Wie tegenwoordig zegt ‘jeugd’ denkt aan problemen, vechtpartijen, overvallen, hangjongeren, luiaards, moederskindjes, watjes, en zéker niet aan werkers. Enfin, allemaal ontevredenen! Ontevreden wegens doelloosheid. Doellozen dus. Verveelde doellozen.

Waar zit het verband tussen al die soms toch tegenstrijdige eigenschappen? Wel, dat verband is niet ver te zoeken. Maar vooreerst: denk niet dat ik ze allemaal over één kam scheer. Gelukkig ken ik er ook anderen. Anderen waar ik heel graag ‘U’, met hoofdletter tegen zeg. Ik weet ook niet of die anderen een meerderheid of een minderheid vormen. Ik weet alleen wat ik zie op straat. En dat is helaas niet altijd mooi.

Het verband tussen hangjongeren en ontevredenen is dat je als hangjongere niet anders kunt zijn dan ontevreden. Ons lichaam is gemaakt om ‘iets’ te doen. Of dat nu handenarbeid of geestelijke arbeid is maakt niet uit. Maar zolang als we ‘iets’ positiefs doen, blijven we tevreden. Kunnen we terugkijken op een prestatie. Hoeven we niet beschaamd te zijn voor het voedsel en het comfort dat we ervoor terugkrijgen.

MAAR! En nu komt het: steeds meer oudertjes, en vooral moederkloekjes, schermen hun kind af voor alles wat te zwaar, te heet of te nat is! Plaatsen het kindje op een troon. Stoppen het vanalles toe. Het moet niets zelf doen.

Wat dachten ze daar dan van te maken? Leg een hondje helemaal in de watten. Bederf het. Volg al zijn willetjes in. Wat zal het resultaat zijn? Juist! De hond, hoe dom en onwetend hij ook is, zal heel het gezinsleven bepalen als een volmaakte patriarch!!!

En dat is precies wat moderne oudertjes zo dikwijls doen. Met als resultaat niet alleen een onwetend kind dat baas is in huis, maar vooral een kind dat vindt dat het leven toch zo mooi is als je niets hoeft te doen en alles maar toegestopt krijgt. Alleen die grenzeloze verveling is er een beetje teveel aan. Maar daar zijn oplossingen voor. Kattenkwaad bijvoorbeeld. Spijbelen, pesten en weet ik veel.

En nu mag je drie keer raden wat er van dit kind zal geworden!

Jawel, het zal blijven parasiteren zo lang het kan. En als dat niét meer kan, omdat de ouders er niet meer zijn, of, véél te laat, zijn gaan beseffen wat ze veroorzaakt hebben en alsnog op de rem gaan staan, wordt het een… hangjongere! En nog veel later een marginaal die niet meer weet van welk hout pijlen te maken.

Hangjongeren zijn ongelukkig! Zijn ontevreden! Vinden dat ze nooit ‘geluk’ hebben. Vergeten dat je geluk zelf maakt! Door ‘iets’ te doen. Door ‘iets’ te betekenen voor de samenleving. Maar daar zijn ze ondertussen al veel te veel voor verwend. Daarvoor zouden ze de handen uit de mouwen moeten steken en dat is nou net wat ze tot elke prijs willen vermijden.

Fitnesscentra kunnen nog nét, om hun spieren een beetje in vorm te houden. Maar ik geloof nooit dat een prestatie in een fitnesscentrum in staat is het waardeloosheidgevoel te verminderen en het zelfbeeld op te krikken! Daarvoor moet je iets doen dat écht loont. Niet iets waar je zelf nog moet voor betalen op de koop toe!

En daar juist wringt het schoentje! Ze zijn door de ouders, zonder dat die het beseffen, aangeleerd om niets te geven maar alles te krijgen. Ver vandaan te blijven van alles wat ‘werk’ of moeilijk is! Van alles wat te zwaar of te heet is. En ze zijn… ontevreden! Hun lichaam snakt ernaar zichzelf te bewijzen. Maar ze zijn te lui om die drang op een positieve manier in te vullen. En moeten dat dan maar op een negatieve manier doen: ruzie zoeken, ‘hangen’, drugsgebruik, nou ja… gewoon… ontevreden en ongelukkig zijn.

Hangjongeren worden niet geboren! Ze worden gevormd!

Dàt is wat veel moderne oudertjes, zélf nog kind, van hun kroost maken! En helaas, er is geen efficiënte handleiding voor fatsoenlijke opvoeding te vinden. Tenminste, niét een handleiding die weerklank vindt in de maatschappij.

En raar maar waar: dergelijke handleidingen vind je te kust en te kuur voor de opvoeding van hondjes! En ze werken perfect! Met bijna onmiddellijk resultaat. Maar helaas, het gaat om hondjes! Als het om mensjes gaat wordt het andere koek en worden andere handleidingen geschreven. Wattenboekjes! En toch… het werkt nét op dezelfde manier! Het enige verschil is dat je met mensjes veel langer geduld moet hebben alvorens het er insteekt.

Maar als het om je kind gaat, vraagt het energie en verloochening van je eigen instincten. Iedereen wil zijn eigen kind namelijk beschermen tegen de vele gevaren van het leven. Het verstand wordt dan heel dikwijls opzij gedrukt door empathie of moederliefde. Het gaat immers om JOUW kind! Niet om zomaar om een hondje! Bovendien geeft de tegenwoordige samenleving je, als je je kind hopeloos verwent, nog gelijk ook! En is dat ondertussen niet langer een uitzondering, maar de regel geworden.

En zo worden regelrechte ettertjes gevormd. Ettertjes die op school pestertjes worden. Pestertjes die vervolgens ontevreden hangjongeren worden. En dan? Wie zal het zeggen? De weg naar de marginaliteit is gevormd en wenkt uitnodigend.

Willy.