Weeral zat ik met Chico op schoot. Dit keer op een bank in het park aan mijn deur. Mijn vrouw had ons buitengegooid omdat ze even grondig wilde dweilen, en dus waren we tijdelijk dakloos! Gelukkig was het heerlijk zitten in de zon. En weeral kwam daar een oude man afgesloft. Eentje met een wandelstok dit keer. Richtte vastberaden zijn trage, sleperige schreden naar mij. Wat heb ik toch dat oude mannen aantrekt?

- Ach zo, meneer zit lekker in het zonnetje met zijn kindje op schoot?

Bleek dit keer een Nederlander te zijn die toevallig ook nog op hetzelfde plein woont in een flat. Maar ik zag hem voor het eerst. De man sprak stil. Héél stil en heel traag. En vooral heel veel! Wat trouwens niet verwonderlijk is voor een Nederlander! Ik moest moeite doen hem te verstaan, maar wat hij vertelde bleek dan ook wel die moeite waard!

Hij had, in Nederland, bij Justitie gewerkt! Zat dus wel ergens op één lijn met mij. Had ook veel gezien en gehoord, en vooral ook veel moeten zwijgen. Was, net als ik trouwens, fan van Wilders, een van de enige politici in Nederland en omstreken die durft te zeggen wat iedereen denkt.

En zo vernam ik dat onlangs in Den Haag de Moslimgemeenschap (wie anders?) een petitie had ingediend om honden te laten verbieden als huisdieren! Honden zouden (ook al) onrein zijn!

Nou breekt mijn klomp! Wie anders dan Moslims zouden in een vreemd land dat hen vriendelijk gastvrijheid, centjes en onderdak biedt, dergelijke idiote eisen durven stellen? En wie anders dan onze eigen bekakte overheden zouden dergelijke petities nog ernstig nemen ook? Er waarschijnlijk hele vergaderingen voor beleggen?

Het enige antwoord op een dergelijke petitie zou toch behoren te zijn:

- Is het hier niet naar jullie zin? Vertrek dan! En wel onmiddellijk! Vort! We houden jullie niét tegen! Ga maar weer arm zijn in jullie zelfverkozen cultuur in plaats van de onze naar beneden te halen!

Onrein? Als ik sommige van die gasten bekijk lijkt mijn hond dan toch stukken reiner!

Het gesprek werd, ondanks de moeite die ik moest doen hem te verstaan, héél erg interessant en zou nog interessanter hebben kunnen worden, maar het liep ondertussen tegen de middag en moeder zou wel al klaar zijn en wachten met de soep. Ik stond dus op een bepaald moment op en moest wel beleefd een eind aan maken aan zijn spraakwaterval. En met een “Nog bedankt voor de hartelijkheid” nam hij afscheid en slofte verder.

Toen ik de trappen naar mijn flatgebouw opliep keek ik nog even achterom en zag hem een flatgebouw nét tegenover mijn woning binnengaan. Tiens, hoe is het mogelijk dat ik niet wist welke interessante buren ik wel heb?

In de lift bleven zijn ongebruikelijke afscheidswoorden nog even naklinken. “Bedankt voor de hartelijkheid”. Klonk eigenaardig. Pathetisch bijna. Iemand moeten bedanken voor tien minuutjes luisterbereidheid? Vond hij dat zo zeldzaam? Vond hij, als zacht maar veel pratende Nederlander, misschien weinig gehoor in zijn Belgische omgeving?

Droevig! En nog maar eens een bewijs dat je, zéker als je ouder wordt, toch maar best in je eigen vertrouwde streek blijft wonen. En dan nog een geboren praatzieke Nederlander zijn! Het zal je maar overkomen!

Willy.