Wat een wereld van misverstanden en emoties kan er schuilen achter het woordje ‘Alleenstaand’! Je kunt ‘alleen’ alleen zijn, maar ook in een groep kun je alleen zijn. Ook in een familie, en zelfs in een relatie! Wie gewoon en echt ‘alleen’ is valt eigenlijk nog in de beste categorie, maar dat is hen onmogelijk aan het verstand te brengen! Onze menselijke natuur wil het gewoon anders, en alle logica ten spijt blijft dat knagen.

Hoewel veel mensen op zich eigenlijk beter af zouden zijn alleen, is er binnenin toch telkens weer iets dat wringt. Ik heb altijd gevonden dat je als mens een volwaardig wezen moet zijn, dat op zichzelf probleemloos zou moeten kunnen bestaan. Ja, dat dit eigenlijk wel een idelae toestand is om jezelf als mens te bewijzen! Heb dan ook altijd alles aangeleerd wat daarvoor nodig is, en dat lukte me voortreffelijk. Gaf trouwens een enorme kick aan mijn zelfbeeld.

Maar eigenlijk bén ik zelden alleen geweest! Enkel een paar jaar tussen twee huwelijken in, en inderdaad, het lukte me zonder enig probleem. Materieel tenminste toch. Maar een mens wil nu eenmaal niet alleen zijn, en emotioneel blijft het toch maar knagen. Sociaal word je als alleenstaande ook niet echt als volwaardig aanvaard. Als je niet gauw een nieuwe relatie hebt, vinden ze je al snel ‘een rare’. Zo herinner ik me uit mijn alleenstaande periode nog de woorden van een goede vriend:

- Ik zie niet graag je auto steeds weer voor je deur staan. Trek er toch op uit man! Het is niet iedereen gegeven zo vrij als een vogel te zijn!

Jawel… zo vrij als een vogel… tot je weer in een van de vele valstrikken trapt en je kunt gaan fluiten naar die heerlijke vrijheid!

En ja, de sociale druk van buitenuit wordt groter, binnenin knaagt dan weer een onbestemd verlangen naar een ander wezen, en vroeg of laat ga je op zoek. En loop je van de ene teleurstelling in de andere! Want hoewel de wereld niet aanvaardt dat je alleen bent, aanvaardt diezelfde wereld blijkbaar ook niet dat je op zoek gaat! Word je, als niet meer zo jonge man, al gauw aanzien als een potentiële verkrachter, of in het beste geval als een eenzame zielepoot. Terwijl noch het een noch het ander waar is. En als ‘zoekende’ vrouw wordt je al gauw het etiket ‘gewillig prooidier’ opgeplakt.

Jonge mensen hebben het op dat vlak een stuk makkelijker: de meeste van hun leeftijdsgenoten zijn vrij en eveneens op zoek. Vinden is dan niet zo moeilijk. Zoeken wordt als normaal aanzien. Maar als je zo boven de vijftig raakt blijkt dat het allemaal heel anders opgevat en/of ervaren wordt. Dat de spelregels helemaal veranderd zijn. En ook je eigen zelf moet je als het ware herprogrammeren. Want als man ben je geprogrammeerd om naar charmante, sexy wezentjes uit te kijken en er verliefd op te worden. Maar in de leeftijdsklasse vanaf vijftig lopen er daar niet zoveel meer van, en àls ze er al lopen, dan zijn ze ofwel getrouwd of zijn er ‘grote kosten’ aan!

En toch bestaan ze! In de steek gelaten mannen en vrouwen, weduwen en weduwnaars, mensen die nooit de ware tegenkwamen en liever dan zichzelf en een ander ongelukkig te maken, alleen bleven.

Maar ze leren snel af om buiten te komen en op zoek te gaan! Want daarmee trapten ze van de ene negatieve ervaring in de andere. Onder andere door de schuld van mensen zonder scrupules die zich voor alleenstaande uitgeven. Of… door toedoen van alleenstaanden die alleenstaand zijn omdat er niet mee te leven valt. En zoals altijd het geval is: de goeden moeten het bekopen en worden over dezelfde kam geschoren.

En dan heb je van die instellingen die willen helpen. Al dan niet commerciëel. Avonden voor alleenstaanden bijvoorbeeld… Gosh! Het woord ‘alleenstaande’ alleen al duidt op een zielepoterige toestand, en welk fatsoenlijk mens wil zich aldus profileren? Weinigen. Zéker niet de echte en goedbedoelende alleenstaanden.

En dus trekken die ‘avonden voor alleenstaanden’ geen alleenstaanden, maar koppels! Hoe durven ze! Alleen maar omdat dergelijke avonden nogal dikwijls belangeloos georganiseerd worden en er dus wel altijd wat te profiteren valt? Het zal hén een zorg wezen dat de echte alleenstaanden er op die manier verdreven worden.

Of al die ‘koppels’, die je op dergelijke gelegenheden ziet ook écht koppels zijn dat weet je niet. Vrouwen vooral zijn niet zo happig om onbegeleid ergens naartoe te gaan en laten zich liever begeleiden. Door een broer… een vriend… een familielid…

Maar ze staan er helemaal niet bij stil dat een ‘begeleide’ dame geen spek is voor de bek van alleenstaande mannen die ook op zoek zijn. Een begeleide dame ziet er immers allesbehalve alleenstaand uit.

Toen ik dan, in die alleenstaande periode, toch maar eens zo’n avond voor alleenstaanden wilde uitproberen kon ik mijn verbazing niet op! Allemaal koppels. Koppels die binnenkwamen. Koppels die gezellig zaten te keuvelen aan een tafeltje!!! Koppels die dansten. En enkele mannelijke ‘hunkeraars’ aan de toog, die zich blijkbaar stierlijk verveelden en bekocht voelden. Bleef er vijf minuten, nét de tijd om een biertje te drinken, en vertrok met de noorderzon. Neen hoor! Daar als een zielepoot aan de toog naar die koppels zitten kijken was niks voor mij! En dan was ik nog een man! Hoe moet een vrouw zich dan voelen als ze niets anders kan dan ook maar aan de bar te gaan zitten omdat alle tafeltjes bezet zijn met koppels!

Hoe het dan wél moet? Poepsimpel: een portier aan de deur die alle koppels weigert. Punt en amen. Komt er dan niemand? Wel, dan moeten ze maar een avond voor koppels organiseren in plaats van alleenstaanden in de val te lokken!

Maar sedert kort is het makkelijker geworden: er is nu immers internet! En daar vind je zó je gading op. Helaas… het werkt net als al de rest: werd al direct verpest door profiteurs op elk gebied die er als de kippen bij waren om misbruik te maken van die nieuwe mogelijkheid. Tussen het bos de bomen vinden is daardoor net zo moeilijk, zoniet moeilijker, dan op straat.

Waar ik het, als ik alleen moest staan, nog moest zoeken zou ik echt niet weten! Alhoewel de hele wereld er van overtuigd is dat het, via internet, toch zó moet geflikt zijn, tenzij je echt een zielepoot bent. Of toch niet?

Wel, dat systeem werkt nét als de tegenwoordige cultus voor vermageringspillen: waar je ook kijkt, in weekbladen, kranten, internet, je kunt er niet onderuit: overal publiciteit voor vermageringspillen. Moet toch echt wel een héél lucratief bedrijf zijn, dat helaas juist tégen de ‘volslanken’ in onze maatschappij werkt. Tientallen kilo’s kwijt in een mum van tijd! Mensen met normaal gewicht moéten dan wel denken dat die dikkerdjes ervoor kiezen dik te blijven! Ja toch? Als er zoveel middeltjes zijn? Maar of het allemaal zo werkt als de reclame ons wil doen geloven is een ander verhaal! Maar het signaal: ‘voor dik zijn kies je zelf’ is er, en de dikkerdjes zijn daar het slachtoffer van.

De échte boosdoeners, onder andere de fastfood industrie, blijven buiten schot!

Willy.