Bloggers onder elkaar mailen wel eens hun wedervaren door, en zo vernam ik onlangs dat iemand uit de blogwereld door een bepaald individu verweten werd van partijdigheid!
Slik!
Partijdig? Wie is dat niét? Moeten we dan allemaal een uniforme mening hebben? Mag je blog dan niet een weerspiegeling van jezelf zijn? Waarom zouden we niet mogen uitkomen voor onze mening op een blog? Moeten we ons dan uitgeven voor iemand die we niet zijn? Het woord partijdig moet die kerel ergens hebben opgevangen in de ambtenarenwereld
en doorgetrokken naar de gewone maatschappij. Een heel erg kinderlijke gedachtegang dus!
Staats- en stadsbedienden bijvoorbeeld moeten inderdaad onpartijdig zijn. Is een der basisvereisten van de job en zo hoort het ook. Politie eveneens. En zo zijn er nog wel categorieën te vinden van mensen die (in hun beroep) zéker onpartijdig moeten zijn. Denk maar aan rechters! Maar op je blog? Als privé mens? Onpartijdig zijn? Dat kun je gewoon niet maken. Dan moet je ook niet gaan bloggen! Of moet je blog enkel uit een serie fotootjes bestaan die niemand interesseert! Maar zodra je ook maar één woord schrijft, komt je mening naar boven. Daarvoor doén we het trouwens! Of moeten we misschien zitten liegen?
Ik plaats op mijn blog wat ik denk, en is dat partijdig, nou dan is het dat maar hé? Het staat de lezer vrij om er zijn eigen mening op na te houden. Trouwens, wie regelmatig mijn blog leest zal wel al hebben vastgesteld dat ik regelmatig van partijdigheid wissel naar gelang de evolutie van bepaalde toestanden.
Als iemand me vandaag honderd euro schenkt, mag ik hem dan niet de hemel in prijzen? Maar als diezelfde vent me morgen een schop onder mijn kont geeft, mag je er van overtuigd zijn dat ik van mening zal veranderen! Enkel de zotten veranderen nooit van mening.
Ik heb ook geen glazen bol, en als iemand vandaag goed blijkt moet ik ook afwachten of dat wel zo zal blijven. Dus, echt partijdig ben ik niet, of toch? Jawel! Maar zodra een partij het in mijn ogen te bont maakt keer ik ze wél de rug toe! Zeker weten. Of dat nu een politieke partij is of welke partij in de samenleving ook!
Vele jaren liep ik in het gareel bij een officiële dienst en was daar perfect onpartijdig in. Dat hoorde bij de job, dat werd van me gevraagd, en dat begreep ik volkomen. Want in een dergelijke job kun je nooit goed functioneren zo gauw er partijdigheid komt bij kijken.
Maar een blogger verwijten van partijdigheid? Dat is toch wel je reinste kinderlijke onzin? Zo verstrekkend gaat ons wetboek gelukkig nog niet. Al zou een bepaalde categorie van mensen dat misschien wel willen.
Partijdigheid verbieden verdorie! Waar halen die mensen het? Dan moeten ze meteen ook alle politici naar huis sturen, want die behoren allemaal tot een partij en zijn bijgevolg ook allemaal partijdig!
Maar gelukkig! De opmerking aan die blogger bleek van een leraar te komen, en toen begreep ik het meteen en vond dat het hem vergeven moest worden. Die lui zijn ontoerekeningsvatbaar op dit gebied en dat kun je ze niet kwalijk nemen. Hun hele leven speelde zich af voor de klas en hun woord was wet. Niks op tegen, niks aan de hand! Ze doceerden exacte wetenschappen, leerden letters aan ongeletterden, en daar kàn wel geen tegenspraak op zijn. Exact is exact. Toch? Maar of het er in de maatschappij ook zo aan toegaat is een ander verhaal. Een verhaal dat veel leraren blijkbaar niet snappen. En zich alleen maar belachelijk maken.
En veel van die lui beginnen zich, door het onvoorwaardelijk geloof van hun leerlingen, onfeilbaar te vinden. Trekken die mentaliteit ook door tot ver buiten het schoolgebeuren, en dan wordt het natuurlijk een beetje héél erg kinderlijk! Als daar dan ook nog het klassieke Vermanende vingertje bijkomt worden ze helemaal potsierlijk!
Die vingertjes zien we trouwens ook regelmatig opduiken bij verkondigers van achtergebleven religies! Ze halen het niet meer met hun intellect, en dan moet het vingertje dat gebrek maar compenseren! Ik heb trouwens altijd al vingerende mensen gewantrouwd. Enfin
op dié manier vingeren bedoel ik. Er zijn wel betere manieren om je vinger te gebruiken!
Ach, leraren
zwijg me er van. Toffe mensen anders wel hoor. En ze kennen wel degelijk hun job en hun leerstof. Maar ook niets méér. Wordt ook niet gevraagd van hen. Zo heb ik in mijn Engelse familie een lerares Frans. Geeft Franse les in Engeland aan kinderen tot twaalf. Dié stof beheerst ze volkomen. Is er fantastisch goed in. Vervoegingen, spelling, als de beste! Maar vraag haar niet een gesprek in het Frans aan te gaan! Bakt er gewoon niks van! Durft niet eens! En dat hoéft toch ook niet? Als je de woordjes, vervoegingen en voorgebakken zinnetjes die de kinderen moeten leren kent, en hen dat op correcte wijze kunt overbrengen, ben je toch geslaagd in je beroep?
Maar je daarom ook buiten de school onfeilbaar achten? Neen! Dàt is er wel teveel aan. Maar gelukkig voor mij: die lerares Frans uit mijn familie blijkt die eigenschap totaal niet te hebben. Zou het er in Engeland toch anders aan toegaan dan hier?
En wat die vingerende leraar met zijn kritiek betreft: spijtig voor hem, maar hij heeft nog héél veel te leren om een volwaardig lid van de maatschappij te worden!
Willy.
|