In mijn voorlaatste column schreef ik over hoe de huidige multiculturele wantoestand moet zijn ontstaan. Had het anders gekund?
Natuurlijk had het dat gekund: als in al die staats-, stads- en gerechtelijke diensten mensen hadden gezeten die voldoende persoonlijkheid bezaten om in te zien waar al die onnozele toestanden zouden toe leiden. En vooral: als die mensen ook nog voldoende ballen aan het lijf hadden gehad om enige feedback van onder naar boven te geven.
Dat een minister niet weet hoe het écht draait bij de politie, in de gerechtshoven, OCMWs en scholen kun je hem of haar moeilijk kwalijk nemen. Maar als die minister voldoende intelligent is, zal hij wél een luisterend oor lenen aan de feedback die uit die kringen op hem afkomt. En daar lering uit trekken.
Maar helaas
er kwàm helemaal geen negatieve feedback. Men was te laf om negatieve feedback te geven. De carrière zou in het gedrang kunnen komen! Men ging zich integendeel op de nieuw gedicteerde toestand werpen als de wolven, en zien hoe er het meeste uit te rapen viel.
Gezond verstand werd opzijgeschoven. Meehuilen met de wolven en daar zoveel mogelijk winst uit halen was de boodschap! Befehl ist befehl!. Weinig verschil met de opkomst van het nazisme. Some things never change! Kruiperigheid lijkt wel een der hoofdkenmerken van het mensdom. Als een glorierijke carrière wenkt kruipt men desnoods door de aalput! Staat men er niet bij stil dat het aanvankelijk maar het embryo van een idee is, vanuit de Wetstraat achteloos naar beneden gegooid en wachtend op al dan niet enige reactie, positief of negatief, om dan een verder beleid uit te stippelen.
Maar omdat er alleen maar positieve (vleierige) feedback kwam dacht men natuurlijk goed bezig te zijn en werd nog maar eens een hogere versnelling ingeschakeld. En toen was het zéker te laat om nog aan de noodrem te trekken!
Het systeem doet me denken aan de ogen van sommige dieren (wolven
katten
honden) die nachtzicht hebben.
Waarom ze zien in het donker? Wel, hun netvlies is fluorescerend. Kaatst het beeld terug naar de lens, die het op zijn beurt weer terugkaatst naar het netvlies. Zo komt een beeld, in een fractie van een seconde, tientallen keren op het netvlies en wordt telkens een beetje versterkt. Met als gevolg dat het kleinste greintje licht volstaat om duidelijk te zien.
Wel, daar heb je de formule die wantoestanden kan scheppen in een land:
- Een dom, luidop geopperd ideetje.
- Kaatst naar de Wetstraat, en wordt daar een beetje versterkt omdat humaan doen politiek correct is.
- Kaatst weer naar beneden, naar onmondige, persoonlijkheidsloze en laffe ambtenaren.
- Die geven natuurlijk, kruiperig als ze zijn, alleen maar positieve feedback.
- Het domme idee is nu al goed versterkt en kaatst weer terug op de fluorescerende hersenen in het parlement.
- En zo kaatst het op en neer; telkens weer versterkt. Nooit door iemand afgebroken. En het nestelt zich in de samenleving als wormen in een appel.
- En nadat het honderden keren versterkt op en neer is gekaatst, is het lieve, domme schoothondje een grote boze wolf geworden! Een wolf die niet meer te stoppen is. Een wolf die ooit de Vlaamse leeuw zal verscheuren.
Niemand wordt kwaad. Niemand lijkt te zien wat aan het gebeuren is. De ambtenaren die iets hadden kunnen ondernemen zéker al niet! Iedereen kijkt de andere kant op. En de appel rot verder.
En het had zo goed kunnen worden als de juiste mensen op de juiste plaats de juiste conclusie hadden getrokken, en de moed hadden gehad die conclusie omhoog te zenden! Ze hàdden niet eens moedig moeten zijn. Elke goede politicus luistert wel naar feedback. Hoopt er zelfs op. Want het zet hem een spiegel voor die zijn beleid weerspiegelt. En hij zou al een heel grote onnozelaar moeten zijn om niét te luisteren naar kritiek en feedback, mits die maar uit de juiste kringen komt!
Maar hij of zij kreeg in dit geval alleen maar kruiperige vleierijtjes te horen uit die kringen! Met alle catastrofale gevolgen vandien.
Ik heb jaren als ambtenaar voor en met politici gewerkt. Me nooit laten verlagen tot kruiperige vleierijtjes, maar altijd mijn persoonlijke mening en advies gegeven. Daar werd ik trouwens voor betaald en dat deed ik dus. En dat werd geapprecieerd. Natuurlijk niet altijd aanvaard, maar toch minstens gewaardeerd, en zéker overwogen. Ook een politicus beseft dat hij weinig heeft aan vleierige meepraters. Soms lijkt dat niet zo, maar de vele vergaderingen waarin ik samen met politici aan tafel zat, deden me dat inzien.
Maar helaas, voor veel ambtenaren en insiders lijkt de drempel naar politici te hoog. Ze denken dat die drempel enkel met onderdanige kruiperij te nemen valt. Mis! Grandioos mis!
Jankerds weten wel beter! Die hebben de drempel overwonnen! Maar helaas, die komen alleen maar met negatief en ondoordacht lekenadvies.
Willy.
|