren om volwaardig partnerschap te verpesten en te verhinderen dat van beide zijden complexloos van de liefde kan worden genoten? Wie weet?
Dit alles in ogenschouw genomen denk ik dat onze evolutie nog lang niet zijn einddoel heeft bereikt! En, de huidige mentaliteit in acht genomen, zich daar eerder steeds verder van verwijdert.
13.30 uur. Fred en ik maakten ons klaar om naar de koers te gaan die om 14.00 uur startte. Onze mototijd hadden we al een tiental jaar achter de rug, we waren nu beiden hoofdinspecteur, en hadden nog maar eens de leiding over een kermiskoersje. Niet meer met de moto natuurlijk, maar met een Jeep.
Ik grabbelde nog snel naar mijn lijst met de verkeerstekens die ik deze morgen had laten plaatsen en stak hem in een plastic hoesje. Fred deed hetzelfde met de lijst van de ingezette manschappen.
Jeep gestart, en we konden onze controleronde beginnen. Wee diegene die nog niet op zijn aangewezen plaats stond, en wee mijn twee gemeentearbeiders als er verkeerstekens verkeerd geplaatst waren!
Maar gelukkig, alles was weeral eens in orde chapeau medewerkers! En we kwamen bij de startlijn, waar de renners al opgesteld stonden. We reden eerst nog enkele ronden achter de renners aan voor alle zekerheid, moést er nog ergens een probleem opduiken. Daarna parkeerden we de Jeep op een plaatsje dat we hadden voorbehouden, tegenaan de aankomst.
Willy Van Laar, een fruit- en groentehandelaar die als hobby de wielerwedstrijden versloeg, zag ons al komen en riep in de micro: En daar zijn dan weer onze twee hoofdinspecteurs die alles telkens weer in goede banen weten te leiden. Is alles in orde op de omloop heren?
Ja, welke hekel we daar ook aan hadden, we waren nu wel verplicht om naar hem toe te gaan en enkele woorden in de micro te spreken.
Om zijn tijd te vullen had Van Laar de vervelende gewoonte om mensen te interviewen en soms idiote vragen te stellen. En zo kwam het dat hij me vroeg:
- Zeg eens, Willy, het publiek staat daar nooit bij stil, maar hoeveel extra verkeerstekens moesten vanmorgen worden geplaatst om alles veilig te kunnen laten verlopen?
Gosh! Ik had ze niet geteld, maar hield hem de lijst voor de neus.
- Kijk maar en reken zelf maar uit hoeveel er staan!
Prompt barstte een luid gelach en applaus los van de toeschouwers aan de overzijde van de straat achter de nadar afsluitingen. En Fred verdween plots proestend achter de microwagen. Wat viel hiér nu mee te lachen? Was er iets mis met die verkeerstekens? Had ik iets verkeerd gezegd?
Maar Van Laar had het alweer over een ander en leuker onderwerp, want daar klonk het heel suggestief uit de luidsprekers: En voor een EERLIJK pintje moet je in café Mimosa zijn We vonden het altijd grappig dat hij de h van heerlijk nooit uitsprak. Dáár zou het publiek beter eens mee lachen!
Nog steeds niet begrijpend zocht ik even later Fred op, die nog altijd rood aanliep, en van de commotie blijkbaar ook dorst had gekregen.
- Wel, waar zat jij nu weeral?
- Wat denk je, nemen we een Eerlijk pintje? Negeerde hij mijn vraag.
- Okee, maar waar was al dat gelach voor?
- Weet ik veel! Mensen moeten niet veel hebben om te lachen hé?
- Maar jij lachte ook mee! En dat doe je nog! Deed ik wat verkeerd?
- Helemaal niet. Hier zijn we aan café Mimosa. Stop met zagen en kom drinken!
Nog niet helemaal op mijn gemak trad ik binnen en legde de lijst uit mijn handen op de toog, waaraan een vijftal mannen zaten.
Zjoefff alle blikken draaiden naar mijn lijst en bleven er aan kleven.
Hoofden bogen zich voorover.
Halzen rekten zich uit.
Net giraffen!
En toen keek ik ook even naar die lijst. Tenminste, naar de achterkant van het doorzichtig plastic mapje, want ik had hem ondersteboven gelegd.
En ik keek recht op een schitterende naaktfoto!
Die had Fred er stiekem achteraan ingestopt net vóór we vertrokken.
Met die vent moest je dan toch ook altijd ogen op je rug hebben!
En mijn ogen? Die schoten nog maar eens vuur naar die onverbeterlijke kwelgeest.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
