Een paar weken geleden viel ‘De Grote Klok’ in mijn brievenbus. De Grote Klok is een toch wel smaakvol opgesteld magazine van de stad Oostende, dat gratis in alle bussen wordt gestopt, en nieuwtjes en wetenswaardigheden over de stad bevat.

Meegenomen naar boven, bril opgezet, en er ingedoken.

Laatste bladzijde: het winnende gedicht van de jaarlijkse poëziewedstrijd van de stad Oostende. Gepleegd door een Nederlander. Won er 2500 euro mee. Met veel welwillendheid gelezen. Poëzie niet begrepen. De inhoud, of wat bedoeld werd al evenmin. Las alleen maar woorden. Woorden zonder betekenis. Woorden die, naar ik hoopte, uiteindelijk tóch naar een climax zouden leiden? Maar neen. Zélfs dat niet.

Maar de voorzitter van de jury, een nogal bekend TV-gezicht, had het kunst verklaard en daar moest het dan maar voor doorgaan. Aan het woord van zo’n wijze man kan toch niet worden getwijfeld hé?

Walgelijk. En dat zette me er toe aan even na te denken over de goede oude tijden.

Er was een tijd dat Breughel zijn mooie kunstwerkjes schilderde. Een tijd dat Rubens zijn weergaloze portretten tot leven wekte. Ludwig Van Beethoven zijn oorstrelende symfonieën componeerde. Guido Gezelle zijn sublieme gedichten neerschreef. Anton Pieck zijn hartverwarmende pentekeningen. En dan plots… niets meer! De ‘kunsthemel’ klaarde helemaal op en er was geen wolkje meer te bespeuren.

Pure kitsch werd nu kunst. Picasso en vele anderen bewezen het. Kunst was niet langer kunst. Kunst was: origineel uit de hoek komen! Wat vierkantjes neerschilderen, van ver met verf naar het doek gooien, wat woorden in een onmogelijke volgorde bij elkaar sprokkelen… wat muzikaal kannibalisme op een notenbalk zetten, en dit alles als ‘kunst’ verklaren.

Meelopers zijn er genoeg! Als je maar een klinkende naam weet te claimen en de juiste mensen kent. Meelopers werden zélf al snel ‘kenners’! Zelfbenoemde kunstbonzen. Wolven die geld hadden geroken. Zetelen in, of leiden jury’s. Komen hun nepevangelie verkondigen op TV. Hun woord is wet geworden. En nep werd kunst! En die kunst baarde geld. Zag er wel niet uit, maar bleek plots goud waard.

Originaliteit primeert boven vakmanschap. Slik een mondvol verf en spuw het uit op een doek. Prompt wordt het tot kunst verheven. Origineel als wat! Prompt wordt er baar geld voor geboden. Op voorwaarde dat het geprezen wordt door zogenaamde kunstkenners! En op voorwaarde dat iemand faam heeft weten te hangen aan de naam van de ‘kunstige spuwer’.

Pure decadentie!!! Walgelijk!

Maar tot zover heb ik er geen probleem mee. Ze doen maar op, maar mij niet gezien. Last heb ik er niet van. Hou nog altijd liever van een mooi reproductietje aan de muur dan van een originele wanstaltigheid.

Maar helaas, het gaat verder! Het gaat niet langer om het product, om de kunst, het vakmanschap of om de kennis. Het gaat erom gehoor te krijgen! Het gaat erom de meelopers wakker te schudden. Die zullen dan wel weer de massa overtuigen. Zo gaat het in de kunst, maar ook zo gaat het in de politiek en in de samenleving!

Onbenullige meelopers hebben het voor het zeggen! Meelopers dicteren wat we als mooi of goed moeten aanzien. Meelopers verdienen pakken geld met de bevolking een rad voor de ogen te draaien! In welke wereld leven wij eigenlijk? Jawel! In een nep- en kitschwereld! En helaas gaat deze stelling niet alleen op in de kunstwereld. Onze hele samenleving begint er al naar te stinken!

Zelfbenoemde ‘kunstkenners’ dicteren wat we graag moeten zien.
De media dicteren wat voor ‘humaan’ moet doorgaan.
Politici verklaren regelrechte inname van ons grondgebied als ‘multicultuur’en verheerlijken het!!!
Vaderlandsliefde wordt als racisme gedoodverfd door de ‘algemene (nep-) opinie’.
En de massa loopt erin.

En wij? Mogen wij nog een eigen zienswijze hebben alstublieft? Neen dus! Zijn we het Rusland uit de vorige eeuw dan al zo dicht genaderd?

Een eigen zienswijze hoéven meelopers ook niet. Die laten hun hersenen liever met rust. ‘Ze’ zullen wel weten wat goed is en wat slecht zeker? Jankerds gaan dan nog wat meejanken om waanzinnige ideeën nog meer weerklank te geven, en zo komen we langzaam maar zeker in een nepwereld terecht. Met nepkunst, neppolitiek, nepcultuur en… nepmensen!

Sommige spreukjes van de Bond zonder Naam, waarvan de bedenker helaas onlangs overleden is, zijn in mijn ogen goud waard. Verdienen echt wel een plaatsje in veel huizen. Liéver dan het doek van een multimiljonair die er ooit een paar vierkantjes wist op te schilderen en er prompt duizenden euro’s voor betaald kreeg.

Ja, geef mij dan maar liever nog ‘eerlijke’ kitsch en namaak. Als het zondermeer mooi is zal het me eerder bekoren dan als het gewoon overgewaardeerd werd en tot ‘kunst’ verheven door geleerd doende onnozelaars. Liever een oogstrelende maar wél in massaproductie vervaardigde reproductie van tien euro aan de muur dan een ‘kunstig’ wangedrocht van tienduizend euro!

Willy.

18-02-2012 om 19:27 geschreven door Michelly