Een tijdlang vond ik van mezelf dat mijn geheugen wat ging falen. En in werkelijkheid is het ook wel zo. Maar ik ging op zoek en vond de ‘redenen van verschoning’. En wel in sommige reacties van kinderen, de uitleg die de ‘trotse’ oudertjes er aan geven, en door het ‘vervolg’ van die toestand meermaals te hebben meegemaakt:

- Mijn kind? Onthoudt àlles. Hoewel het nog maar vier jaar oud is. Weet perfect de weg naar oma of naar de winkel. Weet nog perfect wat zich hier of daar afspeelde. Fenomenaal! Dat wordt gegarandeerd een bolleboos!

Helaas! In veel gevallen werden die kindjes in werkelijkheid dommerdjes. Waarom? Omdat ze van in hun prille jeugd door de oudertjes als superslim werden bestempeld. Vonden dat ze niks meer te leren hadden. Ze waren immers al ‘slim’ en het zijn enkel maar de dommen die nog moeten leren! En juist daardoor waren de schoolresultaten er ook naar: héél bedroevend!

Toen ik dit scenario al meermaals had meegemaakt en er de droevige resultaten van had gezien, ging ik me vragen stellen. Hoe komt het dat een schijnbaar ‘intelligent’ kind zo kan gaan falen zodra het er echt op aankomt?

Wel, ik denk dat het zo zit: de hersenen van een kind zijn een lege doos. Zodra er iets in komt, valt dat heel erg op, en het kind onthoudt het. Ouders zijn dan veel te snel om ‘fenomenaal’ te roepen als een kind die énige herinnering die het heeft, weer weet op te halen. Dat is echt niet moeilijk: er zijn er ook maar een paar om te ‘doorzoeken’!

Maar er komen tien… honderd… duizend… miljoenen herinneringen en weetjes bij en op de duur zitten de hersenen propvol, net als de harde schijf van een pc. Een herinnering ophalen kost dan een pak meer moeite!

En dàt is volgens mij de reden waarom het geheugen ‘lijkt’ te verminderen naarmate je ouder wordt: je eigen harde schijf wordt steeds voller en er één herinnering uitpikken kost steeds meer moeite.

Bijgevolg denk ik dat het schijnbaar verminderen van het geheugen weinig te maken heeft met het afsterven van hersencellen zoals zo vaak wordt beweerd! In werkelijkheid zijn je hersenen op een bepaald moment toe aan een nieuwe ‘harde schijf’ om de capaciteit te vergroten!

En ik weet echt niet of ouders er zo goed aan doen kindjes te loven voor hun ‘intellect’, dat, de leeftijd in acht genomen, totaal niet ongewoon is! Het zich herinneren van een bepaald gegeven heeft trouwens weinig met intellect te maken! Maar ouders willen het wél zo zien, en gaan het kindje wijsmaken dat het super is. Met alle gevolgen vandien natuurlijk!

Als je aldus alle fouten van veel oudertjes op een rijtje zet, dan hoeft het je helemaal niet te verwonderen dat in onze maatschappij zoveel hangjongeren rondlopen. Je kunt ze er, vooral op de leeftijd tussen twee en zes jaar, al uithalen: ze blijven je maar lastigvallen met de uitnodiging:

- Kijk eens wat ik al kan?

En als je dan kijkt, ‘zie’ je ze als het ware denken:

- Oei! Wat zal ik nu eens demonstreren?

Ze hebben dus éérst gepraat om aandacht te vragen. Dàn pas denken ze hoe ze nu de geschapen verwachting moeten invullen! En als hen niets anders te binnen schiet zullen ze maar eens een sprongetje of zo laten zien, wat dan van de ouders een dikke hoera uitlokt.

Mooi hoor! Volledig in de trend van het soort kinderpsychologie dat in de jaren zestig de kop ging opsteken en zich hardnekkig in onze maatschappij blijft nestelen: “Geef het kind aandacht; roem het voor wat het goed doet”. Op zich misschien goedbedoeld en correct… als oudertjes maar niet heel sterk gingen overdrijven!

Want zelden heb ik kinderen die in deze mentaliteit werden opgevoed volwaardige volwassenen weten worden.

Willy.