Jongeren en voedingsgewoontes bah! Als ik tegenwoordig het uitstalraam van een frietkot bekijk lijkt het er sterk op dat de frietjes eigenlijk maar bijzaak zijn en de gezonde snacks hoofdzaak:
Weliswaar lekker smakende kroketjes, maar met zeer twijfelachtige inhoud. Worsten die op hondendrollen lijken maar waarmee je zelfs je hond niet zou willen voeden. Gehaktballen waar zowat vanalles in zit uitgezonderd eerlijk gehakt. Kippenpoten zijn passé. Die heten nu drumsticks. Een namaakartikel met een al even mysterieuze samenstelling als de naam doet vermoeden.
En dan, als nevenartikel of maagvulling, de frietjes. Smakeloze dingen die meer naar karton dan naar patat smaken en waarvan je het raden hebt naar de herkomst. Geteeld in Griekenland? Geschild in Marokko? Diepgevroren in Tunesië? Je hebt er het raden naar, maar het proeft allerminst naar een heerlijke Vlaamse aardappel! En dat zou je in Vlaanderen toch mogen verwachten!
En dan te bedenken dat dit voor veel jongeren het hoofdvoedsel is waaraan ze van jongsaf aan zo gewoon zijn gemaakt dat ze de neus optrekken voor vers, gezond voedsel! Niet eens meer weten waar verse, huisgemaakte frietjes naar smaken. Arme jeugd! Is het te verwonderen dat daar zoveel opgeblazen dikkerdjes tussenzitten? Maar daar houdt het nog niet eens bij op! De jonge tongetjes werden zo verwend met gesofistikeerde smaakjes dat de mond nooit meer leeg mag zijn. Dat wordt dan weer gecompenseerd met grote zakken chips, nootjes en andere industriële tussendoortjes!
Eetverslaving heet dat dan. Weeral een nieuwe ziekte waar je weeral de geschikte medicatie kunt voor gebruiken. Of die medicatie ook werkt mag Joost weten.
Even zulk frietkot voorbijlopend verplaats ik me in gedachten weer naar die slechte oude tijd waarin voedsel nog eerlijk naar eten smaakte. En nu was mijn moeder wel een héél goede keukenprinses, maar wàt ze ook deed, ze kon de heerlijk lekkere smaak van de frietjes van het kot zelden evenaren! Elektrische frituurpannen die het vet op de juiste temperatuur hielden bestonden trouwens nog niet, en dus was het een beetje giswerk met een grote pot op het vuur.
Maar o wee! Hoe gesofistikeerder de keukentoestellen worden, hoe minder tijd de keukenprinses aan het voedsel besteedt! Met alle gevolgen vandien natuurlijk. Want telkens weer valt het me op: de mooiste en best ingerichte privé keukens vind je telkens weer bij mensen die totaal niet kunnen koken!
Een frietkotuitbater was destijds nog gewoon een die van t frietkot. Nu heet dat met een heel geleerd woord friturist. Verwijst een beetje naar artist. Maar het artisanale is er al lang af! De ware artisten verdwenen samen met de nostalgische frietkotjes op grote karrenwielen!
Het is allemaal misschien wel cleaner geworden. En daarop ook wordt het beoordeeld. Maar of het ook gezond is? Lekker?
En dan dwalen mijn gedachten weer af naar nóg vroeger. En moet ik bekennen dat ik als kind maar weinig belangstelling had voor de natuur. Dat was voor mij niets méér dan de lege tussenruimte tussen twee steden of dorpen. Maar toch kon ik natuurproducten heel erg appreciëren! Ik had een paar tantes wonen in een onooglijk dorpje op een twintigtal kilometer afstand.
Zulk dorpje waar de tijd was blijven stilstaan. Met kleine huisjes tussen t groen. Waar de mensen nog allemaal wat konijntjes en kippen en een varkentje kweekten. Een varkentje dat dan weer ten huize geslacht werd, en dan was het feest! Een feest waarin ook wij mochten delen. En daar keek ik telkens weer naar uit. Het verse vlees, dat met gulle hand onder de familie werd verdeeld, interesseerde me niet zo erg. Want er was iets anders waarop ik verlekkerd was: kaantjes!
Dat was een nevenproduct van het smelten van vet tot smout (reuzel). Na het smeltproces dreven in de hete vloeistof een massa kaantjes: kleine ronde, krokante bolletjes. De vloeistof werd dan gezeefd en de kaantjes bleven achter in de zeef. Werden in sommige gezinnen weggegooid als afval, of uitgedeeld aan kinderen die het wel lustten.
Wel, ik lustte het wàt graag! Was er helemaal verlekkerd op. En kreeg dan ook altijd een grote papieren zak kaantjes mee naar huis. Dàn pas begon mijn feest. Een lekkere snack als tussendoortje. Om stiekem mee te nemen naar school. Om er een handvol van mee te nemen als ik ging spelen. Moest er niet zuinig op zijn, want langer dan een veertiental dagen hielden ze niet. Dan kwam er een muffe smaak in. Van een koelkast konden we toen trouwens enkel maar dromen!
Al met al vervulden die kaantjes bij mij de functie van chips in de huidige tijd. Maar chips bestonden toen ook nog niet.
Of die kaantjes een dikmaker waren? Misschien wel. Het was immers een nevenproduct van varkensvet. En reken maar dat die varkentjes echt wel vetgemest werden in die tijden. Maar het was tenminste eerlijk vet dat ook nogal vettig smaakte. De tegenwoordige snackjes zullen wel minstens evenveel vet bevatten, maar dat is gecamoufleerd en houdt dus geen waarschuwing in naar de tong toe.
En trouwens, ik ben er zéker niet vet van geworden!
Maar toen was mijn jeugd, en ook de kaantjes, voorbij. Vele jaren moest ik het zonder kaantjes stellen, tenzij ik eens een boer ontmoette die nog zelf regelmatig een varkentje slachtte en ook smout smolt, maar dat was eerder uitzonderlijk.
En dan, kortgeleden, kwam de drang naar kaantjes weer zo dringend op, dat ik maar even besloot mijn kans te wagen op de markt. Ik vroeg ernaar bij een groot en druk beklant vleeswarenkraam. Die hadden ze niet, maar verwezen me, gelukkig maar, naar een klein, onooglijk kraampje even verderop. En inderdaad! Daar stonden ze: heerlijk ogende kaantjes in doorzichtige plastic doosjes.
En sedertdien is donderdag voor mij niet alleen marktdag, maar vooral: kaantjesdag! En die ben ik, terwijl ik dat schrijf, met een heerlijk trapistje aan het verorberen. De smaak van vroeger! O heerlijke culinaire nostalgie!
Het zal jullie wel al zijn opgevallen hoe ik telkens weer van leer trek tegen jankerds! Tot vervelens toe soms. Wel, dat is helemaal geen toeval! Als ik van mijn beroepsloopbaan één enkele frustratie heb overgehouden, dan is het wel mijn haat tegen alles wat jankt zonder te weten waarover het praat.
Ik kan zelfs wel stellen dat ik meer dan vijftig procent van mijn energie aan jankerds heb moeten verspillen. Veilige verkeersprojecten waaraan ik werkte, in de diepvriezer heb moeten stoppen om de honderden jankbrieven van advies te voorzien voor mijn overheid, de zaak te behandelen alsof het ernstig was, en diplomatische antwoorden te formuleren. Want je mocht niemand op de gevoelige teentjes trappen, en dat hadden sommigen nu juist wel heel hard nodig!
En dat spijt me tot op de dag van vandaag. Ik had véél meer kunnen doen voor de verkeersveiligheid, maar de jankerds gunden me de tijd niet! Ik moest mijn kostbare uren aan hún jankbrieven spenderen en zinnig werk telkens weer uitstellen.
En dat was dan nog maar op laag, gemeentelijk niveau. Maar reken maar dat het ook zo is in de hele administratie van gemeenten, provincies, en op nationaal vlak. De overheid heeft de helft teveel bedienden zeggen de jankerds!
Wel, dat IS zo!
Maar dat komt juist door diezelfde jankerds! Omdat die telkens weer aandacht opeisen zonder erbij stil te staan dat juist die eis ervoor zorgt dat elke administratie nog meer personeel moet aanwerven om hún stomme zaakjes te behandelen (lees: te ontkrachten).
Het enige alternatief is: jankbrieven in de prullenmand gooien. Maar dàn pas gaan ze echt aan het janken. Dan hebben ze ook eindelijk een reden tot janken: ze krijgen geen antwoord omdat er niemand is die zijn werk kan of wil opzij schuiven om hun brieven te beantwoorden.
Wat we soms in de media zien: een betoginkje of zo, is pas het topje van de ijsberg! Om echt zicht te hebben op het geldverslindend jankprobleem moet je zicht hebben op de jankbrievenstroom . En zéker op de lekeninhoud ervan! Je zou pal achterover slaan als je ziet waar mensen zich allemaal willen in moeien...
Mijn gemeentelijke overheid (Knokke) heeft altijd al naar correcte behandeling van wie dan ook gestreefd. Onbeantwoorde brieven waren taboe en dat werd nauwlettend opgevolgd. Maar in de jaren negentig vaardigde de nationale overheid een wet uit op openheid van bestuur. Voor mij veranderde er niets. Openheid werd in mijn gemeente al lang nagestreefd. Nu werd het gewoon verplicht. Geen vuiltje aan de lucht? O jawel hoor!
Want als gevolg van die wet verdriedubbelde de brievenstroom! Nu pas wisten ze dat ze serieus moésten worden genomen door de administraties. De blijde boodschap was verkondigd en de apostelen konden hun gang gaan.
Bij mij ging het in principe alleen maar over verkeer. Maar al gauw ging de secretarie, waar de inkomende post werd bekeken en gesorteerd, stiekem allerlei soorten klachten naar mij doorsmokkelen! Waarom? Gewoon omdat ze wisten dat dit zowat de enige mogelijkheid was om op het epistel in kwestie ooit het stempel afgewerkt te kunnen plaatsen. En dat moést, want elk binnengekomen poststuk kreeg een volgnummer. Een volgnummer dat ooit moest kunnen worden afgevinkt in de database.
Van hondenpoep tot lawaaioverlast aan dancings ze sorteerden het toch zo graag onder verkeer!!! En aan ondergetekende kwam dan de weinig benijdenswaardige eer toe het af te werken.
Of ik ervoor geacht werd? Jawel! Heel erg! Ik was altijd meer dan welkom in de secretarie van het stadhuis. Maar daar had ik geen boodschap aan want tussen de regels door wisten ze me toch altijd weer een en ander op te solferen waar ik dan maar een oplossing moest voor bedenken.
Heel graag had ik doorgewerkt tot mijn vijfenzestigste. Maar toen het gejank de spuigaten ging uitlopen besloot ik het op mijn zestigste af te stappen. De overige vijf jaar zou ik me toch maar hebben doodgeërgerd aan leken die vinden dat ze een vinger in de pap te brokken moeten hebben. En trouwens, zinnig en verantwoord werk hadden ze ondertussen al lang onmogelijk gemaakt. Als ze maar inspraak konden afdwingen! Het toverwoord van de hedendaagse tijd. Dat ze alles alleen maar hopeloos vertraagden snapten ze niet. Dat ze daarmee hun eigen ruiten ingooiden al evenmin.
Hopelijk is deze verhelderende uitleg een geldig excuus voor mijn eeuwige gejank over jankerds.
2. INTELLIGENTE DOMMERDS?
Over deze categorie kan ik korter zijn, maar wil toch even toelichten wat mijn standpunt is. Want soms lijkt het wel of ik de hele mensheid maar dom vind en dat is zéker niet zo. Maar we leven in een erg gecompliceerde samenleving waar elk individu maar zijn eigen kleine stukje kan van snappen. Specialisatie zeg maar. Kan ook niet anders in deze hoogtechnologische samenleving. Niemand kan in staat zijn het allemaal te kunnen en te weten.
Wel, dommerds zoals ik ze noem, dat zijn de mensen die dat principe niet snappen. Die misschien grote bollebozen zijn in hun eigen beroep, maar zich helaas juist daardoor geroepen voelen zich ook in heel andere toestanden te gaan mengen en inspraak te eisen in zaken waarin ze geen enkel inzicht hebben. Dàn pas stellen ze zich dom aan. En weer hadden onze voorvaderen daar een goede spreuk voor:
De mens denkt geschiedenis te schrijven. Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik geloof dat de geschiedenis zichzelf schrijft en dat een individu of groep op zich in dat hele proces maar weinig in de pap te brokken heeft! Eigenlijk is het de hele mensheid die in een bepaalde richting wordt gestuurd door allerlei kleine toevalligheidjes. Door wie? Door wat? Een soort massabewustzijn?
Hebben we daar greep op? Blijkbaar niet! We zouden er wél greep op kunnen hebben als de mensen die het voor het zeggen hebben een beetje meer aan langetermijndenken zouden doen. Maar dat doen ze juist niét! Wachten gewoon tot alle toevallige ingredienten samenkomen en de bom ontploft. En via de mediapropaganda loopt de massa nog lekker mee ook!
Kijk maar naar oorlogen: dé mijlpalen in de geschiedenis: toevallige omstandigheden die niemand voorzien had die tot gevolgen leidden die niet te overzien waren! Om maar enkele van de bekendste op te sommen:
1. De Franse Revolutie.
Luie, rijke en vadsige koningen die met hun hofhouding een luxeleven leidden terwijl de bevolking honger leed. Die niets opbouwends deden en gewoon op de lauweren van hun voorvaderen bleven rusten. En heel naief dachten dat dit ook kon blijven duren. MAAR LAKSHEID LOONT NIET!
Want ze schiepen het klimaat dat mensen als Napoleon toeliet hun kansen te wagen.
2. De eerste wereldoorlog.
De moord op 28 juni 1914 op aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk, de troonopvolger van Oostenrijk-Hongarije, door een Joegoslavische nationalist, wordt aanzien als de directe aanleiding van de oorlog. Het resulteerde in een Habsburgs ultimatum aan het Koninkrijk Servië. Er werden verschillende allianties die gevormd werden in de afgelopen decennia ingeroepen, zodat binnen een paar weken de grootmachten in oorlog waren; via hun kolonies verspreidde het conflict zich gauw over de wereld.
3. De tweede wereldoorlog.
Hoewel Oostenrijk-Hongarije, en niet Duitsland de eerste wereldoorlog begon, draaide het toch op voor de volledige schadevergoeding door het erg eenzijdige verdrag van Versailles. De Duitsers werden en bleven straatarm. Hun lakse regering deed er niets aan en liet maar betijen. Deden wat politici altijd doen: de weg van de minste weerstand volgen. Maar nogmaals: LAKSHEID LOONT NIET!
Weer schiep die regering het klimaat dat iemand als Hitler aan de macht hielp!
4. Hedendaagse tijd.
Zijn we er nú helemaal vanaf? Hebben we de lessen begrepen? Hebben we het nu gehad? Ons huiswerk gemaakt? Heeft kleutertje geluisterd?
Natuurlijk niet! We zijn nooit dichter bij een voorspelbare catastrofe geweest! Doordat de mens dom is, zorgt hij ervoor dat de geschiedenis zich telkens weer weet te herhalen. TOT we het begrepen hebben! Maar dat lijkt nog lang niet het geval te zijn, want alle kleine toevalligheidjes zijn zich alweer aan het verzamelen tot een heel erg explosief geheel:
Grenzeloze verwenning van de jeugd, resulterend in aartsluie volwassenen. Gulle maar naieve gastvrijheid aan volkeren die het lang niet zo goed met ons menen en spuwen op onze waarden en cultuur! Ontevredenheid vanwege de hoge belastingsdruk voor mensen die hard werken. Belastingsdruk die enerzijds voortspruit uit het sponsoren van regelrechte luiaards, En anderzijds uit het verheelijken van landsvreemden en zelfs landsvijanden. Leiders die niet meer leiden maar naar kinderlijk gejank luisteren en die trend volgen. Lakse, geldverspillende regeringen die niet leiden maar zich laten leiden.
Moet er nog méér springstof zijn om weer zon explosief klimaat te scheppen?
Want ook hier zal ooit blijken: LAKSHEID LOONT NIET!
Conclusies:
Bij 1: Waren de Franse koningen minder grote egoisten geweest, dan zou de Franse Revolutie nooit hebben plaatsgevonden en hadden ze de macht kunnen houden!
Bij 2:Waren de grootmachten niet zo hebberig geweest ten opzichte van hun Koloniën zou die aartshertog niét zijn vermoord en was er ook geen eerste wereldoorlog uit voortgevloeid.
Bij 3: Had het verdrag van Versailles Duitsland minstens nog wat ademruimte gelaten, zou een mannetje als Hitler zijn verdere leven hebben kunnen slijten als het ongevaarlijke Dolfje met het grappig snorretje en zijn vreemde trekjes. Was misschien loodgieter geworden. Of behanger.
Bij 4: Als onze regeringen het lef hadden te doen wat moét gedaan worden om zowel de veiligheid, de welvaart, de vrijheid en de cultuur van het vaderland te beschermen, dan zou er nooit
Ja Wàt zou er dan nooit? Ik heb ook geen glazen bol, maar ben wél clever genoeg om te weten dat daar ooit grote narigheid zal van komen! Want ze schijnen, net als die vadsige Franse koningen, hun frivole spelletjes te willen volhouden tot het te laat is en de bom barst! Brave en naarstige mensen hebben misschien een heel lange lont, maar o wee als de vonk eindelijk de springstof bereikt! Dan zal het nog maar eens te laat zijn om nog te zeggen: Hadden we het maar geweten! Wel, ze hàdden het kunnen weten!
Hoe dat dan allemaal zo komt?
Omdat de mens, ondanks al zijn vernuft, nog steeds niet door heeft dat kruiken zo lang te water drijven tot ze barsten. En bijgevolg ook maar zit te wachten tot ze barsten en zinken.
Omdat de mens blijkbaar nooit zal leren verder te kijken dan zijn neus lang is. Allerlei kleine toevalligheidjes zich ziet ophopen. Toevalligheidjes die helemaal geen slechte bedoelingen lijken te hebben voor wie niet verder denkt. Maar toevalligheidjes die pas als ze allemaal bij elkaar komen, niet zo toevallig zullen blijken te zijn!
En omdat niemand er iets aan durft te doen schrijft de geschiedenis dan maar weer zichzelf!
Een schoolvoorbeeld van wat ik eigenlijk bedoel is de invoering van zomer- en winteruur. Niemand zat daar om te springen! Weinigen vonden het interessant om twee keer per jaar het hele tijdsgebeuren overhoop te gooien.
Maar ergens op dit wereldbolletje groeide een ideetje in een kopje! Zomaar wat dagdromen. Maar de droom vond wonder boven worden wat weerklank. Toevallig kwam er een energiecrisis, en sommigen dachten dat die invoering energie zou sparen. Of vonden in die crisis een goed alibi om dat idee door te drukken. En het sneeuwballetje ging rollen. Tot de dagdroom onverwacht realiteit werd. Wie is de verantwoordelijke?
Die van dat eerste ideetje? Helemaal niet! Die heeft waarschijnlijk nooit gedacht dat zijn hersenspinsel werkelijkheid zou worden.
De volgers? Misschien, maar ze hadden de macht niet ervoor.
De energiecrisis? Jawel, maar wie veroorzaakte dié dan weer?
Bepaalde politici? Zou kunnen, maar is niet zeker.
Een groep ellebogenwerkers? Een groep oversekste jankerds die hun energie kwijt moesten? Wie zal het zeggen? De verantwoordelijkheid is dus helemaal gespreid en anoniem!
Ondertussen is al lang bewezen dat die fata morgana geen energie blijkt te besparen. Maar die droom weer teniet doen? Wie? Hoe? Wat? Waar? Geen mens die het weet, geen mens die het aandurft! De verantwoordelijke voor die stommiteit? Ga de naald maar zoeken in de hooiberg van zes miljard zielen!
En toch is er twee keer per jaar zware kritiek op dit stomme systeem! Maar alles blijft bij het oude, want na de eerste ongemakken wordt het weer vergeten en gaat het telkens weer in de vergeetput. LAKSHEID WEERAL!
Dat is wat er gebeurt als er geen echte leiders meer zijn. Of tenminste toch de kans niet krijgen zich waar te maken omdat de ellebogenwerkers altijd weer zorgen hen een stap vóór te zijn. Het voertuig wordt dan bestuurd door duizenden handen die allemaal een andere richting uit sturen en allemaal gelijk willen hebben. Of tenminste even de kick willen smaken een groot deel van de mensheid te beïnvloeden.
En dus kan de geschiedenis wel niets anders dan zichzelf schrijven! Gedicteerd door de blinde massa! Bejubeld door de politici, die niet hún visie (àls ze er al een hebben), maar die van de massa volgen! The easy way, weetjewel? Dé manier om als nietskunnende toch aan de top weten te komen.
Als er nog ooit een geboren leider, tegen alle ellebogenwerk in, het lef zou hebben op te staan, zal hij een flinke vliegenmepper moeten bijhebben om de krioelende kakkerlakken (of kakkerlaksen) in zowat alle regeringen er uit te meppen!
Even een blik kunnen werpen achter de schermen van een toneelstuk, een film of een circus, heb ik altijd al heel leerrijk gevonden. Soms interessanter dan het stuk op zich. Want dan zie je twee werelden: de wereld vóór het decor, en de wereld er achter.
Vóór het decor zie je de acteur in de rol die hem werd opgelegd.
Achter het decor zie je de mens zoals hij in werkelijkheid is.
Fascinerend! Twee heel verschillende personages in één enkel lichaam! En als het echt om acteurs, clowns of acrobaten gaat, moet ik ze bewonderen. Je ziet ze als het ware veranderen van persoonlijkheid zodra ze dat dunne grensje tussen achter en vóór de schermen overschrijden. Een totale geestelijke metamorfose! Je moet het maar kunnen!
Maar als het om het dagelijks leven in de maatschappij gaat, zie ik diezelfde metamorfose telkens weer in mensen die helemààl geen acteurs zijn, en dat vind ik een minder leuk trekje van de mensheid. In hun eigen, veilige en vertrouwde omgevinkje zijn ze wie ze echt zijn: helleveeg, tiran, reus of dwerg.
Maar dan plots gaat de deur naar de buitenwereld open, of komt de buitenwereld binnen, en daar wordt de acteur in de mens wakker! De metamorfose is soms compleet. Béter zelfs dan de beste acteur ook maar kan uitbeelden!
Bij de een gaat het er om hoe hij zich gedraagt en gekleed loopt, en dat zijn de slechtsten nog niet. Vind ik zelfs normaal om een minimum aan beleefdheidsnormen in acht te nemen.
Bij de ander gaat het echter veel verder: het wordt een totaal andere mens. Een mens die er alles aan doet om als een goede, slimme, begrijpende persoon over te komen. Een mens die er alles aan doet om je zand in de ogen te strooien. Maar ook een mens die helemaal niet praat zoals hij denkt!
Maar gelukkig heb ik ze er in de loop van mijn leven weten uit te halen. Wérkt hun act niet meer bij mij. En blijf ik maar zoeken naar de mens achter de façade!
En nog interessanter vind ik, waarschijnlijk omdat ik een man ben, het zoeken naar de vrouw achter de façade. Maar daar ligt het nog een beetje ingewikkelder! Want een vrouw heeft een pak meer facetten dan een man!
In de eerste plaats is er de seksuele uitstraling. Dàt is het meest ondoorzichtige scherm voor de man. Héél ondoorzichtig en levensgevaarlijk! Want je krijgt levenslang als je in dat scherm trapt!
In de tweede plaats is er het charmante meisje dat helemaal anders denkt en praat dan een man. Die is eigenlijk het boeiendste personage voor gelijk welke man. Het personage dat hij nodig heeft om zijn eigen harde werkelijkheid wat zachter te maken. Om roze te maken wat zwart lijkt. Al beseft de doorsnee man dat niet altijd. Hij is al lang tevreden als hij aan zijn trekken komt, en meer moet dat niet zijn! Tot de dag dat de schermen vallen!
In de derde plaats is er dan de vrouw zoals ze zich voordoet als de wereld haar ziet. Wat dan zowat altijd een heel vertekend beeld geeft!
In de vierde plaats is daar dan de ruziemaakster, de roddelaarster, soms de tierende helleveeg, de huisheks, de betweetster, de persoon die altijd gelijk moet krijgen en het hele zaakje telkens weer in de vernieling weet te sturen. De hen die rondloopt zonder kop en heel erg goed de leiding van een man zou kunnen gebruiken. Maar zich te goed vindt om die leiding te aanvaarden! Dat is dan de vrouw in the inner circle. Wie van die vier is dan in godsnaam de échte vrouw? Wanneer acteert ze? En wanneer niét?
Als je pas kennis maakt met een vrouw, dan staat ze vóór het eerste scherm of de buitenste cirkel.
Naarmate je haar beter leert kennen wordt scherm na scherm opgetrokken en zit je binnen de kortste keren monddood en uitgeteld, helemaal in de binnenste cirkel en blijft, helaas, in veel gevallen enkel nog de helleveeg over!
Onze voorvaderen zegden het nog anders: Wie een wijf kiest om haar lijf verliest het lijf maar behoudt het wijf!
Oei! Nu heb ik vele dames op de teentjes getrapt denk ik! Maar tot mijn verdediging kan ik aanvoeren dat ik een man ben, en me er ergens wel van bewust ben dat het met mannen wel niet veel beter zal zijn. Alleen maar op een andere manier.
En alles wel beschouwd moet ik telkens weer terugkomen op mijn cirkeltjes, als de golfjes die je maakt als je een steentje in het water gooit.
De cirkels worden steeds groter naarmate ze verder van het middelpunt komen! En toch is dat middelpunt, dat steentje waar het écht op aankomt, soms petieterig klein!
Maar bij de golven die mensen maken lijken ze veel betere personen te zijn in de buitenste golf. De ver van hun bed golf. Maar dat is nou nét wat me niet interesseert. Ik zie de mens liever zoals hij echt is, namelijk binnen de kleinste golf. Daar pas weet je met wie je te maken hebt! En stel ik me telkens weer de vraag: is al die carnavaleske poespas nou echt nodig? Wees toch wie je bent? Dat je naar de buitenwereld toe wat beschaafder wilt overkomen, tot daar. Maar als het verschil tussen de middelste en de buitenste cirkel een totaal ander persoon is? Neen! Bij mij werkt dat niet langer. Hoe groter verschil ik opmerk, hoe meer afkeer ik krijg van de persoon in kwestie!
En eerlijk gezegd, ik geloof niet dat ik me persoonlijk ooit aan dit typisch menselijk trekje heb schuldig gemaakt, tenzij ik noodgedwongen beschaafder moest acteren in bepaald gezelschap! Op elk ander gebied zou ik echt niet weten waarom ik buiten mijn eigen kleine kringetje plots helemaal zou moeten veranderen! Wat brengt dat trouwens op? Hopen narigheid, want acteren hou je nooit een leven lang vol!
En daarom probeer ik altijd, als ik kennis maak met vreemden die me wel interesseren, zo snel mogelijk door te dringen naar de middelste cirkel. Gewoon om te weten of ik mijn tijd aan het verspillen ben of niet. Aan de openingsact heb ik geen boodschap. Noch aan de leuke babbel en de schone schijn. Ik probeer dieper te peilen. En lukt dat niet, dan zijn er twee mogelijkheden:
1. De persoon in kwestie wil voorlopig niks van zijn privacy prijsgeven, en dat moet ik respecteren!
2. De acteur heeft angst ontmaskerd te worden. Dan kun je er donder op zeggen dat er stront aan de knikker is! En dan hoeft het voor mij ook niet meer en blijft het bij een oppervlakkige babbel.
Zowel in relaties als in de politiek speelt dat fenomeen ons lelijke parten!
In relaties is het resultaat ervan dat iemand verliefd wordt op een persoon die eigenlijk niet bestaat! Die enkel maar uit een act bleek te bestaan! Een zeepbel! Als dààr een duurzame relatie moet van komen dan weet ik het ook niet meer!
In de politiek is het resultaat van dit fenomeen dat een land op de duur onbestuurbaar wordt. Omdat de bestuurders van de eerste tot de laatste zeepbellen bleken te zijn! Acteerden, een leuke babbel hadden, de schone schijn ophielden, en tenslotte uit elkaar spatten! Enorme schuldenbergen achter zich aan latend. Die moet de nieuwe generatie zeepbellen dan maar wegwerken!
De reactie van een medeblogger op een wat gevoeliger en recht uit het hart column van me (Moeders mooiste), was nog maar eens aanleiding voor een grondig zelfonderzoek. En jawel hoor: die blogger heeft gelijk! Ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad een watje bén! Een veel te sentimentele en empathische wattenprop!
Zéker als het huisdieren betreft. Heb er de pest in ze in huis te nemen omdat ik weet dat ik me er sterk zal aan binden, maar er toch ooit afscheid zal moeten van nemen. En dat wens ik mijn ergste vijand niet toe.
Naar mensen toe ligt dat eventjes ander: Lijk ik een harde tante of nonkel! Kunnen mijn kinderen zéker over meespreken!
En zelfs afgestorven mensen uit mijn dichte omgeving kunnen me nooit het verdriet aandoen dat het verlies van een huisdier of -vogel me aandoet.
En daar zijn drie redenen voor:
Ten eerste zie ik de dood van een menselijk wezen eerder als de overstap naar een betere toestand (zonder over enige God te gewagen), en is de dood dus onbestaande. Van dieren weet ik dat niet zo.
Ten tweede: als het er op aankomt ben ik ook naar mensen toe (de levenden dan) een watje! Voel ik met ze mee. Voel ik hun lijden, pijnen en verdriet alsof het het mijne was. Al toon ik dat niet zoveel.
Ten derde: mensen kunnen wreed zijn. Dieren niet. Mensen liegen veel. Dieren niet. Dierenliefde is gemeend. Menselijke liefde lang niet altijd.
En daarom kom ik zo vaak heel hard over ten opzichte van mensen!
Juist omdát ik van mensen hou. Juist omdát ik zou willen dat iedereen zich minstens zo gelukkig voelt als ikzelf. Juist omdát ik het maar moeilijk kan aanzien dat de mensheid telkens weer druk bezig is zichzelf in de vernieling te helpen! Juist omdát ik al de narigheid die ze zich daarmee op de hals halen zo graag zou willen voorkomen. Juist omdát ik weet dat, wàt je ook maar omhoog gooit, telkens weer op je eigen kop terechtkomt! Daarom kan ik ook nooit echt kwaad zijn op mensen die vanalles omhoog gooien. Heb er eerder intens medelijden mee omdat ik weet dat het ooit, en héél pijnlijk, op hun hoofd zal vallen.
En nu weet ik drommels goed dat mijn blogje de wereld niet zal veranderen. De mensen niet zal veranderen noch de politiek een andere richting uitsturen.
Maar het stuurt mijzelf wel een andere richting uit. Het geeft mij tenminste de voldoening van niet te zwijgen over wat er allemaal mis loopt met het mensdom. Ik zou me laf voelen als ik erover zweeg. Nooit de dood met klare blik in de ogen durven kijken.
Eenenzeventig jaar ervaring in toevallig de juiste, en zeer gevarieerde omgevingen, hebben me een massa geleerd over hoe het allemaal in zijn werk gaat. Ik zou mezelf verachten als ik dit aardse tranendal zomaar verliet zonder tenminste een poging te hebben gedaan om mijn ervaringen vorm te geven en te delen met wie het maar wil lezen.
En mij doet het er niet toe of er nu één mens iets aan heeft of honderdduizend! Want elke mens is een hele wereld. Bijgevolg, als ik er ook maar ééntje echt weet te bereiken, dan heb ik toch een hele wereld bereikt. En kan ik, als mijn tijd gekomen is, met een gerust hart mijn schop afkuisen.
En dus had die blogger gelijk: ik bén eigenlijk een watje. Ook naar mensen toe. De wáre harde en kikkerkoele egoïsten, dat zijn de vermeende watjes van ouders:
Die hun kinderen hopeloos verwennen om geen gejengel te moeten aanhoren. Die geen energie willen verspillen aan een neen en dus altijd ja zeggen. Is véél makkelijker! Die de zware en soms pijnlijke taak van opvoeden uit de weg gaan. Uit gemakzucht. En om hun kinderen maar te vriend te houden. Om door hen als een goeie te worden aanzien. Om ook in de omgeving maar de schijn op te houden goede ouders te zijn en daarvoor gewaardeerd te worden.
Maar er nooit bij stilstaan wat er van die verwende nesten moet geworden!
Want dié manier van opvoeden is dan weer een vorm van meedrijven met de stroom. De omgeving is humaan geworden. Van bikkelhard geëvolueerd naar suikerzoet. En als je je laat meedrijven met die stroom, word je door de maatschappij heel erg hoog aangeschreven! Maar het zal die maatschappij worst wezen wat er later van je kinderen moet geworden!
Om je kinderen een waardige opvoeding te geven moet je heel wat van je persoonlijk karakter opzij kunnen zetten. Heel dikwijls jezelf vervloeken als je weer eens straf hebt gegeven. Duizenden twijfels doorstaan: ben ik goed bezig? Want de respons die je van je kinderen krijgt bevestigt dat zéker niet. Wel integendeel. Ze doen je gevoelen als een slechte ouder, en je goede bedoelingen lijken helemaal niet te werken!
En op dergelijke momenten moet je jezelf er echt wel van overtuigen dat die respons van onervaren betwetertjes komt, alhoewel zijzelf er alles zullen aan doen om je van het tegendeel te proberen te overtuigen.
Jawel! Het is een constant zwemmen tegen honderden stromingen in terwijl de twijfels je aan het hart knagen! En op hulp of begrip van de maatschappij moet je niet rekenen. Veel eerder op afkeuring.
Maar het loont! Op termijn. Zoals alles! Direct genot van je inspanningen krijg je niet. Dat komt pas als ze al lang volwassen zijn. Maar dat is nu juist wat de maatschappij niet meer wilt. De maatschappij wil direct resultaat zien! Langetermijndenken is taboe geworden. Je wordt beoordeeld naar wat je NU doet! Niét naar wat het resultaat ervan zal zijn op lange termijn.
Zo gaat het tegenwoordig in de opvoeding! Maar zo gaat het jammer genoeg ook in de regeringen, en dàt is pas funest in de maatschappij!
Eén keer maar in mijn leven heb ik positieve kritiek gehoord in opvoedingszaken. In Spanje dan nog wel! Een van mijn kinderen ging weer eens moeilijk doen en kreeg een lap om de oren van me. Wat van een toevallige voorbijganger, een al wat oudere Spanjaard, de commentaar uitlokte: Màs duro hombre! (harder man!)
Dat was de soort commentaar die me een riem onder het hart stak. Helaas, het gebeurde maar één keer in mijn hele opvoedperiode! En is me daarom ook altijd bijgebleven. Want dàt zou de commentaar moeten zijn die je van je omgeving krijgt als je het beste voorhebt met je kinderen, je daadwerkelijk met opvoeding bezighoudt, en lak hebt aan watjespolitiek!
Gelukkig had ik mijn hele leven al interesse in technische vernieuwingen. Gelukkig rustte ik nooit voor ik die vernieuwingen van naaldje tot draadje had weten te doorgronden. Gelukkig was ik ongelukkig als ik iets niét begreep. En gelukkig was ik pas weer gelukkig zodra ik het ging snappen!
En last but not least: gelukkig heeft die gestoorde mentaliteit me geen windeieren gelegd en ben ik nog altijd helemaal mee met alles wat de informatica ons te bieden heeft en heeft mijn pc nog maar weinig méér geheimen dan mijn lei en griffel in het eerste leerjaar!
Maar er zijn er anderen! En mijn aangeboren empathie verplicht me, me even in hun plaats te stellen. Vooral dan in de plaats van diegenen die helemaal geen technische knobbel hebben en al een eerbiedwaardige leeftijd bereikt hebben! Daar zit je dan, achter een gloednieuwe pc, om toch minstens nog een beetje mee te kunnen zijn met je tijd.
De reden voor de aankoop is meestal dat verschillende andere oudjes toch ook probleemloos met elkaar communiceren met dit toestel, leuke fotos maken die niet op de voorhistorische omslachtige manier hoeven ontwikkeld te worden, en nog zoveel meer. Allemaal dingen die je in je jeugd onmogelijk leken. Stoute dromen lijken werkelijkheid geworden te zijn.
En dan stappen ze naar de computerboer, die nog eens de ontelbare mogelijkheden toelicht en hen het water in de mond doet komen. En dan maar huiswaarts getrokken me dit magische toestel!
Helaas! Zonder de waard gerekend!
Veertig jaar geleden kwam je thuis met een nieuw toestel, een radio of zo, en je draaide aan de knop en je had muziek. Of beeld. Of je kon je soep mixen. Of stofzuigen.
Helaas, met de tegenwoordige technische snufjes werkt het even anders! Je krijgt véél! Oneindig veel meer dan je vroeger ook maar kon dromen over een nieuw toestel.
Maar je krijgt het niet voor niks! In de eerste plaats moet je met de pc zélf leren omgaan, en in de tweede plaats met elk nieuw programma dat er ook maar op geïnstalleerd is. En dat is, als je niet bent meegegroeid met die materie, niet niks!
Maar in wezen is het altijd al zo geweest: het is niet omdat je een goede verfborstel kocht dat je spatloos en streeploos kunt schilderen. Niet omdat je een schaaf hebt dat je timmerman bent! Niet omdat je een goede snoeischaar kocht dat je nu plots kunt snoeien als een volleerde tuinman. Elk werktuig vraagt een zeker leerproces. En een pc is niet zomaar een toestel. Het is eigenlijk een werktuig! En wàt voor een. Hoe meer je er over wilt leren, hoe meer je er weet uit te halen. Maar dan moet je dat ook doén. Zoniet kom je telkens weer in de problemen. Alsof je met een blinddoek wilt autorijden!
En mezelf nog altijd in de huid van zulk slachtoffer wanend, kan ik me voorstellen dat je daar achter je toetsenbord zit, bang om wat dan ook te doen om niets naar de bliksem te helpen, en dan maar, héél angstig, je mailprogramma uitproberen. Hé, dat lukt en je begint moed te krijgen! Maar dan doe je iets dat alles helemaal ondersteboven haalt en de paniek slaat toe!
Meestal zijn dat dan heel onschuldige dingetjes: toevallig met de muis ergens op geklikt, en je hele mailmap lijkt ondersteboven gehaald! Je hebt gewoon de sorteervolgorde veranderd. Op naam gesorteerd in plaats van op datum bijvoorbeeld, of op datum van achter naar voor Even op de juiste knop klikken en alles zal weer als voorheen zijn. Maar als leek schrik je je natuurlijk een bult en durf je het toestel bijna niet meer aan te raken! Of plots lijken al je binnengekomen mails weg! Terwijl ze er wél nog zijn, maar de optie verbergen na lezing werd per ongeluk aangevinkt. En dan maar snel naar de pc deskundige, die onmiddellijk ziet wat er aan de hand is, maar ook niet voor niks wil komen en dus maar een paar uur werk fingeert en ook aanrekent!
Ik heb zo de indruk dat veel mensen zich op de duur in een mijnenveld wanen zodra ze de muispijl over het scherm laten glijden. Moet bangelijk zijn.
Maar weet je, niet wanhopen. Niet meteen willen genieten van je nieuwe pc, maar eerst even wat tijd investeren in het leerproces. Dat loont en zal je later veel tijdverlies en paniek besparen. Zowat elke gemeente organiseert trouwens regelmatig pc lessen voor senioren. En het mooiste aan die lessen zijn de after lessons: na de les samen een pint gaan drinken en aan de toog leren van elkaars ervaringen en/of frustraties op dat gebied!
En dan zijn er natuurlijk ook de vele boeken over het onderwerp. Internet voor senioren bv van ons eigenste sennet. Al hou ik helemaal niet van die titel! Alsof een pc alleen maar internet behelst. Internet is alleen maar één van de vele toepassingen. Computerkennis voor senioren zou al een stuk beter klinken. Want met internet op zich zul je ook al niet te ver geraken als je verder niks van je pc snapt. Het is een beetje alsof je een auto zou kopen, enkel maar om af en toe eens de lichten aan te steken.
42 arrestaties na uit de hand gelopen studentenprotest aan kabinet De Block
Woensdag 21 maart 2012 om 20u29
(Belga) De Brusselse lokale politie heeft 42 mensen administratief moeten aanhouden nadat een betoging van studenten aan het kabinet van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block uit de hand liep. Een aantal betogers begonnen het kabinet met eieren te bekogelen, waarna de politie tot arrestaties overging.
De 42 personen zijn overgebracht naar de kazerne van de federale politie in Etterbeek en zullen binnen de 12 uur worden vrijgelaten. Dat meldt de Brusselse politie. De studenten waren naar het kabinet van staatssecretaris De Block afgezakt om een petitie met 1.225 handtekeningen af te geven voor de 23 asielzoekers die op de campus van de Vrije Universiteit Brussel verblijven. Die zijn al 68 dagen in hongerstaking om een verblijfs- en werkvergunning te bekomen. (KAV)
Bron: Belga
Hierbij vallen me drie zaken op:
1. Weeral studenten! Betweterige maar nog onervaren jeugd dus. Jankerds!!! Jeugd die ooit anders zal piepen, dat nu nog niet weet, maar ondertussen wél de eigen toekomst aan het kapotmaken is.
2. Hongerstaking als drukkingmiddel. Eisen waar je geen recht op hebt. Eentje naaide daarvoor zelfs zijn mond dicht! Dan moet je er toch wel heel wat voor over hebben om van het zweet van ONS en ONZE voorouders te kunnen komen profiteren! Maar ach, je weet dat het al duizenden voorgangers gelukt is. En dus waag je maar je kans!
3. En wat willen ze hier eigenlijk komen doen met die zo fel begeerde verblijf- en arbeidsvergunning? Werken toch niet zeker? Want zo lang er nog één gezonde Belg werkloos rondloopt, kunnen ze hier helemaal niéts komen doen tenzij van uitkeringen genieten en/of de criminaliteit induiken. Maar ook van dit soort hebben we er al veel te veel!
Nu zou het niet eerlijk zijn te oordelen over Maggie De Block. Ik ken het mens niet en haar mandaat begint pas. Moet zich nog helemaal waarmaken. Hopelijk doet ze dat op de enige juiste manier. Hopelijk heeft ze ook al ondervonden hoe onze cultuur, welvaart en veiligheid helemaal ondermijnd wordt door vreemdelingen.
Waarschijnlijk heeft ze er ook niet om gevraagd om juist in dié leeuwenkooi te worden gegooid: bijna letterlijk het pispaaltje van de Wetstraat en van de hele maatschappij! Arme Maggie! Maar als ik haar één raad zou willen geven dan zou dat zijn:
- Maggie, meisje, luister niet naar jankerds, denkend dat ze door dat luide gejank een meerderheid vormen!
En ik hoop van harte dat het mens genoeg haar op de tanden heeft om zich niet als een dooie vis te laten meedrijven met de stroom! Haar heel erg explosieve positie benijd ik haar zéker niet. Ondankbaarder werk kun je tegenwoordig waarschijnlijk niet meer vinden! De toekomst zal wel uitwijzen wat we aan haar hebben: een strijdvaardige haai of een dooie haring!
Als ik haar zo bekijk dan lijkt ze me niet echt de dame die zich op glad ijs zal wagen. Eerder een beetje besluiteloos aan de oever zal staan toezien. Maar ik kan me vergissen, en dat hoop ik maar! Hopelijk is ze een hardere tante dan haar uiterlijk doet vermoeden.
En by the way is het jullie ook nog niet opgevallen dat zoveel politici zich zo graag laten zien met één of een hele stapel mappen bij zich? Is dat om te tonen dat ze kunnen lezen? Of om te fingeren dat ze ergens mee bezig zijn? Wàt dat dan ook maar moge wezen?
Zo heb ik er ook eentje gekend in mijn politieloopbaan. Ook een overste. Deed nooit iets, maar liep altijd rond met, héél gewichtig, een papiertje in de hand. Zó gewichtig dat het wel leek of dat papiertje minstens twintig kilo woog en elk moment kon ontploffen. Het zal dus wel daardoor komen dat ik niet echt veel vertrouwen heb in dergelijke mensen zeker?
Maar Maggie lijkt de slechtste nog niet te zijn. Eén mapje maar. Ik ken er die er bijna onder bezwijken. Vooral dan als ze weer eens geïnterviewd worden. En tóch vertikken ze het zich een trolley of een pilotcase aan te schaffen. Niet omdat hun wedde dat niet toelaat, maar omdat de kijker dan niet zou zien hoe gewichtig ze wel zijn!
Keeping up appearences blijkt dus ook voor de Wetstraat de algemene trend! Natuurlijk! Waar zouden ze anders mee moeten pronken?
Jawel! Nu ben ik al zo dikwijls tekeer gegaan tegen ouders die altijd weer mijn kind schoon kind vinden, maar nu lijk ik toch wel aan diezelfde ziekte te lijden zeker?
Maar gelukkig betreft het maar mijn hond! En word ik in die mening zowat dagelijks gesteund en gestimuleerd door vreemden die hun blikken er niet kunnen van afhouden. Een echte hartenbreker! Eerste klas charmeur!
Tja, onder zoveel bewondering en belangstelling is het moeilijk bescheiden te blijven hé? En ja! Ik denk wél dat ik de allemooiste hond van de wereld en omstreken op de kop heb getikt! Mensen blijven maar wegsmelten als ze hem zien. Blijven maar complimenten maken over zijn baard, zijn pluimstaart, zijn éne wit pootje en witte buik.
Gelukkig verstaat hij (hopelijk) die complimentjes niet, want dan zou hij al gauw een heel verwaand nest worden!
Soms schuim ik het internet af op zoek naar fotos van Chihuahuas. Vind er duizenden. Maar moet telkens weer vaststellen dat ik ze eerder lelijk vind! Korte, gedrongen snoetjes; uitpuilende oogjes, en naar wat ik op straat zie dikwijls ook felle keffertjes!
Chico heeft dat allemaal niet. Chico is gewoon hond. Chico is de perfectste hond die ik me maar wensen kon. En Chico heeft zich probleemloos aan ons gezin aangepast.
Met zijn 3,065 kg en zijn tienmaandige leeftijd denk ik wel dat hij nu zowat volgroeid is. Van puppy naar hond. Waarbij ik me telkens weer vragen stelde over zijn charmante uiterlijk. Want alle puppys zijn lief en hebben lieve snoetjes, maar dat verandert soms snel zodra ze volwassen worden. Die van mij echter, die wordt steeds mooier! En vooral ook intelligenter!
Als ik de balans opmaak van de zes maand dat ik hem heb, rekening houdend met het feit dat ik een heel bleu hondenbaasje ben, geen enkele vorm van dressuur heb toegepast maar alleen maar voor een rustige omgeving heb gezorgd, moet ik toch stellen dat ik er totaal geen problemen mee heb gehad!
Ja zelfs vind ik er mezelf als kind in terug! Ik had ouders die al vrij oud waren, begreep dat al heel vroeg, en probeerde hen dan ook zo weinig mogelijk in de weg te leggen. Trok gewoon mijn plan. Voedde mezelf op en leerde van mijn fouten. En die hond blijkt net hetzelfde te doen!
De eerste paar dagen hadden we één of twee keer een drolletje in huis. En misschien twee of drie plasjes. Maar zonder veel poespas, zonder veel verwijten van onzentwege, leerde hij waar hij dat wél en waar niét mocht doen! In hooguit twee dagen! Wijzelf hebben veel meer het huis wantrouwend lopen afzoeken naar een verdwaalde drol of plas die er niet was! En er ook niet kwam!
Ook zijn lichaamstaal gaat snel vooruit. De blik die op de foto hierboven te zien is, is helemaal de blik die hij me toestuurt als hij iets wilt! Zo gebeurt het dat we al een tijdje hebben gewandeld en hij wat moe wordt. En dan ziet hij ergens een bankje. Loopt er naartoe, blijft staan en geeft me die dwingende blik. En dan weet ik: hij wil dat ik even rust op die bank en hem op schoot neem.
En dat vindt hij dan zalig! Zijn neusje draait dan snuffelend alle kanten op, speurend naar elk geurtje dat de wind hem toestuurt, genietend van elk aaitje in de nek
Ach ja, ik weet het! Ik ben mijn kind aan het ophemelen! Nou ja, vergeef het me. Hij moet maar zo lief niet zijn met zijn vleermuizensnoetje! Maar kan dat ook anders? Vandaag nog stond ik weer te wachten aan de Aldi met hem. Minstens om de paar minuten bleef een vrouw staan om hem te aaien. Wat van een andere buitenwachter (zonder hond) de commentaar uitlokte:
- Zeg, jouw hond heeft blijkbaar meer succes dan jijzelf?
- Zeg dat wel! In mijn buurt is het niet anders: iedereen kent Chicos naam, maar niemand kent die van mij!
Maar eerlijk gezegd, met mij is het niet anders! Ken ondertussen ook al de naam van zowat alle hondjes uit de buurt (en dat zijn er heel wat). Maar vraag me niet naar de naam van de baasjes! Zijn beste vriendje is ondertussen toch wel Tobie, een Tibetaanse Terrier. Wit als een Malthezer maar tweemaal zo groot. Chico verdwijnt gewoon onder diens vacht. En reken maar dat het alletwee echte speelvogels zijn. Het bazinnetje van Tobie? Maak ik wel eens een praatje mee, maar hoe ze noemt? Weet ik in geen velden of wegen! En zo vertelde ze me onlangs dat haar man eens op wandel was met Tobie, die plots niet meer vooruit wilde. Trok naar een klein zwart hondje met een man met een petje. En ze moest geen moment twijfelen: dat was Chico!. Spijtig genoeg heb ik dat voorvalletje niet opgemerkt. Ben zo gewoon Tobie te zien samen met zijn bazinnetje, dat ik er geen aandacht moet hebben aan geschonken toen hij met baasje op wandel was.
En thuis blijft Chico maar doen wat hij al vanaf de eerste dag deed: een dutje, dat doet hij lekker gezellig en veilig op mijn voeten. Wil hij echter vertroeteld worden, dan richt hij een smekende blik op zijn vrouwtje, tot ze hem opneemt en naast zich op de bank zet.
Je kunt dat diertje, en vooral de dwingende blik in zijn ogen, nu eenmaal niet weerstaan!
In Volt van 21 maart werden uitzendkantoren doorgelicht: of ze de wettelijke voorschriften, en met name het verbod op discriminatie, wel navolgen.
De helft bleek dat niét te doen!
Het panel was goed vertegenwoordigd: een wat sullige minister van tewerkstelling, een vertegenwoordiger van de sector, en ons aller eerbiedwaardige directeur van het C.G.K.R. Graag had ik de standpunten van de verschillende partijen gehoord, maar dat kon helaas niet. Ze werden telkens weer op onbeschofte manier onder- en doorbroken door die eerbiedwaardigaard die blijkbaar geen kaas had gegeten van beleefdheid en respect, en vond dat alleen zijn woord evangelie was. Telkens weer kwam hij met wetten aandraven. Elke geopperde stelling letterlijk doorbrekend met een wet. Onfeilbaar als de paus. Naar niemand luisteren. Alleen zichzelf willen horen en geloven. Zo kwam de man bij mij tenminste over. En ik verafschuw dergelijke mensen! Ze zijn een ware nachtmerrie voor het land.
Van een debat was dan ook al gauw geen sprake meer. Het werd een monoloog waar nu en dan eens iemand enkele woordjes probeerde tussen te plaatsen, maar dat lukte gewoon niet. Niemand anders dan Zijne Heiligheid mocht uitspreken! Onbeschofter kàn gewoon niet en zelfs de minister werd telkens weer het zwijgen opgelegd.
Wat bij mij dan weer de vraag deed rijzen wie eigenlijk baas is in dit land.
Wel, als een wet in vijftig procent van de gevallen wordt overtreden (en ik ben ervan overtuigd dat het veel meer dan vijftig procent is), kun je er donder op zeggen dat het een slechte wet is. Daarmee moet je dus niet komen aandraven om anderen het zwijgen op te leggen. Dat is blufpoker.
Nu zou ik wel eens willen weten wat er met onze industrie zou gebeuren als die wetten niét zouden worden overtreden! Als de baas geen vrije keuze meer heeft voor het soort persoon die hij nodig heeft voor een bepaald soort werk! Dat hij moet aannemen wat de Wetstraat hem dicteert. Ondanks het feit dat het wél de werkgever, en niét de Wetstraat is die de werknemer betaalt!
Het programma richtte zich eigenlijk vooral op de discriminatie van vijftigplussers.
Hallo zeg? Zijn vijftigplussers het probleem? Of mocht er niet over de echte problemen gepraat worden? En werden die vijftigplussers er maar met de oren bijgesleurd om de echte problemen te verdoezelen?
Als ik ondernemer zou zijn, weet ik zeker dat ik zou staan te springen om vijftigplussers aan te werven! Die kerels hebben ervaring. Die kerels werden nog niet in de verwencultuur opgevoed. Die kerels weten nog best van aanpakken. Zijn een zegen voor elke ondernemer. Ik zou eerder vies zijn van verwende jongeren! Kruidje roer me nietjes die bij de minste onvriendelijkheid gaan janken over pesterijen en meer van dat moois!
Dus: die vijftigplussers waren een dekmantel! Om problemen aan te kaarten die niet publiekelijk mogen worden aangekaart. Namelijk lui gekweekte eigen jeugd en profiterende vreemden. Maar hoedanook, het onthulde heel goed dat die wet niét werkt. Niet werkt omdat hij onlogisch is. Niet werkt omdat hij werd uitgevonden door mensen wie het worst zal wezen als de industrie in elkaar stort omdat, op hun bevel, de verkeerde mensen moesten worden aangenomen!
Voelen zij zich schuldig als dan maar weer een aantal bedrijven over de kop gaat? Helemààl niet! Mensen zoals dat eerbiedwaardige panellid waarvan hierboven sprake kénnen geen verantwoordelijkheid! Ze kennen enkel de wet! Het wondermiddel dat je schuldgevoelens perfect camoufleert en maakt dat je jezelf als een heilige gaat aanzien. Geen vragen stelt bij die wet. Befehl ist befehl!
En dan is het inderdaad niet moeilijk om een heel panel monddood te slaan met een door gekken opgesteld wetboek! Geen haan meer die nog durft kraaien, want de wet is de wet. Dura lex, Sed lex! (Harde wet, maar t is de wet!)
Tja, dat zal dan wel zo geweest zijn in de tijd van de Romeinen, maar toen werd ook nog echt geregeerd! Wie tegenwoordig wetten maakt hoort eerder thuis in de categorie charmante maar domme volksfiguren.
Vraag aan honderd Vlamingen welke voetbalploeg momenteel de eerste staat in de rangschikking, en je bent voor een uur zoet. Ze zullen het je met handen en voeten uitleggen, en ook het waarom! Uitgebreid gaan ze de verschillende kwaliteiten of fouten van elke speler van die ploeg uit de doeken doen. Fenomenaal! Neen hoor, de Vlaming lijkt lang niet dom!
Vraag aan honderd Vlamingen wat de laatste blunders van de regering waren, of gewoon wie in het parlement zetelt en je krijgt steevast het antwoord: Van politiek trek ik me weinig aan hoor! Of in het beste geval herinneren ze zich wat kletspraat van de toog over het onderwerp en gaan daar dan maar wat over bazelen. Meestal gaat het dan over de laatste vierentwintig uur, want wat hun politieke favoriet daarvóór wist te presteren zijn ze al lang vergeten.
En hier denk ik dan vooral aan een ex-cafébaas die zonder blikken of blozen huizen liet afbreken waarvoor de eigenaars een leven lang hadden gewerkt, maar toevallig op de verkeerde plaats stonden, oogluikend toegelaten door weer andere politici! Een nooit geziene politieke criminaliteit in Vlaanderen, die nooit zou mogen vergeten worden. Ik vond het gewoon politieke zelfmoord! Maar helaas een drietal jaren later wás het vergeten en kreeg de vent een monsterscore van de kiezers! Toén was het dat mijn frank viel over wat democratie écht inhoudt en hoe het werkt!
Vraag aan honderd Vlamingen wat ze s middags het liefste zien op hun bord: een lekkere biefstuk friet, of een gestoofde voetbal
Domme vraag? Jawel! Maar ook een domme mentaliteit. Want uiteindelijk willen ze toch allemaal die biefstuk friet op hun bord. Daarop kunnen ze leven. Op een gestoofde voetbal niet! Maar als ze lekker willen blijven eten, zal het niét van die voetballers afhangen. Wél van het IQ van de regering! Maar dàt? Dat interesseert hen dan weer niet!
Brood en spelen! Een leuke combinatie, maar niet echt realistisch als enkel de spelen je interesseren, en wat de komende jaren op je bord komt afhangt van welk bolletje je totaal onwetend zwart maakt in het kieshokje!
En ik mag gerust de hand in eigen boezem steken: zo lang ik werkte interesseerde de politiek me ook totaal niet. Was ik me er niet van bewust dat de welvaart van het land volledig afhangt van die donkere zwarte bolletjes daar in dat obscure kieshokje! Wist ik ook helemaal niet dat er meer luie landverraders dan vaderlandslievenden op de lijsten werden gegooid.
Maar het weze mij vergeven. Ik was toen ook nog zo naïef om te denken dat ze toch geen volslagen idioten op de lijsten zouden plaatsen, en dat die verkozenen wel zouden weten waar ze mee bezig waren. Niét dus! Jammer dat ik me dat pas later realiseerde. Maar ook dàt heeft een reden: ik wist zelf altijd heel goed waar ik mee bezig was en nam er ook de verantwoordelijkheid voor. De mensen waar ik voor werkte namen trouwens ook maar personeel aan dat ze berekend vonden op de taak die ze voor hen in petto hadden.
En ik maakte de grootste fout van mijn leven: IK DACHT DAT DAT OVERAL ZO WAS! En uiteindelijk was het die cafébaas, en zijn latere vergiftigdecadeautjes, die me de ogen openden!
Maar blijkbaar richtte hij nog niet genoeg onheil aan, want de Vlaming heeft het nog altijd niet begrepen! De politieke partijen hebben waarschijnlijk nog nooit zo op rozen gezeten! Vriendjespolitiek heeft nog nooit zo welig kunnen tieren! Als die vriendjes het maar goed kunnen uitleggen en de bevolking een rad voor ogen draaien met hun charmante uitstraling. Of met milde hand cadeautjes kunnen uitdelen uit een bankroete schatkist, zonder aan de toekomst te denken!
En dat juist nu, in een tijd dat allerlei controlemiddelen tegen vriendjespolitiek worden afgekondigd. In een tijd dat juist de politiek zélf openlijk de vriendjespolitiek afkeurt! Nog maar eens een handvol zand in de ogen van de kiezer gestrooid, want dat geldt enkel maar op lager niveau. De politiek zélf houdt zich vér van de regels die ze zelf uitvond!
Maar inderdaad, ook ik keek vroeger met een half oog naar het nieuws, in de heilige overtuiging dat in de Wetstraat de juiste mensen op de juiste plaats zaten. Tot de misdadige fratsen van die cafébaas me ongelovig deden opschrikken! Vanaf toen bekeek ik het nieuws een pak kieskeuriger en ging er de juiste conclusies uit trekken in plaats van de vluchtige conclusie van de nieuwslezer.
En toen die cafébaas enkele jaren later als kers op de taart ook nog een monsterscore kreeg van de kiezers, ja, toen wist ik het wel! Het zal je volk maar wezen!
Toen ik die avond, lang nadat de duisternis was ingevallen, met Chico het park betrad, merkte ik twee figuren op die in het donker stonden te praten. Een dame van middelbare leeftijd, en een meisje, voor zover ik ze kon onderscheiden. Leken moeder en dochter.
Zodra het meisje ons opmerkte spurtte ze weg, dwars over het grasveld naar de andere kant van het park. Verwonderd volgde mijn blik de ietwat onbehouwen rennende gestalte. Toen snapte ik de bedoeling: Ze rende naar een reuzengrote hond die daar zonder leiband liep, en eventueel een gevaar zou kunnen betekenen voor de kleine Chico!
Nu moeten honden wel verplicht aan de leiband, maar er zijn wel meer mensen die hun beest stiekem even wat meer vrijheid gunnen. Kan ik best inkomen. Is trouwens ook een vorm van diervriendelijkheid. Ze had daar waarschijnlijk de duisternis voor afgewacht en ondanks de bescherming van dat grote dier, haar moeder toch ook maar meegenomen. Je weet immers nooit, met al die legale en illegale gevallen!
Ze was bij de hond aangekomen en legde hem aan de leiband. Maar dat maakte weinig verschil uit! Het grote beest had Chico in het oog gekregen en stoof op hem af, het meisje al even hulpeloos als een lappenpop met zich meeslepend. Het tafereel deed me denken aan een speedboot met een skiër er achter.
En Chico ging op zijn eigen, typische manier, op de achterpootjes staan springen en driftig de voorpootjes tegen elkaar aan wrijven! Hij leek wel te applaudisseren! Ik begreep het niet. Dat doet hij wel meer, maar alleen als hij honden of mensen in het oog krijgt die hij al kent.
Als een wervelwind stormde de grote hond met het meisje achter zich aan recht op Chico af. Ik was op alles voorbereid, maar ze gingen elkaar besnuffelen en liefkozen als de beste vrienden! Het meisje was buiten adem.
- Oef! Was dàt even schrikken! Even dacht ik dat hij die kleine met huid en haar ging verslinden, al doet het brave beest normaal nooit kwaad.
- Je mag van geluk spreken dat het zon brave is, want blijkbaar ben je hem niet echt meester hé?
- Eh neen eigenlijk! Bekende ze. Weet je, toen ik die hond kocht als puppy twijfelde ik nog tussen dié en een Chihuahua. Nog geen klein verschil hé?
Haar onbevangen openheid deed ontroerend aan.
- Nou, toch heb je niet slecht gekozen, want met dat grote beest ben je toch wel goed beschermd!
- Inderdaad. En dat was het eigenlijk dat de doorslag gaf! Maar ik ken jou toch? We stonden onlangs toch te praten met de honden aan de Aldi?
Ik bekeek haar nu beter, en inderdaad herkende ik haar nu ook. We hadden staan praten terwijl mijn vrouw inkopen deed en we beiden stonden te wachten met de honden. Ik eerst op eerbiedige afstand met Chico, want dat grote dier gromde en trok aan de leiband.
Maar toen Chico ook naar die hond toe wou, naderde ik omzichtig en vroeg haar of die hond te vertrouwen was. Op haar bevestigend antwoord liet ik Chico wantrouwend en op mijn hoede naderen, en ja hoor! Het klikte meteen tussen de honden. En het meisje en ik doodden ondertussen de tijd met een babbeltje. Hondenbaasjes ondereen
Nu begreep ik ook waarom Chico meteen op de achterpootjes ging staan. Hij kende die hond! En hondenogen kunnen beter dan wij in het duister zien, weet je wel? En blijkbaar vergeten hondenhersenen nooit wie hun maatjes zijn en wie ze kunnen vertrouwen.
We bleven nog wat praten terwijl de honden stoeiden. De moeder hield zich wat afzijdig. Maar ik kwam onder de indruk van het meisje. Heel extravert, heel sociaal, heel lief en onbevangen. Ze kon zestien geweest zijn maar ook twintig. Moeilijk te schatten. Geen pannenlat volgens de geldende normen op de catwalk, maar zeker ook niet zwaarlijvig. Gewoon een zij zoals er meer van zouden moeten zijn. Iemand die ooit een man heel erg gelukkig zou kunnen maken. Of niet?
Zou ook zij veranderen zoals zoveel vrouwen doen eenmaal ze genesteld zijn? Reken maar! Wat jammer! Ach wat het waren mijn zaken niet. Ik liet me gewoon charmeren door een lief wezentje zoals alle vrouwen zouden moeten zijn (en blijven), en genoot van dat gevoel. Geen misplaatste hooghartigheid omdat ze zich mooi weten, geen competitie, geen heimelijke verlangens Eindelijk eens een Eva ervaren zoals je ze, als jonge potentiële Adam, nooit kunt ervaren.
Thuisgekomen ging ik nog wat filosoferen over dat gevoel, en moest bekennen dat het me, sedert ik Chico heb, wel meermaals overvalt. Die puur vriendschappelijke aantrekkingskracht die niet naar meer verlangt, maar onbezoedeld door bijbedoelingen voor een kortstondig gezellig babbeltje zorgt. Iets dat zich onschuldig in je geest nestelt en je een goed gevoel geeft. Blij zijn even met een leuk wezentje van het ander geslacht te kunnen babbelen zondermeer.
Blame it on the age! Niet meer, als een jonge man, hopeloos voortgestuwd door ontembare driften. Eerder geïnteresseerd zoekend naar de mens in de vrouw.
Helaas! Om dat gevoel te ervaren moet je oud zijn! Mogen er geen betweterige vlinders op fel overdreven manier gaan fladderen in je buik! Dàn pas leer je veel over Eva en kun je écht genieten van het wezen vrouw.
Of ik dat vroeger dan niét zo aanvoelde? Oh jawel hoor! Maar er waren barrières, er waren hinderpalen en er waren valstrikken. Van weerszijden! De seksuele driften schiepen wantrouwen bij de ene partij, en zand in de ogen van de andere. Spanningen waren soms te snijden! Maakten een ernstig gesprek zoveel als onmogelijk, al dachten we dat we dat wél deden!
Ouder wordend ondervindt je die problemen niet meer zo, kun je vrijuit praten en word je ook niet meer wantrouwend bekeken. Vrouwen en meisjes tonen zich zoals ze echt zijn zonder dat er spanningen in de lucht hangen die je verstand op hol brengen. En dat vind ik nu juist zo heerlijk!
Jawel, het is kennismaken met Eva op haar best.
En met die Chico ben ik blijkbaar nog niet aan het eind van mijn Latijn!
Waarom heb ik dat nu eigenlijk geschreven? Is de ouwe bok wakker geworden in me? Helemaal niet! Het is de poëet in me die me dwingt het te doen, hoe oninteressant het ook maar moge wezen voor buitenstaanders. Sorry dus voor de tijd die ik jullie met mijn schrijfsel liet verliezen!
Allemaal zaken die heel nauwgezet moeten worden geregeld door een legertje ambtenaren ( die voor zinniger werk zouden kunnen worden ingezet) en massas subsidies. Allemaal betaald door ons. En waarom? Omdat bepaalde volkeren hun heimat beu zijn en dan maar hun hele hebben en houden, hun achterlijke cultuur inbegrepen, naar hier komen slepen. WIJ moeten er maar ons plan mee trekken.
Straks bestaat ons landje nog enkel uit wattendoosjes om de heel breekbare (en vooral, vanwege de jankerds, heel explosieve) schare fortuinzoekers van welke categorie ook in onder te brengen.
Waarom ze dat doen? Omdat het hier lukt natuurlijk! Waarom wij dat niét doen? Omdat het op een ander niét lukt. Ik zie me al vrolijk maar platzak uit het vliegtuig stappen in New York en blij verkondigen: Voilà! Hier ben ik! Trekken jullie nu maar jullie plan met mij! Ik ben uitgeschud, heb geen plan B, en dus is het jullie plicht nu voor mij te zorgen.
En om mijn woorden kracht bij te zetten sleep ik maar nog enkele kindjes mee. Wedden dat die Amerikanen helemaal niet zo humaan zullen zijn om er in te lopen?
Er begint zich hier net hetzelfde verhaal af te spelen als in de gezondheidszorg: hoe meer klinieken, hoe meer zieken, en niet omgekeerd! Hoe meer soorten medicatie, hoe meer mensen er niet zonder kunnen! Waar zaten die mensen dan vroeger?
Ik weet het wel: ze werkten en hadden geen tijd om te denken dat ze ziek waren, en ze konden geen reden bedenken waarvoor ze pillen zouden nodig gehad hebben! Zelfs dokters konden dat niet, want ze hadden zichzelf nog niet laten degraderen tot vertegenwoordigers van de farmaceutische industrie!
Behoefte scheppen doet behoefte ontstaan. Wedden dat asiel bij achtergebleven volkeren als het nieuwste toverwoord wordt aanzien? Zo iets als de heilige hostie bij ons in de jaren stilletjes? Je paspoort naar de hemel! Het enige verschil is dat ze die goddelijke gift niet uit handen van een priester krijgen, maar uit die van een mensensmokkelaar die er zich vet voor laat betalen.
En, door die heiligverklaring van het woord asiel voelen onze beschaafde volkeren zich verplicht alles heel netjes in vakjes te stoppen: van illegalen via asielzoekers naar uitgeprocedeerden. Voor elk stadium een of meerdere wattendoosjes. Betaald door wie?
En wat gebeurt uiteindelijk met de uitgeprocedeerden waarvan de procedure ons pakken geld heeft gekost? Het beste dat ze kunnen doen is gaan lopen en de straten ook nog maar eens onveiliger gaan maken. Want asielcentra zijn immers opendeurs. Niemand om ze tegen te houden. En lopen ze niét weg, dan draaien wij nog maar eens op voor de kosten van repatriëring!
En raar maar waar: hoewel iedereen zich humaan wil opstellen en opkomen voor de rechten van de mens, wil niemand dergelijke centra aan zijn voordeur! Zie de perikelen met de burgemeester van Sint Pieters Leeuw verleden week.
Alle jankerds staan op hun achterpoten te janken om humane oplossingen! Maar o wee als die oplossing in hun voortuintje wordt geplant! Wat hén betreft mag de naam België gerust Asielonië worden. Zolang als dat hele gebeuren maar bij hen uit de buurt blijft. Want dan zakt die humaniteit snel tot ver onder nul!
Ach mensen toch! Ik ben ook humaan. Maar volkeren moeten voor hun eigen humaan bestaan opkomen, en dat niet gaan eisen op de rug en met de centjes van volkeren die het al lang slimmer gingen spelen! Die al lang hebben ingezien wat hen dom en arm hield en niet te beroerd waren daar de strijd tegen aan te binden. En zéker geen goesting hebben de geschiedenis achthonderd jaar terug te draaien en van vooraf aan te beginnen! Al zou je soms denken dat dit toch is wat ze willen als je sommige reacties in het nieuws bekijkt! Die reacties zijn dan natuurlijk streng geselecteerd! Wat het gros der bevolking vindt komt niet op TV! Mondje dicht daarover. Tegen beter weten in een heel erg vertekende openbare opinie scheppen. Want dat loont in de journalistiek. Zo raak je aan de top!
Asielonië dus! Nog maar eens een nieuw woord om aan het lijstje toe te voegen. En wij, als inwoners, zullen dan maar de geschiedenis ingaan als Asieloniërs zeker? Een mythe worden zoals de Trojanen die de vijand binnenhaalden in een houten paard?
Al hadden die Trojanen toch wel echt een excuus: het was een knap stukje oogverblinding en een primeur in de mythologie. Wie had dàt nou kunnen denken?
Het paard dat wij nu binnenhalen is géén primeur meer, is héél voorspelbaar, en noemt Achiel! En nog terwijl het bepamperd en geregulariseerd wordt roept het al op voor de strijd. Maar geen enkele uil in de Wetstraat hoort die oproep!
Wat zal er, binnen misschien duizend jaar, hartelijk worden gelachen met die stomme Belgen die ooit de dappersten onder de Galliërs waren, maar zich nu op belachelijke wijze in de luren lieten leggen door een heel doorzichtige replica van het paard van Troje!
Griekse mythologie? Snugger bedacht en veel ervan houdt heel zeker een waarschuwing in voor latere beschavingen. Maar dan moeten die beschavingen ook willen luisteren!
Wat baten honderdduizend brillen, Als de Wetstraatuilen niet zien willen?
Weeral zat ik met Chico op schoot. Dit keer op een bank in het park aan mijn deur. Mijn vrouw had ons buitengegooid omdat ze even grondig wilde dweilen, en dus waren we tijdelijk dakloos! Gelukkig was het heerlijk zitten in de zon. En weeral kwam daar een oude man afgesloft. Eentje met een wandelstok dit keer. Richtte vastberaden zijn trage, sleperige schreden naar mij. Wat heb ik toch dat oude mannen aantrekt?
- Ach zo, meneer zit lekker in het zonnetje met zijn kindje op schoot?
Bleek dit keer een Nederlander te zijn die toevallig ook nog op hetzelfde plein woont in een flat. Maar ik zag hem voor het eerst. De man sprak stil. Héél stil en heel traag. En vooral heel veel! Wat trouwens niet verwonderlijk is voor een Nederlander! Ik moest moeite doen hem te verstaan, maar wat hij vertelde bleek dan ook wel die moeite waard!
Hij had, in Nederland, bij Justitie gewerkt! Zat dus wel ergens op één lijn met mij. Had ook veel gezien en gehoord, en vooral ook veel moeten zwijgen. Was, net als ik trouwens, fan van Wilders, een van de enige politici in Nederland en omstreken die durft te zeggen wat iedereen denkt.
En zo vernam ik dat onlangs in Den Haag de Moslimgemeenschap (wie anders?) een petitie had ingediend om honden te laten verbieden als huisdieren! Honden zouden (ook al) onrein zijn!
Nou breekt mijn klomp! Wie anders dan Moslims zouden in een vreemd land dat hen vriendelijk gastvrijheid, centjes en onderdak biedt, dergelijke idiote eisen durven stellen? En wie anders dan onze eigen bekakte overheden zouden dergelijke petities nog ernstig nemen ook? Er waarschijnlijk hele vergaderingen voor beleggen?
Het enige antwoord op een dergelijke petitie zou toch behoren te zijn:
- Is het hier niet naar jullie zin? Vertrek dan! En wel onmiddellijk! Vort! We houden jullie niét tegen! Ga maar weer arm zijn in jullie zelfverkozen cultuur in plaats van de onze naar beneden te halen!
Onrein? Als ik sommige van die gasten bekijk lijkt mijn hond dan toch stukken reiner!
Het gesprek werd, ondanks de moeite die ik moest doen hem te verstaan, héél erg interessant en zou nog interessanter hebben kunnen worden, maar het liep ondertussen tegen de middag en moeder zou wel al klaar zijn en wachten met de soep. Ik stond dus op een bepaald moment op en moest wel beleefd een eind aan maken aan zijn spraakwaterval. En met een Nog bedankt voor de hartelijkheid nam hij afscheid en slofte verder.
Toen ik de trappen naar mijn flatgebouw opliep keek ik nog even achterom en zag hem een flatgebouw nét tegenover mijn woning binnengaan. Tiens, hoe is het mogelijk dat ik niet wist welke interessante buren ik wel heb?
In de lift bleven zijn ongebruikelijke afscheidswoorden nog even naklinken. Bedankt voor de hartelijkheid. Klonk eigenaardig. Pathetisch bijna. Iemand moeten bedanken voor tien minuutjes luisterbereidheid? Vond hij dat zo zeldzaam? Vond hij, als zacht maar veel pratende Nederlander, misschien weinig gehoor in zijn Belgische omgeving?
Droevig! En nog maar eens een bewijs dat je, zéker als je ouder wordt, toch maar best in je eigen vertrouwde streek blijft wonen. En dan nog een geboren praatzieke Nederlander zijn! Het zal je maar overkomen!
Sarkozy wordt verguisd in de pers. Sarkozy wordt belachelijk gemaakt. Sarkozy heeft xenofobische trekjes! Sarkozy trad vanaf zijn aanstelling al hardhandig op tegen herrieschoppende Allochtonen! Sarkozy wil nu weer het migratiebeleid sterk beperken. Is hij niet beschaamd?
Zo schept de pers laatdunkend het beeld van Sarkozy. Zo lijkt het alsof het Franse volk haar xenofobe president wel rauw lust. Zouden de Fransen dat ook, net zoals wij, allemaal voor zoete koek slikken?
En ook onze eigen oud-premier Verhofstadt bekritiseert hem fel en durft hem te vergelijken met de extreem rechtse Jean-Marie Le Pen! Zou die euh hm niet beter even omkijken naar de puinhoop die hijzelf en zijn partij achterlieten na acht jaar cadeautjesbeleid? En naar de grotendeels door hem geschapen tekorten die de huidige regering nu maar moet zien aan te passen?
De waarheid is dat Sarkozy meer verstand heeft in zijn grote teen dan zij allemaal in hun hersenpan, en dat kunnen vooral de heren journalisten niet verkroppen! Bovendien zit hij niet op hun Moslimminnende lijn! En als je niet op hún lijn zit kun je toch niet verstandig zijn hé? Want zij zijn het toch die met hun geniaal verstand de beruchte openbare opinie bepalen?
Wel, als er één staatshoofd in de EU zit die nog weet wat goed is voor zijn land, dan zal hij het wel zijn. Als er in die stomme Europese Gemeenschap één staatshoofd zetelt die drommels goed weet waar de zuurverdiende centjes heenvloeien, dan is hij dat ook wel. En als er één staatshoofd is die de welvaart van zijn eigen volk wil veilig stellen, dan zal hij dat ook wel zijn.
En nu ben ik helemaal niet bekend met de Franse ziel en hoe het Franse volk écht denkt. Maar mij kun je niet wijsmaken dat de doorsnee Fransman zo laatdunkend denkt over zijn president! Tenzij dat volk al net zo dom is als het onze en alles wat de pers indoctrineert slikt als zoete koek!
Is hij een vrouwengek? Bewijst zijn huwelijk met Carla Bruni dit? Ach wat dat is privé en heeft niets met zijn beleid te maken! Dat is wel het laatste waar we ons moeten op blindstaren!
En ben ik wel heel erg benieuwd of hij zal herkozen worden, of als de pers nog maar eens een landverradende marionet naar voor zal weten te schuiven. Een marionet die naar de Moslimpijpen danst. En vooral: of de Franse kiezers ook zo stom zijn als die van ons om te geloven wat in de gazet staat!
En weet je wat? Als de pers er in slaagt hem te kelderen, geen probleem. Laat hem dan maar naar hier komen om orde op zaken te stellen. Zo iemand hebben we hier echt wel nodig om begijntjes en kwezelkens het zwijgen op te leggen en te doen wat moét gedaan worden voor s lands vrede en vrijheid!
Ik kan misschien een inschattingsfout hebben gemaakt, maar bij mij komt Sarkozy over als iemand die drommels goed weet wat het land en de veiligheid onderuit haalt. Maar juist door dàt doorzicht zoveel tegenstand kreeg dat hij zijn goed begonnen beleid tegen beter weten in sterk heeft moeten terugschroeven. De kritiek der dwazen zou hem immers totaal hebben gekelderd als hij zijn strenge hand de vrije loop had gegeven.
Als ik dat alles zo lees en hoor, ga ik steigeren en de pers meer en meer haten en als hoofdschuldige van al onze problemen zien!
ZIJ en niemand anders was het trouwens die destijds ons sublieme automerk Minerva belachelijk maakte en daardoor kelderde.
ZIJ is het die ooit, uit afgunst, de burgemeester van Knokke probeerde te kelderen door een onbedacht woordje flink uit te vergroten tot het een journalistieke hit werd die het hele land infecteerde. Gelukkig is de man enkel maar burgemeester van Knokke, en zowel Knokkenaren als trouwe toeristen wisten wel beter en bleven hem, heel terecht, steunen! Och ja, hij kan soms ondoordacht doen, en dat weet hij zelf ook wel. Maar hij doet tenminste geen politieke stommiteiten en staat pal achter zijn bevolking!
De pers is het ook die de domme of moegewerkte hersenen van de werkende bevolking misbruikt en indoctrineert. Want de hele dag al moegewerkt, vragen die mensen alleen nog maar gerust te worden gelaten, en hun gazet te lezen of naar het nieuws te kijken. Zonder oordelen. Zonder filter. Zonder logisch denken! Alleen maar slikken wat krant en TV zeggen. En zo blijven ze up to date met een sterk gemanipuleerde openbare opinie. Een opinie die eigenlijk alleen maar die van de persmensen is.
Ik zou wel de allerlaatste zijn om de pers aan banden te willen leggen. Ik zou alleen maar willen dat journalisten wat kieskeuriger worden gekozen. Onder mensen die zich bewust zijn van hun enorme verantwoordelijkheid tegenover hun lezers en hun land. En zéker niet onder de universitair mislukten die het dan maar in de journalistiek gaan zoeken. Want zo zijn er honderden!
Dokters moeten de eed van Hippocrates afleggen. Journalisten moeten juist niks. Zijn bovendien beschermd door de persvrijheid. Kunnen liegen tegen de sterren op. Zo lang ze zich maar niet tegen vreemde indringers keren, want dat heet dan weer niet langer vaderlandsliefde maar racisme en is een uitzondering op de persvrijheid.
Wat liegen betreft kunnen ze wel op één lijn gaan staan met advocaten. Zijn alleen maar dommer en nóg gewetenlozer! Dom genoeg om het eigen graf te delven; gewetenloos genoeg om eigen volk er in mee te slepen.
Landverraad lijkt wel het motto waar je het verste mee geraakt in de pers! In het land trouwens ook! Laag, achterbaks, maar bijzonder doeltreffend landverraad. Een handvol journalisten is tegenwoordig machtiger dan een heel leger goed opgeleide soldaten! Een krantenartikeltje kan meer verwoesting aanrichten dan een atoombom!
Nog niet helemaal bekomen van de ontroerende rouwdag, blijf ik me vragen stellen. In de eerste plaats zijn daar de vragen die iedereen zich stelt: wat is er gebeurd? Menselijke fout of technisch defect?
Maar deze vragen gaan over de oorzaak. En het is maar de vraag of die ooit zal achterhaald worden.
Wat me veel meer treft, zijn de gevolgen! Gevolgen die nooit zo rampzalig waren geweest als de tunnel met wat meer inzicht was gebouwd. Welke wegenbouwer is nou zo stom om aan het eind van een pechstrook een massieve betonnen muur haaks op de rijrichting te plaatsen? Waarom was die muur niet afgeschuind? Waarom was er niet minstens een afgeschuinde vangrail?
En het verwondert me ten zeerste dat dit het eerste dergelijke ongeval is op die plaats, want als ik die plaatstoestand zo bekijk, is het een regelrechte uitnodiging om zelfmoordenaars zich te pletter te laten rijden!
Een afgeschuinde muur, of minstens een dito vangrail, had het ongeval op zich niet kunnen voorkomen. Maar het had de gevolgen ervan toch wel drastisch beperkt. De bus zou wat heen en weer hebben geslingerd, misschien zelfs zijn gekanteld en een aantal verwondingen hebben veroorzaakt, maar daarmee zou ook alles gezegd zijn. Maar recht op een betonnen muur crashen? Enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken. De fotos spreken voor zich!
Ik zie in mijn verbeelding al een aantal ingenieurs bij de planning van die tunnel over de blauwdrukken gebogen staan. Stak daar nu echt niet ééntje tussen dat onmiddellijk zag dat die tunnel een dodenmuur had en daar op wees? Niemand bij het Zwitserse verkeerswezen ook die dat niet onmiddellijk zag?
Maar ik kan het begrijpen, want ik weet hoe het er in dergelijke zaken aan toegaat! Projectingenieurs zijn heel knappe mensen in wat hun vak betreft. In het geval van die tunnel zijn het nog knappere mensen, want een tunnel vraagt nu eenmaal veel meer berekeningen dan zomaar een weg. Luchtverversing en zo moeten heel nauwkeurig worden berekend. En in die berekeningen waren ze waarschijnlijk ook wel primussen die geen enkele fout maakten. Maar zoals ik al zo dikwijls heb zien gebeuren: die mensen zijn zo onderlegd in hun eigen vakgebied, dat ze de essentie als bijzaak zien en uit het oog verliezen!
En die essentie is uiteindelijk toch: het verkeer er veilig laten doorstromen! Ook, en zéker, bij tunnelbouw. En daar juist schort het steeds weer als in een dergelijk team niet minstens één persoon zit met daadwerkelijke ervaring in verkeersaangelegenheden. Als enkel maar formules en theorie tellen. Als niemand zich ooit afvraagt: Wat als .
En de officiële instanties die de plannen hebben goedgekeurd? Och God dat zullen waarschijnlijk ook maar bureelbediendes zijn geweest die bij zichzelf dachten: Het is van knappe bollen getekend, en die zullen wel weten wat ze doen zeker?
En nu heb ik in mijn carrière veel nieuwe wegen op papier moeten bekijken en van commentaar voorzien, maar zelden meegemaakt dat ik géén commentaar had doordat alles ook verkeerstechnisch helemaal in orde was. En ik weet héél zeker dat, als men mij de plannen voor die tunnel had voorgelegd, die haakse muur onmiddellijk mijn aandacht zou hebben getrokken. Hij zou er letterlijk zijn uitgesprongen als het ongeloofwaardigste wat ik ooit had gezien!
Helaas, het zijn vijgen na Pasen! Het is gebeurd.
Wedden dat daar nu wél een schuine vangrail zal komen?
Vermits vandaag, 16 maart 2012, een nationale rouwdag werd afgekondigd vanwege het busongeval in de tunnel in het Zwitserse Sierre, publiceer ik geen column uit respect voor de nabestaanden. Enkel deze collage, met innige deelneming aan de getroffen families.
Van ver al zag ik hem naderen. Een eenzame, grauwe figuur die opging tussen de vele kleurige wandelaars, en me desondanks, of misschien juist daardoor, toch opviel. Een beetje gewoontjes gekleed, wat juist ongewoon leek tussen de honderden zondagse toeristen op de Zeedijk.
De oude, wat slungelachtige man, kreeg me ook in de gaten, op een arduinblok gezeten met Chico op schoot. Beiden genietend van een pril voorjaarszonnetje. Ik zag dat de man ons wat bedeesd wilde benaderen, maar net toen hij op onze hoogte kwam, werd hij ingehaald door andere en meer luidruchtige wandelaars die tussen hem en mij liepen. De man aarzelde even, vooral toen hij zag dat die anderen ook wel belangstellend naar Chico keken, en liep dan maar droevig door uit een soort beleefde bescheidenheid die je enkel nog bij de oudere generaties aantreft...
En toch keek hij nog eens achterom. Iets in zijn hunkerende blik trof me, en ik gaf hem een bemoedigend knikje. Het oude, gerimpelde gezicht klaarde op en hij keerde terug. Haalde zonder woorden een digitale camera uit de binnenzak, maakte eerst enkele fotos, en toen een kort filmpje van Chico. Kwam dan bij me zitten.
- Dat maak ik om mijn vrouw te plezieren, want ze houdt net als ik toch ook zoveel van honden!
- En hebben jullie dan geen hond meer?
Zijn ogen werden vochtig. Hij haalde zijn brieventas boven en pikte er een foto uit. Een netjes gelamineerde foto, die me deed veronderstellen dat de man, net als ik trouwens, zijn dierbaarste herinneringen door een lamineerapparaat haalde zodat ze niet beschadigd konden raken. Technische snufjes leken hem dus helemaal niet vreemd.
De foto liet een mooie Cavalier King Charles hond zien. Met duidelijke fierheid duwde hij me het plaatje onder de neus.
- Dat was onze laatste! Helaas gestorven. Diabetes! Nu alweer zeven jaar geleden, maar we missen hem nog elke dag! En het beest was amper negen jaar oud. We hebben hem verzorgd als een kind, dagelijks insuline inspuitingen gegeven, zijn suikerspiegel nauwgezet in de gaten gehouden, maar het mocht niet baten, en op een dag was het voorbij.
Er liepen nu echt wel tranen over het getaande gelaat, en hij moest even zijn bril oppoetsen.
- En, er nooit aan gedacht een andere hond te kopen?
- Neen! Aanvankelijk hadden we teveel verdriet, en nu is het telaat om nog een hond in huis te halen. Ik ben trouwens al vijfentachtig! En wie weet waar zon dier na onze dood zou terechtkomen!
Zijn leeftijd kon je aan zijn gezicht ook wel min of meer bepalen, maar voor de rest was hij nog wel levendig en helemaal bij de kippen. Moderne snufjes leken ook al geen geheimen te hebben voor hem.
We babbelden nog een poosje over honden en ik had te doen met hem. Hier zat ik, met een jong hondje als trouwe vriend, met beiden nog een mooie gezamenlijke toekomst voor de boeg. En nu voel ik me wel niet zò oud, maar toch kwam een zeker schaamtegevoel in me op omdat ik, met mijn eenenzeventig, er toch wel eens durf bij stilstaan dat ik ouder word. Maar toch inderdaad echt nog een mooie toekomst heb met Chico.
Voor die man is dat voorgoed voorbij. Helemaal voltooid verleden tijd! En waarschijnlijk bracht ik herinneringen op gang! Dacht hij er over na hoe hij ook ooit met een jong hondje op pad kon gaan. Dartelend en spelend. Nu loopt hij maar moedermens alleen wat rond te dwalen. Zomaar. Zonder doel. Hier en daar een fotootje van een hond makend als enige troost. Ik durfde hem niets vragen over zijn vrouw, want veronderstelde dat het mens nog maar weinig buiten komt. En ik moest hem bewonderen. Jawel, hij zou zich zonder problemen een nieuw hondje kunnen aanschaffen. Maar dat zou egoïstisch zijn, zeker wetende dat de hond hem zou overleven!
En even zag ik mezelf in de toekomst en in zijn plaats: vijfentachtig, en terugdenkend aan de mooie jaren met Chico. En dan iemand in het zonnetje zien zitten met een prachtig, lief hondje op schoot! Een fotootje maken Een traantje laten
Neen! Voor de drommel niet! Wég die gedachten! Vandaag leven Willy! Genieten en niet te ver vooruit denken! Nu niet vergallen wat later mooie herinneringen zullen zijn. En trouwens, als ik dat zo even bereken, dan hebben Chico en ik nog zowat evenveel dagen tegoed! En ben ik dus, als ik van achter naar voor reken, even oud als mijn jonge vriendje!
Chihuahuas kunnen zo tussen de vijftien en twintig jaar leven. Dat zou dus moeten lukken. En daar focus ik me dan maar op.
We babbelden nog een tijdje over koetjes en kalfjes en ik vermeed het onderwerp hond nog aan te snijden. Toen stond hij op, wenste me het beste met mijn hond, en liet zijn grauwe figuur weer oplossen in de mensenmassa.
Nog lang keek ik zijn slungelachtige eenzame gestalte na. Ten prooi aan toch wel zeer gemengde gevoelens. En ik betrapte me erop dat ook in mijn ogen een paar tranen bengelden.
Achter me zong de zee haar eeuwige lied. Chico snoof genietend met trillende neusgaten de zeelucht op en vergaapte zich aan de vele wandelaars. Was zich nergens van bewust. Genoot zondermeer. Maar mijn wereld was toch weer een beetje veranderd.
Heerlijk, plots die temperaturen van tien graden en meer! Ook zonder zon vind ik het puur genieten in de buitenlucht! Zelfs, en vooral in de al donkere late avond, kan ik intens genieten van een wandelingetje in de donkere en doodse stilte van het park. En gelukkig is daar nu Chico, die me verplicht hem ook s avonds laat nog eens uit te laten. De stilte is dan intens. De natuur valt schijnbaar in slaap, maar eigenlijk toont ze zich dan van haar beste kant: zonder storend motorgeronk, zonder loeiende sirenes en luidruchtige bouw- en andere activiteiten.
En ja, ik beken het wel: ik ben eigenlijk een verstokte huismus. Véél te veel cocoongericht! Het mezelf gezellig maken thuis is altijd al een prioriteit geweest. Al besef ik maar al te goed dat het buitenleven veel gezonder is. Maar daarvoor heb ik een stimulans nodig! Zonder dat blijf ik gewoon lekker, maar ongezond cocoonen.
En gelukkig, nu heb ik mijn hond als stimulans. Inwendig vloekend soms verlaat ik mijn warme nestje met hem, maar eenmaal buiten ben ik hem dankbaar en voel ik me twintig jaar jonger. Warm of bitterkoud, het kan me niet deren. Het voelt gezond aan! Zelfs in het donker.
Heb trouwens altijd al van de nacht gehouden. Ook in mijn beroepsloopbaan met steeds weer afwisselende diensten. Dag, nacht, laat, vroeg, het maakte me allemaal niet uit, en op de duur wen je daar wel aan.
En dan heb ik binnenpretjes als ik toeristen sterk overdreven hoor opscheppen dat ze last hadden van Jetlag op hun vacantiebestemming. Of Jetlach? Ze hebben notabene vele uren in een gemakkelijke vliegtuigstoel gezeten of geslapen, en dan zouden ze van Jetlag spreken omdat de tijd in dat werelddeel anders is. Kom nou zo erg is dat toch niet? Maar het woord Jetlag heeft zich in ons taalgebruik genesteld en ho! Wàt een interessant begrip! Echt iets voor belangrijke mensen! En vermits we ons allemaal graag belangrijke mens voelen
En dus kun je die klachten gerust vertalen in een opschepperig we zijn héél erg ver op vacantie geweest hoor!
Ach ja, ze doen maar hoor als hen dat gelukkig kan maken! Wat mij betreft: niets om drukte over te maken. Destijds reed ik met de auto naar Spanje. Vertrok thuis meestal rond zestien uur. Dan was ik nét na het spitsuur op de Parijse périferique en rond zeven uur in de morgen op mijn bestemming. Géén autowegen gebruikt! Géén payage betaald! Gewoon s nachts gebruik gemaakt van de zoveel als verlaten routes nationales. Zélfs geen tussenstops. Doorrijden maar. En dan na een frisse scheerbeurt de eerste vacantiedag begonnen.
Niét onder de dekens kruipen! Vanaf de eerste dag genieten van zon en zee. Slaaptekort? Ach, dat is heel relatief! Het hangt er gewoon van af hoe je het bekijkt. Je kunt de hele eerste dag zitten zeuren dat je de hele nacht hebt gereden, en dan zul je jezelf inderdaad doodmoe voelen. Of je vergeet gewoon dat je niet hebt geslapen! In dit laatste geval voel je je weer fris en normaal. Het zit gewoon tussen de oortjes.
Niet te vergelijken met jetlag? Zéker wel! Want als mijn vacantiebestemming in zon andere tijdzone had gelegen waar het nét weer nacht werd als ik na een nacht rijden aankwam, had ik écht naar bed gekund zondermeer. En had alles zijn normale gangetje kunnen gaan.
Nacht en donker hebben altijd al een magische invloed op me gehad. Wat kan er eigenlijk mooier zijn dan een warme zomernacht? Of gewoon, een nacht zoals in de huidige tijd van het jaar, waarin het toch lekker tien graden méér is dan het enkele weken geleden overdag was? Hoe relatief is dat alles! In de zomer vinden we twintig graden soms koud, en nu vinden we tien graden al lekker warm.
Maar waar ik in die late avonden het meest van houd is, naast de heerlijke stilte, de natuurlijke geur. Ontdaan van de vervuiling van het verkeer. Geen geuren meer eigenlijk. Alleen de heerlijke geur van de zuurstofgordel rond onze planeet. Niets ruiken ruikt al even heerlijk als luisteren naar het geluid van de stilte! The sound of silence. En daar is het nu net het jaargetijde voor. Straks gaat alles weer bloeien en geuren verspreiden. Ook heerlijke geuren, maar die apprecieer je juist het best als je eerst een tijdlang niets hebt geroken.
Het zet me aan tot mijmeren. De hele dag door horen we honderd en een geluiden, maar we horen ze niet echt meer. We zijn er zo aan gewoon dat we het stil vinden! Tot we écht van de stilte proeven!
De hele dag lopen we rond in de uitlaatgassen en denken we ook niks te ruiken. Omdat we aan die geur gewoongeraakt zijn. Tot we weer eens vaststellen welke heerlijke geur geen geur heeft! Zo heerlijk dat je neusgaten zich gaan verwijden en je longen gretig de zuivere avond- of nachtlucht opzuigen.
Hoor ik daar commentaar? Jawel! Ik rook! Jawel, ik gebruik graag een fris parfum. Maar dat zijn dan dingen die ik zelf kan doseren naar gelang het me lust. Uitlaatgassen en andere onnatuurlijke en vooral ongezonde geuren worden je de hele dag toegeblazen, en niemand heeft het door of merkt het op! Maar o wee als daar toevallig een vleugje tabaksgeur tussenzit! Dàn pas gaan alle poppen aan het dansen! Want dàt? Dat is nu volgens de nieuwste openbare mening giftig verklaard! En we moeten toch meehuilen met de openbare mening, niet?
Onlangs wandelde ik langs de luchthaven van Oostende. Een pas gelande boeing reed op de taxibaan en draaide zich nét met zijn achterzijde naar me toe. Op een goede honderd meter afstand. Toch kreeg ik een hele vlaag kerosinedampen in de neus geblazen toen de uitlaten mijn richting uit wezen! Nét dezelfde geur als toen veertig jaar geleden mijn mazoutkachel, door een slecht trekkende schouw, plots met een plof een hele wolk mistige mazoutdamp de woonkamer inblies!
Stel je voor welke vervuiling dat ding de dampkring injaagt als het enkele uren vliegt. Terwijl de nette passagiers in een rookvrije cabine denken ecologisch bezig te zijn omdat daar binnenin niet meer mag gerookt worden!!!
Enfin, laten we er nog maar eens Erasmus bijslepen met zijn subliem meesterwerk Lof der Zotheid!
Op Vitaya loopt momenteel dagelijks een reality reeks Dinner date, waar ik soms met een half oog naar kijk. Het komt er op neer dat een vrijgezel drie menus mag kiezen uit vijf. Allemaal samengesteld door vrouwen. Bij de drie uitverkoren menus gaat hij dan telkens op blind date en zij kookt het beloofde menu voor hem. Omgekeerd ook soms: één dame gaat bij drie heren eten. En dan mag die éne kiezen wie de beste was, en daarmee gaat hij of zij dan op restaurant voor een romantisch etentje.
Achteraf wordt dan nog bekendgemaakt of die twee elkaar nog terugzagen, en meestal is dat: NJET! Het concept werkt dus blijkbaar niet zoals verwacht.
Maar waar ik wil op neerkomen is het feit dat tijdens die eerste date af en toe een der deelnemers apart wordt geïnterviewd om de eerste indrukken te vernemen. Meestal is dat nogal positief, en opvallend daarbij is dat nogal dikwijls het zinnetje terugkomt: De conversatie verliep vlot en er waren geen pijnlijke stiltes!
Dat lijkt dus wel criterium nummer één in de partnerzoektocht: Geen PIJNLIJKE stiltes! Pijnlijk? Ik heb me nog nooit pijn gedaan aan een stilte! Eerder aan het omgekeerde! Waarom moeten mensen stilte toch altijd als negatief ervaren? Stilte kan toch ook heel mooi zijn? Wat kan er nu mooier zijn dan twee mensen die elkaar niets te zeggen hebben omdat ze alles al weten van elkaar? En gewoon genieten van het stille samenzijn? Wie desondanks toch verder wilt praten vervalt trouwens al gauw in gezaag!
En bovendien, bij een eerste kennismaking zullen natuurlijk niet gauw stiltes vallen. Je kunt oneindig veel vertellen over je eigen leven en vragen over dat van de ander, want je bent nieuw voor elkaar. Pas als je elkaar beter kent kunnen stiltes vallen, al hoeven die zéker niet als pijnlijk ervaren te worden. Maar goed, zo werkt het nu eenmaal blijkt, en als ik nog eens herboren word zal ik dus moeten leren kakelen als de kippen als ik een partner wil vinden.
En dan zijn er ook nog die inhoudsloze advertenties van partnerzoekenden. Ik ken ze uit mijn hoofd: hou van wandelen, reizen, muziek, lekker eten Nou zeg, wie niét? Moet dàt dan je uithangbord voorstellen? Niks originelers te vinden nee?
Maar de gegadigden lopen erin: Ha daar hou ik ook van. Dié past perfect bij mij! En misschien hebben ze nog gelijk ook. Schimmige mensen zullen waarschijnlijk wel passen bij andere schimmige mensen. Mensen waarvan er dertien in een dozijn gaan. Waar is dan de uniciteit die tot ware liefde zou moeten leiden? Die uniciteit die ervoor zorgt dat je, wàt er ook gebeurt, altijd bij die éne zult blijven? Want ze zou uniek en dus onvervangbaar voor je moeten zijn! Zoniet lijkt het veel meer op een zakelijke overeenkomst.
Tja, als je het zo bekijkt wordt toch heel lichtvaardig gekozen in de liefde! Een keuze die je notabene voor je leven wilt maken!
Weet je wat ik ervan denk? Voor een man is een lief snoetje meestal doorslaggevend, en voor een vrouw een man die stoer overkomt. Punt! En dat reizen, wandelen en eten zijn sowieso maar bijzaak. Net als hoe de persoon in kwestie er vanbinnen uit ziet.
Dat die uiterlijkheden heel erg vergankelijk zijn wordt opzij geschoven. Dat die uiterlijkheden geen enkele garantie bieden voor een gelukkig samenleven eveneens.
Niet verwonderlijk, het aantal echtscheidingen! Dergelijke criteria hanteren is vragen om problemen, en die krijg je dan ook al gauw met bakken over je heen gegooid. Niets ter wereld kan immers méér tegengesteld zijn dan een man en een vrouw! Waarschijnlijk heeft de natuur dat zo gewild om te vermijden dat er al te veel wordt vreemdgegaan. Er voor gezorgd dat op een potje maar één of hoogstens enkele dekseltjes passen. Maar als ze dan bovendien alleen maar in muziek en lekker eten overeenstemmen zijn de gevolgen zeer voorspelbaar.
Maar toch op de man oefent de vrouwelijke charme een grote invloed uit. Tenminste:
ALS die man in staat blijkt eventjes het lichamelijke opzij te schuiven en de ziel van die ene vrouw weet te ontdekken. Dàn pas kan hij gezond oordelen.
ALS die vrouw na het huwelijk maar dezelfde blijft!
ALS de partner maar niet veroverd werd met loze beloftes en leugens!
Maar helaas, voor de meeste mensen is dat teveel gevraagd. Lijken, nét op dergelijke cruciale momenten, alle zintuigen verstard en wordt enkel nog naar de vlinders in de buik geluisterd.
En dan zijn ze hoogst verwonderd dat na korte tijd die vlindertjes sterven in hun buik! En krijgt het andere geslacht de schuld: Ze zijn allemaal gelijk!
Maar daar wordt dan niet bijverteld dat er ook helemaal geen moeite werd gedaan om iemand te vinden die niet gelijk is aan allemaal!
Al dikwijls werd me de vraag gesteld hoe ik toch dagelijks weer aan inspiratie kom voor mijn blog.
Ach, dat steekt raar in elkaar, maar ik wil toch een stukje van de sluier oplichten: ik zorg er namelijk voor om onderwerpen te hebben voor zoveel mogelijk dagen vooruit. Iets schiet me te binnen, en ik begin met een titel. Schrijf er maar wat onzin over en sla het op. Dat doe ik dan in Word, maar het kan ook in een andere tekstverwerker. En dan begin ik aan een nieuwe titel. Schrijf een ruw geraamte en sla het weer op.
En dan, naar gelang het me zint, haal ik die geraamtes weer uit hun graf, voeg er iets aan toe, verander een en ander, en voor ik het zelf besef heb ik enkele columpjes klaar. Nu het ene wat bijwerken, dan het andere afwerken, enzovoort.
En elke morgen maak ik dan de keuze van wat ik vandaag wil publiceren, en wat volgens mij afgewerkt lijkt. Het voordeel van die werkwijze is dat je het eigen werk al tientallen malen zelf hebt gelezen, veranderd en zaken toegevoegd. Tot je vindt dat er niets meer toe te voegen valt. Dan nog maar eens de spelling en stijl controleren, en dan publiceer ik het door het te kopiëren en in de teksteditor van seniorennet te plakken...
Voilà, dat is mijn keukengeheim.
Al moet ik bekennen: er zijn zo van die dagen dat mijn reserve snel slinkt en ik echt niet weet wat de volgende dag te publiceren. Maar gelukkig, dan gebeurt er weer iets, een zoveelste stommiteit in de Wetstraat, of iets waar ik tegenaan loop bij een wandeling met de hond, en hop, daar gaan we weer!
En van hondenwandelingen gesproken: na ontelbare gesprekken met ontelbare hondenbaasjes komen bij mij steeds weer diezelfde vragen op:
- Waarom houden hondenbaasje zoveel van honden? Waarom loopt het onder mensen niet even lekker?
Vroeger kwamen die vragen niet bij me op. Je ziet iemand met een hond en je stelt je er geen vragen bij. Nu echter, nu ik zelf een hond heb, is dat eventjes anders! Want honden zoeken contact met elkaar, en die van mij zéker! En automatisch volgt een babbeltje met het baasje. En iets in al die baasjes zegt me dat het allemaal mensen zijn van hetzelfde slag. Mensen die behoefte hebben aan een echt bijpassend en bijhorend wezen. Een wezen dat, zonder te kunnen praten, duidelijk aangeeft dat het je aanwezigheid en bestaan op prijs stelt. Dat zelfs nog maar moeilijk zonder je zou kunnen, en niet, zoals mensen, te beroerd is dat ook duidelijk te laten merken. Zoek die eigenschappen eens in mensen? In je partner? Je kinderen? Je vrienden? Dan weet je direct waarom hondenbaasjes hondenbaasjes willen zijn!
Bij mensen echter telt vooral competitie. Niet onderdoen voor een ander. Altijd op je hoede zijn dat je niemand over je kop laat lopen. De slimste, sterkste en grootste willen zijn! Belachelijk gewoon! Hoe groter mensen willen zijn, hoe kleiner ik ze vind! En dat gevoel werd zowat altijd weer bewaarheid in de loop van mijn leven!
Honden hebben dat niet. Honden zijn je dankbaar dat je ze voedt, ze onderdak biedt, ermee speelt, en ermee wandelt. Aan een hond kun je niets geven dat je niet honderdvoudig terugkrijgt! Honden stellen geen eisen die boven hun natuurlijke behoeftes gaan. Ze zagen niet en lopen altijd vrolijk mee waar je ook maar gaat. Ze zijn blij als je ze s avonds in bed (of bench) stopt met hun favoriete knuffeltje. Ze zijn blij als je ze s morgens weer uithaalt. Dat doe je dan best voordat je gewassen bent, want voordat ze je hele gezicht hebben afgelikt zijn ze niet tevreden!
Mensen? Mensen zoeken een partner, hopende een gelijkgestemde viool te vinden. Net als wat je in een hond vindt. Maar helaas, zo werkt het niet bij mensen. Mensen moeten vitten! Zagen! De grootste zijn! Tegenstribbelen in alles en nog wat! Niet onderdoen voor de ander.
Je viool gelijkstemmen? Dat staat toch gelijk aan toegeven dat de ander je meerdere is? En dat willen ze voor de donder niet doen! Arm mensdom! Hoeveel moois wordt niet gemist in het leven door die oerdomme eigenschap? Ik mag bijna zeggen: zelfvernietigende eigenschap. Want als je je omgeving vernietigt vernietig je ook je eigen levensruimte en -geluk! Is dat nu echt zo moeilijk te begrijpen?
Mensen hebben tientallen complexen en frustraties die je niet terugvindt bij honden. En ja, daarom is een leven zonder hond voor veel mensen een hondenleven!
En daarom ook zijn hondenbaasjes zon gelukkige mensen. Wat menselijke partners ze niet kunnen geven geeft de hond ze wel! Onvoorwaardelijk! Honderd procent gemeend. Moet je nooit iets achter zoeken!
Eigenlijk geschreven op de avond van 6 maart. Die dag dat het niet ophield met regenen weetjewel? Die dag dat de Westhoek nog maar eens overstroomde omdat de groenen (achter de oren) het fatsoenlijk uitdiepen van beken en stromen te fel in de weg staan! Niemand weet immers nog blijf met het uitgediepte slib, dat bepaalde onkruidachtige oeverplantjes zou kunnen beschadigen als het op de oever gestort word. Mag dus ook al niet meer! Tja, dan maar liever de inboedel van mensen naar de knoppen laten helpen hé? Onkruid is immers belangrijker dan mensen!
Typisch groen trouwens. Let maar eens op: ze weten altijd heel goed wat niet mag, maar nooit hoe het dan wél moet! Met andere woorden: echt een partij die problemen zoekt, maar nooit met oplossingen komt aandraven. Persoonlijk aan den lijve ondervonden!
Maar goed. Ik zou het niet over politiek hebben! Alleen maar wat avondmijmeringen publiceren:
Eenzaam maar tevreden zit ik aan mijn pc. Mijn vogel (die in de kooi bedoel ik) ligt al in de armen van Morpheus. Kopje diep onder de blauwe vleugels. Mijn hond heb ik net naar zijn bench gebracht, zijn speeltjes en knuffels opgeruimd, en mijn vrouw is op eigen kracht naar bed getrokken. Niets interessants meer op TV, en met mij is er toch weinig aan te vangen als ik aan mijn pc zit. En dus kan ik haar geen ongelijk geven.
Ergens laat een torenklok elf slagen klinken. Zalig uur voor wat levensbeschouwelijke avondmijmeringen en herinneringen!
Buiten is het leven stilgevallen. De bomen voor mijn raam wiegen zachtjes heen en weer op een paar vleugjes wind, en het heeft zelfs opgehouden met regenen. Zalig doen waar ik zin in heb. Want na vijfenveertig jaar werken en tien jaar pensioen, blijft het me nog altijd onwennig dat ik nu kan gaan, staan en doen wat ik wil.
Muisstil! Ik hoor enkel het gedempte getik van mijn eigen vingers op het toetsenbord. Wàt een verschil met de vroegere lawaaierige schrijfmachines! Remington, Adler, Triumph ze wedijverden allemaal in lawaai maken. Oorverdovend soms als een aantal personen aan het typen was!
En op een politiebureau was dat natuurlijk extra vervelend, want dan kon je geen oog dichtdoen! De letters geselden met een luidruchtig tak tak tak het arme papier. Een heftige zwaai aan een hefboom om U tegen te zeggen bracht je met een luide ping naar een volgende regel, en als je een fout tikte was er altijd nog die heerlijke typex, dat witte verfgoedje dat je dan over de misgetikte letter borstelde alvorens hem opnieuw, maar goed nu, in te tikken.
Ja, zo schreven wij in de jaren zestig tot tachtig onze P.V.s! Sommigen onder ons maakten zoveel misslagen dat de A4 vellen meer uit typex dan uit papier bestonden. Leken niet eens meer op papier maar op het canvasdoek van een kunstschilder. Wat van de hoofdcommissaris dan weer de opmerking uitlokte:
- Ik wil voor de drommel geen gemetselde P.V.s meer zien!!! En we kregen geen typex meer!
Let wel: in die tijden bestonden P.V.s niet uit zomaar een voorgedrukt formuliertje waarin je naam en adres invult en enkele bolletjes aankruist! Het waren regelrechte opstellen! Soms echte pareltjes van literatuur! Tot in de details moest worden beschreven wat je had vastgesteld. Je begon op een zoveel als blanco blad, en voor je het besefte had je twee bladzijden vol getikt voor een simpel overtredingetje!
En het moest allemaal in de eerste persoon meervoud, wat in het begin wel even wennen was. Je schreef niet: Ik, agent X, heb vastgesteld . Neen! Het moest zijn: Wij, agent X hebben vastgesteld . En dat moest je het hele opstel door volhouden! Niet schrijven ik achtervolgde hem met de motor, maar wij achtervolgden hem met de motor. En dat terwijl je het klusje helemaal alleen had opgeknapt! Of moest het dan soms ook motoren zijn? Wééral een dilemma waar ik maar niet uit kwam!
Mij deed dit alles altijd denken aan de heilige drievuldigheid: meerdere personen in één! En net zoals ik dat dogma van de kerk nooit heb kunnen snappen, begreep ik die wij van de politie al evenmin. Ik voelde mezelf helemaal geen wij, maar een ik. Maar dat mocht dan blijkbaar weer niet. Zodra ik bij de politie kwam werd ik dus meerdere personen. Zo onnatuurlijk als wat. Maar één keer per maand werd ik toch plots weer maar één persoon!
Dat was als het payday was. Toen bleek mijn wedde, ondanks al de wijs die ik geschreven had, toch maar voor één enkel armzalig ikje bedoeld!
En nu kun je je gaan afvragen welke verlichte geest die wij heeft uitgevonden! Een politicus? Die op die manier wou besparen op personeel? Vijfhonderd wijs in dienst hebben, en dan maar denken duizenden ikste hebben?
Maar toch had ik een troost: ook de Koning ligt onder diezelfde sloef! Ook hij moet schrijven: Wij, Koning der Belgen . Al heb ik toch het donkerbruin vermoeden dat zijn wedde (pardon dotatie) dan ook wel meerdere personen van alle denkbaar comfort kan voorzien! En dat niet hij, maar een hele staf secretarissen of secretaressen zijn geschriften uittypt.
En dan bleef er ook nog de prangende vraag die ik me telkens weer stelde: hoeveel personen is een wij? Met hoevelen steken wij eigenlijk in mijn uniform? Wij is namelijk een totaal ongedefinieerd gegeven. Het kunnen er twee zijn, maar ook twee miljoen!
En dan waren er ook nog van die verplichte zinnen. Zinnen die vroede voorgangers in een verlicht moment in het leven hadden geroepen in ons korps, en sindsdien verplicht moesten worden ingevoegd. Zo moésten we, volgens onze oversten, bij een geval van dronkenschap, als bewijs altijd toevoegen: betrokkene had bloeddoorlopen ogen. Ik had daar wel problemen mee, want ik kende mensen met bloeddoorlopen ogen die helemààl niet dronken, en dronkelappen die helemààl geen bloeddoorlopen ogen hadden! Maar het MOEST! Anders kreeg je je PV gegarandeerd terug en kon je helemaal herbeginnen!
Tot een dronkelap voor de politierechtbank werd vrijgesproken! De agent had in het PV geschreven dat hij bloeddoorlopen ogen had, terwijl de man een glazen oog had! Toen was het gedaan met die belachelijke bloeddoorlopen ogen. Het hoefde plots niet meer. Oef!
Maar anderzijds, in dié tijd waren politierechters nog echt mensen op hun plaats! Een Proces Verbaal van een beëdigd ambtenaar heeft bewijskracht! Onweerlegbaar! En dat legden ze ook niet, zoals tegenwoordig, naast zich neer. Tenzij natuurlijk in het geval hierboven!
Maar als we schreven dat iemand honderdtwintig reed waar hij maar zeventig mocht, namen ze dat ook als enig, maar onweerlegbaar bewijs aan en stelden geen pietluttige vragen over geijkte snelheidsmeters en zo.
En wij waren ook verstandig genoeg om altijd een héél ruime marge in te bouwen. Voor een tiental kilometer te snel deden we niet eens de moeite onze pen boven te halen! Er waren voldoende grotere katjes te geselen. Als je een hele dag enkel maar bekeuringen gaf voor snelheden die vijftig procent te hoog lagen, moest je de volgende dag al de hele dag binnenblijven om al je PVs te typen. Waarom zouden we dan nog gaan muggenziften?
Voilà. Dat waren zo wat avondmijmeringen van een ouwe rot.
t Is goed in eigen hart te kijken, Als je tevreden bent met wat je ziet. Niet verlangen naar wat je niet kunt krijgen, Maar gelukkig zijn met niets.
Nu komt ook de dichter in me boven! Maar ik jaag hem driftig weg. Anders zal de slaap niet komen, En raak ik nooit meer in mijn bed!
Volgens de doemdenkers zitten we dus in het laatste levensjaar van moeder aarde. Op 21 december stopt immers de kalender van de Mayas, en dan zou ze haar laatste adem moeten uitblazen!
En inderdaad, die datum valt samen met een aantal zaken die dan op één lijn komen in het heelal. Die snuggere Mayas leken dus toch wel van wanten te weten als het astronomie betrof! De hele evolutie van het heelal weten te berekenen tot in het jaar tweeduizend en twaalf is toch wel een prestatie om U tegen te zeggen. En wij maar blijven denken dat er nooit een slimmere generatie bestond op de wereld dan de onze!
En het klopt nog allemaal ook! Alleen weet niemand waaróm die kalender juist daar stopt. Ik wel. Dénk ik tenminste. Want nu stel ik me even in de plaats van zon groep Maya-wetenschappers avant la lettre. Moeizaam zwoegend met eindeloze berekeningen. Jaar in jaar uit. Wel, op een bepaald moment zou ik er toch wel de brui aan geven denk ik! Moegerekend en uitgeteld. En zou ik gaan uitzien naar een geschikte plaats voor een passend einde aan het vele zwoegwerk.
En nét op zulk moment kom ik die toevallige conjunctie tegen! Alles netjes op één lijn. Toevallig, maar daarom niet verontrustend. Als dat wél het geval zou zijn hadden ze er nog wel een symbool aan toegevoegd. Een doodskop of zo!
Nee. Ze vonden dat gewoon een uitstekende gelegenheid om het zaakje af te ronden en ermee te stoppen! 21 december 2012! Duizend jaar ver in de toekomst! Is verder werken nog zinvol? Wiens hoofd zal er dàn nog pijn doen? En ook ik zou liever in schoonheid eindigen, op een punt dat zich manifesteert als een passend slot, dan mijn hoofd maar te blijven breken op steeds moeilijker wordende berekeningen om dan uiteindelijk toch, maar dan op een veel minder spectaculaire plaats, te moeten eindigen. Dan zou het een boek worden zonder slot, een boek dat onafgewerkt lijkt. En dat schrijft niemand toch graag?
En, waarschijnlijk na veel overleg, besloot de groep wetenschappers om er op die zinvolle plaats maar mee te stoppen. En naar mijn bescheiden mening zal ik op the day after, 22 december 2012 dus, net als op alle andere dagen, opstaan, mijn koffie drinken, een wandelingetje gaan maken met Chico, en wat later mijn blog bijwerken.
Tweede mogelijkheid:
Een andere, al even ver gezochte mogelijkheid, is dat Aliëns die kalender hebben gedicteerd alvorens te vertrekken. Om aan te duiden op welke datum ze zullen terugkeren!
Velen geloven toch dat grote bouwwerken zoals de piramides en dergelijke met behulp van Aliëns zijn gebouwd. Wat ik trouwens lang niet zon gek idee vind. Zéker niet als ik bekijk hoe correct de stenen van de bouwwerken in de Machu Picchu site zijn gesneden om precies op elkaar te passen.
Zo precies dat cement niet eens nodig was! Dat zouden we vandaag, ondanks al onze technologie, nog maar moeilijk kunnen klaarspelen! In heel Peru zijn namelijk dergelijke sites te vinden. Van Mayas, van Incas Allemaal volkeren die wel eens buitenaardse hulp zouden kunnen hebben gehad! Wie weet is die conjunctie niet een ideale poort voor die ontwikkelingshelpers om nog eens terug te komen, en wilden ze dat laten weten aan hun leerlingen?
En in dit geval zal ik op 21 december 2012 maar eventjes een babbeltje slaan met een Aliën zeker? Vragen welk weer het is op zijn planeet bijvoorbeeld, en of er ook hondjes en pispaaltjes zijn.
Ach, er zijn zoveel mogelijkheden te bedenken, al dan niet fantasierijk, waarom die kalender juist daar stopt! Hoeven we echt niet direct aan het doemdenken te slaan.
Maar stél dat de doemdenkers gelijk hebben en er gebeurt een kolossale wereldramp! Op 21 december of binnen duizend jaar. Want ooit zàl dat wel gebeuren. Nothing lasts forever! Wat dan? Wel, het overgroot gedeelte van de mensheid zal uitgeroeid worden. Hopelijk zullen hier en daar wat overlevenden blijven die het weten te redden en zich weten aan te passen aan de nieuwe omstandigheden. Die zullen opnieuw kunnen beginnen. Een beetje Adam en Eva spelen, een nieuwe samenleving stichten, herbeginnen van nul.
De moeizaam vergaarde wetenschap en techniek zullen grotendeels weggeveegd zijn, of gewoon niet meer van belang zijn daar waar het om overleven gaat. En alles herbegint van vooraf aan. Zal het dan beter zijn? Of, met andere woorden, zal het dan positiever zijn? Neen en nogmaals neen. De voordelen zullen zijn dat de nieuwe wereld weer ademruimte zal hebben zonder een teveel aan vervuilende mensen. Maar positief en negatief zullen zéker weer hun invloed laten gelden. En waar de een iets opbouwt, zal de ander wel weer klaarstaan om het af te breken! Onontkoombaar, maar wél berekenbaar als je de functie van positief en negatief eenmaal begrijpt!
En bijgevolg, een vernieuwde wereld kan wél voor meer ademruimte zorgen, maar nooit ofte nimmer voor een volledig positieve samenleving. Helaas!
Ik zou er nu ook wel geen eed willen op doen, de ene mens is tenslotte de andere niet, maar toch ben ik er stellig van overtuigd dat troost niet werkt! Toch zéker niet de traditionele, in onze cultuur ingebakken troostende woorden.
Er gebeurt een sterfgeval of een liefdesbreuk en daar staat de betrokken persoon dan! Uitgeteld! Vol verdriet! Maar ook smachtend naar troost.
Troost? Troost werkt niet! Verwerken is de boodschap!
Het een plaats geven in je geest en in je hart. Er het beste van maken wat er van te maken valt! Dàt werkt! Het is een heel menselijke eigenschap dat we troost zoeken van buitenaf. Troostende woorden. Woorden van iemand die je begrijpt en meegrient met je. Maar ik vrees dat dit enkel maar een vorm van zelfbedrog is!
Veel mensen denken dat het dàt is wat ze nodig hebben, en dat ze dàn pas hun ware vrienden leren kennen. En die vrienden? Ach ja als ze troostende woorden uitspreken zijn ze ook wel echte vrienden die het goed menen. En begrip voelen van de buitenwereld kan wel eventjes goed doen. Als het maar niet te lang wordt aangehouden.
Want kijk:
Mevrouw A heeft een zwaar verlies te verwerken, en denkt geluk te hebben met een buurvrouw die haar dagdagelijks troostende woorden komt influisteren.
Mevrouw B bevindt zich in dezelfde situatie maar is omgeven door mensen die haar weliswaar proberen te helpen in verschillende zaken, maar nooit met één woord over dat verlies praten.
Wel, nu wil ik iedereen uitdagen om na een jaar te komen kijken welk van beide dames hun verlies het eerste hebben verwerkt en het een plaats hebben gegeven.
Wedden dat het dame B zal zijn? Want troost werkt niet! Drukt je alleen maar telkens opnieuw met de neus op de feiten. Staat het persoonlijk verwerkingsproces zelfs in de weg, en verlengt het in sommige gevallen tot in het eindeloze.
Wie dat soort troost zoekt zal bij mij helaas nogal dikwijls aan het verkeerde adres blijken te zijn! Daar doe ik niet aan mee! Zélfs niet als het van me verwacht wordt, en zelfs niet als ik daardoor riskeer als een gevoelloos persoon te worden aanzien!
Ik denk eerder dat ik veel gevoeliger ben dan de rest van de mensheid op dat gebied. En juist die gevoeligheid maakt dat ik me liefst zo ver als mogelijk van zalvende en troostende woorden verwijderd houd.
Zo heb ik in mijn leven veel begrafenissen meegemaakt en, hoe kan het ook anders, ze filosofisch bekeken. En wat stelde ik telkens weer vast? Hoe troostender de woorden van meneer pastoor klonken, hoe meer tranen er in de kerk gelaten werden! Mensen kwamen pratend de kerk in, maar gingen tranend buiten! En hoe harder ze grienden, hoe meer ze vonden dat het toch zon mooie dienst was. Zelfbedrog?
Verdriet, dat al deels in een verwerkingsproces zat, werd weer flink opgerakeld tot het nog maar eens helemaal ontvlamde. Onze cultuur vraagt nu eenmaal om troost. Het wordt ook verwacht van meneer pastoor of van vrienden! Maar of troost echt werkt betwijfel ik ten stelligste. Aan de trooster geeft het een zalig gevoel iemand te kunnen helpen. Aan het slachtoffer geeft het de indruk niet alleen te staan en zich gesteund te voelen. Maar ik vrees dat dit een vals gevoel is. Ik vraag me nog steeds af of dit alles het verwerkingsproces wel helpt of juist dwarsboomt.
Het doel van troost zou moeten zijn: hoe maak ik die persoon gelukkiger dan hij nu is?. Kun je dat doen door steeds weer in die wonde te wroeten? Neen toch? Eventjes je medeleven betuigen wordt wel verwacht, en kan nog net. Maar daar houdt het dan ook op, tenzij je de persoon op een of andere manier materieel kunt helpen. Bijvoorbeeld door bepaalde karweitjes op te knappen die de afwezige niet meer kan.
Waarschijnlijk reageert niet iedereen gelijk op verdriet of troost. Misschien zijn er mensen die echt wel hulp vinden in troost. Maar ik blijf vinden dat dit een fictief verlangen is naar een fictieve troost die in werkelijkheid eerder tegen- dan meewerkt.
Dit alles zal waarschijnlijk wel gevoelloos klinken, maar naar mijn bescheiden oordeel is het enige wat echt werkt: je eigen verwerkingsproces op gang trekken en van troostende woorden alleen maar de goede bedoelingen inzien, maar ze niet laten doordringen en ze zéker niet bewust gaan zoeken.
Er zijn nu eenmaal onvermijdelijk zaken in het leven die op je afkomen met de bedoeling dat je ze verwerkt en er je levenslessen uit trekt. En vooral: er sterker door wordt. Dat is als het ware je levenshuiswerk. En net zoals je huiswerk op school: je kunt je door anderen laten helpen, maar dan leer je er ook weinig van en zit je enige tijd later met hetzelfde probleem.
Lijnpiloten hebben een megaopleiding achter de rug! Een heel kostelijke opleiding trouwens, waarvoor ze vele jaren zullen moeten werken om de kostprijs gerecupereerd te zien! Vooral de praktijkopleidingen kosten pakken geld! Daarvoor moet immers telkens weer een complete passagiersjet worden gecharterd en van brandstof voorzien om je enkele uren praktijkopleiding te verschaffen!
Bovendien moeten ze zowat hun hele leven bijscholen! Want hoewel de laatste veertig jaar weinig lijkt veranderd aan het concept van een vliegtuig (weinig of geen spectaculair veranderde modellen bijvoorbeeld), is dat maar uiterlijke schijn.
Want in de cockpit verandert alles en moet telkens weer aangepast worden aan nieuwe technologieën. Waar ooit een hele resem vertrouwde mechanische wijzerplaten het dashboard sierden, staan nu een paar multifunctionele computerschermen. Veel nieuwe technologieën zagen ondertussen ook het levenslicht. Transponders, datalinks, zwarte dozen
En dan is er natuurlijk die brave automatische piloot, die maakt dat de gezagvoerder, eenmaal op koers, lekker achterover kan leunen voor enkele uren. Bijna in slaap zou vallen. Maar toch alert moet blijven, want altijd kan iets gebeuren of iets stukgaan!
Een hedendaags vliegtuig bestaat uit vele duizenden onderdelen, vele kilometers elektrische kabel, tientallen automatische detectoren met elk hun eigen alarm. Een ongelooflijk kluwen van allemaal onderdelen die perfect moeten samenwerken. Geen vierkante centimeter blijft onbenut. Als één belangrijk onderdeeltje er de brui aan geeft, moet de gezagvoerder onmiddellijk de juiste handelingen weten te doen. Want er is geen tijd voor het beleggen van een vergadering. Geen tijd voor uitgebreide gedachtewisseling over wat er wel zou kunnen fout gelopen zijn en ideeën over hoe het eventueel kan worden verholpen. Geen tijd voor dagenlange discussies over probleempjes die een intelligente mens met durf in één klap zou weten op te lossen!
Ik moet hen bewonderen, en wat mij betreft kunnen ze niet genoeg verdienen (een fractie van wat onze ministers verdienen).
Ministers? Tja, die moeten dan ook een heel land besturen hé, en die piloot alleen maar zijn vliegtuig!
Ze zijn verantwoordelijk voor negen miljoen mensen, en die piloot maar voor een tweehonderdtal!
Juist! Die stelling zou kunnen opgaan als die lui ook écht een land konden besturen en minimaal dezelfde opleiding en bijscholing hadden genoten op dat vlak, als die piloot over vliegtuigen. En vooral: diezelfde hoge intelligentiegraad hadden.
Maar dat deden ze niét, en kunnen bijgevolg hun land ook niet veilig door problemen loodsen. Ze kunnen alleen maar de automatische piloot inschakelen. En als die faalt, als er iets gebeurt dat niet te verwachten was, dan volgt een crash of op zijn minst een harde landing die vele brokken maakt. En dit keer niet zomaar een vliegtuig, maar een heel land.
Wel, nu daag ik iedereen uit:
Wie zou durven in een passagiersvliegtuig stappen als je weet dat de piloot door een niet zo snuggere bevolking werd gekozen op basis van zijn of haar charme? Een miss België bijvoorbeeld, die geen jota afweet van vliegtuigen? Alleen maar het knopje van de automatische piloot weet te vinden? Of een kluchtzanger of circusclown?
Jij niet? Wel, ik zéker niet!
En toch is dát wat we bijna allemaal doen als we het stemlokaal binnenstappen! Het sympathiekste smoelwerk, het lekkerste kontje, de tong die het meeste kan beloven wint het. Doorgedreven kennis terzake speelt geen enkele rol. Kijken naar wat die mensen ooit gedaan hebben doen we meestal niet. Wél naar wat ze beloven te zullen doen!
Als we in een vliegtuig stappen mogen we op zijn minst verwachten dat er een vakman op de bok zit. We leggen trouwens ons leven in zijn handen!
Als we in het stemlokaal stappen doen we eigenlijk nét hetzelfde: we leggen ons leven in handen van het soort mensen waar we voor kiezen. Maar dat doen we dan wel héél erg nonchalant! En we vragen niet eens om een valscherm als we nog maar eens vaststellen dat intelligentie ver te zoeken is op de lijsten!
En reken maar dat de partijen zich daar heel goed van bewust zijn en heel doelbewust het soort van mensen naar voor schuiven waarvan ze weten dat ze scoren op charme!
Gebeurt dat alleen maar in België? Neen. Het gebeurt in heel Europa, en het gebeurt in de hele wereld. Leuk alibi om zich achter te schuilen dus voor de Wetstraat. O ja? Wel, ik zie daar geen enkel excuus in! Niemand koos immers voor imitators! En wat de rest van de wereld ervan bakt kan me geen donder schelen!
Ooit hadden we een landje dat helemaal op zichzelf kon bestaan dank zij de noeste arbeid van zijn inwoners en de berekende risicos van pientere ondernemers.
We hadden ons eigen, wereldvermaard automerk (Minerva). Stond even hoog aangeschreven als Rolls Royce. Maar we lieten het kapotmaken door pakken negatieve kritiek in onze eigen pers. Geen sant in eigen land!
Helaas is dat een typisch Belgisch trekje: we zijn véél te bescheiden, en in plaats van onze eigen producten te roemen, gaan we ze (uit misplaatste schaamte?) afbreken.
Reporters deden op een bepaald moment niets liever dan fotos publiceren van Minervas met pech, en te blokletteren: Weer een Minerva in panne. Dàt was de werkelijke reden van het uiteindelijke verval van Minerva, en niet echt de beurscrash van New York in 1927 en de erop volgende economische recessie! Vooral de eigen pers had het merk gekelderd. Lees ook even de beschrijving van dit prachtig Belgisch pareltje op Wikipedia en geloof weer in eigen land: http://nl.wikipedia.org/wiki/Minerva_(Belgisch_bedrijf)
Maar ik ben ervan overtuigd dat dit landje nog altijd schrander genoeg is om zichzelf te kunnen bedruipen zonder iets met de rest van de wereld te maken te moeten hebben. Maar dan moeten piloten aan de stuurknuppel zitten! Geen halfgare clowns!
Solidariteit met andere landen en rassen? Laat me niet lachen! Dat is gewoon een drogreden en een goede mogelijkheid om je onkunde te verbergen!
Als jij, door hard te werken, een villa hebt verdiend, ga je dan je fortuin delen met je aartsluie buurman die weliswaar in een krot leeft, maar ook nooit een poot heeft uitgestoken?
De reden waarom de Wetstraat dat wél doet? Omdat ze anders écht zouden moeten werken. Echt moeten bewijzen het roer in handen te kunnen houden. Echt origineel uit de hoek komen. Zich niet langer kunnen verschuilen achter de vele grote buren en broertjes in de wereld die nét hetzelfde doen!
Maar ze zou ook niet langer in het water moeten springen en verdrinken als grote broer dat ook doet! Want dat is waar na-apen naar leidt!
Er was een tijd, toen ik een jonge kerel was, dat je op de radio iets hoorde waar je wel de plaat van wou, en dus trok je naar de platenwinkel. Eigenlijk was er in mijn stad niet echt een platenwinkel. Alleen maar een betere elektriciteitszaak! Ze verkochten platendraaiers, en voelden zich dus verplicht dan ook maar platen aan te bieden. Wat heb je anders aan zon ding?
En dan kon je kiezen in een platenbak tussen een honderdtal platen, waarin natuurlijk de plaat die ik zocht niet stak. Shit! Ja, de nieuwste van Elvis en zo, die hadden ze meestal wel. Maar omdat mijn smaak nu eenmaal nooit de algemene smaak was, bleef ik in de meeste gevallen op mijn honger zitten.
Ja dat waren de jaren stilletjes.
Veel is ondertussen veranderd. Naar de platenwinkel hoéf je trouwens niet meer, Je kunt alles downloaden. En het zal je dan ook worst wezen dat ze jouw keuze niet hebben in de winkel. We hebben nu immers Youtube! En daar moet je al een héél rare smaak hebben om niet te vinden wat je zoekt. Oud of nieuw, het is er!
MAAR! Leuk om naar te luisteren, soms ook leuk om naar te kijken, want die nummers hangen allemaal vast aan een filmpje of een pps, en ofwel slik je het allemààl, of je krijgt niets. En dan is er nog het feit dat je enkel kunt luisteren en kijken, maar niet behouden voor als je eens in the mood bent en het waar dan ook wilt beluisteren zonder de clip.
Telkens je het ook alleen maar wilt beluisteren, moet je opnieuw het internet op, en een megagrote download doen omdat het aan de clip vasthangt, en die moet natuurlijk mee gedownload worden.
Maar toch zijn er voor mensen die de muziek willen beschikbaar hebben op de pc of ze op een CD willen branden, een aantal opties. Meest voor de hand liggend zijn de vele Youtube downloaders, die dat karweitje al dan niet goed opknappen. Maar die programmas zijn nogal prijzig, ofwel gratis maar krakkemikkelig, en moeten geïnstalleerd worden. En velen zijn daar niet zo ervaren in! De beste eronder zijn ook geschikt om de muziek afzonderlijk uit de clip te halen als mp3, maar doen dat pas nadat ze de gehele clip gedownload hebben. Pech dus voor wie zijn downloadlimiet in het oog moet houden.
Enfin, het werkt allemaal niet erg comfortabel.
En misschien voel je me al komen: er is een betere oplossing! Surf maar eens naar:
Hoe je verder moet handelen wordt netjes in het Nederlands uitgelegd en is eigenlijk poepsimpel. Het werkt eigenlijk in verschillende stappen:
1. Je zoekt in Youtube het gewenste nummer op en klikt het aan. Dan kopiëer je de URL (internetadres, helemaal boven in je scherm). Je hoeft niet te wachten tot het nummer is gedownload. Zodra de URL verschijnt kopiëer je hem en sluit je Youtube af.
2. Nu plak je die URL in het zoekvak van Audiothief en je klikt op convert. Even wachten nu terwijl de site het nummer zoekt, op zijn servers downloadt, en het vervolgens converteert naar mp3. Dat gaat heel snel!
3. Zodra de convertie gedaan is krijg je het conversie voltooid bericht, en klik je op de blauwe letters om het bestand te dowloaden.
4 .Vervolgens krijg je de mogelijkheid je de mp3 indien nodig nog zelf van verdere gegevens te voorzien (taggen), en tenslotte klik je onderaan op de groene knop download. Er wordt nog gevraagd of je het wilt uitvoeren of opslaan; je kiest natuurlijk voor opslaan, kiest een map of voorlopig gewoon je bureaublad, en de download begint. Alleen maar de mp3 van een drie of viertal megabytes, en niét het hele zootje!
Als dàt niet handig is. En het mooie eraan is: het is helemaal gratis en er hoeft niets geïnstalleerd te worden! Zowat alles gebeurt online door de site zélf en jouw download bestaat alleen maar uit de mp3. Enjoy the music!
Legaal? Slik neen! Maar het is er nu eenmaal, en zolang niemand iets aan dergelijke sites doet kun je er maar van meeprofiteren. Zelf heb ik er geen gewetensbezwaren over, en mijn smaak gaat toch telkens weer naar nummers die je niet meer in de handel vindt.
Ja, jullie lezen goed! Ik heb echt wel te doen met de huidige regering. Ze staat voor enorme uitdagingen! Ze moet een land terug op de sporen krijgen nadat vele generaties regerende voorgangers het hele zaakje grondig hebben doen ontsporen. Zeg maar: naar de bliksem geholpen! Helemaal verpest!
Verpest met lullige cadeautjes aan de bevolking (zoethoudertjes) en ondertussen zware sponsoring van vreemden. Verpest door met (ons) geld te gooien. Verpest omdat sympathiek overkomen (en herverkozen worden) belangrijker was dan de welvaart van het land te dienen. Verpest doordat ze niet tijdig inzagen dat je niet kunt blijven geven als de zak al lang leeg is. Verpest omdat ze nooit aan het spreekwoordelijke appeltje voor de dorst hebben gedacht. Verpest omdat ze zowel het gedachtegoed van ons voorgeslacht, als diens noeste arbeid te grabbel gooiden en uitdeelden aan vreemden. Hoe vreemder hoe beter!
En nu het allemaal uit de hand gelopen is zou de huidige regering dat nu allemaal moeten zien recht te trekken! Ik zou intens medelijden kunnen hebben met hen, want het is niet hún fout! Het waren de regeringen tussen de jaren negentig en het begin van de eenentwintigste eeuw die de zaak grondig hebben verknald en er duchtig hebben voor gezorgd dat we geen spaarpot hadden voor als het eens wat minder vlotjes zou gaan. Met andere woorden: zodra politici TV geil werden ging het mis lopen en werd voor charme gekozen in plaats van voor kennis van zaken!
Maar ik heb géén medelijden. Hoewel ze niet rechtstreeks schuldig zijn, behoren ze toch tot hetzelfde soort mensen: zware ellebogenwerkers die helemaal niet opgewassen zijn tegen de taak waarvoor ze zich met veel tamtam lieten verkiezen.
Het enige verschil is dat het kleuterklasje nu (min of meer) door heeft wat het gevolg is van nonchalant omspringen met je middelen. Wat er gebeurt als je de jankerds hun zin geeft. Wat er gebeurt als je het roer in handen laat van de vakbonden, en zélf lekker op automatische piloot gaat draaien. Vrolijk meedrijvend met de stroom!
Gelukkig lijkt de huidige regering toch wel een en ander geleerd te hebben van de fouten van het verleden, maar moesten de tijden beter zijn geweest hadden ze nét diezelfde fouten herhaald. De vlieger van het is niet onze schuld gaat dus helemaal niet op. En bovendien lijken ze de écht grote fouten nog helemaal niet te hebben ingezien. De spaarvingertjes wijzen nu paniekerig alle kanten op, uitgenomen naar de kant waar het geld, ONS geld, écht naar wegvloeit.
Nu moeten ze dus ook nog in hun hersentjes zien te krijgen wat het een land kost om een heel vreemdelingenlegioen te sponsoren. En ervan overtuigd worden dat dit legioen eens de wapens tegen ons volk zal opnemen als er niets tegen ondernomen wordt. Ze zijn de wapens trouwens al aan het opnemen, maar dan in bedekte en gluiperige vorm. Onschuldig kattenkwaad zoals de regering het nog altijd lijkt te zien! Wat overvalletjes, wat terrorisme, wat betogingetjes, ach wat zou dat? Voelt de bevolking zich onveilig? Ach, dat is een heel subjectief gevoel! We moeten ze gewoon beter leren kennen!
En óf we ze ooit zullen leren kennen!!!
In elk geval lijken ze toch niet meer zó happig om de soms redeloze eisen van de vakbonden in te willigen. Lijken ze eindelijk toch in een aantal zaken, maar niet genoeg, het been stijf te houden. Dat been wordt namelijk alleen stijfgehouden als het om eigen volk gaat. Aan vreemden durven ze blijkbaar nog steeds niet te raken. Laat staan aan een migratiestop, die sowieso ooit de eerste stap zal moeten zijn.
Maar voor de rest lijken ze goed bezig. En met de rest bedoel ik dan wél de quantité négligeable die de eigen bevolking betekent voor hen, maar wél de groep is die braaf zijn belastingen betaalt. Dié stap hebben ze dus blijkbaar al durven te zetten. Maar meer ook niet.
Want er ontbreekt er iets in het plaatje! Zoals ik net al zei, het is hetzelfde slag van mensen dat ons geld weggooide. En waar datzelfde slag van mensen niet in staat bleek de welvaart te conserveren, vraag ik me af of ze dan wél in staat zullen blijken die welvaart terug op de sporen te krijgen. Want een kruik kapotslaan is makkelijk. De stukken terug lijmen zodat de breuken onzichtbaar worden is een heel ander verhaal. Daar zijn véél intelligentere mensen voor nodig dan een stelletje knoeiers! Soep maken van lekker verse groenten is een makkie. Maar probeer eens terug verse groenten te maken van soep?
En dus blijf ik denken dat, wàt ze ook maar proberen, ze nog maar eens zullen bewijzen niét de juiste mensen op de juiste plaats te zijn. En dat zullen ze ook nooit worden, zolang de kiezers, op zijn Vlaams gezegd, zo dom blijven als het gat van de oven. Zich als slachtvee naar het abattoir laten voeren!
Misschien wel hebben we er allemaal last van. De angst je aan iets of iemand te binden omdat je weet dat je het ooit zult moeten loslaten. Of er ooit problemen zou kunnen mee krijgen.
Misschien ook zijn er mensen die daar helemaal geen angst voor hebben. Maar dat zijn dan mensen met ofwel onvoldoende levenservaring, ofwel volslagen gevoellozen. Want hoe gevoeliger je bent, hoe meer bindingsangst je hebt! Levende wezens dump je niet zomaar!
Wat mij betreft: ik heb er inderdaad nogal veel last van! Een huisdier in huis halen stelt me telkens weer voor een aantal verscheurende keuzes:
1. Er maar niet aan beginnen, maar dan ook veel missen.
2. Het wél doen, met het vaste voornemen me niet te binden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want uit ervaring weet ik toch dat ik me wel degelijk zal binden.
3. De knoop doorhakken, me onvoorwaardelijk binden, en alle consequenties van die beslissing aanvaarden.
Met Chico heb ik dus de knoop doorgehakt en ben onvoorwaardelijk voor de derde keuze gegaan. En dat heeft me geen windeieren gelegd. Als bewapening geniet ik volop van elk uur met hem. Wél wetende dat het ooit kan verkeren. Realistisch in het nu leven, om volop energie op te doen voor het moment dat het verkeert. Volop de mooie momenten consumeren en intens genieten. Dat is the spirit denk ik.
En toch, soms, als ik uit het raam kijk, word ik volop met de neus tegen de harde realiteit van de vele mogelijkheden gedrukt.
In het park loopt namelijk af en toe een oude man. Is zelf niet meer zo goed te been, maar duwt toch dapper een karretje voort waarin een grote zwarte hond zit. Het karretje lijkt met liefde zelfgemaakt van twee fietswielen en enkele planken die vrolijk rood geschilderd zijn. De hond heeft drie poten. En nu zien we nog wel honden met drie poten vrolijk rondlopen alsof er niets aan de hand is. Maar dat zijn dan jonge dieren. Het beest in die kar is echter duidelijk aan zijn laatste levensfase toe.
Het baasje eveneens, zo te zien. Maar hij geeft niet op. Liefdevol neemt hij de hond uit het karretje en zet hem in het gras, zodat hij zijn behoeftes kan doen en moeizaam enkele stappen lopen. Droevig tafereel! Beiden leven op geleende tijd! Maar ze gaan door! Blijven van het leven en van elkaar genieten wat er ook maar van te genieten valt.
En nu zou je je kunnen afvragen of het niet humaner zou zijn die hond een spuitje te geven en te laten inslapen.
Ja? En wat doe je dan met de man? Hem ook een spuitje geven maar?
Neen. Zo werkt het dus niet! Ik bewonder die man en zou in zijn plaats misschien net hetzelfde doen. Kan alleen maar hopen dat het mij nooit overkomt.
Bindingsangst? Als ik naar dat onafscheidelijke stel kijk, dan weet ik zeker dat die hond hem in de loop der jaren veel meer heeft gegeven dan de man ooit kan teruggeven. Waarschijnlijk méér dan een mens hem had kunnen geven. En schaam ik me eigenlijk een beetje voor mijn eigen bindingsangst.
Je binden kan droevige gevolgen hebben! Maar ach, into each life some rain must fall! Als je dàt maar weet!
En zo zie je maar weer: je hele leven door maak je keuzes en bepaal je zelf je toekomst. En ja, je kunt alle risicos zoveel als mogelijk uit de weg gaan en er dus ook nooit de gevolgen van moeten dragen. Je zult dan een gelukkig, maar tamelijk vlak leven leiden.
Of je kiest voor risicos, hopelijk beseffend dat hoe groter het risico, hoe groter het plezier, maar ook hoe hoger het prijskaartje ooit zal zijn.
In financiën gaat het net eender. Sommige mensen nemen hoge risicos met aandelen of met gokken. Maar wie speelt kan verliezen. En zàl ook in veel gevallen vroeg of laat verliezen. Wie het risico de moeite waard vindt doet maar op! Zolang hij niet gaat huilen als het tegenslaat en gaat zingen van too much rain is falling in my life!
Vele jaren geleden, in 1944 om precies te zijn, scoorden de Inkspots een hit met: Into each life some rain must fall. Een nummertje dat altijd ergens in mijn onderbewustzijn is blijven hangen.
Je kunt het trouwens hier beluisteren als je wilt:
Een heel ouwetje, de kwaliteit is ook niet meer wat we gewoon zijn, maar valt toch te genieten. De titel alleen al is een waarheid als een koe. En toch heeft de tekstschrijver het blijkbaar niet helemaal begrepen, want de tweede zin is: But too much is falling in mine!
Dit is trouwens de songtekst:
1. Into each life some rain must fall But too much is falling in mine Into each heart some tears must fall But some day the sun will shine
2. Some folks can lose the blues in their hearts But when I think of you another shower starts Into each life some rain must fall But too much is falling in mine. Herhaling 1 en 2;
3. Into each and every life some rain has got to fall But too much of that stuff is falling into mine And into each heart some tears got to fall And I know that someday that sun is bound to shine Herhaling 1.
Teveel regen (lees: tegenslag) kàn echter niet in iemands leven vallen denk ik. En als het dat wél doet zijn er twee mogelijkheden:
1. Iets moet nog betaald (-gezet) worden.
2. Er wordt op voorhand betaald voor iets dat nog moet komen.
Maar stellen dat in JOUW leven teveel regen valt is idioot. Want dat kan de natuur helemaal niet waarmaken! Tenzij met een bepaalde bedoeling.
En toch heeft iedereen al eens die indruk, en af en toe betrap ik me er ook wel op dat ik het deuntje zit te neuriën. Vooral dan bij een of andere tegenslag, en dan troost me dat wel en ga ik er weer blijgezind tegenaan. Alhoewel ik de tweede zin toch larie blijf vinden!
Want inderdaad, in ieders leven moet wat regen vallen. Daar kun je niet onderuit. Denken dat dit nooit zal gebeuren is even idioot als s namiddags denken dat het nooit meer nacht zal worden.
En alleen al het besef dat het zal en moet gebeuren, maakt dat je het beter bewapend, en met meer begrip doorstaat als het gebeurt. Want inderdaad, het overkomt iedereen en heeft zijn reden. Een reden die ik al verschillende malen aanhaalde in mijn blog. Positief en negatief, weet je wel? Ze kunnen niet zonder elkaar!
Mijn vorig stukje (kijken op rijken) herinnerde me aan nog een gelijkaardig voorval dat ik jullie niet wil onthouden!
De geschiedenis van meneer Roger namelijk, een notoir personage in mijn badstad. Zoon van een aannemer die zijn leven lang had gezwoegd en gespaard. Van bouwhulpje had hij het tot aannemer geschopt maar zich, gierig als hij was, nooit enige luxe gepermitteerd. Niet alleen werkte hij opdrachten af, maar kocht ook zelf bouwgronden waarop hij appartementsgebouwen zette die later eigendom van zijn enige zoon Roger zouden worden. De oogappel ook van mama.
En zo komt het dat meneer Roger als twintiger wees werd, en eigenaar van een groot fortuin en een massa vastgoed. Aantrekkelijk was hij niet in zijn jonge jaren. Ook al niet door zijn lengte van toch wel twee meter en graatmagere lichaamsbouw. Echte vrienden had hij weinig. Laat staan vriendinnen.
Het was een brave, wat teruggetrokken en wereldvreemde jongen, maar hij volgde niet de voetsporen van zijn gierige ouders. Integendeel, hij wilde liefst een graag geziene dorpsfiguur worden die zijn gebrek aan vriendschap compenseerde door waar hij ook maar kwam gul te trakteren. Sponsorde ook een aantal sportverenigingen om zich op die manier in de belangstelling te houden.
Hij leek in de wieg gelegd om eeuwig vrijgezel te blijven.
En toen, wat niemand had verwacht, trouwde hij! Met waarschijnlijk wel het mooiste meisje van West Vlaanderen! Iedereen stond perplex, maar er werd gefluisterd dat ze hem voor zijn fortuin had gekozen. Maar het koppel leek het goed te doen en ze kregen een paar dochtertjes. Vrouwlief vond niet dat ze zijn levenswandel nu maar eens drastisch moest gaan veranderen. De sponsoring bleef. De traktaties ook, en ze gunde hem zijn vrijheid. Op zijn identiteitskaart stond trouwens als beroep rentenier, en reken maar dat hij ook heel goed rentenierde!
En hij veranderde helemaal onder haar invloed. Ging zich beter kleden, ze reden nu met elk een dure Mercedes die om de twee jaar vervangen werd, maar bleven zich profileren als eenvoudige lui. Al kochten ze wél een riante villa met uitzicht op het golfterrein. Maar iedereen was er welkom zonder enig onderscheid van stand of rang. En of ze nu mensen van de reinigingsdienst ontvingen of een belastingsinspecteur, altijd kwam de duurste wijn op tafel. Speciaal geselecteerd voor de gasten door hun wijnhandelaar.
Bij de eerste communie van hun dochters gaven ze prachtige tuinfeesten met alles erop en eraan. Iedereen was welkom. De Champagne vloeide rijkelijk en de hapjes werden je letterlijk in de mond gestopt. Het kon allemaal niet op! De rit van de kerk naar de villa werd trouwens op speciale aanvraag geëscorteerd door de gemotoriseerde politie, waaronder ook ondergetekende.
Even later, zo herinner ik me, kwam ze eens op bezoek bij mijn zwangere vrouw, met de vraag of ze niets kon doen om haar thuiswerk te verlichten: afwassen of ramen lappen of wat dan ook. Mijn vrouw zei dat ze net klaar stond om boodschappen te doen.
- Geen sprake van in jouw toestand! Zei ze. Ik zal die boodschappen wel doen voor je. Geef me je lijstje maar! En inderdaad, ze ging die boodschappen doen, betaalde ze, en wilde niet eens haar geld terug!
Doodsimpel mens. Doodbraaf, maar helaas, ook heel dom in de omgang met geld! En vooral: verslaafd aan de schone schijn! En vermits meneer Roger ook niet slimmer was, moest ervan komen wat te verwachten viel: er werd een eigendompje verkocht. En nog eentje, en nog een paar tot er zelfs een zware hypotheek op de villa moest worden gelegd.
Hadden ze het nu begrepen? Hield het nu op? Welnee! Om goed te demonstreren dat ze helemaal niet aan de grond zaten werd er nog meer uitgegeven!
Toen gebeurde tot overmaat van ramp iets wat niemand zich wenst: ze kreeg kanker! Was op korte tijd nog slechts een schaduw van zichzelf. Twee jaar later stierf ze. En meneer Roger stond weer alleen. Maar platzak nu! Zijn huwelijk had een vijftiental jaar geduurd en had er het gehele fortuin doorgejaagd.
En hij verdween! De villa werd verkocht en van meneer Roger was er geen spoor meer te bekennen in de wijde omtrek.
Veertig jaar is daar nu overheen gegleden. En ik dacht niet meer aan meneer Roger.
Maar enkele maanden terug stapte ik in Oostende op de bus, en wie zat nét vóór me? Juist! Meneer Roger! De lange benen hoog opgevouwen om in de krappe ruimte te passen. Omdat ik twijfelde sprak ik hem aan en vroeg of hij meneer Roger was.
- Jawel hoor! Dat ben ik!
- Herken je me dan niet?
- Ik herken je wel van ergens, maar kan niet zeggen van waar precies!
En hij begon over zijn vrouw die tien jaar geleden overleden was, terwijl dat wél veertig jaar was. Ik deed maar geen moeite meer om te zeggen wie ik was of om oude herinneringen op te halen. Het was niet mijn bedoeling hem met zijn verleden te confronteren en te kleineren en trouwens was de bus bijna op mijn bestemming. Hij sprak trouwens ook nogal wat warrig, alsof een begin van Altzheimer zich begon te manifesteren.
Ik vernam toch nog dat hij een appartement (of zolderkamer?) huurde ergens in de buitenwijken van Oostende.
Met gemengde gevoelens stapte ik van de bus. Was er nie goe van. Ik had intens medelijden met de man die zich nu, in zijn oude dag, met het openbaar vervoer moest verplaatsen, waar hij ooit verschillende Mercedessen had. Als het dan nog een dikkenek was geweest had ik nog kunnen denken eigen schuld dikke bult. Maar neen! Dat leven verdiende hij niet! Niet door grootheidswaanzin was hij gekelderd. Niet door gokken of duistere praktijken. Gewoon uit brave domheid. Niemand ook had hem willen kelderen. Dat hadden hij en zijn echtgenote samen en alleen gedaan.
Want destijds, wàt ze je ook maar aanboden, een neen werd niet aanvaard. Je moést aannemen!
Arme meneer Roger!
Ja kijken op rijken geeft je toch wel stof tot nadenken!
Wat jammer dat ik dit stukje niet onder de categorie fictie kan plaatsen! Het is daarvoor veel te waargebeurd.
Het grootste gedeelte van mijn leven speelde zich af in een mondaine badplaats. Een badplaats waar vooral rijken zich vestigden. Kijken op de rijken was dus dagelijkse kost voor mij. Daar trok ik de nodige conclusies uit en gelukkig kreeg ik nogal gauw door hoe het in veel gevallen werkt.
De meeste mensen stikken van jalousie als ze zien wat de rijken zich allemaal kunnen permitteren. Maar ik heb de relativiteit van dit alles kunnen meemaken, en dat heeft me geleerd dat jalousie, en frustraties om de eigen positie, helemaal niet hoeven.
Ik zag rijken komen en als armen weer gaan! Ik zag armen komen, die rijk werden en bleven! Ik zag vakantiemensen de schone schijn ophouden om ook eens te kunnen doen als de rijken, maar dan wél met geleend geld!
Ik zag rijken verschijnen En na enkele jaren gewoon verdwijnen!
En als je héél veel geluk hebt en het toeval helpt een handje mee, dan vind je diezelfde mensen ooit terug in een goor zolderkamertje ergens in de achterbuurten van een of andere grootstad. MEEGEMAAKT!!!
Maar dit alles maakt dat, wie zich bij het leven geen diepere vragen stelt, en net als ik opgroeit op zon locatie, al gauw de indruk krijgt sterk minderbedeeld te zijn. Want zelfs die vakantiegangers zie je, als inwoner, een of twee weken lang en dan zijn het weer anderen. Zo wordt, vooral voor de opgroeiende autochtone jeugd, de indruk gewekt dat de hele wereld rijk is en zij arm! En zelfs écht rijk zijn blijkt niet altijd een blijvende status en is soms al even wisselend als de vakantiegangers!
Ik heb uit dit alles mijn lessen getrokken en geleerd dat niets is wat het lijkt. En dat je er best aan doet jezelf nooit te spiegelen aan iemand die het schijnbaar beter heeft. Want dat geeft zoveel als altijd een totaal vals beeld.
Sommige mensen hebben het wel in zich om rijk te worden. Alles wat ze aanraken lijkt wel goud te worden.
Sommige mensen hebben het ook in zich om rijk te blijven. Maar rijk blijven is blijkbaar nog moeilijker dan rijk worden. Rijk worden doe je namelijk met noeste arbeid en vakkundig gebruik van je intelligentie.
Rijk blijven is een ander paar mouwen! Niet zozeer voor diegene die zich heeft verrijkt, maar wél voor het nageslacht, dat wegens verwenning helemaal geen notie heeft van wat het kost om rijk te blijven. Lui in de zetel blijven zitten of rondtoeren in dure sportwagens werkt namelijk niet! Al denkt die jeugd van wél!
Een voorbeeldje ter illustratie:
Een dame van rond de tachtig jaar woonde op een appartementje in mijn badstad. Dat appartement, én een al verouderde Mercedes, waren nog haar enig bezit. Ooit was ze eigenares van een gerenommeerde porseleinfabriek in Noordfrankrijk. Een fabriek, gesticht door haar grootvader. Die had, als chirurg, plots iets uitgevonden in verband met beenbreuken of zo, en dat had hem schatrijk gemaakt. Er werkten een driehonderdtal werknemers in die fabriek.
Ouder wordend, en kinderloos, legde ze het hele zaakje in handen van een lievelingsneefje, een echte bon vivant! Die kon zijn geluk natuurlijk niet meer op, maakte grote sier, en begon een verhouding met zijn secretaresse, met een echtscheiding van zijn vrouw tot gevolg.
De fabriek bleef goed produceren, maar kon niet voldoende opbrengen om zijn luxehonger te stillen. De aandelen die het suikertantetje nog had in de firma, moesten er ook aan geloven. En hij bleef maar doorgaan. Had zich ondertussen ook al een villa in Het Zoute gekocht, waar hij samenwoonde met zijn secretaresse.
En toen barstte de bom! Alles was opgesoupeerd. De laatste aandelen in de fabriek waren nu in handen van vreemde aandeelhouders, de villa moest verkocht worden, en ook de laatste spaarcentjes van suikertantetje moesten er aan geloven!
En neefje verdween met de stille trom uit het bruisende leven van de badstad.
Op een dag vroeg het tantetje, dat te oud geworden was om auto te rijden, of ik haar even naar haar neef te Brussel wilde rijden met haar wagen, maar eerst moesten we langsrijden bij een elektriciteitszaak om een elektrisch oventje te kopen.
Ik voldeed aan haar verzoek, en in het Brusselse reden we langs steeds slechter wordende wegen en tenslotte een zandweg naar een verlaten, bouwvallig boerderijtje. Een beetje ongelovig stelde ik vast dat meneer grote sier daar nu woonde met zijn secretaresse!
En dat elektrisch oventje bleek gevraagd te zijn door zijn secretaresse, die nu tot huisvrouw was gedegradeerd, en meneer grote sier een pleziertje wilde doen: hij at zo graag des chicons gratinés au four, maar ze had geen oven om het voor hem te bereiden. En tantetje liep er nog maar eens in!
Toen we binnenstapten zat hij trouwens beschaamd naast de kolenstoof op een gammele stoel! Mocht nog van geluk spreken dat zijn secretaresse hem tenminste trouw was gebleven en toch van aanpakken wist.
Kijken naar de rijken? Ja! Dat doe ik nog steeds. Maar dan met héél erg gemengde gevoelens!
Weinigen ontsnappen eraan. Weinigen zijn ertegen gewapend. En weinigen beseffen op voorhand hoe hoog het prijskaartje is dat er aan vasthangt!
En laat me meteen duidelijk zijn: ik bedoel wel degelijk verbodenLiefde met hoofdletter L. Niét verboden pleziertjes, want dat is dan weer een heel ander verhaal!
Verboden liefde! Mensen die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op je uitoefenen. Maar ook mensen waarvan de maatschappij zegt: Daar blijf je af! Omdat een van beiden gehuwd is, of wat dan ook. We leven in een monogame samenleving. Een samenleving die niet beseft dat aantrekkingskracht en liefde zich niet aan regeltjes willen laten binden! Een samenleving die niet beseft dat, zodra er een leegte ontstaat in het hart, de natuur er alles aan doet om die leegte op te vullen door je heel kwetsbaar te maken voor verleidingen van buitenaf. En die natuur trekt er zich niks van aan of je al dan niet een partner hebt! De natuur stelt dan enkel die leegte vast en kijkt niet naar trouwboekjes en zo.
Maar het is niet enkel de samenleving die dergelijke moeilijke liefdes in de weg staat. Het is ook onze eigenste natuur! Het verschil is enkel maar dat de samenleving het in regeltjes heeft gegoten, en onze natuur in gevoelens.
Gevoelens die in eerste instantie nààr die persoon toe worden getrokken, heel goed wetende dat het een onmogelijke relatie zal worden. En dan denk je aanvankelijk: Ach ja even een pleziertje, even onze batterijen terug opladen, wat kwaad zou dat kunnen?
Maar als het ware Liefde blijkt, die bovendien wederkerig is, dan heb je buiten de waard gerekend! Want de menselijke natuur steekt heel ingewikkeld in elkaar! Ze schrééuwt wel om ware liefde, ze drijft je er ook wel onweerstaanbaar naartoe om een gapende leegte in jezelf op te vullen, maar als puntje bij paaltje komt wordt het een uitroepingsteken!
Want die liefde, waarvan je wist dat ze niet kon blijven duren, laat zich niet meer uit je geest verjagen. En dan mag je ook nog met wederzijdse goedkeuring elk contact verbreken ze heeft zich in je wezen genesteld en eist haar tol! Een zware tol. Je wordt letterlijk verscheurd door liefdesverdriet! Een soort gevoel dat je niet voor mogelijk had geacht!
En dan zou je geneigd zijn je af te vragen of het dan wel allemaal de moeite is geweest. Jawel! Hoe hoog het prijskaartje ook is, als het is voortgesproten uit de zuiverste natuurgevoelens, wàs het de moeite, al duurde het maar even. De natuur geeft, en de natuur neemt. Het een kan niet zonder het ander, en wie niet bereid is die hoge prijs te betalen, begint er best niet aan, maar leeft dan ook grotendeels een leven dat zich in de gewone dagdagelijkse drie dimensies afspeelt.
Een leven dat nooit die zalige vierde dimensie heeft gekend die ware liefde eraan toevoegt. Een dimensie die je de wereld en het leven van een heel andere kant laat zien, en je naar ongekende hoogtes drijft.
Oh ja, mensen die van de ene tijdelijke partner naar de andere lopen zijn er genoeg. Maar dat zijn dan mensen die iets zoeken dat er niet is! Je kunt niet krijgen als je niet bereid bent te geven. Je kunt niet kopen als je niet wilt betalen. En wat dit soort mensen dan liefde noemt, is puur zinnelijk genot dat je nooit die vierde dimensie kan geven waar zo hopeloos naar gezocht wordt.
Maar helaas, ook de natuur heeft zijn regeltjes waaraan niet te ontsnappen valt. Iedereen die de ware liefde vindt denkt dat het voor eeuwig is. Dat hij voor altijd in die bijna euforische toestand zal blijven die hem als het ware de wolken instuwt.
Verkeerd gegokt! Te mooi om waar te zijn! Er zijn maar twee mogelijkheden:
1. Je trouwt en bindt je vast aan die liefde. Gevolg: ze gaat kapot aan sleur en aan de mentale verschillen tussen man en vrouw, en eindigt heel dikwijls in een echtscheiding, of in een leven zonder die extra dimensie.
2. Je vindt een verboden liefde en acht jezelf bestand tegen het hoge prijskaartje dat er aan vasthangt. Want dat weet je, zodra je aan iets begint dat geen toekomst mag of kan hebben. Maar als de tijd komt om te betalen, meestal in de vorm van zwaar liefdesverdriet, schrik je toch altijd weer van het bedrag van de factuur!
Welk van beide oplossingen is nu de beste? Ik weet het niet. Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. De eerste is een vorm van meedrijven met de stroom. Een stroom die ooit heel zalig en warm aanvoelde, maar steeds kouder wordt. Ik heb geen enkele kritiek op wie dat volhoudt. Het is een bewuste keuze en een stabiele vorm van leven. Een keuze die je wel niet geeft wat je er ooit van verwachtte, maar toch dikwijls nog best kan meevallen.
De tweede is tegen de stroom in zwemmen om die warmte zolang als mogelijk te behouden. Tegen beter weten in eigenlijk. Zeker als dat tegenstroomzwemmen je zonder dat je het zocht in de armen van een verboden liefde drijft.
En dan is er nog een derde mogelijkheid, die ik eigenlijk niet echt een mogelijkheid vind: van de een naar de ander lopen op zoek naar iets onbestemds dat niet gevonden wordt. Met die groep heb ik nog het meeste medelijden, hoewel het ook de groep is die het meeste opschept over zijn veroveringen. Maar die opschepperij is hoofdzakelijk bedoeld om hun eigen frustraties weg te werken. Want ze weten best dat ze helemaal niet vinden wat ze zoeken!
En dan nu de hamvraag: wat blijkt, achteraf bezien en als de vuren zijn gedoofd en het verdriet verwerkt, het meeste waard?
De eerste mogelijkheid biedt je een sterk verzuurde herinnering. Een herinnering die heel mooi had kunnen zijn als alles was gebleven zoals het begon. Maar helaas hebben de stempels van ontelbare negatieve feiten die schoonheid helemaal verdoezeld en blijft de herinnering toch eerder wrang.
De tweede mogelijkheid biedt je blijvend mooie herinneringen. Blijft je heel je leven bij en blijft vooral onlosmakelijk met je verbonden. Ze is immers nooit verdoezeld. Meer nog: ze blijft je voeden met een soort energie die nog niet ontdekt is en dus ook nog geen naam heeft. Al voel je ze wél heel goed op je inwerken.
Waarom dit alles? Hoe werkt het? Waarom werkt het op deze manier?
Wel, daar zijn een aantal antwoorden op te vinden:
1. De natuur staat niet toe dat iemands leven alleen maar uit mooie momenten bestaat. Al heb je een en ander wel zelf in de hand. Kies je voor héél positief, dan weet je dat je je heel veel negatiefs op de hals haalt als betaling. Want wàt je ook doet, de natuur zoekt haar rustpunt en moet dat té positieve weer in rust brengen met evenveel negatief. Kies je echter min of meer voor de middenweg, dan zul je echt geen hoge toppen meemaken, maar ook geen diepe dalen. De keuze ligt dus helemaal aan jezelf.
2. Alhoewel ik ook geen humanere vorm van samenleving zie dan het klassieke gezin, blijkt het toch niet echt zo ideaal te zijn als soms wordt gedacht. Zo verschillend ingestelde wezens als man en vrouw zijn horen eigenlijk niet dag op dag op mekaars lip te zitten! Dat moét tot uitbarstingen en negatieve gevoelens leiden die uiteindelijk alles kapotmaken. Tenzij beide partners voldoende intelligent zijn om zélf naar de ander toe te groeien in plaats van te proberen die ander helemaal naar zich toe te halen.
Uit dit alles kan ik enkel nog maar eens afleiden dat de natuur drommels eerlijk in elkaar steekt. Wreedaardig eerlijk zelfs, want alles blijkt uiteindelijk toch inderdaad wel zijn prijs te hebben. De natuur geeft en neemt. Berg en dal. Tenzij je voor een vlakke lijn en een stabiel leven kiest met weinig ups, en dus ook weinig downs.
Ik wil hiermee zéker niemand beinvloeden of raad geven. Ik wil ook geen van bovenvermelde mogelijkheden als beste keuze aanduiden. Want er is geen pasklare beste keuze. Iedereen moet dit voor zichzelf uitmaken.
Of ik van ondervinding spreek? Ja! Of ik er spijt van heb? Neen!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
