Hoe oud zou ik geweest zijn? Dertig - vijfendertig? Zoiets wel, ja. Getrouwd, verantwoordelijk voor drie kindjes, pas gebouwd ook, en een echtgenote die als verpleegster A2 werkzoekende was.

Niet onmiddellijk werk gevonden en we stappen een R.V.A. kantoor binnen.

Omdat ze niet direct zelf werk had gevonden in haar beroep, vroeg ze om bijscholing als ponsster. Destijds, met de pas in opmarch zijnde computers die met ponskaarten werkten, een veelgevraagd beroep. De RVA promootte dat trouwens zelf. Je kon ook van ‘dopgeld’ genieten terwijl je die bijscholing volgde, en dat leek ons mooi meegenomen: dopgeld tijdens studie, daarna gegarandeerde tewerkstelling. Te mooi om waar te zijn.

En inderdaad!
Het wàs te mooi.
Veel te mooi voor een blanke.

- Wat is uw beroep ook weer mevrouw? Verpleegster? Sorry hoor! De vraag naar dat beroep is enorm, zodat er helemaal geen reden is om een andere cursus te volgen!

Met andere woorden: ‘Vergeet je dopgeld maar en trek je plan’! Teleurgesteld terug naar huis. Zelf gezocht, en werk als verpleegster gevonden. Tijdlang gerust. Na een jaar weer werkloos. En waarom zou je zelf werk zoeken als daar een goede staatsinstelling voor bestaat? Die mensen worden daarvoor betaald, ze kunnen hun werk dus maar doen.

Terug naar diezelfde RVA. Nu als verpleegster - werkzoekende. Zeker wetende met een job buiten te komen, vermits ons het jaar voordien al was gezegd dat er enorme vraag was naar verpleegsters. Dezelfde dame achter hetzelfde bureau:

- Zoekt u werk mevrouw? U wilt dat we U helpen zoeken? Verpleegster? Ach mevrouw, vergeet het! Daar kun je de straat mee leggen! Het is nutteloos dat we zoeken, want vacatures zijn er zeker niet! Het lijkt wel of iedereen een verpleegstersdiploma heeft. Totaal nutteloos!

Lap! Wééral letterlijk en figuurlijk op straat gezet! Geen bijscholing voor ponsster (want dan zouden ze moeten betalen), en geen zoekhulp voor verpleegster (want dan zouden ze moeten werken). Tja… als je autochtoon bent toch hé? Zoveel allochtonen waren er nog niet in die tijd, maar toen we buitengingen zaten er toch wel enkele in de wachtzaal. En ik had het begrepen! De ‘verpampering des allochtoons’ was al begonnen! Eigen volk kon al de boom in.

Mooie instelling, vond ik, en schreef een woedende brief aan het hoofdkantoor te Brussel, met onze wedervaren. Daarin vroeg ik me onder andere ook af of je dan soms een bruine huidskleur moest hebben om van al die tegemoetkomingen en hulp te kunnen genieten waarover ze zo de mond vol hadden.

Een CGKR bestond, bij mijn weten, wel nog niet, maar er werd waarschijnlijk al druk aan gesleuteld.

Er verliep een maand. Geen antwoord! Maar toch moet mijn brief hen getroffen hebben! Zó erg, dat ze verder wilden gaan dan alleen maar schriftelijk antwoorden. Hij moet waarschijnlijk binnengevallen zijn als een olifant in dat tere porseleinwinkeltje.

Want op een middag kwam ik thuis, en mijn vrouw vertelde dat ze bezoek had gekregen van een ‘heer van Brussel’ die speciaal was overgekomen om over die brief te praten!!! Wat jammer dat ze me niet had opgebeld op mijn werk! Ik was wát graag met dat heerschap komen praten!

Maar helaas, ze vertelde er niet zoveel over. Alleen maar dat die vent had gezegd dat hij wel vond dat haar man ‘een harde’ moest zijn!!! En eerlijk gezegd, ik heb er haar ook nooit verder over ondervraagd, want het interesseerde me al niet meer. Ze had werk gevonden op eigen houtje, en die hele RVA kon me gestolen worden. Ik had enkel spijt dat ik niet zelf met die vent in de clinch was kunnen gaan. En waarschijnlijk was hij van zijn kant al opgelucht dat ik niet thuis was.

Maar dat voorvalletje geeft toch weer stof tot nadenken! Wij, Vlamingen, waren, destijds al, ‘quantité négligeable’ voor dat soort staatsinstellingen! De verbruining van Vlaanderen was immers al begonnen, en alle energie werd dáárin gestopt! Er konden niet genoeg diensten en tegemoetkomingen uit de grond gestampt worden, maar die moesten wél angstvallig worden afgeschermd voor het eigen volk! Want wij? Wij konden de boom in!

En het is er niet op verbeterd. Wel integendeel!

En ik? Ik had het stempel ‘harde’ gekregen omdat ik het gewaagd had het systeem in vraag te stellen! Wel, dat stel ik nog steeds in vraag! Ik was vijfendertig toen, half zo oud als nu, maar als zeventiger stel ik dat systeem nog steeds in vraag! En vind het verdomd bedroevend dat de tijd me ooit gelijk zal geven. Daar heb ik niet de minste twijfel over.

Wat ik dan weer niet begrijp is hoe zoveel ambtenaren daar regelrecht intuinen en zich helemaal inzetten voor die ‘goede zaak’! Ja, er zelfs harder aan werken dan ze moeten om het allemaal nog zachter en wattiger te maken voor de vreemden. Of… om op een goed blaadje te komen bij de overheid? Heeft de mensheid dan echt niets geleerd van het nazi-Duitsland en Hitlers ‘Befehl ist befehl’?

De bewakers in de vernietigingskampen voerden óók maar bevelen uit hoor! En sommigen deden dat ook zo goed dat veel gevangenen al doodgeslagen waren alvorens ze in de gaskamer konden belanden. Weeral gas gespaard!

Wel, datzelfde soort mentaliteit, datzelfde soort gevaar, is zich alweer aan het manifesteren: luisteren naar wat baasje zegt, al is dat dan ook de grootste stommekloot van de wereld en omstreken. En duchtig meehuilen om in zijn gunst te komen. Méér kan ik in dat hele hedendaagse vreemdelingenbeleid niet zien. Sorry!

Maar ja, ik blijk nu eenmaal een ‘harde’ te zijn! Dat is dus het cachet dat je opgeplakt krijgt als je vindt dat je eigen volk minstens evenveel kansen moet krijgen als vreemden.

19-02-2012 om 09:35 geschreven door Willy

Een paar weken geleden viel ‘De Grote Klok’ in mijn brievenbus. De Grote Klok is een toch wel smaakvol opgesteld magazine van de stad Oostende, dat gratis in alle bussen wordt gestopt, en nieuwtjes en wetenswaardigheden over de stad bevat.

Meegenomen naar boven, bril opgezet, en er ingedoken.

Laatste bladzijde: het winnende gedicht van de jaarlijkse poëziewedstrijd van de stad Oostende. Gepleegd door een Nederlander. Won er 2500 euro mee. Met veel welwillendheid gelezen. Poëzie niet begrepen. De inhoud, of wat bedoeld werd al evenmin. Las alleen maar woorden. Woorden zonder betekenis. Woorden die, naar ik hoopte, uiteindelijk tóch naar een climax zouden leiden? Maar neen. Zélfs dat niet.

Maar de voorzitter van de jury, een nogal bekend TV-gezicht, had het kunst verklaard en daar moest het dan maar voor doorgaan. Aan het woord van zo’n wijze man kan toch niet worden getwijfeld hé?

Walgelijk. En dat zette me er toe aan even na te denken over de goede oude tijden.

Er was een tijd dat Breughel zijn mooie kunstwerkjes schilderde. Een tijd dat Rubens zijn weergaloze portretten tot leven wekte. Ludwig Van Beethoven zijn oorstrelende symfonieën componeerde. Guido Gezelle zijn sublieme gedichten neerschreef. Anton Pieck zijn hartverwarmende pentekeningen. En dan plots… niets meer! De ‘kunsthemel’ klaarde helemaal op en er was geen wolkje meer te bespeuren.

Pure kitsch werd nu kunst. Picasso en vele anderen bewezen het. Kunst was niet langer kunst. Kunst was: origineel uit de hoek komen! Wat vierkantjes neerschilderen, van ver met verf naar het doek gooien, wat woorden in een onmogelijke volgorde bij elkaar sprokkelen… wat muzikaal kannibalisme op een notenbalk zetten, en dit alles als ‘kunst’ verklaren.

Meelopers zijn er genoeg! Als je maar een klinkende naam weet te claimen en de juiste mensen kent. Meelopers werden zélf al snel ‘kenners’! Zelfbenoemde kunstbonzen. Wolven die geld hadden geroken. Zetelen in, of leiden jury’s. Komen hun nepevangelie verkondigen op TV. Hun woord is wet geworden. En nep werd kunst! En die kunst baarde geld. Zag er wel niet uit, maar bleek plots goud waard.

Originaliteit primeert boven vakmanschap. Slik een mondvol verf en spuw het uit op een doek. Prompt wordt het tot kunst verheven. Origineel als wat! Prompt wordt er baar geld voor geboden. Op voorwaarde dat het geprezen wordt door zogenaamde kunstkenners! En op voorwaarde dat iemand faam heeft weten te hangen aan de naam van de ‘kunstige spuwer’.

Pure decadentie!!! Walgelijk!

Maar tot zover heb ik er geen probleem mee. Ze doen maar op, maar mij niet gezien. Last heb ik er niet van. Hou nog altijd liever van een mooi reproductietje aan de muur dan van een originele wanstaltigheid.

Maar helaas, het gaat verder! Het gaat niet langer om het product, om de kunst, het vakmanschap of om de kennis. Het gaat erom gehoor te krijgen! Het gaat erom de meelopers wakker te schudden. Die zullen dan wel weer de massa overtuigen. Zo gaat het in de kunst, maar ook zo gaat het in de politiek en in de samenleving!

Onbenullige meelopers hebben het voor het zeggen! Meelopers dicteren wat we als mooi of goed moeten aanzien. Meelopers verdienen pakken geld met de bevolking een rad voor de ogen te draaien! In welke wereld leven wij eigenlijk? Jawel! In een nep- en kitschwereld! En helaas gaat deze stelling niet alleen op in de kunstwereld. Onze hele samenleving begint er al naar te stinken!

Zelfbenoemde ‘kunstkenners’ dicteren wat we graag moeten zien.
De media dicteren wat voor ‘humaan’ moet doorgaan.
Politici verklaren regelrechte inname van ons grondgebied als ‘multicultuur’en verheerlijken het!!!
Vaderlandsliefde wordt als racisme gedoodverfd door de ‘algemene (nep-) opinie’.
En de massa loopt erin.

En wij? Mogen wij nog een eigen zienswijze hebben alstublieft? Neen dus! Zijn we het Rusland uit de vorige eeuw dan al zo dicht genaderd?

Een eigen zienswijze hoéven meelopers ook niet. Die laten hun hersenen liever met rust. ‘Ze’ zullen wel weten wat goed is en wat slecht zeker? Jankerds gaan dan nog wat meejanken om waanzinnige ideeën nog meer weerklank te geven, en zo komen we langzaam maar zeker in een nepwereld terecht. Met nepkunst, neppolitiek, nepcultuur en… nepmensen!

Sommige spreukjes van de Bond zonder Naam, waarvan de bedenker helaas onlangs overleden is, zijn in mijn ogen goud waard. Verdienen echt wel een plaatsje in veel huizen. Liéver dan het doek van een multimiljonair die er ooit een paar vierkantjes wist op te schilderen en er prompt duizenden euro’s voor betaald kreeg.

Ja, geef mij dan maar liever nog ‘eerlijke’ kitsch en namaak. Als het zondermeer mooi is zal het me eerder bekoren dan als het gewoon overgewaardeerd werd en tot ‘kunst’ verheven door geleerd doende onnozelaars. Liever een oogstrelende maar wél in massaproductie vervaardigde reproductie van tien euro aan de muur dan een ‘kunstig’ wangedrocht van tienduizend euro!

Willy.

18-02-2012 om 10:08 geschreven door Willy

Omdat ik de laatste tijd, door de hond, wel meer een babbeltje pleeg met andere hondenbaasjes, maar ook met wildvreemden die het hondje even willen aaien, is me toch iets beginnen opvallen aan die gelegenheidspraatjes! Eigenlijk zetten ze je gewoon een spiegel voor en krijg je terug wat je zelf zegt! Leer je dus niks van. Praat met een wildvreemde en zeg dat je de kleur geel de mooiste kleur vindt die er bestaat, en hij zal je volmondig gelijk geven. Had je gezegd dat je geel verfoeit, dan had je evenzeer gelijk gekregen!

Met andere woorden: mensen die je niet echt kent doen er altijd alles aan om zichzelf als ‘lief’ en ‘gelijk’ te profileren. Beleefd te zijn. Willen gewoon, voor de paar minuten dat het babbeltje duurt, zich als gelijkdenkend opstellen. Je vriendje zijn voor enkele ogenblikken. Een half uur later komen ze iemand anders tegen met andere meningen en praten dan weer helemaal anders!

Waarschijnlijk zou je dat kunnen omschrijven als de meest elementaire vorm van socialiseren. Mensen, zelfs als ze met de hond op wandel zijn, verlangen blijkbaar naar gezelschap en gepraat. Vinden ze dan het zo begeerde babbeltje, al is het maar voor enkele ogenblikken, dan willen ze het vooral niet verstoren en doen er alles aan om je naar de mond te praten. Gezelligheid troef en niet te diepgaand alstublieft. Want zich blootgeven… neen. Dat is er nét teveel aan.

Ik kan dat wel begrijpen, maar hou daar niet van. Want dat is oppervlakkig contact. Aan mij geeft dat eerder een signaal dat de ander helemaal niet in me geïnteresseerd is, alleen maar een babbeltje wil, en zich dus grif akkoord verklaart met mijn mening. Wat hij écht denkt, daar heb je het raden naar. Is dat niet idioot? Ik vind toch van wél! Want zo komt het ook dat die fameuze ‘openbare opinie’ niet het beeld geeft van de werkelijke denkwijze van de mensheid, maar er alleen maar een heel bedenkelijk afgietsel van is. Een afgietsel waarbij je je eigenlijk duizend en één vragen zou moeten stellen! En ze zéker nooit als waarheid aanvaarden.

Een ander nadeel is dan weer dat, als ze tegen Pol ‘zwart’ hebben gezegd, en tegen Jan ‘wit’, en even later komen Jan en Pol elkaar tegen… Enfin, dan volgt natuurlijk datgene waardoor vooral vrouwen zo gemakkelijk in ruzie geraken met elkaar!

Nee. Dergelijke mensen vind ik wel aangenaam (kortstondig) gezelschap, maar dat soort contacten kan bij mij nooit tot vriendschap leiden. Geef mij dan maar iemand die helemaal niet of niet helemaal akkoord is met mijn mening, en dat ook niet onder stoelen of banken steekt. Dié mensen maken veel meer kans goede vrienden te worden.

Vroeger verkondigde ik altijd onomwonden wat ik dacht. Soms werd dat geapprecieerd. Tenminste, als ik met voldoende intelligente mensen te maken had. Maar soms ook vielen de gesprekken plots stil na een onbedachte, maar gemeende uitspraak van mij. In een aantal gevallen werd de waarheid me ook heel kwalijk genomen. Ik had moeten liegen! Ik had er doekjes moeten om winden. Eerst luisteren van waar de wind kwam en dan mijn kap naar dié kant draaien. Meehuilen met de wolven! Hoé dwaas en/of verkeerd die onderwerpen ‘in de wind’ ook maar waren.

Op de duur zweeg ik dan maar en deed of ik luisterde naar de onbenullige praatjes. Paste me dan gewoon maar de rol van Willem de Zwijger aan. Zo kon ik tenminste vredig leven. Verstand op nul weliswaar, maar ook met niemand problemen.

Maar ik leerde van wat blijkbaar fout was! Ik ga nu op wandel met mijn hondje en heb al gauw een babbeltje met een ander hondenbaasje of bazinnetje. En ach, voor de paar minuten dat het duurt praat ik ook maar met hen mee. Of kom als eerste met een eigen mening, goed wetende dat de ander me toch gelijk zal geven. En zo heb ik nu een heleboel ‘vrienden’.

Weer gestreeld in mijn ego? Helemaal niet! Want als mijn mening grif wordt aanvaard, dan weet ik al voor tachtig procent dat de ander alleen maar sociaal wil doen. Maar op dié manier maak je geen echte vrienden. En helaas is dat voor veel mensen de enige manier waarop ze wél vrienden maken: meepraten! Vooral iedereen gelijk geven, al moet je daarvoor liegen. Ja! Zo werkt het in de samenleving.

Is het dan verwonderlijk dat dergelijke vriendschappen zelden lang stand houden? In relaties is het al niet beter: een vrouw ziet een man wel zitten, de man ziet haar ook wel zitten, en ze beginnen naar elkaars mond te praten. Van het een komt het ander en uiteindelijk gaan ze samenwonen of trouwen. En wat blijkt dan? Nadat de eerste verliefdheid is geweken blijken ze helemaal niet meer te kunnen opschieten met elkaar. Natuurlijk niet! Wat had je wel gedacht? Dagdagelijks op mekaars lip zitten met totaal tegengestelde instellingen? Kan nooit lukken! En lukt ook nooit. Er wordt alleen maar gedaan alsof voor de goede vorm. Maar in wezen zijn er, na zulk huwelijk, weer twee ongelukkige mensen bij op de wereld. En dit door maar één oorzaak: ‘meepraten met’!!!

Voor veel mensen lijkt het echt een onmogelijke opdracht om uit te komen voor wat ze zijn. Zéker bij nieuwe contacten. Maar dat is toch nét het hoofdingrediënt van welke relatie ook? Of het nu om vriendschap of om een liefdesrelatie gaat. Mensen toch! Is het heus zo moeilijk jezelf bloot te geven? Moeten daar echt leugenverhaaltjes bijkomen om de ander naar de mond te praten? Hoe lang houd je dit vol alvorens door de mand te vallen? Op die manier kun je misschien wel veel meer en veel sneller relaties hebben, maar die relaties zijn dan op drijfzand gebouwd zonder enige fundatie. En vroeg of laat wreekt zich dat.

Heb je een persoonlijke en eigenzinnige mening over de dingen des levens? Wel, zég dat dan ook! Je zult misschien door sommigen verguisd worden, maar dat is mooi meegenomen, want met dié mensen zul je toch nooit een goede relatie kunnen opbouwen. Wél met de weinige mensen die je niét zomaar naar de mond praten, of dat juist wél doen, maar dan ook gemeend omdat het ook hun opinie is.

En weer komt hier een stekelig addertje van onder het gras loeren: hoe in ’s hemelsnaam moet je weten of die ‘gelijkgestemdheid’ gemeend is, of alleen maar een bepaald doel moet dienen?

Wie een beetje apart is (en dat zijn we allemaal toch?), en daar ook nog durft voor uit te komen, maakt weinig vrienden. Maar de vrienden die hij wél maakt, zijn vrienden die hem door dik en dun trouw zullen blijven. Die anderen… daar heb je echt niets aan verloren. Die verdwijnen toch zó uit je leven bij de minste tegenslag!

Willy.

17-02-2012 om 09:01 geschreven door Willy

Vandaag wil ik toch wel even het bijvoeglijk naamwoord ‘kansarm’ doorlichten, want dat ligt me al lang dwars!

Als ik het woord analyseer naar zijn oorspronkelijke betekenis, dan denk ik in de eerste plaats aan gehandicapten en achterlijken. Mensen die er niet hebben om gevraagd op die manier door het leven te moeten. Die mensen hebben al mijn begrip en al mijn medelijden. En als er een centrum voor dergelijke, maar dan echte kansarmen moest bestaan, dan wil ik dat maar al te graag sponsoren met mijn belastingsgeld. Ze mogen me daarvoor gerust dubbel belasten, ik zal niet klagen! Solidariteit met minderbedeelden mag ook zijn plaats hebben in de maatschappij. Mijn solidariteit gaat ook naar kinderen die voldoende intelligent zijn om door te studeren, maar waarvan de ouders helaas niet over de financiële middelen beschikken om die studies te betalen. Al moet ik er hier de opmerking bij maken: ‘Waarom wilden die ouders dan die kinderen?’

Hoedanook, dit alles is toch wat ik onder ‘kansarmen’ versta. Maar daar gaat het al lang niet meer over! Het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding gaf er een heel andere betekenis aan. Het ‘kansarme’ werd er alleen maar als camouflage aangekleefd om het volk zand in de ogen te strooien. Het enige doel is immers de racismebestrijding. Een verzonnen doel trouwens, want Vlamingen zijn helemaal niet racistisch! Ze willen alleen niet opdraaien voor de hoge kosten die amokmakers ons land doen betalen. Willen evenmin dat het vredelievende Vlaanderen herschapen wordt in een onveilig oord van terreur, diefstal en aanranding. Het zal ze worst wezen welk ras die onveiligheid veroorzaakt. Die moeten er gewoon uit in plaats van beschermd te worden. Of het nu rasgenoten zijn of niet.

Het woord kansarm, in de betekenis die er nu door het CGKR aan gegeven is, werd alleen maar in onze samenleving geïntroduceerd om het medelijden van de brave burger op te wekken, en er vooral regelrechte luilakken of ‘onaanpasbaren’ door te kunnen sponsoren! En natuurlijk, de ‘brave burger’ die niet nadenkt en dus ook niet ziet wat er rondom hem gebeurt, loopt er dik in en prijst het CGKR de hemel in!!! Tot je, als blanke, van hun diensten gebruik wilt maken! Dan pas zie je welke huidskleur je daarvoor moet hebben.

De kansarmen van het soort zoals het C.G.K.R. ze beschermt, zijn helaas van heel ander allooi dan wat onder kansarm dient te worden verstaan!

- Ten eerste hebben ze een heel verwende prille jeugd gekend. (Mama’s kindjes).

- Ten tweede zijn ze naar school gestuurd, en verwende nesten als ze al waren, vonden ze dat ze niets ‘moesten’ leren. Want het werkwoord ‘moeten’ had mama nooit in hun woordenboek laten verschijnen. Terwijl andere leerlingen naarstig hun lesjes leerden vonden zij het veel interessanter om pestertje te spelen en verder de luiaard uit te hangen.

- Achttien jaar geworden (oef! Van die vreselijke school af!) bleven ze nog een tijd profiteren van de ouders.

- En gelukkig voor hen, toen de ouders niet langer konden of wilden opdraaien voor hun stommiteiten, werden ze kansarm verklaard. En van dat ogenblik af kon de hele samenleving voor hen opdraaien. Deden de vele geldverslindende sociale vangnetten hun werk.

- Oh ja, ze werden ook wel ingeschreven als ‘werkzoekenden’ hoor! En zoeken dat ze deden! Vooral dan zoeken naar banen die ze, wegens gebrek aan studielust, helemaal niet aankonden, maar hen toch aanspraken omdat het makkelijk leek. En dan maar klagen: “Wij hebben toch nooit eens geluk hé?” En natuurlijk zijn dat ook de eersten om aan te kloppen bij het OCMW! Wedden dat ze daar met ontroerende verhaaltjes afkomen over een ongelukkige jeugd en zo? Er indien nodig ook nog wat warme traantjes bij laten? Een beeld ophangen van een doodbraaf kindje dat helaas ten prooi viel van onze slechte maatschappij? En wedden dat ze er inlopen bij het OCMW en het arme manneke weer de deur kan uitstappen met een handvol geld in zijn pollekens?
Maar eens de hoek om verandert het arme ventje in een professionele straatgangster waar niemand veilig voor is.

Moet ik verder gaan? Neen toch? De rest van het scenario laat zich raden, en jawel, de hele samenleving draait op voor dat soort ‘kansarmen’! En niet alleen dat. Als dat het enige zou zijn, zou het nog draagbaar zijn. Maar er is meer! Véél meer! Door de verveling, en door méér luxe te willen dan betaalbaar is met wat ze van ons belastingsgeld toegestopt krijgen, gaan ze al spoedig de criminele toer op. Stelen wat ze zich niet zelf kunnen permiteren! Betogen en brandstichten uit verveling. Janken om te ‘krijgen’ wat ze niet door werken willen ‘verdienen’!

Resultaat: zij zijn er verantwoordelijk voor dat de hele samenleving verziekt. Dat fatsoenlijke mensen na zonsondergang de straat niet meer op durven. En nu heb ik het echt niet alleen over allochtonen, maar over alles wat te lui is om te werken, en dat worden er, dank zij de vele verwennende moederkloekjes, steeds meer!

Allochtonen vormen dan weer een tweede, niet minder belangrijk deel van de onveiligheid. Omdat die niet de minste binding hebben of willen hebben met ons vaderland, kan het hen ook geen mallemoer schelen dat ons land langzaam maar zeker een tweede Chicago wordt.

En voilà: daar is ‘kansarmoede’ en ‘racisme’ even in de juiste context geplaatst! We boffen toch maar dat daar een hooggewaardeerd centrum voor bestaat hé? Wat zou ons landje nog voorstellen zonder dat centrum? Wat zou men dàn wel moeten aanvangen met ons belastingsgeld? Toch niet de staatsschuld verminderen hé?

Willy.

16-02-2012 om 08:48 geschreven door Willy

Al tientallen jaren waarschuwen politici ons voor de vergrijzing die vooral zal optreden als de babyboomers 65 jaar oud worden en hun pensioenen moeten worden betaald.

Ik zeg wel: ‘waarschuwen’. Er iets aan doen is heel wat anders! Want terwijl ze waarschuwden voor de ‘oldiesboom’ van eigen volk, importeerden ze gretig vreemde rassen die hier een nieuwe, en nooit geziene babyboom ontketenden. Een babyboom die ook ooit zal veranderen in een oldiesboom!!! Wie zal dié dan weer moeten betalen? Wat zal dàn nog overschieten van het loon van de Vlaming nadat de belastingen zijn afgetrokken?

Dit keer zal het geen oldiesboom zijn van eigen volk, maar van vreemde, en zelfs ons vijandige rassen. Vreemden die ook ooit de pensioenleeftijd zullen bereiken. Maar daar hadden ze dus blijkbaar niet aan gedacht! Of wél, maar de andere kant uitgekeken? Zou immers toch niet meer voor hún tijd zijn!

Wel, nu reeds leven er al duizenden Spanjaarden in Spanje, en minstens evenveel Italianen in Italië, die van een Belgisch pensioen genieten. Een verdiend pensioen trouwens, want die mensen zijn hier echt wel komen zwoegen in de koolmijnen. Ik misgun hen dat pensioen niet. Ze verdienen het dubbel en dik.

Maar uiteindelijk draaien wij er wel voor op! Waarom? Omdat de Belgen destijds te lui werden om zelf de kolen uit de mijnen te halen. De prijs voor die luiheid betalen we nu! Maar eerlijk is eerlijk, en daar heb ik geen probleem mee.

Maar wat we daarnà gingen importeren én hoger dan ooit gezien gingen beschermen… dat loopt wel degelijk de spuigaten uit, en daar zullen de volgende generaties ooit het gelag voor betalen! Of de politici dan weer van een vergrijzing zullen spreken betwijfel ik. Het zal eerder een verbruining van de oudjes zijn!

Ach ja… ik ben weer aan het langetermijndenken. Iets wat je in onze tegenwoordige samenleving best niet meer doet! Want dan zou je nachtmerries kunnen krijgen! Kompleet gek worden! Agressief worden zelfs. Kompleet over je toeren raken. En wie weet, je brein laten verzieken zoals het brein van dat Noorse Breivnikmonster verleden jaar.

En dat mag niet. Dat kun je niet maken! Enige remedie: verstand op nul zetten, lijdzaam toezien en er voor jezelf maar het beste van maken. Hoogstens eens een stemmetje in de woestijn laten klinken als waarschuwing voor wie wil luisteren. Dat is dan ook wat ik doe. En vooral hopen niet lang genoeg meer te leven om de voorspelbare catastrofe mee te maken.

Maar ik blijf erbij: de grootste schuld moeten we in onszelf zoeken. Verbeterende levensomstandigheden doen ontegensprekelijk de werklust dalen! Dat zagen we ooit in Wallonië, toen de Walen het grotendeels vertikten nog in hun mijnen te werken, en daar Vlamingen voor importeerden. Wat hen uiteraard nog luier maakte!

Iemand zei me ooit, met betrekking tot de Walen: “Mij kun je niet wijsmaken dat een heel volk collectief lui kan zijn. O nee? Toch wel! Al worden ze daarom niet lui geboren. Ze worden lui gemaakt van zodra ze zien dat anderen het werk wel gaan verrichten voor hen. En dat worden ze snel! Hen opnieuw aan het werk krijgen is dan weer een werk van heel lange adem!

En na op die manier de Walen lui te hebben gemaakt door de Vlamingen het werk te laten doen, zijn de laatste decennia de Vlamingen lui gemaakt door steeds meer vreemden te importeren om het werk te doen. Wie denkt dat dit een trend is die eeuwig kan blijven doorgaan moet toch eens terdege zijn IQ laten onderzoeken! Wedden dat hij heel erg teleurgesteld zal zijn in het getal?

Willy.

15-02-2012 om 09:21 geschreven door Willy

Het zit erop! De door elke rechtgeaarde Vlaming gewraakte (ex?)directeur van dat rare centrum dat kansonwilligen kansen moet bieden (lees: cadeau doen) heeft zijn postje dan toch opnieuw kunnen veroveren! Even had ik gedacht dat men voor zijn opvolger onder de familienaam ‘De Bruyne’ zou zoeken, maar het is tóch weer diezelfde ‘witte’ geworden. Al doet hij zijn naam weinig eer aan. Zijn eigenste witte volk al evenmin!

Ach ja… lof der zotheid hé? Erasmus moet wel héél vooruitziend zijn geweest! Maar of hij het ooit zó zot had kunnen inschatten betwijfel ik toch sterk.

Nu kan de vreugde van ’s lands parasieten waarschijnlijk niet meer op, want op de koop toe hebben ze er nog een modderzacht moederkloekje als minister bij, die voor de arme asielzoekertjes en migrantjes moet zorgen (een nieuwe Paula Dhondt?). Hopelijk worden in de Wetstraat voldoende pampertjes geleverd!

Maar ik begrijp die witte wel hoor! Ambtenaren krijgen nu eenmaal een taak toebedeeld en proberen die zo goed mogelijk uit te voeren. Ja, soms zelfs stukken beter dan van hen wordt verwacht. In de hoop op die manier de hiërarchische ladder sneller te kunnen beklimmen. Meestal ook zijn het harde werkers! Maar ze kijken met oogkappen naar dat éne kleine facetje van de samenleving dat in hún handen werd gelegd, en werken dat naar best vermogen af. Hoe dit facetje in de rest van de samenleving past en wat het daar uitricht ontsnapt hen helemaal! En bijgevolg, van uit hun eigen bekrompen standpunt gezien, leveren ze bewonderenswaardig werk. En meer moet dat toch niet zijn?

Het woord ‘volksverraad’ komt bij die mensen niet eens op! Dat is weer een ver-van-hun-bed begrip! Ze hebben hun eigen koninkrijkje in hun departementje en vadertje staat kijkt goedkeurend toe, en betaalt met gulle hand hun maandloon. Wat wil je nog meer? Het grote geheel van àlle facetten van de samenleving? Dat is niet hún zorg. Dat ligt dan weer in andere handen! En ’s avonds wassen ze tevreden hun handen in de onschuld. Hún departement draait tenminste op volle kracht! Dat het land kapot gaat aan onveiligheid en terreur? De strijd daartegen is dan weer de taak van de politie! Toch? Die moet het maar zien op te lossen.

14-02-2012 om 10:23 geschreven door Willy

Ik heb, en dat steek ik niet onder stoelen of banken, een hekel aan mensen die steeds weer ‘geanimeerd’ moeten worden! Die animatie eisen! Die niet kunnen leven zonder animatie!

Want telkens weer stel ik vast dat dit ‘lege’ mensen zijn! Mensen die niets hebben te bieden, niets om over na te denken, terwijl hun omgeving vol steekt met ‘bedenkelijke’ zaken! Maar nadenken is er teveel aan. Het moet hen voorgeschoteld worden. Liefst in een zo aantrekkelijk mogelijke vorm: een film, een documentaire, in het beste geval een boek… Maar zodra dit alles er niet is, eisen ze animatie. En als de nieuwslezer zich nu ook nog eens als clown kon verkleden en grappige prietpraat vertelde, dan zou hun geluk niet meer op kunnen. Dan mag hij verkondigen wat hij wil, ze zullen het slikken!

Deze trieste tendens zet zich steeds verder. Een goede barometer daarvoor is het succes van de reisbureaus! Voorgekauwde vakanties met voorgekauwde animatie. Volop ‘voorgekauwd avontuur”! We vinden in de aanbiedingen zelfs autovakanties! Gewoon met eigen wagen en eigen brandstof het uitgestippelde weggetje volgen, de hotelletjes en restaurantjes zijn ook al allemaal voorgekauwd en gereserveerd, en je kunt ‘op avontuur’ trekken. Al wat je nog moet doen is sturen. Dàt schijnt er voorlopig nog niet teveel aan te zijn.

Arme reizigers! Arme toeristen! Hersendood op reis vertrekken. Je moet het maar kunnen!

Dan was het in de jaren zestig toch anders. Wie zich een tweedehandsautootje kon veroorloven trok daarmee op reis en zag wel waar hij zou uitkomen. Hotels volgeboekt? Restaurants volzet? Autopanne? Vervelend, maar dat is nu eenmaal ‘Avontuur’ met hoofdletter A. Natuurlijk kwamen op een dergelijke reis honderd en een situaties voor die niet voorzien waren en die je ter plaatse maar moest zien op te lossen. Dat maakte het juist spannend! Ook deden zich volop prettige verrassingen voor waar je niet had op gerekend.

Nu?

- Voor vijfhonderd euro reis alstublieft? En graag met alle mogelijke extra garanties en verzekeringen.

Het doet me telkens weer denken aan de spoedgevallen in een kliniek: mensen die na een of ander ongeluk of ziekte, dreigen te sterven en met spoed gereanimeerd moeten worden. Wat, in dergelijke gevallen, heel normaal is.

Veel minder normaal vind ik datzelfde symptoom terug bij mensen die totaal niets mankeren, niet gereanimeerd moeten worden, maar wél geanimeerd! Alsof hun leven stopt als de animatie wegvalt! En dat doet het eigenlijk ook. Wel, dat zijn ronduit gevaarlijke mensen! Die kun je namelijk alles wijsmaken, als er maar animatie komt bij kijken!

Daar zou ook eigenlijk ook een spoedafdeling moeten voor bestaan in ziekenhuizen! Voor mensen die dreigen ten onder te gaan als de animatie stopt. Die ‘spoedafdeling’ zou kunnen bestaan uit een zaaltje waarin doorlopend films worden gedraaid, afgewisseld met optredens van clowns of zangers.

Maar er is gelukkig een alternatief: politici die voor animator spelen. Veel beloven en weinig geven. En reken maar dat die hoog scoren bij dat soort! Stel je na elke verkiezing weer vast.

Ik zou eigenlijk géén hekel hebben aan zulke mensen, ware het niet dat het rusteloze geesten zijn die zelf niets kunnen bedenken om die geest zinnig werk te geven. En dan moeten anderen daar maar voor opdraaien. Het doet er niet toe wié of met wélk doel. En dat doen sommige anderen héél graag! Vooral anderen met bijbedoelingen en winstbejag! Die via als animatie gecamoufleerde indoctrinatie de geest van die mensen totaal weten om te vormen naar hun eigen wensen!

Een winstgevende bezigheid trouwens: animatielozen animeren en boetseren naar je eigen wensen.

Hé! Heb ik daar zojuist aangetoond wat de specialiteit is van politici?

Inderdaad! En dat verklaart voor een groot stuk hoe het mogelijk is dat dergelijke marionetten het tot minister weten te brengen!

Het heet dan dat de burger mondiger is geworden. Wel, de burger is nog nooit zo onmondig geweest als nu! Hij dénkt alleen maar mondiger te zijn, omdat hij bij de minste futiliteit in de pen springt om de betrokken diensten nog maar eens wat te gaan lastig vallen, aldus ook dié mensen verhinderend zinnig werk te doen.

Maar eigenlijk wordt die ‘mondige burger’ zelfs nog meer gemanipuleerd dan dat in de middeleeuwen het geval was. Maar gelukkig voor hem: hij beseft het niet. Moest hij dat wél doen belandt hij binnen de kortste keren in de psychiatrie met een ongeneesbaar minderwaardigheidscomplex.

Willy.

13-02-2012 om 09:53 geschreven door Willy

Even een tussendoortje om mensen die geinteresseerd zijn in dit onderwerp, wegwijs te maken in de vele soorten toestellen die daarvoor op de markt zijn.

Voor wie niét rookt is het stukje misschien tóch wel interessant omdat het aantoont hoe efficiënt en gestructureerd werken hopen tijd kan besparen.

Zaak is dat ik, voor mijn vrouw en ik, minstens twintigduizend sigaretten rol per jaar! Jawel! 20.000 stuks! Een kleine 400 per week. Minder dan een derde is daarvan voor mij. De rest is voor mijn vrouw die veel meer rookt, maar anderzijds dan weer de rook niet inhaalt en dus eigenlijk minder rook binnenkrijgt dan ik. Wat ik trouwens heel vreemd vind, maar kom, elk zijn goesting.

Sigaretten rollen dus. Waarom? In de eerste plaats omdat het de helft scheelt in prijs. Wat met de huidige astronomisch hoge prijs een pak scheelt op de rekening. Met een doos hulzen met filter en een doos tabak van 200 gram rol ik 200 sigaretten. En dat doe ik in zowat anderhalf uur.

Ik begon ermee met van die kleine plastic schuiftoestelletjes die je voor tien euro of minder kunt kopen. Vroegen nogal wat kracht om te schuiven, en gaven er na een jaar ook telkens weer de brui aan.

Toen verschenen elektrische machines op de markt. Gebaseerd op de beenhouwersmachines om worsten te vullen: met een worm die de tabak in de huls dringt. Kostten veertig euro. Geprobeerd. Niks waard! Leuk om ermee te werken. Je sigaret is mooi gevuld, maar pas als je er eentje opsteekt bemerk je het grote nadeel: om de haverklap valt er een stuk gloeiende tabak van je sigaret! Komt waarschijnlijk door de draaiende beweging waarmee ze gevuld worden.

Resultaat: na één week machine in de vuilbak gekieperd en op zoek naar iets anders. En… gevonden! De ‘TOP-O-MATIC’ (45 euro). Een uit de kluiten gewassen toestel, niet

electrisch, helemaal van metaal gemaakt, en met een komfortabele handle die minder kracht vraagt dan die schuifmachientjes. Heb ik drie jaar tot volle tevredenheid mee gewerkt, en de machine doet het nog steeds.

MAAR! Twee nadelen:
1. Ondanks die grote handle, die je met de rechterhand bedient, vraagt de machine toch een behoorlijke tegendruk van je linkerhand. Anders schuift het hele geval over de tafel, ondanks de rubberen zool. Om gemakkelijk te werken zou je de machine eigenlijk op een werkbank moeten kunnen vastzetten.

2. De cigaretten zijn slechts tot op ongeveer 1 cm van de rand gevuld. Wat trouwens ook het geval is met de plastic schuiftoestelletjes.

Desondanks toch een aanrader met veel positieve kanten! Vooral zolang er niets beters op de markt kwam, en dat beters, dat is er nu!

Want enkele weken geleden vond ik het allerlaatste nieuwe machien in de winkel, en natuurlijk was ik er als de kippen bij om het uit te proberen. Weer electrisch, maar de tabak wordt niet in de huls gedraaid zoals bij de vorige generatie electrische machines, maar net als bij de schuifmachines, er in geperst. Elektrisch. En eindelijk ook… zijn de sigaretten barstensvol gevuld. Kost ook een pak minder energie: tabak in de gleuf duwen, hefboompje naar beneden, de motor start en doet de rest.

Het hebbedingetje kostte bijna honderd euro, maar is zijn prijs dubbel en dik waard. En die prijs haal je er toch uit na enkele maanden sigaretten rollen in plaats van kopen!

Zijn we er nu? Nog niet helemaal, want er is, bij alle machines, een tweede probleem: je werkplek ligt na korte tijd helemaal vol tabak. En bovendien, veel mensen besteden totaal geen aandacht aan een efficiënte handelswijze. De doos hulzen slingert ergens rond, binnen of net buiten handbereik, of bij de verkeerde hand, de tabak eveneens. Het blijft grijpen naar tabak, bijvullen, zoeken naar een huls… en niemand staat er bij stil dat al die handelingen de werkduur gemakkelijk kunnen verdubbelen!

Vandaar dat ik, zowel voor deze als voor mijn vorige machine, een ‘configuratie’ uitdacht. Grotendeels identiek voor beide machines en ontstaan uit ‘werken en denken hoe het efficiënter kan’.

Vooreerst is het doorzichtig trechtertje bovenaan te klein voor een behoorlijke voorraad tabak. Resultaat: tijdverlies door telkens weer tabak bij te vullen. Vervolgens dient het probleem te worden opgelost van niet je hele omgeving te vervuilen met tabakresten. En last but not least: een vaste configuratie met alles op zijn plaats, zodat je bewegingen tot een minimum beperkt blijven. Alles wat met de linkerhand gebeurt staat dan ook links van de machine en niet andersom!

Belachelijk? Wel, ik draai minstens twee sigaretten per minuut op mijn manier. Op de gebruikelijke, ongestructureerde manier, zou dat er hoogstens ééntje zijn. En zou ik mijn 200 sigaretten niet in anderhalf, maar in zowat drie uur moeten afwerken! Want vele kleine secondjes samengeteld maken… al gauw een uur!

Wel, hier zie je mijn laatste configuratie: de plastic trechter is verwijderd en vervangen door een doorgesneden blikken doos als tabakreservoir. De machine staat vastgeklemd op een plastic plateau, maar is daar met één vingerbeweging van te verwijderen (voor reiniging) met een schuifslotje. De filterhulzen worden in een schuingeplaatste doos gedeponeerd, zodat ze telkens naar beneden en binnen handbereik rollen. Daarnaast dan een doos voor de gevulde sigaretten.

Rechts is nog een strook plastic geplakt ter verhoging van de boord, omdat toch nog enkele tabakkruimeltjes de weg naar buiten wisten te vinden.

Voor wie niet rookt, of niet in het onderwerp ‘zelf rollen’ geïnteresseerd is, lijkt dit stukje misschien niet direct interessant en eerder vervelend. Maar toch bewijst het een algemene stelling die opgaat voor élke bezigheid: structureer je werk! Denk na terwijl je werkt. Bedenk hoeveel dingen kunnen verbeterd worden om veel efficiënter, gemakkelijker, en toch tijdbesparend te werken. En hou niet op met denken alvorens je het onderste uit de kan hebt weten te halen. Je zult versteld staan hoeveel tijd je wint, en met minder moeite!

De configuratie hierboven vind ik niet meer voor verbetering vatbaar. Maar ze ontstond niet op één dag. Wél stukje bij beetje, door al werkend te denken, te kijken wat er gebeurt, vast te stellen waarin je tijd verliest, en wat onhandig werkt. En telkens een beetje verbetering aanbrengen.

Nou ja… zo steek ik nu eenmaal in elkaar en daar heb ik altijd veel voordeel kunnen uit halen. Een van de mooiste complimenten die ik ooit kreeg kwam van vrienden die we ooit hadden uit de buurt van Namen, in een vorig leven. Ik had eigenlijk niks speciaals gedaan. Alleen maar de gewone bezigheden in huis, afwasmachine vullen en zo, maar de dame moet me nauwlettend in het oog hebben gehouden want bracht er plots uit: “Il y a du méthode dans tout ce qu’il fait!”

Tot slot enkele algemene tips voor sigaretten rollen:
Als af en toe een sigaret mislukt, ligt dat in de meeste gevallen aan de vochtigheidsgraad van de tabak of aan het feit dat je teveel tabak nam voor één sigaret.

Vochtigheid: tabak uit een hermetisch afgesloten doos is meestal iets te vochtig, en teveel samengeperst. Je eerste werk moet er uit bestaan de tabak uit de doos halen, losmaken en uitspreiden op een plateau. Laten drogen op gewone kamertemperatuur. Duurt, afhankelijk van de luchtvochtigheid, tussen de twee en vier uur. De tabak moet mals, maar niet meer vochtig aanvoelen. Als ze teveel gedroogd is wordt ze min of meer ‘krokant’, en dat rolt stroef en leidt tot mislukte sigaretten! Zodra de tabak ‘juist’ (relatief droog maar nog mals) aanvoelt hoef je niet meteen te gaan rollen. Je kunt ze zo nog dagenlang in een afgesloten plastic zakje bewaren zonder dat er nog iets aan de vochtigheidsgraad verandert.

Hoeveelheid tabak per sigaret: Exact moet dat 1 gram zijn. Je zou dat kunnen afwegen met een precisieweegschaal, maar die dingen zijn erg duur en bovendien betekent dat een grandioos tijdverlies voor telkens maar één sigaret! Je moet dus inschatten en na het rollen tellen of je ongeveer honderd sigaretten hebt van honderd gram tabak. De volgende keer neem je dan indien nodig meer of minder tabak per sigaret. Op de duur krijg je het wel in de vingers wat de juiste hoeveelheid is.

Willy.

PS. Wie de machine hier niet vindt, of ze zelfs een pak goedkoper wil toegestuurd krijgen vanuit China (rond de 60 dollar of 50 euro) moet hiér maar even kijken:

http://www.cigarettemachines-wholesale.com/index.php/cigarettes-tobacco-em-98

12-02-2012 om 00:00 geschreven door Willy

Oef! Het zit er op. Mijn langste stukje ooit op dit blog! Tweeduizend zevenhonderd en dertig woorden. Zowat driemaal langer dan gewoonlijk. Wie dit wil lezen gaat er maar best relaxed bij zitten met een Duveltje, een Kasteelbiertje, of gewoon een kopje koffie. Whisky of jenever mag natuurlijk ook, maar dan wil ik wél meegenieten!

Anno 2100.

De zon kwam nog maar net slaperig boven de horizon gluren, maar in het basisschooltje stonden de jonge breintjes al helemaal op scherp! Geschiedenisles. Daar hielden ze van. Dat kon de meester toch zo goed uitleggen. Daar stak ook zoveel in om fier op te zijn! Het leerde hen waar ze vandaan kwamen, zodat ze zouden weten waar ze heen moesten om die goede trend verder te zetten.

De Leeuw van Vlaanderen hadden ze al gehad. De eerste en tweede wereldoorlog ook. Wat zou er vandaag weer op het menu staan?

De leraar tikte even met de vinger op het groot elektronisch bord, wat uit de luidsprekers een luide gongslag lokte. Het bord kwam tot leven en er verscheen in grote letters: “22 april 2100. Welkom in de klas. Oortjes open en snaveltjes dicht. Vandaag in de geschiedenisles herdenken we de vijftigste verjaardag van onze bevrijding van de vreemde bezetter.”

De leraar pikte in:

- Wie weet wàt we eigenlijk herdenken vandaag? Jantje?

- Euh… het einde van de eh… derde wereldoorlog?

- Niet slecht gegokt Jantje. Maar we noemen het geen derde wereldoorlog. We noemen het de rassenstrijd. Wie weet nog wat een ras is? Dat leerden jullie verleden jaar al.

Pietje stak de vinger op.

- Mensen met andere lichaamskenmerken en -kleur, en andere denkwijze meester! Maar meester, zijn andere rassen dan zoveel slechter dan wij dat er een strijd moest van komen?

- Helemaal niet, Piet. Die mensen hebben, net als wij, een eigen cultuur die ze door dik en dun verdedigen. En net als wij hebben ze ook dat recht!

- Waarom kwam er dan strijd? Wilde Jantje nu weer weten.

- Wel, alles op aarde liep na de tweede wereldoorlog weer zijn normale gangetje. Elke cultuur had zijn stukje wereld, en daar maakten ze van wat ze wilden. Maar het veranderde toen bepaalde rassen, afgunstig op wat ons ras had bereikt, daar wilden komen van profiteren!

- Ha die vuilakken! En natuurlijk stonden wij klaar aan de grens om ze tegen te houden en oorlog te voeren! Merkte Polleke schrander op.

- Helaas! Zo ging het helemaal niet! Integendeel, we verwelkomden ze en maakten ze snel Belg, zodat ze mee konden profiteren van alles wat wij met zweet, bloed en tranen hadden verwezenlijkt! Ze hoéfden er niet eens voor te vechten. Ze hoéfden het ons niet te ontnemen. Wij gaven het hen! Zomaar.

- Ho maar! Dat was toch niet eerlijk? Vond Mieke.

- Aanvankelijk wél. Het waren arme mensen die het in hun vaderland nergens konden brengen. Ze kwamen hier net zo hard werken als wij, en het was maar eerlijk dat ze ook dezelfde rechten kregen. Mits ze zich aan onze cultuur aanpasten natuurlijk. En dat deden die eersten wel. Maar gaandeweg kwamen er anderen mee. Anderen die alleen maar wilden komen parasiteren. Die van alles wat wij hadden bereikt wilden profiteren, maar toch hun eigen cultuur aan ons wilden komen opdringen. En dat ging steeds verder.

- Maar toen was het toch het ogenblik om in te grijpen en die toevloed te stoppen?

- Natuurlijk! Maar in die donkere tijden werden we nog geleid door domme regeringen. En die hadden het voor het zeggen. En die hadden niet het lef om het onheil een halt toe te roepen!

- Maar waarom kwam het volk dan niet in opstand tegen die regeringen? Telde de mening van het volk dan niet mee?

- De mening van de burger telde wel mee maar werd helemaal misvormd door de media.

- Hoe dat?

- Wel, omdat die regeringen heel gewiekst waren. Ze hielden de mensen een blinddoek voor. Ze dicteerden de media. Die gingen multiculturen verheerlijken. En de domme bevolking liet zich beïnvloeden. Ging nog harder werken om die arme inwijkelingen nog beter te kunnen steunen.

- Bah! Hebben er echt zulke domme mensen bestaan? Hier in ons land? Klonk het stemmetje van Jozefje weer.

- Jawel hoor! Net zoals Hitler enkele jaren daarvóór het gehele Duitse volk wist te beïnvloeden, wisten onze leiders hetzelfde te bekomen. Al hadden ze wél een goede bondgenoot: de media. Want in die tijden geloofden de mensen nog alles wat op TV kwam!

- Maar… op TV konden ze toch ook maar tonen wat echt gebeurde?

- Jawel! Maar ze speelden een beetje vals. Als er tien Vlamingen tégen die oneerlijke praktijken waren, en ééntje ervóór, dan interviewden ze enkel maar die ene. De anderen werden doodgezwegen. Zo leek het alsof iedereen blij was met die vreemden. De ‘openbare opinie’ weet je wel? En zo kwam het dat die openbare opinie steeds meer in het multiculturele sprookje ging geloven! En duchtig ging meejanken om die vreemden nog meer te verwennen!

- Afgrijselijk. Gelukkig dat dit nu niet meer kan gebeuren! Merkte Mieke weer op.

- Let maar goed op! Waarschuwde de leraar. Het zou wel degelijk weer kunnen gebeuren. Mensen zijn heel beïnvloedbaar. Denken niet diep na. Als zich een leger van vreemde rassen had gevormd aan de grens, dan ja, dan hadden ze het wel begrepen én ingegrepen. Maar dat gebeurde nu juist niet. Het ging allemaal heel geleidelijk en braaf. Een aantal arme vreemdelingen kwam hier werk zoeken. En omdat wij, Vlamingen, al een beetje lui waren geworden, was het niet moeilijk om de modale burger ervan te overtuigen dat die brave mensen het goed meenden, ons werk kwamen verlichten, en onze levensstandaard verbeteren. Bovendien werd een beetje op het gemoed gewerkt door aan te voeren hoe arm die sukkelaars leefden in hun eigen land. Humanisme kwam hoog in het politieke vaandel te staan. En de domme bevolking volgde gedwee.

- Maar zo braaf bleven die vreemden dus niet? Veronderstelde Jantje weer.

- Neen hoor! Die vreemden kwamen, zagen hoe laks onze leiders waren, zagen wat ze allemaal toegestopt kregen, leerden wat ze nog meer konden krijgen, en leerden tenslotte hoe ze dit alles en nog veel meer konden krijgen zonder er zelfs voor te moeten werken! De toevloed was begonnen en was niet meer te stoppen.

- Hoezo niet meer te stoppen? Ze konden de grenzen toch sluiten, zoals dat nu is?

- Helaas neen. Want die stommerds van politici waren zo onnozel geweest de grenzen te laten vervagen! Zelfs de grensbewaking werd afgeschaft.

- Nee toch meester? Hoe kun je nu, als leider van een land, zo stom zijn al je deuren open te laten?

- Spijtig, Pietje, je hebt gelijk! Maar zo stom waren ze nu eenmaal. Ik weet het, het klinkt ongelooflijk, maar het is de waarheid. En eigenlijk zouden we beschaamd moeten zijn dat we nakomelingen zijn van dergelijke idioten!

- En hoe verliep het dan verder, meester?

- Wel, nadat die vreemden hadden gezien hoe idioot onze leiders waren, gingen ze zich snel vermenigvuldigen als de konijnen. Een vreemde moeder kon niet genoeg kindjes krijgen. En die kindjes ankerden zich hier vast aan ONZE sociale diensten, die maar wàt graag voor kindergeld zorgden, maar ankerden zich helaas niet aan onze cultuur vast! Daar zorgden hun ouders wel voor. En stukje bij beetje gingen ze eisen stellen. Ze moesten hier hoognodig moskeeën bouwen, betaald met ons geld. Wij moesten ons aanpassen aan hén, en dat werd erger naarmate ze zich meer en meer wisten te vermenigvuldigen.

- Met ons geld hun cultuur betalen zegt u meester! Maar waar bleef dat geld dan vandaan komen?

- Goede vraag Jantje! Dat geld kwam van de belastingen van de brave burger die, onwetend over wat er met zijn geld gebeurde, trouw jaar na jaar steeds hogere belastingen ging betalen, in de waan dat dit geld goed besteed werd aan openbare werken, verzorging van de zwakken, enzovoort. Maar dat gebeurde juist steeds minder! Een groot deel vloeide immers rechtstreeks naar vreemde parasieten.

De haren gingen de kinderen ten berge rijzen. Zoveel zwakte en domheid, en nog wel van hun eigen volk, hadden ze toch niet verwacht. Noch van de regering, noch van het volk. Media of niet, maar dat volk had toch ook hersenen? Moest toch ook zien wat er gebeurde? En ze begonnen een hekel aan de les te krijgen. De Leeuw van Vlaanderen was dan toch een veel interessantere les hoor! En dan die les waarin ze leerden dat de Julius Cesar ooit had gezegd dat de Belgen de dappersten onder de Galliërs waren… Dààr konden ze tenminste fier op zijn. Maar die laffe, lakse, en toch nog niet zo heel lang geleden houding van een zootje onbenul dat zich regering noemde, maakte dat allemaal weer kapot. Dàt hoorden ze niet graag. En dat het volk daar intrapte? Dat ging hun petje teboven. Ze gingen zich schamen in hun voorouders.

En een aantal van hen maakte al het voornemen om vanavond ‘laf regerinkje’ te spelen. Maar nee. Dat zou niet lukken, want niemand zou de rol van die lafaards willen spelen! ‘Dom volkje’ dan maar? Ook niet, om dezelfde reden!

De leraar zag de aandacht zienderogen verslappen, en tikte nogmaals met de vinger op het bord. Hij kon het ze eigenlijk niet kwalijk nemen! Er was over interessantere dingen te spreken dan over die domme kwallen die ooit ons land naar de rand van de afgrond hadden geleid. Maar ja, het lessenrooster moest gevolgd worden.

Maar omdat hij vaststelde dat de aandacht had plaats gemaakt voor afkeer, besloot hij maar om voorlopig het stukje waarin het door protestacties en terrorisme van kwaad tot erger werd, over te slaan.

- Aandacht eventjes allemaal! Want gelukkig is er ook goed nieuws. Na vele jaren onder het vreemde juk te hebben moeten zwoegen zonder ook maar iets te kunnen sparen, werden de Vlamingen het beu.

- Ha! Kwam er dan strijd?

- Eerst een opstand. Het volk eiste het ontslag van de hele marionettenregering en afschaffing van alle politieke partijen. Het volk mocht niet langer in vakjes worden verdeeld door geldverslindende politieke partijen. Ze eisten dat het gehele land aan één touw trok en zich terug helemaal inzette voor het eigen volk.

- En lukte dat?

- Jawel! Maar het kostte jaren van strijd. Maar uiteindelijk kregen ze hun zin.

- Was dit dan… die rassenstrijd?

- Niet direct! Het nieuwe beleid was op eerlijke leest geschoeid en in plaats van het belastingsgeld langs deuren en vensters buiten te gooien en te verspillen aan luiaards, die vroeger notabene kansarmen werden genoemd, werd dat geld nu gebruikt om geval per geval grondig te onderzoeken.

- Hoe dat?

- Wel, er werden lijsten gemaakt van alle vreemden die hier woonden. Van de eerste tot de laatste werden ze diepgaand op de rooster gelegd qua motivatie en bereidheid om onze cultuur met rust te laten. Want ze konden niet allemaal over één kam worden geschoren. Er zaten echt wel waardevolle mensen tussen die helemaal niet profiteerden, maar hard werkten voor hun brood. Die niet eisten dat de wetten die ze in het thuisland ontvlucht waren, nu hier werden ingevoerd. En dié moesten niet het slachtoffer worden van de anderen die alleen maar parasiteerden en onze waarden uitholden. Het ging er helemaal niet om bepaalde rassen te gaan haten, maar de vele profiteurs en amokmakers die daaronder zaten buiten te bonjouren. De parasieten zeg maar. De anderen, die hier al goed waren ingeburgerd, konden blijven.

- Zo waren er wel niet veel zeker? Deed Polleke.

- Een nogal kleine minderheid. En dat zijn de mensen die je hier nog altijd ziet lopen.

- En die anderen?

- Die werden zonder pardon teruggestuurd naar het land van herkomst. Dat was het soort dat hier alleen maar amok kwam maken en ondertussen profiteren van ons belastingsgeld. Nu konden ze dat in hun eigen land gaan doen.

- En die strijd, of oorlog dan?

- Wel, eigenlijk was het niet echt een oorlog! Oorlogen hebben tenminste nog één eerlijke kant: er wordt met open vizier gestreden! Maar toen de amokmakers hoorden dat ze moesten verdwijnen, ontketenden ze een golf van terrorisme. Dat was hun specialiteit: geniepig en incognito onschuldige burgers treffen om hun willetjes te krijgen.

- Wat een leperds!

- Zeg dat wel. En reken maar dat er nog heel veel bloed moest vloeien alvorens de laatste onze contreien verliet!

- En zo komt het dus dat we opnieuw een welvarend en veilig land zijn geworden! Stelde Mieke vast.

- Jawel! En laat dit stukje geschiedenis jullie allemaal een les wezen! Laat jullie nooit iets wijsmaken en voor waarheid aannemen, als jullie er zélf helemaal anders over denken, of de ware toedracht niet begrijpen!

- Hi hi, meester, zó dom zijn we nu ook weer niet hoor!

- Kraai maar niet te vroeg victorie! Blijf altijd op jullie hoede! Sta nooit achter andere meningen als die meningen niet stroken met jullie geweten. Ook niet als men laat doorschemeren dat die meningen algemeen zijn. Wees kieskeurig en selectief. Jullie hebben hersenen. Gebruik ze dan ook! Ga pas pal achter een bepaalde mening staan na alle facetten, mogelijkheden en achtergronden te hebben bestudeerd. Als we dat niét meer doen kan het binnen de kortste keren opnieuw gebeuren!

- Denkt u dat heus, meester? Wilde Pietje nog weten.

- Daar ben ik bijna van overtuigd. Mensen vergeten toch zo gauw de ellende die hun voorouders moesten doormaken om tot een goede samenleving te komen. En voor je het weet gooien ze weer alle waarden overboord en huilen mee met een stelletje regelrechte dwazen en gaan de zotheid nog maar eens alle lof toezwaaien.

Maar toen plots, als door een gemeenschappelijke ingeving, draaiden alle hoofdjes zich naar Mohammed. Het enige gekleurde jongetje, dat nu een beetje beschaamd naar de muur zat te staren. De meester zag het gelukkig gebeuren.

- Hé Mohammedje, waar zit je aan te denken?

- Wel, eerlijk gezegd, meester, ik ben helemaal niet fier op mijn voorouders!

- Dat hoeft toch niet, jongen? Jouw voorouders hebben net zo’n heldhaftige geschiedenis achter de rug als de onze! Denk maar aan de kruistochten, toen wij jullie cultuur overhoop gingen zetten! Dat was net zo fout van onze kant!

- Ja, maar toch… ik hou er niet van dat mijn dichtere voorouders alleen maar naar hier kwamen om te profiteren!

- Dat deden ze niet, Mohamed! Het bewijs daarvan is dat jij nu hier leeft. En je leeft hier omdat jouw voorouders verstandig genoeg waren onze cultuur te respecteren en gewoon te werken voor hun brood, net als de Vlamingen.

Maar Jantje zat alweer dieper na te denken, en een vraag rees op in zijn hoofd. Het vingertje ging de hoogte in.

- Jantje?

- Nog één vraag, meester: wat was dan wel het belang voor die regeringen? Door er niets tegen te doen en het integendeel te promoten behaalden ze toch geen enkel voordeel? Noch voor henzelf, noch voor het land!

- Formidabel goede vraag, Jantje! Maar je hebt zelf al het antwoord gegeven: ‘door niets te doen’. Dat is het antwoord! Ze deden niets omdat je geen lef moet hebben om niets te doen. Wél iets doen vraagt lef en doorzettingsvermogen. En dat hadden ze helaas niet!

- Maar… dan zaten die lakse regeringen toch helemaal niet op de juiste plaats?

- Natuurlijk niet! Maar ze veroverden die plaatsen telkens weer door ellebogenwerk. En door de kiezers een rad voor de ogen te draaien met hun sympathieke uitstraling, hun loze beloftes en hun entertainmentsgehalte. Maar zodra het op werkelijke daden aankwam bakten ze er niets meer van, schoven de grote problemen voor zich uit en hielden zich met pietluttige futiliteitjes bezig als ‘alibi’. Gesnapt, Jantje?

- Jawel meester. Nu begrijp ik ook waarom we betreffende die periode over ‘de lakse regeringen’ spreken, net zoals over ‘de vadsige koningen’ destijds in Frankrijk!

Toen de kinderen die middag de school verlieten was de stemming lang niet zo uitbundig als anders. Eerder bedrukt. Vooral het gevaar dat het opnieuw kon gebeuren zat hen dwars. En ze namen zich heilig voor om wat ze vandaag geleerd hadden ooit door te geven aan hun kroost. En er vooral voor te zorgen dat hun kinderen geen luiaards werden vanwege de verwenning en de hoge levensstandaard. Want de les van vandaag had aangetoond waar dat toe leidt!

Willy.

11-02-2012 om 10:17 geschreven door Willy

Weer een nieuw modewoord dat stilaan spreektaal aan het worden is. Niet zodra verscheen het woord in ons taalgebruik, of de vrouw ging het claimen. ZIJ kan multitasken. De man kan maar één ding tegelijk!

O ja? Dan vraag ik me af wat ze onder multitasking verstaat! Ze regelt het aankleden en ontbijt voor de kroost; brengt ze dan naar school, komt terug en doet de was in de machine. Terwijl de machine draait doet ze misschien ook nog boodschappen en een kletspraatje met een kennis.

Is dat multitasking? Ik zou dat eerder noemen ‘het een na het ander doen’. Multitasking zou eerder moeten inhouden dat je het allemaal tegelijk kunt! De enige vorm van multitasking die ik in bovenvermeld voorbeeld zie is dat ze boodschappen doet terwijl thuis de wasmachine draait. Maar dat is niet hààr verdienste! Het is de verdienste van de MANNEN die wasautomaten uitvonden!

Maar ze vindt ook nog wel andere voorbeelden om haar multitask-kunst te bewijzen hoor! GSM-roddelen, Faceboeken en SMS’en onder het autorijden bijvoorbeeld. Ha! Dàt kan de man lekker niet!

Neen. Dat kan hij niet. Maar zij ook niet!

Dat kunnen beiden wél, maar de man is meestal verstandig genoeg om geen mensenlevens op het spel te zetten voor een onnozel roddelpraatje!

Toon mij een vrouw die met de ene hand het eten bereid, met de andere hand de afwas doet, en ondertussen de vloer dweilt met een bezemstok die ze in haar achterwerk geklemd houdt, dàn zal ik geloven dat die vrouw een multitaskwonder is. Maar voor de rest doet ze nét wat de man doet op zijn gebied: één taak verrichten, en ondertussen al denken hoe de volgende taak moet worden verricht. Maar of dat multitasking mag worden genoemd betwijfel ik sterk.

O ja, ik kan ook met de ene hand een klontje suiker in mijn koffie doen terwijl de andere hand een sigaretje grijpt en opsteekt. Is al een zuiverder vorm van multitasking, maar dat kan toch iedereen?

Ik hoorde ooit … was het Tolstoi? Enfin, dat een beroemd iemand, met beide handen tegelijk twee verschillende dingen kon schrijven. Wel, dàt noem ik nu eens pure multitasking. Maar vindt er eens zo eentje?

Vrouwen? Multitasking? Ha ha ha!

Let wel, ik onderschat de taak van veel vrouwen niet. Ze moeten inderdaad veel nadenken over hoe hun dag te plannen, de financiën te regelen, de kinderen verzorgen enzovoort. Maar uiteindelijk blijft het nét zoals voor de man: één ding tegelijk DOEN, en aan vijf verschillende dingen DENKEN.

Maar toch is er een verschil met de man. Een man ligt met een berg werk, maar ziet dat werk in al zijn afzonderlijke stukjes. Kijkt niet naar de berg. Ziet enkel het eerste onderdeel waar hij mee wil beginnen. Weet dat het stuk per stuk zal af zijn tegen dat de dag voorbij is. Een vrouw ziet alleen maar de ‘berg’ waar ze schijnbaar niet kan over kijken. Zo erg dat ze niet eens weet waar te beginnen. WIL het eigenlijk wel allemaal tegelijk doen, maar moet het uiteindelijk toch allemaal afzonderlijk doen.

Voor de man is het bestijgen van die berg als het ware een stappenplan. Laat zich niet ontmoedigen door de hoogte van de hele berg, maar houdt zich vooral bezig met de stap die hij nú zet. De vrouw ziet alleen maar de berg en raakt in paniek als ze er niet in één stap bovenop kan komen.

Maar ik kan ze begrijpen! Ze zijn veel meer depressiegevoelig dan mannen. En ik heb één keer in mijn leven een depressie doorgemaakt. Een paar weken maar gelukkig. Ik kwam op mijn bureau en zag stapels papier! Niet doorheen te komen! Wist niet hoe of waar te beginnen. Raakte compleet in een diepe stress. Waarschijnlijk bekeek ik op dat moment mijn werk zoals een vrouw dat doet.

En nochtans, het was zowat dezelfde stapel die elke dag op mijn bureau lag te wachten, en waar ik onder normale omstandigheden mee speelde. Nu echter zag ik niet al die afzonderlijke taakjes, maar de hele onmogelijke stapel! En ik ging onderuit.

Gelukkig had ik een dokter die me de juiste medicatie voorschreef, en na enkele weken rust was ik er weer bovenop en deed mijn taak weer spelenderwijs en met plezier.

En ik heb zo een flauw vermoeden dat vrouwen die van multitasking spreken eigenlijk altijd hun werk zien zoals ik dat deed in die depressieve bui. Als ze er dan toch in slagen ‘schijnbaar’ twee dingen tegelijk te doen gaan ze heel hoog van de toren roepen dat ze multitaskers zijn.

En de man? Ach ja… die laat ze maar praten. Hij is meer gelijkaardige trekjes van ze gewoon. Vinden ze zich multitaskers? Maakt hen dat gelukkig? Laat ze dan hun pleziertje maar. Niet reageren! Niet redetwisten! Je van de domme houden en haar dat pleziertje gunnen!

Willy.

10-02-2012 om 09:41 geschreven door Willy

Ik kreeg deze week een pps toegestuurd met uitsluitend tekst! Nu vind ik het wel idioot om een programma als powerpoint als tekstverwerker te gebruiken, maar vond de tekst toch heel leerzaam. Vandaar dat ik hem uit de pps haalde en hieronder publiceer. Ik raad iedereen aan de tekst heel aandachtig te lezen. Zo nodig twee of drie keer, tot het goed doordringt wat ons te wachten staat!

-o-o-o-o-o-

Hebben jullie je ook al afgevraagd waarom MAROKKANEN veel gemakkelijker een huis kunnen kopen dan de BELGISCHE werkende mens ?

Ziehier de uitleg: Een geïmmigreerde Marokkaan (die nog altijd zijn dubbele nationaliteit bewaart - wat een stommiteit!) kan via de Bank van Marokko een huis kopen op ZIJN naam.

Wat gebeurt er nu ? Het gebouw wordt gekocht door de Bank van Marokko en blijft haar eigendom voor altijd. Nog altijd geen probleem, nietwaar? Maar hier komt het: de “koper”, altijd een MAN (maar nee, de Islam discrimineert niet!) mag voor ALTIJD in het huis blijven wonen, gevolgd door een erfgenaam, MANNELIJK natuurlijk, en zo verder. U begint zich te nerveren? Ik ook! Maar we gaan verder...

De “koper” betaalt aan de bank (of hij nu werkt of niet) 150 euro per maand voor een aankoopsom van +/- 150.000 euro!

Mààààr: nadat hij het huis door de bank heeft laten kopen, mag de “koper” de 1,2,3… appartementen verhuren aan 500 euro per maand, zonder aan de Bank van Marokko ook maar één cent te moeten betalen.

Nu blijkt dat alle huizen die gekocht worden 3 of 4 verdiepingen hebben. Die verhuurt de “koper” dus aan minstens 500 euro (vermenigvuldigd met......) en hij blijft 150 euro terugbetalen aan de bank. Geen kadaster, geen taksen, geen belastingen, want: het gebouw is eigendom van de bank!

Elke man mag deze operatie één keer uitvoeren vanaf zijn meerderjarigheid, dus vanaf 18 jaar. Nu begrijpen jullie misschien beter waarom Marokkanen zoveel mogelijk ZONEN willen verwekken?! Ooit gehoord van het sneeuwbaleffect? Hele straten zijn al Marokkaans en het breidt zich steeds maar uit.

Maar dit is nog niet alles…

Ze stempelen praktisch allemaal, ontvangen kinderbijslag voor hun hele rist kinderen (die ook rijk gaan worden door dit systeem), betalen geen belastingen en gaan het verdiende geld uitgeven in hun land van herkomst.

Nu begrijpen jullie waarschijnlijk beter waarom zij met BMW's en Mercedessen rijden terwijl wij het moeilijk hebben ons Peugeo’tje af te betalen ?

Dan moeten jullie ook weten dat een alleenstaande Belgische moeder met 2 kinderen, die hard werkt, geen lening kan krijgen om een klein appartementje te kopen want......ze verdient niet genoeg!

Dus, beste vrienden, hier komt de vraag: moeten wij NOG toleranter worden en nog meer op onze kop laten zitten ?????

Stuur dit door naar zoveel mogelijk mensen.

DIT MOET IEDEREEN WETEN !!!!!

-o-o-o-o-o-

Commentaar? Jawél hoor! Wat moeten wij daaruit leren? Wel, ik had het al over het leenstelsel van Islamitische banken: GEEN INTERESTEN op leningen! Want dat mag niet volgens het Islamitisch geloof. Ik vond, en vind nog, dat dit toch één goede eigenschap van de Islam is.

Maar nu stel ik vast dat die ‘solidariteit’ van Moslims nog een stuk verder gaat. Arm en rijk helpen elkaar. Vormen één blok. Een blok met als enig doel: de wereld overheersen (dus toch winstbejag)! En op dié, ‘onbaatzuchtige’ manier lukt hen dat als een fluitje van een cent.

De banken daar hebben begrepen dat ze geen stap verder komen met de bevolking uit te zuigen. Dergelijke ‘liefdadigheidjes’ moeten ontstaan zijn in hun cultuur, om de armen tenminste de kans te geven een levenslang dak boven het hoofd te hebben, al blijft dat dak dan wel eigendom van de bank. Daar zouden onze banken nog wat van kunnen leren: langetermijndenken!!!

En nu injecteren ze die ‘goede’ kant van hun cultuur in ons land… Ons land, waar de Vlaming nergens komt zonder een flinke pak poen. Poen die een werkende mens niet eens meer kan vergaren in een heel mensenleven! Snap je wat daar moet van komen? Geen Belg kan nog concurreren met een ‘dubbelnationaliteiterige’ Marokkaan die van twee walletjes eet. Hij profiteert, wij betalen!

Als wij, domme westerlingen, daar niets tegen ondernemen zullen de Mo‘slimmen’ het van ons winnen en baas worden in Europa!!! Als je het zo bekijkt moeten zij ons wel een ultradom volk vinden dat we dit zomaar laten gebeuren! Echt slim bekeken van hen. Moeten we écht een voorbeeld aan nemen!

Maar wij? En onze op kapitalisme gestoelde banken? Banken die kortzichtig genoeg zijn om niet het belang van het gehele volk voor ogen te hebben? Die enkel op eigenbelang zijn gericht? Waar blijft het belang van ONS volk? Ons volk dat moeizaam een heel leven hard moet werken om zich een pover werkmanshuisje te kunnen permitteren? En dan nog wel in eigen land! Eigendommen opkopen in vreemde landen kan slechts door een klein aantal superrijken! Wel, dan zijn de Moslims toch een pak slimmer! Die kopen, op termijn en met heel veel geduld, de hele wereld op en zullen ons op de duur het nakijken geven.

In plaats van medelijdend de arme Moslimpjes te steunen en te helpen op elk gebied dat (kortzichtige) humaniteit weerspiegelt, zouden we beter een voorbeeld nemen aan hún banksysteem! Het eens goed doorlichten en er de gevolgen op lange termijn van leren doorzien!

Want als het zo doorgaat behoort elke vierkante meter grond in België weldra aan de Marokkaanse banken! De ondertussen ontelbare Moslimbabytjes in hun buggytjes, en de broedmachines die daarachter lopen, bewijzen het.

De Belg daarentegen wordt dusdanig uitgeperst dat een stukje grond met een huisje kopen bijna onmogelijk wordt. De Moslim verwerft zijn huis zonder één druppel zweet, en wordt ondertussen nog overvloedig gesteund door dezelfde overheid die ons uitperst en ons ervoor laat opdraaien!

Nu moet je toch echt geen rekenwonder zijn om het droevig einde van dit spelletje te doorzien?

Zién ze dat niet in de Wetstraat? Oh jawél hoor! Maar ze willen het niet zien. Ze willen gewoon hun zitje behouden ten koste van wat ook. De uitverkoop van onze grond zal hen worst wezen. Tegen de tijd dat de laatste vierkante meter aan de Moslims behoort zitten zij al lang in de Caraiben van de zon te genieten.

Wetstraat verdorie! Open toch eens de ogen? Kijk toch eens wat er aan het gebeuren is? Denk toch eens voor één keer, aan het belang van het land in plaats van aan eigenbelang? De financiële crisis is een peulschilletje in vergelijking met het ons ontfutselen van het vaderland.

Willy.

09-02-2012 om 10:49 geschreven door Willy

Een vrouw zaagt graag. Want:
Een vrouw heeft graag alles onder controle.
Een vrouw geeft graag bevelen. Lijkt soms een bijna wellustige bezigheid.
Maar geen van die drie eigenschappen ligt haar echt! Geen van die drie eigenschappen onderstreept het vrouwelijke in Eva. Het komt haar helemaal niet af. Het vermannelijkt haar. Het verdoezelt helemaal het lieve wezentje waar de man ooit verliefd op werd.

En dan kun je je afvragen: waarom in godsnaam doet ze dat toch? Ziet ze echt niet in dat dit haar niet erg geliefd maakt?

Jawel hoor! Dat weet ze drommels goed, tenzij ze helemààl getikt is. Maar ze kan moeilijk anders. Ze gehoorzaamt aan een sterke innerlijke drang. Wordt stilaan een controlefreak. Wil alles in haar omgeving onder controle hebben, en dus moet haar hele omgeving naar haar pijpen dansen!

Die innerlijke drang heeft ook een naam: ‘onzekerheid’. En die onzekerheid reageert ze af door controlefreak te spelen. Maar ziet zélf wel dat het niet werkt. Waarom het niet werkt? Omdat de man en de kinderen haar onzekerheid en de manier waarop ze dat afreageert op de duur door hebben. Omdat de man moeilijk verliefd kan blijven op een zagende feeks. Omdat de kinderen niet meer gehoorzamen aan iemand die toch maar blijft zagen. En dus wordt ze nog onzekerder. Met als gevolg dat ze nog meer gaan commanderen en zagen! Voor haar is dat een soort van drug.

Het werkt net als alcohol bij koude: je neemt een slok en eventjes voelt het lekker warm aan. Maar na korte tijd verdwijnt dat gevoel en heb je het nog kouder dan voorheen! En moet je steeds meer alcohol! Medisch bewezen! Die alcohol doet iets met je aderen. Zet ze uit of zo… ach, ik wil me niet in medische zaken verdiepen. Feit is dat alcohol meer kwaad dan goed doet bij koude: éventjes een verlichting… en dan nog erger dan voorheen.

Wel, zo ook gaat het ook met de ‘drug’ van controlefreaks. Ik had het tot hiertoe over vrouwen, omdat het toch wel een typisch vrouwelijke eigenschap is. Maar sommige mannen lijden er ook aan hoor! Maar vrouwen zijn er gevoeliger aan vanwege hun ‘zwakkere’ positie. Die schijnbare zwakte proberen ze dan te verdoezelen met controle. Op welke idiote manier ook. Door bijvoorbeeld te vragen de tafel te dekken terwijl je daar nét al mee bezig bent. Speelt geen rol voor haar! Door het nog eens te vragen heeft ze weer controle op de zaken die rondom haar gebeuren. Het gaat er niet om dát het gebeurt, het gaat erom dat het via háár moet gebeuren! Dan pas kan ze zich weer een tijdje rustig voelen.

Dergelijke mannen heb ik ook gekend. Mijn chef bij de technische dienst in de fabriek waar ik ooit werkte bijvoorbeeld. Een technisch ingenieur. Héél intelligent. Maar heel onzeker, en totaal niet in staat een team te leiden. Ik zocht zelf mijn werk. Zag dat er ergens nog onderdelen lagen te wachten om aan elkaar gelast te worden waren en laste ze. Prompt kwam hij aanzetten met “Oh ja, Willy, ik wou het net vragen: wil jij die stukken aan elkaar lassen?”

Ik wist dat hij dat zou zeggen. Had er binnenpretjes om, maar kreeg er ook een hekel aan. Hoe kun je nu zo onzeker zijn dat je dat nare gevoel moet verdrijven door anderen onnodig op de zenuwen te werken? En reken maar dat hij me op de duur echt wel op de zenuwen ging werken! Zo erg dat ik soms werk zag maar er gewoon niet aan begon om zijn reactie te vermijden. Ik ging dan maar liever een controlewandelingetje door de fabriek maken.

Droevig! Een ander woord heb ik daar niet voor. Jezelf moeten bewijzen door op een soms idiote manier controle uit te oefenen op wat om je heen gebeurt! Om je weer voor korte tijd een stuk zekerder te voelen. Tot je doorkrijgt dat het je nog onzekerder maakte… Net als alcohol doet met koude temperaturen!

Een paar jaar geleden zaten we te praten met een meisje van achttien. Aangetrouwde familie. Het gesprek kwam op huwelijksaangelegenheden, controle en zo. Ik legde haar ook uit dat ik zelf een hekel heb aan commanderen. Heb daar totaal geen behoefte aan. Integendeel, want mensen die constant gecontroleerd en gecommandeerd moeten worden zijn waardeloos in mijn ogen, en die heb ik ook liever niet in mijn werkomgeving.

En toen vroeg ik haar op de man af of zij zich er goed zou bij voelen als ze later haar man constant zou moeten commanderen.

Er kwam als bij toverslag een hemelse schittering in haar ogen, en bijna wellustig antwoordde ze gretig “JA HOOR”! Het kwam er zo spontaan en onschuldig uit dat ik vond dat het haar wel in de genen moest zitten. Dat ze dat heel normaal vond. Dat ze niet eens besefte hoe ze daarmee haar innerlijke onzekerheid blootlegde!

Haar toekomstige man heeft alvast mijn innige deelneming! Zij trouwens ook, want lang zal ze wel niet bemind worden!

‘Graag’ commanderen? Mens! Welk karakter moet je daarvoor hebben? Commanderen vind ik juist een zware, verantwoordelijke taak. En zoiets doe je nooit graag. Als het je job is doe je het omdat het nu eenmaal moét. Maar zomaar voor je plezier? Dan beleef ik nog meer plezier aan een hele dag aardappelen schillen!

Het zijn trouwens meestal mensen die er geen flauw benul van hebben hoe je op een efficiënte manier commandeert, die het ‘graag’ doen! Zomaar voor de kick, of gewoon om zichzelf te bewijzen uit onzekerheid. De gevolgen zijn er dan ook naar.

Wel, in dit geval hier heb ik maar één tip: als je dan zo’n behoefte hebt aan controle, gebruik die energie dan naar binnen in plaats van naar buiten. Stel je als eerste taak: jezelf onder controle te houden. Hou je emoties onder controle. Hou je woede onder controle. Hou je angsten onder controle. Hou je onzekerheden onder controle. Want als je controle als ‘verslavende drug’ je hele leven lang alleen maar op de buitenwereld hebt gericht, zul je vaststellen dat er bij jezelf nog heel wat werk aan de winkel is! En het werken aan jezelf is, als dat een troost mag wezen, geen verspilde energie!

Willy.

08-02-2012 om 09:49 geschreven door Willy

Enkele citaten uit een zwerfmail die eigenlijk te lang is om hier helemaal te publiceren:

In de nacht van vorige donderdag op vrijdag voerde de politie van Borgloon wegcontroles uit. Plots wilde een voertuig blijkbaar ontsnappen aan een controle en stoof de voerder weg door plankgas te geven. De politie zette onmiddellijk de achtervolging in met een voertuig en enkele "motards". Tegen zeer hoge snelheden van rond de 180 kilometer per uur werden regelmatig andere weggebruikers in gevaar gebracht. De vluchter bleek geen gemakkelijke jongen te zijn en hield het lang vol. Via Tienen en Diest naderde men Leuven. Daar bleken, inmiddels andere, opgeroepen politievoertuigen de strijd te kunnen beeindigen en de vluchter klem te rijden en tot stoppen te dwingen.

Enz… Vervolgens:

De dader werd aangehouden en verscheen de volgende dag vrijdag voor de onderzoeksrechter in Luik. Het gaat hier over een minderjarige allochtoon. Bovendien weigerde deze misdadiger de naam van zijn compaan aan de onderzoeksrechter mee te delen.

Resultaat. De onderzoeksrechter liet de man op staande voet vrij en hij kon beschikken !!!!

-o-o-o-o-

De tekst komt uit politiemiddens! Met opzet heb ik er een aantal te langdradige, maar toch interessante gevolgtrekkingen uit weggelaten. Gevolgtrekkingen die toch elke Vlaming die nog normaal functioneert, onmiddellijk zou trekken. En die dus overbodig zijn. Helaas, gevolgtrekkingen die niet tot de Wetstraat lijken door te dringen! Daar praat men graag over alles… als het er maar niet over gaat de bevolking te beschermen tegen gespuis en over de regelrechte overname van ons land door criminelen.

- Stond die onderzoeksrechter onder druk? Dan moet het vingertje naar de Wetstraat wijzen.

- Stond die onderzoeksrechter ‘wettelijk’ machteloos? Dan moet de Wetstraat hoogdringend ingrijpen met nieuwe wetten die de bevolking beschermen in plaats van ze aan hopeloze multiculturen op te offeren.

- Was die onderzoeksrechter te laks voor een grondig onderzoek? Dan moet hij hoogdringend aan de deur worden gezet!

- Gaat de job hem boven zijn petje? Dat hij dan een andere job zoekt!

Verschillende politiemannen en -diensten waagden met hun doorzettingsvermogen hun leven om een stel criminelen te vatten. En wat doet de onderzoeksrechter? Hij lacht ze gewoon uit!

Ons land bulkt van de wetten die de criminelen moeten beschermen!

Ons land bulkt van de beperkingen die de motivatie van politiemensen totaal kraken!

En àls ze dan nog eens een goede ‘vangst’ meenden te doen… worden ze uitgelachen door een onderzoeksrechter!

In de huidige multikloterige situatie heeft ons land geen behoefte meer aan zomaar een politiekorps! Daar is het veel te laat voor. Het heeft nood aan een waarachtig politieleger en dito rechterlijke dienst. Géén witteboordenleger, maar een leger in ware para-stijl. Een leger dat de onschuldige burger beschermt in plaats van hem uit te lachen. Een leger dat niet langer wordt gedicteerd door Wetstraatmarionetten! Een leger met slechts één gemeenschappelijk doel: de criminaliteit tot op de bodem verdelgen. Net als onkruid.

Niet meer mogelijk? O jawel hoor! Met de juiste mensen op de juiste plaats zou de klus in minder dan een jaar geklaard kunnen zijn. Zet één man, met het karakter van mijn eerste politiecommissaris, aan het hoofd van een politieleger, en België is in minder dan een jaar het veiligste land ter wereld.

Want zó onkwetsbaar zijn die gangsters niet hoor! Ze worden alleen maar onkwetsbaar gemaakt door onze watjeswetten en watjespolitici! Een legertje advocaten pepert ze dan nog eens duidelijk in wat ze wél en wat ze vooral niét mogen zeggen, en het criminele feest kan beginnen!

Arm België. Arme, verpauperde Wetstraat!

Willy.

07-02-2012 om 09:39 geschreven door Willy

De late winter die we beleven doet me terugdenken aan die van 1962 - 1963! Toen viel de winter aanvankelijk ook best mee, maar eind januari begon de ellende. Sneeuw, en daarna vorst. Tot - 20° soms! Zelfs de zee bevroor!

En dat duurde en duurde! Maanden! Bijna tot Pasen! De sneeuw? Die bleef gewoon liggen. Op straat, op de fiets- en voetpaden, overal. Van zout strooien had niemand ooit gehoord. Hoogstens werd door de wegbeheerders af en toe wat zand gestrooid over de hardgereden sneeuwlaag.

Ik was toen tweeëntwintig en reed elke dag met de bromfiets naar mijn werk, zowat 15 km van mijn huis. Koud tot op het bot, alert als wàt om niet uit te schuiven… brrr! En toch vond ik het ergens avontuurlijk. Zou ik mijn bromfiets voor geen geld ter wereld hebben verwisseld voor de trein.

Maar toch was het ook toen dat ik pas echt besefte dat ik een betere baan wou. Dichter bij huis. Interessanter. Fatsoenlijker. Netter. En ik ging meedoen aan het examen voor politie. Slaagde, en dacht in eerste instantie bij mezelf:

- Whaauw! Nooit meer werken! Altijd netjes in uniform rondwandelen. Nooit meer de handjes vuilmaken. Nooit meer verkleumd op de bromfiets.

Helaas! Het draaide wél een pak anders uit. Ik ving mijn dienst aan op 1 juli 1963. Volop vakantie; volop toeristen; volop drukte. Je werd gewoon tevoet op straat gestuurd voor een bepaalde sector of straat. En neen. Werken in de ware zin van het woord hoefde niet. Wandelen, staan, tussenkomen of verkeer regelen. Fluitje van een cent! O ja? Wel, helemààl niet!

Ten eerste voelt het in het begin alsof je, hoewel in uniform, in je blootje loopt. Juist dóór dat uniform. Incognito wandelen is er niet meer bij. Je voelt je door iedereen bekeken. Je moét dus wel ‘deftig’ lopen of staan. Acht uur per dag. Eventjes zitten op een bankje of ergens tegen leunen kan natuurlijk niet! Je zou hopen kritiek krijgen. Bij het minste wat er in de omgeving gebeurt richten alle blikken zich ook weer op jou, benieuwd hoe je zult reageren.

Wel, toen ik ’s avonds thuiskwam was ik dubbel zo moe als na een dag zware lichamelijke arbeid!

En toen kwam de winter weer. Niet zo koud als de vorige, maar veel scheelde het eigenlijk niet. Acht uur op straat! Doelloos wandelend, hopend dat er iets zou gebeuren, maar dat gebeurde nu juist niét! Van patrouille met een wagen, zoals tegenwoordig, was geen sprake! Het was tevoet of met de fiets! Verkleumd tot op het bot! Toén pas leerde ik wat koud hebben betekent.

En dan zie je dametjes snel uit hun wagen springen en een winkel binnenlopen. Ze zijn nét lang genoeg buiten geweest om huiverend uit te roepen: “Oh mon dieu, comme il fait froid!”

En je denkt bij jezelf wat dat mens er zou van denken daar eens acht uur verkleumd in rond te lopen. Niets om te schuilen. Nergens even binnen kunnen lopen. Buiten! Als een hond! Niet eens kunnen ‘werken’ om je warm te houden! Verkleumd tot op het bot! Stijfbevroren bijna!

En ja, er kwam een twijfelmoment. En even was ik nét klaar om mijn oude werk terug op te nemen en de politie vaarwel te zeggen. Maar ik had zware motoren zien staan in de politiegarage! En die lokten me. Verleidden me met al de charme en het avontuur dat ik er in zag! En heel erg lang duurde het niet of ik zat op zo’n monster! De eerstvolgende paasvakantie al! En ik ben er achttien jaar lang op blijven zitten. De winterse koude drong nu nog meer door tot op het bot, maar ik voelde het niet meer! Ik had mijn gading gevonden. Van mijn hobby mijn beroep gemaakt.

Vergroeide met de machine. De motor werd mijn verlengstuk. Man en motor waren één. Meteen ook was het soort politiewerk een pak interessanter dan dat doelloos rondwandelen! Maar koud bleef het wel in de winter op een motor. Kouder dan wat je je ook maar kunt voorstellen.

De gevoelstemperatuur op een motor bedraagt toch, naar ik schat, tussen de vijf en tien graden minder dan de werkelijke temperatuur. Is natuurlijk afhankelijk van je snelheid. Vermits je buiten zit, is de windsnelheid, zelfs bij windstilte, gelijk aan de snelheid waarmee je rijdt. En dat kan drommels koud aanvoelen in de winter, maar heerlijk fris in de zomer. Vandaar dat de stoere ‘macho-hangbuikmotards’ niet gauw de motor zullen buitenhalen in de winter! Dan zie je alleen maar de échte motorliefhebbers. En die vinden niét dat ze de macho moeten uithangen om van de motor te genieten.

Voor mij echter was het eender of het winter of zomer was, want als de motor onder me tot leven kwam en ronkend ging zingen kon het me allang niet meer deren. Want die muziek was, voor mij toch, de mooiste symphonie die ik ooit hoorde. En ik had maar één zorg: ooit zou ik het motorgebeuren vaarwel moeten zeggen. Hoe moest ik dàt overleven?

Maar ach, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. En toen de tijd van gaan was gekomen was ik verrast van mezelf: ik keek niet meer achterom. Geen spijt. Geen tranen. Geen emoties. Motoren konden me gestolen worden. Ik had het gehad. Was verzadigd. Kon alleen nog dankbaar op die periode terugkijken en me volledig toespitsen op mijn nieuwe taak. Alleen de vele mooie herinneringen bleven, en dat was me meer dan voldoende.

Willy.

06-02-2012 om 09:45 geschreven door Willy

Chico, de schrik van Oostende!

05-02-2012 om 09:44 geschreven door Willy

Wie tegenwoordig zegt ‘jeugd’ denkt aan problemen, vechtpartijen, overvallen, hangjongeren, luiaards, moederskindjes, watjes, en zéker niet aan werkers. Enfin, allemaal ontevredenen! Ontevreden wegens doelloosheid. Doellozen dus. Verveelde doellozen.

Waar zit het verband tussen al die soms toch tegenstrijdige eigenschappen? Wel, dat verband is niet ver te zoeken. Maar vooreerst: denk niet dat ik ze allemaal over één kam scheer. Gelukkig ken ik er ook anderen. Anderen waar ik heel graag ‘U’, met hoofdletter tegen zeg. Ik weet ook niet of die anderen een meerderheid of een minderheid vormen. Ik weet alleen wat ik zie op straat. En dat is helaas niet altijd mooi.

Het verband tussen hangjongeren en ontevredenen is dat je als hangjongere niet anders kunt zijn dan ontevreden. Ons lichaam is gemaakt om ‘iets’ te doen. Of dat nu handenarbeid of geestelijke arbeid is maakt niet uit. Maar zolang als we ‘iets’ positiefs doen, blijven we tevreden. Kunnen we terugkijken op een prestatie. Hoeven we niet beschaamd te zijn voor het voedsel en het comfort dat we ervoor terugkrijgen.

MAAR! En nu komt het: steeds meer oudertjes, en vooral moederkloekjes, schermen hun kind af voor alles wat te zwaar, te heet of te nat is! Plaatsen het kindje op een troon. Stoppen het vanalles toe. Het moet niets zelf doen.

Wat dachten ze daar dan van te maken? Leg een hondje helemaal in de watten. Bederf het. Volg al zijn willetjes in. Wat zal het resultaat zijn? Juist! De hond, hoe dom en onwetend hij ook is, zal heel het gezinsleven bepalen als een volmaakte patriarch!!!

En dat is precies wat moderne oudertjes zo dikwijls doen. Met als resultaat niet alleen een onwetend kind dat baas is in huis, maar vooral een kind dat vindt dat het leven toch zo mooi is als je niets hoeft te doen en alles maar toegestopt krijgt. Alleen die grenzeloze verveling is er een beetje teveel aan. Maar daar zijn oplossingen voor. Kattenkwaad bijvoorbeeld. Spijbelen, pesten en weet ik veel.

En nu mag je drie keer raden wat er van dit kind zal geworden!

Jawel, het zal blijven parasiteren zo lang het kan. En als dat niét meer kan, omdat de ouders er niet meer zijn, of, véél te laat, zijn gaan beseffen wat ze veroorzaakt hebben en alsnog op de rem gaan staan, wordt het een… hangjongere! En nog veel later een marginaal die niet meer weet van welk hout pijlen te maken.

Hangjongeren zijn ongelukkig! Zijn ontevreden! Vinden dat ze nooit ‘geluk’ hebben. Vergeten dat je geluk zelf maakt! Door ‘iets’ te doen. Door ‘iets’ te betekenen voor de samenleving. Maar daar zijn ze ondertussen al veel te veel voor verwend. Daarvoor zouden ze de handen uit de mouwen moeten steken en dat is nou net wat ze tot elke prijs willen vermijden.

Fitnesscentra kunnen nog nét, om hun spieren een beetje in vorm te houden. Maar ik geloof nooit dat een prestatie in een fitnesscentrum in staat is het waardeloosheidgevoel te verminderen en het zelfbeeld op te krikken! Daarvoor moet je iets doen dat écht loont. Niet iets waar je zelf nog moet voor betalen op de koop toe!

En daar juist wringt het schoentje! Ze zijn door de ouders, zonder dat die het beseffen, aangeleerd om niets te geven maar alles te krijgen. Ver vandaan te blijven van alles wat ‘werk’ of moeilijk is! Van alles wat te zwaar of te heet is. En ze zijn… ontevreden! Hun lichaam snakt ernaar zichzelf te bewijzen. Maar ze zijn te lui om die drang op een positieve manier in te vullen. En moeten dat dan maar op een negatieve manier doen: ruzie zoeken, ‘hangen’, drugsgebruik, nou ja… gewoon… ontevreden en ongelukkig zijn.

Hangjongeren worden niet geboren! Ze worden gevormd!

Dàt is wat veel moderne oudertjes, zélf nog kind, van hun kroost maken! En helaas, er is geen efficiënte handleiding voor fatsoenlijke opvoeding te vinden. Tenminste, niét een handleiding die weerklank vindt in de maatschappij.

En raar maar waar: dergelijke handleidingen vind je te kust en te kuur voor de opvoeding van hondjes! En ze werken perfect! Met bijna onmiddellijk resultaat. Maar helaas, het gaat om hondjes! Als het om mensjes gaat wordt het andere koek en worden andere handleidingen geschreven. Wattenboekjes! En toch… het werkt nét op dezelfde manier! Het enige verschil is dat je met mensjes veel langer geduld moet hebben alvorens het er insteekt.

Maar als het om je kind gaat, vraagt het energie en verloochening van je eigen instincten. Iedereen wil zijn eigen kind namelijk beschermen tegen de vele gevaren van het leven. Het verstand wordt dan heel dikwijls opzij gedrukt door empathie of moederliefde. Het gaat immers om JOUW kind! Niet om zomaar om een hondje! Bovendien geeft de tegenwoordige samenleving je, als je je kind hopeloos verwent, nog gelijk ook! En is dat ondertussen niet langer een uitzondering, maar de regel geworden.

En zo worden regelrechte ettertjes gevormd. Ettertjes die op school pestertjes worden. Pestertjes die vervolgens ontevreden hangjongeren worden. En dan? Wie zal het zeggen? De weg naar de marginaliteit is gevormd en wenkt uitnodigend.

Willy.

04-02-2012 om 09:53 geschreven door Willy

Vreemd! Jarenlang al zijn we bezig, en terecht, de kerk de rug toe te draaien. Het begon omdat we te intelligent werden om nog in sprookjes te geloven. Vervolgens wegens de vele ondertussen ontmaskerde misbruiken. En nu? Nu staan we in ons blootje! Religieloos en waardenloos. Religieloos is geen probleem. Integendeel. Maar waardenloos? Dat kun je niet maken! Daar komt narigheid van!

En net op dàt moment komt de moslimwereld onze contreien overspoelen! Met hún waarden. Met hún blindelings geloof in klinkklare sprookjes. En wij? Wij hebben niets meer om daar tegenover te plaatsen. Niets dan het restje dat van onze waarden overblijft. Onze waarden waarvoor eeuwenlang gevochten is. Onze waarden die helaas verpakt zaten in een sprookje waar we niet meer in geloven! En dan maar meteen het kind met het badwater weggooiden.

Want ‘waarden’ lijken niet meer te werken. Zéker niet als er geen achterliggend orgaan achter steekt. Dat orgaan was ooit onze eigenste kerk, maar die vertikte het om mee te groeien met de evolutie van de bevolking! Blééf maar halsstarrig haar sprookjes de wereld insturen. Had niet door dat een ontwikkelde mens noch in sprookjes, noch in Sinterklaas gelooft. Had ook niet door dat we, zónder religie, een veel betere samenleving aan het opbouwen waren.

De kerk moet omschakelen! En wel héél dringend! Bekennen dat de sprookjes verzonnen waren ‘voor het goede doel’. Omschakelen naar een filosofie in plaats van een religie. Want wat is trouwens een filosofie? Niets anders dan de verworvenheden en lessen die de mensheid heeft getrokken uit duizenden jaren samenleving en ellende. Met andere woorden: nét datzelfde wat de kerk voorheen deed. Ooit was het nodig dit alles in een sprookjesachtige vorm te gieten om het te doen doordringen tot de domme bevolking. Maar die tijden zijn voorbijgestreefd. De mensen zijn niet meer dom. Spijtig dat de kerk dat niet tijdig heeft begrepen!

De moderne mens is er, dat denk ik tenminste, klaar voor om eerder in de filosofie dan in de religie van het christelijk geloof te geloven. Laten kerken, kapelletjes en kathedralen maar rustig bestaan, maar beman ze met normale mensen. Mensen die net als iedereen vrij zijn om al dan niet te huwen en kinderen te krijgen. Mensen die bijgevolg geen kinderen moeten misbruiken om aan hun trekken te komen! Mensen die niet pretenderen het woord van god te verkondigen, maar het woord van de mensheid. Het woord dat ontstaan is uit duizenden jaren ondervinding en leed.

De leer mag gerust dezelfde blijven! Het sprookje op zich mag ook blijven bestaan. Als het maar niet halsstarrig als waarheid wordt verkondigd. Welmenende priesters kunnen hun taak rustig blijven uitoefenen. Raad en hulp bieden aan mensen met problemen. Raad die nog altijd op diezelfde leer is gestoeld, maar met weglating van het sprookje.

Nu worden priesters betaald door de staat. Waarvoor? Om sprookjes te vertellen voor een lege kerk? Zou dat geld niet veel beter besteed worden als diezelfde priesters zich terug als gewone mensen zouden ontpoppen en wie daar nood aan heeft, bijstaan met psychologische raad? Terug de dorpsfiguren worden waar iedereen graag wel eens zijn toevlucht toe neemt? Klaar staan om aan ieder die dat wil een luisterend oor te bieden? De jeugd op het rechte pad te houden? Moet dat echt aan een sprookje gekoppeld worden? Neen toch?

De dag dat de kerk de moed heeft dié stap te wagen, zal ik weer elke zondag naar de kerk gaan. Luisteren naar wat daar allemaal verteld wordt over onze samenleving en onze eeuwenlang gekoesterde waarden. Luisteren naar het woord van de mensheid! Luisteren naar normale mensen die normale waarden prediken. Terug onze cultuur beleven. Ze weer leren waarderen, koesteren, en zo nodig verdedigen tegen elk die ze wilt aanvallen!

En dan hebben we meteen een prachtige filosofie om tegenover de moslimsprookjes te plaatsen! Dàn pas kunnen we de moslims met open gemoed in de ogen kijken en zeggen:

- Kijk. Dàt zijn onze waarden! Dààr leven wij voor. Als dat jullie niet bevalt: Go home!!! Koester maar jullie Sharia en jullie halal. Maar dan in jullie land alstublieft! En laat ons met rust als jullie vinden dat het er in jullie wereld veel beter aan toegaat. Vinden jullie dat niét? Wel, wees dan welkom, maar pas jullie aan!

Maar nu staan we gewoon machteloos. Vinden die moslim religie en cultuur maar niks, zouden daar wel graag onze cultuur tegenover willen plaatsen, maar onze cultuur is zijn ruggengraat kwijt. De kerk was ooit die ruggengraat. Maar in de evolutie van elk ras moet een moment komen dat sprookjes niet langer werken. Voor ons is dat moment al lang gekomen. En is het hoogtijd dat daar een andere vorm aan wordt gegeven. Een geloofwaardigere vorm. Een vorm die meegroeit met de evolutie en alle waarden van die eeuwenlange evolutie verkondigt. Niét als religie! Niét als sprookje! Wél als filosofie.

Nu moeten we, in onze multiculturele samenleving, sprookje tegenover sprookje stellen. Met als enig verschil dat wij er niet meer in geloven en dus ontwapend zijn. Zo lang we de schijn ophouden in sprookjes te geloven kunnen we andere rassen niet wijsmaken dat hún sprookje verzonnen is!

Al onze trotse kathedralen, kerken en bescheiden kapelletjes zijn symbolen van onze eeuwenlang gekoesterde cultuur. Ze symboliseren al onze waarden. Maar helaas, zolang als de kerk die waarden blijft verkondigen als ‘hemelse leugentaal’ verliezen ze al hun kracht en jagen ze de geëvolueerde, moderne mens eerder ván dan náár de kerk.

En wat nog erger is: natuurlijk speelt de moslimwereld graag in op dat gebrek aan geloof in onze kerk! Jawel! Ook voor dàt probleem hebben we terug de geloofwaardige en volwaardige kerk nodig. Maar een andere kerk. Een kerk die open kaart speelt. Een kerk waarop we fier mogen zijn. Een kerk die, naast de wetten van de staat, een eerlijke en open manier van leven verkondigt. Maar dat kan ze niét als ze zélf in beginsel al leugens verspreidt!

Willy.

03-02-2012 om 09:24 geschreven door Willy

Ik denk dat het in veel beroepen wel hetzelfde zal zijn. Je denkt dan zo bij jezelf dat iedereen dat beroep maar eens een tijd zou moeten beleven en doorleven om te weten hoe het leven écht is! Ik had dat idee toen ik aan de benzinepomp van mijn vader stond (een pak zwaarder dan je zou denken). Had het toen ik in een garage werkte. Had het toen ik bij de technische dienst van een vleesconservenfabriek werkte. Had het toen ik mijn legerdienst deed.

En toen volgde mijn achtendertigjarige politiecarrière! Wel, dat sloeg alles! Dan pas leerde ik de maatschappij kennen zoals ze écht is. Daar pas ging ik tenvolle beseffen dat elke mens toch minstens een aantal maanden stage zou moeten doen bij de politie. Leerde de grote en kleine kantjes van de mens pas écht kennen. Leerde beleefde kruiperigheid (om een bepaald doel te bereiken) over dezelfde kam te scheren als pure aanstellerij en/of onbeschoftheid. En leerde noch met het een, noch met het ander rekening te houden.

Leerde dat de mens ontelbare facetten heeft die je als koplampen kunnen verblinden, maar leerde vooral om àchter die koplampen te kijken. Me telkens weer te verbazen daar maar een heel klein lichtje te vinden. In een overtredingsituatie noch rekening te houden met de hautaine aristocraat die je met zijn volle ‘gewichtigheid’ probeert te imponeren, noch met de onbeschaafde taal van de ongeletterde bruut die door hard schreeuwen probeert je bang te maken.

Ik leerde mijn instinct te volgen en de mens achter de façade te doorgronden. Makkelijk was dat niet altijd, maar je leert heel snel bij in deze situatie. Mijn hele wereld en mijn hele kijk op de mensheid veranderde. Die bruut was voor mij niet minder dan de aristocraat. Ze streefden allebei hetzelfde doel na: aan die boete ontsnappen. Maar dat deden ze elk met de middelen waarover ze beschikten. En het zou niet eerlijk geweest zijn die bruut, vanwege zijn gebrek aan opvoeding, anders te behandelen dan de gewiekste aristocraat.

Maar waar ik eigenlijk wil op neerkomen is op het feit dat, als iedereen, als een soort ‘dienstplichtige’ enige tijd bij de politie zou moeten werken, hij wel heel gauw zou ondervinden dat de samenleving heel anders is dan de schone schijn die de gewone burger dagdagelijks voor zich uitgestald ziet!

Ook ik was voorheen klant in bepaalde ‘onbesproken’ lijkende kroegjes of bars. Het leek allemaal zo braaf en sociaal. Tot ik bij de politie kwam en de keerzijde van die mooie etalages leerde kennen en de vele tussenkomsten van de politie in precies diezelfde kroegjes.

Voorzichtiger geworden moest ik mijn hele uitgangsleven helemaal herbekijken en kieskeuriger worden. De brave burger merkt dat zo niet op. Maandelijks een of meer tussenkomsten van de politie in bepaalde cafés vallen niet echt op. Je moet er dan toevallig al zijn op die momenten. Maar als insider geeft het je echt wel een andere kijk op bepaalde ‘gezelligheden’.

En ook de hele privé sfeer toont zich van zijn andere kant. Mooie huizen… knusse tuintjes… voorname gezinnetjes… overal welkom en gevierd! Maar wat zich soms achter de leuke voorgevels afspeelt is lang niet altijd even mooi om zien!

Het duurt dan ook helemaal niet lang tot je doorhebt dat opgestoken vingertjes niet werken! Dat er in de samenleving maar één oplossing is voor welk probleem dat ook maar wordt veroorzaakt: ‘wie niet horen wil moet voelen’! De dader moet beseffen dat zijn daad niet geduld wordt door de maatschappij. Moet vooral beseffen dat daar ook een straf aan verbonden is. Niet zomaar een vermanende vinger in de trend van “Dat mag je nooit meer doen hoor ventje!”

Elk alternatief voor straf is tot mislukking gedoemd. Maar dat wordt niet meer begrepen. Niet door de ouders, niet door de leerkrachten, niet door de regering! Er zijn geen stokken meer achter de deur. En dat weten de ‘gegadigden’ drommels goed!

Waarom die mensen het niet begrijpen? Omdat ze nooit dienst deden bij de politie. Nooit de kleine trekjes van mensen leerden kennen. Nog altijd denken dat een zacht vermanend vingertje meer dan voldoende is!

Ach ja… soms is het wél voldoende. Bij personen met voldoende notie van kwaad of goed. Ook bij sommige kinderen. Maar bijlange niet bij iedereen, en juist daar moeten we een onderscheid leren maken. Eén of twee vermanende vingertjes kunnen nog nét. Helpen ze niet? Voelen dan maar! Op welke manier ook: straf, thuisblijven of wat dan ook voor kinderen. Boete, en zo nodig gevangenisstraf voor volwassenen.

Een kind straffen? Is inderdaad zwaar. Véél zwaarder voor de ouder dan voor het kind zelf. Je zit meteen al met woede om wat gebeurde. Verdriet omdat het - weeral - ‘die van jou’ was. Twijfels of de straf niet te hard is. Pijn omdat je die straf als het ware zélf aanvoelt. Méér dan het kind zelf. Medelijden omdat het jouw kind is. En dan wordt de verleiding heel groot om de straf maar kwijt te schelden en in het vervolg niet meer te straffen. De makkelijkste weg! Maar helaas een weg die naar de afgrond leidt.

We mogen dan al in een humane beschaving leven… humane beschavingen vernietigen zichzelf op termijn! Waarom? Omdat de doorsnee mens, ontdaan van zijn opgezette façade, nu eenmaal niet humaan is maar zich alleen maar zo voordoet! Met humaniteit kweek je ettertjes en watjes! Negeer je wat écht speelt in die verwende hoofdjes. Ben en blijf je onwetend over hoe het werkt in de echte wereld. En blijf je maar halsstarrig denken dat een vermanend vingertje het wel weer allemaal goed zal maken.

In die optiek gezien is de afschaffing van de legerdienst wel de grootste flater die de regering ooit heeft gemaakt! Het laatste redmiddel om nog mannen te maken van watjes! En reken maar dat het in veel gevallen nog werkte ook! Het was dan wel niet het soort ervaring die je bij de politie leert, maar je leerde er tenminste discipline en respect voor meerderen. Het was buigen of barsten! Ouders hadden geen inspraak over de behandeling van hun zonen. Moedertjes moesten hun beklag niet komen doen bij de commandant! En dat was maar goed ook.

02-02-2012 om 09:01 geschreven door Willy

Een berekoud wandelingetje maandag door stad herinnerde me er weer aan: de Wetstraat, onder impuls van volksgezondheid, heeft voor rookverbod in de horeca gekozen.

Het viel me dan ook op dat veel terrassen, ondanks de gure koude, nog waren blijven staan. Zéker deze die min of meer overdekt waren met een ‘zonnezeil’.

En wat me nog meer opviel was dat geen van die terrasjes leeg was! Het was 0°, maar op elk terras waren toch een paar tafeltjes bezet met verkleumde mensen die met bevende handen hun koffietje of pintje binnengoten. Met als enige troost in de andere hand een sigaret! Buiten. In de vrieskou. Liever dan een warm, gezellig maar rookvrij tafeltje binnen! Dan maar liever, dik gekleed en toch verkleumd, de consumptie genoten op een plaats waar het sigaretje mag. Slik! Mogen? Voor hoelang nog? Hoelang zullen de onverdraagzamen nog dulden dat op een terras in de buitenlucht gerookt wordt?

Dàt is wat ‘Volksgezondheid’ heeft aangericht in België. België op zijn smalst. Rokers die geen deel meer mogen nemen aan het gezellig warme cafégebeuren. Die verbannen worden naar een koud, kil terras. Terug naar een ver verleden, waarin ze net zo behandeld worden als destijds de melaatsen: “Vooral ver van de samenleving vandaan blijven met jullie besmettelijke ziekte!”

En kom nou niet af dat België daarmee gewoon de Europese trend volgt! De Europese trend kan me gestolen worden. Ik woon in Vlaanderen en voel me niet lekker als ik gecommandeerd wordt door een tiental andere landen waar ik totaal geen uitstaans mee heb. Dat België slaafs volgt ligt niet aan Europa! Gelukkig reiken de Europese regels nog niet tot in onze café’s, keukens, slaapkamers en toiletten. Het ligt aan niets anders dan aan onze bloedeigen Wetstraat. Bevolkt met meelopers. En het zal ze worst wezen of ze nu meelopen met Europa, met het Oostblok, of met de Moslimwereld. Als ze maar met ‘iets’ kunnen meelopen. Bewijs te meer dat er geen persoonlijkheid te vinden is in dat kleuterklasje.

Volksgezondheid? Verkoudheden opdoen op een ijskoud terras lijkt me toch héél ver af van gezond bezig zijn! Om dan nog maar te zwijgen over de ‘volkstevredenheid’! Wanneer wordt dààr eens een dienst voor opgericht? Of is het nog gezellig in de rookvrije café’s? Of is het omwille van de wintersport dat die verkleumde mensen buiten zitten te drinken en te roken?

Dat fameuze Volksgezondheid lijkt maar één doel te hebben: van de mens een goed lopende, goed geoliede en goedgereinigde machine te maken. Hoe die machine zich voelt is bijzaak! MENS SANA IN CORPORE SANO? Nooit van gehoord? Allez dan! Allemaal terug naar school! Dan zullen ze misschien gaan beseffen dat gezondheid veel verder gaat dan een steriel, maar verder ontevreden en ongelukkig lichaam!

En nu we het toch over volksgezondheid hebben… wat vinden die lui dan van spaarlampen? Spaarlampen die zo druk gepromoot worden door de overheid? Spaarlampen die, als ze branden, kanker kunnen verwekken als je er met je hoofd dichtbij komt? Spaarlampen die, als ze breken, kwikdampen in de kamer sturen! Dan moet je minstens een kwartier uit die kamer blijven en is een masker geen overbodige luxe! Spaarlampen die, als je je snijdt aan de scherven, gemakkelijk tot dringende amputaties van ledematen kunnen leiden!

Dat weet de brave burger niet. Dat weet de overheid wél. Dat zou volksgezondheid dus ook moeten weten, maar zoals steeds: ze kijken de andere kant op. Volgen liever de trend naar ‘ecologische maatregelen’ dan aan de gezondheid te denken. Eisen niet eens waarschuwingen op de verpakking van die lampen! Terwijl op onnozele, ongevaarlijke prullen duizend en één waarschuwingen staan! Terwijl een pakje sigaretten vol doodsbedreigingen staat! Let wel: ik heb het over de normale spaarlampen. Niét over de ongevaarlijke LED lampen!

Wie meer wil weten over het gevaar van spaarlampen kan me mailen. Ik stuur hem of haar dan een pdf bestandje met meer uitleg en schokkende foto’s van slachtoffers van die sterk aanbevolen ondingen! Een sterke waarschuwing aan iedereen die klakkeloos de trends volgt die ‘aanbevolen’ worden! Ook een sterke waarschuwing aan iedereen die denkt ‘…ze zullen wel weten wat ze doen zeker?’

Wel, ze weten het blijkbaar niét!!!

Noch van spaarlampen, noch van tabak!

Volksgezondheid? Laat me niet lachen!

Willy.

01-02-2012 om 11:14 geschreven door Willy

In mijn voorlaatste column schreef ik over hoe de huidige multiculturele wantoestand moet zijn ontstaan. Had het anders gekund?

Natuurlijk had het dat gekund: als in al die staats-, stads- en gerechtelijke diensten mensen hadden gezeten die voldoende persoonlijkheid bezaten om in te zien waar al die onnozele toestanden zouden toe leiden. En vooral: als die mensen ook nog voldoende ballen aan het lijf hadden gehad om enige feedback van onder naar boven te geven.

Dat een minister niet weet hoe het écht draait bij de politie, in de gerechtshoven, OCMW’s en scholen kun je hem of haar moeilijk kwalijk nemen. Maar als die minister voldoende intelligent is, zal hij wél een luisterend oor lenen aan de feedback die uit die kringen op hem afkomt. En daar lering uit trekken.

Maar helaas… er kwàm helemaal geen negatieve feedback. Men was te laf om negatieve feedback te geven. De carrière zou in het gedrang kunnen komen! Men ging zich integendeel op de nieuw gedicteerde toestand werpen als de wolven, en zien hoe er het meeste uit te rapen viel.

Gezond verstand werd opzijgeschoven. Meehuilen met de wolven en daar zoveel mogelijk winst uit halen was de boodschap! “Befehl ist befehl!”. Weinig verschil met de opkomst van het nazisme. Some things never change! Kruiperigheid lijkt wel een der hoofdkenmerken van het mensdom. Als een glorierijke carrière wenkt kruipt men desnoods door de aalput! Staat men er niet bij stil dat het aanvankelijk maar het embryo van een idee is, vanuit de Wetstraat achteloos naar beneden gegooid en wachtend op al dan niet enige reactie, positief of negatief, om dan een verder beleid uit te stippelen.

Maar omdat er alleen maar positieve (vleierige) feedback kwam dacht men natuurlijk goed bezig te zijn en werd nog maar eens een hogere versnelling ingeschakeld. En toen was het zéker te laat om nog aan de noodrem te trekken!

Het systeem doet me denken aan de ogen van sommige dieren (wolven…katten…honden) die nachtzicht hebben.

Waarom ze zien in het donker? Wel, hun netvlies is fluorescerend. Kaatst het beeld terug naar de lens, die het op zijn beurt weer terugkaatst naar het netvlies. Zo komt een beeld, in een fractie van een seconde, tientallen keren op het netvlies en wordt telkens een beetje versterkt. Met als gevolg dat het kleinste greintje licht volstaat om duidelijk te zien.

Wel, daar heb je de formule die wantoestanden kan scheppen in een land:

- Een dom, luidop geopperd ideetje.

- Kaatst naar de Wetstraat, en wordt daar een beetje versterkt omdat humaan doen politiek correct is.

- Kaatst weer naar beneden, naar onmondige, persoonlijkheidsloze en laffe ambtenaren.

- Die geven natuurlijk, kruiperig als ze zijn, alleen maar positieve feedback.

- Het domme idee is nu al goed versterkt en kaatst weer terug op de fluorescerende hersenen in het parlement.

- En zo kaatst het op en neer; telkens weer versterkt. Nooit door iemand afgebroken. En het nestelt zich in de samenleving als wormen in een appel.

- En nadat het honderden keren versterkt op en neer is gekaatst, is het lieve, domme schoothondje een grote boze wolf geworden! Een wolf die niet meer te stoppen is. Een wolf die ooit de Vlaamse leeuw zal verscheuren.

Niemand wordt kwaad. Niemand lijkt te zien wat aan het gebeuren is. De ambtenaren die iets hadden kunnen ondernemen zéker al niet! Iedereen kijkt de andere kant op. En de appel rot verder.

En het had zo goed kunnen worden als de juiste mensen op de juiste plaats de juiste conclusie hadden getrokken, en de moed hadden gehad die conclusie omhoog te zenden! Ze hàdden niet eens moedig moeten zijn. Elke goede politicus luistert wel naar feedback. Hoopt er zelfs op. Want het zet hem een spiegel voor die zijn beleid weerspiegelt. En hij zou al een heel grote onnozelaar moeten zijn om niét te luisteren naar kritiek en feedback, mits die maar uit de juiste kringen komt!

Maar hij of zij kreeg in dit geval alleen maar kruiperige vleierijtjes te horen uit die kringen! Met alle catastrofale gevolgen vandien.

Willy.

31-01-2012 om 09:31 geschreven door Willy