Historicus verklaart rellen: "Blanken zijn zwarten geworden"
In Engeland heeft een historicus voor opschudding gezorgd door op tv te verklaren dat de rellen die het land teisterden te wijten zijn aan een blanke onderklasse (de zogenaamde "chavs") die een cultuurverandering onderging.
David Starkey zei in 'Newsnight' op BBC 2: "De blanken zijn zwart geworden. Een bepaald soort gewelddadige, vernielzuchtige, nihilistische gangstercultuur is de mode geworden. En zwart en wit, man en vrouw spreken samen datzelfde taaltje; een Jamaicaans dialect dat in Engeland is binnengedrongen en de reden is waarom velen van ons letterlijk het gevoel hebben in een vreemd land te leven."
De uitspraken kwamen Starkey op heel wat kritiek te staan. Owen Jones, auteur van het boek 'Chavs: the Demonisation of the Working Classes' en eveneens te gast, sprak zelfs van een "carrière-beëindigend moment". "Hij bezondigt zich aan racistische vooroordelen op een moment van nationale crisis. Op andere momenten zouden deze uitspraken al opruiend zijn. In het huidige klimaat zijn ze ronduit gevaarlijk."
Erg om nog maar eens te zien hoe de wereld tegenwoordig in elkaar steekt:
Een historicus die het kan weten, zegt wat hij denkt en krijgt al onmiddellijk een storm van kritiek over zich heen!
Zijn dàt de nakomelingen van de helden uit de Battle of Britain?
Nochtans, wat die man zegt klinkt heel logisch. Klaar als pompwater: wie met de hond slaapt vangt zijn vlooien! Het zou eerder onnatuurlijk zijn moest dat niét het geval zijn!
Meer wil ik hierover dan ook niet kwijt, tenzij dat nog maar eens is bewezen dat de waarheid niet meer mag gezegd worden in Europa! Daar moeten we mee wachten tot het te laat is.
Misschien ben ik een buitenbeentje. Misschien is mijn geest veel te gevoelig. Misschien is het verbeelding
Maar ik heb altijd een eigenaardig gevoel in gezelschap van bepaalde personen. Soms bij het eerste contact, soms ook pas na langer samenzijn. En zoals altijd, met tijd en zelfonderzoek heb ik geleerd waar het schoentje zou kunnen wringen.
Het is een gevoel dat ik moeilijk kan plaatsen. Een gevoel waarover ik nooit iets heb gelezen. Een gevoel dat waarschijnlijk nergens gecatalogeerd staat. Waar nooit onderzoek werd naar gedaan. En daarom noem ik het maar gemakshalve: het zuigeffect.
Waar het over gaat? Wel, van sommige mensen (misschien 5%?) voel ik een soort uitzuigen van mijn geest. Bij kortstondig samenzijn ondervind ik daar eigenlijk weinig last van, maar voel het toch aan. Bij langduriger contact voel ik wél langzaam maar zeker mijn batterij leeglopen! Dergelijke mensen zuigen hem leeg!
Niét echt door wat ze zeggen. Niet echt door wat ze vragen. Niet echt door wat ze doen. Eerder door wat ze zijn.
Weten ze dat van zichzélf? Ik denk van niet. Tenminste, lichamelijk toch niet. Ik denk eerder dat het hun geest is, die grote tekorten heeft, en die tekorten probeert op te vullen door anderen leeg te zuigen. Dergelijke geesten zijn eigenlijk, om ze een naam te geven, geen bloedzuigers, maar geestzuigers. Het lijkt wel iets dat zich niet op het niveau van het lichaam, maar op dat van de ziel afspeelt: negetief zielscontact?
Aanvankelijk had ik daar geen erg in. Voelde me alleen soms steeds rotter worden, zonder enig verband te leggen met de personen in mijn omgeving. Tot me dingen begonnen op te vallen. Tot ik besefte dat dit rot gevoel kwam en ging met bepaalde personen. Tot ik ook begon door te krijgen dat die mensen me leegzogen. Tot ik dat gevoel ook al begon te ondervinden bij een eerste contact. Dat voelt dan aan als een regelrecht energiestroompje dat van de een naar de ander loopt in één richting: altijd van jou weg.
Voelen anderen dat ook aan? Ik zou het niet weten. Ik denk dat het een kwestie van gevoeligheid is. En ook dat sommige mensen in een soort stalen kooi leven: er komt niets in en er gaat niets uit. Ze zijn gepantserd ten opzichte van hun omgeving.
Wel, ik ben dat niét! Tenminste, niet van nature uit. Maar ik heb wél geleerd de eerste tekenen van uitzuigen te herkennen, en dan trek ik zelf mijn pantser op alvorens ik met een platte batterij kom te zitten.
Jawel hoor! Ik heb de symptomen leren ontdekken door meer op geestelijk dan op lichamelijk niveau te gaan leven. Mensen beïnvloeden elkaar. Zelfs zonder iets te zeggen. Zeker weten. Zodra iemand, gewoon op straat of waar ook, een oppervlakkig babbeltje maakt, is er al van enige psychische wisselwerking sprake. Voel ik ook al direct aan dat het gesprek zich op neutraal en oppervlakkig gebied afspeelt, of naar zuigen neigt.
Die zuigers weten het waarschijnlijk niet eens van zichzelf. Meestal betreft het mensen die weinig kunnen, weinig weten, en weinig werken. Mensen die zich laten leven. Mensen met een laag geestelijk niveau. Of mensen die doén alsof ze een grote lantaarn zijn, maar in werkelijkheid maar een klein lichtje hebben. Een lichtje dat hoogdringend de energie van anderen nodig heeft om te blijven branden.
Waarschijnlijk zijn die mensen best tevreden met zichzelf, maar is er daarboven ergens een ziel die daar niet mee akkoord kan gaan. Die ziel wil méér dan het lichaam en de hersenen presteren. En dan gaat die ziel maar zuigen bij de ziel van de personen waarmee ze in contact komen.
Van sommige mensen krijg ik dat gevoel maar na closer contact; van anderen voel ik het meteen en ga dat soort personen het liefst zo ver mogelijk uit de weg. Maak er een ruime bocht omheen. Ik loop nu eenmaal niet graag op een lege batterij. Ze moeten die van hén maar op een ander gaan bijladen.
Maar soms kun je er niet omheen. Soms zijn dergelijke mensen door omstandigheden aan je geplakt en/of heb je telaat opgemerkt dat het om zuigers gaat. Dán pas ondervind je in de loop der jaren wat een lege batterij écht betekent, en zou je er alles willen aan doen om die batterij weer opgeladen te krijgen. Geoorloofd of niet, maar een lege batterij sméékt om lading, en zodra je die vindt, op welk gebied dan ook, neem je de gelegenheid gretig aan.
Of ik in dergelijke gevallen dan hetzelfde doe als diegenen die mijn eigen batterij leegzogen? Zélf gaan zuigen bij slachtoffers? Helemaal niet! Is ook niet nodig. Ervaren dat er ook nog andere soorten mensen bestaan is al meer dan genoeg. Mensen waar je je goed bij voelt. Mensen die zuigen niet nodig vinden. Mensen die gewoon zichzelf zijn én jou als mens weten te appreciëren.
Sociaal contact, in welke vorm ook, kan heel erg prettig aanvoelen. Maar bij de verkeerde personen kan het ook heel desastreus werken. Zó desastreus dat je jezelf gewoon kwijtraakt. Dat je vaststelt dat je niet langer je eigen leven leeft. Dingen zegt en doet die je normaal niét zou doen.
Die verkeerde personen hoeven niet echt slechte personen te zijn. Verre van. Hun enig nadeel is dat ze hun batterij constant moeten vullen met die van een ander. En wee die ander!
Wie tot hiertoe heeft gevolgd en nog altijd niet weet waarover ik het heb: troost je! Ik weet het ook niet! Kan het gevoel ook moeilijk beschrijven. Gewoon het gevoel je niet goed in je vel te voelen bij bepaalde personen. Het gevoel snel te willen weglopen. Naar waar dan ook. Een klein maar helder alarmbelletje ergens in je achterhoofd.
Een gevoel dat net het omgekeerde is van je echt lekker voelen in bepaald gezelschap. Zo voelen mensen die er verder niet bij stilstaan het waarschijnlijk aan. Iets stoort hen en ze weten niet wat.
De meeste mensen benaderen anderen trouwens vooral door te kijken en te horen: hoe zien ze er uit? Wat vertellen ze? En als dit alles hen dan aanstaat, vinden ze dat ze zich wel goed moéten voelen bij die persoon, en áls ze al ergens een akelig achtergrondgevoel hebben, dan leggen ze dat gewoon het zwijgen op, of begrijpen niet waar dat nare gevoel vandaan komt. Begrijpen ook niet waar na verloop van tijd dat depressieve gevoel vandaan komt
Bij mij werkt het net andersom. Voor mij gaat het er in de eerste plaats om hoe ik me VOEL bij vreemde personen. Wat ze zeggen of hoe ze er uitzien speelt maar een heel ondergeschikte rol.
Tja ik zal dan toch wel een buitenbeentje zijn zeker? Een vergissinkje van de natuur? Een zintuigje teveel?
In elk geval, áls mijn gevoel me niet bedriegt en als het inderdaad zo is dat sommige mensen je geestelijk leegzuigen, vind ik dat toch maar een gevaarlijk fenomeen dat je niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk kan aantasten. Want een gezond lichaam kun je maar hebben in een gezonde geest.
En dan vraag ik me af: hoeveel zieke, depressieve of lusteloze mensen hebben dit te danken aan een of meer zuigers in hun omgeving?
Fred had het weten waar te maken om in de gunst te komen van een Spanjaard. En dat was heel vreemd verlopen.
Elisardo (die Spanjaard) was met zijn vrouwtje huisbewaarder in de enorme villa van een simpele schrijnwerker die het wél had weten waar te maken een alom vermaard postorderbedrijf uit de grond te stampen en nu zijn geld niet meer op kon.
In een impulsieve bui had hij dan ook maar een origineel schilderij van Pieter Breughel aangekocht voor (in de jaren zeventig) vijftien miljoen frank. Het ding hing in zijn villa en was niet op doek, maar op een houten plank geschilderd. Was Nederlandse spreekwoorden geloof ik als ik me goed herinner.
Maar onmiddellijk al stelde zich een probleem: hij kwam enkel maar elk weekend naar de villa, en wou in geen geval dat dieven er met dat kostbare stuk vandoor gingen. Het was dan wel elektronisch beschermd met een luide alarmsirene op het dak van de villa, en Elisardo woonde er ook wel, in een afzonderlijk gebouwtje, maar Elisardo zette wel graag eens een stapje in de wereld. En zijn vrouwtje tja, die zou al weinig kunnen uitrichten tegen dieven.
En toen hoorde de eigenaar van het fenomeen commissaris Hongermaat. Een en ander had als gevolg dat Fred op een mooie dag bij Hongermaat op het matje werd geroepen, de sleutel van de villa in handen gestopt kreeg, met de opdracht dat elke patrouille elke nacht moest controleren of het schilderij er nog hing. Want diefstal van een Breughel schilderij was wel het laatste wat Hongermaat kon gebruiken in zijn spergebied.
Later, toen we die timmerman beter leerden kennen, deelde hij ons ook mee dat de frigos vol staken met frisdranken(hm) en dat hij ze elk weekend weer leeg wilde aantreffen. Waar we natuurlijk geen boodschap aan hadden!
En zo kwam Fred dan in contact met Elisardo, die tot zijn vreugde ook heel erg geïnteresseerd was in de Vlaamse kroegjes. Het werden dus goede toogvrienden, maar er was een probleem: Elisardo sprak redelijk goed Frans, maar verstond geen Nederlands. Maar daar zou Fred nu eens iets aan doen zie!
Eerste zinnetje: Hallo, k heb dorst. Het kostte Fred wel een paar uur om hem dat helemaal met Vlaams streekaccent te leren uitspreken, maar dat had hij er wel voor over.
- Wat betekent dat? Vroeg Elisardo.
- Dat betekent Goede avond antwoordde Fred heel onschuldig.
En ze gingen op kroegentocht. Fred, als ware gentleman, liet het eerste woord natuurlijk aan de vreemde, en dat liep bijzonder goed. Zó goed dat Elisardo tegen het eind van de tocht helemaal was ingenomen met de Vlaamse kroegjes: Hier vragen ze niet eens of je wilt drinken, maar ze vullen al meteen je glas van zodra je goede avond zegt!
Wat er later met het schilderij is gebeurd weet ik niet, maar het werd natuurlijk een onhoudbare toestand voor ons. We hadden andere dingen te doen dan alleen maar op de spullen van Pieter Breughel te letten en dat zag Hongermaat ook wel in.
Bovendien zat de verzekeringsmaatschappij de eigenaar ook al op de hielen: als dat ding dáár bleef hangen wilden ze het niet langer verzekeren.
En de spreekwoorden verhuisden met de stille trom. Hongermaat weer gerust.
Onze job zat er op, maar dat belette Fred en Elisardo niet om verder van de Vlaamse lessen te genieten. Het leuke Spaanse vrouwtje alleen achterlatend.
Even nog speelde ik met de gedachte om dat dan maar een beetje te compenseren door Spaanse les te gaan volgen bij het bloedmooie, maar helaas dikwijls eenzame vrouwtje van Elisardo. Maar ach, zon prille liefde verstoor je toch niet hé? En trouwens, haar eenzaamheid was niet mijn verantwoordelijkheid.
Misschien denken sommige lezers dat ik overdrijf als ik het over strenger opvoeden heb. Wel, hier volgt een triest voorbeeld uit mijn vriendenkring van wat verwennende opvoeding op langere termijn teweegbrengt, en dit is zéker geen uitzondering:
Zij, een zeventigjarige alleenstaande vrouw.
Hij, een alleenstaande man van dezelfde leeftijd.
Samen hebben ze een LAT relatie en kunnen het heel goed vinden met elkaar.
Zij echter, heeft ooit een dochter opgevoed. t Is te zeggen: verwend! Rotverwend! Gevolg:
-Dochtertje (40) vond het niet nodig te studeren.
-Dochtertje vond het niet nodig te sparen.
-Dochtertje vond het niet nodig te werken.
-Dochtertje wist mama wonen als ze geld tekort had, en dat had ze altijd.
-Dochtertje slaat haar mama als die kritiek heeft op haar levensstijl!
-Dochtertje heeft in de loop der jaren en avonturen een zoontje op de wereld gezet: een rotverwend nest van 10 dat aan geen kanten deugt. Een totaal onhandelbaar kreng dat van s morgens tot s avonds zijn eigen willetje moet.
Maar dochtertje evolueerde! Trok eens naar Sri Lanka, en tikte daar een leuke inboorling op de kop. Wie betaalde de reis naar Sri Lanka? Mama natuurlijk!
En sedertdien gaat dochtertje drie à vier keer per jaar naar Sri Lanka. Mama betaalt. Haar ambetante kleinzoontje waar niemand raad mee weet? Geen enkel probleem. Oma van zeventig zorgt er ondertussen voor. Enfin, zorgen moet hier gelezen worden als voortdurend volproppen met snoep en speeltuig om hem nog een heel klein beetje kalm te kunnen houden. En dat weet dat nest verdomd goed!
De Sri Lankees, of hoe dat volkje ook noemen mag, wilde een handeltje opzetten in zijn moederland, + zijn familie onderhouden nu hij een rijke vriendin had. Wie betaalde daar allemaal weer voor? Mama natuurlijk! (Handeltje ondertussen failliet!)
De LAT relatie van de mama van 70?
Is op de klippen aan het lopen! Haar vriend is enkele maanden geleden door de voortdurende stress door dat kleine kreng en zijn onmacht tegenover het toegeeflijk gedrag van zijn vriendin, in coma gevallen. En nu verbieden ZIJN kinderen hem terecht om nog contact te hebben met die madam.
Die madam zelf voldoet gewoon verder aan haar moederinstinct: blijft geld geven, is stilaan haar huis aan het verliezen, want dochterlief dringt aan het te verkopen. En gegarandeerd doet ze dat ooit. Dochtertje kan het immers maar goed hebben in Sri Lanka.
Om al die zorgen aan te kunnen is oma trouwens ook al overtuigde alcoholiste geworden en leeft meer in een alcoholische roes dan in het echte leven!
Waar zal dit eindigen? Daar waar het heel voorspelbaar wel moét eindigen: in de goot!
Voorspelbaar? Natuurlijk! Al van tijdens de opvoeding van haar dochter was een dergelijk scenario voorspelbaar geweest. Maar als je haar dat toén had gezegd, zou je gekruisigd geworden zijn! Als je het haar nu zegt zal ze haar dochter nog altijd zwaar verdedigen, en ondertussen zichzelf in de vernieling helpen.
-Leren dergelijke mensen ooit van hun fouten? Met klem: NEEN!
-Kunnen dergelijke mensen nog op een goede LAT relatie rekenen? NEEN!
-Zijn dergelijke mensen het waard kinderen op de wereld te zetten? NEEN!
-Welke toekomst hebben dergelijke kinderen, eens mama er niet meer is? GEEN!
Waar zit de fout in de tegenwoordige opvoeding? Wel, nét op dezelfde plaats waar ze in zowat alles in onze samenleving zit: kortetermijn denken. Liefde zoeken in je kroost. Graag gezien willen worden door je kroost. Nu! Onmiddellijk! En dus ze maar alles geven waar ze naar jengelen om die liefde af te kopen.
Neen mensen! Beter is op langere termijn te denken. Je niet laten verleiden door kortstondige kinderliefde, maar je oudertaak naar behoren vervullen. En dat is: goede en verantwoordelijke volwassenen maken. En dát, dat is een pak moeilijker dan verwennen en toegeven aan je kortetermijninstincten!!!
Dat vereist grenzeloos veel van je energie! Dat vereist dat je je kind straft of dingen ontzegt, waarmee je in werkelijkheid jezelf veel meer pijn doet. Maar dat loont! Daar kweek je échte volwassenen uit! Dié kinderen zullen opgroeien tot mensen die het leven aankunnen en op eigen benen weten te staan.
De andere, verwende nesten, zullen altijd weer in de schaduw van dát soort volwassenen moeten lopen. Zullen altijd weer van genadegeld moeten leven!
Want enkel een min of meer moeilijke jeugd waarin je niet alles krijgt dat je hartje wenst, leidt tot echte volwassenheid.
-Ten eerste door zelf zo opgevoed geweest te zijn.
-Ten tweede door nog niet lang genoeg te hebben geleefd om de desastreuze gevolgen van een dergelijke opvoeding op latere leeftijd te hebben kunnen meemaken.
-Ten derde door niet begiftigd te zijn met een langetermijnvisie.
-Ten vierde omdat verwennen nu eenmaal veel makkelijker is dan opvoeden, en je met verwennerijen ook een pak minder kritiek krijgt van je omgeving. Helaas! Dat is allemaal van heel korte duur!
Ik denk dat mijn kinderen me dikwijls hebben gehaat in hun jeugd. Want de nieuwe trend was al ingezet: andere ouders begonnen hun kinderen al schromelijk te verwennen. Wij niet. En dus was het constant vechten tegen de bierkaai. Ze zagen best dat anderen betere ouders hadden! Maar we hebben doorgezet, en het is allemaal goed gekomen. Héél goed zelfs.
Zestig jaar geleden vochten de Britten The battle of Britain uit. Hurricanes en Spitfires tegen Messerschmidts en Stukas. Ze wonnen de strijd.
Ze wonnen hem omdat ze wisten dat het oorlog was! Wat Chamberlain, even vóór Churchill, niét bleek te weten of te willen weten!
Velen stierven een heldendood om Engeland uit de handen van de vijand te houden en aan de Britten te laten. Churchill zei achteraf:
Never in the field of human conflict has so much been owed by so many to so few
En wat deden de politici daarna? Net als hier: volkjes en rasjes van verdacht allooi binnenlaten en steeds meer de macht laten overnemen. De macht van de straat dan misschien wel, maar de straat staat model voor de staat. Als het op straat regent, dan druppelt het in het parlement. Wie baas is van de straat is baas van de staat.
Het ziet er naar uit dat zich een nieuwe strijd om Engeland aan het ontplooien is. Maar weten ze dit keer wel dat het oorlog is? Zullen ze, net als toen, wel alle middelen inzetten? Of zal die oorlog dit keer uitgestreden worden met holle politieke woorden? Woorden, alleen maar bedoeld om de ambtstermijnen zo lang mogelijk te rekken. Om daarna misschien net zoals ons parlement zo schandelijk deed in 1940, met de noorderzon te vertrekken.
Ons parlement liet ons over aan de Duitsers. In de volgende oorlog, die eigenlijk al bezig is, zullen de politici hun volk overlaten aan wie meester is op straat. En wie daar meester is tonen de televisiebeelden uit Engeland toch wel duidelijk aan!
Dat is nu eenmaal het gevolg als de politici met alle geweld de vaderlandsliefde veroordelen als racisme en multiculturen de hemel in prijzen. Groot Brittannië bijt nu de spits af reken maar dat andere landen zullen volgen!
En langzaam maar zeker wordt mijn opinie helaas bevestigd: wereldoorlog 3 is al lang begonnen, maar slechts weinigen beseffen het.
Soms vang je, op TV bevoorbeeld, enkele woorden op die je een heel nieuw perspectief bieden op wie je bent. Tenminste, dat overkwam mijzelf deze week toch door een enkel zinnetje van een der gasten van Oprahs praatshow. Eén zinnetje een paar woordjes. De rest hoorde ik al niet meer want ik was het me toegeworpen been al aan het afkluiven.
De man had het over horizontaal of vertikaal leven. Een paar woordjes maar, maar ik was direct mee. En de man had gelijk. En ik acht me gelukkig dat ik tot de horizontale levers behoor. Hij was een succesvol acteur en had een leven geleefd in Holywood. Had alles wat hij wou en vergaarde een vermogen. Tot hij doorkreeg dat het leven dat hij leidde niet het zijne was. Dat dit niet zijn streefdoel was. Tot hij ook leerde dat de mens het enige wezen is dat meer neemt dan hij nodig heeft. Toen verkocht hij zijn luxevilla, ging in een leuk ingerichte stacaravan wonen en schonk een groot deel van zijn fortuin weg. Nam enkel nog wat hij nodig had. En ging horizontaal leven.
Horizontaal leven betekent dat je leeft in het nu. Dat je de taak die je je vandaag werd opgelegd zo goed mogelijk vervult; dat je de mensen om je heen zoveel mogelijk waardeert; dat je vandaag geniet van je maaltijd, van je werk, van je vrije tijd van je hobby en van je vrienden. Dat je vindt dat je voldoende hebt met wat het leven je geeft. Kortom dat je een gelukkige mens bent.
Vertikaal leven dan, betekent dat je voorbijloopt aan vandaag. Dat je de kleine dingetjes van vandaag niet naar waarde weet te schatten. Dat je voorbijloopt aan je geliefden, je vrienden, en vooral aan de mens die je zelf bent. Dat je denkt aan morgen, en hoeveel hoger je morgen op de maatschappelijke ladder wilt geraken. Hoeveel méér geld je wilt gaan verdienen. Hoeveel meer liefde je wilt kopen.
Je leven wordt dan een race. Een race tegen de tijd, tegen jezelf, en tegen de mensen die van je zouden kunnen houden. Je leven is dan niet meer jouw leven. De mens in de mens is het zwijgen opgelegd. Materiele belangen hebben dan prioriteit. Of de drang naar macht!
Maar vertikaal heeft ook twee dimenties: omhoog of omlaag. En vermits niet iedereen omhoog kan blijven gaan, betekent vertikaal leven voor de overgrote meerderheid: omlaag! Tot zelfs in de goot. En dat zijn dan nog de gelukkigsten onder hen. Want die anderen, die inderdaad de top haalden, die hebben geen eigen leven meer. Die worden eigendom van de massa, van de firma, van de show of van de mens die ze in wezen niet zijn! Hebben een nepleven, nepvrienden, nephuizen en nepliefdes. Het lijkt wel of er een vuurtje onder hun kont brandt en ze nooit, al was het ook maar eventjes, in een horizontale reflex, kunnen blijven stilstaan met en genieten van wat ze wél zouden kunnen hebben als die drift er niet was geweest.
Ze doén alsof ze leven, maar eigenlijk leven ze niét in de letterlijke zin van het woord! Ze willen alleen maar presteren, succesvol zijn en domineren. Het is alles of niets: de top of de goot!
En zoals op het schema hiernaast: het blauwe IK bolletje kan omhoog of omlaag. Snel omhoog geraken gaat natuurlijk best zonder rekening te houden met alle ballast die aan de horizontale balk kleeft. Dat is wat strevers doen.
Het IK bolletje gaat dan alleen omhoog en alles wat aan de horizontale balk hangt wordt gewoon verwaarloosd en tenslotte verloren.
Is die ballast je echter meer waard dan je stijgvermogen, dan zul je vaart moeten minderen en in de eerste plaats aan die horizontale balk denken. Kan die al dan niet mee omhoog, of moet je er eerst een heleboel leuke zaken van af schudden? Liefst niet doen! Want wat er voor in de plaats komt is dat meestal helemaal niet waard.
Toch wil ik ook eventjes de handrem aantrekken! Natuurlijk heb ik het hier over mensen die nooit genoeg rijkdom hebben of vinden nooit genoeg macht te hebben. Niét over de mensen die hard studeren en werken om zichzelf en een gezinnetje te kunnen onderhouden!
En natuurlijk het been zou niet volledig afgekluifd zijn als ik er niet als slot een klein zelfonderzoek aan zou hebben toegevoegd.
Een zelfonderzoek dat me mezelf weer een stuk beter deed begrijpen!
Want inderdaad: als jongeling leefde ik wel vertikaal. Vond dat ik, alvorens een nestje te bouwen, een voldoende inkomen moest hebben om dat nest ook te kunnen onderhouden. Maar zodra dat was gebeurd, verdween ook mijn vertikale denkwijze. Promotie? Macht? Interesseerde me bitter weinig.
Haalde vreugde uit mijn werk, door het zo goed mogelijk te doen. Vond ook de magische sleutel om na de diensturen mijn verstand af te sluiten van de job en aan het gezin of aan mezelf te denken.
Aan mezelf? Natuurlijk! En wel in de eerste plaats! Egoisme? Neen! Want enkel als je jezelf op zodanige wijze kunt sturen (door hobbys en zo) dat je gelukkig bent en goed in je vel steekt, kun je voldoende energie opdoen om er ook voor je gezin te zijn. Zoniet raakt je batterij leeg en daar heeft niemand voordeel aan. Vandaar ook het wijze gezegde: help uzelf, zo helpt u god!
Een en ander in ogenschouw genomen vind ik wel dat ik voldoende horizontaal heb geleefd en blijf leven.
En, mañana es otro dia, zoals ze in Spanje zeggen.
Of deze kleine studie psychologisch verantwoord is? Of psychologen iets in die zin voorgeschoteld krijgen aan de univ? Zou ik voor die studenten een onontwarbaar vreemd wezen betekenen? Het zal me worst wezen! Het is zoals ik het zie. Het is ik.
Of dit stukje psychologisch verantwoord is weet ik ook niet en wijs dus elke verantwoordelijkheid in die zin af.
Neem het aan, of laat het vallen. Of drink een eerlijke pint en vergeet het.
Sedert ik een mier heb als huisdier, denk ik met weemoed terug aan de kindertijd van mijn kroost.
Was het opvoeden van kinderen maar zo makkelijk als van een hondje! Luisterden kinderen maar even goed naar de baasjes als een hondje. En... gebruikten die baasjes maar hun gezond verstand bij het opvoeden van hun kroost! Dan zou de wereld een heel ander soort volwassenen zien dan de huidige betwetertjes die onze planeet bevolken.
Eigenlijk zouden alle tegenwoordige ouders eerst een certificaat van gekwalificeerd hondenbaasje moeten kunnen voorleggen alvorens ze aan kinderen mogen beginnen! En zou het opgevoed hondje grondig moeten worden gecontroleerd of het wel degelijk opgevoed of, gemakshalve, verwend is!!!
Op een schaal van een tot tien zou ik een hond opvoeden een twee geven. Kinderen opvoeden een elf! Maar mensen die niet eens die twee kunnen halen, zouden moeten verboden worden kinderen te verwekken en op te voeden! Want daar komt gegarandeerd niets van terecht.
Dergelijke ouders zouden, na hun mislukking met een hond, naar het B.L.O. moeten worden gestuurd, net als bepaalde kinderen. Het daar eerst even met katjes proberen. Katjes die ik op diezelfde schaal misschien een 0,5 zou geven.
Lukt het dan nog niet, dan maar levenslange intrekking van hun paarbewijs. Of toch minstens tot ze enige blijk van volwassenheid te kennen geven en na grondige bijscholing. Of sterilisatie als ze toch hoognodig willen paren.
Voilà. Dat was het dan weer voor vandaag. Ben te druk bezig met opvoeding en zo
Er moet toch iets grondig mis zijn met ons politiek en democratisch stelsel, want het blijkt aan geen kanten te werken. De fout? Een fenomeen dat zich telkens weer manifesteert zodra mensen voldoende macht krijgen om zich boven alle anderen verheven te voelen. Je ziet het onder VIPs, zangers, acteurs en succesvolle zakenlui. Succes is blijkbaar iets waar maar weinig mensen tegen opgewassen zijn.
Je ziet het vooral ook in de politiek! Elke politieke partij begon ooit als een groep idealisten. Vol van goede ideeën, er van overtuigd dat ze een betere samenleving konden realiseren.
En dan krijgen ze succes.
En prompt gaan de kopstukken naast hun schoenen lopen.
En prompt worden de idealen opzij geschoven om in eigen partij de top te halen.
En prompt heerst jaloezie in plaats van idealisme.
En prompt is er meer werk binnen dan buiten de partij. Wordt het politiek binnen de politiek!
Of, wat nog erger is: de top wordt zwaar geïnfiltreerd door opportunisten die goud ruiken en, beter dan de oorspronkelijke idealisten, alle trucs kennen om in wat ook aan de top te geraken!
Verwonderd dat het systeem niet draait zoals het behoort te draaien? Hoeft niet! Het systeem werkt namelijk niet. Het concept is verkeerd. Het concept houdt geen rekening met de factor mens. Het concept houdt geen rekening met opportunisme.
En juist daardoor vertrouw ik geen enkele politieke partij! Wél wetende dat welke partij ook die goed lijkt, een ommezwaai van 180° zal maken zodra ze iets in de pap te brokken heeft. De beloofde veranderingen worden dan prompt naar de achtergrond geschoven, verwateren, en tellen op termijn niet eens meer mee. Enkel nog de innerlijke competitie gaat dan nog een rol spelen. Wat buiten de partij gebeurt is dan van ondergeschikt belang geworden.
Neem nu het communisme: begon heel goed als een idealisme dat in beginsel de rijkdom over de hele bevolking wou spreiden. t Is te zeggen: alles voor de staat en de staat helpt de bevolking.
Waar is het geëindigd?
Wat liep fout?
Nét datzelfde dat altijd weer fout loopt: succes! Mensen aan de top die niet bestand zijn tegen succes. Mensen aan de top die nog maar één doel nastreven: hun eigen persoontje profileren en steeds hoger proberen te geraken. Mensen die macht automatisch omzetten in machtswellust.
En vooral: mensen die plots een mogelijkheid zien zichzelf eindeloos te verrijken. Alles voor de staat? Mooi! Die staat, dat ben IK dus! Ergo: alles voor MIJ! En de persoonlijke verrijking kan beginnen. De bevolking kan de boom in.
Enkel bij eventuele herkiezingen worden ze dan weer een beetje wakker en schudden wat doorzichtige, loze beloftes en holle uitspraken uit de mouw. Eenmaal herkozen kan de innerlijke partijstrijd weer worden voortgezet. Een innerlijke strijd die zoveel energie opslorpt dat er van enig bestuur naar buitenuit geen sprake meer kan zijn.
Welk democratisch stelsel dan wél zou kunnen werken? Zéker niets dat door mensen wordt geleid. Misschien door een computer, die géén eigenbelang kent? Tja daar zou iets kunnen insteken. De hamvraag is dan wél: wie zal die computer programmeren, hoé, en in wiens voordeel?
Dus ook al een idee dat kan afgevoerd worden. Het dan toch maar menselijk houden? Zou kunnen, mits die mensen vooreerst aan een grondig psychologisch onderzoek worden onderworpen. Een onderzoek dat muurvast zou moeten kunnen uitwijzen of de persoon in kwestie al dan niet opgewassen is tegen macht en succes.
En helaas, ik denk dat er maar heel weinigen de eindstreep zouden halen!
Idealisme is één. Kan inderdaad aanstekelijk werken en goede dingen realiseren. Maar of een idealist ook een goede verkoper en zakenman blijkt die de macht niet uit de vingers laat glippen? Die ook zélf opgewassen is tegen de hem toebedeelde macht? Soms wel, maar meestal niét!
En dan ligt het terrein natuurlijk open en bloot voor al wie wél verkoperkwaliteiten heeft, over een vlotte babbel beschikt, mediageil is en de gelegenheid aangrijpt om de hele partij over te nemen.
Resultaat: in geen enkele partij die enig succes heeft weten te vergaren is er nog enig spoor van het aanvankelijk idealisme te vinden.
En dus moet ik helaas besluiten met de droevige vaststelling dat het politiek-democratisch concept van onze samenleving niet werkt!
Lawaai, zo ondervond ik, is een heel subjectief gegeven. Toen ik van Knokke naar Oostende kwam wonen verwonderde ik me heel eventjes over de vele sirenes die je bij dag, en zelfs bij nacht, hier hoort! Eventjes maar toen werd ik er aan gewoon. Want kijk, nu net hoor ik er weer eentje, omdat ik er op toegespitst ben. Anders zou ik het niet eens hebben gehoord. In Oostende noemen ze het gewoon stadsmuziek.
De sirene van een voertuig van de hulpdiensten bij dag, te Knokke, was een zeldzaamheid en betekende écht wel hoogdringendheid en levensgevaar. Bij nacht was het totaal taboe! Hier te Oostende geloof ik niet dat hulpdiensten ooit buitenrijden zonder sirene. En of het middag is of middernacht, het doet er niet toe!
Gaat het dan telkens echt om levensgevaar? Geloof ik nooit! Ik maakte zelf bijna 40 jaar deel uit van de hulpdiensten, en het gaat veeleer om burgerzin en persoonlijke opvoeding! Voor je eigen plezier de bevolking gaan opschrikken vond ik maar niks. Natuurlijk is het veel plezanter om uit te rijden met sirene. Natuurlijk geeft het een kick alle voertuigen te zien uitwijken vóór je uit! Natuurlijk is het plezant om aan je publiek te kennen te geven: Kijk! Hier rijdt wél een held hé? Hebben jullie het allemaal gezien? Ik ga eens eventjes levens gaan redden zie!. Dàt is eigenlijk meestal de boodschap die ze met hun sirenes proberen te verkopen.
Allemaal heel verleidelijk! Vooral voor jong, aankomend personeel. Maar met de juiste opleiding is het echt wel mogelijk om die drang sterk in te perken. Wijzen op burgerzin. Er op wijzen dat de normale mens bij nacht slaapt en geen behoefte heeft aan huilende sirenes. Je personeel motiveren. Dat helpt echt.
Hier te Oostende lijkt die opleiding te ontbreken. En zijn de klachten bij het gemeentebestuur dan ook legio. De reactie van het bestuur in de plaatselijke kranten is dan ook steeds weer: Oostende is een grote stad, er gebeurt veel, en het is allemaal dringend.
Kom nou! Een drogreden! Gewoon een gebrek aan discipline! Gebrek aan burgerzin. Gebrek aan de juiste opleiding en verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar ik persoonlijk, en dat was eigenlijk de reden van mijn column, heb er geen last van. Zit niet de hele dag te luisteren of ik soms écht niet iets kan opvangen dat me stoort, zodat ik kan gaan klagen. Verre van! Sirenes heb ik gewoon leren aanvaarden als de exclusieve achtergrondmuziek van Oostende en hoor ze niet eens meer. Wat mij betreft spelen ze hun spelletje maar voort als dit hen zo amuseert. Ik zal me er in elk geval niét aan ergeren!
Maar je hebt andere lieden! Lieden die zich aan letterlijk alles storen en dan inderdaad eindigen met zware hartproblemen en hoge bloeddruk. En ja, ik kan die professor die onlangs in het nieuws verklaarde dat lawaai inderdaad zware problemen voor hart en bloeddruk kan geven, begrijpen.
Maar! Staat die professor er ook bij stil om welk soort mensen het dan gaat? Beseft, of vermoedt hij ook maar dat ze het voor een groot deel zichzelf aandoen door zich aan letterlijk alles te ergeren? Door als het ware op de uitkijk te staan tot ze iets vinden dat ze stoort?
Ik herinner me uit mijn carrière de vele klachten wegens nachtlawaai. Sommige mensen die niet ver van een dancing woonden, konden niet slapen van de keiharde muziek.
Als we dan, om de verplichte vaststellingen te kunnen doen, het appartement, of zelfs de slaapkamer betraden, dan moesten we al heel erg de oren spitsen om, inderdaad, van héél uit de verte, enig basgeluid te kunnen horen. Maar voor dié mensen was dat blijkbaar voldoende om niet te kunnen slapen! Om dat nauwelijks hoorbaar geluidje? Helemaal niet! Wél door te liggen luisteren óf er soms niets te horen zou zijn en hun slapeloosheid daar dan op te verhalen.
Tja wáár moeten dergelijke mensen dan gaan wonen? In een rustig, landelijk gebied? Vergeet het, want daar zullen ze dan wakker worden van de uilen, ganzen, eenden, koeien, kikkers en weet ik veel. Eigenlijk zou je die mensen moeten aanraden om dan maar op de maan te gaan wonen, maar dat mag je natuurlijk niet zeggen!
Waarmee ik maar bedoel: elk verhaal heeft twee zijden! Het kan gaan om een onverdraagzame luisteraar of om een soort lawaai dat er inderdaad over is. Oordelen kun je dan ook pas door persoonlijke vaststelling ter plaatse.
Nu moet een kinderopvang te Brugge sluiten. Eén buur klaagt. Over welk soort mens gaat het? Hij kán gelijk hebben. Dat weet ik niet. Maar als hij behoort tot het soort dat zich aan alles ergert en van alles een hoge bloeddruk krijgt, dan zou ik eerder geneigd zijn te zeggen: Verhuis dan hé vent, en laat kinderen kinderen zijn!
En vooral het feit dat géén andere buur klaagt, ja, dat er zelfs ééntje meeliep in de betoging om dat opvangtehuis open te houden, zegt al verdacht veel over de klager.
Maar ik oordeel niet. Verkondig gewoon wat ik beroepshalve ondervond van een bepaald soort mensen! Mensen die zichzelf in de vernieling helpen met wélk soort ergernis ook. Ze vinden altijd wel wat.
Je kunt er de laatste jaren niet naast kijken! Wát je ook koopt, als je de handleiding openslaat word je eerst en vooral bladzijden lang om de oren geslagen met waarschuwingen! WARNING hier, WARNING daar Je kunt geëlektrocuteerd worden, je kunt ziektes oplopen, gebroken benen, hersenschuddingen, builen, syfilis en weet ik veel. Je kunt het zo gek niet denken of je vindt er wel een waarschuwing voor.
Ik herinner me de laatste auto die ik kocht. Zodra ik het portier opende grijnsden de stickers me al toe: opletten voor dit opletten voor dat En dan had ik de motorkap nog niet eens geopend!
Je zou bijna de aankoop annuleren als je het allemaal leest. Maar bij iemand als ik stelt zich dan meteen de vraag: Waarom?.
Waarom zag je vroeger al die waarschuwingen niet en nu wel? Welke idioot weet nu niet dat, als je een toestel openhaalt en niet weet wat je doet, je een elektrische schok kunt krijgen? Welke stommerd weet niet dat, als je een autoportier dichtgooit, je er je vingers niet moet tussensteken? Dat je je kunt verbranden aan een kookplaat? Waarom al die waarschuwingen voor wat elke normale sterveling zou moeten weten?
Het antwoord ligt voor de hand: onze watjessamenleving die wél graag dom wil doen, maar de consequenties van zijn of haar onverantwoord gedrag het liefst op een ander wil gooien!
De fabrikanten plaatsen die waarschuwingen dus in de eerste plaats om zichzelf in te dekken voor àls er weer eens zon stommerd....
Ze plaatsen ze vanwege de vele klachten die de samenleving op ze afstuurt. Een onnozelaar laat een strijkijzer vallen, pal op zijn grote teen die prompt breekt. Of hij zichzelf een stommerd zal vinden? Nooit van zijn leven! Het strijkijzermerk is verantwoordelijk! Ze hadden maar een waarschuwing moeten plaatsen dat ook strijkijzers gehoorzamen aan de wetten van de zwaartekracht!
Dat dergelijke klachten weinig aarde aan de dijk brengen voor de klager ligt voor de hand. Maar toch doet hij het, en de fabrikanten moeten er wél een hele antwoorddienst op nahouden, en ook dié moet betaald worden. Plus in veel gevallen ook nog eens een vaste advocaat in dienst nemen voor de vele doordouwertjes onder die watjes. Allemaal kosten die noch voor de fabrikant noch voor het watje in kwestie ook maar iéts opleveren.
En dus hoe lachwekkend ook voor normale stervelingen, worden steeds absurdere waarschuwingen geplaatst, een droevig beeld schetsend van onze verziekte watjesmaatschappij! We verzekeren ons tegen alles, en voor alles waarvoor we niét verzekerd zijn (en te wijten is aan onze eigen stommiteit) proberen we toch een slachtoffer te vinden die ons zal betalen voor het geleden leed
De hand in eigen borst steken? Mea culpa zeggen? Nooit van zijn leven! Dát hebben ze nooit geleerd op school!
Die mentaliteit heb ik ook aan den lijve ondervonden in mijn laatste dienstjaren: een van mijn taken was verkeerstekens laten plaatsen. En daar kun je vele kanten mee uit. Je plaatst ze op ooghoogte, zodat ze voor iedereen duidelijk zichtbaar zijn maar de stommerds onder ons er ook pardoes met de kop kunnen tegen lopen! Of je plaatst ze drie meter hoog en dan heb je prompt klachten van automobilisten die ze niet gezien hebben vanwege de hoogte.
Erger nog was het gesteld met zaken die je moest aanbrengen op voethoogte: lage obstakels bevoorbeeld om voetgangers te beschermen tegen autos die wàt graag op gelijkgronds of bijna gelijkgronds gelegen voetpaden kwamen parkeren.
Daar werd dan prompt over gestruikeld! En as usual het gemeentebestuur verantwoordelijk gesteld!
Gelukkig die mensen haalden het nooit. Maar ze probeerden het wel, en het betekende weeral een heleboel nutteloze energieverspilling om je gelijk te halen.
En dat struikelen dat kan ik nog enigszins begrijpen. Je ogen zitten immers niet in je voeten. Met dergeijke dingen waren we dan ook altijd supervoorzichtig. Maar met je kop tegen een verkeersbord aankwakken? Jawel hoor! Het gebeurt. En véél! En prompt wordt klacht neergelegd tegen de idioot die dat teken daar heeft laten plaatsen
Het sleutelwoord hier is overbescherming! De moderne mens weet zich van zoveel zijden overbeschermd en oververzekerd, dat hij eigen fouten niet meer mogelijk acht, laat staan er zelf voor op te draaien! Wát er ook gebeurt, er moet altijd een schuldige worden gevonden. En daarom ook vindt hij dat hij niet moet uitkijken waar hij loopt. De maatschappij moet dat maar doen voor hem en alle mogelijke hindernissen van zijn pad verwijderen!
Net zoals met krankzinnigen wordt gedaan in een isoleercel vol matrassen om ze tegen zichzelf te beschermen.
En dus moet ook de industrie zich wapenen tegen deze mentaliteit, en hun producten voorzien van alle mogelijke en onmogelijke waarschuwing zodat ook de allergrootste stommerd zijn gebrek aan hersenen niet op de fabrikant kan verhalen. Triest! Pathetisch! Lof der stomheid!
Maar gelukkig, omdat ikzelf wél over nog enkele hersencellen beschik, begin ik de handleidingen altijd op bladzijde 7 of 8, waar ik dan, voorbij de kleuterbladzijden, eindelijk de info vind die ik nodig heb.
En laat ik toch iets op mijn tenen vallen of me elektrocuteren? Wel, eigen schuld, dikke bult! Ik moest maar niet zo stom geweest zijn.
OOSTENDE - Het Oostendse havenbestuur luidt de alarmbel omdat het klanten dreigt te verliezen door de illegalenproblematiek. Het aantal mensen zonder papieren dat via de haven van Oostende Groot-Brittannië tracht te bereiken, was nooit zo groot. Nochtans neemt de haven allerhande voorzorgen: hekkens, elektrische prikkeldraad, een uitgebreide videobewaking en inspanningen van de scheepvaartpolitie. De vluchtelingen gaan ook almaar driester te werk. Ze bezondigen zich aan vandalisme door omheiningen en bewakingscamera's te vernielen, wat voor extra kosten zorgt. Ook voor rederijen kost het illegalenprobleem een smak geld. Zij betalen meer dan 2.000 euro voor iedere illegaal die erin slaagt om de overkant te bereiken aan boord van hun schip. Het havenbestuur dringt daarom aan op een kordater beleid op federaal vlak.
Kordater beleid op federaal vlak! Daar zeg je me wat! Weet het havenbestuur ondertussen nog steeds niet wie in dit landje de scepter zwaait? Niét de regering. Wél de jankende minderheden! Dié zijn het die het land naar de knoppen helpen. Want ach, die illegaaltjes zijn toch zon sukkeltjes. Verdienen alle bescherming. En zoals steeds: de jankende minderheid wordt het meeste gevreesd door de al te labiele politici.
Dat die illegalen sukkels zijn? Dat ze toevallig in een arm werelddeel geboren zijn? Dat geef ik grif toe, maar wat belet ze om in hun geboorteland de handen uit de mouwen te steken en dáár een landje van te maken dat respect verdient? Hebben onze voorvaderen toch ook moeten doen?
Maar dat weten die sukkels natuurlijk niet, of willen het niet weten. Hier en daar wat graantjes proberen mee te pikken is duizend keer makkelijker! Dat ze daarmee het vaderland van andere volkeren ondermijnen? De levenskwaliteit van die volkeren verdelgen? Zal hún wel worst wezen.
En ergens kan ik ze geen ongelijk geven. De Europese regeringen zijn zo laks geworden in hun verwenpolitiek dat je als arme vreemdeling in je arme vaderland wel een grote stommeling zou moeten zijn als je het niét deed! Niet zij zijn schuldig! Onze politici zijn dat.
Waar die illegalen huizen in Oostende? Voornamelijk in het bosje. Een prachtig mini-natuurgebied met vijvers en veel bomen, waar zowel de Oostendenaar als de toerist graag even komt verpozen. Al wandelend, al genietend op een terrasje of bankje, of al joggend.
Drie prachtige vijvers vol kwetterende watervogels vormen een rustgevend decor voor al deze activiteiten. Helaas het bosje ligt op een boogscheut van haven en station en is voor die illegalen een geliefkoosde en voorlopige thuishaven. Tot ze een schip vinden naar Engeland. Waar ze uiteraard al evenmin welkom zijn en de rederij een boete van 2000 euro riskeert als de Engelse Douane hen ontdekt.
Joggers beginnen het bosje te vermijden. Wandelaars voelen zich er niet langer veilig. Het gevolg is dat dit prachtig natuurgebied steeds meer wordt vermeden door normale mensen en steeds meer een tijdelijke woonplaats wordt voor illegalen.
Het zal wel niet de bedoeling geweest zijn van het stadsbestuur om dit prachtig gebied aan te leggen opdat normale natuurliefhebbers het zouden vermijden. En toch is dát wat nu aan het gebeuren is. Dank zij onze politici. Dank zij onze jankerds.
Eén geluk hebben we nog: het zijn transit-illegalen. Groot Brittannië staat op hun verlanglijstje. De klacht van het havenbestuur mag dan al terecht zijn maar beter ware de havenafsluitingen wagenwijd open te zetten. Ze willen naar Engeland? Láát ze naar Engeland reizen! 2000 boete voor de rederijen per gesnapte illegaal? Lijkt me nog een aannemelijk bedrag in vergelijking met de schade en het onveiligheidsgevoel dat ze hier kweken bij de bevolking.
Zolang de Europese regeringen zich niet als één man achter een totale emigratiestop scharen zullen dergelijke fenomenen de kop blijven opsteken en ons elke vorm van recreatie ontzeggen. Bosjes en parkjes zijn bedoeld als ontspanning voor eigen bevolking en toeristen. Niét als kampeerplaats voor illegalen, met alle gevolgen vandien voor zowel het reële als het subjectieve veiligheidsgevoel.
De jankerds? Láten janken! Het wordt hoogtijd dat een nieuwe groep jankerds zich manifesteert! Een groep die zich pretentieloos de antijankerds zou kunnen noemen, met als slogan: Stop het gejank! Zou meer effect hebben op onze levenskwaliteit dan stop het roken!
Jaren tachtig de Beach Boys, toen al een legende, zouden een concert geven op het strand tegenaan het Zwin. De burgemeester had me al op zijn bureel gevraagd en samen hadden we een plan de campagne opgesteld. Parkeerverbod hier eenrichtingsverkeer daar Allemaal goed en wel, maar waar zou het publiek parkeren? Het was een zondag midden in de grote vakantie, en de badstad was dan sowieso al oververzadigd.
Hij keek me hoopvol aan, denkend dat ik een parkeertoren uit de mouw kon schudden, maar dat kon ik nu juist niet.
- Eh die grote weide van u misschien? Vroeg ik langs mijn neus weg.
- Ben je gek? Je weet toch welke problemen we kregen toen ik dat eens deed voor het golftornooi?
Natuurlijk wist ik dat. De groene jongens waren toen in alle staten geweest! Hadden die weide op voorhand onderzocht met loupe en microscoop en daar voorwaar enkele onooglijke zeldzame plantjes in gevonden! Daar mochten zéker nooit autos parkeren!!! (Wijsvingertjes vermanend omhoog). Dat daar dagdagelijks koeien graasden en de plantjes vertrappelden was blijkbaar géén probleem! Gewoon idiote bemoeizucht van lieden die niks anders hadden te doen.
- Jawel, maar toén hadden we toelating gevraagd!
- Bedoel je, niét vragen?
- Inderdaad, burgemeester! Ik kan wachten met de wegwijzers naar de parking tot een paar uur voor het evenement. Wie niet weet niet deert.
- Prima idee. We wagen het er maar op. En, by the way, de BRT komt filmen met een helikopter, maar de piloot vraagt een landingsplaats dicht bij het evenement, maar waar geen publiek kan komen want hij kan niet de hele tijd zijn heli in het oog houden. Wat dacht je van de zwemkom die niet meer gebruikt wordt?
- Lijkt me ruim genoeg en is afgesloten. Dat moet lukken. Geeft u hem de sleutel? (De zwemkom was persoonlijk eigendom van de burgemeester).
- Neen! Ik geef niemand de sleutel. Alleen maar aan jou. Kom hem maar halen bij mij thuis en geef hem niet uit handen. Ook niet aan die piloot. Hij moet jou maar opzoeken als hij wil gaan vliegen.
Een paar maanden verstreken en die zondagmorgen waren ik en Fred reeds vroeg op post om de manschappen te verdelen. Even later hoorde ik het plop plop van de heli en spoedde me naar de zwemkom. Heli netjes binnen het domein van de zwemkom geparkeerd, piloot en BRT cameraman uitgestapt en de deur van het complex netjes achter hen gesloten.
Het werd 11 uur en ik werd toch wat ongerust. Een zondag midden in het seizoen verdorie! Ik was benieuwd of er veel normale toeristen zouden binnenstromen, maar kon vanaf deze locatie natuurlijk de invalsweg niet zien. Ik vervloekte dat het niet in mijn mototijd gebeurde, want dan was ik snel even heen en weer kunnen rijden. Ik wist namelijk perfect dat wat je om 11 uur zag binnenrijden, tekenend was voor de grootte van het publiek dat je die dag mocht verwachten. Aan de hand van die informatie zou ik misschien nog meer maatregelen moeten nemen. Maar verdorie, ik kon niet weg hé?
Maar daar deed zich plots een gelegenheid voor! Daar kwam die helipiloot afgelopen en wenkte me al van ver.
- Wil je ons even binnenlaten in de zwemkom? We gaan even de omgeving filmen vanuit de lucht alvorens het publiek toestroomt.
- Okee, ik ga met je mee. Maar zeg heb je soms geen plaatsje vrij in de heli?
- Jawel hoor! Achteraan zitten een cameraman en een verslaggever. Vooraan heb ik nog plaats. Wil je mee misschien?
- Graag. Tenminste, als het niet teveel gevraagd is ook eens over de N49 te vliegen om te zien wat er zoal binnenkomt.
- Geen probleem. Dat kun je zelfs van hier zien als je voldoende hoog gaat.
En zo vloog ik even later molenwiekend de lucht in en kon tot mijn opluchting vaststellen dat het inkomend verkeer eerder matig was. De publiciteit over de Beach Boys had blijkbaar zijn werk gedaan: wie er niet in geïnteresseerd was bleef maar weg voor die ene zondag.
En nét op dat moment riep Fred me op met de radio en vroeg waar ik was.
- Recht boven je! Antwoordde ik. Keek naar beneden en zag zijn figuurtje daar staan op het kruispunt waar ik hem verlaten had. Ik hoopte dat hij omhoog zou kijken, maar hij had niets van mijn antwoord begrepen. Begrijpelijk, want het plop-plop binnen in een heli is oorverdovend en smoort elk stemgeluid!
Maar de piloot had het door, grijnsde even, en gebaarde van wacht maar even En floep, de heli zakte als een baksteen en bleef nét een vijftal meter boven en naast Fred hangen! En grijnzend keek ik hem aan en gaf hem een teken: binnen vijf minuten ben ik bij je. En hup, in geen tijd zaten we weer op 300 meter hoogte en kon de cameraman zijn werk beginnen.
Dat was de eerste anekdote van het bezoek van de Beach Boys. Maar het mooiste moest nog komen!
Het werd namiddag, de Beach Boys waren al gearriveerd en het concert was begonnen. Fred en ik liepen wat onverrichterzake rond en werden aangesproken door een koppel journalisten van Het Nieuwsblad.
- Naar we vernamen hebben jullie hier de leiding over het verkeer, heren?
- Jawel, antwoordde Fred gretig, maar ik voelde al argwaan. Was ook meer dan Fred journalisten gewoon en wist dat ik verdomd goed op mijn woorden moest letten. Die lui zoeken namelijk geen onbevooroordeelde berichtgeving, maar wél sensatie. Maar het was te laat! De argeloze Fred zei:
- Zin om even rond te rijden en de verkeersmaatregelen te bekijken?
- Graag!
- Ai! Dacht ik. Nu verdomd goed opletten wat ik zeg! En gretig stapten ze in onze politiewagen en reden we ze rond. Wijzend op eenrichtingsverkeer, parkings en ander moois dat ze kon interesseren.
- Mooi uitgewerkt heren! En, wat ik vragen mag, wat is er voorzien voor ná het concert, als al die mensen tegelijk weer moeten vertrekken?
En daar maakte Fred de fout van zijn leven! Natuurlijk hadden we daar helemaal rekening mee gehouden en natuurlijk zou het allemaal van een leien dakje lopen, maar die stomme Fred zag kans om, humoristisch bedoeld, te antwoorden:
- Oh dát? Dat is van later zorg hoor! First things first!
- Lap! Dacht ik. Dáár zullen ze wel iets van maken! Stomme Fred ook!
En inderdaad, de volgende morgen kwam Fred, het Nieuwsblad onder de arm, het kantoor binnengewandeld. Aan zijn gezicht kon ik al direct zien dat wat ik gevreesd had, waarheid was geworden.
Het Nieuwsblad had namelijk een heel artikel gewijd aan de verkeersregeling nogal lovend maar dan die laatste zin: De Hoofdinspecteurs Claeys en Deloddere hebben werkelijk aan alles gedacht, uitgenomen aan het feit dat het publiek die avond ook nog moest vertrekken!
Wel, als ik Fred, op het ogenblik dat ik dat las, had kunnen wurgen, dan had hij nu zeker niet meer tot de levenden behoord! Na alles wat je hebt gedaan om het hele zooitje in goede banen te leiden, dan dát moeten lezen in de krant? Foei Fred!
Voor al wie dit leest heb ik dan ook maar één raad: blijf zo ver als mogelijk weg van journalisten, en als dat niet mogelijk is, let drommels goed op je woorden! Want ze zijn er niét om jouw persoontje te verheerlijken. Ze weten drommels goed dat niemand daarin geïnteresseerd is.
Je afbreken daarentegen dáármee halen ze hun leescijfers!!! Prent dat maar allemaal goed in het hoofd, en vanaf morgen zul je de kranten wel op een andere manier lezen en interpreteren.
Als kind meende ik dat dominante figuren sterke persoonlijkheden waren. Ik heb die mening later toch wel in heel veel gevallen moeten herzien! In zoverre toch dat ondertussen het merendeel van de dominante mensen in mijn ogen zielige persoonlijkheden zijn geworden, die hun gebrek aan zekerheid proberen te verstoppen achter dominant gedrag! Héél erg doorzichtig als je er even bij stilstaat!!!
En dan heb ik het niét over een chef of staatsman die wel moét domineren om zijn taak naar behoren te vervullen. Neen. Ik heb het over gewone mensen, die, zodra ze in contact komen met anderen, die relatie onmiddellijk als een soort competitie gaan aanzien met een winner en een verliezer. En zich dus hoognodig als de dikste, de beste, de grootste en de slimste moeten manifesteren om de winner te zijn. Ze moeten het luidste roepen, de anderen de mond snoeren met hun meestal dom gebabbel.
Wil jij een verhaal vertellen, dan breken ze daar dwars doorheen met hún verhaal, dat in hun ogen veel belangrijker is. Want luisteren doen ze trouwens al evenmin. Het einddoel is: Ik ben de grootste, en alle middelen zijn goed om dat te bereiken.
Waar is dat goed voor? Om de relatie of mogelijke vriendschap maar al meteen te verknallen?
Welk soort mensen vind het nodig dat te doen? Wat streven ze na?
Vragen die me al zowat mijn hele leven achtervolgden. De antwoorden heb ik ondertussen ook al gevonden, en die zijn niet erg vleiend voor de dominanten!
Ik ondervond namelijk dat het in die gevallen vooral over mensen gaat die zich minderwaardig voelen en dat door dominant optreden proberen te verdoezelen.
Want als je goed in je vel steekt, geen minderwaardigheidscomplexen hebt en tevreden bent met je eigen persoontje, waarom in s hemelsnaam zou je het dan nodig vinden anderen te gaan domineren?
Omdat het toevallig, als chef, je job is en het van je verwacht wordt? Dat je job verwacht dat je anderen niet over je heen laat lopen?
Ja dàt is een geldige reden! Maar een andere kan ik echt niet vinden. Het enige wat die andere soort dominerenden bekomen is afkeer door hun omgeving. Want zélfs als je het beroepshalve moet doen, kun je meestal op weinig sympatie rekenen. Waarom zou je het dan als hobby moeten doen?
Als je het namelijk gewoon doet om jezelf een goede score te geven, verpest je op de duur elke mogelijke relatie. Geef je jezelf geen kans op vriendschap of liefde. Of, áls die liefde er al is, dan kun je ze alleen maar grondig afbreken. Liefde is namelijk, wàt idealisten ook beweren, nooit onvoorwaardelijk. Vriendschap al evenmin. En toch blijven sommige mensen dat geloven, met alle gevolgen vandien. Wélke relatie is nu eenmaal gediend met scores? Daar doe je het toch niet voor?
Wat eigenlijk is de kick die dergelijke mensen zoeken?
Doet domineren hen zich beter voelen?
Is het in staat hun eigen onzekerheid te compenseren?
Natuurlijk niet! Maar dat dénken ze wel. En zijn zich totaal niet bewust van de vele kansen op vriendschap en genegenheid die ze zichzelf op die manier ontnemen. Veel huwelijken lopen totaal nutteloos op de klippen door dit ongewenste fenomeen. Niets kan de liefde sneller afbreken dan zich gedomineerd te voelen door de ander. Onvoorwaardelijk? Kom nou!
Hoe ik tot mijn persoonlijke antwoorden op dit fenomeen ben gekomen? Door, als een soort aangeboren natuur, telkens weer de mensen in mijn omgeving te proberen te analyseren. Door vast te stellen dat mannen over het algemeen weinig behoefte hebben aan domineren, tenzij het beroepshalve moét. Dat het, als het zomaar als hobby wordt gebruikt, eerder vrouwen zijn die er trouwe aanhangers van worden.
En vrouwen worden nu eenmaal als het zwakke geslacht afgeschilderd. Reden temeer dus om blindelings op de stellingen te gaan springen! Maar ook mannen die weinig in hun mars hebben bezondigen zich maar al te graag aan dominant optreden.
Vind ik gewoon belachelijk! Van beide geslachten. Het enige wat je er mee onderstreept is je eigen zwakheid.
En trouwens, nu we het er toch over hebben wat is er eigenlijk zwak aan een vrouw? Ze is anders, ja. Heeft andere prioriteiten en vaardigheden. Maar anders betekent helemaal niet minderwaardig. Moest ze zich om te beginnen al tonen zoals ze is en geen behoefte hebben aan enige vorm van domineren, zou ze al veel beter aanvaard worden door veel mannen.
Mannen doen trouwens helemaal niet denigrerend als ze over het zwakke geslacht spreken. Maar vrouwen ervaren dat wél als zodanig, en zo zit de kans er meer in dat een vrouw dominant wordt in een tot mislukken gedoemde poging het tegendeel te bewijzen.
Jammer, want het doet veel relaties op de klippen lopen!
Beter ware de geslachten het zachte en het harde geslacht te noemen. Komt dichter in de buurt vind ik, en onderstreept ook nog eens duidelijk waarom ze mekaar zo nodig hebben ter compensatie.
En nu denk ik al direct aan het nummertje van Robert Long Het leven was lijden, waarin hij het heel raak heeft over de onmogelijkheid van een katholiek opgevoed meisje om zich helemaal te geven vanwege de geïndoctrineerde verzinsels van kerk en ouders! Was destijds inderdaad wel héél erg. En gelukkig grotendeels voorbijgestreefd.
Maar de volgende vijand: domineren, begint nu steeds meer de kop op te steken en vormt alweer hetzelfde obstakel om jezelf de liefde van een partner te gunnen. En dat geldt voor zowel mannen als vrouwen.
Wanneer raken we dié vijand kwijt? En zit er daarna nog eentje om de hoek te loeren om volwaardig partnerschap te verpesten en te verhinderen dat van beide zijden complexloos van de liefde kan worden genoten? Wie weet?
Dit alles in ogenschouw genomen denk ik dat onze evolutie nog lang niet zijn einddoel heeft bereikt! En, de huidige mentaliteit in acht genomen, zich daar eerder steeds verder van verwijdert.
13.30 uur. Fred en ik maakten ons klaar om naar de koers te gaan die om 14.00 uur startte. Onze mototijd hadden we al een tiental jaar achter de rug, we waren nu beiden hoofdinspecteur, en hadden nog maar eens de leiding over een kermiskoersje. Niet meer met de moto natuurlijk, maar met een Jeep.
Ik grabbelde nog snel naar mijn lijst met de verkeerstekens die ik deze morgen had laten plaatsen en stak hem in een plastic hoesje. Fred deed hetzelfde met de lijst van de ingezette manschappen.
Jeep gestart, en we konden onze controleronde beginnen. Wee diegene die nog niet op zijn aangewezen plaats stond, en wee mijn twee gemeentearbeiders als er verkeerstekens verkeerd geplaatst waren!
Maar gelukkig, alles was weeral eens in orde chapeau medewerkers! En we kwamen bij de startlijn, waar de renners al opgesteld stonden. We reden eerst nog enkele ronden achter de renners aan voor alle zekerheid, moést er nog ergens een probleem opduiken. Daarna parkeerden we de Jeep op een plaatsje dat we hadden voorbehouden, tegenaan de aankomst.
Willy Van Laar, een fruit- en groentehandelaar die als hobby de wielerwedstrijden versloeg, zag ons al komen en riep in de micro: En daar zijn dan weer onze twee hoofdinspecteurs die alles telkens weer in goede banen weten te leiden. Is alles in orde op de omloop heren?
Ja, welke hekel we daar ook aan hadden, we waren nu wel verplicht om naar hem toe te gaan en enkele woorden in de micro te spreken.
Om zijn tijd te vullen had Van Laar de vervelende gewoonte om mensen te interviewen en soms idiote vragen te stellen. En zo kwam het dat hij me vroeg:
- Zeg eens, Willy, het publiek staat daar nooit bij stil, maar hoeveel extra verkeerstekens moesten vanmorgen worden geplaatst om alles veilig te kunnen laten verlopen?
Gosh! Ik had ze niet geteld, maar hield hem de lijst voor de neus.
- Kijk maar en reken zelf maar uit hoeveel er staan!
Prompt barstte een luid gelach en applaus los van de toeschouwers aan de overzijde van de straat achter de nadar afsluitingen. En Fred verdween plots proestend achter de microwagen. Wat viel hiér nu mee te lachen? Was er iets mis met die verkeerstekens? Had ik iets verkeerd gezegd?
Maar Van Laar had het alweer over een ander en leuker onderwerp, want daar klonk het heel suggestief uit de luidsprekers: En voor een EERLIJK pintje moet je in café Mimosa zijn We vonden het altijd grappig dat hij de h van heerlijk nooit uitsprak. Dáár zou het publiek beter eens mee lachen!
Nog steeds niet begrijpend zocht ik even later Fred op, die nog altijd rood aanliep, en van de commotie blijkbaar ook dorst had gekregen.
- Wel, waar zat jij nu weeral?
- Wat denk je, nemen we een Eerlijk pintje? Negeerde hij mijn vraag.
- Okee, maar waar was al dat gelach voor?
- Weet ik veel! Mensen moeten niet veel hebben om te lachen hé?
- Maar jij lachte ook mee! En dat doe je nog! Deed ik wat verkeerd?
- Helemaal niet. Hier zijn we aan café Mimosa. Stop met zagen en kom drinken!
Nog niet helemaal op mijn gemak trad ik binnen en legde de lijst uit mijn handen op de toog, waaraan een vijftal mannen zaten.
Zjoefff alle blikken draaiden naar mijn lijst en bleven er aan kleven.
Hoofden bogen zich voorover.
Halzen rekten zich uit.
Net giraffen!
En toen keek ik ook even naar die lijst. Tenminste, naar de achterkant van het doorzichtig plastic mapje, want ik had hem ondersteboven gelegd.
En ik keek recht op een schitterende naaktfoto!
Die had Fred er stiekem achteraan ingestopt net vóór we vertrokken.
Met die vent moest je dan toch ook altijd ogen op je rug hebben!
En mijn ogen? Die schoten nog maar eens vuur naar die onverbeterlijke kwelgeest.
We kregen al een tipje van de sluier opgelicht in het nieuws. Volgend jaar verschijnt een totaal nieuw verkeersreglement. Op de site (www.wegcode.be) waar ik altijd de nieuwste versie in pdf download, lijkt er nog niets over bekend. Met andere woorden: mijn nieuwsgierigheid wordt er nog niet bevredigd.
Want nieuwsgierig bén ik! En nodig wás het! De oude dateert van 1975 en sindsdien heeft het verkeer een enorme evolutie meegemaakt. Zo moest die oude wet steeds weer aangevuld worden, ontdubbeld worden in een koninklijk besluit (de wegcode zélf) en een ministerieel bestuit (plaatsing van de verkeerstekens: enkel voor insiders). Het is dus wel degelijk het koninklijk besluit dat vernieuwd zal worden.
Door al die vele aanpassingen stond alles wel zon beetje door elkaar, en om te weten of iets al dan niet mocht moest je toch echt wel grasduinen tussen verschillende hoofdstukken. Want voor zowat alles wat volgens een bepaald artikel leek alsof het mocht, was er ook wel ergens een heel ander artikel die het verbood of beperkte. Kortom: als je écht alles met zekerheid wilde weten zat er maar één ding op: de hele tekst van het hele boek zowat in het hoofd weten te houden.
Wie dát kon, wist het van iedereen te halen over gelijk welke discussiepunt in het verkeer.
Nu wordt dit alles vernieuwd. Hoog tijd. Maar! Ik hoop van harte dat de opstellers er met kennis van zaken een overzichtelijk geheel hebben weten van te maken, en juist dáár zitten mijn twijfels!
Als ik namelijk zie hoe ze sommige nieuwe verkeersborden hebben getekend, dan lijkt een en ander me eerder een zoekplaatje: een auto met een serie streepjes ervoor zou mist betekenen! Welke oen heeft dàt nu weer uit de mouw geschud? Een auto die half verdwijnt in een wolkje, zoals hiernaast, zou toch veel duidelijker geweest zijn? Wie dát niet in één oogopslag begrijpt moet toch dringend naar de oogarts!
Dan het bord met dimlichten aan: ook weinig herkenbaar met zwarte stralen op witte achtergrond. Lijkt eerder op een gieter die bloempjes bewatert. Tenminste, als het bord die witte achtergrond heeft die op TV werd vertoond, maar ondertussen zag ik toch ergens weer een duidelijker blauw bord met witte tekening. Wat het uiteindelijk wordt moeten we maar afwachten.
Meer dan deze twee borden toonden ze niet op het nieuws, maar het lijkt me al voldoende om het niveau van het nieuwe verkeersreglement te kunnen inschatten. Een nieuwe intellectuele miskleun in wording? Zou me niets verwonderen, want dat is precies wat je krijgt als je het werk laat opknappen door intellectueel geschoolden in plaats van door praktijkmensen.
Maar kom, laat ons niet pessimistisch doen. Hopelijk hebben de auteurs beter hun werk gedaan dan de tekenaars. En hopelijk kunnen we dat nieuwe ding spoedig downloaden. Als de mensen op Verkeerswezen nog van hetzelfde slag zijn als vijftien jaar geleden zal het wel goed zijn.
Zijn ze ondertussen vervangen door intellectuelen, ja, dan zullen we er de 'intellectuele' vruchten maar moeten van plukken hé? Zijn we trouwens al lang gewoon in andere departementen.
Soms koop je iets, een huishoudhulp of zo, al dan niet nieuw uitgevonden, en dan heb je drie mogelijkheden:
1. Je gebruikt het twee keer en houdt het voor bekeken.
2. Het doet wat het belooft te doen en je staat er niet meer bij stil.
3. Of het doet zijn job zó goed dat je daar elke keer dat je het gebruikt aan herinnerd wordt.
Wel, dit laatste is nu wel eens het geval bij mij zie! En als het goed is mag het ook eens gezegd worden. Waarover het gaat? Stofzuigers!
Eerst hadden we er een met een zak. Zuigvermogen minderde snel naarmate de zak voller kwam.
Dan hadden we er een stofzakloze. Hoera! Probleem van telkens weer zakken wisselen opgelost!
Tot ik vaststelde dat er wél vier filters in staken, waaronder één Hepafilter die je bijna nergens in de handel vindt, en je op internet zon 20 euro + verzendkosten lichter maakt.
Ook vaststelde dat het ding 2500 Watt verbruikte, en die energie meer als hels lawaai dan als zuigkracht gebruikte.
En tevens vaststelde dat het reservoir én de Hepafilter minstens elke week grondig moesten gereinigd worden wilde je nog een beetje zuigkracht overhouden. Droog welteverstaan. Want aan de Hepafilter mocht geen nat komen.
En tenslotte vaststelde dat ondanks het nauwgezet onderhoud na een jaar de hepafilter nog enkel een nonnenscheetje doorliet!
Het helse ding woedend naar het containerpark gebracht en naar Mediamarkt om een nieuwe.
Me letterlijk àlle merken laten demonstreren, zowel duur als goedkoop. En ja, ééntje sprong er bovenuit! Eerst zag ik: 1200 Watt. Bitter weinig dacht ik. Toen de verkoper hem inschakelde kon ik het lachen niet bedwingen! Je hoorde bijna niets! Zou waarschijnlijk nog minder zuigkracht opbrengen dan een kruimeldief.
Maar de verkoper stopte me de zuigstang in handen en liet me proberen op het vasttapijt van de zaak. Het tapijt werd bijna letterlijk van de vloer af gezogen! En toch hoorde je het ding bijna niet.
Nadeel (schijnbaar): het werkt met een wegwerpzak in stof, waarvan de reserve-exemplaren toch wat prijziger uitvielen dan de papieren equivalenten.
De prijs van het ding? 100 eurootjes! Bijna gratis!
Hoe kan dat zo hard zuigen met slechts 1200 Watt?
Compressortechnologie legde de verkoper me uit.
Merk? Siemens Compressor technology Green power edition.
We zijn nu 9 maand verder. De inhoud-aanduiding van de (eerste) zak staat pas op halfvol. En het ding blijft maar goed zuigen. Bravo Siemens! Dàt is tenminste een stofzuiger die stilletjes en zuinig doet wat hij moét doen.
En dat is nu juist wat ik bedoelde met een toestel dat je er elke dag weer aan herinnert hoe goed het wel is.
Wat die compressor technologie dan precies inhoudt? Eerst dacht ik dat de gebruikelijke ventilator was vervangen door zon schoepencompressor zoals in straalmotoren. Maar nu ik zie hoe die zak maar blijft meegaan, zou ik bijna denken dat dáárin het stof sterk word gecomprimeerd? En mijn handen jeuken alweer om het ding open te gooien en zijn geheimen te ontfutselen, maar de gedachte aan mijn vader zaliger weerhoudt me. Want die zei altijd:
Als het draait, láát het draaien en blijf er af!
Goed nieuws in ons gezin: er is een kindeken geboren!
Gisternamiddag kreeg mijn vrouwtje weeën wat zich manifesteerde in zagen!
Ze moest een hondje! Een chihuahua nog wel. En een pup die nog opvoedbaar is, om teleurstellingen als in het verleden te vermijden.
Om van het gezaag af te zijn surfte ik maar wat rond op internet, en vond, niet eens ver van onze woonplaats, een goedgekeurde huiselijke kweekster. Een mailtje, een paar telefoontjes, en hupsakee, daar zat het mormel gisteravond al bij ons thuis: 9 weken oud, 1,2 kg hondenvlees en zijn wij weer een goede duizend euro lichter!
Ach ja Que femme veut dieu le veut.
En nu moet ik eerlijk bekennen: ik ben ook wel echt een dierenvriend, maar met alle voorbehoud: bang dat ik me aan het diertje zal binden, en het dan toch niet zal kunnen houden wegens gedragstoornissen of zo.
Maar dit hoopje hond belooft wel veel goeds: kalm, aanhankelijk, geen enkel heimweeverschijnsel te bespeuren, lijkt zich gewoon goed in zijn vel te voelen bij ons thuis
In elk geval, ondanks mijn bindingsangst in zulke gevallen, heeft het beestje al helemaal mijn hart gestolen en zit ik al te popelen ermee op wandel te gaan. Maar dat mag pas aan drie maand. Nog eventjes geduld dus.
En zo heb ik een dubbele slag geslagen: heb er een goede vriend bij, en mijn vrouwtje zaagt niet meer. Kan lekker haar babytje verzorgen.
Meer heb ik vandaag niet te vertellen, maar ik vond dat ik mijn blogvrienden en vriendinnen dit heuglijk nieuws moest melden.
Het is niet gemakkelijk als je de juiste cijfers niet hebt, maar voor mezelf probeer ik zomaar eens een soort barometer te maken van wat in België, en vooral dan Vlaanderen, aan het gebeuren is en de invloed ervan op de algemene welvaart.
In het nieuws vernam ik verleden week dat 25% van de Belgische bevolking allochtoon of van allochtone afkomst is. Was dàt even schrikken?
Maar de vraag die ik me onmiddellijk stelde: Wat is een Allochtoon? Je hebt ze namelijk in alle soorten en gewichten. Zo heb je van oudsher de Joden. Heb je Nederlanders, Fransen en Duitsers die zich hier in het verleden kwamen vestigen. Ook allemaal allochtonen, maar géén van die groepen tastte onze cultuur aan of vormde enig probleem. Integendeel, ze kwamen hier omdat ze vonden dat ze zowel zichzelf hier beter konden verrijken, als een verrijking voor onze cultuur konden betekenen.
En dan heb je nog wat men vanaf de jaren 60 gastarbeiders noemde: Hongaren, Polen, Italianen, Spanjaarden en weet ik veel. Ze kwamen hier, wat de naam gastarbeider trouwens zegt, arbeiden. Ook met dié groepen bleek er geen enkel probleem. Ze kwamen, werkten, respecteerden onze cultuur en naargelang hun ingesteldheid of heimwee, verdwenen ze al dan niet terug naar hun vaderland.
Maar dan kwamen er uit Noord Afrika de Moslims.
En plots, als bij toverslag, verdween het woord gastarbeider in de vergeetput.
Terecht ook, want arbeiden was wel het laatste wat dié wilden doen. Wij waren, in hun ogen, kapitalisten, en dat wilden ze ook worden. Zomaar. Zondermeer. Eigenlijk had toen het woord gastparasiet moeten uitgevonden worden, maar het werd wat beschaafder: Allochtoon dus. Een woord dat weinig zegt, tenzij de gelijkenis met Alien: een totaal andersdenkend wezen als het ware. Nooit gezien in onze contreien, en dus exotisch tot en met.
En bepaalde simpelen van geest, zoals Paula dHondt, vielen er al direct voor. Startten een complete knuffelpraktijk op. Want vermits die wezens niet leken te accorderen met onze cultuur, moesten wij hen dan maar een stapje tegemoetkomen. Ze vooral niet proberen omhoog te halen naar onze cultuur, maar onszelf verlagen naar de hunne.
Toen dat van nature uit niet lukte wegens onnatuurlijk, werd dan maar een onnatuurlijke wet gemaakt. Onze regering vond het middel om ons een antiracismewet door de strot te drukken! Tegelijk met het indoctrineren van het lerarenkorps.
Want welk middel tot educatie en vooral indoctrinatie is er beter dan de school? En welk soort blanken is gemakkelijkst te beïnvloeden? Leerkrachten! Het merendeel van dat soort heeft immers de minste levenservaring: de jeugd doorgebracht vóór de lessenaar, de rest van hun leven áchter de lessenaar. Die kun je dus alles wijsmaken, en zéker al als je Paula Dhondt noemt en wat politieke macht hebt weten te bekomen.
En nu ben ik wel de laatste om kwaad te spreken over Paula dHondt. Waarschijnlijk is ze een heel braaf mens. Een mens die het waarschijnlijk overal goed zou doen: als huisvrouw, als kleuterjuf, als onthaalmoeder, vroedvrouw of wat dan ook. Maar toch niet in de politiek hé? Een dergelijk mens inzetten tegenover een der geniepigste religies die de wereld ooit heeft voortgebracht stond eigenlijk gelijk aan een schaap in de leeuwenkuil gooien.
En het zaakje ging aan het rollen! Het woord Allochtoon werd heilig verklaard. Van gast-arbeiders was geen sprake meer. Eerst moest aan de eisen van de allochtonen worden voldaan. Een centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding werd opgericht.
De Vlaamse kindjes werden onderwezen in multiculturele toestanden en slikten die leerstof braaf, om ze later ook als jankerd in de praktijk te brengen.
Ze werden met de neus in de uitwerpselen van hun voorouders gedrukt. Want hun voorouders hadden de verkeerde cultuur en instelling. Hun voorouders waren veel te vaderlandslievend, en dat mocht nu plots niet meer. Hun voorouders hielden zoveel van hun land dat ze vreemde inmenging niet konden tolereren. Vreemde culturen de onze laten ondermijnen al zéker niet. Dat alles moest veranderen. En daar zou dat arme onwetende schaap van een Paula nu wel eens voor zorgen!
Prachtige initiatieven, door onze voorouders geschapen voor eigen volk, zoals sociale woningbouw, moesten in de eerste plaats ten goede komen aan de allochtonen! Want dié kwamen hier immers werken (?!?) en onze economie er weer bovenop helpen (?!?).
OCMWs moesten in de eerste plaats aandacht besteden aan de eisen en noden van allochtonen. En óf die eisen en noden hadden!!! De budgetten die onze voorouders bijeengespaard hadden voor de kansarmen onder ons eigen volk werden gretig opgeslurpt door cultuurbarbaren.
Kortom: het land werd verraden door de eigen leiders, en wel op een manier die in de geschiedenis nog nooit was voorgekomen. Niet honderden, maar duizenden van onze voorouders zouden zich omkeren in het graf als ze zagen wat onze kindministertjes wel aan het uitrichten waren.
Maar ik dwaal weer af. Ik zou over barometers spreken. Wel, ik vraag me af of er in België nog een universiteit te vinden is die het zou aandurven een barometer op te stellen van de verschillende soorten allochtonen en hun bijdrage tot onze economie.
Zon barometer zou er dan als volgt moeten uitzien:
Land van herkomst:
Aantal:
Werkend:
Stempelend:
OCMW:
Mutualiteit:
Sociale woning:
% Criminele feiten per persoon:
België
Marokko
Spanje
Italië
Albanië
Enz
Totalen:
Totaal verlies voor België:
!!!
Totale winst voor België:
???
Jammer dat ik geen cijfers kan invullen. Maar wedden dat, àls deze cijfers, correct ingevuld, onder de ogen van de bevolking zouden komen, de grote multiculturele jankerds onder de echte Belgen wel even zouden slikken en in het vervolg de grote bek houden?
Want hun gejank brengt alleen maar hun eigen toekomst in een soort van gevaar dat ze voorlopig nog helemaal niet kunnen bevatten!
Dat zullen ze pas doen als het telaat is.
Multicultuur globalisatie Grote woorden die grote invloed hebben op de idealisten onder de jongeren. Helaas weten die idealisten van het leven nog enkel maar datgene wat ze op school leerden en ze dan maar voor evangelie aannemen.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
