Mijn vorig stukje (kijken op rijken) herinnerde me aan nog een gelijkaardig voorval dat ik jullie niet wil onthouden!
De geschiedenis van meneer Roger namelijk, een notoir personage in mijn badstad. Zoon van een aannemer die zijn leven lang had gezwoegd en gespaard. Van bouwhulpje had hij het tot aannemer geschopt maar zich, gierig als hij was, nooit enige luxe gepermitteerd. Niet alleen werkte hij opdrachten af, maar kocht ook zelf bouwgronden waarop hij appartementsgebouwen zette die later eigendom van zijn enige zoon Roger zouden worden. De oogappel ook van mama.
En zo komt het dat meneer Roger als twintiger wees werd, en eigenaar van een groot fortuin en een massa vastgoed. Aantrekkelijk was hij niet in zijn jonge jaren. Ook al niet door zijn lengte van toch wel twee meter en graatmagere lichaamsbouw. Echte vrienden had hij weinig. Laat staan vriendinnen.
Het was een brave, wat teruggetrokken en wereldvreemde jongen, maar hij volgde niet de voetsporen van zijn gierige ouders. Integendeel, hij wilde liefst een graag geziene dorpsfiguur worden die zijn gebrek aan vriendschap compenseerde door waar hij ook maar kwam gul te trakteren. Sponsorde ook een aantal sportverenigingen om zich op die manier in de belangstelling te houden.
Hij leek in de wieg gelegd om eeuwig vrijgezel te blijven.
En toen, wat niemand had verwacht, trouwde hij! Met waarschijnlijk wel het mooiste meisje van West Vlaanderen! Iedereen stond perplex, maar er werd gefluisterd dat ze hem voor zijn fortuin had gekozen. Maar het koppel leek het goed te doen en ze kregen een paar dochtertjes. Vrouwlief vond niet dat ze zijn levenswandel nu maar eens drastisch moest gaan veranderen. De sponsoring bleef. De traktaties ook, en ze gunde hem zijn vrijheid. Op zijn identiteitskaart stond trouwens als beroep rentenier, en reken maar dat hij ook heel goed rentenierde!
En hij veranderde helemaal onder haar invloed. Ging zich beter kleden, ze reden nu met elk een dure Mercedes die om de twee jaar vervangen werd, maar bleven zich profileren als eenvoudige lui. Al kochten ze wél een riante villa met uitzicht op het golfterrein. Maar iedereen was er welkom zonder enig onderscheid van stand of rang. En of ze nu mensen van de reinigingsdienst ontvingen of een belastingsinspecteur, altijd kwam de duurste wijn op tafel. Speciaal geselecteerd voor de gasten door hun wijnhandelaar.
Bij de eerste communie van hun dochters gaven ze prachtige tuinfeesten met alles erop en eraan. Iedereen was welkom. De Champagne vloeide rijkelijk en de hapjes werden je letterlijk in de mond gestopt. Het kon allemaal niet op! De rit van de kerk naar de villa werd trouwens op speciale aanvraag geëscorteerd door de gemotoriseerde politie, waaronder ook ondergetekende.
Even later, zo herinner ik me, kwam ze eens op bezoek bij mijn zwangere vrouw, met de vraag of ze niets kon doen om haar thuiswerk te verlichten: afwassen of ramen lappen of wat dan ook. Mijn vrouw zei dat ze net klaar stond om boodschappen te doen.
- Geen sprake van in jouw toestand! Zei ze. Ik zal die boodschappen wel doen voor je. Geef me je lijstje maar! En inderdaad, ze ging die boodschappen doen, betaalde ze, en wilde niet eens haar geld terug!
Doodsimpel mens. Doodbraaf, maar helaas, ook heel dom in de omgang met geld! En vooral: verslaafd aan de schone schijn! En vermits meneer Roger ook niet slimmer was, moest ervan komen wat te verwachten viel: er werd een eigendompje verkocht. En nog eentje, en nog een paar tot er zelfs een zware hypotheek op de villa moest worden gelegd.
Hadden ze het nu begrepen? Hield het nu op? Welnee! Om goed te demonstreren dat ze helemaal niet aan de grond zaten werd er nog meer uitgegeven!
Toen gebeurde tot overmaat van ramp iets wat niemand zich wenst: ze kreeg kanker! Was op korte tijd nog slechts een schaduw van zichzelf. Twee jaar later stierf ze. En meneer Roger stond weer alleen. Maar platzak nu! Zijn huwelijk had een vijftiental jaar geduurd en had er het gehele fortuin doorgejaagd.
En hij verdween! De villa werd verkocht en van meneer Roger was er geen spoor meer te bekennen in de wijde omtrek.
Veertig jaar is daar nu overheen gegleden. En ik dacht niet meer aan meneer Roger.
Maar enkele maanden terug stapte ik in Oostende op de bus, en wie zat nét vóór me? Juist! Meneer Roger! De lange benen hoog opgevouwen om in de krappe ruimte te passen. Omdat ik twijfelde sprak ik hem aan en vroeg of hij meneer Roger was.
- Jawel hoor! Dat ben ik!
- Herken je me dan niet?
- Ik herken je wel van ergens, maar kan niet zeggen van waar precies!
En hij begon over zijn vrouw die tien jaar geleden overleden was, terwijl dat wél veertig jaar was. Ik deed maar geen moeite meer om te zeggen wie ik was of om oude herinneringen op te halen. Het was niet mijn bedoeling hem met zijn verleden te confronteren en te kleineren en trouwens was de bus bijna op mijn bestemming. Hij sprak trouwens ook nogal wat warrig, alsof een begin van Altzheimer zich begon te manifesteren.
Ik vernam toch nog dat hij een appartement (of zolderkamer?) huurde ergens in de buitenwijken van Oostende.
Met gemengde gevoelens stapte ik van de bus. Was er nie goe van. Ik had intens medelijden met de man die zich nu, in zijn oude dag, met het openbaar vervoer moest verplaatsen, waar hij ooit verschillende Mercedessen had. Als het dan nog een dikkenek was geweest had ik nog kunnen denken eigen schuld dikke bult. Maar neen! Dat leven verdiende hij niet! Niet door grootheidswaanzin was hij gekelderd. Niet door gokken of duistere praktijken. Gewoon uit brave domheid. Niemand ook had hem willen kelderen. Dat hadden hij en zijn echtgenote samen en alleen gedaan.
Want destijds, wàt ze je ook maar aanboden, een neen werd niet aanvaard. Je moést aannemen!
Arme meneer Roger!
Ja kijken op rijken geeft je toch wel stof tot nadenken!
Wat jammer dat ik dit stukje niet onder de categorie fictie kan plaatsen! Het is daarvoor veel te waargebeurd.
Het grootste gedeelte van mijn leven speelde zich af in een mondaine badplaats. Een badplaats waar vooral rijken zich vestigden. Kijken op de rijken was dus dagelijkse kost voor mij. Daar trok ik de nodige conclusies uit en gelukkig kreeg ik nogal gauw door hoe het in veel gevallen werkt.
De meeste mensen stikken van jalousie als ze zien wat de rijken zich allemaal kunnen permitteren. Maar ik heb de relativiteit van dit alles kunnen meemaken, en dat heeft me geleerd dat jalousie, en frustraties om de eigen positie, helemaal niet hoeven.
Ik zag rijken komen en als armen weer gaan! Ik zag armen komen, die rijk werden en bleven! Ik zag vakantiemensen de schone schijn ophouden om ook eens te kunnen doen als de rijken, maar dan wél met geleend geld!
Ik zag rijken verschijnen En na enkele jaren gewoon verdwijnen!
En als je héél veel geluk hebt en het toeval helpt een handje mee, dan vind je diezelfde mensen ooit terug in een goor zolderkamertje ergens in de achterbuurten van een of andere grootstad. MEEGEMAAKT!!!
Maar dit alles maakt dat, wie zich bij het leven geen diepere vragen stelt, en net als ik opgroeit op zon locatie, al gauw de indruk krijgt sterk minderbedeeld te zijn. Want zelfs die vakantiegangers zie je, als inwoner, een of twee weken lang en dan zijn het weer anderen. Zo wordt, vooral voor de opgroeiende autochtone jeugd, de indruk gewekt dat de hele wereld rijk is en zij arm! En zelfs écht rijk zijn blijkt niet altijd een blijvende status en is soms al even wisselend als de vakantiegangers!
Ik heb uit dit alles mijn lessen getrokken en geleerd dat niets is wat het lijkt. En dat je er best aan doet jezelf nooit te spiegelen aan iemand die het schijnbaar beter heeft. Want dat geeft zoveel als altijd een totaal vals beeld.
Sommige mensen hebben het wel in zich om rijk te worden. Alles wat ze aanraken lijkt wel goud te worden.
Sommige mensen hebben het ook in zich om rijk te blijven. Maar rijk blijven is blijkbaar nog moeilijker dan rijk worden. Rijk worden doe je namelijk met noeste arbeid en vakkundig gebruik van je intelligentie.
Rijk blijven is een ander paar mouwen! Niet zozeer voor diegene die zich heeft verrijkt, maar wél voor het nageslacht, dat wegens verwenning helemaal geen notie heeft van wat het kost om rijk te blijven. Lui in de zetel blijven zitten of rondtoeren in dure sportwagens werkt namelijk niet! Al denkt die jeugd van wél!
Een voorbeeldje ter illustratie:
Een dame van rond de tachtig jaar woonde op een appartementje in mijn badstad. Dat appartement, én een al verouderde Mercedes, waren nog haar enig bezit. Ooit was ze eigenares van een gerenommeerde porseleinfabriek in Noordfrankrijk. Een fabriek, gesticht door haar grootvader. Die had, als chirurg, plots iets uitgevonden in verband met beenbreuken of zo, en dat had hem schatrijk gemaakt. Er werkten een driehonderdtal werknemers in die fabriek.
Ouder wordend, en kinderloos, legde ze het hele zaakje in handen van een lievelingsneefje, een echte bon vivant! Die kon zijn geluk natuurlijk niet meer op, maakte grote sier, en begon een verhouding met zijn secretaresse, met een echtscheiding van zijn vrouw tot gevolg.
De fabriek bleef goed produceren, maar kon niet voldoende opbrengen om zijn luxehonger te stillen. De aandelen die het suikertantetje nog had in de firma, moesten er ook aan geloven. En hij bleef maar doorgaan. Had zich ondertussen ook al een villa in Het Zoute gekocht, waar hij samenwoonde met zijn secretaresse.
En toen barstte de bom! Alles was opgesoupeerd. De laatste aandelen in de fabriek waren nu in handen van vreemde aandeelhouders, de villa moest verkocht worden, en ook de laatste spaarcentjes van suikertantetje moesten er aan geloven!
En neefje verdween met de stille trom uit het bruisende leven van de badstad.
Op een dag vroeg het tantetje, dat te oud geworden was om auto te rijden, of ik haar even naar haar neef te Brussel wilde rijden met haar wagen, maar eerst moesten we langsrijden bij een elektriciteitszaak om een elektrisch oventje te kopen.
Ik voldeed aan haar verzoek, en in het Brusselse reden we langs steeds slechter wordende wegen en tenslotte een zandweg naar een verlaten, bouwvallig boerderijtje. Een beetje ongelovig stelde ik vast dat meneer grote sier daar nu woonde met zijn secretaresse!
En dat elektrisch oventje bleek gevraagd te zijn door zijn secretaresse, die nu tot huisvrouw was gedegradeerd, en meneer grote sier een pleziertje wilde doen: hij at zo graag des chicons gratinés au four, maar ze had geen oven om het voor hem te bereiden. En tantetje liep er nog maar eens in!
Toen we binnenstapten zat hij trouwens beschaamd naast de kolenstoof op een gammele stoel! Mocht nog van geluk spreken dat zijn secretaresse hem tenminste trouw was gebleven en toch van aanpakken wist.
Kijken naar de rijken? Ja! Dat doe ik nog steeds. Maar dan met héél erg gemengde gevoelens!
Weinigen ontsnappen eraan. Weinigen zijn ertegen gewapend. En weinigen beseffen op voorhand hoe hoog het prijskaartje is dat er aan vasthangt!
En laat me meteen duidelijk zijn: ik bedoel wel degelijk verbodenLiefde met hoofdletter L. Niét verboden pleziertjes, want dat is dan weer een heel ander verhaal!
Verboden liefde! Mensen die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op je uitoefenen. Maar ook mensen waarvan de maatschappij zegt: Daar blijf je af! Omdat een van beiden gehuwd is, of wat dan ook. We leven in een monogame samenleving. Een samenleving die niet beseft dat aantrekkingskracht en liefde zich niet aan regeltjes willen laten binden! Een samenleving die niet beseft dat, zodra er een leegte ontstaat in het hart, de natuur er alles aan doet om die leegte op te vullen door je heel kwetsbaar te maken voor verleidingen van buitenaf. En die natuur trekt er zich niks van aan of je al dan niet een partner hebt! De natuur stelt dan enkel die leegte vast en kijkt niet naar trouwboekjes en zo.
Maar het is niet enkel de samenleving die dergelijke moeilijke liefdes in de weg staat. Het is ook onze eigenste natuur! Het verschil is enkel maar dat de samenleving het in regeltjes heeft gegoten, en onze natuur in gevoelens.
Gevoelens die in eerste instantie nààr die persoon toe worden getrokken, heel goed wetende dat het een onmogelijke relatie zal worden. En dan denk je aanvankelijk: Ach ja even een pleziertje, even onze batterijen terug opladen, wat kwaad zou dat kunnen?
Maar als het ware Liefde blijkt, die bovendien wederkerig is, dan heb je buiten de waard gerekend! Want de menselijke natuur steekt heel ingewikkeld in elkaar! Ze schrééuwt wel om ware liefde, ze drijft je er ook wel onweerstaanbaar naartoe om een gapende leegte in jezelf op te vullen, maar als puntje bij paaltje komt wordt het een uitroepingsteken!
Want die liefde, waarvan je wist dat ze niet kon blijven duren, laat zich niet meer uit je geest verjagen. En dan mag je ook nog met wederzijdse goedkeuring elk contact verbreken ze heeft zich in je wezen genesteld en eist haar tol! Een zware tol. Je wordt letterlijk verscheurd door liefdesverdriet! Een soort gevoel dat je niet voor mogelijk had geacht!
En dan zou je geneigd zijn je af te vragen of het dan wel allemaal de moeite is geweest. Jawel! Hoe hoog het prijskaartje ook is, als het is voortgesproten uit de zuiverste natuurgevoelens, wàs het de moeite, al duurde het maar even. De natuur geeft, en de natuur neemt. Het een kan niet zonder het ander, en wie niet bereid is die hoge prijs te betalen, begint er best niet aan, maar leeft dan ook grotendeels een leven dat zich in de gewone dagdagelijkse drie dimensies afspeelt.
Een leven dat nooit die zalige vierde dimensie heeft gekend die ware liefde eraan toevoegt. Een dimensie die je de wereld en het leven van een heel andere kant laat zien, en je naar ongekende hoogtes drijft.
Oh ja, mensen die van de ene tijdelijke partner naar de andere lopen zijn er genoeg. Maar dat zijn dan mensen die iets zoeken dat er niet is! Je kunt niet krijgen als je niet bereid bent te geven. Je kunt niet kopen als je niet wilt betalen. En wat dit soort mensen dan liefde noemt, is puur zinnelijk genot dat je nooit die vierde dimensie kan geven waar zo hopeloos naar gezocht wordt.
Maar helaas, ook de natuur heeft zijn regeltjes waaraan niet te ontsnappen valt. Iedereen die de ware liefde vindt denkt dat het voor eeuwig is. Dat hij voor altijd in die bijna euforische toestand zal blijven die hem als het ware de wolken instuwt.
Verkeerd gegokt! Te mooi om waar te zijn! Er zijn maar twee mogelijkheden:
1. Je trouwt en bindt je vast aan die liefde. Gevolg: ze gaat kapot aan sleur en aan de mentale verschillen tussen man en vrouw, en eindigt heel dikwijls in een echtscheiding, of in een leven zonder die extra dimensie.
2. Je vindt een verboden liefde en acht jezelf bestand tegen het hoge prijskaartje dat er aan vasthangt. Want dat weet je, zodra je aan iets begint dat geen toekomst mag of kan hebben. Maar als de tijd komt om te betalen, meestal in de vorm van zwaar liefdesverdriet, schrik je toch altijd weer van het bedrag van de factuur!
Welk van beide oplossingen is nu de beste? Ik weet het niet. Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. De eerste is een vorm van meedrijven met de stroom. Een stroom die ooit heel zalig en warm aanvoelde, maar steeds kouder wordt. Ik heb geen enkele kritiek op wie dat volhoudt. Het is een bewuste keuze en een stabiele vorm van leven. Een keuze die je wel niet geeft wat je er ooit van verwachtte, maar toch dikwijls nog best kan meevallen.
De tweede is tegen de stroom in zwemmen om die warmte zolang als mogelijk te behouden. Tegen beter weten in eigenlijk. Zeker als dat tegenstroomzwemmen je zonder dat je het zocht in de armen van een verboden liefde drijft.
En dan is er nog een derde mogelijkheid, die ik eigenlijk niet echt een mogelijkheid vind: van de een naar de ander lopen op zoek naar iets onbestemds dat niet gevonden wordt. Met die groep heb ik nog het meeste medelijden, hoewel het ook de groep is die het meeste opschept over zijn veroveringen. Maar die opschepperij is hoofdzakelijk bedoeld om hun eigen frustraties weg te werken. Want ze weten best dat ze helemaal niet vinden wat ze zoeken!
En dan nu de hamvraag: wat blijkt, achteraf bezien en als de vuren zijn gedoofd en het verdriet verwerkt, het meeste waard?
De eerste mogelijkheid biedt je een sterk verzuurde herinnering. Een herinnering die heel mooi had kunnen zijn als alles was gebleven zoals het begon. Maar helaas hebben de stempels van ontelbare negatieve feiten die schoonheid helemaal verdoezeld en blijft de herinnering toch eerder wrang.
De tweede mogelijkheid biedt je blijvend mooie herinneringen. Blijft je heel je leven bij en blijft vooral onlosmakelijk met je verbonden. Ze is immers nooit verdoezeld. Meer nog: ze blijft je voeden met een soort energie die nog niet ontdekt is en dus ook nog geen naam heeft. Al voel je ze wél heel goed op je inwerken.
Waarom dit alles? Hoe werkt het? Waarom werkt het op deze manier?
Wel, daar zijn een aantal antwoorden op te vinden:
1. De natuur staat niet toe dat iemands leven alleen maar uit mooie momenten bestaat. Al heb je een en ander wel zelf in de hand. Kies je voor héél positief, dan weet je dat je je heel veel negatiefs op de hals haalt als betaling. Want wàt je ook doet, de natuur zoekt haar rustpunt en moet dat té positieve weer in rust brengen met evenveel negatief. Kies je echter min of meer voor de middenweg, dan zul je echt geen hoge toppen meemaken, maar ook geen diepe dalen. De keuze ligt dus helemaal aan jezelf.
2. Alhoewel ik ook geen humanere vorm van samenleving zie dan het klassieke gezin, blijkt het toch niet echt zo ideaal te zijn als soms wordt gedacht. Zo verschillend ingestelde wezens als man en vrouw zijn horen eigenlijk niet dag op dag op mekaars lip te zitten! Dat moét tot uitbarstingen en negatieve gevoelens leiden die uiteindelijk alles kapotmaken. Tenzij beide partners voldoende intelligent zijn om zélf naar de ander toe te groeien in plaats van te proberen die ander helemaal naar zich toe te halen.
Uit dit alles kan ik enkel nog maar eens afleiden dat de natuur drommels eerlijk in elkaar steekt. Wreedaardig eerlijk zelfs, want alles blijkt uiteindelijk toch inderdaad wel zijn prijs te hebben. De natuur geeft en neemt. Berg en dal. Tenzij je voor een vlakke lijn en een stabiel leven kiest met weinig ups, en dus ook weinig downs.
Ik wil hiermee zéker niemand beinvloeden of raad geven. Ik wil ook geen van bovenvermelde mogelijkheden als beste keuze aanduiden. Want er is geen pasklare beste keuze. Iedereen moet dit voor zichzelf uitmaken.
Of ik van ondervinding spreek? Ja! Of ik er spijt van heb? Neen!
Persoonlijk vind ik powerpoint een van de meest veelzijdige applicaties van Microsoft Office. Niet alleen kun je er mooie diashows mee maken, maar, wat minder bekend is, je kunt het al even goed als fotobewerker gebruiken. En dan bedoel ik niet meteen fotos verbeteren of retoucheren, maar gewoon dingen toevoegen in een foto: teksten, andere afbeeldingen, vormen, en dan het geheel opslaan als één nieuwe afbeelding.
Ik heb goede fotoprogrammas, maar als ik even snel een afbeelding wil samenstellen grijp ik nog altijd naar Powerpoint. Ook zelf presentaties maken is een van mijn hobbys, en ik maakte er al verschillende. Allemaal dingen waar ik persoonlijk mooie herinneringen aan heb, smaakvol probeer te presenteren, en dus ook nog regelmatig bekijk. Eens je de techniek min of meer in de vingers hebt is het allemaal een fluitje van een cent. Helaas denken veel mensen dan al direct dat ze kunstenaars zijn!
Want nu komt de vloek van powerpoint boven water: ik persoonlijk maak die dingen voor mezelf of voor vrienden waarvan ik zeker weet dat ze er wat aan hebben. Het feit dat ik het zelf maakte geeft er een persoonlijk cachet aan en zegt zoveel alsof je iemand een ruiker bloemen zou sturen. Maar nu komt de vloek:
Veel kunstenaars in den dop, vinden dat ze hun gewrocht maar meteen naar de hele wereld moeten doorsturen, en zo krijgen we bijna allemaal regelmatig en tot vervelens toe van die dingen in onze mailboxen gestopt. Komt het rechtstreeks van de kunstenaar, dan zou ik er nog mee kunnen leven. Maar wordt het gewoon maar doorgestuurd door iemand die het ook heeft ontvangen, gemaakt door een onbekende, dan verliest het natuurlijk alle persoonlijkheid en kan ik het enkel maar aanzien als mailboxvervuiling.
Bij mij, met mijn trage verbinding, kan ik soms een half uur met de duimen zitten draaien als weer eens een paar van die ondingen mijn mailbox aan het binnenkruipen zijn. Meestal dan wél op een moment dat ik dringend een mail wil versturen. Of aan mijn blog wil werken. Ongevraagd komen ze binnen en vreten aan je downloadlimiet. Zonder schroom of scrupules.
En dan denk ik bij mezelf: Laat het alstublieft interessant zijn, of ik wring de afzender de nek om. Maar meestal is het helemààl niet interessant! Gewoon weer ergens iemand die de show heeft willen stelen met wat afgezaagde gedichtjes en fotos die van het internet zijn gehaald. Heb ik totaal geen boodschap aan. Niks persoonlijks van de afzender zélf. Gemaakt door een wildvreemde en klakkeloos doorgestuurd dóór een paar honderd anderen áán een paar honderd anderen. En daar gaat mijn half uur tijdverlies recht de prullenbak in, met een vloek en een traan, en kan ik eindelijk beginnen werken.
Sommige mensen durf ik niet eens meer te mailen, omdat als antwoord op zon mailtje dan prompt weer een paar ppsof erger nog, filmpjes, mijn mailbox komen terroriseren!
Het wordt hoog tijd dat beleefde mensen ook eens gaan inzien dat etiquette ook naar internet mag worden doorgetrokken. En gaan begrijpen dat niet alles wat zij interessant vinden maar iedereen ongevraagd door de strot moet worden gedrukt. Niemand gooit toch alle reclamerommel die in zijn brievenbus valt zonder verder nadenken in iemand anders brievenbus? En toch dat is nét hetzelfde, en, in mijn geval het tijdverlies meegerekend, eigenlijk nog erger.
Als mensen vinden dat iemand persé weer zon afgezaagd, melig - humaan gewrochtje moet bekijken en de nodige tijd aan het downloaden verspillen, zetten ze het veel beter ergens op internet en sturen hun correspondent de URL! Dan kan hij zélf beslissen of hij het wil downloaden of niet! Zo moeilijk is dat toch niet? Bij Googledocs bvb is het nog gratis ook! Maar neen, sommige mensen lijken echt verslaafd aan het doorsturen van allerlei rommel die ofwel niemand interesseert, ofwel zo afgezaagd is als wat, of al duizend keer op TV werd gezien in een veel professionelere vorm.
Maar als de originele kunstenaars - afzenders dan na verloop van tijd hun eigen kunstwerk toevallig teruggestuurd krijgen in een wat gewijzigde vorm omdat iemand het nodig vond een en ander te veranderen, dan schreeuwen ze moord en brand over plagiaat!
Nou, dat komt ervan. Als je iets zomaar de wereld inschopt en publiekelijk te grabbel gooit, dan vind ik niet dat je achteraf met dergelijke nonsens hoeft af te komen. Zelf zou ik nooit enig recht willen opeisen op wat ik ook maar op internet zet. Als ik een eigen maaksel zélf echt kunst zou vinden, zou ik wel andere wegen gaan bewandelen en het zéker niet op straat gooien met alle mogelijke gevolgen vandien.
Want voor wie enig inzicht heeft in powerpoint is het helemaal geen kunst! Het is techniek. De techniek om een serie fotos (vakantiefotos of andere) in een smaakvollere vorm te gieten dan zomaar in een fotoalbum. Maar hoé smaakvol gebracht ook, welke boodschap heeft een wildvreemde daaraan?
Tja, als die fotos dan echt nog uniek waren, nooit gezien, nooit in een veel professionelere vorm op TV gebracht, dan zou ik het nog ergens kunnen waarderen. Zoniet is het gewoon een modernere vorm van poppenkast of plaatjes kijken, daar waar we al lang aan veel betere media gewoon zijn.
Enfin, al met al vind ik Powerpoint een pracht van een programma en een aangename hobby, zolang je het binnenshuis of aan de leiband houdt!
We hebben allemaal het jaar tweeduizend meegemaakt. We hebben ook allemaal de geboorte van de eenentwintigste eeuw gevierd. Maar hoeveel mensen dachten eraan dat we ook een geheel nieuw astrolisch tijdperk inluidden?
Volgens de astrologie doorloopt de aarde sedert het jaar tweeduizend het tijdperk van de waterman! Elk van deze grote cycli duurt tweeduizend jaar. De technische, astronomische uitleg van dit fenomeen wil ik jullie en mezelf besparen, want dan zou mijn blog uit de voegen gaan treden!
In het kort komt het er op neer dat de dierenriem niet alleen een jaarlijkse cyclus kent (aarde draait rond de zon), maar ook een dagelijkse (ascendant): om de twee uur een ander teken door de draaing van de aarde, én een cyclus van 240 eeuwen (om de twintig eeuwen een ander teken). Nu dus Waterman.
Daarvóór hebben we, vanaf het jaar nul tot tweeduizend, in het tijdperk van de vissen geleefd.
Astrologen weten dat elk dergelijk tijdperk een heel nieuwe trend inleidt en in stand houdt. Twintig eeuwen lang! Waar Vissen stond voor mededogen, levensbeschouwelijke filosofie, zachtheid en liefde, staat Waterman voor zuiver technisch, koel en wetenschappelijk denken. Voor grote technische omwentelingen. En dus (bijvoegseltje van mij:) waarschijnlijk ook wel voor ongehoorde betweterij! Wat is wetenschap trouwens meer dan betweterij? Enfin soms toch!
Ik liet het me al in de jaren tachtig wijsmaken:
- Let op! De eenentwintigste eeuw zal voor verrassingen zorgen! De wereld zal helemaal anders worden. Niet langer gevoelsmatig, maar koeltechnisch op elk vlak!
En inderdaad alles draait tegenwoordig om techniek. Maar techniek houdt niet op bij nieuwe gadgets, toestellen, mechanica of electronica! Zowat alles, en ook de opvoeding van kinderen, is een berekenbare techniek geworden. En de wetenschap zal daar niet mee ophouden tot inderdaad de enig zaligmakende techniek van het opvoeden is uitgevonden. Of men, voor de zoveelste keer, dénkt ze te hebben uitgevonden!
Trouwens, ze is al uitgevonden: knuffeltechniek, en als dat niet helpt medicinale techniek! Enkel op het knopje drukken: braaf kind. En als je kind desondanks niet braaf wordt betekent dat gewoon dat je op het verkeerde knopje hebt gedrukt. Wég gevoel! Wég ouderinstinct! Leve de techniek!
En al heb je een echt loeder van een kind, de techniek zal je zéker de juiste middelen bezorgen om van een geboren kwaadaardigaard een engeltje te maken. Dat garandeert de Waterman je! Met slechts één nuance: binnen een eeuwtje zal diezelfde Waterman zeggen:
- Sorry! Mijn voorganger had het mis. Maar nu heb IK de enige zaligmakende techniek!
Zaligmakende techniek? Een draai om de oren lijkt me nog altijd de enige zaligmakende techniek, en de enige taal die door dat soort kinderen wordt verstaan.
Het werd al een beetje ingeluid op het einde van de twintigste eeuw, maar nu gaan we er volop tegenaan! Nu heeft de waterman vrij spel. Want de Waterman weet het allemaal. Hém hoef je niets meer te leren! Wát je ook aanbrengt, hij wist het al en weet het beter! Zijn technische vaardigheden zijn wél bewonderenswaardig. Maar dan moet hij het ook bij pure techniek houden en ver weg blijven van gevoelsmatige aangelegenheden zoals opvoeding en menselijke relaties!
En ik heb het hier niét over de mensen die onder het teken waterman geboren zijn! Het gaat hier over een onderliggende algemene tendens waarin de aarde zich nu voor twintig eeuwen bevindt en eigenlijk zowat iederéén infecteert.
Ik was dus voorbereid op dat tijdperk. Dacht dat de veranderingen wel niet zo snel zouden gaan en ik er nog zou aan ontsnappen. En toch helemaal gerust was ik er niet in, want ik had al te dikwijls vastgesteld dat je de astrologie maar best héél erg aux sérieux neemt.
En inderdaad de eenentwintigste eeuw is maar net begonnen of we hebben er al van!
Gevoel, en dan vooral oudergevoel, telt niet meer mee. Opvoedingstechnieken zijn in de plaats gekomen. Opvoedingstechnieken, georakeld door betweterige professoren. Doorgegeven aan studenten die er, eenmaal afgestudeerd, op hun beurt de meelijwaardige ouders mee infecteren.
Ouders die wàt blij zijn met de drukopdeknoptechniek van het Watermantijdperk. Ouders die nog niet doorhebben hoe ze beduveld worden door de betweterige wetenschappers van het Watermantijdperk! Ouders die nog niet hebben ondervonden waar deze technieken heen leiden! Ouders die dat twintig jaar later wel aan de lijve gaan ondervinden! Maar dan is het telaat!
En wat opvoeding betreft: ik had het er bij het begin van mijn blog al over: alles op aarde bestaat uit positief en negatief. Beide tegenpolen moeten gelijk vertegenwoordigd zijn opdat er van stabiliteit in de natuur sprake zou zijn.
Wel, dat impliceert dat één op de twee kinderen een mindere of meerdere graad van negatieve instelling moet hebben. Volkomen natuurlijk. Niks om je zorgen over te maken, mits je het kind op de correcte wijze aanpakt. Of moet ik schrijven: mag aanpakken?
Maar wat stel je in de realiteit vast? Negenennegentig procent van de ouders vinden dat ze een heel positief kind hebben! En dus zou negenennegentig procent van de mensheid positief moeten zijn! Is dàt wat je ziet op straat? Is dàt wat je ziet op TV? Natuurlijk niet! Dat zou ook niet kunnen! De natuur wil nu eenmaal evenwicht. In alles! Hoe gek het ook moge klinken, positief en negatief hebben elkaar steeds weer nodig om tot een volmaakt evenwicht te komen. Ik vind dat ook jammer, maar zo steekt de natuur nu eenmaal in ekaar. De meest ideale vorm van samenleven zou zijn: weinig negatiefs en weinig positiefs. De kerk min of meer in het midden dus. Want ook dàt is een vorm van stabiliteit.
Maar terug naar de opvoeding: dan rijst al gauw de volgende vraag:
- Allemaal goed en wel, maar niemand heeft graag een negatief kind! Wat doé je daar dan mee? Kun je het ompolen?
Ik denk van wél. Gedeeltelijk toch. Je kunt het zich minstens leren aanpassen aan de maatschappij door het te doen inzien dat het niet ver zal geraken met zijn negatieve instelling. En ja, met de juiste aanpak kan het misschien wel helemaal worden omgepoold tot een positieve persoon.
Oei! Natuurlijk evenwicht weer verstoord dan? Eigenlijk niét, want gelukkig zijn er een pak gemakzuchtige ouders die van hun positief kind dan weer een negatief ingesteld persoon maken door het veel te veel te verwennen! Of door op een andere manier een slechte ouder te zijn. De hedendaagse technische pedagogie werkt daar heel naarstig aan mee.
Van nature uit probeer ik er altijd achter te komen hoe een ander wezen zich voelt en denkt. Of dat nu dieren, vogels of mensen zijn, ik probeer me altijd in te leven en hun situatie. Maar helaas, het blijft eigenlijk altijd bij veronderstellingen.
Om te weten wat er in een vogelkop omgaat moet je immers vogel geweest zijn! Je kunt een en ander afleiden van de lichaamstaal, maar dat is dan ook alles.
Bij mensen ligt het een stuk makkelijker omdat die kunnen praten en zeggen wat ze voelen. Alhoewel ik me toch altijd afvraag hoe het er aan toegaat in een hoofd dat slimmer is dan ik, of in een hoofd dat dommer is. In beide gevallen, vind ik toch, zijn het hersenen die anders werken. Misschien andere waarheden kennen. Andere gevoelens. Anders op de wereld aankijken.
Zo bijvoorbeeld ondervond ik dat domme mensen altijd weer denken dat iemand die slimmer is dan zij, àlles weet. En hoogst verwonderd zijn als dat niét zo blijkt te zijn. Ze missen gewoon het besef dat slim zijn vele gradaties kent. Leunen heel zwaar op slimmere mensen, maar zijn wél de eersten om die slimmeren stommerds of luiaards te noemen als ze iets niét weten! Ja, zijn er van overtuigd dat hij het wél weet of kan, maar het niet wil zeggen! Bijgevolg: die mensen hebben hersenen die geen gradaties onderkennen. Het is slim of dom. Lijken totaal niet te beseffen dat tussen die twee oneindig veel gradaties liggen. Iedereen die ze als slimmer dan zichzelf beschouwen moet alles weten. Iedereen die dommer is, weet helemaal niks vinden ze.
Zo vroeg er eens iemand die helemaal niet kon opstellen, of ik een brief wou schrijven over een bepaalde zaak aan een bepaalde instantie. Deed ik. Hij las het, en wou het helemaal anders. Het was niet zoals hij het had bedoeld. Dat begreep ik best! Want zoals hij het had bedoeld hield het helemaal geen steek. Zoals ik het had neergeschreven hield het tenminste nog een klein beetje steek alhoewel de zaak op zich me nogal ongeloofwaardig overkwam. Hij vroeg of ik het kon herschrijven op zijn manier. Dan moest hij het maar dicteren, stelde ik voor. Maar hij raakte er niet uit. Trok op niks. En dat zag hij ook in. Dat hij niet kon opstellen wist hij. Dat ik dat wél kon wist hij ook. Maar begreep niét dat ik met mijn opsteltalent van een halve leugen geen hele waarheid kon maken en het nog geloofwaardig laten overkomen ook! En tot op heden denkt hij nog altijd dat ik gewoon niet wou!
Tja, ik heb ook mijn beperkingen. En iets waar ik niet achter sta, niet eens begrijp, kan ik onmogelijk op een zinnige manier op papier zetten. Ik kan het wél wat anders formuleren om het iet of wat zinnig te maken, maar meer ook niet. Maar krijg dat eens uitgelegd aan dergelijke mensen? Die hebben, denken ze, gewoon een slimme gekozen voor het karweitje, en een slimme moet toch alles kunnen?
Tja, mensen zitten toch stukken ingewikkelder in elkaar dan dieren!
En dan kom ik, hoe kan het ook anders, bij mijn hond terecht.
Een dier dat qua gewoontes en levensstijl, goed aansluit bij de mens. Toch een stuk dichter dan een vogel of een vis. Een dier dat min of meer lijkt te denken als wij. En toch, ik zou wàt geven om eens, al was het maar vijf minuten, hond te zijn. Ondervinden hoe een hond denkt. Ondervinden wat hij in de mens ziet. Houdt hij écht van mensen? Is het enkel maar omdat mensen hem voedsel, warmte en onderdak bieden? Of is het veel meer dan dat? Kan een hond liefhebben?
Natuurlijk kan hij dat! Veel intenser dan mensen denk ik. Maar het blijft gissen. Het blijft afleiden uit de lichaamstaal. En hoe dat houden van aanvoelt bij een hond zullen we wel nooit weten!
Zo ging ik op een morgen buiten met Chico. Zó uit zijn slaap gehaald van onder de dekentjes van zijn bench. Buiten vroor het 5°. Het park helemaal wit van de sneeuw. En zoals elke koude morgen, had hij er aanvankelijk helemaal geen zin in, hoewel hij zijn warme vestje aan had. Ikzelf had trouwens ook de kap van mijn anorak over mijn petje getrokken! Doet met tegenzin twee stappen naar de eerste struik en heft een pootje. Vloeibare lading geloosd, en hij maakt aanstalten om terug te keren. Nee hoor jongen! Eerst ook nog de vaste lading lozen! Zoniet mogen we binnen het uur terug naar buiten!
Kijkt me vuil aan. Lijkt te zeggen dat hij niet moét. Natuurlijk moet hij niet. Bij ondervinding weet ik dat hij niet kàn voordat hij een eind heeft gelopen en de darmpjes beginnen te werken. En dus lopen we door. Eerste parkje helemaal rond niks. Maar ondertussen heeft hij er toch zin in gekregen en trekt me al mee naar het tweede parkje. Goed signaal. Er moet al iets op komst zijn!
Blote pootjes dapper trappelend in de sneeuw. Heb medelijden met hem. Maar het moet nu eenmaal. Doet ie het of doet ie het niet? En ja hoor! Daar doet ie het! Na héél kieskeurig het volgens hem enige juiste plaatsje in de hele wijde wereld te hebben uitgezocht. Dat plaatsje verschilt wel van dag tot dag, maar wordt ook telkens weer met heel veel zorg uitgekozen!
Terug naar huis. Loopt een honderd meter gewillig en tevreden mee en stopt dan. Kijkt me aan. Wil oogcontact. En zodra hij dat bekomt heft hij meelijwekkend een beverig voorpootje op. Zet het terug en trekt dan het andere, al even beverig, op. Tja, liever had hij beide poten tegelijk opgetrokken, maar dan zou op zijn smikkel vallen natuurlijk!
Meelijwekkende blik in zijn ogen. Niet mis te verstaan: Hé daar, hoge grote mens, mijn pootjes zijn wél koud hé? Zou je me niet dragen?
Ja, de verleiding is groot om hem op te nemen. Maar anderzijds, niet hij maar ik ben het baasje. Als ik aan al zijn willetjes voldoe geef ik hem een verkeerd signaal! En trouwens, daarnet had hij al de tijd van de wereld om zijn plekje te zoeken. Snuffelend aan de sneeuw, de verwelkte bloemetjes, de struikjes Toen klaagde hij helemaal niet over zijn pootjes!
Twee die verkleumd terug thuis komen!
En dus stap ik door en trek hem mee. Tenminste, nog een vijftigtal meter en dan neem ik hem toch maar op. Zo hebben we tenminste alle twee een beetje ons willetje kunnen demonstreren. Tevreden koestert hij zich tegen mijn borst en warm ik zijn pootjes wat op met de handen. Enkele ogenblikken later zijn we thuis. Snel zijn number one vestje uit, pootjes droog- en warm gewreven, en dan snelt hij naar zijn ontbijt dat ondertussen klaarstaat. De dag van Chico is begonnen.
Wat gaat er om in zon kopje? Joost mag het weten. Maar met zijn lichaamstaal en oogjes weet hij toch telkens weer te bekomen wat hij verlangt! En moet ik drommels goed opletten om er geen verwend nest van te maken!
Steeds meer kinderen en jongeren krijgen antipsychotica voorgeschreven. In 2010 kregen 11.000 minderjarigen de geneesmiddelen, daarvan waren 485 kinderen jonger dan zes. Dat staat in De Morgen. Het gebruik van antipsychotica piekt vooral bij zes- tot ...
Wat daarvan te denken? Lastig op te voeden kinderen zijn er altijd al geweest. En als je er zo eentje of meerdere hebt wel, het zal je kind maar wezen! De opvoeding van dergelijke kinderen is moordend. De stress is nooit uit de lucht. Dàn pas zien ouders in dat opvoeden veel meer is dan voeden. Maar helaas, om echt op te voeden zoals het bij dergelijke kinderen hoort, ontbreekt hen zowel de tijd als de wilskracht. En zelfs als ze die beide eigenschappen wél hebben, dan draagt de omgeving er wel zijn steentje toe bij om hen te demotiveren.
Je krijgt namelijk bergen kritiek over je heen als je je kind te hard aanpakt. Kritiek die steevast uit dezelfde hoeken komt:
1. Van mensen die toevallig heel gemakkelijk op te voeden kinderen hebben of hadden, en er geen benul van hebben wat het betekent een lastiger kind op het echte leven voor te bereiden. Deze mensen staan een gepaste opvoeding helemaal in de weg, en helaas behoren ze niet zelden tot de pedagogische wereld. Pas afgestudeerd, en nu zullen ze het eens gaan maken zie! Als leraar, psycholoog, of bij pedagogische staatsinstellingen.
2. Of de kritiek komt van mensen die wél lastige kinderen hebben, maar dat niet willen inzien en die lastigheid verdoezelen door het kind steeds meer in te volgen in al zijn buitensporige willetjes! Geven en blijven geven. Tot in het oneindige. Om aan de buitenwereld vooral niet te moeten bekennen dat je een lastig kind hebt. En ook om jezelf zand in de ogen te strooien en jezelf, tegen beter weten in, wijs te maken dat je een braaf kind hebt. En dat is het eigenlijk ook zolang het zijn zin krijgt!
Of het kind wordt verwend om tegemoet te komen aan wat de moderne maatschappij van je verwacht!!! Waarachtig ouderinstinct opzij schuiven om de maatschappij te plezieren!
Maar geen nood! Zodra bleek dat in sommige gevallen deze methodes niet werkten, werden de braafmaakpillen uitgevonden! De medische wereld stak een handje toe. Met antipsychotica, antidepressiva en weet ik veel. Pillen die je nog niet aan een volwassene zou durven geven. Toch werden ze prompt voorgeschreven door artsen! Is dàt de oplossing? Je kind psychisch platslaan met medicijnen om er een goeie van te maken? Om toch maar de schone schijn van humaniteit te kunnen ophouden?
Zon kind heeft geen pillen nodig! Alleen maar af en toe een goed pak rammel! Veel minder kans op hersen- en andere beschadigingen. Maar dàt is dan weer niét humaan! Dàt wordt dan weer niet meer aanvaard in onze samenleving. En de weinige ouders die toch de moed hebben te doen wat moét gedaan worden lopen met de kop tegen de muur en tegen hopen kritiek van de buitenwereld.
Wie is hier nu eigenlijk het grootste slachtoffer? Het lastig kind, of de ouder die, against all odds, toch zijn eigen ouderinstinct de voorkeur geeft en doorzet?
En nu zou ik toch wel eens willen weten wie zijn kinderen het meeste schade berokkent: de ouder die er niet voor terugdeinst de harde hand te gebruiken, of de ouder die zijn kind, héél humaan, plat slaat met medicijnen. En zichzelf laat wijsmaken dat zijn kind niet kwaadwillig is, maar ziek!
Dit laatste is de gemakkelijkste oplossing natuurlijk. Want ziekten kunnen verholpen worden met medicijnen. Maar hoe verhelp je kwaadwilligheid? Of lopen er plots geen kwaadwilligen meer rond? Alleen maar zieken?
Dat ouders zich opgelucht voelen als een arts hen kan wijsmaken dat ze een braaf, maar ziek kind hebben, kan ik me heel goed voorstellen. Opgelucht met de wetenschappelijke diagnose. Opgelucht dat er een naam kan worden gelinkt aan het gebrek van hun kind. En of dat nu ADHD is of ABCD, dat zal hen worst wezen. Dat die ziekte met medicijn kan worden verholpen maakt dat hun geluk geen grenzen meer kent. Hun gemakzucht al evenmin. Ze kunnen dus lustig verder verwennen zo lang het kind maar zijn braafheidsmedicijn neemt.
Toch wel een beetje een héél makkelijke oplossing, niet? En zoals alle makkelijke oplossingen: ze doet, hoe kan het ook anders, gegarandeerd meer kwaad dan goed.
Wat mij betreft, ik heb me nooit ingehouden een van mijn kinderen een draai om de oren te geven als het dat echt verdiende. En daarop ook heel wat kritiek te slikken gekregen van bemoeizieke buitenstaanders. Maar het volstoppen met medicijn? Van mijn leven niet!
En ik mag met trots zeggen: mijn kinderen zijn volwassen, verantwoordelijke mensen geworden, alhoewel een en ander zeker niet van een leien dakje liep in hun jeugd!
Wat zullen die pillenkinderen worden? Menselijke wrakken? Van de pillen naar de drugs en dan zichzelf in de vernieling helpen?
Onlangs werd een reclamefilmpje geïntroduceerd, ik weet niet meer voor wàt precies, maar het toonde een moeder die haar zoontje een flinke schudding gaf. Gevolgd door het soort bemoeizuchtige kritiek die ik zo dikwijls heb moeten slikken! Wel, ik vond het walgelijk!
Want uitzonderingen daargelaten zijn dàt nu juist de echte moeders, die hun kind nog durven straffen voor een misstap. Zélfs in het publiek! Die het beste voorhebben met hun kind. Die het willen klaarstomen voor het echte leven. Ouders die geleerd hebben dat dit de enige mogelijkheid is voor een bepaald soort kinderen. Want hoé je een kind moet opvoeden staat in geen enkel handboek. Het is zó verschillend dat voor elk kind een apart handboek zou moeten bestaan.
Wél, dat handboek bestaat wel degelijk! Het zit ingebakken in het kind zelf. De manier waarop een kind reageert leert de ouders hoe het moet opgevoed worden. En dié informatie, die heeft geen enkele buitenstaander! Zélfs niet de buitenstaander waarbij het kind eens een weekje logeert. Want dan zal datzelfde kind zich wél van zijn beste kant tonen! Wees dààr maar van overtuigd.
Dat er inderdaad ook wel slechte ouders zijn, daar twijfel ik niet aan. En met dié kinderen zou ik ook echt wel medelijden hebben. Maar helaas, ik, noch wié anders, heeft de juiste informatie om juist te kunnen oordelen. En dus zou ik me zéker nooit klakkeloos moeien in dergelijke aangelegenheden, tenzij het er echt wel vingerdik op ligt. Want die persoonlijke handleiding is geschreven in een taal die niemand anders dan de ouders kunnen begrijpen!
Ik ben er dan ook van overtuigd dat bemoeienissen, zowel van leken als van officiële onderlegde instanties, hier in 90% van de gevallen meer kwaad dan goed doen.
Een van de zaken die ik me soms afvraag is hoe wezens die geen taal hebben, denken! Wij, mensen, denken immers in onze eigen taal. Tenminste, dat denken we toch. Of zou het toch niet zo zijn? Zou denken eigenlijk niet echt aan een taal gebonden zijn?
Neem nu een hond. Heeft geen taal. Spreekt niet. Maar toch leert hij heel wat van zijn omgeving, van zijn baasjes, en uit instinct. Ook herinnert hij zich alles. De gezichten van de baasjes, de weg naar huis, waar hij zijn eten en drinken kan vinden, en nog honderden dingen meer. Zijn denkvermogen lijkt weinig onder te doen voor dat van ons. Maar een taal heeft hij niet. En dan vraag ik me toch af hoe dat denkproces eigenlijk verloopt in die hersenen! Hoe hij die herinneringen bewaart en hoe hij ze weer oproept waar hij ze nodig heeft. Zonder taaldenken.
Denken zonder taal Probeer dat eens? Lijkt ons, mensen, niet mogelijk! En toch blijkt het mogelijk te zijn. En grasduinend in de weinige mogelijkheden die ik eventueel zou kunnen vinden, zie ik eigenlijk maar één mogelijkheid voor een dierlijk denkproces: beelden in plaats van taal.
Denken in vroeger opgeslagen beelden en geluiden. Zonder daar woorden voor nodig te hebben. Moet kunnen. Lijkt me een interessante denkpiste. Want eerlijk gezegd, ook ons denken gaat gepaard met beelden die we terug oproepen. Maar wij koppelen woorden aan die beelden. Voorzien de film eigenlijk onbewust van ondertitels. Omdat we vinden dat we die nodig hebben. Maar is dat eigenlijk wel zo? Of is dat enkel maar omdat we nu eenmaal de taal machtig zijn?
En na deze denkpiste gevonden te hebben, ga ik er even wat dieper op in: stel dat we een Russische film zien zonder ondertitels, en we kunnen geen Russisch. Wat zouden we daarvan opsteken? We zouden enkel de beelden in ons kunnen opnemen en onthouden. Misschien ook zouden we de verhaallijn min of meer kunnen volgen aan de hand van die beelden, en daar moeten we het dan maar mee doen. Maar het fijne ervan zouden we in veel gevallen toch niet snappen.
Wel, zo ongeveer denk ik dat een hond of een ander dier het moet stellen. Beeldmateriaal, maar geen tekst! Ervaringen en herinneringen die ergens een plaatsje moeten vinden in de hersenen.
En dan rijst al onmiddellijk de volgende vraag: zijn wij beter af met onze ondertiteling? Misschien wél, misschien niét. Want taal kan ook een beperking inhouden! Taal kun je bewust of onbewust manipuleren. Verdraaien. Aan een bepaald beeld een tekst toevoegen die eigenlijk een grote leugen is, maar toch min of meer past bij het plaatje. Met alleen een beeld alleen kun je dat niet! Kun je het beeld ook niet zodanig vervalsen dat er een leuk, maar kwaadaardig roddeltje uit ontstaat. Kun je ook niet bedenken hoe je een ander kunt beliegen of bedriegen!!!
En zou je ook nooit, via een laster- en leugencampagne, als roedelleider kunnen worden verkozen als je daar helemaal de kwaliteiten niet voor hebt! Zou je moeten verkozen worden aan de hand van de beelden en daden die men écht van je gezien heeft. Niét door wat je belooft, want daar bestaan geen beelden van voordat je die belofte hebt waargemaakt.
Zou het soms daardoor komen dat dieren veel eerlijker zijn dan mensen?
Dat wolvenroedels de leider hebben die ze écht nodig hebben om te overleven, en gewiekste comedianten niet de minste kans maken?
Als dat zo is, dan dunkt het me dat we nog heel veel hebben te leren van het dierenrijk!
De woorden van mijn column van gisteren waren nog niet koud, of daar kwam weer de zoveelste stommiteit van onze regering binnenwaaien. Ik word dat stilaan beu hoor! Maar anderzijds, aan inspiratie geen gebrek, dank zij het gekkenhuis 'Wetstraat'! Al zou ik ook liever mijn blog voor positievere zaken gebruiken.
Krantenbericht 23.02.12:
"De Dexiaholding heeft vorig jaar 11,6 miljard euro verlies geleden. Dat komt door de ontmanteling van de groep: Dexia heeft verschillende onderdelen met verlies moeten verkopen. De verkoop van de Dexia Bank aan de Belgische staat bijvoorbeeld betekende een verlies van 4 miljard. De holding is op dit moment eigenlijk niéts meer waard. Maar een faillissement zou een ramp zijn, want Belgie staat voor 54 miljard euro garant voor de groep."
Moet er nog zand zijn? Is er nog twijfel mogelijk aan het bedroevende IQ van onze heren ministers?
Kun je nog toerekeningsvatbaar verklaard worden als je dergelijke risicos neemt met het geld van je belastingplichtigen? Of is prettig gestoord een betere definitie voor die lui daar in de Wetstraat?
De meesten van ons hadden gedacht: Oef! De Dexia bank is uit de problemen, en die Dexia Holding is ver van mijn bed.
Mis dus! De kleutertjes blijken weeral achter onze rug om bezig te zijn geweest onze mooie (geleende) miljarden op de helling te zetten met garanties aan een holding waar ze niet het minste inzicht in en verstand vàn hadden!
En dan zie je op TV de witteboorden van die instelling defileren met geleerde (of geleende) woordenschat. Zijn hopeloos in de fout gegaan, maar houden de kop fier rechtop en kunnen het nog allemaal mooi uitleggen ook! En waag het niet ze ezels te noemen! Benader ze minstens onderdanig als Heren ezels!
Wat zou er volgen als een arbeider door een fout zijn baas een honderdtal euro doet verliezen? Minstens een fikse scheldpartij vrees ik. Maar dié heren? Neen hoor, daar raak je niet aan, al kosten hun stommiteiten ons miljarden! Pure witteboordencriminaliteit.
Voor alle duidelijkheid: wat een holding is weet ik niet en wil het ook niet weten! Ben geen belegger, en dat soort ondoorzichtige praktijken maakt bij mij geen kans. En dus heb ik ook niemand ooit de kans gegeven me uit te leggen wat een holding is. Wat niet eenvoudig te begrijpen is hoéven ze me niet uit te leggen, want daar zitten steevast addertjes onder het gras. Het geld dat op mijn rekening komt heb ik verdiend, en wat ik niet verdiend heb hoéf ik ook niet.
Maar alweer: door de stommekloten in de Wetstraat riskeert ook de voorzichtigste huisvader nu toch zwaar gestraft te worden. Gestraft voor de fouten van de regering. Want kijk, dit is nou Democratie met een hoofdletter D: het Domme volk kiest zijn natuurlijk Domme leiders. Wat had je anders verwacht?
De macht aan het volk is een mooi begrip, moest je met een intelligent volk te maken hebben! Maar helaas
Er zijn zoveel vragen waarop ik geen antwoord heb! Waar niet eens een antwoord kan op gevonden worden. Vooral dan het waarom van de vele stommiteiten die onze samenleving compleet hebben verziekt! Zoveel zaken die ik heb zien ontsporen omdat de beleidsmensen geen visie hadden. Zoveel vernieuwingen meegemaakt, verondersteld dat er met gezond verstand zou op gereageerd worden, maar dat bleek telkens weer teveel gevraagd weet ik nu.
Iedereen op de ministeries keek naar zijn eigen kleine departementje en had lak aan de rest. Hoe het grote geheel op elkaar moest inspelen en blijven functioneren werd compleet over het hoofd gezien. Alles werd vernieuwd, maar de politiek bleef bij het oude. Alsof je met moderne autos over oude kasseiwegen gaat rijden.
En nu vind ik het voor ambtenaren wel een grote verdienste om zich uit te sloven voor hun eigen departement. Maar helaas sloven ze zich al te dikwijls zodanig uit om hun eigen kantoortje prima te laten functioneren, dat ze alle voeling met de rest van de wereld verliezen. Zo kweken ze een prima departement dat lekker goed op zichzelf functioneert, maar totaal niet meer in het geheel past! Alsof iemand nog steeds heel gemotiveerd stoom zou zitten produceren als er al lang geen stoommachines meer bestaan!
Waar ik het eigenlijk over wil hebben is de automatisering, die eind vorige eeuw in een enorme stroomversnelling geraakte, maar in werkelijkheid al honderd jaar eerder was begonnen. Maar de politici hadden het niet gemerkt en merken het nog steeds niet! Terugvallen op hun ambtenaren kunnen ze ook al niet, want die zijn gewoon bezig te perfectioneren wat ze gisteren, verleden jaar, en vorige eeuw deden!
Zodra het industrieel tijdperk zijn intrede deed, gingen steeds meer banen verloren. Werklui, die destijds 14 uur of langer per dag werkten, verloren hun job naarmate meer machines het handwerk overnamen. Landbouwers, die ook honderden mensen tewerkstelden tijdens de oogst, deden die oogst nu ook met één enkele machine!
Positief daaraan was natuurlijk dat kinderarbeid op de duur verboden werd. Het hoéfde trouwens niet meer, want er waren meer dan voldoende volwassenen om in hun langdurige dagtaak het fel verminderende handwerk te verrichten.
Negatief was het banenverlies, dat zelfs tot hongersnood onder de bevolking leidde. De oplossing lag nochtans voor de hand: minder uren per dag werken, zodat de arbeid gelijkmatiger kon worden verdeeld onder de werklustigen.
Niét de politici, maar de arbeiders zelf dachten aan die oplossing, en werden daarin bijgestaan door de vakbonden. En na jarenlang strijden en onderhandelen lukte het stap voor stap, tot we, na de tweede wereldoorlog, tot een achtenveertigurenweek kwamen. Zes dagen van acht uur. Nog wat later kwam de vijfdagenweek in voege en moest ook de zaterdag niet meer gewerkt worden.
So far so good. De automatisering werd grotendeels gecompenseerd door de verminderde arbeidsduur. Zo konden tenminste voldoende mensen aan de slag blijven. Al volgden die aanpassingen de realiteit met een héél lange elastiek!
Maar toen kwamen de jaren 1980 1990! Opmarch van de computer, en een grote stroomversnelling in de automatisering. Honderden typistes in honderden kantoren konden zó worden weggeveegd, want hun werk kon nu met één computer worden gedaan!
Fabrieken met tienduizenden arbeiders, werkten nu met robots en met slechts een tiende deel van de vroegere werknemers.
Reactie van de politiek: NADA! ZERO! As usual. Vanaf de zijlijn toekijken waar de bal terecht zal komen, maar geen poot uitsteken om die bal te sturen!
En nochtans, ze hadden maar het oude, succesvol gebleken voorbeeld te volgen: arbeidsduurverkorting. Elk zijn deel van de koek. Was dat deel maar vijf uur per dag, dan moest het maar vijf uur worden! Als iedereen maar aan de slag kon blijven.
Maar in plaats daarvan gebeurde wat we nu nog altijd zien gebeuren: de een werkt zich te pletter om de zoveel stuks die de baas eist te produceren binnen zijn werktijd, de ander ligt lekker in zijn sociale hangmat te wachten op zijn welverdiende dopgeld. Meestal behoren de versleten grootvaders tot de eerste groep, de volbloedige jeugd tot de tweede.
En nu ben ik helemaal geen deskundige in deze materie, noch heb ik enig universitair geschoold verstand. Maar bij mij kan het er niet in dat dit een gezonde samenleving moet voorstellen! Dit is een schoentje dat aan alle kanten wringt! Onlogisch, onmenselijk, en onmogelijk. Maar toch wordt halsstarrig op deze leest voortgewerkt.
Ik stelde dat, met mijn beperkt verstand als leek, al jarenlang vast. Zag er direct het onlogische van in, want daarvoor moet je inderdaad niet veel verstand hebben.
- Waarom zien politici, juist voor dié taak gekozen en véél intelligenter dan ik, dat dan niet in?
- Waarom blijven ze luilakken en parasieten sponsoren?
- Waarom importeren ze vreemden om het werk te verrichten dat wijzelf, mits eerlijk verdeeld, héél goed zouden aankunnen?
- Waarom betalen ze liever dopgeld en pensioenen aan vreemden?
- Waarom willen ze ouderen langer aan de slag en jongeren langer in bed?
- Hoe lui en lam zullen die jongeren uiteindelijk uit dat bed komen?
Kan iemand mij daar de logica van uitleggen? Waarschijnlijk niét, want zoiets kan gewoon niet op een logische manier worden uitgelegd.
Werktijdverkorting dan toch maar? Jawel! Gepaard gaande met het tewerkstellen van ALLE werkonwilligen! En daar hoeft heus geen zweep aan te pas te komen hoor! Als ze voor de keuze staan: werken of uithongeren, zullen ze wel anders gaan piepen! Zullen ze wel de handen uit de mouwen halen en de verwende koppen uit de capuchons!
In de toekomst voorzie ik steeds verdere automatisatie. Er zal zéker een tijd komen dat automaten bijna àl het werk zullen doen. En dan? In het huidige politieke klimaat staat ons dan een ramp te wachten: industriëlen zouden dan superrijk moeten worden, en alle potentiële werkkrachten zouden uithongeren. Maar met opzet zette ik zouden tussen aanhalingstekens. Want in dit geval zou bijna niemand nog koopkracht hebben, en zouden de industriëlen het ook kunnen schudden. Hun procucten zouden immers niet meer aan de man gebracht kunnen worden! Niemand zou ze nog kunnen kopen. En dus You see the picture?
Koopkracht moet, hoe dan ook, gevrijwaard worden! Hoe? Door werkduurverkorting zonder inlevering van verloning. En op die manier tot een totale tewerkstelling komen. Dopgeld enkel maar heel tijdelijk voor wie zwart op wit kan aantonen dat er in heel het land geen job meer te vinden is.
Niet haalbaar voor de industrie? Toch wel! Want het enige alternatief zou zijn dat ze producten moeten fabriceren die niemand zich nog kan veroorloven. En dat willen ze toch ook niet? Als ze er, door hebzucht en gebrek aan doorzicht, voor kiezen het eigen land naar de knoppen te helpen, zullen ze gewoon mee naar de knoppen gaan. Dat zouden ze toch moeten beseffen?
En bovendien, de miljarden die nu worden verspild aan dopgeld, worden uiteindelijk ook grotendeels door de werkgevers gedragen! Het hele sociale systeem dat vooral profiteurs moet sponsoren eveneens! Wàt een belastingsvermindering zou daaruit kunnen voortvloeien voor de industrie!
Wel, al komen we op termijn tot nog slechts één enkel werkuur per dag, maar dan wél voor ALLEN, het zal de enige mogelijke oplossing blijken te zijn en een passend antwoord op de automatisering. En niemand zou er slechter van worden. De werkgevers zéker niet. Akkoord, ze zullen dan een volwaardig dag loon moeten betalen voor één uur werk. Maar is dat niet beter dan zwaar mee te betalen aan een volwaardig leefloon voor de duizenden die nu helemaal niét werken?
Want op de keper beschouwd, wie is verantwoordelijk de automatisering? Mensen die dingen hebben uitgevonden om andere mensen het leven gemakkelijker te maken! Niét om een paar enkelingen daar grote winsten te laten uit slaan, en de rest van de mensheid maar te laten verhongeren. Want dat werkt niet! Werkt niet vanwege de dalende koopkracht. En gelukkig maar!
Hebben die knappe uitvinders hun doel bereikt? Neen! De enkelingen die vaststelden dat ze zich konden verrijken door automatisatie, sprongen snel in de boot en dachten niet verder aan de gevolgen op lange termijn. Gevolgen die zich op de duur ook tegen hen zullen keren zodra de koopkracht gaat dalen!
Automatisatie is een zegen voor de mensheid, en is trouwens ook uitgevonden om de mensheid te dienen. Maar dan moet ze ook met gezond verstand in de juiste banen worden geleid door een orgaan dat daarvoor alle kennis en bevoegdheid heeft.
Zon orgaan zou de regering moeten zijn. Maar helaas, door nonchalant kiesgedrag en verkeerde selectie en promotie vanwege de partijen is ze dat totaal niet! Is ze, als het op langetermijndenken aankomt, zelfs volslagen leek! En dat bewijst ze dagdagelijks.
Onze maatschappij is in al zijn facetten te vergelijken met een straalvliegtuig: een voertuig waarop je veel beslissingen van honderden kilometers op voorhand moet nemen als je op het gekozen punt wilt uitkomen! Maar onze piloten reageren helaas nog als de boer, honderd jaar geleden, op zijn kar: zien enkel de straatstenen recht onder hun neus!
Zo. De verenigde kleuterklasjes van Europa hebben Griekenland nog maar eens honderd dertig miljard cadeau gedaan! Zó recht uit hun pollekens, zó uit het grabbeltonnetje. Alsof het niks is. Natuurlijk is het niks voor kleutertjes! Wat hebben dié nou besef van de waarde van geld?
Alsof we er zelf niet belabberd genoeg voor zitten!
Als ik het nieuws mag geloven zou de Belgische bijdrage hiervoor neerkomen op vierhonderd vijftig euro per Belg!!! Makkelijk geven als het niet uit je eigen zak komt! Zou dat ook uit de zak van de dubbeldekkers (dubbele nationaliteit) komen? Of ontsnappen die weeral de dans? Zullen ze voor de gelegenheid maar weer eens aanzien worden volgens die dubieuze tweede nationaliteit? Een nationaliteit dat niks met de Eurozone te maken heeft dus? En bijgevolg ook niet hoeft op te draaien voor Europese stommiteiten?
Volgens de financiële expert van VTM, die zichtbaar zijn woorden goed moest kiezen omdat hij heel goed wist dat het geen makkie was om ook dit keer geloofwaardig over te komen, was er geen andere mogelijkheid. Anders gaat Griekenland failliet en zien we ons vroeger gegeven geld nooit meer terug.
Alsof we nog enige hoop hebben dat geld nog ooit terug te zien! Nu komt daar gewoon nog 130 miljard bij die we nooit meer zullen terugzien! Want binnen de kortste keren staan we opnieuw voor die keuze, en is het wéér bijgeven of failliet!
Hoé in s hemels naam kunnen verstandige mensen blijven investeren in een hopeloos verloren zaak? Dat honderden zaken in eigen land failliet gaan, daar hebben die heren geen probleem mee. Integendeel, ze màken faillissementen met onder andere het rookverbod. Hoeveel miljard krijgen die cafébazen dan wel om niét failliet te gaan?
Ja, dat Griekse grapje kan nog lang doorgaan op die manier! De Grieken mogen onze kiezers wel dankbaar zijn dat ze telkens weer voor dergelijke grappenmakers kiezen!
En dat de Belg flink meebetaalt, mezelf inbegrepen, stemt me eigenlijk nog tevreden ook! Ze moeten maar niet zo stom zijn dergelijke leiders te kiezen. Nog enkele van die Griekse grappen, en de kiezer zal het wel begrepen hebben zeker? Of toch niet?
Het spreekwoord zegt: Wie niet horen wil moet voelen! Wel, de tijd dat we met zijn allen zullen voelen hoe idioot er in de laatste decennia werd gestemd, komt snel dichterbij. De idioterie is ook stilaan zijn top aan het bereiken! Of kan het nog erger? Geld voor Griekenland, geld voor Moslims, geld voor de Islam, geld voor eigen luiaards. Maar geld voor de hard werkende burger? Sorry! We gaven al teveel uit en dit kan er nét niet meer bij!!! En die brave burger zwoegde maar voort tot groot vermaak en vertier van alle vreemden, luilakken en parasieten.
Of ik dan niet meevoel met die arme Grieken? Oh jawel hoor! En waarschijnlijk veel meer dan alle zogenaamde humanisten samen! Maar niet wij zijn er verantwoordelijk voor dat Griekenland geen economie zoals de onze heeft weten op te bouwen! Dat is niét wat onze voorouders in gedachten hadden toen ze streden, werkten en zwoegden om ons betere levensomstandigheden te garanderen.
Het is spijtig voor de Grieken, maar dan hadden ze maar niet moeten blijven stilstaan toen wij ons aan het vooruittrekken waren. En ik vind niet dat wij nu maar trekkertje moeten spelen voor een loodzware aanhangwagen die gewoon stilvalt zodra hij niet meer getrokken wordt! Dààrvan ontsnapt me de logica totaal. Maar ja, ik ben dan ook maar een domme ongeletterde hé?
Begin jaren zestig. Ik werkte bij de technische dienst van een vleeswarenfabriek. Er werd enkel bij dag gewerkt in de fabriek. Om vijf uur werden alle machines gestopt en ging iedereen naar huis. Toen kwam een kuisploeg op om alles te reinigen, en ook dié vertrok rond negen uur. Dan was het doodstil in de fabriek.
Wij, bij de technische dienst, waren de enigen die volgens beurtrol nachtdienst deden. Alleen! Moedermens alleen. Ik deed het graag, want het was niet echt werken. Enkel wat rondlopen van machinekamer naar machinekamer: die van de verschillende koelkamers, droogkamers, diepvrieszalen, en die van de stoomketel, die op druk moest blijven. Tussen de bedrijven door had ik ons hele atelier voor mij alleen om wat te knutselen.
Destijds viel het me niet op, maar nu ik plots aan die tijd terugdacht, ging ik beseffen dat in die hele fabriek niet één deur op slot was bij nacht. Ik reed met de brommer gewoon een der open poorten binnen en begon aan mijn taak. Kon overal binnen en buiten; sleutels heb ik nooit gezien. Van niets! Tenzij van de burelen. Dié waren natuurlijk gesloten, want daar ook lag geld.
Nu, anno 2012, lijkt dat absurd. Toén echter, stond ik er niet eens bij stil. Leek me doodgewoon. Waarom eigenlijk zou je deuren gaan afsluiten?
Maar eigenlijk kon gelijk wie gewoon de hele fabriek doorwandelen en meenemen wat hij kon gebruiken: hammen, salamis, kartons vol conservendozen wàt je ook maar wilde. Inbreken hoefde niet eens. Gewoon binnenwandelen.
En toch, ik heb er zeven jaar gewerkt, en nooit is er iets van die aard gebeurd. Dat kwam gewoon niet bij de mensen op! Ze waren armer dan nu. Maar gaan stelen? In een fabriek? Kom nou! Dat deed je gewoon niet.
Natuurlijk waren het niet allemaal heiligen die in Vlaanderen leefden! Natuurlijk waren er ook buitenbeentjes. Maar dan waren het ook écht buitenbeentjes. Uitzonderingen.
En dan, ja hoor, wat kruimeldiefstalletjes van het eigen personeel! Ook in de fabriek verdween wel eens een en ander. Maar dat was dan door sommige van de eigen werknemers die hier of daar tersluiks wat in hun boterhamtas lieten verdwijnen. Eigenlijk meer voor de kick en om op te scheppen bij de collegas, want ze hoéfden het echt niet te doen. We konden er zelf alles bestellen tegen bodemprijzen.
Zou dat tegenwoordig nog kunnen? Een met uitzondering van mijn persoontje onbemande fabriek, volgestouwd met lekkers, ongesloten laten? Zou zó leeggeplunderd zijn! En ik denk evenmin dat ik er nu, onder diezelfde omstandigheden, nog gerust mijn ronde zou kunnen doen zonder me hoogst onveilig te voelen.
Ach wat hadden we toch een braaf en veilig landje! Zelfs tot ver in de jaren zeventig was mijn eigen voordeur zelden gesloten. Noch bij dag, noch bij nacht! Mijn auto al evenmin! Inbraak was iets dat zó ver van je bed gebeurde, dat je er niet eens aan dacht dat het jou zou kunnen gebeuren!
Waarom wilden we dat niet behouden en met hand en tand verdedigen? Waarom moesten we hoognodig hangjongeren kweken? Waarom moesten we vreemde criminelen importeren? Waarom moesten we de grenzen verwijderen? Was het hier dan zo slecht in die heerlijke tijden?
Sommige mensen lopen heel hoog op met hun goede smaak. Als je dan een en ander gaat doorlichten, blijkt die smaak dan wél overeen te komen met de smaak van de halve mensheid! Of met andere woorden: datgene wat de een van de ander hoorde en doorgaf aan weer anderen, die het uit solidariteit ook als prima gingen bestempelen. En wat de halve mensheid goed vindt moét dus ook wel goed zijn hé?
Het is ook een beetje standgevoelig. Mensen van stand vinden dan weer dat ze hoognodig hun intelligentie moeten tentoonspreiden door van klassieke muziek te houden. Zou geen misplaatste liefde zijn, maar ook daar gebeurt net hetzelfde:
- Wat zijn weer de klassiekers waarvan de grand genre petit noble vindt dat ze goed zijn? Ha ja! Daar moeten we dus van houden
Goede smaak is dus geen kwestie meer van persoonlijkheid, maar een kwestie van meehuilen. Zo hard mogelijk, en liefst nog harder dan de wolven in het bos.
Goede smaak heeft, als het op kledij aankomt, ook alles met de prijs van een product te maken! Als je er maar veel moet voor betalen dan is het al lang goed en blijk je smaak te hebben. Staat dan ook nog een wereldberoemd merk op het label, dan kan de smaak niet meer stuk! En wordt eigenlijk niet langer het kledingstuk, maar het label belangrijk.
Zul je die smaakbegaafden ooit horen zeggen dat de Spaanse rode wijn in een drieliter karton bij Aldi lekker is? Natuurlijk niet! Daarvoor is ze trouwens ook veel te goedkoop. Zouden ze niet eens durven proeven, want dat moét wel veredelde azijn zijn. Dat soort mensen wil trouwens niet eens gezien worden bij Aldi. Zou van slechte smaak getuigen!
Wel, ik vind het gewoon een goed wijntje voor een goede prijs. Natuurlijk is het niet het soort tongstrelende tapis plein van bepaalde peperdure chateaux. Maar als ik meer dan tien euro moet betalen voor een driekwartliter flesje wijn, dan proef ik, vér boven de sublieme smaak van de wijn, een erg wrange geldsmaak. En dat maakt het dan weer kapot voor mij.
Ik was zestien, en mijn hele generatie was wég van Elvis Presley. Zijn rockn roll nummers dan vooral. Ook hier weeral: door mond aan mond reclame en na-apen! Wel, die nummers spraken mij helemaal niet aan! Ik had Pat Boone en Harry Belafonte als favorieten. Maar na enkele keren te zijn uitgelachen daarvoor, sprak ik er niet meer over en hield die keuze voor mezelf.
Veel later ben ik Elvis toch wel gaan appreciëren, toen hij meer melodieuze nummers ging brengen. Een mooie melodie of een warme stem kan mijn ziel raken. Dan pas is het goed voor mij. Niét omdat duizenden anderen het goed vinden. Als het nummer dat ik verkoos helemaal geen hit wordt, helemaal niet in de markt ligt, helemaal niet in het huidige tijdsbeeld past, verandert dat totaal niets aan mijn keuze. Ik blijf het gewoon mooi vinden. Against all odds.
Maar waar het me over gaat is dat je nimmer of nooit de openbare opinie als evangelie mag aannemen. Volg liever je eigen smaak! Vind je een nummer goed? Spreekt het je aan? Wel, wat houdt je tegen daar je favoriete nummer van te maken? Mag dat niet vanwege de openbare opinie? Is het een fout nummer? De boom in jullie! Ik hoor het graag en daarmee basta!
Ik bespeel zelf een aantal instrumenten, en in de jaren zestig was dat heerlijk. Er ging geen week voorbij of er kwam weer een goede meezinger op de markt, die je zó kon naspelen. Een instrument bespelen in die tijd was dan ook een heel mooi tijdverdrijf.
Nu? Letterlijk niéts nieuws kun je nog naspelen, want letterlijk niets nieuws is daarvoor nog melodieus genoeg. Gewoon een paar onsamenhangende noten op een scheefgetrokken notenbalk. Alleen mooi als de originele succeshebber het brengt. En dàt vind ik dan toch weer puur vakmanschap, al spreekt het me niet aan: van een snertnummer een pareltje weten te maken vanwege de manier waarop het gezongen wordt. Chapeau voor die kunstenaars, maar zelf zou ik er toch nooit een CD van kopen. Al moet ik ze wél bewonderen voor hun stijl.
Ik heb pakken muziekboeken van alle tijden. Zou het toeval zijn dat alles dat ik ooit kocht en muziek van vóór de jaren zeventig bevatte al erg beduimeld is, en zowat alles van daarna bijna nog nieuw? Gekocht even bekeken even gespeeld, en neen! Dat wordt weeral niks! De zoveelste teleurstelling.
Zijn ze er dan niet meer, die goede componisten? Die goede kunstschilders? Vakkundige beeldhouwers? Oh jawel hoor! Het enige probleem is dat hun producten geen afzetmarkt meer vinden. Want wie zich ernstig met kunst bezighoudt heeft meestal maar weinig tijd om die kunst met het nodige tijdrovende ellebogenwerk te promoten. Of het karakter niet ervoor. En wordt ondertussen ingehaald door de dure kitsch die wél zwaar werd gepromoot.
Zou het toevallig zijn dat de jeugd eerst zwaar moet snuiven om met volle teugen van een concert te kunnen genieten? Mee te schreeuwen met de schreeuwlelijkerds op het podium? Zich de hersenen te laten inslaan door de meedogenloze versterkers en luidsprekers? Versterkers die muziek omzetten in puur lawaai? Lawaai van zóveel decibels dat je er op een werkplek verplicht oorbeschermers zou moeten voor dragen.
Of ik daar iets op tegen heb? Eigenlijk niet! Ze doen maar als hen dat gelukkig maakt. Zolang ze maar niet komen vertellen dat dit leuke lawaai naar de naam muziek luistert. Want dan komt alles binnen in me in opstand! Dat het leuk is en hen in de stemming brengt kan ik aannemen. Voor hén dan toch. Maar mij niet gezien!
Zodra dan ook in de jaren zeventig de kunst werd vervangen door lawaai, en mede door de doorbraak van Julio Iglesias, verlegde ik mijn interesse naar Spaanstalige nummers, en vond daar een schatkamer! Tik bij Youtube als voorbeeld maar eens Maria Dolores Pradera in! Een ongelooflijk gevoelige stem. Een bittere stem! Bitter, droevig, en toch zo romantisch zijn haar levensliederen, recht uit het hart. Latino van het zuiverste soort. Wie trouwens een van haar melodieën correct vertaald wilt zien, kan me altijd mailen. Dat doe ik met plezier!
Ze hoeft de melodie ook niet te doorspekken met veel whowhowhos en whawhawhas om er nog een beetje sfeer in te krijgen. Die sfeer zit in de melodie gebakken, en haar natuurlijk stemgeluid zorgt voor de rest.
Maar helaas, ook zij luidt het einde van een tijdperk in. Ook voor Spanje lijkt het doek gevallen. Daar hebben de smaakmakers wel weer voor gezorgd. Had nooit gedacht dat het hen zou lukken een zo sterke muziekcultuur helemaal onderuit te halen, maar zelfs daar is het hen toch weer maar eens gelukt.
Bewijs temeer dat tegen smaakmakers helemaal geen enkel kruid gewassen is! Zéker niet zo lang we meehuilen als smaak aanzien.
Hoe oud zou ik geweest zijn? Dertig - vijfendertig? Zoiets wel, ja. Getrouwd, verantwoordelijk voor drie kindjes, pas gebouwd ook, en een echtgenote die als verpleegster A2 werkzoekende was.
Niet onmiddellijk werk gevonden en we stappen een R.V.A. kantoor binnen.
Omdat ze niet direct zelf werk had gevonden in haar beroep, vroeg ze om bijscholing als ponsster. Destijds, met de pas in opmarch zijnde computers die met ponskaarten werkten, een veelgevraagd beroep. De RVA promootte dat trouwens zelf. Je kon ook van dopgeld genieten terwijl je die bijscholing volgde, en dat leek ons mooi meegenomen: dopgeld tijdens studie, daarna gegarandeerde tewerkstelling. Te mooi om waar te zijn.
En inderdaad! Het wàs te mooi. Veel te mooi voor een blanke.
- Wat is uw beroep ook weer mevrouw? Verpleegster? Sorry hoor! De vraag naar dat beroep is enorm, zodat er helemaal geen reden is om een andere cursus te volgen!
Met andere woorden: Vergeet je dopgeld maar en trek je plan! Teleurgesteld terug naar huis. Zelf gezocht, en werk als verpleegster gevonden. Tijdlang gerust. Na een jaar weer werkloos. En waarom zou je zelf werk zoeken als daar een goede staatsinstelling voor bestaat? Die mensen worden daarvoor betaald, ze kunnen hun werk dus maar doen.
Terug naar diezelfde RVA. Nu als verpleegster - werkzoekende. Zeker wetende met een job buiten te komen, vermits ons het jaar voordien al was gezegd dat er enorme vraag was naar verpleegsters. Dezelfde dame achter hetzelfde bureau:
- Zoekt u werk mevrouw? U wilt dat we U helpen zoeken? Verpleegster? Ach mevrouw, vergeet het! Daar kun je de straat mee leggen! Het is nutteloos dat we zoeken, want vacatures zijn er zeker niet! Het lijkt wel of iedereen een verpleegstersdiploma heeft. Totaal nutteloos!
Lap! Wééral letterlijk en figuurlijk op straat gezet! Geen bijscholing voor ponsster (want dan zouden ze moeten betalen), en geen zoekhulp voor verpleegster (want dan zouden ze moeten werken). Tja als je autochtoon bent toch hé? Zoveel allochtonen waren er nog niet in die tijd, maar toen we buitengingen zaten er toch wel enkele in de wachtzaal. En ik had het begrepen! De verpampering des allochtoons was al begonnen! Eigen volk kon al de boom in.
Mooie instelling, vond ik, en schreef een woedende brief aan het hoofdkantoor te Brussel, met onze wedervaren. Daarin vroeg ik me onder andere ook af of je dan soms een bruine huidskleur moest hebben om van al die tegemoetkomingen en hulp te kunnen genieten waarover ze zo de mond vol hadden.
Een CGKR bestond, bij mijn weten, wel nog niet, maar er werd waarschijnlijk al druk aan gesleuteld.
Er verliep een maand. Geen antwoord! Maar toch moet mijn brief hen getroffen hebben! Zó erg, dat ze verder wilden gaan dan alleen maar schriftelijk antwoorden. Hij moet waarschijnlijk binnengevallen zijn als een olifant in dat tere porseleinwinkeltje.
Want op een middag kwam ik thuis, en mijn vrouw vertelde dat ze bezoek had gekregen van een heer van Brussel die speciaal was overgekomen om over die brief te praten!!! Wat jammer dat ze me niet had opgebeld op mijn werk! Ik was wát graag met dat heerschap komen praten!
Maar helaas, ze vertelde er niet zoveel over. Alleen maar dat die vent had gezegd dat hij wel vond dat haar man een harde moest zijn!!! En eerlijk gezegd, ik heb er haar ook nooit verder over ondervraagd, want het interesseerde me al niet meer. Ze had werk gevonden op eigen houtje, en die hele RVA kon me gestolen worden. Ik had enkel spijt dat ik niet zelf met die vent in de clinch was kunnen gaan. En waarschijnlijk was hij van zijn kant al opgelucht dat ik niet thuis was.
Maar dat voorvalletje geeft toch weer stof tot nadenken! Wij, Vlamingen, waren, destijds al, quantité négligeable voor dat soort staatsinstellingen! De verbruining van Vlaanderen was immers al begonnen, en alle energie werd dáárin gestopt! Er konden niet genoeg diensten en tegemoetkomingen uit de grond gestampt worden, maar die moesten wél angstvallig worden afgeschermd voor het eigen volk! Want wij? Wij konden de boom in!
En het is er niet op verbeterd. Wel integendeel!
En ik? Ik had het stempel harde gekregen omdat ik het gewaagd had het systeem in vraag te stellen! Wel, dat stel ik nog steeds in vraag! Ik was vijfendertig toen, half zo oud als nu, maar als zeventiger stel ik dat systeem nog steeds in vraag! En vind het verdomd bedroevend dat de tijd me ooit gelijk zal geven. Daar heb ik niet de minste twijfel over.
Wat ik dan weer niet begrijp is hoe zoveel ambtenaren daar regelrecht intuinen en zich helemaal inzetten voor die goede zaak! Ja, er zelfs harder aan werken dan ze moeten om het allemaal nog zachter en wattiger te maken voor de vreemden. Of om op een goed blaadje te komen bij de overheid? Heeft de mensheid dan echt niets geleerd van het nazi-Duitsland en Hitlers Befehl ist befehl?
De bewakers in de vernietigingskampen voerden óók maar bevelen uit hoor! En sommigen deden dat ook zo goed dat veel gevangenen al doodgeslagen waren alvorens ze in de gaskamer konden belanden. Weeral gas gespaard!
Wel, datzelfde soort mentaliteit, datzelfde soort gevaar, is zich alweer aan het manifesteren: luisteren naar wat baasje zegt, al is dat dan ook de grootste stommekloot van de wereld en omstreken. En duchtig meehuilen om in zijn gunst te komen. Méér kan ik in dat hele hedendaagse vreemdelingenbeleid niet zien. Sorry!
Maar ja, ik blijk nu eenmaal een harde te zijn! Dat is dus het cachet dat je opgeplakt krijgt als je vindt dat je eigen volk minstens evenveel kansen moet krijgen als vreemden.
Een paar weken geleden viel De Grote Klok in mijn brievenbus. De Grote Klok is een toch wel smaakvol opgesteld magazine van de stad Oostende, dat gratis in alle bussen wordt gestopt, en nieuwtjes en wetenswaardigheden over de stad bevat.
Meegenomen naar boven, bril opgezet, en er ingedoken.
Laatste bladzijde: het winnende gedicht van de jaarlijkse poëziewedstrijd van de stad Oostende. Gepleegd door een Nederlander. Won er 2500 euro mee. Met veel welwillendheid gelezen. Poëzie niet begrepen. De inhoud, of wat bedoeld werd al evenmin. Las alleen maar woorden. Woorden zonder betekenis. Woorden die, naar ik hoopte, uiteindelijk tóch naar een climax zouden leiden? Maar neen. Zélfs dat niet.
Maar de voorzitter van de jury, een nogal bekend TV-gezicht, had het kunst verklaard en daar moest het dan maar voor doorgaan. Aan het woord van zon wijze man kan toch niet worden getwijfeld hé?
Walgelijk. En dat zette me er toe aan even na te denken over de goede oude tijden.
Er was een tijd dat Breughel zijn mooie kunstwerkjes schilderde. Een tijd dat Rubens zijn weergaloze portretten tot leven wekte. Ludwig Van Beethoven zijn oorstrelende symfonieën componeerde. Guido Gezelle zijn sublieme gedichten neerschreef. Anton Pieck zijn hartverwarmende pentekeningen. En dan plots niets meer! De kunsthemel klaarde helemaal op en er was geen wolkje meer te bespeuren.
Pure kitsch werd nu kunst. Picasso en vele anderen bewezen het. Kunst was niet langer kunst. Kunst was: origineel uit de hoek komen! Wat vierkantjes neerschilderen, van ver met verf naar het doek gooien, wat woorden in een onmogelijke volgorde bij elkaar sprokkelen wat muzikaal kannibalisme op een notenbalk zetten, en dit alles als kunst verklaren.
Meelopers zijn er genoeg! Als je maar een klinkende naam weet te claimen en de juiste mensen kent. Meelopers werden zélf al snel kenners! Zelfbenoemde kunstbonzen. Wolven die geld hadden geroken. Zetelen in, of leiden jurys. Komen hun nepevangelie verkondigen op TV. Hun woord is wet geworden. En nep werd kunst! En die kunst baarde geld. Zag er wel niet uit, maar bleek plots goud waard.
Originaliteit primeert boven vakmanschap. Slik een mondvol verf en spuw het uit op een doek. Prompt wordt het tot kunst verheven. Origineel als wat! Prompt wordt er baar geld voor geboden. Op voorwaarde dat het geprezen wordt door zogenaamde kunstkenners! En op voorwaarde dat iemand faam heeft weten te hangen aan de naam van de kunstige spuwer.
Pure decadentie!!! Walgelijk!
Maar tot zover heb ik er geen probleem mee. Ze doen maar op, maar mij niet gezien. Last heb ik er niet van. Hou nog altijd liever van een mooi reproductietje aan de muur dan van een originele wanstaltigheid.
Maar helaas, het gaat verder! Het gaat niet langer om het product, om de kunst, het vakmanschap of om de kennis. Het gaat erom gehoor te krijgen! Het gaat erom de meelopers wakker te schudden. Die zullen dan wel weer de massa overtuigen. Zo gaat het in de kunst, maar ook zo gaat het in de politiek en in de samenleving!
Onbenullige meelopers hebben het voor het zeggen! Meelopers dicteren wat we als mooi of goed moeten aanzien. Meelopers verdienen pakken geld met de bevolking een rad voor de ogen te draaien! In welke wereld leven wij eigenlijk? Jawel! In een nep- en kitschwereld! En helaas gaat deze stelling niet alleen op in de kunstwereld. Onze hele samenleving begint er al naar te stinken!
Zelfbenoemde kunstkenners dicteren wat we graag moeten zien. De media dicteren wat voor humaan moet doorgaan. Politici verklaren regelrechte inname van ons grondgebied als multicultuuren verheerlijken het!!! Vaderlandsliefde wordt als racisme gedoodverfd door de algemene (nep-) opinie. En de massa loopt erin.
En wij? Mogen wij nog een eigen zienswijze hebben alstublieft? Neen dus! Zijn we het Rusland uit de vorige eeuw dan al zo dicht genaderd?
Een eigen zienswijze hoéven meelopers ook niet. Die laten hun hersenen liever met rust. Ze zullen wel weten wat goed is en wat slecht zeker? Jankerds gaan dan nog wat meejanken om waanzinnige ideeën nog meer weerklank te geven, en zo komen we langzaam maar zeker in een nepwereld terecht. Met nepkunst, neppolitiek, nepcultuur en nepmensen!
Sommige spreukjes van de Bond zonder Naam, waarvan de bedenker helaas onlangs overleden is, zijn in mijn ogen goud waard. Verdienen echt wel een plaatsje in veel huizen. Liéver dan het doek van een multimiljonair die er ooit een paar vierkantjes wist op te schilderen en er prompt duizenden euros voor betaald kreeg.
Ja, geef mij dan maar liever nog eerlijke kitsch en namaak. Als het zondermeer mooi is zal het me eerder bekoren dan als het gewoon overgewaardeerd werd en tot kunst verheven door geleerd doende onnozelaars. Liever een oogstrelende maar wél in massaproductie vervaardigde reproductie van tien euro aan de muur dan een kunstig wangedrocht van tienduizend euro!
Omdat ik de laatste tijd, door de hond, wel meer een babbeltje pleeg met andere hondenbaasjes, maar ook met wildvreemden die het hondje even willen aaien, is me toch iets beginnen opvallen aan die gelegenheidspraatjes! Eigenlijk zetten ze je gewoon een spiegel voor en krijg je terug wat je zelf zegt! Leer je dus niks van. Praat met een wildvreemde en zeg dat je de kleur geel de mooiste kleur vindt die er bestaat, en hij zal je volmondig gelijk geven. Had je gezegd dat je geel verfoeit, dan had je evenzeer gelijk gekregen!
Met andere woorden: mensen die je niet echt kent doen er altijd alles aan om zichzelf als lief en gelijk te profileren. Beleefd te zijn. Willen gewoon, voor de paar minuten dat het babbeltje duurt, zich als gelijkdenkend opstellen. Je vriendje zijn voor enkele ogenblikken. Een half uur later komen ze iemand anders tegen met andere meningen en praten dan weer helemaal anders!
Waarschijnlijk zou je dat kunnen omschrijven als de meest elementaire vorm van socialiseren. Mensen, zelfs als ze met de hond op wandel zijn, verlangen blijkbaar naar gezelschap en gepraat. Vinden ze dan het zo begeerde babbeltje, al is het maar voor enkele ogenblikken, dan willen ze het vooral niet verstoren en doen er alles aan om je naar de mond te praten. Gezelligheid troef en niet te diepgaand alstublieft. Want zich blootgeven neen. Dat is er nét teveel aan.
Ik kan dat wel begrijpen, maar hou daar niet van. Want dat is oppervlakkig contact. Aan mij geeft dat eerder een signaal dat de ander helemaal niet in me geïnteresseerd is, alleen maar een babbeltje wil, en zich dus grif akkoord verklaart met mijn mening. Wat hij écht denkt, daar heb je het raden naar. Is dat niet idioot? Ik vind toch van wél! Want zo komt het ook dat die fameuze openbare opinie niet het beeld geeft van de werkelijke denkwijze van de mensheid, maar er alleen maar een heel bedenkelijk afgietsel van is. Een afgietsel waarbij je je eigenlijk duizend en één vragen zou moeten stellen! En ze zéker nooit als waarheid aanvaarden.
Een ander nadeel is dan weer dat, als ze tegen Pol zwart hebben gezegd, en tegen Jan wit, en even later komen Jan en Pol elkaar tegen Enfin, dan volgt natuurlijk datgene waardoor vooral vrouwen zo gemakkelijk in ruzie geraken met elkaar!
Nee. Dergelijke mensen vind ik wel aangenaam (kortstondig) gezelschap, maar dat soort contacten kan bij mij nooit tot vriendschap leiden. Geef mij dan maar iemand die helemaal niet of niet helemaal akkoord is met mijn mening, en dat ook niet onder stoelen of banken steekt. Dié mensen maken veel meer kans goede vrienden te worden.
Vroeger verkondigde ik altijd onomwonden wat ik dacht. Soms werd dat geapprecieerd. Tenminste, als ik met voldoende intelligente mensen te maken had. Maar soms ook vielen de gesprekken plots stil na een onbedachte, maar gemeende uitspraak van mij. In een aantal gevallen werd de waarheid me ook heel kwalijk genomen. Ik had moeten liegen! Ik had er doekjes moeten om winden. Eerst luisteren van waar de wind kwam en dan mijn kap naar dié kant draaien. Meehuilen met de wolven! Hoé dwaas en/of verkeerd die onderwerpen in de wind ook maar waren.
Op de duur zweeg ik dan maar en deed of ik luisterde naar de onbenullige praatjes. Paste me dan gewoon maar de rol van Willem de Zwijger aan. Zo kon ik tenminste vredig leven. Verstand op nul weliswaar, maar ook met niemand problemen.
Maar ik leerde van wat blijkbaar fout was! Ik ga nu op wandel met mijn hondje en heb al gauw een babbeltje met een ander hondenbaasje of bazinnetje. En ach, voor de paar minuten dat het duurt praat ik ook maar met hen mee. Of kom als eerste met een eigen mening, goed wetende dat de ander me toch gelijk zal geven. En zo heb ik nu een heleboel vrienden.
Weer gestreeld in mijn ego? Helemaal niet! Want als mijn mening grif wordt aanvaard, dan weet ik al voor tachtig procent dat de ander alleen maar sociaal wil doen. Maar op dié manier maak je geen echte vrienden. En helaas is dat voor veel mensen de enige manier waarop ze wél vrienden maken: meepraten! Vooral iedereen gelijk geven, al moet je daarvoor liegen. Ja! Zo werkt het in de samenleving.
Is het dan verwonderlijk dat dergelijke vriendschappen zelden lang stand houden? In relaties is het al niet beter: een vrouw ziet een man wel zitten, de man ziet haar ook wel zitten, en ze beginnen naar elkaars mond te praten. Van het een komt het ander en uiteindelijk gaan ze samenwonen of trouwen. En wat blijkt dan? Nadat de eerste verliefdheid is geweken blijken ze helemaal niet meer te kunnen opschieten met elkaar. Natuurlijk niet! Wat had je wel gedacht? Dagdagelijks op mekaars lip zitten met totaal tegengestelde instellingen? Kan nooit lukken! En lukt ook nooit. Er wordt alleen maar gedaan alsof voor de goede vorm. Maar in wezen zijn er, na zulk huwelijk, weer twee ongelukkige mensen bij op de wereld. En dit door maar één oorzaak: meepraten met!!!
Voor veel mensen lijkt het echt een onmogelijke opdracht om uit te komen voor wat ze zijn. Zéker bij nieuwe contacten. Maar dat is toch nét het hoofdingrediënt van welke relatie ook? Of het nu om vriendschap of om een liefdesrelatie gaat. Mensen toch! Is het heus zo moeilijk jezelf bloot te geven? Moeten daar echt leugenverhaaltjes bijkomen om de ander naar de mond te praten? Hoe lang houd je dit vol alvorens door de mand te vallen? Op die manier kun je misschien wel veel meer en veel sneller relaties hebben, maar die relaties zijn dan op drijfzand gebouwd zonder enige fundatie. En vroeg of laat wreekt zich dat.
Heb je een persoonlijke en eigenzinnige mening over de dingen des levens? Wel, zég dat dan ook! Je zult misschien door sommigen verguisd worden, maar dat is mooi meegenomen, want met dié mensen zul je toch nooit een goede relatie kunnen opbouwen. Wél met de weinige mensen die je niét zomaar naar de mond praten, of dat juist wél doen, maar dan ook gemeend omdat het ook hun opinie is.
En weer komt hier een stekelig addertje van onder het gras loeren: hoe in s hemelsnaam moet je weten of die gelijkgestemdheid gemeend is, of alleen maar een bepaald doel moet dienen?
Wie een beetje apart is (en dat zijn we allemaal toch?), en daar ook nog durft voor uit te komen, maakt weinig vrienden. Maar de vrienden die hij wél maakt, zijn vrienden die hem door dik en dun trouw zullen blijven. Die anderen daar heb je echt niets aan verloren. Die verdwijnen toch zó uit je leven bij de minste tegenslag!
Vandaag wil ik toch wel even het bijvoeglijk naamwoord kansarm doorlichten, want dat ligt me al lang dwars!
Als ik het woord analyseer naar zijn oorspronkelijke betekenis, dan denk ik in de eerste plaats aan gehandicapten en achterlijken. Mensen die er niet hebben om gevraagd op die manier door het leven te moeten. Die mensen hebben al mijn begrip en al mijn medelijden. En als er een centrum voor dergelijke, maar dan echte kansarmen moest bestaan, dan wil ik dat maar al te graag sponsoren met mijn belastingsgeld. Ze mogen me daarvoor gerust dubbel belasten, ik zal niet klagen! Solidariteit met minderbedeelden mag ook zijn plaats hebben in de maatschappij. Mijn solidariteit gaat ook naar kinderen die voldoende intelligent zijn om door te studeren, maar waarvan de ouders helaas niet over de financiële middelen beschikken om die studies te betalen. Al moet ik er hier de opmerking bij maken: Waarom wilden die ouders dan die kinderen?
Hoedanook, dit alles is toch wat ik onder kansarmen versta. Maar daar gaat het al lang niet meer over! Het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding gaf er een heel andere betekenis aan. Het kansarme werd er alleen maar als camouflage aangekleefd om het volk zand in de ogen te strooien. Het enige doel is immers de racismebestrijding. Een verzonnen doel trouwens, want Vlamingen zijn helemaal niet racistisch! Ze willen alleen niet opdraaien voor de hoge kosten die amokmakers ons land doen betalen. Willen evenmin dat het vredelievende Vlaanderen herschapen wordt in een onveilig oord van terreur, diefstal en aanranding. Het zal ze worst wezen welk ras die onveiligheid veroorzaakt. Die moeten er gewoon uit in plaats van beschermd te worden. Of het nu rasgenoten zijn of niet.
Het woord kansarm, in de betekenis die er nu door het CGKR aan gegeven is, werd alleen maar in onze samenleving geïntroduceerd om het medelijden van de brave burger op te wekken, en er vooral regelrechte luilakken of onaanpasbaren door te kunnen sponsoren! En natuurlijk, de brave burger die niet nadenkt en dus ook niet ziet wat er rondom hem gebeurt, loopt er dik in en prijst het CGKR de hemel in!!! Tot je, als blanke, van hun diensten gebruik wilt maken! Dan pas zie je welke huidskleur je daarvoor moet hebben.
De kansarmen van het soort zoals het C.G.K.R. ze beschermt, zijn helaas van heel ander allooi dan wat onder kansarm dient te worden verstaan!
- Ten eerste hebben ze een heel verwende prille jeugd gekend. (Mamas kindjes).
- Ten tweede zijn ze naar school gestuurd, en verwende nesten als ze al waren, vonden ze dat ze niets moesten leren. Want het werkwoord moeten had mama nooit in hun woordenboek laten verschijnen. Terwijl andere leerlingen naarstig hun lesjes leerden vonden zij het veel interessanter om pestertje te spelen en verder de luiaard uit te hangen.
- Achttien jaar geworden (oef! Van die vreselijke school af!) bleven ze nog een tijd profiteren van de ouders.
- En gelukkig voor hen, toen de ouders niet langer konden of wilden opdraaien voor hun stommiteiten, werden ze kansarm verklaard. En van dat ogenblik af kon de hele samenleving voor hen opdraaien. Deden de vele geldverslindende sociale vangnetten hun werk.
- Oh ja, ze werden ook wel ingeschreven als werkzoekenden hoor! En zoeken dat ze deden! Vooral dan zoeken naar banen die ze, wegens gebrek aan studielust, helemaal niet aankonden, maar hen toch aanspraken omdat het makkelijk leek. En dan maar klagen: Wij hebben toch nooit eens geluk hé? En natuurlijk zijn dat ook de eersten om aan te kloppen bij het OCMW! Wedden dat ze daar met ontroerende verhaaltjes afkomen over een ongelukkige jeugd en zo? Er indien nodig ook nog wat warme traantjes bij laten? Een beeld ophangen van een doodbraaf kindje dat helaas ten prooi viel van onze slechte maatschappij? En wedden dat ze er inlopen bij het OCMW en het arme manneke weer de deur kan uitstappen met een handvol geld in zijn pollekens? Maar eens de hoek om verandert het arme ventje in een professionele straatgangster waar niemand veilig voor is.
Moet ik verder gaan? Neen toch? De rest van het scenario laat zich raden, en jawel, de hele samenleving draait op voor dat soort kansarmen! En niet alleen dat. Als dat het enige zou zijn, zou het nog draagbaar zijn. Maar er is meer! Véél meer! Door de verveling, en door méér luxe te willen dan betaalbaar is met wat ze van ons belastingsgeld toegestopt krijgen, gaan ze al spoedig de criminele toer op. Stelen wat ze zich niet zelf kunnen permiteren! Betogen en brandstichten uit verveling. Janken om te krijgen wat ze niet door werken willen verdienen!
Resultaat: zij zijn er verantwoordelijk voor dat de hele samenleving verziekt. Dat fatsoenlijke mensen na zonsondergang de straat niet meer op durven. En nu heb ik het echt niet alleen over allochtonen, maar over alles wat te lui is om te werken, en dat worden er, dank zij de vele verwennende moederkloekjes, steeds meer!
Allochtonen vormen dan weer een tweede, niet minder belangrijk deel van de onveiligheid. Omdat die niet de minste binding hebben of willen hebben met ons vaderland, kan het hen ook geen mallemoer schelen dat ons land langzaam maar zeker een tweede Chicago wordt.
En voilà: daar is kansarmoede en racisme even in de juiste context geplaatst! We boffen toch maar dat daar een hooggewaardeerd centrum voor bestaat hé? Wat zou ons landje nog voorstellen zonder dat centrum? Wat zou men dàn wel moeten aanvangen met ons belastingsgeld? Toch niet de staatsschuld verminderen hé?
Al tientallen jaren waarschuwen politici ons voor de vergrijzing die vooral zal optreden als de babyboomers 65 jaar oud worden en hun pensioenen moeten worden betaald.
Ik zeg wel: waarschuwen. Er iets aan doen is heel wat anders! Want terwijl ze waarschuwden voor de oldiesboom van eigen volk, importeerden ze gretig vreemde rassen die hier een nieuwe, en nooit geziene babyboom ontketenden. Een babyboom die ook ooit zal veranderen in een oldiesboom!!! Wie zal dié dan weer moeten betalen? Wat zal dàn nog overschieten van het loon van de Vlaming nadat de belastingen zijn afgetrokken?
Dit keer zal het geen oldiesboom zijn van eigen volk, maar van vreemde, en zelfs ons vijandige rassen. Vreemden die ook ooit de pensioenleeftijd zullen bereiken. Maar daar hadden ze dus blijkbaar niet aan gedacht! Of wél, maar de andere kant uitgekeken? Zou immers toch niet meer voor hún tijd zijn!
Wel, nu reeds leven er al duizenden Spanjaarden in Spanje, en minstens evenveel Italianen in Italië, die van een Belgisch pensioen genieten. Een verdiend pensioen trouwens, want die mensen zijn hier echt wel komen zwoegen in de koolmijnen. Ik misgun hen dat pensioen niet. Ze verdienen het dubbel en dik.
Maar uiteindelijk draaien wij er wel voor op! Waarom? Omdat de Belgen destijds te lui werden om zelf de kolen uit de mijnen te halen. De prijs voor die luiheid betalen we nu! Maar eerlijk is eerlijk, en daar heb ik geen probleem mee.
Maar wat we daarnà gingen importeren én hoger dan ooit gezien gingen beschermen dat loopt wel degelijk de spuigaten uit, en daar zullen de volgende generaties ooit het gelag voor betalen! Of de politici dan weer van een vergrijzing zullen spreken betwijfel ik. Het zal eerder een verbruining van de oudjes zijn!
Ach ja ik ben weer aan het langetermijndenken. Iets wat je in onze tegenwoordige samenleving best niet meer doet! Want dan zou je nachtmerries kunnen krijgen! Kompleet gek worden! Agressief worden zelfs. Kompleet over je toeren raken. En wie weet, je brein laten verzieken zoals het brein van dat Noorse Breivnikmonster verleden jaar.
En dat mag niet. Dat kun je niet maken! Enige remedie: verstand op nul zetten, lijdzaam toezien en er voor jezelf maar het beste van maken. Hoogstens eens een stemmetje in de woestijn laten klinken als waarschuwing voor wie wil luisteren. Dat is dan ook wat ik doe. En vooral hopen niet lang genoeg meer te leven om de voorspelbare catastrofe mee te maken.
Maar ik blijf erbij: de grootste schuld moeten we in onszelf zoeken. Verbeterende levensomstandigheden doen ontegensprekelijk de werklust dalen! Dat zagen we ooit in Wallonië, toen de Walen het grotendeels vertikten nog in hun mijnen te werken, en daar Vlamingen voor importeerden. Wat hen uiteraard nog luier maakte!
Iemand zei me ooit, met betrekking tot de Walen: Mij kun je niet wijsmaken dat een heel volk collectief lui kan zijn. O nee? Toch wel! Al worden ze daarom niet lui geboren. Ze worden lui gemaakt van zodra ze zien dat anderen het werk wel gaan verrichten voor hen. En dat worden ze snel! Hen opnieuw aan het werk krijgen is dan weer een werk van heel lange adem!
En na op die manier de Walen lui te hebben gemaakt door de Vlamingen het werk te laten doen, zijn de laatste decennia de Vlamingen lui gemaakt door steeds meer vreemden te importeren om het werk te doen. Wie denkt dat dit een trend is die eeuwig kan blijven doorgaan moet toch eens terdege zijn IQ laten onderzoeken! Wedden dat hij heel erg teleurgesteld zal zijn in het getal?
Het zit erop! De door elke rechtgeaarde Vlaming gewraakte (ex?)directeur van dat rare centrum dat kansonwilligen kansen moet bieden (lees: cadeau doen) heeft zijn postje dan toch opnieuw kunnen veroveren! Even had ik gedacht dat men voor zijn opvolger onder de familienaam De Bruyne zou zoeken, maar het is tóch weer diezelfde witte geworden. Al doet hij zijn naam weinig eer aan. Zijn eigenste witte volk al evenmin!
Ach ja lof der zotheid hé? Erasmus moet wel héél vooruitziend zijn geweest! Maar of hij het ooit zó zot had kunnen inschatten betwijfel ik toch sterk.
Nu kan de vreugde van s lands parasieten waarschijnlijk niet meer op, want op de koop toe hebben ze er nog een modderzacht moederkloekje als minister bij, die voor de arme asielzoekertjes en migrantjes moet zorgen (een nieuwe Paula Dhondt?). Hopelijk worden in de Wetstraat voldoende pampertjes geleverd!
Maar ik begrijp die witte wel hoor! Ambtenaren krijgen nu eenmaal een taak toebedeeld en proberen die zo goed mogelijk uit te voeren. Ja, soms zelfs stukken beter dan van hen wordt verwacht. In de hoop op die manier de hiërarchische ladder sneller te kunnen beklimmen. Meestal ook zijn het harde werkers! Maar ze kijken met oogkappen naar dat éne kleine facetje van de samenleving dat in hún handen werd gelegd, en werken dat naar best vermogen af. Hoe dit facetje in de rest van de samenleving past en wat het daar uitricht ontsnapt hen helemaal! En bijgevolg, van uit hun eigen bekrompen standpunt gezien, leveren ze bewonderenswaardig werk. En meer moet dat toch niet zijn?
Het woord volksverraad komt bij die mensen niet eens op! Dat is weer een ver-van-hun-bed begrip! Ze hebben hun eigen koninkrijkje in hun departementje en vadertje staat kijkt goedkeurend toe, en betaalt met gulle hand hun maandloon. Wat wil je nog meer? Het grote geheel van àlle facetten van de samenleving? Dat is niet hún zorg. Dat ligt dan weer in andere handen! En s avonds wassen ze tevreden hun handen in de onschuld. Hún departement draait tenminste op volle kracht! Dat het land kapot gaat aan onveiligheid en terreur? De strijd daartegen is dan weer de taak van de politie! Toch? Die moet het maar zien op te lossen.
Ik heb, en dat steek ik niet onder stoelen of banken, een hekel aan mensen die steeds weer geanimeerd moeten worden! Die animatie eisen! Die niet kunnen leven zonder animatie!
Want telkens weer stel ik vast dat dit lege mensen zijn! Mensen die niets hebben te bieden, niets om over na te denken, terwijl hun omgeving vol steekt met bedenkelijke zaken! Maar nadenken is er teveel aan. Het moet hen voorgeschoteld worden. Liefst in een zo aantrekkelijk mogelijke vorm: een film, een documentaire, in het beste geval een boek Maar zodra dit alles er niet is, eisen ze animatie. En als de nieuwslezer zich nu ook nog eens als clown kon verkleden en grappige prietpraat vertelde, dan zou hun geluk niet meer op kunnen. Dan mag hij verkondigen wat hij wil, ze zullen het slikken!
Deze trieste tendens zet zich steeds verder. Een goede barometer daarvoor is het succes van de reisbureaus! Voorgekauwde vakanties met voorgekauwde animatie. Volop voorgekauwd avontuur! We vinden in de aanbiedingen zelfs autovakanties! Gewoon met eigen wagen en eigen brandstof het uitgestippelde weggetje volgen, de hotelletjes en restaurantjes zijn ook al allemaal voorgekauwd en gereserveerd, en je kunt op avontuur trekken. Al wat je nog moet doen is sturen. Dàt schijnt er voorlopig nog niet teveel aan te zijn.
Arme reizigers! Arme toeristen! Hersendood op reis vertrekken. Je moet het maar kunnen!
Dan was het in de jaren zestig toch anders. Wie zich een tweedehandsautootje kon veroorloven trok daarmee op reis en zag wel waar hij zou uitkomen. Hotels volgeboekt? Restaurants volzet? Autopanne? Vervelend, maar dat is nu eenmaal Avontuur met hoofdletter A. Natuurlijk kwamen op een dergelijke reis honderd en een situaties voor die niet voorzien waren en die je ter plaatse maar moest zien op te lossen. Dat maakte het juist spannend! Ook deden zich volop prettige verrassingen voor waar je niet had op gerekend.
Nu?
- Voor vijfhonderd euro reis alstublieft? En graag met alle mogelijke extra garanties en verzekeringen.
Het doet me telkens weer denken aan de spoedgevallen in een kliniek: mensen die na een of ander ongeluk of ziekte, dreigen te sterven en met spoed gereanimeerd moeten worden. Wat, in dergelijke gevallen, heel normaal is.
Veel minder normaal vind ik datzelfde symptoom terug bij mensen die totaal niets mankeren, niet gereanimeerd moeten worden, maar wél geanimeerd! Alsof hun leven stopt als de animatie wegvalt! En dat doet het eigenlijk ook. Wel, dat zijn ronduit gevaarlijke mensen! Die kun je namelijk alles wijsmaken, als er maar animatie komt bij kijken!
Daar zou ook eigenlijk ook een spoedafdeling moeten voor bestaan in ziekenhuizen! Voor mensen die dreigen ten onder te gaan als de animatie stopt. Die spoedafdeling zou kunnen bestaan uit een zaaltje waarin doorlopend films worden gedraaid, afgewisseld met optredens van clowns of zangers.
Maar er is gelukkig een alternatief: politici die voor animator spelen. Veel beloven en weinig geven. En reken maar dat die hoog scoren bij dat soort! Stel je na elke verkiezing weer vast.
Ik zou eigenlijk géén hekel hebben aan zulke mensen, ware het niet dat het rusteloze geesten zijn die zelf niets kunnen bedenken om die geest zinnig werk te geven. En dan moeten anderen daar maar voor opdraaien. Het doet er niet toe wié of met wélk doel. En dat doen sommige anderen héél graag! Vooral anderen met bijbedoelingen en winstbejag! Die via als animatie gecamoufleerde indoctrinatie de geest van die mensen totaal weten om te vormen naar hun eigen wensen!
Een winstgevende bezigheid trouwens: animatielozen animeren en boetseren naar je eigen wensen.
Hé! Heb ik daar zojuist aangetoond wat de specialiteit is van politici?
Inderdaad! En dat verklaart voor een groot stuk hoe het mogelijk is dat dergelijke marionetten het tot minister weten te brengen!
Het heet dan dat de burger mondiger is geworden. Wel, de burger is nog nooit zo onmondig geweest als nu! Hij dénkt alleen maar mondiger te zijn, omdat hij bij de minste futiliteit in de pen springt om de betrokken diensten nog maar eens wat te gaan lastig vallen, aldus ook dié mensen verhinderend zinnig werk te doen.
Maar eigenlijk wordt die mondige burger zelfs nog meer gemanipuleerd dan dat in de middeleeuwen het geval was. Maar gelukkig voor hem: hij beseft het niet. Moest hij dat wél doen belandt hij binnen de kortste keren in de psychiatrie met een ongeneesbaar minderwaardigheidscomplex.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
