Er wordt gepoogd om een goede coalitie te vormen om ernstig en eerlijk te kunnen regeren met gelijke kansen voor gelijke arbeid. Lukt dus niet.
Nochtans, de kiezer stemde als volgt:
- Gaf NVA een monsterscore.
- Gaf ook Vlaams Belang een monsterscore.
- Met andere woorden: verkoos een grandioze Vlaamse meerderheid.
Twee Vlaamse monsterpartijen die beweren het beste voor te hebben met Vlaanderen zouden de macht toch voor het grijpen moeten hebben? Wat houdt hen tegen samen een coalitie te vormen? De Walen? Die ondemocratische afspraak die (in t Frans natuurlijk) cordon sanitaire genoemd wordt, en nóg zon Waals trucje was om geen Vlaamse meerderheid te dulden?
Wordt het geen hoog tijd dat we die sanitaire rommel in het toilet gooien, waar het thuishoort?
Ben ik dan achterlijk? Begrijp ik de democratie en de wil van het volk niet meer? Of tellen democratische beginselen enkel voor Wallonië? Is het dan toch waar dat Walen gelijker zijn voor de wet dan Vlamingen?
Als je alles eens logisch overdenkt moet je haast stellen dat we het veel slechter doen dan die apenlanden waar democratische verkiezingen telkens weer geboycot worden om marionettenregeringen aan de macht te kunnen houden.
Hier gebeurt eigenlijk net hetzelfde of erger nog, maar het wordt afgewerkt met een likje beschaafd vernis.
Tja, het ziet er naar uit dat een oplossing in de regeringscrisis nog niet zo direct voor de hand ligt. Betogingen haalden ook al weinig uit die dames en heren laten zich echt niet opjagen.
Is het een heel gevaarlijk gespeeld pokerspel? In dàt geval houd ik mijn hart vast, want wie alles of niets speelt blijft nogal dikwijls met niets zitten.
Anderzijds zie ik ook wel een straaltje hoop:
Zou Bart Dewever de boeman zijn die België al lang nodig had? Misschien. Ik zou het echt niet weten. Wat ik wél weet is dat het tijd werd dat er eens iemand ja stelt en durft blijven stellen tegenover het Waalse non. Hoé lang en hoé luid die non ook blijft klinken.
We hebben heel lang, misschien veel te lang, dat schaamteloze non op alles en nog wat braaf geslikt. Nu lijkt iemand de stok in het kippenren gegooid te hebben, en dat komt hard aan. Een kind dat jarenlang werd verwend mààk je nu eenmaal niet op een twee drie duidelijk dat het nu ook eens de poten uit de mouwen mag steken.
En jawel hoor, wij hebben ook ooit van Wallonië kunnen profiteren. Maar dat deden we wél met ver van huis hard te gaan werken in hún mijnen. Toen verloor de steenkool zijn marktwaarde en kwamen onze voorouders naar huis. Maar ze bleven niet bij de pakken zitten. Met noest werken, studeren en ondernemen maakten ze van het arme Vlaanderen een welvarend gebied.
Wallonië van zijn kant, bleef wél bij de pakken zitten. Richtte de blik ten hemel in de hoop dat er goud zou uitvallen. Maar er viel geen goud uit. Alleen maar regen en Vlaams belastingsgeld.
Nu geloof ik echt niet dat Walen slechte of luie mensen zijn. Ik denk eerder dat ze de sterke wil van het Vlaamse volk missen. De wil om vooruit te geraken in de wereld door eigen arbeid, of door eigen ondernemingszin.
Als ze die wil niet hebben, dan moeten ze ze maar proberen te ontwikkelen, want het blijft niet opgaan dat een vooruitstrevend volk geremd wordt door een zwaargewicht aanhangwagen.
We hebben ze, uit solidariteit, heel lange tijd moeten blijven steunen. Zoals een broertje zijn zusje steunt in slechte tijden. Ondanks het feit dat zusje ons heel ondankbaar als Vlaamse boerkens bleef zien en op ons bleef neerkijken.
Maar die slechte tijden bléven maar duren. Geen ondernemingslust, geen werklust. Broertje Vlaanderen zal het allemaal wel ophoesten Broertje Vlaanderen bouwt fabrieken, er wordt geïnvesteerd er wordt gewerkt en er wordt betaald. Belastingsgeld. Solidariteitssteun aan Wallonië. Een Wallonië dat heel graag migranten verwelkomt en ónze steun dan maar weer aan deze categorie mensen doorstort.
Nou ja, als je er zelf niet voor moet werken is het makkelijk migranten te voederen met andermans geld. Hopende dat die migranten dan ook nog een heel klein beetje voor je zullen werken zodat je op rozen kunt blijven zitten.
En ja, Düren is een mooie stad, maar blijven duren is niet van deze wereld.
Is Bart Dewever de juiste man op de juiste plaats? Ik zou het niet weten. Zoals altijd moet ik eerst daden zien. Eén zaak heeft hij in elk geval al bewezen: in tegenstelling tot zijn vele voorgangers pikt hij geen non. En dat Vlaanderen héél lang op een oui zal moeten wachten, dat hadden we al lang kunnen weten.
Maar ooit moest het er van komen. Jammer voor ons Waalse zusje, maar ze had maar niet zo lang bij de pakken moeten blijven zitten. Had ook maar iets moeten ondernemen.
Eén zaak is zeker: als het dan al zo moeilijk is om tot een overeenkomst te komen tussen landgenoten met alleen maar een andere taal hoe is het dan mogelijk dat sommige mensen zich globalisten willen noemen en vinden dat we nu maar eens helemaal multicultureel gaan leven?
Mééwerken met andere culturen? Ze helpen met een volwaardige opleiding? Ze hun achterlijke ideeën uit het hoofd praten? Volledig akkoord.
Maar als vooruitstrevend volk de ene zware aanhangwagen achter de andere aan hangen zodat je zélf niet meer vooruitgeraakt? No way!
Een van de mooiste songs van Julio Iglesias heb ik altijd Asi Nacemos gevonden. (Zo worden we geboren). Een van zijn eerste nummers. En helaas ook minder gekend in onze contreien. Komt uit het album Soy (ik ben).
De song zelf kan ik jullie hier niet aanbieden vanwege de auteursrechten. Enkel de Nederlandse vertaling ervan. Wie wil vindt hem echter direct terug op Youtube. In de zoekbalk van je browser Asi nacemos intypen.
Het loont echt wel de moeite de tekst en vertaling mee te volgen met de song.
Asi Nacemos
Con los ojos cerrados, con los ojos cerrados, como presintiendo que horrible es el mundo que vamos a ver...
Con el llanto en los labios, con el llanto en los labios como lamentando llegar a una tierra que buena no es...
Así nacemos, así nacemos, así nacemos, yo, tú, ese y aquél. 2X
Con las manos cerradas, con las manos cerradas, como preparados a dar duros golpes; morir o vencer...
Con la piel arrugada, con la piel arrugada, como fiel presagio del día que llegue la dura vejez.
Así nacemos, así nacemos, así nacemos, yo, tú, ese y aquél. 2X
Amarrados a un cuerpo, amarrados a un cuerpo, para que sepamos que el hombre no puede a su antojo correr.
Arañando y buscando, arañando y buscando, la leche de un pecho, con hambre, con ansias, con llanto y con sed.
Así nacemos, así nacemos, así nacemos, yo, tú, ese y aquél. 2X
Zo worden we geboren.
Met de ogen gesloten Met de ogen gesloten Als voorvoelend Hoe wreed de wereld is die we zullen zien.
Met het geschrei op de lippen, Met het geschrei op de lippen, Alsof we betreuren Op een wereld te komen die niet goed is.
Zo worden we geboren Zo worden we geboren Zo worden we geboren Ik, jij, deze en gindse.
Met de handen gesloten Met de handen gesloten Alsof ze voorbereid zijn Om zware klappen te geven; sterven of overwinnen.
Met de huid gerimpeld, Met de huid gerimpeld, Als trouwe voorspelling Van de dag dat het harde oud zijn aankomt.
Zo worden we geboren Zo worden we geboren Zo worden we geboren Ik, jij, deze en gindse.
Vastgemaakt aan een lichaam, Vastgemaakt aan een lichaam, Omdat we zouden weten Dat de mens zijn grillig lot niet kan ontlopen.
Schrapend en zoekend Schrapend en zoekend De melk van een borst Met honger, met angst, met geween en met dorst.
Zo worden we geboren Zo worden we geboren Zo worden we geboren Ik, jij, deze en gindse.
Nog maar even zo een van die Spaanse solidariteits-toestanden waarnaar wij het nakijken hebben.
Voor het eerst in mijn leven reed ik langs Spaanse wegen, en op een bepaald moment reed ik achter een vrachtwagen. Plots ging diens rechter knipperlicht branden. Ha! Hij zou afslaan en dan was ik er vanaf. Alhoewel ik vroeg me af waar die kerel wou afslaan, want rechts naast me was een afgrond van toch wel 100 meter diep!
Maar hij sloeg niet af! Bleef gewoon doorrijden. Ik keek of er tegenliggers waren en reed hem voorbij. Later op de dag had ik precies dezelfde situatie voor, en nog eens en nog eens. Toen begreep ik het:
Als een Spaanse trucker zijn rechter knipperlicht aansteekt, betekent dit dat je hem voorbij kunt! Met andere woorden: vanuit zijn hooggeplaatste positie kijkt hij niet alleen uit voor zichzelf, maar ook voor jou!
En dat kwam enkele dagen later volledig tot zijn recht toen i
k over een steile, kronkelende bergpas reed, en me plots achter een kilometers lange file trage vrachtwagens bevond.
De achterste liet op een bepaald moment zijn rechter knipperlicht werken. Ik reed voorbij en stelde vast dat ze dat allemaal gedaan hadden. Lustig reed ik truck na truck voorbij. Tot enkele vrachtwagens vóór me eentje zijn arm uit het raam stak als een soort stopteken. Ik glipte tussen twee trucks in die netjes plaats maakten voor me, en ja hoor! Even later kwam een tegenligger af. Daarna gingen alle knipperlichten weer aan.
Betrouwbaar? 100%!!! Aanvankelijk lijkt dat systeem een beetje griezelig, want tenslotte leg je blindelings je leven in hun handen op bochtige, onoverzichtelijke wegen! Maar dat kan. Ze kijken echt voor je uit en zullen je heus niet laten verongelukken. Moeten daar waarschijnlijk een soort erecode voor hebben.
Het maakte mijn verdere reis, ondanks de soms smalle wegen, een stuk ontspannender. En vrachtwagens vond ik niet langer een hinder op de weg, maar voelde me er pas veilig tussen. Ontroerend hoe die camioneros niet enkel op zichzelf, maar vooral op de medemensen om hen heen letten.
Later kreeg ik ook door dat, als je langs de weg lekker en goedkoop wilt eten, je dat moet doen aan restaurants waar veel vrachtwagens op de parking staan. Daar heb je gegarandeerd goede kost en heb je meteen nog een leuk babbeltje ook, want die truckers zijn ongelooflijk sociaal en zullen je, als je buitenlander bent, zéker helpen bij je keuze van een menu. Desnoods met handen en voeten uitleggen waaruit het bestaat, hoe het smaakt en wat er allemaal insteekt.
Wat ik daaruit leerde is dat niet de infrastructuur waarover je beschikt een probleemloos verkeer schept, maar wél de mentaliteit van de chauffeurs onderling.
Spijtig dat bij ons, ondanks onze kostelijke wegeninfrastructuur, die mentaliteit heel eenzijdig uit alleen maar egoisme bestaat. We zouden het ons toch zoveel makkelijker kunnen maken door niet alleen maar voor onszelf te denken! Want hoe meer rijstroken wij hebben, hoe eerder gaan we er eentje (liefst de middenste, want daar kun je alle kanten uit) voor ons alleen opeisen en kunnen alle anderen de boom in!
Solidariteit had ik als derde argument van de globalisten nog vergeten. Foei! Hoe kon ik dàt nu vergeten? Wàt een mooi woord!
Want nu wil ik wél solidair zijn met ieder volk dat zowat hetzelfde heeft gepresteerd als wij, maar op een of andere manier pech heeft gehad. Maar niét met volkeren die alle kansen hebben verkeken uit luiheid of door geloof te hechten aan religies of andere indoctrines die enkel maar inspelen op de domheid van hun aanhangers.
Want die geloofsfanatieke volkeren wat hebben ze ooit gepresteerd? Wie vond autos uit? Wij. Wie vond treinen uit? Wij. Wie vond telefoons en GSMs uit? Wij Wie vond de computer uit? Wij. Wie vond internet uit? Wij Wie vond de elektriciteit uit? Wij. Wie stichtte een beschaafde samenleving met ontelbare solidariteitsmaatregelen die voor eigen volk waren bedoeld? Wij.
Wie maakt gretig gebruik van dit alles en komt daar nu bovendien nog ter plaatse van profiteren ook? Zij!
Wie kan één voorbeeld geven van wat die anderen uitvonden om tot een betere samenleving te komen? Wel, ik kan er zelfs twee geven:
1. Hun geloof. Wél een heel serieuze uitvinding van een heel gewiekste kerel, maar wat heeft het hen gebracht?
2. Het terrorisme. De bommen vonden wij dan wel weer uit, maar zij gebruiken ze wel! Toch even een nuance: niet elke moslim is een terrorist hoor! Maar elke terrorist is wél een moslim!
En dan zouden we solidair moeten zijn met hén, ze binnenhalen en knuffelen, en ze laten meegenieten van alles wat ons volk heeft gepresteerd? Eigen volk laten meebetalen voor hen? Dat tart elke logica, maar toch vinden onze leiders dat ze naar die globalisten moeten luisteren en doen wat die zeggen.
Rest me nog één vraag: ben ik te oud geworden om die jonge generaties deskundigen nog te begrijpen? Of beseffen die jonge generaties niet hoe ze het erfgoed van hun voorouders te grabbel gooien aan elk die er maar wil van profiteren en rijk worden zonder werken?
Globalisten hebben een aantal al dan niet idealistische (drog-)redenen om te globaliseren. Eentje ervan is: vreemde arbeidskrachten aantrekken vanwege de vergrijzing van de bevolking! Anders zou onze industrie stilvallen.
O ja? En wat zijn dan ónze duizenden jonge werklozen? Quantité négligeable? Haal dié uit hun bed en geef ze een plaats in het arbeidsproces. Dan hebben we zéker geen vreemde krachten nodig.
Trouwens, als ik om me heen kijk dan importeren we veel meer armoede en criminaliteit in plaats van werkkrachten, met nog grotere werkloosheid én grotere onveiligheid voor gevolg.
Een ander argument is vreemde intellectuelen binnenhalen om het tekort aan eigen intelligentie aan te vullen!!!
Vreemde intellectuelen? O ja, die zijn er heus wel. Maar dat werkt wél eventjes heel anders: die komen hiér studeren en vertrekken terug naar het moederland zodra ze hun diploma op zak hebben. Want waar kun je met een waardevol diploma sneller aan de bak en sneller rijk worden dan in een arm land?
Niet logisch? Toch wel! Kijk maar even rond in de wereld: waar je de grootste armoede vindt, zul je ook de grootste rijkdom, villas en paleizen vinden. Dàt is de logica! Daar zijn immers goedkope arbeidskrachten zó voor het grijpen, is het leven goedkoop, en kun je als intellectueel op rozen leven. Daar bestaan immers de vele overdreven sociale alternatieven voor werken niet.
Terwijl we hiér juist een tekort hebben aan handenarbeid, en intellectuelen het steeds moeilijker hebben om een job te vinden die hun diploma waardig is.
Intellectuelen hebben we al genoeg. Wat ons ontbreekt zijn handarbeiders. Maar dat wil niemand nog zijn. Onze jeugd niet en vreemden niet. Zo lang ze in hun sociale hangmat kunnen blijven liggen en door de belastingbetaler gesponsord worden zullen ze zéker niet in beweging komen.
Ja. Het moest er van komen en ooit was het zo ver in mijn carrière: alle min of meer leidinggevende mensen moesten een spoedcursus volgen bij een bedrijfspsycholoog. Een paar volledige dagen psychologieles volgen.
Ik vervloekte het. Had betere dingen te doen en weinig tijd te verspillen! Maar ja modern times hé? De werkplek was toch al grondig naar de bliksem gebracht met big brothertoestanden zoals evaluaties, waarmee je iemand aan wie je een hekel had helemaal kon kelderen
Tja, we leken wel veel bijgeleerd te hebben van Rusland!!! En toch waren we niet overgeplaatst naar Moskou. Moskou was naar óns gekomen! Op zijn sloffen. Stapje per stapje. Negatieve perestrojka heet dat. Wat zij misprijzend weggooiden namen wij gretig over.
Die psycholoog kon er dus ook nog maar eens bij. Wat zou dié ons nu weer op de mouw spelden? Met heel gemengde gevoelens trok ik dus maar naar het zaaltje waar de voorstelling zou worden gegeven.
Een onooglijk mannetje met een al even onooglijk baardje verscheen achter de lessenaar. Verscheen moet hier heel letterlijk worden genomen. We hadden hem niet zien binnenkomen. Geen deur gehoord. Niet zien stappen. Plots stond hij er. Griezelig! Zijn zacht ehum leek zo oorverdovend stil te klinken dat je plots een speld kon horen vallen in de zaal.
- Nu zullen we het gaan hebben, dacht ik. Wat kan ik nu van dàt ventje gaan leren? Moet ik daaraan mijn kostbare tijd verspillen?
Het draaide anders uit. Nooit heeft iemand mij zoveel tijd doen winnen als die man. Ja. Zonder hem was ik zelfs helemaal verstrikt geraakt in mijn vele sterk verschillende taken!
Zijn openingszin en stokpaardje was namelijk: Laat geen apen plaatsnemen op je schouders.
Wat hij dààrmee bedoelde werd al snel duidelijk, en had een grote en heel gunstige impact op de rest van mijn carrière.
Als ik namelijk door de wandelgangen van mijn afdeling liep werd ik heel dikwijls aangesproken door ondergeschikten: Ha blij dat ik je zie, want dit of dat loopt een beetje spaak. Kun je dat eens bekijken?
En zulke dingen kwamen niet van één, maar van vele verschillende mensen. Met als gevolg dat, toen ik weer in mijn bureel kwam, er telkens weer een tiental nieuwe apen op mijn schouder zaten. Want dàt was nu precies wat die man bedoelde met apen op je schouder!
En die apen op mijn schouders verplichtten me ze me allemaal te herinneren met naam en bijnaam, én te noteren. Zoniet vergat ik de helft ervan.
Niks van! zei die man. ZIJ zijn van hun aap af. JIJ zit ermee en als je ze aanvaardt zullen er steeds meer bijkomen. En verdorie, dat was nog waar ook! Als zij iets van mij wilden, dan was het aan hén om hun deel van het huiswerk te maken in de vorm van een rapport of mail. Nu echter lieten ze (uit luiheid?) zelfs dat rapport over aan mij. Wachtten tot ze me ergens tegenkwamen om dan heel nonchalant als toevallig babbeltje hun aap op mijn schouders te laten overspringen en zich tussen de vele andere te nestelen.
Dat kwam vooral ook tot uiting toen ik in de korte koffiepauzes een kopje ging drinken in de kantine. Dàt was het moment waarop ze gewacht hadden. Alle apen uit de kantine, en dat waren er nogal wat, werden schaamteloos op mijn schouders gedeponeerd.
Het werd zelfs zo erg dat ik de kantine begon te vermijden!
Na afloop van die stoomcursus kon ik enkel maar denken:
- Die vent moest al veel eerder in mijn leven zijn verschenen.
Want ja hoor, vanaf die dag ging het er anders aan toe. Ze vroegen me weer eens iets, en ik antwoordde dat ze maar een rapportje moesten schrijven en in mijn IN-bakje of mailbox deponeren. Van daaruit kon ik die rapportjes dan naar belangrijkheid sorteren, en afwerken als ik er de tijd voor vond. Hún deel van het huiswerk was dan tenminste gemaakt. Nu pas was het aan mij, en niet eerder.
Ze keken me aanvankelijk wél raar aan. Dachten dat ik een dikke nek gekregen had. Het hoog in mijn bol had gekregen. Beseften totaal niet dat mijn brein geen vuilbak was waar ze al hun apen zondermeer konden in dumpen. Beseften nog minder dat hún aap niet de enige was die op mijn schouders werd gegooid. Begonnen me onaanspreekbaar te vinden. Kon me niet schelen. Als zij het al teveel vonden hun vragen of wensen op papier te zetten, wat zou ik er dan mijn tijd aan verspillen om een oplossing uit te dokteren?
Want ik? Ik was van de vele apen op mijn schouders af en was daar totaal niet rouwig om. Mijn werksfeer was weer een beetje beter gestructureerd, mijn kop een heel stuk helderder, en ik werkte véél makkelijker dan voorheen. Nu kon ik tenminste mijn energie voor 100% inzetten voor waar ik mee bezig was. Moest niet meer constant denken aan de vele apen die nog op mijn schouder zaten te wachten en die ik niet mocht vergeten. En óf ik daar tijd mee won!
En, raar maar waar: steevast waren dergelijke apen van ondergeschikten gekomen. Oversten met een vraag stuurden me een mail. Die bleken niét te beroerd om hun vraag op (digitaal) papier te zetten.
Psychologie op de werkvloer? Je kunt niet zonder! Apen horen in de zoo.
Tijd om een en ander netjes te ordenen in je nieuw aangemaakte mappen. Het beste kun je dat doen in die grandioze verkenner. Een véél te veel miskend programma, want daar kun je alle kanten mee uit.
Om bestanden, fotos, muziek, enz. van de ene map naar de andere te verplaatsen zet je die verkenner best twee keer op je scherm, zoals hierboven. (2X de window toetsingedrukt houden en E aanklikken). Je versleept ze zodanig dat van beide de inhoud te zien is. In het ene venster blader je tot de doelmap zichtbaar is, in het andere de bronmap. Maakt niet uit of die mappen in de linker- of rechterkolom staan. En nu kunnen we naar hartelust hele mappen of documenten van de bronmap naar de doelmap slepen.
Merk op: het venster waarop je klikt of iets in doet, wordt automatisch actief en overlapt het ander, dat dan passief wordt tot je weer dààrin klikt.
Hierboven staat nog altijd die nieuwe map van enkele columns geleden. Stel dat ik die als submap in mijn muziekmap wil.
Wel, ik sleep hem met ingedrukte muisknop over alles heen naar die andere verkenner en laat hem los in het leeg gebied van de rechterkolom (1). En hup, hij staat nu daarbij. Hetzelfde bereik ik door hem naar de linkerkolom van die verkenner te slepen, en hem netjes in de map muziek te droppen (2). Wél juist mikken (doelmap verkleurt). Anders komt hij in een andere map terecht.
Tip: als je meer dan 1 bestand in één keer wilt verslepen kan dat als volgt:
Je klikt één bestand aan. Dan hou je de CTRL toets ingedrukt, en klik je alle andere bestanden die in één keer mee moeten aan. Ze zullen een na een geselecteerd worden(verkleuren). En dan sleep je het hele zooitje in één keer naar de doelmap.
Of als alle te verplaatsen bestanden na elkaar staan, klik je de eerste aan, vervolgens met SHIFT ingedrukt de laatste. Alle tussenliggende bestanden zijn nu mee geselecteerd.
Hiermee stop ik voorlopig met dit lessenpaketje. Het was trouwens helemaal niet mijn bedoeling pc-les te geven. Daarvoor is er lectuur en info te kust en te kuur. Maar één ding hebben zowat al die werken gemeen: de auteur kan zich niet in de plaats stellen van iemand die totaal van 0 moet beginnen. En hoé hij het ook over basisbeginselen heeft, meestal zijn zijn eerste woorden al tien stappen te ver voor een beginneling. En die moet dan maar leren lopen voordat hij kan gaan.
En na een verkeerde start volgt natuurlijk frustratie stress onbegrip, en blijft die hele pc levenslang een verdomd eigenzinnig ding.
Als ik een nieuwe pc koop is mijn eerste werk hem naar mijn hand zetten, hoeveel tijd me dat ook kost. Ik wil dat mijn pc doet wat ik er van verwacht en vertik het te doen wat hij van mij verwacht!!! Ik heb hém betaald. Hij niet mij.
Zo. Morgen heb ik het niet meer over pcs, maar over apen!!!
Sommige mensen hebben een 4:3 schermverhouding (het eerste scherm-formaat). Modernere schermen hebben een 16:10 verhouding, wat breder dus, zoals die van mij hieronder.
Wat valt hierbij nu op? Wel, mijn tekstverwerker Word staat aan, maar niet over de hele breedte van het scherm, want dit is zinloos. Als mijn A4 blad er in de breedte op kan is het al meer dan genoeg.
Deze werkwijze geeft me namelijk de gelegenheid een ander programma, mail bvb, er naast te zetten. Zo kan ik in het een schrijven en het andere lezen. Of twee keer mail naast mekaar bvb. Handig: je leest een bericht in het een, en schrijft een antwoord in het ander. Dat ziet er dan zo uit:
Links een mailformulier klaar om in te vullen, rechts de inkomende post. Handig toch? Als je scherm tòch zo breed is, benut het dan ook.
Hoe je dat doet? Wel, allereerst verklein je het programma waarmee je werkt met deze knop:
Klik er op en je programmavenster verkleint. Bovendien kun je de grootte nu aan je wensen laten tegemoetkomen door je muispijl boven een der 4 randen van het venster te bewegen tot de pijl in een dubbel pijltje verandert. Door nu de linker muisknop ingedrukt te houden kun je zijwaarts en de breedte, of opwaarts in de lengte de vorm aanpassen.
De volgende keer dat je het programma opent zal het precies weer in die vorm en op die plaats openen.
Hoe nu het venster naar de gewenste plaats slepen? Dat doe je door de muispijl helemaal boven in het venster op een lege plaats te zetten (naast die verklein-knoppen). Nu kun je het hele venster met ingedrukte muisknop slepen naar waar je wilt.
Of die methode de moeite loont als je een smal scherm hebt? Toch wel! Het stelt je namelijk in staat een stukje van je bureaublad zichtbaar te houden. Kan handig zijn als je snel bvb een bijlage aan een mail naar je bureaublad wilt slepen. Je sleept dit bestand dan met ingedrukte muisknop buiten je venster en laat het los op je bureaublad. Daar staat dan een kopie van dit bestand.
Of als je, zoals ik, een sidebar hebt. Die kun je dan blijven zien terwijl je in een programma werkt.
Om het verkleinen ongedaan te maken terug op diezelfde knop bovenaan klikken, en je programma vult weer het hele scherm.
Opmerking: de leerstof in deze columns is héél simpel; heel elementair. Ervaren pc-gebruikers zullen het misschien belachelijk simpel vinden. Vergetend dat niet iedereen even ervaren is. Maar zelfs ervaren gebruikers zullen er misschien toch wel handigheidjes in vinden. Ik ken namelijk ervaren pc-gebruikers, maar van gestructureerd werken hebben ze geen kaas gegeten!
-o-o-o-o-o-o-o-o-
We hebben nu een nieuw map gemaakt, genaamd: documenten. Nu moet je die map zien als een heel grote kast waarin je onbeperkt onderafdelingen kunt maken (submappen genoemd). De werkwijze is volledig hetzelfde:
Muispijl op de map zetten waarin je een onderafdeling wilt maken, rechts klikken en weer een nieuwe map maken en een naam geven.
Stel: je wilt een map muziek maken, en die map weeral onderverdelen in genres. Wel, je maakt in documenten een nieuwe map muziek. In de map muziek maak je dan weer een aantal submappen met verschillende genres, en zo kun je eindeloos verder.
Hierboven zie je mijn mapstructuur: de verschillende mappen onder documenten notas, info, brieven enz. Onder muziek zie je dan weer de verschillende genres. Omdat momenteel muziek is aangeklikt (grijze achtergrond) zie je die mappen ook in de rechter kolom. Zodra je namelijk een item aanklikt in de linkerkolom, verschijnt de inhoud van de map in de rechter.
En nu steek je in het vervolg het soort muziek dat je ontvangt in de passende map en moet je nooit meer zoeken.
Zo kun je op dezelfde manier bvb een map pps aanmaken onder documenten, en daarnaar kopieer je dan weer alle powerpoint presentaties die je hebt, of maak je daarin nog maar eens submappen aan volgens genre. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Misschien vraag je je af waarom mijn muziekgenres hierboven genummerd zijn. Wel, dat is omdat ze anders alfabetisch gerangschikt worden. Door er een nummer voor te zetten heb ik zélf in de hand welke map bovenaan komt.
N.B. Zoals gezegd bestaat er al een map documenten, ongelukkig genoeg standaard op de C-schijf gepositioneerd. Die verplaats je best naar de D schijf, waar meer ruimte is. Hoe je dat moet doen vind je terug op de Microsoft-site hieronder:
http://support.microsoft.com/kb/310147/nl
Na de originele map documenten naar de D-schijf te hebben verplaatst, is het misschien aangewezen om hiérin verder onder te verdelen en de nieuwe map ducumenten die je maakte, terug te wissen. Het ging er tenlsotte maar om hoe je met mappen kunt werken. Wissen doe je eenvoudigweg door op de map te gaan staan met de muiswijzer, rechts te klikken en verwijderen te kiezen. Je krijgt dan nog een berichtje of je zeker bent natuurlijk ben je zeker, en dus klik je op ja.
Vele wegen leiden naar Rome, en niet elke weg is de kortste. Mensen kunnen het zichzelf soms heel erg moeilijk maken. In pc-gebruik hebben vooral veel senioren er geen benul van hoe ze wat structuur in de chaos kunnen brengen, zodat ze alles veel sneller terugvinden. En nochtans, het is zo eenvoudig!
Als ik zo wat om me heen kijk zie ik bureaubladen vol met documenten en programmas. Gewoon omdat de eigenaar niet weet waar hij ze anders kwijt kan dan op zijn bureaublad. Ppsjes blijven dan meestal aan een mail hangen in plaats van ze ergens netjes op te slaan, enz.
Ik besloot dan ook maar hier even een column aan te wijten.
Je pc kun je vergelijken met een enorm groot bureel, vol kasten, laden, mappen en documenten, en dan nog een afzonderlijke afdeling vol machines: schrijfmachines, kopieermachines, rekenmachines, filmprojectoren, fotolabos en nog veel meer.
Slordige mensen gooien alles maar door elkaar, met als gevolg dat ze telkens weer pas na lang zoeken het document dat ze nodig hebben vinden.
Ordentelijke mensen structureren hun bureel dan weer: in de gele kast zit bevoorbeeld de correspondentie; de correspondentie van verleden jaar staat op het hoogste rek, in mappen per maand. Enz In de groene kast zitten dan weer de notas en instructies En zo gaat het verder. Als je iets nodig hebt moet je niet het hele bureau doorzoeken, maar ga je recht naar de kast en map waarin het gegarandeerd moet steken.
Wel, de structuur in een pc is net hetzelfde. En véél gemakkelijker om te ordenen. (Let wel, ik werk met Vista. Andere besturingssystemen werken identiek, maar het ziet er een beetje anders uit.)
1. Open verkenner. Vind je deze niet direct terug, houd dan op je toetsenbord de Windowsknop ingedrukt en druk nu op E (van Explorer). De verkenner gaat open. In de linkerkolom zie je wat hiernaast staat. Halfweg zie je SYSTEM (C:). Dat is de C-partitie van je harde schijf, en daar blijf je voorlopig af. Daar staan normaal de programmas in.
Net daaronder staat DATA (D:). Dat is de partitie van de schijf waar je best je eigen werk kunt in opslaan. Klik die aan, en je ziet de inhoud ervan nu in de rechter kolom. (Hieronder).
Als je er nooit iets in stopte zal er ook niets insteken tenzij de mededeling lege map, en dus maak je maar een nieuwe map om in die kast te stoppen. Bevoorbeeld een map die je documenten noemt. En dat doe je als volgt:
2. Een nieuwe map maken. Zet de muispijl op DATA(D), zodat die verkleurt. Klik nu met de rechter muisknop en kies (in Vista): Nieuw, en vervolgens map. Als ik me niet vergis kun je in XP na rechtklikken direct Nieuwe map kiezen. Wel, dat klik je gewoon aan en nu zie je dat er onder DATA (D) een map is bijgekomen met de voorlopige naam nieuwe map. Klik nu met de rechter knop weer op dié map en kies uit het snelmenu: naam wijzigen.
Nu kun je daar netjes documenten in typen, en je hebt je eerste nieuwe map gemaakt. Klik nu gewoon ergens in een leeg gebied met de muis, en de nieuwe naam wordt definitief. Let wel: de mappen worden automatisch alfabetisch gesorteerd. Een nieuwe naam geven zal meestal ook betekenen dat hij naar een andere plaats in de lijst springt.
3. Wat we vandaag geleerd hebben is dus:
-In die linker kolom van Verkenner heb je als het ware een overzicht van je hele bureau, wat een pc tenslotte is. De machines zitten in afdeling C. Je documenten, fotos, filmpjes enz. zitten best in afdeling D.
In die afdeling D hebben we nu een kast gemaakt, en in een volgend verhaaltje vertel ik hoe we die kast verder kunnen indelen.
OPMERKING: jammer genoeg bestaat er al een map documenten of documents op de C-schijf, en daar komen sommige dingen automatisch in terecht. Stom genoeg van de makers, want daarvoor dient de D schijf juist. En nog spijtiger: sommige programmas slaan het resultaat automatisch in de documentenmap van de C schijf op.
Daar valt wel wat aan te doen, maar dat zou ik zelf even moeten opzoeken. Misschien later wel eens. Het is van ondergeschikt belang. Mijn bedoeling is om te leren hoe je gestructureerd kunt werken met een pc, zodat je alles altijd netjes terugvindt.
Neen. Dit geen spelfout. Ik heb het niét over dokwerkers. Wél over dopwerkers. Een nieuw woord in de dikke Vandale? Een nieuw beroep? Voor wat België betreft toch! Klinkt in elk geval wat minder vulgair dan dat vunzige nieuwe woord tentsletje.
Een kennis van me werkt al jaren in een middengrote fabriek. Ze maken sedert jaar en dag een bepaald soort machines die wereldfaam genieten. Maar hij is veel thuis. Héél erg veel vind ik. En àls hij dan weer gaat werken, komt hij elke dag weer compleet afgemat thuis. Leek me niet erg logisch.
Toen vroeg ik hem hoe dat eigenlijk in elkaar steekt in die fabriek. Had het beter niét gevraagd, want de uitleg ergerde me nog maar eens mateloos.
Blijkt dat die fabriek eigenlijk, met hetzelfde aantal werknemers, gewoon jaar in jaar uit tegen een normaal tempo zou kunnen draaien. Maar wat doet de directie? Ze probeert diezelfde productiecapaciteit klaar te spelen met weliswaar hetzelfde aantal arbeiders, maar er slechts de helft van te betalen. De andere helft wordt betaald door vadertje staat via de dop.
En dat gaat zo: de helft van de arbeiders werkt zich een week lang de plooien uit de broek en kunnen dan een of twee weken gaan doppen (technisch werkloos). Dan is het de beurt van de andere helft om met halve capaciteit dubbel werk te leveren.
Wat er op neerkomt dat de fabriek eigenlijk het hele jaar door draait, maar telkens is een helft van de werknemers aan de dop en werken de anderen dubbel zo hard.
En nu weer probeert die fabriek om via diezelfde weg een systeem te vinden om meteen maar 6 maand ineens te werken en dan 6 maand te doppen via hetzelfde systeem: werken tot je er bij valt, en dan 6 maand dopvacantie.
En nu vraag ik me af: is dat een snugger gevonden achterpoortje in de wet, of is dàt de manier waarop de overheid de industrie steunt? In het laatste geval vind ik dat een regelrechte wegwijzer naar sociale hangmatten en zo. Er kunnen betere manieren gevonden worden om de industrie te steunen als dat nodig is.
In het eerste geval een goede manier om snel rijk te worden.
Of die werknemers daar blij mee zijn? Njet! Hun lichamen worden telkens weer elke vorm van arbeid ontwend, worden lui, en moeten dan plots weer 200% van hun energie leveren. Kan niet anders dan een erg ongezonde toestand scheppen.
Het werkt zelfs zwartwerk in de hand, want wat doet een gezonde, fitte arbeider als hij telkens weer gedwongen rust moet nemen?
En neen. Dat kan niét de bedoeling geweest zijn van dit soort wetten. Alleen, toen die wetten in elkaar geknutseld werden heeft niemand er bij stilgestaan hoe schromelijk ze zouden kunnen misbruikt worden via de vele achterdeurtjes die vergeten werden.
Door een jarenlang dergelijk blunderbeleid is de doorsnee Belg (en quasi Belg) namelijk heel creatief geworden als het er op aankomt wetten te omzeilen, of ze juist in zijn voordeel te gebruiken. Het zeil naar de wind zetten heet dat.
Wie het over de wetgever heeft, heeft het automatisch over het parlement. En als je van wetgever spreekt, dan denk je toch minstens over een hooggekwalificeerd beroep te spreken. Over mensen die tien keer nadenken alvorens te spreken. Over echte primussen en bollebozen. Over de hoogste IQs die in dit land ook maar te vinden zijn.
Niets blijkt echter minder waar! In werkelijkheid kan het over broodzangers, goochelaars, entertainers, tooghangers, cafébazen of wat dan ook gaan. Met andere woorden: de mensen waarvoor wijzelf kiezen!!! En dat doen we graag, als ze maar leuk presenteren op de beeldbuis en ons veel beloven.
De gevolgen zijn dan ook navenant en desastreus
Als wetgever moet je verdomd goed weten in te schatten wat er allemaal kan gebeuren met wat je op papier zet en ondertekent. Slimmer zijn dan de creatiefste werknemer of -gever. Alle achterdeurtjes stevig vergrendelen. Geen beroep op aarde kan meer hoofdbrekens en verder doordenken vergen.
En dan gebruiken de politieke partijen daar een zooitje gewiekste entertainers voor! Nie moeilijk dat het uiteindelijk helemaal spaak loopt!
Maar ze hebben geluk:
De gemiddelde Belg vindt politiek niet belangrijk en stemt er maar op los.
De gemiddelde Belg staat er niet bij stil dat de politiek in grote mate de inhoud van zijn portemonnaie bepaalt.
De gemiddelde Belg vindt politiek gewoon een bijkomstig verschijnsel. Iets waarvoor je af en toe eens naar de stembus gaat en wat een gelegenheid schept om je vooraf of achteraf een flink stuk in de kraag te drinken op de goede afloop.
De gemiddelde Belg denkt: ZE zullen het wel weten zeker?
Welnu, ZE weten het helemaal niét!!! Ze entertainen maar. Spélen maar wetgevertje. Doen maar alsof. Nét wat je van een acteur verwacht.
Arme Belg arm België. Het zal je vaderland maar wezen.
Een van de spreuken die ik zonder ook maar één uitzondering telkens weer triomfantelijk waarheid zag worden is:
De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt.
Zou er enkel nog willen aan toevoegen:
En kruiken die in een te knellende en wereldvreemde vorm gemaakt zijn breken zéker vroeg of laat.
Telkens en telkens weer heb ik die wijze spreuk zien uitkomen. Is het geen honderd, dan duizend keer. Daarom ook maak ik me niet zo erg veel zorgen over spaaklopende zaken, of dat nu in het parlement of in mijn omgeving gebeurt.
Kruiken blijven alleen maar drijven als ze perfect en passend met hun omgeving zijn gemaakt. Mank gemaakte kruiken doen dat zéker niet. Gelukkig maar. Het enige wat me zorgen baart is dat de vele 'stomme kruiken' van de overheid, die tóch ook niet zullen blijven drijven, de belastingbetaler ondertussen weer veel geld zullen gekost hebben.
Maar of ze blijven drijven? In geen geval! No way! Forget it! De vraag is enkel: hoelang nog?
De allereerste kruik die ik zag barsten was toen ik als achttienjarige in een vleesconservenfabriek werkte. In de technische afdeling. Een groot woord voor wat in feite een grote smidse was, met metaalbewerkers, loodgieters, electriekers en dergelijke vaklui. Onze opdracht: de fabriek draaiende houden onder alle omstandigheden.
Op zekere dag kwam daar een nieuweling bij. Iemand die een beetje had gestudeerd, erg theoretisch was ingesteld, en die ik totaal niet kon vereenzelvigen met het soort werk dat wij deden. Die vent hoorde thuis achter een bureau. Een toffe knul eigenlijk, maar op de verkeerde plaats terechtgekomen.
Maar onze chef, een ingenieur, was er direct beste maatjes mee en die man kon in zijn ogen niets misdoen. Vooral ook omdat hij een vriendje van de grote baas was!. En hij misdeed inderdaad ook niets omdat wij uit verantwoordelijkheidsgevoel zijn fouten onmiddellijk verbeterden voordat ze aan het licht kwamen.
De keerzijde van de medaille was dat die vent het werktempo begon op te drijven. Nou ja hij kwam rechtstreeks van school, was fit en uitgerust, en dan kun je inderdaad een pak meer presteren tot je plat valt!
En hij viél plat. Na amper enkele maanden. Was dan plots ook geen maatje meer van onze chef. En was verstandig genoeg om ontslag te nemen.
En ik, die me had doodgeërgerd aan zijn voorkeursbehandeling maar niets wou zeggen om niet de verklikker uit te hangen, stelde voor het eerst in mijn leven vast dat de kruik inderdaad maar blijft drijven tot ze breekt.
Hetzelfde scenario is ondertussen vele tientallen malen aan mijn oog voorbijgetrokken telkens weer met hetzelfde resultaat. En dus maak ik me nergens meer druk om. Het lost zichzelf op zodra er voldoende water in de kruik binnensijpelt. Meestal is dan al veel leed geleden, zijn sommige zaken onomkeerbaar geworden, maar desondanks komt het wel goed. Kruiken met barsten maken nu eenmaal water. Dat kan lang duren, maar blijven duren, dat doet het niet.
Maar ja ondertussen heeft het ons soms al hopen geld gekost!
En dàt is nu juist mijn frustratie als ik zie welk soort mensen in de Wetstraat steeds weer de scepter weet te zwaaien, knellende kruiken maakt, en hoe de vele kippetjes daar rond heel ijverig ja zitten te knikken. Of juist non blijven zeggen.
Ik heb géén angst om de afloop. Die ken ik al. De balans zal op lange termijn toch weer naar positief overslaan. Maar tegen welke prijs? Ik heb wél angst om het uithollen van de Belgische schatkist en voor de Belgische geloofwaardigheid vanwege de tientallen verkeerde wegen die ondertussen wegens niet na te denken zijn ingeslagen.
Het zal ons nog heel veel moeite en heel veel geld kosten om van een ongeloofwaardig kleuterstaatje weer een staat met een volwassen beleid te maken met ernstige staatslui aan het roer!
En om nog maar eens op de dioxine-crisissen terug te komen: horen we nog veel van die in Duitsland? Niet erg veel hé? Hoe zou dàt nu komen? Ach ja volgens de nieuwsdienst komt dat gewoon omdat de onze honderd keer erger was!
Klinkklare onzin!
De onze werd alleen honderd keer meer opgeklopt. Is gewoon in betweterige, hersenloze kleuterpollekens geraakt met alle gevolgen vandien voor onze voedingsindustrie.
Want zeg nou zelf: die dioxine kan onmogelijk vanaf de eerste tekenen zijn ontdekt. Zó kort op de bal kan de voedingsinspectie nu toch ook niet spelen. We moeten er toch, als het zo erg was, al een flinke portie van hebben binnengekregen. Zijn er slachtoffers gevallen? Neen! Want als dat wél zo was geweest, had de kleutertamtam nog veel harder geroffeld en hadden we dat zéker geweten. Dus Honi soit qui mal y pense.
Zal ik vrouwen ooit begrijpen? Verleden week wou mijn lieve echtgenote een nieuw tapijt. Ze was natuurlijk eerst stiekem naar de winkel gaan kijken en had daar een mooie gezien. Grijs met wit en zwart dessin. En dik, zei ze. Je voeten zinken er in weg.
Ik keek onbewust eens naar mijn voeten. Mijn sloefen hadden nét die kleuren! Ze volgde mijn blik Zie je wel? Nét diezelfde kleur heeft dat tapijt!
Nou ja als het dàt maar was, gelukkig had ze geen auto gezien met de kleur van mijn sloefen, want daar laat ik me niet meer aan vangen.
Ik bekeek eens onze twee bruine tapijten, vroeg me af wat daar mis mee was, maar wist dat tegensputteren toch geen zin had. Ce que femme veut
En ja hoor, een kwartier later lag dat fameuze tapijt in onze living. En inderdaad, het paste zo goed met mijn sloefen dat ik er mijn voeten niet meer in terugvond. Maar het lag toch wel mooi in de living.
Maar ik zag het al aan haar steelse blikken! Er hing me nóg iets boven het hoofd.
En ja hoor, de volgende morgen kwam het er uit:
- Zeg, dat bruin tapijt vloekt toch wel met dat nieuwe grijze hé?
Lap! Ik zag noch hoorde iets vloeken. Wél hoorde ik een belletje rinkelen in mijn achterhoofd. Vijf minuten later hoorde ik weer een belletje, maar toen was het de winkelbel van de tapijtenzaak. En verdorie, ze hadden er toch nog wel eentje zeker? Weliswaar met ander dessin, maar met net dezelfde kleuren.
En zo leef ik nu helemaal op grijze voet. Eén ding weet ik zeker: ik koop nooit ofte nimmer nog sloefen! Veel te duur als je dan weer je hele interieur moet veranderen!
Waarschuwing: dit lijkt misschien een vingerwijzing naar iets of iemand, maar dat is het zéker niet. Het is gewoon geschreven bij gebrek aan betere inspiratie, en viseert niemand uit mijn onmiddellijke omgeving. Want die omgeving heb ik al jaren geleden grondig schoongeborsteld. Maar het is een onderwerp dat deel uitmaakt van mijn persoonlijke kijk op het leven, en het mag hier dus ook niet ontbreken.
-o-o-o-o-o-o-o-o-
LIEGEBEESTEN.
Je hebt leugens om bestwil Je hebt leugens om je ergens uit te redden En je hebt leugens om het plezier van het liegen!
Voor de eerste twee soorten kan ik nog begrip opbrengen. Ze hebben een doel. Wàt dat doel dan ook mag zijn.
Met het laatste soort heb ik nooit kunnen omgaan. Mensen die dàt doen blijven best uit mijn buurt. Mij beliegen om het plezier van het liegen betekent voor mij noch min noch meer dan dat ze denken dat er op mijn voorhoofd met grote letters ezel staat geschreven. Of dat er een ezel op mijn pasfoto staat.
Spijtig voor hen is dat niét het geval, en wens ik een dergelijke vernedering ook niet te ondergaan. Vooral omdat het meestal juist onnozelen zijn die daar plezier in vinden. En dus buitenborstelen maar. Meegeven met het grof huisvuil. Moeten hun pleziertjes maar ergens anders gaan zoeken.
Een zeldzaam verschijnsel? Je zou verschieten! De helft van ons is ondertussen zo aan liegen gewoon geraakt dat ze niet eens meer beseffen dat ze het doen.
Via anderen komen die leugens dan soms terug bij henzelf, en dan lopen ze er nog in ook!!! Letterlijk: je eigen leugens geloven.
Gelukkig, sedert jaren is mijn omgeving clean daarvan. Maar er was een tijd dat vrienden de deur plat liepen. Zo van die vrienden waarvoor je, als ze zeggen dat het regent, toch best even aan het venster gaat kijken of dat nu juist is of niet.
Er een conversatie mee aangaan is zinloos, vermoeiend, en leidt tot niets, want telkens weer moet je je afvragen waar de realiteit eindigt en de fictie begint. En dat wil ik dus niet meer. Ook een van de redenen waarom je mij niet dikwijls aan de toog zult vinden.
Waarom ze dat doen? Ik kan maar één reden bedenken: hun eigen waarheid is te onbenullig en dus beginnen ze maar te fantaseren. Zonder te beseffen dat, als hun waarheid dan al onbenullig is, hun leugens dat nog meer zijn, want niemand gelooft ze. Al doet iedereen alsof uit (misplaatste) beleefdheid. Maar ook dàt is me er ondertussen al teveel aan.
Ook liet ik er eens eentje verstaan dat, als elke leugen een zwarte vlek op de muur zou veroorzaken, ik al lang in een pekzwart huis zou wonen en dat dit me totaal niet kon charmeren. En ze dropen af. De een na de ander.
Waarom ik dit schrijf? Nare ervaringen gehad in een recent verleden? Helemaal niet. Integendeel. Het is voor wie dit leest dan ook enkel maar bedoeld ter voorkoming. Als een soort vaccinatie tegen een boosaardige en besmettelijke griep.
Hopelijk krijgt niemand van mijn lezers die ziekte ooit te pakken, want het is iets dat zich altijd weer tegen jezelf keert. Op de duur verlies je alle geloofwaardigheid en word je zelfs niet meer geloofd als je toevallig eens wél de waarheid zegt.
Je zou het hoogstens kunnen proberen bij iemand waarvan je echt weet dat hij voor de volle honderd procent onnozel is, maar elk normaal denkend mens komt in de problemen als dit soort vrienden hun verhaal doen. Want ze zijn de deur nog niet uit of je hebt al een heleboel hoofdbrekend puzzelwerk: dit klopte niet dàt kon niet hoe kan het een nu weer met het ander gecombineerd worden? Waarom die klinkklare leugens zonder enig zichtbaar doel? Wat steekt er achter?
Wel, meestal steekt er helemaal niets achter, tenzij dat die mensen weer eens hun pleziertje hebben gehad en zichzelf heel snugger vinden als ze je dat op de mouw hebben kunnen spelden. Denkend jawel, dat je maar het verstand van een ezel hebt.
En dus hoef ik het allemaal niet meer te weten en hou dit soort mensen angstvallig uit mijn buurt.
En heb er ook een beetje medelijden mee. Want meestal betreft het al geen al te grote lichten en dan moeten ze ook nog eens een heus register in hun hoofd hebben steken met de nauwkeurige notitie van wat ze aan wie hebben wijsgemaakt, om de volgende keer niet door de mand te vallen. Natuurlijk lukt hen dat niet en vallen ze sowieso al direct door de mand!
Er was een tijd dat ik het over me heen liet lopen uit beleefdheid. Er was een tijd dat ik me ergerde aan de doelloze hoofdbrekens die een dergelijke conversatie me achteraf opleverde. En er was een tijd dat ik er schoon genoeg van kreeg. Vooral toen ik ging beseffen dat ik niet langer als ezel wilde worden aanzien. Ezel uit beleefdheid of niet.
Want dat verschil, dat snappen die lieden toch niet eens.
Er zijn zo van die kleine dingetjes die je in de loop van je leven ergens achteloos opvangt niet lang bij stilstaat, nooit meer echt over nadenkt, maar onbewust toch aan je lijf blijven kleven. Ja, zelfs voor een stuk je manier van doen bepalen. Tot je er op een dag wél bij stilstaat en er een column over schrijft.
Vele jaren geleden kwam ik zo eens in gesprek met een Indische dame die hier op vakantie was bij Belgische vrienden. We hadden het over cultuurverschillen en zo. Bleek dat wat die dame het meeste opviel in onze cultuur, ons privacygevoel was.
Na verwonderd geluisterd te hebben naar haar uitleg, vond ik het woord privacy niet echt geschikt voor wat ze me probeerde te zeggen. Maar een ander en beter passend woord vond ik ook niet. Bestaat waarschijnlijk niet.
Haar uitleg was als volgt:
Wij, westerlingen, hebben een privacygevoel dat zich vele tientallen meter rondom ons uitstrekt. We vinden op een of andere manier alle mensen die zich in die cirkel bevinden gelinkt aan onszelf en proberen zo goed mogelijk over te komen qua klederdracht, gezichtsuitdrukking, manier van lopen, enzovoort, om op die manier te proberen tegemoet te komen aan het beeld dat de wereld van ons verwacht. Pas als zich niemand meer in die cirkel bevindt worden we weer onszelf.
Met andere woorden: we spelen onbewust constant komedie.
Leek me aanvankelijk volkomen uit de lucht gegrepen, maar als je even goed nadenkt, er steekt wel waarheid in. Alleen beseffen we het niet.
De Indiërs daarentegen, blijken dat gevoel niet te hebben. Hun privacygevoel stopt aan de opperhuid. De binnenkant is privé. Alles daarbuiten heeft totaal geen invloed op hun manier van doen of kleden.
Best handig in een zo overbevolkt land waar je eigenlijk nooit alleen bent en zowat altijd in een massa moet drummen!
En Willy had er weer een levenslesje bijgeleerd.
Kunnen we daar eigenlijk wel iets van leren? Ja en nee. We zijn namelijk wel goed bezig vind ik: ons eigen voorkomen bepaalt toch voor een stuk het uitzicht van de wereld waarin we leven. We lopen graag in een nette straat en de mensen die daar lopen, wijzelf inbegrepen, maken wél deel uit van het straatbeeld.
Op dàt gebied hoeven we dat stukje Indische cultuur echt niet over te nemen.
Het wordt wél problematisch als dat gevoel een manie of fobie wordt! Want door je constant af te vragen wat anderen wel van je denken en hoe anderen je zien, vergeet je zélf te leven en jezelf te zijn. Word je een toneelspeler in plaats van een lever, en laat je het echte leven een beetje aan je voorbijgaan.
Dat kleine levenslesje is me dan ook altijd bijgebleven, en ik ben er dankbaar voor. Ik zou bijna durven zeggen dat het mijn leven zelfs in behoorlijke mate heeft beïnvloed.
Ik heb er door geleerd om me weliswaar aan te passen of zo te kleden dat ik het straatbeeld niet verstoor, niemand choqueer, maar voor de rest zal hoe anderen me ervaren me worst wezen.
Op dàt gebied stopt mijn privacy nu ook aan mijn opperhuid.
Voortbordurend op de hachelijke Tunesische ervaring in mijn vorig column:
Het gaat momenteel niet zo goed in Tunesië schijnt het. Slecht draaiende economie, lage lonen, hoge prijzen
De bevolking is het beu en neemt het heft in eigen handen. Wil verandering. Wil verstandiger beleid. En of ze gelijk hebben!
En daarmee onderscheiden ze zich nog maar eens van de andere Noordafrikaanse volkeren: ze vluchten niet. Ze zoeken geen Eldorados op. Ze willen niemand tot last zijn en van niemand profiteren. Het is hún land en ze willen er desnoods hun bloed voor geven om er weer een goed land van te maken.
Thats the spirit!!!
Een voorbeeld voor elke migrant: geen fortuin gaan zoeken op de rug en op kosten van een ander land, maar het heft in eigen hand en in eigen land nemen.
Zo ontstaan welvarende naties. Zo ontstaan beschaafde volkeren. Zo ontstonden wij.
Hier zouden ook onze regeringen een voorbeeld moeten aan nemen in plaats van een watterig asielbeleid te installeren.
Want wat nu in Tunesië gebeurt is de logica zelve:
Iedereen houdt nu eenmaal van zijn geboorteland en wil daar het beste van maken. Dat doe je niet door te vluchten en dan vanuit veilige oorden hardhandige en gewelddadige vredesbetogingen te organiseren. Dat doe je door ter plaatse te blijven en dààr je stem te laten horen. Dàt getuigt tenminste van moed. Dàt heeft impact. Lafhartige vluchtelingen echter worden nooit gevreesd. Integendeel. Regeringen zijn al blij het zooitje kwijt te zijn.
Maar het grenzeloosheidbeleid van Europa lokt vele volkeren aan die in normale omstandigheden net hetzelfde zouden doen als de Tunesiërs. Maar als je de keuze hebt tussen een sociale hangmat of een strijd op leven en dood, dan is die keuze snel gemaakt.
En dus zou Europa, in plaats van die ontevredenen naar hier te lokken, beter zélf expeditielegers opleiden om in dergelijke landen te gaan helpen met de bevolking.
Dan hoeft asielbeleid niet langer. Dan kunnen ook wij verder werken aan een schurkenloze staat. Dan kunnen we ook op beide oren slapen, in de wetenschap dat onze wereld de juiste hulp biedt op de juiste plaats en voor het juiste doel.
Maar die bevolking naar hier laten overkomen? De kat bij de melk zetten en er een dief van maken? Dat lost niets op. Ze blijven zich hier maar heimatloos vinden, blijven maar aan eigen land en religie verankerd, en hun vaderland blijft maar in het slop steken.
Conclusie: we kunnen mekaar dan wel helpen, maar dat doen we niét door de miserie (én de misdaad) naar hier te halen. De miserie ginder gaan helpen bestrijden zou al een pak logischer klinken.
Stel je als voorbeeld de Franse revolutie voor, die komaf maakte met de luie adel die op het zweet van het volk teerde. Dààr werden de pijlers gebouwd van onze hedendaagse eerlijke samenleving.
Moesten toén, net als nu, andere landen die herrieschoppers onderdak hebben geboden, dan was er nooit een Franse revolutie geweest en leefden we nog altijd in het feodale stelsel.
Zo. Het moet er nu maar eens van komen! Dit column schuif ik uit schaamte al wekenlang voor me uit als kladversie... tot ik eens niet wist wat schrijven. En nu is het zover! De korte pijn dan maar.
1972. We zouden, onbezonnen en onervaren als we toen waren, eindelijk eens een reisje maken. Ons in het hoofd gepraat door een bevriend koppel. Het zou slik Syrië worden, omdat de zus van die vriendin, gehuwd met een Syrische legerpiloot, daar woonde.
En we zouden er naartoe rijden met de wagen (een grote, comfortabele Chevrolet) van die vrienden. Het was immers maar eventjes een aantal duizenden kilometer, dus, we zouden dat vlotjes halen in een drietal dagen, daar 14 dagen vacantie hebben, en dan een drietal dagen uittrekken voor de terugkeer.
Mijn vriend had alles netjes geregeld, beschikte over de nodige wegenkaarten en ik vertrouwde hem wel. We zouden om beurten rijden. Niets om me druk over te maken. Persoonlijk had ik andere beslommeringen aan het hoofd en liet maar begaan. Tot, toen de dag naderde, ik me toch wel wou documenteren over de landen waar we doorheen moesten en de toestand van de wegen daar.
Ik schrok me een bult! Wou die kerel dat écht doen in een paar dagen? Wist hij wel waar hij aan begon? Ik had gedacht dat je per duizend kilometer, net als hier, hoogstens een twaalftal uur mocht rekenen, maar toen ik fotos zag van sommige hoofdwegen in bepaalde landen waar we doorheen moesten Neen hoor! We zouden al blij mogen zijn als we er ook maar geraakten tijdens ons verlof, laat staan nog vacantie te hebben!
Afgeblazen dus. Maar de verlofdagen waren vastgelegd, allerlei maatregelen waren genomen in verband met kinderopvang 3 weken vrijheid wenkten ons, en dus maar snel een pak folders gehaald in het reisbureau. Hoe ver, hoe lang en hoe duur konden we ons een all-in vliegvacantie permitteren?
Tunesië bleek een waardig en goedkoop aanbod te presenteren, vliegreis inbegrepen, en toen was het rap beslist.
Tunesië dus. Toen de Caravelle landde op het vliegveld van Tunis blies een bloedhete luchtstroom, geparfumeerd met citroen- en -olijfgeur, ons al tegemoet van zodra de deuren openzwaaiden. Het was wél al voorbij middernacht en het was oktober! Een taxi bracht ons naar ons hotel in Hammamet op een dertigtal kilometer afstand. Pikdonker natuurlijk en veel kans om het landschap in ons op te nemen hadden we niet.
De volgende morgen ontwaakten we in een andere wereld. Neen! Op een andere planeet, want dat kon onmogelijk de planeet aarde wezen! Een bloedhete zon werkte zich s morgens vroeg al met ongelooflijke snelheid los uit de glasheldere middellandse zee en besteeg een straalblauwe hemel.
Bij ons eerste wandelingetje merkten we het al direct: hier was de tijd blijven stilstaan, en blééf stilstaan. Geen gejaag,
geen haast, geen knarsende remmen of gierende banden. Ezelkarretjes sjokten ons voorbij, dromedarissen met hooghartig opgeheven hoofd gunden ons, tweebenige stervelingen, geen blik waardig maar kauwden stoïcijns verder op god weet wat ze in de muil hadden.
De Tunesiërs zelf zondermeer aardig en vriendelijk. En ook heel intelligent waar intelligentie vereist was: in klinieken, openbare diensten en zo. Prima.
Ik had echter na enige tijd één probleempje: door de verandering van voeding kon ik dagenlang niet naar het toilet, maar maakte me daar geen zorgen over en stond er niet eens bij stil.
Een week later lieten we ons inschrijven voor een tweedaagse bustocht naar de Sahara en bezoek aan enkele oases. Een beetje boven ons budget, maar kom, als je daar zo dicht bij bent zou het zonde zijn
Na de nacht te hebben doorgebracht in een nomaden-tentenkamp, aangepast aan toeristen, vingen we de terugrit aan langs de onooglijke kamelenpistes doorheen de woestijn, soms gewoon aangestampte aarde, soms ook wat gemoderniseerd met asfalt.
Het werd namiddag en het was Ramadan Ik zat net achter de chauffeur en de gids, die beiden barstten van de honger, en al lang vóór zonsondergang hun lekkere eetmaal op het dashbord hadden uitgestald, kwijlend van de goesting om, zodra de zon zich in het zand ging boren, aan te vallen.
En toen gebeurde het. Plots moest ik hoogdringend Ik was me nog van geen kwaad bewust, vergat even waar ik was, tikte de chauffeur op de schouder, en vroeg hem of hij aan het eerste cafeetje eventjes kon stoppen.
De man keek me niet begrijpend aan en maakte me duidelijk dat dit toch nog driehonderd kilometer was! Oh nee!
- Dan maar aan de eerste cactus? Probeerde ik nog vertwijfeld, maar hoe ik ook rondkeek, ook dié zag ik niet. Alleen maar zand. Vlak, eindeloos zand. Geen bergje, geen putje, geen struik.
- Stop dan maar hier onmiddellijk! Deed ik paniekerig. Remmen gierden, de bus week naar de kant van de weg, ik sprong vooruit naar de uitgang, maar nog voor de deur zich opende voelde ik het al beginnen spuiten met de kracht van een hogedrukreiniger!
Snel naar de achterzijde van de bus gerend, wilde me net hurken, maar daar daagde de tweede bus van onze groep op. De chauffeur wist niet wat er gebeurde, en parkeerde zich netjes achter de onze. Tientallen toeristen gaapten me aan. Shit! Shit! Shit! Ik gebaarde naar de chauffeur om door te rijden. Hij grijnsde en begreep het. Ze reden ons voorbij.
Maar de helft van het kwaad was geschied beteuterd en gegeneerd stond ik er bij toen mijn vrouw kwam kijken. En plots barste ik uit in een onbedaarlijke lach. Ze begreep het niet, maar ik zei: Dàt? Dat wordt ooit een onvergetelijke herinnering om na te vertellen, maar eerst moet ik uit die penibele situatie geraken. Eventjes leek ik boven de situatie uit gestegen te zijn, en begon de humor ervan in te zien, alsof het niet ik, maar een vreemde betrof!
Ze haalde mijn reistas uit de bus en ik kon de rit verderzetten in zwembroek.
Die zo begeerde moslim-maaltijd van de chauffeur en de gids? Werd netjes weer opgeborgen, ondanks de wijd opengesperde ramen. Ik heb die mensen niet meer zien eten die dag. Ook niet toen de zon al lang onder was en we bij ons hotel aankwamen
Is het jullie ook al opgevallen dat wetten in productie, zelden de media, laat staan onze oortjes, bereiken? De nieuwslezer heeft het er soms met een half woordje over en schakelt dan snel over naar ander nieuws. Ik heb het nu even niet over wereldschokkende wetten, maar zo van die kleine, geniepige slangetjes die schijnbaar onschuldig en onzichtbaar voor het oog van de massa, stilaan het hele land bederven. Als wormen in een appel.
Ik denk dat de wetstraat dan voor alle verkeer wordt afgesloten met grote borden Werken in uitvoering. Misschien ook wel prikkeldraad en landmijnen. En luchtafweer. Want als helis zomaar gevangenen uit de gevangenis kunnen oppikken zou je voor minder bang zijn. Je zou wel eens van je kostbare zitje kunnen geplukt worden.
En aan de ingang van het parlement zelf hangt dan waarschijnlijk de mededeling: Stilte! Niet storen! Genieën aan het werk!
En dan, na heel lange tijd palaberen, bekvechten, roepen en tieren dat het geen naam meer heeft, verschijnt het eindproduct in de pers. En wordt ons gewoon schaamteloos door de strot gedrukt. En we slikken het verdorie nog ook! Het is trouwens al onomkeerbaar ingeworteld voor we ook maar de tijd krijgen om te slikken.
En aan onze ontgrensde grenzen hangt dan weer zon waarschuwingsbord: Opgelet! Veranderde situatie!. Mag er eigenlijk blijven hangen. Elke week verandert er toch ergens zon geniepig, achterbaks wetje.
Snel-belg-wet asielbeleid multiculturele toestanden kansarmoede grenzeloosheid nog maar eens grenzeloos grenzelozer geworden Er mankeert enkel nog een snel-schurk-wet. Of hebben we die al ergens tussen de regels van de snel-Belg-wet staan?
Dat inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht, daar ben ik het volledig mee eens. Als vaklui aan het werk zijn, hebben ze best geen pottenkijkers, en zéker geen pers om zich heen als ze een goed werkstuk willen produceren. Maar dan heb ik het wél over vaklui niet over een stelletje vetbetaalde amateurs.
De zo goed de consument beschermende wet op warenhuizen die, als ze een tijdelijk artikel als lokmiddel in hun folder plaatsen, er ook een voldoende voorraad van moeten hebben, of zoniet er moeten voor zorgen dat de klant binnen afzienbare tijd een gelijkaardig artikel krijgt voor dezelfde prijs
Lap! Al enkele jaren afgeschaft. Ook door die genieën! Zonder poespas; zonder tamtam. Ooit eens een half woordje opgevangen in het nieuws niet onthouden omdat het te ongeloofwaardig klonk en ik ervan overtugd was dat ik mis verstaan had. Maar t zal je kind maar wezen! Ongeloofwaardig staat niet langer in het Wetstraatwoordenboek.
Tekst en uitleg hoorden we dan pas verleden week en dan nog dank zij de tussenkomst van Test Aankoop in een zaak tegen Lidl. Test Aankoop won, omdat de feiten zich gelukkig hadden afgespeeld in de periode vóór het kleuterklasje met de pollekens naar die wet had gegraaid.
En Lidl kreeg een boeteke van 20.000 Euro. Grotesk. Ronduit grotesk!!! Een lachertje voor zulk bedrijf! Zon boete krijg je als particulier al om een paar km/u te snel te rijden!
En van helis gesproken die gevangenen van de binnenkoeren plukken Ze zochten zich daar dood op een oplossing in het parlement. Maandenlang. De stoom kwam uit de overbelaste en verhitte hoofdjes. En toen ze een oplossing vonden moest het de staat alweer miljoenen kosten!
Ik wist het direct, en het zou per gevangenis maar een paar honderd euro kosten: span om de 5 meter een dun, goedkoop staalkabeltje boven de binnenkoer en geen helipiloot zal het wagen daarin zijn hefschroef in de soep te laten draaien. Zou er trouwens niet eens tussen kunnen.
Ben ik dan zon slimme? Ba nee gij! Een hond zou het ruiken. Er zijn alleen maar teveel domme mensen die op slimme zitjes dom zitten te doen!
Zat ooit in een Spaans restaurantje in Andalucia. Met zalig zicht op de blauwgroene mediteraneo. Lekker ver weg van toeristische invloeden.
Lekker wachtend op de maaltijd, en pratend met mijn charmant Spaans gezelschap.
We hadden elk een sherry besteld als aperitief, en die natuurlijk royaal geserveerd gekregen in wat eerder op een groot limonadeglas leek. Want voor kleine, maar dan wél poepchique glaasjes, moet je dan weer in Benidorm zijn. Strelen die niet de keel, ze strelen toch het oog.
Onbewust nam ik een van de broodjes uit het mandje, sneed het open, nam het obligate flesje olijfolie van de tafel en goot rijkelijk wat van het amberkleurige vocht over de helften.
Een snuifje zout vervolledigde de opmaak, en ik begon smakelijk te kauwen. Nét wat past bij een heerlijke sherry van t vat.
Een tafeltje verderop zat een spaanse dame met een dochtertje van zowat twaalf jaar oud. Ze wees, wat verstoken, naar mij en ratelde iets tot het meisje met haar radde tongval, waarvan de betekenis me ontging.
Mijn gezelschap echter proestte het uit en verslikte zich in haar sherry. Ik keek haar een beetje schaapachtig aan.
Bleek dat die dame haar dochtertje er net had op gewezen dat ik nog een echte Spanjaard was, met echte Spaanse gewoontes: smakelijk broodjes consumeren met olijfolie en zout en doorspoelen met sherry.
Of dit net zo lekker zou smaken in ons klimaat weet ik niet. Nooit geprobeerd. Ik vrees dat het enkel maar lekker smaakt als je het hele plaatje ziet: de zon in je glas, de zee aan het raam, de geur van rijpe olijfbomen, de azuurblauwe lucht en goed gezelschap. Wat wil je nog meer?
Maar bij het huidige weer denk ik eerder aan een stevige kop erwtensoep met spekjes.
En oh ja, van broodjes en zo gesproken het beste broodje dat ik ooit at was in de vroege morgen in een onooglijk Spaans havenstadje. Aan de kade was een restaurantje met groot terras. Met zo van die ijzeren plooistoelen en tafeltjes in diverse kleuren. Ik kende, in dié tijd, nog niet zo veel Spaans en vroeg zomaar iets dat met kalk op een groot bord geschreven stond: Boccadillo de calamares. Kostte niet veel en dus bestelde ik het. Bleek een broodje met inktvis te zijn.
De kelner kwam af met een flink uit de kluiten gewassen broodje, propvol gestopt met gefrituurde piepkleine inktvisjes. De vers bruingefrituurde, krokante armpjes, staken aan alle kanten uit het broodje.
Lekker? Om je de vingers af te likken! En helaas, nooit meer gevonden. Blijkbaar moet net op dat moment een vissersscheepje met een voorraad zijn binnengelopen. En wàt er ook van boord komt, een Spaanse kok weet er altijd iets lekkers van te maken.
Lap! Daar gaan we weer. Weeral dwingt iets me een tweede column neer te pennen vandaag!
De ziel van iets of iemand een geheimzinnig, teder woordje, dat zich liefjes in ons taalgebruik heeft genesteld. Onze voorouders moeten ondervonden hebben dat hun lichaam, of sommige dingen om hen heen, eigenlijk wel meer waren dan alleen maar materialistisch, en daar dat woordje voor hebben uitgevonden.
Zo kan een land, huis, schilderij of gewoon een kroegje, ziel hebben. Een ondefinieerbaar, onmaterieel iets of gevoel. Eigenlijk is het er niet echt, maar neem het weg en het lijdend voorwerp ervan verandert totaal.
Als voorwerpen al een ziel kunnen hebben, dan hebben mensen die zéker. Oh neen, ik heb het niet over die religieuze zieltjes die je naar ergens een hemel willen lokken hoor. Het gaat veel verder dan dat.
Mensenzieltjes kunnen dwalen. In duistere, onverkende regionen. In donkere bodemloze diepten of in hogere sferen, ver weg van tijd en ruimte. Ver weg van het lichaam zelfs. Het lichaam dat aan die ziel verbonden is, is zich dan niet eens bewust van die zoektocht. Wat zou er trouwens ook moeten gezocht worden?
De ziel wéét het. Het lichaam is zich nergens van bewust.
En dan plots, vindt het zieltje wat het zocht: een andere ziel. Een ziel die hulp kan bieden een ziel die hulp nodig heeft een ziel die de nodige stimulatie geeft, een tekort heeft dat opgevuld moet worden of juist het tekort of overschot in de eigen ziel weer in balans kan brengen.
Maar dat speelt zich allemaal af in door ons ongekende en onvermoede sferen.
Tot we er plots iets van merken! Er gebeurt een toeval. We botsen, schijnbaar toevallig, tegen iets of iemand aan. En er gebeurt iets. Iets dat we niet begrijpen, of helaas ook dikwijls helemaal verkeerd begrijpen.
Toeval? Neen. Gestuurd door de ziel!
En afhankelijk van ons karakter zien we daar plots een goede kans om schaamteloos te profiteren, ja, zelfs onze lichamelijke lusten en instincten te botvieren, of
We gebruiken ons verstand. Denken na. Proberen, al was het maar éven, contact te leggen met onze ziel. Proberen uit te vissen wat de bedoeling was, en trachten daar zo goed mogelijk aan te voldoen.
Want toeval? Neen! Dàt bestaat niet.
Zo. Dat waren een paar roerselen die mijn eigen ziel me dwong neer te schrijven. Met het mes op de keel! En ik heb dus maar gehoorzaamd. Het zijn niet mijn woorden. Het zijn de woorden van mijn ziel.
Een van de typische trekjes van onze samenleving is het feit dat iemands schuld, en de daarbij gepaard gaande woede van de getroffenen, altijd weer op de verkeerde persoon terechtkomen.
Altijd weer wordt met grof zaad op de pianist geschoten. De componist blijft steeds weer buiten schot!
Het parlement laat even de maag oprispen er borrelen (alweer) nieuwe belastingen voor nieuwe zaken naar de oppervlakte. De letters lopen als stroperige, vieze etter langzaam naar beneden (nooit weer naar boven: de wet van Newton kent geen uitzonderingen).
Ze druppelen eerst langs de hoogste administratieve diensten, worden daar voorzien van uitvoeringsmodaliteiten en notas, glijden vervolgens boosaardig kronkelend verder af naar steden en gemeenten, gerechtshoven (die trouwens allemaal een goede paraplu hebben en droog weten te blijven) en als laatste eindstation: de belastingontvanger en zijn medewerkers. Dààr worden geen paraplus meer uitgereikt.
Die vangen de etter in open gezicht op en moeten uiteindelijk de instructies uitvoeren. Die krijgen de volle laag. Die zijn de boemannen. De eerbiedwaardige dames en heren daarboven? Die blijven buiten schot. Die blijven de bevolking braaf glimlachend bespelen vanaf de media. Ze zijn toch zo lief en zo begaan. Zo onschuldig! Maar ook: zo onwetend.
- Stem maar weer op ons, smeken hun ogen. Want niet wij ledigen jullie zakken. Dat doet de belastingsontvanger! Toch?
En ja hoor! Ze zijn ook wel lief en hebben de beste bedoelingen. Dat staat buiten kijf. Maar helaas ze kunnen het gewoon niet! Ze hadden hun zitjes aan vakmensen moeten laten! Bij hun leest blijven. Bankbediende, postbode of verpleegster worden. Op de aarde moeten blijven in plaats van daar mijlenver boven te zweven omdat ze een job kozen die ze niet aankunnen en ze niet ligt.
Hetzelfde speelt zich af op het vlak van boetes. Een zure oprisping in het parlement, de boetes worden nog maar eens hoger en onzinniger, en de politie vangt weer de volle laag van de bevolking.
Van diezelfde bevolking die bij de volgende verkiezingen weer voor hetzelfde soort (on?)schuldigen zal stemmen.
In de tabaksindustrie gaat het al niet beter! Het clubje wil ons dan wel allemaal met maagdelijk roze longetjes zien, maar de taks op de tabak moet toch onverminderd blijven binnenstromen. En dus: hoe minder tabak er verkocht wordt, hoe hoger de taks, om geen inkomsten te mislopen!
En op wie wordt de frustratie van de bevolking uitgewerkt? Wie mag het geweeklaag aanhoren? Juist. De tabakhandelaar!
Is hypocrisie dan het sleutelwoord van de eenentwintigste eeuw geworden? Zullen onze nakomelingen het binnen een paar eeuwen hebben over de duistere hypocritische tijden?
Tja frustraties afreageren kan therapeutisch werken. En dan is de dichtst bij de bevolking staande instantie het eerste, en helaas ook enige doel waar men probeert te scoren.
Werkt een beetje als een boksbal: je wilt iemand een goed pak rammel geven maar je kunt of durft niet? Geen nood: grijp naar de boksbal en reageer je dààrop af...Ga er maar flink tegenaan. Werkt altijd.
En zo blijven de verantwoordelijken lekker buiten schot en kunnen mooi verder vergaderen over weer andere belachelijke futiliteiten. En scoren belastingsdiensten en politie nog maar eens een stukje lager in de ogen van de bevolking.
Je kunt het ook anders aanpakken en de juiste weg inslaan: die naar een parlementair. Maar dan luidt het antwoord pertinent:
- Ha ja, ik heb die wet mede ondertekend (Merk op: mede-: sterk afzwakkend!). Maar ik heb niet gezegd dat JIJ daar het slachtoffer moest van worden hoor. Dat was helemaal niet de bedoeling. Diegene die jou die belasting of boete aansmeerde heeft de wet wat té exact geïnterpreteerd, en daar kan ik ook niets aan doen.
Voilà. Witgewassen! Véél makkelijker dan je verantwoordelijkheid op te nemen en even na te denken over bepaalde consequenties alvorens te ondertekenen! Of àls je iets hebt ondertekend, daar ook ronduit voor durven uitkomen en het hoe en waarom uitleggen. Tenminste, als je dat hoe en waarom zelf wel goed beseft.
Jawel, generaals sterven zalig en vredig in bed! Zich van de prins geen kwaad bewust.
Hén treft nooit schuld. Het zullen de kleintjes maar wezen!
Moest vanmorgen (Pardon, gisteren. Ik schrijf namelijk altijd voor de dag nadien) een voorraadje bier halen in Delhaise voor vrouwlief. Rodenbach nog wel. Jééék! Nou ja, dat is het enige bier dat ze graag drinkt, maar zo dichtbij is Delhaise nu ook niet bepaald, maar ik loop er wel graag.
Een blik door het raam had me al geleerd dat onze wereld was veranderd in een mega-stortbad, en ik twijfelde even.
Ja, ik zou natuurlijk naar de dichtbijgelegen maar kleinere Carrefour kunnen gaan, maar daar kom ik te dikwijls van een koude kermis thuis. De Rodenbach wordt er namelijk heel stiefmoederlijk behandeld. Vandaag staan er drie kartonnetjes, morgen geen enkel. En blijkbaar zijn daar veel meer morgens dan vandagen.
En dus door de gietende regen naar Delhaise. Petje op om de regendruppels van mijn brillenglaasjes weg te houden, warm en waterdicht jasje aangesleurd, de kap nog even helemaal over het petje getrokken, en als een zwarte schim liep ik met mijn 4 wheel drive trolly door de grijze, troosteloze straten.
Ja, mijn bril zet ik enkel op voor de pc en om naar de winkel te gaan. Om de kleine lettertjes op de verpakkingen te kunnen lezen onderandere... of mocht er 5ct op het voetpad liggen...
Geen kat op straat. Ja, zélfs de katten stuurden hun kat niet door die gutsende regen. Maar ik bleef lekker droog onder mijn Noordpoolkledij, en die fikse regenvlaag had ook zijn charme vond ik. Lekker gezellig! Weer eens een andere wereld om naar te kijken. Weer gratis en kostbaar water. Had beter bier kunnen zijn, maar je kunt nu eenmaal niet alles willen. Dat zou ik straks thuis wel weer goedmaken.
En zo kwamen al spoedig de drie trotse masten van de
Mercator in zicht. Als drie wijsvingers naar boven wijzend, alsof ze bedoelden: Die regenwolken? Dat deert ons niet!. De scherpe boegspriet wijst dan weer naar het station. De bedoeling dààrvan snapte ik even niet. Kom je daar misschien van de regen in de drop? Het achterschip, of kont, is dan weer uitdagend naar het stadhuis gekeerd. Welke bedoeling zou dààr nu achter steken?
Net tegenover de sierlijke flank van de Mercator is Delhaise. En rond de flanken wemelt het van luxescheepjes, die er ook maar verlaten en zieltogend bij lagen te verkommeren. Wachtend op een windvlaag om het water van zich af te schudden. Een windvlaag die maar niet kwam.
Luxescheepjes in de jachthaven. Eigendom van een decadente happy few die er de hand niet voor omdraait om jaar in jaar uit liggeld, taksen en onderhoudskosten te betalen voor iets waar ze hoogstens enkele dagen per jaar gebruik van maken.
Ach ja, zo steunen ze immers de economie, en alles wat zij aan belasting betalen hoeven wij tenminste niet op te hoesten.
Waarom ik zo graag naar Delhaise ga? Wel, het personeel steekt met kop en schouders uit boven de andere warenhuizen. Ze zijn met voldoende; zijn niet gestresseerd; ze zijn zondermeer vriendelijk. Als er 10 klanten klaar zijn zorgen ze er voor dat er 5 kassas open zijn. Nooit lange wachttijden, nooit lange files.
Een vriendelijkheidje van de kassiersters hangt altijd wel ergens in de lucht. Heel wat anders dan de sfeer in andere, opgejaagde warenhuizen. En dat voel je als klant wel aan. De stress van het personeel wordt immers rechtstreeks overgezet op jou als klant. Snappen de directies dat dan niet? Of is besparen op personeel hun enige motief?
Ja, dan kunnen ze wat mij betreft ook wel de boom in.
Ik dacht dat ik uitgepraat was over de Spaanse cultuur,
maar daar schieten me nog wat speciale Spaanse trekjes door het hoofd.
De onschuldig uitziende abanico of waaier bevoorbeeld! De Spaanse dames houden het hoofd toch zo graag koel met de sierlijk wuivende abanico!
Maar zo onschuldig als het ding er uit ziet is het écht niet hoor! Het is ook een heel gevaarlijk vrouwelijk wapen. Want het heeft een tweede, veel dubieuzere functie: het is de voorloper van de telegraaf. De liefdestelegraaf dan wel! En die komt dan onder andere tot zijn trekken tijdens de erediensten in de kerk.
Want naar gelang de manier van wuiven en polsdraaien, zenden die bekoorlijke señoritas constant boodschappen uit:
- Hé, lekker stuk, spreek me even aan na de mis, wil je?
Of tegen ongewenste blikken:
- Jouw moet ik niet. Sorry! Maar een piropo mag straks wel hoor!
En ook tussen vrouwen onderling, maar dan iets giftiger:
- Poten af jij! Dat is mijn buit! Stomme trut!
De abanico was ooit zo taalvaardig als een vrouwentong. Al moet ik zeggen: het is een gebruik dat heel snel begint te tanen. De señoritas beschikken nu over betere, modernere lokmiddelen. Internet bevoorbeeld. Spijtig, maar ja, de tijd staat nu eenmaal niet stil.
En toch anders dan bij ons blijft Spanje toch zijn cultuur getrouw. In de hypermoderne dancings mogen de modernste ritmes dan wel troef zijn, elke zichzelf respecterende DJ zal op een bepaald moment toch een ommezwaai van 180 graden maken, de lichten aansteken boven de dansvloer, en enkele Flamencos laten horen. Ik heb het nu wél over steden en dorpen die ver van de toeristische trekpleisters liggen hoor!
En óf die Flamencos succes hebben!!! Dan lijkt plots de spaanse ziel te ontwaken, dringen de échte spanjaarden naar de dansvloer, en krijg je een puur natuur schouwspel te zien. Want in die Flamenco ligt de hele Spaanse ziel verborgen. Het gaat over aantrekken en afstoten in de liefde. Het is een niet te evenaren choreografie op onze oeroude verleidings-instincten. Een choreografie waarin voortdurend geïmproviseerd wordt naar gelang de gemoedstoestand of fantasie van de dansende paren.
Om beurten straalt de een trots, en de ander onderdanigheid uit. Of zijn beiden het (blij of kwaad) eens. Maar de stemmingen kunnen heel snel wisselen. Het is eigenlijk een soort welles-nietes spelletje: de vrouw lokt (onderdanig). De man bijt (paardetrots). De vrouw trekt zich weer terug, een hooghartige, smalende glimlach op de lippen of furieus fonkelende, afwijzende ogen. Alles kan. En dat gaat maar door. Desnoods eindeloos. Tot de DJ vindt dat het genoeg is geweest en weer normaal gaat doen.
En die accidentele Flamenco-dansers schakelen probleemloos over naar het agressieve gestamp van de eenentwintigste eeuw. Poppie gezien? Kassie dicht! Heel eventjes een glimp gezien van de hemel, en pardoes terug naar de hel.
Maar vooral ook bij dorps- en heiligenfeesten, is het soms een lust voor het oog. Dan immers kleedt het hele dorp zich in de traditionele klederdracht en viert de Flamenco hoogtij. Gewoon buiten. Op straten en pleinen. Altijd vind je wel ergens enthousiaste gitaristen en dames die heel getalenteerd omspringen met de castagnetten (castañuelas in het Spaans). Of men danst gewoon op de Flamencomuziek die van de vele terrasjes afstraalt.
Feest vieren moet je een Spanjaard in elk geval niet leren!
Eigenlijk vraag ik me af waarom die dans juist Flamenco wordt genoemd! Flamenco betekent namelijk Vlaming! Zou de honderdjarige oorlog hier voor een stuk een rol in gespeeld hebben? Zit er een stukje van onze eigen middeleeuwse cultuur in? Waren die middeleeuwse Spanjolen soms verlekkerd op blonde Vlaamse deernes? En vice versa? Zou kunnen.
En het zou me niet eens verwonderen als een mijner betovergrootmoeders het product was van zon romance. Ik blijf me namelijk tot die cultuur aangetrokken voelen.
Naast de Flamenco dans, is er natuurlijk ook de Flamenco muziek. En ook dat is weer een ander verhaal. Het werd een beetje, maar niet al te veel, gecommercialiseerd en bijgeschaafd in de muziek-industrie.
Maar van oorsprong is de Flamenco een ongekunstelde, ja zelfs stuntelige poging om muzikaal te improviseren op een gitaar, en liefst met begeleidende castagnetten en handgeklap. En op die ruwe tonen je leed uit te schreeuwen: je kat is dood je liefde wordt niet beantwoord je geld is op je bent borracho (stomdronken).
Het kan alle kanten op, en zelfs de uitvoerder weet niet eens waar het zal op uitlopen. Hij doet maar op en kan soms onverwacht van innige droefenis overschakelen naar uitbundig plezier als toevallig een leuk meisje voorbijloopt. Want zo wisselvallig als het Spaanse humeur, zo wisselvallig is de Flamenco.
Vandaar ook dat die echte oernatuurlijke versies niet op CD kunnen worden vastgelegd. Ze zijn trouwens meestal niet eens muzikaal te rechtvaardigen.
En dus word ons, als we naar Flamencomuziek vragen, een ontzenuwd en opgekuist massaproduct aangeboden dat muzikaal veel meer verantwoord is, niet eens slecht klinkt, maar toch een beetje de echte ziel mist!
Ai we krompen allemaal een beetje in mekaar als we het woord straf hoorden vallen in onze omgeving. Dat deden we al van de schoolbanken af. Daar werd het ons trouwens ingelepeld:
- Als je niet braaf bent en niet doet wat meester zegt en ja, die meester had altijd wel ergens een stok achter de deur.
Helaas nu heeft hij dat niét meer! En nu kun je een kind tot vervelens toe zeggen wat het moet doen, als er aan tegengesteld gedrag geen sanctie is verbonden, zullen de meeste kinderen het nooit leren.
En het kind wordt ouder en stelt vast dat ook buiten de schoolpoort weinig of geen sprake meer is van sancties. Dat is namelijk al lang helemaal uit de hand gelopen. Vroeger werd je gestraft als je een fiets stal. Maar zodra er maar genoeg fietsen werden gestolen werd het aanvankelijk afgezwakt als gebruiksdiefstal, met veel lichtere sancties en toen er nóg meer werden gestolen Ach ja, laat maar lopen en haal het in één moeite door meteen ook maar uit de statistieken! Diefstal mag uit de hand lopen. Statistieken niét!
En zo schept een lakse overheid een laks, en ronduit gevaarlijk wanbeleid.
Het is net als de krant: als vroeger, héél uitzonderlijk, ergens een hold-up werd gepleegd, was dat wekenlang voorpaginanieuws. Het hele land stond in rep en roer. Troubadours maakten er zelfs liedjes over en verkochten die op de markten.
Nu het dagelijkse kost is geworden zakt het meestal snel naar ergens midden in de krant onder de fait divers. Niemand die er zich nog druk over maakt.
Iemand zei me veertig jaar geleden: Als de politie geen baas meer is op straat, is de chaos nabij.
Nooit had ik kunnen vermoeden dat zijn woorden zo profetisch zouden blijken te zijn. Nooit had ik kunnen vermoeden dat de politie zodanig gekortwiekt zou worden, dat in een conflict met een overvaller, zijzelf nogal dikwijls de kop van jut is. Het luidt dan:
- Hij mocht niet geschoten hebben;
- Hij moést geschoten hebben;
- Hij liet de dader zomaar weglopen zonder schieten
- Waarom heeft hij dan een wapen?
Kortom, wàt ie ook doet, het is verkeerd. Laat hij de dader vluchten, dan is die dader wél een boef die hij zomaar eventjes laat ontsnappen hé? Schiet hij hem neer, dan was het toch zon brave jongen alleen maar een hold upje gepleegd. Wat is dààr nou verkeerd aan?
Wordt hij daarentegen zelf neergeschoten, dan staat een hele schare psychiaters en hulpverleners klaar om de dader van de shock te laten bekomen met knuffelende therapietjes en zo. En wordt hij gepaaid met een minimum straf om geen betogingen van zijn soortgenoten te riskeren.
De maatschappij lijkt de politie wel als de vijand te zien, en de daders als slachtoffers.
En dan moet de politie baas blijven op straat?
En dan wordt ze verondersteld het ongedierte uit te roeien op straat?
Hoe kan dàt nu als ze zélf als ongedierte wordt behandeld door zowel de bevolking, het gerecht, als de regering?
- De bevolking doet niet liever dan de politie hekelen! Is een nationale sport geworden.
- Het gerecht staat niet langer achter de politie, maar moet alleen maar goed overkomen in de media!
- De regering blijft maar meer beperkende wetten voor (of beter gezegd tégen) de politie maken. De omgekeerde wereld? Chaos nabij?
Die beperkende maatregelen zijn bedoeld, en zouden goed passen, in een beschaafde maatschappij. Maar wat op straat rondloopt is meestal vér van beschaafd! Beseft onze overheid dat echt niet? Kun je zo naief zijn?
Politie? Een rotjob geworden in de eenentwintigste eeuw. De vuilbak van de samenleving spelen. Van alles de schuld krijgen. Of het nu parlementaire blunders zijn of gewoon doen wat je moet doen. Niet langer een job die aanbevelenswaardig is. Beter meteen afschaffen. Dan kan het ongedierte tenminste ongestoord de straat overnemen!
Dat is toch wat we met zijn allen willen als ik de reacties op straat zo hoor?
Of toch niet? Tja, dan wordt het wél hoogtijd dat we ONZE stem laten doorklinken tot in de Wetstraat, en niét die van de nieuwslezer die moet spreken naar de mond van zijn meester.
Hoe meer misdaden er worden gepleegd, hoe meer macht en steun de politie moet geboden worden. Anticiperen heet dat. Maar hier gebeurt juist het omgekeerde. En dan slaat de balans natuurlijk direct helemààl door.
En dat kind uit mijn eerste alineas, van welke origine ook, wordt volwassen en sticht een gezin. De enige levensles die zijn brein ooit opnam is: Alles mag. Niets moet. En dat blijkt nog te werken ook! En in die context leeft hij verder. Stelt vast dat hard werkende mensen braaf hun belastingen betalen. Hij niet! Na de vijfentwintigste rappel kijkt hij enkel geamuseerd toe achter welke deur er een stok zou kunnen tevoorschijn komen.
Er blijkt geen stok te zijn. En hij komt er mee weg. Zomaar. Straffeloos.
Zijn wegenbelasting? Zelfde scenario, net als tientallen andere zaken.
Zijn auto verzekeren? Zal hèm een zorg wezen als niemand de eventuele schade die hij anderen aandoet zal betalen. Die anderen zijn tóch maar kapitalisten!
En hij lacht in zijn vuistje. Vanuit zijn comfortabele sociale vangnet grijnst hij spottend naar de werkende, en ook voor hém betalende, domme massa.
Maar zien werken maakt ook moe! En zachtekens sluit hij de ogen en droomt van een wondere wereld waar het toch zo goed leven is. En naar gelang zijn origine lispelt hij nog in opperste extase: Inch Allah , Carpe diem, of Zalig zijn de armen van geest want ze betalen voor mij.
Bij het woord dioxinebelang spitst iedereen de oren. Welk belang kan dioxine nu hebben voor de samenleving? En toch wil ik hier dat belang bewijzen. Van dioxine kun je namelijk een magic bowlingball kneden en die gebruiken in het kegelspel. Met één goedgemikte worp schakel je al je tegenstrevers uit!
De huidige dioxinecrisis in Duitsland herinnert me weer aan onze eigen dioxinecrisis, en hoe woedend ik was toen bepaalde lieden daar al gauw het belang van inzagen. Nu ook alweer een aantal politieke daden geleden!
Waarom politieke daden? Wel, die fameuze dioxinecrisis van ons is vooral een politiek dioxine-belang geweest die een partij aan de macht bracht die anders geen kans had gemaakt! Want wat was er nu eigenlijk écht gebeurd?
Wel, de voedselinspectie vond hoge waarden dioxine in onze voedselketting. Dat kon niet, en de regering werd onmiddellijk ingelicht. Die reageerde in eerste instantie met een dringende mail: Onmiddellijk verder uitzoeken, maar nog niet openbaar maken. De logica zelve.
Naar mijn bescheiden mening een heel verstandig besluit. Waarom al meteen een wereldwijde hetze ontketenen tegen onze voedingsindustrie, en onze goede naam te grabbel gooien? Zou van zelfmoordneigingen getuigen. Verder onderzoek naar de oorzaak moest de hoogdringendheid van bepaalde maatregelen eerst bevestigen. En dan zien we wel hoe we dat varkentje het beste wassen. Maar ze kregen er de kans niet toe!
Want een en ander was zonder de waard gerekend. Onverantwoordelijke lieden zaten namelijk achter de schermen te azen op zitjes in het parlement, en zagen hun kans schoon! Die mail werd laf onderschept en openbaar gemaakt. De bevolking reageerde woest, want het werd natuurlijk in een wat aangepaste context voorgeschoteld op het nieuws. Afgeschilderd als bijna-moord. En ja hoor, die anderen zagen hun zo begeerde zitjes al beginnen vrijkomen.
En ze gingen als volslagen debielen luid van de daken schreeuwen dat België zichzelf en de hele wereld aan het vergiftigen was. Werd natuurlijk onmiddellijk overgenomen door de hele wereldpers. Lap daar gingen de verstandige bedoelingen van de regering! Daar ging onze goede faam in de hele wereld en daar ging ook onze laatste min of meer verstandige regering.
Want ja aftreden van de regering was de enige mogelijkheid die overbleef. En die anderen die gingen gretig hun nu parlementaire kontjes op de vrijgekomen zitjes neervlijen.
Hun baas beloofde bovendien 20.000 nieuwe banen. Toen hij dit niet bleek te kunnen waarmaken ging hij met cadeautjes zwaaien: geen kijk- en luistegeld meer, geen dit meer betalen, geen dat meer betalen en zodoende al gauw ook geen geld meer in de staatskas! Maar de Belg liep er in en bleef maar voor die goeien stemmen.
Onze voedingsindustrie was kapot. Publicitair kapotgemaakt door gewetenloze lieden die enkel maar aan eigenbelang dachten.
Ik heb, van de zijde van mijn vrouw, heel dichte Engelse familie. Die waren vroeger gek op Belgian Chocolate. Dat verkocht als zoete broodjes in Engeland. Zoals trouwens àlle voedingsartikelen die van België kwamen, en deze afzetmarkt groeide zienderogen.
Als ze bij ons op bezoek kwamen namen ze er kilos van mee. Toen. Vóór de dioxine - tam tam wereldwijd ging roffelen. Maar nu? Tot op heden luidt het nog steeds: Belgian chocolate? Shure its not poisened?
En neen, ze nemen er geen meer mee!
Belgische producten, vroeger ware lekkernijen voor de Britten, moet je tegenwoordig ver zoeken in de rekken van de Engelse warenhuizen!
En dan zou het onbegrijpelijk zijn dat ik gewoon walg van die nieuwe politieke generatie? Ontstaan dank zij het doelbewust kelderen van onze economie?
Feit is dat onze dioxinecrisis een heleboel lieden alleen maar voordeel heeft opgeleverd in de vorm van heerlijk zachte kussentjes in het parlement. Dat ze daarvoor door luidkeels roepen de economie moesten kapotmaken zal hén wel een zorg geweest zijn.
Van toen af lijkt het laatste restje logica wel uit het parlement verdwenen en lijkt de Wetstraat meer op een zelfhulpgroep waaruit de meest onzinnige en onnuttige wetten met walgelijke plofgeluidjes opborrelen als kwaadaardig ruikende gassen uit een diep, wereldvreemd moeras.
Duitsland aan de beurt nu? Ja, maar dat blijkt het spelletje op een veel meer volwassen manier aan te pakken. Niet meteen met modder gooien als een stel kleine kinderen. Eerst verstandig onderzoeken en dan de juiste maatregelen nemen. Groot gelijk! Je zou bijna Duitsgezind worden als je dat parlementaire kleutergeleuter hier lang genoeg observeert.
Maar ook onze bevolking had schuld! Door klakkeloos de rijk gekleurde versie van de nieuwsdienst te slikken zonder verder nadenken. Door niet in te zien dat de eigen ruiten schaamteloos werden ingegooid. En uiteindelijk voor de helden te stemmen die hen van een wisse dood hadden gered.
Epiloog: had de dioxinecrisis discreet maar grondig bestreden kunnen worden, zonder die wereldwijde ophef?
Misschien wél, misschien niet. We zullen het nooit weten. Maar het was in elk geval de moeite waard geweest het tenminste een kans te geven.
Helaas, een groepje machtswellustelingen ontnam ons die laatste kans.
Ze raken er dus helemaal niet meer uit in de Wetstraat. Kan ook niet anders in de huidige situatie, en wat mij betreft hebben ze toch allemaal mijn innige deelneming.
Jarenlange vriendjespolitiek heeft er immers voor gezorgd dat telkens weer de verkeerde mensen op de verkeerde lijsten terechtkwamen en een zitje kregen op de verkeerde plaatsen. Droevig voor ons, maar ook droevig voor hen! Stel je voor dat je aan het stuur van een twintigtonner zit die tegen 100 km/u voortraast, en je kunt niet rijden!!!
Bovendien kijken dan nog eens tien miljoen mensen je op de vingers je zou het voor minder in de broek doen!
Die verkeerde mensen op de verkeerde plaats hebben er dan op hun beurt jarenlang voor gezorgd dat de verkeerde middelen werden aangewend voor de verkeerde doelen.
Miljarden werden besteed en ronduit doelloos weggegooid aan het lui maken van de bevolking met OCMWs en andere sociale vangnetten. Je stierf niet langer van de honger als je niet wilde werken Je verklaarde jezelf gewoon kansarm, ziek of invalide, en je broodje was gebakken.
En toen de bevolking werken niet meer nodig vond, werden gastarbeiders aangetrokken daarna migranten nu Allochtonen genoemd. Wat zullen het morgen zijn? Aliens?
Daarna werd alles uit de schatkist wat in solden of gratis geworden was met gulle hand weggeschonken en kwam grotendeels in wijdopen uitheemse bekjes terecht. Voor alles wat overgereglementeerd werd moesten de eigen bekjes dan weer opdraaien met boetes buiten elke proportie.
En nu het kon niet anders allemaal in het honderd is gelopen, nu de maskers zijn gevallen, moeten wéér de verkeerde mensen alle verkeerd gelegde knopen zien te ontrafelen! Een koninklijke bemiddelaar of een koninklijke verduidelijker hebben we niet nodig!
Wél een hooggekwalificeerde koninklijke ontpuzzelaar die alle door kleuterpollekens verkeerd gelegde puzzelstukjes weer op hun plaats moet weten te schuiven. Op die manier de jarenlange bezigheidstherapie van enkele politieke generaties teniet doende.
Een succesvol staatsman word je niet met ellebogenwerk. Ook niet met mauwvegen noch met een grote mond. En zéker al niet als enkel de goedbetaalde job of de machtspositie je aanlokt. Wanneer zullen politieke partijen dat eindelijk eens begrijpen?
Soep maken van groenten, dat is niet moeilijk. Maar van die soep weer groenten maken? Begin dààr maar eens aan!
Ik vrees heel heel erg dat het sprookje zowat uit is, en we naar een happy end zullen kunnen fluiten. Sprookjes, gebouwd op een combinatie van waandenkbeelden en geleend kapitaal, kunnen nu eenmaal geen happy end hebben. En dat zullen we met zijn allen wel goed gaan voelen in de heel nabije toekomst. De lont is aangestoken. Het is enkel nog wachten op de klap.
Is er nog iets te redden? Ik vrees van niet, want ik zie maar één mogelijkheid om opnieuw tot een gezonde staat te komen:
Wat doet een chauffeur die ziet dat hij 2000 km geleden de verkeerde weg heeft genomen? Er zit maar één ding op: 2000 km terugrijden. Alle andere probeersels leiden tot nog grotere verwarring!
Wel, een verstandig politicus zou ook al het werk dat het parlement de laatste 25 jaar heeft verricht, van tafel moeten schuiven en opnieuw beginnen daar waar het is beginnen spaaklopen.
Zal nooit gebeuren. Neen. Daarom ook: geen happy end meer mogelijk. Rest ons enkel nog de vraag: welk unhappy end staat ons dan wél te wachten?
Ik had het er al over dat ik totaal geen behoefte heb om als een ouwe bok naar groene blaadjes te loensen. Waarom eigenlijk niet? Zijn ze dan niet om op te eten, die lieve engeltjes die met hupse pasjes langs straten en pleinen flaneren? Net fel gekleurde snoepjes.
Wel, die engeltjes, hoe sexy ze er ook uit zien, verbergen nogal dikwijls groot kaliber schietgeweren en zware explosieven onder hun lieftallige vleugeltjes.
Want niet alles is wat het lijkt, en hoe ouder je wordt, hoe meer doorzicht je in dit alles krijgt. Wurgslangen en wratterige heksen kunnen best als mooie madeliefjes zijn vermomd, hoewel ook het omgekeerde mogelijk is.
Maar ook als ze niets van dit alles lijken te zijn, blijft het, zelfs, en zéker voor jonge mannen, opletten geblazen. Want tijdbommen kunnen soms pas heel laat ontploffen! En soms weet de draagster niet eens dat ze er eentje meezeult.
Het manifesteert zich dan soms pas als ze zich gaat realiseren dat ze echt niet voorbereid was op het delen van haar leven met een man en kinderen. Al heeft ze die dan ook zelf gewild.
Dus niet over mijn schouder kijken? Och, jawel hoor als ze echt mooi zijn. Waarom niét? Maar dan op de manier waarop je een kunstig schilderij bewondert.
Gewoon genieten van het uitzicht. Mooi is mooi, en of dat nu een ets, een beeld, of een mens is, als het mooi is is het mooi. Je zou volslagen immuun moeten zijn voor elke vorm van esthetica als je daar niét naar kijkt. Maar verdere voorstellingen maak ik me daar niet meer bij. Oh nee!
Of het er vanbinnen in dat snoezige kopje ook allemaal zo mooi uit ziet, dat laat ik aan de jeugd over om te ontdekken. Liever zij dan ik. Alles heeft zijn tijd.
Maar ach, ik hoef het vrouwelijk geslacht echt niet te hekelen noch over één kam te scheren. Voorbeelden genoeg van mannen die al even grote valstrikken zijn. Maar er is een groot verschil.
Hun camouflagetechnieken zijn veel doorzichtiger dan die van vrouwen. Of komt dat omdat ik het als man onmiddellijk doorzie? Waarschijnlijk wél, want vrouwen lopen er toch telkens weer zo graag zienderogen in!
Hebben vrouwen dan een ander soort ogen? Of zijn hun hersenen anders geprogrammeerd? Wat zou daar dan de reden voor kunnen zijn? Alles heeft immers een reden! Zorgt de natuur er op die manier misschien voor dat ook schurken de kans krijgen zich voort te planten?
Waarschijnlijk wél, want zoniet zouden er al lang geen schurken meer rondlopen als ze nooit de kans hadden gekregen zich voort te planten.
Maar eigenlijk ook geen beeldschone meisjes meer met al dan niet het innerlijk van een boze heks. En dat zou het aanzicht van de wereld toch wel een stuk saaier maken.
En dus: laat maar zoals het is. We vechten het wel uit en proberen door het bos de bomen te zien. En dames: laat jullie mannen maar genieten van de aanblik van de esthetische wonderen der natuur! Het oog wil ook wat, en de giftige inhoud lust hij toch niet!
Wie het immers, met al dan niet enkele scherpe kantjes, zondermeer goed kan vinden bij zijn partner, mag zich gelukkig prijzen en hoeft niet verder te zoeken. Hoéveel sexy engeltjes zijn pad ook kruisen. Hoé de verleiding ook aan zijn deur komt kloppen.
Spanje heeft daar een treffend spreekwoord voor:
Más vale lo mal conocido que lo bueno por conocer.
Het betekent dat het slechte dat je kent, nog altijd meer waarde heeft dan het goede dat je nog moet leren kennen
Voor de een een exacte wetenschap, voor de ander een doordenkertje.
Mannen beseffen ook niet altijd dat zijzelf eigenlijk enkel maar op een paar plezierige uurtjes uit zijn, maar dat vrouwen al direct gaan denken aan nestjes bouwen, kerkklokken horen luiden, en hun prooi niet zo gewillig meer lossen!
Met het eerste heeft hij geen probleem: een wederzijds pleziertje en tot ziens. Voor het tweede wil hij toch even beter kijken welk vlees hij in de kuip heeft. Tenminste als ze hem daar nog de kans voor geeft!
Zo. Sommige van die vrome, zedige nonnekens die zo zalig verheerlijkt naar den hoge konden opkijken deden het dus ook
Het ondenkbare is geschied: Ook brave nonnekens bleken zich dus wel eens te vergrijpen aan kinderen! En eerlijk gezegd lucht het me wel een beetje op dat het niet altijd van de kant van het sterke geslacht moet komen. Onze goede naam werd al genoeg door het slijk gesleurd.
Wie had dàt nu kunnen denken? Vrouwelijke verkrachters! In de gewone samenleving lijkt het al ondenkbaar maar dat het dan juist onder die groep streng-zedige nonnekens moet gebeuren
Maar wat wil je? Een instelling die zijn volgelingen in een onnatuurlijke dwangbuis perst moet vroeg of laat de weerslag verwachten. En eerder vroeg dan laat.
Wat ik me altijd al heb afgevraagd is: wat dreef of drijft die meisjes naar het klooster? Onverwerkt liefdesverdriet? Angst zich lichamelijk en geestelijk bloot te geven aan een man? Geen ridders op witte paarden gevonden? Lesbische trekjes waarover vroeger niet kon gepraat worden, laat staan dat ze konden ge-out worden? Ontbreken van sexuele gevoelens? Geen levensvatbaarheid in de normale wereld?
Of roeping? Maar ook dàt woord heb ik nooit begrepen. Welk goddelijk wezen zal nu gaan roepen dat je onnatuurlijk, en dus ook ongoddelijk moet gaan leven?
Of is het niet waar dat (hún doctrine) god de mens heeft geschapen met al zijn gevoelens en lusten?
Of is die god een geïnspireerde sadist?
O ja, ze zullen er wel zijn hoor, zo van die idealistische tienertjes die denken de wereld te kunnen redden van zonde en onkuisheid denken de hel te kunnen verbannen, maar tegen de tijd dat ze het doorhebben zélf in die hel zijn terechtgekomen!
Maar denken ze dat nog als ze wat ouder worden, behoeftes voelen maar niet meer uit hun dwangbuis kunnen? Joost zal het weten.
En Joost blijkt het dus wel geweten te hebben zoals we allemaal konden horen op het nieuws.
Die mensen dan tot overmaat van ramp in een machtspositie brengen ten opzichte van onschuldige kinderen maakt het plaatje natuurlijk helemààl compleet. Arme kerk waar zaten je gedachten?
Gelukkig een en ander komt boven water. Het topje van de ijsberg? Waarschijnlijk wel! En onmiddellijk stelt zich dan de volgende vraag: hoeveel van die pathetische wellustelingen, mannen of vrouwen, zijn er zondermeer mee weggekomen in het duistere verleden?
Dat verleden waarin niemand een instelling als de kerk ook maar durfde in twijfel te trekken?
Dat verleden waarin twijfelen aan de kerk regelrecht naar de hel en de eeuwige verdoemenis leidde?
Dat verleden waarin leven lijden moest zijn, wilde je goed geleefd hebben volgens de kerk!
Dat verleden waarin je niet op een fatsoenlijke job moest rekenen als je niet elke zondag vroom ter kerke ging?
Dat verleden waarin je moést geloven in wat je wijsgemaakt en aangedaan werd!
Hoeveel huwelijken zijn daardoor kapotgemaakt?
Tja, ze hebben het die verkrachters (en -sters) toch wel héél erg gemakkelijk gemaakt! De allerhoogste wetten, die van god en de kerk, leken hen wel op het lijf geschreven om hun duistere praktijken ongestoord te kunnen uitoefenen.
Geloven zondermeer? Laat mij maar eerst zien of ondervinden! En dan zien we wel wat we al dan niet willen geloven.
Maar gelukkig, de meerderheid van ons, westerlingen, begint ondertussen al het ware licht te hebben gezien! Nu moeten enkel bepaalde andere volkeren nog volgen om een normale samenleving en een betere wereld te kunnen vormen. Een samenleving, niet langer gestoeld op hoe je hersenen gespoeld werden, maar op wat je als mens écht zou moeten aanvoelen.
Nieuwjaar is weer voorbij, tijd om even stil te staan bij de realiteit: we schrijven al weer 2011!
Eén enkel, miezerig nummertje hoger dan verleden jaar!
70 nummertjes hoger dan mijn geboortejaar! Zeventig keer heb ik dus een nummertje moeten toevoegen. Zeventig keer weer een stukje ouder geworden.
Nog een paar maand en tram 7 stopt aan mijn deur! En eigenlijk ben ik blij dat ik van dat dubbelzinnige soixente neuf af ben. Soms genant als men je, vooral in het frans, naar je leeftijd vraagt.
Maar dan komt weer die onbeantwoorde vraag: Wanneer zal ik me eindelijk écht oud gaan voelen? Komt dat gevoel ooit op me af? Of zal ik maar blijven verschieten als ik in de spiegel geen jonge kerel meer zie?
Ach ja, natuurlijk: je loopt de honderd meter lang niet meer in de tijd dat je dat 50 jaar geleden deed. Dat lichaamsfuncties verminderen is een onontkoombaar fenomeen voor stervelingen. Daar leer je mee leven en sta je niet bij stil. En je denkt dat het met de hersenen net zo zal verlopen.
En dat evenredig aan de hersenfunctie, je eigenbeeld zal verlagen. Niets blijkt echter minder waar! Mijn hersenen blijven me maar wijsmaken dat ik dertig ben! En dus blijf ik maar verschieten als ik een mij onbekende, oudere man zie in de spiegel! Dat lijk ik echt niet te zijn! Defecte spiegel? Neen, want ze tonen me allemaal datzelfde beeld.
Maar toch praat ik onbewust ook altijd alsof ik veertig jaar jonger ben! Niet echt logisch hé?
Is ouderdom dan enkel een uiterlijk lichamelijk verschijnsel? Het ziet er wel naar uit. Tenzij je je natuurlijk in zelfbeklag gaat wentelen en op die manier ook het aftakelingsproces van je geest sterk accelereert.
Ook een ander fenomeen gaat gepaard met ouder worden: je hebt het zowat allemaal gezien, beleefd en gehoord. Wie nog met iets nieuws tevoorschijn wil komen moet al van heel goeden huize zijn.
Er was een tijd dat alles nieuw was. Er was een tijd dat je je rot amuseerde met alles wat op je af kwam. Of dat nu een film, een song of een boek was. Of een leuk meisje
Als je het dan allemaal gehad hebt, het allemaal al duizend keer gelezen, gehoord en gezien hebt, stel je ergens vast dat er niet zo heel erg veel te koop is in dit aardse tranendal. Dat alles zichzelf alleen maar op een meer en meer vervelende, om niet te zeggen verwaterde manier herhaalt. Zélfs van de daden van anderen kun je al voorspellen waartoe ze zullen leiden. Niks meer om van te verschieten. Niets om nog verstomd van te staan.
Er was een tijd dat je meende, er kwam een tijd dat je wist. Als wat je nu weet overeenkomt met wat je vroeger meende, ben je een gelukkig mens en heb je de juiste keuzes gemaakt in je leven.
En dan gaan de verwerkte daden zich kristalliseren tot sublieme herinneringen. Men zegt: Het verlangen is mooier dan het bezit. Juist. Maar de herinneringen zijn zo mogelijk nog mooier. Waarom?
Tijdens het verlangen is er nog onzekerheid. Tijdens het doen is er nog onwetendheid. Er is een begin van uitvoering, maar het kan nog alle kanten op. En nooit weet je zeker wélke kant het zal opgaan en of er al dan niet een happy end komt.
De herinneringen echter hebben een begin, een actie, en een slot. Ze zijn compleet. Ze vormen een netjes afgesloten geheel. En dat is nu juist het mooie er aan. Zélfs, en vooral, aan de bloopers.
En dan vergeet je meestal wel dat je oud wordt. Niet dat je in het verleden gaat leven en op je herinneringen gaat teren! Verre van.
Maar de herinneringen maken je persoonlijkheid. De herinneringen tonen je duidelijk aan wie je bent. En ja, de herinneringen kunnen er wel voor zorgen dat je je jong blijft voelen.
Sorry voor wie dat niét zo aanvoelt maar in dit geval kun je er best maar even bij stilstaan wat er verkeerd is gelopen, welke verkeerde keuzes je hebt gemaakt, en welk onrecht je anderen eventueel hebt aangedaan. Want dan blijft dàt weer in je hoofd spoken en verhindert een verdere evolutie in de goede richting.
Misschien zijn het wel dergelijke mensen die zich vroeg oud gaan voelen. Hun herinneringen bestaan dan uit spijt, wroeging en meer van dit moois. Het moet zielig zijn je laatste jaren op dàt soort herinneringen te moeten funderen.
Vandaar een ernstige levensles voor de jeugd:
Zorg er angstvallig voor dat de herinneringen, waarop je later je leven moet verderzetten, niet uit zelfgemaakte wolfsklemmen en schietgeweren bestaan. Of uit valsheid en lafheid. Dàn pas zou je een beklagenswaardig en vitterig oudje worden!
Zorg ervoor dat je later kunt zeggen: Oké, ik heb er van gemaakt wat er van te maken viel. Mijn capaciteiten tenvolle ingezet. Niet nutteloos geleefd. Misschien fouten gemaakt, maar wie doet dat niét, en trouwens, waren er echt wel andere of betere mogelijkheden?
Wie zo kan en mag denken zal wel nooit een zielig oudje worden.
In de heel nabije toekomst word ik dus een zeventiger. So what? Ondanks alles lieg ik echt niet als ik zeg dat ik me nu beter in mijn vel voel dan toen ik een twintiger was.
Heb er ook geen behoefte aan om als een vieze ouwe bok naar groene blaadjes te lonken. Groene blaadjes zijn passé. Als je dat niet aanvaardt maak je jezelf ook maar ongelukkig. Ik leef vandaag, en de toekomst zie ik zondermeer rooskleuriger dan ooit tegemoet. Moet ik ooit nog tien cijfertjes optellen bij het jaartal in de datum? Of nog dertig? Who cares?
Jawel, ik vind deze vaststellingen zondermeer knotsgek!
Maar wat wil je? Zo voel ik het nu eenmaal aan. En dat voelt heerlijk!
Het is weer zover: treinen rijden af en aan als lange, kronkelende slangen, en lozen als vuurspuwende draken hun lading over de perrons van zowat alle grote steden.
In dichte drommen marcheren de woeste scharen soldenjagers onstuitbaar op de winkelstraten af. Stuiven als op hol geslagen paarden door de shoppingcentra. Winkel in en boetiek uit, alles op hun weldoordacht grabbelpad desnoods plattrappend om dat éne leuke koopje achterover te kunnen drukken.
De meeste hersenen zijn thuis aan de kapstok blijven hangen, en de weinige hersenen die toch werden meegenomen worden al gauw platgetrappeld in de deinende massa. Want de hysterie slaat toe en duldt geen uitzonderingen. Het Armageddon kan beginnen. De vier ruiters van de Apocalyps zwepen de onthersende hoofden op naar ongekende hoogtes.
Handen grissen, kassas rinkelen, bankkaarten worden in de terminals geploft, cash wordt met handenvol uit de geldmuren gerukt als kruid voor de koopgeweren. Jachtseizoen!
Hugh leuke koopjes?
Drie maand geleden kocht ik een stofzuiger voor 99 euro bij Mediamarkt.
Een maand geleden zag ik diezelfde stofzuiger in winkelketen X tegen 129 euro. Ik had dus 30 euro winst gemaakt door voor Mediamarkt te kiezen.
Gisteren kreeg ik de reclame- en soldenfolder van winkelketen X in de bus: Nog steeds diezelfde stofzuger, die bij hen 129 euro kostte, bleek plots 149 euro gekost te hebben, maar gelukkig: 149 was rood doorstreept en in de plaats stond: 99 euro. De prijs die Mediamarkt dus jaar in jaar uit handhaaft
Of had ik toch beter voor winkel X gekozen en tot vandaag gewacht? Dan zou ik immers 50 in plaats van 30 euro korting op zak hebben kunnen steken! Tenminste, als ik de folder geloofde. En dat doén die koopjesjagers dus wel. En bijgevolg kopen ze zich letterlijk rijk! Hoe komt het dan dat ze platzak thuiskomen? Mis ik ergens iets?
Maar gisteren liep ik ook plots tegen een verfrissende anticlimax aan in zon winkelstraat. Een winkelier had, heel ad rem, in grote letters op zijn etalageruit geschreven:
Uit respect voor ons geacht clienteel houden wij geen solden!
Voilà. Een waarheid als een koe! Want hoe vernederend is het niet voor een klant om vast te stellen dat een artikel waar hij onlangs 100 euro voor neertelde, eigenlijk maar 50 euro waard blijkt te zijn?
Of denken klanten niet zo ver als de koophysterie eenmaal heeft toegeslagen?
Ach ja, wie uitkijkt zàl wel ergens een echt koopje vinden, maar dan is het meestal toch een artikel dat zijn belofte: hoge verkoopscijfers niet heeft kunnen waarmaken. Moeten we dan ook de nodige vraagtekens bijplaatsen.
Trouwens al dat geleuter op TV over koopjes te vroeg koopjes nog onwettelijk winkelketens vinden achterpoortjes, rechtzaken en weet ik veel, dat kan mij enkel maar amuseren. Waarom ook moest daar een strikte wetgeving over worden gemaakt?
Een artikel verkoopt slecht? Hoe zou dàt nu komen? Omdat de prijs/kwaliteitsverhouding te mank loopt natuurlijk! Wel, de oplossing is simpel: je wilt er als handelaar van af, en dus verlaag je de prijs. Op het moment dat de handelaar dat nodig vindt, en niet op het moment dat de regering dat zou willen. Het is toch in de winkel, en niet in de wetstraat dat de handel zich afspeelt?
Waar regeringen zich toch allemaal mee willen bemoeien!
Oneerlijke concurrentie bestrijden heet dat dan. Kom nou die oneerlijke concurrentie bestaat slechts in het verziekte brein van de handelaar die woekerprijzen aanrekent en vaststelt dat de concurrentie met een veel meer bescheiden winst tevreden is en natuurlijk ook veel beter verkoopt.
Tja De kleine kantjes van handel in de eenentwintigste eeuw zou wel eens een bijzonder humoristische leerstof kunnen worden voor de scholen in de drieëntwintigste eeuw. Kunnen ze tenminste ook nog eens hartelijk lachen met ons, klein denkende oermensjes!
En dan vooral met het feit dat de grote staatslui van de eenentwintigste eeuw hun kostbare tijd verleuterden met moederachtige betuttelarij in de twistjes en onderlinge jalousietjes van handelaren!
Een ander item in de handelsgeschiedenis zou dan kunnen zijn: Wetjes breien in het parlement.
Prijsverlagingen? Ik ben de eerste om het toe te juichen en er van te profiteren. Maar moet dat allemaal in één korte periode? Een periode waarin de woeste scharen het rustig winkelen en uitkiezen helemaal onmogelijk maken?
Natuurlijk moet dat! Dan is er immers geen ruimte om goed te kiezen en geen tijd om na te denken!
Dat laatste doen de soldenjagers dan wel als ze thuis komen en vaststellen dat ondanks alle winst die ze gemaakt hebben, het gezinsbudget er helemaal door is!
En dat het gros van de gekochte spullen eigenlijk toch niet echt was wat ze zochten.
In de Spaanse sprokkels uit mijn laatste columns kwam het al aan bod: vermenging van culturen! Daarmee kan het dus verschillende kanten opgaan zoals we ondertussen al hebben geleerd. Het kan een aai zijn, maar ook een regelrechte dolksteek.
Als twee evenwaardige culturen fusioneren kunnen beiden er maar baat bij hebben. Het beste van beide culturen wordt namelijk overgedragen en er ontstaat een win-win situatie.
Zo staat bij ons ondertussen al de Spaanse paëlla en andere specialiteiten op het menu, maar ook veel andere dingen namen we over, en dat begon al honderden jaren geleden, toen we onder Spaans bewind leefden.
De Spanjaarden hebben van ons dan weer de kraaknette vloeren en zo overgenomen, want dit is inderdaad heel snel aan het veranderen in Spanje. Alles maar op de grond gooien verdwijnt langzaam uit hun cultuur.
Als achterblijvende culturen echter fusioneren met een vooruitstrevende samenleving, kun je twee kanten uit:
1.De vooruitstrevende samenleving trekt de andere op; dat gebeurde bevoorbeeld bij de kolonisaties. Want hoewel dit nu niet bepaald een voorbeeld van humaniteit was, op langere termijn zijn die volkeren er toch beter van geworden voor zover ze dat zélf niet weer kapotmaakten.
2.Of die vooruitstrevende samenleving is stom genoeg om zichzelf naar beneden te halen en naar de pijpen van de achtergebleven cultuur te dansen. Lijkt ondenkbaar, onlogisch maar het gebeurt wel. En nog wel recht onder onze neus.
Met opzet heb ik tot hiertoe het woord cultuur gebruikt, en niet ras. Want ras op zich, speelt hierin geen enkele rol. We zijn allemaal menselijke wezens met menselijke behoeften. Neem nu Zuid Amerika: alle tinten van bruin zijn er aanwezig, maar de latino-cultuur primeert. Die mensen stammen af van Incas en Mayas. In aanvang wreedaardig gekoloniseerd door de Spanjaarden. Maar op langere termijn zijn ze nu toch stukken beter af dan in die Maya- en Incaculturen met mensonwaardige rituelen.
Racisme? Daar draait het niet om. Welke huidskleur je ook hebt, ofwel wil je bergop, ofwel kies je ervoor om in voorbijgestreefde doelstellingen te blijven geloven. Doelstellingen, uitgevonden door lieden die enkel maar op winstbejag en onderdrukking uit zijn.
Religie? Daar draait het, héél onrechtstreeks, wél om. Want heel dikwijls zijn dié het juist die een volk omlaag en onder de duim proberen te houden. Maar ook dàn hangt het nog altijd van het individu af, wit, bruin, geel of rood, of hij dat wil blijven slikken of niet.
Racisten? Midden in mijn beroepscarrière werd ik voor het eerst geconfronteerd met een allochtoon. Onder het motto moi connais la loi eiste hij iets onwettigs van mij dat ik onmogelijk kon of mocht waarmaken.
En daar had je het: ik was een racist. Nog nooit had ik dat woord gehoord en keek hem dan ook wat schaapachtig aan. Er volgde een bizarre conversatie, niet langer gebaseerd op de logica waaraan ik gewoon was, maar op een heel erg wereldvreemd geloof Ik deed nog een poging hem uit te leggen dat de Belgische wet dat niet toestond, maar dat was boter aan de galg. Voor hem bestond er immers maar één wet: die van Allah.
Ondertussen is het woord racist ongemerkt, glibberig en slangachtig, binnengeslopen in onze cultuur. En sommigen van ons gaan het nog verdedigen en verheerlijken ook!
Wat godsdiensten vermogen is heel duidelijk geworden in de geschiedenis: zo lang wijzelf ook heel religieus waren, werd geen enkele vooruitgang geboekt. Van uitvindingen was zoveel als geen sprake. Alles bleef bij het oude.
Omdat de mensen dommer waren? Helemaal niet! Ze hadden nét dezelfde hersenen als wij. Wél omdat ze niet slim mochten zijn! Dat zou gevaarlijk kunnen worden voor de voorgespiegelde sprookjes!
En toen ze wél slimmer probeerden te worden, werden ze gewoon verbrand als heksen, als afschrikwekkend voorbeeld.
Maar zodra de macht van de kerk begon te tanen stak de intelligentie de kop op, volgde de ene uitvinding op de andere, en raakten we in sneltempo tot waar we nu staan.
En nu zouden onze leiders ons wéér, via een zogenaamd humanistische multicultuur terug naar die donkere middeleeuwen willen sturen? No way!
Kan er een beter schoolvoorbeeld worden gevonden van Het paard achter de kar spannen?
De vele uitvindingen die ons het leven gemakkelijk hebben gemaakt, werden grotendeels uitgevonden door ons, westerlingen, maar ook gretig gebruikt door zowat alle andere volkeren.
Geen enkel probleem voor ons! Maar hoorden we ooit een dankjewel? Zagen we ook maar énige moeite om tot ons niveau op te klimmen? Neen hoor! Gretig gebruiken wat wij uitvonden, maar desondanks toch proberen onze cultuur omlaag te halen!
Nou ja, de nog ongeschreven geschiedenis van de toekomst zal het wel uitwijzen.
Figuur links: Constructie van een Hórreo (zie verder in tekst) Foto rechts: In the good old days. Op handen gedragen door een groep Asturianen, uit volle borst zingend: "Es un hombre exellente" (He's a jolly good fellow).
Asturias, helemaal in het noorden van Spanje gelegen en tegen de Atlantische oceaan aangedrukt, is zowat de melkkoe van Spanje. Groene Bergen en dalen zoals je ze eerder in Oostenrijk dan in Spanje zou gaan zoeken. Koeien en landbouw bij de vleet. Regen ook, veel zelfs, maar gelukkig, zon vlaag duurt nooit lang, komt over je als een hete douche, en even later straalt de zon je weer droog.
Niet gekend (gelukkig maar) door toerisme-bureaus uit onze beschaafde contreien en daardoor nog door en door Spaans.
En de bevolking de gastvrijheid zelf. En bijzonder trots op hun ene en enige Spanje. Al maken ze daar ook graag een grapje over: Er is maar één Spanje!... Maar na even wachten en gedempt: Maar als er twee waren zouden we allemaal naar het tweede lopen!
Het volksinstrument in Asturias is neen. Niét de gitaar! Het is de doedelzak!!! Schotland heeft daar dus niet het monopolie van.
En de geliefde drank bij de Asturianos is de cidra. Appelcider. En al wie ook maar een paar vierkante meter domein bezit of huurt, heeft er zijn appelbomen en maakt zijn eigen cider thuis. We werden overladen met bergen flessen om mee naar huis te nemen!
Ja brouwen doen ze het wel. Maar drinken dat doe je in de vele kroegjes. En als ik zeg kroeg, dan bedoel ik ook écht kroeg! Gelegenheidjes met een wat armzalig meubilair, en een vloer die gewoon bestaat uit aangestampte aarde.
Maar desondanks, een warme, gastvrije sfeer. De mannen staan meestal in kleine groepjes te praten en cidra te drinken. Maar ook hier weer: wie dacht naar de bar te stappen en een glas cider te vragen is er aan voor de moeite.
Neen. Cidra drink je gezellig in groep, zoals de indianen de vredespijp roken. En dat gaat dan zo:
Iemand uit de groep haalt van de bar een fles cider en één glas. Hij schenkt het glas vol op Asturiaanse wijze. Dat betekent: het glas in de ene hand, die zo laag mogelijk wordt gehouden. De fles in de andere hand, zo hoog mogelijk boven het hoofd. En gieten maar! En niet één drupje ernaast! En terwijl de cider nog heerlijk parelt door die waterval, geeft de schenker het door aan zijn naaste buurman, die het in één keer bijna helemaal uitdrinkt.
Bijna, omdat er een bodempje moet overblijven. Daarmee wordt met een ronddraaiende beweging het glas gespoeld, de rest gewoon uitgegoten op de grond, de laatste drinker neemt de fles over, vult het glas weer op dezelfde manier en geeft het weer door tot het de groep rond is gegaan.
Dan haalt iemand weer een andere fles en weer een andere en nog een andere. Of gewoon meteen twee flessen om er een beetje vaart in te steken.
Toen het mijn beurt was om te schenken
Neen! Dat vertel ik niet. Want twee dagen later rook je nog de cidra in mijn haar.
En ja hoor gewone gezellige cafetarias zijn er ook wel. Maar daar ga je dan niet om cider te drinken, maar eerder als de vrouwen mee zijn en het wat deftiger moet.
Ook typisch (terwijl we toch bezig zijn) in Asturias zijn de hórreos die je overal tegenkomt (zie figuur hierboven). Dat zijn voorraadschuurtjes, en ze hebben een heel specifieke vorm: vier stenen pijlers van een tweetal meter hoog, bovenop elke pijler een grote, platte steen die ruim over de pijler uitsteekt, en dan de eigenlijke, houten schuur, daar boven op. Waarom?
Slim gezien van de Asturianen: tegen de ratten en muizen die de voorraden (graan - ham - kaas, enz.) maar al te graag eten. Een rat kan dan wel zonder problemen een der pijlers beklimmen, de platte steen die er bovenop ligt is voor hem een onneembare hindernis. Er staat soms ook een stenen trap bij, maar die staat nét zo ver van het schuurtje vandaan of komt tot net ver genoeg onder de bodem van de schuur, dat je van de trap in de schuur kunt stappen, maar voor een rat is de afstand te groot om te springen. Prehistorische high-tech, maar heel efficient!
En nog een laatste Asturiaanse anecdote: wandelend naar de merendero uit mijn vorig column, liepen we voorbij een neerhofje met een paar vijgenbomen waaraan rijpe vijgen hingen. Ik had mijn kinderen even niet in het oog, tot ik een hels kabaal hoorde: ze waren naar die vijgen aan het springen, maar roepend stoof een oud vrouwtje, net een heks, met opgeheven stok uit de deur van haar huisje op de kinderen af. Die kozen natuurlijk meteen krijsend het hazenpad.
Ons Spaanse gezelschap barste in lachen uit en verklaarde: Ze roept gewoon dat ze die stok moeten nemen om aan de vijgen te komen!
We beëindigden het jaar 2010 met Spaanse herinneringen. We kunnen het nieuwe jaar 2011 net zo beginnen, met nog zon pareltje uit de latino-cultuur!
Als je in een Spaans woordenboek zoekt naar het woord Merienda zul je waarschijnlijk vinden: Vieruurtje.
Lees je meer over de Spaanse cultuur, dan stel je vast dat die Merienda eigenlijk veel meer is. Vooral dan op vrije dagen, als ze doorgaat in de daarvoor aangepaste merenderos. Maar als je het nooit meemaakte kun je er echt de volle betekenis niet van snappen. Verbroedering zou misschien meer in de buurt komen.
Maar je mag honderd keer als toerist naar Spanje gaan, je mag Spanje per auto doorkruisen, je mag op zoek gaan naar die fameuze merenderos je zult ze niet vinden.
Je moet echt wel in een Spaanse familie leven om het begrip te snappen en de vele merenderos (plaatsen waar je dat vieruurtje tenvolle kunt ondergaan) weten te vinden.
Gelukkig toch nog één Spaans gebruik dat zo goed verborgen bleef dat toeristen het nog niet konden komen industrialiseren en kapotmaken.
En zo waren wij eens enige tijd bij een Spaanse familie (in de provincie Asturias) te gast, en kon ik eindelijk mijn cultuurhonger stillen.
Het werd zondag. Het hele dorpje maakte zich op om dat met veel animo te vieren. De caballeros trokken hun smetteloos wit gewassen en gesteven overhemd aan. De Señoras haalden hun mooiste toiletten uit de kast, en druk palaberend en paraderend ging de hele familie ter kerke langs landwegeltjes en pittoreske bruggetjes.
Mannen voorop natuurlijk, vrouwen gedwee volgend, de kinderen stoeiend en ruziënd.
De eredienst, en dat voelde je duidelijk aan, werd intens doorleefd. En hoewel ik niet gelovig ben, ik kwam echt wel onder de indruk: dat kleine kerkje, propvol dorpelingen. Eén gemeenschap. Iedereen was er. Ja, bijna één grote familie. Er voltrok zich bijna een complete fusie: die hele gemeenschap leek wel één te worden en iedereen werd iedereens vriend. Je zou wel in mirakels gaan geloven. Zelfs wij, Belgen, voelden ons totaal niet uitgesloten maar gewoon een deel van de gemeenschap. Wildvreemden begroetten ons met een warme knuffel of handdruk.
Na de mis bleven de mannen nog ergens plakken om van wat ciders te genieten en spoedden de dames zich naar huis om het middagmaal te bereiden. Die cider de nationale drank in de provincie Asturias dat is ook weer zoiets heel speciaals waaraan ik eens een column moet wijden. Morgen misschien?
Het heerlijke middagmaal in de familie sla ik maar over, want het was me om de merienda te doen.
Na de comida (eetmaal), trokken we op weg met een aantal gezinnen. Weer doorheen bossen en bergen waar de tijd was blijven stilstaan, naar een heerlijk plekje waar een riviertje doorheen stroomde: de uitgekozen merendero.
De vrouwen, had ik opgemerkt, sleurden hele tassen vol lekkers mee, thuis liefdevol voorbereid. En ik, ik was in blijde verwachting. Eindelijk zou ik weten wat een merienda echt is.
De merendero in kwestie bestond gewoon uit een vlak plekje tussen de bomen aan de oever van een rio. Er stonden een aantal lange betonnen tafels en banken, en een onooglijk gebouwtje even verderop bleek de bar te zijn.
Ons gezelschap, bestaande uit een twintigtal personen, nam onmiddellijk een grote tafel in beslag en het uitpakken begon. Weldra was het hele tafelblad gevuld met broodjes, tortillas de patatas, chorizo, jamòn de Jerez, tomaten, olijven, taartjes, wijn en nog veel meer.
Na de aperitivo onder mannen in de bar, kon de schranspartij aan tafel beginnen. Niemand stond er bij stil wat van wie was: er werd gewoon van de tafel gegraaid wat binnen je bereik lag en lekker leek. Het werd een echt, bijna Breugeliaans, schransfestijn.
Als een dame je vroeg: proef eens dààrvan, kon je er donder op zeggen dat zij dat zelf gemaakt had, en hoe propvol je ook al zat, weigeren zou de grootste belediging zijn die je haar maar kon aandoen.
De tafel kwam leeg, de magen barstensvol het sein voor de mannen om alles weer te gaan doorspoelen in de bar; het sein voor de kinderen om te gaan stoeien in het lekker koele water van de rio; het sein voor de dames om de tafel netjes af te ruimen, het overtollige in de basuras (vuilbakken) te gaan deponeren, en napratend nog wat van de overgebleven taartjes te genieten.
Even had ik, gewoontegetrouw, de reactie om mee te helpen opruimen, maar in koor klonk wenkend het protest uit de groep mannen die zich naar de bar spoedde:
Caramba Biedjie ven aqui!!!. (Verdorie Willy, kom hier!). Ja, Willy kunnen ze daar nu eenmaal niet uitspreken. De W al zéker niet. Het moest dan maar Biedjie worden!!! Als je hen daar een opmerking over maakte klonk het opgewekt: Biedjie? Claro! Como Biedjie the kid, no?
En zo was er weer een gat in mijn cultuur letterlijk en figuurlijk propvol gevuld. Een dag om nooit meer te vergeten. Een dag die me weer een stukje nader bij de latino-cultuur bracht.
De onderliggende filosofie: de mensen waar wij te gast waren, waren hard werkende mensen. De hele week was er weinig plaats voor dromen, romantiek of andere aangename dingen. Sommigen waren mijnwerkers of spoorwegarbeiders, anderen school- of bankdirecteur. Maakte totaal geen verschil! Ze waren gewoon vrienden ondereen.
Want de zondag, en vooral dan de merienda, is heilig. Alle beslommeringen worden overboord gegooid. Niet denken aan maandag. Voor één keer in de week Don en Doña zijn. Wàt dat ook moge kosten. Mañana is weer een andere dag en dan zien we wel weer.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
