Eigenlijk geschreven op de avond van 6 maart. Die dag dat het niet ophield met regenen weetjewel? Die dag dat de Westhoek nog maar eens overstroomde omdat de groenen (achter de oren) het fatsoenlijk uitdiepen van beken en stromen te fel in de weg staan! Niemand weet immers nog blijf met het uitgediepte slib, dat bepaalde onkruidachtige oeverplantjes zou kunnen beschadigen als het op de oever gestort word. Mag dus ook al niet meer! Tja, dan maar liever de inboedel van mensen naar de knoppen laten helpen hé? Onkruid is immers belangrijker dan mensen!
Typisch groen trouwens. Let maar eens op: ze weten altijd heel goed wat niet mag, maar nooit hoe het dan wél moet! Met andere woorden: echt een partij die problemen zoekt, maar nooit met oplossingen komt aandraven. Persoonlijk aan den lijve ondervonden!
Maar goed. Ik zou het niet over politiek hebben! Alleen maar wat avondmijmeringen publiceren:
Eenzaam maar tevreden zit ik aan mijn pc. Mijn vogel (die in de kooi bedoel ik) ligt al in de armen van Morpheus. Kopje diep onder de blauwe vleugels. Mijn hond heb ik net naar zijn bench gebracht, zijn speeltjes en knuffels opgeruimd, en mijn vrouw is op eigen kracht naar bed getrokken. Niets interessants meer op TV, en met mij is er toch weinig aan te vangen als ik aan mijn pc zit. En dus kan ik haar geen ongelijk geven.
Ergens laat een torenklok elf slagen klinken. Zalig uur voor wat levensbeschouwelijke avondmijmeringen en herinneringen!
Buiten is het leven stilgevallen. De bomen voor mijn raam wiegen zachtjes heen en weer op een paar vleugjes wind, en het heeft zelfs opgehouden met regenen. Zalig doen waar ik zin in heb. Want na vijfenveertig jaar werken en tien jaar pensioen, blijft het me nog altijd onwennig dat ik nu kan gaan, staan en doen wat ik wil.
Muisstil! Ik hoor enkel het gedempte getik van mijn eigen vingers op het toetsenbord. Wàt een verschil met de vroegere lawaaierige schrijfmachines! Remington, Adler, Triumph ze wedijverden allemaal in lawaai maken. Oorverdovend soms als een aantal personen aan het typen was!
En op een politiebureau was dat natuurlijk extra vervelend, want dan kon je geen oog dichtdoen! De letters geselden met een luidruchtig tak tak tak het arme papier. Een heftige zwaai aan een hefboom om U tegen te zeggen bracht je met een luide ping naar een volgende regel, en als je een fout tikte was er altijd nog die heerlijke typex, dat witte verfgoedje dat je dan over de misgetikte letter borstelde alvorens hem opnieuw, maar goed nu, in te tikken.
Ja, zo schreven wij in de jaren zestig tot tachtig onze P.V.s! Sommigen onder ons maakten zoveel misslagen dat de A4 vellen meer uit typex dan uit papier bestonden. Leken niet eens meer op papier maar op het canvasdoek van een kunstschilder. Wat van de hoofdcommissaris dan weer de opmerking uitlokte:
- Ik wil voor de drommel geen gemetselde P.V.s meer zien!!! En we kregen geen typex meer!
Let wel: in die tijden bestonden P.V.s niet uit zomaar een voorgedrukt formuliertje waarin je naam en adres invult en enkele bolletjes aankruist! Het waren regelrechte opstellen! Soms echte pareltjes van literatuur! Tot in de details moest worden beschreven wat je had vastgesteld. Je begon op een zoveel als blanco blad, en voor je het besefte had je twee bladzijden vol getikt voor een simpel overtredingetje!
En het moest allemaal in de eerste persoon meervoud, wat in het begin wel even wennen was. Je schreef niet: Ik, agent X, heb vastgesteld . Neen! Het moest zijn: Wij, agent X hebben vastgesteld . En dat moest je het hele opstel door volhouden! Niet schrijven ik achtervolgde hem met de motor, maar wij achtervolgden hem met de motor. En dat terwijl je het klusje helemaal alleen had opgeknapt! Of moest het dan soms ook motoren zijn? Wééral een dilemma waar ik maar niet uit kwam!
Mij deed dit alles altijd denken aan de heilige drievuldigheid: meerdere personen in één! En net zoals ik dat dogma van de kerk nooit heb kunnen snappen, begreep ik die wij van de politie al evenmin. Ik voelde mezelf helemaal geen wij, maar een ik. Maar dat mocht dan blijkbaar weer niet. Zodra ik bij de politie kwam werd ik dus meerdere personen. Zo onnatuurlijk als wat. Maar één keer per maand werd ik toch plots weer maar één persoon!
Dat was als het payday was. Toen bleek mijn wedde, ondanks al de wijs die ik geschreven had, toch maar voor één enkel armzalig ikje bedoeld!
En nu kun je je gaan afvragen welke verlichte geest die wij heeft uitgevonden! Een politicus? Die op die manier wou besparen op personeel? Vijfhonderd wijs in dienst hebben, en dan maar denken duizenden ikste hebben?
Maar toch had ik een troost: ook de Koning ligt onder diezelfde sloef! Ook hij moet schrijven: Wij, Koning der Belgen . Al heb ik toch het donkerbruin vermoeden dat zijn wedde (pardon dotatie) dan ook wel meerdere personen van alle denkbaar comfort kan voorzien! En dat niet hij, maar een hele staf secretarissen of secretaressen zijn geschriften uittypt.
En dan bleef er ook nog de prangende vraag die ik me telkens weer stelde: hoeveel personen is een wij? Met hoevelen steken wij eigenlijk in mijn uniform? Wij is namelijk een totaal ongedefinieerd gegeven. Het kunnen er twee zijn, maar ook twee miljoen!
En dan waren er ook nog van die verplichte zinnen. Zinnen die vroede voorgangers in een verlicht moment in het leven hadden geroepen in ons korps, en sindsdien verplicht moesten worden ingevoegd. Zo moésten we, volgens onze oversten, bij een geval van dronkenschap, als bewijs altijd toevoegen: betrokkene had bloeddoorlopen ogen. Ik had daar wel problemen mee, want ik kende mensen met bloeddoorlopen ogen die helemààl niet dronken, en dronkelappen die helemààl geen bloeddoorlopen ogen hadden! Maar het MOEST! Anders kreeg je je PV gegarandeerd terug en kon je helemaal herbeginnen!
Tot een dronkelap voor de politierechtbank werd vrijgesproken! De agent had in het PV geschreven dat hij bloeddoorlopen ogen had, terwijl de man een glazen oog had! Toen was het gedaan met die belachelijke bloeddoorlopen ogen. Het hoefde plots niet meer. Oef!
Maar anderzijds, in dié tijd waren politierechters nog echt mensen op hun plaats! Een Proces Verbaal van een beëdigd ambtenaar heeft bewijskracht! Onweerlegbaar! En dat legden ze ook niet, zoals tegenwoordig, naast zich neer. Tenzij natuurlijk in het geval hierboven!
Maar als we schreven dat iemand honderdtwintig reed waar hij maar zeventig mocht, namen ze dat ook als enig, maar onweerlegbaar bewijs aan en stelden geen pietluttige vragen over geijkte snelheidsmeters en zo.
En wij waren ook verstandig genoeg om altijd een héél ruime marge in te bouwen. Voor een tiental kilometer te snel deden we niet eens de moeite onze pen boven te halen! Er waren voldoende grotere katjes te geselen. Als je een hele dag enkel maar bekeuringen gaf voor snelheden die vijftig procent te hoog lagen, moest je de volgende dag al de hele dag binnenblijven om al je PVs te typen. Waarom zouden we dan nog gaan muggenziften?
Voilà. Dat waren zo wat avondmijmeringen van een ouwe rot.
t Is goed in eigen hart te kijken, Als je tevreden bent met wat je ziet. Niet verlangen naar wat je niet kunt krijgen, Maar gelukkig zijn met niets.
Nu komt ook de dichter in me boven! Maar ik jaag hem driftig weg. Anders zal de slaap niet komen, En raak ik nooit meer in mijn bed!
Volgens de doemdenkers zitten we dus in het laatste levensjaar van moeder aarde. Op 21 december stopt immers de kalender van de Mayas, en dan zou ze haar laatste adem moeten uitblazen!
En inderdaad, die datum valt samen met een aantal zaken die dan op één lijn komen in het heelal. Die snuggere Mayas leken dus toch wel van wanten te weten als het astronomie betrof! De hele evolutie van het heelal weten te berekenen tot in het jaar tweeduizend en twaalf is toch wel een prestatie om U tegen te zeggen. En wij maar blijven denken dat er nooit een slimmere generatie bestond op de wereld dan de onze!
En het klopt nog allemaal ook! Alleen weet niemand waaróm die kalender juist daar stopt. Ik wel. Dénk ik tenminste. Want nu stel ik me even in de plaats van zon groep Maya-wetenschappers avant la lettre. Moeizaam zwoegend met eindeloze berekeningen. Jaar in jaar uit. Wel, op een bepaald moment zou ik er toch wel de brui aan geven denk ik! Moegerekend en uitgeteld. En zou ik gaan uitzien naar een geschikte plaats voor een passend einde aan het vele zwoegwerk.
En nét op zulk moment kom ik die toevallige conjunctie tegen! Alles netjes op één lijn. Toevallig, maar daarom niet verontrustend. Als dat wél het geval zou zijn hadden ze er nog wel een symbool aan toegevoegd. Een doodskop of zo!
Nee. Ze vonden dat gewoon een uitstekende gelegenheid om het zaakje af te ronden en ermee te stoppen! 21 december 2012! Duizend jaar ver in de toekomst! Is verder werken nog zinvol? Wiens hoofd zal er dàn nog pijn doen? En ook ik zou liever in schoonheid eindigen, op een punt dat zich manifesteert als een passend slot, dan mijn hoofd maar te blijven breken op steeds moeilijker wordende berekeningen om dan uiteindelijk toch, maar dan op een veel minder spectaculaire plaats, te moeten eindigen. Dan zou het een boek worden zonder slot, een boek dat onafgewerkt lijkt. En dat schrijft niemand toch graag?
En, waarschijnlijk na veel overleg, besloot de groep wetenschappers om er op die zinvolle plaats maar mee te stoppen. En naar mijn bescheiden mening zal ik op the day after, 22 december 2012 dus, net als op alle andere dagen, opstaan, mijn koffie drinken, een wandelingetje gaan maken met Chico, en wat later mijn blog bijwerken.
Tweede mogelijkheid:
Een andere, al even ver gezochte mogelijkheid, is dat Aliëns die kalender hebben gedicteerd alvorens te vertrekken. Om aan te duiden op welke datum ze zullen terugkeren!
Velen geloven toch dat grote bouwwerken zoals de piramides en dergelijke met behulp van Aliëns zijn gebouwd. Wat ik trouwens lang niet zon gek idee vind. Zéker niet als ik bekijk hoe correct de stenen van de bouwwerken in de Machu Picchu site zijn gesneden om precies op elkaar te passen.
Zo precies dat cement niet eens nodig was! Dat zouden we vandaag, ondanks al onze technologie, nog maar moeilijk kunnen klaarspelen! In heel Peru zijn namelijk dergelijke sites te vinden. Van Mayas, van Incas Allemaal volkeren die wel eens buitenaardse hulp zouden kunnen hebben gehad! Wie weet is die conjunctie niet een ideale poort voor die ontwikkelingshelpers om nog eens terug te komen, en wilden ze dat laten weten aan hun leerlingen?
En in dit geval zal ik op 21 december 2012 maar eventjes een babbeltje slaan met een Aliën zeker? Vragen welk weer het is op zijn planeet bijvoorbeeld, en of er ook hondjes en pispaaltjes zijn.
Ach, er zijn zoveel mogelijkheden te bedenken, al dan niet fantasierijk, waarom die kalender juist daar stopt! Hoeven we echt niet direct aan het doemdenken te slaan.
Maar stél dat de doemdenkers gelijk hebben en er gebeurt een kolossale wereldramp! Op 21 december of binnen duizend jaar. Want ooit zàl dat wel gebeuren. Nothing lasts forever! Wat dan? Wel, het overgroot gedeelte van de mensheid zal uitgeroeid worden. Hopelijk zullen hier en daar wat overlevenden blijven die het weten te redden en zich weten aan te passen aan de nieuwe omstandigheden. Die zullen opnieuw kunnen beginnen. Een beetje Adam en Eva spelen, een nieuwe samenleving stichten, herbeginnen van nul.
De moeizaam vergaarde wetenschap en techniek zullen grotendeels weggeveegd zijn, of gewoon niet meer van belang zijn daar waar het om overleven gaat. En alles herbegint van vooraf aan. Zal het dan beter zijn? Of, met andere woorden, zal het dan positiever zijn? Neen en nogmaals neen. De voordelen zullen zijn dat de nieuwe wereld weer ademruimte zal hebben zonder een teveel aan vervuilende mensen. Maar positief en negatief zullen zéker weer hun invloed laten gelden. En waar de een iets opbouwt, zal de ander wel weer klaarstaan om het af te breken! Onontkoombaar, maar wél berekenbaar als je de functie van positief en negatief eenmaal begrijpt!
En bijgevolg, een vernieuwde wereld kan wél voor meer ademruimte zorgen, maar nooit ofte nimmer voor een volledig positieve samenleving. Helaas!
Ik zou er nu ook wel geen eed willen op doen, de ene mens is tenslotte de andere niet, maar toch ben ik er stellig van overtuigd dat troost niet werkt! Toch zéker niet de traditionele, in onze cultuur ingebakken troostende woorden.
Er gebeurt een sterfgeval of een liefdesbreuk en daar staat de betrokken persoon dan! Uitgeteld! Vol verdriet! Maar ook smachtend naar troost.
Troost? Troost werkt niet! Verwerken is de boodschap!
Het een plaats geven in je geest en in je hart. Er het beste van maken wat er van te maken valt! Dàt werkt! Het is een heel menselijke eigenschap dat we troost zoeken van buitenaf. Troostende woorden. Woorden van iemand die je begrijpt en meegrient met je. Maar ik vrees dat dit enkel maar een vorm van zelfbedrog is!
Veel mensen denken dat het dàt is wat ze nodig hebben, en dat ze dàn pas hun ware vrienden leren kennen. En die vrienden? Ach ja als ze troostende woorden uitspreken zijn ze ook wel echte vrienden die het goed menen. En begrip voelen van de buitenwereld kan wel eventjes goed doen. Als het maar niet te lang wordt aangehouden.
Want kijk:
Mevrouw A heeft een zwaar verlies te verwerken, en denkt geluk te hebben met een buurvrouw die haar dagdagelijks troostende woorden komt influisteren.
Mevrouw B bevindt zich in dezelfde situatie maar is omgeven door mensen die haar weliswaar proberen te helpen in verschillende zaken, maar nooit met één woord over dat verlies praten.
Wel, nu wil ik iedereen uitdagen om na een jaar te komen kijken welk van beide dames hun verlies het eerste hebben verwerkt en het een plaats hebben gegeven.
Wedden dat het dame B zal zijn? Want troost werkt niet! Drukt je alleen maar telkens opnieuw met de neus op de feiten. Staat het persoonlijk verwerkingsproces zelfs in de weg, en verlengt het in sommige gevallen tot in het eindeloze.
Wie dat soort troost zoekt zal bij mij helaas nogal dikwijls aan het verkeerde adres blijken te zijn! Daar doe ik niet aan mee! Zélfs niet als het van me verwacht wordt, en zelfs niet als ik daardoor riskeer als een gevoelloos persoon te worden aanzien!
Ik denk eerder dat ik veel gevoeliger ben dan de rest van de mensheid op dat gebied. En juist die gevoeligheid maakt dat ik me liefst zo ver als mogelijk van zalvende en troostende woorden verwijderd houd.
Zo heb ik in mijn leven veel begrafenissen meegemaakt en, hoe kan het ook anders, ze filosofisch bekeken. En wat stelde ik telkens weer vast? Hoe troostender de woorden van meneer pastoor klonken, hoe meer tranen er in de kerk gelaten werden! Mensen kwamen pratend de kerk in, maar gingen tranend buiten! En hoe harder ze grienden, hoe meer ze vonden dat het toch zon mooie dienst was. Zelfbedrog?
Verdriet, dat al deels in een verwerkingsproces zat, werd weer flink opgerakeld tot het nog maar eens helemaal ontvlamde. Onze cultuur vraagt nu eenmaal om troost. Het wordt ook verwacht van meneer pastoor of van vrienden! Maar of troost echt werkt betwijfel ik ten stelligste. Aan de trooster geeft het een zalig gevoel iemand te kunnen helpen. Aan het slachtoffer geeft het de indruk niet alleen te staan en zich gesteund te voelen. Maar ik vrees dat dit een vals gevoel is. Ik vraag me nog steeds af of dit alles het verwerkingsproces wel helpt of juist dwarsboomt.
Het doel van troost zou moeten zijn: hoe maak ik die persoon gelukkiger dan hij nu is?. Kun je dat doen door steeds weer in die wonde te wroeten? Neen toch? Eventjes je medeleven betuigen wordt wel verwacht, en kan nog net. Maar daar houdt het dan ook op, tenzij je de persoon op een of andere manier materieel kunt helpen. Bijvoorbeeld door bepaalde karweitjes op te knappen die de afwezige niet meer kan.
Waarschijnlijk reageert niet iedereen gelijk op verdriet of troost. Misschien zijn er mensen die echt wel hulp vinden in troost. Maar ik blijf vinden dat dit een fictief verlangen is naar een fictieve troost die in werkelijkheid eerder tegen- dan meewerkt.
Dit alles zal waarschijnlijk wel gevoelloos klinken, maar naar mijn bescheiden oordeel is het enige wat echt werkt: je eigen verwerkingsproces op gang trekken en van troostende woorden alleen maar de goede bedoelingen inzien, maar ze niet laten doordringen en ze zéker niet bewust gaan zoeken.
Er zijn nu eenmaal onvermijdelijk zaken in het leven die op je afkomen met de bedoeling dat je ze verwerkt en er je levenslessen uit trekt. En vooral: er sterker door wordt. Dat is als het ware je levenshuiswerk. En net zoals je huiswerk op school: je kunt je door anderen laten helpen, maar dan leer je er ook weinig van en zit je enige tijd later met hetzelfde probleem.
Lijnpiloten hebben een megaopleiding achter de rug! Een heel kostelijke opleiding trouwens, waarvoor ze vele jaren zullen moeten werken om de kostprijs gerecupereerd te zien! Vooral de praktijkopleidingen kosten pakken geld! Daarvoor moet immers telkens weer een complete passagiersjet worden gecharterd en van brandstof voorzien om je enkele uren praktijkopleiding te verschaffen!
Bovendien moeten ze zowat hun hele leven bijscholen! Want hoewel de laatste veertig jaar weinig lijkt veranderd aan het concept van een vliegtuig (weinig of geen spectaculair veranderde modellen bijvoorbeeld), is dat maar uiterlijke schijn.
Want in de cockpit verandert alles en moet telkens weer aangepast worden aan nieuwe technologieën. Waar ooit een hele resem vertrouwde mechanische wijzerplaten het dashboard sierden, staan nu een paar multifunctionele computerschermen. Veel nieuwe technologieën zagen ondertussen ook het levenslicht. Transponders, datalinks, zwarte dozen
En dan is er natuurlijk die brave automatische piloot, die maakt dat de gezagvoerder, eenmaal op koers, lekker achterover kan leunen voor enkele uren. Bijna in slaap zou vallen. Maar toch alert moet blijven, want altijd kan iets gebeuren of iets stukgaan!
Een hedendaags vliegtuig bestaat uit vele duizenden onderdelen, vele kilometers elektrische kabel, tientallen automatische detectoren met elk hun eigen alarm. Een ongelooflijk kluwen van allemaal onderdelen die perfect moeten samenwerken. Geen vierkante centimeter blijft onbenut. Als één belangrijk onderdeeltje er de brui aan geeft, moet de gezagvoerder onmiddellijk de juiste handelingen weten te doen. Want er is geen tijd voor het beleggen van een vergadering. Geen tijd voor uitgebreide gedachtewisseling over wat er wel zou kunnen fout gelopen zijn en ideeën over hoe het eventueel kan worden verholpen. Geen tijd voor dagenlange discussies over probleempjes die een intelligente mens met durf in één klap zou weten op te lossen!
Ik moet hen bewonderen, en wat mij betreft kunnen ze niet genoeg verdienen (een fractie van wat onze ministers verdienen).
Ministers? Tja, die moeten dan ook een heel land besturen hé, en die piloot alleen maar zijn vliegtuig!
Ze zijn verantwoordelijk voor negen miljoen mensen, en die piloot maar voor een tweehonderdtal!
Juist! Die stelling zou kunnen opgaan als die lui ook écht een land konden besturen en minimaal dezelfde opleiding en bijscholing hadden genoten op dat vlak, als die piloot over vliegtuigen. En vooral: diezelfde hoge intelligentiegraad hadden.
Maar dat deden ze niét, en kunnen bijgevolg hun land ook niet veilig door problemen loodsen. Ze kunnen alleen maar de automatische piloot inschakelen. En als die faalt, als er iets gebeurt dat niet te verwachten was, dan volgt een crash of op zijn minst een harde landing die vele brokken maakt. En dit keer niet zomaar een vliegtuig, maar een heel land.
Wel, nu daag ik iedereen uit:
Wie zou durven in een passagiersvliegtuig stappen als je weet dat de piloot door een niet zo snuggere bevolking werd gekozen op basis van zijn of haar charme? Een miss België bijvoorbeeld, die geen jota afweet van vliegtuigen? Alleen maar het knopje van de automatische piloot weet te vinden? Of een kluchtzanger of circusclown?
Jij niet? Wel, ik zéker niet!
En toch is dát wat we bijna allemaal doen als we het stemlokaal binnenstappen! Het sympathiekste smoelwerk, het lekkerste kontje, de tong die het meeste kan beloven wint het. Doorgedreven kennis terzake speelt geen enkele rol. Kijken naar wat die mensen ooit gedaan hebben doen we meestal niet. Wél naar wat ze beloven te zullen doen!
Als we in een vliegtuig stappen mogen we op zijn minst verwachten dat er een vakman op de bok zit. We leggen trouwens ons leven in zijn handen!
Als we in het stemlokaal stappen doen we eigenlijk nét hetzelfde: we leggen ons leven in handen van het soort mensen waar we voor kiezen. Maar dat doen we dan wel héél erg nonchalant! En we vragen niet eens om een valscherm als we nog maar eens vaststellen dat intelligentie ver te zoeken is op de lijsten!
En reken maar dat de partijen zich daar heel goed van bewust zijn en heel doelbewust het soort van mensen naar voor schuiven waarvan ze weten dat ze scoren op charme!
Gebeurt dat alleen maar in België? Neen. Het gebeurt in heel Europa, en het gebeurt in de hele wereld. Leuk alibi om zich achter te schuilen dus voor de Wetstraat. O ja? Wel, ik zie daar geen enkel excuus in! Niemand koos immers voor imitators! En wat de rest van de wereld ervan bakt kan me geen donder schelen!
Ooit hadden we een landje dat helemaal op zichzelf kon bestaan dank zij de noeste arbeid van zijn inwoners en de berekende risicos van pientere ondernemers.
We hadden ons eigen, wereldvermaard automerk (Minerva). Stond even hoog aangeschreven als Rolls Royce. Maar we lieten het kapotmaken door pakken negatieve kritiek in onze eigen pers. Geen sant in eigen land!
Helaas is dat een typisch Belgisch trekje: we zijn véél te bescheiden, en in plaats van onze eigen producten te roemen, gaan we ze (uit misplaatste schaamte?) afbreken.
Reporters deden op een bepaald moment niets liever dan fotos publiceren van Minervas met pech, en te blokletteren: Weer een Minerva in panne. Dàt was de werkelijke reden van het uiteindelijke verval van Minerva, en niet echt de beurscrash van New York in 1927 en de erop volgende economische recessie! Vooral de eigen pers had het merk gekelderd. Lees ook even de beschrijving van dit prachtig Belgisch pareltje op Wikipedia en geloof weer in eigen land: http://nl.wikipedia.org/wiki/Minerva_(Belgisch_bedrijf)
Maar ik ben ervan overtuigd dat dit landje nog altijd schrander genoeg is om zichzelf te kunnen bedruipen zonder iets met de rest van de wereld te maken te moeten hebben. Maar dan moeten piloten aan de stuurknuppel zitten! Geen halfgare clowns!
Solidariteit met andere landen en rassen? Laat me niet lachen! Dat is gewoon een drogreden en een goede mogelijkheid om je onkunde te verbergen!
Als jij, door hard te werken, een villa hebt verdiend, ga je dan je fortuin delen met je aartsluie buurman die weliswaar in een krot leeft, maar ook nooit een poot heeft uitgestoken?
De reden waarom de Wetstraat dat wél doet? Omdat ze anders écht zouden moeten werken. Echt moeten bewijzen het roer in handen te kunnen houden. Echt origineel uit de hoek komen. Zich niet langer kunnen verschuilen achter de vele grote buren en broertjes in de wereld die nét hetzelfde doen!
Maar ze zou ook niet langer in het water moeten springen en verdrinken als grote broer dat ook doet! Want dat is waar na-apen naar leidt!
Er was een tijd, toen ik een jonge kerel was, dat je op de radio iets hoorde waar je wel de plaat van wou, en dus trok je naar de platenwinkel. Eigenlijk was er in mijn stad niet echt een platenwinkel. Alleen maar een betere elektriciteitszaak! Ze verkochten platendraaiers, en voelden zich dus verplicht dan ook maar platen aan te bieden. Wat heb je anders aan zon ding?
En dan kon je kiezen in een platenbak tussen een honderdtal platen, waarin natuurlijk de plaat die ik zocht niet stak. Shit! Ja, de nieuwste van Elvis en zo, die hadden ze meestal wel. Maar omdat mijn smaak nu eenmaal nooit de algemene smaak was, bleef ik in de meeste gevallen op mijn honger zitten.
Ja dat waren de jaren stilletjes.
Veel is ondertussen veranderd. Naar de platenwinkel hoéf je trouwens niet meer, Je kunt alles downloaden. En het zal je dan ook worst wezen dat ze jouw keuze niet hebben in de winkel. We hebben nu immers Youtube! En daar moet je al een héél rare smaak hebben om niet te vinden wat je zoekt. Oud of nieuw, het is er!
MAAR! Leuk om naar te luisteren, soms ook leuk om naar te kijken, want die nummers hangen allemaal vast aan een filmpje of een pps, en ofwel slik je het allemààl, of je krijgt niets. En dan is er nog het feit dat je enkel kunt luisteren en kijken, maar niet behouden voor als je eens in the mood bent en het waar dan ook wilt beluisteren zonder de clip.
Telkens je het ook alleen maar wilt beluisteren, moet je opnieuw het internet op, en een megagrote download doen omdat het aan de clip vasthangt, en die moet natuurlijk mee gedownload worden.
Maar toch zijn er voor mensen die de muziek willen beschikbaar hebben op de pc of ze op een CD willen branden, een aantal opties. Meest voor de hand liggend zijn de vele Youtube downloaders, die dat karweitje al dan niet goed opknappen. Maar die programmas zijn nogal prijzig, ofwel gratis maar krakkemikkelig, en moeten geïnstalleerd worden. En velen zijn daar niet zo ervaren in! De beste eronder zijn ook geschikt om de muziek afzonderlijk uit de clip te halen als mp3, maar doen dat pas nadat ze de gehele clip gedownload hebben. Pech dus voor wie zijn downloadlimiet in het oog moet houden.
Enfin, het werkt allemaal niet erg comfortabel.
En misschien voel je me al komen: er is een betere oplossing! Surf maar eens naar:
Hoe je verder moet handelen wordt netjes in het Nederlands uitgelegd en is eigenlijk poepsimpel. Het werkt eigenlijk in verschillende stappen:
1. Je zoekt in Youtube het gewenste nummer op en klikt het aan. Dan kopiëer je de URL (internetadres, helemaal boven in je scherm). Je hoeft niet te wachten tot het nummer is gedownload. Zodra de URL verschijnt kopiëer je hem en sluit je Youtube af.
2. Nu plak je die URL in het zoekvak van Audiothief en je klikt op convert. Even wachten nu terwijl de site het nummer zoekt, op zijn servers downloadt, en het vervolgens converteert naar mp3. Dat gaat heel snel!
3. Zodra de convertie gedaan is krijg je het conversie voltooid bericht, en klik je op de blauwe letters om het bestand te dowloaden.
4 .Vervolgens krijg je de mogelijkheid je de mp3 indien nodig nog zelf van verdere gegevens te voorzien (taggen), en tenslotte klik je onderaan op de groene knop download. Er wordt nog gevraagd of je het wilt uitvoeren of opslaan; je kiest natuurlijk voor opslaan, kiest een map of voorlopig gewoon je bureaublad, en de download begint. Alleen maar de mp3 van een drie of viertal megabytes, en niét het hele zootje!
Als dàt niet handig is. En het mooie eraan is: het is helemaal gratis en er hoeft niets geïnstalleerd te worden! Zowat alles gebeurt online door de site zélf en jouw download bestaat alleen maar uit de mp3. Enjoy the music!
Legaal? Slik neen! Maar het is er nu eenmaal, en zolang niemand iets aan dergelijke sites doet kun je er maar van meeprofiteren. Zelf heb ik er geen gewetensbezwaren over, en mijn smaak gaat toch telkens weer naar nummers die je niet meer in de handel vindt.
Ja, jullie lezen goed! Ik heb echt wel te doen met de huidige regering. Ze staat voor enorme uitdagingen! Ze moet een land terug op de sporen krijgen nadat vele generaties regerende voorgangers het hele zaakje grondig hebben doen ontsporen. Zeg maar: naar de bliksem geholpen! Helemaal verpest!
Verpest met lullige cadeautjes aan de bevolking (zoethoudertjes) en ondertussen zware sponsoring van vreemden. Verpest door met (ons) geld te gooien. Verpest omdat sympathiek overkomen (en herverkozen worden) belangrijker was dan de welvaart van het land te dienen. Verpest doordat ze niet tijdig inzagen dat je niet kunt blijven geven als de zak al lang leeg is. Verpest omdat ze nooit aan het spreekwoordelijke appeltje voor de dorst hebben gedacht. Verpest omdat ze zowel het gedachtegoed van ons voorgeslacht, als diens noeste arbeid te grabbel gooiden en uitdeelden aan vreemden. Hoe vreemder hoe beter!
En nu het allemaal uit de hand gelopen is zou de huidige regering dat nu allemaal moeten zien recht te trekken! Ik zou intens medelijden kunnen hebben met hen, want het is niet hún fout! Het waren de regeringen tussen de jaren negentig en het begin van de eenentwintigste eeuw die de zaak grondig hebben verknald en er duchtig hebben voor gezorgd dat we geen spaarpot hadden voor als het eens wat minder vlotjes zou gaan. Met andere woorden: zodra politici TV geil werden ging het mis lopen en werd voor charme gekozen in plaats van voor kennis van zaken!
Maar ik heb géén medelijden. Hoewel ze niet rechtstreeks schuldig zijn, behoren ze toch tot hetzelfde soort mensen: zware ellebogenwerkers die helemaal niet opgewassen zijn tegen de taak waarvoor ze zich met veel tamtam lieten verkiezen.
Het enige verschil is dat het kleuterklasje nu (min of meer) door heeft wat het gevolg is van nonchalant omspringen met je middelen. Wat er gebeurt als je de jankerds hun zin geeft. Wat er gebeurt als je het roer in handen laat van de vakbonden, en zélf lekker op automatische piloot gaat draaien. Vrolijk meedrijvend met de stroom!
Gelukkig lijkt de huidige regering toch wel een en ander geleerd te hebben van de fouten van het verleden, maar moesten de tijden beter zijn geweest hadden ze nét diezelfde fouten herhaald. De vlieger van het is niet onze schuld gaat dus helemaal niet op. En bovendien lijken ze de écht grote fouten nog helemaal niet te hebben ingezien. De spaarvingertjes wijzen nu paniekerig alle kanten op, uitgenomen naar de kant waar het geld, ONS geld, écht naar wegvloeit.
Nu moeten ze dus ook nog in hun hersentjes zien te krijgen wat het een land kost om een heel vreemdelingenlegioen te sponsoren. En ervan overtuigd worden dat dit legioen eens de wapens tegen ons volk zal opnemen als er niets tegen ondernomen wordt. Ze zijn de wapens trouwens al aan het opnemen, maar dan in bedekte en gluiperige vorm. Onschuldig kattenkwaad zoals de regering het nog altijd lijkt te zien! Wat overvalletjes, wat terrorisme, wat betogingetjes, ach wat zou dat? Voelt de bevolking zich onveilig? Ach, dat is een heel subjectief gevoel! We moeten ze gewoon beter leren kennen!
En óf we ze ooit zullen leren kennen!!!
In elk geval lijken ze toch niet meer zó happig om de soms redeloze eisen van de vakbonden in te willigen. Lijken ze eindelijk toch in een aantal zaken, maar niet genoeg, het been stijf te houden. Dat been wordt namelijk alleen stijfgehouden als het om eigen volk gaat. Aan vreemden durven ze blijkbaar nog steeds niet te raken. Laat staan aan een migratiestop, die sowieso ooit de eerste stap zal moeten zijn.
Maar voor de rest lijken ze goed bezig. En met de rest bedoel ik dan wél de quantité négligeable die de eigen bevolking betekent voor hen, maar wél de groep is die braaf zijn belastingen betaalt. Dié stap hebben ze dus blijkbaar al durven te zetten. Maar meer ook niet.
Want er ontbreekt er iets in het plaatje! Zoals ik net al zei, het is hetzelfde slag van mensen dat ons geld weggooide. En waar datzelfde slag van mensen niet in staat bleek de welvaart te conserveren, vraag ik me af of ze dan wél in staat zullen blijken die welvaart terug op de sporen te krijgen. Want een kruik kapotslaan is makkelijk. De stukken terug lijmen zodat de breuken onzichtbaar worden is een heel ander verhaal. Daar zijn véél intelligentere mensen voor nodig dan een stelletje knoeiers! Soep maken van lekker verse groenten is een makkie. Maar probeer eens terug verse groenten te maken van soep?
En dus blijf ik denken dat, wàt ze ook maar proberen, ze nog maar eens zullen bewijzen niét de juiste mensen op de juiste plaats te zijn. En dat zullen ze ook nooit worden, zolang de kiezers, op zijn Vlaams gezegd, zo dom blijven als het gat van de oven. Zich als slachtvee naar het abattoir laten voeren!
Misschien wel hebben we er allemaal last van. De angst je aan iets of iemand te binden omdat je weet dat je het ooit zult moeten loslaten. Of er ooit problemen zou kunnen mee krijgen.
Misschien ook zijn er mensen die daar helemaal geen angst voor hebben. Maar dat zijn dan mensen met ofwel onvoldoende levenservaring, ofwel volslagen gevoellozen. Want hoe gevoeliger je bent, hoe meer bindingsangst je hebt! Levende wezens dump je niet zomaar!
Wat mij betreft: ik heb er inderdaad nogal veel last van! Een huisdier in huis halen stelt me telkens weer voor een aantal verscheurende keuzes:
1. Er maar niet aan beginnen, maar dan ook veel missen.
2. Het wél doen, met het vaste voornemen me niet te binden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want uit ervaring weet ik toch dat ik me wel degelijk zal binden.
3. De knoop doorhakken, me onvoorwaardelijk binden, en alle consequenties van die beslissing aanvaarden.
Met Chico heb ik dus de knoop doorgehakt en ben onvoorwaardelijk voor de derde keuze gegaan. En dat heeft me geen windeieren gelegd. Als bewapening geniet ik volop van elk uur met hem. Wél wetende dat het ooit kan verkeren. Realistisch in het nu leven, om volop energie op te doen voor het moment dat het verkeert. Volop de mooie momenten consumeren en intens genieten. Dat is the spirit denk ik.
En toch, soms, als ik uit het raam kijk, word ik volop met de neus tegen de harde realiteit van de vele mogelijkheden gedrukt.
In het park loopt namelijk af en toe een oude man. Is zelf niet meer zo goed te been, maar duwt toch dapper een karretje voort waarin een grote zwarte hond zit. Het karretje lijkt met liefde zelfgemaakt van twee fietswielen en enkele planken die vrolijk rood geschilderd zijn. De hond heeft drie poten. En nu zien we nog wel honden met drie poten vrolijk rondlopen alsof er niets aan de hand is. Maar dat zijn dan jonge dieren. Het beest in die kar is echter duidelijk aan zijn laatste levensfase toe.
Het baasje eveneens, zo te zien. Maar hij geeft niet op. Liefdevol neemt hij de hond uit het karretje en zet hem in het gras, zodat hij zijn behoeftes kan doen en moeizaam enkele stappen lopen. Droevig tafereel! Beiden leven op geleende tijd! Maar ze gaan door! Blijven van het leven en van elkaar genieten wat er ook maar van te genieten valt.
En nu zou je je kunnen afvragen of het niet humaner zou zijn die hond een spuitje te geven en te laten inslapen.
Ja? En wat doe je dan met de man? Hem ook een spuitje geven maar?
Neen. Zo werkt het dus niet! Ik bewonder die man en zou in zijn plaats misschien net hetzelfde doen. Kan alleen maar hopen dat het mij nooit overkomt.
Bindingsangst? Als ik naar dat onafscheidelijke stel kijk, dan weet ik zeker dat die hond hem in de loop der jaren veel meer heeft gegeven dan de man ooit kan teruggeven. Waarschijnlijk méér dan een mens hem had kunnen geven. En schaam ik me eigenlijk een beetje voor mijn eigen bindingsangst.
Je binden kan droevige gevolgen hebben! Maar ach, into each life some rain must fall! Als je dàt maar weet!
En zo zie je maar weer: je hele leven door maak je keuzes en bepaal je zelf je toekomst. En ja, je kunt alle risicos zoveel als mogelijk uit de weg gaan en er dus ook nooit de gevolgen van moeten dragen. Je zult dan een gelukkig, maar tamelijk vlak leven leiden.
Of je kiest voor risicos, hopelijk beseffend dat hoe groter het risico, hoe groter het plezier, maar ook hoe hoger het prijskaartje ooit zal zijn.
In financiën gaat het net eender. Sommige mensen nemen hoge risicos met aandelen of met gokken. Maar wie speelt kan verliezen. En zàl ook in veel gevallen vroeg of laat verliezen. Wie het risico de moeite waard vindt doet maar op! Zolang hij niet gaat huilen als het tegenslaat en gaat zingen van too much rain is falling in my life!
Vele jaren geleden, in 1944 om precies te zijn, scoorden de Inkspots een hit met: Into each life some rain must fall. Een nummertje dat altijd ergens in mijn onderbewustzijn is blijven hangen.
Je kunt het trouwens hier beluisteren als je wilt:
Een heel ouwetje, de kwaliteit is ook niet meer wat we gewoon zijn, maar valt toch te genieten. De titel alleen al is een waarheid als een koe. En toch heeft de tekstschrijver het blijkbaar niet helemaal begrepen, want de tweede zin is: But too much is falling in mine!
Dit is trouwens de songtekst:
1. Into each life some rain must fall But too much is falling in mine Into each heart some tears must fall But some day the sun will shine
2. Some folks can lose the blues in their hearts But when I think of you another shower starts Into each life some rain must fall But too much is falling in mine. Herhaling 1 en 2;
3. Into each and every life some rain has got to fall But too much of that stuff is falling into mine And into each heart some tears got to fall And I know that someday that sun is bound to shine Herhaling 1.
Teveel regen (lees: tegenslag) kàn echter niet in iemands leven vallen denk ik. En als het dat wél doet zijn er twee mogelijkheden:
1. Iets moet nog betaald (-gezet) worden.
2. Er wordt op voorhand betaald voor iets dat nog moet komen.
Maar stellen dat in JOUW leven teveel regen valt is idioot. Want dat kan de natuur helemaal niet waarmaken! Tenzij met een bepaalde bedoeling.
En toch heeft iedereen al eens die indruk, en af en toe betrap ik me er ook wel op dat ik het deuntje zit te neuriën. Vooral dan bij een of andere tegenslag, en dan troost me dat wel en ga ik er weer blijgezind tegenaan. Alhoewel ik de tweede zin toch larie blijf vinden!
Want inderdaad, in ieders leven moet wat regen vallen. Daar kun je niet onderuit. Denken dat dit nooit zal gebeuren is even idioot als s namiddags denken dat het nooit meer nacht zal worden.
En alleen al het besef dat het zal en moet gebeuren, maakt dat je het beter bewapend, en met meer begrip doorstaat als het gebeurt. Want inderdaad, het overkomt iedereen en heeft zijn reden. Een reden die ik al verschillende malen aanhaalde in mijn blog. Positief en negatief, weet je wel? Ze kunnen niet zonder elkaar!
Mijn vorig stukje (kijken op rijken) herinnerde me aan nog een gelijkaardig voorval dat ik jullie niet wil onthouden!
De geschiedenis van meneer Roger namelijk, een notoir personage in mijn badstad. Zoon van een aannemer die zijn leven lang had gezwoegd en gespaard. Van bouwhulpje had hij het tot aannemer geschopt maar zich, gierig als hij was, nooit enige luxe gepermitteerd. Niet alleen werkte hij opdrachten af, maar kocht ook zelf bouwgronden waarop hij appartementsgebouwen zette die later eigendom van zijn enige zoon Roger zouden worden. De oogappel ook van mama.
En zo komt het dat meneer Roger als twintiger wees werd, en eigenaar van een groot fortuin en een massa vastgoed. Aantrekkelijk was hij niet in zijn jonge jaren. Ook al niet door zijn lengte van toch wel twee meter en graatmagere lichaamsbouw. Echte vrienden had hij weinig. Laat staan vriendinnen.
Het was een brave, wat teruggetrokken en wereldvreemde jongen, maar hij volgde niet de voetsporen van zijn gierige ouders. Integendeel, hij wilde liefst een graag geziene dorpsfiguur worden die zijn gebrek aan vriendschap compenseerde door waar hij ook maar kwam gul te trakteren. Sponsorde ook een aantal sportverenigingen om zich op die manier in de belangstelling te houden.
Hij leek in de wieg gelegd om eeuwig vrijgezel te blijven.
En toen, wat niemand had verwacht, trouwde hij! Met waarschijnlijk wel het mooiste meisje van West Vlaanderen! Iedereen stond perplex, maar er werd gefluisterd dat ze hem voor zijn fortuin had gekozen. Maar het koppel leek het goed te doen en ze kregen een paar dochtertjes. Vrouwlief vond niet dat ze zijn levenswandel nu maar eens drastisch moest gaan veranderen. De sponsoring bleef. De traktaties ook, en ze gunde hem zijn vrijheid. Op zijn identiteitskaart stond trouwens als beroep rentenier, en reken maar dat hij ook heel goed rentenierde!
En hij veranderde helemaal onder haar invloed. Ging zich beter kleden, ze reden nu met elk een dure Mercedes die om de twee jaar vervangen werd, maar bleven zich profileren als eenvoudige lui. Al kochten ze wél een riante villa met uitzicht op het golfterrein. Maar iedereen was er welkom zonder enig onderscheid van stand of rang. En of ze nu mensen van de reinigingsdienst ontvingen of een belastingsinspecteur, altijd kwam de duurste wijn op tafel. Speciaal geselecteerd voor de gasten door hun wijnhandelaar.
Bij de eerste communie van hun dochters gaven ze prachtige tuinfeesten met alles erop en eraan. Iedereen was welkom. De Champagne vloeide rijkelijk en de hapjes werden je letterlijk in de mond gestopt. Het kon allemaal niet op! De rit van de kerk naar de villa werd trouwens op speciale aanvraag geëscorteerd door de gemotoriseerde politie, waaronder ook ondergetekende.
Even later, zo herinner ik me, kwam ze eens op bezoek bij mijn zwangere vrouw, met de vraag of ze niets kon doen om haar thuiswerk te verlichten: afwassen of ramen lappen of wat dan ook. Mijn vrouw zei dat ze net klaar stond om boodschappen te doen.
- Geen sprake van in jouw toestand! Zei ze. Ik zal die boodschappen wel doen voor je. Geef me je lijstje maar! En inderdaad, ze ging die boodschappen doen, betaalde ze, en wilde niet eens haar geld terug!
Doodsimpel mens. Doodbraaf, maar helaas, ook heel dom in de omgang met geld! En vooral: verslaafd aan de schone schijn! En vermits meneer Roger ook niet slimmer was, moest ervan komen wat te verwachten viel: er werd een eigendompje verkocht. En nog eentje, en nog een paar tot er zelfs een zware hypotheek op de villa moest worden gelegd.
Hadden ze het nu begrepen? Hield het nu op? Welnee! Om goed te demonstreren dat ze helemaal niet aan de grond zaten werd er nog meer uitgegeven!
Toen gebeurde tot overmaat van ramp iets wat niemand zich wenst: ze kreeg kanker! Was op korte tijd nog slechts een schaduw van zichzelf. Twee jaar later stierf ze. En meneer Roger stond weer alleen. Maar platzak nu! Zijn huwelijk had een vijftiental jaar geduurd en had er het gehele fortuin doorgejaagd.
En hij verdween! De villa werd verkocht en van meneer Roger was er geen spoor meer te bekennen in de wijde omtrek.
Veertig jaar is daar nu overheen gegleden. En ik dacht niet meer aan meneer Roger.
Maar enkele maanden terug stapte ik in Oostende op de bus, en wie zat nét vóór me? Juist! Meneer Roger! De lange benen hoog opgevouwen om in de krappe ruimte te passen. Omdat ik twijfelde sprak ik hem aan en vroeg of hij meneer Roger was.
- Jawel hoor! Dat ben ik!
- Herken je me dan niet?
- Ik herken je wel van ergens, maar kan niet zeggen van waar precies!
En hij begon over zijn vrouw die tien jaar geleden overleden was, terwijl dat wél veertig jaar was. Ik deed maar geen moeite meer om te zeggen wie ik was of om oude herinneringen op te halen. Het was niet mijn bedoeling hem met zijn verleden te confronteren en te kleineren en trouwens was de bus bijna op mijn bestemming. Hij sprak trouwens ook nogal wat warrig, alsof een begin van Altzheimer zich begon te manifesteren.
Ik vernam toch nog dat hij een appartement (of zolderkamer?) huurde ergens in de buitenwijken van Oostende.
Met gemengde gevoelens stapte ik van de bus. Was er nie goe van. Ik had intens medelijden met de man die zich nu, in zijn oude dag, met het openbaar vervoer moest verplaatsen, waar hij ooit verschillende Mercedessen had. Als het dan nog een dikkenek was geweest had ik nog kunnen denken eigen schuld dikke bult. Maar neen! Dat leven verdiende hij niet! Niet door grootheidswaanzin was hij gekelderd. Niet door gokken of duistere praktijken. Gewoon uit brave domheid. Niemand ook had hem willen kelderen. Dat hadden hij en zijn echtgenote samen en alleen gedaan.
Want destijds, wàt ze je ook maar aanboden, een neen werd niet aanvaard. Je moést aannemen!
Arme meneer Roger!
Ja kijken op rijken geeft je toch wel stof tot nadenken!
Wat jammer dat ik dit stukje niet onder de categorie fictie kan plaatsen! Het is daarvoor veel te waargebeurd.
Het grootste gedeelte van mijn leven speelde zich af in een mondaine badplaats. Een badplaats waar vooral rijken zich vestigden. Kijken op de rijken was dus dagelijkse kost voor mij. Daar trok ik de nodige conclusies uit en gelukkig kreeg ik nogal gauw door hoe het in veel gevallen werkt.
De meeste mensen stikken van jalousie als ze zien wat de rijken zich allemaal kunnen permitteren. Maar ik heb de relativiteit van dit alles kunnen meemaken, en dat heeft me geleerd dat jalousie, en frustraties om de eigen positie, helemaal niet hoeven.
Ik zag rijken komen en als armen weer gaan! Ik zag armen komen, die rijk werden en bleven! Ik zag vakantiemensen de schone schijn ophouden om ook eens te kunnen doen als de rijken, maar dan wél met geleend geld!
Ik zag rijken verschijnen En na enkele jaren gewoon verdwijnen!
En als je héél veel geluk hebt en het toeval helpt een handje mee, dan vind je diezelfde mensen ooit terug in een goor zolderkamertje ergens in de achterbuurten van een of andere grootstad. MEEGEMAAKT!!!
Maar dit alles maakt dat, wie zich bij het leven geen diepere vragen stelt, en net als ik opgroeit op zon locatie, al gauw de indruk krijgt sterk minderbedeeld te zijn. Want zelfs die vakantiegangers zie je, als inwoner, een of twee weken lang en dan zijn het weer anderen. Zo wordt, vooral voor de opgroeiende autochtone jeugd, de indruk gewekt dat de hele wereld rijk is en zij arm! En zelfs écht rijk zijn blijkt niet altijd een blijvende status en is soms al even wisselend als de vakantiegangers!
Ik heb uit dit alles mijn lessen getrokken en geleerd dat niets is wat het lijkt. En dat je er best aan doet jezelf nooit te spiegelen aan iemand die het schijnbaar beter heeft. Want dat geeft zoveel als altijd een totaal vals beeld.
Sommige mensen hebben het wel in zich om rijk te worden. Alles wat ze aanraken lijkt wel goud te worden.
Sommige mensen hebben het ook in zich om rijk te blijven. Maar rijk blijven is blijkbaar nog moeilijker dan rijk worden. Rijk worden doe je namelijk met noeste arbeid en vakkundig gebruik van je intelligentie.
Rijk blijven is een ander paar mouwen! Niet zozeer voor diegene die zich heeft verrijkt, maar wél voor het nageslacht, dat wegens verwenning helemaal geen notie heeft van wat het kost om rijk te blijven. Lui in de zetel blijven zitten of rondtoeren in dure sportwagens werkt namelijk niet! Al denkt die jeugd van wél!
Een voorbeeldje ter illustratie:
Een dame van rond de tachtig jaar woonde op een appartementje in mijn badstad. Dat appartement, én een al verouderde Mercedes, waren nog haar enig bezit. Ooit was ze eigenares van een gerenommeerde porseleinfabriek in Noordfrankrijk. Een fabriek, gesticht door haar grootvader. Die had, als chirurg, plots iets uitgevonden in verband met beenbreuken of zo, en dat had hem schatrijk gemaakt. Er werkten een driehonderdtal werknemers in die fabriek.
Ouder wordend, en kinderloos, legde ze het hele zaakje in handen van een lievelingsneefje, een echte bon vivant! Die kon zijn geluk natuurlijk niet meer op, maakte grote sier, en begon een verhouding met zijn secretaresse, met een echtscheiding van zijn vrouw tot gevolg.
De fabriek bleef goed produceren, maar kon niet voldoende opbrengen om zijn luxehonger te stillen. De aandelen die het suikertantetje nog had in de firma, moesten er ook aan geloven. En hij bleef maar doorgaan. Had zich ondertussen ook al een villa in Het Zoute gekocht, waar hij samenwoonde met zijn secretaresse.
En toen barstte de bom! Alles was opgesoupeerd. De laatste aandelen in de fabriek waren nu in handen van vreemde aandeelhouders, de villa moest verkocht worden, en ook de laatste spaarcentjes van suikertantetje moesten er aan geloven!
En neefje verdween met de stille trom uit het bruisende leven van de badstad.
Op een dag vroeg het tantetje, dat te oud geworden was om auto te rijden, of ik haar even naar haar neef te Brussel wilde rijden met haar wagen, maar eerst moesten we langsrijden bij een elektriciteitszaak om een elektrisch oventje te kopen.
Ik voldeed aan haar verzoek, en in het Brusselse reden we langs steeds slechter wordende wegen en tenslotte een zandweg naar een verlaten, bouwvallig boerderijtje. Een beetje ongelovig stelde ik vast dat meneer grote sier daar nu woonde met zijn secretaresse!
En dat elektrisch oventje bleek gevraagd te zijn door zijn secretaresse, die nu tot huisvrouw was gedegradeerd, en meneer grote sier een pleziertje wilde doen: hij at zo graag des chicons gratinés au four, maar ze had geen oven om het voor hem te bereiden. En tantetje liep er nog maar eens in!
Toen we binnenstapten zat hij trouwens beschaamd naast de kolenstoof op een gammele stoel! Mocht nog van geluk spreken dat zijn secretaresse hem tenminste trouw was gebleven en toch van aanpakken wist.
Kijken naar de rijken? Ja! Dat doe ik nog steeds. Maar dan met héél erg gemengde gevoelens!
Weinigen ontsnappen eraan. Weinigen zijn ertegen gewapend. En weinigen beseffen op voorhand hoe hoog het prijskaartje is dat er aan vasthangt!
En laat me meteen duidelijk zijn: ik bedoel wel degelijk verbodenLiefde met hoofdletter L. Niét verboden pleziertjes, want dat is dan weer een heel ander verhaal!
Verboden liefde! Mensen die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op je uitoefenen. Maar ook mensen waarvan de maatschappij zegt: Daar blijf je af! Omdat een van beiden gehuwd is, of wat dan ook. We leven in een monogame samenleving. Een samenleving die niet beseft dat aantrekkingskracht en liefde zich niet aan regeltjes willen laten binden! Een samenleving die niet beseft dat, zodra er een leegte ontstaat in het hart, de natuur er alles aan doet om die leegte op te vullen door je heel kwetsbaar te maken voor verleidingen van buitenaf. En die natuur trekt er zich niks van aan of je al dan niet een partner hebt! De natuur stelt dan enkel die leegte vast en kijkt niet naar trouwboekjes en zo.
Maar het is niet enkel de samenleving die dergelijke moeilijke liefdes in de weg staat. Het is ook onze eigenste natuur! Het verschil is enkel maar dat de samenleving het in regeltjes heeft gegoten, en onze natuur in gevoelens.
Gevoelens die in eerste instantie nààr die persoon toe worden getrokken, heel goed wetende dat het een onmogelijke relatie zal worden. En dan denk je aanvankelijk: Ach ja even een pleziertje, even onze batterijen terug opladen, wat kwaad zou dat kunnen?
Maar als het ware Liefde blijkt, die bovendien wederkerig is, dan heb je buiten de waard gerekend! Want de menselijke natuur steekt heel ingewikkeld in elkaar! Ze schrééuwt wel om ware liefde, ze drijft je er ook wel onweerstaanbaar naartoe om een gapende leegte in jezelf op te vullen, maar als puntje bij paaltje komt wordt het een uitroepingsteken!
Want die liefde, waarvan je wist dat ze niet kon blijven duren, laat zich niet meer uit je geest verjagen. En dan mag je ook nog met wederzijdse goedkeuring elk contact verbreken ze heeft zich in je wezen genesteld en eist haar tol! Een zware tol. Je wordt letterlijk verscheurd door liefdesverdriet! Een soort gevoel dat je niet voor mogelijk had geacht!
En dan zou je geneigd zijn je af te vragen of het dan wel allemaal de moeite is geweest. Jawel! Hoe hoog het prijskaartje ook is, als het is voortgesproten uit de zuiverste natuurgevoelens, wàs het de moeite, al duurde het maar even. De natuur geeft, en de natuur neemt. Het een kan niet zonder het ander, en wie niet bereid is die hoge prijs te betalen, begint er best niet aan, maar leeft dan ook grotendeels een leven dat zich in de gewone dagdagelijkse drie dimensies afspeelt.
Een leven dat nooit die zalige vierde dimensie heeft gekend die ware liefde eraan toevoegt. Een dimensie die je de wereld en het leven van een heel andere kant laat zien, en je naar ongekende hoogtes drijft.
Oh ja, mensen die van de ene tijdelijke partner naar de andere lopen zijn er genoeg. Maar dat zijn dan mensen die iets zoeken dat er niet is! Je kunt niet krijgen als je niet bereid bent te geven. Je kunt niet kopen als je niet wilt betalen. En wat dit soort mensen dan liefde noemt, is puur zinnelijk genot dat je nooit die vierde dimensie kan geven waar zo hopeloos naar gezocht wordt.
Maar helaas, ook de natuur heeft zijn regeltjes waaraan niet te ontsnappen valt. Iedereen die de ware liefde vindt denkt dat het voor eeuwig is. Dat hij voor altijd in die bijna euforische toestand zal blijven die hem als het ware de wolken instuwt.
Verkeerd gegokt! Te mooi om waar te zijn! Er zijn maar twee mogelijkheden:
1. Je trouwt en bindt je vast aan die liefde. Gevolg: ze gaat kapot aan sleur en aan de mentale verschillen tussen man en vrouw, en eindigt heel dikwijls in een echtscheiding, of in een leven zonder die extra dimensie.
2. Je vindt een verboden liefde en acht jezelf bestand tegen het hoge prijskaartje dat er aan vasthangt. Want dat weet je, zodra je aan iets begint dat geen toekomst mag of kan hebben. Maar als de tijd komt om te betalen, meestal in de vorm van zwaar liefdesverdriet, schrik je toch altijd weer van het bedrag van de factuur!
Welk van beide oplossingen is nu de beste? Ik weet het niet. Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. De eerste is een vorm van meedrijven met de stroom. Een stroom die ooit heel zalig en warm aanvoelde, maar steeds kouder wordt. Ik heb geen enkele kritiek op wie dat volhoudt. Het is een bewuste keuze en een stabiele vorm van leven. Een keuze die je wel niet geeft wat je er ooit van verwachtte, maar toch dikwijls nog best kan meevallen.
De tweede is tegen de stroom in zwemmen om die warmte zolang als mogelijk te behouden. Tegen beter weten in eigenlijk. Zeker als dat tegenstroomzwemmen je zonder dat je het zocht in de armen van een verboden liefde drijft.
En dan is er nog een derde mogelijkheid, die ik eigenlijk niet echt een mogelijkheid vind: van de een naar de ander lopen op zoek naar iets onbestemds dat niet gevonden wordt. Met die groep heb ik nog het meeste medelijden, hoewel het ook de groep is die het meeste opschept over zijn veroveringen. Maar die opschepperij is hoofdzakelijk bedoeld om hun eigen frustraties weg te werken. Want ze weten best dat ze helemaal niet vinden wat ze zoeken!
En dan nu de hamvraag: wat blijkt, achteraf bezien en als de vuren zijn gedoofd en het verdriet verwerkt, het meeste waard?
De eerste mogelijkheid biedt je een sterk verzuurde herinnering. Een herinnering die heel mooi had kunnen zijn als alles was gebleven zoals het begon. Maar helaas hebben de stempels van ontelbare negatieve feiten die schoonheid helemaal verdoezeld en blijft de herinnering toch eerder wrang.
De tweede mogelijkheid biedt je blijvend mooie herinneringen. Blijft je heel je leven bij en blijft vooral onlosmakelijk met je verbonden. Ze is immers nooit verdoezeld. Meer nog: ze blijft je voeden met een soort energie die nog niet ontdekt is en dus ook nog geen naam heeft. Al voel je ze wél heel goed op je inwerken.
Waarom dit alles? Hoe werkt het? Waarom werkt het op deze manier?
Wel, daar zijn een aantal antwoorden op te vinden:
1. De natuur staat niet toe dat iemands leven alleen maar uit mooie momenten bestaat. Al heb je een en ander wel zelf in de hand. Kies je voor héél positief, dan weet je dat je je heel veel negatiefs op de hals haalt als betaling. Want wàt je ook doet, de natuur zoekt haar rustpunt en moet dat té positieve weer in rust brengen met evenveel negatief. Kies je echter min of meer voor de middenweg, dan zul je echt geen hoge toppen meemaken, maar ook geen diepe dalen. De keuze ligt dus helemaal aan jezelf.
2. Alhoewel ik ook geen humanere vorm van samenleving zie dan het klassieke gezin, blijkt het toch niet echt zo ideaal te zijn als soms wordt gedacht. Zo verschillend ingestelde wezens als man en vrouw zijn horen eigenlijk niet dag op dag op mekaars lip te zitten! Dat moét tot uitbarstingen en negatieve gevoelens leiden die uiteindelijk alles kapotmaken. Tenzij beide partners voldoende intelligent zijn om zélf naar de ander toe te groeien in plaats van te proberen die ander helemaal naar zich toe te halen.
Uit dit alles kan ik enkel nog maar eens afleiden dat de natuur drommels eerlijk in elkaar steekt. Wreedaardig eerlijk zelfs, want alles blijkt uiteindelijk toch inderdaad wel zijn prijs te hebben. De natuur geeft en neemt. Berg en dal. Tenzij je voor een vlakke lijn en een stabiel leven kiest met weinig ups, en dus ook weinig downs.
Ik wil hiermee zéker niemand beinvloeden of raad geven. Ik wil ook geen van bovenvermelde mogelijkheden als beste keuze aanduiden. Want er is geen pasklare beste keuze. Iedereen moet dit voor zichzelf uitmaken.
Of ik van ondervinding spreek? Ja! Of ik er spijt van heb? Neen!
Persoonlijk vind ik powerpoint een van de meest veelzijdige applicaties van Microsoft Office. Niet alleen kun je er mooie diashows mee maken, maar, wat minder bekend is, je kunt het al even goed als fotobewerker gebruiken. En dan bedoel ik niet meteen fotos verbeteren of retoucheren, maar gewoon dingen toevoegen in een foto: teksten, andere afbeeldingen, vormen, en dan het geheel opslaan als één nieuwe afbeelding.
Ik heb goede fotoprogrammas, maar als ik even snel een afbeelding wil samenstellen grijp ik nog altijd naar Powerpoint. Ook zelf presentaties maken is een van mijn hobbys, en ik maakte er al verschillende. Allemaal dingen waar ik persoonlijk mooie herinneringen aan heb, smaakvol probeer te presenteren, en dus ook nog regelmatig bekijk. Eens je de techniek min of meer in de vingers hebt is het allemaal een fluitje van een cent. Helaas denken veel mensen dan al direct dat ze kunstenaars zijn!
Want nu komt de vloek van powerpoint boven water: ik persoonlijk maak die dingen voor mezelf of voor vrienden waarvan ik zeker weet dat ze er wat aan hebben. Het feit dat ik het zelf maakte geeft er een persoonlijk cachet aan en zegt zoveel alsof je iemand een ruiker bloemen zou sturen. Maar nu komt de vloek:
Veel kunstenaars in den dop, vinden dat ze hun gewrocht maar meteen naar de hele wereld moeten doorsturen, en zo krijgen we bijna allemaal regelmatig en tot vervelens toe van die dingen in onze mailboxen gestopt. Komt het rechtstreeks van de kunstenaar, dan zou ik er nog mee kunnen leven. Maar wordt het gewoon maar doorgestuurd door iemand die het ook heeft ontvangen, gemaakt door een onbekende, dan verliest het natuurlijk alle persoonlijkheid en kan ik het enkel maar aanzien als mailboxvervuiling.
Bij mij, met mijn trage verbinding, kan ik soms een half uur met de duimen zitten draaien als weer eens een paar van die ondingen mijn mailbox aan het binnenkruipen zijn. Meestal dan wél op een moment dat ik dringend een mail wil versturen. Of aan mijn blog wil werken. Ongevraagd komen ze binnen en vreten aan je downloadlimiet. Zonder schroom of scrupules.
En dan denk ik bij mezelf: Laat het alstublieft interessant zijn, of ik wring de afzender de nek om. Maar meestal is het helemààl niet interessant! Gewoon weer ergens iemand die de show heeft willen stelen met wat afgezaagde gedichtjes en fotos die van het internet zijn gehaald. Heb ik totaal geen boodschap aan. Niks persoonlijks van de afzender zélf. Gemaakt door een wildvreemde en klakkeloos doorgestuurd dóór een paar honderd anderen áán een paar honderd anderen. En daar gaat mijn half uur tijdverlies recht de prullenbak in, met een vloek en een traan, en kan ik eindelijk beginnen werken.
Sommige mensen durf ik niet eens meer te mailen, omdat als antwoord op zon mailtje dan prompt weer een paar ppsof erger nog, filmpjes, mijn mailbox komen terroriseren!
Het wordt hoog tijd dat beleefde mensen ook eens gaan inzien dat etiquette ook naar internet mag worden doorgetrokken. En gaan begrijpen dat niet alles wat zij interessant vinden maar iedereen ongevraagd door de strot moet worden gedrukt. Niemand gooit toch alle reclamerommel die in zijn brievenbus valt zonder verder nadenken in iemand anders brievenbus? En toch dat is nét hetzelfde, en, in mijn geval het tijdverlies meegerekend, eigenlijk nog erger.
Als mensen vinden dat iemand persé weer zon afgezaagd, melig - humaan gewrochtje moet bekijken en de nodige tijd aan het downloaden verspillen, zetten ze het veel beter ergens op internet en sturen hun correspondent de URL! Dan kan hij zélf beslissen of hij het wil downloaden of niet! Zo moeilijk is dat toch niet? Bij Googledocs bvb is het nog gratis ook! Maar neen, sommige mensen lijken echt verslaafd aan het doorsturen van allerlei rommel die ofwel niemand interesseert, ofwel zo afgezaagd is als wat, of al duizend keer op TV werd gezien in een veel professionelere vorm.
Maar als de originele kunstenaars - afzenders dan na verloop van tijd hun eigen kunstwerk toevallig teruggestuurd krijgen in een wat gewijzigde vorm omdat iemand het nodig vond een en ander te veranderen, dan schreeuwen ze moord en brand over plagiaat!
Nou, dat komt ervan. Als je iets zomaar de wereld inschopt en publiekelijk te grabbel gooit, dan vind ik niet dat je achteraf met dergelijke nonsens hoeft af te komen. Zelf zou ik nooit enig recht willen opeisen op wat ik ook maar op internet zet. Als ik een eigen maaksel zélf echt kunst zou vinden, zou ik wel andere wegen gaan bewandelen en het zéker niet op straat gooien met alle mogelijke gevolgen vandien.
Want voor wie enig inzicht heeft in powerpoint is het helemaal geen kunst! Het is techniek. De techniek om een serie fotos (vakantiefotos of andere) in een smaakvollere vorm te gieten dan zomaar in een fotoalbum. Maar hoé smaakvol gebracht ook, welke boodschap heeft een wildvreemde daaraan?
Tja, als die fotos dan echt nog uniek waren, nooit gezien, nooit in een veel professionelere vorm op TV gebracht, dan zou ik het nog ergens kunnen waarderen. Zoniet is het gewoon een modernere vorm van poppenkast of plaatjes kijken, daar waar we al lang aan veel betere media gewoon zijn.
Enfin, al met al vind ik Powerpoint een pracht van een programma en een aangename hobby, zolang je het binnenshuis of aan de leiband houdt!
We hebben allemaal het jaar tweeduizend meegemaakt. We hebben ook allemaal de geboorte van de eenentwintigste eeuw gevierd. Maar hoeveel mensen dachten eraan dat we ook een geheel nieuw astrolisch tijdperk inluidden?
Volgens de astrologie doorloopt de aarde sedert het jaar tweeduizend het tijdperk van de waterman! Elk van deze grote cycli duurt tweeduizend jaar. De technische, astronomische uitleg van dit fenomeen wil ik jullie en mezelf besparen, want dan zou mijn blog uit de voegen gaan treden!
In het kort komt het er op neer dat de dierenriem niet alleen een jaarlijkse cyclus kent (aarde draait rond de zon), maar ook een dagelijkse (ascendant): om de twee uur een ander teken door de draaing van de aarde, én een cyclus van 240 eeuwen (om de twintig eeuwen een ander teken). Nu dus Waterman.
Daarvóór hebben we, vanaf het jaar nul tot tweeduizend, in het tijdperk van de vissen geleefd.
Astrologen weten dat elk dergelijk tijdperk een heel nieuwe trend inleidt en in stand houdt. Twintig eeuwen lang! Waar Vissen stond voor mededogen, levensbeschouwelijke filosofie, zachtheid en liefde, staat Waterman voor zuiver technisch, koel en wetenschappelijk denken. Voor grote technische omwentelingen. En dus (bijvoegseltje van mij:) waarschijnlijk ook wel voor ongehoorde betweterij! Wat is wetenschap trouwens meer dan betweterij? Enfin soms toch!
Ik liet het me al in de jaren tachtig wijsmaken:
- Let op! De eenentwintigste eeuw zal voor verrassingen zorgen! De wereld zal helemaal anders worden. Niet langer gevoelsmatig, maar koeltechnisch op elk vlak!
En inderdaad alles draait tegenwoordig om techniek. Maar techniek houdt niet op bij nieuwe gadgets, toestellen, mechanica of electronica! Zowat alles, en ook de opvoeding van kinderen, is een berekenbare techniek geworden. En de wetenschap zal daar niet mee ophouden tot inderdaad de enig zaligmakende techniek van het opvoeden is uitgevonden. Of men, voor de zoveelste keer, dénkt ze te hebben uitgevonden!
Trouwens, ze is al uitgevonden: knuffeltechniek, en als dat niet helpt medicinale techniek! Enkel op het knopje drukken: braaf kind. En als je kind desondanks niet braaf wordt betekent dat gewoon dat je op het verkeerde knopje hebt gedrukt. Wég gevoel! Wég ouderinstinct! Leve de techniek!
En al heb je een echt loeder van een kind, de techniek zal je zéker de juiste middelen bezorgen om van een geboren kwaadaardigaard een engeltje te maken. Dat garandeert de Waterman je! Met slechts één nuance: binnen een eeuwtje zal diezelfde Waterman zeggen:
- Sorry! Mijn voorganger had het mis. Maar nu heb IK de enige zaligmakende techniek!
Zaligmakende techniek? Een draai om de oren lijkt me nog altijd de enige zaligmakende techniek, en de enige taal die door dat soort kinderen wordt verstaan.
Het werd al een beetje ingeluid op het einde van de twintigste eeuw, maar nu gaan we er volop tegenaan! Nu heeft de waterman vrij spel. Want de Waterman weet het allemaal. Hém hoef je niets meer te leren! Wát je ook aanbrengt, hij wist het al en weet het beter! Zijn technische vaardigheden zijn wél bewonderenswaardig. Maar dan moet hij het ook bij pure techniek houden en ver weg blijven van gevoelsmatige aangelegenheden zoals opvoeding en menselijke relaties!
En ik heb het hier niét over de mensen die onder het teken waterman geboren zijn! Het gaat hier over een onderliggende algemene tendens waarin de aarde zich nu voor twintig eeuwen bevindt en eigenlijk zowat iederéén infecteert.
Ik was dus voorbereid op dat tijdperk. Dacht dat de veranderingen wel niet zo snel zouden gaan en ik er nog zou aan ontsnappen. En toch helemaal gerust was ik er niet in, want ik had al te dikwijls vastgesteld dat je de astrologie maar best héél erg aux sérieux neemt.
En inderdaad de eenentwintigste eeuw is maar net begonnen of we hebben er al van!
Gevoel, en dan vooral oudergevoel, telt niet meer mee. Opvoedingstechnieken zijn in de plaats gekomen. Opvoedingstechnieken, georakeld door betweterige professoren. Doorgegeven aan studenten die er, eenmaal afgestudeerd, op hun beurt de meelijwaardige ouders mee infecteren.
Ouders die wàt blij zijn met de drukopdeknoptechniek van het Watermantijdperk. Ouders die nog niet doorhebben hoe ze beduveld worden door de betweterige wetenschappers van het Watermantijdperk! Ouders die nog niet hebben ondervonden waar deze technieken heen leiden! Ouders die dat twintig jaar later wel aan de lijve gaan ondervinden! Maar dan is het telaat!
En wat opvoeding betreft: ik had het er bij het begin van mijn blog al over: alles op aarde bestaat uit positief en negatief. Beide tegenpolen moeten gelijk vertegenwoordigd zijn opdat er van stabiliteit in de natuur sprake zou zijn.
Wel, dat impliceert dat één op de twee kinderen een mindere of meerdere graad van negatieve instelling moet hebben. Volkomen natuurlijk. Niks om je zorgen over te maken, mits je het kind op de correcte wijze aanpakt. Of moet ik schrijven: mag aanpakken?
Maar wat stel je in de realiteit vast? Negenennegentig procent van de ouders vinden dat ze een heel positief kind hebben! En dus zou negenennegentig procent van de mensheid positief moeten zijn! Is dàt wat je ziet op straat? Is dàt wat je ziet op TV? Natuurlijk niet! Dat zou ook niet kunnen! De natuur wil nu eenmaal evenwicht. In alles! Hoe gek het ook moge klinken, positief en negatief hebben elkaar steeds weer nodig om tot een volmaakt evenwicht te komen. Ik vind dat ook jammer, maar zo steekt de natuur nu eenmaal in ekaar. De meest ideale vorm van samenleven zou zijn: weinig negatiefs en weinig positiefs. De kerk min of meer in het midden dus. Want ook dàt is een vorm van stabiliteit.
Maar terug naar de opvoeding: dan rijst al gauw de volgende vraag:
- Allemaal goed en wel, maar niemand heeft graag een negatief kind! Wat doé je daar dan mee? Kun je het ompolen?
Ik denk van wél. Gedeeltelijk toch. Je kunt het zich minstens leren aanpassen aan de maatschappij door het te doen inzien dat het niet ver zal geraken met zijn negatieve instelling. En ja, met de juiste aanpak kan het misschien wel helemaal worden omgepoold tot een positieve persoon.
Oei! Natuurlijk evenwicht weer verstoord dan? Eigenlijk niét, want gelukkig zijn er een pak gemakzuchtige ouders die van hun positief kind dan weer een negatief ingesteld persoon maken door het veel te veel te verwennen! Of door op een andere manier een slechte ouder te zijn. De hedendaagse technische pedagogie werkt daar heel naarstig aan mee.
Van nature uit probeer ik er altijd achter te komen hoe een ander wezen zich voelt en denkt. Of dat nu dieren, vogels of mensen zijn, ik probeer me altijd in te leven en hun situatie. Maar helaas, het blijft eigenlijk altijd bij veronderstellingen.
Om te weten wat er in een vogelkop omgaat moet je immers vogel geweest zijn! Je kunt een en ander afleiden van de lichaamstaal, maar dat is dan ook alles.
Bij mensen ligt het een stuk makkelijker omdat die kunnen praten en zeggen wat ze voelen. Alhoewel ik me toch altijd afvraag hoe het er aan toegaat in een hoofd dat slimmer is dan ik, of in een hoofd dat dommer is. In beide gevallen, vind ik toch, zijn het hersenen die anders werken. Misschien andere waarheden kennen. Andere gevoelens. Anders op de wereld aankijken.
Zo bijvoorbeeld ondervond ik dat domme mensen altijd weer denken dat iemand die slimmer is dan zij, àlles weet. En hoogst verwonderd zijn als dat niét zo blijkt te zijn. Ze missen gewoon het besef dat slim zijn vele gradaties kent. Leunen heel zwaar op slimmere mensen, maar zijn wél de eersten om die slimmeren stommerds of luiaards te noemen als ze iets niét weten! Ja, zijn er van overtuigd dat hij het wél weet of kan, maar het niet wil zeggen! Bijgevolg: die mensen hebben hersenen die geen gradaties onderkennen. Het is slim of dom. Lijken totaal niet te beseffen dat tussen die twee oneindig veel gradaties liggen. Iedereen die ze als slimmer dan zichzelf beschouwen moet alles weten. Iedereen die dommer is, weet helemaal niks vinden ze.
Zo vroeg er eens iemand die helemaal niet kon opstellen, of ik een brief wou schrijven over een bepaalde zaak aan een bepaalde instantie. Deed ik. Hij las het, en wou het helemaal anders. Het was niet zoals hij het had bedoeld. Dat begreep ik best! Want zoals hij het had bedoeld hield het helemaal geen steek. Zoals ik het had neergeschreven hield het tenminste nog een klein beetje steek alhoewel de zaak op zich me nogal ongeloofwaardig overkwam. Hij vroeg of ik het kon herschrijven op zijn manier. Dan moest hij het maar dicteren, stelde ik voor. Maar hij raakte er niet uit. Trok op niks. En dat zag hij ook in. Dat hij niet kon opstellen wist hij. Dat ik dat wél kon wist hij ook. Maar begreep niét dat ik met mijn opsteltalent van een halve leugen geen hele waarheid kon maken en het nog geloofwaardig laten overkomen ook! En tot op heden denkt hij nog altijd dat ik gewoon niet wou!
Tja, ik heb ook mijn beperkingen. En iets waar ik niet achter sta, niet eens begrijp, kan ik onmogelijk op een zinnige manier op papier zetten. Ik kan het wél wat anders formuleren om het iet of wat zinnig te maken, maar meer ook niet. Maar krijg dat eens uitgelegd aan dergelijke mensen? Die hebben, denken ze, gewoon een slimme gekozen voor het karweitje, en een slimme moet toch alles kunnen?
Tja, mensen zitten toch stukken ingewikkelder in elkaar dan dieren!
En dan kom ik, hoe kan het ook anders, bij mijn hond terecht.
Een dier dat qua gewoontes en levensstijl, goed aansluit bij de mens. Toch een stuk dichter dan een vogel of een vis. Een dier dat min of meer lijkt te denken als wij. En toch, ik zou wàt geven om eens, al was het maar vijf minuten, hond te zijn. Ondervinden hoe een hond denkt. Ondervinden wat hij in de mens ziet. Houdt hij écht van mensen? Is het enkel maar omdat mensen hem voedsel, warmte en onderdak bieden? Of is het veel meer dan dat? Kan een hond liefhebben?
Natuurlijk kan hij dat! Veel intenser dan mensen denk ik. Maar het blijft gissen. Het blijft afleiden uit de lichaamstaal. En hoe dat houden van aanvoelt bij een hond zullen we wel nooit weten!
Zo ging ik op een morgen buiten met Chico. Zó uit zijn slaap gehaald van onder de dekentjes van zijn bench. Buiten vroor het 5°. Het park helemaal wit van de sneeuw. En zoals elke koude morgen, had hij er aanvankelijk helemaal geen zin in, hoewel hij zijn warme vestje aan had. Ikzelf had trouwens ook de kap van mijn anorak over mijn petje getrokken! Doet met tegenzin twee stappen naar de eerste struik en heft een pootje. Vloeibare lading geloosd, en hij maakt aanstalten om terug te keren. Nee hoor jongen! Eerst ook nog de vaste lading lozen! Zoniet mogen we binnen het uur terug naar buiten!
Kijkt me vuil aan. Lijkt te zeggen dat hij niet moét. Natuurlijk moet hij niet. Bij ondervinding weet ik dat hij niet kàn voordat hij een eind heeft gelopen en de darmpjes beginnen te werken. En dus lopen we door. Eerste parkje helemaal rond niks. Maar ondertussen heeft hij er toch zin in gekregen en trekt me al mee naar het tweede parkje. Goed signaal. Er moet al iets op komst zijn!
Blote pootjes dapper trappelend in de sneeuw. Heb medelijden met hem. Maar het moet nu eenmaal. Doet ie het of doet ie het niet? En ja hoor! Daar doet ie het! Na héél kieskeurig het volgens hem enige juiste plaatsje in de hele wijde wereld te hebben uitgezocht. Dat plaatsje verschilt wel van dag tot dag, maar wordt ook telkens weer met heel veel zorg uitgekozen!
Terug naar huis. Loopt een honderd meter gewillig en tevreden mee en stopt dan. Kijkt me aan. Wil oogcontact. En zodra hij dat bekomt heft hij meelijwekkend een beverig voorpootje op. Zet het terug en trekt dan het andere, al even beverig, op. Tja, liever had hij beide poten tegelijk opgetrokken, maar dan zou op zijn smikkel vallen natuurlijk!
Meelijwekkende blik in zijn ogen. Niet mis te verstaan: Hé daar, hoge grote mens, mijn pootjes zijn wél koud hé? Zou je me niet dragen?
Ja, de verleiding is groot om hem op te nemen. Maar anderzijds, niet hij maar ik ben het baasje. Als ik aan al zijn willetjes voldoe geef ik hem een verkeerd signaal! En trouwens, daarnet had hij al de tijd van de wereld om zijn plekje te zoeken. Snuffelend aan de sneeuw, de verwelkte bloemetjes, de struikjes Toen klaagde hij helemaal niet over zijn pootjes!
Twee die verkleumd terug thuis komen!
En dus stap ik door en trek hem mee. Tenminste, nog een vijftigtal meter en dan neem ik hem toch maar op. Zo hebben we tenminste alle twee een beetje ons willetje kunnen demonstreren. Tevreden koestert hij zich tegen mijn borst en warm ik zijn pootjes wat op met de handen. Enkele ogenblikken later zijn we thuis. Snel zijn number one vestje uit, pootjes droog- en warm gewreven, en dan snelt hij naar zijn ontbijt dat ondertussen klaarstaat. De dag van Chico is begonnen.
Wat gaat er om in zon kopje? Joost mag het weten. Maar met zijn lichaamstaal en oogjes weet hij toch telkens weer te bekomen wat hij verlangt! En moet ik drommels goed opletten om er geen verwend nest van te maken!
Steeds meer kinderen en jongeren krijgen antipsychotica voorgeschreven. In 2010 kregen 11.000 minderjarigen de geneesmiddelen, daarvan waren 485 kinderen jonger dan zes. Dat staat in De Morgen. Het gebruik van antipsychotica piekt vooral bij zes- tot ...
Wat daarvan te denken? Lastig op te voeden kinderen zijn er altijd al geweest. En als je er zo eentje of meerdere hebt wel, het zal je kind maar wezen! De opvoeding van dergelijke kinderen is moordend. De stress is nooit uit de lucht. Dàn pas zien ouders in dat opvoeden veel meer is dan voeden. Maar helaas, om echt op te voeden zoals het bij dergelijke kinderen hoort, ontbreekt hen zowel de tijd als de wilskracht. En zelfs als ze die beide eigenschappen wél hebben, dan draagt de omgeving er wel zijn steentje toe bij om hen te demotiveren.
Je krijgt namelijk bergen kritiek over je heen als je je kind te hard aanpakt. Kritiek die steevast uit dezelfde hoeken komt:
1. Van mensen die toevallig heel gemakkelijk op te voeden kinderen hebben of hadden, en er geen benul van hebben wat het betekent een lastiger kind op het echte leven voor te bereiden. Deze mensen staan een gepaste opvoeding helemaal in de weg, en helaas behoren ze niet zelden tot de pedagogische wereld. Pas afgestudeerd, en nu zullen ze het eens gaan maken zie! Als leraar, psycholoog, of bij pedagogische staatsinstellingen.
2. Of de kritiek komt van mensen die wél lastige kinderen hebben, maar dat niet willen inzien en die lastigheid verdoezelen door het kind steeds meer in te volgen in al zijn buitensporige willetjes! Geven en blijven geven. Tot in het oneindige. Om aan de buitenwereld vooral niet te moeten bekennen dat je een lastig kind hebt. En ook om jezelf zand in de ogen te strooien en jezelf, tegen beter weten in, wijs te maken dat je een braaf kind hebt. En dat is het eigenlijk ook zolang het zijn zin krijgt!
Of het kind wordt verwend om tegemoet te komen aan wat de moderne maatschappij van je verwacht!!! Waarachtig ouderinstinct opzij schuiven om de maatschappij te plezieren!
Maar geen nood! Zodra bleek dat in sommige gevallen deze methodes niet werkten, werden de braafmaakpillen uitgevonden! De medische wereld stak een handje toe. Met antipsychotica, antidepressiva en weet ik veel. Pillen die je nog niet aan een volwassene zou durven geven. Toch werden ze prompt voorgeschreven door artsen! Is dàt de oplossing? Je kind psychisch platslaan met medicijnen om er een goeie van te maken? Om toch maar de schone schijn van humaniteit te kunnen ophouden?
Zon kind heeft geen pillen nodig! Alleen maar af en toe een goed pak rammel! Veel minder kans op hersen- en andere beschadigingen. Maar dàt is dan weer niét humaan! Dàt wordt dan weer niet meer aanvaard in onze samenleving. En de weinige ouders die toch de moed hebben te doen wat moét gedaan worden lopen met de kop tegen de muur en tegen hopen kritiek van de buitenwereld.
Wie is hier nu eigenlijk het grootste slachtoffer? Het lastig kind, of de ouder die, against all odds, toch zijn eigen ouderinstinct de voorkeur geeft en doorzet?
En nu zou ik toch wel eens willen weten wie zijn kinderen het meeste schade berokkent: de ouder die er niet voor terugdeinst de harde hand te gebruiken, of de ouder die zijn kind, héél humaan, plat slaat met medicijnen. En zichzelf laat wijsmaken dat zijn kind niet kwaadwillig is, maar ziek!
Dit laatste is de gemakkelijkste oplossing natuurlijk. Want ziekten kunnen verholpen worden met medicijnen. Maar hoe verhelp je kwaadwilligheid? Of lopen er plots geen kwaadwilligen meer rond? Alleen maar zieken?
Dat ouders zich opgelucht voelen als een arts hen kan wijsmaken dat ze een braaf, maar ziek kind hebben, kan ik me heel goed voorstellen. Opgelucht met de wetenschappelijke diagnose. Opgelucht dat er een naam kan worden gelinkt aan het gebrek van hun kind. En of dat nu ADHD is of ABCD, dat zal hen worst wezen. Dat die ziekte met medicijn kan worden verholpen maakt dat hun geluk geen grenzen meer kent. Hun gemakzucht al evenmin. Ze kunnen dus lustig verder verwennen zo lang het kind maar zijn braafheidsmedicijn neemt.
Toch wel een beetje een héél makkelijke oplossing, niet? En zoals alle makkelijke oplossingen: ze doet, hoe kan het ook anders, gegarandeerd meer kwaad dan goed.
Wat mij betreft, ik heb me nooit ingehouden een van mijn kinderen een draai om de oren te geven als het dat echt verdiende. En daarop ook heel wat kritiek te slikken gekregen van bemoeizieke buitenstaanders. Maar het volstoppen met medicijn? Van mijn leven niet!
En ik mag met trots zeggen: mijn kinderen zijn volwassen, verantwoordelijke mensen geworden, alhoewel een en ander zeker niet van een leien dakje liep in hun jeugd!
Wat zullen die pillenkinderen worden? Menselijke wrakken? Van de pillen naar de drugs en dan zichzelf in de vernieling helpen?
Onlangs werd een reclamefilmpje geïntroduceerd, ik weet niet meer voor wàt precies, maar het toonde een moeder die haar zoontje een flinke schudding gaf. Gevolgd door het soort bemoeizuchtige kritiek die ik zo dikwijls heb moeten slikken! Wel, ik vond het walgelijk!
Want uitzonderingen daargelaten zijn dàt nu juist de echte moeders, die hun kind nog durven straffen voor een misstap. Zélfs in het publiek! Die het beste voorhebben met hun kind. Die het willen klaarstomen voor het echte leven. Ouders die geleerd hebben dat dit de enige mogelijkheid is voor een bepaald soort kinderen. Want hoé je een kind moet opvoeden staat in geen enkel handboek. Het is zó verschillend dat voor elk kind een apart handboek zou moeten bestaan.
Wél, dat handboek bestaat wel degelijk! Het zit ingebakken in het kind zelf. De manier waarop een kind reageert leert de ouders hoe het moet opgevoed worden. En dié informatie, die heeft geen enkele buitenstaander! Zélfs niet de buitenstaander waarbij het kind eens een weekje logeert. Want dan zal datzelfde kind zich wél van zijn beste kant tonen! Wees dààr maar van overtuigd.
Dat er inderdaad ook wel slechte ouders zijn, daar twijfel ik niet aan. En met dié kinderen zou ik ook echt wel medelijden hebben. Maar helaas, ik, noch wié anders, heeft de juiste informatie om juist te kunnen oordelen. En dus zou ik me zéker nooit klakkeloos moeien in dergelijke aangelegenheden, tenzij het er echt wel vingerdik op ligt. Want die persoonlijke handleiding is geschreven in een taal die niemand anders dan de ouders kunnen begrijpen!
Ik ben er dan ook van overtuigd dat bemoeienissen, zowel van leken als van officiële onderlegde instanties, hier in 90% van de gevallen meer kwaad dan goed doen.
Een van de zaken die ik me soms afvraag is hoe wezens die geen taal hebben, denken! Wij, mensen, denken immers in onze eigen taal. Tenminste, dat denken we toch. Of zou het toch niet zo zijn? Zou denken eigenlijk niet echt aan een taal gebonden zijn?
Neem nu een hond. Heeft geen taal. Spreekt niet. Maar toch leert hij heel wat van zijn omgeving, van zijn baasjes, en uit instinct. Ook herinnert hij zich alles. De gezichten van de baasjes, de weg naar huis, waar hij zijn eten en drinken kan vinden, en nog honderden dingen meer. Zijn denkvermogen lijkt weinig onder te doen voor dat van ons. Maar een taal heeft hij niet. En dan vraag ik me toch af hoe dat denkproces eigenlijk verloopt in die hersenen! Hoe hij die herinneringen bewaart en hoe hij ze weer oproept waar hij ze nodig heeft. Zonder taaldenken.
Denken zonder taal Probeer dat eens? Lijkt ons, mensen, niet mogelijk! En toch blijkt het mogelijk te zijn. En grasduinend in de weinige mogelijkheden die ik eventueel zou kunnen vinden, zie ik eigenlijk maar één mogelijkheid voor een dierlijk denkproces: beelden in plaats van taal.
Denken in vroeger opgeslagen beelden en geluiden. Zonder daar woorden voor nodig te hebben. Moet kunnen. Lijkt me een interessante denkpiste. Want eerlijk gezegd, ook ons denken gaat gepaard met beelden die we terug oproepen. Maar wij koppelen woorden aan die beelden. Voorzien de film eigenlijk onbewust van ondertitels. Omdat we vinden dat we die nodig hebben. Maar is dat eigenlijk wel zo? Of is dat enkel maar omdat we nu eenmaal de taal machtig zijn?
En na deze denkpiste gevonden te hebben, ga ik er even wat dieper op in: stel dat we een Russische film zien zonder ondertitels, en we kunnen geen Russisch. Wat zouden we daarvan opsteken? We zouden enkel de beelden in ons kunnen opnemen en onthouden. Misschien ook zouden we de verhaallijn min of meer kunnen volgen aan de hand van die beelden, en daar moeten we het dan maar mee doen. Maar het fijne ervan zouden we in veel gevallen toch niet snappen.
Wel, zo ongeveer denk ik dat een hond of een ander dier het moet stellen. Beeldmateriaal, maar geen tekst! Ervaringen en herinneringen die ergens een plaatsje moeten vinden in de hersenen.
En dan rijst al onmiddellijk de volgende vraag: zijn wij beter af met onze ondertiteling? Misschien wél, misschien niét. Want taal kan ook een beperking inhouden! Taal kun je bewust of onbewust manipuleren. Verdraaien. Aan een bepaald beeld een tekst toevoegen die eigenlijk een grote leugen is, maar toch min of meer past bij het plaatje. Met alleen een beeld alleen kun je dat niet! Kun je het beeld ook niet zodanig vervalsen dat er een leuk, maar kwaadaardig roddeltje uit ontstaat. Kun je ook niet bedenken hoe je een ander kunt beliegen of bedriegen!!!
En zou je ook nooit, via een laster- en leugencampagne, als roedelleider kunnen worden verkozen als je daar helemaal de kwaliteiten niet voor hebt! Zou je moeten verkozen worden aan de hand van de beelden en daden die men écht van je gezien heeft. Niét door wat je belooft, want daar bestaan geen beelden van voordat je die belofte hebt waargemaakt.
Zou het soms daardoor komen dat dieren veel eerlijker zijn dan mensen?
Dat wolvenroedels de leider hebben die ze écht nodig hebben om te overleven, en gewiekste comedianten niet de minste kans maken?
Als dat zo is, dan dunkt het me dat we nog heel veel hebben te leren van het dierenrijk!
De woorden van mijn column van gisteren waren nog niet koud, of daar kwam weer de zoveelste stommiteit van onze regering binnenwaaien. Ik word dat stilaan beu hoor! Maar anderzijds, aan inspiratie geen gebrek, dank zij het gekkenhuis 'Wetstraat'! Al zou ik ook liever mijn blog voor positievere zaken gebruiken.
Krantenbericht 23.02.12:
"De Dexiaholding heeft vorig jaar 11,6 miljard euro verlies geleden. Dat komt door de ontmanteling van de groep: Dexia heeft verschillende onderdelen met verlies moeten verkopen. De verkoop van de Dexia Bank aan de Belgische staat bijvoorbeeld betekende een verlies van 4 miljard. De holding is op dit moment eigenlijk niéts meer waard. Maar een faillissement zou een ramp zijn, want Belgie staat voor 54 miljard euro garant voor de groep."
Moet er nog zand zijn? Is er nog twijfel mogelijk aan het bedroevende IQ van onze heren ministers?
Kun je nog toerekeningsvatbaar verklaard worden als je dergelijke risicos neemt met het geld van je belastingplichtigen? Of is prettig gestoord een betere definitie voor die lui daar in de Wetstraat?
De meesten van ons hadden gedacht: Oef! De Dexia bank is uit de problemen, en die Dexia Holding is ver van mijn bed.
Mis dus! De kleutertjes blijken weeral achter onze rug om bezig te zijn geweest onze mooie (geleende) miljarden op de helling te zetten met garanties aan een holding waar ze niet het minste inzicht in en verstand vàn hadden!
En dan zie je op TV de witteboorden van die instelling defileren met geleerde (of geleende) woordenschat. Zijn hopeloos in de fout gegaan, maar houden de kop fier rechtop en kunnen het nog allemaal mooi uitleggen ook! En waag het niet ze ezels te noemen! Benader ze minstens onderdanig als Heren ezels!
Wat zou er volgen als een arbeider door een fout zijn baas een honderdtal euro doet verliezen? Minstens een fikse scheldpartij vrees ik. Maar dié heren? Neen hoor, daar raak je niet aan, al kosten hun stommiteiten ons miljarden! Pure witteboordencriminaliteit.
Voor alle duidelijkheid: wat een holding is weet ik niet en wil het ook niet weten! Ben geen belegger, en dat soort ondoorzichtige praktijken maakt bij mij geen kans. En dus heb ik ook niemand ooit de kans gegeven me uit te leggen wat een holding is. Wat niet eenvoudig te begrijpen is hoéven ze me niet uit te leggen, want daar zitten steevast addertjes onder het gras. Het geld dat op mijn rekening komt heb ik verdiend, en wat ik niet verdiend heb hoéf ik ook niet.
Maar alweer: door de stommekloten in de Wetstraat riskeert ook de voorzichtigste huisvader nu toch zwaar gestraft te worden. Gestraft voor de fouten van de regering. Want kijk, dit is nou Democratie met een hoofdletter D: het Domme volk kiest zijn natuurlijk Domme leiders. Wat had je anders verwacht?
De macht aan het volk is een mooi begrip, moest je met een intelligent volk te maken hebben! Maar helaas
Er zijn zoveel vragen waarop ik geen antwoord heb! Waar niet eens een antwoord kan op gevonden worden. Vooral dan het waarom van de vele stommiteiten die onze samenleving compleet hebben verziekt! Zoveel zaken die ik heb zien ontsporen omdat de beleidsmensen geen visie hadden. Zoveel vernieuwingen meegemaakt, verondersteld dat er met gezond verstand zou op gereageerd worden, maar dat bleek telkens weer teveel gevraagd weet ik nu.
Iedereen op de ministeries keek naar zijn eigen kleine departementje en had lak aan de rest. Hoe het grote geheel op elkaar moest inspelen en blijven functioneren werd compleet over het hoofd gezien. Alles werd vernieuwd, maar de politiek bleef bij het oude. Alsof je met moderne autos over oude kasseiwegen gaat rijden.
En nu vind ik het voor ambtenaren wel een grote verdienste om zich uit te sloven voor hun eigen departement. Maar helaas sloven ze zich al te dikwijls zodanig uit om hun eigen kantoortje prima te laten functioneren, dat ze alle voeling met de rest van de wereld verliezen. Zo kweken ze een prima departement dat lekker goed op zichzelf functioneert, maar totaal niet meer in het geheel past! Alsof iemand nog steeds heel gemotiveerd stoom zou zitten produceren als er al lang geen stoommachines meer bestaan!
Waar ik het eigenlijk over wil hebben is de automatisering, die eind vorige eeuw in een enorme stroomversnelling geraakte, maar in werkelijkheid al honderd jaar eerder was begonnen. Maar de politici hadden het niet gemerkt en merken het nog steeds niet! Terugvallen op hun ambtenaren kunnen ze ook al niet, want die zijn gewoon bezig te perfectioneren wat ze gisteren, verleden jaar, en vorige eeuw deden!
Zodra het industrieel tijdperk zijn intrede deed, gingen steeds meer banen verloren. Werklui, die destijds 14 uur of langer per dag werkten, verloren hun job naarmate meer machines het handwerk overnamen. Landbouwers, die ook honderden mensen tewerkstelden tijdens de oogst, deden die oogst nu ook met één enkele machine!
Positief daaraan was natuurlijk dat kinderarbeid op de duur verboden werd. Het hoéfde trouwens niet meer, want er waren meer dan voldoende volwassenen om in hun langdurige dagtaak het fel verminderende handwerk te verrichten.
Negatief was het banenverlies, dat zelfs tot hongersnood onder de bevolking leidde. De oplossing lag nochtans voor de hand: minder uren per dag werken, zodat de arbeid gelijkmatiger kon worden verdeeld onder de werklustigen.
Niét de politici, maar de arbeiders zelf dachten aan die oplossing, en werden daarin bijgestaan door de vakbonden. En na jarenlang strijden en onderhandelen lukte het stap voor stap, tot we, na de tweede wereldoorlog, tot een achtenveertigurenweek kwamen. Zes dagen van acht uur. Nog wat later kwam de vijfdagenweek in voege en moest ook de zaterdag niet meer gewerkt worden.
So far so good. De automatisering werd grotendeels gecompenseerd door de verminderde arbeidsduur. Zo konden tenminste voldoende mensen aan de slag blijven. Al volgden die aanpassingen de realiteit met een héél lange elastiek!
Maar toen kwamen de jaren 1980 1990! Opmarch van de computer, en een grote stroomversnelling in de automatisering. Honderden typistes in honderden kantoren konden zó worden weggeveegd, want hun werk kon nu met één computer worden gedaan!
Fabrieken met tienduizenden arbeiders, werkten nu met robots en met slechts een tiende deel van de vroegere werknemers.
Reactie van de politiek: NADA! ZERO! As usual. Vanaf de zijlijn toekijken waar de bal terecht zal komen, maar geen poot uitsteken om die bal te sturen!
En nochtans, ze hadden maar het oude, succesvol gebleken voorbeeld te volgen: arbeidsduurverkorting. Elk zijn deel van de koek. Was dat deel maar vijf uur per dag, dan moest het maar vijf uur worden! Als iedereen maar aan de slag kon blijven.
Maar in plaats daarvan gebeurde wat we nu nog altijd zien gebeuren: de een werkt zich te pletter om de zoveel stuks die de baas eist te produceren binnen zijn werktijd, de ander ligt lekker in zijn sociale hangmat te wachten op zijn welverdiende dopgeld. Meestal behoren de versleten grootvaders tot de eerste groep, de volbloedige jeugd tot de tweede.
En nu ben ik helemaal geen deskundige in deze materie, noch heb ik enig universitair geschoold verstand. Maar bij mij kan het er niet in dat dit een gezonde samenleving moet voorstellen! Dit is een schoentje dat aan alle kanten wringt! Onlogisch, onmenselijk, en onmogelijk. Maar toch wordt halsstarrig op deze leest voortgewerkt.
Ik stelde dat, met mijn beperkt verstand als leek, al jarenlang vast. Zag er direct het onlogische van in, want daarvoor moet je inderdaad niet veel verstand hebben.
- Waarom zien politici, juist voor dié taak gekozen en véél intelligenter dan ik, dat dan niet in?
- Waarom blijven ze luilakken en parasieten sponsoren?
- Waarom importeren ze vreemden om het werk te verrichten dat wijzelf, mits eerlijk verdeeld, héél goed zouden aankunnen?
- Waarom betalen ze liever dopgeld en pensioenen aan vreemden?
- Waarom willen ze ouderen langer aan de slag en jongeren langer in bed?
- Hoe lui en lam zullen die jongeren uiteindelijk uit dat bed komen?
Kan iemand mij daar de logica van uitleggen? Waarschijnlijk niét, want zoiets kan gewoon niet op een logische manier worden uitgelegd.
Werktijdverkorting dan toch maar? Jawel! Gepaard gaande met het tewerkstellen van ALLE werkonwilligen! En daar hoeft heus geen zweep aan te pas te komen hoor! Als ze voor de keuze staan: werken of uithongeren, zullen ze wel anders gaan piepen! Zullen ze wel de handen uit de mouwen halen en de verwende koppen uit de capuchons!
In de toekomst voorzie ik steeds verdere automatisatie. Er zal zéker een tijd komen dat automaten bijna àl het werk zullen doen. En dan? In het huidige politieke klimaat staat ons dan een ramp te wachten: industriëlen zouden dan superrijk moeten worden, en alle potentiële werkkrachten zouden uithongeren. Maar met opzet zette ik zouden tussen aanhalingstekens. Want in dit geval zou bijna niemand nog koopkracht hebben, en zouden de industriëlen het ook kunnen schudden. Hun procucten zouden immers niet meer aan de man gebracht kunnen worden! Niemand zou ze nog kunnen kopen. En dus You see the picture?
Koopkracht moet, hoe dan ook, gevrijwaard worden! Hoe? Door werkduurverkorting zonder inlevering van verloning. En op die manier tot een totale tewerkstelling komen. Dopgeld enkel maar heel tijdelijk voor wie zwart op wit kan aantonen dat er in heel het land geen job meer te vinden is.
Niet haalbaar voor de industrie? Toch wel! Want het enige alternatief zou zijn dat ze producten moeten fabriceren die niemand zich nog kan veroorloven. En dat willen ze toch ook niet? Als ze er, door hebzucht en gebrek aan doorzicht, voor kiezen het eigen land naar de knoppen te helpen, zullen ze gewoon mee naar de knoppen gaan. Dat zouden ze toch moeten beseffen?
En bovendien, de miljarden die nu worden verspild aan dopgeld, worden uiteindelijk ook grotendeels door de werkgevers gedragen! Het hele sociale systeem dat vooral profiteurs moet sponsoren eveneens! Wàt een belastingsvermindering zou daaruit kunnen voortvloeien voor de industrie!
Wel, al komen we op termijn tot nog slechts één enkel werkuur per dag, maar dan wél voor ALLEN, het zal de enige mogelijke oplossing blijken te zijn en een passend antwoord op de automatisering. En niemand zou er slechter van worden. De werkgevers zéker niet. Akkoord, ze zullen dan een volwaardig dag loon moeten betalen voor één uur werk. Maar is dat niet beter dan zwaar mee te betalen aan een volwaardig leefloon voor de duizenden die nu helemaal niét werken?
Want op de keper beschouwd, wie is verantwoordelijk de automatisering? Mensen die dingen hebben uitgevonden om andere mensen het leven gemakkelijker te maken! Niét om een paar enkelingen daar grote winsten te laten uit slaan, en de rest van de mensheid maar te laten verhongeren. Want dat werkt niet! Werkt niet vanwege de dalende koopkracht. En gelukkig maar!
Hebben die knappe uitvinders hun doel bereikt? Neen! De enkelingen die vaststelden dat ze zich konden verrijken door automatisatie, sprongen snel in de boot en dachten niet verder aan de gevolgen op lange termijn. Gevolgen die zich op de duur ook tegen hen zullen keren zodra de koopkracht gaat dalen!
Automatisatie is een zegen voor de mensheid, en is trouwens ook uitgevonden om de mensheid te dienen. Maar dan moet ze ook met gezond verstand in de juiste banen worden geleid door een orgaan dat daarvoor alle kennis en bevoegdheid heeft.
Zon orgaan zou de regering moeten zijn. Maar helaas, door nonchalant kiesgedrag en verkeerde selectie en promotie vanwege de partijen is ze dat totaal niet! Is ze, als het op langetermijndenken aankomt, zelfs volslagen leek! En dat bewijst ze dagdagelijks.
Onze maatschappij is in al zijn facetten te vergelijken met een straalvliegtuig: een voertuig waarop je veel beslissingen van honderden kilometers op voorhand moet nemen als je op het gekozen punt wilt uitkomen! Maar onze piloten reageren helaas nog als de boer, honderd jaar geleden, op zijn kar: zien enkel de straatstenen recht onder hun neus!
Zo. De verenigde kleuterklasjes van Europa hebben Griekenland nog maar eens honderd dertig miljard cadeau gedaan! Zó recht uit hun pollekens, zó uit het grabbeltonnetje. Alsof het niks is. Natuurlijk is het niks voor kleutertjes! Wat hebben dié nou besef van de waarde van geld?
Alsof we er zelf niet belabberd genoeg voor zitten!
Als ik het nieuws mag geloven zou de Belgische bijdrage hiervoor neerkomen op vierhonderd vijftig euro per Belg!!! Makkelijk geven als het niet uit je eigen zak komt! Zou dat ook uit de zak van de dubbeldekkers (dubbele nationaliteit) komen? Of ontsnappen die weeral de dans? Zullen ze voor de gelegenheid maar weer eens aanzien worden volgens die dubieuze tweede nationaliteit? Een nationaliteit dat niks met de Eurozone te maken heeft dus? En bijgevolg ook niet hoeft op te draaien voor Europese stommiteiten?
Volgens de financiële expert van VTM, die zichtbaar zijn woorden goed moest kiezen omdat hij heel goed wist dat het geen makkie was om ook dit keer geloofwaardig over te komen, was er geen andere mogelijkheid. Anders gaat Griekenland failliet en zien we ons vroeger gegeven geld nooit meer terug.
Alsof we nog enige hoop hebben dat geld nog ooit terug te zien! Nu komt daar gewoon nog 130 miljard bij die we nooit meer zullen terugzien! Want binnen de kortste keren staan we opnieuw voor die keuze, en is het wéér bijgeven of failliet!
Hoé in s hemels naam kunnen verstandige mensen blijven investeren in een hopeloos verloren zaak? Dat honderden zaken in eigen land failliet gaan, daar hebben die heren geen probleem mee. Integendeel, ze màken faillissementen met onder andere het rookverbod. Hoeveel miljard krijgen die cafébazen dan wel om niét failliet te gaan?
Ja, dat Griekse grapje kan nog lang doorgaan op die manier! De Grieken mogen onze kiezers wel dankbaar zijn dat ze telkens weer voor dergelijke grappenmakers kiezen!
En dat de Belg flink meebetaalt, mezelf inbegrepen, stemt me eigenlijk nog tevreden ook! Ze moeten maar niet zo stom zijn dergelijke leiders te kiezen. Nog enkele van die Griekse grappen, en de kiezer zal het wel begrepen hebben zeker? Of toch niet?
Het spreekwoord zegt: Wie niet horen wil moet voelen! Wel, de tijd dat we met zijn allen zullen voelen hoe idioot er in de laatste decennia werd gestemd, komt snel dichterbij. De idioterie is ook stilaan zijn top aan het bereiken! Of kan het nog erger? Geld voor Griekenland, geld voor Moslims, geld voor de Islam, geld voor eigen luiaards. Maar geld voor de hard werkende burger? Sorry! We gaven al teveel uit en dit kan er nét niet meer bij!!! En die brave burger zwoegde maar voort tot groot vermaak en vertier van alle vreemden, luilakken en parasieten.
Of ik dan niet meevoel met die arme Grieken? Oh jawel hoor! En waarschijnlijk veel meer dan alle zogenaamde humanisten samen! Maar niet wij zijn er verantwoordelijk voor dat Griekenland geen economie zoals de onze heeft weten op te bouwen! Dat is niét wat onze voorouders in gedachten hadden toen ze streden, werkten en zwoegden om ons betere levensomstandigheden te garanderen.
Het is spijtig voor de Grieken, maar dan hadden ze maar niet moeten blijven stilstaan toen wij ons aan het vooruittrekken waren. En ik vind niet dat wij nu maar trekkertje moeten spelen voor een loodzware aanhangwagen die gewoon stilvalt zodra hij niet meer getrokken wordt! Dààrvan ontsnapt me de logica totaal. Maar ja, ik ben dan ook maar een domme ongeletterde hé?
Begin jaren zestig. Ik werkte bij de technische dienst van een vleeswarenfabriek. Er werd enkel bij dag gewerkt in de fabriek. Om vijf uur werden alle machines gestopt en ging iedereen naar huis. Toen kwam een kuisploeg op om alles te reinigen, en ook dié vertrok rond negen uur. Dan was het doodstil in de fabriek.
Wij, bij de technische dienst, waren de enigen die volgens beurtrol nachtdienst deden. Alleen! Moedermens alleen. Ik deed het graag, want het was niet echt werken. Enkel wat rondlopen van machinekamer naar machinekamer: die van de verschillende koelkamers, droogkamers, diepvrieszalen, en die van de stoomketel, die op druk moest blijven. Tussen de bedrijven door had ik ons hele atelier voor mij alleen om wat te knutselen.
Destijds viel het me niet op, maar nu ik plots aan die tijd terugdacht, ging ik beseffen dat in die hele fabriek niet één deur op slot was bij nacht. Ik reed met de brommer gewoon een der open poorten binnen en begon aan mijn taak. Kon overal binnen en buiten; sleutels heb ik nooit gezien. Van niets! Tenzij van de burelen. Dié waren natuurlijk gesloten, want daar ook lag geld.
Nu, anno 2012, lijkt dat absurd. Toén echter, stond ik er niet eens bij stil. Leek me doodgewoon. Waarom eigenlijk zou je deuren gaan afsluiten?
Maar eigenlijk kon gelijk wie gewoon de hele fabriek doorwandelen en meenemen wat hij kon gebruiken: hammen, salamis, kartons vol conservendozen wàt je ook maar wilde. Inbreken hoefde niet eens. Gewoon binnenwandelen.
En toch, ik heb er zeven jaar gewerkt, en nooit is er iets van die aard gebeurd. Dat kwam gewoon niet bij de mensen op! Ze waren armer dan nu. Maar gaan stelen? In een fabriek? Kom nou! Dat deed je gewoon niet.
Natuurlijk waren het niet allemaal heiligen die in Vlaanderen leefden! Natuurlijk waren er ook buitenbeentjes. Maar dan waren het ook écht buitenbeentjes. Uitzonderingen.
En dan, ja hoor, wat kruimeldiefstalletjes van het eigen personeel! Ook in de fabriek verdween wel eens een en ander. Maar dat was dan door sommige van de eigen werknemers die hier of daar tersluiks wat in hun boterhamtas lieten verdwijnen. Eigenlijk meer voor de kick en om op te scheppen bij de collegas, want ze hoéfden het echt niet te doen. We konden er zelf alles bestellen tegen bodemprijzen.
Zou dat tegenwoordig nog kunnen? Een met uitzondering van mijn persoontje onbemande fabriek, volgestouwd met lekkers, ongesloten laten? Zou zó leeggeplunderd zijn! En ik denk evenmin dat ik er nu, onder diezelfde omstandigheden, nog gerust mijn ronde zou kunnen doen zonder me hoogst onveilig te voelen.
Ach wat hadden we toch een braaf en veilig landje! Zelfs tot ver in de jaren zeventig was mijn eigen voordeur zelden gesloten. Noch bij dag, noch bij nacht! Mijn auto al evenmin! Inbraak was iets dat zó ver van je bed gebeurde, dat je er niet eens aan dacht dat het jou zou kunnen gebeuren!
Waarom wilden we dat niet behouden en met hand en tand verdedigen? Waarom moesten we hoognodig hangjongeren kweken? Waarom moesten we vreemde criminelen importeren? Waarom moesten we de grenzen verwijderen? Was het hier dan zo slecht in die heerlijke tijden?
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
