De reactie van een medeblogger op een wat gevoeliger en ‘recht uit het hart’ column van me (Moeders mooiste), was nog maar eens aanleiding voor een grondig zelfonderzoek. En jawel hoor: die blogger heeft gelijk! Ik kwam tot de conclusie dat ik inderdaad een watje bén! Een veel te sentimentele en empathische wattenprop!

Zéker als het huisdieren betreft. Heb er de pest in ze in huis te nemen omdat ik weet dat ik me er sterk zal aan binden, maar er toch ooit afscheid zal moeten van nemen. En dat wens ik mijn ergste vijand niet toe.

Naar mensen toe ligt dat eventjes ander:
Lijk ik een harde tante… of nonkel!
Kunnen mijn kinderen zéker over meespreken!

En zelfs afgestorven mensen uit mijn dichte omgeving kunnen me nooit het verdriet aandoen dat het verlies van een huisdier of -vogel me aandoet.

En daar zijn drie redenen voor:

Ten eerste zie ik de dood van een menselijk wezen eerder als de overstap naar een betere toestand (zonder over enige God te gewagen), en is de dood dus onbestaande. Van dieren weet ik dat niet zo.

Ten tweede: als het er op aankomt ben ik ook naar mensen toe (de levenden dan) een watje! Voel ik met ze mee. Voel ik hun lijden, pijnen en verdriet alsof het het mijne was. Al toon ik dat niet zoveel.

Ten derde: mensen kunnen wreed zijn. Dieren niet. Mensen liegen veel. Dieren niet. Dierenliefde is gemeend. Menselijke liefde lang niet altijd.

En daarom kom ik zo vaak heel hard over ten opzichte van mensen!

Juist omdát ik van mensen hou.
Juist omdát ik zou willen dat iedereen zich minstens zo gelukkig voelt als ikzelf.
Juist omdát ik het maar moeilijk kan aanzien dat de mensheid telkens weer druk bezig is zichzelf in de vernieling te helpen!
Juist omdát ik al de narigheid die ze zich daarmee op de hals halen zo graag zou willen voorkomen.
Juist omdát ik weet dat, wàt je ook maar omhoog gooit, telkens weer op je eigen kop terechtkomt!
Daarom kan ik ook nooit echt kwaad zijn op mensen die vanalles omhoog gooien. Heb er eerder intens medelijden mee omdat ik weet dat het ooit, en héél pijnlijk, op hun hoofd zal vallen.

En nu weet ik drommels goed dat mijn blogje de wereld niet zal veranderen. De mensen niet zal veranderen noch de politiek een andere richting uitsturen.

Maar het stuurt mijzelf wel een andere richting uit. Het geeft mij tenminste de voldoening van niet te zwijgen over wat er allemaal mis loopt met het mensdom. Ik zou me laf voelen als ik erover zweeg. Nooit de dood met klare blik in de ogen durven kijken.

Eenenzeventig jaar ervaring in toevallig de juiste, en zeer gevarieerde omgevingen, hebben me een massa geleerd over hoe het allemaal in zijn werk gaat. Ik zou mezelf verachten als ik dit aardse tranendal zomaar verliet zonder tenminste een poging te hebben gedaan om mijn ervaringen vorm te geven en te delen met wie het maar wil lezen.

En mij doet het er niet toe of er nu één mens iets aan heeft of honderdduizend! Want elke mens is een hele wereld. Bijgevolg, als ik er ook maar ééntje echt weet te bereiken, dan heb ik toch een hele wereld bereikt. En kan ik, als mijn tijd gekomen is, met een gerust hart ‘mijn schop afkuisen’.

En dus had die blogger gelijk: ik bén eigenlijk een watje. Ook naar mensen toe. De wáre harde en ‘kikkerkoele’ egoïsten, dat zijn de ‘vermeende’ watjes van ouders:

Die hun kinderen hopeloos verwennen om geen gejengel te moeten aanhoren.
Die geen energie willen verspillen aan een ‘neen’ en dus altijd ja zeggen. Is véél makkelijker!
Die de zware en soms pijnlijke taak van opvoeden uit de weg gaan. Uit gemakzucht.
En om hun kinderen maar ‘te vriend’ te houden. Om door hen als ‘een goeie’ te worden aanzien.
Om ook in de omgeving maar de schijn op te houden ‘goede ouders’ te zijn en daarvoor gewaardeerd te worden.

Maar er nooit bij stilstaan wat er van die verwende nesten moet geworden!

Want dié manier van opvoeden is dan weer een vorm van meedrijven met de stroom. De omgeving is humaan geworden. Van bikkelhard geëvolueerd naar suikerzoet. En als je je laat meedrijven met die stroom, word je door de maatschappij heel erg hoog aangeschreven! Maar het zal die maatschappij worst wezen wat er later van je kinderen moet geworden!

Om je kinderen een waardige opvoeding te geven moet je heel wat van je persoonlijk karakter opzij kunnen zetten. Heel dikwijls jezelf vervloeken als je weer eens straf hebt gegeven. Duizenden twijfels doorstaan: ‘ben ik goed bezig?’ Want de respons die je van je kinderen krijgt bevestigt dat zéker niet. Wel integendeel. Ze doen je gevoelen als een ‘slechte ouder’, en je goede bedoelingen lijken helemaal niet te werken!

En op dergelijke momenten moet je jezelf er echt wel van overtuigen dat die respons van onervaren betwetertjes komt, alhoewel zijzelf er alles zullen aan doen om je van het tegendeel te proberen te overtuigen.

Jawel! Het is een constant zwemmen tegen honderden stromingen in terwijl de twijfels je aan het hart knagen! En op hulp of begrip van de maatschappij moet je niet rekenen. Veel eerder op afkeuring.

Maar het loont! Op termijn. Zoals alles! Direct genot van je inspanningen krijg je niet. Dat komt pas als ze al lang volwassen zijn. Maar dat is nu juist wat de maatschappij niet meer wilt. De maatschappij wil direct resultaat zien! Langetermijndenken is taboe geworden. Je wordt beoordeeld naar wat je NU doet! Niét naar wat het resultaat ervan zal zijn op lange termijn.

Zo gaat het tegenwoordig in de opvoeding! Maar zo gaat het jammer genoeg ook in de regeringen, en dàt is pas funest in de maatschappij!

Eén keer maar in mijn leven heb ik positieve kritiek gehoord in opvoedingszaken. In Spanje dan nog wel! Een van mijn kinderen ging weer eens moeilijk doen en kreeg een lap om de oren van me. Wat van een toevallige voorbijganger, een al wat oudere Spanjaard, de commentaar uitlokte: “Màs duro hombre!” (harder man!)

Dat was de soort commentaar die me een riem onder het hart stak. Helaas, het gebeurde maar één keer in mijn hele ‘opvoedperiode’! En is me daarom ook altijd bijgebleven. Want dàt zou de commentaar moeten zijn die je van je omgeving krijgt als je het beste voorhebt met je kinderen, je daadwerkelijk met opvoeding bezighoudt, en lak hebt aan watjespolitiek!

Willy.