Er zijn zo van die dagen dat je wakker wordt, vervuld van negatieve gedachten en twijfels:

- Oei! Vandaag zijn dingen gepland die helemaal in het honderd zouden kunnen lopen! Was het maar al avond!

Maar dikwijls ook zijn het juist dié dagen die voor onvergetelijk mooie momenten gaan zorgen. Momenten die je wilt koesteren! Momenten die, eenmaal een ‘herinnering’ geworden, juist bij de mooiste uit je leven horen. Maar helaas, dat weet je nooit op voorhand!

Zo verging het me ook enkele dagen geleden. We verwachtten bezoek. Van mijn dochter, schoonzoon, en jongste spruit, een meisje van vijf. Komen niet zo dikwijls, gezien de afstand en hun druk leven. Maar nu toevallig juist op een datum die volgens de maatstaven van onze maatschappij ‘droevig’ moest zijn. Mijn vrouw was al niet in haar beste doen en eerder droevig gestemd… Oei! Wat gaat dat worden?

We hadden ze een etentje beloofd, maar tot overmaat van ramp bleek het enige restaurant dat we vertrouwden net dié dag gesloten! En we wilden zéker niet in schande komen. Wat nu?

Omdat we al sedert jaren niet meer op restaurant gaan vanwege het rookverbod, en ook omdat we voorheen zelden een restaurant vonden waar je minstens even goed kon eten als thuis, behalve dat éne dat net nou gesloten was, zaten we dus met een groot probleem!

En ik had gegokt! Nét naast de Melrose, ons stamcafé, bevindt zich ‘De Katteie’. Een restaurantje dat er nog niet zo lang is, en voorheen op de Zeedijk was gelegen. ‘De Katteie’ is trouwens Oostends voor ‘strandhoofd’.

We hadden er wel al eens wat gedronken op het terras, maar hoe de keuken was wisten we totaal niet! En toch wilde ik de gok maar wagen.

Volgend probleem: we vonden het ding niet in het telefoonboek! Niet moeilijk, want ik spelde de naam verkeerd. Alle elementen leken zich te verzamelen om als donderwolken een mooie dag naar de knoppen te helpen!

Dan maar op zijn ouderwets: tijdens een wandeling met Chico ging ik dan maar mondeling bestellen voor 4 personen + kind +… eh… hond? Bleek allemaal geen probleem, en de reservatie werd genoteerd.

Na een Scotch te hebben gedronken ging ik buiten nog eens de geafficheerde menu’s bekijken. Huisgemaakte garnaalkroketjes… leek me al wat voor mijn vrouw… verschillende vis- en vleesgerechten, allemaal niet te duur. Of het ook goed was, bleef echter de vraag. En vol twijfels dan maar terug huiswaarts.

De volgende dag was dus ‘De’ dag! Vol twijfel opgestaan, angstig het bezoek afwachten, hen verwittigen om niet op de pianist te schieten als het eten tegenviel. Bovendien angstig voor de hond. Hoe zou dié zich gedragen, de eerste keer op restaurant met de baasjes?

Dan thuis eerst een aperitiefje… had een fles witte Chardonnay wijn in de frigo staan, eens gekregen van vrienden, maar of ze lekker was? Totaal geen idee van.

Maar ze wàs lekker. Zondermeer. Wel een van de beste Chardonnay’s die ik ooit proefde! Ha… het tij leek te keren! Had ik me zorgen gemaakt voor niets? Was die wijn een goed voorteken? Zou de rest ook meevallen?

En uiteindelijk toch nog vol twijfels op weg naar het restaurant.

Wel, de verrassing was compleet! Supervriendelijke patron die zijn gasten allemaal persoonlijk verwelkomde en alles in de gaten hield, want niets mocht mislopen! En het eten? Menslief, ‘bijna’ beter dan thuis! Mijn dochter en ik hadden een vispannetje gekozen. Die bleken boordevol zeeverse vis te steken: grote stukken kabeljauw, zalm, scampi’s… teveel om op te noemen, en er was heus niet op de hoeveelheid beknibbeld en het waren niét, zoals dikwiijls het geval is met dergelijke preparaten, onverkoopbare restjes!

Mijn schoonzoon, die zelf kelner-manager is, kon zijn bewondering niet onder stoelen of banken steken. Hij had een smakelijk hammetje gekozen, en mijn vrouw een stuk kabeljauw om U tegen te zeggen! Onze dag kon echt niet meer stuk. Mijn vrouw, die echt een ‘kleine’ eter is, en heel kieskeurig, zag toch kans het hele stuk kabeljauw smakelijk te verorberen, en dat wil wat zeggen!

En oef… alle zorgen en twijfels vielen van onze schouders! De prijzen? Ach, tussen de 14 en 18 euro per man. Maar dan had je ook wel écht gegeten! Stukken beter en méér dan in de dure restaurants in de toeristische zone. We betaalden, elk drie drankjes én een kinderspaghetti inbegrepen, nét geen honderd euro!

En als altijd als je lekker hebt gegeten, kan ook de rest van je dag niet meer stuk, en dat ondervonden we dan ook in de namiddag.

Kortom: een dag, begonnen met veel twijfels, maar een dag om niet meer te vergeten!

En de hond? Die gedroeg zich voorbeeldig! Ontpopte zich als een echte ‘klassehond’. Een beest waar je fier mag op zijn en overal kunt mee komen. We hadden zijn puppybrokken meegenomen en ze hem op de grond laten opeten terwijl wij aten. Wel, we hebben hem totaal niet gehoord! Vergaten zelfs dat hij mee was! Ook tegenover mijn vijfjarige kleindochter gedroeg hij zich heel lief en zachtaardig.

En zo zie je maar dat een dag waar je vol twijfels tegenaan kijkt, zich als een prachtdag kan ontpoppen!

Willy.