Weer een nieuw modewoord dat stilaan spreektaal aan het worden is. Niet zodra verscheen het woord in ons taalgebruik, of de vrouw ging het claimen. ZIJ kan multitasken. De man kan maar één ding tegelijk!
O ja? Dan vraag ik me af wat ze onder multitasking verstaat! Ze regelt het aankleden en ontbijt voor de kroost; brengt ze dan naar school, komt terug en doet de was in de machine. Terwijl de machine draait doet ze misschien ook nog boodschappen en een kletspraatje met een kennis.
Is dat multitasking? Ik zou dat eerder noemen het een na het ander doen. Multitasking zou eerder moeten inhouden dat je het allemaal tegelijk kunt! De enige vorm van multitasking die ik in bovenvermeld voorbeeld zie is dat ze boodschappen doet terwijl thuis de wasmachine draait. Maar dat is niet hààr verdienste! Het is de verdienste van de MANNEN die wasautomaten uitvonden!
Maar ze vindt ook nog wel andere voorbeelden om haar multitask-kunst te bewijzen hoor! GSM-roddelen, Faceboeken en SMSen onder het autorijden bijvoorbeeld. Ha! Dàt kan de man lekker niet!
Neen. Dat kan hij niet. Maar zij ook niet!
Dat kunnen beiden wél, maar de man is meestal verstandig genoeg om geen mensenlevens op het spel te zetten voor een onnozel roddelpraatje!
Toon mij een vrouw die met de ene hand het eten bereid, met de andere hand de afwas doet, en ondertussen de vloer dweilt met een bezemstok die ze in haar achterwerk geklemd houdt, dàn zal ik geloven dat die vrouw een multitaskwonder is. Maar voor de rest doet ze nét wat de man doet op zijn gebied: één taak verrichten, en ondertussen al denken hoe de volgende taak moet worden verricht. Maar of dat multitasking mag worden genoemd betwijfel ik sterk.
O ja, ik kan ook met de ene hand een klontje suiker in mijn koffie doen terwijl de andere hand een sigaretje grijpt en opsteekt. Is al een zuiverder vorm van multitasking, maar dat kan toch iedereen?
Ik hoorde ooit was het Tolstoi? Enfin, dat een beroemd iemand, met beide handen tegelijk twee verschillende dingen kon schrijven. Wel, dàt noem ik nu eens pure multitasking. Maar vindt er eens zo eentje?
Vrouwen? Multitasking? Ha ha ha!
Let wel, ik onderschat de taak van veel vrouwen niet. Ze moeten inderdaad veel nadenken over hoe hun dag te plannen, de financiën te regelen, de kinderen verzorgen enzovoort. Maar uiteindelijk blijft het nét zoals voor de man: één ding tegelijk DOEN, en aan vijf verschillende dingen DENKEN.
Maar toch is er een verschil met de man. Een man ligt met een berg werk, maar ziet dat werk in al zijn afzonderlijke stukjes. Kijkt niet naar de berg. Ziet enkel het eerste onderdeel waar hij mee wil beginnen. Weet dat het stuk per stuk zal af zijn tegen dat de dag voorbij is. Een vrouw ziet alleen maar de berg waar ze schijnbaar niet kan over kijken. Zo erg dat ze niet eens weet waar te beginnen. WIL het eigenlijk wel allemaal tegelijk doen, maar moet het uiteindelijk toch allemaal afzonderlijk doen.
Voor de man is het bestijgen van die berg als het ware een stappenplan. Laat zich niet ontmoedigen door de hoogte van de hele berg, maar houdt zich vooral bezig met de stap die hij nú zet. De vrouw ziet alleen maar de berg en raakt in paniek als ze er niet in één stap bovenop kan komen.
Maar ik kan ze begrijpen! Ze zijn veel meer depressiegevoelig dan mannen. En ik heb één keer in mijn leven een depressie doorgemaakt. Een paar weken maar gelukkig. Ik kwam op mijn bureau en zag stapels papier! Niet doorheen te komen! Wist niet hoe of waar te beginnen. Raakte compleet in een diepe stress. Waarschijnlijk bekeek ik op dat moment mijn werk zoals een vrouw dat doet.
En nochtans, het was zowat dezelfde stapel die elke dag op mijn bureau lag te wachten, en waar ik onder normale omstandigheden mee speelde. Nu echter zag ik niet al die afzonderlijke taakjes, maar de hele onmogelijke stapel! En ik ging onderuit.
Gelukkig had ik een dokter die me de juiste medicatie voorschreef, en na enkele weken rust was ik er weer bovenop en deed mijn taak weer spelenderwijs en met plezier.
En ik heb zo een flauw vermoeden dat vrouwen die van multitasking spreken eigenlijk altijd hun werk zien zoals ik dat deed in die depressieve bui. Als ze er dan toch in slagen schijnbaar twee dingen tegelijk te doen gaan ze heel hoog van de toren roepen dat ze multitaskers zijn.
En de man? Ach ja die laat ze maar praten. Hij is meer gelijkaardige trekjes van ze gewoon. Vinden ze zich multitaskers? Maakt hen dat gelukkig? Laat ze dan hun pleziertje maar. Niet reageren! Niet redetwisten! Je van de domme houden en haar dat pleziertje gunnen!
Ik kreeg deze week een pps toegestuurd met uitsluitend tekst! Nu vind ik het wel idioot om een programma als powerpoint als tekstverwerker te gebruiken, maar vond de tekst toch heel leerzaam. Vandaar dat ik hem uit de pps haalde en hieronder publiceer. Ik raad iedereen aan de tekst heel aandachtig te lezen. Zo nodig twee of drie keer, tot het goed doordringt wat ons te wachten staat!
-o-o-o-o-o-
Hebben jullie je ook al afgevraagd waarom MAROKKANEN veel gemakkelijker een huis kunnen kopen dan de BELGISCHE werkende mens ?
Ziehier de uitleg:Een geïmmigreerde Marokkaan (die nog altijd zijn dubbele nationaliteit bewaart - wat een stommiteit!) kan via de Bank van Marokko een huis kopen op ZIJN naam.
Wat gebeurt er nu ? Het gebouw wordt gekocht door de Bank van Marokko en blijft haar eigendom voor altijd. Nog altijd geen probleem, nietwaar? Maar hier komt het: de koper, altijd een MAN (maar nee, de Islam discrimineert niet!) mag voor ALTIJD in het huis blijven wonen, gevolgd door een erfgenaam, MANNELIJK natuurlijk, en zo verder. U begint zich te nerveren? Ik ook! Maar we gaan verder...
De koper betaalt aan de bank (of hij nu werkt of niet) 150 euro per maand voor een aankoopsom van +/- 150.000 euro!
Mààààr: nadat hij het huis door de bank heeft laten kopen, mag de koper de 1,2,3 appartementen verhuren aan 500 euro per maand, zonder aan de Bank van Marokko ook maar één cent te moeten betalen.
Nu blijkt dat alle huizen die gekocht worden 3 of 4 verdiepingen hebben. Die verhuurt de koper dus aan minstens 500 euro (vermenigvuldigd met......) en hij blijft 150 euro terugbetalen aan de bank. Geen kadaster, geen taksen, geen belastingen, want: het gebouw is eigendom van de bank!
Elke man mag deze operatie één keer uitvoeren vanaf zijn meerderjarigheid, dus vanaf 18 jaar. Nu begrijpen jullie misschien beter waarom Marokkanen zoveel mogelijk ZONEN willen verwekken?! Ooit gehoord van het sneeuwbaleffect? Hele straten zijn al Marokkaans en het breidt zich steeds maar uit.
Maar dit is nog niet alles
Ze stempelen praktisch allemaal, ontvangen kinderbijslag voor hun hele rist kinderen (die ook rijk gaan worden door dit systeem), betalen geen belastingen en gaan het verdiende geld uitgeven in hun land van herkomst.
Nu begrijpen jullie waarschijnlijk beter waarom zij met BMW's en Mercedessen rijden terwijl wij het moeilijk hebben ons Peugeotje af te betalen ?
Dan moeten jullie ook weten dat een alleenstaande Belgische moeder met 2 kinderen, die hard werkt, geen lening kan krijgen om een klein appartementje te kopen want......ze verdient niet genoeg!
Dus, beste vrienden, hier komt de vraag: moeten wij NOG toleranter worden en nog meer op onze kop laten zitten ?????
Stuur dit door naar zoveel mogelijk mensen.
DIT MOET IEDEREEN WETEN !!!!!
-o-o-o-o-o-
Commentaar? Jawél hoor! Wat moeten wij daaruit leren? Wel, ik had het al over het leenstelsel van Islamitische banken: GEEN INTERESTEN op leningen! Want dat mag niet volgens het Islamitisch geloof. Ik vond, en vind nog, dat dit toch één goede eigenschap van de Islam is.
Maar nu stel ik vast dat die solidariteit van Moslims nog een stuk verder gaat. Arm en rijk helpen elkaar. Vormen één blok. Een blok met als enig doel: de wereld overheersen (dus toch winstbejag)! En op dié, onbaatzuchtige manier lukt hen dat als een fluitje van een cent.
De banken daar hebben begrepen dat ze geen stap verder komen met de bevolking uit te zuigen. Dergelijke liefdadigheidjes moeten ontstaan zijn in hun cultuur, om de armen tenminste de kans te geven een levenslang dak boven het hoofd te hebben, al blijft dat dak dan wel eigendom van de bank. Daar zouden onze banken nog wat van kunnen leren: langetermijndenken!!!
En nu injecteren ze die goede kant van hun cultuur in ons land Ons land, waar de Vlaming nergens komt zonder een flinke pak poen. Poen die een werkende mens niet eens meer kan vergaren in een heel mensenleven! Snap je wat daar moet van komen? Geen Belg kan nog concurreren met een dubbelnationaliteiterige Marokkaan die van twee walletjes eet. Hij profiteert, wij betalen!
Als wij, domme westerlingen, daar niets tegen ondernemen zullen de Moslimmen het van ons winnen en baas worden in Europa!!! Als je het zo bekijkt moeten zij ons wel een ultradom volk vinden dat we dit zomaar laten gebeuren! Echt slim bekeken van hen. Moeten we écht een voorbeeld aan nemen!
Maar wij? En onze op kapitalisme gestoelde banken? Banken die kortzichtig genoeg zijn om niet het belang van het gehele volk voor ogen te hebben? Die enkel op eigenbelang zijn gericht? Waar blijft het belang van ONS volk? Ons volk dat moeizaam een heel leven hard moet werken om zich een pover werkmanshuisje te kunnen permitteren? En dan nog wel in eigen land! Eigendommen opkopen in vreemde landen kan slechts door een klein aantal superrijken! Wel, dan zijn de Moslims toch een pak slimmer! Die kopen, op termijn en met heel veel geduld, de hele wereld op en zullen ons op de duur het nakijken geven.
In plaats van medelijdend de arme Moslimpjes te steunen en te helpen op elk gebied dat (kortzichtige) humaniteit weerspiegelt, zouden we beter een voorbeeld nemen aan hún banksysteem! Het eens goed doorlichten en er de gevolgen op lange termijn van leren doorzien!
Want als het zo doorgaat behoort elke vierkante meter grond in België weldra aan de Marokkaanse banken! De ondertussen ontelbare Moslimbabytjes in hun buggytjes, en de broedmachines die daarachter lopen, bewijzen het.
De Belg daarentegen wordt dusdanig uitgeperst dat een stukje grond met een huisje kopen bijna onmogelijk wordt. De Moslim verwerft zijn huis zonder één druppel zweet, en wordt ondertussen nog overvloedig gesteund door dezelfde overheid die ons uitperst en ons ervoor laat opdraaien!
Nu moet je toch echt geen rekenwonder zijn om het droevig einde van dit spelletje te doorzien?
Zién ze dat niet in de Wetstraat? Oh jawél hoor! Maar ze willen het niet zien. Ze willen gewoon hun zitje behouden ten koste van wat ook. De uitverkoop van onze grond zal hen worst wezen. Tegen de tijd dat de laatste vierkante meter aan de Moslims behoort zitten zij al lang in de Caraiben van de zon te genieten.
Wetstraat verdorie! Open toch eens de ogen? Kijk toch eens wat er aan het gebeuren is? Denk toch eens voor één keer, aan het belang van het land in plaats van aan eigenbelang? De financiële crisis is een peulschilletje in vergelijking met het ons ontfutselen van het vaderland.
Een vrouw zaagt graag. Want: Een vrouw heeft graag alles onder controle. Een vrouw geeft graag bevelen. Lijkt soms een bijna wellustige bezigheid. Maar geen van die drie eigenschappen ligt haar echt! Geen van die drie eigenschappen onderstreept het vrouwelijke in Eva. Het komt haar helemaal niet af. Het vermannelijkt haar. Het verdoezelt helemaal het lieve wezentje waar de man ooit verliefd op werd.
En dan kun je je afvragen: waarom in godsnaam doet ze dat toch? Ziet ze echt niet in dat dit haar niet erg geliefd maakt?
Jawel hoor! Dat weet ze drommels goed, tenzij ze helemààl getikt is. Maar ze kan moeilijk anders. Ze gehoorzaamt aan een sterke innerlijke drang. Wordt stilaan een controlefreak. Wil alles in haar omgeving onder controle hebben, en dus moet haar hele omgeving naar haar pijpen dansen!
Die innerlijke drang heeft ook een naam: onzekerheid. En die onzekerheid reageert ze af door controlefreak te spelen. Maar ziet zélf wel dat het niet werkt. Waarom het niet werkt? Omdat de man en de kinderen haar onzekerheid en de manier waarop ze dat afreageert op de duur door hebben. Omdat de man moeilijk verliefd kan blijven op een zagende feeks. Omdat de kinderen niet meer gehoorzamen aan iemand die toch maar blijft zagen. En dus wordt ze nog onzekerder. Met als gevolg dat ze nog meer gaan commanderen en zagen! Voor haar is dat een soort van drug.
Het werkt net als alcohol bij koude: je neemt een slok en eventjes voelt het lekker warm aan. Maar na korte tijd verdwijnt dat gevoel en heb je het nog kouder dan voorheen! En moet je steeds meer alcohol! Medisch bewezen! Die alcohol doet iets met je aderen. Zet ze uit of zo ach, ik wil me niet in medische zaken verdiepen. Feit is dat alcohol meer kwaad dan goed doet bij koude: éventjes een verlichting en dan nog erger dan voorheen.
Wel, zo ook gaat het ook met de drug van controlefreaks. Ik had het tot hiertoe over vrouwen, omdat het toch wel een typisch vrouwelijke eigenschap is. Maar sommige mannen lijden er ook aan hoor! Maar vrouwen zijn er gevoeliger aan vanwege hun zwakkere positie. Die schijnbare zwakte proberen ze dan te verdoezelen met controle. Op welke idiote manier ook. Door bijvoorbeeld te vragen de tafel te dekken terwijl je daar nét al mee bezig bent. Speelt geen rol voor haar! Door het nog eens te vragen heeft ze weer controle op de zaken die rondom haar gebeuren. Het gaat er niet om dát het gebeurt, het gaat erom dat het via háár moet gebeuren! Dan pas kan ze zich weer een tijdje rustig voelen.
Dergelijke mannen heb ik ook gekend. Mijn chef bij de technische dienst in de fabriek waar ik ooit werkte bijvoorbeeld. Een technisch ingenieur. Héél intelligent. Maar heel onzeker, en totaal niet in staat een team te leiden. Ik zocht zelf mijn werk. Zag dat er ergens nog onderdelen lagen te wachten om aan elkaar gelast te worden waren en laste ze. Prompt kwam hij aanzetten met Oh ja, Willy, ik wou het net vragen: wil jij die stukken aan elkaar lassen?
Ik wist dat hij dat zou zeggen. Had er binnenpretjes om, maar kreeg er ook een hekel aan. Hoe kun je nu zo onzeker zijn dat je dat nare gevoel moet verdrijven door anderen onnodig op de zenuwen te werken? En reken maar dat hij me op de duur echt wel op de zenuwen ging werken! Zo erg dat ik soms werk zag maar er gewoon niet aan begon om zijn reactie te vermijden. Ik ging dan maar liever een controlewandelingetje door de fabriek maken.
Droevig! Een ander woord heb ik daar niet voor. Jezelf moeten bewijzen door op een soms idiote manier controle uit te oefenen op wat om je heen gebeurt! Om je weer voor korte tijd een stuk zekerder te voelen. Tot je doorkrijgt dat het je nog onzekerder maakte Net als alcohol doet met koude temperaturen!
Een paar jaar geleden zaten we te praten met een meisje van achttien. Aangetrouwde familie. Het gesprek kwam op huwelijksaangelegenheden, controle en zo. Ik legde haar ook uit dat ik zelf een hekel heb aan commanderen. Heb daar totaal geen behoefte aan. Integendeel, want mensen die constant gecontroleerd en gecommandeerd moeten worden zijn waardeloos in mijn ogen, en die heb ik ook liever niet in mijn werkomgeving.
En toen vroeg ik haar op de man af of zij zich er goed zou bij voelen als ze later haar man constant zou moeten commanderen.
Er kwam als bij toverslag een hemelse schittering in haar ogen, en bijna wellustig antwoordde ze gretig JA HOOR! Het kwam er zo spontaan en onschuldig uit dat ik vond dat het haar wel in de genen moest zitten. Dat ze dat heel normaal vond. Dat ze niet eens besefte hoe ze daarmee haar innerlijke onzekerheid blootlegde!
Haar toekomstige man heeft alvast mijn innige deelneming! Zij trouwens ook, want lang zal ze wel niet bemind worden!
Graag commanderen? Mens! Welk karakter moet je daarvoor hebben? Commanderen vind ik juist een zware, verantwoordelijke taak. En zoiets doe je nooit graag. Als het je job is doe je het omdat het nu eenmaal moét. Maar zomaar voor je plezier? Dan beleef ik nog meer plezier aan een hele dag aardappelen schillen!
Het zijn trouwens meestal mensen die er geen flauw benul van hebben hoe je op een efficiënte manier commandeert, die het graag doen! Zomaar voor de kick, of gewoon om zichzelf te bewijzen uit onzekerheid. De gevolgen zijn er dan ook naar.
Bijna was dit het einde van dit stukje, maar gelukkig realiseerde ik me plots dat het niet mijn bedoeling is om zomaar een bepaald soort mensen aan de kaak te stellen. Dat heet roddel, en daar wil ik niets mee te maken hebben! Het is eerder mijn bedoeling om aan de mensen die zich aangesproken voelen minstens tips te proberen te geven om van die verslaving af te komen en een beter mens te worden.
Wel, in dit geval hier heb ik maar één tip: als je dan zon behoefte hebt aan controle, gebruik die energie dan naar binnen in plaats van naar buiten. Stel je als eerste taak: jezelf onder controle te houden. Hou je emoties onder controle. Hou je woede onder controle. Hou je angsten onder controle. Hou je onzekerheden onder controle. Want als je controle als verslavende drug je hele leven lang alleen maar op de buitenwereld hebt gericht, zul je vaststellen dat er bij jezelf nog heel wat werk aan de winkel is! En het werken aan jezelf is, als dat een troost mag wezen, geen verspilde energie!
Enkele citaten uit een zwerfmail die eigenlijk te lang is om hier helemaal te publiceren:
In de nacht van vorige donderdag op vrijdag voerde de politie van Borgloon wegcontroles uit. Plots wilde een voertuig blijkbaar ontsnappen aan een controle en stoof de voerder weg door plankgas te geven. De politie zette onmiddellijk de achtervolging in met een voertuig en enkele "motards". Tegen zeer hoge snelheden van rond de 180 kilometer per uur werden regelmatig andere weggebruikers in gevaar gebracht. De vluchter bleek geen gemakkelijke jongen te zijn en hield het lang vol. Via Tienen en Diest naderde men Leuven. Daar bleken, inmiddels andere, opgeroepen politievoertuigen de strijd te kunnen beeindigen en de vluchter klem te rijden en tot stoppen te dwingen.
Enz Vervolgens:
De dader werd aangehouden en verscheen de volgende dag vrijdag voor de onderzoeksrechter in Luik. Het gaat hier over een minderjarige allochtoon. Bovendien weigerde deze misdadiger de naam van zijn compaan aan de onderzoeksrechter mee te delen.
Resultaat. De onderzoeksrechter liet de man op staande voet vrij en hij kon beschikken !!!!
-o-o-o-o-
De tekst komt uit politiemiddens! Met opzet heb ik er een aantal te langdradige, maar toch interessante gevolgtrekkingen uit weggelaten. Gevolgtrekkingen die toch elke Vlaming die nog normaal functioneert, onmiddellijk zou trekken. En die dus overbodig zijn. Helaas, gevolgtrekkingen die niet tot de Wetstraat lijken door te dringen! Daar praat men graag over alles als het er maar niet over gaat de bevolking te beschermen tegen gespuis en over de regelrechte overname van ons land door criminelen.
- Stond die onderzoeksrechter onder druk? Dan moet het vingertje naar de Wetstraat wijzen.
- Stond die onderzoeksrechter wettelijk machteloos? Dan moet de Wetstraat hoogdringend ingrijpen met nieuwe wetten die de bevolking beschermen in plaats van ze aan hopeloze multiculturen op te offeren.
- Was die onderzoeksrechter te laks voor een grondig onderzoek? Dan moet hij hoogdringend aan de deur worden gezet!
- Gaat de job hem boven zijn petje? Dat hij dan een andere job zoekt!
Verschillende politiemannen en -diensten waagden met hun doorzettingsvermogen hun leven om een stel criminelen te vatten. En wat doet de onderzoeksrechter? Hij lacht ze gewoon uit!
Ons land bulkt van de wetten die de criminelen moeten beschermen!
Ons land bulkt van de beperkingen die de motivatie van politiemensen totaal kraken!
En àls ze dan nog eens een goede vangst meenden te doen worden ze uitgelachen door een onderzoeksrechter!
In de huidige multikloterige situatie heeft ons land geen behoefte meer aan zomaar een politiekorps! Daar is het veel te laat voor. Het heeft nood aan een waarachtig politieleger en dito rechterlijke dienst. Géén witteboordenleger, maar een leger in ware para-stijl. Een leger dat de onschuldige burger beschermt in plaats van hem uit te lachen. Een leger dat niet langer wordt gedicteerd door Wetstraatmarionetten! Een leger met slechts één gemeenschappelijk doel: de criminaliteit tot op de bodem verdelgen. Net als onkruid.
Niet meer mogelijk? O jawel hoor! Met de juiste mensen op de juiste plaats zou de klus in minder dan een jaar geklaard kunnen zijn. Zet één man, met het karakter van mijn eerste politiecommissaris, aan het hoofd van een politieleger, en België is in minder dan een jaar het veiligste land ter wereld.
Want zó onkwetsbaar zijn die gangsters niet hoor! Ze worden alleen maar onkwetsbaar gemaakt door onze watjeswetten en watjespolitici! Een legertje advocaten pepert ze dan nog eens duidelijk in wat ze wél en wat ze vooral niét mogen zeggen, en het criminele feest kan beginnen!
De late winter die we beleven doet me terugdenken aan die van 1962 - 1963! Toen viel de winter aanvankelijk ook best mee, maar eind januari begon de ellende. Sneeuw, en daarna vorst. Tot - 20° soms! Zelfs de zee bevroor!
En dat duurde en duurde! Maanden! Bijna tot Pasen! De sneeuw? Die bleef gewoon liggen. Op straat, op de fiets- en voetpaden, overal. Van zout strooien had niemand ooit gehoord. Hoogstens werd door de wegbeheerders af en toe wat zand gestrooid over de hardgereden sneeuwlaag.
Ik was toen tweeëntwintig en reed elke dag met de bromfiets naar mijn werk, zowat 15 km van mijn huis. Koud tot op het bot, alert als wàt om niet uit te schuiven brrr! En toch vond ik het ergens avontuurlijk. Zou ik mijn bromfiets voor geen geld ter wereld hebben verwisseld voor de trein.
Maar toch was het ook toen dat ik pas echt besefte dat ik een betere baan wou. Dichter bij huis. Interessanter. Fatsoenlijker. Netter. En ik ging meedoen aan het examen voor politie. Slaagde, en dacht in eerste instantie bij mezelf:
- Whaauw! Nooit meer werken! Altijd netjes in uniform rondwandelen. Nooit meer de handjes vuilmaken. Nooit meer verkleumd op de bromfiets.
Helaas! Het draaide wél een pak anders uit. Ik ving mijn dienst aan op 1 juli 1963. Volop vakantie; volop toeristen; volop drukte. Je werd gewoon tevoet op straat gestuurd voor een bepaalde sector of straat. En neen. Werken in de ware zin van het woord hoefde niet. Wandelen, staan, tussenkomen of verkeer regelen. Fluitje van een cent! O ja? Wel, helemààl niet!
Ten eerste voelt het in het begin alsof je, hoewel in uniform, in je blootje loopt. Juist dóór dat uniform. Incognito wandelen is er niet meer bij. Je voelt je door iedereen bekeken. Je moét dus wel deftig lopen of staan. Acht uur per dag. Eventjes zitten op een bankje of ergens tegen leunen kan natuurlijk niet! Je zou hopen kritiek krijgen. Bij het minste wat er in de omgeving gebeurt richten alle blikken zich ook weer op jou, benieuwd hoe je zult reageren.
Wel, toen ik s avonds thuiskwam was ik dubbel zo moe als na een dag zware lichamelijke arbeid!
En toen kwam de winter weer. Niet zo koud als de vorige, maar veel scheelde het eigenlijk niet. Acht uur op straat! Doelloos wandelend, hopend dat er iets zou gebeuren, maar dat gebeurde nu juist niét! Van patrouille met een wagen, zoals tegenwoordig, was geen sprake! Het was tevoet of met de fiets! Verkleumd tot op het bot! Toén pas leerde ik wat koud hebben betekent.
En dan zie je dametjes snel uit hun wagen springen en een winkel binnenlopen. Ze zijn nét lang genoeg buiten geweest om huiverend uit te roepen: Oh mon dieu, comme il fait froid!
En je denkt bij jezelf wat dat mens er zou van denken daar eens acht uur verkleumd in rond te lopen. Niets om te schuilen. Nergens even binnen kunnen lopen. Buiten! Als een hond! Niet eens kunnen werken om je warm te houden! Verkleumd tot op het bot! Stijfbevroren bijna!
En ja, er kwam een twijfelmoment. En even was ik nét klaar om mijn oude werk terug op te nemen en de politie vaarwel te zeggen. Maar ik had zware motoren zien staan in de politiegarage! En die lokten me. Verleidden me met al de charme en het avontuur dat ik er in zag! En heel erg lang duurde het niet of ik zat op zon monster! De eerstvolgende paasvakantie al! En ik ben er achttien jaar lang op blijven zitten. De winterse koude drong nu nog meer door tot op het bot, maar ik voelde het niet meer! Ik had mijn gading gevonden. Van mijn hobby mijn beroep gemaakt.
Vergroeide met de machine. De motor werd mijn verlengstuk. Man en motor waren één. Meteen ook was het soort politiewerk een pak interessanter dan dat doelloos rondwandelen! Maar koud bleef het wel in de winter op een motor. Kouder dan wat je je ook maar kunt voorstellen.
De gevoelstemperatuur op een motor bedraagt toch, naar ik schat, tussen de vijf en tien graden minder dan de werkelijke temperatuur. Is natuurlijk afhankelijk van je snelheid. Vermits je buiten zit, is de windsnelheid, zelfs bij windstilte, gelijk aan de snelheid waarmee je rijdt. En dat kan drommels koud aanvoelen in de winter, maar heerlijk fris in de zomer. Vandaar dat de stoere macho-hangbuikmotards niet gauw de motor zullen buitenhalen in de winter! Dan zie je alleen maar de échte motorliefhebbers. En die vinden niét dat ze de macho moeten uithangen om van de motor te genieten.
Voor mij echter was het eender of het winter of zomer was, want als de motor onder me tot leven kwam en ronkend ging zingen kon het me allang niet meer deren. Want die muziek was, voor mij toch, de mooiste symphonie die ik ooit hoorde. En ik had maar één zorg: ooit zou ik het motorgebeuren vaarwel moeten zeggen. Hoe moest ik dàt overleven?
Maar ach, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. En toen de tijd van gaan was gekomen was ik verrast van mezelf: ik keek niet meer achterom. Geen spijt. Geen tranen. Geen emoties. Motoren konden me gestolen worden. Ik had het gehad. Was verzadigd. Kon alleen nog dankbaar op die periode terugkijken en me volledig toespitsen op mijn nieuwe taak. Alleen de vele mooie herinneringen bleven, en dat was me meer dan voldoende.
Als je mij zou vragen wat de definitie is van tevredenheid, en daarmee gepaard gaand persoonlijk gelukkig zijn, zou ik zeggen:
De som van alles wat je hebt gegeven, min de som van alles wat je hebt gekregen.
Als de uitkomst hiervan positief is, dan ben je een tevreden en gelukkig mens. Is hij negatief, dan zou ik niet in je schoenen willen staan! Dan kan het niet anders of je behoort tot de ontevredenen!
Zou het gros van de jonge mensen tegenwoordig nog tevreden zijn, net als vroeger toen we keihard moesten werken om den brode?
Wie tegenwoordig zegt jeugd denkt aan problemen, vechtpartijen, overvallen, hangjongeren, luiaards, moederskindjes, watjes, en zéker niet aan werkers. Enfin, allemaal ontevredenen! Ontevreden wegens doelloosheid. Doellozen dus. Verveelde doellozen.
Waar zit het verband tussen al die soms toch tegenstrijdige eigenschappen? Wel, dat verband is niet ver te zoeken. Maar vooreerst: denk niet dat ik ze allemaal over één kam scheer. Gelukkig ken ik er ook anderen. Anderen waar ik heel graag U, met hoofdletter tegen zeg. Ik weet ook niet of die anderen een meerderheid of een minderheid vormen. Ik weet alleen wat ik zie op straat. En dat is helaas niet altijd mooi.
Het verband tussen hangjongeren en ontevredenen is dat je als hangjongere niet anders kunt zijn dan ontevreden. Ons lichaam is gemaakt om iets te doen. Of dat nu handenarbeid of geestelijke arbeid is maakt niet uit. Maar zolang als we iets positiefs doen, blijven we tevreden. Kunnen we terugkijken op een prestatie. Hoeven we niet beschaamd te zijn voor het voedsel en het comfort dat we ervoor terugkrijgen.
MAAR! En nu komt het: steeds meer oudertjes, en vooral moederkloekjes, schermen hun kind af voor alles wat te zwaar, te heet of te nat is! Plaatsen het kindje op een troon. Stoppen het vanalles toe. Het moet niets zelf doen.
Wat dachten ze daar dan van te maken? Leg een hondje helemaal in de watten. Bederf het. Volg al zijn willetjes in. Wat zal het resultaat zijn? Juist! De hond, hoe dom en onwetend hij ook is, zal heel het gezinsleven bepalen als een volmaakte patriarch!!!
En dat is precies wat moderne oudertjes zo dikwijls doen. Met als resultaat niet alleen een onwetend kind dat baas is in huis, maar vooral een kind dat vindt dat het leven toch zo mooi is als je niets hoeft te doen en alles maar toegestopt krijgt. Alleen die grenzeloze verveling is er een beetje teveel aan. Maar daar zijn oplossingen voor. Kattenkwaad bijvoorbeeld. Spijbelen, pesten en weet ik veel.
En nu mag je drie keer raden wat er van dit kind zal geworden!
Jawel, het zal blijven parasiteren zo lang het kan. En als dat niét meer kan, omdat de ouders er niet meer zijn, of, véél te laat, zijn gaan beseffen wat ze veroorzaakt hebben en alsnog op de rem gaan staan, wordt het een hangjongere! En nog veel later een marginaal die niet meer weet van welk hout pijlen te maken.
Hangjongeren zijn ongelukkig! Zijn ontevreden! Vinden dat ze nooit geluk hebben. Vergeten dat je geluk zelf maakt! Door iets te doen. Door iets te betekenen voor de samenleving. Maar daar zijn ze ondertussen al veel te veel voor verwend. Daarvoor zouden ze de handen uit de mouwen moeten steken en dat is nou net wat ze tot elke prijs willen vermijden.
Fitnesscentra kunnen nog nét, om hun spieren een beetje in vorm te houden. Maar ik geloof nooit dat een prestatie in een fitnesscentrum in staat is het waardeloosheidgevoel te verminderen en het zelfbeeld op te krikken! Daarvoor moet je iets doen dat écht loont. Niet iets waar je zelf nog moet voor betalen op de koop toe!
En daar juist wringt het schoentje! Ze zijn door de ouders, zonder dat die het beseffen, aangeleerd om niets te geven maar alles te krijgen. Ver vandaan te blijven van alles wat werk of moeilijk is! Van alles wat te zwaar of te heet is. En ze zijn ontevreden! Hun lichaam snakt ernaar zichzelf te bewijzen. Maar ze zijn te lui om die drang op een positieve manier in te vullen. En moeten dat dan maar op een negatieve manier doen: ruzie zoeken, hangen, drugsgebruik, nou ja gewoon ontevreden en ongelukkig zijn.
Hangjongeren worden niet geboren! Ze worden gevormd!
Dàt is wat veel moderne oudertjes, zélf nog kind, van hun kroost maken! En helaas, er is geen efficiënte handleiding voor fatsoenlijke opvoeding te vinden. Tenminste, niét een handleiding die weerklank vindt in de maatschappij.
En raar maar waar: dergelijke handleidingen vind je te kust en te kuur voor de opvoeding van hondjes! En ze werken perfect! Met bijna onmiddellijk resultaat. Maar helaas, het gaat om hondjes! Als het om mensjes gaat wordt het andere koek en worden andere handleidingen geschreven. Wattenboekjes! En toch het werkt nét op dezelfde manier! Het enige verschil is dat je met mensjes veel langer geduld moet hebben alvorens het er insteekt.
Maar als het om je kind gaat, vraagt het energie en verloochening van je eigen instincten. Iedereen wil zijn eigen kind namelijk beschermen tegen de vele gevaren van het leven. Het verstand wordt dan heel dikwijls opzij gedrukt door empathie of moederliefde. Het gaat immers om JOUW kind! Niet om zomaar om een hondje! Bovendien geeft de tegenwoordige samenleving je, als je je kind hopeloos verwent, nog gelijk ook! En is dat ondertussen niet langer een uitzondering, maar de regel geworden.
En zo worden regelrechte ettertjes gevormd. Ettertjes die op school pestertjes worden. Pestertjes die vervolgens ontevreden hangjongeren worden. En dan? Wie zal het zeggen? De weg naar de marginaliteit is gevormd en wenkt uitnodigend.
Vreemd! Jarenlang al zijn we bezig, en terecht, de kerk de rug toe te draaien. Het begon omdat we te intelligent werden om nog in sprookjes te geloven. Vervolgens wegens de vele ondertussen ontmaskerde misbruiken. En nu? Nu staan we in ons blootje! Religieloos en waardenloos. Religieloos is geen probleem. Integendeel. Maar waardenloos? Dat kun je niet maken! Daar komt narigheid van!
En net op dàt moment komt de moslimwereld onze contreien overspoelen! Met hún waarden. Met hún blindelings geloof in klinkklare sprookjes. En wij? Wij hebben niets meer om daar tegenover te plaatsen. Niets dan het restje dat van onze waarden overblijft. Onze waarden waarvoor eeuwenlang gevochten is. Onze waarden die helaas verpakt zaten in een sprookje waar we niet meer in geloven! En dan maar meteen het kind met het badwater weggooiden.
Want waarden lijken niet meer te werken. Zéker niet als er geen achterliggend orgaan achter steekt. Dat orgaan was ooit onze eigenste kerk, maar die vertikte het om mee te groeien met de evolutie van de bevolking! Blééf maar halsstarrig haar sprookjes de wereld insturen. Had niet door dat een ontwikkelde mens noch in sprookjes, noch in Sinterklaas gelooft. Had ook niet door dat we, zónder religie, een veel betere samenleving aan het opbouwen waren.
De kerk moet omschakelen! En wel héél dringend! Bekennen dat de sprookjes verzonnen waren voor het goede doel. Omschakelen naar een filosofie in plaats van een religie. Want wat is trouwens een filosofie? Niets anders dan de verworvenheden en lessen die de mensheid heeft getrokken uit duizenden jaren samenleving en ellende. Met andere woorden: nét datzelfde wat de kerk voorheen deed. Ooit was het nodig dit alles in een sprookjesachtige vorm te gieten om het te doen doordringen tot de domme bevolking. Maar die tijden zijn voorbijgestreefd. De mensen zijn niet meer dom. Spijtig dat de kerk dat niet tijdig heeft begrepen!
De moderne mens is er, dat denk ik tenminste, klaar voor om eerder in de filosofie dan in de religie van het christelijk geloof te geloven. Laten kerken, kapelletjes en kathedralen maar rustig bestaan, maar beman ze met normale mensen. Mensen die net als iedereen vrij zijn om al dan niet te huwen en kinderen te krijgen. Mensen die bijgevolg geen kinderen moeten misbruiken om aan hun trekken te komen! Mensen die niet pretenderen het woord van god te verkondigen, maar het woord van de mensheid. Het woord dat ontstaan is uit duizenden jaren ondervinding en leed.
De leer mag gerust dezelfde blijven! Het sprookje op zich mag ook blijven bestaan. Als het maar niet halsstarrig als waarheid wordt verkondigd. Welmenende priesters kunnen hun taak rustig blijven uitoefenen. Raad en hulp bieden aan mensen met problemen. Raad die nog altijd op diezelfde leer is gestoeld, maar met weglating van het sprookje.
Nu worden priesters betaald door de staat. Waarvoor? Om sprookjes te vertellen voor een lege kerk? Zou dat geld niet veel beter besteed worden als diezelfde priesters zich terug als gewone mensen zouden ontpoppen en wie daar nood aan heeft, bijstaan met psychologische raad? Terug de dorpsfiguren worden waar iedereen graag wel eens zijn toevlucht toe neemt? Klaar staan om aan ieder die dat wil een luisterend oor te bieden? De jeugd op het rechte pad te houden? Moet dat echt aan een sprookje gekoppeld worden? Neen toch?
De dag dat de kerk de moed heeft dié stap te wagen, zal ik weer elke zondag naar de kerk gaan. Luisteren naar wat daar allemaal verteld wordt over onze samenleving en onze eeuwenlang gekoesterde waarden. Luisteren naar het woord van de mensheid! Luisteren naar normale mensen die normale waarden prediken. Terug onze cultuur beleven. Ze weer leren waarderen, koesteren, en zo nodig verdedigen tegen elk die ze wilt aanvallen!
En dan hebben we meteen een prachtige filosofie om tegenover de moslimsprookjes te plaatsen! Dàn pas kunnen we de moslims met open gemoed in de ogen kijken en zeggen:
- Kijk. Dàt zijn onze waarden! Dààr leven wij voor. Als dat jullie niet bevalt: Go home!!! Koester maar jullie Sharia en jullie halal. Maar dan in jullie land alstublieft! En laat ons met rust als jullie vinden dat het er in jullie wereld veel beter aan toegaat. Vinden jullie dat niét? Wel, wees dan welkom, maar pas jullie aan!
Maar nu staan we gewoon machteloos. Vinden die moslim religie en cultuur maar niks, zouden daar wel graag onze cultuur tegenover willen plaatsen, maar onze cultuur is zijn ruggengraat kwijt. De kerk was ooit die ruggengraat. Maar in de evolutie van elk ras moet een moment komen dat sprookjes niet langer werken. Voor ons is dat moment al lang gekomen. En is het hoogtijd dat daar een andere vorm aan wordt gegeven. Een geloofwaardigere vorm. Een vorm die meegroeit met de evolutie en alle waarden van die eeuwenlange evolutie verkondigt. Niét als religie! Niét als sprookje! Wél als filosofie.
Nu moeten we, in onze multiculturele samenleving, sprookje tegenover sprookje stellen. Met als enig verschil dat wij er niet meer in geloven en dus ontwapend zijn. Zo lang we de schijn ophouden in sprookjes te geloven kunnen we andere rassen niet wijsmaken dat hún sprookje verzonnen is!
Al onze trotse kathedralen, kerken en bescheiden kapelletjes zijn symbolen van onze eeuwenlang gekoesterde cultuur. Ze symboliseren al onze waarden. Maar helaas, zolang als de kerk die waarden blijft verkondigen als hemelse leugentaal verliezen ze al hun kracht en jagen ze de geëvolueerde, moderne mens eerder ván dan náár de kerk.
En wat nog erger is: natuurlijk speelt de moslimwereld graag in op dat gebrek aan geloof in onze kerk! Jawel! Ook voor dàt probleem hebben we terug de geloofwaardige en volwaardige kerk nodig. Maar een andere kerk. Een kerk die open kaart speelt. Een kerk waarop we fier mogen zijn. Een kerk die, naast de wetten van de staat, een eerlijke en open manier van leven verkondigt. Maar dat kan ze niét als ze zélf in beginsel al leugens verspreidt!
Ik denk dat het in veel beroepen wel hetzelfde zal zijn. Je denkt dan zo bij jezelf dat iedereen dat beroep maar eens een tijd zou moeten beleven en doorleven om te weten hoe het leven écht is! Ik had dat idee toen ik aan de benzinepomp van mijn vader stond (een pak zwaarder dan je zou denken). Had het toen ik in een garage werkte. Had het toen ik bij de technische dienst van een vleesconservenfabriek werkte. Had het toen ik mijn legerdienst deed.
En toen volgde mijn achtendertigjarige politiecarrière! Wel, dat sloeg alles! Dan pas leerde ik de maatschappij kennen zoals ze écht is. Daar pas ging ik tenvolle beseffen dat elke mens toch minstens een aantal maanden stage zou moeten doen bij de politie. Leerde de grote en kleine kantjes van de mens pas écht kennen. Leerde beleefde kruiperigheid (om een bepaald doel te bereiken) over dezelfde kam te scheren als pure aanstellerij en/of onbeschoftheid. En leerde noch met het een, noch met het ander rekening te houden.
Leerde dat de mens ontelbare facetten heeft die je als koplampen kunnen verblinden, maar leerde vooral om àchter die koplampen te kijken. Me telkens weer te verbazen daar maar een heel klein lichtje te vinden. In een overtredingsituatie noch rekening te houden met de hautaine aristocraat die je met zijn volle gewichtigheid probeert te imponeren, noch met de onbeschaafde taal van de ongeletterde bruut die door hard schreeuwen probeert je bang te maken.
Ik leerde mijn instinct te volgen en de mens achter de façade te doorgronden. Makkelijk was dat niet altijd, maar je leert heel snel bij in deze situatie. Mijn hele wereld en mijn hele kijk op de mensheid veranderde. Die bruut was voor mij niet minder dan de aristocraat. Ze streefden allebei hetzelfde doel na: aan die boete ontsnappen. Maar dat deden ze elk met de middelen waarover ze beschikten. En het zou niet eerlijk geweest zijn die bruut, vanwege zijn gebrek aan opvoeding, anders te behandelen dan de gewiekste aristocraat.
Maar waar ik eigenlijk wil op neerkomen is op het feit dat, als iedereen, als een soort dienstplichtige enige tijd bij de politie zou moeten werken, hij wel heel gauw zou ondervinden dat de samenleving heel anders is dan de schone schijn die de gewone burger dagdagelijks voor zich uitgestald ziet!
Ook ik was voorheen klant in bepaalde onbesproken lijkende kroegjes of bars. Het leek allemaal zo braaf en sociaal. Tot ik bij de politie kwam en de keerzijde van die mooie etalages leerde kennen en de vele tussenkomsten van de politie in precies diezelfde kroegjes.
Voorzichtiger geworden moest ik mijn hele uitgangsleven helemaal herbekijken en kieskeuriger worden. De brave burger merkt dat zo niet op. Maandelijks een of meer tussenkomsten van de politie in bepaalde cafés vallen niet echt op. Je moet er dan toevallig al zijn op die momenten. Maar als insider geeft het je echt wel een andere kijk op bepaalde gezelligheden.
En ook de hele privé sfeer toont zich van zijn andere kant. Mooie huizen knusse tuintjes voorname gezinnetjes overal welkom en gevierd! Maar wat zich soms achter de leuke voorgevels afspeelt is lang niet altijd even mooi om zien!
Het duurt dan ook helemaal niet lang tot je doorhebt dat opgestoken vingertjes niet werken! Dat er in de samenleving maar één oplossing is voor welk probleem dat ook maar wordt veroorzaakt: wie niet horen wil moet voelen! De dader moet beseffen dat zijn daad niet geduld wordt door de maatschappij. Moet vooral beseffen dat daar ook een straf aan verbonden is. Niet zomaar een vermanende vinger in de trend van Dat mag je nooit meer doen hoor ventje!
Elk alternatief voor straf is tot mislukking gedoemd. Maar dat wordt niet meer begrepen. Niet door de ouders, niet door de leerkrachten, niet door de regering! Er zijn geen stokken meer achter de deur. En dat weten de gegadigden drommels goed!
Waarom die mensen het niet begrijpen? Omdat ze nooit dienst deden bij de politie. Nooit de kleine trekjes van mensen leerden kennen. Nog altijd denken dat een zacht vermanend vingertje meer dan voldoende is!
Ach ja soms is het wél voldoende. Bij personen met voldoende notie van kwaad of goed. Ook bij sommige kinderen. Maar bijlange niet bij iedereen, en juist daar moeten we een onderscheid leren maken. Eén of twee vermanende vingertjes kunnen nog nét. Helpen ze niet? Voelen dan maar! Op welke manier ook: straf, thuisblijven of wat dan ook voor kinderen. Boete, en zo nodig gevangenisstraf voor volwassenen.
Een kind straffen? Is inderdaad zwaar. Véél zwaarder voor de ouder dan voor het kind zelf. Je zit meteen al met woede om wat gebeurde. Verdriet omdat het - weeral - die van jou was. Twijfels of de straf niet te hard is. Pijn omdat je die straf als het ware zélf aanvoelt. Méér dan het kind zelf. Medelijden omdat het jouw kind is. En dan wordt de verleiding heel groot om de straf maar kwijt te schelden en in het vervolg niet meer te straffen. De makkelijkste weg! Maar helaas een weg die naar de afgrond leidt.
We mogen dan al in een humane beschaving leven humane beschavingen vernietigen zichzelf op termijn! Waarom? Omdat de doorsnee mens, ontdaan van zijn opgezette façade, nu eenmaal niet humaan is maar zich alleen maar zo voordoet! Met humaniteit kweek je ettertjes en watjes! Negeer je wat écht speelt in die verwende hoofdjes. Ben en blijf je onwetend over hoe het werkt in de echte wereld. En blijf je maar halsstarrig denken dat een vermanend vingertje het wel weer allemaal goed zal maken.
In die optiek gezien is de afschaffing van de legerdienst wel de grootste flater die de regering ooit heeft gemaakt! Het laatste redmiddel om nog mannen te maken van watjes! En reken maar dat het in veel gevallen nog werkte ook! Het was dan wel niet het soort ervaring die je bij de politie leert, maar je leerde er tenminste discipline en respect voor meerderen. Het was buigen of barsten! Ouders hadden geen inspraak over de behandeling van hun zonen. Moedertjes moesten hun beklag niet komen doen bij de commandant! En dat was maar goed ook.
Een berekoud wandelingetje maandag door stad herinnerde me er weer aan: de Wetstraat, onder impuls van volksgezondheid, heeft voor rookverbod in de horeca gekozen.
Het viel me dan ook op dat veel terrassen, ondanks de gure koude, nog waren blijven staan. Zéker deze die min of meer overdekt waren met een zonnezeil.
En wat me nog meer opviel was dat geen van die terrasjes leeg was! Het was 0°, maar op elk terras waren toch een paar tafeltjes bezet met verkleumde mensen die met bevende handen hun koffietje of pintje binnengoten. Met als enige troost in de andere hand een sigaret! Buiten. In de vrieskou. Liever dan een warm, gezellig maar rookvrij tafeltje binnen! Dan maar liever, dik gekleed en toch verkleumd, de consumptie genoten op een plaats waar het sigaretje mag. Slik! Mogen? Voor hoelang nog? Hoelang zullen de onverdraagzamen nog dulden dat op een terras in de buitenlucht gerookt wordt?
Dàt is wat Volksgezondheid heeft aangericht in België. België op zijn smalst. Rokers die geen deel meer mogen nemen aan het gezellig warme cafégebeuren. Die verbannen worden naar een koud, kil terras. Terug naar een ver verleden, waarin ze net zo behandeld worden als destijds de melaatsen: Vooral ver van de samenleving vandaan blijven met jullie besmettelijke ziekte!
En kom nou niet af dat België daarmee gewoon de Europese trend volgt! De Europese trend kan me gestolen worden. Ik woon in Vlaanderen en voel me niet lekker als ik gecommandeerd wordt door een tiental andere landen waar ik totaal geen uitstaans mee heb. Dat België slaafs volgt ligt niet aan Europa! Gelukkig reiken de Europese regels nog niet tot in onze cafés, keukens, slaapkamers en toiletten. Het ligt aan niets anders dan aan onze bloedeigen Wetstraat. Bevolkt met meelopers. En het zal ze worst wezen of ze nu meelopen met Europa, met het Oostblok, of met de Moslimwereld. Als ze maar met iets kunnen meelopen. Bewijs te meer dat er geen persoonlijkheid te vinden is in dat kleuterklasje.
Volksgezondheid? Verkoudheden opdoen op een ijskoud terras lijkt me toch héél ver af van gezond bezig zijn! Om dan nog maar te zwijgen over de volkstevredenheid! Wanneer wordt dààr eens een dienst voor opgericht? Of is het nog gezellig in de rookvrije cafés? Of is het omwille van de wintersport dat die verkleumde mensen buiten zitten te drinken en te roken?
Dat fameuze Volksgezondheid lijkt maar één doel te hebben: van de mens een goed lopende, goed geoliede en goedgereinigde machine te maken. Hoe die machine zich voelt is bijzaak! MENS SANA IN CORPORE SANO? Nooit van gehoord? Allez dan! Allemaal terug naar school! Dan zullen ze misschien gaan beseffen dat gezondheid veel verder gaat dan een steriel, maar verder ontevreden en ongelukkig lichaam!
En nu we het toch over volksgezondheid hebben wat vinden die lui dan van spaarlampen? Spaarlampen die zo druk gepromoot worden door de overheid? Spaarlampen die, als ze branden, kanker kunnen verwekken als je er met je hoofd dichtbij komt? Spaarlampen die, als ze breken, kwikdampen in de kamer sturen! Dan moet je minstens een kwartier uit die kamer blijven en is een masker geen overbodige luxe! Spaarlampen die, als je je snijdt aan de scherven, gemakkelijk tot dringende amputaties van ledematen kunnen leiden!
Dat weet de brave burger niet. Dat weet de overheid wél. Dat zou volksgezondheid dus ook moeten weten, maar zoals steeds: ze kijken de andere kant op. Volgen liever de trend naar ecologische maatregelen dan aan de gezondheid te denken. Eisen niet eens waarschuwingen op de verpakking van die lampen! Terwijl op onnozele, ongevaarlijke prullen duizend en één waarschuwingen staan! Terwijl een pakje sigaretten vol doodsbedreigingen staat! Let wel: ik heb het over de normale spaarlampen. Niét over de ongevaarlijke LED lampen!
Wie meer wil weten over het gevaar van spaarlampen kan me mailen. Ik stuur hem of haar dan een pdf bestandje met meer uitleg en schokkende fotos van slachtoffers van die sterk aanbevolen ondingen! Een sterke waarschuwing aan iedereen die klakkeloos de trends volgt die aanbevolen worden! Ook een sterke waarschuwing aan iedereen die denkt ze zullen wel weten wat ze doen zeker?
In mijn voorlaatste column schreef ik over hoe de huidige multiculturele wantoestand moet zijn ontstaan. Had het anders gekund?
Natuurlijk had het dat gekund: als in al die staats-, stads- en gerechtelijke diensten mensen hadden gezeten die voldoende persoonlijkheid bezaten om in te zien waar al die onnozele toestanden zouden toe leiden. En vooral: als die mensen ook nog voldoende ballen aan het lijf hadden gehad om enige feedback van onder naar boven te geven.
Dat een minister niet weet hoe het écht draait bij de politie, in de gerechtshoven, OCMWs en scholen kun je hem of haar moeilijk kwalijk nemen. Maar als die minister voldoende intelligent is, zal hij wél een luisterend oor lenen aan de feedback die uit die kringen op hem afkomt. En daar lering uit trekken.
Maar helaas er kwàm helemaal geen negatieve feedback. Men was te laf om negatieve feedback te geven. De carrière zou in het gedrang kunnen komen! Men ging zich integendeel op de nieuw gedicteerde toestand werpen als de wolven, en zien hoe er het meeste uit te rapen viel.
Gezond verstand werd opzijgeschoven. Meehuilen met de wolven en daar zoveel mogelijk winst uit halen was de boodschap! Befehl ist befehl!. Weinig verschil met de opkomst van het nazisme. Some things never change! Kruiperigheid lijkt wel een der hoofdkenmerken van het mensdom. Als een glorierijke carrière wenkt kruipt men desnoods door de aalput! Staat men er niet bij stil dat het aanvankelijk maar het embryo van een idee is, vanuit de Wetstraat achteloos naar beneden gegooid en wachtend op al dan niet enige reactie, positief of negatief, om dan een verder beleid uit te stippelen.
Maar omdat er alleen maar positieve (vleierige) feedback kwam dacht men natuurlijk goed bezig te zijn en werd nog maar eens een hogere versnelling ingeschakeld. En toen was het zéker te laat om nog aan de noodrem te trekken!
Het systeem doet me denken aan de ogen van sommige dieren (wolven katten honden) die nachtzicht hebben.
Waarom ze zien in het donker? Wel, hun netvlies is fluorescerend. Kaatst het beeld terug naar de lens, die het op zijn beurt weer terugkaatst naar het netvlies. Zo komt een beeld, in een fractie van een seconde, tientallen keren op het netvlies en wordt telkens een beetje versterkt. Met als gevolg dat het kleinste greintje licht volstaat om duidelijk te zien.
Wel, daar heb je de formule die wantoestanden kan scheppen in een land:
- Een dom, luidop geopperd ideetje.
- Kaatst naar de Wetstraat, en wordt daar een beetje versterkt omdat humaan doen politiek correct is.
- Kaatst weer naar beneden, naar onmondige, persoonlijkheidsloze en laffe ambtenaren.
- Die geven natuurlijk, kruiperig als ze zijn, alleen maar positieve feedback.
- Het domme idee is nu al goed versterkt en kaatst weer terug op de fluorescerende hersenen in het parlement.
- En zo kaatst het op en neer; telkens weer versterkt. Nooit door iemand afgebroken. En het nestelt zich in de samenleving als wormen in een appel.
- En nadat het honderden keren versterkt op en neer is gekaatst, is het lieve, domme schoothondje een grote boze wolf geworden! Een wolf die niet meer te stoppen is. Een wolf die ooit de Vlaamse leeuw zal verscheuren.
Niemand wordt kwaad. Niemand lijkt te zien wat aan het gebeuren is. De ambtenaren die iets hadden kunnen ondernemen zéker al niet! Iedereen kijkt de andere kant op. En de appel rot verder.
En het had zo goed kunnen worden als de juiste mensen op de juiste plaats de juiste conclusie hadden getrokken, en de moed hadden gehad die conclusie omhoog te zenden! Ze hàdden niet eens moedig moeten zijn. Elke goede politicus luistert wel naar feedback. Hoopt er zelfs op. Want het zet hem een spiegel voor die zijn beleid weerspiegelt. En hij zou al een heel grote onnozelaar moeten zijn om niét te luisteren naar kritiek en feedback, mits die maar uit de juiste kringen komt!
Maar hij of zij kreeg in dit geval alleen maar kruiperige vleierijtjes te horen uit die kringen! Met alle catastrofale gevolgen vandien.
Ik heb jaren als ambtenaar voor en met politici gewerkt. Me nooit laten verlagen tot kruiperige vleierijtjes, maar altijd mijn persoonlijke mening en advies gegeven. Daar werd ik trouwens voor betaald en dat deed ik dus. En dat werd geapprecieerd. Natuurlijk niet altijd aanvaard, maar toch minstens gewaardeerd, en zéker overwogen. Ook een politicus beseft dat hij weinig heeft aan vleierige meepraters. Soms lijkt dat niet zo, maar de vele vergaderingen waarin ik samen met politici aan tafel zat, deden me dat inzien.
Maar helaas, voor veel ambtenaren en insiders lijkt de drempel naar politici te hoog. Ze denken dat die drempel enkel met onderdanige kruiperij te nemen valt. Mis! Grandioos mis!
Jankerds weten wel beter! Die hebben de drempel overwonnen! Maar helaas, die komen alleen maar met negatief en ondoordacht lekenadvies.
Maandag 30 januari. Algemene staking omdat we, na het cadeautjestijdperk, dringend aan terugbetaling toe zijn. En dat doen we niet graag! Verwenning invoeren is makkelijk. Ze afbouwen is zo goed als onmogelijk, tenzij zich echte financiële rampen voordoen en er zelfs hongersnood komt. Wat doet de Belg dus? Staken of niet?
Wél staken natuurlijk! Dit land is immers nog niet helemààl kapot. Kan nog veel kapotter hoor! Het cadeautjestijdperk moet blijven duren! We moeten vooral niet proberen de staatsschuld te verminderen. Integendeel! Steeds verder laten lenen om de cadeautjes te kunnen blijven betalen. Hangjongeren sponsoren. Volwassenen voortijdig met pensioen laten gaan. Werklozen werkloos laten en vreemden importeren om het werk te laten doen!
Dit alles is wat de laatste decenia gebeurde. Dit alles is de oorzaak van de belabberde toestand van onze huidige krediet- en geloofwaardigheid. Dit alles is wat velen nog altijd niet begrepen hebben. Dit alles is wat ons uiteindelijk op het niveau van Griekenland zal brengen.
Staken of niet? Aan elk de keuze. Het gaat alleen maar om de totale ondergang of de heropstanding van ons land. Dan lijkt die keuze me toch niet zo heel erg moeilijk?
Hopelijk is de regering dit keer wijzer geworden door de fouten en te grote toegevingen uit het verleden.
Zou ik durven? Zou ik hiermede Antwerpenaren voor het hoofd stoten? Dat is echt niet mijn bedoeling! Het is alleen maar mijn bedoeling om ze op enkele onhebbelijkheidjes te wijzen die soms grote gevolgen hebben en ze (soms onverdiend) een etiket opplakken! Zelfkennis is altijd mooi meegenomen, en de Antwerpenaar die zichzelf niét wil leren kennen blijft dan ook maar weg en leest niet verder. Voor de anderen: doé er iets aan en wees weer overal welkom!!!
Column:
Ja, ik beken het. Ook ik blunder wel af en toe. Veel zelfs. Ook op mijn blog. Maar gelukkig zijn sommige medebloggers er dan als de kippen bij om me daar via een mailtje op te wijzen. En dan ga ik snel mijn blunder wijzigen. Echt wel met rode oortjes hoor! Zéker in het volgende geval:
De allergrootste blunder die ik ooit maakte gebeurde wel onlangs in De naam van de roos. Daar wist ik het onder het hoofdstukje oud, waar te maken om de laatste nieuwe deftige naam voor bejaarden als sinjoren te schrijven in plaats van senioren. Oei! Daar volgde onmiddellijk een mail op!
De blogger in kwestie vertelde me dat hij wel met welke benaming ook wilde aangesproken worden, maar zéker niet met de naam sinjoor, wat eigenlijk de benaming is voor een Antwerpenaar.
En ik kon hem volgen en mijn groteske blunder inzien! Kon niet snel genoeg naar mijn blog om het te veranderen! Hopelijk hebben niet zoveel mensen dat opgemerkt. Want inderdaad, ook ik zou niet echt voor een sinjoor willen worden versleten! En blijkbaar stond ik dus niet alleen in die mening!
Had eigenlijk al lang over het fenomeen sinjoor willen bloggen, maar het feit dat ik dacht dat mijn mening niet zo heel erg algemeen was, weerhield me ervan.
Wat is het dan toch dat die sinjoren over het hele Vlaamse land zo ongeliefd maakt? Het zijn heel sociale mensen toch? Klampen iedereen aan voor een gezellig babbeltje, of zaagje als je het zo wilt noemen. Waar sinjoren zitten ben je nooit alleen en heb je altijd weer sociaal contact! In de supermarkt, in de tearoom, op straat of op de markt. Zélfs in de toiletten. Tot vervelens toe! Tot het de spuigaten uitloopt. Tot je als de bliksem wilt wegrennen!
Raar! Echt raar! Ze menen het toch zo goed, zijn echt gezellige mensen die zelfs een hondje met een broek zouden aanspreken. Als ze maar kunnen tateren. Als ze zichzelf maar kunnen horen praten. En toch moet zowat niemand ze! Waarom toch?
- Juist óm hun nooit ophoudend getater?
- Om hun toch wel bemoeizieke aard, die ze zélf goedbedoeld en terecht vinden?
- Lopen ze een beetje naast hun schoenen?
- Vinden ze Antwerpen ( t Stad) de enige echte stad in Vlaanderen?
- Vinden ze zich de enige stedelingen in België?
Ik zou het niet weten, maar iets in die mensen wekt inderdaad ook wel mijn wrevel op. Waarschijnlijk wel onterecht, en ook dàt beken ik! Misschien ook ben ik zelf wel niet sociaal genoeg! Het duidt er nog maar eens op dat elke gemeenschap, elke entiteit, zijn eigen leefgewoontes heeft. Leefgewoontes die niet altijd goed aanslaan bij andere entiteiten.
En dan heb ik het hier wél over ras- en landgenoten hé? Hoe moet het dan met andere rassen, andere culturen, andere tijdperken? Met onze eigentijdse multiculturen? Zoiets moet toch een regelrechte ramp worden? Dat beseft toch elke Vlaming? Zou elke Belg toch moeten beseffen? Natuurlijk wel!
Maar helaas de Wetstraat beseft het niét! Natuurlijk niet! Want ze lagen te slapen toen het onderwerp aan bod kwam! Lagen waarschijnlijk te dromen over sprookjes van duizend en één nacht.
Maar wat die Antwerpenaren betreft, ik ondervond een en ander het beste toen de expresweg Knokke - Antwerpen werd opengesteld. Plots kwamen de Antwerpenaren in grote aantallen naar Knokke afgezakt, daar waar we voorheen vooral Brusselaars als toeristen kregen.
Plots ook veranderde de mentaliteit volledig. Regende het onbenullige klachten over vuiltjes op straat en andere pietluttige futiliteiten. Van de Brusselaars hadden we nochtans nooit een klacht gehoord. Ze hadden voor Knokke gekozen, en lieten Knokke gewoon Knokke zijn. Probeerden er nooit Brussel van te maken. Ik zeg niet dat ze beter zijn dan Antwerpenaren. Ze zijn alleen veel minder bemoeizuchtig en nemen vrede met het ontspanningsgebied waarvoor ze kozen. Hebben helemaal niet de behoefte het naar eigen beeld te herschapen.
De Antwerpenaren daarentegen maakten al direct aanstalten om van Knokke Klein Antwerpen te maken en zoveel mogelijk eigen gebieden in te palmen. Als hondjes die hun territorium afbakenen met En daardoor ben ik Antwerpenaren een beetje beginnen vergelijken met pootjesheffende hondjes!
Helaas ook vergelijkbaar met de mentaliteit van de allochtonen dus! Allochtonen die in Antwerpen blijkbaar ook al een goed onderkomen hebben gevonden, en de sinjoren op die manier een koekje van eigen deeg geven.
Zo herinner ik me een voorvalletje dat die Antwerpse mentaliteit precies in kaart bracht: een verpleegster in een rode kruispost op het strand, kreeg van een Antwerpenaar de vraag waar het strand van de Antwerpenaren nu precies lag.
Slik! Ze bleken zich dus al een eigen plek op het strand te hebben toegeëigend ook!
En die verpleegster, ook niet op haar tong gevallen, antwoordde heel onschuldig dat dit voor zover ze wist op Sint Anneke aan t schelt lag.
Jawel hoor! Knokke heeft het geweten dat die expresweg werd opengesteld! Van het ene jaar op het andere was Knokke Knokke niet meer!
De Antwerpse mentaliteit afstotend? Neen hoor! Bijlange na niet. Ze is ontstaan onder de Antwerpenaren en daar voelen ze zich goed bij, lekker onder elkaar. Dat is hun volste recht en daar zijn ze niet uniek in. Elke gemeente of stad heeft zo zijn eigen grote of kleine trekjes. En als ik eerlijk wil zijn heb ik me altijd al goed gevoeld in Antwerpen en onder die gezellige mensen. Het wordt pas een ramp als ze zich buiten hun stadsgrenzen begeven!
Als bezoekers of toeristen vallen ze nog wel mee. Zijn goede, gezellige klantjes voor de horeca. Maar o wee als ze zich ergens gaan 'vestigen'. Om dàn goed inzicht in die toch wel aparte mentaliteit te krijgen moet je echt wel in een openbare dienst hebben gewerkt! Het is zowat altijd een korte 'goed,'... met een héél lange maaaaar erachter!
Ik vind een en ander toch bewijzen dat de wereld veel beter zou draaien als iedereen bleef waar hij thuishoort, of toch tenminste, als hij hoognodig wil verhuizen, zich aanpast aan de mentaliteit van zijn nieuwe locatie.
Je kunt je inderdaad afvragen hoe het met Europa in het algemeen, en met België in het bijzonder, toch zover is kunnen komen! Dat alles waarvoor onze voorvaderen hebben gestreden nu naar vreemden vloeit, en we zelf parias in eigen land zijn geworden. Quantité négligeable! Eérst de vreemde rassen, dàn wij als er nog wat overblijft na al het vreemde gegraai in de grabbelton!
Hoe dat komt? Wel, het is vergelijkbaar met het beruchte sneeuwbaleffect.
Er was eens, lang geleden, een verlichte geest in de Wetstraat, die vond dat de geïmporteerde Allochtonen, die nog een enorme minderheid vormden, een hart onder de riem moest worden geschoven. Die mensen kwamen immers vanuit hun zonovergoten thuisland naar hier om (hm) te werken voor ons.
Ze moesten zich hier thuis voelen. Moesten van alle mogelijke sociale vangnetten kunnen genieten. Zoals het dikwijls gaat met meelijwekkende minderheden. Ze moesten door ons gerespecteerd worden, en dat kon het beste door ons een aantal wetten door de strot te drukken. Dat zij toch ook een minimum aan respect mochten betonen aan hun gastheren, daar werd wijselijk maar aan voorbijgestapt.
Helaas, die verlichte geest dacht niet zo héél erg ver! Waarschijnlijk reikte zijn of haar verlichting maar tot het volgende huizenblok. Dacht er niet aan dat die mensen zich zouden vermenigvuldigen! Sneller dan de konijnen! En dat al onze verworvenheden op de duur zouden worden opgeslokt door die nakomelingen, die helemààl geen zin meer hadden in werken!
Wist ook nog helemaal niet welk vlees hij (of zij) in de kuip had! Stond er dus helemaal niet bij stil dat die mensen sedert de kruistochten helemaal niet meer waren geëvolueerd, en nog leefden zoals wij leefden in die duistere tijden: gedicteerd en gehersenspoeld door een niet bestaande god!
Maar het sneeuwballetje was gegooid! Het rolde dartel voorbij de scholen Hé, dat komt van de Wetstraat! Nu moeten we ons als de bliksem aanpassen! En of ze nu al dan niet in die klinkklare nonsens geloofden, dat speelde niet mee. Het enige wat telde was hoé je, de veranderde normen in acht genomen, zo snel mogelijk carrière kon maken. Daar draait het toch allemaal om? Carrière maken! Mét of tegen je persoonlijke mening. Zolang je er maar macht en geld voor toegestopt krijgt.
Het rolde voorbij de gerechtshoven Oei! Nu moeten we gaan opletten die heren in de Wetstraat niet voor het hoofd te stoten! En ook hier werd, al was het maar voor de schone schijn, geoordeeld en veroordeeld naar de nieuwe, omgekeerde wetten. Wetten die het vaderland onbeschaamd verloochenden!
Het rolde voorbij de politiecommissariaten. Maar daar had men al lang vastgesteld dat met dat allochtone volkje, waar alles om ene Allah draait, niet te argumenteren valt. En nu mocht er plots niet eens meer geargumenteerd worden. Nou ja, maar goed ook want niemand praat graag tegen muren. En nu zéker niet meer, want nu werd het nog strafbaar op de koop toe! Het racisme was in het wetboek verschenen! Bescherming van vreemden op de kop en de kosten van eigen volk.
Het rolde verder, en bleef gestresseerd hangen in de OCMW kantoren. Zou het visje hier ook bakken? Maar natuurlijk! Het kwam immers van de heilige Wetstraat! En ook bij de OCMWs veranderde de mentaliteit helemaal. Tot het balletje werd doorgelaten en zich gretig liet veranderen in een lawine!
Ondertussen had die arme minderheid al goed ingezien hoe het werkte in Europa, en ging zich luidop gaan manifesteren. Je weet immers nooit wat er nog meer in de wacht te slepen valt! Ja, dat is juist de sterkte van minderheden! En ze bereikten datgene wat die sneeuwbalgooier (of gooister) onwetend en oliedom op gang had gebracht.
Tegenspraak en/of verontwaardiging bij welke dienst ook had geen zin als je nog carrière wilde maken. Het kwam van de Wetstraat, en van wié of wat het daar kwam speelde geen rol. Wat van daar komt is evangelie en moet nagevolgd worden. De lawine werd een berg. En de berg ging ons verstikken.
Niemand durfde reageren, maar integendeel, iedereen ging zich inspannen om het nieuwe evangelie nog beter en sneller te verspreiden. De een vond antiracistische wetten uit om zich te profileren in het nieuwe beleid. De andere stommerd zag kans een CGKR op te richten tot hulp aan die arme slachtoffertjes van het wrede racistische eigen volk. En de oorlog begon! Een oorlog weliswaar met meer verraders dan vijanden. Een oorlog met als moorddadigste wapen: de grenzeloze domheid van die verraders en de ontroerende domheid van het slaafse Vlaamse volk.
Ja, je kon vredelievende maatregelen zo gek niet bedenken of het woord werd wet! Strebers zagen overal kans zich op te werken door de Wetstraat te plezieren.
En dit alles ontstond uit een heel klein sneeuwballetje. Een los idee door een of andere clown luidop gedacht in de Wetstraat. Niemand van dit clubje had kunnen vermoeden dat het dergelijke vormen zou aannemen. En was er hier en daar al eentje die verder dacht dan zijn neus lang was, en enorme twijfels had, het was veel te gevaarlijk om je antihumanistisch op te stellen in die gevaarlijke politieke tijdbom.
En dus was iedereen vóór of deed iedereen alsof hij vóór was. En nu het zover gekomen is, durft niemand er nog een poot naar uitsteken. Durft niemand nog bekennen dat het allemaal een grote stommiteit was geweest.
En wij? Wij zitten ermee!
De oorzaak is gewoon het feit dat niemand van ons een uitspraak die humanistisch lijkt, durft tegen te spreken. Ergens denkt iemand luidop dat het toch maar een arme, meelijwekkende minderheid is, en de wagen gaat aan het rollen. Als die mening dan ook nog in de Wetstraat wordt geopperd, durft ook daar niemand ze te weerleggen. Zéker niet als ze helemaal niet weten welk vlees ze in de kuip hebben!
En zo gaat het maar door. Steeds verder. Naar alle niveaus van de samenleving. En voor je het weet heeft die arme minderheid het voor het zeggen in ons land.
Tja, dat is wat er gebeurt als de bevolking voor entertainers kiest in plaats van voor verstandige beleidsmensen! Dat is wat er in Europa is gebeurd. Dat is het wat ooit wereldoorlog 3 zal veroorzaken, voor zover ze niet al veroorzaakt is! En voor zover het al niet te laat is om ze nog te stoppen! De meeste mensen weten het nog niet, maar de dag dat dit besef komt zal het jaren te laat zijn!
Weeral via mail kreeg ik een aantal tips door over fruit. En die wil ik jullie niet onthouden, want ik had me ook al afgevraagd hoe het komt dat ondanks al het fruit dat mensen eten, ze toch soms dik worden, of blijven, ongezond blijven, en niet echt dat stralende hebben dat je van fruiteters toch zou mogen verwachten. Tenminste, als we mogen geloven wat geleerde bollen daarover schrijven en al de vitamines en mineralen die er zouden inzitten.
Het gehele artikel bespaar ik jullie. Temeer omdat het klaarblijkelijk uit het Engels vertaald is en dus wat moeilijk leesbaar. Maar de hoofdpunten wou ik toch even aankaarten, want ze houden een verklaring in waarom fruit, zoals het gegeten wordt, niet werkt! Het artikel komt van ene dokter Stephen Mak.
- Fruit moet je niet eten als dessert. Liefst wél op je nuchtere maag! Alleen dan zal het je hele systeem ontgiften en je van de nodige energie kunnen voorzien.
- Eet je het als dessert, dan valt het in je maag bovenop een op gang zijnd verteringsproces, met zuurafscheiding enzovoort, en bederft het hele zootje door een wisselwerking met de maagsappen.
- Liever een verse vrucht eten dan het sap. En zéker geen gekookte vruchten, want daavan ervaar je alleen maar de smaak. De vitamines en mineralen worden er uitgekookt en hebben geen enkele invloed meer.
Enkele citaten uit het artikel (met bijgeschaafd taalgebruik):
KIWI: Klein maar krachtig. Dit is een goede bron van kalium, magnesium, vitamine E en vezels. Het vitamine C gehalte is tweemaal dat van een sinaasappel.
APPEL: Een appel per dag houdt de dokter weg? Jawel! Hoewel een appel een laag vitamine C-gehalte heeft, heeft het anti-oxidanten en flavonoïden die de vitamine C activeren en aldus bijdragen tot het verlagen van het risico op darmkanker, hartaanvallen en beroertes.
AARDBEI: Beschermend Fruit. Aardbeien hebben het hoogste aantal antioxidanten onder de vruchten en beschermen het lichaam tegen kankerverwekkende vrije radicalen en bloedvatverstoppingen.
SINAASAPPEL: Lekkerste geneesmiddel. Het nemen van 2-4 sinaasappels per dag kan helpen verkoudheden weg te houden, cholesterol verlagen, voorkomen en oplossen van nierstenen en verminderen van het risico op darmkanker.
WATERMELOEN: Koelste dorstlesser. Samengesteld uit 92% water, heeft het ook een gigantische dosis glutathion, dat ons immuunsysteem helpt versterken. Ze zijn ook een belangrijke bron van lycopeen, de kankerbestrijdende oxidant. Andere voedingsstoffen die gevonden worden in watermeloen zijn vitamine C & Kalium.
GUAVA & PAPAYA: Top prijzen voor vitamine C. Ze zijn de duidelijke winnaars door hun hoge vitamine C gehalte. Guava is ook rijk aan vezels, die helpen constipatie te voorkomen. Papaja is rijk aan caroteen, dit is goed voor je ogen.
Ook nog een tip waarvan velen zullen opkijken:
Koud water drinken na de maaltijd = Kanker! Kunt u dat geloven? Voor degenen die graag koud water drinken, dit artikel is op u van toepassing. Het is leuk om een beker koude drank na een maaltijd te drinken. Toch zal de koude vloeistof het vet doen stollen dat je zojuist hebt verbruikt. Het zal de spijsvertering vertragen. Zodra dit 'slib' reageert met het zuur, wordt het afgebroken en sneller door de darm geabsorbeerd dan het vaste voedsel. Het zal langs de darm gaan, maar zeer binnenkort zal dit veranderen in vetten en leiden tot kanker. Het beste is om warme soep of warm water te drinken na de maaltijd.
Voilà! Heb nog maar eens aan mijn burgerplicht voldaan door diegenen onder jullie die vechten tegen cholesterol en andere nare vet- en ziekmakers, deelgenoot te maken van wat ik net leerde.
Of ik me persoonlijk iets van die tips zal aantrekken? Misschien wel! Ik heb er wel iets van opgestoken dat me logisch lijkt, en waard om in de praktijk te brengen. Tegen cholesterol en gewichtstoename hoef ik me wel niet te verzetten. Eerder tegen gewichtloosheid!
Maar toch als je gezonder kunt gaan leven, waarom zou je het niet doen?
Hiernaast: Chico bewaakt zijn territorium uit de hoogte: de onbezoldigde parkwachter.
Naar aanleiding van een probleempje met Chico (melkhoektanden wilden niet uitvallen en dreigden de rest van zijn gebit te misvormen, want ze stonden dubbel naast de definitieve tanden) moest hij bij de dierenarts onder narcose behandeld worden en die vier melktanden getrokken. We brachten hem zelf, op vraag van de dierenarts, zodat hij zich niet n de steek gelaten zou voelen en hij zou hem terugbrengen zodra de narcose enigszins was uitgewerkt.
En inderdaad, een paar uur later stond hij al aan onze deur met een slaperige Chico. Ik nam hem uit de draagkooi en verschoot me een bult! Het voelde aan alsof ik een lijkje vastnam. Koud als een lijk! Leek helemaal onderkoeld, en kon amper de oogjes openen! Dierenarts betaald en afwachten maar. Vier eindeloze uren bleef hij koud aanvoelen, hoé we hem ook toestopten. Had af en toe neiging tot overgeven! Probeerde de oogjes half open te krijgen, maar dat lukte niet echt. Opstaan al helemaal niet. We gingen het ergste vrezen. Toen kon mijn vrouw het niet langer aanzien en gaf hem te eten, wat hij toch gretig binnenspeelde. Het beestje had trouwens de hele dag niet gegeten want moest nuchter blijven. En het werd al rond twintig uur. Ik nam me voor hem niet alleen in zijn bench te laten slapen, en desnoods de hele nacht op te blijven bij hem.
En oef! Rond tien uur gebeurde het wonder! Hij richtte zich op en deed enkele wankele passen! Kwam dan na enige aarzeling recht op me af en keek me met eindelijk klare, maar vragende ogen aan. En ik wist meteen: de arme drommel moet hoognodig en wil dat ik hem uit laat. Hoe ziek hij zich ook had gevoeld, hij wou niets bevuilen, al hadden we daar zeker geen aanstoot aan genomen onder die omstandigheden.
Maar goed. Hij wilde, en ik besloot toch maar een parkwandelingetje te riskeren. Hij fleurde helemaal op, deed onmiddellijk een enorme plas, en was weer helemaal de oude toen we thuis kwamen! Eind goed al goed.
Dit kleine voorvalletje liet me beseffen hoeveel ik van mijn hondje hou!
En telkens en telkens weer stel ik me de vraag hoe het komt dat een hond zich zo voorbeeldig weet aan te passen aan de mens! Véél beter dan mensen onderling! En dan stelt zich onmiddellijk de vraag: zijn honden soms gemaakt voor de mensen? Kunnen mensen wel zonder hond? Als ik in de amandelvormige ogen van Chico kijk dan smelt ik weg! Ogen die echt en welgemeend zeggen: Ik hou van je. En toch zijn het maar de ogen van een hond.
Soms zijn het vragende ogen. Maar omdat het beest niet kan praten moet je maar gissen wat hij nu weer van je wilt. Soms ook is het een vuile blik. Als hij ergens heen wilt waar jij hem liefst van afhoudt. Soms is het een doordringende blik met het kopje schuingehouden. Alsof hij zeggen wil: Allez stomme mens, snap je nu echt niet wat ik je wil duidelijk maken?
Wat heb ik nog veel te leren van mijn hond. Alleen al die veelzeggende lichaamstaal die intelligente, bijna menselijke blik. Waarom toch kunnen die beesten nou niet gewoon praten? Dan zouden misverstanden toch zó uit de weg geruimd zijn?
Of zou het net een zegen zijn dat ze niet kunnen praten? Zo kun je ook niet eindeloos ruzieën en argumenteren! Dat lijken ze trouwens helemaal niet nodig te hebben. Want zélfs als ze een persoonlijke voorkeur hebben zijn ze toch altijd blij met jou als leider die het laatste woord heeft en lopen gewillig en tevreden mee.
Chico wil lekker wat rondlopen in het park, maar ik moet naar de apotheek? Wel, hij zal even aan de leiband trekken, richting park, maar zodra hij ziet dat ik andere bedoelingen heb, staakt hij zijn pogingen en loopt blij mee pal naast me. Bekijkt het park niet eens meer!
Honden zijn eigenlijk een godsgeschenk voor de mens, mits je ze op de juiste manier behandelt. En ze vragen niet veel! Af en toe een aai af en toe wat aandacht af en toe een spelletje spelen en ze zijn al lang tevreden!
En mijn appartement? Wel, de living is herschapen in een kindercreche. Knuffelberen, poppemies, ballen, trektouwen, kauwdingen en noem maar op. Alles verspreid over de living. Geen kind heeft zoveel speeltjes als hij. En nu is mijn vrouw wel echt een netheidsmaniak, maar dié wanorde stoort haar niet. Integendeel, telkens ze de stad ingaat komt er een speeltje bij!
En s avonds, als koning hond gaan slapen is, wordt alles netjes in een mand gelegd. Maar zodra meneer uit zijn slaapholletje komt in de vroege morgen en na het halen van een frisse neus en ledige blaas, is zijn eerste werk: die mand ledigen en over de hele woonkamer verspreiden! Dan is hij weer gerust. En wij ook zo lang we nergens over struikelen!
Het valt op: zowel mannen als vrouwen plakken graag het etiket mysterieus op vrouwen! Wezens die je moet leren kennen. Wezens die helemaal anders reageren. Wezens die verwachten dat je hen begrijpt of daar tenminste toch alle moeite voor doet!
Maar wat nog meer opvalt: je hoort noch mannen noch vrouwen verklaren dat de man een mysterie is!
Hoe zou dat zo komen? De man moet, voor de vrouw, al een even groot raadsel zijn als de vrouw voor de man. Maar er wordt niet over gepraat! Waarom niet? Slechts één antwoord: het interesseert de vrouw niet! Want de vrouw ziet de man dikwijls als een koel en hard wezen. Een wezen dat ze hoognodig moet veranderen en aanpassen aan hààr vrouwelijke wereld! Verder denkt ze niet. Dat ander wezen leren kennen? Vergeet het! Dat ként ze al. Al heel lang! Van zodra ze geboren werd!
En dan komen we weer bij het feit dat denken dat je alles weet, juist leidt tot niéts weten!
Mannen, veel ervan toch, zijn daar anders in. Natúúrlijk zijn ze in de eerste plaats geïnteresseerd in seks. Maar ondervinden ook al gauw dat omgaan met een vrouw veel boeiender is dan met een man. En naarmate ze dat ander wezen leren kennen, ondervinden ze ook dat seks veel verder gaat dan alleen maar zinnelijk genot. Ja, ondervinden ze ook al heel gauw dat seks zonder verdere geestelijke band helemaal niet bevredigend is! Platvloers zelfs! Ontdaan van alles wat het zo mooi maakt.
Maar dan komt het volgende obstakel: hoe goed de man ook zijn best doet zijn partner te leren kennen, dat is en blijft meestal maar eenrichtingsverkeer. De vrouw doet daar totaal geen moeite voor. Natuurlijk niet! Ze wist het al lang wat een man is! Een vrouw met een penis en zonder borsten toch? Meer hoeft daar niet achter gezocht te worden denkt ze! En het onbegrip begint. De vrouw vindt zich onbegrepen de man is en blijft onbegrepen.
En als het mannelijke zoeken naar alleen maar van één kant komt, dan kan ook geen begrip van dat andere wezen worden verwacht. De man stelt al spoedig vast dat hij niet begrepen wordt, hoéft op de duur ook niet meer begrepen te worden, en zijn belangstelling in de vrouw verdwijnt. Gaat dan maar ander vertier zoeken: aan de toog, tussen de voetbalsupporters, of waar dan ook waar hij maar een beetje begrepen wordt. Het is wel niet het soort begrip dat hij verlangt, maar het is altijd beter dan niets.
Want dat vrouwmens thuis, dat denkt dat ze hem zo goed kent, kent hem totaal niét en blijft maar, koppig als ze is, communiceren met iemand waarvan ze denkt dat het een vrouw met penis is en verwacht van hem dan natuurlijk ook vrouwelijke reacties. Is hoogst verwonderd en verbolgen als die reacties niét voldoen aan wat ze van een vrouw zou verwachten. Ze heeft nooit de moeite genomen het wezen man te doorgronden. Er al evenmin bij stilgestaan dat voor de meeste taken die beide eigenschappen nodig zijn. Opvoeding van de kinderen bijvoorbeeld het soort klusjes in huis noem maar op.
Een wereld zonder vrouwen zou misschien wel eentonig, maar heel efficiënt kunnen werken.
Een wereld zonder mannen zou als een lief zachtgekookt eitje zijn. Wondermooi, wonderzoet, maar niet in staat zichzelf staande te houden in de harde realiteit.
Vandaar dat beide geslachten er nodig zijn om de kerk in het midden te houden. Vandaar dat de man zoekt om het andere geslacht te begrijpen. Waarom doet de vrouw dat niet? Of hééft ze dat talent gewoon niet?
En zo is de mythe ontstaan van de mysterieuze vrouw.
Op de mythe van de mysterieuze man zullen we nog een aantal eeuwen moeten wachten denk ik. Blijkbaar is de evolutie van de vrouw ergens blijven steken en raakt niet voorbij dat punt.
Alvorens ik bestookt word met boze mails wil ik hier nog het volgende aan toevoegen: ik heb het wél over het gros van de vrouwen. Weet best dat ze niet allemaal zo zijn. Maar ach, al die bomen in het bos, weet je wel? Jonge mensen verdwalen daar zo gauw in, en dat probeer ik hen nu juist aan het verstand te brengen.
In het column relatieve-tijdstheorie van februari 2011 had ik het over de vraag of tijd wel bestond! Die vraag kwam vooral uit mijn persoonlijk aanvoelen en had niks met exacte wetenschap te maken. Was zomaar iets wat al lang zat te broeden binnen in me, zonder op enige wetenschappelijke grond te zijn gestoeld. Zielsverzinsels zeg maar.
Maar deze week zag ik op Discovery Science toch een aantal wetenschappelijke benaderingen van het fenomeen tijd en relativiteit. En dat gaf me toch het zalige gevoel dat ik niet alleen sta met die op zijn minst onconventionele mening! Neen! Dat die mening lang niet zo onconventioneel is als ik dacht!
Het gegeven werd wél door een aantal wetenschappers op heel wiskundige wijze geprobeerd uit te leggen. De een trad het, volgens zijn persoonlijke wiskundige berekeningen, bij, de ander brak het af. We zijn dus nog ver van een exacte wetenschap af, maar dat er op gestudeerd wordt door heel geleerde bollen vond ik toch al formidabel. Dat er pros en contras zijn is al even positief. Zo blijft de vlam in de pijp.
En laat ik maar eerlijk zijn: ik kon, met die wiskundige benadering, echt niet mee. Snapte wel de bedoeling, voelde aan dat ze op het juiste spoor zaten, maar het ging me allemaal even te snel om de ingewikkelde berekeningen die er aan te pas kwamen te kunnen volgen. Het was trouwens maar een TV programma en daarin wordt niet verondersteld dat de kijker volledig doorzicht krijgt in die ingewikkelde materie, noch dat hij in wiskunde geïnteresseerd is. Het gaat eerder om lichtvoetig entertainment met wetenschappelijke achtergrond: de kijker vooral niet vervelen met ingewikkelde toestanden!
Een aantal hoofdpunten die me toch wel direct aanspraken waren:
- Iemand zei dat, als je denkt dat het verleden niet meer bestaat, dat gelijk staat aan tellen tot dertien en dan verklaren dat elf niet meer bestaat. Prachtig argument vond ik. Want zo voel ik het ook aan.
- Een ander ging zelfs nog een stap verder: we leven in een driedimensionele wereld, waarin de tijd eigenlijk de vierde dimensie is die waarneembaar is met onze zintuigen (let wél: zintuigen!). En dat het bijlange na niet zeker is dat de tijd maar uit die éne dimensie bestaat die we kunnen waarnemen: van vroeger naar later. Hij stelde dat er nog een tweede, niet voor ons waar te nemen dimensie kan bestaan in de tijd: van boven naar onder of vice versa. Of zelfs van later naar vroeger. Dat zou al meteen vier dimensies opleveren voor alleen maar de tijd.
- Weer een ander, die de theorie op zich heel sterk aanklampte, zei tot besluit dat, wàt er ook van zij, we toch allemaal ons aardse leven leiden met de aardse middelen die we hebben. En of er nu drie of honderd dimensies zijn het zal aan ons leven weinig veranderen. Natuurlijk niet! Zéker niet voor wie alleen maar in ons kortstondige aardse leven gelooft. Maar daarna?
- Wat me ook sterk aansprak was het echt gebeurd voorbeeld van een man die met zijn auto reed. Plots leek de auto steeds sneller te gaan en kon hij met geen mogelijkheid vertragen. En eigenlijk had hij de indruk dat het niet de auto was, maar de wereld om hem heen die versnelde. Aangekomen op zijn bestemming voelde hij zich onwel en liet zich opnemen. Bleek een hersentumor te hebben die drukte op de plaats in de hersenen die voor ons tijdsgevoel zorgt. Kunnen we daaruit besluiten dat tijd alleen maar in onze hersenen wordt opgewekt en gewoon op hol slaat als aan dat tijdwaarnemingscentrum iets scheelt? Dat we tijd alleen maar ervaren door een soort ingebouwde klok in de hersenen? Het doel van die klok? Ons beschermen! We zijn er fysiek namelijk niet toe in staat alles wat ooit is gebeurd tegelijk waar te nemen. We zouden gewoon gek worden!
- Ook de relatie tijdsgevoel - ouderdom kwam aan bod en is niet te miskennen: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Nog een bewijs dat tijd op zich niet echt bestaat, maar door onze hersenen wordt gegenereerd.
Boe! Ik zit jullie hier te vervelen met dingen die de meeste mensen boven hun petje gaan. Mij ook trouwens hoor, als dat jullie een troost mag wezen. Het gaat zéker boven mijn wiskundige vermogens, want die heb ik niet. Tenminste niet in dié mate. Maar het gaat niet boven mijn filosofische vermogens en mijn persoonlijk aanvoelen. En daar blijft het halsstarrig hangen!
De eerste die er gewag van maakte, was Einstein, en dat deed hij met zijn wiskundig talent. Ikzelf heb het altijd vermoed, maar dat kwam voort uit mijn analytische ingesteldheid. Ik analiseer nu eenmaal graag alles wat ik rondom mij zie gebeuren. Het manifesteerde zich wél op een dwingende wijze, maar ik zou het nooit luidop hebben durven uitspreken. Men zou me gek hebben verklaard. En daarom schreef ik het maar neer in plaats van het te zeggen en op hopen onbegrip te stuiten.
Ik heb in mijn leven dingen gedaan waarvan ik dacht: Dit gaat nooit voorbij! Kàn gewoon niet uitgewist worden! Ik wil dit moment bevriezen en bewaren voor eeuwig.
En misschien dacht ik nog zo gek niet! Want tot op heden blijven die momenten deel uit maken van mijn leven en van mijn zijn! Kan ik niet aannemen dat het uitgewist is door de tijd en dus niet meer bestaat. Want als ik dàt zou denken, zou ik eigenlijk mijn eigen bestaan ontkennen en stellen dat mijn leven geen enkele zin had. En sorry, dat kan ik nu eenmaal niet.
Waarin leven wij trouwens? We leven in en beleven het nu. Wat is dat nu? Een uur? Een seconde? Minder? Jawel! Minder dan een seconde is het nu dat we beleven. Want een seconde later kunnen we dood zijn, en een seconde vroeger bestaat dus niet meer! Wanneer hebben we dan geleefd? Moet je dus stellen dat je leven enkel uit die fractie van een seconde bestaat die we nu noemen? En dat al die andere seconden verspilde energie geweest zijn? Uitgewist zoals het krijt op een bord?
Hoé wetenschappers er ook over denken, hoéveel berekeningen wiskundigen ook maken, ik persoonlijk benader het vanuit de enige benadering die ik machtig ben: de gevoelsmatige benadering. De benadering die mijn ziel er aan geeft. En die benadering zegt me dat een zinloos leven niet van deze aarde is. En dus moét er wel een dimensie in de tijd zijn die het allemaal bijhoudt, laat voortbestaan, en niets laat verloren gaan.
Als dat niét zo zou zijn, wat zou dan de zin van het leven zijn?
Wat tussen de regels ook naar voor kwam in die documentaire was het feit dat we nog lang niet zo geleerd zijn als we wel denken. Dat, wat vandaag als nonsens wordt gezien door de gevestigde wetenschap, morgen een vaststaand feit kan worden en bijgetreden door diezelfde wetenschap!
En ook dàt was me een riem onder het hart. Wetenschappers lijken eindelijk te beseffen dat er nog héél veel te weten is dat we niét weten. Dat er veel meer tussen hemel en aarde kan zijn dan we ook maar kunnen vermoeden. Dat we er moeten mee ophouden te denken dat we alwetend zijn! Want juist dààr is het dat het schoentje meestal wringt.
Ooit waren alwetende dokters verstokte rokers! Het beschermde hen namelijk tegen de vele ziekten waamee ze in contact kwamen. Nu zijn nieuwe alwetende dokters van oordeel dat we allemaal moeten stoppen met roken! Tja, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen zeker? Maar mensen, laat ons toch eens ophouden met dit ge-alweet! Laat ons, naast de onfeilbare wetenschap, toch ook nog eens luisteren naar ons eigen lichaam en geest?
Of ze ooit, met hun wiskundige benadering van de tijd, het juiste spoor zullen weten te vinden en te bewijzen, kan me eigenlijk weinig schelen. De wiskundige uitleg zal ik waarschijnlijk toch niet kunnen volgen. Het zou me wél een steuntje in de rug geven, maar ik moet me desalniettemin toch beperken tot wat ik zelf aanvoel op mijn eigen, filosofische wijze.
Een tijdlang vond ik van mezelf dat mijn geheugen wat ging falen. En in werkelijkheid is het ook wel zo. Maar ik ging op zoek en vond de redenen van verschoning. En wel in sommige reacties van kinderen, de uitleg die de trotse oudertjes er aan geven, en door het vervolg van die toestand meermaals te hebben meegemaakt:
- Mijn kind? Onthoudt àlles. Hoewel het nog maar vier jaar oud is. Weet perfect de weg naar oma of naar de winkel. Weet nog perfect wat zich hier of daar afspeelde. Fenomenaal! Dat wordt gegarandeerd een bolleboos!
Helaas! In veel gevallen werden die kindjes in werkelijkheid dommerdjes. Waarom? Omdat ze van in hun prille jeugd door de oudertjes als superslim werden bestempeld. Vonden dat ze niks meer te leren hadden. Ze waren immers al slim en het zijn enkel maar de dommen die nog moeten leren! En juist daardoor waren de schoolresultaten er ook naar: héél bedroevend!
Toen ik dit scenario al meermaals had meegemaakt en er de droevige resultaten van had gezien, ging ik me vragen stellen. Hoe komt het dat een schijnbaar intelligent kind zo kan gaan falen zodra het er echt op aankomt?
Wel, ik denk dat het zo zit: de hersenen van een kind zijn een lege doos. Zodra er iets in komt, valt dat heel erg op, en het kind onthoudt het. Ouders zijn dan veel te snel om fenomenaal te roepen als een kind die énige herinnering die het heeft, weer weet op te halen. Dat is echt niet moeilijk: er zijn er ook maar een paar om te doorzoeken!
Maar er komen tien honderd duizend miljoenen herinneringen en weetjes bij en op de duur zitten de hersenen propvol, net als de harde schijf van een pc. Een herinnering ophalen kost dan een pak meer moeite!
En dàt is volgens mij de reden waarom het geheugen lijkt te verminderen naarmate je ouder wordt: je eigen harde schijf wordt steeds voller en er één herinnering uitpikken kost steeds meer moeite.
Bijgevolg denk ik dat het schijnbaar verminderen van het geheugen weinig te maken heeft met het afsterven van hersencellen zoals zo vaak wordt beweerd! In werkelijkheid zijn je hersenen op een bepaald moment toe aan een nieuwe harde schijf om de capaciteit te vergroten!
En ik weet echt niet of ouders er zo goed aan doen kindjes te loven voor hun intellect, dat, de leeftijd in acht genomen, totaal niet ongewoon is! Het zich herinneren van een bepaald gegeven heeft trouwens weinig met intellect te maken! Maar ouders willen het wél zo zien, en gaan het kindje wijsmaken dat het super is. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!
Als je aldus alle fouten van veel oudertjes op een rijtje zet, dan hoeft het je helemaal niet te verwonderen dat in onze maatschappij zoveel hangjongeren rondlopen. Je kunt ze er, vooral op de leeftijd tussen twee en zes jaar, al uithalen: ze blijven je maar lastigvallen met de uitnodiging:
- Kijk eens wat ik al kan?
En als je dan kijkt, zie je ze als het ware denken:
- Oei! Wat zal ik nu eens demonstreren?
Ze hebben dus éérst gepraat om aandacht te vragen. Dàn pas denken ze hoe ze nu de geschapen verwachting moeten invullen! En als hen niets anders te binnen schiet zullen ze maar eens een sprongetje of zo laten zien, wat dan van de ouders een dikke hoera uitlokt.
Mooi hoor! Volledig in de trend van het soort kinderpsychologie dat in de jaren zestig de kop ging opsteken en zich hardnekkig in onze maatschappij blijft nestelen: Geef het kind aandacht; roem het voor wat het goed doet. Op zich misschien goedbedoeld en correct als oudertjes maar niet heel sterk gingen overdrijven!
Want zelden heb ik kinderen die in deze mentaliteit werden opgevoed volwaardige volwassenen weten worden.
Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken: elke dag opnieuw verkeersellende en files op en rond de spitsuren, en vooral op en rond de steden. Brusselse ring Antwerpse ring In het buitenland is het niet beter. Kijk maar naar de périferique rond Parijs! Maar laten we ons tot ons eigen landje beperken.
Als ik dan op de wegenkaart kijk, stel ik vast dat België één groot spinnenweb is van autowegen, die bijna allemaal doodlopen op Brussel. Of beter gezegd, op de Brusselse ring. Waardoor Brussel eigenlijk midden in een enorme verkeerswisselaar is komen te liggen! Als je dan nog rekening houdt met de tewerkstelling in Brussel, waardoor elke dag weer duizenden werknemers in en uit de stad en over die verkeerswisselaar moeten komen bovenop alle ander doorgaand verkeer dat van diezelfde ring gebruik moet maken, dan heb je al één der hoofdoorzaken van de verkeerschaos aangeboord!
Want in dit land kun je moeilijk van A naar B rijden zonder over de Brusselse ring te moeten. Zowat alle autowegen lopen er namelijk op uit. En natuurlijk is dat helemaal verkeerd!
Hoe dat zo gekomen is? Een korte historiek zal dat even duidelijk maken:
Op veel Vlaamse secundaire wegen kun je recht voor je een kerktoren zien, en recht achter je ook eentje! Dat komt omdat de middeleeuwse wegenbouwers weinig of geen navigatiemiddelen hadden. Gemakshalve richtten ze zich dan maar op kerktorens om een kaarsrechte verbinding tussen twee dorpen of steden te vormen. Van kerktoren naar kerktoren dus.
Tot op heden is er weinig van dit principe afgeweken. Ook niet als de eerste autoweg in België werd aangelegd. De planning gebeurde al vóór de tweede wereldoorlog, maar de daadwerkelijke aanleg startte pas goed na de oorlog. Het voornaamste snelverkeer toen, was toeristisch verkeer. Voor zakelijk verkeer volstonden in veel gevallen nog paard en kar, of in het gunstigste geval een gammel vrachtwagentje.
De eerste snelweg werd dan ook hoofdzakelijk vanuit toeristisch oogpunt gepland. Waar zaten de rijkste toeristen? In Brussel natuurlijk! En waar wilden ze snel heen kunnen om zich te ontspannen? Naar de kust! En de snelweg Brussel - Oostende werd een feit en een primeur voor België. Nog altijd volgens het aloude concept: van centrum naar centrum. Met andere woorden: eigenbelang voor de destijds nog gelukkige autobezitters.
Later volgde de ene autoweg na de andere, nog steeds volgens datzelfde concept. Plus het feit dat men het belangrijk vond dat Brussel van uit alle uithoeken van het land gemakkelijk bereikbaar werd. Helaas! Door deze redenering werd juist het omgekeerde bereikt! Brussel werd bijna onbereikbaar!
Niet alleen door verkeer nààr en van Brussel, maar vooral ook door al dat verkeer dat de Brusselse ring moet gebruiken voor bijna alle andere bestemmingen. Verkeer dat op zich niets uitstaans heeft met Brussel.
Was men nu eens, in plaats van Brussel als uitgangspunt te nemen, van de uithoeken van het land uitgegaan en had men die eerste snelweg ergens tussen Brussel en Antwerpen door laten lopen naar bijvoorbeeld Maastricht of Aken. Dan konden vanaf Aalst een aantal verbindingen worden gemaakt: naar Koekelberg, naar Vilvoorde, naar Antwerpen, naar Zaventem. Het voordeel hiervan zou geweest zijn dat niemand die naar Brussel moet, in de file staat met verkeer naar Zaventem, naar Luik, naar Duitsland en weet ik veel, maar elk van die bestemmingen een stuk autoweg zou hebben van minstens 10 kilometer, met elk zijn eigen filetje! Een wachtplaats op drukke momenten weliswaar, maar dan wél een wachtplaats naar één enkele bestemming, zonder ander storend verkeer dat daar helemaal niets te zoeken heeft.
Laat ik me dan als voorbeeld ook beperken tot die eerste autoweg, die duidelijk de gemaakte fout aantoont.
Voor het traject Oostende-Brussel zou het huidige gedeelte Aalst-Brussel dan als afrit naar Koekelberg fungeren. De hoofdweg zou dan moeten afbuigen en netjes tussen Antwerpen en Brussel door lopen. Het schematisch kaartje geeft, voor een West - Oost as, een ruwe schets van de bedoeling. De groene trajecten zouden, op spitsuren, grotendeels fungeren als eventuele wachtplaatsen voor telkens maar één bestemming. Natuurlijk méér bestemmingen dan aangeduid staan; het gaat om de bedoeling!
Passagiers voor de luchthaven zouden dan hun vlucht niet moeten missen doordat ze in de file stonden met verkeer naar honderd en een andere richtingen! Ze zouden de luchthaven trouwens vanuit de tegengestelde richting bereiken. Rechtstreeks vanaf de supersnelweg. Verkeer naar Brussel zou dan vanaf Aalst weer niet langer gestoord worden door verkeer naar de luchthaven en verder.
Maar dit alles samenpersen op één ring is om problemen vragen! Jawel! Brussel heeft het allemaal naar zich toe willen trekken, en ziet daar nu de gevolgen van! We hebben een wegennet dat steeds weer uitbreidde naar de behoefte van de dag, en weinig of geen rekening hield met de toekomst!
Misschien zal men er toch eens moeten aan denken een aantal autowegen aan te passen en tot supersnelwegen te promoveren. Supersnelwegen die géén grote steden meer aandoen, maar er op een tien tot twintig kilometer van af blijven, met comfortabele, voldoende lange verbindingsautowegen naar die steden. Zo zal men altijd alleen maar in de file naar zijn eigen eindbestemming kunnen blijven steken en zal vooral ook onze nationale luchthaven een pak sneller te bereiken zijn.
Misschien een natte droom van een verkeersfanaat, maar waarschijnlijk zal het ooit de enige oplossing blijken te zijn als we nog een beetje mobiel willen blijven. Supersnelwegen van 6 of meer rijstroken per richting, die angstvallig op minstens 10 kilometer afstand van de grootsteden blijven. Van uiterst west naar uiterst oost, en van uiterst noord naar uiterst zuid.
Te laat is het in elk geval nog niet. Veel bestaande autowegen zijn nog relatief gemakkelijk in die zin aan te passen. Sommige andere zouden dan misschien wel overbodig kunnen worden en vervangen worden door bossen, om de groene jongens te plezieren. Wat dié zullen er wel als de kippen bij zijn om nóg meer autowegen af te keuren! Tenzij andere autowegen daardoor zouden kunnen vervallen.
Met enige logische planning zouden het dan ook geen extra autowegen hoeven te worden, maar grotendeels een verschuiving van de bestaande, ter verhoging van de efficiëntie.
Ik gooi ook geen stenen naar de bouwers van de eerste snelwegen! Wie had toén kunnen vermoeden welke vaart het allemaal zou nemen?
Nog maar eens een voorbeeld van hoe moeilijk het is realistisch vooruit te denken alvorens ergens aan te beginnen! En toch de snelle vooruitgang van het gemotoriseerd verkeer na de oorlog hàd belletjes kunnen doen rinkelen! Voor mensen die naar die belletjes wilden luisteren! Maar dat deden ze niet en het resultaat is een knoeiboel geworden die stukken beter zou kunnen mits aangepast aan de veranderde tijden.
En dat doet me weer denken aan een Parijse wetenschapper die aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde dat, als er niets werd op gevonden, de paardendrollen in Parijs binnen twintig jaar een hoogte van honderd meter zouden bereiken volgens zijn berekeningen!
Gelukkig voor hem: twintig jaar later liepen er geen paarden meer in Parijs! En was er dus ook geen drollenprobleem meer.
Ongelukkig voor hem: zijn hele drollenstudie was dus zinloos geweest.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
