Gelezen:

Wat daarvan te denken? Lastig op te voeden kinderen zijn er altijd al geweest. En als je er zo eentje of meerdere hebt… wel, het zal je kind maar wezen! De opvoeding van dergelijke kinderen is moordend. De stress is nooit uit de lucht. Dàn pas zien ouders in dat opvoeden veel meer is dan ‘voeden’. Maar helaas, om echt ‘op te voeden’ zoals het bij dergelijke kinderen hoort, ontbreekt hen zowel de tijd als de wilskracht. En zelfs als ze die beide eigenschappen wél hebben, dan draagt de omgeving er wel zijn steentje toe bij om hen te demotiveren.

Je krijgt namelijk bergen kritiek over je heen als je je kind ‘te hard’ aanpakt. Kritiek die steevast uit dezelfde hoeken komt:

1. Van mensen die toevallig heel gemakkelijk op te voeden kinderen hebben of hadden, en er geen benul van hebben wat het betekent een lastiger kind op het echte leven voor te bereiden. Deze mensen staan een gepaste opvoeding helemaal in de weg, en helaas behoren ze niet zelden tot de pedagogische wereld. Pas afgestudeerd, en nu zullen ze het eens gaan maken zie! Als leraar, psycholoog, of bij pedagogische staatsinstellingen.

2. Of… de kritiek komt van mensen die wél lastige kinderen hebben, maar dat niet willen inzien en die lastigheid verdoezelen door het kind steeds meer in te volgen in al zijn buitensporige willetjes! Geven en blijven geven. Tot in het oneindige. Om aan de buitenwereld vooral niet te moeten bekennen dat je een lastig kind hebt. En ook om jezelf zand in de ogen te strooien en jezelf, tegen beter weten in, wijs te maken dat je een braaf kind hebt. En dat is het eigenlijk ook… zolang het zijn zin krijgt!

Of… het kind wordt verwend om tegemoet te komen aan wat de moderne maatschappij van je verwacht!!! Waarachtig ouderinstinct opzij schuiven om de maatschappij te plezieren!

Maar geen nood! Zodra bleek dat in sommige gevallen deze methodes niet werkten, werden de braafmaakpillen uitgevonden! De medische wereld stak een handje toe. Met antipsychotica, antidepressiva en weet ik veel. Pillen die je nog niet aan een volwassene zou durven geven. Toch werden ze prompt voorgeschreven door artsen! Is dàt de oplossing? Je kind psychisch ‘platslaan’ met medicijnen om er een goeie van te maken? Om toch maar de schone schijn van humaniteit te kunnen ophouden?

Zo’n kind heeft geen pillen nodig! Alleen maar af en toe een goed pak rammel! Veel minder kans op hersen- en andere beschadigingen. Maar dàt is dan weer niét humaan! Dàt wordt dan weer niet meer aanvaard in onze samenleving. En de weinige ouders die toch de moed hebben te doen wat moét gedaan worden lopen met de kop tegen de muur en tegen hopen kritiek van de buitenwereld.

Wie is hier nu eigenlijk het grootste slachtoffer? Het lastig kind, of de ouder die, against all odds, toch zijn eigen ouderinstinct de voorkeur geeft en doorzet?

En nu zou ik toch wel eens willen weten wie zijn kinderen het meeste schade berokkent: de ouder die er niet voor terugdeinst de harde hand te gebruiken, of de ouder die zijn kind, héél humaan, plat slaat met medicijnen. En zichzelf laat wijsmaken dat zijn kind niet kwaadwillig is, maar ziek!

Dit laatste is de gemakkelijkste oplossing natuurlijk. Want ziekten kunnen verholpen worden met medicijnen. Maar hoe verhelp je kwaadwilligheid? Of lopen er plots geen kwaadwilligen meer rond? Alleen maar ‘zieken’?

Dat ouders zich opgelucht voelen als een arts hen kan wijsmaken dat ze een braaf, maar ziek kind hebben, kan ik me heel goed voorstellen. Opgelucht met de ‘wetenschappelijke diagnose’. Opgelucht dat er een naam kan worden gelinkt aan het ‘gebrek’ van hun kind. En of dat nu ADHD is of ABCD, dat zal hen worst wezen. Dat die ‘ziekte’ met medicijn kan worden verholpen maakt dat hun geluk geen grenzen meer kent. Hun gemakzucht al evenmin. Ze kunnen dus lustig verder verwennen… zo lang het kind maar zijn braafheidsmedicijn neemt.

Toch wel een beetje een héél makkelijke oplossing, niet? En zoals alle makkelijke oplossingen: ze doet, hoe kan het ook anders, gegarandeerd meer kwaad dan goed.

Wat mij betreft, ik heb me nooit ingehouden een van mijn kinderen een draai om de oren te geven als het dat echt verdiende. En daarop ook heel wat kritiek te slikken gekregen van bemoeizieke buitenstaanders. Maar het volstoppen met medicijn? Van mijn leven niet!

En ik mag met trots zeggen: mijn kinderen zijn volwassen, verantwoordelijke mensen geworden, alhoewel een en ander zeker niet van een leien dakje liep in hun jeugd!

Wat zullen die ‘pillenkinderen’ worden? Menselijke wrakken? Van de pillen naar de drugs en dan zichzelf in de vernieling helpen?

Onlangs werd een reclamefilmpje geïntroduceerd, ik weet niet meer voor wàt precies, maar het toonde een moeder die haar zoontje een flinke schudding gaf. Gevolgd door het soort bemoeizuchtige kritiek die ik zo dikwijls heb moeten slikken! Wel, ik vond het walgelijk!

Want uitzonderingen daargelaten zijn dàt nu juist de echte moeders, die hun kind nog durven straffen voor een misstap. Zélfs in het publiek! Die het beste voorhebben met hun kind. Die het willen klaarstomen voor het echte leven. Ouders die geleerd hebben dat dit de enige mogelijkheid is voor een bepaald soort kinderen. Want hoé je een kind moet opvoeden staat in geen enkel handboek. Het is zó verschillend dat voor elk kind een apart handboek zou moeten bestaan.

Wél, dat handboek bestaat wel degelijk! Het zit ingebakken in het kind zelf. De manier waarop een kind reageert leert de ouders hoe het moet opgevoed worden. En dié informatie, die heeft geen enkele buitenstaander! Zélfs niet de buitenstaander waarbij het kind eens een weekje logeert. Want dan zal datzelfde kind zich wél van zijn beste kant tonen! Wees dààr maar van overtuigd.

Dat er inderdaad ook wel ‘slechte’ ouders zijn, daar twijfel ik niet aan. En met dié kinderen zou ik ook echt wel medelijden hebben. Maar helaas, ik, noch wié anders, heeft de juiste informatie om juist te kunnen oordelen. En dus zou ik me zéker nooit klakkeloos moeien in dergelijke aangelegenheden, tenzij het er echt wel vingerdik op ligt. Want die ‘persoonlijke handleiding’ is geschreven in een taal die niemand anders dan de ouders kunnen begrijpen!

Ik ben er dan ook van overtuigd dat bemoeienissen, zowel van leken als van officiële ‘onderlegde’ instanties, hier in 90% van de gevallen meer kwaad dan goed doen.

Willy.