|
Omdat ik de laatste tijd, door de hond, wel meer een babbeltje pleeg met andere hondenbaasjes, maar ook met wildvreemden die het hondje even willen aaien, is me toch iets beginnen opvallen aan die gelegenheidspraatjes! Eigenlijk zetten ze je gewoon een spiegel voor en krijg je terug wat je zelf zegt! Leer je dus niks van. Praat met een wildvreemde en zeg dat je de kleur geel de mooiste kleur vindt die er bestaat, en hij zal je volmondig gelijk geven. Had je gezegd dat je geel verfoeit, dan had je evenzeer gelijk gekregen!
Met andere woorden: mensen die je niet echt kent doen er altijd alles aan om zichzelf als lief en gelijk te profileren. Beleefd te zijn. Willen gewoon, voor de paar minuten dat het babbeltje duurt, zich als gelijkdenkend opstellen. Je vriendje zijn voor enkele ogenblikken. Een half uur later komen ze iemand anders tegen met andere meningen en praten dan weer helemaal anders!
Waarschijnlijk zou je dat kunnen omschrijven als de meest elementaire vorm van socialiseren. Mensen, zelfs als ze met de hond op wandel zijn, verlangen blijkbaar naar gezelschap en gepraat. Vinden ze dan het zo begeerde babbeltje, al is het maar voor enkele ogenblikken, dan willen ze het vooral niet verstoren en doen er alles aan om je naar de mond te praten. Gezelligheid troef en niet te diepgaand alstublieft. Want zich blootgeven
neen. Dat is er nét teveel aan.
Ik kan dat wel begrijpen, maar hou daar niet van. Want dat is oppervlakkig contact. Aan mij geeft dat eerder een signaal dat de ander helemaal niet in me geïnteresseerd is, alleen maar een babbeltje wil, en zich dus grif akkoord verklaart met mijn mening. Wat hij écht denkt, daar heb je het raden naar. Is dat niet idioot? Ik vind toch van wél! Want zo komt het ook dat die fameuze openbare opinie niet het beeld geeft van de werkelijke denkwijze van de mensheid, maar er alleen maar een heel bedenkelijk afgietsel van is. Een afgietsel waarbij je je eigenlijk duizend en één vragen zou moeten stellen! En ze zéker nooit als waarheid aanvaarden.
Een ander nadeel is dan weer dat, als ze tegen Pol zwart hebben gezegd, en tegen Jan wit, en even later komen Jan en Pol elkaar tegen
Enfin, dan volgt natuurlijk datgene waardoor vooral vrouwen zo gemakkelijk in ruzie geraken met elkaar!
Nee. Dergelijke mensen vind ik wel aangenaam (kortstondig) gezelschap, maar dat soort contacten kan bij mij nooit tot vriendschap leiden. Geef mij dan maar iemand die helemaal niet of niet helemaal akkoord is met mijn mening, en dat ook niet onder stoelen of banken steekt. Dié mensen maken veel meer kans goede vrienden te worden.
Vroeger verkondigde ik altijd onomwonden wat ik dacht. Soms werd dat geapprecieerd. Tenminste, als ik met voldoende intelligente mensen te maken had. Maar soms ook vielen de gesprekken plots stil na een onbedachte, maar gemeende uitspraak van mij. In een aantal gevallen werd de waarheid me ook heel kwalijk genomen. Ik had moeten liegen! Ik had er doekjes moeten om winden. Eerst luisteren van waar de wind kwam en dan mijn kap naar dié kant draaien. Meehuilen met de wolven! Hoé dwaas en/of verkeerd die onderwerpen in de wind ook maar waren.
Op de duur zweeg ik dan maar en deed of ik luisterde naar de onbenullige praatjes. Paste me dan gewoon maar de rol van Willem de Zwijger aan. Zo kon ik tenminste vredig leven. Verstand op nul weliswaar, maar ook met niemand problemen.
Maar ik leerde van wat blijkbaar fout was! Ik ga nu op wandel met mijn hondje en heb al gauw een babbeltje met een ander hondenbaasje of bazinnetje. En ach, voor de paar minuten dat het duurt praat ik ook maar met hen mee. Of kom als eerste met een eigen mening, goed wetende dat de ander me toch gelijk zal geven. En zo heb ik nu een heleboel vrienden.
Weer gestreeld in mijn ego? Helemaal niet! Want als mijn mening grif wordt aanvaard, dan weet ik al voor tachtig procent dat de ander alleen maar sociaal wil doen. Maar op dié manier maak je geen echte vrienden. En helaas is dat voor veel mensen de enige manier waarop ze wél vrienden maken: meepraten! Vooral iedereen gelijk geven, al moet je daarvoor liegen. Ja! Zo werkt het in de samenleving.
Is het dan verwonderlijk dat dergelijke vriendschappen zelden lang stand houden? In relaties is het al niet beter: een vrouw ziet een man wel zitten, de man ziet haar ook wel zitten, en ze beginnen naar elkaars mond te praten. Van het een komt het ander en uiteindelijk gaan ze samenwonen of trouwen. En wat blijkt dan? Nadat de eerste verliefdheid is geweken blijken ze helemaal niet meer te kunnen opschieten met elkaar. Natuurlijk niet! Wat had je wel gedacht? Dagdagelijks op mekaars lip zitten met totaal tegengestelde instellingen? Kan nooit lukken! En lukt ook nooit. Er wordt alleen maar gedaan alsof voor de goede vorm. Maar in wezen zijn er, na zulk huwelijk, weer twee ongelukkige mensen bij op de wereld. En dit door maar één oorzaak: meepraten met!!!
Voor veel mensen lijkt het echt een onmogelijke opdracht om uit te komen voor wat ze zijn. Zéker bij nieuwe contacten. Maar dat is toch nét het hoofdingrediënt van welke relatie ook? Of het nu om vriendschap of om een liefdesrelatie gaat. Mensen toch! Is het heus zo moeilijk jezelf bloot te geven? Moeten daar echt leugenverhaaltjes bijkomen om de ander naar de mond te praten? Hoe lang houd je dit vol alvorens door de mand te vallen? Op die manier kun je misschien wel veel meer en veel sneller relaties hebben, maar die relaties zijn dan op drijfzand gebouwd zonder enige fundatie. En vroeg of laat wreekt zich dat.
Heb je een persoonlijke en eigenzinnige mening over de dingen des levens? Wel, zég dat dan ook! Je zult misschien door sommigen verguisd worden, maar dat is mooi meegenomen, want met dié mensen zul je toch nooit een goede relatie kunnen opbouwen. Wél met de weinige mensen die je niét zomaar naar de mond praten, of dat juist wél doen, maar dan ook gemeend omdat het ook hun opinie is.
En weer komt hier een stekelig addertje van onder het gras loeren: hoe in s hemelsnaam moet je weten of die gelijkgestemdheid gemeend is, of alleen maar een bepaald doel moet dienen?
Wie een beetje apart is (en dat zijn we allemaal toch?), en daar ook nog durft voor uit te komen, maakt weinig vrienden. Maar de vrienden die hij wél maakt, zijn vrienden die hem door dik en dun trouw zullen blijven. Die anderen
daar heb je echt niets aan verloren. Die verdwijnen toch zó uit je leven bij de minste tegenslag!
Willy.
|
