Als je mij zou vragen wat de definitie is van tevredenheid, en daarmee gepaard gaand persoonlijk gelukkig zijn, zou ik zeggen:
De som van alles wat je hebt gegeven, min de som van alles wat je hebt gekregen.
Als de uitkomst hiervan positief is, dan ben je een tevreden en gelukkig mens. Is hij negatief, dan zou ik niet in je schoenen willen staan! Dan kan het niet anders of je behoort tot de ontevredenen!
Zou het gros van de jonge mensen tegenwoordig nog tevreden zijn, net als vroeger toen we keihard moesten werken om den brode?
Wie tegenwoordig zegt jeugd denkt aan problemen, vechtpartijen, overvallen, hangjongeren, luiaards, moederskindjes, watjes, en zéker niet aan werkers. Enfin, allemaal ontevredenen! Ontevreden wegens doelloosheid. Doellozen dus. Verveelde doellozen.
Waar zit het verband tussen al die soms toch tegenstrijdige eigenschappen? Wel, dat verband is niet ver te zoeken. Maar vooreerst: denk niet dat ik ze allemaal over één kam scheer. Gelukkig ken ik er ook anderen. Anderen waar ik heel graag U, met hoofdletter tegen zeg. Ik weet ook niet of die anderen een meerderheid of een minderheid vormen. Ik weet alleen wat ik zie op straat. En dat is helaas niet altijd mooi.
Het verband tussen hangjongeren en ontevredenen is dat je als hangjongere niet anders kunt zijn dan ontevreden. Ons lichaam is gemaakt om iets te doen. Of dat nu handenarbeid of geestelijke arbeid is maakt niet uit. Maar zolang als we iets positiefs doen, blijven we tevreden. Kunnen we terugkijken op een prestatie. Hoeven we niet beschaamd te zijn voor het voedsel en het comfort dat we ervoor terugkrijgen.
MAAR! En nu komt het: steeds meer oudertjes, en vooral moederkloekjes, schermen hun kind af voor alles wat te zwaar, te heet of te nat is! Plaatsen het kindje op een troon. Stoppen het vanalles toe. Het moet niets zelf doen.
Wat dachten ze daar dan van te maken? Leg een hondje helemaal in de watten. Bederf het. Volg al zijn willetjes in. Wat zal het resultaat zijn? Juist! De hond, hoe dom en onwetend hij ook is, zal heel het gezinsleven bepalen als een volmaakte patriarch!!!
En dat is precies wat moderne oudertjes zo dikwijls doen. Met als resultaat niet alleen een onwetend kind dat baas is in huis, maar vooral een kind dat vindt dat het leven toch zo mooi is als je niets hoeft te doen en alles maar toegestopt krijgt. Alleen die grenzeloze verveling is er een beetje teveel aan. Maar daar zijn oplossingen voor. Kattenkwaad bijvoorbeeld. Spijbelen, pesten en weet ik veel.
En nu mag je drie keer raden wat er van dit kind zal geworden!
Jawel, het zal blijven parasiteren zo lang het kan. En als dat niét meer kan, omdat de ouders er niet meer zijn, of, véél te laat, zijn gaan beseffen wat ze veroorzaakt hebben en alsnog op de rem gaan staan, wordt het een hangjongere! En nog veel later een marginaal die niet meer weet van welk hout pijlen te maken.
Hangjongeren zijn ongelukkig! Zijn ontevreden! Vinden dat ze nooit geluk hebben. Vergeten dat je geluk zelf maakt! Door iets te doen. Door iets te betekenen voor de samenleving. Maar daar zijn ze ondertussen al veel te veel voor verwend. Daarvoor zouden ze de handen uit de mouwen moeten steken en dat is nou net wat ze tot elke prijs willen vermijden.
Fitnesscentra kunnen nog nét, om hun spieren een beetje in vorm te houden. Maar ik geloof nooit dat een prestatie in een fitnesscentrum in staat is het waardeloosheidgevoel te verminderen en het zelfbeeld op te krikken! Daarvoor moet je iets doen dat écht loont. Niet iets waar je zelf nog moet voor betalen op de koop toe!
En daar juist wringt het schoentje! Ze zijn door de ouders, zonder dat die het beseffen, aangeleerd om niets te geven maar alles te krijgen. Ver vandaan te blijven van alles wat werk of moeilijk is! Van alles wat te zwaar of te heet is. En ze zijn ontevreden! Hun lichaam snakt ernaar zichzelf te bewijzen. Maar ze zijn te lui om die drang op een positieve manier in te vullen. En moeten dat dan maar op een negatieve manier doen: ruzie zoeken, hangen, drugsgebruik, nou ja gewoon ontevreden en ongelukkig zijn.
Hangjongeren worden niet geboren! Ze worden gevormd!
Dàt is wat veel moderne oudertjes, zélf nog kind, van hun kroost maken! En helaas, er is geen efficiënte handleiding voor fatsoenlijke opvoeding te vinden. Tenminste, niét een handleiding die weerklank vindt in de maatschappij.
En raar maar waar: dergelijke handleidingen vind je te kust en te kuur voor de opvoeding van hondjes! En ze werken perfect! Met bijna onmiddellijk resultaat. Maar helaas, het gaat om hondjes! Als het om mensjes gaat wordt het andere koek en worden andere handleidingen geschreven. Wattenboekjes! En toch het werkt nét op dezelfde manier! Het enige verschil is dat je met mensjes veel langer geduld moet hebben alvorens het er insteekt.
Maar als het om je kind gaat, vraagt het energie en verloochening van je eigen instincten. Iedereen wil zijn eigen kind namelijk beschermen tegen de vele gevaren van het leven. Het verstand wordt dan heel dikwijls opzij gedrukt door empathie of moederliefde. Het gaat immers om JOUW kind! Niet om zomaar om een hondje! Bovendien geeft de tegenwoordige samenleving je, als je je kind hopeloos verwent, nog gelijk ook! En is dat ondertussen niet langer een uitzondering, maar de regel geworden.
En zo worden regelrechte ettertjes gevormd. Ettertjes die op school pestertjes worden. Pestertjes die vervolgens ontevreden hangjongeren worden. En dan? Wie zal het zeggen? De weg naar de marginaliteit is gevormd en wenkt uitnodigend.
Vreemd! Jarenlang al zijn we bezig, en terecht, de kerk de rug toe te draaien. Het begon omdat we te intelligent werden om nog in sprookjes te geloven. Vervolgens wegens de vele ondertussen ontmaskerde misbruiken. En nu? Nu staan we in ons blootje! Religieloos en waardenloos. Religieloos is geen probleem. Integendeel. Maar waardenloos? Dat kun je niet maken! Daar komt narigheid van!
En net op dàt moment komt de moslimwereld onze contreien overspoelen! Met hún waarden. Met hún blindelings geloof in klinkklare sprookjes. En wij? Wij hebben niets meer om daar tegenover te plaatsen. Niets dan het restje dat van onze waarden overblijft. Onze waarden waarvoor eeuwenlang gevochten is. Onze waarden die helaas verpakt zaten in een sprookje waar we niet meer in geloven! En dan maar meteen het kind met het badwater weggooiden.
Want waarden lijken niet meer te werken. Zéker niet als er geen achterliggend orgaan achter steekt. Dat orgaan was ooit onze eigenste kerk, maar die vertikte het om mee te groeien met de evolutie van de bevolking! Blééf maar halsstarrig haar sprookjes de wereld insturen. Had niet door dat een ontwikkelde mens noch in sprookjes, noch in Sinterklaas gelooft. Had ook niet door dat we, zónder religie, een veel betere samenleving aan het opbouwen waren.
De kerk moet omschakelen! En wel héél dringend! Bekennen dat de sprookjes verzonnen waren voor het goede doel. Omschakelen naar een filosofie in plaats van een religie. Want wat is trouwens een filosofie? Niets anders dan de verworvenheden en lessen die de mensheid heeft getrokken uit duizenden jaren samenleving en ellende. Met andere woorden: nét datzelfde wat de kerk voorheen deed. Ooit was het nodig dit alles in een sprookjesachtige vorm te gieten om het te doen doordringen tot de domme bevolking. Maar die tijden zijn voorbijgestreefd. De mensen zijn niet meer dom. Spijtig dat de kerk dat niet tijdig heeft begrepen!
De moderne mens is er, dat denk ik tenminste, klaar voor om eerder in de filosofie dan in de religie van het christelijk geloof te geloven. Laten kerken, kapelletjes en kathedralen maar rustig bestaan, maar beman ze met normale mensen. Mensen die net als iedereen vrij zijn om al dan niet te huwen en kinderen te krijgen. Mensen die bijgevolg geen kinderen moeten misbruiken om aan hun trekken te komen! Mensen die niet pretenderen het woord van god te verkondigen, maar het woord van de mensheid. Het woord dat ontstaan is uit duizenden jaren ondervinding en leed.
De leer mag gerust dezelfde blijven! Het sprookje op zich mag ook blijven bestaan. Als het maar niet halsstarrig als waarheid wordt verkondigd. Welmenende priesters kunnen hun taak rustig blijven uitoefenen. Raad en hulp bieden aan mensen met problemen. Raad die nog altijd op diezelfde leer is gestoeld, maar met weglating van het sprookje.
Nu worden priesters betaald door de staat. Waarvoor? Om sprookjes te vertellen voor een lege kerk? Zou dat geld niet veel beter besteed worden als diezelfde priesters zich terug als gewone mensen zouden ontpoppen en wie daar nood aan heeft, bijstaan met psychologische raad? Terug de dorpsfiguren worden waar iedereen graag wel eens zijn toevlucht toe neemt? Klaar staan om aan ieder die dat wil een luisterend oor te bieden? De jeugd op het rechte pad te houden? Moet dat echt aan een sprookje gekoppeld worden? Neen toch?
De dag dat de kerk de moed heeft dié stap te wagen, zal ik weer elke zondag naar de kerk gaan. Luisteren naar wat daar allemaal verteld wordt over onze samenleving en onze eeuwenlang gekoesterde waarden. Luisteren naar het woord van de mensheid! Luisteren naar normale mensen die normale waarden prediken. Terug onze cultuur beleven. Ze weer leren waarderen, koesteren, en zo nodig verdedigen tegen elk die ze wilt aanvallen!
En dan hebben we meteen een prachtige filosofie om tegenover de moslimsprookjes te plaatsen! Dàn pas kunnen we de moslims met open gemoed in de ogen kijken en zeggen:
- Kijk. Dàt zijn onze waarden! Dààr leven wij voor. Als dat jullie niet bevalt: Go home!!! Koester maar jullie Sharia en jullie halal. Maar dan in jullie land alstublieft! En laat ons met rust als jullie vinden dat het er in jullie wereld veel beter aan toegaat. Vinden jullie dat niét? Wel, wees dan welkom, maar pas jullie aan!
Maar nu staan we gewoon machteloos. Vinden die moslim religie en cultuur maar niks, zouden daar wel graag onze cultuur tegenover willen plaatsen, maar onze cultuur is zijn ruggengraat kwijt. De kerk was ooit die ruggengraat. Maar in de evolutie van elk ras moet een moment komen dat sprookjes niet langer werken. Voor ons is dat moment al lang gekomen. En is het hoogtijd dat daar een andere vorm aan wordt gegeven. Een geloofwaardigere vorm. Een vorm die meegroeit met de evolutie en alle waarden van die eeuwenlange evolutie verkondigt. Niét als religie! Niét als sprookje! Wél als filosofie.
Nu moeten we, in onze multiculturele samenleving, sprookje tegenover sprookje stellen. Met als enig verschil dat wij er niet meer in geloven en dus ontwapend zijn. Zo lang we de schijn ophouden in sprookjes te geloven kunnen we andere rassen niet wijsmaken dat hún sprookje verzonnen is!
Al onze trotse kathedralen, kerken en bescheiden kapelletjes zijn symbolen van onze eeuwenlang gekoesterde cultuur. Ze symboliseren al onze waarden. Maar helaas, zolang als de kerk die waarden blijft verkondigen als hemelse leugentaal verliezen ze al hun kracht en jagen ze de geëvolueerde, moderne mens eerder ván dan náár de kerk.
En wat nog erger is: natuurlijk speelt de moslimwereld graag in op dat gebrek aan geloof in onze kerk! Jawel! Ook voor dàt probleem hebben we terug de geloofwaardige en volwaardige kerk nodig. Maar een andere kerk. Een kerk die open kaart speelt. Een kerk waarop we fier mogen zijn. Een kerk die, naast de wetten van de staat, een eerlijke en open manier van leven verkondigt. Maar dat kan ze niét als ze zélf in beginsel al leugens verspreidt!
Ik denk dat het in veel beroepen wel hetzelfde zal zijn. Je denkt dan zo bij jezelf dat iedereen dat beroep maar eens een tijd zou moeten beleven en doorleven om te weten hoe het leven écht is! Ik had dat idee toen ik aan de benzinepomp van mijn vader stond (een pak zwaarder dan je zou denken). Had het toen ik in een garage werkte. Had het toen ik bij de technische dienst van een vleesconservenfabriek werkte. Had het toen ik mijn legerdienst deed.
En toen volgde mijn achtendertigjarige politiecarrière! Wel, dat sloeg alles! Dan pas leerde ik de maatschappij kennen zoals ze écht is. Daar pas ging ik tenvolle beseffen dat elke mens toch minstens een aantal maanden stage zou moeten doen bij de politie. Leerde de grote en kleine kantjes van de mens pas écht kennen. Leerde beleefde kruiperigheid (om een bepaald doel te bereiken) over dezelfde kam te scheren als pure aanstellerij en/of onbeschoftheid. En leerde noch met het een, noch met het ander rekening te houden.
Leerde dat de mens ontelbare facetten heeft die je als koplampen kunnen verblinden, maar leerde vooral om àchter die koplampen te kijken. Me telkens weer te verbazen daar maar een heel klein lichtje te vinden. In een overtredingsituatie noch rekening te houden met de hautaine aristocraat die je met zijn volle gewichtigheid probeert te imponeren, noch met de onbeschaafde taal van de ongeletterde bruut die door hard schreeuwen probeert je bang te maken.
Ik leerde mijn instinct te volgen en de mens achter de façade te doorgronden. Makkelijk was dat niet altijd, maar je leert heel snel bij in deze situatie. Mijn hele wereld en mijn hele kijk op de mensheid veranderde. Die bruut was voor mij niet minder dan de aristocraat. Ze streefden allebei hetzelfde doel na: aan die boete ontsnappen. Maar dat deden ze elk met de middelen waarover ze beschikten. En het zou niet eerlijk geweest zijn die bruut, vanwege zijn gebrek aan opvoeding, anders te behandelen dan de gewiekste aristocraat.
Maar waar ik eigenlijk wil op neerkomen is op het feit dat, als iedereen, als een soort dienstplichtige enige tijd bij de politie zou moeten werken, hij wel heel gauw zou ondervinden dat de samenleving heel anders is dan de schone schijn die de gewone burger dagdagelijks voor zich uitgestald ziet!
Ook ik was voorheen klant in bepaalde onbesproken lijkende kroegjes of bars. Het leek allemaal zo braaf en sociaal. Tot ik bij de politie kwam en de keerzijde van die mooie etalages leerde kennen en de vele tussenkomsten van de politie in precies diezelfde kroegjes.
Voorzichtiger geworden moest ik mijn hele uitgangsleven helemaal herbekijken en kieskeuriger worden. De brave burger merkt dat zo niet op. Maandelijks een of meer tussenkomsten van de politie in bepaalde cafés vallen niet echt op. Je moet er dan toevallig al zijn op die momenten. Maar als insider geeft het je echt wel een andere kijk op bepaalde gezelligheden.
En ook de hele privé sfeer toont zich van zijn andere kant. Mooie huizen knusse tuintjes voorname gezinnetjes overal welkom en gevierd! Maar wat zich soms achter de leuke voorgevels afspeelt is lang niet altijd even mooi om zien!
Het duurt dan ook helemaal niet lang tot je doorhebt dat opgestoken vingertjes niet werken! Dat er in de samenleving maar één oplossing is voor welk probleem dat ook maar wordt veroorzaakt: wie niet horen wil moet voelen! De dader moet beseffen dat zijn daad niet geduld wordt door de maatschappij. Moet vooral beseffen dat daar ook een straf aan verbonden is. Niet zomaar een vermanende vinger in de trend van Dat mag je nooit meer doen hoor ventje!
Elk alternatief voor straf is tot mislukking gedoemd. Maar dat wordt niet meer begrepen. Niet door de ouders, niet door de leerkrachten, niet door de regering! Er zijn geen stokken meer achter de deur. En dat weten de gegadigden drommels goed!
Waarom die mensen het niet begrijpen? Omdat ze nooit dienst deden bij de politie. Nooit de kleine trekjes van mensen leerden kennen. Nog altijd denken dat een zacht vermanend vingertje meer dan voldoende is!
Ach ja soms is het wél voldoende. Bij personen met voldoende notie van kwaad of goed. Ook bij sommige kinderen. Maar bijlange niet bij iedereen, en juist daar moeten we een onderscheid leren maken. Eén of twee vermanende vingertjes kunnen nog nét. Helpen ze niet? Voelen dan maar! Op welke manier ook: straf, thuisblijven of wat dan ook voor kinderen. Boete, en zo nodig gevangenisstraf voor volwassenen.
Een kind straffen? Is inderdaad zwaar. Véél zwaarder voor de ouder dan voor het kind zelf. Je zit meteen al met woede om wat gebeurde. Verdriet omdat het - weeral - die van jou was. Twijfels of de straf niet te hard is. Pijn omdat je die straf als het ware zélf aanvoelt. Méér dan het kind zelf. Medelijden omdat het jouw kind is. En dan wordt de verleiding heel groot om de straf maar kwijt te schelden en in het vervolg niet meer te straffen. De makkelijkste weg! Maar helaas een weg die naar de afgrond leidt.
We mogen dan al in een humane beschaving leven humane beschavingen vernietigen zichzelf op termijn! Waarom? Omdat de doorsnee mens, ontdaan van zijn opgezette façade, nu eenmaal niet humaan is maar zich alleen maar zo voordoet! Met humaniteit kweek je ettertjes en watjes! Negeer je wat écht speelt in die verwende hoofdjes. Ben en blijf je onwetend over hoe het werkt in de echte wereld. En blijf je maar halsstarrig denken dat een vermanend vingertje het wel weer allemaal goed zal maken.
In die optiek gezien is de afschaffing van de legerdienst wel de grootste flater die de regering ooit heeft gemaakt! Het laatste redmiddel om nog mannen te maken van watjes! En reken maar dat het in veel gevallen nog werkte ook! Het was dan wel niet het soort ervaring die je bij de politie leert, maar je leerde er tenminste discipline en respect voor meerderen. Het was buigen of barsten! Ouders hadden geen inspraak over de behandeling van hun zonen. Moedertjes moesten hun beklag niet komen doen bij de commandant! En dat was maar goed ook.
Een berekoud wandelingetje maandag door stad herinnerde me er weer aan: de Wetstraat, onder impuls van volksgezondheid, heeft voor rookverbod in de horeca gekozen.
Het viel me dan ook op dat veel terrassen, ondanks de gure koude, nog waren blijven staan. Zéker deze die min of meer overdekt waren met een zonnezeil.
En wat me nog meer opviel was dat geen van die terrasjes leeg was! Het was 0°, maar op elk terras waren toch een paar tafeltjes bezet met verkleumde mensen die met bevende handen hun koffietje of pintje binnengoten. Met als enige troost in de andere hand een sigaret! Buiten. In de vrieskou. Liever dan een warm, gezellig maar rookvrij tafeltje binnen! Dan maar liever, dik gekleed en toch verkleumd, de consumptie genoten op een plaats waar het sigaretje mag. Slik! Mogen? Voor hoelang nog? Hoelang zullen de onverdraagzamen nog dulden dat op een terras in de buitenlucht gerookt wordt?
Dàt is wat Volksgezondheid heeft aangericht in België. België op zijn smalst. Rokers die geen deel meer mogen nemen aan het gezellig warme cafégebeuren. Die verbannen worden naar een koud, kil terras. Terug naar een ver verleden, waarin ze net zo behandeld worden als destijds de melaatsen: Vooral ver van de samenleving vandaan blijven met jullie besmettelijke ziekte!
En kom nou niet af dat België daarmee gewoon de Europese trend volgt! De Europese trend kan me gestolen worden. Ik woon in Vlaanderen en voel me niet lekker als ik gecommandeerd wordt door een tiental andere landen waar ik totaal geen uitstaans mee heb. Dat België slaafs volgt ligt niet aan Europa! Gelukkig reiken de Europese regels nog niet tot in onze cafés, keukens, slaapkamers en toiletten. Het ligt aan niets anders dan aan onze bloedeigen Wetstraat. Bevolkt met meelopers. En het zal ze worst wezen of ze nu meelopen met Europa, met het Oostblok, of met de Moslimwereld. Als ze maar met iets kunnen meelopen. Bewijs te meer dat er geen persoonlijkheid te vinden is in dat kleuterklasje.
Volksgezondheid? Verkoudheden opdoen op een ijskoud terras lijkt me toch héél ver af van gezond bezig zijn! Om dan nog maar te zwijgen over de volkstevredenheid! Wanneer wordt dààr eens een dienst voor opgericht? Of is het nog gezellig in de rookvrije cafés? Of is het omwille van de wintersport dat die verkleumde mensen buiten zitten te drinken en te roken?
Dat fameuze Volksgezondheid lijkt maar één doel te hebben: van de mens een goed lopende, goed geoliede en goedgereinigde machine te maken. Hoe die machine zich voelt is bijzaak! MENS SANA IN CORPORE SANO? Nooit van gehoord? Allez dan! Allemaal terug naar school! Dan zullen ze misschien gaan beseffen dat gezondheid veel verder gaat dan een steriel, maar verder ontevreden en ongelukkig lichaam!
En nu we het toch over volksgezondheid hebben wat vinden die lui dan van spaarlampen? Spaarlampen die zo druk gepromoot worden door de overheid? Spaarlampen die, als ze branden, kanker kunnen verwekken als je er met je hoofd dichtbij komt? Spaarlampen die, als ze breken, kwikdampen in de kamer sturen! Dan moet je minstens een kwartier uit die kamer blijven en is een masker geen overbodige luxe! Spaarlampen die, als je je snijdt aan de scherven, gemakkelijk tot dringende amputaties van ledematen kunnen leiden!
Dat weet de brave burger niet. Dat weet de overheid wél. Dat zou volksgezondheid dus ook moeten weten, maar zoals steeds: ze kijken de andere kant op. Volgen liever de trend naar ecologische maatregelen dan aan de gezondheid te denken. Eisen niet eens waarschuwingen op de verpakking van die lampen! Terwijl op onnozele, ongevaarlijke prullen duizend en één waarschuwingen staan! Terwijl een pakje sigaretten vol doodsbedreigingen staat! Let wel: ik heb het over de normale spaarlampen. Niét over de ongevaarlijke LED lampen!
Wie meer wil weten over het gevaar van spaarlampen kan me mailen. Ik stuur hem of haar dan een pdf bestandje met meer uitleg en schokkende fotos van slachtoffers van die sterk aanbevolen ondingen! Een sterke waarschuwing aan iedereen die klakkeloos de trends volgt die aanbevolen worden! Ook een sterke waarschuwing aan iedereen die denkt ze zullen wel weten wat ze doen zeker?
In mijn voorlaatste column schreef ik over hoe de huidige multiculturele wantoestand moet zijn ontstaan. Had het anders gekund?
Natuurlijk had het dat gekund: als in al die staats-, stads- en gerechtelijke diensten mensen hadden gezeten die voldoende persoonlijkheid bezaten om in te zien waar al die onnozele toestanden zouden toe leiden. En vooral: als die mensen ook nog voldoende ballen aan het lijf hadden gehad om enige feedback van onder naar boven te geven.
Dat een minister niet weet hoe het écht draait bij de politie, in de gerechtshoven, OCMWs en scholen kun je hem of haar moeilijk kwalijk nemen. Maar als die minister voldoende intelligent is, zal hij wél een luisterend oor lenen aan de feedback die uit die kringen op hem afkomt. En daar lering uit trekken.
Maar helaas er kwàm helemaal geen negatieve feedback. Men was te laf om negatieve feedback te geven. De carrière zou in het gedrang kunnen komen! Men ging zich integendeel op de nieuw gedicteerde toestand werpen als de wolven, en zien hoe er het meeste uit te rapen viel.
Gezond verstand werd opzijgeschoven. Meehuilen met de wolven en daar zoveel mogelijk winst uit halen was de boodschap! Befehl ist befehl!. Weinig verschil met de opkomst van het nazisme. Some things never change! Kruiperigheid lijkt wel een der hoofdkenmerken van het mensdom. Als een glorierijke carrière wenkt kruipt men desnoods door de aalput! Staat men er niet bij stil dat het aanvankelijk maar het embryo van een idee is, vanuit de Wetstraat achteloos naar beneden gegooid en wachtend op al dan niet enige reactie, positief of negatief, om dan een verder beleid uit te stippelen.
Maar omdat er alleen maar positieve (vleierige) feedback kwam dacht men natuurlijk goed bezig te zijn en werd nog maar eens een hogere versnelling ingeschakeld. En toen was het zéker te laat om nog aan de noodrem te trekken!
Het systeem doet me denken aan de ogen van sommige dieren (wolven katten honden) die nachtzicht hebben.
Waarom ze zien in het donker? Wel, hun netvlies is fluorescerend. Kaatst het beeld terug naar de lens, die het op zijn beurt weer terugkaatst naar het netvlies. Zo komt een beeld, in een fractie van een seconde, tientallen keren op het netvlies en wordt telkens een beetje versterkt. Met als gevolg dat het kleinste greintje licht volstaat om duidelijk te zien.
Wel, daar heb je de formule die wantoestanden kan scheppen in een land:
- Een dom, luidop geopperd ideetje.
- Kaatst naar de Wetstraat, en wordt daar een beetje versterkt omdat humaan doen politiek correct is.
- Kaatst weer naar beneden, naar onmondige, persoonlijkheidsloze en laffe ambtenaren.
- Die geven natuurlijk, kruiperig als ze zijn, alleen maar positieve feedback.
- Het domme idee is nu al goed versterkt en kaatst weer terug op de fluorescerende hersenen in het parlement.
- En zo kaatst het op en neer; telkens weer versterkt. Nooit door iemand afgebroken. En het nestelt zich in de samenleving als wormen in een appel.
- En nadat het honderden keren versterkt op en neer is gekaatst, is het lieve, domme schoothondje een grote boze wolf geworden! Een wolf die niet meer te stoppen is. Een wolf die ooit de Vlaamse leeuw zal verscheuren.
Niemand wordt kwaad. Niemand lijkt te zien wat aan het gebeuren is. De ambtenaren die iets hadden kunnen ondernemen zéker al niet! Iedereen kijkt de andere kant op. En de appel rot verder.
En het had zo goed kunnen worden als de juiste mensen op de juiste plaats de juiste conclusie hadden getrokken, en de moed hadden gehad die conclusie omhoog te zenden! Ze hàdden niet eens moedig moeten zijn. Elke goede politicus luistert wel naar feedback. Hoopt er zelfs op. Want het zet hem een spiegel voor die zijn beleid weerspiegelt. En hij zou al een heel grote onnozelaar moeten zijn om niét te luisteren naar kritiek en feedback, mits die maar uit de juiste kringen komt!
Maar hij of zij kreeg in dit geval alleen maar kruiperige vleierijtjes te horen uit die kringen! Met alle catastrofale gevolgen vandien.
Ik heb jaren als ambtenaar voor en met politici gewerkt. Me nooit laten verlagen tot kruiperige vleierijtjes, maar altijd mijn persoonlijke mening en advies gegeven. Daar werd ik trouwens voor betaald en dat deed ik dus. En dat werd geapprecieerd. Natuurlijk niet altijd aanvaard, maar toch minstens gewaardeerd, en zéker overwogen. Ook een politicus beseft dat hij weinig heeft aan vleierige meepraters. Soms lijkt dat niet zo, maar de vele vergaderingen waarin ik samen met politici aan tafel zat, deden me dat inzien.
Maar helaas, voor veel ambtenaren en insiders lijkt de drempel naar politici te hoog. Ze denken dat die drempel enkel met onderdanige kruiperij te nemen valt. Mis! Grandioos mis!
Jankerds weten wel beter! Die hebben de drempel overwonnen! Maar helaas, die komen alleen maar met negatief en ondoordacht lekenadvies.
Maandag 30 januari. Algemene staking omdat we, na het cadeautjestijdperk, dringend aan terugbetaling toe zijn. En dat doen we niet graag! Verwenning invoeren is makkelijk. Ze afbouwen is zo goed als onmogelijk, tenzij zich echte financiële rampen voordoen en er zelfs hongersnood komt. Wat doet de Belg dus? Staken of niet?
Wél staken natuurlijk! Dit land is immers nog niet helemààl kapot. Kan nog veel kapotter hoor! Het cadeautjestijdperk moet blijven duren! We moeten vooral niet proberen de staatsschuld te verminderen. Integendeel! Steeds verder laten lenen om de cadeautjes te kunnen blijven betalen. Hangjongeren sponsoren. Volwassenen voortijdig met pensioen laten gaan. Werklozen werkloos laten en vreemden importeren om het werk te laten doen!
Dit alles is wat de laatste decenia gebeurde. Dit alles is de oorzaak van de belabberde toestand van onze huidige krediet- en geloofwaardigheid. Dit alles is wat velen nog altijd niet begrepen hebben. Dit alles is wat ons uiteindelijk op het niveau van Griekenland zal brengen.
Staken of niet? Aan elk de keuze. Het gaat alleen maar om de totale ondergang of de heropstanding van ons land. Dan lijkt die keuze me toch niet zo heel erg moeilijk?
Hopelijk is de regering dit keer wijzer geworden door de fouten en te grote toegevingen uit het verleden.
Zou ik durven? Zou ik hiermede Antwerpenaren voor het hoofd stoten? Dat is echt niet mijn bedoeling! Het is alleen maar mijn bedoeling om ze op enkele onhebbelijkheidjes te wijzen die soms grote gevolgen hebben en ze (soms onverdiend) een etiket opplakken! Zelfkennis is altijd mooi meegenomen, en de Antwerpenaar die zichzelf niét wil leren kennen blijft dan ook maar weg en leest niet verder. Voor de anderen: doé er iets aan en wees weer overal welkom!!!
Column:
Ja, ik beken het. Ook ik blunder wel af en toe. Veel zelfs. Ook op mijn blog. Maar gelukkig zijn sommige medebloggers er dan als de kippen bij om me daar via een mailtje op te wijzen. En dan ga ik snel mijn blunder wijzigen. Echt wel met rode oortjes hoor! Zéker in het volgende geval:
De allergrootste blunder die ik ooit maakte gebeurde wel onlangs in De naam van de roos. Daar wist ik het onder het hoofdstukje oud, waar te maken om de laatste nieuwe deftige naam voor bejaarden als sinjoren te schrijven in plaats van senioren. Oei! Daar volgde onmiddellijk een mail op!
De blogger in kwestie vertelde me dat hij wel met welke benaming ook wilde aangesproken worden, maar zéker niet met de naam sinjoor, wat eigenlijk de benaming is voor een Antwerpenaar.
En ik kon hem volgen en mijn groteske blunder inzien! Kon niet snel genoeg naar mijn blog om het te veranderen! Hopelijk hebben niet zoveel mensen dat opgemerkt. Want inderdaad, ook ik zou niet echt voor een sinjoor willen worden versleten! En blijkbaar stond ik dus niet alleen in die mening!
Had eigenlijk al lang over het fenomeen sinjoor willen bloggen, maar het feit dat ik dacht dat mijn mening niet zo heel erg algemeen was, weerhield me ervan.
Wat is het dan toch dat die sinjoren over het hele Vlaamse land zo ongeliefd maakt? Het zijn heel sociale mensen toch? Klampen iedereen aan voor een gezellig babbeltje, of zaagje als je het zo wilt noemen. Waar sinjoren zitten ben je nooit alleen en heb je altijd weer sociaal contact! In de supermarkt, in de tearoom, op straat of op de markt. Zélfs in de toiletten. Tot vervelens toe! Tot het de spuigaten uitloopt. Tot je als de bliksem wilt wegrennen!
Raar! Echt raar! Ze menen het toch zo goed, zijn echt gezellige mensen die zelfs een hondje met een broek zouden aanspreken. Als ze maar kunnen tateren. Als ze zichzelf maar kunnen horen praten. En toch moet zowat niemand ze! Waarom toch?
- Juist óm hun nooit ophoudend getater?
- Om hun toch wel bemoeizieke aard, die ze zélf goedbedoeld en terecht vinden?
- Lopen ze een beetje naast hun schoenen?
- Vinden ze Antwerpen ( t Stad) de enige echte stad in Vlaanderen?
- Vinden ze zich de enige stedelingen in België?
Ik zou het niet weten, maar iets in die mensen wekt inderdaad ook wel mijn wrevel op. Waarschijnlijk wel onterecht, en ook dàt beken ik! Misschien ook ben ik zelf wel niet sociaal genoeg! Het duidt er nog maar eens op dat elke gemeenschap, elke entiteit, zijn eigen leefgewoontes heeft. Leefgewoontes die niet altijd goed aanslaan bij andere entiteiten.
En dan heb ik het hier wél over ras- en landgenoten hé? Hoe moet het dan met andere rassen, andere culturen, andere tijdperken? Met onze eigentijdse multiculturen? Zoiets moet toch een regelrechte ramp worden? Dat beseft toch elke Vlaming? Zou elke Belg toch moeten beseffen? Natuurlijk wel!
Maar helaas de Wetstraat beseft het niét! Natuurlijk niet! Want ze lagen te slapen toen het onderwerp aan bod kwam! Lagen waarschijnlijk te dromen over sprookjes van duizend en één nacht.
Maar wat die Antwerpenaren betreft, ik ondervond een en ander het beste toen de expresweg Knokke - Antwerpen werd opengesteld. Plots kwamen de Antwerpenaren in grote aantallen naar Knokke afgezakt, daar waar we voorheen vooral Brusselaars als toeristen kregen.
Plots ook veranderde de mentaliteit volledig. Regende het onbenullige klachten over vuiltjes op straat en andere pietluttige futiliteiten. Van de Brusselaars hadden we nochtans nooit een klacht gehoord. Ze hadden voor Knokke gekozen, en lieten Knokke gewoon Knokke zijn. Probeerden er nooit Brussel van te maken. Ik zeg niet dat ze beter zijn dan Antwerpenaren. Ze zijn alleen veel minder bemoeizuchtig en nemen vrede met het ontspanningsgebied waarvoor ze kozen. Hebben helemaal niet de behoefte het naar eigen beeld te herschapen.
De Antwerpenaren daarentegen maakten al direct aanstalten om van Knokke Klein Antwerpen te maken en zoveel mogelijk eigen gebieden in te palmen. Als hondjes die hun territorium afbakenen met En daardoor ben ik Antwerpenaren een beetje beginnen vergelijken met pootjesheffende hondjes!
Helaas ook vergelijkbaar met de mentaliteit van de allochtonen dus! Allochtonen die in Antwerpen blijkbaar ook al een goed onderkomen hebben gevonden, en de sinjoren op die manier een koekje van eigen deeg geven.
Zo herinner ik me een voorvalletje dat die Antwerpse mentaliteit precies in kaart bracht: een verpleegster in een rode kruispost op het strand, kreeg van een Antwerpenaar de vraag waar het strand van de Antwerpenaren nu precies lag.
Slik! Ze bleken zich dus al een eigen plek op het strand te hebben toegeëigend ook!
En die verpleegster, ook niet op haar tong gevallen, antwoordde heel onschuldig dat dit voor zover ze wist op Sint Anneke aan t schelt lag.
Jawel hoor! Knokke heeft het geweten dat die expresweg werd opengesteld! Van het ene jaar op het andere was Knokke Knokke niet meer!
De Antwerpse mentaliteit afstotend? Neen hoor! Bijlange na niet. Ze is ontstaan onder de Antwerpenaren en daar voelen ze zich goed bij, lekker onder elkaar. Dat is hun volste recht en daar zijn ze niet uniek in. Elke gemeente of stad heeft zo zijn eigen grote of kleine trekjes. En als ik eerlijk wil zijn heb ik me altijd al goed gevoeld in Antwerpen en onder die gezellige mensen. Het wordt pas een ramp als ze zich buiten hun stadsgrenzen begeven!
Als bezoekers of toeristen vallen ze nog wel mee. Zijn goede, gezellige klantjes voor de horeca. Maar o wee als ze zich ergens gaan 'vestigen'. Om dàn goed inzicht in die toch wel aparte mentaliteit te krijgen moet je echt wel in een openbare dienst hebben gewerkt! Het is zowat altijd een korte 'goed,'... met een héél lange maaaaar erachter!
Ik vind een en ander toch bewijzen dat de wereld veel beter zou draaien als iedereen bleef waar hij thuishoort, of toch tenminste, als hij hoognodig wil verhuizen, zich aanpast aan de mentaliteit van zijn nieuwe locatie.
Je kunt je inderdaad afvragen hoe het met Europa in het algemeen, en met België in het bijzonder, toch zover is kunnen komen! Dat alles waarvoor onze voorvaderen hebben gestreden nu naar vreemden vloeit, en we zelf parias in eigen land zijn geworden. Quantité négligeable! Eérst de vreemde rassen, dàn wij als er nog wat overblijft na al het vreemde gegraai in de grabbelton!
Hoe dat komt? Wel, het is vergelijkbaar met het beruchte sneeuwbaleffect.
Er was eens, lang geleden, een verlichte geest in de Wetstraat, die vond dat de geïmporteerde Allochtonen, die nog een enorme minderheid vormden, een hart onder de riem moest worden geschoven. Die mensen kwamen immers vanuit hun zonovergoten thuisland naar hier om (hm) te werken voor ons.
Ze moesten zich hier thuis voelen. Moesten van alle mogelijke sociale vangnetten kunnen genieten. Zoals het dikwijls gaat met meelijwekkende minderheden. Ze moesten door ons gerespecteerd worden, en dat kon het beste door ons een aantal wetten door de strot te drukken. Dat zij toch ook een minimum aan respect mochten betonen aan hun gastheren, daar werd wijselijk maar aan voorbijgestapt.
Helaas, die verlichte geest dacht niet zo héél erg ver! Waarschijnlijk reikte zijn of haar verlichting maar tot het volgende huizenblok. Dacht er niet aan dat die mensen zich zouden vermenigvuldigen! Sneller dan de konijnen! En dat al onze verworvenheden op de duur zouden worden opgeslokt door die nakomelingen, die helemààl geen zin meer hadden in werken!
Wist ook nog helemaal niet welk vlees hij (of zij) in de kuip had! Stond er dus helemaal niet bij stil dat die mensen sedert de kruistochten helemaal niet meer waren geëvolueerd, en nog leefden zoals wij leefden in die duistere tijden: gedicteerd en gehersenspoeld door een niet bestaande god!
Maar het sneeuwballetje was gegooid! Het rolde dartel voorbij de scholen Hé, dat komt van de Wetstraat! Nu moeten we ons als de bliksem aanpassen! En of ze nu al dan niet in die klinkklare nonsens geloofden, dat speelde niet mee. Het enige wat telde was hoé je, de veranderde normen in acht genomen, zo snel mogelijk carrière kon maken. Daar draait het toch allemaal om? Carrière maken! Mét of tegen je persoonlijke mening. Zolang je er maar macht en geld voor toegestopt krijgt.
Het rolde voorbij de gerechtshoven Oei! Nu moeten we gaan opletten die heren in de Wetstraat niet voor het hoofd te stoten! En ook hier werd, al was het maar voor de schone schijn, geoordeeld en veroordeeld naar de nieuwe, omgekeerde wetten. Wetten die het vaderland onbeschaamd verloochenden!
Het rolde voorbij de politiecommissariaten. Maar daar had men al lang vastgesteld dat met dat allochtone volkje, waar alles om ene Allah draait, niet te argumenteren valt. En nu mocht er plots niet eens meer geargumenteerd worden. Nou ja, maar goed ook want niemand praat graag tegen muren. En nu zéker niet meer, want nu werd het nog strafbaar op de koop toe! Het racisme was in het wetboek verschenen! Bescherming van vreemden op de kop en de kosten van eigen volk.
Het rolde verder, en bleef gestresseerd hangen in de OCMW kantoren. Zou het visje hier ook bakken? Maar natuurlijk! Het kwam immers van de heilige Wetstraat! En ook bij de OCMWs veranderde de mentaliteit helemaal. Tot het balletje werd doorgelaten en zich gretig liet veranderen in een lawine!
Ondertussen had die arme minderheid al goed ingezien hoe het werkte in Europa, en ging zich luidop gaan manifesteren. Je weet immers nooit wat er nog meer in de wacht te slepen valt! Ja, dat is juist de sterkte van minderheden! En ze bereikten datgene wat die sneeuwbalgooier (of gooister) onwetend en oliedom op gang had gebracht.
Tegenspraak en/of verontwaardiging bij welke dienst ook had geen zin als je nog carrière wilde maken. Het kwam van de Wetstraat, en van wié of wat het daar kwam speelde geen rol. Wat van daar komt is evangelie en moet nagevolgd worden. De lawine werd een berg. En de berg ging ons verstikken.
Niemand durfde reageren, maar integendeel, iedereen ging zich inspannen om het nieuwe evangelie nog beter en sneller te verspreiden. De een vond antiracistische wetten uit om zich te profileren in het nieuwe beleid. De andere stommerd zag kans een CGKR op te richten tot hulp aan die arme slachtoffertjes van het wrede racistische eigen volk. En de oorlog begon! Een oorlog weliswaar met meer verraders dan vijanden. Een oorlog met als moorddadigste wapen: de grenzeloze domheid van die verraders en de ontroerende domheid van het slaafse Vlaamse volk.
Ja, je kon vredelievende maatregelen zo gek niet bedenken of het woord werd wet! Strebers zagen overal kans zich op te werken door de Wetstraat te plezieren.
En dit alles ontstond uit een heel klein sneeuwballetje. Een los idee door een of andere clown luidop gedacht in de Wetstraat. Niemand van dit clubje had kunnen vermoeden dat het dergelijke vormen zou aannemen. En was er hier en daar al eentje die verder dacht dan zijn neus lang was, en enorme twijfels had, het was veel te gevaarlijk om je antihumanistisch op te stellen in die gevaarlijke politieke tijdbom.
En dus was iedereen vóór of deed iedereen alsof hij vóór was. En nu het zover gekomen is, durft niemand er nog een poot naar uitsteken. Durft niemand nog bekennen dat het allemaal een grote stommiteit was geweest.
En wij? Wij zitten ermee!
De oorzaak is gewoon het feit dat niemand van ons een uitspraak die humanistisch lijkt, durft tegen te spreken. Ergens denkt iemand luidop dat het toch maar een arme, meelijwekkende minderheid is, en de wagen gaat aan het rollen. Als die mening dan ook nog in de Wetstraat wordt geopperd, durft ook daar niemand ze te weerleggen. Zéker niet als ze helemaal niet weten welk vlees ze in de kuip hebben!
En zo gaat het maar door. Steeds verder. Naar alle niveaus van de samenleving. En voor je het weet heeft die arme minderheid het voor het zeggen in ons land.
Tja, dat is wat er gebeurt als de bevolking voor entertainers kiest in plaats van voor verstandige beleidsmensen! Dat is wat er in Europa is gebeurd. Dat is het wat ooit wereldoorlog 3 zal veroorzaken, voor zover ze niet al veroorzaakt is! En voor zover het al niet te laat is om ze nog te stoppen! De meeste mensen weten het nog niet, maar de dag dat dit besef komt zal het jaren te laat zijn!
Weeral via mail kreeg ik een aantal tips door over fruit. En die wil ik jullie niet onthouden, want ik had me ook al afgevraagd hoe het komt dat ondanks al het fruit dat mensen eten, ze toch soms dik worden, of blijven, ongezond blijven, en niet echt dat stralende hebben dat je van fruiteters toch zou mogen verwachten. Tenminste, als we mogen geloven wat geleerde bollen daarover schrijven en al de vitamines en mineralen die er zouden inzitten.
Het gehele artikel bespaar ik jullie. Temeer omdat het klaarblijkelijk uit het Engels vertaald is en dus wat moeilijk leesbaar. Maar de hoofdpunten wou ik toch even aankaarten, want ze houden een verklaring in waarom fruit, zoals het gegeten wordt, niet werkt! Het artikel komt van ene dokter Stephen Mak.
- Fruit moet je niet eten als dessert. Liefst wél op je nuchtere maag! Alleen dan zal het je hele systeem ontgiften en je van de nodige energie kunnen voorzien.
- Eet je het als dessert, dan valt het in je maag bovenop een op gang zijnd verteringsproces, met zuurafscheiding enzovoort, en bederft het hele zootje door een wisselwerking met de maagsappen.
- Liever een verse vrucht eten dan het sap. En zéker geen gekookte vruchten, want daavan ervaar je alleen maar de smaak. De vitamines en mineralen worden er uitgekookt en hebben geen enkele invloed meer.
Enkele citaten uit het artikel (met bijgeschaafd taalgebruik):
KIWI: Klein maar krachtig. Dit is een goede bron van kalium, magnesium, vitamine E en vezels. Het vitamine C gehalte is tweemaal dat van een sinaasappel.
APPEL: Een appel per dag houdt de dokter weg? Jawel! Hoewel een appel een laag vitamine C-gehalte heeft, heeft het anti-oxidanten en flavonoïden die de vitamine C activeren en aldus bijdragen tot het verlagen van het risico op darmkanker, hartaanvallen en beroertes.
AARDBEI: Beschermend Fruit. Aardbeien hebben het hoogste aantal antioxidanten onder de vruchten en beschermen het lichaam tegen kankerverwekkende vrije radicalen en bloedvatverstoppingen.
SINAASAPPEL: Lekkerste geneesmiddel. Het nemen van 2-4 sinaasappels per dag kan helpen verkoudheden weg te houden, cholesterol verlagen, voorkomen en oplossen van nierstenen en verminderen van het risico op darmkanker.
WATERMELOEN: Koelste dorstlesser. Samengesteld uit 92% water, heeft het ook een gigantische dosis glutathion, dat ons immuunsysteem helpt versterken. Ze zijn ook een belangrijke bron van lycopeen, de kankerbestrijdende oxidant. Andere voedingsstoffen die gevonden worden in watermeloen zijn vitamine C & Kalium.
GUAVA & PAPAYA: Top prijzen voor vitamine C. Ze zijn de duidelijke winnaars door hun hoge vitamine C gehalte. Guava is ook rijk aan vezels, die helpen constipatie te voorkomen. Papaja is rijk aan caroteen, dit is goed voor je ogen.
Ook nog een tip waarvan velen zullen opkijken:
Koud water drinken na de maaltijd = Kanker! Kunt u dat geloven? Voor degenen die graag koud water drinken, dit artikel is op u van toepassing. Het is leuk om een beker koude drank na een maaltijd te drinken. Toch zal de koude vloeistof het vet doen stollen dat je zojuist hebt verbruikt. Het zal de spijsvertering vertragen. Zodra dit 'slib' reageert met het zuur, wordt het afgebroken en sneller door de darm geabsorbeerd dan het vaste voedsel. Het zal langs de darm gaan, maar zeer binnenkort zal dit veranderen in vetten en leiden tot kanker. Het beste is om warme soep of warm water te drinken na de maaltijd.
Voilà! Heb nog maar eens aan mijn burgerplicht voldaan door diegenen onder jullie die vechten tegen cholesterol en andere nare vet- en ziekmakers, deelgenoot te maken van wat ik net leerde.
Of ik me persoonlijk iets van die tips zal aantrekken? Misschien wel! Ik heb er wel iets van opgestoken dat me logisch lijkt, en waard om in de praktijk te brengen. Tegen cholesterol en gewichtstoename hoef ik me wel niet te verzetten. Eerder tegen gewichtloosheid!
Maar toch als je gezonder kunt gaan leven, waarom zou je het niet doen?
Hiernaast: Chico bewaakt zijn territorium uit de hoogte: de onbezoldigde parkwachter.
Naar aanleiding van een probleempje met Chico (melkhoektanden wilden niet uitvallen en dreigden de rest van zijn gebit te misvormen, want ze stonden dubbel naast de definitieve tanden) moest hij bij de dierenarts onder narcose behandeld worden en die vier melktanden getrokken. We brachten hem zelf, op vraag van de dierenarts, zodat hij zich niet n de steek gelaten zou voelen en hij zou hem terugbrengen zodra de narcose enigszins was uitgewerkt.
En inderdaad, een paar uur later stond hij al aan onze deur met een slaperige Chico. Ik nam hem uit de draagkooi en verschoot me een bult! Het voelde aan alsof ik een lijkje vastnam. Koud als een lijk! Leek helemaal onderkoeld, en kon amper de oogjes openen! Dierenarts betaald en afwachten maar. Vier eindeloze uren bleef hij koud aanvoelen, hoé we hem ook toestopten. Had af en toe neiging tot overgeven! Probeerde de oogjes half open te krijgen, maar dat lukte niet echt. Opstaan al helemaal niet. We gingen het ergste vrezen. Toen kon mijn vrouw het niet langer aanzien en gaf hem te eten, wat hij toch gretig binnenspeelde. Het beestje had trouwens de hele dag niet gegeten want moest nuchter blijven. En het werd al rond twintig uur. Ik nam me voor hem niet alleen in zijn bench te laten slapen, en desnoods de hele nacht op te blijven bij hem.
En oef! Rond tien uur gebeurde het wonder! Hij richtte zich op en deed enkele wankele passen! Kwam dan na enige aarzeling recht op me af en keek me met eindelijk klare, maar vragende ogen aan. En ik wist meteen: de arme drommel moet hoognodig en wil dat ik hem uit laat. Hoe ziek hij zich ook had gevoeld, hij wou niets bevuilen, al hadden we daar zeker geen aanstoot aan genomen onder die omstandigheden.
Maar goed. Hij wilde, en ik besloot toch maar een parkwandelingetje te riskeren. Hij fleurde helemaal op, deed onmiddellijk een enorme plas, en was weer helemaal de oude toen we thuis kwamen! Eind goed al goed.
Dit kleine voorvalletje liet me beseffen hoeveel ik van mijn hondje hou!
En telkens en telkens weer stel ik me de vraag hoe het komt dat een hond zich zo voorbeeldig weet aan te passen aan de mens! Véél beter dan mensen onderling! En dan stelt zich onmiddellijk de vraag: zijn honden soms gemaakt voor de mensen? Kunnen mensen wel zonder hond? Als ik in de amandelvormige ogen van Chico kijk dan smelt ik weg! Ogen die echt en welgemeend zeggen: Ik hou van je. En toch zijn het maar de ogen van een hond.
Soms zijn het vragende ogen. Maar omdat het beest niet kan praten moet je maar gissen wat hij nu weer van je wilt. Soms ook is het een vuile blik. Als hij ergens heen wilt waar jij hem liefst van afhoudt. Soms is het een doordringende blik met het kopje schuingehouden. Alsof hij zeggen wil: Allez stomme mens, snap je nu echt niet wat ik je wil duidelijk maken?
Wat heb ik nog veel te leren van mijn hond. Alleen al die veelzeggende lichaamstaal die intelligente, bijna menselijke blik. Waarom toch kunnen die beesten nou niet gewoon praten? Dan zouden misverstanden toch zó uit de weg geruimd zijn?
Of zou het net een zegen zijn dat ze niet kunnen praten? Zo kun je ook niet eindeloos ruzieën en argumenteren! Dat lijken ze trouwens helemaal niet nodig te hebben. Want zélfs als ze een persoonlijke voorkeur hebben zijn ze toch altijd blij met jou als leider die het laatste woord heeft en lopen gewillig en tevreden mee.
Chico wil lekker wat rondlopen in het park, maar ik moet naar de apotheek? Wel, hij zal even aan de leiband trekken, richting park, maar zodra hij ziet dat ik andere bedoelingen heb, staakt hij zijn pogingen en loopt blij mee pal naast me. Bekijkt het park niet eens meer!
Honden zijn eigenlijk een godsgeschenk voor de mens, mits je ze op de juiste manier behandelt. En ze vragen niet veel! Af en toe een aai af en toe wat aandacht af en toe een spelletje spelen en ze zijn al lang tevreden!
En mijn appartement? Wel, de living is herschapen in een kindercreche. Knuffelberen, poppemies, ballen, trektouwen, kauwdingen en noem maar op. Alles verspreid over de living. Geen kind heeft zoveel speeltjes als hij. En nu is mijn vrouw wel echt een netheidsmaniak, maar dié wanorde stoort haar niet. Integendeel, telkens ze de stad ingaat komt er een speeltje bij!
En s avonds, als koning hond gaan slapen is, wordt alles netjes in een mand gelegd. Maar zodra meneer uit zijn slaapholletje komt in de vroege morgen en na het halen van een frisse neus en ledige blaas, is zijn eerste werk: die mand ledigen en over de hele woonkamer verspreiden! Dan is hij weer gerust. En wij ook zo lang we nergens over struikelen!
Het valt op: zowel mannen als vrouwen plakken graag het etiket mysterieus op vrouwen! Wezens die je moet leren kennen. Wezens die helemaal anders reageren. Wezens die verwachten dat je hen begrijpt of daar tenminste toch alle moeite voor doet!
Maar wat nog meer opvalt: je hoort noch mannen noch vrouwen verklaren dat de man een mysterie is!
Hoe zou dat zo komen? De man moet, voor de vrouw, al een even groot raadsel zijn als de vrouw voor de man. Maar er wordt niet over gepraat! Waarom niet? Slechts één antwoord: het interesseert de vrouw niet! Want de vrouw ziet de man dikwijls als een koel en hard wezen. Een wezen dat ze hoognodig moet veranderen en aanpassen aan hààr vrouwelijke wereld! Verder denkt ze niet. Dat ander wezen leren kennen? Vergeet het! Dat ként ze al. Al heel lang! Van zodra ze geboren werd!
En dan komen we weer bij het feit dat denken dat je alles weet, juist leidt tot niéts weten!
Mannen, veel ervan toch, zijn daar anders in. Natúúrlijk zijn ze in de eerste plaats geïnteresseerd in seks. Maar ondervinden ook al gauw dat omgaan met een vrouw veel boeiender is dan met een man. En naarmate ze dat ander wezen leren kennen, ondervinden ze ook dat seks veel verder gaat dan alleen maar zinnelijk genot. Ja, ondervinden ze ook al heel gauw dat seks zonder verdere geestelijke band helemaal niet bevredigend is! Platvloers zelfs! Ontdaan van alles wat het zo mooi maakt.
Maar dan komt het volgende obstakel: hoe goed de man ook zijn best doet zijn partner te leren kennen, dat is en blijft meestal maar eenrichtingsverkeer. De vrouw doet daar totaal geen moeite voor. Natuurlijk niet! Ze wist het al lang wat een man is! Een vrouw met een penis en zonder borsten toch? Meer hoeft daar niet achter gezocht te worden denkt ze! En het onbegrip begint. De vrouw vindt zich onbegrepen de man is en blijft onbegrepen.
En als het mannelijke zoeken naar alleen maar van één kant komt, dan kan ook geen begrip van dat andere wezen worden verwacht. De man stelt al spoedig vast dat hij niet begrepen wordt, hoéft op de duur ook niet meer begrepen te worden, en zijn belangstelling in de vrouw verdwijnt. Gaat dan maar ander vertier zoeken: aan de toog, tussen de voetbalsupporters, of waar dan ook waar hij maar een beetje begrepen wordt. Het is wel niet het soort begrip dat hij verlangt, maar het is altijd beter dan niets.
Want dat vrouwmens thuis, dat denkt dat ze hem zo goed kent, kent hem totaal niét en blijft maar, koppig als ze is, communiceren met iemand waarvan ze denkt dat het een vrouw met penis is en verwacht van hem dan natuurlijk ook vrouwelijke reacties. Is hoogst verwonderd en verbolgen als die reacties niét voldoen aan wat ze van een vrouw zou verwachten. Ze heeft nooit de moeite genomen het wezen man te doorgronden. Er al evenmin bij stilgestaan dat voor de meeste taken die beide eigenschappen nodig zijn. Opvoeding van de kinderen bijvoorbeeld het soort klusjes in huis noem maar op.
Een wereld zonder vrouwen zou misschien wel eentonig, maar heel efficiënt kunnen werken.
Een wereld zonder mannen zou als een lief zachtgekookt eitje zijn. Wondermooi, wonderzoet, maar niet in staat zichzelf staande te houden in de harde realiteit.
Vandaar dat beide geslachten er nodig zijn om de kerk in het midden te houden. Vandaar dat de man zoekt om het andere geslacht te begrijpen. Waarom doet de vrouw dat niet? Of hééft ze dat talent gewoon niet?
En zo is de mythe ontstaan van de mysterieuze vrouw.
Op de mythe van de mysterieuze man zullen we nog een aantal eeuwen moeten wachten denk ik. Blijkbaar is de evolutie van de vrouw ergens blijven steken en raakt niet voorbij dat punt.
Alvorens ik bestookt word met boze mails wil ik hier nog het volgende aan toevoegen: ik heb het wél over het gros van de vrouwen. Weet best dat ze niet allemaal zo zijn. Maar ach, al die bomen in het bos, weet je wel? Jonge mensen verdwalen daar zo gauw in, en dat probeer ik hen nu juist aan het verstand te brengen.
In het column relatieve-tijdstheorie van februari 2011 had ik het over de vraag of tijd wel bestond! Die vraag kwam vooral uit mijn persoonlijk aanvoelen en had niks met exacte wetenschap te maken. Was zomaar iets wat al lang zat te broeden binnen in me, zonder op enige wetenschappelijke grond te zijn gestoeld. Zielsverzinsels zeg maar.
Maar deze week zag ik op Discovery Science toch een aantal wetenschappelijke benaderingen van het fenomeen tijd en relativiteit. En dat gaf me toch het zalige gevoel dat ik niet alleen sta met die op zijn minst onconventionele mening! Neen! Dat die mening lang niet zo onconventioneel is als ik dacht!
Het gegeven werd wél door een aantal wetenschappers op heel wiskundige wijze geprobeerd uit te leggen. De een trad het, volgens zijn persoonlijke wiskundige berekeningen, bij, de ander brak het af. We zijn dus nog ver van een exacte wetenschap af, maar dat er op gestudeerd wordt door heel geleerde bollen vond ik toch al formidabel. Dat er pros en contras zijn is al even positief. Zo blijft de vlam in de pijp.
En laat ik maar eerlijk zijn: ik kon, met die wiskundige benadering, echt niet mee. Snapte wel de bedoeling, voelde aan dat ze op het juiste spoor zaten, maar het ging me allemaal even te snel om de ingewikkelde berekeningen die er aan te pas kwamen te kunnen volgen. Het was trouwens maar een TV programma en daarin wordt niet verondersteld dat de kijker volledig doorzicht krijgt in die ingewikkelde materie, noch dat hij in wiskunde geïnteresseerd is. Het gaat eerder om lichtvoetig entertainment met wetenschappelijke achtergrond: de kijker vooral niet vervelen met ingewikkelde toestanden!
Een aantal hoofdpunten die me toch wel direct aanspraken waren:
- Iemand zei dat, als je denkt dat het verleden niet meer bestaat, dat gelijk staat aan tellen tot dertien en dan verklaren dat elf niet meer bestaat. Prachtig argument vond ik. Want zo voel ik het ook aan.
- Een ander ging zelfs nog een stap verder: we leven in een driedimensionele wereld, waarin de tijd eigenlijk de vierde dimensie is die waarneembaar is met onze zintuigen (let wél: zintuigen!). En dat het bijlange na niet zeker is dat de tijd maar uit die éne dimensie bestaat die we kunnen waarnemen: van vroeger naar later. Hij stelde dat er nog een tweede, niet voor ons waar te nemen dimensie kan bestaan in de tijd: van boven naar onder of vice versa. Of zelfs van later naar vroeger. Dat zou al meteen vier dimensies opleveren voor alleen maar de tijd.
- Weer een ander, die de theorie op zich heel sterk aanklampte, zei tot besluit dat, wàt er ook van zij, we toch allemaal ons aardse leven leiden met de aardse middelen die we hebben. En of er nu drie of honderd dimensies zijn het zal aan ons leven weinig veranderen. Natuurlijk niet! Zéker niet voor wie alleen maar in ons kortstondige aardse leven gelooft. Maar daarna?
- Wat me ook sterk aansprak was het echt gebeurd voorbeeld van een man die met zijn auto reed. Plots leek de auto steeds sneller te gaan en kon hij met geen mogelijkheid vertragen. En eigenlijk had hij de indruk dat het niet de auto was, maar de wereld om hem heen die versnelde. Aangekomen op zijn bestemming voelde hij zich onwel en liet zich opnemen. Bleek een hersentumor te hebben die drukte op de plaats in de hersenen die voor ons tijdsgevoel zorgt. Kunnen we daaruit besluiten dat tijd alleen maar in onze hersenen wordt opgewekt en gewoon op hol slaat als aan dat tijdwaarnemingscentrum iets scheelt? Dat we tijd alleen maar ervaren door een soort ingebouwde klok in de hersenen? Het doel van die klok? Ons beschermen! We zijn er fysiek namelijk niet toe in staat alles wat ooit is gebeurd tegelijk waar te nemen. We zouden gewoon gek worden!
- Ook de relatie tijdsgevoel - ouderdom kwam aan bod en is niet te miskennen: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Nog een bewijs dat tijd op zich niet echt bestaat, maar door onze hersenen wordt gegenereerd.
Boe! Ik zit jullie hier te vervelen met dingen die de meeste mensen boven hun petje gaan. Mij ook trouwens hoor, als dat jullie een troost mag wezen. Het gaat zéker boven mijn wiskundige vermogens, want die heb ik niet. Tenminste niet in dié mate. Maar het gaat niet boven mijn filosofische vermogens en mijn persoonlijk aanvoelen. En daar blijft het halsstarrig hangen!
De eerste die er gewag van maakte, was Einstein, en dat deed hij met zijn wiskundig talent. Ikzelf heb het altijd vermoed, maar dat kwam voort uit mijn analytische ingesteldheid. Ik analiseer nu eenmaal graag alles wat ik rondom mij zie gebeuren. Het manifesteerde zich wél op een dwingende wijze, maar ik zou het nooit luidop hebben durven uitspreken. Men zou me gek hebben verklaard. En daarom schreef ik het maar neer in plaats van het te zeggen en op hopen onbegrip te stuiten.
Ik heb in mijn leven dingen gedaan waarvan ik dacht: Dit gaat nooit voorbij! Kàn gewoon niet uitgewist worden! Ik wil dit moment bevriezen en bewaren voor eeuwig.
En misschien dacht ik nog zo gek niet! Want tot op heden blijven die momenten deel uit maken van mijn leven en van mijn zijn! Kan ik niet aannemen dat het uitgewist is door de tijd en dus niet meer bestaat. Want als ik dàt zou denken, zou ik eigenlijk mijn eigen bestaan ontkennen en stellen dat mijn leven geen enkele zin had. En sorry, dat kan ik nu eenmaal niet.
Waarin leven wij trouwens? We leven in en beleven het nu. Wat is dat nu? Een uur? Een seconde? Minder? Jawel! Minder dan een seconde is het nu dat we beleven. Want een seconde later kunnen we dood zijn, en een seconde vroeger bestaat dus niet meer! Wanneer hebben we dan geleefd? Moet je dus stellen dat je leven enkel uit die fractie van een seconde bestaat die we nu noemen? En dat al die andere seconden verspilde energie geweest zijn? Uitgewist zoals het krijt op een bord?
Hoé wetenschappers er ook over denken, hoéveel berekeningen wiskundigen ook maken, ik persoonlijk benader het vanuit de enige benadering die ik machtig ben: de gevoelsmatige benadering. De benadering die mijn ziel er aan geeft. En die benadering zegt me dat een zinloos leven niet van deze aarde is. En dus moét er wel een dimensie in de tijd zijn die het allemaal bijhoudt, laat voortbestaan, en niets laat verloren gaan.
Als dat niét zo zou zijn, wat zou dan de zin van het leven zijn?
Wat tussen de regels ook naar voor kwam in die documentaire was het feit dat we nog lang niet zo geleerd zijn als we wel denken. Dat, wat vandaag als nonsens wordt gezien door de gevestigde wetenschap, morgen een vaststaand feit kan worden en bijgetreden door diezelfde wetenschap!
En ook dàt was me een riem onder het hart. Wetenschappers lijken eindelijk te beseffen dat er nog héél veel te weten is dat we niét weten. Dat er veel meer tussen hemel en aarde kan zijn dan we ook maar kunnen vermoeden. Dat we er moeten mee ophouden te denken dat we alwetend zijn! Want juist dààr is het dat het schoentje meestal wringt.
Ooit waren alwetende dokters verstokte rokers! Het beschermde hen namelijk tegen de vele ziekten waamee ze in contact kwamen. Nu zijn nieuwe alwetende dokters van oordeel dat we allemaal moeten stoppen met roken! Tja, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen zeker? Maar mensen, laat ons toch eens ophouden met dit ge-alweet! Laat ons, naast de onfeilbare wetenschap, toch ook nog eens luisteren naar ons eigen lichaam en geest?
Of ze ooit, met hun wiskundige benadering van de tijd, het juiste spoor zullen weten te vinden en te bewijzen, kan me eigenlijk weinig schelen. De wiskundige uitleg zal ik waarschijnlijk toch niet kunnen volgen. Het zou me wél een steuntje in de rug geven, maar ik moet me desalniettemin toch beperken tot wat ik zelf aanvoel op mijn eigen, filosofische wijze.
Een tijdlang vond ik van mezelf dat mijn geheugen wat ging falen. En in werkelijkheid is het ook wel zo. Maar ik ging op zoek en vond de redenen van verschoning. En wel in sommige reacties van kinderen, de uitleg die de trotse oudertjes er aan geven, en door het vervolg van die toestand meermaals te hebben meegemaakt:
- Mijn kind? Onthoudt àlles. Hoewel het nog maar vier jaar oud is. Weet perfect de weg naar oma of naar de winkel. Weet nog perfect wat zich hier of daar afspeelde. Fenomenaal! Dat wordt gegarandeerd een bolleboos!
Helaas! In veel gevallen werden die kindjes in werkelijkheid dommerdjes. Waarom? Omdat ze van in hun prille jeugd door de oudertjes als superslim werden bestempeld. Vonden dat ze niks meer te leren hadden. Ze waren immers al slim en het zijn enkel maar de dommen die nog moeten leren! En juist daardoor waren de schoolresultaten er ook naar: héél bedroevend!
Toen ik dit scenario al meermaals had meegemaakt en er de droevige resultaten van had gezien, ging ik me vragen stellen. Hoe komt het dat een schijnbaar intelligent kind zo kan gaan falen zodra het er echt op aankomt?
Wel, ik denk dat het zo zit: de hersenen van een kind zijn een lege doos. Zodra er iets in komt, valt dat heel erg op, en het kind onthoudt het. Ouders zijn dan veel te snel om fenomenaal te roepen als een kind die énige herinnering die het heeft, weer weet op te halen. Dat is echt niet moeilijk: er zijn er ook maar een paar om te doorzoeken!
Maar er komen tien honderd duizend miljoenen herinneringen en weetjes bij en op de duur zitten de hersenen propvol, net als de harde schijf van een pc. Een herinnering ophalen kost dan een pak meer moeite!
En dàt is volgens mij de reden waarom het geheugen lijkt te verminderen naarmate je ouder wordt: je eigen harde schijf wordt steeds voller en er één herinnering uitpikken kost steeds meer moeite.
Bijgevolg denk ik dat het schijnbaar verminderen van het geheugen weinig te maken heeft met het afsterven van hersencellen zoals zo vaak wordt beweerd! In werkelijkheid zijn je hersenen op een bepaald moment toe aan een nieuwe harde schijf om de capaciteit te vergroten!
En ik weet echt niet of ouders er zo goed aan doen kindjes te loven voor hun intellect, dat, de leeftijd in acht genomen, totaal niet ongewoon is! Het zich herinneren van een bepaald gegeven heeft trouwens weinig met intellect te maken! Maar ouders willen het wél zo zien, en gaan het kindje wijsmaken dat het super is. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!
Als je aldus alle fouten van veel oudertjes op een rijtje zet, dan hoeft het je helemaal niet te verwonderen dat in onze maatschappij zoveel hangjongeren rondlopen. Je kunt ze er, vooral op de leeftijd tussen twee en zes jaar, al uithalen: ze blijven je maar lastigvallen met de uitnodiging:
- Kijk eens wat ik al kan?
En als je dan kijkt, zie je ze als het ware denken:
- Oei! Wat zal ik nu eens demonstreren?
Ze hebben dus éérst gepraat om aandacht te vragen. Dàn pas denken ze hoe ze nu de geschapen verwachting moeten invullen! En als hen niets anders te binnen schiet zullen ze maar eens een sprongetje of zo laten zien, wat dan van de ouders een dikke hoera uitlokt.
Mooi hoor! Volledig in de trend van het soort kinderpsychologie dat in de jaren zestig de kop ging opsteken en zich hardnekkig in onze maatschappij blijft nestelen: Geef het kind aandacht; roem het voor wat het goed doet. Op zich misschien goedbedoeld en correct als oudertjes maar niet heel sterk gingen overdrijven!
Want zelden heb ik kinderen die in deze mentaliteit werden opgevoed volwaardige volwassenen weten worden.
Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken: elke dag opnieuw verkeersellende en files op en rond de spitsuren, en vooral op en rond de steden. Brusselse ring Antwerpse ring In het buitenland is het niet beter. Kijk maar naar de périferique rond Parijs! Maar laten we ons tot ons eigen landje beperken.
Als ik dan op de wegenkaart kijk, stel ik vast dat België één groot spinnenweb is van autowegen, die bijna allemaal doodlopen op Brussel. Of beter gezegd, op de Brusselse ring. Waardoor Brussel eigenlijk midden in een enorme verkeerswisselaar is komen te liggen! Als je dan nog rekening houdt met de tewerkstelling in Brussel, waardoor elke dag weer duizenden werknemers in en uit de stad en over die verkeerswisselaar moeten komen bovenop alle ander doorgaand verkeer dat van diezelfde ring gebruik moet maken, dan heb je al één der hoofdoorzaken van de verkeerschaos aangeboord!
Want in dit land kun je moeilijk van A naar B rijden zonder over de Brusselse ring te moeten. Zowat alle autowegen lopen er namelijk op uit. En natuurlijk is dat helemaal verkeerd!
Hoe dat zo gekomen is? Een korte historiek zal dat even duidelijk maken:
Op veel Vlaamse secundaire wegen kun je recht voor je een kerktoren zien, en recht achter je ook eentje! Dat komt omdat de middeleeuwse wegenbouwers weinig of geen navigatiemiddelen hadden. Gemakshalve richtten ze zich dan maar op kerktorens om een kaarsrechte verbinding tussen twee dorpen of steden te vormen. Van kerktoren naar kerktoren dus.
Tot op heden is er weinig van dit principe afgeweken. Ook niet als de eerste autoweg in België werd aangelegd. De planning gebeurde al vóór de tweede wereldoorlog, maar de daadwerkelijke aanleg startte pas goed na de oorlog. Het voornaamste snelverkeer toen, was toeristisch verkeer. Voor zakelijk verkeer volstonden in veel gevallen nog paard en kar, of in het gunstigste geval een gammel vrachtwagentje.
De eerste snelweg werd dan ook hoofdzakelijk vanuit toeristisch oogpunt gepland. Waar zaten de rijkste toeristen? In Brussel natuurlijk! En waar wilden ze snel heen kunnen om zich te ontspannen? Naar de kust! En de snelweg Brussel - Oostende werd een feit en een primeur voor België. Nog altijd volgens het aloude concept: van centrum naar centrum. Met andere woorden: eigenbelang voor de destijds nog gelukkige autobezitters.
Later volgde de ene autoweg na de andere, nog steeds volgens datzelfde concept. Plus het feit dat men het belangrijk vond dat Brussel van uit alle uithoeken van het land gemakkelijk bereikbaar werd. Helaas! Door deze redenering werd juist het omgekeerde bereikt! Brussel werd bijna onbereikbaar!
Niet alleen door verkeer nààr en van Brussel, maar vooral ook door al dat verkeer dat de Brusselse ring moet gebruiken voor bijna alle andere bestemmingen. Verkeer dat op zich niets uitstaans heeft met Brussel.
Was men nu eens, in plaats van Brussel als uitgangspunt te nemen, van de uithoeken van het land uitgegaan en had men die eerste snelweg ergens tussen Brussel en Antwerpen door laten lopen naar bijvoorbeeld Maastricht of Aken. Dan konden vanaf Aalst een aantal verbindingen worden gemaakt: naar Koekelberg, naar Vilvoorde, naar Antwerpen, naar Zaventem. Het voordeel hiervan zou geweest zijn dat niemand die naar Brussel moet, in de file staat met verkeer naar Zaventem, naar Luik, naar Duitsland en weet ik veel, maar elk van die bestemmingen een stuk autoweg zou hebben van minstens 10 kilometer, met elk zijn eigen filetje! Een wachtplaats op drukke momenten weliswaar, maar dan wél een wachtplaats naar één enkele bestemming, zonder ander storend verkeer dat daar helemaal niets te zoeken heeft.
Laat ik me dan als voorbeeld ook beperken tot die eerste autoweg, die duidelijk de gemaakte fout aantoont.
Voor het traject Oostende-Brussel zou het huidige gedeelte Aalst-Brussel dan als afrit naar Koekelberg fungeren. De hoofdweg zou dan moeten afbuigen en netjes tussen Antwerpen en Brussel door lopen. Het schematisch kaartje geeft, voor een West - Oost as, een ruwe schets van de bedoeling. De groene trajecten zouden, op spitsuren, grotendeels fungeren als eventuele wachtplaatsen voor telkens maar één bestemming. Natuurlijk méér bestemmingen dan aangeduid staan; het gaat om de bedoeling!
Passagiers voor de luchthaven zouden dan hun vlucht niet moeten missen doordat ze in de file stonden met verkeer naar honderd en een andere richtingen! Ze zouden de luchthaven trouwens vanuit de tegengestelde richting bereiken. Rechtstreeks vanaf de supersnelweg. Verkeer naar Brussel zou dan vanaf Aalst weer niet langer gestoord worden door verkeer naar de luchthaven en verder.
Maar dit alles samenpersen op één ring is om problemen vragen! Jawel! Brussel heeft het allemaal naar zich toe willen trekken, en ziet daar nu de gevolgen van! We hebben een wegennet dat steeds weer uitbreidde naar de behoefte van de dag, en weinig of geen rekening hield met de toekomst!
Misschien zal men er toch eens moeten aan denken een aantal autowegen aan te passen en tot supersnelwegen te promoveren. Supersnelwegen die géén grote steden meer aandoen, maar er op een tien tot twintig kilometer van af blijven, met comfortabele, voldoende lange verbindingsautowegen naar die steden. Zo zal men altijd alleen maar in de file naar zijn eigen eindbestemming kunnen blijven steken en zal vooral ook onze nationale luchthaven een pak sneller te bereiken zijn.
Misschien een natte droom van een verkeersfanaat, maar waarschijnlijk zal het ooit de enige oplossing blijken te zijn als we nog een beetje mobiel willen blijven. Supersnelwegen van 6 of meer rijstroken per richting, die angstvallig op minstens 10 kilometer afstand van de grootsteden blijven. Van uiterst west naar uiterst oost, en van uiterst noord naar uiterst zuid.
Te laat is het in elk geval nog niet. Veel bestaande autowegen zijn nog relatief gemakkelijk in die zin aan te passen. Sommige andere zouden dan misschien wel overbodig kunnen worden en vervangen worden door bossen, om de groene jongens te plezieren. Wat dié zullen er wel als de kippen bij zijn om nóg meer autowegen af te keuren! Tenzij andere autowegen daardoor zouden kunnen vervallen.
Met enige logische planning zouden het dan ook geen extra autowegen hoeven te worden, maar grotendeels een verschuiving van de bestaande, ter verhoging van de efficiëntie.
Ik gooi ook geen stenen naar de bouwers van de eerste snelwegen! Wie had toén kunnen vermoeden welke vaart het allemaal zou nemen?
Nog maar eens een voorbeeld van hoe moeilijk het is realistisch vooruit te denken alvorens ergens aan te beginnen! En toch de snelle vooruitgang van het gemotoriseerd verkeer na de oorlog hàd belletjes kunnen doen rinkelen! Voor mensen die naar die belletjes wilden luisteren! Maar dat deden ze niet en het resultaat is een knoeiboel geworden die stukken beter zou kunnen mits aangepast aan de veranderde tijden.
En dat doet me weer denken aan een Parijse wetenschapper die aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde dat, als er niets werd op gevonden, de paardendrollen in Parijs binnen twintig jaar een hoogte van honderd meter zouden bereiken volgens zijn berekeningen!
Gelukkig voor hem: twintig jaar later liepen er geen paarden meer in Parijs! En was er dus ook geen drollenprobleem meer.
Ongelukkig voor hem: zijn hele drollenstudie was dus zinloos geweest.
Dit lijstje heb ik maar wat bijgehouden en regelmatig aangevuld voor momenten waarin ik weinig andere inspiratie heb. Misschien een handvest dat Aliëns kunnen gebruiken als ze ooit op aarde landen:
Man:
mens waarmee te praten valt.
Vrouw:
mens die je enkel mag en moet aanhoren om geen conflicten uit te lokken.
Paren:
het onverenigbare verenigen.
Kind:
mens die nog niet geïnfecteerd is door bovenvermelde eigenschappen.
Moeder:
mens die er alles aan doet om haar kind er wél mee te infecteren.
Vader:
mens die er alles aan doet om dat te verhinderen.
Puber:
Mens die nog geen mens is maar wel al denkt het te zijn.
Vriend:
mens die er altijd voor je is. Die met je lacht en met je grient.
Vriendin:
mens die altijd in is voor een lekker potje roddel of ruzie.
Familie:
niks om je druk over te maken. Gewoon laten betijen.
Maitresse:
zoals het woord zelf zegt: iemand die je overmeestert, maar dan in een zalige zin.
Homo:
een vergissinkje van de natuur.
Lesbienne:
evenwichtsherstelling om bovenstaande vergissing te compenseren.
Crimineel:
iemand die zich door duizend en een wetten gesteund weet.
Advocaat:
iemand die alleen naam kan maken door het onverdedigbare te verdedigen.
Politicus:
iemand die niet in staat is datgene te doen wat hij van anderen verlangt.
Zot:
iemand die al het bovenvermelde aan zijn laars lapt om niet gek te worden.
Hond:
wezen dat voor een hondenleven heeft gekozen en misschien wel gelijk heeft ook!
Hondenbaasje:
iemand die een leven zonder hond een hondenleven vindt.
Vergat ik nog iets? Misschien. Maar Aliëns kunnen met dat lijstje toch al een heel eind ver komen in een poging tot het begrijpen van onze beschaving!
Zurkelpatatten, zoals we het op zijn Westvlaams zeggen. Een Vlaams streekgerecht dat helemaal dreigt te verdwijnen. In mijn jeugd kwam dit minstens een paar keer per maand op mijn bord, en ik kan jullie verzekeren: tot op heden is het nog altijd een van mijn favoriete dagschotels!
Waarom niemand het nog lijkt te maken is me een raadsel. Zó lekker dat het is en zo makkelijk te maken. Bijna te makkelijk om er een recept voor neer te schrijven. Gewoon:
- Aardappelen koken, een kilogram of zo.
- Spekblokjes (naar smaak al dan niet gerookt) bakken in ruim boter of margarine.
- Bokaal zurkel kopen (+/- 500gr.) en klaarzetten. Het betreft voorgekookte en gepureerde zurkel.
- Aardappelen pureren, zurkel bijgieten en de spekblokjes mét het bakvet.
- Goed mengen, indien nodig wat melk (of room) toevoegen om een glad mengsel te bekomen. Klaar! Zout hoeft meestal niet omdat de spekblokjes al zout zijn.
Het resultaat is een groene smurrie die er voor sommigen misschien niet erg smakelijk uitziet, maar een heerlijke licht zurige verademing is op de tong. Njam!!! Laat zich ook gemakkelijk in porties invriezen, zodat je altijd kant en klare maaltijden bij de hand hebt.
Het enige probleem is eigenlijk de zurkel (ook zuring of oseille (F) genoemd). Niet meer overal te vinden. Omdat het ook niet veel meer wordt gebruikt. De meeste kans maak je in een winkel die regelmatig aan de horeca levert, want in de horeca wordt het wél nog gebruikt, maar enkel voor paling in het groen en nog enkele visgerechten.
Vroeger, in mijn jeugd, groeiden de grote zurkelbladen zowat overal: langs bermen, in weiden en braakliggende grond Het was dan wél wilde zurkel, maar even lekker en zelfs sterker van smaak dan de geteelde. Alhoewel velen het gewoon als onkruid aanzagen.
Jammer, die teloorgang! Zon smakelijk, makkelijk, gezond en toch bijna instant gerecht dat zelfs iemand met twee linkerhanden kan maken. Als het van mij afhing en ik kon kiezen tussen een Vlaams frietkot en een Vlaams zurkelkot zou ik niet lang moeten twijfelen! Kunnen ze in Engeland weer een eeuw lang twijfelen of French Zurkel nu Frans of Belgisch is, net zoals de French Fries.
Op het nieuws gezien deze week: de industrie trekt nog maar eens aan de alarmbel! Geen werknemers te vinden in België!!! Oh neen? En de werkloosheidscijfers dan? Waar hangen die werklozen dan wel? Aan de toog? Aan de bomen? Lanterfantend op straat? En wie geeft ze te eten?
Maar er is al een oplossing in de maak hoor! Geen paniek! De klassieke oplossing: meer buitenlandse werkkrachten aantrekken. Chapeau Wetstraat! Daar wordt blijkbaar niet geleerd van de fouten van het verleden! Ga nog maar wat publiciteit maken in Noordafrika en in de Oostbloklanden. Trek maar nóg meer criminaliteit aan! En vooral: wees laf genoeg om de Belg in zijn warme nest te laten liggen.
Werkloosheid? Als ik rondkijk in mijn omgeving zie ik geen enkele werkloze in de ware betekenis van het woord. Zie alleen maar moederskindjes die onder moeders vleugels willen blijven. Wél voldoende spieren lijken te hebben voor onderlinge vechtpartijtjes, voor het overvallen van zwakkeren, en als dat alles toch vervelend wordt op de duur, dan maar met moeders geld een abonnement nemen bij een fitnesscentrum.
En toch vinden ze zichzelf niet fit genoeg om te werken. Natuurlijk niet! Zo lang de moedertjes geld blijven geven via het zweet van de vadertjes, zo lang vadertje staat tóch een handje toesteekt om die arme Belgjes en allochtoontjes financieel te steunen, zúllen ze niet werken! Gegarandeerd niét! En ook niet zo lang ze mama en papa kunnen gijzelen. Zo lang mama en papa nog een euro over blijken te hebben!
En ja, dan zit er, volgens de Wetstraat maar één ding op: vreemde rassen naar onze contreien brengen. Vreemde rassen die, héél voorspelbaar, nét hetzelfde zullen doen. Alle door de Wetstraat ingestelde wetten uitpluizen tot ze die éne zaligmakende Belgenwet hebben gevonden: Hoe kan ik met een minimum aan prestatie maximaal profiteren?
En zo wordt ons land, door die onverlaten in de Wetstraat, langzaam maar zeker uitgezogen door buitenlands tuig. En wordt het autochtone tuig, dat te lui is om ook maar een poging tot werken te doen, lekker in het warme moedernest gehouden!
Kun je het die werkonwillige autochtonen kwalijk nemen? Als ze, voor die fractie die ze meer verdienen door te werken, net zo goed in bed kunnen blijven of wat rondhangen op straat?
Natuurlijk niet!
Kun je het de allochtonen kwalijk nemen als ze hier op een poepsimpele manier kunnen komen profiteren?
Al evenmin! Ik zou, in hun plaats, hetzelfde doen.
Wie moet je het dan wél kwalijk nemen? Een moeilijke vraag? Helemààl niet! De Wetstraat en de clowns die er zetelen! Dié zijn de schuldigen. Samen met de Belgen die voor dergelijke schertsfiguren stemmen!
Beseffen ze dan niet in de Wetstraat dat allochtonen binnenhalen ons alleen maar opscheept met een Allochtone categorie werkonwilligen bovenop die van ons, en dat iederéén werkonwillig zal blijven zolang ze er toch geen honger door hebben?
Jonge Vlamingen! Sta op! Kom uit jullie warme bed! Toon aan dat we helemààl geen behoefte hebben aan vreemdelingen! Want zolang jullie dat niét doen, blijven die maar binnenstromen en zullen jullie ooit zwaar kunnen betalen voor al die in bed en op straat verspilde uren!
Ben ik hier maar wat aan het fantaseren? Neen hoor! De jongeren die ik in mijn dichte omgeving heel goed ken, blijven maar werk ZOEKEN! Zijn zelfs heel professionele werkzoekenden geworden. Weten drommels goed waar ze moeten zoeken om niets te vinden! En voelen zich daar superlekker in, zolang ze maar niet VINDEN. Want dan pas wordt het een ander paar mouwen!
Wat hier volgt kreeg ik ook zomaar doorgemaild, zonder originele datum van opstelling. Enkel het plaatje heb ik er zelf bijgevoegd. Verleden weekend moet dan ook gerelativeerd worden, want dat kan elke datum zijn.
-o-o-o-o-
Verleden weekend was er braderie aan de rand van een bekende wijk in Anderlecht. Op zich niets om u druk over te maken, ware het niet dat de baas van café " bleu star" van de gemeente Anderlecht het verbod kreeg een varken aan het spit te braden om de volgelingen van de godsdienst van de vrede niet tegen het hoofd te stoten.
Zo ver zijn we daar ook al, geen varkensvlees op de braderie of het zit er bovenarms op.
De brave man was ook nog zinnens aldaar een frietkot uit te baten
Hij kreeg meteen de raad van de wijkagent er voor te zorgen dat er minstens een allochtoon te werk gesteld wordt en dat er enkel halal vlees aangeboden wordt, want anders zou zijn frietkot wel eens in de kortste keren in de vlammen kunnen opgaan.
Zijn we hier nog wel bij ons ??????
Met Vlaamse Groeten
vanwege een medewerker van
Administration communale d'ANDERLECHT I Gemeentebestuur ANDERLECHT Places du Conseil, 1 I Raadsplein 1 1070 Bruxelles I 1070 Brussel
Mij gaat het er niet om wat die allochtonen eten en waarin ze geloven. Ze doen maar. Dat Moslims nood hebben aan halal en joden aan koosjer zal mij worst wezen. Als ze denken dat dit hun spoorkaartje naar de hemel weer van meer goede punten voorziet, kan ik ze alleen maar een goede aankomst wensen, en mijn groeten aan Allah. Wij waren ook ooit stom genoeg om op vrijdag braafjes geen vlees te eten. Dus, waarom zouden we die mensen ook niet hun pleziertjes gunnen? Als een kinderhand zo gauw gevuld is, why not?
Het gaat er me wél om dat die heren zich permitteren om ónze beschaving te ondermijnen, te terroriseren en te saboteren, en zo te zien ook nog de medewerking krijgen van ONZE plaatselijke autoriteiten.
Begrijpelijk! Want die autoriteiten voelen zich bedreigd. Vrezen rellen. Rellen die de politie niet zal aankunnen vanwege de overmacht en de zware ballast van antiracistische (of anti-vlaamse) wetten!
Waarom toch bekennen we niet meteen dat we echt wel op voet van oorlog leven? Gegijzeld op eigen grondgebied door de bezetter? Een toegelaten bezetting. Met goedkeurend maar laf oog bekeken door vadertje staat! In 1940 vluchtte dat vadertje laf naar Engeland. Nu blijft het lekker op zijn vetbetaald parlementair zeteltje zitten en doet of er geen vuiltje aan de lucht is! Ook een manier om je lafheid te verbergen! Moet ik nu die vluchthazen van 1940 nog gaan bewonderen voor hun moed?
Zo lang er geen passende reactie komt van de Wetstraat, zo lang die dames en heren doen of hun neus bloedt, kunnen noch de plaatselijke besturen, noch de politie, iets aan die toestand veranderen! Kunnen enkel maar zélf gestraft worden als racisten!
Is het trouwens niet juist door de vrijheid van godsdienst, vastgelegd in de Belgische grondwet, dat die vreemde religies zwaar gesponsord worden? Waar is ONZE godsdienstvrijheid gebleven als we allemaal volgens de Halal regels moeten eten? Geef mij dan maar liever weer mijn vleesloze vrijdag!
Yes sir! Thats Belgium. Op zijn smalst dan wel! Het lafste land van de wereld, en ooit zal zich dat bloederig wreken. Maar helaas wordt dit nog niet beseft. Komt wel! Als het telaat is.
De bron van de ellende: de Wetstraat, en de clowns die er steeds weer en dank zij de domme kiezer, de scepter weten te zwaaien!
Enige tijd geleden verklaarde bondskanselier Merkel van Duitsland moedig, en als eerste, dat het integratiebeleid mislukt was! Onze premier Leterme, die net als zovele politici waarschijnlijk al lang van hetzelfde overtuigd was, sprong haar snel bij in die mening. Oef! Een ander had de hete kolen uit het vuur gehaald en nu kon hij ook opkomen voor zijn mening. En toch als je het hem zag zeggen zag je er ook de onzekerheid afdruipen! Ben ik politiek correct geweest?, Zal het me bij de volgende verkiezing niet aangerekend worden?, Ben ik hier geen politieke zelfmoord aan het plegen?
We zijn maanden verder Wat hoor je nog van dat mislukt integratiebeleid? Op één nacht zwegen alle kikkers! Die uitspraken werden doodgezwegen zonder verder commentaar. Blijkbaar was het dan toch politiek incorrect! Halal prediken in een vreemd land en op terroristische manier opdringen is dat blijkbaar niét!
Of zijn Moslims niet zo? Zijn het alleen maar hun jongeren? Hangjongeren? Ach zwijg stil! Hoe zijn die jongeren opgevoed om hangjongeren te worden? Blijkbaar wilden ze wél een centrum voor gelijke kansen, maar geen centrum voor gelijke prestaties!
Als ik me niet vergis liep er in mijn jeugd een serie kinderboekjes, Vlaamse Filmkens genaamd. Had ook iets te maken met de katholieke scholen geloof ik, maar vermits ik gelukkig niet naar die scholen ging, maakte ik ook maar halvelings kennis met die boekjes. Bij ons was het allemaal A. Hans kinderbibliotheek dat de klok sloeg.
Maar een vriend stuurde me een serie fotos die me direct aan die Vlaamse filmkens deed denken (bedankt Danny). En met wat knip- en plakwerk kwam ik tot het volgende resultaat:
DE STORY VAN EEN MOORDEND ZWARE DAG IN HET PARLEMENT.
Hoe zwaar men het in het parlement heeft mag nog maar eens blijken uit deze Belgische Filmkens. Nou ja, een echt geheim is dat eigenlijk niet als je de resultaten bekijkt van weer zon zware werkdag: Meer betalen, langer werken, en meer steun aan luiaards en vreemden. Niks nieuws onder de zon.
Zouden ze er daar soms een verborgen camera op nahouden? Wie zou die onbekende fotograaf zijn? Een van hen die wakker gebleven is?
Of, zal het, zoals in Wim Sonnevelts Op een mooie Pinksterdag, van de behanger zijn? Van die Franse zanger zijn? Of iemand uit Den Haag?
Of een buitenlandse spion? Nou, véél lijkt er wel niet te bespioneren als je het zo bekijkt Tenzij dat schunnige weekblad misschien op de zesde foto?
Voorbeelden om na te doen al evenmin. Tenzij het een spion zou zijn van een ander apenland die hier een voorbeeld komt zoeken van hoe je dikbetaald niets hoeft te doen! In dit geval zit hij wel op rozen in de Wetstraat.
In elk geval, die mensen moeten toch wel de zwaarste job van het land hebben! Zich zó moe werken tot ze erbij in slaap vallen? Dat kun je van een bouwvakker nu toch echt niet zeggen! Niet verwonderlijk dat ze beslist hebben dat die bouwvakker maar eens wat langer moet gaan werken! Zal dan misschien ook in slaap kunnen vallen op zijn werk.
Of is het gewoon omdat de stof hen niet interesseert en ze straks wel hun handtekening zullen zetten? Als dat belangrijk is tenminste. En anders drukken ze gewoon maar even op het JA knopje en de stemming is er door. Kunnen ze naar huis om verder te slapen.
Dat JA knopje moet toch echt wel van zware veren voorzien zijn als je daar zo moe van wordt!
Voor de Walen is het een pak makkelijker natuurlijk: die drukken toch altijd op NON, en dat lijkt veel lichter geveerd. Of toch niet? Neen! Want een Waalse NON weegt altijd veel zwaarder door dan een Vlaamse JA! Hoe zou dàt nu weer komen?
Of zouden de Walen een speciale faciliteit krijgen? Een pedaal bijvoorbeeld, zodat ze er hun voet en volle gewicht kunnen op zetten? Of zit die NON knop onder hun gebenedijd achterwerk, zodat ze alleen maar even moeten doorzakken? Zit daarin het geheim van het zwaarder doorwegen van Waalse stemmen?
Zouden Waalse parlementsleden overigens wel een OUI-knop hebben? Waarschijnlijk niét, want het zal wel net zo zijn als de taal: één taal is meer dan genoeg om te leren als je maar één hersencel hebt. Zo ook één knop. Meer kunnen ze hun brein toch niet aandoen? Ze hebben trouwens ook maar één achterwerk om die ene knop in te drukken!
In elk geval, dàt zijn de mensen die vinden dat we langer moeten werken! Kunnen zij lekker langer blijven slapen!
Eh tenminste, mits alweer dat stemknopje te hebben ingedrukt. Maar dat zal wel geen probleem wezen zeker?
Nu, als ik ooit last zou krijgen van slapeloosheid weet ik waar ik de remedie kan vinden: een dagje Wetstraat natuurlijk. Lijkt een pak beter te werken dan zon welness centrum!
En dat doet me er dan weer aan denken: slapen die mensen s nachts ook nog? Dat kan toch wel niet! Een mens is toch niet gemaakt om vierentwintig uur op vierentwintig te slapen?
Maar ja, politici hebben misschien een heel andere biologische klok. Zo eentje dat enkel afloopt als het parlementair verlof er aankomt. Of als de TV cameras in de zaal verschijnen.
Jammer! Ik zie hier het einde van de film, en dus moet ik er maar mee stoppen hé? Slaapwel nog, en tot de volgende keer!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
