In mijn voorlaatste column schreef ik over hoe de huidige multiculturele wantoestand moet zijn ontstaan. Had het anders gekund?
Natuurlijk had het dat gekund: als in al die staats-, stads- en gerechtelijke diensten mensen hadden gezeten die voldoende persoonlijkheid bezaten om in te zien waar al die onnozele toestanden zouden toe leiden. En vooral: als die mensen ook nog voldoende ballen aan het lijf hadden gehad om enige feedback van onder naar boven te geven.
Dat een minister niet weet hoe het écht draait bij de politie, in de gerechtshoven, OCMWs en scholen kun je hem of haar moeilijk kwalijk nemen. Maar als die minister voldoende intelligent is, zal hij wél een luisterend oor lenen aan de feedback die uit die kringen op hem afkomt. En daar lering uit trekken.
Maar helaas er kwàm helemaal geen negatieve feedback. Men was te laf om negatieve feedback te geven. De carrière zou in het gedrang kunnen komen! Men ging zich integendeel op de nieuw gedicteerde toestand werpen als de wolven, en zien hoe er het meeste uit te rapen viel.
Gezond verstand werd opzijgeschoven. Meehuilen met de wolven en daar zoveel mogelijk winst uit halen was de boodschap! Befehl ist befehl!. Weinig verschil met de opkomst van het nazisme. Some things never change! Kruiperigheid lijkt wel een der hoofdkenmerken van het mensdom. Als een glorierijke carrière wenkt kruipt men desnoods door de aalput! Staat men er niet bij stil dat het aanvankelijk maar het embryo van een idee is, vanuit de Wetstraat achteloos naar beneden gegooid en wachtend op al dan niet enige reactie, positief of negatief, om dan een verder beleid uit te stippelen.
Maar omdat er alleen maar positieve (vleierige) feedback kwam dacht men natuurlijk goed bezig te zijn en werd nog maar eens een hogere versnelling ingeschakeld. En toen was het zéker te laat om nog aan de noodrem te trekken!
Het systeem doet me denken aan de ogen van sommige dieren (wolven katten honden) die nachtzicht hebben.
Waarom ze zien in het donker? Wel, hun netvlies is fluorescerend. Kaatst het beeld terug naar de lens, die het op zijn beurt weer terugkaatst naar het netvlies. Zo komt een beeld, in een fractie van een seconde, tientallen keren op het netvlies en wordt telkens een beetje versterkt. Met als gevolg dat het kleinste greintje licht volstaat om duidelijk te zien.
Wel, daar heb je de formule die wantoestanden kan scheppen in een land:
- Een dom, luidop geopperd ideetje.
- Kaatst naar de Wetstraat, en wordt daar een beetje versterkt omdat humaan doen politiek correct is.
- Kaatst weer naar beneden, naar onmondige, persoonlijkheidsloze en laffe ambtenaren.
- Die geven natuurlijk, kruiperig als ze zijn, alleen maar positieve feedback.
- Het domme idee is nu al goed versterkt en kaatst weer terug op de fluorescerende hersenen in het parlement.
- En zo kaatst het op en neer; telkens weer versterkt. Nooit door iemand afgebroken. En het nestelt zich in de samenleving als wormen in een appel.
- En nadat het honderden keren versterkt op en neer is gekaatst, is het lieve, domme schoothondje een grote boze wolf geworden! Een wolf die niet meer te stoppen is. Een wolf die ooit de Vlaamse leeuw zal verscheuren.
Niemand wordt kwaad. Niemand lijkt te zien wat aan het gebeuren is. De ambtenaren die iets hadden kunnen ondernemen zéker al niet! Iedereen kijkt de andere kant op. En de appel rot verder.
En het had zo goed kunnen worden als de juiste mensen op de juiste plaats de juiste conclusie hadden getrokken, en de moed hadden gehad die conclusie omhoog te zenden! Ze hàdden niet eens moedig moeten zijn. Elke goede politicus luistert wel naar feedback. Hoopt er zelfs op. Want het zet hem een spiegel voor die zijn beleid weerspiegelt. En hij zou al een heel grote onnozelaar moeten zijn om niét te luisteren naar kritiek en feedback, mits die maar uit de juiste kringen komt!
Maar hij of zij kreeg in dit geval alleen maar kruiperige vleierijtjes te horen uit die kringen! Met alle catastrofale gevolgen vandien.
Ik heb jaren als ambtenaar voor en met politici gewerkt. Me nooit laten verlagen tot kruiperige vleierijtjes, maar altijd mijn persoonlijke mening en advies gegeven. Daar werd ik trouwens voor betaald en dat deed ik dus. En dat werd geapprecieerd. Natuurlijk niet altijd aanvaard, maar toch minstens gewaardeerd, en zéker overwogen. Ook een politicus beseft dat hij weinig heeft aan vleierige meepraters. Soms lijkt dat niet zo, maar de vele vergaderingen waarin ik samen met politici aan tafel zat, deden me dat inzien.
Maar helaas, voor veel ambtenaren en insiders lijkt de drempel naar politici te hoog. Ze denken dat die drempel enkel met onderdanige kruiperij te nemen valt. Mis! Grandioos mis!
Jankerds weten wel beter! Die hebben de drempel overwonnen! Maar helaas, die komen alleen maar met negatief en ondoordacht lekenadvies.
Maandag 30 januari. Algemene staking omdat we, na het cadeautjestijdperk, dringend aan terugbetaling toe zijn. En dat doen we niet graag! Verwenning invoeren is makkelijk. Ze afbouwen is zo goed als onmogelijk, tenzij zich echte financiële rampen voordoen en er zelfs hongersnood komt. Wat doet de Belg dus? Staken of niet?
Wél staken natuurlijk! Dit land is immers nog niet helemààl kapot. Kan nog veel kapotter hoor! Het cadeautjestijdperk moet blijven duren! We moeten vooral niet proberen de staatsschuld te verminderen. Integendeel! Steeds verder laten lenen om de cadeautjes te kunnen blijven betalen. Hangjongeren sponsoren. Volwassenen voortijdig met pensioen laten gaan. Werklozen werkloos laten en vreemden importeren om het werk te laten doen!
Dit alles is wat de laatste decenia gebeurde. Dit alles is de oorzaak van de belabberde toestand van onze huidige krediet- en geloofwaardigheid. Dit alles is wat velen nog altijd niet begrepen hebben. Dit alles is wat ons uiteindelijk op het niveau van Griekenland zal brengen.
Staken of niet? Aan elk de keuze. Het gaat alleen maar om de totale ondergang of de heropstanding van ons land. Dan lijkt die keuze me toch niet zo heel erg moeilijk?
Hopelijk is de regering dit keer wijzer geworden door de fouten en te grote toegevingen uit het verleden.
Zou ik durven? Zou ik hiermede Antwerpenaren voor het hoofd stoten? Dat is echt niet mijn bedoeling! Het is alleen maar mijn bedoeling om ze op enkele onhebbelijkheidjes te wijzen die soms grote gevolgen hebben en ze (soms onverdiend) een etiket opplakken! Zelfkennis is altijd mooi meegenomen, en de Antwerpenaar die zichzelf niét wil leren kennen blijft dan ook maar weg en leest niet verder. Voor de anderen: doé er iets aan en wees weer overal welkom!!!
Column:
Ja, ik beken het. Ook ik blunder wel af en toe. Veel zelfs. Ook op mijn blog. Maar gelukkig zijn sommige medebloggers er dan als de kippen bij om me daar via een mailtje op te wijzen. En dan ga ik snel mijn blunder wijzigen. Echt wel met rode oortjes hoor! Zéker in het volgende geval:
De allergrootste blunder die ik ooit maakte gebeurde wel onlangs in De naam van de roos. Daar wist ik het onder het hoofdstukje oud, waar te maken om de laatste nieuwe deftige naam voor bejaarden als sinjoren te schrijven in plaats van senioren. Oei! Daar volgde onmiddellijk een mail op!
De blogger in kwestie vertelde me dat hij wel met welke benaming ook wilde aangesproken worden, maar zéker niet met de naam sinjoor, wat eigenlijk de benaming is voor een Antwerpenaar.
En ik kon hem volgen en mijn groteske blunder inzien! Kon niet snel genoeg naar mijn blog om het te veranderen! Hopelijk hebben niet zoveel mensen dat opgemerkt. Want inderdaad, ook ik zou niet echt voor een sinjoor willen worden versleten! En blijkbaar stond ik dus niet alleen in die mening!
Had eigenlijk al lang over het fenomeen sinjoor willen bloggen, maar het feit dat ik dacht dat mijn mening niet zo heel erg algemeen was, weerhield me ervan.
Wat is het dan toch dat die sinjoren over het hele Vlaamse land zo ongeliefd maakt? Het zijn heel sociale mensen toch? Klampen iedereen aan voor een gezellig babbeltje, of zaagje als je het zo wilt noemen. Waar sinjoren zitten ben je nooit alleen en heb je altijd weer sociaal contact! In de supermarkt, in de tearoom, op straat of op de markt. Zélfs in de toiletten. Tot vervelens toe! Tot het de spuigaten uitloopt. Tot je als de bliksem wilt wegrennen!
Raar! Echt raar! Ze menen het toch zo goed, zijn echt gezellige mensen die zelfs een hondje met een broek zouden aanspreken. Als ze maar kunnen tateren. Als ze zichzelf maar kunnen horen praten. En toch moet zowat niemand ze! Waarom toch?
- Juist óm hun nooit ophoudend getater?
- Om hun toch wel bemoeizieke aard, die ze zélf goedbedoeld en terecht vinden?
- Lopen ze een beetje naast hun schoenen?
- Vinden ze Antwerpen ( t Stad) de enige echte stad in Vlaanderen?
- Vinden ze zich de enige stedelingen in België?
Ik zou het niet weten, maar iets in die mensen wekt inderdaad ook wel mijn wrevel op. Waarschijnlijk wel onterecht, en ook dàt beken ik! Misschien ook ben ik zelf wel niet sociaal genoeg! Het duidt er nog maar eens op dat elke gemeenschap, elke entiteit, zijn eigen leefgewoontes heeft. Leefgewoontes die niet altijd goed aanslaan bij andere entiteiten.
En dan heb ik het hier wél over ras- en landgenoten hé? Hoe moet het dan met andere rassen, andere culturen, andere tijdperken? Met onze eigentijdse multiculturen? Zoiets moet toch een regelrechte ramp worden? Dat beseft toch elke Vlaming? Zou elke Belg toch moeten beseffen? Natuurlijk wel!
Maar helaas de Wetstraat beseft het niét! Natuurlijk niet! Want ze lagen te slapen toen het onderwerp aan bod kwam! Lagen waarschijnlijk te dromen over sprookjes van duizend en één nacht.
Maar wat die Antwerpenaren betreft, ik ondervond een en ander het beste toen de expresweg Knokke - Antwerpen werd opengesteld. Plots kwamen de Antwerpenaren in grote aantallen naar Knokke afgezakt, daar waar we voorheen vooral Brusselaars als toeristen kregen.
Plots ook veranderde de mentaliteit volledig. Regende het onbenullige klachten over vuiltjes op straat en andere pietluttige futiliteiten. Van de Brusselaars hadden we nochtans nooit een klacht gehoord. Ze hadden voor Knokke gekozen, en lieten Knokke gewoon Knokke zijn. Probeerden er nooit Brussel van te maken. Ik zeg niet dat ze beter zijn dan Antwerpenaren. Ze zijn alleen veel minder bemoeizuchtig en nemen vrede met het ontspanningsgebied waarvoor ze kozen. Hebben helemaal niet de behoefte het naar eigen beeld te herschapen.
De Antwerpenaren daarentegen maakten al direct aanstalten om van Knokke Klein Antwerpen te maken en zoveel mogelijk eigen gebieden in te palmen. Als hondjes die hun territorium afbakenen met En daardoor ben ik Antwerpenaren een beetje beginnen vergelijken met pootjesheffende hondjes!
Helaas ook vergelijkbaar met de mentaliteit van de allochtonen dus! Allochtonen die in Antwerpen blijkbaar ook al een goed onderkomen hebben gevonden, en de sinjoren op die manier een koekje van eigen deeg geven.
Zo herinner ik me een voorvalletje dat die Antwerpse mentaliteit precies in kaart bracht: een verpleegster in een rode kruispost op het strand, kreeg van een Antwerpenaar de vraag waar het strand van de Antwerpenaren nu precies lag.
Slik! Ze bleken zich dus al een eigen plek op het strand te hebben toegeëigend ook!
En die verpleegster, ook niet op haar tong gevallen, antwoordde heel onschuldig dat dit voor zover ze wist op Sint Anneke aan t schelt lag.
Jawel hoor! Knokke heeft het geweten dat die expresweg werd opengesteld! Van het ene jaar op het andere was Knokke Knokke niet meer!
De Antwerpse mentaliteit afstotend? Neen hoor! Bijlange na niet. Ze is ontstaan onder de Antwerpenaren en daar voelen ze zich goed bij, lekker onder elkaar. Dat is hun volste recht en daar zijn ze niet uniek in. Elke gemeente of stad heeft zo zijn eigen grote of kleine trekjes. En als ik eerlijk wil zijn heb ik me altijd al goed gevoeld in Antwerpen en onder die gezellige mensen. Het wordt pas een ramp als ze zich buiten hun stadsgrenzen begeven!
Als bezoekers of toeristen vallen ze nog wel mee. Zijn goede, gezellige klantjes voor de horeca. Maar o wee als ze zich ergens gaan 'vestigen'. Om dàn goed inzicht in die toch wel aparte mentaliteit te krijgen moet je echt wel in een openbare dienst hebben gewerkt! Het is zowat altijd een korte 'goed,'... met een héél lange maaaaar erachter!
Ik vind een en ander toch bewijzen dat de wereld veel beter zou draaien als iedereen bleef waar hij thuishoort, of toch tenminste, als hij hoognodig wil verhuizen, zich aanpast aan de mentaliteit van zijn nieuwe locatie.
Je kunt je inderdaad afvragen hoe het met Europa in het algemeen, en met België in het bijzonder, toch zover is kunnen komen! Dat alles waarvoor onze voorvaderen hebben gestreden nu naar vreemden vloeit, en we zelf parias in eigen land zijn geworden. Quantité négligeable! Eérst de vreemde rassen, dàn wij als er nog wat overblijft na al het vreemde gegraai in de grabbelton!
Hoe dat komt? Wel, het is vergelijkbaar met het beruchte sneeuwbaleffect.
Er was eens, lang geleden, een verlichte geest in de Wetstraat, die vond dat de geïmporteerde Allochtonen, die nog een enorme minderheid vormden, een hart onder de riem moest worden geschoven. Die mensen kwamen immers vanuit hun zonovergoten thuisland naar hier om (hm) te werken voor ons.
Ze moesten zich hier thuis voelen. Moesten van alle mogelijke sociale vangnetten kunnen genieten. Zoals het dikwijls gaat met meelijwekkende minderheden. Ze moesten door ons gerespecteerd worden, en dat kon het beste door ons een aantal wetten door de strot te drukken. Dat zij toch ook een minimum aan respect mochten betonen aan hun gastheren, daar werd wijselijk maar aan voorbijgestapt.
Helaas, die verlichte geest dacht niet zo héél erg ver! Waarschijnlijk reikte zijn of haar verlichting maar tot het volgende huizenblok. Dacht er niet aan dat die mensen zich zouden vermenigvuldigen! Sneller dan de konijnen! En dat al onze verworvenheden op de duur zouden worden opgeslokt door die nakomelingen, die helemààl geen zin meer hadden in werken!
Wist ook nog helemaal niet welk vlees hij (of zij) in de kuip had! Stond er dus helemaal niet bij stil dat die mensen sedert de kruistochten helemaal niet meer waren geëvolueerd, en nog leefden zoals wij leefden in die duistere tijden: gedicteerd en gehersenspoeld door een niet bestaande god!
Maar het sneeuwballetje was gegooid! Het rolde dartel voorbij de scholen Hé, dat komt van de Wetstraat! Nu moeten we ons als de bliksem aanpassen! En of ze nu al dan niet in die klinkklare nonsens geloofden, dat speelde niet mee. Het enige wat telde was hoé je, de veranderde normen in acht genomen, zo snel mogelijk carrière kon maken. Daar draait het toch allemaal om? Carrière maken! Mét of tegen je persoonlijke mening. Zolang je er maar macht en geld voor toegestopt krijgt.
Het rolde voorbij de gerechtshoven Oei! Nu moeten we gaan opletten die heren in de Wetstraat niet voor het hoofd te stoten! En ook hier werd, al was het maar voor de schone schijn, geoordeeld en veroordeeld naar de nieuwe, omgekeerde wetten. Wetten die het vaderland onbeschaamd verloochenden!
Het rolde voorbij de politiecommissariaten. Maar daar had men al lang vastgesteld dat met dat allochtone volkje, waar alles om ene Allah draait, niet te argumenteren valt. En nu mocht er plots niet eens meer geargumenteerd worden. Nou ja, maar goed ook want niemand praat graag tegen muren. En nu zéker niet meer, want nu werd het nog strafbaar op de koop toe! Het racisme was in het wetboek verschenen! Bescherming van vreemden op de kop en de kosten van eigen volk.
Het rolde verder, en bleef gestresseerd hangen in de OCMW kantoren. Zou het visje hier ook bakken? Maar natuurlijk! Het kwam immers van de heilige Wetstraat! En ook bij de OCMWs veranderde de mentaliteit helemaal. Tot het balletje werd doorgelaten en zich gretig liet veranderen in een lawine!
Ondertussen had die arme minderheid al goed ingezien hoe het werkte in Europa, en ging zich luidop gaan manifesteren. Je weet immers nooit wat er nog meer in de wacht te slepen valt! Ja, dat is juist de sterkte van minderheden! En ze bereikten datgene wat die sneeuwbalgooier (of gooister) onwetend en oliedom op gang had gebracht.
Tegenspraak en/of verontwaardiging bij welke dienst ook had geen zin als je nog carrière wilde maken. Het kwam van de Wetstraat, en van wié of wat het daar kwam speelde geen rol. Wat van daar komt is evangelie en moet nagevolgd worden. De lawine werd een berg. En de berg ging ons verstikken.
Niemand durfde reageren, maar integendeel, iedereen ging zich inspannen om het nieuwe evangelie nog beter en sneller te verspreiden. De een vond antiracistische wetten uit om zich te profileren in het nieuwe beleid. De andere stommerd zag kans een CGKR op te richten tot hulp aan die arme slachtoffertjes van het wrede racistische eigen volk. En de oorlog begon! Een oorlog weliswaar met meer verraders dan vijanden. Een oorlog met als moorddadigste wapen: de grenzeloze domheid van die verraders en de ontroerende domheid van het slaafse Vlaamse volk.
Ja, je kon vredelievende maatregelen zo gek niet bedenken of het woord werd wet! Strebers zagen overal kans zich op te werken door de Wetstraat te plezieren.
En dit alles ontstond uit een heel klein sneeuwballetje. Een los idee door een of andere clown luidop gedacht in de Wetstraat. Niemand van dit clubje had kunnen vermoeden dat het dergelijke vormen zou aannemen. En was er hier en daar al eentje die verder dacht dan zijn neus lang was, en enorme twijfels had, het was veel te gevaarlijk om je antihumanistisch op te stellen in die gevaarlijke politieke tijdbom.
En dus was iedereen vóór of deed iedereen alsof hij vóór was. En nu het zover gekomen is, durft niemand er nog een poot naar uitsteken. Durft niemand nog bekennen dat het allemaal een grote stommiteit was geweest.
En wij? Wij zitten ermee!
De oorzaak is gewoon het feit dat niemand van ons een uitspraak die humanistisch lijkt, durft tegen te spreken. Ergens denkt iemand luidop dat het toch maar een arme, meelijwekkende minderheid is, en de wagen gaat aan het rollen. Als die mening dan ook nog in de Wetstraat wordt geopperd, durft ook daar niemand ze te weerleggen. Zéker niet als ze helemaal niet weten welk vlees ze in de kuip hebben!
En zo gaat het maar door. Steeds verder. Naar alle niveaus van de samenleving. En voor je het weet heeft die arme minderheid het voor het zeggen in ons land.
Tja, dat is wat er gebeurt als de bevolking voor entertainers kiest in plaats van voor verstandige beleidsmensen! Dat is wat er in Europa is gebeurd. Dat is het wat ooit wereldoorlog 3 zal veroorzaken, voor zover ze niet al veroorzaakt is! En voor zover het al niet te laat is om ze nog te stoppen! De meeste mensen weten het nog niet, maar de dag dat dit besef komt zal het jaren te laat zijn!
Weeral via mail kreeg ik een aantal tips door over fruit. En die wil ik jullie niet onthouden, want ik had me ook al afgevraagd hoe het komt dat ondanks al het fruit dat mensen eten, ze toch soms dik worden, of blijven, ongezond blijven, en niet echt dat stralende hebben dat je van fruiteters toch zou mogen verwachten. Tenminste, als we mogen geloven wat geleerde bollen daarover schrijven en al de vitamines en mineralen die er zouden inzitten.
Het gehele artikel bespaar ik jullie. Temeer omdat het klaarblijkelijk uit het Engels vertaald is en dus wat moeilijk leesbaar. Maar de hoofdpunten wou ik toch even aankaarten, want ze houden een verklaring in waarom fruit, zoals het gegeten wordt, niet werkt! Het artikel komt van ene dokter Stephen Mak.
- Fruit moet je niet eten als dessert. Liefst wél op je nuchtere maag! Alleen dan zal het je hele systeem ontgiften en je van de nodige energie kunnen voorzien.
- Eet je het als dessert, dan valt het in je maag bovenop een op gang zijnd verteringsproces, met zuurafscheiding enzovoort, en bederft het hele zootje door een wisselwerking met de maagsappen.
- Liever een verse vrucht eten dan het sap. En zéker geen gekookte vruchten, want daavan ervaar je alleen maar de smaak. De vitamines en mineralen worden er uitgekookt en hebben geen enkele invloed meer.
Enkele citaten uit het artikel (met bijgeschaafd taalgebruik):
KIWI: Klein maar krachtig. Dit is een goede bron van kalium, magnesium, vitamine E en vezels. Het vitamine C gehalte is tweemaal dat van een sinaasappel.
APPEL: Een appel per dag houdt de dokter weg? Jawel! Hoewel een appel een laag vitamine C-gehalte heeft, heeft het anti-oxidanten en flavonoïden die de vitamine C activeren en aldus bijdragen tot het verlagen van het risico op darmkanker, hartaanvallen en beroertes.
AARDBEI: Beschermend Fruit. Aardbeien hebben het hoogste aantal antioxidanten onder de vruchten en beschermen het lichaam tegen kankerverwekkende vrije radicalen en bloedvatverstoppingen.
SINAASAPPEL: Lekkerste geneesmiddel. Het nemen van 2-4 sinaasappels per dag kan helpen verkoudheden weg te houden, cholesterol verlagen, voorkomen en oplossen van nierstenen en verminderen van het risico op darmkanker.
WATERMELOEN: Koelste dorstlesser. Samengesteld uit 92% water, heeft het ook een gigantische dosis glutathion, dat ons immuunsysteem helpt versterken. Ze zijn ook een belangrijke bron van lycopeen, de kankerbestrijdende oxidant. Andere voedingsstoffen die gevonden worden in watermeloen zijn vitamine C & Kalium.
GUAVA & PAPAYA: Top prijzen voor vitamine C. Ze zijn de duidelijke winnaars door hun hoge vitamine C gehalte. Guava is ook rijk aan vezels, die helpen constipatie te voorkomen. Papaja is rijk aan caroteen, dit is goed voor je ogen.
Ook nog een tip waarvan velen zullen opkijken:
Koud water drinken na de maaltijd = Kanker! Kunt u dat geloven? Voor degenen die graag koud water drinken, dit artikel is op u van toepassing. Het is leuk om een beker koude drank na een maaltijd te drinken. Toch zal de koude vloeistof het vet doen stollen dat je zojuist hebt verbruikt. Het zal de spijsvertering vertragen. Zodra dit 'slib' reageert met het zuur, wordt het afgebroken en sneller door de darm geabsorbeerd dan het vaste voedsel. Het zal langs de darm gaan, maar zeer binnenkort zal dit veranderen in vetten en leiden tot kanker. Het beste is om warme soep of warm water te drinken na de maaltijd.
Voilà! Heb nog maar eens aan mijn burgerplicht voldaan door diegenen onder jullie die vechten tegen cholesterol en andere nare vet- en ziekmakers, deelgenoot te maken van wat ik net leerde.
Of ik me persoonlijk iets van die tips zal aantrekken? Misschien wel! Ik heb er wel iets van opgestoken dat me logisch lijkt, en waard om in de praktijk te brengen. Tegen cholesterol en gewichtstoename hoef ik me wel niet te verzetten. Eerder tegen gewichtloosheid!
Maar toch als je gezonder kunt gaan leven, waarom zou je het niet doen?
Hiernaast: Chico bewaakt zijn territorium uit de hoogte: de onbezoldigde parkwachter.
Naar aanleiding van een probleempje met Chico (melkhoektanden wilden niet uitvallen en dreigden de rest van zijn gebit te misvormen, want ze stonden dubbel naast de definitieve tanden) moest hij bij de dierenarts onder narcose behandeld worden en die vier melktanden getrokken. We brachten hem zelf, op vraag van de dierenarts, zodat hij zich niet n de steek gelaten zou voelen en hij zou hem terugbrengen zodra de narcose enigszins was uitgewerkt.
En inderdaad, een paar uur later stond hij al aan onze deur met een slaperige Chico. Ik nam hem uit de draagkooi en verschoot me een bult! Het voelde aan alsof ik een lijkje vastnam. Koud als een lijk! Leek helemaal onderkoeld, en kon amper de oogjes openen! Dierenarts betaald en afwachten maar. Vier eindeloze uren bleef hij koud aanvoelen, hoé we hem ook toestopten. Had af en toe neiging tot overgeven! Probeerde de oogjes half open te krijgen, maar dat lukte niet echt. Opstaan al helemaal niet. We gingen het ergste vrezen. Toen kon mijn vrouw het niet langer aanzien en gaf hem te eten, wat hij toch gretig binnenspeelde. Het beestje had trouwens de hele dag niet gegeten want moest nuchter blijven. En het werd al rond twintig uur. Ik nam me voor hem niet alleen in zijn bench te laten slapen, en desnoods de hele nacht op te blijven bij hem.
En oef! Rond tien uur gebeurde het wonder! Hij richtte zich op en deed enkele wankele passen! Kwam dan na enige aarzeling recht op me af en keek me met eindelijk klare, maar vragende ogen aan. En ik wist meteen: de arme drommel moet hoognodig en wil dat ik hem uit laat. Hoe ziek hij zich ook had gevoeld, hij wou niets bevuilen, al hadden we daar zeker geen aanstoot aan genomen onder die omstandigheden.
Maar goed. Hij wilde, en ik besloot toch maar een parkwandelingetje te riskeren. Hij fleurde helemaal op, deed onmiddellijk een enorme plas, en was weer helemaal de oude toen we thuis kwamen! Eind goed al goed.
Dit kleine voorvalletje liet me beseffen hoeveel ik van mijn hondje hou!
En telkens en telkens weer stel ik me de vraag hoe het komt dat een hond zich zo voorbeeldig weet aan te passen aan de mens! Véél beter dan mensen onderling! En dan stelt zich onmiddellijk de vraag: zijn honden soms gemaakt voor de mensen? Kunnen mensen wel zonder hond? Als ik in de amandelvormige ogen van Chico kijk dan smelt ik weg! Ogen die echt en welgemeend zeggen: Ik hou van je. En toch zijn het maar de ogen van een hond.
Soms zijn het vragende ogen. Maar omdat het beest niet kan praten moet je maar gissen wat hij nu weer van je wilt. Soms ook is het een vuile blik. Als hij ergens heen wilt waar jij hem liefst van afhoudt. Soms is het een doordringende blik met het kopje schuingehouden. Alsof hij zeggen wil: Allez stomme mens, snap je nu echt niet wat ik je wil duidelijk maken?
Wat heb ik nog veel te leren van mijn hond. Alleen al die veelzeggende lichaamstaal die intelligente, bijna menselijke blik. Waarom toch kunnen die beesten nou niet gewoon praten? Dan zouden misverstanden toch zó uit de weg geruimd zijn?
Of zou het net een zegen zijn dat ze niet kunnen praten? Zo kun je ook niet eindeloos ruzieën en argumenteren! Dat lijken ze trouwens helemaal niet nodig te hebben. Want zélfs als ze een persoonlijke voorkeur hebben zijn ze toch altijd blij met jou als leider die het laatste woord heeft en lopen gewillig en tevreden mee.
Chico wil lekker wat rondlopen in het park, maar ik moet naar de apotheek? Wel, hij zal even aan de leiband trekken, richting park, maar zodra hij ziet dat ik andere bedoelingen heb, staakt hij zijn pogingen en loopt blij mee pal naast me. Bekijkt het park niet eens meer!
Honden zijn eigenlijk een godsgeschenk voor de mens, mits je ze op de juiste manier behandelt. En ze vragen niet veel! Af en toe een aai af en toe wat aandacht af en toe een spelletje spelen en ze zijn al lang tevreden!
En mijn appartement? Wel, de living is herschapen in een kindercreche. Knuffelberen, poppemies, ballen, trektouwen, kauwdingen en noem maar op. Alles verspreid over de living. Geen kind heeft zoveel speeltjes als hij. En nu is mijn vrouw wel echt een netheidsmaniak, maar dié wanorde stoort haar niet. Integendeel, telkens ze de stad ingaat komt er een speeltje bij!
En s avonds, als koning hond gaan slapen is, wordt alles netjes in een mand gelegd. Maar zodra meneer uit zijn slaapholletje komt in de vroege morgen en na het halen van een frisse neus en ledige blaas, is zijn eerste werk: die mand ledigen en over de hele woonkamer verspreiden! Dan is hij weer gerust. En wij ook zo lang we nergens over struikelen!
Het valt op: zowel mannen als vrouwen plakken graag het etiket mysterieus op vrouwen! Wezens die je moet leren kennen. Wezens die helemaal anders reageren. Wezens die verwachten dat je hen begrijpt of daar tenminste toch alle moeite voor doet!
Maar wat nog meer opvalt: je hoort noch mannen noch vrouwen verklaren dat de man een mysterie is!
Hoe zou dat zo komen? De man moet, voor de vrouw, al een even groot raadsel zijn als de vrouw voor de man. Maar er wordt niet over gepraat! Waarom niet? Slechts één antwoord: het interesseert de vrouw niet! Want de vrouw ziet de man dikwijls als een koel en hard wezen. Een wezen dat ze hoognodig moet veranderen en aanpassen aan hààr vrouwelijke wereld! Verder denkt ze niet. Dat ander wezen leren kennen? Vergeet het! Dat ként ze al. Al heel lang! Van zodra ze geboren werd!
En dan komen we weer bij het feit dat denken dat je alles weet, juist leidt tot niéts weten!
Mannen, veel ervan toch, zijn daar anders in. Natúúrlijk zijn ze in de eerste plaats geïnteresseerd in seks. Maar ondervinden ook al gauw dat omgaan met een vrouw veel boeiender is dan met een man. En naarmate ze dat ander wezen leren kennen, ondervinden ze ook dat seks veel verder gaat dan alleen maar zinnelijk genot. Ja, ondervinden ze ook al heel gauw dat seks zonder verdere geestelijke band helemaal niet bevredigend is! Platvloers zelfs! Ontdaan van alles wat het zo mooi maakt.
Maar dan komt het volgende obstakel: hoe goed de man ook zijn best doet zijn partner te leren kennen, dat is en blijft meestal maar eenrichtingsverkeer. De vrouw doet daar totaal geen moeite voor. Natuurlijk niet! Ze wist het al lang wat een man is! Een vrouw met een penis en zonder borsten toch? Meer hoeft daar niet achter gezocht te worden denkt ze! En het onbegrip begint. De vrouw vindt zich onbegrepen de man is en blijft onbegrepen.
En als het mannelijke zoeken naar alleen maar van één kant komt, dan kan ook geen begrip van dat andere wezen worden verwacht. De man stelt al spoedig vast dat hij niet begrepen wordt, hoéft op de duur ook niet meer begrepen te worden, en zijn belangstelling in de vrouw verdwijnt. Gaat dan maar ander vertier zoeken: aan de toog, tussen de voetbalsupporters, of waar dan ook waar hij maar een beetje begrepen wordt. Het is wel niet het soort begrip dat hij verlangt, maar het is altijd beter dan niets.
Want dat vrouwmens thuis, dat denkt dat ze hem zo goed kent, kent hem totaal niét en blijft maar, koppig als ze is, communiceren met iemand waarvan ze denkt dat het een vrouw met penis is en verwacht van hem dan natuurlijk ook vrouwelijke reacties. Is hoogst verwonderd en verbolgen als die reacties niét voldoen aan wat ze van een vrouw zou verwachten. Ze heeft nooit de moeite genomen het wezen man te doorgronden. Er al evenmin bij stilgestaan dat voor de meeste taken die beide eigenschappen nodig zijn. Opvoeding van de kinderen bijvoorbeeld het soort klusjes in huis noem maar op.
Een wereld zonder vrouwen zou misschien wel eentonig, maar heel efficiënt kunnen werken.
Een wereld zonder mannen zou als een lief zachtgekookt eitje zijn. Wondermooi, wonderzoet, maar niet in staat zichzelf staande te houden in de harde realiteit.
Vandaar dat beide geslachten er nodig zijn om de kerk in het midden te houden. Vandaar dat de man zoekt om het andere geslacht te begrijpen. Waarom doet de vrouw dat niet? Of hééft ze dat talent gewoon niet?
En zo is de mythe ontstaan van de mysterieuze vrouw.
Op de mythe van de mysterieuze man zullen we nog een aantal eeuwen moeten wachten denk ik. Blijkbaar is de evolutie van de vrouw ergens blijven steken en raakt niet voorbij dat punt.
Alvorens ik bestookt word met boze mails wil ik hier nog het volgende aan toevoegen: ik heb het wél over het gros van de vrouwen. Weet best dat ze niet allemaal zo zijn. Maar ach, al die bomen in het bos, weet je wel? Jonge mensen verdwalen daar zo gauw in, en dat probeer ik hen nu juist aan het verstand te brengen.
In het column relatieve-tijdstheorie van februari 2011 had ik het over de vraag of tijd wel bestond! Die vraag kwam vooral uit mijn persoonlijk aanvoelen en had niks met exacte wetenschap te maken. Was zomaar iets wat al lang zat te broeden binnen in me, zonder op enige wetenschappelijke grond te zijn gestoeld. Zielsverzinsels zeg maar.
Maar deze week zag ik op Discovery Science toch een aantal wetenschappelijke benaderingen van het fenomeen tijd en relativiteit. En dat gaf me toch het zalige gevoel dat ik niet alleen sta met die op zijn minst onconventionele mening! Neen! Dat die mening lang niet zo onconventioneel is als ik dacht!
Het gegeven werd wél door een aantal wetenschappers op heel wiskundige wijze geprobeerd uit te leggen. De een trad het, volgens zijn persoonlijke wiskundige berekeningen, bij, de ander brak het af. We zijn dus nog ver van een exacte wetenschap af, maar dat er op gestudeerd wordt door heel geleerde bollen vond ik toch al formidabel. Dat er pros en contras zijn is al even positief. Zo blijft de vlam in de pijp.
En laat ik maar eerlijk zijn: ik kon, met die wiskundige benadering, echt niet mee. Snapte wel de bedoeling, voelde aan dat ze op het juiste spoor zaten, maar het ging me allemaal even te snel om de ingewikkelde berekeningen die er aan te pas kwamen te kunnen volgen. Het was trouwens maar een TV programma en daarin wordt niet verondersteld dat de kijker volledig doorzicht krijgt in die ingewikkelde materie, noch dat hij in wiskunde geïnteresseerd is. Het gaat eerder om lichtvoetig entertainment met wetenschappelijke achtergrond: de kijker vooral niet vervelen met ingewikkelde toestanden!
Een aantal hoofdpunten die me toch wel direct aanspraken waren:
- Iemand zei dat, als je denkt dat het verleden niet meer bestaat, dat gelijk staat aan tellen tot dertien en dan verklaren dat elf niet meer bestaat. Prachtig argument vond ik. Want zo voel ik het ook aan.
- Een ander ging zelfs nog een stap verder: we leven in een driedimensionele wereld, waarin de tijd eigenlijk de vierde dimensie is die waarneembaar is met onze zintuigen (let wél: zintuigen!). En dat het bijlange na niet zeker is dat de tijd maar uit die éne dimensie bestaat die we kunnen waarnemen: van vroeger naar later. Hij stelde dat er nog een tweede, niet voor ons waar te nemen dimensie kan bestaan in de tijd: van boven naar onder of vice versa. Of zelfs van later naar vroeger. Dat zou al meteen vier dimensies opleveren voor alleen maar de tijd.
- Weer een ander, die de theorie op zich heel sterk aanklampte, zei tot besluit dat, wàt er ook van zij, we toch allemaal ons aardse leven leiden met de aardse middelen die we hebben. En of er nu drie of honderd dimensies zijn het zal aan ons leven weinig veranderen. Natuurlijk niet! Zéker niet voor wie alleen maar in ons kortstondige aardse leven gelooft. Maar daarna?
- Wat me ook sterk aansprak was het echt gebeurd voorbeeld van een man die met zijn auto reed. Plots leek de auto steeds sneller te gaan en kon hij met geen mogelijkheid vertragen. En eigenlijk had hij de indruk dat het niet de auto was, maar de wereld om hem heen die versnelde. Aangekomen op zijn bestemming voelde hij zich onwel en liet zich opnemen. Bleek een hersentumor te hebben die drukte op de plaats in de hersenen die voor ons tijdsgevoel zorgt. Kunnen we daaruit besluiten dat tijd alleen maar in onze hersenen wordt opgewekt en gewoon op hol slaat als aan dat tijdwaarnemingscentrum iets scheelt? Dat we tijd alleen maar ervaren door een soort ingebouwde klok in de hersenen? Het doel van die klok? Ons beschermen! We zijn er fysiek namelijk niet toe in staat alles wat ooit is gebeurd tegelijk waar te nemen. We zouden gewoon gek worden!
- Ook de relatie tijdsgevoel - ouderdom kwam aan bod en is niet te miskennen: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Nog een bewijs dat tijd op zich niet echt bestaat, maar door onze hersenen wordt gegenereerd.
Boe! Ik zit jullie hier te vervelen met dingen die de meeste mensen boven hun petje gaan. Mij ook trouwens hoor, als dat jullie een troost mag wezen. Het gaat zéker boven mijn wiskundige vermogens, want die heb ik niet. Tenminste niet in dié mate. Maar het gaat niet boven mijn filosofische vermogens en mijn persoonlijk aanvoelen. En daar blijft het halsstarrig hangen!
De eerste die er gewag van maakte, was Einstein, en dat deed hij met zijn wiskundig talent. Ikzelf heb het altijd vermoed, maar dat kwam voort uit mijn analytische ingesteldheid. Ik analiseer nu eenmaal graag alles wat ik rondom mij zie gebeuren. Het manifesteerde zich wél op een dwingende wijze, maar ik zou het nooit luidop hebben durven uitspreken. Men zou me gek hebben verklaard. En daarom schreef ik het maar neer in plaats van het te zeggen en op hopen onbegrip te stuiten.
Ik heb in mijn leven dingen gedaan waarvan ik dacht: Dit gaat nooit voorbij! Kàn gewoon niet uitgewist worden! Ik wil dit moment bevriezen en bewaren voor eeuwig.
En misschien dacht ik nog zo gek niet! Want tot op heden blijven die momenten deel uit maken van mijn leven en van mijn zijn! Kan ik niet aannemen dat het uitgewist is door de tijd en dus niet meer bestaat. Want als ik dàt zou denken, zou ik eigenlijk mijn eigen bestaan ontkennen en stellen dat mijn leven geen enkele zin had. En sorry, dat kan ik nu eenmaal niet.
Waarin leven wij trouwens? We leven in en beleven het nu. Wat is dat nu? Een uur? Een seconde? Minder? Jawel! Minder dan een seconde is het nu dat we beleven. Want een seconde later kunnen we dood zijn, en een seconde vroeger bestaat dus niet meer! Wanneer hebben we dan geleefd? Moet je dus stellen dat je leven enkel uit die fractie van een seconde bestaat die we nu noemen? En dat al die andere seconden verspilde energie geweest zijn? Uitgewist zoals het krijt op een bord?
Hoé wetenschappers er ook over denken, hoéveel berekeningen wiskundigen ook maken, ik persoonlijk benader het vanuit de enige benadering die ik machtig ben: de gevoelsmatige benadering. De benadering die mijn ziel er aan geeft. En die benadering zegt me dat een zinloos leven niet van deze aarde is. En dus moét er wel een dimensie in de tijd zijn die het allemaal bijhoudt, laat voortbestaan, en niets laat verloren gaan.
Als dat niét zo zou zijn, wat zou dan de zin van het leven zijn?
Wat tussen de regels ook naar voor kwam in die documentaire was het feit dat we nog lang niet zo geleerd zijn als we wel denken. Dat, wat vandaag als nonsens wordt gezien door de gevestigde wetenschap, morgen een vaststaand feit kan worden en bijgetreden door diezelfde wetenschap!
En ook dàt was me een riem onder het hart. Wetenschappers lijken eindelijk te beseffen dat er nog héél veel te weten is dat we niét weten. Dat er veel meer tussen hemel en aarde kan zijn dan we ook maar kunnen vermoeden. Dat we er moeten mee ophouden te denken dat we alwetend zijn! Want juist dààr is het dat het schoentje meestal wringt.
Ooit waren alwetende dokters verstokte rokers! Het beschermde hen namelijk tegen de vele ziekten waamee ze in contact kwamen. Nu zijn nieuwe alwetende dokters van oordeel dat we allemaal moeten stoppen met roken! Tja, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen zeker? Maar mensen, laat ons toch eens ophouden met dit ge-alweet! Laat ons, naast de onfeilbare wetenschap, toch ook nog eens luisteren naar ons eigen lichaam en geest?
Of ze ooit, met hun wiskundige benadering van de tijd, het juiste spoor zullen weten te vinden en te bewijzen, kan me eigenlijk weinig schelen. De wiskundige uitleg zal ik waarschijnlijk toch niet kunnen volgen. Het zou me wél een steuntje in de rug geven, maar ik moet me desalniettemin toch beperken tot wat ik zelf aanvoel op mijn eigen, filosofische wijze.
Een tijdlang vond ik van mezelf dat mijn geheugen wat ging falen. En in werkelijkheid is het ook wel zo. Maar ik ging op zoek en vond de redenen van verschoning. En wel in sommige reacties van kinderen, de uitleg die de trotse oudertjes er aan geven, en door het vervolg van die toestand meermaals te hebben meegemaakt:
- Mijn kind? Onthoudt àlles. Hoewel het nog maar vier jaar oud is. Weet perfect de weg naar oma of naar de winkel. Weet nog perfect wat zich hier of daar afspeelde. Fenomenaal! Dat wordt gegarandeerd een bolleboos!
Helaas! In veel gevallen werden die kindjes in werkelijkheid dommerdjes. Waarom? Omdat ze van in hun prille jeugd door de oudertjes als superslim werden bestempeld. Vonden dat ze niks meer te leren hadden. Ze waren immers al slim en het zijn enkel maar de dommen die nog moeten leren! En juist daardoor waren de schoolresultaten er ook naar: héél bedroevend!
Toen ik dit scenario al meermaals had meegemaakt en er de droevige resultaten van had gezien, ging ik me vragen stellen. Hoe komt het dat een schijnbaar intelligent kind zo kan gaan falen zodra het er echt op aankomt?
Wel, ik denk dat het zo zit: de hersenen van een kind zijn een lege doos. Zodra er iets in komt, valt dat heel erg op, en het kind onthoudt het. Ouders zijn dan veel te snel om fenomenaal te roepen als een kind die énige herinnering die het heeft, weer weet op te halen. Dat is echt niet moeilijk: er zijn er ook maar een paar om te doorzoeken!
Maar er komen tien honderd duizend miljoenen herinneringen en weetjes bij en op de duur zitten de hersenen propvol, net als de harde schijf van een pc. Een herinnering ophalen kost dan een pak meer moeite!
En dàt is volgens mij de reden waarom het geheugen lijkt te verminderen naarmate je ouder wordt: je eigen harde schijf wordt steeds voller en er één herinnering uitpikken kost steeds meer moeite.
Bijgevolg denk ik dat het schijnbaar verminderen van het geheugen weinig te maken heeft met het afsterven van hersencellen zoals zo vaak wordt beweerd! In werkelijkheid zijn je hersenen op een bepaald moment toe aan een nieuwe harde schijf om de capaciteit te vergroten!
En ik weet echt niet of ouders er zo goed aan doen kindjes te loven voor hun intellect, dat, de leeftijd in acht genomen, totaal niet ongewoon is! Het zich herinneren van een bepaald gegeven heeft trouwens weinig met intellect te maken! Maar ouders willen het wél zo zien, en gaan het kindje wijsmaken dat het super is. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!
Als je aldus alle fouten van veel oudertjes op een rijtje zet, dan hoeft het je helemaal niet te verwonderen dat in onze maatschappij zoveel hangjongeren rondlopen. Je kunt ze er, vooral op de leeftijd tussen twee en zes jaar, al uithalen: ze blijven je maar lastigvallen met de uitnodiging:
- Kijk eens wat ik al kan?
En als je dan kijkt, zie je ze als het ware denken:
- Oei! Wat zal ik nu eens demonstreren?
Ze hebben dus éérst gepraat om aandacht te vragen. Dàn pas denken ze hoe ze nu de geschapen verwachting moeten invullen! En als hen niets anders te binnen schiet zullen ze maar eens een sprongetje of zo laten zien, wat dan van de ouders een dikke hoera uitlokt.
Mooi hoor! Volledig in de trend van het soort kinderpsychologie dat in de jaren zestig de kop ging opsteken en zich hardnekkig in onze maatschappij blijft nestelen: Geef het kind aandacht; roem het voor wat het goed doet. Op zich misschien goedbedoeld en correct als oudertjes maar niet heel sterk gingen overdrijven!
Want zelden heb ik kinderen die in deze mentaliteit werden opgevoed volwaardige volwassenen weten worden.
Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken: elke dag opnieuw verkeersellende en files op en rond de spitsuren, en vooral op en rond de steden. Brusselse ring Antwerpse ring In het buitenland is het niet beter. Kijk maar naar de périferique rond Parijs! Maar laten we ons tot ons eigen landje beperken.
Als ik dan op de wegenkaart kijk, stel ik vast dat België één groot spinnenweb is van autowegen, die bijna allemaal doodlopen op Brussel. Of beter gezegd, op de Brusselse ring. Waardoor Brussel eigenlijk midden in een enorme verkeerswisselaar is komen te liggen! Als je dan nog rekening houdt met de tewerkstelling in Brussel, waardoor elke dag weer duizenden werknemers in en uit de stad en over die verkeerswisselaar moeten komen bovenop alle ander doorgaand verkeer dat van diezelfde ring gebruik moet maken, dan heb je al één der hoofdoorzaken van de verkeerschaos aangeboord!
Want in dit land kun je moeilijk van A naar B rijden zonder over de Brusselse ring te moeten. Zowat alle autowegen lopen er namelijk op uit. En natuurlijk is dat helemaal verkeerd!
Hoe dat zo gekomen is? Een korte historiek zal dat even duidelijk maken:
Op veel Vlaamse secundaire wegen kun je recht voor je een kerktoren zien, en recht achter je ook eentje! Dat komt omdat de middeleeuwse wegenbouwers weinig of geen navigatiemiddelen hadden. Gemakshalve richtten ze zich dan maar op kerktorens om een kaarsrechte verbinding tussen twee dorpen of steden te vormen. Van kerktoren naar kerktoren dus.
Tot op heden is er weinig van dit principe afgeweken. Ook niet als de eerste autoweg in België werd aangelegd. De planning gebeurde al vóór de tweede wereldoorlog, maar de daadwerkelijke aanleg startte pas goed na de oorlog. Het voornaamste snelverkeer toen, was toeristisch verkeer. Voor zakelijk verkeer volstonden in veel gevallen nog paard en kar, of in het gunstigste geval een gammel vrachtwagentje.
De eerste snelweg werd dan ook hoofdzakelijk vanuit toeristisch oogpunt gepland. Waar zaten de rijkste toeristen? In Brussel natuurlijk! En waar wilden ze snel heen kunnen om zich te ontspannen? Naar de kust! En de snelweg Brussel - Oostende werd een feit en een primeur voor België. Nog altijd volgens het aloude concept: van centrum naar centrum. Met andere woorden: eigenbelang voor de destijds nog gelukkige autobezitters.
Later volgde de ene autoweg na de andere, nog steeds volgens datzelfde concept. Plus het feit dat men het belangrijk vond dat Brussel van uit alle uithoeken van het land gemakkelijk bereikbaar werd. Helaas! Door deze redenering werd juist het omgekeerde bereikt! Brussel werd bijna onbereikbaar!
Niet alleen door verkeer nààr en van Brussel, maar vooral ook door al dat verkeer dat de Brusselse ring moet gebruiken voor bijna alle andere bestemmingen. Verkeer dat op zich niets uitstaans heeft met Brussel.
Was men nu eens, in plaats van Brussel als uitgangspunt te nemen, van de uithoeken van het land uitgegaan en had men die eerste snelweg ergens tussen Brussel en Antwerpen door laten lopen naar bijvoorbeeld Maastricht of Aken. Dan konden vanaf Aalst een aantal verbindingen worden gemaakt: naar Koekelberg, naar Vilvoorde, naar Antwerpen, naar Zaventem. Het voordeel hiervan zou geweest zijn dat niemand die naar Brussel moet, in de file staat met verkeer naar Zaventem, naar Luik, naar Duitsland en weet ik veel, maar elk van die bestemmingen een stuk autoweg zou hebben van minstens 10 kilometer, met elk zijn eigen filetje! Een wachtplaats op drukke momenten weliswaar, maar dan wél een wachtplaats naar één enkele bestemming, zonder ander storend verkeer dat daar helemaal niets te zoeken heeft.
Laat ik me dan als voorbeeld ook beperken tot die eerste autoweg, die duidelijk de gemaakte fout aantoont.
Voor het traject Oostende-Brussel zou het huidige gedeelte Aalst-Brussel dan als afrit naar Koekelberg fungeren. De hoofdweg zou dan moeten afbuigen en netjes tussen Antwerpen en Brussel door lopen. Het schematisch kaartje geeft, voor een West - Oost as, een ruwe schets van de bedoeling. De groene trajecten zouden, op spitsuren, grotendeels fungeren als eventuele wachtplaatsen voor telkens maar één bestemming. Natuurlijk méér bestemmingen dan aangeduid staan; het gaat om de bedoeling!
Passagiers voor de luchthaven zouden dan hun vlucht niet moeten missen doordat ze in de file stonden met verkeer naar honderd en een andere richtingen! Ze zouden de luchthaven trouwens vanuit de tegengestelde richting bereiken. Rechtstreeks vanaf de supersnelweg. Verkeer naar Brussel zou dan vanaf Aalst weer niet langer gestoord worden door verkeer naar de luchthaven en verder.
Maar dit alles samenpersen op één ring is om problemen vragen! Jawel! Brussel heeft het allemaal naar zich toe willen trekken, en ziet daar nu de gevolgen van! We hebben een wegennet dat steeds weer uitbreidde naar de behoefte van de dag, en weinig of geen rekening hield met de toekomst!
Misschien zal men er toch eens moeten aan denken een aantal autowegen aan te passen en tot supersnelwegen te promoveren. Supersnelwegen die géén grote steden meer aandoen, maar er op een tien tot twintig kilometer van af blijven, met comfortabele, voldoende lange verbindingsautowegen naar die steden. Zo zal men altijd alleen maar in de file naar zijn eigen eindbestemming kunnen blijven steken en zal vooral ook onze nationale luchthaven een pak sneller te bereiken zijn.
Misschien een natte droom van een verkeersfanaat, maar waarschijnlijk zal het ooit de enige oplossing blijken te zijn als we nog een beetje mobiel willen blijven. Supersnelwegen van 6 of meer rijstroken per richting, die angstvallig op minstens 10 kilometer afstand van de grootsteden blijven. Van uiterst west naar uiterst oost, en van uiterst noord naar uiterst zuid.
Te laat is het in elk geval nog niet. Veel bestaande autowegen zijn nog relatief gemakkelijk in die zin aan te passen. Sommige andere zouden dan misschien wel overbodig kunnen worden en vervangen worden door bossen, om de groene jongens te plezieren. Wat dié zullen er wel als de kippen bij zijn om nóg meer autowegen af te keuren! Tenzij andere autowegen daardoor zouden kunnen vervallen.
Met enige logische planning zouden het dan ook geen extra autowegen hoeven te worden, maar grotendeels een verschuiving van de bestaande, ter verhoging van de efficiëntie.
Ik gooi ook geen stenen naar de bouwers van de eerste snelwegen! Wie had toén kunnen vermoeden welke vaart het allemaal zou nemen?
Nog maar eens een voorbeeld van hoe moeilijk het is realistisch vooruit te denken alvorens ergens aan te beginnen! En toch de snelle vooruitgang van het gemotoriseerd verkeer na de oorlog hàd belletjes kunnen doen rinkelen! Voor mensen die naar die belletjes wilden luisteren! Maar dat deden ze niet en het resultaat is een knoeiboel geworden die stukken beter zou kunnen mits aangepast aan de veranderde tijden.
En dat doet me weer denken aan een Parijse wetenschapper die aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde dat, als er niets werd op gevonden, de paardendrollen in Parijs binnen twintig jaar een hoogte van honderd meter zouden bereiken volgens zijn berekeningen!
Gelukkig voor hem: twintig jaar later liepen er geen paarden meer in Parijs! En was er dus ook geen drollenprobleem meer.
Ongelukkig voor hem: zijn hele drollenstudie was dus zinloos geweest.
Dit lijstje heb ik maar wat bijgehouden en regelmatig aangevuld voor momenten waarin ik weinig andere inspiratie heb. Misschien een handvest dat Aliëns kunnen gebruiken als ze ooit op aarde landen:
Man:
mens waarmee te praten valt.
Vrouw:
mens die je enkel mag en moet aanhoren om geen conflicten uit te lokken.
Paren:
het onverenigbare verenigen.
Kind:
mens die nog niet geïnfecteerd is door bovenvermelde eigenschappen.
Moeder:
mens die er alles aan doet om haar kind er wél mee te infecteren.
Vader:
mens die er alles aan doet om dat te verhinderen.
Puber:
Mens die nog geen mens is maar wel al denkt het te zijn.
Vriend:
mens die er altijd voor je is. Die met je lacht en met je grient.
Vriendin:
mens die altijd in is voor een lekker potje roddel of ruzie.
Familie:
niks om je druk over te maken. Gewoon laten betijen.
Maitresse:
zoals het woord zelf zegt: iemand die je overmeestert, maar dan in een zalige zin.
Homo:
een vergissinkje van de natuur.
Lesbienne:
evenwichtsherstelling om bovenstaande vergissing te compenseren.
Crimineel:
iemand die zich door duizend en een wetten gesteund weet.
Advocaat:
iemand die alleen naam kan maken door het onverdedigbare te verdedigen.
Politicus:
iemand die niet in staat is datgene te doen wat hij van anderen verlangt.
Zot:
iemand die al het bovenvermelde aan zijn laars lapt om niet gek te worden.
Hond:
wezen dat voor een hondenleven heeft gekozen en misschien wel gelijk heeft ook!
Hondenbaasje:
iemand die een leven zonder hond een hondenleven vindt.
Vergat ik nog iets? Misschien. Maar Aliëns kunnen met dat lijstje toch al een heel eind ver komen in een poging tot het begrijpen van onze beschaving!
Zurkelpatatten, zoals we het op zijn Westvlaams zeggen. Een Vlaams streekgerecht dat helemaal dreigt te verdwijnen. In mijn jeugd kwam dit minstens een paar keer per maand op mijn bord, en ik kan jullie verzekeren: tot op heden is het nog altijd een van mijn favoriete dagschotels!
Waarom niemand het nog lijkt te maken is me een raadsel. Zó lekker dat het is en zo makkelijk te maken. Bijna te makkelijk om er een recept voor neer te schrijven. Gewoon:
- Aardappelen koken, een kilogram of zo.
- Spekblokjes (naar smaak al dan niet gerookt) bakken in ruim boter of margarine.
- Bokaal zurkel kopen (+/- 500gr.) en klaarzetten. Het betreft voorgekookte en gepureerde zurkel.
- Aardappelen pureren, zurkel bijgieten en de spekblokjes mét het bakvet.
- Goed mengen, indien nodig wat melk (of room) toevoegen om een glad mengsel te bekomen. Klaar! Zout hoeft meestal niet omdat de spekblokjes al zout zijn.
Het resultaat is een groene smurrie die er voor sommigen misschien niet erg smakelijk uitziet, maar een heerlijke licht zurige verademing is op de tong. Njam!!! Laat zich ook gemakkelijk in porties invriezen, zodat je altijd kant en klare maaltijden bij de hand hebt.
Het enige probleem is eigenlijk de zurkel (ook zuring of oseille (F) genoemd). Niet meer overal te vinden. Omdat het ook niet veel meer wordt gebruikt. De meeste kans maak je in een winkel die regelmatig aan de horeca levert, want in de horeca wordt het wél nog gebruikt, maar enkel voor paling in het groen en nog enkele visgerechten.
Vroeger, in mijn jeugd, groeiden de grote zurkelbladen zowat overal: langs bermen, in weiden en braakliggende grond Het was dan wél wilde zurkel, maar even lekker en zelfs sterker van smaak dan de geteelde. Alhoewel velen het gewoon als onkruid aanzagen.
Jammer, die teloorgang! Zon smakelijk, makkelijk, gezond en toch bijna instant gerecht dat zelfs iemand met twee linkerhanden kan maken. Als het van mij afhing en ik kon kiezen tussen een Vlaams frietkot en een Vlaams zurkelkot zou ik niet lang moeten twijfelen! Kunnen ze in Engeland weer een eeuw lang twijfelen of French Zurkel nu Frans of Belgisch is, net zoals de French Fries.
Op het nieuws gezien deze week: de industrie trekt nog maar eens aan de alarmbel! Geen werknemers te vinden in België!!! Oh neen? En de werkloosheidscijfers dan? Waar hangen die werklozen dan wel? Aan de toog? Aan de bomen? Lanterfantend op straat? En wie geeft ze te eten?
Maar er is al een oplossing in de maak hoor! Geen paniek! De klassieke oplossing: meer buitenlandse werkkrachten aantrekken. Chapeau Wetstraat! Daar wordt blijkbaar niet geleerd van de fouten van het verleden! Ga nog maar wat publiciteit maken in Noordafrika en in de Oostbloklanden. Trek maar nóg meer criminaliteit aan! En vooral: wees laf genoeg om de Belg in zijn warme nest te laten liggen.
Werkloosheid? Als ik rondkijk in mijn omgeving zie ik geen enkele werkloze in de ware betekenis van het woord. Zie alleen maar moederskindjes die onder moeders vleugels willen blijven. Wél voldoende spieren lijken te hebben voor onderlinge vechtpartijtjes, voor het overvallen van zwakkeren, en als dat alles toch vervelend wordt op de duur, dan maar met moeders geld een abonnement nemen bij een fitnesscentrum.
En toch vinden ze zichzelf niet fit genoeg om te werken. Natuurlijk niet! Zo lang de moedertjes geld blijven geven via het zweet van de vadertjes, zo lang vadertje staat tóch een handje toesteekt om die arme Belgjes en allochtoontjes financieel te steunen, zúllen ze niet werken! Gegarandeerd niét! En ook niet zo lang ze mama en papa kunnen gijzelen. Zo lang mama en papa nog een euro over blijken te hebben!
En ja, dan zit er, volgens de Wetstraat maar één ding op: vreemde rassen naar onze contreien brengen. Vreemde rassen die, héél voorspelbaar, nét hetzelfde zullen doen. Alle door de Wetstraat ingestelde wetten uitpluizen tot ze die éne zaligmakende Belgenwet hebben gevonden: Hoe kan ik met een minimum aan prestatie maximaal profiteren?
En zo wordt ons land, door die onverlaten in de Wetstraat, langzaam maar zeker uitgezogen door buitenlands tuig. En wordt het autochtone tuig, dat te lui is om ook maar een poging tot werken te doen, lekker in het warme moedernest gehouden!
Kun je het die werkonwillige autochtonen kwalijk nemen? Als ze, voor die fractie die ze meer verdienen door te werken, net zo goed in bed kunnen blijven of wat rondhangen op straat?
Natuurlijk niet!
Kun je het de allochtonen kwalijk nemen als ze hier op een poepsimpele manier kunnen komen profiteren?
Al evenmin! Ik zou, in hun plaats, hetzelfde doen.
Wie moet je het dan wél kwalijk nemen? Een moeilijke vraag? Helemààl niet! De Wetstraat en de clowns die er zetelen! Dié zijn de schuldigen. Samen met de Belgen die voor dergelijke schertsfiguren stemmen!
Beseffen ze dan niet in de Wetstraat dat allochtonen binnenhalen ons alleen maar opscheept met een Allochtone categorie werkonwilligen bovenop die van ons, en dat iederéén werkonwillig zal blijven zolang ze er toch geen honger door hebben?
Jonge Vlamingen! Sta op! Kom uit jullie warme bed! Toon aan dat we helemààl geen behoefte hebben aan vreemdelingen! Want zolang jullie dat niét doen, blijven die maar binnenstromen en zullen jullie ooit zwaar kunnen betalen voor al die in bed en op straat verspilde uren!
Ben ik hier maar wat aan het fantaseren? Neen hoor! De jongeren die ik in mijn dichte omgeving heel goed ken, blijven maar werk ZOEKEN! Zijn zelfs heel professionele werkzoekenden geworden. Weten drommels goed waar ze moeten zoeken om niets te vinden! En voelen zich daar superlekker in, zolang ze maar niet VINDEN. Want dan pas wordt het een ander paar mouwen!
Wat hier volgt kreeg ik ook zomaar doorgemaild, zonder originele datum van opstelling. Enkel het plaatje heb ik er zelf bijgevoegd. Verleden weekend moet dan ook gerelativeerd worden, want dat kan elke datum zijn.
-o-o-o-o-
Verleden weekend was er braderie aan de rand van een bekende wijk in Anderlecht. Op zich niets om u druk over te maken, ware het niet dat de baas van café " bleu star" van de gemeente Anderlecht het verbod kreeg een varken aan het spit te braden om de volgelingen van de godsdienst van de vrede niet tegen het hoofd te stoten.
Zo ver zijn we daar ook al, geen varkensvlees op de braderie of het zit er bovenarms op.
De brave man was ook nog zinnens aldaar een frietkot uit te baten
Hij kreeg meteen de raad van de wijkagent er voor te zorgen dat er minstens een allochtoon te werk gesteld wordt en dat er enkel halal vlees aangeboden wordt, want anders zou zijn frietkot wel eens in de kortste keren in de vlammen kunnen opgaan.
Zijn we hier nog wel bij ons ??????
Met Vlaamse Groeten
vanwege een medewerker van
Administration communale d'ANDERLECHT I Gemeentebestuur ANDERLECHT Places du Conseil, 1 I Raadsplein 1 1070 Bruxelles I 1070 Brussel
Mij gaat het er niet om wat die allochtonen eten en waarin ze geloven. Ze doen maar. Dat Moslims nood hebben aan halal en joden aan koosjer zal mij worst wezen. Als ze denken dat dit hun spoorkaartje naar de hemel weer van meer goede punten voorziet, kan ik ze alleen maar een goede aankomst wensen, en mijn groeten aan Allah. Wij waren ook ooit stom genoeg om op vrijdag braafjes geen vlees te eten. Dus, waarom zouden we die mensen ook niet hun pleziertjes gunnen? Als een kinderhand zo gauw gevuld is, why not?
Het gaat er me wél om dat die heren zich permitteren om ónze beschaving te ondermijnen, te terroriseren en te saboteren, en zo te zien ook nog de medewerking krijgen van ONZE plaatselijke autoriteiten.
Begrijpelijk! Want die autoriteiten voelen zich bedreigd. Vrezen rellen. Rellen die de politie niet zal aankunnen vanwege de overmacht en de zware ballast van antiracistische (of anti-vlaamse) wetten!
Waarom toch bekennen we niet meteen dat we echt wel op voet van oorlog leven? Gegijzeld op eigen grondgebied door de bezetter? Een toegelaten bezetting. Met goedkeurend maar laf oog bekeken door vadertje staat! In 1940 vluchtte dat vadertje laf naar Engeland. Nu blijft het lekker op zijn vetbetaald parlementair zeteltje zitten en doet of er geen vuiltje aan de lucht is! Ook een manier om je lafheid te verbergen! Moet ik nu die vluchthazen van 1940 nog gaan bewonderen voor hun moed?
Zo lang er geen passende reactie komt van de Wetstraat, zo lang die dames en heren doen of hun neus bloedt, kunnen noch de plaatselijke besturen, noch de politie, iets aan die toestand veranderen! Kunnen enkel maar zélf gestraft worden als racisten!
Is het trouwens niet juist door de vrijheid van godsdienst, vastgelegd in de Belgische grondwet, dat die vreemde religies zwaar gesponsord worden? Waar is ONZE godsdienstvrijheid gebleven als we allemaal volgens de Halal regels moeten eten? Geef mij dan maar liever weer mijn vleesloze vrijdag!
Yes sir! Thats Belgium. Op zijn smalst dan wel! Het lafste land van de wereld, en ooit zal zich dat bloederig wreken. Maar helaas wordt dit nog niet beseft. Komt wel! Als het telaat is.
De bron van de ellende: de Wetstraat, en de clowns die er steeds weer en dank zij de domme kiezer, de scepter weten te zwaaien!
Enige tijd geleden verklaarde bondskanselier Merkel van Duitsland moedig, en als eerste, dat het integratiebeleid mislukt was! Onze premier Leterme, die net als zovele politici waarschijnlijk al lang van hetzelfde overtuigd was, sprong haar snel bij in die mening. Oef! Een ander had de hete kolen uit het vuur gehaald en nu kon hij ook opkomen voor zijn mening. En toch als je het hem zag zeggen zag je er ook de onzekerheid afdruipen! Ben ik politiek correct geweest?, Zal het me bij de volgende verkiezing niet aangerekend worden?, Ben ik hier geen politieke zelfmoord aan het plegen?
We zijn maanden verder Wat hoor je nog van dat mislukt integratiebeleid? Op één nacht zwegen alle kikkers! Die uitspraken werden doodgezwegen zonder verder commentaar. Blijkbaar was het dan toch politiek incorrect! Halal prediken in een vreemd land en op terroristische manier opdringen is dat blijkbaar niét!
Of zijn Moslims niet zo? Zijn het alleen maar hun jongeren? Hangjongeren? Ach zwijg stil! Hoe zijn die jongeren opgevoed om hangjongeren te worden? Blijkbaar wilden ze wél een centrum voor gelijke kansen, maar geen centrum voor gelijke prestaties!
Als ik me niet vergis liep er in mijn jeugd een serie kinderboekjes, Vlaamse Filmkens genaamd. Had ook iets te maken met de katholieke scholen geloof ik, maar vermits ik gelukkig niet naar die scholen ging, maakte ik ook maar halvelings kennis met die boekjes. Bij ons was het allemaal A. Hans kinderbibliotheek dat de klok sloeg.
Maar een vriend stuurde me een serie fotos die me direct aan die Vlaamse filmkens deed denken (bedankt Danny). En met wat knip- en plakwerk kwam ik tot het volgende resultaat:
DE STORY VAN EEN MOORDEND ZWARE DAG IN HET PARLEMENT.
Hoe zwaar men het in het parlement heeft mag nog maar eens blijken uit deze Belgische Filmkens. Nou ja, een echt geheim is dat eigenlijk niet als je de resultaten bekijkt van weer zon zware werkdag: Meer betalen, langer werken, en meer steun aan luiaards en vreemden. Niks nieuws onder de zon.
Zouden ze er daar soms een verborgen camera op nahouden? Wie zou die onbekende fotograaf zijn? Een van hen die wakker gebleven is?
Of, zal het, zoals in Wim Sonnevelts Op een mooie Pinksterdag, van de behanger zijn? Van die Franse zanger zijn? Of iemand uit Den Haag?
Of een buitenlandse spion? Nou, véél lijkt er wel niet te bespioneren als je het zo bekijkt Tenzij dat schunnige weekblad misschien op de zesde foto?
Voorbeelden om na te doen al evenmin. Tenzij het een spion zou zijn van een ander apenland die hier een voorbeeld komt zoeken van hoe je dikbetaald niets hoeft te doen! In dit geval zit hij wel op rozen in de Wetstraat.
In elk geval, die mensen moeten toch wel de zwaarste job van het land hebben! Zich zó moe werken tot ze erbij in slaap vallen? Dat kun je van een bouwvakker nu toch echt niet zeggen! Niet verwonderlijk dat ze beslist hebben dat die bouwvakker maar eens wat langer moet gaan werken! Zal dan misschien ook in slaap kunnen vallen op zijn werk.
Of is het gewoon omdat de stof hen niet interesseert en ze straks wel hun handtekening zullen zetten? Als dat belangrijk is tenminste. En anders drukken ze gewoon maar even op het JA knopje en de stemming is er door. Kunnen ze naar huis om verder te slapen.
Dat JA knopje moet toch echt wel van zware veren voorzien zijn als je daar zo moe van wordt!
Voor de Walen is het een pak makkelijker natuurlijk: die drukken toch altijd op NON, en dat lijkt veel lichter geveerd. Of toch niet? Neen! Want een Waalse NON weegt altijd veel zwaarder door dan een Vlaamse JA! Hoe zou dàt nu weer komen?
Of zouden de Walen een speciale faciliteit krijgen? Een pedaal bijvoorbeeld, zodat ze er hun voet en volle gewicht kunnen op zetten? Of zit die NON knop onder hun gebenedijd achterwerk, zodat ze alleen maar even moeten doorzakken? Zit daarin het geheim van het zwaarder doorwegen van Waalse stemmen?
Zouden Waalse parlementsleden overigens wel een OUI-knop hebben? Waarschijnlijk niét, want het zal wel net zo zijn als de taal: één taal is meer dan genoeg om te leren als je maar één hersencel hebt. Zo ook één knop. Meer kunnen ze hun brein toch niet aandoen? Ze hebben trouwens ook maar één achterwerk om die ene knop in te drukken!
In elk geval, dàt zijn de mensen die vinden dat we langer moeten werken! Kunnen zij lekker langer blijven slapen!
Eh tenminste, mits alweer dat stemknopje te hebben ingedrukt. Maar dat zal wel geen probleem wezen zeker?
Nu, als ik ooit last zou krijgen van slapeloosheid weet ik waar ik de remedie kan vinden: een dagje Wetstraat natuurlijk. Lijkt een pak beter te werken dan zon welness centrum!
En dat doet me er dan weer aan denken: slapen die mensen s nachts ook nog? Dat kan toch wel niet! Een mens is toch niet gemaakt om vierentwintig uur op vierentwintig te slapen?
Maar ja, politici hebben misschien een heel andere biologische klok. Zo eentje dat enkel afloopt als het parlementair verlof er aankomt. Of als de TV cameras in de zaal verschijnen.
Jammer! Ik zie hier het einde van de film, en dus moet ik er maar mee stoppen hé? Slaapwel nog, en tot de volgende keer!
Dit stukje heb ik eigenlijk al een hele tijd, maar ik twijfelde. Vond het een beetje te rechtstreekse roddel. Maar enkele slapeloze nachten deden me toch maar besluiten tot publiceren.
De achterkant van mijn appartement, waar de slaapkamers zich bevinden, paalt aan een nauw straatje. Een steegje bijna. En in dat steegje staat schuin tegenover onze slaapkamer, een mooi opgeknapt rijhuis. Uit het slaapkamerraam kijk ik er recht op neer, en dat is altijd al een boeiende bezigheid geweest.
Want daar woonde al zowat vanalles: dronkelappen, aan lager wal geraakte gezinnen, met regelmatig enkele politiewagens voor de deur midden in de nacht maar wat er nu sedert een goed jaar is komen wonen slaat alles. Een kroostrijke familie Albanezen, compleet met groot- en schoonouders en verdere aanhang.
Wie de eigenaar is van de woning weet ik niet; heb er het raden naar. Maar ik heb zon donkerbruin vermoeden: dat zal wel het vreemdelingenlievende OCMW zijn!
Maar goed, die Albanezen wonen er. Of beter gezegd: ze hokken er! Om kwart voor acht in de morgen begint het lawaai: dan brengt mama de kinderen naar school. De hele straat zal het geweten hebben! Want zodra de voordeur opengaat is het één en al geroep en geschreeuw. Je zou denken dat het er altijd hooglopende ruzie is, maar als je dan naar het raam loopt en kijkt is dat helemaal niet zo.
Alleen: die mensen hebben waarschijnlijk nooit leren praten. Ze kunnen alleen maar roepen! En dat geldt zowel voor de kinderen als voor de volwassenen. Een voor ons normaal gesprek heb ik ze nooit horen voeren. Schreeuwen lijkt hun normale vorm van communicatie. Albanië moet dus wel een heel luidruchtig land zijn, of ze zijn allemaal potdoof. Of beide.
Voor de rest van de dag is het relatief stil in de straat. Die voordeur gaat immers niet meer open, behalve in de namiddag, als de kinderen worden teruggehaald, met dezelfde ongehoorde herrie voor gevolg. Daarna is het weer stil tot rond elf uur in de nacht. Dan worden ze echt wakker en heerst er plots een luidruchtige bedrijvigheid die tot lang na middernacht kan duren.
Autos en/of scooters met aanhangwagentje stoppen voor de deur, de hele familie komt oorverdovend taterend naar buiten, de kinderen springen in pyjama heen en weer op straat en er wordt vanalles naar binnen of naar buiten gesleept. Dat hoort de hele straat! En dat hoor ik. Maar doe al lang de moeite niet meer uit bed te komen om te kijken wàt er nu weer wordt binnengesleept. Dat zal ik even later wel zien.
Want ja plots op een avond staat dan het hele voetpad vol! Over de hele breedte van het huis en tot tegen de straat. Zetels, kasten, matrassen, beddegoed, TVs en weet ik veel. Hebben dan waarschijnlijk het grof huisvuil gebeld en die komen dan alles ophalen de volgende morgen of enkele dagen later, want voor OCMW beschermelingen komt het niet zo nauw als ze alles dagen op voorhand buitengooien op een hoop. Alleen gewone stervelingen krijgen een fikse boete als ze grof huisvuil een uurtje te vroeg buiten plaatsen. Eén keer is de politie er geweest. Druk fotos makend van de hele janboel die het voetpad totaal versperde. Eén keer en nooit meer, hoewel diezelfde toestand zich regelmatig herhaalt. Maar waarschijnlijk loont het toch niet om al die moeite te doen om bewijsmateriaal te verzamelen. Ergens langs de weg zullen de PVs toch wel in de doofpot belanden.
Politie? Zien we trouwens nooit meer in die straat. En nochtans is het nachtlawaai verveelvuldigd ten opzichte van de vorige dronkelappen die er woonden. Ook de politie wenst dus de vingers niet te branden aan OCMW beschermelingetjes als die van een ander ras zijn. Hebben groot gelijk, want in dit land kun je al lang je gelijk niet meer halen als je gelijk hebt over vreemden! En kun je alleen maar zélf de pineut zijn als politieman. Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding weet je wel? Nou, dat is dan wél veel gelijker voor vreemden dan voor landgenoten.
Graag zou ik dan ook een naambordje maken voor dat straatje. En neen, dit keer geen Zonderhaatstraat, maar Vogelvrijestraat. Eén allochtoon gezin in die straat, en je ziet er nooit nog politie alhoewel de hele buurt wakker ligt van de schreeuwerige nachtelijke activiteiten!
Waar die mensen van leven heb ik ook het raden naar. Het zit waarschijnlijk ongeveer zo: naast het geld dat ze toegestopt krijgen van het OCMW en het kindergeld, hebben ze waarschijnlijk een goudmijntje aangeboord: alles wat onze welvaartstaat weggooit in huis halen, sorteren, de onbruikbare rommel op kosten van de gemeente (en de gemeenschap) laten weghalen, en de rest Joost mag het weten! Verschepen naar en laten versjacheren in eigen land misschien?
Wat leven we toch in een land vol kansen voor slimme allochtonen!!! En dat alles zwaar gesponsord met onze belastingsbrieven!
Ik zou geneigd zijn die Albanezen nog te bewonderen omdat ze tenminste nog bezige bijen lijken en iéts lijken te doen voor de kost, ware het niet dat ik er van overtuigd ben dat ze daarnaast sowieso ook nog van een of meer uitkeringen genieten die via mijn belastingsbrief worden doorgerekend. Idem dito het frequent ophalen van grof huisvuil.
En ware het ook niet dat ze zo luidruchtig schreeuwen midden in de nacht! Niet eens lijken door te hebben dat fatsoenlijke mensen dan in bed liggen, en er in onze samenleving niet geschreeuwd maar gepraat wordt. Maar ja WIJ moeten ons integreren in HUN gewoontes, nietwaar? Integratiebeleid heet dat. En dàt lijken ze alvast toch heel goed te hebben begrepen.
Voor één zaak toch heb ik binnenpretjes: ik vraag me af hoe het OCMW (àls die eigenaar is, maar dat kan bijna niet anders) die netjes opgeknapte woning zal terugvinden als die beschermelingen ooit vertrekken! Maar ik maak me geen illusies: er zal in alle talen gezwegen worden en de woning zal nog maar eens gerenoveerd worden op onze kosten! Kan dan maar weer worden verloederd door wezens van weer een andere planeet.
En toch ken ik heel fatsoenlijke maar arme mensen, die al vele jaren op de wachtlijst staan voor een sociale woning. Maar helaas het zijn blanke landgenoten! En die kunnen nog héél lang op die lijst staan.
Eigenaardig dat soms het allergrootste tot het allerkleinste leidt! De allergrootste prestatie die de mensheid euh ons ras bedoel ik, wist waar te maken is het mogelijk maken van ruimtereizen. In de allergrootste tuigen die zich ooit in de lucht konden verheffen!
En toch hebben juist die reusachtige ruimteschepen de noodzaak tot miniaturiseren geschapen! Want elke gram telde mee. Elke kilogram gewicht kostte tonnen brandstof. Zware computers uit de jaren zestig moesten steeds meer prestaties verrichten, én ondertussen kleiner, en vooral lichter worden. Een bijna onmogelijke opgave, maar men slaagde er in! Als ik het aantal transistoren, schakelingen, weerstanden, spoelen en condensatoren bekijk die destijds zouden nodig geweest zijn om de rekenkracht van één chipset ter grootte van de nagel van je duim te evenaren Jongens! Dat zou een paar vrachtwagens vol geweest zijn!
Maar hoewel de ruimtevaart de drijfveer was, kunnen we toch allemaal meeprofiteren van die miniaturisatie!
Denk maar eens aan een MP3 spelertje dat in de palm van je hand past. In veel gevallen kan het niet alleen uren opgeslagen muziek laten horen, maar ook als geluidsrecorder functioneren, honderden fotos opslaan en je laten bekijken op een piepklein schermpje, en nog veel meer!
Als ik dan zon piepklein ding bekijk kan ik niet nalaten me voor te stellen wat daar allemaal insteekt, en hoeveel gewicht je in de jaren zestig had moeten meeslepen om dat allemaal bij de hand te hebben.
Bedenk maar:
1. Een radiotoestel van een vijftal kilogram. Met dan nog erg bedenkelijke geluidskwaliteit.
2. Een bandopnemer van minstens hetzelfde gewicht.
3. Een dia-apparaat en vele dozen met diapositieven.
4. Een beeldbuis die ook vele kilos woog.
5. Een platendraaier met zware elektrische motor
6. Een kruiwagen vol loodzware autobatterijen om dit alles aan de praat te krijgen!
Ongelooflijk toch hoe dit alles werd geminiaturiseerd tot een apparaatje dat in je handpalm past? Weinigen staan daarbij stil, en nog minder mensen beseffen dat we dit alles eigenlijk aan de ruimtevaart te danken hebben!
Mini is dus echt wel in. En dan bekruipt me een heel beangstigend gevoel: voor wanneer de mini-piemeltjes? Of zijn die er al? Ik zou eigenlijk moeten geloven van wél, want enige tijd geleden zag ik een TV programmareeks die zich richtte op honderd koppels die geen kinderen konden krijgen. En daar zou dit programma eens iets aan doen zie. Ik heb enkel de eerste aflevering gezien, en toen wist ik al genoeg!
Want aan elk van die (jonge) koppels werd de eerste vraag gesteld:
- Hoe dikwijls hebben jullie seks?
De antwoorden deden me achterover slaan! Van dergelijke jonge koppels had ik verwacht dagelijks, maar neen hoor! Bij sommige was het twee keer per jaar bij de middenmoot een keer per maand, en bij de uitschieters wekelijks!!! En nou jij! Waar zou dan de oorzaak liggen dat ze geen kinderen krijgen denk je?
En juist daardoor bekeek ik de reeks niet verder! Want ik wist het antwoord over die kinderloosheid al. Hoefde niet verder te zoeken. En ben nochtans geen sexuoloog. Het ligt aan de ooievaar natuurlijk! Moeten ze dat beest maar beter voederen en op zijn plichten wijzen!
Of zou het kunnen dat ooievaars de laatste decennia vreemde voorkeuren kregen? Racistische trekjes? Dat, toen het bruine volkje zich van onze contreien kwam meester maken, de ooievaars zich vooral dààrop concentreerden? Meeheulden met de Wetstraat?
Als het zo zit kan ik jonge blanke koppels alleen maar de raad geven om, liever dan een tweepersoonsbed, bij hun huwelijksuitzet vooral meer aandacht te besteden aan een fatsoenlijk en aanlokkelijk ooievaarsnest op hun dak! Zoniet zullen steeds meer landsvreemde belgen en steeds minder Vlamingen geboren worden!
Als ik op straat een buggy zie, dan moet ik niet eens naar de moeder kijken! Binnenin dat ding ligt gegarandeerd een lief bruin wezentje. Een nieuw Vlaminkje. Een beetje verschillend van kleur, maar wat zou dat? Als ik maar niet zeker wist dat dit frele dingetje ook helemaal allochtoons zal worden opgevoed en lak zal hebben aan onze beschaafde leefwereld!
Maar alle gekheid op een stokje: heeft onze generatie iets gemist? Zijn we onwetend voorbijgegaan aan het feit dat de mannelijke viriliteit een sterk dalende lijn vertoonde? In een neerwaartse spiraal is geraakt? Is seks hebben uit de mode geraakt? Ligt het aan de voeding en/of de voedingssupplementen die de industrie er bijlapt? Ligt het aan het luilekkerleventje van tegenwoordig? Wie zal het zeggen? De ooievaar misschien?
Trouwen koppels tegenwoordig voor andere redenen? Of is dit juist de reden waarom er niét veel meer getrouwd wordt? Alleen maar samengewoond tot zich een betere kans voordoet of een betere ooievaar in de buurt komt?
Ik heb er het raden naar! Het zal je kind maar wezen!
Wat een wereld van misverstanden en emoties kan er schuilen achter het woordje Alleenstaand! Je kunt alleen alleen zijn, maar ook in een groep kun je alleen zijn. Ook in een familie, en zelfs in een relatie! Wie gewoon en echt alleen is valt eigenlijk nog in de beste categorie, maar dat is hen onmogelijk aan het verstand te brengen! Onze menselijke natuur wil het gewoon anders, en alle logica ten spijt blijft dat knagen.
Hoewel veel mensen op zich eigenlijk beter af zouden zijn alleen, is er binnenin toch telkens weer iets dat wringt. Ik heb altijd gevonden dat je als mens een volwaardig wezen moet zijn, dat op zichzelf probleemloos zou moeten kunnen bestaan. Ja, dat dit eigenlijk wel een idelae toestand is om jezelf als mens te bewijzen! Heb dan ook altijd alles aangeleerd wat daarvoor nodig is, en dat lukte me voortreffelijk. Gaf trouwens een enorme kick aan mijn zelfbeeld.
Maar eigenlijk bén ik zelden alleen geweest! Enkel een paar jaar tussen twee huwelijken in, en inderdaad, het lukte me zonder enig probleem. Materieel tenminste toch. Maar een mens wil nu eenmaal niet alleen zijn, en emotioneel blijft het toch maar knagen. Sociaal word je als alleenstaande ook niet echt als volwaardig aanvaard. Als je niet gauw een nieuwe relatie hebt, vinden ze je al snel een rare. Zo herinner ik me uit mijn alleenstaande periode nog de woorden van een goede vriend:
- Ik zie niet graag je auto steeds weer voor je deur staan. Trek er toch op uit man! Het is niet iedereen gegeven zo vrij als een vogel te zijn!
Jawel zo vrij als een vogel tot je weer in een van de vele valstrikken trapt en je kunt gaan fluiten naar die heerlijke vrijheid!
En ja, de sociale druk van buitenuit wordt groter, binnenin knaagt dan weer een onbestemd verlangen naar een ander wezen, en vroeg of laat ga je op zoek. En loop je van de ene teleurstelling in de andere! Want hoewel de wereld niet aanvaardt dat je alleen bent, aanvaardt diezelfde wereld blijkbaar ook niet dat je op zoek gaat! Word je, als niet meer zo jonge man, al gauw aanzien als een potentiële verkrachter, of in het beste geval als een eenzame zielepoot. Terwijl noch het een noch het ander waar is. En als zoekende vrouw wordt je al gauw het etiket gewillig prooidier opgeplakt.
Jonge mensen hebben het op dat vlak een stuk makkelijker: de meeste van hun leeftijdsgenoten zijn vrij en eveneens op zoek. Vinden is dan niet zo moeilijk. Zoeken wordt als normaal aanzien. Maar als je zo boven de vijftig raakt blijkt dat het allemaal heel anders opgevat en/of ervaren wordt. Dat de spelregels helemaal veranderd zijn. En ook je eigen zelf moet je als het ware herprogrammeren. Want als man ben je geprogrammeerd om naar charmante, sexy wezentjes uit te kijken en er verliefd op te worden. Maar in de leeftijdsklasse vanaf vijftig lopen er daar niet zoveel meer van, en àls ze er al lopen, dan zijn ze ofwel getrouwd of zijn er grote kosten aan!
En toch bestaan ze! In de steek gelaten mannen en vrouwen, weduwen en weduwnaars, mensen die nooit de ware tegenkwamen en liever dan zichzelf en een ander ongelukkig te maken, alleen bleven.
Maar ze leren snel af om buiten te komen en op zoek te gaan! Want daarmee trapten ze van de ene negatieve ervaring in de andere. Onder andere door de schuld van mensen zonder scrupules die zich voor alleenstaande uitgeven. Of door toedoen van alleenstaanden die alleenstaand zijn omdat er niet mee te leven valt. En zoals altijd het geval is: de goeden moeten het bekopen en worden over dezelfde kam geschoren.
En dan heb je van die instellingen die willen helpen. Al dan niet commerciëel. Avonden voor alleenstaanden bijvoorbeeld Gosh! Het woord alleenstaande alleen al duidt op een zielepoterige toestand, en welk fatsoenlijk mens wil zich aldus profileren? Weinigen. Zéker niet de echte en goedbedoelende alleenstaanden.
En dus trekken die avonden voor alleenstaanden geen alleenstaanden, maar koppels! Hoe durven ze! Alleen maar omdat dergelijke avonden nogal dikwijls belangeloos georganiseerd worden en er dus wel altijd wat te profiteren valt? Het zal hén een zorg wezen dat de echte alleenstaanden er op die manier verdreven worden.
Of al die koppels, die je op dergelijke gelegenheden ziet ook écht koppels zijn dat weet je niet. Vrouwen vooral zijn niet zo happig om onbegeleid ergens naartoe te gaan en laten zich liever begeleiden. Door een broer een vriend een familielid
Maar ze staan er helemaal niet bij stil dat een begeleide dame geen spek is voor de bek van alleenstaande mannen die ook op zoek zijn. Een begeleide dame ziet er immers allesbehalve alleenstaand uit.
Toen ik dan, in die alleenstaande periode, toch maar eens zon avond voor alleenstaanden wilde uitproberen kon ik mijn verbazing niet op! Allemaal koppels. Koppels die binnenkwamen. Koppels die gezellig zaten te keuvelen aan een tafeltje!!! Koppels die dansten. En enkele mannelijke hunkeraars aan de toog, die zich blijkbaar stierlijk verveelden en bekocht voelden. Bleef er vijf minuten, nét de tijd om een biertje te drinken, en vertrok met de noorderzon. Neen hoor! Daar als een zielepoot aan de toog naar die koppels zitten kijken was niks voor mij! En dan was ik nog een man! Hoe moet een vrouw zich dan voelen als ze niets anders kan dan ook maar aan de bar te gaan zitten omdat alle tafeltjes bezet zijn met koppels!
Hoe het dan wél moet? Poepsimpel: een portier aan de deur die alle koppels weigert. Punt en amen. Komt er dan niemand? Wel, dan moeten ze maar een avond voor koppels organiseren in plaats van alleenstaanden in de val te lokken!
Maar sedert kort is het makkelijker geworden: er is nu immers internet! En daar vind je zó je gading op. Helaas het werkt net als al de rest: werd al direct verpest door profiteurs op elk gebied die er als de kippen bij waren om misbruik te maken van die nieuwe mogelijkheid. Tussen het bos de bomen vinden is daardoor net zo moeilijk, zoniet moeilijker, dan op straat.
Waar ik het, als ik alleen moest staan, nog moest zoeken zou ik echt niet weten! Alhoewel de hele wereld er van overtuigd is dat het, via internet, toch zó moet geflikt zijn, tenzij je echt een zielepoot bent. Of toch niet?
Wel, dat systeem werkt nét als de tegenwoordige cultus voor vermageringspillen: waar je ook kijkt, in weekbladen, kranten, internet, je kunt er niet onderuit: overal publiciteit voor vermageringspillen. Moet toch echt wel een héél lucratief bedrijf zijn, dat helaas juist tégen de volslanken in onze maatschappij werkt. Tientallen kilos kwijt in een mum van tijd! Mensen met normaal gewicht moéten dan wel denken dat die dikkerdjes ervoor kiezen dik te blijven! Ja toch? Als er zoveel middeltjes zijn? Maar of het allemaal zo werkt als de reclame ons wil doen geloven is een ander verhaal! Maar het signaal: voor dik zijn kies je zelf is er, en de dikkerdjes zijn daar het slachtoffer van.
De échte boosdoeners, onder andere de fastfood industrie, blijven buiten schot!
Neen, ik wil niet in de voetsporen van Umberto Eco treden. Maar bepaalde steeds weer wisselende benamingen van sommige toestanden lijken me toch wel heel humoristisch en tonen aan hoe klein de menselijke geest denkt! Alsof een naam er iets toe doet. Alsof je, als je onder een andere benaming valt, een ander persoon bent!
Enkele voorbeelden van dergelijke namen?
Mindervaliden: Ooit gebrekkigen en verminkten genaamd. Werd op de duur vernederend ervaren. Konden ze zich niet in vinden. Gingen, ondanks het feit dat ze door die benaming een aantal sociale voordelen toebedeeld kregen, toch protesteren. En ons taalgebruik veranderde. Het werden Invaliden. Voilà! Iedereen weer content. Bleven uitkeringen trekken, maar voelden zich waardiger onder die benaming. Of toch niet? Neen! Invalide werd weer een taboe en een benaming waaronder ze niet wilden ressorteren. Toen weer veranderde het in Mindervaliden. Ging weer een tijdje mee, maar dat minder was er dan plots teveel aan! Eureka! Nu hebben we eindelijk de juiste benaming gevonden: andersvaliden. En dat lijkt momenteel weer goed aan te slaan. Voor hoe lang? Heel voorspelbaar: nét zolang tot de invaliden vinden dat ze met het voorvoegsel anders gediscrimineerd worden. En dan moet de taal er maar weer iets anders voor verzinnen!
Wié zich telkens weer gedupeerd vindt? Niét de echte invaliden! Wél de mensen die hemel en aarde hebben verzet om, meestal onterecht, een bepaald percentage invaliditeit toegewezen te krijgen. Tenminste, zo lang er voordelen aan dit percentage hangen! Al was het maar gratis parkeren. Dié zijn het die wel dolgraag willen profiteren, maar zich niet als invalide geprofileerd willen zien.
Oud: Ooit werden oudere mensen gewoon oud, oudjes, of grijsaards genoemd. Vernederend vonden ze, en het moest bejaarden worden. Werd op de duur ook als vernederend aanzien en het werden senioren. Verdorie mensen, Whats in a name?. Je bent toch wie je bent, en het zal mij worst wezen welk woord daarvoor is uitgevonden! Valse ijdelheid is aan mij niet besteed, en of ik nu een oudje of een senior word genoemd, dat kan totaal niets veranderen aan hoe ik me voel. Wie wél een boodschap heeft aan dergelijke ijdele prietpraat moet hoognodig maar eens een psychiater raadplegen!
Karretje. Een rolstoel wordt in de volksmond, tenminste dan zeker toch aan de kust, een karretje genoemd: Hij zit in een karretje is een heel courante, wat speelse volkse benaming voor iemand met een rolstoel. Tijdens mijn dienstperiode kreeg ik plots eens een klaagbrief op mijn bureau: vier bladzijden met klachten! De eerste en voornaamste klacht was: die familie (toeristen uit het binnenland) had minigolf willen gaan spelen, maar omdat iemand van hen een rolstoelgebruiker was, mocht die niet binnen. De man achter het loket had, goedbedoeld, gezegd: Sorry, maar karretjes mogen niet binnen. Dat die dingen niet binnen mochten in verband met het tere speciale gras, konden ze nog begrijpen. Maar de benaming karretje was ze in het verkeerde keelgat geschoten! Pure discriminatie vonden ze. Terwijl het gewoon de courante volkse naam is die, tenminste in onze streek, een pak sympathieker klinkt dan rolstoel!
Ik kon het misverstand nog wel begrijpen en juist inschatten, maar toen ik verder las vond ik nog een pak klachten over onbeleefdheden van de zijde van de politie en nog veel andere instellingen. En toen kreeg ik het door: was de hele wereld onheus tegen die mensen of waren die mensen onheus tegenover de hele wereld? Het leek er wél op dat het dit laatste was, want het eerste leek me wel héél erg ongeloofwaardig!
Wat ze niet begrepen was het feit dat het veel makkelijker is je eigen persoontje aan de wereld om je heen aan te passen, dan te proberen de hele wereld aan jouw persoontje aan te passen. Maar dat kon ik hen niet antwoorden. Ik had ze daarmee wel op het goede pad kunnen zetten, maar kon dat niet maken! Zou me niet in dank worden afgenomen. Zou gewoon het volgende slachtoffer op hun lijst zijn geworden, en wat konden die mensen me tenslotte schelen?
Dik!
En dan nu hét taboewoord van onze tijd: dik zijn! Overgewicht hebben. Of gezet zijn. Neen hoor! Niet zeggen! Niet noemen zoals het is! Dat heet nu met een misleidend beschaafd woord: volslank!!! De eerste keer dat ik dat woord hoorde dacht ik dat het om een superslank meisje ging! Maar het bleek om net het omgekeerde te gaan. Ongehoord lachwekkend! Een gezette dame die zichzelf volslank weet te noemen verraadt toch onmiddellijk al haar frustraties en complexen? Nu weet ik ook wel dat niet alle dikkerdjes daarvoor kiezen. Dat ze er in veel gevallen niks kunnen aan doen en ze dus ook niks verweten moeten worden. Dat ze zich ongelukkig en/of misdeeld voelen. Al dan niet terecht vinden dat ze minderwaardig zijn. En in bepaalde gevallen kan ik wel met ze meevoelen. Maar verandert de naam van de roos daar iets aan? Een dikke roos is en blijft nu eenmaal een dikke roos, wélke benaming je ze ook geeft.
Niks om gefrustreerd over te doen. Niks om je minderwaardig te voelen. Vroeger vond ik dikkerdjes meestal sympathieke, vriendelijke mensen. Echte lachebekjes. Zoveel als nu liepen er trouwens ook niet rond. Maar sinds dik zijn uit de mode is, zijn het in veel gevallen chagrijnige mensen geworden! Boordevol frustraties. En door zich op ongelooflijk creatieve, maar misleidende wijze anders te laten noemen, vestigen ze juist de aandacht op die dikheid waar ze blijkbaar vanaf willen!
-o-o-o-o-
En zo zijn er nog wel vele woorden die in de loop der tijden steeds weer een poging tot beschaving hebben ondergaan, waarbij het oude woord dan onmiddellijk het label ordinair meekreeg. Denk maar aan uitwerpselen faeces stront! Ook weer een product dat in wezen zichzelf bleef, dezelfde geur behield, maar toch om redenen van beschaving telkens weer anders moest worden genoemd. Zodra weer een nieuw woord werd gevonden werd het vroegere woord ordinair verklaard. Na verloop van tijd het nieuwe woord ook Misschien zijn we ook hier wel ooit eens terug bij af en worden uitwerpselen weer, in héél beschaafde kringen, stront genoemd.
Nog een weetje als toemaatje: in Engeland kun je gewoon vragen om naar the toilet te gaan, en ze begrijpen je natuurlijk wel. Gebruikelijker is the lu (loe uitgesproken). Om te weten waar dàt woord nu weer vandaan komt moeten we terug naar het Parijs uit de zeventiende eeuw!
Mensen woonden daar al, net als velen nu, in etages. Toiletten en riolen waren er niet en elke slaapkamer had zijn pot. s Morgens werden die potten gewoon uitgekieperd op straat door het venster! Een andere mogelijkheid was er gewoon niet. Voorbijgangers moesten toen drommels goed opletten. Zo kon het niet langer en er werd een wet uitgevaardigd: wie zijn pot uitkieperde moest eerst luidop roepen: A l eau. Om te kennen te geven dat er water op komst was.
De Engelsen vonden dat een goed idee en namen het over. Alleen, eau spraken ze uit als oe, en hielden op de duur enkel nog de loe over. En toen er riolering kwam en vaste toiletten, blééf het the lu. Vraag bij je volgende bezoek aan Engeland maar naar the lu, en je raakt direct waar je wezen moet.
Bloggers onder elkaar mailen wel eens hun wedervaren door, en zo vernam ik onlangs dat iemand uit de blogwereld door een bepaald individu verweten werd van partijdigheid!
Slik!
Partijdig? Wie is dat niét? Moeten we dan allemaal een uniforme mening hebben? Mag je blog dan niet een weerspiegeling van jezelf zijn? Waarom zouden we niet mogen uitkomen voor onze mening op een blog? Moeten we ons dan uitgeven voor iemand die we niet zijn? Het woord partijdig moet die kerel ergens hebben opgevangen in de ambtenarenwereld en doorgetrokken naar de gewone maatschappij. Een heel erg kinderlijke gedachtegang dus!
Staats- en stadsbedienden bijvoorbeeld moeten inderdaad onpartijdig zijn. Is een der basisvereisten van de job en zo hoort het ook. Politie eveneens. En zo zijn er nog wel categorieën te vinden van mensen die (in hun beroep) zéker onpartijdig moeten zijn. Denk maar aan rechters! Maar op je blog? Als privé mens? Onpartijdig zijn? Dat kun je gewoon niet maken. Dan moet je ook niet gaan bloggen! Of moet je blog enkel uit een serie fotootjes bestaan die niemand interesseert! Maar zodra je ook maar één woord schrijft, komt je mening naar boven. Daarvoor doén we het trouwens! Of moeten we misschien zitten liegen?
Ik plaats op mijn blog wat ik denk, en is dat partijdig, nou dan is het dat maar hé? Het staat de lezer vrij om er zijn eigen mening op na te houden. Trouwens, wie regelmatig mijn blog leest zal wel al hebben vastgesteld dat ik regelmatig van partijdigheid wissel naar gelang de evolutie van bepaalde toestanden.
Als iemand me vandaag honderd euro schenkt, mag ik hem dan niet de hemel in prijzen? Maar als diezelfde vent me morgen een schop onder mijn kont geeft, mag je er van overtuigd zijn dat ik van mening zal veranderen! Enkel de zotten veranderen nooit van mening.
Ik heb ook geen glazen bol, en als iemand vandaag goed blijkt moet ik ook afwachten of dat wel zo zal blijven. Dus, echt partijdig ben ik niet, of toch? Jawel! Maar zodra een partij het in mijn ogen te bont maakt keer ik ze wél de rug toe! Zeker weten. Of dat nu een politieke partij is of welke partij in de samenleving ook!
Vele jaren liep ik in het gareel bij een officiële dienst en was daar perfect onpartijdig in. Dat hoorde bij de job, dat werd van me gevraagd, en dat begreep ik volkomen. Want in een dergelijke job kun je nooit goed functioneren zo gauw er partijdigheid komt bij kijken.
Maar een blogger verwijten van partijdigheid? Dat is toch wel je reinste kinderlijke onzin? Zo verstrekkend gaat ons wetboek gelukkig nog niet. Al zou een bepaalde categorie van mensen dat misschien wel willen.
Partijdigheid verbieden verdorie! Waar halen die mensen het? Dan moeten ze meteen ook alle politici naar huis sturen, want die behoren allemaal tot een partij en zijn bijgevolg ook allemaal partijdig!
Maar gelukkig! De opmerking aan die blogger bleek van een leraar te komen, en toen begreep ik het meteen en vond dat het hem vergeven moest worden. Die lui zijn ontoerekeningsvatbaar op dit gebied en dat kun je ze niet kwalijk nemen. Hun hele leven speelde zich af voor de klas en hun woord was wet. Niks op tegen, niks aan de hand! Ze doceerden exacte wetenschappen, leerden letters aan ongeletterden, en daar kàn wel geen tegenspraak op zijn. Exact is exact. Toch? Maar of het er in de maatschappij ook zo aan toegaat is een ander verhaal. Een verhaal dat veel leraren blijkbaar niet snappen. En zich alleen maar belachelijk maken.
En veel van die lui beginnen zich, door het onvoorwaardelijk geloof van hun leerlingen, onfeilbaar te vinden. Trekken die mentaliteit ook door tot ver buiten het schoolgebeuren, en dan wordt het natuurlijk een beetje héél erg kinderlijk! Als daar dan ook nog het klassieke Vermanende vingertje bijkomt worden ze helemaal potsierlijk!
Die vingertjes zien we trouwens ook regelmatig opduiken bij verkondigers van achtergebleven religies! Ze halen het niet meer met hun intellect, en dan moet het vingertje dat gebrek maar compenseren! Ik heb trouwens altijd al vingerende mensen gewantrouwd. Enfin op dié manier vingeren bedoel ik. Er zijn wel betere manieren om je vinger te gebruiken!
Ach, leraren zwijg me er van. Toffe mensen anders wel hoor. En ze kennen wel degelijk hun job en hun leerstof. Maar ook niets méér. Wordt ook niet gevraagd van hen. Zo heb ik in mijn Engelse familie een lerares Frans. Geeft Franse les in Engeland aan kinderen tot twaalf. Dié stof beheerst ze volkomen. Is er fantastisch goed in. Vervoegingen, spelling, als de beste! Maar vraag haar niet een gesprek in het Frans aan te gaan! Bakt er gewoon niks van! Durft niet eens! En dat hoéft toch ook niet? Als je de woordjes, vervoegingen en voorgebakken zinnetjes die de kinderen moeten leren kent, en hen dat op correcte wijze kunt overbrengen, ben je toch geslaagd in je beroep?
Maar je daarom ook buiten de school onfeilbaar achten? Neen! Dàt is er wel teveel aan. Maar gelukkig voor mij: die lerares Frans uit mijn familie blijkt die eigenschap totaal niet te hebben. Zou het er in Engeland toch anders aan toegaan dan hier?
En wat die vingerende leraar met zijn kritiek betreft: spijtig voor hem, maar hij heeft nog héél veel te leren om een volwaardig lid van de maatschappij te worden!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
