Ik denk dat het in veel beroepen wel hetzelfde zal zijn. Je denkt dan zo bij jezelf dat iedereen dat beroep maar eens een tijd zou moeten beleven en doorleven om te weten hoe het leven écht is! Ik had dat idee toen ik aan de benzinepomp van mijn vader stond (een pak zwaarder dan je zou denken). Had het toen ik in een garage werkte. Had het toen ik bij de technische dienst van een vleesconservenfabriek werkte. Had het toen ik mijn legerdienst deed.

En toen volgde mijn achtendertigjarige politiecarrière! Wel, dat sloeg alles! Dan pas leerde ik de maatschappij kennen zoals ze écht is. Daar pas ging ik tenvolle beseffen dat elke mens toch minstens een aantal maanden stage zou moeten doen bij de politie. Leerde de grote en kleine kantjes van de mens pas écht kennen. Leerde beleefde kruiperigheid (om een bepaald doel te bereiken) over dezelfde kam te scheren als pure aanstellerij en/of onbeschoftheid. En leerde noch met het een, noch met het ander rekening te houden.

Leerde dat de mens ontelbare facetten heeft die je als koplampen kunnen verblinden, maar leerde vooral om àchter die koplampen te kijken. Me telkens weer te verbazen daar maar een heel klein lichtje te vinden. In een overtredingsituatie noch rekening te houden met de hautaine aristocraat die je met zijn volle ‘gewichtigheid’ probeert te imponeren, noch met de onbeschaafde taal van de ongeletterde bruut die door hard schreeuwen probeert je bang te maken.

Ik leerde mijn instinct te volgen en de mens achter de façade te doorgronden. Makkelijk was dat niet altijd, maar je leert heel snel bij in deze situatie. Mijn hele wereld en mijn hele kijk op de mensheid veranderde. Die bruut was voor mij niet minder dan de aristocraat. Ze streefden allebei hetzelfde doel na: aan die boete ontsnappen. Maar dat deden ze elk met de middelen waarover ze beschikten. En het zou niet eerlijk geweest zijn die bruut, vanwege zijn gebrek aan opvoeding, anders te behandelen dan de gewiekste aristocraat.

Maar waar ik eigenlijk wil op neerkomen is op het feit dat, als iedereen, als een soort ‘dienstplichtige’ enige tijd bij de politie zou moeten werken, hij wel heel gauw zou ondervinden dat de samenleving heel anders is dan de schone schijn die de gewone burger dagdagelijks voor zich uitgestald ziet!

Ook ik was voorheen klant in bepaalde ‘onbesproken’ lijkende kroegjes of bars. Het leek allemaal zo braaf en sociaal. Tot ik bij de politie kwam en de keerzijde van die mooie etalages leerde kennen en de vele tussenkomsten van de politie in precies diezelfde kroegjes.

Voorzichtiger geworden moest ik mijn hele uitgangsleven helemaal herbekijken en kieskeuriger worden. De brave burger merkt dat zo niet op. Maandelijks een of meer tussenkomsten van de politie in bepaalde cafés vallen niet echt op. Je moet er dan toevallig al zijn op die momenten. Maar als insider geeft het je echt wel een andere kijk op bepaalde ‘gezelligheden’.

En ook de hele privé sfeer toont zich van zijn andere kant. Mooie huizen… knusse tuintjes… voorname gezinnetjes… overal welkom en gevierd! Maar wat zich soms achter de leuke voorgevels afspeelt is lang niet altijd even mooi om zien!

Het duurt dan ook helemaal niet lang tot je doorhebt dat opgestoken vingertjes niet werken! Dat er in de samenleving maar één oplossing is voor welk probleem dat ook maar wordt veroorzaakt: ‘wie niet horen wil moet voelen’! De dader moet beseffen dat zijn daad niet geduld wordt door de maatschappij. Moet vooral beseffen dat daar ook een straf aan verbonden is. Niet zomaar een vermanende vinger in de trend van “Dat mag je nooit meer doen hoor ventje!”

Elk alternatief voor straf is tot mislukking gedoemd. Maar dat wordt niet meer begrepen. Niet door de ouders, niet door de leerkrachten, niet door de regering! Er zijn geen stokken meer achter de deur. En dat weten de ‘gegadigden’ drommels goed!

Waarom die mensen het niet begrijpen? Omdat ze nooit dienst deden bij de politie. Nooit de kleine trekjes van mensen leerden kennen. Nog altijd denken dat een zacht vermanend vingertje meer dan voldoende is!

Ach ja… soms is het wél voldoende. Bij personen met voldoende notie van kwaad of goed. Ook bij sommige kinderen. Maar bijlange niet bij iedereen, en juist daar moeten we een onderscheid leren maken. Eén of twee vermanende vingertjes kunnen nog nét. Helpen ze niet? Voelen dan maar! Op welke manier ook: straf, thuisblijven of wat dan ook voor kinderen. Boete, en zo nodig gevangenisstraf voor volwassenen.

Een kind straffen? Is inderdaad zwaar. Véél zwaarder voor de ouder dan voor het kind zelf. Je zit meteen al met woede om wat gebeurde. Verdriet omdat het - weeral - ‘die van jou’ was. Twijfels of de straf niet te hard is. Pijn omdat je die straf als het ware zélf aanvoelt. Méér dan het kind zelf. Medelijden omdat het jouw kind is. En dan wordt de verleiding heel groot om de straf maar kwijt te schelden en in het vervolg niet meer te straffen. De makkelijkste weg! Maar helaas een weg die naar de afgrond leidt.

We mogen dan al in een humane beschaving leven… humane beschavingen vernietigen zichzelf op termijn! Waarom? Omdat de doorsnee mens, ontdaan van zijn opgezette façade, nu eenmaal niet humaan is maar zich alleen maar zo voordoet! Met humaniteit kweek je ettertjes en watjes! Negeer je wat écht speelt in die verwende hoofdjes. Ben en blijf je onwetend over hoe het werkt in de echte wereld. En blijf je maar halsstarrig denken dat een vermanend vingertje het wel weer allemaal goed zal maken.

In die optiek gezien is de afschaffing van de legerdienst wel de grootste flater die de regering ooit heeft gemaakt! Het laatste redmiddel om nog mannen te maken van watjes! En reken maar dat het in veel gevallen nog werkte ook! Het was dan wel niet het soort ervaring die je bij de politie leert, maar je leerde er tenminste discipline en respect voor meerderen. Het was buigen of barsten! Ouders hadden geen inspraak over de behandeling van hun zonen. Moedertjes moesten hun beklag niet komen doen bij de commandant! En dat was maar goed ook.